Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2006

Blogme.gr update

"Blogme.gr: Λογοκρίθηκε...

... και αναστέλλει προσωρινά την λειτουργία των δωρεάν υπηρεσιών του.
Δείτε εδώ ποιες ήταν οι υπηρεσίες του.
Δείτε εδώ τα ευχαριστήρια"


Είναι τρομακτικό να μπαίνεις στο blogme και να διαβάζεις το "ΛΟΓΟΚΡΙΘΗΚΕ".

Λογοκρίθηκε?

Εχουμε τρελλαθεί εντελώς πλέον? Και συνεχίζει η υπόθεση στον αργό δρόμο της δικαιοσύνης - σα να μου σπάει το γειτονόπουλο τις λάμπες με το φλόμπερ, απ΄το ανοιχτό μου παράθυρο, και να τραβάω μια ξεγυρισμένη μήνυση στη ΔΕΗ...

Ο ίδιος ο Αντώνης γράφει ένα χρονικό της ιστορίας, χωρίς να προκαλεί, να κριτικάρει ή να καταδεικνύει πρόσωπα
εδώ.


Μεταφέρω λίγα από τα γραφόμενά του:

"... Όλο αυτό το καιρό έλαβα πάρα πολλά emails όλο αυτό το καιρό από blogs που ήταν καταχωρημένα στο blogme σχετικά με την παύση της λειτουργίας του.

Η ανακοίνωση έμεινε online μόνο για μερικές ώρες, και συνάντησα μια άνευ προηγουμένου κινητοποίηση που ούτε επιδίωκα ,ουτε έλπιζα.
Σας ευχαριστώ όλους και όλες για την κατανόηση, και να ξέρετε ότι προκαταβολικά, ανεξαρτήτου αποτελέσματος και έκβασης, αισθάνομαι ηθικά δικαιωμένος απέναντί σας και προς τον εαυτό μου..."

Μακάρι να έχουμε θετική έκβαση και τουλάχιστον ηθική αποζημίωσή σου...

"... Αυτήν τη στιγμή πάντως για την συγκεκριμένη περίπτωση η νομοθεσία έχει ως εξής:
Παρότι προστατεύει το μέσο συλλογής πληροφοριών, δεν αναιρεί το δικαίωμα να προσφύγει κάποιος νομικά, όπως έπραξε ο μηνυτής και οποιοσδήποτε Έλλην πολίτης εφόσον πιστεύει ότι θίγεται..."

Οπα εδώ είμαστε! Τεράστιο θέμα. Μπείτε και δείτε, και μαζί ενημερωθείτε από την συνέντευξή του στον ΣΚΑΙ (31.10.06)
εδώ



Spread the word.
Take action.

If we are not a part of the solution,
we are part of the problem.






Αντώνη, γερά!


Σε συνέχεια του προηγούμενου (υπόθεση του blogme.gr), θα βρείτε πολύ ωραίο ξεδίπλωμα της ιστορίας από τον vrypan, τελευταίο ποστ «επωνυμία, ανωνυμία και ελευθερία στο Internet (29.10.06) εδώ συν μια πρωτοβουλία του e-lawyer για να:

«...υποστηριχθεί ισχυρό δικαίωμα της κοινής γνώμης του ελληνικού κυβερνοχώρου για σχετική ενημέρωση. Μπορεί, λοιπόν, να υποβληθεί μια αίτηση χορήγησης αντιγράφων της μήνυσης και όλων των σχετικών εγγράφων, με απάλειψη όσων στοιχείων δεν κρίνονται αναγκαία, πρόσφορα και αναλογικά για την ενημέρωση του κοινού.

Έχει ιδιαίτερη σημασία να γίνουν γνωστοί οι ισχυρισμοί, τα επιχειρήματα, η αιτιολογία και κυρίως η νομική βάση που χρησιμοποιήθηκε στη συγκεκριμένη υπόθεση, καθώς η απόφαση που θα εκδοθεί θα αποτελέσει μία από τις πρώτες σχετικές αποφάσεις για το Διαδίκτυο και θα αποτελέσει ένα είδος “νομολογίας” (χωρίς φυσικά να αναπτύσσει τυπικά δεσμευτικότητα για άλλες υποθέσεις).» Ποστ του «Πρωτοβουλία για τη διαφάνεια (υπόθεση blogme.gr)» (28.10.06)

Για περισσότερα και συμμετοχές
εδώ.

Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2006

Για τον Αντ. Τσιπρόπουλο, του blogme.gr

Κουφαθείτε μαζί μας!!!!

Ελλάς, χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, όταν οι άλλοι δέντρα, βαλανίδια κτλ κτλ κτλ...

Μην παραπονιόμαστε που θα μας έρθει βροχή από βαλανίδια - τι ρεζιλίκια θεούλη μου!!!!

Ηθελα νά'ξερα ποιός και με τι βαθύτερο σκεπτικό... (ή καλύτερα να μην ξέρω?)


Και φυσικά συμπαράσταση στον άνθρωπο! Για περισσότερα δείτε πόσο όμορφα τα συνόψισε ο Ν.Δήμου και πηγαίνετε στο λινκ - αφήστε το αλεξιλίνκειο στο σπίτι κι αφιερώστε λίγην ώρα, θ'αλλάξετε γνώμη για πολλά!!!

"Πέμπτη, Οκτώβριος 26, 2006

Ούτε στην Κίνα!

Το Doncat και ο δημιουργός του Νίκος Δήμου συμπαραστέκονται στον διαχειριστή του blogme.gr Αντώνη Τσιπρόπουλο που συνελήφθη, διανυκτέρευσε στο κρατητήριο, προσήχθη με χειροπέδες στον ανακριτή κατηγορούμενος για ένα κείμενο που ΔΕΝ έγραψε. Η απίστευτη ιστορία με λεπτομέρειες και σχόλια στο
monitor.vrypan.net

Είναι γεγονός ότι οι Ελληνικές διωκτικές αρχές γνωρίζουν το Internet μόνο ως ένα ύποπτο και σκοτεινό μέρος όπου διακινείται παιδική πορνογραφία και υποκλέπτονται πιστωτικές κάρτες. Η δίωξη είναι προϊόν άγνοιας και στενοκεφαλιάς. (Ποιος εισαγγελέας ή ανακριτής γνωρίζει τι είναι ένα RSS feed;).

posted by Nikos Dimou at 26.10.06"

Μαρμελαδες 1: Πορτοκάλι που μυρίζει φράουλα

Φράουλες, Οκτωβριάτικα...


Τον ίδιο καιρό και την ίδια υγρασία που είχε σήμερα την θυμάμαι και την άνοιξη πέρισυ. Την όποια άνοιξη δλδ μας έμεινε πια. Μόνο τα φύλλα, τα ξερά, τα πεσμένα, μου υπενθύμισαν ότι μπαίνουμε Νοέμβριο σε λίγο. Κλείνω τα μάτια. Imagine. Μάταιος κόπος. Η ζωή τα θέλει ορθάνοιχτα. Ξέρω, θα έρθουν καταιγίδες και κρύα και θα το καταλάβω για τα καλά. Χτυπάμε πάτο και μετά ανάδυση.

Χειμώνας. Τι περιμένω τον χειμώνα? Τι να μας πεις για τη ζωή σου... Τα Χριστούγεννα, να με πιάσει αποπνικτική θλίψη με τη γιορτή. Αλλά και να την δω μέσα απ’τα ματάκια των μωρών μου, να πλημμυρίσω φωτάκια και να πω το Jingle Bells μέχρι να μου βγει απ’τ’αυτιά!



Αργεί όμως. Είμαι στο limbo μεταξύ των δύο, κοντά στο καλοκαίρι που πέρασε (προδότη!), κοντά και στον χειμώνα που έρχεται (γιαγκούλα!). Στον ξύπνιο μου. Γιατί στον ύπνο μου, και μέχρι την ώρα που ξυπνάω με το ζόρι (έχω ξεχάσει πώς είναι να ξυπνάς από χόρτασμα ύπνου πλέον), φάτσα-κάρτα η άνοιξη. Ζαλίστρω...

Ανοιξη. Ανοιξε, φούσκωσε, μπουμπούκιασε. Φτιάξε με. Πόσο μου λείπεις! Ξέχασε για μένα όλα τα μίζερα, τα καθημερινά, και φέρε μου άπλα να σκεφτώ. Ν’ανοίξω κι εγώ.

Μπααα...



Τζίφος! Είναι ώρα και για νοικοκυροσύνες. Πάστρες, σάλες, στόφες. Πορτοκάλι, περγαμόντο και γλυκό σταφύλι. Δεν κατάλαβα πώς βρέθηκα να φοράω φακιόλι και να είμαι δούλα και κυρά. Ποιός? Εγώ, the office bitch! Τουλάχιστον να είχα λίγο χρόνο...


Και με το που με παίρνει τo άρωμα του κάθε φρούτου να με χώνει στο ρημαγμένο πούλμαν down the memory lane… Θέλω να γυρίσω στα παλιά, οκ, αλλά όχι στα τόσο παλιά. Πονάει να θυμάμαι πόσο όμορφος και μαγικός μου φαινόταν τότε ο κόσμος, έστω κι αν δεν κράτησε πολύ. Πόσο απέραντος και καλός και γεμάτος υποσχέσεις και τώρα να είναι ρόμπα. Nylon κιόλας...



Και περιμένω πότε θα βγουν οι φράουλες, οι μαζορέττες της Ανοιξης.


Δε μυρίζουν πια, έχουν γεύση νερομπογιάς αλλά έστω, ο χειμώνας μένει πίσω. Μπουχτισμένος πανωφόρια. Πού να παραβγεί στο χορό των απανωτών «καλαθιών»: λιακάδες, θερμοκρασίες, φουσκονεριές... 124-75, ντάμπλ with a twist και τα κόκκινα pom-poms ίσα μια δικαιολογία για τα κόκκινα βρακάκια που χοροπηδάνε...! Strawberry fields for ever.



Πλήρης σύγχιση κρανίου: στην κατσαρόλα βλέπω, μυρίζω, γεύομαι το λούνα-παρκ των εσπεριδοειδών αλλά το μυαλό μου αναγνωρίζει φράουλες. Perception - cognition, perfect mismatch!

Φιλάς μάγουλο όσο πονάς για ένα γερό φιλί στο στόμα, κάπως έτσι.

Ανοιξη, αργείς!!!
(χαρακτηριστικά...)

Μαρμελάδες 2: Φράουλα με Αμμο

Αμμος στα πόδια μου, Οκτωβριάτικα!


Η μυρωδιά της φράουλας την ώρα που γίνεται μαρμελάδα με λιγώνει μέσα-μέσα, και τι δε μου θυμίζει...

Μόνο που τώρα πρέπει εγώ να τις παίρνω, να τις καθαρίζω και ν'αρχίζω τις ζάχαρες και τα βρασίματα μέχρι να δέσουν... Αν βιολογικές και πανάκριβες, έχω κάποιες πιθανότητες να θυμίζουν λίγη από αυτή τη μυρωδιά - οι άλλες είναι απλώς "κατασκευάσματα", ντρέπεσαι τη φύση...

Πώς να πεις στη νερατζιά "κράτα τα νεράτζια σου καλή μου και μην τα ρίχνεις" και ας είναι ώρα, πέφτουν πάνω στα σκουπίδια και πρέπει να τα μαζέψουν πρώτα...... Πώς τα κάναμε έτσι... Πώς?



Και βρέχει και πάλι δεν ξεπλένει, δεν διορθώνει, τελειώνει η μπόρα κι αυτή η διαύγεια μετά, το κρύσταλλο και η σιγή σπαταλιούνται στα τσιμέντα...

Θέλω ν'ανοίξω την πόρτα της κουζίνας, στη δρασκελιά να κλείσω τα μάτια και πατώντας, αντί την κρύα πλάκα, να νοιώσω στο πέλμα μου τη ζεστή, λεπτόκοκκη άμμο, να κάνω τα δάχτυλα των ποδιών μου βεντάλια και να μπει η άμμος ανάμεσά τους...



Κι όταν τ'ανοίξω, να βλέπω παραλία μπρος, παραλία δεξιά, παραλία αριστερά... Και πίσω μου να έρχονται τρέχοντας τα μωρά μου, με τα σορτσάκια τους κι ένα μακώ, αναμαλλιασμένα, καταχαρούμενα, σκασμένα στα γέλια - να πέσουν πάνω μου και να με τουμπάρουν, να μπλεχτούν μαλλάκια, δοντάκια και φιλιά, και να τις σηκώσω να τους δείξω το απέναντι νησί... Να με τραβολογάνε εκείνα "πάμε μαμά!" και "πάμε μαμά!" και να λέω εντάξει, ξεκινάμε...



Δεν το χάρηκα το νησί μου (ακόμα). Ολο το κλωθογύριζα, όλο έμενα λίγο πιο πίσω, από μικρή, να φροντίσω τα σνακς και τα παγούρια, να κλείσω το σπίτι, να πάρω τα καπέλλα ολονών - τώρα θέλω δε θέλω, θα το κολυμπήσω, και στη βάρκα θα μπω, και τραγούδια θα τους μάθω, πρέπει να τους δείξω πώς γίνεται...

Και να ετοιμάζομαι κιόλας για όταν θα μένω πίσω επειδή δεν θα μου φαίνεται κοντινό το νησί μου. Για όταν το σώμα μου δεν θα μπορεί να κουβαλήσει το πέταγμα της ψυχής μου. Εχω όμως λίγο καιρό ακόμη. Ετσι νομίζω δηλαδή, όταν είμαι στις καλές μου.



Και στις ακόμη καλύτερές μου, νομίζω πως όλα είναι όπως και όσο πρέπει να είναι. Τι σημασία έχει το νησί, όταν μπορώ ακόμη να ονειρεύομαι? Στις κακές μου όμως... Απλώς να βγει η μέρα. Και πολύ μου είναι. Στέλνω το σκύλο μου να δει για μένα και να διαπραγματευτεί τη μέρα με ένα ξεκάθαρο "γαβ!"

Μπορεί και να μου μάθουν εκείνες το νησί μου, μπορεί να μου μάθουν τα δικά τους νησάκια - μπορεί να μείνω και για πάντα στην παραλία μου να τους φροντίζω, πάλι όλους εγώ...

Μπορεί μόνο να δένω μαρμελάδες ν'αλείψουμε στο ψωμί μου το ζυμωτό, να πω πως κάτι "ξε-κάνουμε"...

Είναι κι αυτό μια παρηγοριά...


(δε θα λερώσω και το παρκέ με άμμο!)



Aphrodite said... in http://nikosdimou.blogspot.com/2006_04_01_nikosdimou_archive.html, post "To ταξίδι", 14.04.06. Αν θέλετε, μπορείτε ν'αφήσετε κι εσείς το σχόλιό σαςεδώ.

Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2006

Γιορτάζουν τα Σκουπίδια? Μέρος 1

Stupid Girl...
Αγριες δύο, κάθεται στις τετράγωνες καρέκλες του άθλιου τμήματος, μες τ'αποφόρια της τσιγαρίλας. Τρεις αστυνομικοί, δίπλα, που έχει και τηλεόραση, βλέπουν ποδοσφαιρο-κάναλο. "Πού σκατά είναι ο δικός μου?" αναρωτιέται..

Εμφανίζεται ο αρχι-μπάτσος με δύο τεράστια, πανάθλια ντοσιέ, τον καθίζει κι αρχίζει να τον κατακεραυνώνει: "Μούμπλε, μούμπλε, επίθεση, σωματικές βλάβες, απειλή κατά σωματικής ακεραιότητας, διάρρηξη... Σας έχει φτιάξει ένα φάκελλο όλο τέτοια, και σήμερα το παρακάνατε..."
"ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΤΙΠΟΤΕ ΑΠ'ΟΛ'ΑΥΤΑ! ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΛΗ ΣΑΣ ΛΕΩ!"
"Ναι, αλλά τα σημάδια τα είδαμε και της εξηγήσαμε ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι μαι απλή σύσταση, κι αυτό με εισαγγελέα ενήμερο, και μας είπε όχι, γιατί θα σας εξαγρίωνε..."
"ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΜΟΥΡΛΗ! Αυτά ήταν από πέσιμο και με είχε απειλήσει σε καυγά ότι θα τα χρησιμοποιούσε, δεν είναι δυνατόν να τα πιστεύετε τώρα!?! Μπορώ να φύγω επιτέλους?"
"Οχι! Κοιτάξτε, πρέπει να σας κρατήσουμε γιατί έχει γίνει η καταγγελία εις βάρος σας πλέον, βροντάγατε και την πόρτα του σπιτιού της -
"ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ!"

"Στη συνάδελφο είπε άλλα, καλά, μη συγχίζεστε, κάντε κά’να τσιγαράκι μέχρι νά'ρθει ο άλλος αξιωματικός υπηρεσίας...."

Πιο πριν...

Ο φίλος μας ουρλιάζει νυχτιάτικα έξω από σπίτι, δίπατο, σε καλούτσικη συνοικία, "ΑΝΟΙΞΕ ΜΟΥ ΝΑ ΜΠΩ - ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΗΣ Π**ΤΑΝΑΣ ΕΔΩ ΜΕΣΑ, ΑΝΟΙΞΕ ΜΟΥ ΕΙΠΑ!!!", βροντάει με τις γροθιές του την εξώπορτα, γυρνάει γύρω-γύρω από το σπίτι σα θηρίο στο κλουβί, φωνάζει, παρακαλάει, απειλεί... "ΕΛΕΝΗ!", "ΕΛΕΝΗΗΗΗΗΗ!"
Από το πάνω παράθυρο φαίνεται στο φως μια γυναίκα να σπάει ένα-ένα διάφορα. Τετράγωνα πράγματα, μεγάλα πράγματα, ακούγονται θόρυβοι, σπασίματα, τζάμια, κάπου-κάπου ανοίγει το παράθυρο κι εκσφενδονίζει cd-ιά, λαμπατέρ, βγαίνει για ελάχιστα και αδειάζει δυό κούτες με χαρτιά, γίνεται ο κήπος σα να χιόνισε Α4, ουρλιάζει αυτός, μούγκα αυτή, μόνο πετάει, πετάει, και σπάει, σπάει...

Το σπίτι φαίνεται σε λίγο σα να το περασε τυφώνας για κουδουνίστρα...

Πιο πριν...

Περπατάει νύχτα ο καλός φίλος μας, το κεφάλι του βαρύ από τις μπύρες και το στομάχι του από τα σουβλάκια. "Γειά σου ρε Μητσάρα, καλά τά'παμε και σήμερα..." σκέφτεται και ταχύνει το βήμα του χαμογελώντας... "Είναι και το Ελενάκι σπίτι... Ωραία, καλά έκανα και της πήρα δαχτυλίδι... Μεγάλε! Στρίβειν δια του αρραβώνος... Οχι μωρέ, αλλά να, δεν είμαι έτοιμος ακόμα...»

Και τότε προσέχει δυό τετράγωνα πριν το σπίτι του, μες το σωρό των ξέχειλων σκουπιδιών, καμμιά δεκαριά ανδρικά παπούτσια, πεταμένα ανασουμπούρδουλα - "Τους μαλάκες, ακόμη να τα μαζέψουν...".
Στον επόμενο κάδο, σακάκκια, παντελόνια, πουκάμισα και γραββάτες ένα σωρό, πάνω-πάνω στο σωρό των σκουπιδιών, όλα μαζί μια σιχαμένη, βρωμερή μάζα...


"Τι γίνετ'εδώ? Ποιός μαλάκας τα πέταξε έτσι?..."
Λίγο ακόμη και βλέπει παρακάτω, στη γωνία του σπιτιού του, cd-ιά, dvd-ιά, βυνίλια, φωτογραφίες, βιβλία, κάπου τους ξέρει να δεις, κι ένα κάρο διάφορα, πεταμένα πάνω και γύρω από το σωρό των σκουπιδιών και τότε τρώει φλασιά: "Τό'ξερε, τό'ξερε από το μεσημέρι!"

Μένει ακίνητος, χτυπάει το μέτωπό του, βλέμμα πανικού ("Μα πώς?") κι αρχίζει να τρέχει τα λίγα μέτρα που τον χωρίζουν πια από την εξώπορτα («Πω ρε την κάτσαμεεεε...!»).

Πιο πριν...

Σαλόνι σπιτιού, γυναίκα ακίνητη καθιστή στο πάτωμα, βλέμμα στυλωμένο στο κενό, η ανάσα της έχει μείνει κι αυτή ακίνητη στο στέρνο μέσα. Στα χέρια της κάποια μικρά χαρτάκια, στους ώμους της απελπισία μαύρη... Παλιά δάκρυα πασχίζουν, σπρώχνουν να βγουν μα ο θυμός τα κρατάει μέσα...


"Τι ηλίθια που είμαι!" ψυθιρίζει μια στιγμή, και τότε βγαίνουν. Σπάζουν το φράγμα κι αρχίζουν να παρασέρνουν τα πάντα της, οι λυγμοί δεν προλαβαίνονται... κλαίει, κλαίει, κλαίει γοερά. Χωρίς να κουνήσει ρούπι έχει βρεθεί σε κάθε μέρος, δεν είναι η γη αρκετά μεγάλη... Και δεν την χωράει ούτε και το πετσί της, να το έγδερνε κι αυτό...


"Δεν το πιστεύω, δεν το πιστεύω" ανάμεσα στα δάκρυα -πετάγονται θαρρείς έτσι που τραντάζεται... Μήνες ολόκληρους μ'εκείνην μαζί, κι όλα αυτά μια σκέτη υποκρισία... το σπίτι, το αμάξι, τα σχέδια, ο κοινός λογαριασμός και τα λόγια του που τ'άκουγε στο κεφάλι της μέσα "ζούζα μου", "μωρό μου", "Ελένη μου, μόνο ΜΟΥ"...
Το αγκάλιασμά του το σφιχτό, το γλύψιμό του στην πλάτη της, σκόρπια απανωτά τα πάντα του και τόσα "μωρόμου", "μωρόμου", "μωρόμου"... Κι εκείνης τα "αν μ'αφήσεις θα... " και στα άγρια πλακώματά τους, ότι μέχρι ασφαλιστικά μέτρα θα του έκανε, το βράδυ που στο πάρτυ τους, στο καινούριο σπίτι "τους" είχε γίνει λιώμα & την έπεφτε αβέρτα-κουβέρτα...

Μετά από τόσο κόπο, τόσα "περίμενε", τόσα "μαζί" αλλά "μόνη", απ΄όλες ποιά? Η κολλητή...

Πιο πριν...

Πολυκατάστημα καλλυντικών - τμήμα εσωρούχων - επιτέλους η μέρα της έκπληξης, το είχε συνεννοηθεί με τον κολλητό του, να τον "κρατήσει" για ένα μπαράζ dvd-πίτσα-μπύρα, ώστε να προλάβει να γυρίσει εκείνη από τη δουλειά & να τα ετοιμάσει όλα...

"Να πάρω κι αυτό, κι εκείνο, να με δει να πάθει πλάκα, αφού δεν το ζητάει εκείνος, θα το ζητήσω εγώ! Αφού ένα χαρτί είναι όλο κι όλο, τι τώρα, τι σε λίγο!" μπαινοβγαίνουν σκεψούλες κι ανεβαίνουν σε χαμόγελα, βλέπει τον εαυτό της μέσα από τα μάτια του και ξέρει πως γεννήθηκε γυναίκα για πάρτη του, το κοίλο στο κυρτό του... Δεν χορταίνει να σκέφτεται τα λόγια που θα του πει.

Να του το πει μετά το φαγητό? Οταν θ'ανάβει το τζάκι? Οταν θα σηκωθεί από την καρέκλα της (ναι, σήμερα θα στρώσει στην τραπεζαρία) και θα πάει να καθίσει πάνω του στην άλλη μεριά, να του μιλάει μισόκλειστα στους τρεις πόντους απ'τα χείλη του?

Choices, choices....


Σ'όλο το δρόμο πέταγε απ'τη χαρά της προσμονής - δεν ήξερε ότι σε λίγες ώρες το πυργάκι της θα πετιόταν στα σκουπίδια....

(κυριολεκτικά όμως!)....





You pretend you're high
You pretend you're bored
You pretend you're anything
Just to be adored
And what you need
Is what you get

Don't believe in fear
Don't believe in faith
Don't believe in anything
That you can't break

You stupid girl
You stupid girl
All you had you wasted
All you had you wasted

What drives you on What drives you on
Can drive you mad Can drive you mad
A million lies to sell yourself
Is all you ever had

Don't believe in love
Don't believe in hate
Don't believe in anything
That you can't waste


You stupid girl
You stupid girl
Can't believe you fake it
Can't believe you fake it

Don't believe in fear
Don't believe in pain
Don't believe in anyone
That you can't tame

You stupid girl
You stupid girl
All you had you wasted
All you had you wasted

You stupid girl
You stupid girl
Can't believe you fake it
Can't believe you fake it

You stupid girl
You stupid girl
Can't believe you fake it
Can't believe you fake it
You stupid girl

Stupid girl, Garbage





Aphrodite said... in www.doncat.blogspot,com Απρ 14, 03:20:14 πμ 2006

Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2006

Γιορτάζουν τα Σκουπίδια? Μέρος 2

The Land of Garbagemania...





Λίγο μετά τις εκλογές και εξακολουθούμε να είμαστε η Χώρα της Σκουπιδομανίας – κι όχι απλή Σκουπιδοχώρα. Γιατί περί μανίας πρόκειται, σκουπιδιάζουμε το σύμπαν γύρω μας, από σύστημα!

Oπως στα χωριά το σπιτάκι κι η αυλή ήταν γλυμμένα απο πάστρα, αλλά ο δρόμος τίγκα στο σκουπιδαριό, ε, έτσι και τώρα, σπίτια, γραφεία, καταστήματα, τράπεζες, περίπτερα-πρεσβείες, πρεσβείες-περίπτερα, τα πάντα καθαρά (λέμε τώρα) μέσα, κι απ’έξω στοίβες τα σκουπίδια τους...

Θα έχετε δει τι μαζεύεται έξω από σούπερ-μάρκετ με όλες τις συσκευασίες, έξω από νοσοκομεία (να σε πιάνει η ψυχή σου με τη σκέψη του τι κατσαρίδα μαζεύεται εκεί το βράδυ), ακόμη και στους «ναούς ομορφιάς» (τι ειρωνία, είσοδος του Hondos απροσπέλαστη από τον όγκο απορριμάτων στον ένα και μοναδικό κάδο απ’έξω ακριβώς...)

Πώς είπατε? Τα μαζεύουν λέει...Χα! Παγκόσμια πρωτοτυπία αργού βασανισμού του πολίτη, μέρα-μεσημέρι το απορριματοφόρο με 3 χλμ/ώρα να προκαλεί κυκλοφοριακό έμφραγμα κι εγκεφαλικό μαζί!

Κουτσά-στραβά όμως πορευόμαστε, ε, μην το πολυ-ψειρίζω κι εγώ τώρα. Ελα όμως που έτσι πάμε μόνο κουτσά, και μόνο στραβά (άντε, εορτάς και αργίας και τα δύο μαζί!). Μία και μόνον μέρα να μην μαζευτούν και ορίστε, πνιγόμαστε στη μπόχα και την κατάληψη των ελάχιστων, τσουρούτικων και κακοτράχαλων πεζοδρόμιων μας από λογής-λογής σκουπίδια, χαρτόνια, ξύλα, μπάζα μέχρι και στρώματα, έπιπλα και ψυγεία.


Ναι, να τα βρει κάποιος που μπορεί είτε να τα χρησιμοποιήσει είτε να τα ανακυκλώσει (καμμιά φορά όσο μ’εκνευρίζουν οι διάφοροι «ΠΑΛΙΑΝ-ΤΖΟΥΗΗΗΗΗΣ!» Κυριακή αξημέρωτα, τόσο τους ευγνωμονώ που θα ξεσκαρτάρουν πάλι τις αποθήκες οι γείτονες και δεν θα μου τα πετάν στην πόρτα...) αλλά αυτό είναι νοοτροπία μισού αιώνα πίσω.

Ασε τις ακτές μας... Εκεί, Ελλάς το μεγαλείο ΤΟ ΓΕΛΟΙΟ σου!

Θα φουρκιστώ και άσε... Στις παραλίες μας δεν έχει βότσαλο με ολίγον από σκουπίδι, και θάλασσα με ολίγην από τσισάκια από μωράκια που παίζουν στα ρηχά τα χρυσά μου... Εχει γόπες και φίλτρα με ολίγην από πίσσα (και πούπουλα!) έξω, και μέσα πάσης φύσης απολειφάδια του μοντέρνου καράβλαχου που είμαστε, σε διαγωνισμό «ποιό θα απλωθεί σε μεγαλύτερο εμβαδόν καρτουρλόνερου» (το βραβείο πάει σε σύμπλεγμα «ταμπόν με προφυλακτικό» που είχα αλιεύσει κάποια στιγμή ως 9-χρονο, μου είχε βουλώσει τον αναπνευστήρα, μιλάμε για το απόλυτο κομφούζιο περί του σεξ-θέματος στα παιδικά μου μάτια!)...


Και μια που έπιασα τ’ανέκδοτα, να πω για την ανακύκλωση - εδώ κλαυσίγελως εντελώς!!! Στο Δήμο που μένω π.χ. έχουν τοποθετηθεί κάδοι με πανβαλκανική πατέντα, ΟΛΑ σε ένα! (Δήμαρχε, είσαι ΜΕΓΑΑΑΑΣ!). Σε θέσεις που δεν υπήρχαν, οπότε είναι σε αρκετές περιπτώσεις χύμα οι κάδοι στον δρόμο, στερώντας θέσεις παρκαρίσματος και μετακινούμενοι με την διακριτική ευχέρεια των γειτόνων - που κανείς δεν θέλει φυσικά οιουδήποτε τύπου κάδο στην πόρτα του. Και ακόμη και που δεν τους χρησιμοποιούν όλοι, γεμίζουν μες την ημέρα και -πόσο αναμενόμενο- ΔΕΝ τους αδειάζουν καθημερινά...


Ασε τώρα με ΤΟΣΟ προεκλογικό υλικό, ΤΙ έχει μαζευτεί και σέρνεται στους δρόμους και πόσα πολλά κιόσκια χάσκουν ακόμη στις γωνίες! Και να πεις ότι έχουμε περίσσευμα πεζοδρομίων... να είχαμε από ένα στρέμμα γύρω-γύρω σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο, να πεις πάει στο διάολο, αλλά τώρα?


Συλλογικά πάσχουμε σίγουρα, δε μας φτάνουν οι κάδοι για τα σκουπίδια που παράγουμε, δεν επαρκεί το μάζεμά τους, το θέμα των χωματερών είναι κι αυτό ανέκδοτο (περιβαλλοντικά κατάλληλος και αποτελεσματικός σχεδιασμός, τοποθεσία, σύστημα αποκομιδής και «χωνέματος», επιχωμάτωση, επαναφύτευση, εκμετάλλευση παραγόμενων αερίων έως και παραγωγή ενέργειας, μας λένε άραγε τίποτε όλα αυτά?).



Πόσες καταδίκες έχουμε φάει από την Ε.Ε? Στις πόσες ξυπνάμε? ("Μη με ξυπνάς απ'τις 6..." στρουμφοτράγουδο). Μα δεν αντιμετωπίζουμε το θέμα υπεύθυνα ούτε ατομικά (ποιός κρατάει τα σκουπίδια του μέσα μέχρι να λήξει κάποια απεργία των υπαλλήλων καθαριότητας?). Εχουμε παραπληθύνει και δεν μας σώζουν πλέον τέτοιες μπακαλο-αντιμετωπίσεις...


Ναι το ξέρω, ωχαδερφισμός και ξερό ψωμί, αλλά πότε επιτέλους θα κάνει κάποιος την πρώτη βαρβάτη κίνηση να βάλει σε (κάποια) τάξη το μπάχαλο? Να μας πείτε πού και πώς να τα πετάμε, να φανούμε κι εμείς υπεύθυνοι πολίτες. Θα συμμορφωθούν οι λίγοι στην αρχή, να συμπαρασύρουν την κρίσιμη μάζα που θα αλλάξει τη νοοτροπία.

Και φυσικά θα προβλέπεται το ότι πάντα θα βρίσκεται ο Ελληνάρας που θα πετάει τη σακούλα του από το μπαλκόνι (ή και ολόκληρο το ξεραμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο!!!). Αλλά άντε, να κάνουμε κι εμείς κάτι εθελοντικά για την πολιτεία μας, να βοηθήσουμε – ΝΑ ΤΟΥ ΤΑ ΞΑΝΑΝΕΒΑΖΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ!


Η μήπως πάει αλλιώς? Να είμαστε εμείς υπεύθυνοι πολίτες λέει και να εκλέγουμε ικανούς να φροντίζουν το πού και πώς...
(Ωχχχ... λες? Τώρα αυτό είναι δύσκολο, προτιμώ να κάθομαι να περιμένω τη σκουπιδιάρα 2 φορές τη μέρα με την παντόφλα και τη ρόμπα, παρά να σκεφτώ πριν εκλέξω... Χμ, λέω να κλάψουμε γι αυτό σε άλλο ποστ!)


Πριν από αρκετά χρόνια, κύριος με BMW μπροστά μου στο φανάρι, ανοίγει το τζάμι και πετάει μισή τυρόπιττα & κουτάκι Coke Μπιούτιφουλλλλ!). Μες το μποτιλιάρισμα, ανοίγω πόρτα, τα μαζεύω, του χτυπάω το τζάμι και με χαμόγελο... Καλομοίρας του τα δίνω λέγοντας "αχ σας έπεσαν αυτά...".

Στο επόμενο φανάρι, ανοίγει ΤΟ ΑΛΛΟ ΤΖΑΜΙ (να μην τον δω?!?!) και τα εκσφενδονίζει (το κουτάκι πήρε ξώφαλτσα μηχανάκι που έφυγε σιχτιρίζοντας). Τα ξανα-μαζεύω, ξανά τζάμι-χαμόγελο "συγνώμη, πάλι σας έπεσαν τα άτιμα!".

Σε επόμενη δόση στην παραλιακή τα πέταξε και δεν μπόρεσα να τα μαζέψω... Για καλή μου τύχη όμως, αφού τον ακολούθησα λίγο, είδα ότι παρκάρισε σε σούπερ-μάρκετ, και μάλιστα έξω.

Οπότε πήρα τη σακκούλα που έχω στα πόδια του συνοδηγού για σκουπίδια, κι ό,τι μα ό,τι είχε μέσα του τα φόρεσα στους υαλοκαθαριστήρες. Κι έφυγα.

Δεν ξέρω τι έγινε (δεν με είδε κανείς έτσι ή αλλιώς) και δε νομίζω ότι πήρε χαμπάρι το ζώον...

Από τότε πάντως όσες φορές επενέβην "αχ σας έπεσαν αυτά", συνήθως ντρέπονται...



Περπατώντας προχτές με την (μικρή) κόρη μου χεράκι-χεράκι, όπου πάντα είναι ευκαιρία να μιλάμε σαν φιλεναδούλες για διάφορα που βλέπει στο δρόμο, με ρώτησε και για τα σκουπίδια...

Ξέρει για την ανακύκλωση που κάνουμε (είπαμε, original δήμος: ένας κάδος για τα πάντα, χαρτί, αλουμίνιο, πλαστικά, all-in-one! Γεμίζει σε μισή μέρα κι μετά ΤΟ χάος!) & προσπαθούσα να της εξηγήσω γιατί παρ'όλο που προσέχουμε "όοοολοι", τα σκουπίδια κάποιες στιγμές αυξάνονται και πληθύνονται.

Μετά από το λογίδριό μου, με ρώτησε με αφέλεια: "καλά μαμά, αν οι κύριοι υπάλληλοι καθαριότητας (ναι, το έπρηξα το παιδί στην ορολογία!) είναι πια τόσο θυμωμένοι και κουρασμένοι, να τους πηγαίνουμε εμείς τα σκουπίδια στο σπίτι τους να μην κουράζονται παραπάνω?"


Η απεργία των σκουπιδιάρηδων πάντως έχει πλάκα, ας πούμε ότι είναι ένα εικαστικό δρώμενο που το απολαμβάνεις με όλες τις αισθήσεις – όραση «ααααα, ανθίσαν τα σκουπίδια!», όσφρηση «πόσες κλίμακες έχει το ‘μποχίζειν’ άραγε?», γεύση «μπλιαξ, αηδία, Starbucks για φρεντοτσίνο γρήγορα!», ακοή «ΤΟΝΚΑΚΟΣΟΥΤΟΝ ΦΛΑΡΟ-ΠΟΥΘΑΤΑΚΡΑΤΑΩΣΠΙΤΙ-ΝΑΚΟΛΛΗΣΟΥΜΕ-ΚΑΜΜΙΑΠΑΝΟΥΚΛΑ!» και φυσικά αφή «και που περπατάω στα 5 μέτρα γύρω-γύρω απ’τον κάδο, αγκαλιά μ’έχει πάρει το σκουπίδι, δε λέει να φύγει!».


Εξω απο την έπαυλη του Καραμανλή έχουν απεργία?
Του Γιωργάκη?
Α, γιατί έλεγα μήπως...

Το κιόσκι του υποψήφιου που ΔΕΝ εκλέχτηκε, μαζί με το σκουπιδαριό που ξεφύτρωσε γύρω-γύρω, είναι μέρος του city-ντεκόρ?

Ρε μπας και τους σκουπιδιάρηδες να τους πληρώναμε περισσότερο να μην απεργούνε? Λες να είναι αυτή η λύση? Μπα, δε μπορεί εγώ με το φτωχό μου το μυαλό να το βρήκα, όταν κυβερνήσεις επί κυβερνήσεων δεν!

Χμμμ... Να τα κρατάμε τα σκουπίδια σπίτι να μην επιβαρύνουμε το πρόβλημα στις απεργίες, αλλά πείτε μου, τις πάνες του μωρού (με τα μπιφτεκάκια μέσα) ΤΙ να τις κάνω ακριβώς?


Μπορώ -η υποχόνδρια- να φρικάρω όταν βλέπω δίχρονο μωράκι να χαιδεύει το γατί που ψάρευε -με μακροβούτια- στους ξεχειλισμένους κάδους των 4 ημερών?

Μπορώ να τα χώσω στην κυρία απέναντι που μονίμως αδειάζει το τασάκι του αυτοκινήτου της στο δρόμο?

Μπορώ να τα χώσω και στον κύριο που βγάζει βόλτα το σκυλάκι της κυρίας του (ράτσας «μύξα») με το παλτουδάκι (το σκυλί!) και σπέρνει κακάκια (το σκυλί λέμε!) ως ο κοντορεβυθούλης των απανταχού canines?


(Ξου κακό σκουπίδι!)


Aphrodite said... in
http://nikosdimou.blogspot.com/2006_04_01_nikosdimou_archive.html, post "Le Royaume des Poubelles", 13.04.06. Αν θέλετε μπορείτε ν'αφήσετε το σχόλιό σας εδώ