Ευρώπη: Το υγρό όνειρο των τραπεζιτών
Ο στόχος των εμπορικών τραπεζών είναι να αντικαταστήσουν τις κυβερνήσεις στην δημιουργία του χρήματος, μετατρέποντας την οικονομία σε όμηρο τους. Αυτό το επιτυγχάνουν έως τώρα με τον προωθούν ως μοναδικό τρόπο δανεισμού του δημοσίου, αυτό της καταφυγής σε μια τεράστια ασφαλή “αγορά” κρατικών ομολόγων. Είναι μια διαδικασία κατά την οποία δίνουν χρήμα και παίρνουν τίτλους.
Το 1694, η Αγγλία αναγκάστηκε να δημιουργήσει την Τράπεζα της Αγγλίας για να αντιμετωπίσει το σοβαρότατο πρόβλημα της εξάρτησης της χώρας από την Ιταλική και Ολλανδική πίστωση. Με παρόμοιο τρόπο (αλλά τελικά εξίσου αποτυχημένο, όπως αποδείχτηκε στην πορεία) επιχείρησαν οι ΗΠΑ να ξεφύγουν από το χρέος με την δημιουργία της Federal Reserve Bank.
Το πρόβλημα είναι πως στην Ευρωπαϊκή Ένωση οι ιδιωτικές τράπεζες έχουν δέσει χειροπόδαρα τις κυβερνήσεις των κρατών μελών και έχουν αντικαταστήσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία με την δικτατορία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (η οποία δεν μπορεί θεσμικά να δημιουργήσει πίστωση για τις κυβερνήσεις), των τραπεζών και του Eurogroup. Αυτό το έχουν πάρει χαμπάρι οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες και το αξιοποιούν για τους δικούς τους σκοπούς.
Με την είσοδο στο πείραμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παραδώσαμε την δραχμή, το εθνικό μας νόμισμα. Μαζί με αυτό παραδώσαμε τους τέσσερις πιο αποτελεσματικούς τρόπους αντίδρασης σε μια ύφεση. Καταρχήν, δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε το νόμισμα, για να κάνουμε πιο ανταγωνιστικές τις εξαγωγές μας. Επίσης, δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε μια αναπτυξιακή νομισματική πολιτική. Επιπλέον, δεν μπορούμε να έχουμε οποιαδήποτε νομισματική πολιτική και ως περιφερειακή χώρα της Ένωσης δεν έχουμε καμία ουσιαστική επιρροή στην ιδιωτική Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (η οποία ανήκει σε άλλες τράπεζες, κεντρικές και ιδιωτικές), παρόλο που είμαστε και εμείς μέτοχοι της με ένα μικρό ποσοστό. Η αντιμετώπιση που έχουμε είναι η ίδια με αυτή που έχουν όλοι οι μικρομέτοχοι σε μεγάλα χρηματιστηριακά σχήματα. Τέλος, δεν μπορούμε να έχουμε αυτόνομη δημοσιονομική πολιτική, λόγω του Συμφώνου Σταθερότητας της ΕΕ. Το τελευταίο αποτελεί ακόμα ένα οξύμωρο του πειράματος της ΕΕ, καθώς υποτίθεται επιτυγχάνει σταθερότητα και ανάπτυξη, αλλά στην πραγματικότητα απαγορεύει τις αποτελεσματικές αντι-κυκλικές, όπως τις λένε, δημοσιονομικές πολιτικές, πράγμα που οδηγεί σε παρατεταμένη ύφεση και έντονη αστάθεια στην Ευρωζώνη!
Οι οικονομικές πολιτικές επισκιάζονται πλέον από την καθολική απαίτηση της αντικατάστασης των παύσεων πληρωμών των οφειλετών στους πιστωτές, με την επιβολή της αναζήτησης δημοσιονομικού πλεονάσματος, το οποίο θα χρησιμοποιηθεί όλο για να πληρωθούν οι τραπεζίτες και οι κάτοχοι κρατικών ομολόγων. Με λίγα λόγια, απαγορεύουν την πολιτική της παύσης πληρωμών, η οποία αποτελούσε το μοναδικό όπλο των οφειλετών, σε περιπτώσεις απεχθούς ή δυσβάσταχτου χρέους, με την αυθαίρετη μετακύλιση του χρέους στου πολίτες της χώρας που χρωστάει. Είναι σαν κάποιος να χρωστάει σε μια τράπεζα και εκείνη να απαιτεί τα λεφτά από όλο του το σόι, από την γειτονιά του και την πόλη του, καθώς το χρέος αποτελεί "συλλογική τους ευθύνη".
 |
| Ας αρχίσει το φαγοπότι! |
Το 1694, η Αγγλία αναγκάστηκε να δημιουργήσει την Τράπεζα της Αγγλίας για να αντιμετωπίσει το σοβαρότατο πρόβλημα της εξάρτησης της χώρας από την Ιταλική και Ολλανδική πίστωση. Με παρόμοιο τρόπο (αλλά τελικά εξίσου αποτυχημένο, όπως αποδείχτηκε στην πορεία) επιχείρησαν οι ΗΠΑ να ξεφύγουν από το χρέος με την δημιουργία της Federal Reserve Bank.
Το πρόβλημα είναι πως στην Ευρωπαϊκή Ένωση οι ιδιωτικές τράπεζες έχουν δέσει χειροπόδαρα τις κυβερνήσεις των κρατών μελών και έχουν αντικαταστήσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία με την δικτατορία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (η οποία δεν μπορεί θεσμικά να δημιουργήσει πίστωση για τις κυβερνήσεις), των τραπεζών και του Eurogroup. Αυτό το έχουν πάρει χαμπάρι οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες και το αξιοποιούν για τους δικούς τους σκοπούς.
 |
| Η κοινωνική πυραμίδα της κοινωνίας του 1984 του Orwell. Παρατηρήστε πόσες ομοιότητες έχει με την σημερινή: Πάνω πάνω ο Μεγάλος Αδελφός, μετά το 2% είναι τα αφεντικά, ακολουθούν οι υπηρέτες των αφεντικών και στο τέλος έρχεται ο λαός με 85%! Σύμπτωση; |
Οι οικονομικές πολιτικές επισκιάζονται πλέον από την καθολική απαίτηση της αντικατάστασης των παύσεων πληρωμών των οφειλετών στους πιστωτές, με την επιβολή της αναζήτησης δημοσιονομικού πλεονάσματος, το οποίο θα χρησιμοποιηθεί όλο για να πληρωθούν οι τραπεζίτες και οι κάτοχοι κρατικών ομολόγων. Με λίγα λόγια, απαγορεύουν την πολιτική της παύσης πληρωμών, η οποία αποτελούσε το μοναδικό όπλο των οφειλετών, σε περιπτώσεις απεχθούς ή δυσβάσταχτου χρέους, με την αυθαίρετη μετακύλιση του χρέους στου πολίτες της χώρας που χρωστάει. Είναι σαν κάποιος να χρωστάει σε μια τράπεζα και εκείνη να απαιτεί τα λεφτά από όλο του το σόι, από την γειτονιά του και την πόλη του, καθώς το χρέος αποτελεί "συλλογική τους ευθύνη".
