Ηθελε, λέει, να γυρίσει τον κόσμο ...

Της αρέσουν λέει τα ταξίδια κι ήθελε να ταξιδεύει... !
Εεεε,  δεν ήθελε και τίποτα τρελά περίεργο.
Ότι θέλουν δισεκατομμύρια εν δυνάμει "πελάτες" αυτού του πλανήτη.

Ένας δε σοφός φίλος της, τη ρώτησε: "Γιατί θέλεις να ταξιδέψεις στον κόσμο, ξέρεις;"
"Τι είναι αυτό που ψάχνεις ή αυτό που θα ήθελες να δεις περισσότερο;"

"Θέλω να αποκτήσω ανεπανάληπτες εμπειρίες, να δω όμορφα μέρη - που δεν έχω καταφέρει να δω μέχρι σήμερα, να γνωρίσω ξεχωριστούς ανθρώπους" του απάντησε πρωτότυπα και με μεγάλη σιγουριά.

"Και που θέλεις, ακριβώς, να πας;
 Ποιό μέρος θα σου δώσει όλα όσα ζητάς;"

Σκέφτηκε λίγο κι είπε: 

"Εδώ, χρειάζομαι τα φώτα σου, φίλε - δάσκαλε. Τι μου προτείνεις; Ποιό μέρος, ξέρεις, που να είναι όντως συγκλονιστικό, που θα βρω τη γαλήνη, την ανείπωτη ομορφιά, το μυστήριο, την περιπέτεια, που θα μου ανεβάσει την αδρεναλίνη στα ύψη - από δέος - και θα έχω να τη διηγούμαι  για χρόνια πως ήταν μια υπέροχη εμπειρία;"

Μειδίασε και της απάντησε: 

"Η αλήθεια είναι πως αυτό που ζητάς είναι ένα μακρύ ταξίδι - μπορείς να το πραγματοποιήσεις  - μόνο, εάν το θέλεις πολύ. Θέλει κατάλληλη προετοιμασία και από θέμα κόστους, αυτό ποικίλλει ανάλογα με το πόσο έξυπνη και γρήγορη είσαι.
Η προσαρμοστικότητα είναι μεγάλο αsset για κάθε ταξίδι.
Εξαρτάται, από το πόσο νωρίς έχεις φροντίσει για το συγκεκριμένο booking.
Θα γνωρίσεις κι άλλους ταξιδιώτες, θα δεις και θα βρεις πολύ κόσμο, θα συναντήσεις αρκετούς, αλλά, μη νομίζεις, δεν θα έχει και τόοοοοοση πολύ θετική επίδραση αυτή η διάδραση. Πάλι, μοναχικά θα νιώθεις αν εσύ μέσα σου δεν έχεις αποφασίσει να πετάξεις τα παλιά για να χαρείς τα καινούργια  δηλ τις νέες γνώσεις, τις νέες εμπειρίες. Ο εγκέφαλος του ανθρώπου έχει επιλεκτική μνήμη. Φρόντισε να κρατήσεις τα ουσιαστικά, τα σπουδαία και να μάθεις να πετάς τα σκουπίδια του μυαλού. Αυτά που σε κάνουν να φοβάσαι να τολμήσεις, να κάνεις δυνατά όνειρα και σκέψεις.''

Συνέχισε απτόητος, με ούριο οίστρο: 

"Σήκω τώρα, περπάτησε λίγο, πήγαινε στο μπάνιο. Κοίταξε μέσα στον καθρέφτη σου βαθιά και μείνε εκεί - τουλάχιστον για 10' λεπτά. Κοίταξε εσένα μέσα από τον καθρέφτη. Μίλησε με τον εαυτό σου, σε όποια γλώσσα θέλεις.  Ακόμη και μέσα στη σιωπή. Εχει να σου πει. Μην πάρεις το βλέμμα σου από το είδωλο σου. Σκέψου τη ζωή σου. Μην αναλύεις. Δεν είναι ώρα διαλόγου. Τώρα, μιλούν οι αισθήσεις. Να τις ακούς. Έχεις χτυποκάρδι; Βλέπεις κάτι σε αυτό το πρόσωπο που δεν αναγνωρίζεις; Νιώθεις χαρά, συμπάθεια; αγάπη, πόνο, θλίψη;
Όλα, αγάπη μου, όσα νιώθεις  είναι απολύτως δικά σου.
Επ, Μη βιαστείς  να κουνηθείς. Μην κατεβάζεις το βλέμμα. Κοίταξε βαθιά στα μάτια.  

Μείνε εκεί, όπως είσαι! 

Άλλωστε, κι εσύ να φύγεις, αυτό  που έχεις μέσα σου δεν θα σε αποχωριστεί. Ειναι ένα με σένα. Μη με ρωτήσεις πάλι γιατί. Τα γιατί πολεμούν το σώμα και τη ψυχή.'' 

Γύρισα και πάλι πίσω,  με μια απορία που δεν μπορούσα να λύσω. Γιατί μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια την ώρα που κοιτούσα στον καθρέφτη; Ενιωσα συμπόνοια και μια μικρή θλίψη. Καλά, μπορεί να ήταν και μεγάλη. Πόσα πράγματα έπρεπε να εχω αποφύγει; Αφού ᾽᾽κάτι᾽᾽ με προειδοποιούσε ότι είμαι σε άλλο μονοπάτι. Οχι το σωστό 1 αλλά το σωστό 2. Αυτό που δεν καταλήγει πουθενά. Ερημος. Αρχισαν πάλι οι ερωτήσεις που έχω μανία;

"Μήπως δεν της φέρθηκα σωστά;   Μήπως την αδίκησα; Μήπως δεν την αγάπησα όσο έπρεπε;"

Εμεινα ακίνητη στη θέση μου, τον ξανα κοίταξα με πλάγιο και κάπως χαμηλωμένο βλέμμα, κι άρχισα να μιλάω άναρθρα. Ναι. Ok my friend, μου τα έχουν πει κι άλλοι σοφοί: Ενα "μακρύ ταξίδι" ξεκινάει με λίγα, μικρά βήματα. Προς τα μέσα. Είναι εσωτερικός χορός. Θέλει γύμνια. Απαλλαγή από τα περιττά. Ούτε βαλίτσες χρειάζεσαι, ούτε να ξοδεύεις μια περιουσία, ούτε να χάνεις χρόνο για booking και τα συναφή. Και κάτι άλλο πολύ συναρπαστικό για μένα που είμαι κάπως αφηρημένη: Δε χρειάζεται ούτε ταυτότητα. Περιττή κι αυτή.

Μια (βαθιά) ανάσα δρόμος. Ο δρόμος της αυτοανακάλυψης. Επίσης, θυμίζει κάτι από γιόγκα. Θέλει την ώρα του, την ησυχία του, αυτοσυγκέντρωση, θέλει σωστές ανάσες κι είναι τεχνική που μαθαίνεται αν είσαι καλός μαθητής. 

Μετά, μπορείς να βγεις στη ζωή, ολοκαίνουργια, να της δώσεις να καταλάβει πως είσαι αποφασισμένη να διεκδικήσεις όλη την αφθονία του σύμπαντος που υπάρχει και για σένα, και για εκείνον, και γι εκείνη, για όλους. 

Κλείνοντας, επειδή έχουμε τρόπους -  ως καθώς πρέπει κυρίες, κυρίες από "σπίτι" με αγγλικά και πιάνο, ευχαριστούμε τον tour operator κι όλους τους συνεπιβάτες:  Ενοχλητικούς και μη, αδιάφορους και μη, διασκεδαστικούς και μη, αγαπημένους και μη, ξύπνιους και μη, πονηρούς και μη, αθώους και μη. Ολους γιατί  μας ώθησαν και μας άνοιξαν τις πύλες του φωτός γιατί μετέτρεψαν το ταξίδι σε μια ανεπανάληπτη και χρήσιμη εμπειρία. ( Με διακυμάνσεις - ανάλογα με την περίπτωση  ) 

Μετά, κλασσικά, αφού είπαμε ότι ήταν να πούμε - με το σοφό φίλο - γύρισε κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.  

Κούρνιασα και πάλι στο αγαπημένο καβούκι μου.
Αυτό που φυλάω στην ντουλάπα μου από μικρό παιδί. Κατασκήνωση στον εαυτό μου. 

Τελικά, κατάλαβα: Αυτά που είναι να ξέρω, υπάρχουν μέσα μου κι οφείλω να τα ακούω. Να τα σέβομαι. Λίγος σεβασμός στην εσωτερική φύση μας δε βλάπτει.  Αυτά που θα ήθελα να μάθω είναι κάπου εκεί. Με  περιμένουν στωικά στην κάτω δεξιά  εσωτερική  γωνία του μυαλού μου, σφυρίζοντας κλέφτικα. Να βγουν ή να μη βγουν;  

Έπαθα mind lag. Πρέπει  να συνέρθω.
Όμορφη που είναι η ζωή με τις παραξενιές της. 

Καληνύχτα μας.
Αντε, νύσταξα, κλείσε το φως να κοιμηθούμε. Καληνύχτα! 

Χμμμ. Θέλω να έχω φως.