Paaibeleid
Paaibeleid, in 'n internasionale konteks, is 'n diplomatieke beleid om politieke, materiële of territoriale toegewings aan 'n aggressiewe mag te maak om konflik te vermy.[1] Die term word meestal toegepas op die buitelandse beleid van die Britse regerings van premier Ramsay MacDonald (in amp 1929–1935), Stanley Baldwin (in amp 1935–1937) en (veral) Neville Chamberlain (in amp 1937–1940) teenoor Nazi-Duitsland (vanaf 1933) en Fascistiese Italië (vanaf 1922)[2] tussen 1935 en 1939. Onder Britse druk het die paai van Nazisme en Fascisme ook 'n rol gespeel in die Franse buitelandse beleid van die tydperk, maar was altyd baie minder gewild daar as in die Verenigde Koninkryk.[3]
In die vroeë 1930's, is paai toegewings wyd gesien as wenslik as gevolg van die anti-oorlog reaksie op die trauma van die Eerste Wêreldoorlog (1914–1918), tweede gedagtes oor die vermeende wraaksugtige behandeling deur sommige van Duitsland tydens die 1919 Verdrag van Versailles, en 'n persepsie dat fascisme 'n nuttige vorm van anti-kommunisme was. Teen die tyd van die München-ooreenkoms, wat op 30 September 1938 tussen Duitsland, die Verenigde Koninkryk, Frankryk en Italië gesluit is, is die beleid egter teengestaan deur die Arbeidersparty en deur 'n paar konserwatiewe andersdenkendes soos toekomstige premier Winston Churchill, Staatsekretaris vir Oorlog Duff Cooper, en toekomstige premier Anthony Eden. Die paaibeleid is sterk ondersteun deur die Britse hoërklas, insluitend koninklikes, groot sakeondernemings (gevestig in die Stad van Londen), die House of Lords, en media soos die BBC en The Times.[4]
Namate alarm oor die opkoms van fascisme in Europa toegeneem het, het Chamberlain hul toevlug geneem tot pogings tot nuussensuur om die openbare mening te beheer.[5] Hy het na München met selfvertroue aangekondig dat hy "vrede vir ons tyd" verseker het.[6]
Akademici, politici en diplomate het intens gedebatteer oor die 1930's se paaibeleid vandat dit plaasgevind het. Geskiedkundiges se beoordelings het gewissel van veroordeling ("Les van München") omdat hulle Hitler se Duitsland te sterk laat groei het tot die oordeel dat Duitsland so sterk was dat dit moontlik 'n oorlog kan wen en dat die uitstel van 'n kragmeting in die beste belang van die Weste was.
Verwysings
[wysig | wysig bron]- ↑ "WW2 | Sky HISTORY UK TV Channel". www.history.co.uk. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 April 2013.
- ↑ Robert Mallett, "The Anglo‐Italian war trade negotiations, contraband control and the failure to appease Mussolini, 1939–40." Diplomacy and Statecraft 8.1 (1997): 137–67.
- ↑ Hucker, Daniel (2011). Public Opinion and the End of Appeasement in Britain and France. London: Routledge (published 2016). ISBN 9781317073543. Besoek op 12 Oktober 2020.
- ↑ Andrew Roberts, "'Appeasement' Review: What Were They Thinking? Britain's establishment coalesced around appeasement and bared its teeth at those who dared to oppose it", Wall Street Journal 1 Nov. 2019).
- ↑ Frank McDonough (1998). Neville Chamberlain, Appeasement, and the British Road to War. Manchester UP. p. 114. ISBN 9780719048326.Compare: Frank McDonough (1998). Neville Chamberlain, Appeasement, and the British Road to War. Manchester UP. p. 124. ISBN 9780719048326.
Oor die algemeen het die Chamberlain-regering redakteurs probeer oorreed om 'n informele selfsensuur te bedryf. [...] Redakteurs van vooraanstaande nasionale koerante is gevra om Chamberlain se pogings om 'n vreedsame skikking te ondersteun en om kritiese kommentaar te vermy. Tog het die vryheid wat die pers geniet het verseker dat totale regeringsbeheer nooit haalbaar was nie en kritiese kommentaar het aanhou verskyn.
Regeringsdruk om kritiek op versoening op BBC-radio te beperk, was baie meer suksesvol. Radiodekking van buitelandse beleid gedurende die tussenoorlogse jare is erg beperk deur 'n kombinasie van diskrete druk, selfsensuur en leiding van Downingstraat en die buitelandse sake. - ↑ Hunt, The Makings of the West bl. 861.
