Gaan na inhoud

Geestesongesteldheid in media

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Hierdie artikel is ingeskryf vir die Skole Skryfkompetisie [1].
As u van plan was om ’n groot wysiging aan hierdie artikel aan te bring, is dit miskien ’n
beter idee om dit vir eers op die besprekingsblad voor te stel. Nog inligting hier.

Geestesongesteldheid, ook bekend as psigiatriese versteurings, word dikwels onakkuraat in die media uitgebeeld. Rolprente, televisieprogramme, boeke, tydskrifte en nuusprogramme steriotipeer dikwels die geestesongesteldheid as gewelddadig, onvoorspelbaar of gevaarlik, anders as die groot meerderheid van diegene wat geestesongesteldheid ervaar. [1] Aangesien media dikwels die primêre manier is waarop mense aan geestesiektes blootgestel word, wanneer uitbeeldings onakkuraat is, laat dit stereotipes, Sosiale stigma, en Diskriminerende gedrag voort..[2] Wanneer die publiek die geestesongesteldhede stigmatiseer, [3] word mense met geestesiektes minder geneig om behandeling of ondersteuning te soek uit vrees dat hulle deur die publiek veroordeel of verwerp word. [4] Met behoorlike ondersteuning is egter nie net die meeste van diegene met psigiatriese versteurings in staat om voldoende in die samelewing te funksioneer nie, maar baie is in staat om suksesvol te werk en aansienlike bydraes tot die samelewing te maak. [5]

Geskiedenis

[wysig | wysig bron]

Volgens die Robert Wood-stigting is die primêre manier waarop Amerikaners inligting oor geestesiektes bekom deur middel van massamedia, meer spesifiek, televisie en nuus. [2] Verder, wanneer dit kom by gelowige idees wat oor geestesongesteldheid aangebied word, bring die publiek meer dikwels hul persepsies in lyn met massamedia-uitbeeldings as inligting wat deur kundiges in die veld aangebied word. [2]

In 2006, Heather Stuart 'n artikel gepubliseer, "Media Portrayal of Mental Illness and its Treatments," waarin hy bespreek het hoe die beeld van geestesongesteldheid hoofsaaklik negatief is en diegene met geestesiektes dikwels as gewelddadig en krimineel bestempel word. [6] Aangesien die algemene publiek min toegang tot of ervaring met kliniese sielkunde , word hul inligting oor psigiatriese pasiënte hoofsaaklik van die massamedia verkry.[2] Met beperkte kennis wat deur hul eie ervarings opgedoen is, word daar gevrees dat die beelde en stories wat deur massamedia teëgekom word, die besluite en oordeel wat die publiek maak wanneer dit kom by hul eie lewens of die vorming van hul politieke of sosiale opinies kan beïnvloed , [2] wat die bevordering van die publiek se verwerping van psigiatriese pasiënte. Aangesien die media dikwels stereotipes voortduur met die gebruik van diskriminerende taal verkeerde inligting,en verkeerde karakterisering van geestesongesteldheid , [4] het hierdie negatiewe mediavoorstellings die fokus van wetenskaplike aandag geword.

Film and televisie

[wysig | wysig bron]

Wanneer dit kom by uitbeeldings in vermaaklikheid, verteenwoordig uitbeeldings tipies geestesongesteldhede karakters as herkenbaar anders, wat dikwels hul maniertjies en voorkoms oordryf om hulle verder van neurotipiese karakters te onderskei. 

[2] Dwarsdeur die laaste eeu van rolprentvervaardiging is hulle meestal as skurke uitgebeeld, dikwels óf die slagoffers óf oortreders van geweld, en oor die algemeen gevaarlik. [2]

Evolusie van geestesongesteldheid voorstelling in film

[wysig | wysig bron]

'n Oorgebruikte trope wat in film en televisie gebruik word, beeld skurke of moordenaars as geestelik siek uit. [2] Hierdie trope het deur die geskiedenis van rolprentvervaardiging en rolprentkuns ontwikkel. Die eerste keer in die vroeë 1900's bekendgestel, films soos Dr. Mabuse, the Gambler(1922) en The Black Cat (1934) het die geestesversteurde skurke as mal, bose dokters uitgebeeld. [2] Toe, met die opkoms van Alfred Hitchcock-films, het hy die reeksmoordenaar in Psycho (1960), wie se karaktertroop daarna in rolprente soos Homicidal (1961), Maniac (1963), Paranoiac (1963), and Nightmare Die 1970's en 1980's het die gewilde "slasher"-rolprentgenre gebring en ikoniese gruwelkarakters soos (1963).[2] Michael Myers, Jason, en Freddy Kruger from the franchises Halloween, Friday the 13th, en A Nightmare on Elm Street, bekendgestel.[2]

Gewelddadige uitbeeldings van geestesongesteldheid

[wysig | wysig bron]

Die negatiewe stigma wat geestesongesteldheid omring, het werklike gevolge vir diegene wat hierdie siektes ervaar. Baie studies, beide in die vorm van eksperimentele ontwerpe en opnames, het tot die gevolgtrekking gekom dat mediablootstelling wel die stigmatisering van geestesongesteldheid beïnvloed. [4]

Ten spyte van die media se algemene uitbeeldings van geestesongestelde karakters wat gewelddadig is of betrokke is by kriminele aktiwiteite, is dit baie minder algemeen in die regte wêreld as wat die media dit laat lyk. Van die 40+ miljoen mense in die VSA wat as geestesongesteldheid geklassifiseer word, kom geweld of misdadigheid slegs in 10-12% van geestesongesteldheid voor. [2] Aangesien film- en televisieprogramme egter hierdie trop gebruik vir dramatiese storievertelling, neem die publiek dikwels valslik aan dat die werklike wêreld die massamedia-uitbeeldings weerspieël. Geleerdes het hierdie tendens in die 1950's begin ontleed, maar die kwessie duur voort tot in die 21ste eeu.

In die laat 1950's het die kommer oor massamedia-uitbeeldings van geestesongesteldheid meer prominent begin word. Destyds is televisienetwerksensors gebruik om die kykvlak (slegs vir volwassenes, gesinsvriendelik of benodigde veranderde inhoud) te bepaal wat gepas was op grond van die film se inhoud. [7] George Gerbner, voordat hy kultiveringsteorie, ontwikkel het, die rolprente bestudeer wat gesensor is en gevind dat in 1951 net vyf rolprente voorstellings van geestesongesteldheid bevat het. Teen 1957 het die getal egter tot 170 rolprente gestyg, wat die groeiende kommer oor wanvoorstellings en die gevolge daarvan toon. [4]

Alhoewel die kommer oor die gevolge begin toeneem het, het die gewelddadige uitbeeldings dieselfde gebly. In 'n longitudinale studie van 1989 wat deur die Cultural Indicators Project gedoen is, [8]het hulle die uitbeelding van geestesongestelde karakters op 1 215 televisieprogramme tussen 1969 en 1985 ontleed. Hulle het gevind dat 3 uit 4 karakters in gewelddadige situasies betrokke was, óf slagoffers van geweld te pleeg of dit te pleeg. Benewens die geestesongestelde karakters wat gewelddadige neigings gehad het, het hulle hulself ook van geliefdes gedistansieer, en het dikwels nie gewerk nie.

Ten slotte, byna 50 jaar na een van die eerste studies wat die oorbenutting van geestesversteurde, gewelddadige karakters in die media ontleed het, duur die wanopvatting voort, selfs tot in die 21ste eeu. Diefenbach en West het in April 2003 'n verbouingstudie gedoen wat 84 uur se spitstydtelevisie onder groot netwerke ondersoek het. prime-time television among major networks in April 2003.[9] Hulle het gevind dat geestesongestelde karakters op televisie baie meer geneig was om geweldsmisdade te pleeg as werklike statistieke. Slegs 4% van mense met geestesiektes in die regte wêreld word as gewelddadig gekenmerk, terwyl 37% van geestesongesteldhede op televisie as gewelddadig uitgebeeld word. [4]

Uitbeeldings in film

[wysig | wysig bron]
Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Mental disorders in film.
Titel Jaar vrygestel
Fight Club 1999
A Beautiful Mind 2001
Memento 2000
What Dreams May Come 1998
The Night Listener 2006
Awakenings 1990
Sideways 2004
Julien Donkey Boy 1999
Silver Linings Playbook 2012
One Flew Over the Cuckoo's Nest 1975
Rain Man 1988
Black Swan 2010
Shutter Island 2010
Lars and the Real Girl 2007
What's Eating Gilbert Grape 1993
The Three Faces of Eve 1957
American Psycho 2000
Donnie Darko 2001
The Silence of the Lambs 1991
The Aviator 2004
The Soloist 2009
Gaslight 1944
Loose Cannons 1990
The King of Staten Island 2020
Leaving Las Vegas 1995
Girl, Interrupted 1999
Little Miss Sunshine 2006
The Skeleton Twins 2014
The Perks of Being a Wallflower 2012
Joker 2019
Split 2016
  • Sywaarts gee 'n akkurate uitbeelding van depressie. ernstige depressiewe versteuring is gekenmerk as 'n gemoedsversteuring wat erge gevoelens van hartseer en onbelangstelling veroorsaak. [10] Daar word getoon dat een van die fliek se hoofkarakters, Miles Raymond, verskeie tekens van depressie toon, waarvan sommige die gebruik van(alkohol middels )insluit in 'n poging om die mislukkings en verliese in sy lewe die hoof te bied, sonder hoop vir sy toekoms, en met 'n konstante depressiewe bui. [ [11]
  • Julien Donkey Boy gee 'n akkurate uitbeelding van skisofrenie. Skisofrenie is een van die geestesiektes wat die meeste misverstaan word, tog ly meer as 2 miljoen mense aan hierdie siekte in die VSA. [2] Die term skisofrenie kom van Eugen Bleuleren vertaal na "gesplete psige", aangesien die psige in baie ongeorganiseerde dele verdeel word. [2] Simptome sluit in, maar is nie beperk nie tot, delusies, hallusinasies en versteurings in gedagtes en emosies. Hierdie simptome verbied diegene wat aan hierdie siekte ly om 'n normale lewe te lei, wat sosiale en beroepsdisfunksie veroorsaak, wat dikwels hospitalisasie noodsaak. [2] Die fliek bevat 'n man genaamd Julien, wat verskeie tekens van skisofrenie toon. Een van hierdie tekens sluit in om gesprekke te voer met mense wat nie in werklikheid daar is nie. [12]
  • Silver Linings Playbook gee 'n akkurate uitbeelding van bipolêre versteuring Bipolêre versteuring is 'n geestesongesteldheid wat gekenmerk word deur 'n wanregulering van bui, wat dikwels gepaard gaan met Depressiewe en Maniese episodes, angs, hiperaktiwiteit, onreëlmatige slaap, aggressiwiteit en prikkelbaarheid. [13] Hierdie verhaal volg 'n gesin terwyl hulle die realiteite navigeer om hul seun te help nadat hy teruggekeer het huis toe van behandeling vir bipolêre versteuring. [14]
  • Girl, Interrupted gee 'n akkurate uitbeelding van borderline persoonlikheidsversteuring. Grenspersoonlikheidsversteuring is 'n geestesongesteldheid wat 'n persoon se vermoë beïnvloed om hul emosies effektief te bestuur of te beheer. Dit kan beïnvloed hoe mense hulself en die mense rondom hulle sien, wat onstabiliteit en 'n onvermoë veroorsaak om gesonde verhoudings te bevorder. [15] Hierdie film volg 'n jong vrou se reis wat in die 1960's in 'n psigiatriese fasiliteit gewoon het, haar mediese behandeling, en hoe dit haar verhoudings met haarself en ander karakters beïnvloed. [16]
  • The Perks of Being a Wallflower gee 'n akkurate uitbeelding van post-traumatiese stresversteuring. Post-traumatiese stresversteuring is 'n toestand wat kan ontwikkel nadat 'n persoon 'n traumatiese gebeurtenis ervaar of aanskou het. Simptome kan aanhoudende gedagtes van die gebeurtenis, erge angs en nagmerries insluit. PTSV manifesteer tipies op een van vier maniere: indringende herinneringe, vermyding, negatiewe gedagtes of buie, en veranderinge in fisiese of emosionele reaksies. [17] Hierdie film volg hoërskool eerstejaars Charlie terwyl hy platoniese en romantiese verhoudings navigeer te midde van sy kinderjare trauma van seksuele misbruik deur 'n nabye familielid. [18]

Uitbeeldings in televisie

[wysig | wysig bron]

Televisie is deel van meer as 90% van huishoudings in die VSA, so natuurlik vorm massamedia hoe kykers die wêreld rondom hulle sien. [2] Wat die uitbeeldings van geestesongesteldheid betref, was televisie 'n baanbreker in die verteenwoordiging van hierdie siektes oor duisende programme in byna 'n eeu se inhoud. Alhoewel nie alle voorstellings akkuraat of positief was nie, is daar 'n aansienlike toename in die poging om eerlike en waarheidsgetroue weergawes van geestesongesteldheid uit te beeld.

Realiteitstelevisie

[wysig | wysig bron]

Wanneer dit by werklikheidstelevisie kom, is daar programme wat spesifiek toegewy is om die lewens en gevolglike stryd van mense wat spesifieke geestesongesteldhede ervaar ten toon te stel. Byvoorbeeld, die treffertelevisieprogram op die A&E-netwerk Hoarders, vertoon een of twee individue en hul obsessief-kompulsiewe versteuring. Dwarsdeur 'n episode werk elke individu saam met 'n sielkundige of psigiater, professionele organiseerder, of 'n "uiterste skoonmaakspesialis" wat spesialiseer in die behandeling van hierdie afwyking. [19]

Nog 'n program op die A&E-netwerk, Intervention, stel gehore bekend aan mense wat met dwelmmisbruik te doen het. Hierdie program, in 'n soortgelyke formaat as Hoarders, volg die verhaal van een of twee individue wat aan substansafhanklikheid ly. Tydens 'n episode volg die gehoor die individue se daaglikse lewens en word bekendgestel aan die realiteit om met hierdie afhanklikheid te leef. Die individue word dan gekonfronteer met 'n ultimatum waarin hulle moet besluit of hulle rehabilitasie wil soek of die risiko loop om familie, vriende, skuiling en, in die meeste gevalle, finansiële bystand te verloor. Hierdie dokumentêre-styl televisieprogram is waardevol omdat dit kykers opvoed oor die hele intervensieproses, van bekendstelling aan die intervensieproses self tot die regte manier om 'n individu met verslawing te hanteer. [[19] Dit verminder ook die stigma van terapie effektief en demonstreer die effektiwiteit van intervensies.

Kindertelevisie

[wysig | wysig bron]

Alhoewel dit mag lyk asof kindertelevisieprogramme waarskynlik nie boodskappe oor of uitbeeldings van geestesongesteldheid sal bevat nie, bevat baie wel verwysings. 'n Studie wat op verskeie Nieu-Seelandse kindertelevisieprogramme gedoen is, het getoon dat 'n verwysing na geestesongesteldheid in 59 uit 128 episodes wat bestudeer is, verskyn het. Van daardie 59 episodes was daar 159 verwysings na geestesongesteldheid, wat meestal uit woordeskat en karakterbeskrywings bestaan het. Die terme "mal" en "jou verstand verloor" was bo die drie mees algemene woordeskatverwysings. In ooreenstemming met filmuitbeeldings, het karaktervoorkoms bestaan uit ontsierde gelaatstrekke (tande, neuse, ens.) en ontsierde ledemate. [20]

Benaderings van streaming media platforms

[wysig | wysig bron]

Die toename in gewildheid van stromende inhoud op platforms soos Netflix, Hulu, Max, en Amazon Prime Video makliker mediatoegang vir kykers gebring, sowel as verminderde regulering van inhoud vir televisie. Aangesien dit makliker geword het vir die publiek om toegang tot verskillende mediavorme, insluitend films, TV-reekse of ander programme wêreldwyd, te kry, demonstreer die gewilde stroomdiens Netflix verskillende benaderings tot geestesongesteldheid met verskeie uitbeeldings. Onder die reekse wat Netflix verskaf het, het die onlangse studie wat die reeks 13 Reasons Why bevind dat die voorstellings van geestesgesondheidsverskynsels die individu se persepsies positief beïnvloed in die verstaan van waargenome norme rakende geestesgesondheidsprobleme, soos om uit te reik na ander vir ondersteuning en selfmoord te bespreek met mense vir voorkoming. [21]

13 Reasons Why is n Netflix original[22] met die plot rondom 'n hoërskoolvrou, Hannah Baker, wat selfmoord pleeg in die seisoen een-eindstryd. Omstredenheid rondom hierdie TV-program het ontstaan, veral rondom die idee om Baker se selfmoord te koppel aan 'n vorm van woede en wraak. [23][24] Sommige argumenteer dat daar te veel klem is op hoe Hannah selfmoord gepleeg het,[25] insluitend die grafiese beeldmateriaal, en nie genoeg fokus op die ware redes agter die beëindiging van haar lewe nie. [25]Ander beklemtoon ook hoe programme soos 13 Reasons Why eenvoudig oor hierdie kwessies kyk en net die oppervlak van hierdie kwessies dek en sodoende iets so belangrik soos (selfmoord desensitiseer).[23]Hierdie spesifieke program is byvoorbeeld daarvan beskuldig dat hulle nie veel oor geestesgesondheid gepraat het in sy eerste seisoen nie (behalwe die selfmoord self). Verder voer die National Alliance on Mental Health (NAMI) ook aan dat die uitbeelding van 'n "uitbeplande selfmoord" skadelik is, aangesien selfmoorde selde beplan word. [23]

Nuus

[wysig | wysig bron]

Soortgelyk aan uitbeeldings van geestesongesteldheid in vermaaklikheid, is nuusprogramme en publikasies geneig om die oorsake, simptome en behandelings van geestesiektes verkeerd voor te stel [4] Meer dikwels as nie, is die sentrale boodskap wat oorgedra word dat mense met geestesiektes gewelddadig, krimineel, gevaarlik is en vermy moet word. [2] Verder, wanneer dit by nuusmedia kom, is net die mees opwindende en oorsensasionele stories geneig om opslae te maak. Hierdie toestroming van gewelddadige stories waarby geestesongestelde mense betrokke is, laat hierdie gevalle meer algemeen voorkom as in werklikheid.

Wanneer onderwerpe rondom geestesongesteldheid gedek word, is joernaliste meer geneig om familielede of mense na aan 'n persoon met geestesongesteldheid te ondervra eerder as die persoon wat self geestesongesteldheid ervaar. [4] Hierdie neiging skakel die moontlikheid uit dat gehore parasosiale kontak met mense ervaar wat eerstehands geestesongesteldheid ervaar. Die parasosiale kontakhipotese stel voor dat positiewe uitbeeldings van minderheidsgroepe in die media help om stigmas en stereotipes rondom hierdie groepe te verminder. [4] Wanneer gehore die geleentheid gegun word om by parasosiale kontak betrokke te raak, is hulle geneig om meer positiewe houdings, gedagtes en oortuigings te vorm oor die siekte en die mense wat dit ervaar.[4] Daarom, wanneer geestesongesteldhede die geleentheid geweier word om vir hulself te praat, is die publiek meer geneig om ongunstige opinies oor hulle en hul siektes te vorm.

Soos die publiek al hoe meer bewus word van die impak wat massamedia op die publiek se persepsie van geestesiektes kan hê, word joernaliste aangemoedig om The Associated Press StylebookStylebook te gebruik wanneer hulle oor geestesiektes berig. Hierdie riglyne help om die gebruik van sleng en diskriminerende taal te versag.[4] Die Wêreldgesondheidsorganisasie verskaf ook riglyne vir nuusblaaie wanneer selfmoord bespreek word om gevalle van die Werther-effek te voorkom. Werther Effect.[4] Selfs met streng riglyne en modelle kan nuusdekking van geestesiektes egter aansienlike kontroversie skep, beide vir die nuusblad en die joernaliste self.

Omstredenheid binne die nuusbedryf

[wysig | wysig bron]

In 2012 het, India Knight n rubriek geskryf The Sunday Times van Londen oor depressie. In reaksie hierop het Alastair Campbell, n rubriekskrywer The Huffington Post, sy benoudheid beskryf oor haar skrywe dat "'almal word depressief'" en dat "daar geen stigma in depressie is nie." [26]

Campbell het die onvanpasheid van Knight se woordkeuses bespreek. Deur te skryf dat "almal depressief raak," het hy gesê, het sy gewys dat sy deel is van 'n groep wat nie glo dat kliniese depressie n siekte is nie.[26] Campbell het beweer dat Knight se artikel die realiteit versterk het dat daar steeds stigma rondom depressie is. Hy het opgemerk dat selfs in die mediese beroep, mense bang is om aan hul werkgewers te noem dat hulle depressie het omdat hulle nie ten volle verstaan sal word soos hulle sou wees as hulle aan 'n "fisiese siekte."[26] Campbell het oor die stryd geskryf om begrip vir geestesongesteldheid te bring, en het Knight se artikel beskryf as "onbehulpsaam, potensieel skadelik en beslis wys dat ons nog 'n hele pad het om te gaan." [26]

Uitbeeldings in nuus

[wysig | wysig bron]

Onakkurate uitbeeldings van geestesgesondheid in die nuus beïnvloed uiteindelik die gehoor se gedagtes, houdings, opinies en oortuigings, nie net vir die geestesongesteldheid nie, maar ook vir die siektes self, die behandeling wat nodig is en die openbare beleid wat nodig is om inisiatiewe vir verandering te implementeer.[27] Hierdie dramatiese verhale is egter dalk nie die enigste skuldige vir die swaai van die openbare mening nie. Konsekwente patrone van verkeerde inligting, raamwerk en eensydige perspektiewe het dieselfde vermoë om openbare persepsie te vorm.[27]

In 1991 het 'n inhoudsontleding van United Press International stories gevind dat stories oor psigiatriese pasiënte gewoonlik geweldsmisdade behels.[2] In 'n soortgelyke studie deur Wahl, Wood en Richards het hulle die algemene temas wat in 1999-verhale oor geestesongesteldheid voorkom, onder ses groot koerante ontleed: The New York Times, The Washington Post, St. Louis Post-Dispatch, The Boston Globe, Los Angeles Times, en die St. Petersburg Times (Tampa Bay Times). Van die 300 lukraak geselekteerde verhale wat die frase "geestesongesteldheid" bevat, was gevaarlikheid die oorweldigende tema oor al ses publikasies, met 26% wat geweld of kriminele aktiwiteite deur 'n geestesongesteld persoon behels het. [27] Die konsekwente patroon om geestesongesteldheid en geweld te koppel, lei nie net daartoe dat die publiek bang of vermyd is vir geestesongesteldhede nie, maar ook minder geneig is om gemeenskapsorg aan te bied of te ondersteun. [27]

Verder, wanneer nuusblaaie geestesongesteldhede as gewelddadig uitbeeld, is daar 'n gevolglike groter aanvraag deur die publiek vir "gedwonge behandeling", soos geïllustreer in die tragedie wat gelei het tot New York se vestiging Kendra’s Law.[27] In 1999 het Andrew Goldstein Kendra Webdale op New York City se moltreinspore gestoot. Die volgende nuusberigte het Goldstein as "The Subway Psycho" geëtiketteer en het daarna gepleit vir sy verbanning uit openbare strate. Hierdie opstand het gelei tot die instelling van Kendra's Law, wat die hof toegelaat het om diegene met geestesiektes te beveel om buitepasiëntbehandelingsprogramme te gebruik. [27]

In 1999 het Andrew Goldstein Kendra Webdale op New York City se moltreinspore gestoot. Die volgende nuusberigte het Goldstein as "The Subway Psycho" geëtiketteer en het daarna gepleit vir sy verbanning uit openbare strate. Hierdie opstand het gelei tot die instelling van Kendra's Law, wat die hof toegelaat het om diegene met geestesiektes te beveel om buitepasiëntbehandelingsprogramme te gebruik.[27] Alhoewel die Kommissie vir Gelyke Indiensnemingsgeleenthede riglyne daarstel om diskriminasie in aanstelling te ontmoedig, bly die stigma in die werkplek voortduur. [27]

Ten slotte, die versadiging van stories oor gewelddadige of kriminele geestesongesteldhede oorskadu die behoefte aan positiewe of selfs neutrale stories. [27] Wanneer dit kom by dekking van geestesongesteldheid in die nuus, is die stories oorweldigend negatief en is hulle geneig om slegs op die disfunksie of gestremdheidsaspekte te fokus. [27] [27] Verhale van herstel of prestasie word selde gedeel. Hierdie konsekwente raamwerk van stories oor geestesongesteldheid lei uiteindelik tot 'n magdom effekte.

Effekte van media uitbeeldings

[wysig | wysig bron]

Die media is indirek verantwoordelik vir die vorming van die publiek se persepsies van geestesongesteldheid. Alhoewel erg onakkurate uitbeeldings dikwels negatiewe effekte veroorsaak, kan daar ook positiewe uitkomste wees.

Positiewe effekte

[wysig | wysig bron]

Soos die publiek meer bewus word van die stereotipiese aard van uitbeeldings van geestesongesteldheid, word daar 'n toenemende aantal studies gedoen om te ondersoek hoe mediaboodskappe gehore positief kan beïnvloed deur stigma te verminder. [4] Navorsing het bevind dat nuusstories baie meer geneig is om positiewe gehooropmerkings en -reaksies te lewer as hulle teenstigmatisme in hul storievertelling gebruik eerder as stereotipes en diskriminerende taal. [4]

In 'n meer spesifieke sin kan media wat 'n realistiese weergawe van geestesongesteldheid uitbeeld, mediese professionele persone 'n kykie gee in die lewe en realiteite van die lewe met so 'n siekte. Die navorsing rakende die opvoedkundige aspekte van die film vir verpleegstudente van alle velde het voorgestel dat die rolprente van verskillende genres, insluitend lewensverhale, avonture en ander, praktiese insigte verskaf het om die pasiëntervaring en -perspektiewe in verskillende omgewings te verstaan. [28]

In 'n meer spesifieke sin kan media wat 'n realistiese weergawe van geestesongesteldheid uitbeeld, mediese professionele persone 'n kykie gee in die lewe en realiteite van die lewe met so 'n siekte. Die navorsing rakende die opvoedkundige aspekte van die film vir verpleegstudente van alle velde het voorgestel dat die rolprente van verskillende genres, insluitend lewensverhale, avonture en ander, praktiese insigte verskaf het om die pasiëntervaring en -perspektiewe in verskillende omgewings te verstaan. [29] In 'n meer spesifieke sin kan media wat 'n realistiese weergawe van geestesongesteldheid uitbeeld, mediese professionele persone 'n kykie gee in die lewe en realiteite van die lewe met so 'n siekte.Nog 'n navorsing het ook die positiewe aspekte van die flieks vir opvoedkundige doeleindes op studente in mediese (kliniese) velde gevind. Die films bied waardevolle lesse vir individue om die spesifieke gevalle en toepaslike behandelingsplanne vir pasiënte te verstaan. Selfs al is daar 'n paar kommer dat flieks nie bedoel is vir opvoedkundige doeleindes nie, maar vir vermaak, stel navorsers voor dat films positiewe uitkomste in studente se leerervarings bied. Met betrekking tot die positiewe rolle van film in die onderwys, het 'n gevallestudie wat studente in mediese velde ontleed het bevind dat die toepaslike gebruik van flieks nuttige idees kan verskaf in die toepassing van praktiese vaardighede wat verband hou met die mediese velde, soos mediese etiek, dokter-pasiënt verhoudings en geestelike siekte[30]

Negatiewe effekte

[wysig | wysig bron]

Daar is egter kommer oor die rol van flieks in die vorming van die jonger individu se persepsies van die definisie van geestesongesteldheid. Vorige navorsing oor die film One Flew Over the Cuckoo’s Nest (1975) met kollege studente het bevind dat die uitbeelding van geestesongesteldheid die individu se houdings ten opsigte van individue met geestesongesteldheid, psigiatriese instellings, [31] en gepaardgaande faktore negatief kan beïnvloed, wat lei tot diskriminasie en algemene gebrek aan geleentheid vir werk, behuising en om gemeenskap te vind vir diegene wat geestesongesteldheid ervaar. [2]

Die publiek se wanopvatting van sekere geestesiektes hou 'n groter bedreiging in as hul negatiewe opinies en oordele van diegene met probleme met geestesgesondheid. Dit kan hul vermoë verander om tekens en simptome van sekere geestesiektes in hulself of mense wat hulle ken te herken as hulle nie ooreenstem met die beeld wat hulle deur die media leer ken en herken het nie. [2] ] Baie mense glo dat die geestesgesondheidsinhoud in massamedia deur professionele persone nagegaan word vir akkuraatheid en dus veilig is om te glo en gevolgtrekkings van te maak. Aangesien baie televisieprogramme egter nie so iets doen nie, word mense gelei om onakkurate uitbeeldings te glo. [2] Verder kan massamedia se uitbeelding van geestesiektes wat gewelddadige of gevaarlike gedrag veroorsaak die publiek laat glo dat geestesongesteldhede meer geneig is om ander skade aan te doen as in werklikheid. [2] Hierdie verskynsel kan daartoe lei dat die publiek minder geneig is om te help of vriende en familie te besoek wat geestesongesteldheid ervaar. [2]

In 'n vorige navorsingstudie het die navorsers bevind dat die voorstelling van die "uitgeworpe" karakter met geestesongesteldheid in 'n fliek geneig is om negatiewe evaluerings van die kinders te kry. Wat dit betref, het die studie bevind dat dit die kinders kan laat bly by die beduidende vlakke van stigmatisering in die negatiewe etikettering van individue met geestesongesteldheid, selfs wanneer hulle groot is. [32][33]Ander navorsing wat spesifiek op 'n spesifieke film Joker, gefokus is, het bevind dat die uitbeelding van individue met geestesongesteldheid negatief teenoor die gehoor blyk te wees. In verband hiermee het die navorsers die kommer getoon dat die film Joker die selfstigma van individue met geestesongesteldheid kan vererger met die klem op negatiewe uitbeeldings.

Nog 'n kommerwekkende effek is dat stereotipiese beelde, tesame met die gebrek aan alternatiewe standpunte, geestesongesteldhede verder weerhou om hulp of behandeling te soek. [34]] As gevolg van die algemeen negatiewe siening van geestesiektes, ongeag of dit op waarheid gebaseer is of nie, voel diegene wat geestesongesteldheid ervaar dikwels neerslagtig, verleë of skaam oor hul diagnoses.[2] Hierdie gevoelens kan daartoe lei dat mense met geestesiektes hulself van geliefdes distansieer en dikwels vermy om hulp of behandeling te soek weens vrees vir verwerping. [2]

Beroemde selfmoorde

[wysig | wysig bron]

Nog 'n negatiewe uitwerking wat wanvoorstelling van geestesiektes deur die nuus kan veroorsaak, is selfmoord. Soos met die dood van bekendes Kate Spade en Robin Williams, vind 'n oorvloed media- en nuusdekking plaas. 'n Studie van die Universiteit van Columbia [35] het aan die lig gebring dat "selfmoorde byna 10% hoër gestyg het as wat verwag is in die maande ná Robin Williams se dood in Augustus 2014," veral met betrekking tot die metode wat deur Robin Williams self gebruik is ('n 32% toename). [36][37] Hierdie resultate ondersteun die idee van selfmoordbesmetting, wat die Amerikaanse departement van gesondheid en menslike dienste (HHS) definieer as "die blootstelling aan selfmoord of selfmoordgedrag binne 'n mens se familie, jou portuurgroep, of deur mediaberigte van selfmoord en kan lei tot 'n toename in selfmoord en selfmoordgedrag." [38]

Sosiale media en geestesgesondheid uitbeelding

[wysig | wysig bron]
Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Cyberbullying.

Geestesongesteldheid word dikwels op sosiale media bespreek en verskeie studies het 'n verband tussen dit en ernstige psigiatriese versteurings opgemerk. [39][40] Studies soos een in 1998 gelei deur Robert E. Kraut het aangedui dat internet 'n impak op 'n persoon se daaglikse lewe kan hê en dat groter hoeveelhede tyd aanlyn 'n nadelige impak op interpersoonlike verhoudings en sosiale interaksies kan hê, wat weer kan lei tot verhoogde depressie en vervreemding. [39]

Vandag het sosialemediaplatforms soos Twitter of Instagram die hoeveelheid persoonlike interaksie met ander gebruikers verhoog. Daar is huidige navorsing wat die rol van sosiale media ondersoek om mense te help om hulpbronne en netwerke te vind om 'n mens se geestesgesondheid te ondersteun. [41] Die interkonnektiwiteit tussen gebruikers deur sosiale media het baie aangemoedig om hulp by professionele persone te soek, terwyl dit ook die stigma rondom geestesiektes verminder het. Alhoewel hierdie aansprake steeds nagevors word, is daar 'n merkbare toename in kommunikasie binne sosiale media as geheel.

Die Scottish Health Survey [42] het 'n studie gedoen wat skermtyd en geestesgesondheid by individue gemonitor het. Die navorsing het tot die gevolgtrekking gekom dat volwassenes tussen die ouderdomme 16–99 wat meer as drie uur per dag TV kyk, meer geneig is om swak geestesgesondheid te hê. 3 uur of meer televisie- of skermtyd by kinders lei tot 'n afwaartse neiging in geestesgesondheidspositiwiteit. Die studie het tot die gevolgtrekking gekom dat daar 'n korrelasie is tussen skermtyd en 'n afname in geestesgesondheid.

TikTok

[wysig | wysig bron]

TikTok het veral 'n sosiale media-platform geword waar meer vrylik oor geestesgesondheid en siektes gepraat word. Die National Institutes of Health (NIH) het in 2015 vrygestel dat meer as 1/3 van die Amerikaners die internet gebruik om te help "diagnoseer hul kwale", insluitend geestesiektes. [43] TikTok-video's wat óf selfdiagnose óf moontlike simptome van verskillende siektes bevorder, het 'n toename in internetgebruikers laat glo dat hulle 'n afwyking het, terwyl dit in werklikheid mag of nie. [44] Boonop hou TikTok tred met die nuutste neigings, en sommige neigings raak geestesgesondheid (positief of negatief, afhangend van die standpunt). Een neiging, soos verduidelik deur die Philadelphia Magazine, gebruik intermitterende vas om angs te genees. Sommige individue, insluitend gelisensieerde beraders soos Akua K. Boateng[45] voer egter aan dat hierdie raad eintlik baie nadelig is om eerder slegte geestelike gewoontes te bevorder, insluitend die moontlike ontwikkeling van eetversteurings. [44]

Ander neigings, insluitend "Wat ek eet in 'n dag" Tiktoks, is ook deur gesondheidswerkers as skadelik bestempel, aangesien hierdie video's kykers kan lei tot gewoontes van ongesonde vergelyking en doelwitte om die "samelewingsaanvaarde liggaam" te ontwikkel[23] Met 'n meerderheid van hierdie video's wat veral vroue bereik, glo baie dat kykers meer kwesbaar kan word, wat lei tot ongesonde eetgewoontes. [46]

Tumblr

[wysig | wysig bron]

Daar bestaan 'n groot populasie van self-geïdentifiseerde geestesongesteldhede op Tumblr, waar die vermoë om meer ongefilterde inhoud te plaas, daartoe gelei het dat individue waarskynlik geestesiektes en selfmoord sensasionaliseer en verheerlik het. [23] 'n Proefskrif oor Tumblr-poësie verduidelik hoe "die webwerf dien as 'n plek van verligting vir mense met geestesgesondheidsversteurings, of selfs net elke dag groeipyne, maar dit kan ook dien as 'n bemagtigende bron vir gebruikers wat die webwerf as 'n eggo gebruik kamer vir hul eie problematiese hanteringsmeganismes, wat 'n groepdenkprobleem impliseer wat in hierdie soort digitale ruimte kan bestaan."[47] Tumblr personeel het probeer om die gebruik van hul platform vir die romantisering van geestesongesteldheid te voorkom deur hul beleid in 2012 te verander om inhoud aktief te verbied selfbeskadiging te bevorder of uit te beeld staatsdiensaankondigings in plaas van resultate te wys wanneer gebruikers sleutelwoorde soek wat met selfskade verband hou, "proana," "thinspo," "thinspiration," "purge," "bulimia," "anorexic," en meer .[48]

YouTube

[wysig | wysig bron]

Terwyl massamedia dikwels stereotipes en stigmas onder die publiek versterk, kan sosialemediaplatforms soos YouTube'n plek wees vir aanlyngebruikers om die kultuur van diskriminasie en vooroordeel rondom geestesgesondheid te bespreek en vir verandering te pleit. [34] Platforms soos YouTube wat mense aanmoedig om by te dra en die norme uit te daag, het geleenthede geopen om die diskoers rondom geestesgesondheid en geestesiektes uitbeeldings te verander. [34] Vlogging, of "outopatografie," het 'n uitstekende hulpmiddel geword vir diegene wat geestesongesteldheid ervaar om hul agentskap te herwin deur hul eie stories en perspektiewe oor die siektes self te deel. Die is getoon dat hierdie stroom-van-bewussyn-benadering meer publieke steun kry, aangesien gehore meer persoonlik verbind voel met die stories wat vertel word. [34]

Teoretiese benaderings

[wysig | wysig bron]

Verbouingsteorie

[wysig | wysig bron]

George Gerbner's kultiveringsteorie dui daarop dat swaar mediablootstelling tot 'n verwronge siening van die werklikheid lei. Eerste-orde kultivering laat kykers glo dat die sosiale omgewing wat in die media teenwoordig is, die werklike wêreld weerspieël. Tweede-orde kultivering lei daartoe dat kykers houdings, opinies en oortuigings vorm as gevolg van hierdie mediablootstelling. Daarom, wanneer mense dieselfde uitbeeldings en patrone van geestesongesteldheid deur die media teëkom, vorm hulle oortuigings wat ooreenstem met daardie uitbeeldings. [2] Aangesien die aantal gevalle van geweld wat deur geestesongestelde karakters gepleeg word, in die media hoër is as in werklikheid, kan hierdie wanvoorstelling veroorsaak dat swaar mediakykers valslik glo dat geestesongesteldhede meer gewelddadig is as wat hulle in werklikheid is.

Raaming teorie

[wysig | wysig bron]

Raaming teorie is 'n massakommunikasieteorie wat verduidelik hoe inligting gestruktureer en versprei kan word om 'n spesifieke siening oor 'n bepaalde kwessie te bevorder. [49] In die konteks van uitbeeldings van geestesiektes, kan die media se raamwerk van inligting oor gesondheid en geestesiektes 'n gehoor se houdings en oortuigings teenoor daardie siektes beïnvloed. [49] Aangesien raamwerk mees algemeen met negatiewe effekte geassosieer word, het dit ook die krag om geestesiektes te herdefinieer en te destigmatiseer. [49]

Bevestigingsvooroordeel

[wysig | wysig bron]

Bevestigingsvooroordeel Bevestigingsvooroordeel is die neiging dat mense meer geneig is om betrokke te raak by en idees te glo wat hul vooropgestelde idees bevestig. [50] Massamedia is nie noodwendig die grondoorsaak van die publiek se algemene wanopvatting of oordeel van mense wat geestesongesteldheid ervaar nie. Dit is egter 'n manier vir mense om hul bestaande oortuigings en vooroordele oor geestesiektes te bevestig. [2]

Parasosiale kontakhipotese

[wysig | wysig bron]

Die parasosiale kontakhipotese stel voor dat positiewe uitbeeldings van minderheidsgroepe in die media help om stigmas en stereotipes rondom hierdie groepe te verminder. Deur hierdie teorie toe te pas op die uitbeelding van geestesiektes, as media afgeronde, akkurate karakters verteenwoordig wat geestesongesteldheid ervaar, kan dit die jarelange stereotipes uitdaag en werk om die stigma rondom geestesgesondheid te verminder. Verder wanneer in- en uit-groepe in positiewe kontak betrokke raak, is daar die moontlikheid om stereotipes en vooroordeel uit te daag. [4]

Parasosiale verhoudings

[wysig | wysig bron]

Parasosiale verhoudings vorm wanneer gehore 'n gehegtheid ontwikkel of 'n eensydige verhouding met 'n bekende persoon of iemand in die openbare oog ontwikkel. Hierdie verhoudings kan die publiek se ondersteuning en voorspraak werf wanneer die celebrity hul stryd met geestesgesondheid in die openbaar deel. [4] Gestel verder dat hierdie bekendes sterf deur selfmoord of ander geestesgesondheidverwante gevalle. In hierdie geval kan aanhangers meer verplig voel om hulpbronne vir behandeling te deel, die siekte na te vors, of persoonlik en binne aanlyn gemeenskappe aan besprekings oor geestesgesondheid deel te neem. [4]

Prosumers

[wysig | wysig bron]

Met die opkoms van sosiale media en inhoudkurasie,word verbruikers teen 'n toenemende tempo prosumers. [34] Hierdie verskynsel stel die publiek in staat om deel te neem aan kulturele kommentaar oor geestesgesondheid en te begin werk om die stigmas rondom geestesongesteldheid binne aanlyn gemeenskappe uit te daag en te verander. [34]

Moderne persepsie en vorentoe kyk

[wysig | wysig bron]

Die uitbeelding van geestesongesteldheid in die media, insluitend film- en televisieprogramme, word in verskeie vorme aangebied aangesien die vooruitgang in tegnologie mettertyd plaasvind met makliker toegang. Die mediakenner stel voor dat die publiek meer oop moet raak om oor geestesongesteldheid te leer deur betekenisvolle komponente te verstaan wat in mediaplatforms aangebied word, insluitend film- en televisievermaak. [51]

Die joernaalartikel oor uitbeeldings van die media oor geestesongesteldheid beklemtoon ook die belangrikheid van breër persepsies om die verskillende ervarings van ander te verstaan in die aanspreek van belangrike onderwerpe wat met geestesongesteldheid verband hou. Aangesien daar gevind is dat die flieks ook verantwoordelik is vir die uitbeelding van verskeie ervarings van ander met geestesongesteldheid, is die akkurate uitbeelding van gepaardgaande kenmerke betekenisvol. [52]

Die 21ste eeu het genuanseerde storievertelling met geestesongesteldheid gebring wat gesonde bespreking oor hierdie dikwels taboe-onderwerp aanmoedig. [4]

Verbruikers becoming prosumers of pro- of vervaardigers maak die deur oop vir mense om die langdurige stigmas en stereotipes wat in tradisionele mediaplatforms teenwoordig is, uit te daag. [34] Hierdie nuwe golf van media laat mense toe om inhoud te skep en meer effektief en gepas met gemeenskappe te deel. [34] ] Boonop lei eerstehandse verhale en 'n groter aantal besprekings oor geestesgesondheid in aanlyn gemeenskappe daartoe dat die publiek meer insig kry in die lewens van mense wat geestesongesteldheid ervaar en as gevolg daarvan meer empatie kry. [34]

Sien ook

[wysig | wysig bron]

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ Stout, P. A.; Villegas, J.; Jennings, N. A. (1 Januarie 2004). "Images of Mental Illness in the Media: Identifying Gaps in the Research". Schizophrenia Bulletin (in Engels). 30 (3): 543–561. doi:10.1093/oxfordjournals.schbul.a007099. ISSN 0586-7614. PMID 15631244.
  2. ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 2,13 2,14 2,15 2,16 2,17 2,18 2,19 2,20 2,21 2,22 2,23 2,24 2,25 2,26 Wahl, Otto F. (1995). Media madness: public images of mental illness. New Brunswick, New Jersey: Rutgers University Press. ISBN 978-0-8135-2212-8.
  3. ↑ Corrigan PW, Watson AC (2002). "The paradox of self-stigma and mental illness". Clinical Psychology: Science and Practice. 9 (9): 35–53. doi:10.1093/clipsy.9.1.35.
  4. ↑ 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 4,10 4,11 4,12 4,13 4,14 4,15 4,16 Billings, Andrew C.; Parrott, Scott, reds. (2020). Media stereotypes: from ageism to xenophobia. New York: Peter Lang. ISBN 978-1-4331-6667-9.
  5. ↑ "Franks Fund for Research on Stigma". Graduate School of Applied and Professional Psychology. Rutgers, The State University of New Jersey. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 Februarie 2014. Besoek op 4 Maart 2014.
  6. ↑ Stuart, Heather (2006). "Media Portrayal of Mental Illness and its Treatments: What Effect Does it Have on People with Mental Illness?". CNS Drugs (in Engels). 20 (2): 99–106. doi:10.2165/00023210-200620020-00002. ISSN 1172-7047. PMID 16478286. S2CID 21633246.
  7. ↑ Gerbner, George (1959). "Mental illness on television: A study of censorship". Journal of Broadcasting & Electronic Media. 3 (4): 293–303. doi:10.1080/08838155909385890.
  8. ↑ Signorielli, Nancy (1989). "The stigma of mental illness on television". Journal of Broadcasting & Electronic Media (in Engels). 33 (3): 325–331. doi:10.1080/08838158909364085. ISSN 0883-8151.
  9. ↑ Diefenbach, D.L.; West, M.D. (2007). "Television and attitudes toward mental health issues: Cultivation analysis and the third-person effect". Journal of Community Psychology. 35 (2): 181–195. doi:10.1002/jcop.20142.
  10. ↑ "Depression (major depressive disorder) - Symptoms and causes". Mayo Clinic (in Engels). Besoek op 24 November 2023.
  11. ↑ "Depression". National Institute of Mental Health (NIMH). U.S. Department of Health and Human Services. Besoek op 4 Maart 2014.
  12. ↑ "Schizophrenia". National Institute of Mental Health (NIMH). U.S. Department of Health and Human Services. 6 Augustus 2013. Besoek op 4 Maart 2014.
  13. ↑ Skjelstad, Dag V.; Malt, Ulrik F.; Holte, Arne (2010). "Symptoms and signs of the initial prodrome of bipolar disorderA systematic review". Journal of Affective Disorders (in Engels). 126 (1–2): 1–13. doi:10.1016/j.jad.2009.10.003. hdl:10852/34932. PMID 19883943.
  14. ↑ Middleton, Craig (2013). "The Use of Cinematic Devices to Portray Mental Illness". ETropic: Electronic Journal of Studies in the Tropics (in Engels). 12 (2). doi:10.25120/etropic.12.2.2013.3341. ISSN 1448-2940.
  15. ↑ "Borderline personality disorder - Symptoms and causes". Mayo Clinic (in Engels). Besoek op 24 November 2023.
  16. ↑ Chouinard, Vera (1 November 2009). "Placing the 'mad woman': troubling cultural representations of being a woman with mental illness in Girl Interrupted". Social & Cultural Geography (in Engels). 10 (7): 791–804. doi:10.1080/14649360903205108. ISSN 1464-9365.
  17. ↑ "Post-traumatic stress disorder (PTSD) - Symptoms and causes". Mayo Clinic (in Engels). Besoek op 24 November 2023.
  18. ↑ Monaghan, Alison Sagara (29 Desember 2016). "Evaluating Representations of Mental Health in Young Adult Fiction: The Case of Stephen Chbosky's The Perks of Being a Wallflower". Enthymema (in Engels) (16): 32–42. doi:10.13130/2037-2426/7400. ISSN 2037-2426.
  19. ↑ 19,0 19,1 Kaplan, Deborah (1 Desember 2014). "Hoarding Memories: The Work of Nostalgia in Two Reality TV Shows". The Journal of Popular Culture (in Engels). 47 (6): 1077–1091. doi:10.1111/jpcu.12197. ISSN 0022-3840.
  20. ↑ Wilson C, Nairn R, Coverdale J, Panapa A (Mei 2000). "How mental illness is portrayed in children's television. A prospective study". The British Journal of Psychiatry. 176: 440–3. doi:10.1192/bjp.176.5.440. PMID 10912219.
  21. ↑ Carter, Michael C.; Cingel, Drew P.; Lauricella, Alexis R.; Wartella, Ellen (1 Desember 2021). "13 Reasons Why, Perceived Norms, and Reports of Mental Health-Related Behavior Change among Adolescent and Young Adult Viewers in Four Global Regions". Communication Research (in Engels). 48 (8): 1110–1132. doi:10.1177/0093650220930462. ISSN 0093-6502. S2CID 225656619.
  22. ↑ "Watch 13 Reasons Why | Netflix Official Site". www.netflix.com (in Engels). Besoek op 31 Maart 2022.
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 23,3 23,4 "From Stigmatized to Sensationalized | NAMI: National Alliance on Mental Illness". www.nami.org. Mei 2019. Besoek op 31 Maart 2022.
  24. ↑ "Mental Illness Depiction in TV Shows". www.wethegenesis.id. Besoek op 31 Maart 2022.
  25. ↑ 25,0 25,1 Bloggers, Guest (20 April 2021). "Harmful Romanticization in 13 Reasons Why". Bring Change to Mind (in Engels (VSA)). Besoek op 31 Maart 2022.
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 26,3 Campbell A (9 Oktober 2012). "Media Portrayal of Depression: We've Still Got a Long Way to Go". Huffingtonpost.co.uk. Besoek op 4 Maart 2014.
  27. ↑ 27,00 27,01 27,02 27,03 27,04 27,05 27,06 27,07 27,08 27,09 Wahl, Otto F. (2003). "News Media Portrayal of Mental Illness: Implications for Public Policy". American Behavioral Scientist (in Engels). 46 (12): 1594–1600. doi:10.1177/0002764203254615. ISSN 0002-7642.
  28. ↑ Ogston-Tuck, Sherri; Baume, Kath; Clarke, Chris; Heng, Simon (1 November 2016). "Understanding the patient experience through the power of film: A mixed method qualitative research study". Nurse Education Today (in Engels). 46: 69–74. doi:10.1016/j.nedt.2016.08.025. ISSN 0260-6917. PMID 27607526.
  29. ↑ Recupero, Patricia R.; Rumschlag, Jessica S.; Rainey, Samara E. (26 Mei 2021). "The Mental Status Exam at the Movies: The Use of Film in a Behavioral Medicine Course for Physician Assistants". Academic Psychiatry. 46 (3): 325–330. doi:10.1007/s40596-021-01463-6. ISSN 1545-7230. PMID 34041709. S2CID 235205614.
  30. ↑ Shankar. "Cinemeducation: Facilitating educational sessions for medical students using the power of movies". www.amhsjournal.org. Besoek op 7 Desember 2021.
  31. ↑ Domino, George (1 Augustus 1983). "Impact of the Film, "One Flew over the Cuckoo's Nest," on Attitudes towards Mental Illness". Psychological Reports (in Engels). 53 (1): 179–182. doi:10.2466/pr0.1983.53.1.179. ISSN 0033-2941. PMID 6635061. S2CID 28549526.
  32. ↑ Smith, Brian (1 Mei 2015). "Mental Illness Stigma in the Media". The Review: A Journal of Undergraduate Student Research. 16 (1): 50–63.
  33. ↑ Scarf, Damian; Zimmerman, Hannah; Winter, Taylor; Boden, Hannah; Graham, Sarah; Riordan, Benjamin C.; Hunter, John A. (24 April 2020). "Association of Viewing the Films Joker or Terminator: Dark Fate With Prejudice Toward Individuals With Mental Illness". JAMA Network Open. 3 (4): e203423. doi:10.1001/jamanetworkopen.2020.3423. ISSN 2574-3805. PMC 7182795. PMID 32329769.
  34. ↑ 34,0 34,1 34,2 34,3 34,4 34,5 34,6 34,7 34,8 Rubin, Lawrence C., red. (2012). Mental Illness in Popular Media: Essays on the Representation of Disorders. Jefferson, North Carolina: McFarland & Company, Inc., Publishers. ISBN 978-0-7864-6065-6.
  35. ↑ Fink, David S.; Santaella-Tenorio, Julian; Keyes, Katherine M. (7 Februarie 2018). "Increase in suicides the months after the death of Robin Williams in the US". PLOS ONE (in Engels). 13 (2): e0191405. Bibcode:2018PLoSO..1391405F. doi:10.1371/journal.pone.0191405. ISSN 1932-6203. PMC 5802858. PMID 29415016.
  36. ↑ Dastagir, Alia E. "Kate Spade's death and the unintentional consequences of suicide coverage". USA TODAY (in Engels (VSA)). Besoek op 31 Maart 2022.
  37. ↑ Hafner, Josh Hafner and Josh. "Suicides increased 10% after Robin Williams' death, study finds". USA TODAY (in Engels (VSA)). Besoek op 31 Maart 2022.
  38. ↑ Division (DCD), Digital Communications. "What does "suicide contagion" mean, and what can be done to prevent it?". HHS.gov (in Engels). Besoek op 31 Maart 2022.
  39. ↑ 39,0 39,1 Pantic I (Oktober 2014). "Online social networking and mental health". Cyberpsychology, Behavior and Social Networking. 17 (10): 652–7. doi:10.1089/cyber.2014.0070. PMC 4183915. PMID 25192305.
  40. ↑ Ma Z (2017). "How the media cover mental illnesses: a review". Health Education. 117 (1): 90–109. doi:10.1108/HE-01-2016-0004.
  41. ↑ Shepherd A, Sanders C, Doyle M, Shaw J (Februarie 2015). "Using social media for support and feedback by mental health service users: thematic analysis of a twitter conversation". BMC Psychiatry. 15 (1): 29. doi:10.1186/s12888-015-0408-y. PMC 4337200. PMID 25881089.
  42. ↑ Deary, Ian J; Whalley, Lawrence J; Lemmon, Helen; Crawford, J. R; Starr, John M (1 Februarie 2000). "The Stability of Individual Differences in Mental Ability from Childhood to Old Age: Follow-up of the 1932 Scottish Mental Survey". Intelligence. 28 (1): 49–55. doi:10.1016/S0160-2896(99)00031-8. ISSN 0160-2896.
  43. ↑ "Checking the Symptom Checkers". National Institutes of Health (NIH) (in Engels). 14 Augustus 2015. Besoek op 31 Maart 2022.
  44. ↑ 44,0 44,1 "Real Philly Therapists on the Worst Mental Health Advice and Trends They've Seen on TikTok". Philadelphia Magazine (in Engels (VSA)). 11 Maart 2021. Besoek op 31 Maart 2022.
  45. ↑ "Akua K. Boateng, Ph.D." Akua K. Boateng, Ph.D. (in Engels (VSA)). Besoek op 31 Maart 2022.
  46. ↑ "The Dangers of Tik Tok's 'What I Eat in a Day' Trend". www.hopeseds.org (in Engels). 23 April 2021. Besoek op 31 Maart 2022.
  47. ↑ Sjabloon:Cite thesis
  48. ↑ "Tumblr Revises Policy On Self-Harm Content, Bans 'Hunger Blogs'". HuffPost (in Engels). 23 Februarie 2012. Besoek op 18 April 2022.
  49. ↑ 49,0 49,1 49,2 Vyncke, Bart; van Gorp, Baldwin (2 November 2018). "An Experimental Examination of the Effectiveness of Framing Strategies to Reduce Mental Health Stigma". Journal of Health Communication (in Engels). 23 (10–11): 899–908. doi:10.1080/10810730.2018.1538272. ISSN 1081-0730. PMID 30373481.
  50. ↑ Zhao, Haiping; Fu, Shaoxiong; Chen, Xiaoyu (1 November 2020). "Promoting users' intention to share online health articles on social media: The role of confirmation bias". Information Processing & Management. 57 (6): 102354. doi:10.1016/j.ipm.2020.102354. ISSN 0306-4573. PMC 7368841. PMID 32834400.
  51. ↑ "Media expert explores how the portrayal of mental health in movies has evolved". www.dmu.ac.uk (in Engels (VK)). Besoek op 7 Desember 2021.
  52. ↑ Antwi, Yaa (17 Oktober 2021). "Mental illness is misrepresented in the media; why it matters". The Statesman (in Engels (VSA)). Besoek op 7 Desember 2021.
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Geestesongesteldheid_in_media&oldid=2708017"