ik ga naar de rommelmarkt en neem mee terug...

Van zoveel rommelmarkten wordt je hebberig. Vooral als je na een levendig frans onderhandelen op een wel heel leuk prijsje uitkomt...

We kijken vooral naar wat typisch van deze streek is. Aan grote meubelstukken wagen we ons nog niet, alhoewel hier loopt H. weg met een eikenhouten frame dat ooit als wandafscheiding bij de schouw heeft gediend. De deurtjes ontbreken, maar met een beetje opknappen en opnieuw decoreren komt het straks als achterwand bij een bed te staan. Dat mijn scoot niet meer in de auto paste en ik dus hiermee weer eens ouderwets de heuvels op en af mocht had ik er graag voor over!

Voorlopig dus liever nog even wat klein spul. Op de badkamer mag er een verzameling wijnwaterbakjes komen te hangen. De vliegende schotels zijn zgn 'bouilottes', franse beddekruiken. Voor al het kleingeld een lief klein handgehaakt en geborduurd 'monnaie', dat na aanschaf van dit buideltje helemaal op was. Bij een oud mannetje kocht ik de winnende ballen in een netje voor slechts € 1,00 - zoveel geluk voor zo weinig.

Het boerenzilver of ook wel armeluisbestek genoemd ga ik verzamelen om er een eigentijdse kroonluchter mee vol te hangen. Even laten weken in een badje met aluminium met soda maakt ze bijna weer glimmend als weleer. Sommigen zijn al zo vaak gepoetst dat de messing onderlaag al duidelijk zichtbaar is.

van een leien dakje

Het dak van ons bijhuis bestaat uit een dik pakket min of meer platte stenen, bedekt met een hmm leuk laagje mos. Ze zijn dikker dan de gebruikelijke Nederlandse kerkleien en ook anders van kleur. De franse leien 'ardoises' zijn in verschillende vormen, maten en diktes te verkrijgen. Ik heb dus lange tijd getwijfeld of het dak nu uit leien bestaat of uit grote platte stukken steen, de zgn. 'lauze'. Ze lijken qua uiterlijk een beetje op een flagstone. Op een website in oude franse materialen las ik via een advertentie dat ze ong €15,00 per m² waard zijn.

In 'Frans Huis Opknappen' van Hein Verdam wordt verteld dat er nog enkele specialisten zijn die dit oude vak beheersen. Deze manier van dakdekken is echter zeer tijdrovend en vergt vanwege het gewicht een enorm stevige dakconstructie. Nu ligt er inderdaad een zeer grote stevige balk bovenin, maar die vertoont een lelijke rotte plek en heeft dus zijn langste tijd gehad. Het is dus hoogtijd om eea te gaan vervangen, alleen al omdat door de inkomende regen het leem uit de muren zou weg kunnen spoelen. En ik moet er niet aan denken dat de balk uiteindelijk volledig breekt en dat het hele gewicht naar beneden komt en het huis instort.



De vraag is of we dit zelf willen en kunnen doen. Ondanks allerlei leuke werkbeschrijvingen die er te vinden zijn met alle do's en don't blijft het een specialistische en zware klus. Bovendien denk ik dat er bij dit soort renovaties ook Frankrijk subsidies kent. In ieder geval wordt er een ander BTW% gehanteerd. We hebben inmiddels al wel een offerte gevraagd voor een nieuw dak met nieuwe dakpannen bij Leo Daane, een aannemer in de buurt en met hem overlegd wat de mogelijkheden zijn. Overigens er liggen al nieuwe dakpannen 'Tuiles St. Germer-terroise' van de dakpannenfirma Imerys , die we bij de koop hebben overgenomen.

Kortom we kunnen bijna spijkers met koppen slaan. Echter blijft de twijfel bij mij of we de oude stijl in pannen moeten handhaven of dat de dakpannen een tweede leven krijgen als muurtje of terras....

lot en stère - oftewel houtperikelen

we hebben nu letterlijk een flinke bos hout voor de deur .........

Hout is in dit bosrijke gebied de belangrijkste energieleverancier. Er wordt op gekookt en het huis wordt er mee verwarmd. Het is bijna het gesprek van de dag. Niet ieder dorp heeft echter een eigen bos en dan moet je dus inkopen. Ons dorpje hoe klein het ook is beschikt gelukkig over een groot eigen bos. Dit bos is verdeeld op jaren in vakken, we telden wel tot aan 24 (2024?). Nu was ons bij de koop van het huis ook het hout beloofd. Maar waar was dit hout? De voorraad in de schuur en ook in het tweede huisje was aardig geslonken sinds onze bezichtiging, dus waar was de rest. Het is absoluut 'not done' om van de stapel van een ander te pakken. We hoorden in ieder geval dat er nog veel hout van de vorige eigenaar in het bos lag, gemakkelijk te herkennen aan de korte stukken...

Hoe werkt nu de verdeling van het hout. Als ik het goed heb begrepen gaat het als volgt. Per jaar zijn er een aantal bomen te verdelen. Als eigenaar van een huis heb je tegen een geringe betaling - in dit dorpje € 10,00 - het recht om je via een zgn lot (=aandeel) in te tekenen. Bij het omkappen van de bomen in november worden deze bomen door de boswachter gemerkt met nummers. Hiermee beschik je over een aantal stère (kuubs). Dit aantal kan per jaar verschillen. Op een eenvoudig kladje wordt dit bijgehouden. Zo kun je zien in welke jaren aan wie welke nummers er zijn verdeeld en hoeveel kuub dit is. De bomen moeten voor 1 april ieder jaar gezaagd en gestapeld te zijn. Dit kun jezelf doen of laten doen. Een stère is dus een kubieke meter hout. Het uithalen van dit hout uit het bos is voor iedere boer met trekker een koud kunstje. De karren van 1 meter breed zijn hiervoor speciaal gemaakt en kunnen ongeveer 3 stère vervoeren. Maar als je er geen een hebt, moet je dus iets zien te regelen.... Zo kan er gerekend worden per stère of per uur. Kun je het nog volgen?

Nu ons hout nog........ Na lang zoeken had Hermann ergens ver achterin wat gevonden. Niemand wilde dit destijds ophalen omdat het in te kleine stukken was gezaagd. Handig voor de kachel, maar niet handig om te stapelen op de kar. Maar er moest nog meer zijn. Op een dinsdagochtend zochten we Robert op, die direct over het hout begon. Hij was al door een vriend gebeld, dat het hout wat nog niet was gezaagd weg moest. Het zou tenminste gaan om 52 stère, volgens hem waard wel € 900 waard, maar wij mochten het voor de helft hebben..... Toen ik hem duidelijk maakte dat het hout bij de koop van het huis zat, zei hij dat dit de helft betrof. Wij waren dit natuurlijk niet eens met hem, maar om de discussie op dat moment te vermijden zei ik hem terug te bellen. We wilden eerst eens even uitzoeken hoe dit nu precies in elkaar steekt. Misschien hadden wij het niet goed begrepen? Het blijkt in ieder geval de gewoonte te zijn, dat het hout bij de verkoop mee gaat. We kwamen erachter dat als je gezaagd, gekloofd en droog hout voor ong. € 20,oo voor de deur werd bezorgd. De buurman zou het voor zo'n € 30,00 per uur uit het bos halen. En op de zaterdag voor vertrek wilde Jean Claude ons helpen - voor € 3,00 per stère haalde hij direct de tractor van stal. En dit is echt het enige voertuig dat door de kuilen van het bos komt. We hadden snel onze rekensom gemaakt en aarzelden geen moment. In twee keer rijden bracht hij een grote vracht, hielp hij mee met ophalen en afhalen, maar hij rekende slechts vier stère af. Wij blij, hij blij. Wat er nog ligt komt van de zomer; het commentaar van Robert wachten we gewoon maar af.
En de buurman helpt ons de volgende keer misschien, maar dan zal hij wel met zijn prijs moeten zakken.

voici les cles!

Met een busje volgeladen en een met een oranje zeil toegedekte aanhanger konden we op weg naar Frankrijk. Nadat we twee maanden geleden de compromis de vente op afstand hadden getekend was het belangrijkste doel voor deze tocht om beiden persoonlijk bij de notaris de acte authentique te gaan tekenen. Er was echter slecht weer met sneeuwbuien voorspeld. Omdat we rond 12.30 uur vertrokken bleven we deze gelukkig voor, al gingen we door de Ardennen slechts met een gangetje van 60m de hellingen op. En er hing nog meer spanning in de lucht. Het geld voor het huis was al in het weekend overgemaakt, maar het was nog steeds niet binnen bij de notaris. En tot onze schrik was ook het mobieltje niet opgeladen. Zou Robert nog op ons wachten? Gelukkig bleven de grote buien ons bespaard en maar 5 minuten later dan afgesproken arriveerden we bij het huis. Hier hadden de kacheltjes de kamers al lekker warm gestookt en stond de champagne klaar!

De volgende ochtend kwam het verlossende woord - het geld was binnen! En daarmee ook de knoop uit Hermann zijn maag - we deden ons tegoed aan de lekkere broodjes van de bakker die toeterend het straatje in reed. En s'middags konden we de papieren tekenen en dat waren er heeeeel veeeeel getuige de foto. Marijke had ze van te voren doorgelezen en ze 'impeccable' bevonden. Er staat ook in wie de twee vorige eigenaren waren. Prettig om te horen was dat er geen bouwrestricties zijn aan dit 300 jaar oude huis, dat scheelt een hoop vergunningen aanvragen. Daarna een bezoek aan de bank in Fayl-Billot. Bij het regelen van een bankrekening kon ik het rappe frans niet echt goed volgen, maar de bankdame bleef geduldig alles uitleggen. Thuisgekomen haalden we de verkoopborden van het huis en verwelkomde de buurman ons met een chocoladepaashaas voor de kinderen en een zelfgebakken cake door zijn 70-jaar oude moeder. En als we wilden konden we ook nog soep bij ze eten. Zijn frans was overigens nog slechter te volgen. Ik heb maar vaak oui, oui gezegd en met veel handgebaren begrepen we uiteindelijk het een en ander wel een beetje....

De sleutels kwamen overigens van alle kanten. Uiteraard van Robert, er was een bos met de oude sleutels van het 2e huisje, de buurman kwam met een sleutel binnen lopen, en de volgende ochtend kwam een man met hond langs(Werner zal later blijken) die snel een sleutel achterliet.

ZOEKEN OP INTERNET

Een vriendin van mij heeft het hele proces meegevolgd via ons emailverkeer. Zij vroeg zich constant af hoe je dat nu doet, een huis kopen in Frankrijk. Eigenlijk wisten wij dat ook niet zo goed, maar lang leve het internet! Ik zou niet zonder dit medium kunnen, voor mij is het een mega bibliotheek. Typ in wat je wilt zoeken et voilà, een schat aan informatie ligt aan je voeten. Of klik op plaatjes en zoek via de afbeeldingen die je voorgeschoteld krijgt. Ik gebruikte bv. huiskopeninfrankrijk. Alleen hiermee kun je al uren zoet zijn. Een handige en een zeer nuttige site voor frankofielen is http://www.infofrankrijk.com/. Hierop vind je echt heeeel veeel. Omdat wij uiteindelijk de koop zonder tussenkomst van een makelaar hebben gesloten, bood deze site veel handige adressen. Wij zijn begeleid door Marijke Spiekerman van http://www.ondernemen-frankrijk.nl./ En zo kwam ik via het internet er vandaag achter dat je op het Franse kadaster gratis je eigen gegevens op kunt vragen via http://www.cadastre.gouv.fr/

En voor de liefhebbers volgt hieronder een korte view van het straatje.

LE SECRET

als we ooit een ander huis krijgen dan wil ik met mijn rolstoel een pirouette kunnen draaien in de badkamer......

De zoektocht

Vorig jaar oktober 2007 aten we weer eens gezellig bij vrienden. Zij klussen al ruim 5 jaar aan een oude boerderij in Frankrijk die iedere vakantie weer verder onderhanden wordt genomen. Ook nu weer werden we getipt op een leegstaand huis bij hun in de buurt. En vreemd genoeg reageerden we tot onze eigen verbazing positief. Alle keren ervoor was er altijd een reden om het niet te doen, geen geld, geen tijd, geen behoefte. Maar nu was de tijd er kennelijk rijp voor. Het getipte huis was helaas al weg, echter het virus was bij ons aangewakkerd. De zoektocht begon.

Met een aantal webadressen van nederlandse makelaars van franse huizen zijn we gaan surfen. Voor ong. 10 woningen maakten we bij twee makelaars een afspraak voor bezichtigingen. We logeerden bij de gastvrije Willem en Christine in hun prachtige verbouwde Auberge de La Renaissance in Savigny. Ook al zouden we niets vinden, zo'n paar dagen weg was al een feest op zich. Het weer was trouwens eind november erg mooi. Wakker worden met een lichte vorstlaag over de velden en op de dag een heerlijk zonnetje. Spannend was het wel, al die huizen bekijken. Waar let je op, wat vind je mooi, maar vooral wat voelt goed......

Op pad

Hermann liep rond met zijn cameraatje om alle details vast te leggen. Ik moest er vooral op letten dat er niet al teveel niveauverschillen waren, anders zou ik voortdurend in huis struikelen. Een badkamer en slaapkamer op de bbg had ook erg de voorkeur. En Hermann keek of de uit te voeren klussen niet al te ingewikkeld zouden zijn. Het eerste huis was te klein en bovendien was er geen sceptictank; alles kwam uit op een lieflijke stroompje aan het eind van de tuin.. Het volgende huis was prachtig groot en bombastisch, maar had een tuin aan de overkant van de weg en bovendien was het dak aan vervanging toe, kosten E150,00 per m². Het derde huis had een prachtig uitzicht, maar een dal als tuin. In de middag bezochten we een pand in de plaats waar onze vrienden het huis hebben, groot en betaalbaar, maar.... ergens ver achter de schuren in een hoek na vele op- en afstapjes was de badruimte, er was een put die bedoeld was als sceptictank vlak bij wat op een terras leek en ook hier een tuin die diep naar beneden afliep. Het uitzicht was natuurlijk wel weer mooi. Het leek wel of ieder huis een handicap had net als ik - zou het nog wat worden hier in Frankrijk met al die heuvels, opstapjes en kelders......

Maar goed de 2e dag gaf ons weer hoop - we togen naar het spoorweghuisje waar we via het internet een beetje verliefd op waren geworden. Erachter stonden nog idyllisch de oude gites, groot genoeg om tzt onze grandefamilie te kunnen ontvangen. Maar helaas het voelde niet goed; het lag gevangen tussen twee dijkjes, 12 treinen op de dag, 6 in de nacht bij een bewaakte overgang, nee dit werd het dus echt niet! Het volgende huis had een tuin die alleen met een trap was te bereiken, en waarvan de vloeren golfde. Een ander huis vond ik geweldig, het had zelfs een 2e huis - ik noemde het voor de grap een Hans&Grietje huisje - met binnenin een mooie grote schouw met stookplaats. Uiteraard wel een opknappertje. Overigens moest er binnenin nog veel meer opgeknapt worden en dat zag Hermann weer niet zitten. Nog een huis, van buiten heel romantisch met een balkonnetje maar van binnen zo verwaarloosd en verrot dat je een jaar vrij moest nemen om er wat moois van te maken. Dan was het bungalowtje daarachter wellicht precies wat we zochten, we konden zo onze spullen erin zetten. Maar waar was dan dat typische oude Franse? Overigens was de plek hier wel erg mooi. Ik keek naar de overkant, zag weer zo'n hans&grietje huisje en dacht een boedhabeeld door het raampje te zien. Vraag me niet waarom, maar ik werd als een magneet erdoor aangetrokken. De troep om het huis verbleekte bij het landelijke van de schapen en koeien en het boomgaardje in de verte. Het huis stond te koop, maar wie was de makelaar.....
Het antwoord kwam van Christine, zij kende de eigenaar Robert.

Le secret

En zo kon het gebeuren dat we nog geen 7 weken later ons bevonden in een badkamer van ruim 10 m² van een oude boerderij ergens in Frankrijk. De boerderij uit 1719 die Robert met veel zorg en aandacht voor een deel al had laten verbouwen op een manier die ons direct aansprak, met mooie oude balken en een fantastische schouw. Hier kan ik dus echt in de badkamer mijn pirouette draaien en deze plek voelt goed! Dit wordt ons 2e huis en vakantieplek voor de komende jaren.