Dreister

Dreister / Dreistur (Nederlands: Dreischor) is 'n riengdurp in de Zeêuwse gemeênte Schouwen-Duveland. 't Durp ei 982 inweuners (2023). In 2001 wier 't durp verkozen toet 'Groenste durp van Europa'. Vooral bezienswaerdig is de mooie rieng van het durp. D'r is ok een 'erberg mie as naem Herberg de Ring van Dreischor.

Toet an 1961 was Dreister 'n eige gemeênte, toen gieng 't op in Brouwes'aeven. Die gemeênte gieng in 1997 op in Schouwen-Duveland. De meule van 't durp hiet Aeolus.

Heschiedenisse

Op de onbediekte schorr'n bie Dreister wier vanof onheveêr 700 schaepen ewied. Rond 1100 wiern deze schorr'n vorziene van een diek. De naem Dreischor stam dan ok vermoedlijk of van de drie schorr'n (Beldert, Maye en Sirjansland) wiruut a de polder vroeger bestoeng. In 1206 wor 't durp as eêssen vernoemd as Dreeskiere. Bie de waetersnoôd van 1287 wier Sturjalland escheien van 't eiland en onstoeng 't Diekwaeter. Toet 1374 was Dreister een eiland, dinae wier 't mie twi dammetjes verbon'n mie Schouwen.

Stikje int dialect van Dreister

'sondagsmiddegs liepe we dikkels nae Brouw, dae woonde opa en omoe van de Velde. De plee was achter in de tuun; in’t kleine keukentje was wel waeterleiding en een gootsteen; ma die ao gin afvoer. Het waeterverbruuk was toen nog zo weinig da je’t goekaoper op kon vange in een emmer, dan kon je’t ok nog ergens anders vô gebruuke.

Opa van de Velde kwam elke weeke langs, dan ield’n de groentetuun van ons bie. Dat dee’n ok bie z’n dochter in Dreister, die mit bakker Blaas was etrouwd; daer aelde’n drie keer in de weke brôôd en boodschappen. Die opa pruumde en ae een kael wit ôôd omdat’n buute aoltied een pette droeg. Omoe van de Velde kon nie fietse; as die op visite kwam ree ze mit de vrachtrieer mee.

As m’n vaoder wat vor em ao wier er een krante vor ’t raem van de wienkel ezet. Daer stonden 2 werkbanken en 3 machines in: een zaegmachine, een schaefmachine en een steekmachine. De vloer ao luuken, daeronder zat de krullekelder. Om daer as kind in rond te kruupen was geweldig.

M’n andere opa raokte sigâren, dè kreeg ik welles mooie bandjes van. We liepe dikkels naer opa en omoe Liek die een paer onderd meter varder woonden, me krege dan een paer snoepjes of een glaesje ranja. Omoe Liek was een bitje naemziek, m’n zuster die nae der êêtte kreeg altied meer as ze verjaerde. Toch was ’t erg gezellig; we gienge daer ok aoltied nae de bonte diensdagaevend trein luustere, want zelf ae m’n toe nog gin radio.

De buurman an de ôôstkant was een stille man wae je weinig van merkte; allêên ’s ochends wier je welles vroeg wakker as’n z’n schrepel an’t kloppen was. Toe’ k een jaer of vier, vuuve was vloog z’n uus in brand, de raemen in ons uus langs het gangetje sprongen van d’ itte; opa Liek en m’n moeder ielden de kezienen nat mit emmers waeter, bossels en dweilen. Pa stong op het dek van de schuure om mit een tuunslange de veeste nat ’t ouwen. Daerachter laege een stuk of vier vaeten mit teer en blakvernis en ok onze keu lag daer in z’n kot. Weken laeter kreeg ik soms nog een nachtmerrie dù de brandlucht die overal ieng

An de andere kant woonde de smid; dè was altied wat te zien. In de strevalje krege de paeren een nieuw oefiesder. Ok een roodgloeiende velg rond een waegenwiel legge was een mooi gezicht.

Televisie was ’t er nog nie, osp mooie zomeraevenden zat dan ok iederèèn buute. Paeren die tuus evoerd waere kwaeme in draf langs om nae de weie te gaan, varder zag je vooraol fietsers en ok kwam der soms iemand ankuire om een praetje te maken. Onze twêê poezen Snip met ’r zeune Snap kwaeme ons dikkels gezelschap ouwe. As de gierzwaeluwen in de ruumte verdwene waere, wier ’t ok voor ons tied om ’t bedde op te zoeken. Snip en Snap gienge nae de schure; om te slaepen en muuzen te vangen.