Dewaan-E-Rahman (Baba) Pashto Poetry Book
Dewaan-E-Rahman (Baba) Pashto Poetry Book
Dewaan-E-Rahman (Baba) Pashto Poetry Book
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ
ﺩﯾﻮﺍﻥ
۱۳۲٦ﻫـ ﺵ ۱۹٤۷/ﻉ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻘﺪﻣﮫ
۱۱۱۸‑۱۰٤۲ﻫـ
ﭘﯿﮋﻧﺪﻧﻪ :ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺩ ﭘﯿﮋﻧﺪﻧﻲ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﻫﻤﺪﻭﻣﺮﻩ ﺑﺲ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻮﻝ ﭘﺘﺎﻧﻪ ﻭﺭﺗﻪ ﺑﺎﺑﺎ
ﻭﺍﯾﻲ .ﭘﻪ ﭘﺘﻮ ﮐﻲ ﺩ ﺑﺎﺑﺎ ﻟﻘﺐ ﯾﺎ ﻫﻐﻮ ﺷﺎﻫﻨﺸﻮ ﺗﻪ ﻭﺭﮐﻱ ﺷﻮﻱ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩ ﺗﻮﺭﻱ ﺍﻭ
ﺗﻮﭘﮏ ﭘﻪ ﺯﻭﺭ ﺋﯥ ﭘﺘﻨﻮ ﺗﻪ ﻣﻠﮑﻮﻧﻪ ﻧﯿﻮﱄ ﺩﻱ ﺍﻭ ﯾﺎ ﻫﻐﻮ ﻓﻘﲑﺍﻧﻮ ﺗﻪ ﻭﺭﮐﯼ ﺷﻮﻱ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻧﻪ ﺋﯥ ﺗﻮﺭﻩ ﻧﻪ ﺋﯥ ﺗﻮﭘﮏ ﺍﻭ ﻧﻪ ﺋﯥ ﺯﻭﺭ ﻭ ،ﺧﻮ ﺩ ﺧﱪﻭ ﭘﻪ ﺳﺤﺮ ﺋﯥ ﺩ ﭘﺘﻨﻮ ﺩ
ﺯړﻭﻧﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺴﺨﲑ ﮐﻱ ﺍﻭ ﺩ ﻫﺮ ﭘﺘﺎﻧﻪ ﺩ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺎﺳﺖ ﭘﺎﭼﻬﯽ ﺋﯥ ﮐﯤ ﺩﻩ ﻟﮑﻪ
ﭼﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﻭﺍﯾﻲ:
ﺍﺣﻤﺪ ﺷﺎﻩ ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻪ ﮑﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻭﺍﯾﻮ ﭼﻪ ﺩ ډﻫﻠﯽ ﺗﺨﺖ ﺋﯥ ﭘﺘﻨﻮ ﺗﻪ ﮔﻠﯽ ﻭ ،ﺧﻮ ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺑﺎﺑﺎ ﺩ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﮐﻨﻭﻟﯥ ﭘﻪ ﻻﺱ ﺩ ﭘﺘﻨﻮ ﺑﺎﺑﺎ ﺅ:
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﭘﻪ ۱۰۴۲ﻫﺠﺮﻱ ﮐﺎﻝ ﺩ ﭘﺘﻮﻧﺨﻮﺍ ﺩ ﭘﯿﻮﺭ ﭘﻪ ﻋﻼﻗﻪ ﭘﻪ ﺑﻬﺎﺩﺭ ﮐﻠﻰ ﮐﻲ ﺯﯾ
ﯾﺪﱄ ﺩﻱ ﺍﻭ ﺩ ﭘﻼﺭ ﻧﻮﻡ ﺋﯽ ﻋﺒﺪﺍﻟﺴﺘﺎﺭ ﻭ ،ﻗﻮﻡ ﺋﯥ ﮐﻪ ﻪ ﻫﻢ ﻣﻮﻣﻨﺪ ﺩﻱ ﻣﮕﺮ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻘﺎﻡ ﻟﻪ ﺩﯾﻨﻪ ډﯾﺮ ﺍﻭﭼﺖ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩﻱ ﮐﻮﻣﻲ ﺧﺎﺻﯽ ﻗﺒﯿﻠﯽ ﯾﺎ ﮐﻮﻡ ﺧﺎﺹ ﱪ ﺗﻪ
ﻣﻨﺴﻮﺏ ﺷﻲ ،ﮑﻪ ﭼﻪ ﻟﻮﻱ ﺍﻭ ﺣﻘﯿﻘﻲ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﺑﲔ ﺍﻻﻧﺴﺎﻧﻲ ﺷﺨﺼﯿﺘﻮﻧﻪ ﻟﺮﻱ .ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﺩ ﻮﻟﻮ ﺍﻧﺴﺎﻧﺎﻧﻮ ﺩﻱ ﺧﻮ ﺑﯿﺎ ﭘﻪ ﺧﺎﺹ ﻃﻮﺭ ﺩ ﻮﻟﻮ ﭘﺘﻨﻮ ﺑﺎﺑﺎ ﺩﻱ .ﺩﻯ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﻫﻢ
ﺎﻥ ﮐﻮﻣﻲ ﻗﺒﯿﻠﯥ ﺗﻪ ﻧﻪ ﻣﻨﺴﻮﺑﻮﯼ ﻭﺍﯾﻲ:
۲
ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﮐﻲ ﺯﺩﻩ ﮐﻝ .ﻟﻮﯼ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺯﺍﻫﺪ ﺷﻮ ،ﺩ ﭘﺘﻨﻮ ﺩ ﻟﻮﯾﻮ ﺍﻭ ﻭړﻭ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﭘﺮﯤ ﺭﺍﻏﻠﻪ ﺍﻭ ﻭﺭﺗﻪ ﺑﺎﺑﺎ
ﻭﻭﯾﻞ؛ ﺧﻮ ﺩ ﺩﻩ ﺯﺍﻫﺪﻱ ﺩ ﺭﯾﺎ ﺯﺍﻫﺪﻱ ﺍﻭ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﺎﺋﻲ ﺯﺍﻫﺪﻱ ﻧﻪ ﻭﻩ ﭼﻪ ﺗﺮ ﺧﺮﻗﯥ ﻻﻧﺪﻱ ﺩ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﺗﻪ
ﺩﺍﻡ ﻭﻏﻮړﻭﯼ ،ﭘﻪ ﺯړﻩ ﯾﻮ ﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺑﻞ ﻪ ﻭﻱ .ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﻟﻪ ﺩﺍﺳﻲ ﺯﺍﻫﺪۍ ﺨﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﺎﺳﻲ:
ﺩﻩ ﺗﻮﺑﻪ ﻤﺎ ﺯﺍﻫﺪۍ ﺭﻳﺎ ﻟﻪ ﺩ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻮﻙ ﭘﻪ ﺭﺳﻢ ﺍﻭ ﭘﻪ ﻋﺎﺩﺍﺕ
ﭘﻪ ﻭﺭځ ﭘﻴﺪﺍ ﻭ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻭﺍﻳﻲ ﻭ ﺑﻞ ﺗﻪ
ﺧﺮﺍﺑﺎﺕ ﭘﻪ ﭘﻪ ﺷﭙﻪ ﻧﺎﺳﺖ ﻭﻱ ﺩ ﻣﻐﺎﻥ
ﺩﻳﻦ ﺋﯥ ﺩﺍﻡ ﻭﻱ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﻻﺭ ﻛﻲ
ﺍﻳﻲ ﭘﺮﯤ ﺭﺍ ﺍړﻭﻱ ﻭﺣﺸﻴﺎﻥ ﺩ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺕ
ﺩ ﻫﻐﻮ ﭘﻪ ﻟﻮﺭ ﺋﯥ ﺳﱰﮔﻲ ﻭﻱ ﺧﺘﻠﻲ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻻﺱ ﺋﯥ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﻭﻱ ﻳﺎ ﺯﻛﺎﺕ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻟﻪ ﻫﺴﻲ ﺧﻠﻘﻪ ﭘﻨﺎﻩ ﻏﻮﺍړﻡ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻻﻓﻪ ﻛﻱ ﺧﻼﻑ ﺩ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﭘﻪ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻛﻮﺭﻧ ﻛﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﻱ ﻭ ،ﺍﻭ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﻫﻢ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ،ﺧﻮ ﺩﯤ ﻏﺮﻳﺒ ﻫﻴﻜﻠﻪ ﺩ ﺩﻩ ﻟﻮړ
ﻫﻤﺖ ﻴ ﻛﻱ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺍﻭ ﻧﻪ ﺋﯥ ﺩ ﺩﻩ ﻏﺎړﻩ ﭼﺎ ﺗﻪ ﻛﻩ ﻛﯤ ﺍﻭ ﻧﻪ ﺋﯥ ﻻﺱ ﺩ ﭼﺎ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﺍﻭږﺩ ﻛﻱ ﺩﻱ ،ﻭﺍﻳﻲ:
ﻮﮎ ﺩﻱ ﺭﺍ ﮐﺎﻧﺪﻱ ﻗﺴﻢ ﭘﻪ ﮐﺮﺩ ﮔﺎﺭ
ﮐﻪ ﺩﺭﻡ ﻟﺮﻡ ﭘﻪ ﮐﻮﺭ ﮐﻲ ﯾﺎ ﺩﯾﻨﺎﺭ
ﺯﻩ ﺩﺭﻡ ﺍﻭ ﺩﯾﻨﺎﺭ ﻧﻪ ﻟﺮﻡ ﭘﻪ ﮐﻮﺭ ﮐﻲ
ﻭﻟﯥ ﻧﻮﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻲ ﺑﻮﱄ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍﺭ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻧﻪ ﻟﻪ ﺎﯾﻪ ﭼﲑﺗﻪ ﺧﻮﺯﻡ
ﻧﻪ ﺩ ﻫﯿ ﯾﻮﻩ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﯾﻢ ﻣﻨﺖ ﺑﺎﺭ
ﺁﺏ ﻭ ﺧﻮﺭ ﻟﮑﻪ ﺁﺳﯿﺎ ﭘﻪ ﺎﻱ ﺭﺍ ﺭﺳﻲ
ﭘﺨﭙﻞ ﮐﻮﺭ ﮐﻲ ﻣﻲ ﺳﮑﻮﻥ ﺩﻱ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﺎﺭ
ﻟﮑﻪ ﻭﻧﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻣﮑﺎﻥ ﯾﻢ
ﮐﻪ ﺧﺰﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍﺷﻲ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﺭ
۳
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺩ ﻟﻮړ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﭘﯿﮋﻧﺪﻧﻪ ﺩ ﺩﻩ ﻟﻪ ﺩﯤ ﯾﻮﯤ ﻏﺰﱄ ﺨﻪ ﻫﻢ ﮔﺮﺍﻧﻮ ﻟﻮﺳﺘﻮﻧﮑﻮ ﺗﻪ ﺮﮔﻨﺪﯾﺪﻻﻱ ﺷﻲ:
ﭘﻪ ﻪ ﺧﻮﻱ ﻟﻪ ﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﺎﻧﻮ ﺑﯥ ﭘﺮﻭﺍ ﯾﻢ
ﯾﻢ ﭘﻪ ﻧﺮﻣ ﻟﮑﻪ ﺍﻭﺑﻪ ﺩ ﺍﻭﺭ ﺳﺰﺍ
ﺗﻪ ﭘﺨﭙﻞ ﺷﮑﻞ ﺮﮔﻨﺪﻳﻡ ﭼﺎ ﻫﺮ ﻭ
ﺁﺋﯿﻨﻪ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺑﯥ ﺭﻭﯾﻪ ﺑﯥ ﺭﯾﺎ ﯾﻢ
ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﺗﺮ ﺧﺮﻗﯥ ﻻﻧﺪﻱ ﺍﻃﻠﺲ ﺩﻱ
ﭘ ﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺪﺍ ﯾﻢ
ﺩ ﻏﻨﭽﯥ ﭘﻪ ﲑ ﭘﻪ ﺷﻞ ﮊﺑﻮ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﯾﻢ
ﻟﮑﻪ ﺑﻮﻱ ﻫﺴﻲ ﭘﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﮔﻮﯾﺎ ﯾﻢ
ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﻡ ﺟﺎﻣﻮ ﺳﭙﻴﻨﻮ ﺩﺍ ﭘﻪ ﻫﻢ
ﻟﮑﻪ ﺍﺑﺮ ﻫﻢ ﮔﻮﻫﺮ ﻳﻢ ﻫﻢ ﺩﺭﻳﺎ ﻳﻢ
ﺩﺭﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﻣﻲ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮﻟﻪ ﺭﺍﺳﺘﯿﻪ
ﻟﮑﻪ ﺳﺮ ﻭ ﻣﺪﺍﻡ ﺳﺒﺰ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﭘﺎﯾﻢ
ﮐﻪ ﭼﺎ ﻻﺭ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﺩﻩ ﻭﺭﮐﻪ ﮐﯤ
ﯾﻢ ﺭﻫﻨﻤﺎ ﮔﻤﺮﻫﺎﻧﻮ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺯﻩ
ﮑﻪ ﭼﻪ ﺍﻋﱰﺍﺽ ﺧﻮ ﺑﻪ ﺩ ﯾﻮ ﭘﺘﻮﻥ ﻟﻪ ﺧﻮﺍ ﮐﯿﺪﻩ ﻣﮕﺮ ﭘﺘﻮﻥ ﺧﻮ ﺩﻩ ﺗﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻭﯾﻠﻲ ﺩﻱ ﻧﻮ ﺑﯿﺎ ﭼﺮﺗﻪ ﺩﺍ
ﺍﻋﱰﺍﺽ ﺍﻭ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﺎﻱ ﭘﺎﺗﯿﺪﻱ ﺷﻲ! ﺑﯥ ﻟﻪ ﺩﯤ ﭼﻪ ﺑﲑﺗﻪ ﺩ ﺩﻩ ﻟﻪ ﺧﻮﻟﯥ ﻭﻭﺍﯾﻮ:
ﻫﻢ ﻧﻐﻤﯥ ﮐﺎﻧﺪﻱ ﻫﻢ ﺭﻗﺺ ﮐﺎ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﺪﻱ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺷﻌﺮ ﺗﺮﮐﻲ ﺩ ﺑﺎﮔﺮﺍﻡ
ﻫﻮ ،ﺩﺍ ﯾﻮﻩ ﺧﱪﻩ ﺷﺘﻪ ﭼﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺷﻌﺮ ﯾﻮﺍﺯﻱ ﺩ ﺑﺎﮔﺮﺍﻡ ﺩ ﺗﺮﮐﻮ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺑﻠﮑﻪ ﺩ ﺩﻩ ﺩ ﺍﺷﻌﺎﺭﻭ ﻟﻮﻱ ﺍﻭ ﻣﻬﻢ
ﺧﺼﻮﺻﯿﺖ ﺩﺍ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺍﻭ ﻫﺮﻱ ډﱄ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺟﻮړ ﺍﻭ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺟﺎﺭﻱ ﺩﻱ :ﯾﻮ ﭘﻠﻮ ﺗﻪ ﮐﻪ ﺩ ﺑﺎﮔﺮﺍﻡ ﺗﺮﮐﻲ
ﭘﺮﯤ ﻧﺎ ﮐﻮﻱ ﺑﻞ ﭘﻠﻮ ﺗﻪ ﺩ ﺯﺍﻫﺪﺍﻧﻮ ﻟﻪ ﺻﻮﻣﻌﯥ ﻧﻪ ﻫﻢ ﺩ ﺩﻩ ﺩ ﺍﺷﻌﺎﺭﻭ ږﻍ ﺭﺍﻲ ﭼﻪ ﻭﺍﯾﻲ:
ﺧﺮﻗﻪ ﭘﻮﺷﻪ ﭘﻪ ﺧﺮﻗﻪ ﮐﻲ ﺩﻱ ﻣﻮﻧﺪﱄ
ﻫﻐﻪ ﺧﻂ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻲ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍﺭ ﮐﺎ
٤
ﻟﻪ ﯾﻮﯤ ﺧﻮﺍ ﮐﻪ ﺋﯥ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﭘﻪ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﮐﯥ ﭘﻪ ﻭﯾﻠﻮ ﻣﺴﺖ ﺯﻧﮕﯿﻱ ﺍﻭ ﺩ ﻫﺮ ﻣﺴﺖ ﻟﻪ ﺧﻮﻟﯥ ﺩﺍ ﭼﯿﻐﻪ ﺧﯿﮋﻱ:
ﭼﻪ ﺩ ﻨﮕﻪ ﻣﻲ ﺩﻟﱪ ﭘﻪ ﻻﺱ ﮐﻲ ﺟﺎﻡ ﺩﻱ
ﻧﻦ ﺍﻭﺭﻧﮓ ﺩ ﺯﻣﺎﻧﯥ ﻤﺎ ﻏﻼﻡ ﺩﻱ
ﻏﺮﺽ ﺩﺍ ﭼﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺩ ﺍﺷﻌﺎﺭﻭ ﯾﻮ ﻟﻮﻱ ﻣﺰﯾﺖ ﺩﺍ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺩ ﺫﻭﻕ ﺳﺮﻩ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻟﺮﻱ ﺍﻭ ﺩ
ﻫﺮ ﭼﺎ ﺩ ﺗﻨﻬﺎﺋ ﻣﻠﮕﺮﻱ ﺩﻱ .ﭘﻪ ﭘﺘﻮ ﮐﻲ ﺑﻪ ډﯾﺮ ﺩﺍﺳﻲ ﮐﻢ ﮐﻮﺭ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﻲ ﭼﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﻫﻠﺘﻪ ﻧﻪ
ﻭﻱ .ﺣﺘﻲ ﭘﺘﻨﯥ ﻣﲑﻣﻨﻲ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﻟﻪ ﺭﻭﺡ ﺨﻪ ﺍﺳﺘﻤﺪﺍﺩ ﮐﻮﻱ ﺍﻭ ﭘﻪ ﺍﺷﻌﺎﺭﻭ ﺋﯥ ﻓﺎﻝ ﮔﻮﺭﻱ ،ﺩﺍ ﮑﻪ ﭼﻪ
ﺩ ﺩﻩ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﻟﻪ ﻫﺮﻩ ﻟﻮﺛﻪ ﭘﺎﮎ ﺍﻭ ﺳﭙﯿﻠﻲ ﺩﻱ ،ﻧﻪ ﺩ ﭼﺎ ﺑﯥ ﺎﯾﻪ ﻫﺠﻮ ﺍﻭ ﻧﻪ ﺩ ﭼﺎ ﺩ ﻣﺒﺎﻟﻐﯥ ﻧﻪ ډﮐﻪ ﻣﺪﺡ ﺍﻭ
ﺳﺘﺎﯾﻨﻪ ﭘﮑﻲ ﻟﯿﺪﻟﻪ ﮐﯿﻱ ﺩﺍﺳﻲ ﻧﻪ ﭼﻪ ﮔﻮﻧﺪﻱ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﭘﻪ ﺩﯤ ﺧﱪﻭ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﯿﺪﻩ ،ﭘﻮﻫﯿﺪﻩ ﺧﻮ ﭘﺮﯤ ﺧﻮښ
ﻧﻪ ﻭ .ﻟﮑﻪ ﭼﻪ ﻭﺍﯾﻲ:
ﭘﻪ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﮐﻲ ﻗﻮﺗﻨﺎﮎ ﻟﮑﻪ ﺯﻣﺮﻱ ﯾﻢ
ﻭﱄ ﻧﻪ ﯾﻢ ﺩ ﺯﻣﺮﻱ ﭘﻪ ﲑ ﮔﺰﻧﺪ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﻣﺪﺡ ﻫﻢ ﭘﻪ ﻫﺠﻮ ﻪ ﭘﻮﻫﯿﻡ
ﻭﱄ ﻧﻪ ﯾﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﺎﺭﻭ ډﯾﺮ ﺧﺮﺳﻨﺪ
٥
ﺑﯥ ﻟﻪ ﻋﺸﻘﻪ ﮐﻪ ﻣﻲ ﻋﯿﺐ ﮐﻪ ﻣﻲ ﻫﲊ ﺩﻱ
ﻣﺎ ﻏﻮڅ ﮐﻱ ﺩﻱ ﻟﻪ ﺎﻧﻪ ﺑﻞ ﭘﯿﻮﻧﺪ
ﺎﻏﻠﻲ ﺭﺍﻭﺭﯽ ﺍﻭ ﭘﺎﺩﺭﯼ ﻫﯿﻮﺯ ﺍﻧﮕﺮﯾﺰﯼ ﻣﺴﺘﺸﺮﻗﲔ ﺍﻭ ﺍډﻭﺭﻥ ﺭﻭﺳﯽ ﭘﺘﻮ ﭘﯿﮋﻧﺪﻭﻧﮑﻲ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺩ ﭘﺘﻮ ﺩ
ﺍﺩﺏ ﭘﯿﺸﻮﺍ ﺑﻮﱄ .ﮐﻪ ﻪ ﻫﻢ ﭘﺘﺎﻧﻪ ﺩ ﭘﺮﺩﯾﻮ ﻣﺴﺘﺸﺮﻗﯿﻨﻮ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﺗﻪ ﻪ ﺍړﻩ ﻟﺮﻱ ،ﮑﻪ ﭼﻪ ﭘﺮﺩﻱ ﻫﯿﮑﻠﻪ ﺩ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺩ ﺍﺷﻌﺎﺭﻭ ﭘﻪ ﺧﺼﻮﺻﯿﺘﻮﻧﻮ ﺩ ﯾﻮ ﭘﺘﻮﻥ ﭘﻪ ﺷﺎﻥ ﭘﻮﻫﯿﺪﺍﻱ ﻧﺸﻲ ﺧﻮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻟﻪ ﺩﯤ ﺨﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺍﺩﺑﻲ ﻣﻨﺰﻟﺖ ﺩ ﭘﺮﺩﯾﻮ ﭘﻪ ﻧﻈﺮ ﮐﻲ ﺮﮔﻨﺪﯾﻱ ﭼﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﻧﻪ ﯾﻮﺍﺯﻱ ﭘﺘﻨﻮ ﭘﻪ ﺑﺎﺑﺎﺋﯥ ﻣﻨﻠﻲ ﺑﻠﮑﻪ ﺩ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﻮﺭ
ﭘﻮﻫﺎﻥ ﻫﻢ ﺩ ﭘﺘﻮ ﭘﻪ ﺍﺩﺏ ﮐﻲ ﺩ ﺩﻩ ﻟﻮړ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﻪ ﻗﺎﺋﻞ ﺩﻱ.
ﻣﯾﻨﻪ :ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﭘﻪ ۱۱۱۸ﻫﺠﺮﻱ ﮐﺎﻝ ﻟﻪ ﺩﯤ ﻓﺎﻧﻲ ﺩﻧﯿﺎ ﺨﻪ ﺳﱰﮔﻲ ﭘﻲ ﮐﯤ ﺍﻭ ﺩ ﭘﺘﻮﻧﺨﻮﺍ ﭘﯿﻮﺭ ﭘﻪ
ﻋﻼﻗﻪ ﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﺧﺎﻧﯥ ﭘﻪ ﻫﺪﯾﺮﻩ ﮐﻲ ﺦ ﺷﻮ ﭼﻪ ﺍﻭﺱ ﺋﯥ ﻋﺎﻡ ﺧﻠﻖ ﺯﯾﺎﺭﺕ ﺗﻪ ﻭﺭﻲ.
ﺩﯾﻮﺍﻥ :ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﻮ ﻮ ﻠﻲ ﭼﺎﭖ ﺷﻮﻱ ﺩﻱ ﭼﻪ ډﯾﺮﻩ ﺯړﻩ ﺍﻭ ﭼﺎﭘﻲ ﻧﺴﺨﻪ ﺋﯥ ﻫﻐﻪ ﻧﺴﺨﻪ ﺩﻩ
ﭼﻪ ﭘﻪ ۱۲۹۳ﻫﺠﺮﻱ ﮐﺎﻝ ﺩ ﻣﻮﻟﻮﻱ ﺍﺣﻤﺪ ﭘﻪ ﺗﺼﺤﯿﺢ ﺍﻭ ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﭘﻪ ﻻﻫﻮﺭ ﮐﻲ ﭼﺎﭖ ﺷﻮﯤ ﺩﻩ ،ﻤﺎ ﭘﻪ ﻋﻘﯿﺪﻩ
ﺩﺍ ﻧﺴﺨﻪ ﺗﺮ ﻮﻟﻮ ﭼﺎﭘﻲ ﻧﺴﺨﻮ ﺻﺤﯿﺢ ﺍﻭ ﻣﮑﻤﻠﻪ ﺩﻩ ﮑﻪ ﻧﻮ ﻣﻮږ ﭘﻪ ﺩﯤ ﮐﺘﺎﺏ ﮐﻲ ﻫﻐﻪ ﻧﺴﺨﻪ ﺍﺳﺎﺱ ﻭﻧﯿﻮﻟﻪ
ﺍﻭ ﻟﻪ ﻧﻮﺭﻭ ﻧﺴﺨﻮ ﺳﺮﻩ ﻣﻮ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺍﻭ ﺗﺼﺤﯿﺢ ﮐﻩ؛ ﺩﻭﻫﻤﻪ ﭼﺎﭘﻲ ﻧﺴﺨﻪ ﻫﻐﻪ ﺩﻩ ﭼﻪ ﭘﺮﻭﻓﻴﺴﺮ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﺠﯿﺪ ﺍﻓﻐﺎﻧﻲ
ﯾﻮ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺗﻤﻬﯿﺪ ﭘﺮﯤ ﻟﯿﮑﻠﻲ ﺩﻱ ،ﺩ ﭘﺮﻭﻓﯿﺴﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﺗﻤﻬﯿﺪ ډﯾﺮ ﺧﻮږ ﺍﻭ ﺍﺩﺑﻲ ﺩﻱ ،ﺧﻮ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﭼﻪ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺩ
ﺩﯾﻮﺍﻥ ﻣﱳ ﺩ ﮐﺎﻏﺬ ﺩ ﻧﺎﺯﮐﻮﺍﱄ ﻟﻪ ﮐﺒﻠﻪ ﻣﻐﺸﻮﺵ ﺩﻱ؛ ﮐﻮﻣﻪ ﺩﺭﯾﻤﻪ ﭼﺎﭘﻲ ﻧﺴﺨﻪ ﻫﻐﻪ ﻧﺴﺨﻪ ﺩﻩ ﭼﻪ ﭘﺮﻭﺳ ﮐﺎﻝ
ﯾﻌﻨﻲ ﭘﻪ ۱۹۴۸ﻋﯿﺴﻮﯼ ﮐﺎﻝ ﭘﻪ ﻻﻫﻮﺭ ﮐﻲ ﭼﺎﭖ ﺷﻮﻱ ﺍﻭ ﻣﻮﻻﻧﺎ ﻋﺒﺪﺍﻟﻘﺎﺩﺭ ﺻﺎﺣﺐ ﺩ ﭘﺘﻮ ﭘﯿﺎﻭړﻱ ﻟﯿﮑﻮﻧﮑﻲ
ﭘﺮﯤ ﯾﻮ ﺧﻮﺭﺍ ﻋﺎﻟﻤﺎﻧﻪ ﺗﻤﻬﯿﺪ ﻟﯿﮑﻠﻲ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﯤ ﺗﻤﻬﯿﺪ ﮐﻲ ﮐﻪ ﻪ ﻫﻢ ﯾﻮ ﺩﻭﻩ ﺎﯾﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﮊﻭﻧﺪ ﺍﻭ
ﮐﻼﻡ ﺩ ﺳﯿﺎﺳﻲ ﺍﻏﺮﺍﺿﻮ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ ﺷﻮﻱ ﺩﻱ ﻣﮕﺮ ﺩ ﺗﻤﻬﯿﺪ ﻫﻐﻪ ﺑﺮﺧﻲ ﭼﻪ ﻫﻐﻪ ﯾﻮﺍﺯﻱ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺩ
ﮊﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺷﺎﻋﺮۍ ﭘﻪ ﺑﺎﺏ ﮐﻲ ﻟﯿﮑﻠﻲ ﺷﻮﻱ ﺧﻮﺭﺍ ﻋﻤﯿﻘﻲ ﺍﻭ ﻣﻔﯿﺪﻱ ﺩﻱ ،ﺑﺮ ﺳﲑﻩ ﭘﻪ ﺗﻤﻬﯿﺪ ﺩ ﺩﯤ ﮐﺘﺎﺏ ﮐﺎﻏﺬ
ﺍﻭ ﻟﯿﮑﻞ ﻫﻢ ﻪ ﺩﻱ ﺧﻮ ﺩ ﻣﺤﺸﻲ ﺻﺎﺣﺐ ﺑﯥ ﺎﯾﻪ ﺣﺎﺷﯿﻮ ﺋﯥ ﺩ ﺻﺤﺎﻓﺖ ﺭﻧﮓ ﮔ ﻭډ ﮐﻱ ﺍﻭ ډﯾﺮ ﺎﯾﻮﻧﻪ
ﺋﯥ ﺑﯥ ﻟﺰﻭﻣﻪ ﺣﺎﺷﯿﯥ ﭘﺮﯤ ﻟﯿﮑﻠﻲ ﺩﻱ ﻣﺜﻼ ﺩﺍﺳﻲ ﻟﻐﺘﻮﻧﻪ ﺋﯥ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﻱ ﭼﻪ ﺗﺮﺟﻤﯥ ﺗﻪ ﺍړ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺍﻭ ﯾﺎ ﺋﯥ ډﯾﺮ
ﻋﺮﺑﻲ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﻟﻐﺎﺕ ﭼﻪ ﭘﺘﺎﻧﻪ ﻭﺭﺳﺮﻩ ډﯾﺮ ﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﺩﻱ ﺑﲑﺗﻪ ﭘﻪ ﻋﺮﺑﯽ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﻱ ﺩﻱ.
ﺩﺍ ﺩﺭﯤ ﺳﺮﻩ ﻧﺴﺨﯥ ﺍﻭ ﯾﺎ ﻧﻮﺭﻱ ﭼﺎﭘﻲ ﻧﺴﺨﯥ ﻮﱄ ﭘﻪ ﺩﻭ ﻭﻭ ﺩﻓﱰﻭﻧﻮ ﮐﻲ ﭼﺎﭖ ﺷﻮﻱ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻫﺮ ﺩﻓﱰ ﺎﻧﺘﻪ
ﺎﻧﺘﻪ ﺭﺩﯾﻒ ﻟﺮﻱ ﺧﻮ ﺩﺍ ﺭﺍﺗﻪ ﺮﮔﻨﺪﻩ ﻧﺸﻮﻩ ﭼﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﭘﻪ ﺩﻭ ﺩﻓﱰﻭﻧﻮ ﻭﯾﺸﻞ ﻟﻪ ﮐﻮﻣﻪ ﻭﺧﺘﻪ
ﺷﺮﻭﻉ ﺷﻮﻱ ﺩﻱ؟ ﺁﯾﺎ ﺩﺍ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﮐﻱ ﮐﻪ ﺑﻞ ﭼﺎ؟ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﻟﻪ ﮊﻭﻧﺪﻩ ﭼﻪ ﮑﺎﺭﯾﻱ ﺧﻮ
ﻭﺍﯾﻲ ﭼﻪ ﻫﻐﻪ ﺧﭙﻞ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﻻ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺭﺍ ﻏﻮﻧ ﮐﻱ ﻧﻪ ﺩﻱ .ﺩﺍ ﺩ ﺩﻓﱰﻭﻧﻮ ﻣﺮﺩﻑ ﮐﻮﻝ ﺧﻮ ﻻ ﺎﻧﺘﻪ ﺧﱪﻩ ﺩﻩ.
ﺩﺍ ﺩﯾﻮﺍﻥ:
ﻟﻪ ډﯾﺮﻱ ﻣﻮﺩﯤ ﻤﺎ ﺩﺍ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺅ ،ﭼﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﭘﺘﻮ ﻮﻟﻨﻪ ﭘﻪ ﯾﻮﻩ ﮑﻠﻲ ﺻﻮﺭﺕ ﭼﺎﭖ ﮐﻱ ﭼﻪ
ﻫﻢ ﺋﯥ ﻟﯿﮑﻞ ﻪ ﻭﻱ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺋﯥ ﺍﻣﻼ ﺳﺮﻩ ﺳﻤﻪ ﻭﻱ ﺍﻭ ﻫﻢ ﭘﻪ ﯾﻮﻩ ﺩﺍﺳﻲ ﻗﻄﻊ ﺍﻭ ﺣﺠﻢ ﭼﺎﭖ ﺷﻲ ﭼﻪ ﻫﺮ
ﻟﻮﺳﺘﻮﻧﮑﻲ ﺋﯥ ﭘﻪ ډﯾﺮﻩ ﺁﺳﺎﻧ ﻟﻪ ﺎﻥ ﺳﺮﻩ ﻭﮔﺮﻮﻻﻱ ﺷﻲ؛ ﺩ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﻮ ﺩ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺭﯾﺎﺳﺖ ﻣﺴﻠﮑﻲ ﻣﺠﻠﺲ ﺩ
٦
ﭘﺘﻮ ﻮﻟﻨﻲ ﺩﺍ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻭﻣﺎﻧﻪ ،ﺍﻭ ﻣﺎ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺩ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﭘﻪ ﺗﺼﺤﯿﺢ ﺍﻭ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺍﻭ ﺗﺪﻭﯾﻦ ﺷﺮﻭﻉ ﻭﮐﻩ.
ﻟﻤﻯ ﻣﻲ ﺩ ﺩﻭﻭ ﺩﻓﱰﻭ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻟﻪ ﻣﻨﻪ ﻟﲑﻱ ﮐ ﺍﻭ ﺩﻭﺍړﻩ ﺩﻓﱰﻭﻧﻪ ﻣﻲ ﺩ ﯾﻮﻩ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﭘﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﺮﺗﺐ ﺍﻭ ﻣﺮﺩﻑ
ﮐﻝ ﻭﺭﻭﺳﺘﻪ ﻣﻲ ﺩﺍ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﺩ ﺍﻭﺳﻨﻲ ﺭﺳﻢ ﺍﻟﺨﻂ ﺍﻭ ﺍﻣﻼ ﭘﻪ ﺍﺳﺎﺱ ﺗﺼﺤﯿﺢ ﮐ ،ﭘﻪ ﭘﺎﻱ ﮐﻲ ﻣﻲ ﭘﻮﺭﺗﻨ ﺩﺭﯤ
ﻧﺴﺨﯥ ﭘﻪ ﮐﻮﻡ ﺎﻱ ﮐﻲ ﭼﻪ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﻭ ﺳﺮﻩ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﮐﯤ ،ﻣﮕﺮ ﻨﮕﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﯤ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺩﺍ ﻟﻤﻯ ﻞ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﻣﺪﻭﻥ ،ﻣﺮﺗﺐ ﺍﻭ ﭼﺎﭘﯿﻱ ﻧﻮ ﺩﺍ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻟﺮﻱ ﭼﻪ ﻫﻐﻪ ﺷﺎﻧﺘﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺩ ﭘﺘﻮ ﺍﺩﯾﺒﺎﻧﻮ
ﺍﻧﺘﻬﺎﺋﻲ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻭﻱ ﺩﺍ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﺗﺼﺤﯿﺢ ﺍﻭ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺷﻮﻱ ﻧﻪ ﻭﻱ ،ﺧﻮ ﺑﯿﺎ ﻫﻢ ﯾﻮ ﻧﻮﻱ ﻗﺪﻡ ﺩﻱ ﻫﯿﻠﻪ ﻟﺮﻡ ﭼﻪ ﺩ
ﭘﺘﻮ ﭘﻮﻫﺎﻧﻮ ﻣﻠﮕﺮﻭ ﭘﻪ ﻣﺮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺩ ﺩﻭﻫﻢ ﭼﺎﭖ ﮐﻲ ﺩﺍ ﻧﺴﺨﻪ ﻪ ﺑﺸﭙﻩ ﺍﻭ ﺗﮑﻤﯿﻠﻪ ﺷﻲ.
ﻋﺒﺪﺍﻟﺆﻑ ﺑﻴﻨﻮﺍ
ﺩ ﭘﺘﻮ ﻮﻟﻨﻲ ﻣﺸﺮ
۱۹٤۷/۱۳۲٦
۷
ﺑﹺﺴﹺﻢ ﺍﻟﻪ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺍﻟﺮﹺﺣﻴﹺﻢ
ﺍ
ﭼﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺩ ﻛﻞ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺩﻱ ﺭﺏ ﻤﺎ ﻤﺎ ﺭﺏ ﺩﻱ ﻛﺮﺩﮔﺎﺭ ﻫﺴﻲ ﮔﻮﺭﻩ
ﻤﺎ ﺭﺏ ﺩﻱ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺅ ﻫﻤﻪ ﺗﺮ ﻭﺍﻳﻲ ﺋﯥ ﻮﻙ ﭼﻪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺍﻥ ﻫﻤﮕﻲ
ﻧﻪ ﺩ ﻫﯿﭽﺎ ﻣﻨﺖ ﺑﺎﺭ ﺩﻱ ﺭﺏ ﻤﺎ ﻧﻪ ﺋﯥ ﻫﯿ ﺣﺎﺟﺖ ﭘﻪ ﭼﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﺩﻱ
ﻤﺎ ﺭﺏ ﺩﻱ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺭﻧﮓ ﻫﺴﻲ ﻟﻪ ﻧﯿﺴﺘ ﺋﯥ ﺩ ﻫﺴﺘ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﯿﺪﺍ ﻛ
ﻫﻢ ﺳﺎﻣﻊ ﺩ ﻫﺮ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺩﻱ ﺭﺏ ﻤﺎ ﻣﺼﻨﻮﻋﺎﺗﻮ ﻫﻢ ﺻﺎﻧﻊ ﺩﻱ ﺩ ﺟﻤﻠﻪ ﺅ
ﺩ ﻫﻐﻮ ﻋﻄﺮ ﻭ ﻋﻄﺎﺭ ﺩﻱ ﺭﺏ ﻤﺎ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻫﯿﭽﺮﻱ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﻧﻪ ﻣﺜﺎﻝ ﺷﺘﻪ
ﻤﺎ ﺭﺏ ﺩﻱ ﻣﻌﻤﺎﺭ ﻭﺍړﻭ ﻫﻤﻪ ﺩ ﻫﺮ ﺗﻌﻤﲑ ﭼﻪ ﺩ ﺩﻧﯿﺎ ﺍﻭ ﺩ ﻋﻘﺒﻲ ﺩﻱ
ﻤﺎ ﺭﺏ ﺩﻱ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻫﺮ ﺩ ﺩﺍﻧﻨﺪﻩ ﺩﯼ ﺻﺤﯿﻔﻮ ﻧﺎﻧﻮﯾﺴﻮ ﺩ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ
ﻤﺎ ﺭﺏ ﺩﻱ ﺧﱪﺩﺍﺭ ﺅ ﻫﻤﻪ ﻟﻪ ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﺎﻃﻦ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﺎﺑﲔ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﻫﻤﻪ ﺅ ﻭﻗﻮﻑ ﺩﺍﺭ ﺩﻱ ﺭﺏ ﻤﺎ ﻛﻪ ﭘﯿﺪﺍ ﻛﻪ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﻭﺳﻂ ﺩﯼ
ﻤﺎ ﺭﺏ ﺩﻱ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ ﺷﺮﯾﻜﻪ ﺑﯥ ﺷﺮﯾﻚ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﻛﻲ
ﭘﻪ ﻭﺍﺣﺪ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺩﻱ ﺭﺏ ﻤﺎ ﻋﺠﺰﻩ ﻟﻪ ﺩﻩ ﻭﺍﺣﺪﻱ ﭼﻪ ﻧﻪ ﻫﺴﻲ
ﻟﻪ ﻫﻐﻮ ﺳﺮﻩ ﭼﻪ ﯾﺎﺭ ﺩﻱ ﺭﺏ ﻤﺎ ﺣﺎﺟﺖ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﺩ ﻫﯿﭽﺎ ﻭ ﯾﺎﺭﻱ ﺗﻪ
ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻛﻮﺭ ﻛﻲ ﻫﻤﮑﻨﺎﺭ ﺩﻱ ﺭﺏ ﻤﺎ ﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻭ ﺑﻞ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﺋﯥ ﻭﻏﻮﺍړﻡ
ﻤﺎ ﺭﺏ ﺩﻱ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﺮ ﺗﻠﻪ ﺗﺮ ﺗﻞ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﻧﻪ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻭ ﺗﻐﯿﻴﺮ ﻫﯿ
ﻛﯤ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﻪ ﻭﻩ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ ﭘﯿﺪﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﻭﻱ ﻧﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺩ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﻪ
ﺁﺑﺎ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺩ ﺩﻱ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﻞ ﺟﻬﺎﻥ ﺩ ﻣﺤﻤﺪ ﭘﻪ ﺭﻭﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﻪ
ﺍﻧﺒﯿﺎﺀ ﻣﺤﻤﺪﻩ ﻟﻪ ﭘﺲ ﻧﺸﺘﻪ ﺷﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﺤﻤﺪ ﭘﻪ ﻧﺒﻮﺕ
ﺣﻮﺍ ﺩ ﺍﻭ ﺁﺩﻡ ﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻮﯼ ﭼﻪ ﻧﻮﺭ ﻫﺎﻟﻪ ﺩ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﭘﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﻛﻲ ﺍﻭﻟﲔ ﺩﻱ ﻟﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ ﭘﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﻪ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺩﻱ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﻮﻱ
ﻧﻮﺭ ﺋﯥ ﻛﻞ ﻭﺍړﻩ ﺻﻔﺎﺕ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺭﺘﯿﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﯾﯥ ﻣﻪ ﮔﻪ ﺑﯥ ﺷﻜﻪ ﭼﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺩﻱ
ﭘﯿﺸﻮﺍ ﻭﺍړﻭ ﻫﻤﻪ ﺩ ﺩﻱ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﻪ ﻧﺒﻲ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻭﱄ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻋﺎﺻﻲ ﺩﻱ
۷
ﭘﺎﺭﺳﺎ ﻛﻪ ﺩﻱ ﻓﺎﺳﻖ ﻛﻪ ﺩﻱ ﺟﻨﺘﻲ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺩﯾﻦ ﺩ ﻣﺤﻤﺪ ﺩﻱ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻱ
ﻋﺼﺎ ﻻﺱ ﺩ ړﻧﺪﻭ ﺩ ﺩﻱ ﻣﺤﻤﺪ ﺩﻱ ﺭﻫﻨﻤﺎ ﮔﻤﺮﻫﺎﻧﻮ ﺩ ﻣﺤﻤﺪ
ﺭﺎ ﺑﻠﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻪ ﻧﺸﺘﻪ ﮔﻪ ﺩﻩ ﻣﺤﻤﺪ ﺩ ﭘﲑﻭﻱ ﺩﻩ ﺭﺎ ﻛﻪ
ﺩﻭﺍ ﻟﺮﻩ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﻫﺮ ﺩﯼ ﻣﺤﻤﺪ ﺩﻱ ﮔﺮ ﭼﺎﺭﻩ ﺅ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺩ ﻣﺤﻤﺪ
ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ ﻟﻪ ﺩﻱ ﺩﺭ ﻣﺠﺪﺍ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻣﺤﻤﺪ ﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻛﺮﻭﺏ ﯾﻢ
ﻧﻦ ﺩﻱ ﻭﺍﺭ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻛﯤ ﻛﻪ ﺭﺘﯿﺎ ﺩﻧﯿﺎ ﭘﻪ ﻧﺸﺘﻪ ﺭﺍﺗﻠﻪ ﺩﻱ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ
ﻋﻨﻘﺎ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﺍﻡ ﻧﺘﻲ ﺩ ﻫﯿﭽﺎ ﻫﺮﻩ ﭼﺎﺭ ﭼﻪ ﺗﺮ ﻭﻗﺖ ﺗﲑﻩ ﺷﻲ ﻋﻨﻘﺎ ﺷﻲ
ﻧﻪ ﺟﺎﺭ ﻭﺯﻱ ﺗﲑ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ ﺑﲑﺗﻪ ﺑﯿﺎ ﺗﺮ ﻭﺭﺥ ﺗﲑﯤ ﺍﻭﺑﻪ ﺑﲑﺗﻪ ﻧﻪ ﺟﺎﺭ ﻭﺯﻱ
ﻫﺮ ﭼﺎ ﻧﻪ ﺩﻱ ﮊﻭﻧﺪﯼ ﻛﻱ ﭘﻪ ﮊړﺍ ﺗﲑ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻪ ﻣﺜﺎﻝ ﻫﻱ ﺩ ﻟﺤﺪ ﺩﻱ
ﺑﻘﺎ ﭘﻪ ﻋﻤﺮ ﺩﯤ ﺩ ﺷﻪ ﻣﻪ ﻏﺮﻩ ﻛﻪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻟﺮﯤ ﺗﻠﻮﺍﺭ ﻛﻩ ﻭﻗﺖ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺩﻱ
ﺧﻄﺎ ﻛﯤ ﻧﻪ ﻫﻐﻪ ﺑﻪ ﻏﺮﻭﺭ ﭘﻪ ﻫﺮﻩ ﻧﺒﺴﻪ ﭼﻪ ﺻﺤﯿﺢ ﮔﯥ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ
ﭘﺮﻭﺍ ﺑﯥ ﺷﻪ ﻣﻪ ﻣﻜﺮﻩ ﻟﻪ ﺍﯾﺎﻡ ﺩ ﭘﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﺍﻣﯿﺪ ﺋﯥ ﺧﻠﻖ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪ ﻛﻩ
ﺛﻨﺎ ﻛﻮﯼ ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻣﺎﺗﻪ ﭘﻪ ﺗﺮﻭ ﭼﻪ ﺩ ﻣﺮﮒ ﭘﻪ ﺗﻤﺎﭼﻪ ﺩﻱ ﺷﻲ ﺧﻮﻟﻪ ﻣﺎﺗﻪ
ﻭﯾﻨﺎ ﭘﻪ ﭘﻮﻫﯿﯤ ﻛﻪ ﻭﺍﯾﻲ ﺗﻪ ﺗﺎ ﻭﺍﯾﻲ ﻭﯾﻨﺎ ﭼﻪ ﺍﺭﺗﯿﺪﻧﯥ ﮊړﱄ ﻭﯾﺮ
ﻫﻢ ﻋﺎﻗﻞ ﯾﯥ ﻫﻢ ﺑﺎﻟﻎ ﯾﯥ ﻫﻢ ﺩﺍﻧﺎ ﻫﻠﻚ ﺑﯥ ﺗﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺯﻭﺭ ﺩﻱ ﻮﻙ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻛﺎ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻛﻲ ﺩﻱ ﺑﻬﺒﻮﺩ ﺩﻱ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻭﻛﻩ ﻓﻬﻢ ﺑﺪﻭ ﻧﯿﻜﻮ ﺩ ﻋﻤﻞ ﭘﻪ
ﺳﺮﻫﻮﺍ ﻪ ﻣﻪ ﭘﻮﺭﺗﻪ ﭘﻮﺭﺗﻪ ﭘﻪ ډﯾﺮ ﺳﺮ ﺩﻧﻨﻪ ﭘﻪ ﮔﺮﯾﻮﺍﻥ ﻛﻩ ﺳﱰﮔﻲ ﺭﻭﻲ
ﺗﻪ ﭘﻪ ﺍﺻﻞ ﻛﻲ ﻟﻪ ﺯﻣﻜﻲ ﯾﯥ ﭘﯿﺪﺍ ﺗﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﻪ ﻣﻪ ﺳﺮﻫﻮﺍ ﺳﺮﻫﻮﺍ
ﻓﻼﻧﺎ ﺩ ﻧﻤﺴﻲ ﯾﺎ ﯾﯥ ﺯﻭﻱ ﺗﻪ ﭼﻪ ﺩ ﻋﻤﻞ ﭘﻪ ﺎﻱ ﺑﻪ ﺩﺍ ﭘﻮﺘﻨﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺑﺎﺑﺎ ﺩ ﺍﻭ ﺩﻱ ﺩﺍ ﯿﮕﻩ ﭘﻪ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﯿﮕﻩ ﻭﻛﻩ ﻏﺮﻩ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﻮﻙ ﯾﯥ ﻪ ﻛﻮﻱ ﺎﯾﺴﺖ ﺩ ﻣﻮﺭ ﻭﻧﯿﺎ ﻭﻱ ﺎﯾﺴﺘﻪ ﺎﻥ ﭘﻪ ﭼﻪ ﻧﺎﻭﯤ ﻫﻐﻪ
ﺩﻟﮕﲑ ﻣﻪ ﺷﻪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻧﻮﻡ ﻭﺍﺧﯿﺴﺖ ﺳﺘﺎ ﺩﺍ ﺧﱪﻩ ﺯﻩ ﻭ ﺎﻥ ﺗﻪ ﻛﻡ ﺍﯤ ﯾﺎﺭﻩ
ﻧﻪ ﻣﻲ ﻛﺎﺭ ﻧﻪ ﻣﻲ ﻏﺮﺽ ﺷﺘﻪ ﭘﻪ ﺑﻞ ﭼﺎ ﻧﻮﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺍﻭ ﺩ ﺑﻞ ﺍﺧﻠﻢ ﺎﻥ ﺗﻪ ﻭﺍﯾﻢ
ﺍﻧﺸﺎﺀ ﺩﺍ ﻛﻮﻟﻪ ﻟﺮﻩ ﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺎﻱ ﺩ ﺩﯤ ﻏﻤﻮﻧﻮ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ
ﭘﺨﻮﺍ ﻻ ﻣﺮﯤ ﻧﻪ ﻭﱄ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺍﯤ ﭼﻪ ﺩ ﻣﺮﮒ ﺳﺨﺘ ﺧﻮﺍﺭۍ ﺩﺍ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺧﻮﺍ ﺩﻱ
۸
ﺑﯽ ﻭﻗﻮﻑ ﺩﻱ ﻭﻗﻮﻑ ﺩﺍﺭ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﻫﻮﯿﺎﺭ ﮔﻪ ﻣﻪ ﻫﻮﯿﺎﺭ
ﭼﻪ ﭘﺮﯤ ﮐﯿﻨﻲ ﮔﺮﺩ ﻏﺒﺎﺭ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﯿﺎ ﺣﺮﺍﻣﻪ ﺩﻩ ﺯړﻭﻧﻮ ﻫﻐﻮ ﭘﻪ ﺭﻭﻨﺎﺋﯽ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻫﺮ ﻭ ﮐﻼﻡ ﻫﺮ ﭘﻮﭺ ﮔﻮﺋﯽ ﺩﻩ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺍﻫﻞ ﺩ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﺎ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﺎﻧﺪﻱ ﮐﺎﺭ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﯿﺎ ﺩ ﻃﻔﻼﻧﻮ ﭘﻪ ﲑ ﻭﺍړﻩ ﺧﺎﮐﺒﺎﺯﻱ ﮐﻱ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﮐﺎﺭ ﭘﺨﺘﻪ ﻭ ﺩﯾﺪﻩ ﮐﺎﺭ ﺩﯼ ﻫﻠﮑﺎﻥ ﭘﯿﻮ ﺩ ﺧﻮﻟﯥ ډﮐﻲ ﻭﺍړﻩ
ﭼﻪ ﻣﺨﻤﻮﺭ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺧﻤﺎﺭ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﯿﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺑﯥ ﻭﻗﻮﻑ ﺍﻭ ﺑﯥ ﺷﻌﻮﺭ ﻭﻱ
ﻟﮑﻪ ﻣﺴﺖ ﻭﻱ ﺧﻤﺮ ﺧﻮﺍﺭ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﯿﺎ ﺩ ﺷﺮﺍﺑﻮ ﻫﻢ ﻻ ﻫﻤﺮﻩ ﻣﺴﺘﻲ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻟﺮﻱ ﻧﻪ ﺩﺍﺭﻭ ﻫﺮ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻟﺮﻩ ﺩ ﻟﺮﻭ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺷﺘﻪ ﺩﻱ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﺷﺮﺍﺭ ﭘﻪ ﺳﻮﯼ ﻣﮕﺮ ﺩ ﻫﺮ ﺳﻮﯼ ﻋﻼﺝ ﻭﺷﻲ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﻲ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﻃﻠﺒﮕﺎﺭ ﻧﺸﻲ ﺑﻪ ﻣﻮړ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻭﺍﭼﻮﻱ ﻭ ﺍﻭﺭ ﺗﻪ ﻭﺍﺭ ﺳﻮﻲ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﻪ ﻣﻪ ﻫﻴﻮﮎ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺋﯥ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﻪ ﻏﻢ ﮐﻲ ډﻭﺏ ﻭﻱ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﭘﻪ ﻭﻱ ﺍﺳﲑ ﭼﻪ ﺗﻞ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺕ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﻭ ﭘﻪ ﺗﻮﺭ ﺗﻢ ﮐﻲ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﺯﻧﺎﺭ ﻭﺷﻼﻭﻩ ﺋﯥ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻣﺴﻠﻤﻮ ﮐﻲ ﺧﺎﺻﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﻫﻐﻪ ﺩﻱ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺩﻱ ﮐﻠﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺗﻦ ﺋﯥ ﭘﺎﺗﻲ ﺷﻲ ﺑﯥ ﺳﺮﻩ ﺳﺮ ﺋﯥ ﻻړ ﺷﻲ
ﺑﯥ ﻭﻓﺎ ﺩﻱ ﻣﻮﺭ ﻭ ﭘﻼﺭ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﻨﻲ ﮐﺎ ﯾﺘﯿﻤﺎﻥ ﻟﻮﻪ ﻭ ﺯﻭﯼ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺋﯥ ﻭﻱ ﺩﺳﺘﺎﺭ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﯿﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺋﯥ ﯾﻮ ﭘﻨ ﺩ ﻏﻢ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻭﻱ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﭘﻪ ﻧﺸﺘﻪ ﻪ ﻧﻮﺭ ﻭﺍړﻩ ﻏﻢ ﺩﻱ ﮐﻪ ﺋﯥ ﭘﲑﯼ ﮐﻪ ﺋﯥ ﭘﻠﻮﺭﻱ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﺧﺮﯾﺪﺍﺭ ﻭ ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﻩ ﮐﺎﻧﺪﻱ ﮕﻲ ﺩﻱ ﮕﺎﻥ ﻭﺍړﻩ ﻫﻤﮕﻲ
ﭼﻪ ﺧﱪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﯿﺎ ﻫﯿﭽﺮﻱ ﮐﺎﻧﺪﻱ ﻧﻪ ﻣﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﭘﻪ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﮐﺎ ﻧﻪ ﻫﻐﻪ ﭼﻪ ﻧﻈﺮ ﺩ ﭼﺎ ﭘﻪ ﺩﯾﻦ ﻭ ﭘﻪ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻭﻱ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﻣﮑﺎﺭ ﭘﻪ ﺩﻩ ﻭﯾﺴﺎ ﻪ ﻟﻮﯼ ﻫﻠﮏ ﺋﯥ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﻣﮑﺎﺭﺍﻥ ﺩﻱ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﺩﯾﺎﺭ ﭘﻪ ﭼﺮﯼ ﺩﻱ ﯾﺎﺭ ﺩﻱ ﺍﻏﯿﺎﺭﺍﻥ ﻭﺍړﻩ ﻫﻤﻪ ﺋﯥ ﺁﺷﻨﺎﯾﺎﻥ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﻧﺎﺗﺎﺭ ﻭﮔﻮﺭﻩ ﺭﺍﺷﻪ ﺷﻲ ﻓﻨﺎ ﻭﺍړﻩ ﻫﻤﮕﯽ ﺷﻲ ﭘﯿﺪﺍ ﭼﻪ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﻱ ﺩ ﻻﺭ ﭘﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﻧﻪ ﻫﻐﻪ ﮐﻧﮕﻪ ﻟﻪ ﺍﻭ ﮐﻮﻫﯽ ﻟﻪ ﻭﯾﺮﯾﻱ ﭼﻪ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺩﻱ ﻟﯿﺪﱃ ﻣﺎ ﻫﺮ ﺳﯼ ﻟﺮﻩ ﭼﻲ ﻭﺭﺷﻲ ﻨﻲ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺩﻱ ﺑﻨﯿﺎﺩﻩ ﺑﯥ ﮐﯿﺩﯤ ﺗﻪ ﻭﺭﺗﻪ ﭘﺸﺘ ﻫﺰﺍﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﮐﻪ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﺣﺼﺎﺭ ﻭﮔﻪ ﯿﻪ ﮐﻪ ﺩ ﺍﻭﺳﭙﻨﻮ ﺣﺼﺎﺭ ﺗﺮ ﺎﻥ ﭼﺎﭘﲑ ﮐﯤ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﻫﯿﭽﺮﻱ ﻧﺸﺘﻪ ﻟﮑﻪ ﺳﻮﺭﯼ ﺩ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﻣﺦ ﮐﻲ ﮔﺮﺯﻱ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﻭﺍﺭ ﭘﻪ ﻭﺍﺭ ﺩﻩ ﮐﻬﱰﻱ ﻫﯿ ﮔﻤﺎﻥ ﺩ ﺑﻬﱰۍ ﻭﺭﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﻪ ﮐﻩ
۹
ﻫﻢ ﺩﺍ ﻟﯿﻞ ﻭ ﻫﻢ ﻧﻬﺎﺭ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﯿﺎ ﻋﻤﺮ ﺳﯼ ﺩ ﻏﻮﻮﻱ ﻣﻘﺮﺍﺿﻪ ﺑﯥ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﭘﻪ ﻭ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﭘﻪ ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻟﻪ ﺳﯼ ﻏﻮﺖ ﺷﻲ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﮔﻞ ﻭ ﮔﻠﻌﺬﺍﺭ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﻮ ﺑﻪ ﯾﻮ ﻣﻮﯽ ﺷﻲ ﺩ ﺧﺎﻭﺭﻭ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ ﻭ ﺷﻬﺰﺍﺩﻩ ﭘﺎﻲ ﺳﺮﻩ ﮔﺪﺍﯾﻪ ﻟﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺑﺮ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﺩﯾﻨﺎﺭ ﻫﺮ ﻭ ﺩﺭﻡ ﻫﺮ ﭘﺎﺱ ﺑﻪ ﺩﺍﻍ ﻭﻱ ﺩ ﻟﺌﻢ ﭘﻪ ﺮ ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﻭ ﺩﻧﯿﺎ ﻫﻢ ﺷﻪ ﺻﺪﻗﻪ ﻗﻨﺎﻋﺘﻪ ﺗﺮ ﻗﺎﻧﻊ ﺩ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﺳﺘﻤﮕﺎﺭ ﻭ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻭﻱ
ﭘﻮﺭﻩ ﻧﻪ ﮐ ﻫﯿﭽﺎ ﺷﻤﺎﺭ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﯿﺎ ﺗﺮ ﻗﯿﺎﻣﺘﻪ ﺩﻏﻪ ﻟﺲ ﺍﻭ ﺩﻏﻪ ﺷﻞ ﺩﯼ
ﺑﯥ ﭘﺮﺩﯤ ﺷﻲ ﭘﺮﺩﻩ ﺩﺍﺭ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﯿﺎ ﭼﻪ ﺍﯾﺎﻡ ﭘﺮﯤ ﺩ ﮐﻔﻦ ﺩ ﻏﺴﻞ ﻭﺭﺷﻲ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﺷﺮﻣﺴﺎﺭ ﺍﻭ ﺷﺮﻣﻨﺎﮎ ﭘﻪ ﺗﺨﺘﻪ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺑﲑﻭﻥ ﺷﻲ ﻟﻪ ﺣﺠﺎﺑﻪ
ﮐﻪ ﻪ ﻗﺮﺏ ﻭﻱ ﯾﺎ ﻭﻗﺎﺭ ﺩ ﺩﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﻟﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺑﻪ ﭘﯿﻐﻤﱪ ﺨﻪ ﻭﻩ ډﯾﺮﻩ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺩﻱ ﻓﺴﺎﺩﻭﻧﻪ ﯾﻮ ﻓﺴﺎﺩ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺑﯿﺎﻥ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻧﺸﻲ
ﻭﺍړﻩ ﻣﯿﻨﯽ ﮐﺎﻧﺪﻱ ﺑﯥ ﻭﻓﺎ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ ﻫﯿ ﺛﺎﺑﺘﻪ ﻧﻪ ﮐﻩ ﭼﺎ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﯿﺎ ﻭﻓﺎ
ﻭﺍړﻩ ﺑﺎﻃﻞ ﻭﺍﯾﻲ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﻪ ﺩﻩ ﺩ ﻫﯿﭽﺎ ﺩﻧﯿﺎ ﺩ ﭙﻠﻮۍ ﻫﺮ ﻮﮎ ﭼﻪ ﺩﻋﻮﯤ ﭘﻪ ﺩﺍ
ﺋﯥ ﻣﺎ ﻭ ﺗﺎ ﻏﻮﻧﺪﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻩ ﻫﻢ ﻓﻨﺎ ډﯾﺮ ﺩﺍ ﻓﻠﮏ ﮐﻼﻝ ﺩﻱ ﺳﺎﺯﻭﻝ ﺍﻭ ﻣﺎﺗﻮﻝ ﮐﺎ
ﻭﺍړﻩ ﮐﮑﺮۍ ﺩﻱ ﻮﮎ ﺩ ﺷﺎﻩ ﻮﮎ ﺩ ﮔﺪﺍ ﻫﺮ ﺳﻨﮓ ﻭ ﮐﻠﺦ ﭼﻪ ﺮﮔﻨﺪﯾﻱ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻫﺮ
ﮑﺎﺭ ﺑﻪ ﻭﮐﯼ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺩ ﺳﯿﻤﺮﻍ ﺍﻭ ﺩ ﻋﻨﻘﺎ ﺩﺍﻡ ﺩﻱ ﻫﯿﻮﮎ ﻧﻪ ږﺩﻱ ﺩ ﺩﻧﯿﺎ ﻭ ﺭﻫﮕﺬﺭ ﺗﻪ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﻲ ﺗﱃ ﭘﻪ ﺯﻧﲑ ﺳﺮﻩ ﻫﻮﺍ ﻫﺮ ﻮﮎ ﭼﻪ ﻟﻪ ﺩﯤ ﻓﺎﻧﯽ ﻧﻔﺲ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﻲ ﮐﺎ
ﮔﻞ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻭﻱ ﻫﺴﯽ ﻧﻪ ﺗﺮ ﺍﺑﺪﺍ ﻣﺎﻩ ﺩﻱ ﮐﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﻱ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻭﺍړﻩ ﺧﺮﺍﺏ ﺩﻱ
ﻣﯿﻨﻪ ﺩ ﺩﻧﯿﺎ ﭘﺴﻨﺪﻟﯥ ﻧﻪ ﺩﻩ ﻫﯿ ﺩﺍﻧﺎ ﻣﻪ ﺩﺭﻭﻣﻪ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﭘﻪ ﺧﻼﻑ ﺩ ﺩﺍﻧﺎﯾﺎﻧﻮ
۱۰
ﺎ ﺒ ﻘ ﻪ ﺩﻩ ﺩ ﻋ ﻮ ﻪ ﺗ ﭼ ﺎ ﯿ ﻪ ﺩﻩ ﺩﺍ ﺩﻧ ﻪ ﺩﻩ
ﺎ ﻨ ﻩ ﺩﺍ ﻭﯾ ﺪ ﮐ ﻨ ﻭﺍﻭﺭﻩ ﭘ ﻩ ﻪ ﮐ ﺎ ﻣ ﯿ ﺖ ﺩ ﺩﻧ ﺬﻣ ﻣ
ﻮﺩﺍ ﺎﻥ ﺳ ﻬ ﻪ ﺟ ﻐ ﺩ ﻫ ﻱ ﯿ ﺎﺯﺍﺭ ﮐ ﻪ ﺑ ﺎ ﭘ ﯿ ﺩ ﺩﻧ
ﺎ ﻤ ﮑ ﻱ ﺣ ﯿ ﻮﻫ ﺮﯤ ﭘ ﭘ ﺖ ﺩﻱ ﻤ ﮑ ﺮ ﺣ ﻲ ډﯾ ﺎ ﮐ ﯿ ﻪ ﺩﻧ ﭘ
ﻼ ﻱ ﺑ ﻊ ﮐ ﻊ ﺩﻓ ﺭﻓ ﻱ ﻪ ﮐ ﺪﻗ ﯥ ﺻ ﺮ ﺋ ﺮ ﺳ ﻪ ﺗ ﮐ
ﻮﺍ ﻪ ﻫ ﺎ ﭘ ﺖ ﮐ ﻢ ﺩﻭﺳ ﯿ ﻠ ﻏ ﯼ ﯥ ﻭﺭﮐ ﺮﻩ ﺋ ﻢ ﻟ ﯿ ﻠ ﻪ ﻏ ﮐ
ﺪﺍ ﯿ ﻱ ﭘ ﻮﺩﻭ ﻭﮐ ﻮﻱ ﺩ ﻋ ﺑ ﺩﯼ ﯿ ﯥ ﮐ ﺪﻱ ﺋ ﺎﻧ ﻪ ﺍﻭﺭ ﺑ ﻪ ﭘ ﮐ
ﺮﺍ ﺤ ﺪﻱ ﺻ ﺎﻧ ﻪ ﮐ ﺘ ﺴ ﺎﯾ ﻲ ﻞ ﮐ ﺤ ﻪ ﺻ ﯤ ﭘ ﻮﯼ ﮐ ﯥ ﺗ ﻪ ﺋ ﮐ
ﺪﺍ ﻨ ﻪ ﺧ ﻲ ﭘ ﺎﻝ ﺩﺭﻭﻣ ﺤ ﻮﺷ ﺧ ﻪ ﲑ ﺗ ﯤ ﻭ ﭘ ﺬﺭ ﮐ ﯥ ﻧ ﻪ ﺋ ﮐ
ﺎ ﻪ ﺩﻋ ﺎﺩﻭﯼ ﺩﻱ ﭘ ﯾ ﻲ ﺎ ﮐ ﯿ ﻪ ﺩﻧ ﺪﻱ ﻭﻱ ﭘ ﻮ ﮊﻭﻧ
ﺎ ﺨ ﻱ ﺩ ﺳ ﺎﺏ ﺩﺭ ﮐ ﻄ ﺧ ﯽ ﺎﺋ ﺘ ﲑ ﺩﻱ ﺳ ﻪ ﻢ ﭘ ﺎﺗ ﺩ ﺣ
ﺄ ﻘ ﺎﹶﺳ ﺎﻥﹶ ﻓ ﻮﮐ ﻭﻟ ﺪﺍﯼ ﺩﻱ ﺖ ﺩ ﺧ ﺮ ﺩﻭﺩ ﻭ ﺩﻭﺳ ﯽ ﻫ ﺨ ﺳ
ﺪﺃ ﺎﻥﹶ ﺯﺍﻫ ﻮﮐ ﻭﻟ ﻦ ﺩﻱ ﻤ ﺪﺍﯼ ﺩ ﻞ ﺩ ﺧ ﯿ ﺨ ﺮ ﺑ ﻫ
ﺎ ﯿ ﺘ ﱪﻩ ﺩﻩ ﺭ ﺩﺍ ﺧ ﺮﺕ ﺩﻱ ﺖ ﺩ ﺁﺧ ﺎ ﮐ ﯿ ﺩﻧ
ﺎ ﻪ ﭼ ﻮﮎ ﻟ ﻲ ﻮﻣ ﯥ ﻣ ﻪ ﺋ ﮐ ﺮ ﺩﻱ ﺎﻥ ډﯾ ﺒ ﺎﻟ ﺎ ﻃ ﯿ ﺩ ﺩﻧ
ﺎ ﺎﺭﺳ ﻢ ﭘ ﻲ ﻭﻱ ﻫ ﺨ ﻪ ﺳ ﭼ ﻪ ﺩﻱ ﻐ ﻲ ﻫ ﻪ ﮐ ﺮﺩ ﭘ ﻭﱃ ﻣ
ﺎ ﻪ ﺗ ﻪ ﻭﻱ ﻟ ﺪﻱ ﻧ ﻪ ﺑ ﮐ ﻪ ﺘ ﺴ ﺪﻱ ﻧ ﻲ ﺑ ﺎ ﮐ ﯿ ﻪ ﺩﻧ ﭘ
ﺎ ﻔ ﺪﻱ ﺻ ﻮﻧ ﻪ ﻏ ﻨ ﯿ ﺁﺋ ﻱ ﯿ ﻬ ﺮ ﺩﯼ ﺑ ﺤ ﺎ ﺑ ﯿ ﺩﻧ
ﺎ ﺒ ﻪ ﺯﯾ ﺖ ﻭﻱ ﮐ ﻮﮎ ﺯﺷ ﻪ ﮐ ﻲ ﺪﻩ ﺷ ﯿ ﻲ ﻟ ﻪ ﮐ ﺦ ﭘ ﻞ ﻣ ﭙ ﻞ ﺧ ﭙ ﺧ
ﺎ ﻬ ﯥ ﺑ ﺮ ﺩﻱ ﺩ ﺑ ﻮﻫ ﻢ ﮔ ﻫ ﻪ ﺘ ﺮ ﺳ ﻲ ﺩ ﺷ ﻪ ﮐ ﺮ ﭘ ﻄ ﻢ ﺧ ﻫ
ﺎ ﻔ ﺮﻩ ﺟ ﺎﺭ ﻟ ﺎ ﮐ ﻔ ﺟ ﻮﻩ ﺎ ﺷ ﺮﻩ ﻭﻓ ﺎ ﺩﺍﺭ ﻟ ﻭﻓ
ﯥ ﺩﻭﺍ ﻪ ﺋ ﺨ ﻞ ﻣ ﻪ ﺑ ﻟ ﯥ ﺩﺭﺩ ﻭﻱ ﻪ ﺋ ﺨ ﻮﻩ ﻣ ﻪ ﯾ ﻟ
ﻮﺍ ﻠ ﺎ ﺩ ﺣ ﺪ ﮐ ﻮﻧ ﻪ ﺧ ﺮﺗ ﭼ ﺮﻭ ﺪﻱ ﺩ ﺯﻫ ﺎﻧ ﺪ ﮐ ﻮﻧ ﻪ ﺧ ﺮﺗ ﭼ
ﺎ ﺪﻋ ﻪ ﻣ ﯼ ﭘ ﺩ ﺳ ﻮﻑ ﺩﻱ ﻮﻗ ﻪ ﻭﺍړﻩ ﻣ ﻤ ﺎﺭ ﻫ ﮐ
ﺎ ﺎﺷ ﻤ ﻪ ﺗ ﺎﻥ ﭘ ﻞ ﭙ ﺩ ﺧ ﻲ ﻲ ﺷ ﺪﺍﺭﭼ ﻨ ﺎﻥ ﺩﯼ ﻧ ﮑ ﺎﻟ ﻣ
ﺰﺍ ﺎﯼ ﺩﻱ ﺩ ﺟ ﺎ ﯿ ﺩﻧ ﻲ ﻮﻣ ﻪ ﻣ ﻪ ﺑ ﻐ ﺎ ﻫ ﻪ ﮐ ﺮ ﭼ ﻫ
ﺎ ﻪ ﺩﺍﻧ ﺎﺩﺍﻥ ﻭﻱ ﮐ ﻪ ﻧ ﮐ ﻲ ﺎ ﻪ ﭘ ﯽ ﺑ ﺴ ﻪ ﺩﺉ ﻫ ﮑ ﻟ
ﺎﺭﻭﺍ ﻪ ﻧ ﻪ ﺭﻭﺍ ﭘ ﭘ ﻩ ﯿ ﻮﻫ ﯥ ﻭﭘ ﺎ ﺋ ﻪ ﺩﺍﻧ ﮐ
ﻮﺍ ﻘ ﻪ ﺗ ﻩ ﭘ ﮐ ﯥ ﻣ ﺴ ﭘ ﻲ ﺦ ﮐ ﻪ ﻣ ﻪ ﭘ ﺴ ﯿ ﻮﱝ ﻭﻧ ﺘ ﻓ
ﻮﺍ ﯽ ﻭﻱ ﺳ ﻬ ﻪ ﻧ ﻪ ﻟ ﭼ ﻦ ﺩﻱ ﻪ ﺩﻩ ﻭﺍړﻩ ﺩﯾ ﺎ ﻧ ﯿ ﺩﻧ
۱۱
ﻼ ﱄ ﻣ ﻪ ﺗ ﺸ ﯿ ﻤ ﻫ ﻪ ﻭﻻړ ﻭﻱ ﺖ ﻭﺗ ﺎﻋ ﻭﻃ
ﺎ ﻨ ﺞ ﺑ ﻨ ﻪ ﭘ ﻮﻝ ﻭﻱ ﭘ ﻐ ﺸ ﻣ ﺰ ﻭﻱ ﯿ ﺮﻫ ﯥ ﭘ ﻮ ﺋ ﺮﺍﻣ ﻪ ﺣ ﻟ
ﺎ ﻔ ﻪ ﺍﺧ ﺮ ﭘ ﻬ ﻪ ﺟ ﻢ ﭘ ﻫ ﻪ ﻮﻟ ﺒ ﯥ ﻭﻱ ﻗ ﻪ ﺋ ﻤ ﻠ ﮐ
ﺎ ﻀ ﺪﻱ ﻗ ﺎﻧ ﻪ ﮐ ﻧ ﻮﻧ ﻤ ﺮﺽ ﻟ ﻓ ﺎﺭﻩ ﺎﺭ ﺩﭘ ﺎ ﺩ ﮐ ﯿ ﺩ ﺩﻧ
ﺪﻱ ﺍﺩﺍ ﺎﻧ ﻮﺓ ﮐ ﻢ ﺯﮐ ﻫ ﺎﻥ ﻭﻱ ﻀ ﻢ ﺩ ﺭﻣ ﺎﺋ ﻢ ﺻ ﻫ
ﺎ ﯿ ﯥ ﺑ ﺴ ﻱ ﭘ ﻢ ﻭﮐ ﺞ ﻫ ﺣ ﻱ ﯿ ﺞ ﺭﺳ ﻮﺍﻥ ﺩ ﺣ ﯥ ﺗ ﻪ ﺋ ﮐ
ﺎ ﻣ ﯥ ﻭﮐ ﺎﻥ ﺋ ﯿ ﻪ ﺑ ﭼ ﻦ ﺩﯼ ﺎ ﺩ ﺩﯾ ﻨ ﻪ ﺑ ﻨ ﺩﺍ ﭘ
ﺄ ﯿ ﺲ ﺩﻱ ﺍﻭﻟ ﻪ ﮐ ﻐ ﻫ ﻖ ﻭﻱ ﺮﯾ ﻪ ﺩﺍ ﻃ ﻮﻥ ﭘ ﯥ ﯾ ﻪ ﺋ ﭼ
ﺮﻭﺍ ﺪﯼ ﭘ ﺎﻧ ﻪ ﮐ ﺩﻱ ﻧ ﯿ ﻫ ﺮ ﻭﻱ ﺎ ډﯾ ﯿ ﺎﻝ ﺩ ﺩﻧ ﯥ ﻣ ﻪ ﺋ ﮐ
ﺎ ﺐ ﻭﻱ ﺭﯾ ﺴ ﯥ ﮐ ﻪ ﺋ ﭼ ﻮ ﺩﻩ ﻐ ﺪﻩ ﺩ ﻫ ﺎ ﺑ ﯿ ﺩﻧ
ﻮﺩﺍ ﻪ ﺳ ﺮﻭ ﭘ ﻤ ﺎ ﺩ ﺧ ﯾ ﻢ ﻠ ﻪ ﻇ ﺎ ﭘ ﻪ ﮐ ﻮﻟ ﯥ ﺎ ﺋ ﯾ
ﺎ ﻪ ﺯﻧ ﺎ ﭘ ﯥ ﻭﺭﮐ ﺎ ﺋ ﯾ ﻮ ﺮﺍﺑ ﻪ ﺷ ﺎ ﭘ ﯥ ﻭﺭ ﮐ ﺎ ﺋ ﯾ
ﺎ ﻮﺭﻱ ﺩ ﭼ ﻪ ﺧ ﻮﻧ ﺎﻟ ﺎ ﻣ ﯾ ﺪﻱ ﺎﻧ ﻪ ﮐ ﻮﻧ ﻮﻧ ﻖ ﺧ ﺎﺣ ﺎ ﻧ ﯾ
ﺮﺍ ﺎﻩ ﺩ ﺍﻣ ﺎﺩﺷ ﺩ ﭘ ﺮﺽ ﺎﻥ ﻓ ﻪ ﺎ ﭘ ﺎﺩﺕ ﮐ ﺒ ﻋ
ﺎ ﺐ ﺩﺭ ﻭﻱ ﺭﯾ ﺒ ﻪ ﺳ ﭘ ﺎ ﻖ ﮐ ﻞ ﺣ ﺎﻃ ﺎ ﺑ ﻞ ﮐ ﺎﻃ ﻖ ﺑ ﺣ
ﺎ ﯿ ﻪ ﺣ ﺮﻡ ﻧ ﯥ ﺷ ﻪ ﺋ ﻧ ﻪ ﺪﺍﯾ ﻪ ﺧ ﺮﻩ ﻭﻱ ﻟ ﯥ ﻭﯾ ﻪ ﺋ ﻧ
ﺎ ﺪﯾ ﯿ ﺎ ﺑ ﻲ ﮐ ﻮﻧ ﺰﺍﺭ ﺧ ﻫ ﺎﺭﻩ ﯼ ﺩﭘ ﯿ ﻮﯤ ﮔ ﺩ ﯾ
ﺎ ﻮﻏ ﻪ ﻏ ﻖ ﻭﻱ ﭘ ﻠ ﻭﺍړﻩ ﺧ ﻪ ﻤ ﺘ ﻪ ﺳ ﯥ ﻟ ﻪ ﺋ ﺸ ﯿ ﻤ ﻫ
ﻪ ﮊړﺍ ﻮ ﭘ ﻮﻣ ﻠ ﻈ ﺩ ﻣ ﻪ ﻭﻱ ﺰ ﻧ ﺮ ﮔ ﯥ ﻫ ﻮﺵ ﺋ ﻮﺵ ﻭ ﻫ ﮔ
ﺎ ﱪﯾ ﺮﻭﺍ ﻭ ﮐ ﯽ ﭘ ﺑ ﺖ ﻭﻱ ﺎﺳ ﻪ ﻧ ﲑ ﺑ ﻪ ﻮﻥ ﭘ ﺮﻋ ﺩ ﻓ
ﺎ ﯥ ﺷ ﻪ ﺋ ﺪ ﻭﺗ ﺠ ﺴ ﻭ ﻣ ﺦ ﻭﻱ ﯥ ﻣ ﻪ ﺋ ﯥ ﻭﺗ ﺎﻧ ﺨ ﺘ ﺑ
ﻮﺍ ﻮ ﻭﻱ ﺳ ﺎﻧ ﮑ ﯿ ﻪ ﻧ ﻟ ﻮ ﺪﺍﻧ ﻪ ﺑ ﺎ ﻟ ﻼﻁ ﮐ ﺘ ﺍﺧ
ﺍﱪ ﻭ ﺗﻮﻻ ﺗ ﻲ ﺮ ﮐ ﺎﻃ ﻪ ﺧ ﻪ ﻭﻱ ﭘ ﻧ ﯿ ﻫ
ﻼ ﮓ ﺑ ﻲ ﺭﻧ ﺴ ﻪ ﻫ ﺪﺍﯾ ﺧ ﯤ ﻪ ﮐ ﻪ ﻣ ﯿ ﻪ ﭘ ﺎﻥ ﺗ ﻤ ﻭ ﺭﺣ
۱۲
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍ ﭘﻪ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻭﮐ ﺋﯥ ﭼﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍ ﭘﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻣﻮﻧﺪ ﺑﯿﺎ ﻫﻐﻮ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍ ﭘﻪ ﻃﺎﻋﺖ ﮐۍ ﯾﻮﻩ ﻧﻪ ﮐﺎﻟﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﭘﻪ ﺳﻠﯿﻤﺎﻥ ﺩ ﻣﻠﮑﻮﻧﻪ ﻧﻪ
ﻧﻪ ﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﻭﻟﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ ﯾﻮ ﻧﻔﺲ ﺩ ﺧﺪﺍﯼ ﭘﻪ ﯾﺎﺩ ﻭﺍﻭﻟﲐ ﺗﺮ ﺩﻱ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍ ﭘﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭﮐ ﺋﯽ ﭼﻪ ﻭﮐ ﻋﺎﻟﻤﻮ ﻫﻐﻮ ﻟﻮټ ﮐﻲ ﺩﻧﯿﺎ ﭘﻪ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍ ﭘﻪ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﻞ ﻧﺸﺘﻪ ﮔﻪ ﮐﻪ ﻧﻌﻤﺖ ﺩﻱ ﺧﻮ ﻃﺎﻋﺖ ﺍﻭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺩﻱ
ﭘﮑﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺑﻞ ﻣﺤﻨﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﻣﺤﻨﺖ ﮐﻪ ﻣﺸﻘﺖ ﺩﻱ ﺧﻮ ﺩ ﺩﯾﻦ ﺩﻱ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍ ﭘﻪ ﺯﯾﻨﺖ ﮐﻪ ﺩﻱ ﻟﺬﺕ ﮐﻪ ﺑﯥ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯾﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﻱ ﻭﺍړﻩ ﻓﺎﻧﻲ ﺩﻱ
ﻪ ﻋﺰﺕ ﺩﻱ ﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭﻱ ﺁﺧﺮ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﻟﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍ ﭘﻪ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﻏﻮﺍړﻱ ﭼﻪ ﻫﺮ ﻟﻪ ﻫﻐﻪ ﺑﻪ ﺯﯾﺎﺕ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍ ﭘﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺩﻱ ﻣﻮﻧﺪﱄ ﭼﺎ ﺗﻪ ﭼﻪ ﻮ ﻭﻗﺘﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﭘﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﻏﻮﺍړﯤ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍ ﭘﻪ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﮐﺎﻧﺪﻱ ﭼﻪ ﻫﺮ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺩ ﺭﯾﮓ ﺭﻭﺍﻥ ﮐﺎﻧﺪﻱ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍ ﭘﻪ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺳﯼ ﺩ ﺩ ﻣﺴﺘﺎﻧﻮ ﺗﺮ ﻟﻐﺰﺷﻪ ﻪ ﮐﻢ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍ ﭘﻪ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻫﻤﺮﻩ ﺩﻱ ﺑﺲ ﻫﺮ ﮊﻭﻧﺪﯼ ﭼﻪ ﺩ ﻣﺮﺩﻩ ﭘﻪ ﻗﱪ ﻭﺭﺷﻲ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍ ﭘﻪ ﺍﺷﺎﺭﺕ ﻫﻤﺮﻩ ﺩﻱ ډﯾﺮ ﮔﻮﺭﻩ ﻋﻤﺮ ﻭﺭﺷﻪ ﺍﻭﺑﻮ ﺭﻭﺍﻧﻮ ﭘﻪ
ﺧﻮ ﺑﻪ ﻭﺭﺍﻥ ﺷﻲ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ ﻣﺤﻠﻮﻧﻪ ﺳﺮﺍﯾﻮﻧﻪ ﭘﺎﺧﻪ ﭘﺎﺧﻪ ﺩﺍ
ﭼﻪ ﻮﮎ ﭘﺮﯾﺩﻱ ﺳﻼﻣﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ ﻭږﯼ ﺳﱰﮔﻲ ﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻪ ﻫﺴﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍ ﭘﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻫﺮ ﺩﻱ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺭﺍﺷﻲ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﻨﯽ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍ ﭘﻪ ﺭﯾﺎﺿﺖ ﻭﮐ ﺋﯥ ﭼﻪ ﺭﯾﺎﺿﺖ ﭘﻪ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻣﺮﺩ ﻫﻐﻪ ﺩﯾﻲ
ﺧﺪﺍﯼ ﻮﮎ ﻣﻪ ﮐﻩ ﺑﺪ ﺧﺼﻠﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺧﻮﻱ ﻭ ﺧﺼﻠﺖ ﺑﻪ ﺳﺒﺎ ﭘﺎﻲ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍ ﭘﻪ ﺯﺭﺍﻋﺖ ﮐﺎﻧﺪﯼ ﭼﻪ ﻫﺮ ﻫﻢ ﻫﻐﻪ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺧﺮﻣﻦ ﻭﻱ ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍ ﭘﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻭﯾﻨﻢ ﺋﯥ ﺯﻩ ﮐﻪ ﻫﻐﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻪ ﺩﺍ ﮐﻲ ﻟﯿﺪﻱ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍ ﭘﻪ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺩﯼ ﻟﯿﺪﱃ ﻣﺎ ﭘﻪ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﻪ ﺗﻮﻪ ﭙﻠﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍ ﭘﻪ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺍﻭﺳﻲ ﭼﻪ ﻫﺮ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺩ ﻟﺤﺪ ﭘﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﮐﻲ ﭘﺮﻭﺕ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﮐﺎ ﻮﮎ ﺟﻨﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﯿﮏ ﻋﻤﻞ ﺣﻀﻮﺭ ﺟﻨﺖ ﺩﻱ ﻃﺎﻋﺖ ﺑﻮﯾﻪ
ﻫﻢ ﺟﻨﹰﺖ ﺩﻱ ﻫﻢ ﺭﺍﺣﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﯿﮏ ﮐﺮﺩﺍﺭ ﻫﻢ ﻧﯿﮏ ﻋﻤﻞ ﻫﻢ ﻧﯿﮏ ﺧﻮﯾﻮﻧﻪ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍ ﭘﻪ ﺿﺪﯾﺖ ﻧﺪﻱ ﭘﮑﺎﺭ ﮐﺎ ﻋﺬﺍﺏ ﭘﻪ ﻋﻤﺮ ﺳﯼ ﺩ ﺿﺪﯾﺖ
۱۳
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍ ﭘﻪ ﺷﺮﺍﻓﺖ ﺩﻱ ﺩﻏﻪ ﻫﻢ ﻻﺱ ﭘﻪ ﺳﺮ ﭘﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﯾﻲ ﻭ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺗﻪ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍ ﭘﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺩﻱ ﻣﻘﺎﻡ ﻟﻮﯼ ﻭﯼ ﭘﮑﺎﺭ ﭼﺎ ﺩ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻠﻨﺪﻩ ﮐﻪ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍ ﭘﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻬﺮ، ﻣﮕﺮ ﺑﻞ ﺍﺭﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻟﻪ ﺟﻬﺎﻧﻪ ﯾﻮﻭړ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﮐﻪ ﻮﮎ ﮐﺎﻧﺪﯼ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﻩ ﺩﻟﯥ ﻭﺍړﻩ ﺳﻮﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﻐﻪ ﺩ
ﻫﯿ ﭘ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﻃﺎﻟﻊ ﺩ ﺳﯼ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺟﺎﺭ ﻭﺗﻠﻲ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍ ﭘﻪ ﻭﻻﯾﺖ ﻏﻮﺍړﻱ ﻮﮎ ﮐﻪ ﻧﯿﮏ ﻟﻪ ﻧﯿﮑﻮ ﺳﺮﻩ ﺑﻮﯾﻪ ﺑﺪ ﻟﻪ ﺑﺪﻭ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻭﺭﮎ ﮐ ﺳﮑﻮﻧﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ ﻭﺭﮐﻱ ﻟﺮﻩ ﻫﻐﻮ ﺧﺪﺍﯼ ﺩﯼ ﻭﻻﯾﺖ
ﻧﻮﺭ ﺑﻪ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺧﭙﻞ ﻗﺴﻤﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ ﺷﻲ ﯾﻮ ﺳﺮﻩ ﻭﺍړﻩ ﺩﻧﯿﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﻪ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻧﻪ ﻟﺮﯼ ﺣﺎﺟﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﻮﮎ ﻣﺮﺩ ﺩﻱ ﺧﻮ ﻫﻐﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻲ
ﻟﮑﻪ ﺗﲑ ﺷﻲ ﯾﻮ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﯿﺎ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺩﺍ ﻋﻤﺮ ﻫﺴﻲ ﺗﲑ ﺷﻪ
ﻟ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﺩﻱ ﺿﺎﯾﻊ ﮐﯿﻱ ﺑﯽ ﻭﻓﺎ ﺟﻔﺎ ﺳﺮﻩ ﭼﺎ ﻟﻪ ﮐﻮﻩ ﻣﻪ ﺭﺍﺷﻪ
ﻭﺍړﻩ ﺗﻠﻮﻧﯽ ﺩﻱ ﮐﻪ ﻧﻦ ﺩﻱ ﮐﻪ ﺳﺒﺎ ﭘﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻲ ﻫﯿﻮﮎ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭘﺎﺗﻲ ﺷﻮﻧﻲ
ﭘﻪ ﺩﻭﻩ ﻭﺭﻲ ﭘﺲ ﭘﻪ ﻭﺍړﻩ ﺷﻲ ﻓﻨﺎ ﺩﺍ ﯾﺎﺭﺍﻥ ﭼﻪ ﻧﻦ ﻭ ﺗﺎ ﺗﻪ ﺟﻠﻮ ﮐﺎ
ﭘﯿﺪﺍ ﺷﻲ ﮐﻠﻪ ﺑﻪ ﺑﯿﺎ ﺷﻲ ﻓﻨﺎ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻥ ﺩ ﺩﻭﯼ ﺩﻱ ﺧﻮښ ﻭﻱ ﻭﺭﺗﻪ ﮔﻮﺭﻩ
ﭘﻪ ﺣﮑﻤﺖ ﺑﻪ ﺋﯥ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺣﮑﻤﺎ ﺩ ﺧﺰﺍﻥ ﭘﺎﯼ ﭼﻪ ﺑﯿﻞ ﺷﻲ ﻟﻪ ﺎﺧﻪ
ﺑﯿﺎ ﻟﻪ ﺯﻣﮑﯽ ﺧﺘﯽ ﻧﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺳﻤﺎ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺯﻣﮑﻪ ﺎﮑﻲ ﭘﺮﯾﻮﺯﯼ ﻟﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻪ
ﺟﺪﺍ ﺷﻲ ﺳﱰﮔﻮ ﻟﻪ ﭼﻪ ﺍﻭﯽ ﻫﻐﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻪ ﮐﻩ ﭼﻪ ﺑﯿﺎ ﺳﱰﮔﻮ ﻟﺮﻩ ﺩﺭ ﺷﻲ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﭘﺮﯾﻮﺯﻱ ﻫﻐﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺧﺘﻲ ﺑﯿﺎ ﺩﺍ ﭘﻪ ﻫﺮﻩ ﻭﺭځ ﭼﻪ ﺧﯿﮋﯼ ﺑﯿﻞ ﺑﯿﻞ ﻧﻤﺮ ﺩﻱ
ﺍﺩﺍ ﮐﻱ ﻏﺎړﻩ ﺧﭙﻠﻪ ﺩﻱ ﺳﯼ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺟﻨﺖ ﭘﻪ ﺯﻫﺪ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻟﻪ ﻓﻀﻠﻪ
ﯾﻮ ﻣﺤﻨﺖ ﺑﻪ ﺩﻱ ﭘﮑﺎﺭ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻓﺮﺩﺍ ﻭﮐﯤ ﻣﺤﻨﺘﻪ ﺳﻞ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﻧﺲ ﺩ ﮐﻪ
ﯾﺎﺩ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺩﺭﻭﺩ ﺍﻭ ﭘﻪ ﺩﻋﺎ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﮔﯿﻩ ﻭﺧﻮﺭﯤ
ﻫﻢ ﺩﻏﻪ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺗﻮﻪ ﺷﻲ ﺩ ﻋﻘﺒﺎ ﻭﺭﮐﯤ ﻻﺱ ﭘﻪ ﺩﻭږﯼ ﺩﺍﻧﻪ ﯾﻮﻩ ﮐﻪ
ﺩ ﺩﻭږﺥ ﺍﻭ ﺳﺘﺎ ﺗﺮ ﻣﯿﻨ ﺑﻪ ﺷﯽ ﺩﺭﯾﺎ ﮐﻪ ﯾﻮ ﺎﮑﻲ ﺍﻭﺑﻪ ﺗﻱ ﻟﺮﻩ ﻭﺭﮐﯤ
ﭘﻪ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﯥ ﻟﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ ﮐﻪ ﯾﻮﻩ ﻠﻪ ﺳﺮ ﺩ ﺧﺪﺍﯼ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﯿ ﮐﯤ
ﭘﻪ ﻫﻐﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻪ ﺳﻮﺩ ﺷﺘﻪ ﻧﻪ ﺳﻮﺩﺍ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺩﺍ ﺩﻱ ﮐﻪ ﻮﮎ ﺳﻮﺩ ﻭ ﺳﻮﺩﺍ ﮐﺎﻧﺪﻱ
ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻞ ﺗﺮ ﺁﺷﻨﺎ ﯾﻮ ﺎﺭﯾﻱ ﭼﻪ ﺁﺷﻨﺎﯾﺎﻥ ﮐﻪ ﻮﮎ ﭘﻮﻫﯿﯼ ﻧﻦ ﺋﯥ ﻭﻗﺖ ﺩﻱ
ﺧﻨﺪﺍ ﭘﻪ ﺗﲑﯾﯿﯤ ﺳﺮﻩ ﭼﺎ ﻟﻪ ﭼﻪ ﮐﻪ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﺩﻱ ﺧﻮ ﻫﻢ ﺩﺍ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﻲ
۱٤
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﮐﺎ ﻮﮎ ﭘﻪ ﺳﻬﻞ ﮐﺎﺭ ﺭﺳﻮﺍ ﺳﻮﺩ ﻭ ﺯﯾﺎﻥ ﺩ ﺩﻧﯿﺎ ﻭﺍړﻩ ﺳﻬﻞ ﮐﺎﺭ ﺩﻱ
ﻣﺪﻋﺎ ﺧﭙﻠﻪ ﻫﻐﻪ ﺷﻪ ﻣﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﭼﻪ ﺩ ﻭﺭﻭﺭ ﺍﻭ ﻋﺰﯾﺰ ﺯړﻩ ﭘﺮﯤ ﺁﺯﺍﺭ ﺷﻲ
ﺭﺿﺎ ﺧﭙﻠﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﻩ ﻧﻪ ﮐﺎﺭ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻮﯾﻪ ﺭﺿﺎ ﻧﻮﺭﻭ ﺩ ﮐﻠﻪ
ﮔﻮﯾﺎ ﺩﻱ ﺯﻫﺮ ﻫﻐﻪ ﺩﻱ ﻧﻪ ﺧﻮﺍړﻩ ﻪ ﺧﻮﺍړﻩ ﭼﻪ ﯾﻮ ﺋﯥ ﺧﻮﺭﻱ ﺑﻞ ﻭﺭﺗﻪ ﮔﻮﺭﻱ
ﺩﺍﻧﺎ ﮐﺎﻧﺪﯼ ﻧﻪ ﭼﺎﺭﻱ ﻫﺴﻲ ﺩﻏﻪ ﭼﻪ ﺎﺩﯼ ﺋﯥ ﯾﻮ ﺯﻣﺎﻥ ﻭﻱ ﻏﻢ ﺗﺮ ﺗﻠﻪ
ﻟﮑﻪ ﺳﺘﺎ ﺩﻱ ﻫﺴﻲ ﺎﻥ ﺩﻱ ﺩ ﻫﺮ ﭼﺎ ﻟﮑﻪ ﺎﻥ ﻫﺴﻲ ﻭ ﺑﻞ ﻭﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﮐﻩ
ﻧﻪ ﭼﻪ ﻧﻐﻮﺗﻪ ﮐﺎ ﺩ ﺣﺮﺹ ﻭ ﺩ ﻫﻮﺍ ﮐﻱ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﭼﻪ ﺑﻮﯾﻪ ﻟﺮﻩ ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻮ
ﺭﻭﺍ ﻭﮔﻲ ﻭﺍړﻩ ﭼﻪ ﻧﻪ ﻫﺴﻲ ﺩ ﺳﯼ ﭘﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﺮ ﻪ ﻫﺮ ﻪ ﮔﺮﺯﻱ
ﻮﮎ ﻓﮑﺮﻭﻧﻪ ﺩ ﺻﻮﺍﺏ ﻮﮎ ﺩ ﺧﻄﺎ ﺩﯾﻨﺪﺍﺭﺍﻥ ﺩﻱ ﻭ ﺧﭙﻞ ﺩﯾﻦ ﻭﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﮐﺎ
ﻋﻄﺎ ﺩ ﺍﻭ ﺧﻄﺎ ﺩ ﺩﻱ ﻧﺴﺒﺖ ﻪ ﺧﺪﺍﯼ ﺩﻱ ﻧﻪ ﮐﺎﻧﺪﻱ ﺧﻄﺎ ﺩ ﭼﺎ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ
ﻮﮎ ﺍﻋﻠﲐ ﺩﻱ ﻮﮎ ﺍﻭﺳﻂ ﺩﻱ ﻮﮎ ﺍﺩﻧﺎ ﻫﺴﯽ ﻧﻪ ﭼﻪ ﺳﻯ ﻭﺍړﻩ ﺳﺮﻩ ﺳﻢ ﺩﻱ
ﺍﻣﺮﺍ ﺩ ﺎﻱ ﻧﻔﺮ ﻣﻮﻣﻲ ﭼﻪ ﻧﻪ ﺩ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺣﺮﻣﺖ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺩﯼ
ﻧﺸﺘﻪ ﺑﻞ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﺩﻤﻦ ﻤﺎ ﺑﯥ ﺗﺎ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻟﻪ ﭼﺎ ﺷﮑﻮﻩ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻧﻪ ﮐﻡ
ﯾﺎﺭ ﺩﻱ ﺩﺍ ﮐﻪ ﺩ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻨﮕﺎﺭ ﺩﻱ ﺩﺍ ﮐﻪ ﻮﮎ ﯾﺎﺭ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻏﻮﺍړﯼ ﯾﺎﺭ ﺩﻱ ﺩﺍ
ﯾﺎﺭ ﺗﺮ ﮔﻨﺠﻪ ﭼﺎﭘﲑ ﺷﻮﻱ ﻣﺎﺭ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺧﯿﺎﻝ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﺋﯥ ﻤﺎ ﺗﺮ ﺯړﻩ ﭼﺎﭘﲑ ﺷﻪ
ﺩﺍ ﺩﻱ ﭘﻼﺭ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻮ ﺅ ﺟﻤﻠﻪ ﺩ ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﯼ ﺧﺪﺍﻱ ﻟﻪ ﻋﺸﻘﻪ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻱ
ﺩﺍ ﺩﻱ ﮐﺎﺭ ﻏﻮﺭﻩ ﮐﺎﺭﻭﻧﻮ ﻫﻤﻪ ﺗﺮ ﺗﺮ ﻋﺸﻖ ﻏﻮﺭﻩ ﺑﻞ ﻪ ﮐﺎﺭ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﺸﺘﻪ
ﮐﻪ ﺧﱪ ﻭﻱ ﭼﻪ ﮔﻞ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺧﺎﺭ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺑﻞ ﺑﻠﺒﻞ ﺑﻪ ﺩ ﮔﻞ ﻧﻮﻡ ﺍﺧﯿﺴﺘﻲ ﻧﻪ ﻭ
ﺑﻞ ﻭﺍﺭ ﻧﺸﺘﻪ ﺑﻞ ﻭﺍﺭ ﻧﺸﺘﻪ ﻭﺍﺭ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺑﯿﺎ ﺭﺍﺗﻠﻪ ﺩﻱ ﺩﯤ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻪ ﺑﻞ ﻭﺍﺭ ﻧﺸﺘﻪ
ﮐﻪ ﻮﮎ ﺷﻤﺎﺭ ﮐﺎﻧﺪﯼ ﺩ ﻋﻤﺮ ﺷﻤﺎﺭ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺩ ﺣﺒﺎﺏ ﻋﻤﺮ ﺩﻱ ﻭﮔﻮﺭﻱ ﭼﻪ ﻪ ﺩﻱ
ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﮐﻲ ﻫﺴﻲ ﺧﻮﺍﺭ ﻭ ﺯﺍﺭ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺩ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺻﻮﺭﺓ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﮐﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﮔﻮﺭﻩ
۱٥
ﺑﻞ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﯼ ﻫﺴﻲ ﻣﺎ ﻏﻮﻧﺪﯼ ﺷﯿﺪﺍ ﭼﻪ ﻟﻪ ﺗﺎ ﺳﺮﻩ ﭘﻪ ﺳﺮ ﮐﺎﻧﺪﯼ ﺳﻮﺩﺍ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﺎ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺩﻟﱪ ﺷﻲ ﺑﻞ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺷﯿﺪﺍ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﻲ
ﺧﻨﺪﺍ ﺎﻱ ﭘﻪ ﮊړﺍ ﺩ ﻧﺸﻲ ﻭﱄ ﻣﺎ ﺩﺍ ﺳﺘﺎ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎ ﺩﻱ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﯤ
ﻪ ﺗﻮﻪ ﻣﻲ ﻧﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺷﻲ ﻧﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺑﯥ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻣﺨﻪ ﮐﻮﻥ ﺩﻱ ﮐﻪ ﻣﮑﺎﻥ ﺩﻱ
ﻮ ﻣﻲ ﻧﻪ ﺩﯼ ﺭﻭﺡ ﮐﺎﻟﺒﻮﺕ ﺳﺮﻩ ﺟﺪﺍ ﺟﺪﺍﺋﯥ ﺑﻪ ﺩﻱ ﻫﯿ ﺭﻧﮓ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻪ ﮐﻡ
ﺍﻗﺘﺪﺍ ﮐﯤ ﺩﻩ ﭘﺴﯥ ﺗﺎ ﭘﻪ ﻣﺎ ﻟﮑﻪ ﻭﺭﺳﺘﻮ ﻣﻘﺘﺪﯾﺎﻥ ﻭړﺍﻧﺪﯼ ﺍﻣﺎﻡ ﻭﯼ
ﮐﻪ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﻱ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻫﺮ ﮐﻪ ﮔﺪﺍ ﺯﻩ ﯾﻮ ﻧﻪ ﯾﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻪ ﺗﺎ ﻣﲔ ﺩﻱ
ﻓﺮﺩﺍ ﺩ ﮐﯤ ﻭﻋﺪﻩ ﺳﺮﻩ ﻣﺎ ﻟﻪ ﭼﻪ ﮐﺎﺷﮑﯽ ﺧﻂ ﺩ ﺍﻣﺎﻧ ﻭ ﻣﺎ ﻟﻪ ﺭﺍ ﮐﯤ
ﻧﺪﺍ ﺩﻩ ﺷﻮﯤ ﻣﺎ ﭘﻪ ﻟﻮﺭﯼ ﻟﻪ ﺳﺘﺎ ﺷﻮﻱ ﻣﲔ ﯾﻢ ﻧﻪ ﺗﺎ ﭘﻪ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺯﻩ
ﻧﻪ ﭼﻪ ﮐﯤ ﻣﯽ ﻧﻦ ﻭﺭځ ﺩﻩ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺍﺯﻟﻪ ﻟﻪ ﯾﻢ ﻣﲔ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺗﺎ ﭘﻪ ﺯﻩ
ﺍﺩﺍ ﺷﻲ ﻫﻠﻪ ﺑﻪ ﻏﺎړﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﭼﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﭘﻪ ﺗﯿﻎ ﺷﻬﯿﺪ ﺷﻲ
ﮊړﺍ ﮐﺎﻧﺪﻱ ﭘﺴﯥ ﺗﺎ ﭘﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﭼﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻳﻱ ﺭﻧﮓ ﻭﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﮐﻩ
ﺩﻧﯿﺎ ﭘﺴﯥ ﺩﯾﻦ ﺍﻭﻝ ﮐﻩ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﯾﯥ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﯾﺎﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺘﯿﺎ ﮐﻪ ﻣﲔ
ﮐﱪﯾﺎ ﻭ ﻭﻓﺎ ﺑﯥ ﺩﻱ ﻗﻮﻡ ﺩﻏﻪ ﺷﻪ ﻣﻪ ﻏﻠﻂ ﺩﻟﱪﺍﻧﻮ ﺩ ﻭﻓﺎ ﭘﻪ
ﭼﻪ ﻏﻮږ ﻧﻪ ﺑﺎﺳﻲ ﺩ ﭼﺎ ﭘﻪ ﻭﺍﻭﯾﻼ ﺷﻮﺧﻪ ﻫﺴﻲ ﺩﻩ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﺩ
ﺍﻭﻟﯿﺎ ﺩ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﭘﻪ ﮐﺎ ﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﺳﺒﺒﻪ ﻟﻪ ﮐﱪ ډﯾﺮ ﺩ ﺍﻭ ﻧﺎﺯ ډﯾﺮ ﺩ
ﺣﯿﺎ ﻧﻪ ﮐﯿﻱ ﭼﺎ ﻟﻪ ﻭﯾﺮ ﯾﯥ ﻧﻪ ﺩﻝ ﻭ ﺩﯾﻦ ﭘﻪ ﯾﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﺩ ﺳﻱ ﯾﻮﺳﻲ
ﯾﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﻱ ﯾﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﻱ ﯾﺎ ﺁﺳﯿﺎ ﺑﻞ ﺑﻪ ﻫﺴﯽ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻭﯾﯾﺎ ﺩﻩ ﭼﺮﻱ ﻫﺴﻲ ﺩﺍ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺗﻪ ﭼﻪ ﮊﻏﻮﺭﯤ ﺳﺮ ﻭ ﻣﺎﻝ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻘ ﮐﻲ
ﺧﺪﺍﯼ ﺩﻱ ﻧﻘﺪ ﺩ ﭼﺎ ﻭ ﻧﻪ ﮐﺎﻧﺪﯼ ﻧﺴﺘﯿﺎ ﺩ ﺟﻨﺖ ﻟﻪ ﺣﻮﺭﻭ ﺗﲑ ﺷﻪ ﮐﻪ ﯾﺎﺭ ﻏﻮﺍړﯤ
ﭼﻪ ﺩﻱ ﻏﻮڅ ﮐﺎ ﻟﻪ ﺯړﻩ ﺧﲑﻱ ﺩ ﺭﯾﺎ ﺩ ﺳﺎﻗﯽ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﻫﺴﻲ ﭘﯿﺎﻟﻪ ﻧﻮﺵ ﮐﻩ
ﮐﯿﻤﯿﺎ ﺩ ﮐﺴﺐ ﭘﻪ ﮐﺎﻧﺪﯼ ﻧﻪ ﻧﻈﺮ ﺩﻟﱪﻭ ﺩ ﺷﻮﻩ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﮐﺴﺐ ﺋﯥ ﭼﻪ
ﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻮﺘﻨﻪ ﮐﯤ ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺎ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﮐﺎﻧﺪﻩ ﺑﺲ ﻭﺭﻟﺮﻩ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﯾﻮ
۱٦
ﺑﯿﻠﺘﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﻟﻨﺒﯥ ﺑﻠﻲ ﮐﯤ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺑﯿﺎ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻣﻲ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻭﮐ ﮔﺬﺭ ﺑﯿﺎ
ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻭﺭﺍﻥ ﮐ ﺩﺍ ﺩﻓﱰ ﺑﯿﺎ ﮐﻪ ﺩﻓﱰ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﯽ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻻﺱ ﻭﯼ
ﺟﻤﻊ ﮐ ﻟﮑﺮ ﺑﯿﺎ ﺟﺪﺍﻳ ﺩﻱ ﺭﺍﺗﻪ ﻭ ﻧﻪ ﺁﺧﺴﺘﻲ ﻋﺎﺷﻘ ﺩ ﻧﻮﻡ ﻻ ﻣﺎ
ﮐﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻲ ﺧﺪﺍﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﮐ ﭘﻪ ﻣﺤﺸﺮ ﺑﯿﺎ ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺑﯿﺎ ﻟﻪ ﺗﺎ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﮐﻡ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﻭﻟﯿﺪﻩ ﭘﻪ ﺳﱰﮔﻮ ﺳﺘﺎ ﺑﺸﺮ ﺑﯿﺎ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻣﺤﻨﺖ ﻣﻲ ﻭﺍړﻩ ﻟﻪ ﺯړﻩ ﻫﲑ ﺷﻪ
ﺧﺪﺍﯼ ﻭ ﻣﺎ ﻭﺗﻪ ﮑﺎﺭﻩ ﮐ ﻫﻐﻪ ﻧﻤﺮ ﺑﯿﺎ ﭼﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺋﯥ ﻣﺦ ﭘ ﮐﻱ ﭘﻪ ﺳﺤﺎﺏ ﻭ
ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﭘﺮﺍﻧﻴﺖ ﻫﻐﻪ ﺩﺭ ﺑﯿﺎ ﺧﭙﻞ ﺣﺒﯿﺐ ﻭ ﺯﻧﲑ ﭘﻪ ﺗﱄ ﺭﺍﺗﻪ ﺭﻗﯿﺐ ﭼﻪ
ﺧﺪﺍﯼ ﺩﻱ ﺧﲑ ﮐﺎ ﭼﻪ ﻻ ﻭﮐﻱ ﺑﻞ ﻧﻈﺮ ﺑﯿﺎ ﯾﻮﻭړ ﺨﻪ ﺭﺍ ﺯړﻩ ﺋﯥ ﻧﻈﺮ ﯾﻮﻩ ﭘﻪ
ﭘﻪ ﺻﺪﻑ ﮐﻲ ﺩﺧﻞ ﻧﺸﺘﻪ ﺩ ﮔﻮﻫﺮ ﺑﯿﺎ ﭘﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﺋﯥ ﻣﻨﺖ ﺑﺎﺭ ﺍﻭﺳﻪ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﻠﻮﻣﯿﻱ ﺩﻏﻪ ﺧﭙﻞ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎ ﺗﻪ ﭼﻪ ﻣﺎ ﺗﻪ ﻭﺍﯾﯥ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻪ ﮐﻮﯤ ﮊړﺍ
ﺳﺘﺎ ﮐﻪ ﺩﻏﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺩﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﻪ ﻭﻩ ﻤﺎ ﺗﻪ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎ ﮐﯤ ﺯﻩ ﮊړﺍ ﮐﻮﻡ ﺩﻟﱪﻩ
ﺭﺳﻢ ﺩ ﺑﺘﺎﻧﻮ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺩﺍ ﻭﻱ ﻟﮑﻪ ﺳﺘﺎ ﻪ ﺎﺩﯼ ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺪﻱ ﻃﺎﺋﻔﻪ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ
ﻧﻪ ﺭﺍ ﻣﻌﻠﻮﻣﯿﻱ ﺩ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﺩ ﺯړﻩ ﺩﻭﺍ ﺩﺍ ﺧﺼﻠﺖ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺩﻱ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺗﻞ ﺩﻏﻪ ﺷﺎﻥ ﻭﻱ
ﻭﺍﺭ ﭘﻪ ﻭﺍﺭ ﻣﻲ ﻭﮊﻧﻲ ﮐﻠﻪ ﻫﻐﻪ ﮐﻠﻪ ﺩﺍ ﯾﻮ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻣﺎﯽ ﺷﻪ ﺑﻞ ﻏﺮﻭﺭ ﺩ ﺭﻗﯿﺒﺎﻧﻮ
ﺯﻩ ﺧﻮ ﺋﯽ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﮔﻢ ﮐﻪ ﻧﻦ ﻭﻱ ﮐﻪ ﺳﺒﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﮐﺎ ﮐﻪ ﭘﻪ ﻗﻄﻊ ﺍﻓﻼﺗﻮﻥ ﻭﻱ
ﺯﻩ ﺧﻮ ﮔﻮﻧﺪﻱ ﺳﺘﺎ ﺩ ﮐﻮﯥ ﺳﭙﯽ ﺷﻮﻡ ﭘﻪ ﻭﯾﻨﺎ ﺳﭙﯽ ﻫﻢ ﭘﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﺩ ﺟﺪﺍﻳ ﺩ ﻭﮊﻟﻮ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺩﺍ ﻤﺎ ﺭﺿﺎ ﺩﻩ ﺑﺎﻗﻲ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺭﺿﺎ ﻫﯿ ﺋﯥ ﭘﻪ ﮐﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺗﺎ ﻏﻮﺍړﻱ ﺩﻟﱪﻩ
ﺁﺷﻨﺎ ﺩ ﺷﻲ ﻣﺎﻝ ﻭ ﺳﺮ ﺋﯥ ﺻﺪﻗﻪ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻧﻘﺶ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺧﯿﺎﻝ ﺷﻲ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ
ﭼﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﭘﻪ ﺗﻴﻎ ﺣﻼﻝ ﺷﻲ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺗﯿﻎ ﻫﺴﻲ ﻣﺦ ﺭﻭڼ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺯﻣﲔ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﭘﺎﯾﻤﺎﻝ ﺷﻲ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﭘﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩ ﺁﺷﻨﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﺋﯥ ﻣﮑﺎﻥ ﻭﻱ
ﭘﻪ ﻫﺮ ﺩﻡ ﭼﻪ ﺯړﻩ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﻲ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﱄ ﻤﺎ ﺩ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﻫﻐﻪ ﺩﻡ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺩﺧﻞ ﭘﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﺷﻲ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﺭﻭﺡ ﻫﻐﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﮔﻢ ﭘﻪ ﺗﻦ ﮐﻲ
ﭼﻪ ﺗﺮ ﻏﻮږ ﻣﯥ ﻗﯿﻞ ﻭ ﻗﺎﻝ ﺷﯽ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﻮﺭ ﺩ ﻫﯿﭽﺎ ﻗﯿﻞ ﻭ ﻗﺎﻝ ﻣﯽ ﭘﮑﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺁﺷﻨﺎ ﺩ ﺷﻲ ﻣﺤﺎﻝ ﮔۍ ﯾﻮﻩ ﭼﻪ ﻫﻢ ﻫﻐﻪ ﯾﻮﻩ ﮔۍ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﮐﺎﻝ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﺯﺭﻏﻮﻥ ﺧﯿﺎﻝ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻋﯿﺶ ﺩ ﺯﻣﺎ ﺩﺍﻧﻪ ﮐﺎﻧﺪﻱ ﺯﺭﻏﻮﻧﻪ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﻞ ﻮﮎ ﭘﻪ ﻣﺜﺎﻝ ﺷﻲ ﺩ ﺍﺷﻨﺎ ﻧﻪ ﺑﻞ ﻮﮎ ﻤﺎ ﻃﺒﯿﺐ ﺑﯥ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺘﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻧﻈﺮ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺟﻤﺎﻝ ﺷﻲ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻧﻈﺮ ﭘﻪ ﻫﯿﭽﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻧﻪ ﻭﻱ
۱۷
ﺑﻬﺎ ﺎﻥ ﺩ ﺣﺴﺎﺑﻮﻱ ﻧﻪ ﺋﯥ ﻻ ﺩﻝ ﻭ ﺩﯾﻦ ﻣﯽ ﭘﻪ ﻫﻐﻪ ﺗﺮﮎ ﮐﻩ ﻓﺪﺍ
ﭘﻪ ﻫﯿ ﺷﺎﻥ ﺋﯥ ﻣﻮﻧﺪﯼ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﺩ ﺎﯾﺴﺖ ﺻﻔﺖ ﺋﯥ ﻮ ﮐﻮﻡ ﺣﲑﺍﻥ ﯾﻢ
ﻟﮑﻪ ﺫﺍﺕ ﺩ ﻭﯾﺘﻪ ﻧﺸﺘﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻫﺎ ﺩﻱ ﭘﺎﮐﯿﺰﻩ ﻫﺴﻲ ﻋﯿﺒﻪ ﻟﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺩ
ﺍﮊﺩﻫﺎ ﻭﻱ ﭘﺮﺍﺗﻪ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﮔﻨﺞ ﺑﻪ ﺗﻞ ﮐﻪ ﺋﯥ ﻣﺦ ﭘﻪ ﺯﻟﻔﻮ ﭘ ﻭﻱ ﺑﺎﮎ ﺋﯥ ﻧﺸﺘﻪ
ﺳﻮﻫﺎ ﺩ ﺍﻭﺩﻧﯼ ﮐﺎﻧﺪﻱ ﺳﺮ ﭘﻪ ﭼﻪ ﻟﮑﻪ ﻧﻤﺮ ﻫﺴﻲ ﺟﻠﻮ ﮐﺎ ﭘﻪ ﺷﻔﻖ ﮐﻲ
ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺭﻗﯿﺒﺎﻥ ﺩﻱ ﻫﺰﺍﺭﻫﺎ ﺩﺭﻭﻣﻢ ﻻﺭﻩ ﮐﻮﻣﻪ ﭘﻪ ﭼﻪ ﭘﻮﻫﯿﻡ ﻧﻪ
ﻟﮑﻪ ﺯﻩ ﺩ ﯾﺎﺭ ﭘﻪ ﻏﻢ ﮐﻲ ﯾﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪﺍﯼ ﺩﻱ ﻫﺴﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻪ ﮐﺎ ﻮﮎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﮐﻲ
ﻣﻨﻬﺎ ﺑﺎﻟﻪ ﻧﻌﻮﺫ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺯﻩ ﻟﻮﻟﻢ ﻏﻤﻪ ﻟﻪ ﺑﯿﻠﺘﺎﻧﻪ ﺩ ﻫﻤﯿﺸﻪ
ﻤﺎ ﺁﺷﻨﺎ ﮊړﺍ ﭘﻪ ﮔﺮﻭﻫﻴﻱ ﻧﻪ ﻤﺎ ﮊړﺍ ﭘﺴﯥ ﻳﺎﺭ ﺩ ﺷﻮﻩ ډﻳﺮﻩ
ﻤﺎ ﻭﻳﻨﺎ ﻻﺋﻖ ﺩﻩ ﻧﻪ ﻏﻮږ ﺩ ﺳﺘﺎ ﮐﻪ ﻣﻲ ﻫﺮﻩ ﻭﻳﻨﺎ ﺩﺭ ﺷﻲ ﻳﺎ ﮔﻮﻫﺮ ﺷﻲ
ﻤﺎ ﺩﻟﺮﺑﺎ ﺷﻪ ﺍﻭﺩﻩ ﻭﻳ ﺭﺍﺗﻪ ﭘﻪ ﻧﺎﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﮐ ﮐﻪ ﺍﻭﺩﻩ ﻭﻱ
ﻤﺎ ﻏﻮﻏﺎ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﮐﻟﻪ ﻻﻧﺪﻱ ﺯﻩ ﻣﮑﺘﻮﺏ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﻳﻢ
ﻤﺎ ﺻﺤﺮﺍ ﺩﯤ ﭘﻪ ﺑﻮﻳﻪ ﺳﻤﻨﺪﺭ ﮐﺖ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﺗﻮﺩﻩ ﺯﻣﮑﻪ ﺁﺳﺎﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻤﺎ ﺟﺪﺍ ﺷﻪ ﺗﻨﻪ ﻟﻪ ﺭﻭﺡ ﺩﻏﻪ ﺩﺍ ﻳﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻟﻪ ﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻴﻞ ﮐ
ﻤﺎ ﺩﻋﺎ ﻭﻱ ﺗﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻗﺒﻮﻟﻪ ﮐﻪ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﯥ ﺧﭙﻠﻪ ﻳﺎﺭﻩ ﻫﻴ ﻧﻪ ﻏﻮﺍړﻡ
ﭘﯿﺸﻮﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺩ ﺩﻱ ﻋﺎﻟﻤﺎﻥ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯤ ﺩ ﺭﻭﻨﺎﺋﻲ ﺩﻱ ﻋﺎﻟﻤﺎﻥ
ﺭﻫﻨﻤﺎ ﻻﺭﻱ ﺩﯤ ﺩ ﺩﻱ ﻋﺎﻟﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﻮﮎ ﻻﺭ ﻏﻮﺍړﻱ ﻭ ﺧﺪﺍﯼ ﻫﻢ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺗﻪ
ﮐﯿﻤﯿﺎ ﺩﻩ ﻋﺎﻟﻤﺎﻧﻮ ﺩ ﻫﻤﺪﻣﻲ ﮔﺮ ﮐﻪ ﺩ ﮐﯿﻤﯿﺎ ﭘﻪ ﻃﻠﺐ ﮔﺮﺯﯼ ﮐﻴﻤﯿﺎ
ﮐﻪ ﻮﮎ ﮐﺎﻲ ﻭﻱ ﯾﺎ ﻟﻮﻪ ﺩ ﺻﺤﺮﺍ ﭘﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺩ ﻋﺎﻟﻤﺎﻧﻮ ﺑﻪ ﺳﺮﻩ ﺯﺭ ﺷﻲ
ﻣﺴﯿﺤﺎ ﺩ ﻣﺜﺎﻝ ﭘﻪ ﺩﻱ ﻋﺎﻟﻤﺎﻥ ﻣﺮﺩﮔﺎﻧﻮ ﺩ ﻣﺜﺎﻝ ﭘﻪ ﺩﻱ ﺟﺎﻫﻼﻥ
ﺍﻭﻟﯿﺎ ﻫﺴﻲ ﻭﺍړﻩ ﺩﻱ ﻋﺎﻟﻤﺎﻥ ﮐﯿﻱ ﮊﻭﻧﺪﻱ ﻧﻔﺴﻪ ﻟﻪ ﺋﯥ ﻣﺮﺩﻩ ﭼﻪ
ﮔﻮﯾﺎ ﺩﻱ ﻧﻘﺶ ﺧﺎﱃ ﺩﻱ ﻧﻪ ﺳﯼ ﻋﻠﻢ ﺩ ﻟﺮﻱ ﻧﻪ ﺭﺗﺒﻪ ﭼﻪ ﺳﯼ ﻫﺮ
ﮐﻪ ﺍﻋﻠﲐ ﺩﻱ ﮐﻪ ﺍﻭﺳﻂ ﺩﻱ ﮐﻪ ﺍﺩﻧﺎ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﮕﻮﺵ ﺩ ﻫﺮ ﻋﺎﻟﻢ ﯾﻢ
۱۸
ﻭﯾﻨﺎ ﻭﯾﺮ ﺩ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﻭﺍﯾﻲ ﭘﺮﯤ ﺑﯿﺎ ﭼﻪ ﻭﺍﺩﻩ ﺋﯥ ﮐﺎ ﭘﻪ ډﻭﻝ ﺍﻭ ﭘﻪ ﺳﺮﻧﺎ
ﺍﺳﺘﻐﻨﺎ ﭘﻪ ﯾﺎﺭ ﺧﭙﻞ ﺩ ﻡﭘﻮﻫﯿ ﺯﻩ ﻮ ﺩﻟﱪﻱ ﺍﻭ ﺩﻟﺠﻮﺋﻲ ﮐﺎ ﮐﻪ ﻣﻲ ﻫﺮ
ﺁﺷﻨﺎ ﻲﮔ ﻧﻪ ۍﮔ ﺑﻠﻪ ﻣﻲ ﺑﯿﺎ ۍ ﻣﯽ ﯾﺎﺭ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﻲﭘﻪ ﯾﻮﻩ ﮔ
ﺗﻮﺍﻧﺎ ﺩ ﺍﻭ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺩ ﺩﻩ ﯾﺎﺭﻱ ﻪ ﻡ ﯾﺎﺭ ﺋﯥ ﺑﻮﻟﻢﺩﺍ ﺯﻩ ﺧﭙﻠﻪ ﺗﺴﻠﻲ ﮐ
ﻓﻨﺎ ﻢﮔ ﺑﻘﺎ ﺗﺮ ﺑﻬﱰﻩ ﺯﻩ ﺻﻨﻤﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺑﯥ ﺩﻡ ﯾﻮ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﯾﻮ
ﺛﻨﺎ ﭘﻪ ﺗﺮﮐﻮ ﺩ ﺭﺏ ﻡﮐ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺯﻩ ﯼ ﭘﻪ ﯾﻮﯤ ﭼﺎﺭﻱ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮐﻫﺮ ﺳ
ﺩﺍﻧﺎ ﮐﻪ ﯾﻢ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﮐﻪ ﺷﻪ ﻨﺪﻩﺑﺨ ﻣﺎ ﺑﯥ ﻋﺸﻘﻪ ﺑﻞ ﻫﲊ ﻧﻪ ﺯﺩﻩ ﻧﺎﺻﺤﻪ
ﺑﺮﻧﺎ ﮐﻪ ﺩﻱ ﻭﺍړﻩ ﻟﺮﻱ ﻧﻪ ﭘﺮﻭﺍ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻏﻮږ ﭘﻪ ﻧﺎﺭﻭ ﻧﻪ ﺑﺎﺳﻲ ﺣﲑﺍﻥ ﯾﻢ
ﺗﻤﻨﺎ ﺑﻠﻪ ﻲﮐ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻪ ﺩﯾﺪﻧﻪ ﺩﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺑﯥ ﺩ ﯾﺎﺭ ﻟﻪ
ﺎ ﻘ ﯥ ﺑ ﺎ ﺩﻩ ﺑ ﯥ ﻭﻓ ﺑ ﺎ ﯥ ﻭﻓ ﺎ ﺩ ﺑ ﯿ ﺩﺍ ﺩﻧ
ﺮﺍ ﺤ ﻪ ﺩ ﺻ ﻮ ﻪ ﻟ ﮑ ﻟ ﻪ ﺘ ﺷ ﯥ ﻪ ﺋ ﻪ ﻧ ﺘ ﺦ ﺷ ﯥ ﻣ ﻪ ﺋ ﻧ
ﺎ ﯥ ﺷ ۍ ﺋ ﻮﻩ ﮔ ﻪ ﯾ ﭘ ﺦ ﻭﻱ ﯥ ﻣ ۍ ﺋ ﻮﻩ ﮔ ﻪ ﯾ ﭘ
ﺎ ﻤ ۍ ﻮﻩ ﮔ ﻪ ﯾ ﭘ ﺎ ﻭﻱ ﺘ ۍ ﺩ ﺳ ﻮﻩ ﮔ ﻪ ﯾ ﭘ
ۍ ﺩﻭﺍ ﻮﻩ ﮔ ﻪ ﯾ ﭘ ﯥ ﺩﺭﺩ ﻭﻱ ۍ ﺋ ﻮﻩ ﮔ ﻪ ﯾ ﭘ
ﺎ ۍ ﺭﺟ ﻮﻩ ﮔ ﻪ ﯾ ﭘ ﻮﻑ ﻭﻱ ﯥ ﺧ ۍ ﺋ ﻮﻩ ﮔ ﻪ ﯾ ﭘ
ﺎ ﻨ ﯥ ﻓ ﯽ ﺋ ﺖ ﮐ ﺎﻋ ﻪ ﺳ ﭘ ﺎ ﻭﻱ ﻘ ﻲ ﺑ ﺖ ﮐ ﺎﻋ ﻪ ﺳ ﭘ
ﺎ ﻮﻏ ﯥ ﻏ ﻲ ﺋ ﺖ ﮐ ﺎﻋ ﻪ ﺳ ﭘ ﻮﺕ ﻭﻱ ﮑ ﯥ ﺳ ﻲ ﺋ ﺖ ﮐ ﺎﻋ ﻪ ﺳ ﭘ
ﯥ ﮊړﺍ ﻲ ﺋ ﺖ ﮐ ﺎﻋ ﻪ ﺳ ﭘ ﺪﺍ ﻭﻱ ﻨ ﯥ ﺧ ﻲ ﺋ ﺖ ﮐ ﺎﻋ ﻪ ﺳ ﭘ
ﺎ ﻔ ﯥ ﺟ ﻲ ﺋ ﺖ ﮐ ﺎﻋ ﻪ ﺳ ﭘ ﺎ ﻭﻱ ﯥ ﻭﻓ ﯽ ﺋ ﺖ ﮐ ﺎﻋ ﻪ ﺳ ﭘ
ﺎ ﻨ ﯥ ﻏ ﻲ ﺋ ﺖ ﮐ ﺎﻋ ﻪ ﺳ ﭘ ﻼﺱ ﻭﻱ ﯥ ﺍﻓ ﻲ ﺋ ﺖ ﮐ ﺎﻋ ﻪ ﺳ ﭘ
ﻪ ﺩﺍ ﻠ ﻲ ﮐ ﻪ ﺩﺍ ﺷ ﻠ ﮐ ﻞ ﮑ ﻪ ﺷ ﺮﻱ ﻧ ﺎﻥ ﻟ ﻪ ﺷ ﻪ ﻧ ﭼ
ﻼ ﮓ ﺑ ﻲ ﺭﻧ ﺴ ﻪ ﺩﺍ ﻫ ﭘ ﻪ ﺎﻧ ﻤ ﻩ ﺭﺣ ﻪ ﮐ ﻣ ﯿ ﻮﮎ ﭘ ﺪﺍﻱ ﺧ
۱۹
ﺗﻮﺭ ﭗ ﺳﻮﻱ ﯾﻢ ﭘﻪ ﻏﻢ ﺩ ﻫﺮ ﺁﺷﻨﺎ ﭘﻪ ﺎﺩۍ ﺎﺩ ﺷﻮﻱ ﻧﻪ ﯾﻢ ﺩ ﻫﯿﭽﺎ
ﻣﺎ ﻟﻪ ﮐﯿﻱ ﺗﻮﻗﻊ ﻃﻤﻊ ﺑﻞ ﺩ ﮐﻡ ﻧﻪ ﺑﻠﻪ ﻟﻪ ﺗﻮﻗﻊ ﻃﻤﻊ ﺯﻩ ﮐﻪ
ﻣﺪﻋﺎ ﺧﭙﻠﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﻏﻮﺍړﻱ ﻭﺍړﻩ ﮐﻪ ﻣﻲ ﻭﺭﻭﺭ ﮐﻪ ﻣﻲ ﻋﺰﯾﺰ ﮐﻪ ﻣﻲ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﻱ
ﻻﺱ ﻣﻲ ﻧﻪ ﺭﺳﻲ ﺩ ﻫﯿﭽﺎ ﭘﻪ ﺩﻭﺍ ﭘﻪ ﻫﺮ ﮐﻮﺭ ﮐﻲ ﺭﻧﻮﺭﺍﻥ ﺭﺍﺗﻪ ﭘﺮﺍﺗﻪ ﺩﻱ
ﻣﺎ ﺑﻪ ﻪ ﮐﺎ ﻮﮎ ﭼﻪ ﻧﻪ ﻟﺮﻡ ﺩﻧﯿﺎ ﺷﻲ ﺩﻧﯿﺎ ﭘﻪ ﻭﺍړﻩ ﺧﱪﻱ ﺩﻧﯿﺎ ﺩ
ﭼﻪ ﮐﻮﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺩﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﺭ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﮐﻪ ﭘﻪ ﮐﻠﻲ ﮐﻲ ﻣﻲ ﮐﻮﺭ ﺩﻱ ﺯﻩ ﮔﻤﺎﻥ ﮐﻡ
ﻮﮎ ﺑﻪ ﻪ ﮐﺎ ﻟﻪ ﻫﻐﻮ ﺳﺮﻩ ﺧﻨﺪﺍ ﭼﻪ ﻪ ﮐﺎﺭ ﭘﺮﯤ ﻧﻪ ﭘﻮﺭﻩ ﻭﻱ ﻧﻪ ﻧﯿﻤﮕﻱ
ﺁﺷﻨﺎ ﻧﺎ ﺩﻱ ﺑﻬﱰ ﺁﺷﻨﺎ ﻫﻐﻪ ﺗﺮ ﻧﺸﯽ ﺳﺮﻩ ﺑﻠﻪ ﻭ ﺗﻮﻪ ﻪ ﺋﯥ ﭼﻪ
ﻪ ﺑﻪ ﺯﯾﺴﺖ ﺷﻲ ﻟﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺳﺮﻩ ﺩ ﭼﺎ ﻣﺸﮑﻠﻪ ﺩﻩ ﺍﺳﺘﻮﮔﻨﻪ ﺯﻣﮑﻪ ﺗﻮﺩﻩ ﭘﻪ
ﺎﻥ ﺻ ﯿ ﺎﺩ ﮐ ﻩ ﺩ ﻋ ﻨ ﻘ ﺎ ﮐ ﻪ ﺧ ﭙ ﻞ ﺯړﻩ ﻏ ﻮﺍړﯤ ﻟ ﻪ ﭼ ﺎ
ﺳ ﭙ ﻮﺭ ﭘ ﻪ ﺁﺱ ﺷ ﻪ ﺩ ﻫ ﻮﺍ ﺩ ﺣ ﺒ ﺎﺏ ﮐ ﻼﻩ ﭘ ﻪ ﺳ ﺮ ﮐ ﻩ
ﺍﻭﺑ ﻪ ﻭ ﻪ ﺩ ﺑ ﻘ ﺎ ﻟ ﮑ ﻪ ﺣ ﻀ ﺮ ﻫ ﺴ ﻲ ﭘ ﺎ ﻪ
ﭘ ﻪ ﺁﺳ ﻤ ﺎﻥ ﻟ ﮑ ﻪ ﻋ ﯿ ﺴ ﺎ ﻟ ﻪ ﺯﻣ ﯿ ﻨ ﻪ ﻗ ﺪﻡ ﮐ ﯿ ﺩﻩ
ﭼ ﻪ ﺩﺭ ﻭ ﯿ ﻲ ﮐ ﯿ ﻤ ﯿ ﺎ ﺩ ﻫ ﻐ ﻪ ﺍﺳ ﺘ ﺎﺩ ﺷ ﺎ ﮔ ﺮﺩ ﺷ ﻪ
ﮐ ﻪ ﺣ ﺎﺻ ﻞ ﮐ ﯤ ﻭﺍړﻩ ﺩﺍ ﺩﺍ ﭼ ﻪ ﻣ ﺎ ﺩﺭﺗ ﻪ ﺑ ﯿ ﺎﻥ ﮐ ﻩ
ﻟ ﻪ ﺧ ﻮﺑ ﺎﻧ ﻮ ﺩ ﻭﻓ ﺎ ﻫ ﺎﻟ ﻪ ﻃ ﻤ ﻊ ﮐ ﻩ ﺭﺣ ﻤ ﺎﻧ ﻪ
ﺳﺒﺎ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻮﯤ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯾﻪ ﺩ ﻮﺭﻭﺍ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﺎﻡ ﺗﺮ ﺳﺘﻮﻧﻲ ﮑﺘﻪ ﮐﯤ ﺣﻠﻮﺍ
ﻫﻮﺍ ډﯾﺮﻱ ﺣﺮﺹ ډﯾﺮ ﮐﯤ ﻟﯿﻮﻧﯽ ﭘﻪ ﻫﯿ ﺣﺎﻝ ﮐﻲ ﺩﻱ ﻗﺮﺍﺭ ﻭ ﺻﱪ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺭﺳﻮﺍ ﻫﻢ ﮐﯤ ﻣﺨﺘﻮﺭﻥ ﮔﯿﻱ ﯾﻮﯤ ﭘﻮﺭﻱ ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮ ﺁﺷﻨﺎ ﺗﺮ ﻋﻤﺮ ﺗﻤﺎﻡ
ﻧﻮﺭ ﺑﻪ ﻪ ﮐﯤ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺩ ﭼﺎ ﭘﺮﻭﺍ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻲ ﺭﺳﻮﺍﯾ ﺩﻱ ﭘﺮﻭﺍ ﻧﺸﺘﻪ
ﺩﺍ ﺯﺣﻤﺖ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯾﻪ ﻏﻮﺍړﯤ ﮐﻪ ﺩﻭﺍ ﭼﻪ ﺩ ﻧﻔﺲ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﻻﺱ ﻭ ﭼﺎ ﺗﻪ ﻧﯿﺴﯥ
ﺧﺪﺍﯼ ﺩﻱ ﻧﻪ ﮐﺎ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﺩ ﭼﺎ ﭘﯿﺸﻮﺍ ﻧﻔﺲ ﺑﯥ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺮﯤ ﯾﺴﺖ ﻭ ﮐﻮﻫﻲ ﺗﻪ
ﻧﺎﺭﻭﺍ ﻪ ﺭﻭﺍ ﻪ ﺗﻪ ﭼﺎﺭﭘﺎﯼ ﻭ ﭘﻮﻫﯿﻱ ﮐﻠﻪ ﻧﺎﺭﻭﺍ ﭘﻪ ﺭﻭﺍ ﭘﻪ
ﻧﺎﺷﻨﻮﺍ ﺩﻱ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﮐﻲ ﻣﻌﻨﲐ ﭘﻪ ﭼﺎﺭﭘﺎﯾﺎﻥ ﮐﻪ ﻏﻮږ ﻭ ﺳﱰﮔﻲ ﻟﺮﻱ ﻪ ﺷﻮ
ﺳﻮﺍ ﻭﻱ ﻣﺬﻫﺒﻪ ﻟﻪ ﺩﯾﻨﻪ ﻟﻪ ﭼﻪ ﻏﻮﺍړﻡ ﭘﻨﺎﻩ ﻋﻠﻤﻪ ﻫﻐﻪ ﻟﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺯﻩ
۲۰
ﺑﯿﻞ ﺑﻪ ﻭﺑﻠﻪ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺩﺭﺩ ﺳﺘﺎ ﻭ ﺳﺮ ﻤﺎ ﺳﻞ ﻠﻪ ﮐﻪ ﻭﺧﻮﺭﻱ ﻧﺎﺻﺤﺎﻥ ﮕﺮ ﻤﺎ
ﻧﺸﺘﻪ ﺩ ﺩﯤ ﭼﺎﺭﻱ ﺗﻮﺍﻥ ﯾﻮ ﻣﻮﻱ ﻗﺪﺭ ﻤﺎ ﺻﱪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﮐﻲ ﺩﺍ ﺧﱪﻩ ﻪ ﺍﻭﺭﻩ ﻮﮎ
ﻭﱄ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﻧﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻻﺭ ﺑﺸﺮ ﻤﺎ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻣﺤﺒﺘﻪ ﺟﺎﺭﻭﺍﺗﻪ ﻤﺎ ﺩﺭﻭﻍ ﺩﻱ
ﺑﯥ ﻟﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ ﻧﻪ ﺍﺧﻠﯥ ﯾﻮ ﺩﻡ ﺧﱪ ﻤﺎ ﺍﺧﻠﯽ ﺧﱪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺩ ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ ﻭﺍړﻩ
ﻧﻮﺭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺑﻪ ﻪ ﻭﻱ ﺗﺮ ﺩﻏﻪ ﺑﱰ ﻤﺎ ﻫﯿ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﻲ ﻧﺸﺘﻪ ﺑﯥ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺟﺪﺍﺋﯿﻪ
ﻪ ﭼﻞ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺍﺛﺮ ﻤﺎ ﺧﻮﺏ ﺩ ﮐﻮﺭ ﻭ ﮐﻠﻲ ﭘﻪ ﻧﺎﺭﻭ ﻤﺎ ﺑﺮﻫﻢ ﺷﻪ
ﭼﺮﻱ ﺩﻱ ﺩﻟﱪﻩ ﺑﯥ ﺗﺎ ﺑﻞ ﺩﻟﱪ ﻤﺎ ﮐﻞ ﻭﺍړﻩ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻟﺮﻩ ﺩﻟﱪ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﺍﻭﺭﺍﺩ ﯾﯥ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﻭ ﺷﺎﻡ ﻤﺎ ﻤﺎ ﻣﺪﺍﻡ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﯥ ﯾﺎﺩ ﻫﺴﻲ
ﻤﺎ ﮐﻼﻡ ﻫﻐﻪ ﭘﻪ ﺩﻱ ﺗﻮﺑﯥ ﺳﻞ ﻫﺮ ﮐﻼﻡ ﭼﻪ ﺑﯥ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﯾﺎﺩﻩ ﻭﮐﻡ
ﻧﻪ ﺷﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻫﯿ ﺭﻧﮓ ﺁﺭﺍﻡ ﻤﺎ ﺑﯥ ﻟﻪ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺯﻩ ﺁﺭﺍﻡ ﮐﻡ ﭘﻪ ﺳﻞ ﺭﻧﮕﻪ
ﺯﺍﺭ ﺷﻪ ﺳﺘﺎ ﺗﺮ ﻣﯿﻨﻲ ﻧﻨﮓ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻤﺎ ﻧﻨﮓ ﻭ ﻧﺎﻡ ﮐﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﯿﻨﻪ ﻟﻪ ﻣﺎ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﻤﺎ ﻣﻘﺎﻡ ﺑﻞ ﻭﺍړﻩ ﺩﻟﺘﻪ ﺷﻪ ﻫﲑ ﻋﺎﺷﻘ ﺩ ﻣﻘﺎﻡ ﭘﻪ ﺷﻮﻡ ﻗﺎﯾﻢ ﭼﻪ
ﻤﺎ ﺧﺎﻡ ﻋﻘﻞ ﺩﻏﻪ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﺨﺘﻪ ﻮ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﺧﻤﺨﺎﻧﻪ ﺋﯥ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﻪ ﮐﻡ
ﻮ ﭼﻪ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻫﺮ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻤﺎ ﻧﻦ ﺩﻱ ﻭﻗﺖ ﺩﻱ ﮐﻪ ﻣﻲ ﺁﻩ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺍﻭﺭﯤ
ﻮ ﺑﻪ ﮔﺮﺯﻱ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻭﺭ ﺟﺎﻡ ﻤﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺟﺎﻡ ﻭ ﺻﺮﺍﺣﯽ ﺩﯤ ﻓﻠﮏ ﻣﺎﺕ ﮐﻩ
ﻤﺎ ﮐﺎﻡ ﺷﻲ ﺣﺎﺻﻞ ﺑﻪ ﮐﻠﻪ ﻭﺍﯾﻪ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺍ ﻧﺎﮐﺎﻡ ﮐﻮﻡ ﺗﺮ ﮐﻮﻣﻪ
ﺧﲑ ﺩﻱ ﺩﺍ ﮐﻪ ﻭﺍﯾﯽ ﺑﺪ ﭘﻪ ﮐﺎﺭ ﻤﺎ ﻤﺎ ﯾﺎﺭ ﻭﻱ ﻧﻪ ﻟﯿﺪﱄ ﭼﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ
ﻤﺎ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﺍﻧﺸﺎﺀﺍﻟٰﻪ ﮐﺎ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻟﯿﺪﱄ ﻤﺎ ﺩﻟﱪ ﻭﻱ ﭼﻪ ﻫﻐﻪ ﻫﺮ
ﻤﺎ ﻻﺭ ﺑﻠﻪ ﺷﺘﻪ ﻧﻪ ﺩﯤ ﻟﻪ ﺑﯥ ﺳﺮ ﻤﺎ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺩ ﻫﻐﻪ ﯾﺎﺭ ﻋﺰﯾﺰ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﻪ ﺩﻱ ﻫﻢ ﺩﺍ ﺩﻱ ﻭﺍړﻩ ﮐﺎﺭ ﻤﺎ ﻣﺎ ﺑﯥ ﻟﻪ ﻋﺸﻘﻪ ﺑﻞ ﻪ ﯿﺰ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺯﺩﻩ ﮐﻱ
ﻤﺎ ﺁﺯﺍﺭ ﺗﻪ ﻣﺎﺧﻠﻪ ﺩﻟﱪﻩ ﺍﻱ ﺧﺪﺍﯼ ﺩﻱ ﯾﻮ ﻟﻪ ﺑﻠﻪ ﻫﯿﻮﮎ ﺁﺯﺍﺭ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﺳﯿﻨﺪ ﺩ ﺍﻭﻮ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﭘﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻤﺎ ﯾﺎﺭﻩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺟﺪﺍﯾ ﺍﻭ ﭘﻪ ډﯾﺮ ﻏﻢ ﮐﻲ
ﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻮ ﻧﺸﺘﻪ ﺑﻞ ﻪ ﭘﻪ ﺩﯾﺎﺭ ﻤﺎ ﻟﻮﻱ ﻫﻠﮏ ﮐﻱ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﺳﺘﺎ ﺧﱪﯾﻲ
ﻤﺎ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﮐﺎ ﺮﮔﻨﺪ ﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻻﻑ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻪ ﻭﻫﻤﻪ
۲۱
ﺎﺭ ﺷﻪ ﺗﺮ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﻤﺎ ﺳﺮ ﻤﺎ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻤﺎ ﺳﺮ ﻤﺎ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻤﺎ ﺎﺭ ﺷﻪ ﺗﺮ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﻤﺎ
ﻭﺍړﻩ ﺩ ﯾﺎﺭ ﻫﺠﺮ ﺩﻱ ﺯﯾﺎﺭﻥ ﻤﺎ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﻤﺎ ﺭﯾﺎﻥ ﻤﺎ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﻤﺎ ﻭﺍړﻩ ﺩ ﯾﺎﺭ ﻫﺠﺮ ﺩﻱ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﮐﻮﯽ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺩﻱ ﻣﮏ ﻤﺎ ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ ﻤﺎ ﻣﮏ ﻤﺎ ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ ﻤﺎ ﺳﺘﺎ ﺩ ﮐﻮﯥ ﺧﺎﻭﺭﯼ ﺩﻱ
ﺳﺘﺎ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻭ ﺯﻟﻔﯽ ﺩﯼ ﮔﻞ ﻤﺎ ﺭﯾﺤﺎﻥ ﻤﺎ ﮔﻞ ﻤﺎ ﺭﻳﺤﺎﻥ ﻤﺎ ﺳﺘﺎ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻭ ﺯﻟﻔﻲ ﺩﻱ
ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﮐﻲ ﻧﻪ ﺭﺳﻲ ﻓﮑﺮ ﻤﺎ ﺗﻮﺍﻥ ﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻤﺎ ﺗﻮﺍﻥ ﻤﺎ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﮐﻲ ﻧﻪ ﺭﺳﻲ
ﻫﯿ ﭘﻪ ﺗﺎ ﺍﺛﺮ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺁﻩ ﻤﺎ ﺍﻓﻐﺎﻥ ﻤﺎ ﺁﻩ ﻤﺎ ﺍﻓﻐﺎﻥ ﻤﺎ ﻫﯿ ﭘﻪ ﺗﺎ ﺍﺛﺮ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﺑﯥ ﻟﻪ ﺗﺎ ﻫﯿ ﺣﺎﻝ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﺯړﻩ ﻤﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻤﺎ ﺯړﻩ ﻤﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻤﺎ ﺑﯥ ﻟﻪ ﺗﺎ ﻫﯿ ﺣﺎﻝ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ
ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﮐﻲ ﻧﻪ ﺭﺳﻲ ﺩﺍ ﭘﲑﺍﻥ ﺷﯿﺨﺎﻥ ﻤﺎ ﺩﺍ ﭘﲑﺍﻥ ﺷﯿﺨﺎﻥ ﻤﺎ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﮐﻲ ﻧﻪ ﺭﺳﻲ
ﺑﯥ ﺗﺎ ﻣﯿﻮﻩ ﻧﻪ ﻧﺴﻲ ﺑﺎﻍ ﻤﺎ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﻤﺎ ﺑﺎﻍ ﻤﺎ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﻤﺎ ﺑﯥ ﺗﺎ ﻣﯿﻮﻩ ﻧﻪ ﻧﯿﺴﻲ
ﺍﯤ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺧﲑ ﺩﻱ ﻭﺻﻞ ﻫﻢ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻤﺎ ﻭﺻﻞ ﻫﻢ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻤﺎ ﺍﯤ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺧﲑ ﺩﻱ
ﺩ ﺧﺎﺻﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﺎﯼ ﻧﺎﺳﺖ ﻭﻱ ﻋﺎﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻏﻼﻡ ﯾﻮ ﻫﺮ ﻟﺮﻱ ﺑﺎﺩﺷﺎﻫﯽ
ﭘﺨﺘﮕﺎﻥ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﯤ ﺧﻢ ﮐﻲ ﺧﺎﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﺨﺘﻪ ﮐﻠﻪ ﺩﯼ ﭼﻪ ﻻﻑ ﺩ ﭘﺨﺘﮕ ﮐﺎ
ﭼﺎ ﭼﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺍﻭﺭﯾﺪﱄ ﻧﺎﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺧﻮ ﻫﻢ ﻫﻤﺮﻩ ﺋﯥ ﻧﻈﺮ ﭘﻪ ﻧﻨﮓ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻭﻱ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﻘﺎﻡ ﻟﻮﻱ ﭼﻪ ﻮﮎ ﻫﻐﻪ ﻭﻱ ﻣﻘﺎﻡ ﺑﯥ ﻣﻘﺎﻣﻪ ﻟﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ
ﻭ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﯾﻨﻲ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﮔﻠﻔﺎﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻮ ﻭﯾﻨﻮ ﮔﻞ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻏﺮﻕ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺁﺭﺯﻭ ﻟﺮﻱ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﻭ ﺷﺎﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺻﺒﺢ ﻭ ﺷﺎﻡ ﭘﻪ ﻫﻐﻮ ﺧﻠﻘﻮ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﯾﻮ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺗﺮ ﻏﻮږ ﺋﯥ ﺷﻲ ﺷﲑﯾﻦ ﮐﻼﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺑﻞ ﮐﻼﻡ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﮐﻠﻪ ﺍﺛﺮ ﮐﺎﻧﺪﻱ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻧﻮﺵ ﮐﺎﻧﺪﻱ ﺑﺎﺩﻩ ﭘﻪ ﺟﺎﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻣﺴﺘ ﻧﻮﺭﻱ ﻫﻤﻪ ﮐﺎﻧﺪﯼ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ
ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻪ ﯾﻢ ﻧﺘﯽ ﺯﻩ ﭘﻪ ﺩﺍﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩﺍﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﮔﲑ ﺩﻱ
ﺳﺘﺎ ﺳﻼﻡ ﺭﺍﻭړﻱ ﻟﺮﻩ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻫﺮ ﻭﺍﯾﻢ ﻫﻐﻮ ﭘﻪ ﺳﻼﻡ ﺩﻋﺎ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺯﻩ
۲۲
ﻣﺦ ﺋﯥ ﮐﻮږ ﻭﻱ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﻪ ﺳﻮﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻭﻭﯾﻨﻲ ﭘﻪ ﺳﱰﮔﻮ ﺭﻭﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ
ﭼﻪ ﯾﯥ ﺗﲑ ﺷﻲ ﺗﺮ ﺩﻣﺎﻏﻪ ﺑﻮﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺑﯥ ﺩﻣﺎﻏﻪ ﭘﻪ ﺗﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺗﺮ ﻣﺎﻝ ﺗﲑ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺭﻧﮕﻪ ﻗﺎﻣﺖ ﺩﻱ ﻟﻮﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ ﮐﻪ ﻟﻮﺋﻲ ﮐﯤ ﻪ ﺑﯥ ﺎﯾﻪ ﺧﻮ ﺋﯥ ﻧﻪ ﮐﯤ
ﺧﺪﺍﯼ ﻭ ﻣﺎ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﮐ ﮐﻮﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻧﻮ ﺑﻬﺎﺭ ﺩﻱ ﻋﺎﻟﻢ ﺳﲑ ﺩ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﮐﺎﻧﺪﻱ
ﭼﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺑﲑﺗﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻮﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻧﺸﻢ ﻭﻫﻠﻲ ﺩﻡ ﺩﻣﻪ ﻟﻪ ﻋﯿﺴﲐ ﺩ
ﭼﻪ ﯾﺎﺩﯦﻱ ﻣﻲ ﻗﺎﻣﺖ ﺩﻝ ﺟﻮﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻣﻲ ﻟﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻮ ﺭﻭﺩ ﺑﻬﯿﯼ
ﻭ ﻫﻐﻮ ﺗﻪ ﭼﻪ ﺮﮔﻨﺪ ﺷﻲ ﺧﻮﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺋﯥ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﯼ ﺳﭙﻨﺪ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻧﻘﺶ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺁﺑﺮﻭ ﻭﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻟﻡ ﻻﺷﻪ ﺋﯥ ﻣﺎ ﺗﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﮐﻲ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﻮﻱ ﺩﻱ ﺑﺲ ﻟﺮﻩ ﻟﯿﻮﻧﯿﻮ ﮐﺎږﯤ ﺭﺍ ﻟﺮﻩ ﻪ ﺋﯽ ﺯﻧﲑ ﻭﺗﻪ ﻭ
ﭼﻪ ﻭ ﺯړﻩ ﻭﺗﻪ ﭘﺮﯤ ﺑﺎﺳﻲ ﺭﻭﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻭ ﮔﻧﮓ ﻭﺗﻪ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺎﻥ ﭘﺮﯤ ﺑﺎﺳﻲ
ﺗﻠﻮﻧﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻟﻪ ﻣﺎ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺟﻮﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ ﮐﻪ ﺗﻪ ﺳﻞ ﻠﻪ ﻤﺎ ﺋﯥ ﺯﻩ ﺩ ﺳﺘﺎ ﯾﻢ
ﻧﻪ ﮔﺮﻭﻫﯿﻱ ﯾﺎﺭ ﭘﻪ ﻫﺎﻱ ﻭ ﻫﻮﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ ﮔﻞ ﻟﻨﺒﻪ ﺷﻪ ﺩ ﺑﻠﺒﻞ ﭘﻪ ﺁﻩ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ!
ﺳﺘﺎ ﮔﺎﺭ ﻃﻠﺐ ﮐﺎﻧﺪﻱ ﺑﻪ ﺎﺩﻱ ﻪ ﺧﻮﯼ ﮐﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺷﺎﻥ ﻭﻱ ﺩﻝ ﺁﺯﺍﺭ ﺳﺘﺎ
ﺳﺘﺎ ﻭﺍﺭ ﭘﺮﯤ ﻟﻄﺎﻓﺖ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺣﯿﻒ ﭼﻪ ﺍﻭﺭﯾﺪﻱ ﺷﻲ ﻟﯿﺪﻯ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺳﺘﺎ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺩﻱ ﻟﯿﺪﱄ ﭼﻪ ﭼﺎ ﻫﺮ ﺗﻪ ﺑﻞ ﻭ ﮔﻮﺭﻱ ﻧﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﯿﺎ
ﺳﺘﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺻﺪ ﺩﻱ ﯾﺎﺭﺍﻥ ﻃﺮﻑ ﻫﺮ ﺧﺪﺍﯼ ﺯﺩﻩ ﭼﻪ ﺗﻪ ﯾﺎﺭ ﺩ ﮐﻮﻡ ﯾﻮﻩ ﺋﯥ
ﺳﺘﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﭘﻪ ﺩﻱ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﻫﻤﺮﻩ ﺷﻲ ﻧﻪ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺍﯾﻮﺩﻭ ﭘﻮ ﺩ ﺎﻱ
ﺳﺘﺎ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭ ﻭ ﺧﺎﮐﺴﺎﺭ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻣﺎ ﺑﻞ ﺑﻪ ﻫﺴﻲ ﻧﻪ ﻭﻱ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﯼ ﮐﺎﻧﺪﻱ
ﺳﺘﺎ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻭ ﺯﻩ ﻭﺍړﻩ ﻋﻤﺮ ﮐﻩ ﻣﻪ ﻭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﺎ ﭘﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﻞ
ﺳﺘﺎ ﻧﮕﺎﺭ ﺯﻩ ﯾﯥ ﻤﺎ ﻧﮕﺎﺭ ﺗﻪ ﻋﺸﻖ ﻟﻪ ﺩﻱ ﺣﺴﻦ ﺣﺴﻨﻪ ﻟﻪ ﻋﺸﻖ
ﺳﺘﺎ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺯﻩ ﯾﯥ ﻃﺒﯿﺐ ﻤﺎ ﺗﻪ ﯾﻢ ﻃﺎﻟﺐ ﺯﻩ ﯾﯥ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻤﺎ ﺗﻪ
ﺳﺘﺎ ﺯﺍﺭ ﻻﻟﻪ ﭘﻪ ﻋﻨﺪﻟﯿﺐ ﯾﻢ ﺯﻩ ﯾﯥ ﺑﻬﺎﺭ ﻧﻮ ﺩ ﮔﻞ ﺗﺎﺯﻩ ﮐﻪ ﺗﻪ
ﺳﺘﺎ ﺑﺎﺭ ﯾﮏ ﺩﻱ ﻣﻨﻠﻲ ﻣﻲ ﻭﺍړﻩ ﺟﻮﺭ ﺩﻱ ﮐﻪ ﺟﻔﺎ ﺩﻩ ﮐﻪ ﺳﺘﻢ ﺩﻱ
ﺳﺘﺎ ﺧﺮﯾﺪﺍﺭ ﺟﻮﺭﻭﻧﻮ ﺩ ﯾﻢ ﺯﻩ ﭘﻠﻮﺭﻱ ﺑﻬﺎ ﭘﻪ ﻮﮎ ﺟﻔﺎ ﻭ ﺟﻮﺭ
ﺳﺘﺎ ﺗﺎﺭ ﻫﺮ ﭘﻪ ﮐﻩ ﺻﺪﻗﻪ ﺑﻪ ﺎﻥ ﺯﻟﻔﻮ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺷﻲ ﺿﺎﯾﻊ ﮐﻪ ﺗﺎﺭ ﯾﻮ
ﺣﯿﻒ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻻ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺳﺘﺎ ﻭﮐﻩ ﺭﺍ ﺩﻱ ﺍﺯﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﺳﻞ
ﺍﻭﺱ ﻣﻲ ﻣﻼ ﺗﻟﯥ ﺩﻩ ﭘﻪ ﮐﺎﺭ ﺳﺘﺎ ﮐﺎﺭﻩ ﻫﺮﻩ ﻟﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺯﻩ ﯾﻢ ﺗﲑ
۲۳
ﻣﺎ ﺍﻭﺭﯾﺪﱄ ﭼﺮﻱ ﻏﻮږﻭ ﭘﻪ ﻧﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﲑ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺧﻮﺑﺎﻥ ﻟﯿﺪﱄ ﻣﺎ
ﻣﺎ ﺍﺯﻣﺎﯾﻠﻲ ﻭﺍړﻩ ﺩﻱ ﺩﻟﱪﺍﻥ ﮐﺎ ﻧﻪ ﺳﺮﻩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﻟﻪ ﻭﻓﺎ ﻫﯿ
ﮐﺘﻠﻲ ﻣﺎ ﺑﻞ ﯾﻮ ﻣﺦ ﺗﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺑﯿﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺳﺘﺎ ﻭ ﮑﻠﻲ ﻣﺦ ﺗﻪ ﺩﻱ ﮐﺘﻠﻲ
ﻧﻮﺭ ﻏﻤﻮﻧﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻟﻪ ﺯړﻩ ﻭﯾﺴﺘﻠﻲ ﻣﺎ ﻏﻮﱄ ﻣﻲ ﻧﯿﻮﱄ ﺳﺘﺎ ﻏﻤﻮﻧﻮ ﺩ ﺯړﻩ
ﻣﺎ ﻭﮐﻠﻲ ﻻﺱ ﮐﺎﺭﻩ ﺑﻠﻪ ﻟﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮐﺎﺭ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﭘﻪ ﻻﺱ ﮐﻲ ﻭﺍﺧﯿﺴﺖ
ﻣﺎ ﮐﺮﱄ ﺩﻱ ﮐﻲ ﭘﻪ ﻏﻤﻮﻧﻪ ﺳﺘﺎ ﻧﻮﺭ ﻏﻤﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﻟﻪ ﺯړﻩ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻭﺗﻠﻲ
ﺑﯥ ﺩﻩ ﻧﻪ ﺩﻩ ﺧﻮﺏ ﺧﻨﺪﺍ ﭘﺴﻨﺪﱄ ﻣﺎ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﯥ ﯾﺎﺭﻩ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﻧﻪ ﮐﻡ
ﮐﺎ ﺩﺭﯾﺎ ﺩ ﺳﲑ ﮐﺸﺘﻲ ﭘﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﺩ ﮐﺎ ﭼﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﭘﻪ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﯿﺎ
ﻮﮎ ﺑﻪ ﻪ ﺯﻧﮓ ﺳﻮﺭﱄ ﺩ ﺑﺎﺩ ﭘﻪ ﺷﺎ ﮐﺎ ﺗﯧﺮﱄ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻫﯿﭽﺎ ﺗﻮﺳﻦ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩ
ﮐﺎ ﺍﻓﻼ ﻟﻪ ﺷﻲ ﻣﺮﻭﺕ ﺩ ﺍﻣﯿﺪ ﻧﻪ ﮐﯿﻱ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺁﺩﻣﯿﺖ ﭘﻪ ﻟﯿﻮﻩ ﻧﻪ
ﮐﺎ ﻭﻓﺎ ﺳﺮﻩ ﺯﺍﺩ ﺁﺩﻡ ﻟﻪ ﺩﯾﻮ ﮐﻠﻪ ﺩﻱ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﻣﯿﺪ ﻭﻓﺎ ﺩ ﻓﻠﮑﻪ ﻟﻪ
ﮐﺎ ﻓﺮﻕ ﺩ ﺗﻮﺭ ﻭ ﺩ ﺳﭙﲔ ﮐﻠﻪ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﮔﺮﺯﯼ ﺳﻤﻪ ﮐﻔﺮ ﺍﺳﻼﻡ ﭘﻪ ﺯﻣﺎﻧﻪ
ﮐﺎ ﻓﻨﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﭘﯿﺪﺍ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﻡ ﻫﺮ ﭘﻪ ﻭﻟﯿﺪ ﺳﱰﮔﻮ ﭘﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺩﻫﺮ ﺩ ﻓﻤﺎ
ﭼﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻪ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺩﻭﺭ ﻭ ﻣﺎﺭﺍ ﮐﺎ ﻫﯿ ﺍﻣﯿﺪ ﻣﻲ ﺩ ﺍﯾﺎﻡ ﭘﻪ ﮔﺮﺩﺵ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻫﻐﻪ ﭼﺎﺭﻱ ﭼﻪ ﺩﻱ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻪ ﻣﺎ ﮐﺎ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﻫﯿﭽﺎ ﻟﯿﺪﱄ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺷﻮﻡ ﻃﺎﻟﻊ ﻣﻲ ﻫﻠﺘﻪ ﺧﺎﺭ ﻨﻲ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺎ ﮐﻪ ﺩ ﮔﻠﻮ ﻏﻨﭽﻪ ﮐﯧﺩﻡ ﭘﻪ ﺩﺳﺘﺎﺭ ﮐﻲ
ﮐﺎ ﮐﻪ ﺩ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﭘﻪ ﺁﺭﺯﻭ ﺷﻢ ﺍﺳﺘﻐﻨﺎ ﮐﻪ ﻭﺯﻭﺭﻭ ﻭﺗﻪ ﻻﺱ ﮐﻡ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﮐﯿﻱ
ﺧﻮﺷﻲ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺩﯾﺪﻥ ﭘﺴﯽ ﮊړﺍ ﮐﺎ ﺟﺪﺍﺋﻲ ﺩ ﺧﺪﺍﯼ ﺑﻼ ﺷﻮﻩ ﻧﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﯿﻡ
ﮐﺎ ﭼﻪ ﺩ ﻧﻦ ﻭﻋﺪﻩ ﻣﻮﻗﻮﻓﻪ ﭘﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﻫﻤﺮﻩ ﺻﱪ ﺩﻱ ﻋﺎﺷﻖ ﺨﻪ ﻟﻪ ﮐﻮﻣﻪ
ﮐﺎ ﺩﯾﺒﺎ ﻟﮑﻪ ﺟﻠﻮﻩ ﻤﺎ ﻧﻈﺮ ﭘﻪ ﺩﻟﱪﻩ ﻭﺍﻏﻮﻧﺪﯤ ﺭﺍ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﻭﺭ ﺩ ﮐﻪ
ﮐﺎ ﻤﺎ ﺛﻨﺎ ﻫﻤﻪ ﮐﻡ ﭼﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﺯﻩ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻋﺸﻖ ﮐﻲ ﮐﻪ ﻮﮎ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﺍﯾﻲ
ﭼﻪ ﺭﻭﻍ ﺧﻠﻖ ﭘﻪ ﺭﻧﻮﺭ ﭘﻮﺭﻱ ﺧﻨﺪﺍ ﮐﺎ ﻣﻼﻣﺖ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺎﺋﻲ ﺩﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﺭﻭﺎﻧﻪ ﻭﺭځ ﺑﻪ ﻪ ﺭﻧﮓ ﻮﮎ ﻏﻼﻡ ﮐﺎ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻧﻨﮓ ﻭ ﻧﺎﻣﻮﺱ ﺩﻱ ﻭﺑﻠﻪ ﻟﺮﻱ
ﻣﺎ ﻋﺎﺟﺰ ﻟﺮﻩ ﺩ ﮔﻞ ﭘﻪ ﺎﻱ ﺧﺎﺭ ﺭﺍ ﮐﺎ ﮐﻪ ﺯﻩ ﻃﻤﻊ ﮐﻡ ﺩ ﮔﻠﻮ ﻟﻪ ﻃﺎﻟﻊ ﻧﻪ
ﮐﺎ ﺭﺳﻮﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻪ ﻣﻲ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﺯﻩ ﺎﻥ ﮊﻏﻮﺭﻡ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﮐﻲ ﻟﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ
ﮐﺎ ﺁﺷﻨﺎ ﺧﭙﻞ ﺩ ﺑﻠﺒﻞ ﻟﮑﻪ ﺛﻨﺎ ﭼﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﭘﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﮐﻲ ﻭﻱ ﺳﺮﺥ ﺭﻭﯾﻪ
ﮐﺎ ﺭﺍ ﭘﯿﺎﭘﻲ ﻣﻲ ﺩﯾﺪﻥ ﺩ ﺩﻟﱪ ﮐﻪ ﺩﺍ ﻮﺍﺏ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻫﻐﻪ ﮐﺎ ﭼﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﻭﻱ
۲٤
ﺎ ﻼ ﮐ ﺮ ﺍﻓ ﻲ ﺗ ﺮ ﺷ ﯥ ﺑ ﺎﻱ ﺋ ﺎ ﺎﻭﺍ ﮐ ﻪ ﻣ ﻮ ﺎ ﮐ ﺘ ﻪ ﺳ ﺮ ﭼ ﻫ
ﺎ ﺪﺍ ﮐ ﺎ ﺩ ﺩﺭ ﮔ ﺘ ﯥ ﺳ ﻪ ﺋ ﭼ ﻲ ﺎﻩ ﺷ ﺎﺩﺷ ﻪ ﺑ ﻪ ﻭﺭﺗ ﺎﻟ ﺎﻥ ﻫ
ﺎ ﺎ ﮐ ﻮﺭ ﺷ ﻪ ﻧ ﺊ ﻭﺗ ﺎﻫ ﺎﺩﺷ ﺑ ﻲ ﺪﺍ ﺷ ﺎ ﺩ ﺩﺭ ﮔ ﺘ ﻪ ﺩ ﺳ ﭼ
ﺎ ﺎ ﮐ ﻤ ﻪ ﺳ ﻪ ﭘ ﻪ ﺍﺭﺽ ﻧ ﻪ ﭘ ﻧ ﻪ ﻪ ﺭﻭﯾ ﺎ ﻟ ﺘ ﯥ ﺩ ﺳ ﺮ ﺑ ﻈ ﻧ
ﺎ ﺎ ﮐ ﻴ ﻪ ﺩﻧ ﻪ ﭘ ﻦ ﻧ ﻪ ﺩﻳ ﻪ ﭘ ﻧ ﻪ ﺨ ﻪ ﻣ ﺎ ﻟ ﺘ ﯥ ﺩ ﺳ ﻪ ﺑ ﻨ ﻴ ﻣ
ﺎ ﺎ ﮐ ﻨ ﺎﻥ ﻭﺍړﻩ ﻓ ﻬ ﺎﻥ ﺟ ﻲ ﺖ ﮐ ﺒ ﺤ ﺮ ﻭ ﻣ ﻬ ﻪ ﻣ ﺎ ﭘ ﺘ ﺳ
ﺎ ﺎﻻ ﮐ ﻲ ﺗ ﻪ ﮐ ﻨ ﯿ ﻪ ﻣ ﺎ ﭘ ﺘ ﺳ ﻱ ﻮﺭﻭ ﻭﮔ ﺎ ﮐ ﯿ ﺩ ﺩﻧ
ﺎ ﺎ ﮐ ﺪﻋ ﻪ ﻣ ﻠ ﭙ ﻪ ﺧ ﺮﮐ ﺗ ﺩﻱ ﯿ ﺎ ﮐ ﻪ ﺭﺿ ﺎ ﭘ ﺘ ﺎ ﺳ ﺭﺿ
ﺎ ﻮﺍ ﮐ ﻪ ﺧ ﻐ ﻪ ﻫ ﺦ ﭘ ﻢ ﻣ ﺩﻱ ﻫ ﻲ ﺦ ﺷ ﺎ ﻣ ﺘ ﻪ ﺳ ﻪ ﭼ ﻮﺍ ﺗ ﺮ ﺧ ﻭ ﻫ
ﺎ ﺎ ﮐ ﻔ ﺮﻩ ﺟ ﻪ ﺳ ﻐ ﻪ ﻫ ﻟ ﯤ ﺎ ﮐ ﻔ ﺮﻩ ﺟ ﺎ ﺳ ﻪ ﭼ ﻪ ﻟ ﭼ
ﺎ ﺎ ﮐ ﺮﻩ ﻭﻓ ﻪ ﺳ ﻐ ﻪ ﻫ ﻟ ﯤ ﺎ ﮐ ﺮﻩ ﻭﻓ ﺎ ﺳ ﻪ ﭼ ﻪ ﻟ ﮐ
ﺎ ﺪﺍ ﮐ ﻨ ﺮﻩ ﺧ ﺎ ﺳ ﻪ ﺗ ﻮﻟ ﺧ ﺪﻱ ﺎﻧ ﺮﻱ ﺧ ﺮ ﭼ ﻤ ﻪ ﻋ ﻪ ﭘ ﮐ
ﺎ ﯥ ﮊړﺍ ﮐ ﺴ ﺎ ﭘ ﻪ ﺗ ﻮ ﭘ ﺧ ﺮﻱ ﮊﺍړﻱ ﺮ ﭼ ﻤ ﻪ ﻋ ﻪ ﭘ ﮐ
ﺎ ﻮﻻ ﮐ ﻐ ﺸ ﺮ ﻣ ﻪ ﺫ ﮐ ﺎ ﭘ ﺘ ﺳ ﺪﺍﺭ ﻭﻱ ﯥ ﺩ ﺩﻳ ﺐ ﺋ ﻠ ﻄ ﻪ ﻣ ﮐ
ﺎ ﺎ ﮐ ﻴ ﺘ ﻪ ﺭ ﻪ ﭘ ﻨ ﻴ ﻮﮎ ﻣ ﻪ ﮐ ﺎﻡ ﺩﺍ ﺩﻱ ﻘ ﻮ ﻣ ﻨ ﻴ ﺘ ﺩ ﺭ
ﺎ ﻢ ﺩﺍ ﮐ ﻲ ﻫ ﺎﻥ ﻭﺍﻳ ﻤ ﻪ ﺭﺣ ﭼ ﻲ ﻲ ﮐ ﻘ ﺎﺷ ﻪ ﻋ ﺎﻥ ﭘ ﻘ ﺎﺷ ﻋ
ﮐﺎ ﻭﻓﺎ ﻫﻤﺮﻩ ﺟﻔﺎ ﻟﮑﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺻﺪ ﮐﺎ ﻤﺎ ﯾﺎﺭ ﻭﺍړﻩ ﺟﻔﺎ ﻫﺴﯽ ﻧﻪ ﭼﻪ
ﮐﺎ ﯾﻮ ﭘﻪ ﺳﻠﻪ ﻫﻤﺮﻩ ﻣﯿﻨﻪ ﯾﺎﺭ ﭘﻪ ﻣﺎ ﻟﮑﻪ ﺯﻩ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﯾﺎﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﲔ ﯾﻢ
ﮐﺎ ﮊړﺍ ﭘﺴﻲ ﻟﯿﻠﻲ ﭘﻪ ﮑﻪ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺯړﻩ ﺋﯥ ﻭړﻱ ﭘﻪ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻪ ﺟﻮﺭ
ﮐﺎ ﻧﻪ ﯾﻮﺍﺯﻱ ﺩﻏﻪ ﻧﺎﺯ ﭘﻪ ﻣﺎ ﻭ ﺗﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺩ ﺧﻮﺑﺮﻭﯾﺎﻧﻮ ﻧﺎﺯ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﺩﻱ
ﮐﺎ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺣﺴﻦ ﺩ ﺋﯥ ﭼﻪ ﺘﯥﻓﺮ ﺸﮑﻞ ﻫﻐﻪ ﻣﺦ ﺗﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺭﻱ ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ ﭼﻪ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﮐﻮﻫﮑﻦ ﻭﻱ ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ ﻫﻐﻪ ﮊﻭﻱ ﭼﻪ ﻣﲔ ﻭﻱ
ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ ﺭﻓﱳ ﻭﻱ ﻱ ﺗﻠﻪ ﺩﻱ ﻟﻪ ﺟﻬﺎﻧﻪﻫﺮ ﻧﻔﺲ ﺩ ﺳ
ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ ﻣﻦ ﻭﻱﮐﻪ ﺩ ﺳﻠﻮ ﺷﭙﻮ ﮐ ﻱﮐﯿ ﺟﺪﺍ ﯾﺎﺭﻩ ﺧﭙﻠﻪ ﻟﻪ ﺳﺒﺎ ﭼﻪ
ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ ﻲ ﺋﯥ ﻭﻃﻦ ﻭﻱﭼﻪ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﮐ ﯤﮐ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺩﻩ ﺧﺪﺍﯼ ﻟﻪ ﺍﻭﺭﻩ ﭘﯿﺪﺍ
ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ ﻤﻦ ﻭﻱﺩ ﻫﻐﻮ ﭼﻪ ﯾﺎﺭ ﺩ ﺩ ﺭﻗﯿﺐ ﻟﻪ ﺟﻮﺭﻩ ﺧﻮﺏ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﺎ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻏﻤﺠﻦ ﻭﻱ ﻱ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﮐﯿﺧﻮﺏ ﺧﻨﺪﺍ ﭘﻪ ﺑﯥ ﻏﻤ
۲٥
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺋﯥ ﻏﻢ ﺩ ﯾﺎﺭ ﻭﻱ ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺳﱰﮔﻮ ﮐﻲ ﺋﻲ ﺧﺎﺭ ﻭﻱ ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﯾﺎﺭ ﭘﻪ ﺑﻞ ﺩﯾﺎﺭ ﻭﻱ ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ ﺧﻮﺏ ﻟﻪ ﯾﺎﺭﻩ ﺳﺮﻩ ﻫﻢ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻫﻐﻪ ﮊﻭﻱ ﭼﻪ ﻫﻮﯿﺎﺭ ﻭﻱ ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ ﭘﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻲ ﺧﻮﺏ ﻫﻐﻪ ﮐﺎ ﭼﻪ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﻭﻱ
ﻫﻐﻪ ﻮﮎ ﭼﻪ ﻃﻠﺒﮕﺎﺭ ﻭﻱ ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ ﮐﻮﻡ ﻃﺎﻟﺐ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻣﻮﻧﺪﱄ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﻲ
ﭼﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﺩ ﭼﺎ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻭﻱ ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﺎ ﭘﻪ ﭘﻮ ﺳﱰﮔﻲ ﮐﻱ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﺍ ﺋﯥ ﻫﺴﻲ ﻻﺭ ﻭﻱ ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ ﺑﻠﻪ ﻻﺭ ﺩ ﻣﺮﮒ ﻟﻪ ﻻﺭﻱ ﮔﺮﺍﻧﻪ ﻧﺸﺘﻪ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻏﻮڅ ﭘﻪ ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭ ﻭﻱ ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ ﺩﻱ ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭ ﺩﻟﱪﺍﻧﻮ ﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻫﺮ
ﭼﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﻭ ﺧﺪﻣﺘﮕﺎﺭ ﻭﻱ ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﺎ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﯾﺎﺭ ﺑﻨﺪﻩ ﻭ ﺧﺪﻣﺘﮕﺎﺭ ﯾﻢ
ﮐﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺎﯾﻪ ﺑﯥ ﻭﺍړﻩ ﻫﻤﮕﻲ ﮐﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪﺍﯾﻪ ﺑﯥ ﭼﻪ ﮊﻭﯼ ﻫﻐﻪ
ﮐﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﻟﻪ ﭼﻨﮓ ﻭ ﻧﺎﯾﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﯥ ﺧﺪﺍﯾﻪ ﻭﺍړﻩ ﺩ ﺯړﻩ ﺭﻧ ﺩﻱ
ﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻱ ﭼﻪ ﻟﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﯾﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺎ ﺧﺮ ﺧﺎﺭﻱ ﺩﻩ ﭼﻪ ﺋﯥ ﯾﻮ ﻟﻪ ﺑﻠﻪ ﮐﺎﻧﺪﻱ
ﮐﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﭼﺎﺭﭘﺎﯾﻪ ﻟﻪ ﭼﻪ ﺯﺍﺩ ﺁﺩﻡ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺋﯥ ﺭﯾﺶ ﮐﻨﺪﻩ ﺟﺎﻣﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﻭﻱ
ﻫﺮ ﺳﯼ ﭼﻪ ﻟﻪ ﺩﯤ ﺳﺮﺍﯾﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺎ ﻫﻐﻪ ﺳﺮﺍﻱ ﻟﺮﻩ ﺑﻪ ﺗﻠﻪ ﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﮔﺮﺍﻥ ﻭﻱ
ﺩ ﻣﮕﺲ ﭘﻪ ﲑ ﻟﻪ ﻭﺭﺍﯾﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺎ ﺷﯽ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻭ ﭘﺘﻨﮓ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﻠﻬﻮﺱ
ﮐﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﻤﺎﯾﻪ ﻟﻪ ﮐﻠﻪ ﻫﻐﻪ ﭼﻪ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ ﺳﻮﺯﯾﺪﻱ ﭼﺎ ﻭﺷﻲ
ﮐﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺭﻫﻨﻤﺎﯾﻪ ﺭﻫﺮﻭﻟﻪ ﭼﻪ ﮐﺎ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﺭﯾﺒﺎﺭ ﺩ ﮑﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ
ﺗﺨﺖ ﻭ ﺗﺎﺝ ﺑﻪ ﺋﯥ ﻣﺮﮔﻲ ﺗﺎﺧﺖ ﻭ ﺗﺎﺝ ﮐﺎ ﺍﻭﺭﻧﮓ ﺯﯾﺐ ﭼﻪ ﺁﺭﺍﯾﺶ ﺩ ﺗﺨﺖ ﻭ ﺗﺎﺝ ﮐﺎ
ﮐﻪ ﺩﻱ ﭼﺎﺭﻱ ﺩ ﮐﺴﺮﱝ ﺍﻭ ﺩ ﺣﺠﺎﺝ ﮐﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﻲ ﺑﻪ ﺋﯥ ﭘﺎﺗﻲ ﻪ ﺑﺪ ﻧﻮﻡ ﺷﻲ
ﻮﮎ ﺑﻪ ﺸﮑﻠﻪ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻣﺰﺍﺝ ﮐﺎ ﺍﻭﺑﻪ ﺳﱰﮔﻮ ﻟﺮﻩ ﻻړﯤ ﺍﻭﺭ ﺩ ﺯړﻩ ﺷﻪ
ﻟﮑﻪ ﺑﺎﺯ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺗﺎﺭﻭ ﺍﻭ ﭘﻪ ﺩﺭﺍﺝ ﮐﺎ ﺟﺪﺍﺋﻲ ﻤﺎ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﮐﺎ ﻫﺴﻲ ﭼﺎﺭﻱ
ﻟﮑﻪ ﺍﻭﺭ ﭼﻪ ﻟﻪ ﮐﺒﺎﺑﻪ ﻧﻢ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﮐﺎ ﻤﺎ ﺍﻭﻲ ﭼﻪ ﭘﯿﺪﺍ ﺩ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﺭﯾﻢ ﺷﻮﯤ
ﮐﻪ ﻧﻮﺭ ﺧﻠﻖ ﻫﺎﻱ ﻭ ﻫﻮﻱ ﺗﻪ ﺍﺣﺘﯿﺎﺝ ﮐﺎ ﺯﻩ ﻏﻤﺠﻦ ﺩ ﻋﯿﺪ ﭘﻪ ﺟﺸﻦ ﺧﱪ ﻧﻪ ﺷﻮﻡ
ﮐﺎ ﺍﻣﺎﺝ ﻭﺭﺗﻪ ﺯړﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﻫﺮ ﻧﺎﻭﮎ ﭼﻪ ﺩ ﻗﻀﺎ ﻟﻪ ﺷﺴﺘﻪ ﺧﻴﮋﻱ
۲٦
ﭼﻪ ﻗﻀﺎ ﺷﻲ ﻭﺭﺩ ﻭ ﺎﺭ ﺣﮑﻤﺎ ﻪ ﮐﺎ ﻭﺭځ ﭼﻪ ﺑﺪﻩ ﺷﻲ ﻋﺎﻗﻞ ﺍﻭ ﺩﺍﻧﺎ ﻪ ﮐﺎ
ﭼﻪ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﺷﯽ ﺍﺩﯤ ﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻪ ﮐﺎ ﻣﻮﺭ ﻭ ﭘﻼﺭ ﺧﻮ ﻧﯿﮏ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯾﻪ ﻏﻮﺍړﻱ
ﭼﻪ ﻻﺱ ﻧﻪ ﺭﺳﻲ ﯾﺎﺭ ﻪ ﮐﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﻪ ﮐﺎ ﯾﺎﺭ ﻟﻪ ﯾﺎﺭﻩ ﭘﻪ ﻟﻮﯼ ﻻﺱ ﮐﻠﻪ ﺑﯧﻠﯧﯾﻴﭙﻪ ﻴﺮ ﻭ ﭘﻪ ﺩﻋﺎ
ﭼﻪ ﺧﺪﺍﯼ ﻧﻪ ﮐﺎ ﯧﺮﯤ ﻪ ﮐﻪ ﺩﻋﺎ ﻪ ﮐﺎ ﺩﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﮐﻭﻧﻲ ﺷﻲ ﻪ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﮐﺎﺭ ﮐﻲ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﻪ ﮐﻪ ﺗﻮﺍﻧﺎ ﻪ ﮐﺎ ﺑﺨﺖ ﭘﻪ ﺯﻭﺭ ﻭ ﭘﻪ ﺯﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﺎ ﺧﭙﻞ ﮐﻱ
ﻧﻮﺭ ﺩ ﺷﻤﻊ ﺧﻨﺪﺍ ﻪ ﮐﻪ ﮊړﺍ ﻪ ﮐﺎ ﺍﯼ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﭘﺘﻨﮓ ﻋﺬﺭ ﺷﻪ ﭼﻪ ﻭﺳﻪ
ﮐﺎ ﻧﺎﻣﺮﺩ ﺩﻱ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻣﻲ ﻧﺎﻣﺮﺩﻭ ﺩ ﺩ ﺑﯥ ﺩﺭﺩﻭ ﻫﻤﺪﻣﻲ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺑﯥ ﺩﺭﺩ ﮐﺎ
ﮔﻨﮕﻮ ﻧﻤﺮﻱ ﻫﻢ ﭘﻪ ﲑ ﺩ ﮔﻨﮕﻮ ﺯﺭﺩ ﮐﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﯥ ﺗﺎﺛﲑﻩ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺣﺪﯾﺚ ﺩﻱ
ﻫﻐﻪ ﺯﻣﮑﻪ ﺋﯥ ﻟﻪ ﺟﻨﺴﻪ ﺩ ﺧﭙﻞ ﮔﺮﺩ ﮐﺎ ﻫﺮ ﮐﺎﱄ ﭼﻪ ﻮﮎ ﭘﻪ ﺯﻣﮑﻪ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﮐﯧﺩﻱ
ﮐﻪ ﺻﺤﯿﺢ ﮐﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﻭﻱ ﺁﻩ ﺳﺮﺩ ﮐﺎ ﭘﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺩ ﻭﯾﺮ ﮊړﻟﯿﻮ ﻮﮎ ﻭﺭ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﮐﺎ ﭘﺮﻭﺭﺩ ﻧﺎﺯ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﭼﻪ ﺩﻭﺋﯽ ﻟﻪ ﻣﯿﺎﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﺷﻲ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﮐﺎ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﭘﻪ ﺩﻟﱪﻭ ﺩ ﺋﯥ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﮐﻪ ﭘﻪ ﮔﻨﺞ ﺩ ﺷﺎﻫ ﻓﺨﺮ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ ﮐﺎ
ﻫﻐﻪ ﺧﻂ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻲ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍﺭ ﮐﺎ ﺧﺮﻗﻪ ﭘﻮﺷﻪ ﭘﻪ ﺧﺮﻗﻪ ﮐﻲ ﺩﻱ ﻣﻮﻧﺪﱄ
ﻫﻐﻪ ﻋﯿﺶ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺑﻠﺒﻠﯽ ﭘﻪ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﮐﺎ ﭘﺘﻨﮕﺎﻧﻮ ﻟﺮﻩ ﺧﺪﺍﯼ ﻭﺭﮐﻩ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﮐﻲ
ﭘﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﮐﻲ ﻏﻢ ﺩ ﻫﺠﺮ ﻭﺭﺩ ﻭ ﺎﺭ ﮐﺎ ﻧﯿﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻪ ﺑﺪ ﺑﺪﻝ ﺩ ﻫﯿﭽﺎ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﺧﻮ ﭘﻪ ﭼﺎ ﺋﯥ ﺗﻮﺭ ﻟﺤﺪ ﭘﻪ ﭼﺎ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﮐﺎ ﻧﺲ ﺩ ﮔﻮﺭ ﻭ ﺩ ﻣﻮﺭ ﯾﻮ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻣﻌﻨﲐ ﮐﻲ
ﺑﯿﺎ ﻣﻼﺡ ﺩ ﺯړﻭﻧﻮ ﮐﻠﻪ ﻫﻠﺘﻪ ﮐﺎﺭ ﮐﺎ ﺩ ﺑﯧۍ ﭘﻪ ډﻭﺑﯿﺪﻭ ﭼﻪ ﺭﺏ ﺭﺍﺿﻲ ﺷﻲ
ﮐﺎ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﻭﺍړﻩ ﻣﺸﺎﻃﯥ ﺩ ﻣﺸﻘﺖ ﻫﻐﻪ ﻣﺦ ﭼﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺯﺍﺩ ﺎﯾﺴﺘﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﻓﻠﮏ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺑﺨﺖ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﮐﺎ ﯾﺎﺭ ﺩ ﻧﺎﺯ ﻟﻪ ﺧﻮﺑﻪ ﭘﺎﯥ ﭘﺴﻲ ﮔﺮﺯﻱ
ﻟﮑﻪ ﺷﻤﻊ ﭼﻪ ﻮﮎ ﺑﻠﻪ ﭘﻪ ﻣﺰﺍﺭ ﮐﺎ ﻧﯿﻤﻲ ﺷﭙﯥ ﺋﯥ ﯾﺎﺭ ﺗﺮ ﺳﺮﻩ ﭘﻮﺭﻱ ﮐﯿﻨﻲ
ﭘﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ ﮐﻲ ﭼﻪ ﻪ ﻭﻱ ﻫﺴﻲ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﮐﺎ ﺩ ﻣﺴﺘ ﺩ ﻫﻮﯿﺎﺭۍ ﯾﻮﻥ ﺮﮔﻨﺪ ﻭﻱ
ﻫﺮ ﺳﺮﻭﺩ ﺁﻭﺍﺯ ﭘﻪ ﻃﻮﺭ ﺩ ﺧﭙﻞ ﮐﺎﺭ ﮐﺎ ﻧﺸﻲ ﮐﻮﱄ ﺯﺍﻍ ﻧﻐﻤﻪ ﺑﻠﺒﻠﻮ ﺩ
ﮐﺎ ﺩﻳﻨﺎ ﭘﻪ ﺑﺪﻟﻪ ﻣﺘﺎﻉ ﺩﻳﻦ ﺩ ﭼﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻫﺴﻲ ﺑﯥ ﻭﻗﻮﻑ ﺳﻮﺩﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﺩﻱ
۲۷
ﺗﻐﲑ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺩ ﺧﺪﺍﯼ ﮐﻩ ﺑﻪ ﻮﮎ ﭘﻪ ﭘﻮﻫﻪ ﮐﻪ ﺳﯼ ﺩ ﺧﭙﻠﻲ ﭘﻮﻫﻲ ﺗﻘﺼﲑ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﮐﻪ ﻮﮎ ﻫﯿﭽﺮﻱ ﻧﻈﺮ ﭘﻪ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺧﻮﺍﻩ ﻣﺨﻮﺍﻩ ﺑﻪ ﺩ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﺷﻮﯼ ﻭﺭ ﭘﯿ ﺷﻲ
ﮐﺎ ﻧﻪ ﺷﺒﮕﲑ ﻭ ﺑﯿﺪﺍﺭﻱ ﻫﯿﭽﺮﻱ ﮐﻪ ﺩ ﻫﻐﻮ ﭼﻪ ﺑﺨﺖ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻭﻱ ﻏﻢ ﺋﯥ ﻧﺸﺘﻪ
ﭼﻪ ﻓﻼﻧﻲ ﺳﯼ ﺗﺎﻻﺵ ﻭ ﺗﺪﺑﲑ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺩﺍ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻲ ﮐﻢ ﭘﻮﻫ ﻣﻮﻧﻩ ﻪ ﻭﺍﯾﻮ
ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻻﺱ ﺑﻪ ﺧﭙﺴﺮ ﻫﯿﻮﮎ ﺩﻟﮕﲑ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺩﻟﮕﲑﻱ ﺍﻭ ﺧﻮﺷﺤﺎﱄ ﮐﻪ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻻﺱ ﻭﻱ
ﺳﱰﮔﻲ ﻭﺧﻮﺭﻩ ﭼﻪ ﻮﮎ ﻫﻤﺮﻩ ﻧﻈﲑ ﻧﻪ ﮐﺎ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺩ ﺧﺪﺍﯼ ﺮﮔﻨﺪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻪ ﮐﻲ
ﺑﺮﻕ ﺑﻪ ﻫﯿﻮﮎ ﭘﻪ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﮐﻲ ﺍﺳﲑ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺩﺍ ﻧﻔﺲ ﭘﻪ ﻣﺜﺎﻝ ﺑﺮﻕ ﺻﻮﺭﺕ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﺩﻱ
ﮐﻮﻡ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻣﻨﺖ ﺩ ﻭﺯﯾﺮ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺩﻱ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪ ﻭﺍړﻩ ﻫﻤﻪ ﺳﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﺩ
ﭼﻪ ﻓﻠﮏ ﺋﯥ ﻭ ﺁﺧﺮ ﻭﺗﻪ ﻭﯾﺮ ﻧﻪ ﮐﺎ ﮐﻮﻡ ﻭﺍﺩﻩ ﮐﻮﻣﻪ ﮐﻮﮊﺩﻥ ﺩﻩ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﻲ
ﻳﺎﺭﻱ ﻪ ﭘﮑﺎﺭ ﭼﻪ ﻧﻐﻮﺗﻪ ﺩ ﭘﲑ ﻧﻪ ﮐﺎ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻫﺮ ﯾﻮ ﺳﯼ ﺍﺳﻢ ﺩ ﭘﲑ ﺍﺧﻠﻲ
ﭼﻪ ﺩ ﭘﻼﺭ ﻭﯾﻞ ﭘﻪ ﺯﻭﻱ ﻪ ﺗﺎﺛﲑ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺩﻏﻪ ﻧﻲ ﺩ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻧﻮﺭ ﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﺷﺮﻣﻪ ﺋﯥ ﻫﯿ ﻏﻞ ﻭﮐﺎ ﺳﲑ ﻧﻪ ﮐﺎ ﮐﯿﻱ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺎﺻﺤﻪ ﻟﻪ ﭼﺎﺭﻱ ﻫﺴﻲ
ﻮﮎ ﮔﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺎﻥ ﺩ ﻫﺴﻲ ﺗﮑﺒﲑ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺷﻲ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﻭ ﺗﮑﺒﲑ ﭘﺴﯥ ﻣﺮﺩﻩ ﭘﻪ
ﺎﻥ ﯾﻮ ﺩﻡ ﺩ ﺧﺪﺍﯼ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﺯﻫﲑ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺯﻫﲑﯾﻱ ﻋﻤﺮ ﺩﺭﺳﺖ ﭘﺴﯥ ﺩﻧﯿﺎ ﭘﻪ
ﺩﻝ ﺟﻮﺋﻲ ﭘﻪ ﯾﻮﻩ ﻮﮎ ﺩ ﻓﻘﲑ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺩ ﻋﻴﺎﻝ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﺗﲑ ﺗﺮ ﺳﺮ ﻭ ﻣﺎﻝ ﺷﻲ
ﻭ ﺁﺷﻨﺎ ﻭﺗﻪ ﮐﺎﺗﻪ ﭘﻪ ﲑ ﲑ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﮔﺮﻡ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻧﺎﺭﯤ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺍﻭﺭﻱ
ﮐﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﻫﺴﻲ ﺍﻭﺑﻮ ﭘﻪ ﮐﺮﻪ ﻟﮑﻪ ﭼﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﭘﻪ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﺩ ﺩﯤ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﺎ
ﭘﻪ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺑﺎﻧﺪﯼ ﻧﺎﺣﻖ ﺩ ﺑﻮﺩ ﮔﻤﺎﻥ ﮐﺎ ﻧﺸﺘﻪ ﺑﻘﺎ ﮐﺮﻲ ﺩ ﻣﺦ ﭘﻪ ﺍﻭﺑﻮ ﺩ
ﻟﮑﻪ ﻭړﮐﻲ ﺩﺭ ﺑﺪﻝ ﭘﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﻧﺎﻥ ﮐﺎ ﺑﺎﯾﻠﻮ ﺩﻧﯿﺎ ﭘﻪ ﺩﯾﻦ ﻫﺴﻲ ﻧﺎﺩﺍﻧﺎﻧﻮ
ﺍﻭﺭ ﺍﻭﺑﻪ ﺳﺮﻩ ﺍﺳﺘﻮﮔﻨﻪ ﭘﻪ ﻪ ﺷﺎﻥ ﮐﺎ ﺩ ﺩﻧﯿﺎ ﻭ ﺩﯾﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﻭ ﺑﻠﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﮐﺎﻻ ﺳﱰﮔﻮ ﺑﻪ ﻮﮎ ﻨﮕﻪ ﭘﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﮐﺎ ﺩﻱ ﻣﲑﻩ ﺧﺎﺻﯿﺘﻪ ﻟﻪ ﻧﻔﺲ ﺩ ﻋﺸﻖ
ﻫﺴﻲ ﺩﯾﻦ ﻭ ﺩﻧﯿﺎ ﺣﮑﻢ ﭘﻪ ﺎﻥ ﺎﻥ ﮐﺎ ﻟﮑﻪ ﮐﺎﺭ ﺩ ﮔﻮﺵ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺳﺮﻩ ﺑﯿﻞ ﺩﻱ
ﻟﮑﻪ ﻮﮎ ﭼﻪ ﺩ ﺑﺎﻍ ﺳﲑ ﭘﻪ ﺧﺰﺍﻥ ﮐﺎ ﭘﻪ ﭘﲑۍ ﮐﻲ ﺩ ﻮﺍﻧ ﺧﯿﺎﻝ ﺩﻱ ﻫﺴﻲ
ﮐﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ ﻮ ﺍﺳﺘﻮﮔﻨﻪ ﺳﻔﺮ ﭘﻪ ﺑﯥ ﺩﺭﮔﺎﻫﻪ ﺋﯥ ﺑﻞ ﺎﻱ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻧﺸﺘﻪ
۲۸
ﮐﺎ ﻧﻪ ﭘﺮﻭﺍ ﻣﺎﻭﺗﺎﻧﻮ ﺩ ﻫﺎﺗﻲ ﻣﺴﺖ ﮐﺎ ﻧﻪ ﻭﯾﻨﺎ ﻧﺎﺻﺤﺎﻧﻮ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ
ﮐﻪ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺎ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﯾﺎﺭﻩ ﺟﺪﺍ ﻧﻪ ﮐﺎ ﻭﺍړﻩ ﺟﻮﺭ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻫﺮ ﻣﻲ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﻱ
ﻏﻨﭽﯥ ﺳﺮ ﭘﻪ ﺯﺍﻧﻮ ﮐﯧﻮﺩ ﺧﻨﺪﺍ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺮﮔﻨﺪﻩ ﻭﺭ ﺷﻮﻩ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﻲ ﮔﻠﻮ ﺩ ﭼﻪ
ﺯړﻩ ﭼﻪ ﮊﺍړﻱ ﺳﱰﮔﻲ ﻪ ﺭﻧﮓ ﮊړﺍ ﻧﻪ ﮐﺎ ﻭ ﺳﯿﻼﺏ ﺗﻪ ﺩ ډﻧﻭﮐﻲ ﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺩﻱ
ﮐﺎ ﻧﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺩ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﻲ ﮑﻪ ﺩﺍﻧﺎ ﻭﺩﺍﻧﻪ ﺩﻩ ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﮐﻞ ﺩﻧﯿﺎ
ﮐﺎ ﻧﻪ ﺑﻘﺎ ﮑﻪ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﺣﺒﺎﺏ ﺩ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺯړﻩ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻫﻮﺍ ﭘﻮﺭﻱ ﺗﱄ
ﮐﺎ ﻧﻪ ﺳﻮﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺩﺍ ﺳﯼ ﻫﲊﻣﻨﺪ ﺑﯥ ﻫﲊ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻮﮎ ﺩﯾﻦ ﭘﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﭘﻠﻮﺭﯾﻲ
ﭼﻪ ﺑﯥ ﺧﺪﺍﯾﻪ ﻧﻮﺭﻩ ﻣﯿﻨﻪ ﭘﻪ ﭼﺎ ﻧﻪ ﮐﺎ ﮐﻪ ﻮﮎ ﻭﺍﺋﻲ ﻫﻮﯿﺎﺭ ﮐﻮﻡ ﺩﻱ ﻭﺍﯾﻪ ﺩﺍ ﺩﻱ
ﻫﺮ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﭼﻪ ﺩﻟﺠﻮﺋﻲ ﺩ ﮔﺪﺍ ﻧﻪ ﮐﺎ ﮔﺪﺍﺋﻲ ﮐﻪ ﻭﺭﭘﯿﯧﻱ ﺎﻱ ﺋﯥ ﺩﺍ ﺩﻱ
ﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩﻟﱪ ﺋﯥ ﺩﻭﺍ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺭﻏﯿﯼ ﻧﮕﺎﻩ ﯾﻮﻩ ﭘﻪ ﺋﯥ ﺑﯿﺪﻝ ﭼﻪ
ﻧﻮﺭﻩ ﻣﯿﻨﻪ ﭘﻪ ﭼﺎ ﺑﯥ ﻟﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﻪ ﮐﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺯړﻩ ﺋﯥ ﻭﻱ ﭘﻪ ﯾﺎﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺑﺎﯾﻠﻮﻱ
ﻫﻐﻪ ﻏﻮږ ﻫﺮ ﮔﺰ ﭘﻪ ﻧﻮﺭﻩ ﻭﯾﻨﺎ ﻧﻪ ﮐﺎ ﭼﻪ ﺗﺮ ﻏﻮږ ﺋﯥ ﻭﻱ ﻭﯾﻨﺎ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﻮﯤ
ﭼﻪ ﺩ ﺯړﻩ ﻏﻮﱄ ﺭﻭﺵ ﭘﻪ ﮊړﺍ ﻧﻪ ﮐﺎ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺭﺳﻲ ﺩ ﯾﺎﺭ ﺗﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﻣﻪ
ﮐﻪ ﺍﻏﯿﺎﺭ ﻣﻲ ﺧﺪﺍﯼ ﻟﻪ ﻣﯿﺎﻧﻪ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻫﻐﻪ ﯾﺎﺭ ﭘﻪ ﮊړﺍ ﺧﻮښ ﯾﻢ
ﮐﺎﻣﺮﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﺨﻪ ﻏﻮﺍړﻱ ﻧﺎﮐﺎﻡ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﺑﯥ ﺧﭙﻠﻪ ﻧﮕﺎﺭﻩ ﺁﺭﺍﻡ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﺩ ﮐﻮﻡ ﺁﺱ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﮐﻲ ﺩﺧﻞ ﻟﮕﺎﻡ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺑﯥ ﻧﺎﮐﺎﻣﻪ ﺯﯾﺴﺖ ﻣﺤﺎﻝ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﯥ
ﻣﺎﻟﮏ ﮑﻪ ﻗﺼﺪ ﺩ ﻗﺼﺮ ﻭ ﺩ ﺑﺎﻡ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﮐﺎ ﻧﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﻫﯿﭽﺎ ﺩ ﺭﺿﺎ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﮔﺎﻩ ﺋﯥ ﮐﯿﻨﻮﻱ ﭘﻪ ﺗﺨﺖ ﮐﻠﻪ ﭘﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ
ﺗﺮﮐﯥ ﮑﻪ ﻭ ﻫﯿﭽﺎ ﺗﻪ ﺳﻼﻡ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺑﯥ ﻟﻪ ﺳﺮﻭﻱ ﭼﻪ ﺁﺯﺍﺩﻩ ﺧﺪﺍﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻩ
ﮑﻪ ﺯﺭﮐﻪ ﻭ ﭼﻤﻦ ﺗﻪ ﺧﺮﺍﻡ ﻧﻪ ﮐﺎ ﮐﻮﻩ ﻭ ﺩﺷﺖ ﻫﻢ ﺩ ﺧﺰﺍﻥ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺭﯾﺩﻱ
ﮐﺎ ﻧﻪ ﻗﯿﺎﻡ ﺳﺠﻮﺩﻩ ﺩﯤ ﻟﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﭼﺎ ﭼﻪ ﺳﺮ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﻭ ﯾﺎﺭ ﺗﻪ ﺍﯾﻲ
ﮐﺎ ﻧﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﻫﺴﻲ ﺑﺤﺮ ﻟﮑﻪ ﭼﻪ ﺋﯥ ﮐﻩ ﺩ ﯾﺎﺭ ﭘﻪ ﻟﻮﺭﻱ ﻟﻮﺘﯥ
ﻮ ﺻﻮﺭﺕ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﮐﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺷﻤﻌﻪ ﻟﮑﻪ ﻧﺸﺘﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺩ ﻧﺸﺴﱳ
ﮐﺎ ﻧﻪ ﭘﯿﻐﺎﻡ ﺩ ﺑﻮﺳﯥ ﺩ ﻓﮑﺮ ﻫﻐﻪ ﭼﻪ ﻣﺤﻈﻮﻅ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺗﺶ ﺑﻮﻱ ﺩ ﻣﻬﺮﻭﯾﺎﻧﻮ
ﮐﺎ ﻧﻪ ﺟﺎﻡ ﭘﻪ ﺷﺮﺍﺑﻮ ﺩ ﻣﯿﻨﻪ ﻧﻮﺭﻩ ﭼﻪ ﻟﺬﺕ ﺋﯽ ﺩ ﺳﺮﻭ ﺷﻨﻭ ﻭﻱ ﻣﻮﻧﺪﱄ
ﻮ ﺩﺍ ﻧﻮﺭ ﻟﺬﺕ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺳﺮ ﺣﺮﺍﻡ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺩﻱ ﺣﺮﺍﻡ ﻣﻲ ﻟﺒﻮ ﻟﻌﻠﻮ ﺩ ﻫﻐﻮ ﭘﻪ
ﻟﮑﻪ ﻋﺬﺭ ﭼﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺗﻪ ﻏﻼﻡ ﻧﻪ ﮐﺎ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻫﺴﯽ ﻭ ﺧﭙﻞ ﯾﺎﺭ ﺗﻪ ﺑﯥ ﺣﺠﺖ ﺩﻱ
۲۹
ﺩﺍ ﻣﺤﻨﺖ ﻭﺍړﻩ ﻤﺎ ﺩ ﻣﺦ ﺁﺑﺮﻭ ﮐﺎ ﻤﺎ ﺍﻭﯽ ﭼﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺷﺴﺖ ﻭ ﺷﻮ ﮐﺎ
ﮐﻪ ﻮﮎ ﺳﺮ ﻭ ﺧﭙﻞ ﮔﺮﯾﻮﺍﻥ ﻭﺗﻪ ﻓﺮﻭ ﮐﺎ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﺩ ﺳﯿﻨﯥ ﭼﺎﮎ ﺑﻪ ﻭﺭ ﺮﮔﻨﺪ ﺷﻲ
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﭼﻪ ﺩ ﭼﺎ ﺍﻭﻲ ﭘﻪ ﺷﯿﺒﻮ ﮐﺎ ﺗﻞ ﺋﯥ ﻣﺦ ﻭﻱ ﺗﺮ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﭘﻮﺭﻱ ﻭﻟﻠﻲ
ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﻪ ﺣﺠﺖ ﺩ ﺎﻥ ﭘﻪ ﺳﻮﺩ ﮐﺎ ﺩ ﻋﺸﻖ ﺍﻭﺭ ﭼﻪ ﺷﻤﻊ ﺧﻮﺩ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻗﺒﻮﻝ ﮐ
ﮐﺎ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺎﯾﻪ ﺑﯥ ﻟﺮﻩ ﻪ ﺑﻠﺒﻞ ﮔﻞ ﻪ ﻧﻪ ﻭﺍﯾﻲ ﭼﻪ ﻏﺮﻕ ﭘﻪ ﻭﯾﻨﻮ ﻧﺎﺳﺖ ﻭﻱ
ﺟﺪﺍﺋﻲ ﺳﯼ ﭘﻪ ﺎﻥ ﭘﻮﺭﻱ ﺑﻪ ﮐﻮﻩ ﮐﺎ ﺯﻩ ﮐﻪ ﻣﺮﮒ ﻏﻮﺍړﻡ ﺑﯥ ﯾﺎﺭﻩ ﺧﻮ ﮔﺮﻡ ﻧﻪ ﯾﻢ
ﻣﮕﺮ ﺧﺪﺍﯼ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﭘﯧﺮﺯﻭ ﮐﺎ ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ ﭘﻪ ﻣﺤﻨﺖ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﺎ ﻣﻮﻧﺪﱄ
ﯾﺎﺭ ﻟﻪ ﯾﺎﺭﻩ ﺳﺮﻩ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻭﻓﺎ ﻧﻪ ﮐﺎ ﻮ ﯾﻮ ﻠﻪ ﺋﯥ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﭘﻪ ﺟﻔﺎ ﻧﻪ ﮐﺎ
ﭼﻪ ﻗﺒﻮﻝ ﺑﻪ ﺩﻏﻪ ﻋﺠﺮ ﻤﺎ ﻧﻪ ﮐﺎ ﮐﻪ ﺋﯥ ﺳﺮ ﭘﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﻭﺭﮐﻡ ﺯﻩ ﭘﻮﻫﯿﻡ
ﮐﺎ ﻧﻪ ﺭﺿﺎ ﻧﻮﺭﻭ ﺩ ﻫﯿﭽﺮﻱ ﻫﻐﻪ ﺗﻠﻠﻲ ﻣﺎﺩﺭ ﺯﺍﺩ ﻭﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺭﺿﺎ
ﻣﻬﺮﻭﯾﺎﻥ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺩ ﺧﻀﺮ ﺳﻮﺩﺍ ﻧﻪ ﮐﺎ ﻭﻱ ﻧﻪ ﺣﺎﺻﻠﻪ ﻣﺪﻋﺎ ﺧﭙﻠﻪ ﺋﯥ ﻮ
ﮔﻮﺵ ﻭ ﻫﻮﺵ ﺩ ﺩﻋﺎﮔﻮ ﭘﻪ ﺩﻋﺎ ﻧﻪ ﮐﺎ ﻋﻤﺮ ﭘﻪ ﮐﻮﻡ ﺩﻋﺎ ﻠﻪ ﺳﻞ ﺋﻲ ﮐﻪ
ﮐﺎ ﻧﻪ ﭘﺮﻭﺍ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻟﻪ ﺳﺮﻭﻩ ﻟﮑﻪ ﻭﮐﺎږﻡ ﭘﺴﯥ ﺁﺗﺸﲔ ﻧﻪ ﺁﻫﻮ ﮐﻪ
ﮐﺎ ﻧﻪ ﻧﺎﺭﻭﺍ ﮐﻪ ﻧﺎﺭﻭﺍ ﻭﺍړﻩ ﺧﻮ ﺩﺍ ﮐﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻘ ﮐﻲ ﺁﺭﺍﻡ ﻏﻮﺍړﻱ
۳۰
ﺏ
ﺑﻴﺎ ﻣﻲ ﻭﺳﭙﺎﺭﻱ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﭘﻪ ﻗﺼﺎﺏ ﻃﻨﺎﺏ ﭘﻪ ﺯﻟﻔﻮ ﺩ ﻭﺗﻱ ﻣﻲ ﻻﺱ
ﭼﻪ ﺑﯥ ﺳﺮﻩ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﺣﺒﺎﺏ ﻫﺴﻲ ﺁﺏ ﺋﯥ ﺩﻱ ﺩ ﺩﻭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﭘﻪ ﺗﻴﻎ ﻛﻲ
ﺩﺍ ﻫﻼﻝ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺎﻱ ﺭﺍﺷﻲ ﺩ ﺭﻛﺎﺏ ﭼﻪ ﺗﻮﺳﻦ ﺩ ﻓﻠﻚ ﺯﻳﻦ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻟﻪ ﻧﺎﺯﻩ
ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻫﻢ ﺳﭙﻮږﻣ ﻻﺱ ﭘﻪ ﻛﻨﻭﻟﻰ ﺣﺴﻦ ﺩ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺩﺭﻭﻳﺰﻩ ﺋﯥ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﭘﻪ
ﺷﻬﺎﺏ ﺳﺮﻩ ﺑﻬﻴﻱ ﻣﻲ ﭼﺸﻤﺎﻧﻮ ﻟﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻳﺎﺩ ﻛﻲ ﻣﻲ ﺳﺮﯤ ﺷﻮﻧﻱ ﺳﭙﻴﻦ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺩﻱ
ﺭﺍﺗﻪ ﻫﻴ ﺷﻲ ﺩ ﮔﻠﻮﻧﻮ ﺁﺏ ﻭ ﺗﺎﺏ ﭼﻪ ﺩ ﻣﺦ ﻭ ﺁﺏ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺗﻪ ﺋﯥ ﻧﻈﺮ ﻛﻡ
ﺩﺭﺳﺖ ﻣﻲ ډﻭﺏ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﻣﻚ ﻭ ﭘﻪ ﮔﻼﺏ ﭼﻲ ﻧﺴﻴﻢ ﺋﯥ ﺩ ﺯﻟﻔﻴﻨﻮ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻲ
ﻟﻜﻪ ﻮﻙ ﭘﻪ ﻧﻐﻤﻪ ﺧﻮښ ﻭﻱ ﺩ ﺭﺑﺎﺏ ﭼﻪ ﺩ ﺳﭙﻲ ﺁﻭﺍﺯ ﺋﯥ ﻭﺍﻭﺭﻡ ﻫﺴﻲ ﺧﻮښ ﻳﻢ
ﺑﺎﺭﻱ ﭼﺮﻱ ﺷﻲ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺎ ﻭﯤ ﻣﺦ ﺋﯥ ﮔﻮﻧﺪﻱ ﻭﻭﻳﻨﻢ ﭘﻪ ﺧﻮﺏ ﻛﻲ
ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺩﻱ ﻏﺰﻝ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﭘﻪ ﻏﺰﻝ ﻛﻲ ﺧﻮ ﺩﻭﻩ ﺑﻴﺘﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻭﻱ
۳۱
ﭘﻪ ﺩﺍ ﺗﺎﻭ ﻛﻲ ﻤﺎ ﺯړﻩ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻛﺒﺎﺏ ﻫﺮ ﻣﻄﺮﺏ ﭼﻪ ﻏﻮږﻱ ﺗﺎﻭ ﻛﺎ ﺩ ﺭﺑﺎﺏ
ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺷﻢ ﮔﺮﻳﻮﺍﻥ ﻴﺮﻱ ﻣﺴﺖ ﺧﺮﺍﺏ ﭼﻪ ﺳﺎﻣﻊ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻧﻐﻤﻪ ﭘﻪ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺷﻢ
ﭼﻪ ﻫﻴﻮﻙ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﻟﺮﻱ ﻧﻪ ﺗﺎﺏ ﻫﻢ ﺋﯥ ﺗﺎﺭ ﻫﻢ ﺋﯥ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻫﺴﻲ ﺍﺛﺮ ﻛﺎ
ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﻱ ﺁﻏﺎﺯ ﭘﺮﯤ ﺷﻌﺮ ﺩﺭﻳﻢ ﻳﻮ ﺋﯥ ﺳﺎﺯ ﺑﻞ ﺋﯥ ﺁﻭﺍﺯ ﻭﻱ ﺩ ﻟﺘﻴﻮ
ﭼﻪ ﻣﺨﺰﻱ ﺋﯥ ﻧﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭﻱ ﻧﻪ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻠﻮﺭﻡ ﺋﯥ ﻳﻮ ﺳﺎﻗﻲ ﺩ ﻨﮕﻪ ﻛﻴﻨﻲ
ﻧﺎﺏ ﻣﻲ ﺩ ﺻﺮﺍﺣﻲ ﺋﯥ ﭘﻨﻢ ﺍﻭ ﻛﻨﺠﻪ ﻠﻮﺭ ﭘﻪ ﻓﺘﻨﯥ ﻭﺍړﻩ ﻠﻮﺭ ﺩﺍ
ﺭﻳﺎﺏ ﻧﻬﻢ ﻛﺒﺎﺏ ﺩ ﺷﻐﻞ ﺍﺗﻢ ﺷﭙﻡ ﻭﻗﺖ ﺩ ﻧﻮ ﺑﻬﺎﺭ ﺍﻭﻭﻡ ﻮﺍﻧﻲ ﻭﻱ
ﺗﺮﻭ ﻮﻙ ﻪ ﺭﻧﮓ ﻨﻲ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﺷﻲ ﻮﻝ ﺳﺮﻩ ﺁﻓﺘﻮﻧﻪ ﻫﻤﺮﻩ ﺩﺍ ﭼﻪ
ﻳﺎ ﺑﻪ ﺩﻳﻮ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻭﻱ ﻳﺎ ﺩﻭﺍﺏ ﭼﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﭘﺮﯤ ﺍﺛﺮ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﻛﻪ ﻗﺎﺩﺭ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﻭ ﭘﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﺮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﻲ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﺩ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻛﺎﺭﻭ
ﻋﺘﺎﺏ ﻫﻢ ﺩﻱ ﻋﺬﺍﺏ ﺯﻫﺪ ﺭﻳﺎ ﺩ ﻏﻮﺍړﻡ ﭘﻨﺎﻩ ﺯﻫﺪﻩ ﺭﻳﺎ ﻟﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺯﻩ
ﭘﻪ ﻛﻲ ﻏﻮﺍړﻡ ﺧﺎﻝ ﻭ ﺧﻂ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻫﺮ ﺩ ﻟﻮﻡ ﻭﺭﻗﻮﻧﻪ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﺗﺼﻮﺭ ﻛﻡ ﺧﭙﻞ ﻗﻠﻮﺏ ﺁﻫﻨﮕﺮﻭ ﺩ ﺩﻛﺎﻥ ﻳﺎ ﺩﻱ ﺗﻨﻮﺭ ﻳﺎ
ﺧﺪﺍﻱ ﻮﻙ ﻣﻪ ﻛﻩ ﭘﻪ ﺣﺬﺑﻪ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻣﺠﺬﻭﺏ ﻭﺍﻭﺭﺗﻪ ﺍﭼﻮﻱ ﺎﻥ ﺧﻨﺪﺍ ﺧﻨﺪﺍ ﭘﻪ
ﻟﻪ ﺩﯤ ﻏﻤﻪ ﻻړ ﺷﻲ ﺯړﻩ ﺭﺍ ﺨﻪ ﺫﻭﺏ ﺯﻩ ﭼﻪ ﻏﻢ ﺩ ﻣﻬﺮﻭﻳﺎﻧﻮ ﺭﺍ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻡ
ﺍﻳﻮﺏ ﺩ ﻣﺸﻘﺘﻮﻧﻪ ﻣﺸﻜﻞ ﺩﺍ ﮔﻮﺭﻩ ﻋﺸﻖ ﻪ ﺭﻧﮓ ﺁﺳﺎﻥ ﻛﻩ ﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻪ
ﭼﻪ ﺎﻥ ړﻭﻧﺪ ﻛ ﭘﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﭘﺴﯥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍﻏﺊ ﺣﺪﻩ ﻫﺴﻲ ﺗﺮ ﮊړﺍ ﮊړﺍ ﭘﻪ
ﺍﺳﻠﻮﺏ ﭘﻪ ﻣﻬﺮﻭﻳﺎﻧﻮ ﺩ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻪ ﻋﺸﻖ ﺩﻱ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﺷﻪ ﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻪ
ﭼﻪ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﻫﻢ ﻣﺤﺐ ﺷﻲ ﻫﻢ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻭﺻﺎﻟﻪ ﻟﻪ ﻫﺠﺮﻩ ﻟﻪ ﭘﻮﺘﯥ ﻪ ﻫﻐﻪ
ﻭ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻭﺗﻪ ﻳﻜﺴﺎﻥ ﺷﻮ ﺯﺷﺖ ﻭ ﺧﻮﺏ ﭼﻪ ﻧﻈﺮ ﺋﯥ ﻟﻪ ﺻﻮﺭﺗﻪ ﭘﻪ ﻣﻌﻨﲐ ﻛ
۳۲
ﺷﻲ ﺧﭙﻞ ﺗﺎﻻﺵ ﻭ ﺧﭙﻞ ﺗﺮﺗﻴﺐﺭﺍﺗﻪ ﻫﻴ ﻡ ﭘﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺍﻭ ﭘﻪ ﻧﺼﻴﺐﭼﻪ ﻧﻈﺮ ﻛ
ﻃﺒﻴﺐ ﺑﻞ ﻲﻛ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻪ ﻧﺸﺘﻪ ﻪﮔ ﻣﮕﺮ ﺧﻮﺩ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﭼﺎ ﻃﺒﻴﺐ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﺩ ﭼﺎ ﺭﻗﻴﺐ ﺮﮔﻨﺪ ﺩﻱ ﺳﻮﺩ ﻭ ﺯﻳﺎﻥ ﺩ ﺭﻗﻴﺒﺎﻧﻮ ﺭﺍ
ﻲ ﺷﻲ ﻏﺮﻳﺐﻮﻙ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻭﻃﻦ ﻛ ﻟﻜﻪ ﭼﻪ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﺩ ﭼﺎ ﻃﺒﻴﺐ ﺷﻲ ﻣﺜﺎﻝ ﺩﺍ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﻓﺮﺳﻨﮓ ﺋﯥ ﻭﻱ ﺗﺮ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺟﺮﻳﺐ ﻲ ﻓﺮﻕ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻭﻱﭼﻪ ﻏﺮﻳﺐ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻭﻃﻦ ﻛ
ﺍﺩﻳﺐ ﻭﺍﻳﻲ ﻪ ﻭﺍړﻩ ﻭﺍﻳﻲ ﭼﻪ ﻫﺮ ﻩ ﺑﻲ ﻏﻤﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻪ ﻛﻲ ﻫﻴﻣﺎ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛ
ﺣﺒﻴﺐ ﺳﺮﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻛﺎ ﻧﻪ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﻱ ﻛﻠﻪ ﻛﻠﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺷﻲﻤﻦ ﻫﻢ ﺩ ﺳﺩ
ﺐ ﺎﻳ ﻪ ﻏ ﮕ ﻞ ﺭﻧ ﻪ ﺳ ﻪ ﭘ ﺗ ﺐ ﻪ ﺭﺍﻏ ﮕ ﻞ ﺭﻧ ﻪ ﺳ ﺯﻩ ﭘ
ﺐ ﺎﻳ ﻪ ﺗ ﻢ ﺗ ﺖ ﻳ ﺴ ﻪ ﺯﻩ ﻣ ﭼ ﺮﻩ ﺒ ﻲ ﺩﻟ ﮓ ﺷ ﻪ ﺭﻧ ﻪ ﺩﺍ ﺑ
ﺐ ﺎﺳ ﻨ ﻪ ﺩﻱ ﻣ ﻢ ﻧ ﺩﺍ ﻫ ﻡ ﺎﺩ ﻛ ﺮﻳ ﻮﺭﻩ ﺩﻱ ﻓ ﻪ ﺟ ﻪ ﻟ ﻛ
ﺐ ﺎﻟ ﻪ ﻏ ﻢ ﺗ ﻮﺏ ﻳ ﻠ ﻐ ﺯﻩ ﻣ ﻲ ﻲ ﺭﺳ ﻪ ﻣ ﻢ ﻧ ﻪ ﻭﺍﻳ ﻪ ﻛ
ﺐ ﺎﻟ ﻮﺏ ﺍﻭ ﺩ ﻃ ﻠ ﻄ ﺩ ﻣ ﺮﻱ ﺩﻩ ﺮﺍﺑ ﻲ ﺑ ﺎﻟ ﻴ ﻪ ﺳ
ﺐ ﺪﻱ ﻭﺍﺟ ﺎﻧ ﺎ ﺑ ﻪ ﻣ ﺪﺍﻱ ﭘ ﺧ ﺖ ﻛ ﺒ ﺤ ﺮ ﻣ ﻬ ﺎ ﻣ ﺘ ﺩﺍ ﺳ
ﺐ ﺎﺗ ﻪ ﻛ ﻢ ﭘ ﯥ ﻭﻛ ﻪ ﺋ ﭼ ﻪ ﺩﻱ ﺮﻩ ﻧ ﻤ ﻢ ﺩﻱ ﻫ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏ
ﺐ ﺎﻟ ﺩ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺍﻭ ﺩ ﻗ ﻪ ﺘ ﺨ ﺮﻩ ﺳ ﻲ ﺩﻩ ډﻳ ﺪﺍﺋ ﺟ
ﺐ ﺎﻳ ﻮﺩﻡ ﻧ ﺮﻳ ﯥ ﭘ ﺯﻩ ﺋ ﻪ ﺪﻥ ﺷ ﻨ ﻜ ﺎﻧ ﻪ ﻮﻥ ﭘ ﻨ ﺠ ﻪ ﻣ ﭼ
ﺐ ﺎﻳ ﺠ ﻪ ﻋ ﮕ ﻮ ﺭﻧ ﻪ ﭘ ﻪ ﻭﻛ ﯥ ﺭﺍﺗ ﺖ ﺋ ﻴ ﻭﺻ
ﺐ ﺮﺍﺗ ﺎ ﻭﺍړﻩ ﻣ ﻤ ﻪ ﺎﻧ ﻤ ﻪ ﺭﺣ ﻪ ﺭﻭﺯﻱ ﺩﻱ ﺷ ﭼ
۳۳
ﺕ
ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻢ ﻟﻪ ﺩﯤ ﺩﺭﻩ ﭘﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺩﻟﺒﺮﻩ ﻟﻪ ﻭﺷﻲ ﻣﻲ ﻛﻪ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﺭ ﻛﻲ ﻛﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻭﻱ ﻛﻪ ﻣﻤﺎﺕ ﭘﺲ ﻟﻪ ﺩﯤ ﻣﻲ ﺩﻱ ﺍﺳﺘﻮﮔﻨﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﺼﻴﺐ ﻛﺎ
ﺣﺎﺟﺎﺕ ﺩ ﺩﻱ ﻗﺒﻠﻪ ﻤﺎ ﻳﺎﺭ ﻫﻐﻪ ﺎﺋﻲ ﺩﺍ ﻛﻪ ﺯﻩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﻭﺗﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﻡ
ﻛﻪ ﺷﻜﺮﻱ ﻭﻱ ﻛﻪ ﻗﻨﺪ ﻭﻱ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﺕ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﺗﺮ ﻟﻌﻠﻮ ﻟﺒﻮ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺎﺭ ﻛﻡ
ﺳﻮﻣﻨﺎﺕ ﻭ ﺻﻮﻣﻌﻪ ﭘﻪ ﻧﻤﺮ ﻟﻜﻪ ﺩﺍ ﻤﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺟﻠﻮﻩ ﺩﻩ ﭼﻪ ﻟﻴﺪﻩ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻱ ﻛﻱ ﺩ ﻛﺸﻒ ﻭ ﻛﺮﺍﻣﺎﺕ ﺩﻱ ﻣﻴﻦ ډﻳﺮ ﺩﻟﺒﺮﺍﻧﻮ ﭘﻪ ﻻ ﻣﺎ ﺗﺮ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺣﻮﻙ ﭘﻪ ﺭﺳﻢ ﻭ ﭘﻪ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﺩﻩ ﺗﻮﺑﻪ ﻤﺎ ﺯﺍﻫﺪﻱ ﻟﻪ ﺭﻳﺎ ﺩ
ﭘﻪ ﺷﭙﻪ ﻧﺎﺳﺖ ﻭﻱ ﺩ ﻣﻐﺎﻥ ﭘﻪ ﺧﺮﺍﺑﺎﺕ ﭘﻪ ﻭﺭځ ﭘﻨﺪ ﻭ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻭﺍﻳﻲ ﻭ ﺑﻞ ﺗﻪ
ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺕ ﺩ ﻭﺣﺸﻴﺎﻥ ﺍړﻭﻱ ﺭﺍ ﭘﺮﯤ ﺩﻳﻦ ﺋﯥ ﺩﺍﻡ ﻭﻱ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﻻﺭ ﻛﻲ ﺍﻳﻲ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻻﺱ ﺋﯥ ﺳﺮ ﺳﺎﻳﻪ ﻭﻱ ﻳﺎ ﺯﻛﻮﺍﺕ ﺩ ﻫﻐﻮ ﭘﻪ ﻟﻮﺭ ﺋﯥ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻭﻱ ﺧﺘﻠﻲ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻻﻑ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺧﻼﻑ ﺩ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﻏﻮﺍړﻡ ﭘﻨﺎﻩ ﺍﻫﻠﻪ ﻫﺴﻲ ﻟﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺯﻩ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﻳﻚ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﻭﻱ ﻳﻚ ﺟﻬﺖ ﻫﻤﺖ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺩ ﺁﻓﺮﻳﻦ
ﻣﻼﻣﺖ ﻭﺍﻳﻲ ﭘﺮﯤ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺋﯥ ﻫﻴﭽﺮﻱ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻭ ﻧﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻭﻱ
ﻏﻮږ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺩ ﻫﻴﭽﺎ ﭘﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻭﺭﺗﻪ ﻧﺼﻴﺤﺘﻮﻧﻪ ﺳﻞ ﻮﻙ ﻛﻪ
ﻣﺸﻘﺖ ﻫﺴﻲ ﺩﺍ ﺷﻲ ﻛﻮﻟﻲ ﻮﻙ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﭘﺴﯥ ﺗﺮ ﺎﻥ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻴﺮ ﺷﻲ
ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻮ ﻜﺎﺭﻱ ﻭﺭﺗﻪ ﻋﻤﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮ ﺋﯥ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻧﺎﺳﺖ ﻭﻱ
ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺩ ﻋﻤﺮ ﻭﺭﺗﻪ ﺷﻲ ﺩﻡ ﻫﻐﻪ ﻛﻪ ﻳﻮ ﺩﻡ ﺷﻲ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﻭﺭ ﺨﻪ ﻟﺮﻱ
ﺟﻨﺖ ﺩ ﻛﺎ ﺟﻠﻮﻩ ﻭﺭﺗﻪ ﻫﻢ ﺩﻭﺯﺥ ﻛﻪ ﺩﻭﺯﺥ ﻟﺮﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﺩﻳﺎﻧﺖ ﻭ ﺭﻳﺎﺿﺖ ﺩ ﭘﻮ ﭘﻪ ﻧﻪ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻻﺭ ﺩ ﺗﻮﻛﻞ ﭘﻪ ﭘﻮ ﻏﻮﻴﻱ
ﻋﻨﺎﻳﺖ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﻫﻐﻪ ﻭﻱ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺗﺎﻻﺵ ﺍﻭ ﭘﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻛﻠﻪ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺷﻲ
ﺩ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﻧﻪ ﻭﻱ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺩﻱ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﻏﻴﺮﻩ ﻟﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺎﺷﻖ ﺩ
ﻋﻤﺎﺭﺕ ﭘﻪ ﻃﺎﻟﺐ ﺩ ﭘﺮﻳﻮﺕ ﻛﺎﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﭼﻪ ﺯړﻩ ﺩ ﻃﺎﻟﺐ ﻛﺎﻲ ﻛ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
۳٤
ﺙ
ﺳﺮ ﻧﺎﻣﻪ ﺩ ﻫﺮ ﺍﻧﺸﺎ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺣﺪﻳﺚ ﭼﻪ ﻭﻳﻠﻲ ﻣﻲ ﻟﻪ ﺗﺎ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺣﺪﻳﺚ
ﺣﺪﻳﺚ ﺩﺍ ﺩﻱ ﺑﻬﺎﺭ ﺑﯥ ﮔﻨﺞ ﻜﻪ ﭼﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻲ ﻛ ﭘﻪ ﻣﺪﺣﻪ ﺩ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ
ﺩﻝ ﭘﺴﻨﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺭﺑﺎ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺣﺪﻳﺚ ﺩﻟﺮﺑﺎﻭ ﭘﺴﻨﺪﻭ ﺩﻝ ﺩ ﺛﻨﺎ ﭘﻪ
ﺣﺪﻳﺚ ﺩﺍ ﺩﻱ ﺩﻟﻜﺸﺎ ﺭﻧﮕﻪ ﻫﺴﻲ ﻛﺎ ﻟﻜﻪ ﺑﺎﺩ ﺩ ﺻﺒﺤﺪﻡ ﭼﻪ ﻏﻨﭽﻪ ﻭﺍ
ﺧﻮږ ﺗﺮ ﻗﻨﺪ ﻭ ﺗﺮ ﺣﻠﻮﺍ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺣﺪﻳﺚ ﭼﻪ ﺍﻭﺻﺎﻑ ﻣﻲ ﺩ ﺳﺮﻭ ﺷﻨﻭ ﭘﻪ ﻛﻲ ﺭﺍﻭړﻩ
ﺣﺪﻳﺚ ﺩﺍ ﺩﻱ ﻣﺴﻴﺤﺎ ﺩ ﻧﻔﺲ ﻛﻪ ﺣﻴﺎﺗﻮ ﺩ ﺩﻱ ﺍﻭﺑﻪ ﭼﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﻧﻪ
ﻜﻪ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺻﻔﺎ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺣﺪﻳﺚ ﺩ ﻏﻮﻧ ﮊﺑﻮ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻮ ﺩ ﺧﻮﻟﯥ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺩﺭﻭﻍ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺭﺘﻴﺎ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺣﺪﻳﺚ ﺳﺘﺎ ﻭ ﻣﺦ ﺗﻪ ﻛﻪ ﻮﻙ ﺷﻤﺲ ﻭ ﻗﻤﺮ ﻭﺍﻳﻲ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻭﺍﻳﻲ ﭼﻪ ﻤﺎ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺣﺪﻳﺚ ﻛﻪ ﻮﻙ ﻭﺍﻳﻲ ﭼﻪ ﭼﺎ ﻛﻱ ﺩﺍ ﺣﺪﻳﺚ ﺩﻱ
ﺩ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺧﻮﺍﺭﻱ ﺭﺍ ﭘﻴﻪ ﭘﻪ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﺷﻮﻩ ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﺷﭙﻪ ﻣﻲ ﺑﺪﻟﻪ ﭘﻪ ﺑﻴﻠﺘﻮﻥ ﺷﻮﻩ ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ
ﻧﺎ ﮔﻬﺎﻥ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻧﺴﻜﻮﺭﻩ ﺩ ﮔﺮﻭﺩﻥ ﺷﻮﻩ ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ ﻣﺎ ﻻ ﻃﻤﻊ ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﺩ ﻧﻌﻤﺘﻮﻧﻮ ﺗﺮﯤ ﻛﻮﻟﻪ
ﺍﻭﺱ ﭼﻪ ﭘﻮﻩ ﺷﻮﻡ ﻟﻪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻮﻩ ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ ﻫﻐﻪ ﭼﺎﺭ ﭼﻪ ﻣﻲ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻭﻩ ﺯﻩ ﭘﺮﯤ ﻧﻪ ﻭﻣﻪ ﭘﻮﻫﻴﺪﻟﻲ
ﻫﻐﻪ ﻃﻤﻊ ﭼﻪ ﻤﺎ ﻭﻩ ﺍﻭﺱ ﻃﺎﻋﻮﻥ ﺷﻮﻩ ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﭘﻪ ﻃﻤﻊ ﻃﻮﻕ ﺩ ﺟﺪﺍﻳٴ ﺷﻪ ﺭﺍ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﻛﺎﺭ ﻛﻲ ﻣﺎ ﺗﻪ ﻣﻼ ﺩ ﺍﻓﻼﻃﻮﻥ ﺷﻮﻩ ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ ﭘﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﭘﻪ ﻋﻘﻞ ﭘﻴﻲ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻮﻙ ﺍﺧﺴﺘﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺯﺭﺩ ﺭﻭﺋﻲ ﻣﻲ ﺳﺮ ﺧﺮﻭﺋﻲ ﭘﻪ ﺟﮕﺮ ﺧﻮﻥ ﺳﻮﻩ ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ ﻣﺎ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻭﺻﺎﻝ ﭘﻪ ﺁﺳﺎۍ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻧﻪ ﺋﯥ ﺗﺮﺱ ﺷﻲ ﻧﻪ ﺋﯥ ﻛﺮﻛﻪ ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺳﺮﻩ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﻱ ﻳﺎﺭ
ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ ﻛﻨﺠﻜﻪ ﭘﻪ ﺍﺭﺯﻳﻱ ﻧﻪ ﺳﺮﻭ ﻭ ﻣﺎﻝ ﻭﺍړﻩ ﻤﺎ ﻭ ﺩﻝ ﺁﺭﺍﻡ ﺗﻪ
ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ ﺧﻜﻪ ﻛﻪ ﺩﻩ ﺁﻓﺮﻳﺪۍ ﭘﻪ ﺣﻤﻠﻮ ﺣﻤﻠﻮ ﻣﻲ ﺯړﻩ ﻭړﻱ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ ﻛﻪ ﺯړﻩ ﺧﺮﺍﺏ ﺩﺍ ﻤﺎ ﻛﻮﻱ ﺧﻮ ﭼﻪ ﺭﺍ ﻛﺎږﻱ ﭼﻮﮔﺎﻥ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ
ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ ﺍﻜﻪ ﺗﺮ ﺧﻴﺒﺮﻩ ﻟﻪ ﻛ ﺗﻨﻮﺭ ﺭﺍﺗﻪ ﭘﻴﺎﻭﺭ ﺋﯥ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ
ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ ﻛﻪ ﻪ ﭘﻪ ﭼﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﻧﻪ ﻫﻴ ﺳﺒﺐ ﺋﯥ ﻣﻮﻧﺪﻯ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺟﻔﺎ ﻛﺎﺭﻧﺪﻱ
ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ ﻛﻪ ﻪ ﭘﻪ ﻫﻤﺮﻩ ﺟﻔﺎ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺍﺧﻼﺹ ﻭ ﭘﻪ ﺭﺍﺳﺘ ﻭﺭﺗﻪ ﻭﻻړ ﻳﻢ
ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺳﺮﻩ ﺭﺍ ﻳﻮﻩ ﻳﺎﺭ ﻭﻛﻡ ﻭﺭﺗﻪ ﺻﺪﻗﻪ ﻟﻪ ﻛﻪ ﺧﺒﺮﻱ ﺳﻞ
ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ ﻛﻪ ﺳﺮﻩ ﻟﻴﻤﻪ ﻣﻲ ﮊړﺍ ﭘﻪ ﺧﺎﻧﺪﻱ ﺳﺮﻩ ﺭﻗﻴﺒﻪ ﻟﻪ ﻭﻳﻨﻲ ﻣﻲ ﭼﻪ
ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ ﻛﻪ ﺗﻠﻪ ﺭﺿﺎ ﺧﭙﻠﻪ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻣﺪﺍﻡ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺯﻣﺎ ﺩﺭﻭﻣﻢ
۳٥
ﺝ
ﻋﻼﺝ ﭘﻪ ﺷﻲ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ ﺋﯥ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﻣﺰﺍﺝ ﭼﺎ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻛﺎ ﺑﺮﻫﻢ ﭼﻪ
ﺩ ﺍﻭﺑﻮ ﭘﻪ ﺎﻱ ﺧﻮﻧﺎﺏ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﭘﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﭘﺴﯥ ﺗﻞ ﮊﺍړﻱ ﭘﻪ ﺩﻭﻩ ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﺍﻣﻮﺍﺝ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻘ ﺩ ﺗﻞ ﻭﻱ ډﻭﺏ ﺩﻭﺍړﻩ ﻻﺱ ﺋﯥ ﻭﻱ ﻟﻪ ﺩﻭﺍړﻭ ﻛﻮﻧﻮ ﻭﻟﻠﻲ
ﭘﻪ ﻛﻲ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺑﻮﻱ ﺩ ﺭﺳﻢ ﻭ ﺩ ﺭﻭﺍﺝ ﭘﻪ ﻫﻐﻮ ﻛﻲ ﭼﻪ ﻪ ﺑﻮﻱ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﻧﻈﺮ ﺋﯥ ﻳﺎ ﭘﻪ ﺗﺨﺖ ﻭ ﻳﺎ ﭘﻪ ﺗﺎﺝ ﻭ ﻧﻪ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﻫﺴﻲ ﻪ ﺍﺩﻫﻢ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ
ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﻭ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﺋﯥ ﻧﻮﺭﻭ ﭘﻪ ﭼﻪ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﻣﻴﻦ ﭘﻪ ﻟﻴﻠﻲ ﻧﻪ ﻭ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺭﺍﺝ ﭘﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻭﺭﺷﻲ ﻛﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺩﻱ ﻧﻪ ﺗﻠﻮﻧﻲ ﺗﻪ ﻟﻴﻮﻧﻮ ﻟﻪ ﻟﻴﻮﻧﺘﻮﺏ
ﻣﻌﺮﺍﺝ ﻭﺗﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻭ ﺩﻱ ﺩﺍﺭ ﺩﻏﻪ ﻛﻪ ﺋﯥ ﺳﺮ ﻟﻜﻪ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﺩﺍﺭ ﺷﻲ
۳٦
ﺡ
ﻟﻜﻪ ﺑﺎﺩ ﺩ ﮔﻞ ﭘﻪ ﺑﻮﻱ ﭘﺴﯥ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺩﻱ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ ﭘﻪ ﻃﻠﺐ ﺩ ﻣﺎﻫﺮﻭﻳﺎﻧﻮ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺩﻱ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ
ﻟﻜﻪ ﺻﺒﺢ ﺩ ﮊړﺍ ﭘﻪ ﺎﻱ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺩﻱ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺗﻪ ﭼﻪ ﺳﭙﺎﺭﻟﻲ ﺎﻥ ﺷﺒﻨﻢ ﺩﻱ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩ ﺁﻳﻨﯥ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺩﻱ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺟﻤﺎﻝ ﻋﻜﺲ ﺩﻱ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﻛﻲ
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻟﻜﻪ ﻃﻮﻃﻲ ﻫﺴﻲ ﮔﻮﻳﺎﻥ ﺩﻱ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ ﺟﺎﻧﻪ ﻤﺎ ﺑﺮﻛﺘﻪ ﻟﻪ ﺁﺋﻴﻨﯥ ﺩ ﻣﺦ ﺩ ﺳﺘﺎ
ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﭘﻪ ﺿﻌﻴﻒ ﺗﻦ ﻛﻲ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﺩﻱ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ ﻟﻜﻪ ﺭﻧﮓ ﺩ ﻣﻴﻮ ﻧﺎﺑﻮ ﭼﻪ ﻟﻴﺪﻩ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻴﻪ ﻛﻲ
ﺳﺮ ﺗﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﺩ ﺷﺒﻨﻢ ﭘﻪ ﻴﺮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺩﻱ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻳﻢ ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﻭ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺗﻪ ﺗﻞ ﺗﺮ ﺗﻠﻪ
ﺷﭙﻪ ﻭ ﻭﺭځ ﻟﻜﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﻻﺭ ﺭﻭﺍﻥ ﺩﻱ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ ﭼﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲ ﻟﻪ ﺣﺴﻨﻪ ﺭﻭﻨﺎﺋﻲ ﺷﻮﻩ ﭘﻪ ﻃﻠﺐ ﻛﻲ
ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺩ ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﺩﻱ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ ﺳﺘﺎﻩ ﭘﻪ ﺯﻟﻔﻮ ﭘﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﭘﺴﻲ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺷﻪ ﺑﯥ ﻭﻃﻨﻪ
ﺳﺘﺎ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺩﻱ ﺭﺍ ﭘﺮﻭﺩﻟﻲ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ ﺳﺘﺎ ﻭﺻﺎﻝ ﺩﻱ ﺭﺍ ﺑﺨﻠﻲ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ
ﺭﻭﺡ ﻤﺎ ﻭﺗﻠﻲ ﺩﻱ ﺻﻮﺭﺗﻪ ﻟﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﺦ ﭘﺴﯥ ﻣﻲ ﺩﺭﺳﺖ ﻭﺟﻮﺩ ﺭﺍﻫﻲ ﺷﻪ
ﻫﺴﻲ ﺷﺎﻥ ﺩﻱ ﺗﺎ ﻭﻛﻠﻲ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ ﭼﻪ ﻫﺮ ﮔﺰ ﻣﻠﹶﻚﹸ ﺍﻟﹶﻤﻮﺕ ﭘﺮﯤ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻱ
ﭼﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ ﺎﻥ ﺋﯥ ﻫﺴﻲ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﭘﺴﯥ ﻭﺭﻙ ﻛ
ﻧﻪ ﺩﻱ ﺑﻠﻪ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﺗﻠﻠﻲ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ ﻛﻪ ﻭﻱ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﺎ ﺨﻪ ﻭﻱ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﺭﻭﺡ ﻤﺎ ﺍﻟﻮﺗﻠﻲ ﺩﻱ ﻟﻮﺭ ﭘﻪ ﺳﺘﺎ ﮔﻠﻮ ﭘﻪ ﺍﻟﻮﺯﻱ ﭼﻪ ﺩﺍ ﺩﻱ ﻧﻪ ﺑﻠﺒﻞ
ﺭﻭﺡ ﻤﺎ ﻭﻛﻠﻲ ﺩﻱ ﻋﺮﺷﻪ ﺗﺮ ﺳﺮ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﻛ ﺻﻮﺭﺕ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺩﺭ ﻛﻲ
ﺭﻭﺡ ﻤﺎ ﭘﻴﮋﺍﻧﺪﻟﻲ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭼﺎ ﻧﻮﺭ ﺗﻪ ﺋﯥ ﭘﻴﮋﻧﯥ ﭼﻪ ﻪ ﺩﻱ ﻳﺎ ﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺥ ﻪ ﺷﺎﻥ ﺩﻱ ﻛﻮﺗﻠﻲ ﻤﺎ ﺭﻭﺡ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﻳﺎﺭﻩ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻳﻢ
۳۷
ﺥ
ﻧﻮﺭ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺷﻮﺥ ﭼﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮ ﺳﺘﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺷﻮﺥ
ﻧﻪ ﻟﻡ ﺷﺘﻪ ﻧﻪ ﻣﺎﺭﺍﻥ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺷﻮﺥ ﻛﺞ ﺯﻟﻔﺎﻥ ﻛﺞ ﺍﺑﺮﻭﺍﻥ ﻟﻜﻪ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺩﻱ
ﺷﻮﺥ ﻫﺴﻲ ﺩﺍ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻟﻜﻪ ﻧﻪ ﻭﻟﻲ ډﻳﺮ ﻏﻤﻮﻧﻪ ﺷﻮﺥ ﺷﻮﺥ ﺳﺘﻪ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﮔﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺷﻮﺥ ﻣﮕﺮ ﺩ ﻳﻮ ﻭﻱ ﭼﻪ ﺑﯥ ﻏﻤﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﮐﻲ
ﻛﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺷﻮﺥ ﭼﺮﻱ ﻭﻭ ﺑﻪ ﻓﺴﺎﺩﻭﻧﻪ ﺍﻭ ﻓﺘﻨﯥ ﺩﺍ
ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﻛ ﺧﺪﺍﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺷﻮﺥ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺯړﻩ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﻪ ﭼﻮﻱ
ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻪ ﺷﻪ ﺑﻞ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺷﻮﺥ ﭼﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺋﯥ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﻣﺘﺎﻉ ﻭﺭﻛ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺷﻮﺥ ﺍﺩﺑﻪ ﺑﯥ ﻏﻮﺍړﻱ ﻳﺎﺭﻩ ﻟﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﭼﻪ
ﺗﻴﺮ ﺗﻴﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ ﻟﻪ ﭘﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﻛﻠﻪ ﺷﻮ ﻻ ﻛﻠﻪ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ
ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﻧﺘﻠﻲ ﭘﻪ ﻧﺎﺗﺎﺭ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﺑﯥ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻣﺨﻪ ﻧﻮﺭ ﻣﻲ ﻫﻴ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﻧﺸﺘﻪ
ډﻭﺏ ﺗﺮ ﻫﺴﻲ ﺣﺪﻩ ﭘﻪ ﺍﻧﻮﺍﺭ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﻫﻴ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﻢ ﺩﺍ ﺧﭙﻞ ﺻﻮﺭﺕ ﭼﻪ ﻛﻮﻡ ﺩﻱ
ﺳﻮﻱ ﻟﻮﻏﻥ ﻣﺪﺍﻡ ﭘﻪ ﻧﺎﺭ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﻛﻡ ﺗﻤﺎﻛﻮ ﺩ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻛﺎږﻡ ﺁﻩ ﻭ ﺩﺭﺩ
ﺯﻩ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻏﺮﻕ ﭘﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﻧﻮﺭﻭ ﻛﻱ ﻭﺍړﻩ ﻫﻤﮕﻲ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﺎﺭ ﻛﺎ
ﺳﺮ ﭘﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﺍﻳﻲ ﻣﻨﺖ ﺑﺎﺭ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﺷﻜﺮ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺧﻼﺹ ﻛﻡ ﺩ ﻧﻮﺭ ﺧﻠﻘﻮ ﻟﻪ ﻣﻴﻨﻪ
ﺑﻞ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﻲ ﻧﺸﺘﻪ ﻃﻠﺒﮕﺎﺭ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﻫﺮﻩ ﺧﻮﺍ ﭼﻪ ﺩﺭﻭﻣﻢ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﺳﻴﻞ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﺩﺭﺳﺘﻪ ﻭﺭځ ﻭ ﻧﻪ ﻟﻴﺪﻩ ﺩﺍ ﺳﺘﺎ ﻣﺦ ﻣﺦ ﭼﺎ ﺩ ﻭ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﺳﺒﺎ ﺳﺤﺮ ﻣﺎ
ﻣﺦ ﺁﺷﻨﺎ ﺩ ﮔﻮﺭﻱ ﺁﺷﻨﺎ ﻳﻮ ﻫﺮ ﮔﻪ ﺩﺍ ﺧﻮ ﻣﺦ ﻤﺎ ﻭ ﺗﺎ ﻭﺗﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻫﻴ ﻛ
ﻻ ﺑﻪ ﻛﻠﻪ ﺭﺍ ﺮﮔﻨﺪ ﻛﯤ ﺩ ﻭﻓﺎ ﻣﺦ ډﻳﺮ ﻣﺨﻮﻧﻪ ﺩ ﺟﻔﺎ ﺩﻱ ﺭﺍ ﺮﮔﻨﺪ ﻛﻩ
ﻣﺦ ﻤﺎ ﮔﻪ ﻣﻪ ﺗﺎ ﻟﻪ ﺍﻭﺘﻮﻧﻲ ﻮ ﺩ ﻣﺮﮒ ﭘﻪ ﺗﻤﺎﭼﻪ ﺍﻭﺘﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺗﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻪ ﻛﻮﻝ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻣﺦ ﺯﻩ ﭘﻪ ﺗﺎ ﭘﺴﯥ ﺭﺍﻏﻠﻲ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻣﺦ ﻳﻢ
ﻛﻪ ﻣﻮﻧﺪﻱ ﺷﻮﻱ ﺑﻞ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺯﻳﺒﺎ ﻣﺦ ﻛﻩ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻪ ﻟﺮﻩ ﭘﻪ ﺗﺎ ﭘﺴﯥ ﮊړﺍ
ﭘﻪ ﺟﻨﺖ ﻛﻲ ﺩﻱ ﺭﺍﻮﺩ ﺩ ﺑﻼ ﻣﺦ ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﻃﻤﻊ ﻣﻲ ﻧﻪ ﻭﻩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺩﺭ ﻛﻲ
ﻣﺦ ﺗﺮﺳﺎ ﺩ ﮔﻮﺭﻱ ﺳﻨﺖ ﺍﻫﻞ ﻛﻠﻪ ﺯﻩ ﺑﻪ ﻪ ﺭﻧﮓ ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﻭ ﻣﺦ ﺗﻪ ﮔﻮﺭﻡ
ﺳﺘﺎ ﻤﺎ ﭘﻪ ﺣﺎﻝ ﻏﻤﺎﺯ ﺷﻪ ﺩ ﺻﺒﺎﺡ ﻣﺦ ﺩ ﭼﻜﻨﺎ ﭼﻜﻨ ﺑﻴﻠﺘﻮﻥ ﭘﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﭙﻪ ﻭﻱ
ﺧﺪﺍﻱ ﺑﯥ ﺗﺎ ﻭﺭ ﺮﮔﻨﺪ ﻣﻪ ﻛﻩ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﺦ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺩﺍ ﻭﺭﺍﻧﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﮔﻮﺭﻱ
۳۸
ﺩ
ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻛﻝ ﻋﻤﺎﺭﺗﻮﻧﻪ ﻋﺸﻖ ﺩ ﻣﺎ ﺁﺑﺎﺩ ﮐﻝ ﻗﺼﺮﻭﻧﻪ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻧﻮ
ﻟﻜﻪ ﻧﻮﻡ ﺩﻱ ﺩ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺍﻭ ﺩ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﻧﻮﻡ ﺩ ﻛﻮﻡ ﻳﻮﻩ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﻫﺴﻲ ﻳﺎﺩﻳﻱ
ﭼﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺑﻞ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﭘﻴﺮ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻋﺸﻖ ﻋﺎﺷﻖ ﻟﺮﻩ ﻳﻮ ﻫﺴﻲ ﭘﻴﺮ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻮﻙ ﻏﻮﺙ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻮﻙ ﻗﻄﺐ ﻮﻙ ﺍﻭﺗﺎﺩ ﺩﻱ ﻋﺎﺷﻘ ﺩ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﻭﺍړﻩ ﺩﻏﻪ
ﻮﻙ ﺑﻪ ﻪ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﺎﺭﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﻱ ﻓﺎﻧﻲ ﻭﺍړﻩ ﻫﻤﻪ ﭼﺎﺭﻱ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ
ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﭼﺮﺗﻪ ﺍﺳﺘﻮﮔﻨﻪ ﻧﻪ ﻟﻜﻪ ﺳﻮﺭﻱ ﭼﻪ ﺩ ﻧﻤﺮ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﮔﺮﺯﻱ
ﻛﻪ ﻗﺒﺎﺩ ﻛﻪ ﺑﻬﻤﻦ ﻭ ﻛﻪ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻭ ﻫﻴ ﻭﻓﺎ ﺋﯥ ﻟﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﺳﺮﻩ ﻭ ﻧﻪ ﻛﻩ
ﻛﻪ ﺷﺪﺍﺩ ﻛﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﻛﻪ ﻧﻤﺮﻭﺩ ﻭ ﻛﻪ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻭ ﻛﻪ ﺑﻬﻤﻦ ﻛﻪ ﻛﻰ ﻗﺒﺎﺩ ﻭ
ﻧﺎﻣﺮﺍﺩ ﺷﻮﻝ ﭘﺎﺗﻲ ﻫﺴﻲ ﻭﺍړﻩ ﻫﻤﻪ ﺭﺳﻮﻟﻲ ﺋﯥ ﺗﺮ ﻣﺮﺍﺩﻩ ﻫﻴﻮﻙ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺁﻝ ﻛﻪ ﺋﯥ ﻋﻴﺎﻝ ﻭ ﻛﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﻭﻛﻝ ﻭﺭﭘﺴﻲ ﺩﻋﺎ ﻧﻪ ﺧﺘﻢ ﭼﺎ ﻧﻪ
ﺧﭙﻞ ﺻﺎﺣﺐ ﻟﺮﻩ ﭘﻪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﭘﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺯﻣﺎﻧﯥ ﻟﻪ ﺟﻮﺭﻩ ﺩﺭﻭﻣﻢ
ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻪ ﻛﻱ ﭘﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﭼﻨﺪ ﻫﺮ ﻛﻣﻪ ﻭﻓﺎ ﺩ ﻻﻓﻲ ﻛﻪ ﺯﻩ
ﻟﻜﻪ ﺯﻳﺴﺖ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻣﺠﻤﺮ ﻛﻲ ﺩ ﺳﭙﻨﺪ ﺯﻩ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﻫﺴﻲ ﺯﻳﺴﺖ ﻛﻡ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﺧﺎﻭﻧﺪ ﺧﭙﻞ ﻏﻼﻣﺎﻧﻮ ﺩ ﺋﯥ ﺁﺑﺮﻭ ﻭﻱ ﻣﻄﻠﺐ ﺧﭙﻞ ﻃﺎﻟﺒﺎﻧﻮ ﺩ ﺋﯥ ﺁﺑﺮﻭ
ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺮ ﻳﻢ ﺯﻩ ﻫﺴﻲ ﺋﯥ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﭘﻪ ﻟﻜﻪ ﻳﺎﺭ ﻣﻲ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﺯﻩ ﻫﻢ ﻫﺴﻲ ﭘﻪ ﺩﺍﺩ ﻭﺭ ﻳﻢ ﺮﮔﻨﺪ ﻟﻜﻪ ﻳﺎﺭ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺮﮔﻨﺪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﻫﺮ ﻛﻼﻡ ﻣﻲ ﺩ ﻟﭙﺬﻳﺮ ﺷﻪ ﺩﻝ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻏﺎﺯﻩ ﻛﻩ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﺩ ﻣﺪﺣﻪ ﻣﻲ ﭼﻪ
ﭘﻪ ﺷﻜﺮﻭ ﻛﻲ ﻫﻢ ﻧﺸﺘﻪ ﻫﺴﻲ ﺧﻮﻧﺪ ﺧﺒﺮﻱ ﺧﻮږﯤ ﻤﺎ ﻟﺮﻱ ﺧﻮﻧﺪ ﻟﻜﻪ
ﻗﻨﺪ ﻫﺴﻲ ﻧﺸﺘﻪ ﺨﻪ ﺣﻠﻮﺍﻳﺎﻧﻮ ﻫﻐﻪ ﻗﻨﺪ ﭼﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻤﺎ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻛﻲ ﻛﻴﻮﺩ
ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻭ ﺳﺨﻨﺪﺍﻥ ﻭﻱ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﻞ ﻳﻢ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻭ ﺳﺨﻨﺪﺍﻥ ﭼﻪ ﺯﻩ ﻟﻜﻪ
ﮔﺰﻧﺪ ﻴﺮ ﭘﻪ ﺯﻣﺮﻱ ﺩ ﻳﻢ ﻧﻪ ﻭﻟﻲ ﭘﻪ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﻛﻲ ﻗﻮﺗﻨﺎﻙ ﻟﻜﻪ ﺯﻣﺮﻱ ﻳﻢ
ﻭﻟﻲ ﻧﻪ ﻳﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﺎﺭﻭ ډﻳﺮ ﺧﻮﺭﺳﻨﺪ ﻫﻢ ﭘﻪ ﻣﺪﺡ ﻭ ﻫﻢ ﭘﻪ ﻫﺠﻮ ﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﻣﺎ ﻏﻮڅ ﻛﻱ ﺩﻱ ﻟﻪ ﺎﻧﻪ ﺑﻞ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﯥ ﻟﻪ ﻋﺸﻘﻪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻋﻴﺐ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻫﻨﺮ ﺩﻱ
ﻣﻬﻤﻨﺪ ﻧﻪ ﻳﻢ ﺩﻭﺍﺩﺯﻱ ﻧﻪ ﺧﻠﻴﻞ ﻧﻪ ﺯﻩ ﻋﺎﺷﻖ ﻳﻢ ﺳﺮﻭﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﺩﻱ ﻟﻪ ﻋﺸﻘﻪ
ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺗﻪ ﭘﻼﺭ ﮔﻮﻳﺎ ﭼﻪ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﺎ ﻮﻙ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ
ﮔﻮﻳﺎ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﭘﻮﺭﻱ ﺭﻳﺸﺨﻨﺪ ﻫﺮ ﺳﻯ ﭼﻪ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﭘﻪ ﻻﺱ ﮐﻲ ﺧﺎﻧﺪﻱ
ﺑﻴﺎ ﻫﺎﻟﻪ ﺩﻱ ﻭ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺗﻪ ﻭﺍﻳﻲ ﭘﻨﺪ ﺭﻧﮓ ﺭﻳﺰﺍﻥ ﺩﻱ ﺍﻭﻝ ﺧﭙﻠﻪ ږﻳﺮﻩ ﺭﻧﮓ ﻛﺎ
۳۹
ﻮﺩ ﺎﻥ ﻭ ﺳ ﻩ ﺯﻳ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﻛ ﻮﺩ ﺼ ﻘ ﯥ ﺩ ﻣ ﺪ ﻳ ﺎﺻ ﻪ ﻗ ﻛ
ﻮﺩ ﺒ ﻬ ﻪ ﺑ ﻭﺍړﻩ ﻭﮔ ﺪﻱ ﻪ ﻭړﺍﻧ ﺎ ﭘ ﺘ ﻲ ﺳ ﻪ ﺩﺭﺷ ﺮ ﭼ ﻫ
ﻮﺩ ﺎﺑ ﻪ ﻧ ﻭﺍړﻩ ﻭﮔ ﻪ ﺪﺍﻳ ﻪ ﺧ ﻮﻱ ﻟ ﻪ ﺩﻱ ﺳ ﺮ ﭼ ﻫ
ﻮﺩ ﻨ ﺸ ﻪ ﺧ ﻮښ ﺍﻭﺳ ﺪﺍﻡ ﺧ ﻣ ﻪ ﺎ ﺗ ﻀ ﻪ ﻭ ﻗ ﻠ ﺎﺳ ﺎ ﭘ ﺭﺿ
ﻲ ﺩﻭﺩ ﺴ ﺮ ﻫ ﻪ ﺍﺑ ﻜ ﻟ ﺎ ﻮﻩ ﻛ ﻠ ﻪ ﺟ ﻭﺗ ﺘ ﺴ ﻭ ﻫ
ﺮﺩﻭﺩ ﻪ ﻣ ﯥ ﻛ ﻮﻝ ﻳ ﺒ ﻪ ﻗ ﭼ ﻩ ﺮ ﻛ ﻈ ﻪ ﻧ ﺎﻥ ﻭﺗ ﻪ ﻭ ﺗ
ﻮﺩ ﻬ ﻪ ﺟ ﯥ ﻛ ﻢ ﻳ ﻠ ﺴ ﻪ ﻣ ﭼ ﻪ ﻮﺭﺕ ﺷ ﻞ ﺻ ﭙ ﻲ ﺩ ﺧ ﺪﺍﺭﭼ ﻨ ﻧ
ﺮﻭﺩ ﻤ ﻪ ﺩ ﻧ ﻪ ﺷ ﻊ ﻣ ﺎﺑ ﺗ ﻪ ﻢ ﺷ ﻴ ﺮﺍﻫ ﻲ ﺩ ﺍﺑ ﺘ ﺍﻣ
ﻮﺩ ﻮﺍﺏ ﺁﻟ ﯥ ﺧ ﻪ ﺍﻭﺳ ﻮ ﺑ ﻪ ﺎ ﻪ ﭘ ﻮﺑ ﻪ ﺧ ﺖ ﻟ ﻠ ﻔ ﺩ ﻏ
ﻪ ﺩﺭﻭﺩ ﺎﻭ ﭘ ﻪ ﺩﻋ ﭘ ﻪ ﻮﻝ ﺍﻭﺳ ﻐ ﺸ ﺪ ﻭ ﻣ ﻴ ﻘ ﻣ
ﻮﺩ ﺠ ﻪ ﺳ ﻮﺭﻩ ﭘ ﻦ ﻃ ﻴ ﺯﻣ ﻪ ﻮﻉ ﺷ ﻪ ﺭﻛ ﻮﺭﻩ ﭘ ﺎﻥ ﻃ ﻤ ﺁﺳ
ﻪ ﺩﺍﻭﻭﺩ ﻜ ﻪ ﻟ ﻤ ﻐ ﻪ ﻧ ﭘ ﺎ ﺎ ﮐ ﻨ ﺪﺍﻱ ﺛ ﺎ ﺩ ﺧ ﻴ ﻮﻝ ﺍﺷ
ﺮﻭﺩ ﻮﺭﻱ ﺩﺍ ﺳ ﺮ ﻟ ﻪ ﻫ ﭘ ﻪ ﻭﺍﻭﺭﯤ ﻮﺩ ﺑ ﯥ ﺧ ﺪﺍﺭ ﺷ ﻴ ﻪ ﺑ ﻛ
ﻮﺩ ﻤ ﺤ ﻪ ﻣ ﯤ ﭘ ﺎﺯ ﮐ ﻪ ﻧ ﻮﺭ ﺑ ﻧ ﯥ ﺪﻩ ﺷ ﻨ ﺪﻱ ﺑ ﻮﻧ ﺎﺯ ﻏ ﻪ ﺍﻳ ﻛ
ﻮﺩ ﻮﺟ ﻢ ﻣ ﺎ ﺩﻱ ﻫ ﻴ ﻬ ﻣ ﺪﻭ ﻮ ﺩ ﺑ ﺎﺏ ﺩ ﺒ ﻮﻝ ﺍﺳ
ﻮﺩ ﺮﻣ ﺎﻓ ﻮﺩﻩ ﻭ ﻧ ﺮﻣ ﻓ ﻩ ﻞ ﻛ ﻴ ﻪ ﺑ ﻠ ﯥ ﻭ ﺑ ﺎ ﻳ ﻪ ﺩﺍﻧ ﻛ
ﻮﺩ ﻮﻱ ﺩﻋ ﺪ ﺩ ﺑ ﻮﻧ ﻪ ﻭﻱ ﺧ ﻧ ﻲ ﻪ ﺍﻭﺭ ﻛ ﯥ ﭘ ﻪ ﺷ ﺪ ﻧ ﻨ ﭙ ﻮ ﺳ
ﺪﻭﺩ ﻌ ﺎﻣ ﺮ ﻧ ﺤ ﻪ ﺑ ﻜ ﻟ ﻩ ﺰﻩ ﻛ ﻴ ﺎ ﻛ ﻪ ﭘ ﺜ ﺒ ﻪ ﺧ ﺎﻥ ﻟ
ﻮﺩ ﻲ ﺩﺍ ﻭﺟ ﻪ ﺷ ﺎﻙ ﻧ ﻪ ﭘ ﭼ ﻪ ﺎﻧ ﻤ ﻲ ﺭﺣ ﻪ ﺷ ﻜ ﻼﻙ ﻫ
ﻮﺩ ﻨ ﺖ ﻭ ﺷ ﻔ ﻞ ﮔ ﻪ ﺯﺩﻩ ﺑ ﻧ ﺮﻩ ﻪ ﺫ ﻛ ﺎﺭ ﻟ ﯥ ﺩ ﻳ ﺎﻥ ﺑ ﻤ ﺭﺣ
٤۰
ډ
ﻟﻪ ﻏﻴﺮﺗﻪ ﻣﻲ ﻟﻴﻤﻪ ﺷﻮ ﭘﻪ ﺧﻮﻧﺒﺎﺭ ﮔ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻳﺎﺭ ﻭﻟﻴﺪ ﭘﻪ ﺳﻴﻤﻪ ﺩ ﺍﻋﻴﺎﺭ ﮔ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ ﻣﮕﻴﺮﻙ ﭘﻪ ﻻﻟﻪ ﺯﺍﺭ ﮔ ﺩﻱ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﻪ ﺑﻠﺒﺎﻟﻨﻮ ﺩ ﺣﻖ ﺩﻏﻪ
ﻟﻜﻪ ﻮﻙ ﭼﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﻻﺱ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﮔ ﺯﻩ ﭘﻪ ﻭﺻﻞ ﻛﻲ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻫﺴﻲ ﭘﻴﻤﻪ
ﺭﻭﻫﻴﻠﻲ ﻭﻡ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻝ ﭘﻪ ﻫﻨﺪﻭ ﺑﺎﺭ ﮔ ﭘﻪ ﺍﻣﻴﺪﻭ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﻭﻧﺘﻢ ﭘﻪ ﺩﺍﻡ ﻛﻲ
ﮔ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﭘﻪ ﺑﺪﺍﻧﻮ ﺩ ﻳﻢ ﺩﺭﻭﻳﺰﮔﺮ ﺩ ﺩﻳﺪﻥ ﭘﻪ ﮔﺪﺍﺋﻲ ﻛﻲ ﻣﻲ ﻧﻨﮓ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻛﺎﺷﻜﻲ ﻣﻪ ﻭﻱ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻫﺮ ﭘﻪ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﮔ ﻧﺸﺘﻪ ﻛﻲ ﭘﻪ ﭘﺎﻲ ﮔﻠﻮ ﺩ ﻭﻓﺎ ﺩ
ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﺋﯥ ﻛﻡ ﭘﻪ ﻧﻔﺲ ﻭ ﭘﻪ ﻧﮕﺎﺭ ﮔ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﺑﯥ ﻟﻪ ﺧﭙﻞ ﻧﮕﺎﺭﻩ ﺁﺭﺍﻡ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﻫﻴ ﺑﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﻪ ﻭ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻛﺎﺭ ﮔ ﻛﻪ ﭘﺨﻮﺍ ﺗﺮ ﺁﺷﻨﺎﺋﻲ ﺑﻴﻠﺘﻮﻥ ﻟﻴﺪﻩ ﺷﻮﻱ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻛﻠﻲ ﭘﻪ ﻛﻮﻪ ﺷﻮﻡ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﮔ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺋﯥ ﺩ ﻓﺮﺩﻭﺱ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺧﻼﺹ ﻛﻡ
٤۱
ﺭ
ﭼﻪ ﻏﺮﻗﺎﺏ ﻣﻲ ﻫﻢ ﮔﺮﻳﻮﺍﻥ ﺩﻱ ﻫﻢ ﻛﻨﺎﺭ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﭘﻪ ﺑﻬﻴﻱ ﻣﻲ ﺍﻭﻲ ﻫﻤﺮﻩ
ﮔﻞ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺩﺳﺘﺎﺭ ﻟﻜﻪ ﺍﻳﻲ ﺩ ﭼﺎ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﻣﻲ ﻫﺴﻲ ﻧﺎﺳﺖ ﺩ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺩﻱ
ﻣﺎﺭ ﺯﻟﻔﻮ ﺩ ﻛ ﭘﻪ ﻳﻢ ﺧﻮړﻟﻲ ﺯﻩ ﻛﻪ ﻮﻙ ﻭﺍﻳﻲ ﭼﻪ ﻣﺎﺭ ﻛﻠﻪ ﭘﻪ ﻛ ﺧﻴﮋﻱ
ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺷﻲ ﻛﻮﻟﻲ ﻛﻠﻪ ﺧﻮﻥ ﮔﻪ ﺧﻮﺩ ﻳﺎﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻧﻲ ﻛﯤ
ﺩﻟﺪﺍﺭ ﻤﺎ ﻳﺎﺭ ﻤﺎ ﺩﻱ ﺳﺮﻭﻗﺪ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺩﺍﺭ ﺷﻢ ﺯﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﺧﻮښ ﻳﻢ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻛﻱ ﻟﻜﻪ ﺯﻩ ﻳﻢ ﻫﺴﻲ ﻳﺎﺭ ﺑﺲ ﻛﻩ ﺩﺍ ﭼﻪ ﺯﻩ ﭘﻬﺎﺭ ﭘﺴﻲ ﻏﻮڅ ﻏﻮڅ ﻳﻢ
ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻫﻤﺮﻩ ﺟﻮﺭ ﺩ ﺍﻏﻴﺎﺭ ﻫﻤﺮﻩ ﺟﻮﺭ ﻟﻜﻪ ﻳﺎﺭ ﭼﻪ ﻣﺎ ﺳﺮﻩ ﻛﺎ
ﺩﻟﺪﺍﺭ ﻭﻱ ﻛﻮډﻭ ﺑﯥ ﭼﻪ ﻭﺍﻳﻪ ﻫﻐﻪ ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﻛﻮډﻱ ﺟﺎﺩﻭ ﻭﻛﻱ ﺯړﻭﻧﻪ ﺍﺧﻠﻲ
ﺗﺮﻭﻛﻪ ﺯړﻩ ﺩ ﺳﻱ ﻳﻮ ﺳﻲ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻟﻪ ﻧﻤﺎﻧﻠﻮ ﺑﯥ ﭘﺮﻭﺍ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩ ﺯړﻭﻧﻮ
ﻏﺒﺎﺭ ﺯړﻩ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻭﺭﻛﻴﻱ ﻧﻪ ﭘﻪ ﮔﺮﻳﻮﺍﻥ ﺋﯥ ﺗﻞ ﺩ ﺍﻭﻮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻭﻭﺭﻱ
ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﻱ ﺩ ﻧﻴﻜﻪ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺩ ﭘﻼﺭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺗﻟﻲ ﭘﻮﺭﻱ ﺯړﻩ ﺩﻱ ﭼﻪ
ﻫﺴﻲ ﺳﺘﺎ ﺩﻱ ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﻭﻱ ﭘﺴﯥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺗﻪ ﺧﭙﻞ ﭘﻼﺭ ﻭ ﻧﻴﻜﻪ ﻭﮔﻮﺭﻩ ﭼﻪ ﻪ ﺷﻮﻝ
ﻛﻱ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﺎ ﭘﻪ ﭘﻠﻪ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻗﺮﺍﺭ ﺗﻞ ﻭړﻧﺒﻲ ﺩ ﻭﺭﺳﺘﻲ ﭘﻞ ﺩﻱ ﭘﺮﯤ ﺗﻴﺮﻳﻱ
ﻫﺰﺍﺭ ﺻﺪ ﻃﻮﺭ ﭘﻪ ﺳﺘﺎ ﻻړﻩ ﺭﺍﻏﻠﻪ ﻭﺍﻳﻢ ﺗﻪ ﺗﺎ ﻳﻮﺍﺯﻱ ﺯﻩ ﭼﻪ ﻧﻪ ﻫﺴﻲ
ﺩﻳﺎﺭ ﭘﺮﺩﻯ ﻣﻠﻚ ﭘﺮﺩﻯ ﻬﺮ ﭘﺮﺩﻯ ﺩﻋﻮﻱ ﻣﻪ ﻛﻩ ﭘﻪ ﻧﺎﺣﻖ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺧﭙﻞ ﻧﻪ ﻛﯤ
ﻫﻐﻪ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﺩ ﻫﻴ ﻭﺍﻙ ﻭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﭼﻪ ﺍﺳﺘﻮﮔﻪ ﭘﻪ ﭘﺮﺩﻱ ﻭﻃﻦ ﻛﻲ ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﻣﺴﺎﻓﺮﻭ ﭘﻪ ﻮﻙ ﻛﺎ ﻧﻪ ﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻗﺴﻤﻪ ﻭﺧﻮﺭﻱ ﭘﻪ ﻳﻮ ﻛﺎﺭ ﻛﻲ
ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺩ ﮔﻠﻮﻧﻮ ﭘﻪ ﺩﻱ ﺍﻣﻴﺪ ﻪ ﺭﮊﻱ ﻣﺎﺎﻡ ﻛﻴﻱ ﺷﮕﻔﺘﻪ ﺳﺒﺎ ﭼﻪ
ﻣﻪ ﺋﯥ ﻭﺭﻭﺭ ﻣﻪ ﺋﯥ ﻋﺰﻳﺰ ﮔﻪ ﻣﻪ ﻳﺎﺭ ﻛﻪ ﺩﻱ ﻭﺭﻭﺭ ﻛﻪ ﺩﻱ ﻋﺰﻳﺰ ﻭﻱ ﻛﻪ ﺩﻱ ﻳﺎﺭ ﻭﻱ
ﺍﯤ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺋﯥ ﻛﺎﺭ ﺷﻲ ﻓﻨﺎ ﻭﺍړﻩ ﻫﻤﮕﻲ ﺷﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﭼﻪ
٤۲
ﻭ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﻲ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻣﺦ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺍﻏﻴﺎﺭ ﺩ ﻛﯤ ﻧﻪ ﻗﺒﻮﻟﻪ ﺟﻔﺎ ﻮ
ﮔﻠﺰﺍﺭ ﭘﻪ ﺷﻲ ﺷﮕﻔﺘﻪ ﻫﻠﻪ ﻋﻨﭽﻪ ﭼﻪ ﺍﻭﻝ ﺋﯥ ﺧﺎﺭ ﺯﺭﻏﻮﻥ ﺷﻲ ﭘﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﻛﻲ
ﻛﺎﺭ ﺧﭙﻞ ﻟﺮﻩ ﺑﻨﺪﻩ ﻫﺮ ﺑﻮﻳﻪ ﻭﻟﻲ ﺟﻨﺖ ﭼﺎ ﭘﻪ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﭘﺮﻭﺕ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭ ﭘﻪ ﭼﻨﺪﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺎﻣﺎﺭ ﻛﻪ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺷﻮﻱ ﺧﻮﺷﺨﻮﻟﻲ ﭘﻪ ﺧﻮﺷﺒﻮﺋﻲ ﻛﻲ
ﺑﺨﺖ ﺩﻱ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻮﻙ ﻋﺰﻳﺰ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻮﻙ ﺧﻮﺍﺭ ﺩﻱ ډﻳﺮ ﮔﻠﻮﻧﻮ ﻻﻟﻪ ﺩ ﻟﻌﻠﻮ ﺗﺮ ﺁﺏ
ﺭﺧﺴﺎﺭ ﭘﻪ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﺩ ﺯﻟﻔﻲ ﻟﻜﻪ ﻫﺴﻲ ﺯﻳﺐ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺑﻴﺎﺽ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺷﻌﺮ
ﺩﻳﻨﺎﺭ ﻳﺎ ﻛﻲ ﻛﻮﺭ ﭘﻪ ﻟﺮﻡ ﺩﺭﻡ ﻛﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻗﺴﻢ ﭘﻪ ﻛﺮﺩﮔﺎﺭ ﻮﻙ ﺩﻱ ﺭﺍ
ﺩﺍﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻮﻟﻲ ﻣﻲ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻮﺭ ﻭﻟﻲ ﺯﻩ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﻭ ﺩﺭﻡ ﻧﻪ ﻟﺮﻡ ﭘﻪ ﻛﻮﻥ ﻛﻲ
ﻧﻪ ﺩ ﻫﻴ ﻳﻮﻩ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﻳﻢ ﻣﻨﺖ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻧﻪ ﻟﻪ ﺎﻳﻪ ﭼﺮﺗﻪ ﺧﻮﻢ
ﻳﺴﺎﺭ ﭘﻪ ﻭ ﻳﻤﻴﻦ ﭘﻪ ﻳﻢ ﻧﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻣﻲ ﻜﺘﻪ ﻣﻠﻚ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻮﺭﺗﻪ
ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻛﻮﺭ ﻛﻲ ﻣﻲ ﺳﻜﻮﻥ ﺩﻱ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺁﺏ ﻭ ﺧﻮﺭ ﻟﻜﻪ ﺁﺳﻴﺎ ﭘﻪ ﺎﻱ ﺭﺍ ﺭﺳﻲ
ﺑﻬﺎﺭ ﻛﻪ ﺭﺍﺷﻲ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍ ﺧﺰﺍﻥ ﻛﻪ ﻳﻢ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﭙﻞ ﭘﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻭﻧﻪ ﻟﻜﻪ
ﻗﺮﺍﺭ ﻳﻢ ﻛﻴﻨﻮﻟﻲ ﺋﯥ ﺎﻱ ﭘﻪ ﭼﻪ ﺗﻮﻛﻞ ﻣﻲ ﻻﺱ ﭘﺴﯥ ﺳﺮﻩ ﻛﻩ ﭘﻪ ﻧﻜﺮﻳﺰﻭ
ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺯﺣﻤﺖ ﺩﻱ ﻭﺍﺭ ﭘﻪ ﻭﺍﺭ ﭼﻪ ﻤﺎ ﭘﻪ ﺑﺎﺏ ﻛﻲ ﮐﻠﻲ ﺩﻱ ﺭﺍ ﺭﺳﻲ
ﭘﺮﻭﺩﺭﮔﺎﺭ ﻫﻐﻪ ﺩﻱ ﻣﻲ ﻣﺮﺑﻲ ﻛﻝ ﭘﻼﺭ ﺋﯥ ﻗﻮﻣﻮﻧﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻫﮋﺩﻩ ﭼﻪ
ﻫﻴ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺩ ﭼﺎ ﭘﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻛﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﭘﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﺩﻱ
ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻛﻴﻱ ﻪ ﻛﻪ ﻏﻢ ﺑﻪ ﻫﻴﭽﺮﻱ ﻭ ﻧﻪ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ
ﺩﺍﻭﺭ ﺩﻱ ﭙﻠ ﭘﻮ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺩ ﻛﻪ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻻﺭﻩ ﺍﻏﺰﻧﻪ ﻭﻱ ﻫﺮ ﮔﻮﺭ
ﺎﻭﺭ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺷﺒﻨﻢ ﺩﻱ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻤﺎ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﭘﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺷﻲ
ﻗﺮﺏ ﻭ ﺣﻠﻢ ﻳﻮ ﭘﻪ ﺳﻞ ﺩﻱ ﺯﻳﺎﺕ ﭘﻪ ﺯﻭﺭ ﺗﻴﻎ ﺩ ﺍﺳﭙﻨﻮ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺩ ﻧﺮﻡ ﺁﺏ ﺩﻱ
ﺧﺪﺍﻱ ﻮﻙ ﻣﻪ ﻛﻩ ﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﻴﺮ ﻧﺴﻜﻮﺭ ﺩﻩ ﺗﻮﺑﻪ ﻤﺎ ﻛﺸ ﺳﺮ ﻟﻮﺋﻲ ﻟﻪ
ﺩ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺧﺒﺮﻱ ﻧﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻛﻮﺭ ﺧﺪﺍﻱ ﺯﺩﻩ ﻪ ﺳﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﭘﻴﻪ ﭘﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺷﻲ
ﭘﻴﻐﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﻱ ﻣﻼﻣﺖ ﻛﻪ ﺗﻬﻤﺖ ﻛﻪ ﺩﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻟﺮﻩ ﻋﺎﺷﻖ ﻭﺍړﻩ ﻫﻤﻪ ﺩﺍ
ﻣﺎ ﭘﻪ ﺎﻥ ﺩﻱ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻱ ﻟﻜﻪ ﭘﻮﺭ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﺩ ﻛﺒﺮ ﻭ ﻭﺟﻮﺭ ﻧﺎﺯ ﺟﻔﺎ
ﻏﻢ ﺎﺩﻱ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻫﺮ ﺧﻮﺭ ﻭ ﻭﺭﻭﺭ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﯥ ﺯﺣﻤﺘﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﺎ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ
ﻟﻜﻪ ﻏﻮڅ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺍﻭﻻﺩ ﻭﻱ ﭘﻼﺭ ﻭ ﻣﻮﺭ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻫﺴﻲ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﭘﺴﯥ ﻏﻮڅ ﻏﻮڅ ﻳﻢ
٤۳
ﺮ ﻤ ﻢ ﻗ ﺲ ﺩﻱ ﻫ ﻤ ﻢ ﺷ ﻪ ﻫ ﭼ ﻮﺭ ﻨ ﺦ ﺩﻱ ﻣ ﻪ ﻣ ﺩﺍ
ﺮ ﺒ ﻨ ﻢ ﻋ ﻚ ﺩﻱ ﻫ ﻢ ﻣ ﻪ ﻫ ﭼ ﻲ ﻨ ﻴ ﻜ ﻲ ﺩﻱ ﻣ ﻔ ﻪ ﺯﻟ ﺩﺍ
ﺮ ﺘ ﺸ ﻢ ﻧ ﺶ ﺩﻱ ﻫ ﻴ ﻢ ﻧ ﻪ ﻫ ﭼ ﺮﻭ ﺩﻱ ﻪ ﺍﺑ ﺘ ﻮﺳ ﻴ ﻪ ﭘ ﺩﺍ
ﺮ ﺠ ﻨ ﻢ ﺧ ﻒ ﺩﻱ ﻫ ﻴ ﻢ ﺳ ﻪ ﻫ ﭼ ﻲ ﻠ ﺎﺗ ﻲ ﺩﻱ ﻗ ﺮﮔ ﺘ ﻪ ﺳ ﺩﺍ
ﺮ ﻜ ﻢ ﺷ ﻲ ﺩﻱ ﻫ ﻢ ﻣ ﻪ ﻫ ﭼ ﻲ ﻮﻧ ﻲ ﮔ ﻱ ﺩﻱ ﻣ ﻮﻧ ﻪ ﺷ ﺩﺍ
ﺮ ﻮﻫ ﻢ ﮔ ﻢ ﺩﺭ ﺩﻱ ﻫ ﻪ ﻫ ﭼ ﺎښ ﺩﻱ ﻲ ﻏ ﻠ ﻴ ﭙ ﻦ ﺳ ﻴ ﭙ ﻪ ﺳ ﺩﺍ
ﺮ ﻤ ﻢ ﺛ ﻢ ﺩﻱ ﻫ ﻴ ﻢ ﺳ ﻪ ﻫ ﭼ ﺪﺍﻥ ﺩﻱ ﺨ ﺐ ﺯﻧ ﻴ ﻪ ﺳ ﺩﺍ
ﺮ ﺮﻋ ﻢ ﻋ ﻞ ﺩﻱ ﻫ ﻢ ﮔ ﻪ ﻫ ﭼ ﺖ ﺩﻱ ﺎﻣ ﻪ ﻗ ﺪ ﻭ ﻪ ﻗ ﺩﺍ
ﺮ ﻤ ﻢ ﻛ ﻮﻡ ﺩﻱ ﻫ ﻢ ﻣ ﻪ ﻫ ﭼ ﻪ ﻌ ﻚ ﻭﺿ ﺎﺭﻳ ﻼ ﺩﻩ ﺑ ﻪ ﻣ ﺩﺍ
ﺮ ﺠ ﻢ ﺣ ﻮﻡ ﺩﻱ ﻫ ﻢ ﻣ ﻪ ﻫ ﭼ ﻮ ﺎﻧ ﻮﺑ ﻪ ﺯړﻩ ﺩﻱ ﺩ ﺧ ﺩﺍ
ﺮ ﺒ ﻢ ﺩﻟ ﻢ ﺩﻝ ﺩﻱ ﻫ ﻪ ﻫ ﭼ ﻡ ﻴ ﻮﻫ ﻪ ﭘ ﺎﺭ ﺩﻱ ﻧ ﻪ ﻳ ﺩﺍ
ﺮ ﺸ ﻢ ﺑ ﺖ ﺩﻱ ﻫ ﻢ ﺑ ﻪ ﻫ ﭼ ﻪ ﺎ ﺭﺑ ﻤ ﺖ ﺩﻱ ﻪ ﺑ ﺩﺍ
ﺮ ﻨ ﻢ ﻫ ﺞ ﺩﻱ ﻫ ﻨ ﻢ ﮔ ﻪ ﻫ ﭼ ﻪ ﺎﻧ ﻤ ﺮ ﺩﻱ ﺭﺣ ﻌ ﻪ ﺷ ﺩﺍ
ﺎﺭ ﻪ ﺧ ﻞ ﺩﻱ ﺩﻏ ﻪ ﮔ ﺩﻏ ﺎﺭ ﻴ ﺎﺭ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺍﻏ ﻪ ﻳ ﺩﻏ
ﻪ ﺩﺍﺭ ﻮﺭ ﺩﻱ ﺩﻏ ﺼ ﻨ ﺩﺍ ﻣ ﺎﺭ ﻪ ﺧ ﻞ ﺩﻱ ﺩﻏ ﻪ ﮔ ﺩﻏ
ﺎﺭ ﻪ ﻣ ﺞ ﺩﻱ ﺩﻏ ﻨ ﻪ ﮔ ﺩﻏ ﺐ ﻴ ﺒ ﺐ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺣ ﻴ ﺩﺍ ﺭﻗ
ﻮﺍﺭ ﺨ ﻤ ﻢ ﺩﻱ ﺩﺍ ﻏ ﻪ ﻏ ﺩﻏ ﻞ ﻘ ﻪ ﻋ ﻖ ﺩﻱ ﺩﻏ ﺸ ﻪ ﻋ ﺩﻏ
ﺎﺭ ﻬ ﺰﺍﻥ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺑ ﺩﺍ ﺧ ﺎﻝ ﺮﺍﻥ ﺩﻱ ﺩﺍ ﻭﺻ ﺠ ﺩﺍ ﻫ
ﺎﺭ ﻪ ﻧ ﻮﺭ ﺩﻱ ﺩﻏ ﻪ ﻧ ﺩﻏ ﺖ ﺩﻱ ﻴ ﺼ ﻌ ﺖ ﺩﺍ ﻣ ﺎﻋ ﺩﺍ ﻃ
ﺪﺍﺭ ﻴ ﻪ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺑ ﺘ ﻔ ﺩﺍ ﺧ ﻞ ﺎﻫ ﻢ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺟ ﺎﻟ ﺩﺍ ﻋ
ﺎﺭ ﻤ ﻴ ﺐ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺑ ﻴ ﺒ ﺩﺍ ﻃ ﺎﻥ ﺎﻧ ﺎﻥ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺟ ﻤ ﺩﺍ ﺭﺣ
ﺪﺍﺭ ﻞ ﺩﻟ ﭙ ﺐ ﺩ ﺧ ﻠ ﻪ ﻃ ﭘ ﻮﺍﺭ ﻭ ﺯﺍﺭ ﻪ ﻭﻱ ﺧ ﻪ ﻧ ﺮ ﭼ ﻫ
ﺎﺭ ﺘ ﻖ ﺩﺳ ﺎﺷ ﻪ ﻋ ﻐ ﺩ ﻫ ﻪ ﻪ ﺷ ﺪﻗ ﻲ ﺻ ﻭﻧ ﺮ ﭘ ﺗ
ﺰﺍﺭ ﺪ ﻫ ﻪ ﻻ ﺻ ﺰﺍﺭ ﻫ ﻒ ﺩﻱ ﻴ ﺰﺍﺭ ﺣ ﻒ ﺩﻱ ﻫ ﻴ ﺰﺍﺭ ﺣ ﻫ
ﺮﺩﺍﺭ ﻪ ﻣ ﻼﻝ ﻭﻱ ﻧ ﻪ ﺣ ﻧ ﻲ ﻛ ﻘ ﺎﺷ ﻪ ﻋ ﻖ ﭘ ﺎﺷ ﻪ ﻋ ﭼ
ﺬﺍﺭ ﻠ ﻞ ﮔ ﭙ ﻞ ﺩ ﺧ ﺒ ﻠ ﻪ ﺑ ﻧ ﺮﺍﻍ ﻭﻱ ﻞ ﭙ ﮓ ﺩ ﺧ ﻨ ﺘ ﻪ ﭘ ﻧ
ﻪ ﺩﺍﺭ ﺪﻱ ﭘ ﻮﻧ ﻮﺭ ﻏ ﺼ ﻨ ﻪ ﻣ ﻧ ﻮﺍ ﻭﻱ ﺪﻱ ﺭﺳ ﻮﻧ ﻮﻥ ﻏ ﻨ ﺠ ﻪ ﻣ ﻧ
ﺰﺍﺭ ﻴ ﺎ ﺑ ﻲ ﻳ ﺎﺭ ﺷ ﻪ ﻳ ﺎ ﺑ ﻳ ﻪ ﺎﻧ ﻤ ﻱ ﺭﺣ ﻴ ﻪ ﻛ ﺩﻭﺍړﻩ ﻧ
٤٤
ﻟﻜﻪ ﺗﻠﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺧﭙﻞ ﻛﻮﺭ ﺗﻪ ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﺯﺭ ﺯﺭ ﻫﺴﻲ ﺗﻠﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻭ ﮔﻮﺭ ﺗﻪ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺯﺭ ﺯﺭ
ﻟﻜﻪ ﻟﻮ ﺩ ﭘﺎﺧﻪ ﻛﺖ ﻛﺎ ﺩﻫﻘﺎﻥ ﺯﺭ ﺯﺭ ﻫﺴﻲ ﺯﺭ ﺯﺭ ﻣﺮﮒ ﭘﻪ ﻣﻮﻧ ﺷﺘﺎﺑﻲ ﻛﺎ
ﻟﻜﻪ ﺍﻭړﻱ ﻭ ﺑﻠﻪ ﺭﻳﮓ ﺭﻭﺍﻥ ﺯﺭ ﺯﺭ ﺍﻭړﻱ ﺑﻠﻪ ﻭ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺍ ﺯﺭ ﺯﺭ ﻫﺴﻲ
ﻟﻜﻪ ﺭﮊﻱ ﻻﻟﻪ ﺯﺍﺭ ﭘﻪ ﺧﺰﺍﻥ ﺯﺭ ﺯﺭ ﻧﻳﻱ ﺩﻱ ﺻﻮﺭﺗﻮﻧﻪ ﺯﺭ ﺯﺭ ﻫﺴﻲ
ﺯﺭ ﺯﺭ ﺭﻭﺍﻥ ﺑﻬﻴﻱ ﭼﻪ ﺑﺤﺮ ﻟﻜﻪ ﺗﻴﺮﻳﻱ ﻋﻤﺮ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺩﺍ ﺯﺭ ﺯﺭ ﻫﺴﻲ
ﻟﻜﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﻟﻪ ﺟﻬﺎﻧﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺯﺭ ﺯﺭ ﻭﻱ ﻧﻪ ﺑﻮ ﺩ ﻨﺒﻮﻝ ﺯﺭ ﺯﺭ ﻫﺴﻲ
ﻭﺭ ﺯړﻩ ﻛﻴﻨﻪ ﻣﻪ ﻨﮕﻪ ﺗﺮ ﻫﻐﻮ ﺩ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺋﯥ ﻧﻪ ﺳﺮﻩ ﻭﺭ ﺯﻭﺭ ﭘﻪ ﭼﻪ
ﭼﻪ ډﻭﺏ ﻧﻪ ﺷﯥ ﻳﺎ ﻭ ﻧﻪ ﺳﻴﺨﯥ ﺑﺸﺮ ﻭﻛﻩ ﻓﻬﻢ ﺩﻱ ﺍﻭﺑﻪ ﻭ ﺍﻭﺭ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ
ﺮ ﭘﻪ ﺍﻳﻲ ﻫﻴﭽﺎ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻫﻢ ﺗﻞ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﻪ ﺑﯥ ﺍﻭﺑﻮ ﺑﯥ ﺍﻭﺭﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻛﻮﺛﺮ ﺩ ﻭﻱ ﺍﻭﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﻄﻊ ﭘﻪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻭﺭ ﻣﻪ ﻭﻟﻪ ﺳﻴﻼﺏ ﺩ ﭼﺎ ﭘﻪ ﺧﻮﻧﻪ
ﻛﻪ ﺭﻭﺎ ﺋﯥ ﻭﻱ ﺩ ﺷﻤﺲ ﻭ ﺩ ﻗﻤﺮ ﻭ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻟﮕﻴﻱ ﺍﻭﺭ ﭘﻪ ﻛﻮﺭ ﺩ ﻫﻴﭽﺎ
ﺛﻤﺮ ﻭﻧﻲ ﻫﻐﯥ ﺩ ﺷﻪ ﻣﻪ ﻭﺧﻮړ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺩﺭﺳﺖ ﺻﻮﺭﺕ ﻏﻠﺒﻴﻞ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺍﻏﺰﻳﻮ
ﭼﻪ ﻭﻻړ ﻭﻱ ﻟﻜﻪ ﺯﻭړﻧﺪ ﭼﺎﻭ ﺩ ﻛﻤﺮ ﺩ ﻫﻐﻪ ﺩﻳﻮﺍﻝ ﭘﻪ ﺳﻮﺭﻱ ﻮﻙ ﻛﻲ ﻣﻪ ﻧﻪ
ﻛﻪ ﺩ ﺳﺮﻭ ﺯﺭﻭ ﭼﺎړﻩ ﻭﻱ ﻳﺎ ﺧﻨﺠﺮ ﭼﻪ ﭘﻪ ﮔﻴﻩ ﺩﻱ ﻮﺧﻴﻱ ﻣﺦ ﺋﯥ ﻭﺭﻙ ﺷﻪ
ﺳﻮﺩ ﻫﻐﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩ ﺧﻴﺮ ﻭﻱ ﻧﻪ ﺩ ﺷﺮ ﻧﺎﻛﺮﺩﻩ ﺳﻮﺩﻭﻧﻪ ډﻳﺮ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﮔﻪ ډﻳﺮ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﻛﻲ ﺩﺭ ﮔﻮﻫﺮ ﻭ ﺍﻭﺑﻮ ﺗﻪ ﺍﭼﺎﻭﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺎﻥ ﺧﻮږ ﺩﻱ
ﺧﺪﺍﻱ ﻭﺭ ﻣﻪ ﻛﻩ ﻭ ﭼﺎ ﻫﺴﻲ ﺳﻴﻢ ﻭ ﺯﺭ ﭼﺔ ﻟﻪ ﺁﺏ ﻭ ﻟﻪ ﺣﺮﻣﺘﻪ ﺳﺮﻩ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺿﺮﺭ ﻭﮔﻪ ﺳﺮﻩ ﻓﻴﻀﻪ ﺩﯤ ﻟﻪ ﺯﻭﺭ ﺁﻭﺭ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻱ ﻭ ﭼﺎ ﺗﻪ ﻓﻴﺾ
ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﺋﯥ ﺗﻪ ﺩﻩ ﺗﺮ ﭼﻪ ﺩﺍ ﻣﮕﺮ ﭘﻪ ﻳﺎﺭۍ ﺩ ﺯﻭﺭ ﺁﻭﺭ ﻭ ﻏﻠﻂ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﺳﺮ ﭘﻪ ږﺩﻩ ﻗﺪﻣﻮﻧﻪ ﺋﯥ ﻫﺎﻟﻪ ﺗﺮﻭ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﭼﻪ ﺗﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﻭ ﺩﻱ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﻭﻱ
ﭘﺪﺭ ﻭﮔﻪ ﺎﻥ ﺋﯥ ﭘﺴﻪ ﺩﻏﻪ ﻳﺎ ﺧﻮ ﺩﺍ ﭼﻪ ﺗﻪ ﻗﺪﻡ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺩﺭ ﻧﻪ ږﺩﯤ
ﻫﻨﺮ ﺩﺍ ﭘﻪ ﺑﻮﻝ ﻛﻮﻣﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺯﻩ ﺁﻭﺍﺭﻭ ﺯﻭﺭ ﺩ ﻳﺎﺭﻱ ﻛﻲ ﻫﻨﺮ ﭼﻪ
٤٥
ﺩﻟﺒﺮ ﺩ ﺩﻱ ﻣﺦ ﻭﺍړﻩ ﭘﻮﺭﺗﻪ ﻜﺘﻪ ﻧﻤﺮ ﻜﺘﻪ ﺷﻪ ﻜﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﺪﺭ ﭘﻮﺭﺗﻪ
ﺳﺮ ﻭﻟﮕﻮﻱ ﺑﺎﻟﺖ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﻣﻲ ﭼﻪ ﻧﻤﺮ ﺳﭙﻮږﻣﻲ ﻣﻲ ﭘﻪ ﭘﺎﻟﻨﮓ ﺩ ﭘﺎﺳﻪ ﺯﻏﻱ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﻏﻮږ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺩ ﺍﻭﻮ ﭘﻪ ﺩﺭ ﺩﺭ ﭘﻪ ﺳﺮﻭ ﺳﭙﻴﻨﻮ ﺩﺭﻭ ﻟﻌﻠﻮ ﺋﯥ ﻏﻮږ ډﻙ ﺷﻲ
ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺷﻲ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﭼﻪ ﻣﻮﻡ ﻟﻜﻪ ﭼﻪ ﺩﻱ ﻭﻭﻳﻨﻢ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻣﻲ ﺍﻭﻲ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﺍﻛﺒﺮ ﺍﻟﻪ ﭼﻪ ﺫﻛﺮﻩ ﺩﯤ ﻟﻪ ﺑﯥ ﺑﻞ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺩ ﺳﺨﻨﮕﻮﻳﻮ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻧﻪ ﺯﺩﻩ
ﺩ ﻳﺎﺭ ﺷﻮﻧﺪډﻱ ﻫﻢ ﺷﺮﺍﺏ ﺩﻱ ﻫﻢ ﺷﻜﺮ ﺷﻜﺮﻭ ﺩ ﻧﺸﺘﻪ ﺧﻮﻧﺪ ﻛﻲ ﺷﺮﺍﺑﻮ ﭘﻪ
ﮔﻮﻫﺮ ﺩ ﻭ ﻟﻌﻞ ﺩ ﺁﺏ ﭘﻴﻱ ﻧﻪ ﻛﻪ ﺳﻞ ﻠﻪ ﭘ ﺗﺮ ﺷﻮﻧﻭ ﻻﻧﺪﻱ ﺧﺎﻧﺪﻱ
ﺁﺫﺭ ﺩ ﻛﻲ ﺑﺘﺨﺎﻧﻪ ﭘﻪ ﺑﺖ ﻫﺴﻲ ﺩﺍ ﺧﻮ ﻣﺎ ﻟﺮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺭﺍ ﻛ ﮔﻪ ﻧﺸﺘﻪ
ﺑﺸﺮ ﺭﻧﮕﻪ ﺩﺍ ﻧﺸﺘﻪ ﭼﻪ ﺩﺍ ﭘﻪ ﻫﻢ ﭘﺲ ﻟﻪ ﺩﯤ ﺑﻪ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻧﺎﻡ ﺩ ﻣﻠﹶﻚﹶ ﺑﻮﻟﻢ
ﻧﻈﺮ ﻟﺮﻱ ﻣﺦ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﺩ ﻣﺪﺍﻡ ﭼﻪ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮ ﺑﺎﻟﻪ ﺷﻲ ﺎﺋﯥ
٤٦
ﺮ ﺒ ﻞ ﺩﻟ ﭙ ﺐ ﺩ ﺧ ﻠ ﻪ ﻃ ﭘ ﺮ ﺮ ﺳ ﻢ ﺗ ﻮﻱ ﻳ ﺮ ﺷ ﻴ ﺯﻩ ﺗ
ﻪ ﺩﺭ ﻪ ږﺩﻡ ﺩﻏ ﻪ ﻧ ﺮﯤ ﺑ ﭘ ﻲ ﺎ ﻛ ﻴ ﻪ ﺩﻧ ﻢ ﭘ ﺪﻱ ﻳ ﻮ ﮊﻭﻧ
ﺮ ﻪ ﺗ ﻤ ﻴ ﻱ ﻟ ﻮﻧ ﻲ ﺷ ﻭﭼ ﺮﺯﻡ ﺐ ﮔ ﻠ ﻪ ﻃ ﺎ ﭘ ﻨ ﺩ ﺁﺷ
ﺮ ﺮ ﺑ ﻲ ﺩﻱ ﭘ ﺪﻡ ﻣ ﻞ ﻗ ﺑ ﺮ ﺤ ﻪ ﺑ ﻲ ﺩﻱ ﭘ ﺪﻡ ﻣ ﻮ ﻗ ﻳ
ﺮ ﺤ ﻪ ﺳ ﻢ ﭘ ﺎﻡ ﻫ ﻪ ﺷ ﻢ ﭘ ﻫ ﻲ ﻮﻟ ﻴ ﻲ ﺩﻱ ﻧ ﺩﻭﺍړﻩ ﻻﺱ ﻣ
ﺮ ﺸ ﻢ ﺑ ﻨ ﯥ ﻭﻭﻳ ﻪ ﺋ ﻛ ﻪ ﺪﺍﻱ ﺗ ﻲ ﺩﻱ ﻭ ﺧ ﺎﺕ ﻣ ﺎﺟ ﻨ ﻣ
ﺮﻭﺭ ﻢ ﻣ ﺪ ﻳ ﻨ ﻪ ﻣ ﻠ ﮔ ﻪ ﺘ ﺨ ﻪ ﺑ ﻠ ﭙ ﻪ ﺧ ﻪ ﻟ ﺸ ﻴ ﻤ ﻫ
ﺮ ﻈ ﻮ ﻧ ﻮ ﻳ ﺎﻧ ﻮﺑ ﺩ ﺧ ﻪ ﻛ ﺮﺯﻭ ﻧ ﻴ ﯥ ﭘ ﺎ ﺋ ﻪ ﻣ ﻪ ﭘ ﭼ
ﺮ ﻨ ﻞ ﻫ ﻪ ﺑ ﻘ ﺸ ﻪ ﻋ ﯥ ﻟ ﺑ ﻪ ﺎ ﺗ ﻮﺩﻩ ﻣ ﻪ ﯥ ﻭ ﻧ ﻢ ﺋ ﻫ
ﺮ ﻤ ﻪ ﻧ ﻜ ﻲ ﻟ ﺎﻥ ﻛ ﻬ ﻪ ﺟ ﭘ ﻩ ﻮﺍ ﻛ ﻲ ﺭﺏ ﺭﺳ ﻲ ﻣ ﻘ ﺎﺷ ﻋ
ﺮ ﺮﻩ ﺍﺛ ﻤ ﻮﻱ ﻫ ﻪ ﻣ ﻜ ﻟ ﺎ ﻪ ﻛ ﺪﻱ ﻧ ﺎﻧ ﺖ ﺭﺍ ﺑ ﺤ ﻴ ﺼ ﻧ
ﺮ ﺼ ﺘ ﺨ ﻢ ﻣ ﺎﻩ ﻭﺍﻳ ﻮﺗ ﻛ ﻪ ﺤ ﺎﺻ ﻪ ﻧ ﺎﺳ ﻮږ ﺑ ﻭﺍﻭﺭﻩ ﻏ
ﺮ ﺒ ﻤ ﻐ ﻴ ﻪ ﺭﻭﺡ ﺩ ﭘ ﻢ ﭘ ﻫ ﺪ ﻭﻱ ﻨ ﻮﮔ ﻲ ﺩﻱ ﺳ ﲐ ﻣ ﻮﻟ ﻪ ﻣ ﭘ
ﺮ ﺒ ﻪ ﺭﺍ ﺧ ﻢ ﺷ ﺎﻟ ﻪ ﻋ ﭼ ﻪ ﺘ ﺸ ﻪ ﻧ ﺮﺗ ﻴ ﻲ ﺑ ﻪ ﻣ ﺎﻭﺍ ﺗ ﭼ
ﻲ ﺯﺭ ﻪ ﻣ ﻢ ﺩﻱ ﻛ ﻴ ﻲ ﺳ ﻪ ﻣ ﻛ ﻡ ﺎﺭ ﻛ ﯥ ﻪ ﺋ ﻪ ﺑ ﻨ ﻴ ﺮ ﻧ ﺗ
ﺮ ﻮﻫ ﻲ ﮔ ﻪ ﻣ ﻲ ﺩﺭ ﻛ ﻪ ﻣ ﻛ ﻲ ﺯﺭ ﺩﻱ ﻪ ﻣ ﻢ ﺩﻱ ﻛ ﻴ ﻲ ﺳ ﻪ ﻣ ﻛ
ﺮ ﺒ ﺮ ﺩﻟ ﻢ ﺗ ﻪ ﺷ ﻪ ﻧ ﺮ ﺑ ﻴ ﺗ ﻢ ﺮ ﻳ ﻴ ﻪ ﺗ ﺮ ﺮ ﻫ ﺎﻥ ﺗ ﻤ ﺯﻩ ﺭﺣ
٤۷
ﻛﻪ ﺣﻖ ﻭﺍﻳﻢ ﻫﻤﺮﻩ ﺍﺭﺕ ﺩﻱ ﺑﻮﻳﻪ ﻛﻮﺭ ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﻛﻪ ﻮﻙ ﺍﺭﺕ ﻏﻮﺍړﻱ ﺧﭙﻞ ﻛﻮﺭ
ﺎﻥ ﭘﻪ ﻟﻮﻳﺸﺖ ﻛﻩ ﭼﻪ ﺩﻱ ﻮ ﺩﻱ ﺍﻭږﺩﻩ ﺳﻮﺭ ﺗﺮ ﺎﻥ ﺯﻳﺎﺗﻪ ﻛﻤﻪ ﭼﺎﺭ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﭘﻴﻐﻮﺭ ﻟﺮﻩ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺷﻲ ﻭﺭﻛﺎﻭﻩ ﭼﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﺩ ﭼﺎ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺷﻲ ﻳﺎ ﺍﻭږﺩﻩ ﺷﻲ
ﻟﻮﺭ ﭘﻪ ﻟﻮﺭ ﻛﻴﻱ ﻭﺍﻳﻪ ﭘﺮﯤ ﻣﻼﻣﺖ ﻫﺮ ﺳﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻛﻲ ﺗﻴﺮ ﻭ ﺑﻴﺮ ﺷﻲ
ﺎﻱ ﻟﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﯥ ﻋﺰﺕ ﺷﻲ ﻫﻢ ﺳﺮ ﺗﻮﺭ ﭼﻪ ﻻﺋﻖ ﺩ ﻣﻼﻣﺖ ﺍﻭ ﺩ ﺗﻬﻤﺖ ﺷﻲ
ﺍﻭﺭ ﭘﻪ ﻭﺳﻮﺯﻩ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﻫﺴﻲ ﻫﻐﻪ ﭼﻪ ﻋﺰﺕ ﺣﺮﻣﺖ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﻧﻮﺭ ﻨﻲ ﻭﻱ ﻋﺰﺕ ﺑﯥ ﻫﺴﻲ ﻣﮕﺮ ﺑﯥ ﻋﺰﺕ ﺳﻱ ﺑﻪ ﺧﻮښ ﺩ ﻫﻴﭽﺎ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﭘﻪ ﻫﺮ ﺎﻱ ﭼﻪ ﺳﺮﻩ ﺟﻤﻊ ﺷﻲ ﺧﻤﺴﻮﺭ ﺧﭙﻞ ﻣﺠﻠﺲ ﺋﯥ ﺗﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺠﻠﺴﻮ ﺧﻮښ ﻭﻱ
ﺍﻧﻮﺭ ﺧﭙﻞ ﭘﻪ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻫﺮﻩ ﻛﺎ ﺯﻳﺐ ﻫﺮ ﻫﻢ ﺟﻨﺲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻫﻢ ﺟﻨﺲ ﺳﺮﻩ ﺟﻮړ ﻭﻱ
ﺑﻴﻨﺎﻳﺎﻥ ﭘﻪ ﭘﺮﺩﻱ ﻣﻠﻚ ﺷﻲ ﻛﺮ ﻭ ﻛﻮﺭ ﻧﺎ ﺑﻴﻨﺎ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺳﻴﻤﻪ ﻛﻲ ﺑﻴﻨﺎ ﻭﻱ
ﻭﺭﺍﻥ ﺷﻲ ﻬﺮ ﺩ ﻳﻮﻩ ﺳﻱ ﭘﻪ ﺗﻮﺭ ﺩﺭﺳﺖ ﺻﻮﺭﺕ ﺩ ﻳﻮﻩ ﻧﻮﻙ ﭘﻪ ﺩﺭﺩ ﺩﺭﺩ ﻣﻨﺪ ﺳﻲ
ﺩﺭﺳﺘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﭘﺮﯤ ﺑﺪ ﻧﻤﺎﻳﻪ ﺷﻲ ﻫﺮ ﻛﻮﺭ ﭼﻪ ﻳﻮ ﻏﺎښ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻛﻲ ﺯﻭړﻧﺪ ﺷﻲ ﻳﺎ ﻭﻭﺯﻱ
ﻭﺍړﻩ ﺑﺪ ﺷﻲ ﻛﻪ ﭘﻨﻪ ﻭﻱ ﻛﻪ ﻠﻮﺭ ﻳﻮ ﺳﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻛﻮړﻣﻪ ﻛﻲ ﺩ ﭼﺎ ﺑﺪ ﺷﻲ
ﻣﻮﺭ ﻭ ﭘﻼﺭ ﺩ ﻧﺎﻣﻮﺱ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺣﺒﻄﻪ ﺑﺪ ﻛﺮﺩﺍﺭﻩ ﺯﻭﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻪ ﺷﻪ ﻟﻪ ﻣﻮﺭﻩ
ﺑﺎﺭﻱ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺩﻏﻪ ﻛﺎﺭ ﭘﻪ ﺯﺭ ﻭ ﺯﻭﺭ ﻫﺮ ﻮﻙ ﺧﭙﻠﻪ ﺧﻮﺷﻨﻮ ﺩﻱ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﻳﻪ ﻏﻮﺍړﻱ
ﻧﻪ ﭼﻪ ﻫﺮ ﻳﻮ ﻬﺮ ډﻫﻠﻲ ﺷﻪ ﻳﺎ ﻻﻫﻮﺭ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻗﺪﺭﺕ ﻮﻙ ﻟﻮﻱ ﻭ ﻮﻙ ﻫﻠﻚ ﻛﻩ
ﺩ ﭼﺎ ﭘﻨ ﭘﻪ ﺳﺮ ﭘﻪ ﻣﻼ ﻮﻧﺒﻠﻲ ﻟﻮﺭ ﺩ ﭼﺎ ﺗﺎﺝ ﺯﺭﻳﻦ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺗﺮ ﻣﻼ ﺧﻨﺠﺮ ﻭﻱ
ﻮﻙ ږﻳﺮ ﻛﻠﻲ ﮔﺮﺯﺍﻭﻩ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺧﺮﻩ ﺳﻮﺭ ﻮﻙ ﭘﻪ ﺁﺱ ﺩ ﭘﺎﺳﻪ ﺳﻮﺭ ﻭﻱ ﺗﻮﻍ ﺩﻭړﺍﻧﺪﻱ
ﺑﺨﺖ ﻫﻴﭽﺎ ﻭﺭ ﻛﻱ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﺎ ﻟﻪ ﭘﻮﺭ ﺩ ﺗﻨﮕﻮ ﭘﻮﺭﻭﻧﻪ ﻫﺮ ﻮﻙ ﻭ ﺑﻠﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻛﻪ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﭼﺎﺭﻱ ﭘﻪ ﭘﻼﺭ ﺷﻮﻱ ﻳﺎ ﭘﻪ ﻣﻮﺭ ﺍﯤ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﻮﻡ ﺑﻪ ﭼﺎ ﻭﺍ ﻧﻪ ﺧﺴﺖ
ﻟ ﻜ ﻪ ﺷ ﺎﻡ ﻫ ﺴ ﻲ ﺳ ﺤ ﺮ ﭘ ﻪ ﻧ ﻈ ﺮ ﺩ ﺑ ﯥ ﺑ ﺼ ﺮ
ﻟ ﻜ ﻪ ﺳ ﻨ ﮓ ﻫ ﺴ ﻲ ﮔ ﻮﻫ ﺮ ﻟ ﻜ ﻪ ﺷ ﺎﻡ ﻫ ﺴ ﻲ ﺳ ﺤ ﺮ
ﻟ ﻜ ﻪ ﺧ ﺎﻭﺭﻱ ﻫ ﺴ ﻲ ﺯﺭ ﻟ ﻜ ﻪ ﺳ ﻨ ﮓ ﻫ ﺴ ﻲ ﮔ ﻮﻫ ﺮ
ﻟ ﻜ ﻪ ﺧ ﻴ ﺮ ﻫ ﺴ ﻲ ﺷ ﺮ ﻟ ﻜ ﻪ ﺧ ﺎﻭﺭﻱ ﻫ ﺴ ﻲ ﺯﺭ
ﻫ ﻤ ﻪ ﻭﺍړﻩ ﺑ ﺮﺍﺑ ﺮ ﭘ ﻪ ﻧ ﻈ ﺮ ﺋ ﯥ ﻣ ﻌ ﻠ ﻮﻣ ﻴ ﻱ
ﺗ ﺮ ﺑ ﺪۍ ﻭﻱ ﻻ ﺑ ﺘ ﺮ ﻛ ﻪ ﻮﻙ ﻪ ﻭﺭﺳ ﺮﻩ ﻛ ﺎﻧ ﺪﻱ
ﺗ ﺮ ﻧ ﻴ ﻜ ﻭﻱ ﻻ ﺑ ﻬ ﺘ ﺮ ﻛ ﻪ ﻮﻙ ﺑ ﺪ ﻭﺭﺳ ﺮﻩ ﻛ ﺎﻧ ﺪﻱ
ﻧ ﻪ ﭘ ﺮﯤ ﻪ ﻭﻱ ﺩ ﭼ ﺎ ﺯﺑ ﺮ ﻧ ﻪ ﭘ ﻪ ﺑ ﺪﻭ ﺯﻫ ﻴ ﺮﻳ ﻱ
٤۸
ﺮ ﻈ ﻪ ﻧ ﻞ ﻭﻱ ﺑ ﻴ ﻪ ﺩﻟ ﻧ ﯥ ﺎﺏ ﺋ ﻄ ﻪ ﺧ ﻮﺍﺏ ﻭ ﭘ ﻪ ﺻ ﭘ
ﺮﺭ ﻞ ﺿ ﭙ ﻪ ﺧ ﺎﻩ ﭘ ﻪ ﺁ ﮔ ﻧ ﻮﺩ ﻭﻱ ﺒ ﻬ ﻞ ﺑ ﭙ ﻪ ﺧ ﺎﻩ ﭘ ﻪ ﺁ ﮔ ﻧ
ﺮ ﻨ ﻪ ﻫ ﻱ ﭘ ﻴ ﻮﻫ ﻪ ﭘ ﻧ ﻱ ﻴ ﻮﻫ ﺪﻱ ﭘ ﺎﻧ ﺐ ﺑ ﻴ ﻪ ﻋ ﻪ ﭘ ﻧ
ﺮ ﺒ ﻪ ﻭﻱ ﺧ ﻧ ﻴ ﻲ ﻫ ﺴ ﻫ ﻮﺭﻱ ﻪ ﮔ ﻮڼ ﭼ ﺪ ﻭ ﮔ ﻪ ړﻭﻧ ﻜ ﻟ
ﺎﻭﺭ ﻨ ﺮ ﻭﻱ ﺒ ﻪ ﺧ ﻪ ﺎﻫ ﻨ ﻪ ﮔ ﻪ ﻟ ﺘ ﺎﻋ ﻪ ﻃ ﻟ
ﺮ ﯥ ﺎ ﺋ ﻮﺏ ﻭﻱ ﻳ ﯥ ﺧ ﺎ ﺋ ﻳ ﻪ ﺯﺩﻩ ﻪ ﻧ ﻮﺭ ﺎﻭﺭﻭ ﻧ ﻨ
ﺮ ﻮﺭ ﻭ ﻛ ﻡ ﻛ ﻪ ﺩﻱ ﺯﻩ ﻛ ﭼ ﻪ ﺴ ﻔ ﺎ ﻧ ﻤ ﯥ ﻪ ﻳ ﻮ ﺗ ﺩﺍ ﺧ
ﺮ ﻲ ﺍﻭﺗ ﺴ ﺎ ﭘ ﻴ ﻪ ﺩﻧ ﭘ ﻪ ﻠ ﻘ ﻪ ﻋ ﯥ ﻟ ﺎﻡ ﻭﻭﺗ ﻤ ﺗ
ﺮ ﺒ ﻤ ﻐ ﻴ ﺖ ﺩ ﭘ ﻨ ﻪ ﺳ ﻧ ﻩ ﺪﺍﻱ ﺍﺩﺍ ﻛ ﺮﺽ ﺩ ﺧ ﻪ ﺩﻱ ﻓ ﻧ
ﺮ ﺸ ﺤ ﻮﺍﺭۍ ﺩ ﻣ ﻪ ﺧ ﻧ ﻱ ﺎﺩﻳ ﻪ ﺯړﻩ ﻳ ﺮﮒ ﭘ ﻪ ﺩﻱ ﻣ ﻧ
ﺮ ﻔ ﺮﻡ ﺳ ﻮﺍ ﻟ ﻪ ﺧ ﻪ ﭘ ﭼ ﻪ ﺯﺩﻩ ﯥ ﺩﺍ ﺩﻱ ﻧ ﺮﻭﺕ ﺋ ﺍﻭﺩﻩ ﭘ
ﺮ ﺸ ﻱ ﺩﺍ ﺑ ﻴ ﻮﻫ ﻪ ﭘ ﻛ ﻲ ﻪ ﺩﺭﻭﻣ ﺨ ﺮ ﺩﻡ ﺩﺭ ﻪ ﻫ ﭘ
ﺮ ﺒ ﻨ ﻢ ﻋ ﻚ ﻭﻭ ﻫ ﻢ ﻣ ﻪ ﻫ ﭼ ﻮﻝ ﻪ ﺷ ﻪ ﺩﻱ ﺘ ﻮﺭ ﻭﻳ ﻪ ﺗ ﻐ ﻫ
ﺮ ﺘ ﺎ ﻧ ﺎﺭ ﻭ ﭘ ﻨ ﻪ ﭼ ﭼ ﻪ ﺪ ﺷ ﻴ ﻮﻥ ﺑ ﻨ ﺠ ﺪﺭ ﺩﻱ ﻣ ﻪ ﻗ ﻐ ﻫ
ﺮ ﺮﻭﺑ ﻪ ﻟ ﻪ ﺷ ﺯړﻩ ﺩﻱ ﻧ ﻪ ﺮ ﺷ ﺮ ﻭ ﺯﺑ ﺖ ﺯﻳ ﻦ ﺩﻱ ﺩﺭﺳ ﺗ
ﺮ ﺴ ﯥ ﭘ ﻮﻟ ﺎﻥ ﺑ ﻪ ﻻ ﺗ ﻮﯤ ﺮ ﺷ ﻴ ﻪ ﺗ ﻨ ﺮ ﭘ ﻮﺱ ﺗ ﻨ ﺮ ﭘ ﺗ
ﺮ ﺪﻱ ﺍﺛ ﺎﻧ ﻪ ﺯړﻩ ﺑ ﻪ ﭘ ﻧ ﺮﻩ ﻪ ﺩﻱ ﻭﻳ ﻲ ﻧ ﺮﺱ ﺷ ﻪ ﺩﻱ ﺗ ﻧ
ﺮ ﻭﺭ ﮕ ﻮﺥ ﻭ ﻲ ﺷ ﺴ ﻫ ﯥ ﻪ ﻳ ﻪ ﺗ ﻜ ﻪ ﻭﻱ ﻟ ﻞ ﻧ ﻞ ﺑ ﺑ
ﺮ ﺒ ﻪ ﺭﻫ ﻮﯤ ﻧ ﺮﻭ ﺷ ﻪ ﺭﻫ ﻧ ﺮ ﻛ ﻴ ﺮ ﺗ ﻤ ﺖ ﺩﻱ ﻋ ﻠ ﻔ ﻪ ﻏ ﭘ
ﻮ ﺯﺭ ﻪ ﻻ ﻛ ﻪ ډﻙ ﭘ ﻜ ﻟ ﻪ ﺎ ﺷ ﻪ ﺭﻳ ﺎﺩﺕ ﺩﻱ ﭘ ﺒ ﻋ
ﺮ ﺠ ﻲ ﺣ ﻪ ﺯﺭﻭ ﻛ ﭘ ﭘ ﺮ ﻬ ﺮﻩ ﻣ ﺎﺳ ﺐ ﻧ ﻠ ﻪ ﻗ ﻜ ﻟ
ﺮ ﺠ ﻪ ﺩ ﺷ ﺰﻳ ﻞ ﺍﻏ ﺳ ﻲ ﻪ ﻛ ﻪ ﺩﺍﻧ ﻭﻱ ﭘ ﻪ ﭘ ﻜ ﻟ
ﺮ ﺎﺩﻭ ﮔ ﺮ ﻭ ﺟ ﺮ ﮔ ﺤ ﺳ ﺎ ﺎﻱ ﻛ ﺮ ﭘ ﻪ ﺑ ﺮ ﭼ ﺤ ﻪ ﺳ ﻜ ﻟ
ﻮﺭ ﺼ ﺎ ﻣ ﺮ ﻛ ﻮﻳ ﺼ ﻪ ﺗ ﭼ ﻪ ﯥ ﺭﻭﺣ ﻮﺭﺕ ﺑ ﺶ ﺻ ﻪ ﺗ ﻜ ﻟ
ﺮﻭﺭ ﻦ ﭘ ﻲ ﻭ ﺗ ﺎﻟ ﺎﻥ ﺧ ﻴ ﻣ ﺰﻩ ﻐ ﯥ ﻣ ﻭ ﺑ ﺶ ﻛ ﻪ ﺗ ﻜ ﻟ
ﺮ ﻤ ﺮﻭﻥ ﺛ ﻴ ﮓ ﺑ ﻨ ﺩﺭﻭﻥ ﺳ ﻲ ﻮ ﮐ ﻴ ﻪ ﻣ ﻪ ﺯړﻱ ﭘ ﮑ ﻟ
ﺮ ﺮ ﺳ ﺎﻱ ﺗ ﺎﻱ ﭘ ﺮ ﭘ ﺮ ﺗ ﺳ ﻲ ﻮﻧ ﺘ ﺴ ﻪ ﻟ ﯥ ﻻﺳ ﻪ ﺑ ﻜ ﻟ
ﺮ ﻲ ډﻛ ﻮ ﻛ ﺎﻧ ﺮﻏ ﻪ ﻣ ﭘ ﺎﺯ ﻭﻱ ﺎ ﺑ ﮓ ﻭ ﺩﻏ ﻪ ﻜ ﻟ
ﺰﺭ ﻴ ﺪﻱ ﻣ ﺎﻧ ﺮ ﻛ ﻪ ﺳ ﻪ ﭘ ﭼ ﺎﻭﯤ ﻪ ﻧ ﻜ ﻤ ﯥ ﻧ ﻪ ﺑ ﻜ ﻟ
ﺎﺩﺭ ﻪ ﻣ ﺮ ﻭﻱ ﮐ ﺘ ﻪ ﺩﺧ ﭼ ﻪ ﺯﺩﻩ ﺎ ﺪﻱ ﭼ ﺰﺭ ﻻﻧ ﻴ ﺮ ﻣ ﺗ
٤۹
ﻮﺭ ﻪ ﺯﻳ ﻖ ﭘ ﻠ ﻮﻱ ﺧ ﻮﻟ ﻏ ﺎﻝ ﻭﻱ ﻤ ﻪ ﺟ ﻦ ﻧ ﺴ ﯥ ﺣ ﻪ ﺋ ﻧ
ﺮ ﻤ ﺎﻭ ﺩ ﻛ ﺪ ﭼ ﻪ ﺯﻭړﻧ ﻜ ﻟ ﻮ ﺎﻧ ﻴ ﺒ ﺮﻳ ﻲ ﻓ ﺴ ﻪ ﻫ ﻲ ﻟ ﻫ
ﺮ ﻪ ﻏ ﻜ ﺮﻩ ﻟ ﻴ ﺮ ﺳ ﻢ ﺑ ﻴ ﻧ ﻪ ﻨ ﻲ ﺩﻧ ﻪ ﻛ ﻜ ﻪ ﺯﻣ ﻢ ﭘ ﻴ ﻧ
ﺮ ﺠ ﻨ ﺪﻱ ﺧ ﻞ ﻻﻧ ﻐ ﺮ ﺑ ﺗ ﻮﺍﻙ ﻭﻱ ﺴ ﯥ ﻣ ﻲ ﺋ ﺎﺭ ﻛ ﺘ ﻪ ﺩﺳ ﭘ
ﮊﻭﺭ ﻲ ﭘ ﻮ ﻛ ﻪ ﻭ ﭘ ﺮﻱ ﺑ ﻲ ﭘ ﺮﻭ ﻛ ﻪ ﺍﻳ ﭘ
ﺮ ﺒ ﻨ ﻪ ﻣ ﻲ ﭘ ﻨ ﻴ ﺎﺡ ﻛ ﺒ ﺻ ﻮﺭﻱ ﻮﻡ ﺧ ﻠ ﻈ ﻲ ﺩ ﻣ ﻨ ﻪ ﻭﻳ ﭙ ﻪ ﺷ ﭘ
ﺮ ﻤ ﻪ ﻗ ﻜ ﻦ ﻟ ﻴ ﭙ ﺦ ﺳ ﻪ ﻣ ﭘ ﺊ ﻭﻱ ﻴ ﺒ ﻪ ﺗ ﻜ ﻮﺭ ﻟ ﻪ ﺯړﻩ ﺗ ﭘ
ﺪﺭ ﻨ ﻠ ﻲ ﻗ ﻮﻟ ﺎﻥ ﺑ ﻞ ﭙ ﺧ ﺮﺯﻱ ﺐ ﮔ ﻠ ﻪ ﻃ ﺎ ﭘ ﻴ ﺩ ﺩﻧ
ﺎﻭﺭ ﺮﻱ ﺑ ﻪ ﻟ ﻪ ﺯړﻩ ﻧ ﭘ ﻲ ﻪ ﻭﺍﻳ ﻪ ﮊﺑ ﻪ ﭘ ﻤ ﻠ ﻛ
ﺮ ﺎﻓ ﻪ ﻛ ﻢ ﻭﻱ ﻧ ﻠ ﺴ ﻪ ﻣ ﻧ ﻮ ﻘ ﺎﻓ ﻨ ﺎﻝ ﺩ ﻣ ﺜ ﻪ ﻣ ﭘ
ﺮﻭﺭ ﻼ ﻥ ﻣ ﺨ ﻪ ﭘ ﻧ ﺮ ﻭﻱ ﺎﻓ ﻢ ﻭﻱ ﻥ ﻛ ﻠ ﺴ ﻪ ﻣ ﻧ
ﻪ ﺩﺭ ﻮﻱ ﻭ ﺩﺭ ﭘ ﻪ ﻛ ﻮﻱ ﭘ ﻛ ﻲ ﻠ ﺮ ﻭﻫ ﺮﺯﻱ ﺳ ﺎﻥ ﮔ ﺸ ﺮﻳ ﭘ
ﺬﺭ ﻪ ﮔ ﺩ ﺯﺭ ﺩﺍﺭﻭ ﭘ ﺎ ﺪ ﻛ ﺖ ﻭ ﺁﻣ ﻪ ﺭﻓ ﺸ ﻴ ﻤ ﻫ
ﺮ ﻪ ﺧ ﻜ ﺎ ﻟ ﻮﺭﻱ ﻛ ﻮﺧ ﮔ ﺎ ﺩﺍﺭﻭ ﻴ ﻪ ﺩ ﺩﻧ ﻮ ﻪ ﻛ ﭘ
ﺮ ﻪ ﺳ ﯥ ﻭﻩ ﭘ ﺋ ﻮﭘ ﻪ ﭼ ﺮ ﻭﻩ ﻴ ﻘ ﻮ ﻓ ﻢ ﻳ ﺐ ﻫ ﮓ ﺯﻳ ﺍﻭﺭﻧ
ﺮ ﺴ ﻪ ﺍﻓ ﻪ ﭘ ﺎﺩﺭ ﺷ ﻪ ﻗ ﭼ ﻩ ﺎ ﻛ ﯥ ﺷ ﻪ ﺋ ﻭﺗ ﻮﭘ ﻭ
ﺮ ﺴ ﻴ ﻣﻪ ﻭﻭ ﻪ ﻧ ﻪ ﭼ ﺮﻱ ﻭﻩ ﻴ ﻘ ﺮﻩ ﻓ ﻤ ﯥ ﻫ ﻮ ﺋ ﺧ
ﺮ ﺨ ﺴ ﻣ ﻚ ﻛ ﻠ ﯥ ﻣ ﻮﺭ ﺋ ﻧ ﻩ ﺎﺭﻱ ﻭﻛ ﯥ ﻳ ﻚ ﺋ ﻠ ﻪ ﻓ ﭼ
ﺪﺭ ﻞ ﭘ ﭙ ﺎﻝ ﺩ ﺧ ﻴ ﻪ ﻋ ﭘ ﯤ ﯥ ﻭﻛ ﺎﺭﻱ ﺋ ﻪ ﭼ ﻮﺭﻩ ﮔ
ﺮ ﺒ ﺎﻡ ﻤ ﻮﺭﻡ ﺗ ﺩ ﺧ ﺮ ﻛ ﻴ ﯥ ﺗ ﻎ ﺋ ﻴ ﺮ ﺗ ﻪ ﻭﺍﺭ ﺗ ﻭﺍﺭ ﭘ
ﺮ ډﺑ ﯥ ﻛ ﻢ ﺋ ﺎﻟ ﺮ ﻋ ډﻳ ﻪ ﻭﻩ ﻮﺭﻡ ﺮ ﺩ ﺧ ﺒ ﻮ ﻳ
ﺮ ﺪﻱ ﺑ ﺎﻧ ﻪ ﺑ ﯥ ﻻﺱ ﺷ ﻪ ﺋ ﭼ ﺩ ﻐ ﯥ ﻭﻧ ﺎﻥ ﺋ ﻬ ﻲ ﺟ ﺎﻣ ﻤ ﺗ
ﺮ ﮕ ﺎﻧ ﻬ ﻮﺭ ﺍﻭ ﺑ ﺎﭘ ﺠ ﻴ ﺑ ﻩ ﻞ ﻛ ﭙ ﯥ ﺧ ﺐ ﺋ ﺮﻳ ﺐ ﻓ ﺮﻳ ﻪ ﻓ ﭘ
ﺎﻭﺭ ﺠ ﻨ ﻴ ﺎ ﻭ ﭼ ﭽ ﻨ ﻴ ﻻ ﺟ ﻪ ﻭﻭ ﺮ ﮕ ﺎﻧ ﻬ ﻮﺭ ﺑ ﺎﭘ ﺠ ﻴ ﺑ
ﺎﻭﺭ ﻞ ﻭ ﭘ ﺎﺑ ﻢ ﻛ ﻫ ﺖ ﺴ ﻪ ﻭﺍﺧ ﻪ ډﻛ ﺪ ﭘ ﻨ ﯥ ﻫ ﻢ ﺋ ﻫ
ﻮﺭ ﺸ ﺖ ﻛ ﻔ ﻲ ﺩ ﻫ ﺎﻫ ﺎﺩﺷ ﺑ ﻲ ﻪ ﺯړﻩ ﻛ ﻮﻩ ﭘ ﺮ ﺷ ﯥ ﺫ ﻛ ﺎ ﺋ ﻴ ﺑ
ﺪﺭ ﻨ ﻜ ﻢ ﺳ ﻢ ﺩﺍﺭﺍ ﻫ ﻫ ﻮ ﺷ ﻴ ﻪ ﻫ ﻮﺹ ﻭﺭﺗ ﻪ ﺣ ﻟ
ﺮ ﺮ ﻭ ﺑ ﺤ ﻡ ﺑ ﻞ ﻛ ﭙ ﻪ ﺧ ﻪ ﺑ ﭼ ﻲ ﺮ ﻛ ﺎﻃ ﻪ ﺧ ﯥ ﺩﺍ ﻭﻩ ﭘ ﺎﻝ ﺋ ﻴ ﺧ
ﺮ ﮕ ﺎﺯﻳ ﻲ ﻣ ﺮ ﺭﺍﻏ ﺖ ﭘ ﻭﻗ ﻲ ﻻړﻩ ﻨ ﺎﺭﻱ ﻭﺭځ ﻭﺭ ﺑ
٥۰
ﺮ ﻞ ﭙ ﻩ ﺧ ﺦ ﻛ ﯥ ﻳ ﻪ ﺋ ﻧ ﻪ ﻞ ﺷ ﺎﺻ ﺮﺍﺩ ﺩ ﺯړﻩ ﺣ ﯥ ﻣ ﻪ ﺋ ﻧ
ﺮ ﻜ ﻪ ﻟ ﻚ ﻭﻩ ﻛ ﻠ ﯥ ﻣ ﻪ ﺋ ﻛ ﻲ ﺎﺗ ﻲ ﭘ ﻨ ﻮ ﻲ ﺷ ﮕ ﻤ ﻫ
ﺮ ﺰﮔ ﻲ ﺩﺭﻭﻳ ﻨ ﻴ ﻪ ﻋ ﻜ ﻟ ﺎ ﻭﻭﺕ ﻴ ﻪ ﺩﻧ ﻲ ﻻﺱ ﻟ ﺎﻟ ﺧ
ﺎﺩﺭ ﻮ ﯥ ﻳ ﻮﺋ ﺮ ﺷ ﮕ ﻣ ﻪ ﻭړﻩ ﻮ ﻧ ﻳ ﻴ ﯥ ﻫ ﺎ ﺋ ﻴ ﻪ ﺩﻧ ﻟ
ﺮ ﺘ ﺴ ﯥ ﺑ ﻪ ﻭ ﺑ ﻨ ﻴ ﺎﻟ ﯥ ﺑ ﺑ ﺮﻭﺕ ﻪ ﭘ ﻜ ﻪ ﺯﻣ ﺮﺍﻥ ﭘ ﻴ ﻮﺍﺭ ﺣ ﺧ
ﺮ ﻐ ﻪ ﺪﻱ ﺷ ﺮﯤ ﻻﻧ ﻪ ﺗ ﻧ ﺪﻱ ﺮﯤ ﺩ ﻻﻧ ﻪ ﺗ ﻮﺯﻱ ﺷ ﻪ ﭘ ﻧ
ﺮ ﻪ ﻏ ﻜ ﻞ ﻭﻩ ﻟ ﻴ ﻘ ﻪ ﺛ ﭼ ﻪ ﻒ ﺷ ﻴ ﻔ ﺮ ﺧ ﻴ ﻪ ﺣ ﯥ ﭘ ﺩ ﺑ
ﺎ ﻭﺯﺭ ﺲ ﻭﻱ ﻳ ﻪ ﺧ ﻜ ﻟ ﻪ ﻲ ﻻړ ﺷ ﺦ ﻛ ﻪ ﻣ ﻼﺏ ﭘ ﻴ ﺩ ﺳ
ﺮ ﺎ ﻛ ﻲ ﻭ ﺩ ﭼ ﺎﻫ ﭙ ﺩ ﺳ ﻪ ﺮﺩﻥ ﺷ ﻪ ﮔ ﻲ ﭘ ﺎﺗ ﯥ ﭘ ﻖ ﺋ ﺣ
ﺮﻩ ﻭﺭ ﻬ ﺎ ﺑ ﺪﺍﻱ ﻛ ﯥ ﺧ ﻪ ﺋ ﻛ ﻡ ﺎ ﻛ ﻪ ﺭﻭﺡ ﺩﻋ ﯥ ﺯﻩ ﭘ ﺍﻭﺱ ﺋ
ﺮ ﻮﺛ ﻮﺽ ﻛ ﻦ ﺣ ﺮﻳ ﻴ ﻪ ﺷ ﻐ ﻫ ﺎ ﺐ ﻛ ﻴ ﺼ ﯥ ﻧ ﻪ ﺋ ﻲ ﻛ ﺎﻟ ﻌ ﻖ ﺗ ﺣ
ﺮ ﻄ ﻌ ﻩ ﻣ ﺎﻍ ﻛ ﺪﺍﻱ ﺩﻣ ﺧ ﯥ ﻲ ﺋ ﻮﺋ ﺒ ﻮﺷ ﻪ ﺧ ﺖ ﭘ ﻨ ﺩ ﺟ
ﺮ ﻤ ﻪ ﻭﻩ ﺩﻱ ﻭ ﻧ ﭙ ﻮ ﺷ ﺪ ﻳ ﻨ ﻫ ﻖ ﻭﻩ ﯥ ﺣ ﺪﻱ ﺋ ﺎﻧ ﺪ ﺑ ﻨ ﺖ ﻫ ﻪ ﺩﺭﺳ ﭘ
ﻮﺭ ﻨ ﺪ ﻭ ﻣ ﻨ ﺎﻡ ﻫ ﻤ ﺗ ﺎﺋ ﻨ ﻪ ﺭﻭ ﺮ ﭘ ﻤ ﺩ ﺩﯤ ﻧ
ﺮ ﻄ ﻪ ﺧ ﻮﻑ ﻭ ﻧ ﻪ ﺧ ﻪ ﻧ ﺖ ﻛ ﺴ ﻮ ﺯﻳ ﻘ ﻠ ﯥ ﺧ ﺎ ﺋ ﻪ ﺭﻭ ﭘ
ﺮ ﻮﺭ ﻭ ﺷ ﻪ ﺷ ﺪﺍ ﺷ ﻴ ﻮﺭ ﭘ ﻧ ﺮﻭﺏ ﻛ ﻪ ﻏ ﯥ ﭘ ﺦ ﺋ ﻪ ﻣ ﻮ ﭼ ﺧ
ﺮ ﺘ ﻪ ﺩﻓ ﻐ ﺎﻭ ﻫ ﻮړ ﮔ ﻭ ﺧ ﺐ ﻭ ﮓ ﺯﻳ ﻮﻡ ﺩ ﺍﻭﺭﻧ ﻪ ﻧ ﻪ ﭘ ﭼ
ﺮ ﻪ ﺩﮔ ﻮﺭ ﺷ ﺩﻭﺭ ﻃ ﻢ ﺩﻱ ﺎﻟ ﺎﻩ ﻋ ﺖ ﺩ ﺷ ﻮﺑ ﺍﻭﺱ ﻧ
ﺮ ﺘ ﻪ ﺍﺧ ﻲ ﻛ ﻮﺭﺍ ﺷ ﺎﺷ ﻋ ﻪ ﻴ ﻲ ﭘ ﺎﺯﻱ ﺷ ﻪ ﺑ ﺪﺍﻱ ﺯﺩﻩ ﺧ
ﺮ ﮕ ﺎﺯﻳ ﺎﻥ ﺩﻱ ﭘ ﻤ ﺩ ﺁﺳ ﺪﻱ ﺎﻧ ﺎﺯۍ ﻛ ﮓ ﺑ ﺎﺭﻧ ﮕ ﺭﻧ
ﺮ ﻜ ﻪ ﺷ ﻜ ﻦ ﻟ ﺮﻳ ﻴ ﻪ ﺷ ﻛ ﺮ ﻪ ﺯﻫ ﻜ ﻲ ﻟ ﺦ ﺷ ﻠ ﻲ ﺗ ﻬ ﮔ
ﺪﺭ ﻘ ﻱ ﻣ ﻴ ﻪ ﻛ ﻻ ﺑ ﻮ ﻪ ﻭﺷ ﻐ ﻮ ﻫ ﻪ ﻭﺷ ﻪ ﭼ
ﺮ ﺮﻫ ﻮﺍﻝ ﺩﻱ ﺩ ﻫ ﺩﺍ ﺍﺣ ﺖ ﺴ ﻴ ﮓ ﻭﺍﺧ ﻮﻡ ﺩ ﺍﻭﺭﻧ ﻮ ﻧ ﺎ ﺧ ﻣ
ﺮﻭﺭ ﻢ ﺳ ﺎﻩ ﺩﻱ ﻫ ﺎﺩﺷ ﻢ ﺑ ﻫ ﻲ ﻮﻧ ﻲ ﺧ ﻠ ﭙ ﻱ ﺩ ﺧ ﺮ ﺳ ﻫ
ﺮ ﺜ ﻲ ﺩﻱ ﺍ ﻛ ﺴ ﻭﺍړﻩ ﻫ ﺎ ﺩﻱ ﻴ ﻞ ﺩ ﺩﻧ ﻪ ﺍﻫ ﺮ ﭼ ﻫ
ﺮ ﺼ ﺘ ﺨ ﻣ ﺎﻥ ﻭﻛ ﻤ ﺭﺣ ﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﺩﻱ ﻴ ﺩﺍ ﺑ
٥۱
ړ
ﺩ ﻫﻮﺍ ﻟﻪ ﻭړ ﻳﻮ ﭼﺎ ﺯﺩﻩ ﭼﻪ ﭼﺎ ﻳﻮﻭړ ﻳﻮﻭړ ﻫﻮﺍ ﺩﻟﺒﺮﻭ ﺩ ﻣﻲ ﺯړﻩ ﺧﺮﺍﺏ
ﺯﻩ ﻭ ﻛﻮﻡ ﻳﻮﻩ ﺗﻪ ﻭﺍﻳﻢ ﭼﻪ ﺗﺎ ﻳﻮﻭړ ﻭﻛﺎږﻱ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﺎﻳﺴﺘﻪ ﮔﻮﻲ ﮔﻮﻲ
ﻳﻮﻭړ ﺑﻼ ﺗﻮﺭﻱ ﺨﻪ ﺭﺍ ﺯړﻩ ﻫﻐﻪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺯړﻩ ﻟﺮﻩ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮﻭ ﺎﻱ ﻏﻮﺖ
ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺧﻮﺏ ﺭﺍ ﺨﻪ ډﻳﺮﻱ ﮊړﺍ ﻳﻮﻭړ ﺩ ﺳﻴﻼﺏ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﻛﻠﻪ ﺩ ﭼﺎ ﺧﻮﺏ ﺷﻲ
ﻳﻮﻭړ ﻣﺎ ﻭﺍړﻩ ﺋﯥ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻳﻮﻩ ﭘﻪ ﻫﻐﻪ ﻋﻘﻞ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻻﻑ ﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻳﻲ ﻛ
ﻳﻮﻭړ ﻭﻳﻳﺎ ﻣﻬﺮﺷﺎﻧﻮ ﮐﻩ ﻧﻪ ﺭﺍ ﻫﻴ ﻫﻐﻪ ﺭﺧﺖ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺩ ﺻﺒﺮ ﺳﻜﻮﻥ ﻭ
ﻳﻮﻭړ ﺁﺷﻨﺎ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻭړﻱ ﺁﺷﻨﺎﺅ ﻧﺎ ﻛﻪ ﻳﯥ ﻳﻮﻭړ ﺧﺴﺘﻪ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﺗﺮﯤ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺷﻪ
ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﺭﺿﺎ ﻳﻮﻭړ ﻫﻴ ﻧﺎ ﺣﻖ ﭘﺮﯤ ﺷﻮﻱ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺣﻖ ﻭﺍﻳﻢ
ﺷﻮﻧﻭ ﺩﻱ ﻟﺬﺕ ﺩ ﻣﻲ ﻧﺎﺏ ﺭﺍ ﺨﻪ ﻳﻮﻭړ ﺳﺘﺎ ﺩﯤ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺨﻪ ﻳﻮﻭړ
ډﻳﺮﻱ ﺑﯥ ﺻﺒﺮۍ ﺩ ﻣﺦ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺨﻪ ﻳﻮﻭړ ﻧﻪ ﻣﻲ ﺍﻭﻲ ﭘﺎﺗﻲ ﺷﻮﯤ ﻧﻪ ﺻﺒﺮ ﭘﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﻲ
ﻋﻘﻞ ﺳﺎﻗﻴﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﺨﻪ ﻳﻮﻭړ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﭘﻪ ﻧﻐﻤﻮ ﻧﻐﻤﻮ ﺳﻮﺭﻱ ﻛ ﻣﻄﺮﺑﺎﻧﻮ
ﺯړﻩ ﺋﯥ ﻟﻪ ﮔﻮﮔﻠﻪ ﺑﻪ ﺷﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺨﻪ ﻳﻮﻭړ ﻳﻮ ﺳﺎﻗﻲ ﺑﻞ ﻳﺎﺭ ﺩﺭﻳﻢ ﻣﻄﺮﺏ ﺳﺮﻩ ﻳﻮ ﺎﻱ ﺷﻮ
ﻧﻮﺭ ﭼﺎ ﻭړﻱ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺧﭙﻞ ﺍﺣﺒﺎﺏ ﺭﺍ ﺨﻪ ﻳﻮﻭړ ﻪ ﺷﻮﻛﻪ ﺋﯥ ﻳﻮﻭړ ﺧﺴﺘﻪ ﺩﻝ ﻣﻲ ﺗﺮﯤ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺷﻪ
ﺷﻐﻞ ﺩﻱ ﻛﺘﺎﺏ ﺩﻱ ﺑﻞ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺨﻪ ﻳﻮﻭړ ﺧﻂ ﺩﻱ ﺗﻮﺭ ﺣﺮﻓﻮﻧﻪ ﻣﺦ ﺩﻱ ﭘﺎﻲ ﺩ ﻛﺘﺎﺏ ﺩﻱ
ﻭﺍړﻩ ﺗﺎ ﺩ ﺣﺴﻦ ﭘﻪ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺭﺍ ﺨﻪ ﻳﻮﻭړ ﺩ ﭘﺮﻫﻴﺰﻭ ﻫﺮ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﭼﻪ ﻣﺎ ﺨﻪ ﺩ ﺯﻫﺪ
ﺳﺘﺎ ﺍﺑﺮﻭ ﻳﻮ ﻧﻘﺶ ﺩ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﺨﻪ ﻳﻮﻭړ ﻛﻱ ﻣﺎ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ ﻧﻘﺶ ﺩ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﻭ
٥۲
ﺯ
ﺑﺎﺯ ﻧﻈﺮ ﺩﻟﺒﺮﻭ ﺩ ﻳﻢ ﺯﻩ ﻫﺴﻲ ﺑﺎﺯ ﻧﻈﺮ ﻛﻮﺗﺮﻭ ﭘﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻟﻜﻪ
ﺩﺭﺍﺯ ﻟﺮﻱ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﻣﻮﻱ ﭼﻪ ﻫﻐﻮ ﺑﯥ ﺯﻩ ﻧﻮﺭ ﭼﺎ ﻭﺗﻪ ﺩ ﺭﺍﺯ ﺧﺒﺮﻱ ﻧﻪ ﻛﻡ
ﻣﮕﺮ ﻣﺦ ﺩ ﭼﺎ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﺷﻲ ﺧﺎﻝ ﺍﻳﺎﺯ ﺑﻞ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﻟﺮﻩ ﻣﺤﺎﻝ ﺩﻱ ﻣﻠﻚ ﺩ ﺯړﻭﻧﻮ
ﭘﻴﺎﺯ ﻟﻜﻪ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﺩ ﺯﻧﻲ ﻧﻮﺭﻱ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺯﻧﻲ ﺗﺮ ﺳﻴﺐ ﭘﻮﺭﻱ ﺭﺍ ﻜﺎﺭﻳﻱ
ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻴﮋﻱ ﻧﻪ ﻣﺮﻏﻮ ﻣﻨﻘﻮﺷﻮ ﻟﻪ ﺩ ﺗﺼﻮﺭﻳﺮ ﻟﻪ ﮔﻠﻮ ﻃﻤﻊ ﺩ ﺑﻮﻱ ﻣﻪ ﮔﻩ
ﺯﻩ ﻫﻢ ﺧﻮښ ﻳﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻧﺎﺯ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻧﺎﺯ ﺧﻮښ ﻭ ﺧﻮﺭ ﻭﻱ
ﺯﻩ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﺩﻏﻪ ﻛﺎﺭ ﮔﻢ ﻏﻤﺎﺯ ﻛﻪ ﻮﻙ ﺁﻩ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻪ ﮔﻲ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ
ﻫﺴﻲ ﻏﻢ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﻴﺎ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺎﺩﻱ ﻫﺮ ﭼﺮﻱ ﺩﻩ ﻏﻢ ﭘﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻭﻱ
ﺟﻬﺎﺯ ﺗﺶ ﻛﻲ ﺍﻭﺑﻮ ﭘﻪ ډﻭﺑﻴﻱ ﻧﻪ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻭﺍړﻩ ﺩ ﻫﺴﺘ ﭘﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮔﺮﺯﻱ
ﺑﻮ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﻱ ﻫﻢ ﻧﺸﻴﺐ ﺷﻲ ﻫﻢ ﻓﺮﺍﺯ ﺩﺍ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﺩﻩ ﻟﻜﻪ ﻟﻮړ ﻫﻤﺮﻩ ﮊﻭﺭ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺩﻱ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻧﺎﺯ ﻭﻱ ﻤﺎ ﻧﻴﺎﺯ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲ ﻻﺱ ﻧﻴﻮﻟﻲ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻡ
ﻫﺴﻲ ﻳﺎﺭ ﺩﻱ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻏﺮﻳﺐ ﻧﻮﺍﺯ ﭼﻪ ﻳﻜﺴﺎﻥ ﮔﻮﺭﻱ ﻫﻢ ﺷﺎﻩ ﻭ ﻫﻢ ﮔﺪﺍ ﺗﻪ
ﺷﻬﺒﺎﺯ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺧﺒﺮ ﻨﻲ ﺻﻴﺎﺩ ﻧﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻭﻛﻲ ﻧﻪ ﺯﺭﻛﻲ ﺎﻳﻪ ﺑﯥ ﻛﻪ
ﭼﻪ ﺧﭙﻞ ﺻﻮﺕ ﺩﻱ ﻫﺮ ﺳﻱ ﻟﺮﻩ ﻏﻤﺎﺯ ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﻱ ﻫﺴﻲ ﺧﺒﺮﻱ ﺩﯤ ﻟﻪ ﻟﻜﻪ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻓﺎﺵ ﺩ ﻫﻴﭽﺎ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﭘ ﺭﺍﺯ ﺩ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺗﻪ ﮔﻮﺭﻩ ﺣﺎﻝ ﺋﯥ ﻪ ﺩﻱ
ﺁﻏﺎﺯ ﭘﻪ ﺷﻲ ﻧﻪ ﺧﺒﺮﻱ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩ ﺩﺭﻳﻐﻪ ﺩﺭﻳﻐﻪ ﻛﻪ ﻭﺭﺳﺘﻲ ﻋﻘﻞ ﻭړﻧﺒﻲ ﻭﻱ
ﺧﺪﺍﻱ ﻮﻙ ﻣﻪ ﻛﻩ ﺷﺮﺍﺏ ﺧﻮﺭ ﻭ ﻗﻤﺎﺭ ﺑﺎﺯ ﻧﻴﻚ ﻋﻤﻞ ﺩ ﻋﺎﻟﻤﺎﻧﻮ ﻧﻴﻚ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﻱ
ﻧﻮﺭ ﺋﯥ ﻛﺎﻲ ﺷﻲ ﺩ ﭘﻼﺭ ﭘﻪ ﺧﻮﻧﺴﺎﺯ ﭼﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺋﯥ ﺷﺮﺍﺏ ﺧﻮﺭ ﻭ ﻗﻤﺎﺭ ﺑﺎﺯ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﺑﯥ ﺩﻳﻦ ﺑﯥ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺷﻲ ﺑﯥ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﻟﻪ ﻫﺴﻲ ﺯﺍﻫﻮ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﻣﺎﻥ ﻭﻛ
ﺍﻋﺠﺎﺯ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺩﻱ ﺷﻌﺮ ﺩﻱ ﺩﺍ ﻫﭽﻪ ﻣﻨﻜﺮ ﭘﺮﯤ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻛﻮﻟﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ
٥۳
ﻣﺮﻏﭽﻴﭻ ﺑﻪ ﺩﺭ ﮔﻮﻫﺮ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻫﺮ ﮔﺰ ﺑﺪ ﺍﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﻧﻴﻚ ﺍﺧﺘﺮ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻫﺮ ﮔﺰ
ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺷﻤﺲ ﻭ ﻗﻤﺮ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻫﺮ ﮔﺰ ﻛﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭﻱ ﻏﺰﺍ ﻭﺷﻮﻩ
ﺑﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﻭ ﻭ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻫﺮ ﮔﺰ ﻛﻪ ﺋﯥ ﺍﺻﻞ ﻟﻪ ﻳﻮﯤ ﺯﻣﻜﻲ ﻭﻱ ﻪ ﺷﻮ
ﺧﺲ ﺑﻪ ﮔﻞ ﺩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻫﺮ ﮔﺰ ﺍﻭﺭﻱ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﺭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻋﻤﺮ ﻫﻤﻪ ﻛﻪ
ﻧﻴﺸﻜﺮ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻫﺮ ﮔﺰ ﮔﻨﺪﻩ ﻧﻞ ﺑﻪ ﻭ ﻛﻩ ﻣﻪ ﻭ ﻃﻤﻊ ﻭﻓﺎ ﺩ ﺍﻫﻠﻮ ﻧﺎ ﻟﻪ
ﮔﺰ ﻫﺮ ﺷﻲ ﻧﻪ ﻣﻘﺪﺭ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﻭﻟﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﺭ ﻏﺮ ﻟﻪ ﺎﻳﻪ ﺧﻮﺯﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺯﻱ
ﮔﺰ ﻫﺮ ﺷﻲ ﻧﻪ ﺩﻓﺘﺮ ﺩﺍ ﺑﻪ ﻣﻜﺮﺭ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺑﺎﺏ ﭼﻪ ﻭﺷﻮ ﻫﻐﻪ ﻭﺷﻮ
٥٤
ﺱ
ﺩﺍ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﻧﻪ ﺍﺭﺯﻳﻱ ﻳﻮ ﻓﻠﻮﺱ ﻛﻪ ﻮﻙ ﻓﺨﺮ ﻛﺎ ﭘﻪ ﻧﻨﮓ ﻭ ﭘﻪ ﻧﺎﻣﻮﺱ
ﻃﺎﻭﺱ ﻳﺎ ﺩﻱ ﺯﺭﻳﻦ ﻣﺮﻍ ﻳﺎ ﮔﻪ ﻛﻪ ﺍﻏﻮﺳﺘﻲ ﺋﯥ ﺯﺭﻱ ﺟﺎﻣﯥ ﺩﻱ ﻪ ﺷﻮ
ﺧﺮﻭﺱ ﻳﺎ ﺩﻱ ﻫﺪﻫﺪ ﻤﺎ ﻧﻈﺮ ﭘﻪ ﻛﻪ ﺋﯥ ﺗﺎﺝ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺍﻳﻲ ﻏﺰﺍ ﻭﺷﻮﻩ
ﻣﻌﻜﻮﺱ ﺩ ﻋﻜﺲ ﻟﻜﻪ ﻧﻘﺶ ﺧﺎﻟﻲ ﻧﻪ ﺋﯥ ﻓﻬﻢ ﻓﺮﺍﺳﺖ ﻭﻱ ﻧﻪ ﺋﯥ ﻋﻘﻞ
ﻋﺒﺚ ﻫﺴﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﻟﻮﻧﻲ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺑﻮﺱ ﻧﻪ ﺋﯥ ﻣﻐﺰ ﻧﻪ ﺩﺍﻧﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺧﺮﻣﻦ ﻛﻲ
ﺍﻟﻮﺱ ﺩ ﺩﻱ ﺷﺪﺕ ﻭ ﺷﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩ ﻣﺠﺎﺯ ﻟﻪ ﻳﺎﺭﻩ ﻃﻤﻊ ﺩ ﺧﻴﺮ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﻗﻴﺎﻧﻮﺱ ﺩﻱ ﺩ ﻣﺎ ﻭﮔﻮﺭﻩ ﺭﺍﺷﻪ ﺩﻩ ﻭﻳﺮﺍﻧﻲ ﻭﺍړﻩ ﻫﻤﻪ ﺋﯥ ﻭﺩﺍﻧﻲ
ﻮﻙ ﺩﻱ ﮔ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻬﺮ ﻛﻲ ﺟﺎﺳﻮﺱ ﻛﻪ ﻤﺎ ﭘﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﻲ ﺯﻳﺎﺕ ﻭ ﻛﻢ ﻭﻱ
ﺧﺪﺍﻱ ﻮﻙ ﻣﻪ ﻛﻩ ﭘﻪ ﺧﻮﺩۍ ﻛﻲ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﺳﺎﻗﻲ ﺟﺎﻡ ﺩ ﺑﺎﺩﻩ ﺭﺍﻭړﻩ ﭼﻪ ﺑﻴﺨﻮﺩ ﺷﻢ
ﻤﺎ ﻳﺎﺭ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺑﻞ ﻋﺮﻭﺱ ﻭﺍړﻩ ﺩﻧﻴﺎ ﺗﻤﺎﻣﻪ ﻭﻏﻮﺍړﻱ ﻮﻙ ﻛﻪ
ﻗﺎﻧﻮﺱ ﭘﻪ ﺷﻤﻊ ﺩ ﻧﻮﺭ ﭘﻴﻱ ﻧﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺣﺴﻦ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻭﻳﻨﻢ ﭘﻪ ﭘﺮﺩﻩ ﻛﻲ
ﻻﺱ ﭼﺎﺭﻭ ﻟﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ ﻭﮔﺎږﯤ ﻧﻪ ﻭﻳﺘﻪ ﺳﭙﻴﻦ ،ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ،ﻏﺎښ ﻛﻨﺍﺱ
ﻧﻪ ﭘﻪ ﭼﭗ ﻟﻮﺭﻱ ﺻﺮﻓﻪ ﻛﯤ ﻧﻪ ﭘﻪ ﺭﺍﺱ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻟﻮﺭﻱ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻣﻮﻣﯥ ﭘﺴﻲ ﺩﺭﻭﻣﯥ
ﺳﺮ ﺗﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺴﻲ ډﻭﺏ ﻳﯥ ﭘﻪ ﻭﺳﻮﺍﺱ ﻳﻮ ﻭﻳﺘﻪ ﺩ ﻋﻘﻴﺪﯤ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺗﻦ ﻧﺸﺘﻪ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﺎﻥ ﺗﻪ ﻭﺍﻳﻪ ﺣﻖ ﺷﻨﺎﺱ ﺧﺪﺍﻱ ﺭﺍﺯﻕ ﮔﯥ ﺍﻭ ﺭﺫﻕ ﮔﯥ ﻟﻪ ﻛﺴﺒﻪ
ﺧﻨﺎﺱ ﻛﻪ ﻳﯥ ﻧﺎﺱ ﭼﻪ ﭘﻮﻫﻴﻣﻪ ﻧﻪ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﭘﻪ ﻣﺬﺑﺬﺏ ﺻﻔﺖ ﻣﻮﺻﻮﻑ ﺷﻮﯤ
ﻛﻪ ﭘﻴﺸﻮﺍ ﻛﯤ ﻣﻬﺘﺮ ﺧﻀﺮ ﻣﻬﺘﺮ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﭘﻪ ﺩﻭﻳﻲ ﻛﻲ ﺑﻪ ﻭﺭ ﻧﻪ ﺷﯥ ﺗﺮ ﺗﻮﺣﻴﺪﻩ
ﭼﻪ ﺗﻪ ﺑﯥ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﻳﻪ ﻧﻐﺮﯤ ﻫﺮ ﺍﻧﻔﺎﺱ ﭘﻮﻫﻴﯤ ﻛﻪ ﻧﻐﺮﯤ ﻗﺎﺗﻞ ﺯﻫﺮ ﻭﺍړﻩ
ﻣﻮﺍﺱ ﻭﮔﻪ ﺧﭙﺴﺮ ﻭﻱ ﻧﻪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﻣﺮ ﺩﺍ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻟﻪ ﻧﻬﻲ ﻻﺱ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻛﯤ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﺎﺭﻩ ﻛﻲ ﻫﻴ ﻧﺸﺘﻪ ﻛﻮﺯ ﻭ ﭘﺎﺱ ﺧﻴﺮ ﺩﺍ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻟﻪ ﺳﺮﻩ ﻭﺟﺎﺭ ﻭﻭﺯﯤ
ﻗﻴﺎﺱ ﻭﻛﻩ ﺯړﻩ ﺧﭙﻞ ﭘﻪ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺗﻪ ﻛﻪ ﻤﺎ ﻭﻳﻞ ﺩﺭﻭﻍ ﺍﻭ ﻛﻮﺯ ﻭ ﭘﺎﺱ ﻭﻱ
ﻧﻪ ﭼﻪ ﭘ ﻭﻱ ﺩ ﺳﺮﻭ ﺯﺭﻭ ﭘﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﺩﻱ ﺳﻳﺘﻮﺏ ﻭﺍړﻩ ﻏﺮﺽ ﺳﻳﻪ ﻟﻪ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﺧﺮﻩ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻮﻙ ﺳﻮﺭ ﺷﻲ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺁﺱ ﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺑﻪ ﻋﺮﺍﻗﻲ ﺍﻭ ﺗﺮﻛﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ
٥٥
ﻧﻪ ﺗﺶ ﺍﻳﻲ ﺑﯥ ﺍﻭﺑﻮ ﺩ ﺯﺭﻭ ﻃﺎﺱ ﻭﻱ ﻣﻄﻠﺐ ﺳﺮﻩ ﺍﻭﺑﻮ ﺧﻮﻟﻪ ﺗﺸﻨﻪ ﺩ
ﺩ ﺧﺮﺑﺖ ﮔﻤﺎﻥ ﺋﯥ ﻛﻴﻱ ﭘﻪ ﺁﻣﺎﺱ ﻧﺎﺯﻳﻱ ﺯﻫﺪ ﺭﻳﺎ ﭘﻪ ﭼﻪ ﺯﺍﻫﺪ ﻫﺮ
ﺍﺳﺎﺱ ﺑﯥ ﺩﻱ ﻭﻓﺎ ﺑﯥ ﻛﺎﺭﻭﻧﻪ ﻧﻮﺭ ﺍﻱ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﻪ ﻛﺎﺭ ﺩﻱ ﺧﻮ ﺩ ﺩﻳﻦ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﻣﻲ ﭘﻮﺘﯥ ﭼﻪ ﻮﻙ ﻳﯥ ﻳﺎ ﻪ ﻛﺲ ﺗﻴﺮ ﺷﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﻋﻤﺮ ﻤﺎ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻫﻮﺱ
ﻛﻪ ﻪ ﻛﺲ ﻭﻱ ﺧﻮ ﻳﻮ ﻭﻳ ﻭﺭ ﻟﺮﻩ ﺑﺲ ﻳﻮ ﭘﺮﺳﺶ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﺭﺍ ﻟﺮﻩ ﺑﺲ ﺩﻱ
ﻫﻐﻪ ﻟﻮﺭ ﺗﻪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺗﻠﻪ ﺩﻱ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ ﻫﺰﺍﺭ ﺣﻴﻒ ﺩﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ ﺗﺮﯤ ﺗﺘﻢ
ﭘﺲ ډﻳﺮ ﭘﻪ ﻭﻳﻨﻢ ﻛﻠﻪ ﻛﻠﻪ ﻫﻐﻪ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺯﻩ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﻳﻪ ﻏﻮﺍړﻡ
ﻮﻙ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺩ ﻳﻮﻩ ﺧﺲ ﻛﻪ ﻳﻮ ﺧﺲ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻣﺤﺘﺎﺟﻮ ﻟﻜﻪ ﻏﺮ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﻗﺎﺭﻏﻪ ﻛﻪ ﻣﮕﻴﺮﻙ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻗﻘﻨﺲ ﻫﺮ ﻣﺮﻏﻪ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺟﺎﻟﻪ ﻛﻲ ﻫﻤﺎﻱ ﺩﻱ
ﻣﮕﺲ ﺩ ﺩﻩ ﺳﻴﻨﻪ ﻟﺮﻩ ﻋﻨﻜﺒﻮﺕ ﺗﻨﺰﺭﻱ ﺩ ﺩﻩ ﺳﻴﻨﻪ ﻟﺮﻩ ﺷﻬﺒﺎﺯ ﻛﻪ
ﻛﻪ ﭼﺎ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻭﻱ ﺍﻏﻮﺳﺘﻲ ﭼﺎ ﺍﻃﻠﺲ ﺧﻮ ﭼﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﻟﺮﻩ ﻭﺭﺷﻲ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺷﻲ
ﺗﻞ ﻮﻙ ﻧﺸﺘﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺭﺱ ﻣﻲ ﮊړﻱ ﭼﻪ ﺧﻨﺪﻭﻱ ﻣﻲ ﻫﻐﻪ ﻫﻢ
٥٦
ښ
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺩﻱ ﺯﻫﺮ ﺭﺍﻛﻩ ﭘﻪ ﺷﺮﺑﺖ ﻛ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﻠﻮ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻛ
ﻣﺎ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﺩﻱ ﺩﺍ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ډﻳﺮ ﻣﺤﻨﺖ ﻛ ﻧﺎﺻﺤﻪ ﺗﻩ ﻣﻪ ﺗﻪ ﻳﺎﺭ ﻭ ﻤﺎ ﻻﺭ
ﻋﻘﻞ ﻫﻮﺵ ﺑﻪ ﺩﻱ ﻫﻴ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻛ ﻛﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺩ ﻫﻐﯥ ﻣﺴﺘﻲ ﺮﮔﻨﺪ ﺷﻲ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﻣﺎ ﺗﻪ ﻏﺎښ ﭼﻴﭽﯥ ﭘﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛ ﻛﻪ ﺩ ﻋﺸﻖ ﺗﺮ ﻛﻤﺮﻩ ﭘﺮﻳﻮﺯﯤ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻳﻠﯥ
ﭼﻪ ﺻﺮﻑ ﺷﻮﻱ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﭘﻪ ﻏﻔﻠﺖ ﻛ ﻭﻛﺎږﻡ ﻋﻤﺮ ﺗﻴﺮ ﻫﻐﻪ ﭘﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﺯﻩ
ﻛﻪ ﻣﻲ ﺳﺮ ﻟﻪ ﺗﻨﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭘﺖ ﻛ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﺩ ﻣﻴﻨﻲ ﭘﺖ ﺑﻪ ﻣﻲ ﻣﺎﺕ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺧﺪﺍﻱ ﺭﺍ ﭘﻴﻪ ﺟﺪﺍﺋﻲ ﻛﻩ ﭘﻪ ﻭﺻﻠﺖ ﻛ ﻟﻪ ﺍﺩﺑﻪ ﺋﯥ ﻭ ﻣﺦ ﺗﻪ ﻛﺘﻰ ﻧﻪ ﺷﻢ
ﺯﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺩ ﻛﻮﯥ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﻳﻢ ﭘﻪ ﻧﻴﺖ ﻛ ﭘﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻛﻪ ﻮﻙ ﻟﻪ ﻧﻴﺘﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﻲ
ﻛ ﺟﻨﺖ ﭘﻪ ﻧﺸﺘﻪ ﺩﺧﻞ ﻏﻤﻮﻧﻮ ﺩ ﺩ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﭘﻪ ﺧﺎﻙ ﻧﺸﻴﻨﻮ ﺳﺨﺘﻲ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺧﻮښ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺳﻠﻄﺎﻧﺎﻥ ﭘﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛ ﻟﻜﻪ ﺯﻩ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺩﺭ ﭘﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﺧﻮښ ﻳﻢ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﭘﻪ ﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﻛ ﻳﻢ ﭘﺮﻭﺍ ﺑﯥ ﺩﻭﻟﺘﻮﻧﻮ ﻟﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ
٥۷
ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﻭﻮﺩ ﺑﺤﺮ ﻭ ﺑﺮ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺣﺮﻡ ﻛ ﻣﺪﺍﻡ ﻧﺎﺳﺖ ﻳﻢ ﻭﭺ ﮔﻮﮔﻞ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﭘﻪ ﻧﻢ ﻛ
ﻧﻮﺭ ﻣﻲ ﺩﺍ ﻟﺬﺕ ﺑﻴﺎ ﻧﻪ ﻣﻮﻧﺪ ﭘﻪ ﻣﺮﻫﻢ ﻛ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺭﺣﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺗﻮﺭﻱ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻛﻞ ﻛ
ﺳﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﺷﻪ ﭘﻪ ﻋﺮﺏ ﻭ ﭘﻪ ﻋﺠﻢ ﻛ ﺧﻮﺩ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﭼﻪ ﺳﺮ ﭘﻪ ﭘﻮ ﺩ ﻟﻴﻠﻲ ﻛﻴﻮﺩ
ﺯﻩ ﻟﻪ ﻧﻮﺭﻩ ﻏﻤﻪ ﺧﻼﺹ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻛ ﺯﻭﺭﺁﻭﺭ ﻣﺪﺍﻡ ﻏﺎﻟﺐ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻛﻢ ﺯﻭﺭﻱ
ﺑﻞ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﻛ ﻟﻜﻪ ﺯﻩ ﭼﻪ ﻣﺴﺘﻐﺮﻕ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻛ
ﻫﺴﻲ ﺑﻴﻞ ﻳﻢ ﻟﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﭘﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻛ ﻟﻜﻪ ﻣﻱ ﺩ ﮊﻭﻧﺪﻭ ﺗﺮ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﭘﺮﻭﺕ ﻭﻱ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻤﺎ ﺩﻡ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺩﻡ ﻛ ﻫﻴ ﺻﺤﺖ ﻣﻲ ﺩ ﺩﻡ ﮔﺮﻭ ﭘﻪ ﺩﻡ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻣﺮﺍﺩ ﻣﻲ ﺗﻪ ﻳﯥ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺩﻡ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻗﺪﻡ ﻛ ﻧﻪ ﻣﻲ ﺑﯥ ﺗﺎ ﺗﮓ ﻭ ﭘﻮﻧﻪ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺟﻮ ﺷﺘﻪ
ﻭ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻛﻡ ﻧﻮﺭ ﻧﻈﺮ ﭘﻪ ﺟﺎﻡ ﺩ ﺟﻢ ﻛ ﻛﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﻲ ﺷﻲ ﻛﻮﻏﺎﻟﻲ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺳﭙﻴﻮ
ﻟﻜﻪ ﻏﻮﻪ ﺩ ﭼﺎ ﭘﺮﻳﻮﺯﻱ ﭘﻪ ﺗﻮﺭ ﺗﻢ ﻛ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﻫﺴﻲ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺯﻟﻔﻮ ﭘﺴﯥ ﻭﺭﻙ ﺷﻪ
ﻫﺰﺍﺭ ﺯړﻭﻧﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺧﻢ ﻛ ﺳﺮﻩ ﭘﻪ ﻭﻳﻨﻮ ﺩ ﺳﺮﻭ ﮔﻠﻮ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺯﺍﻧﮕﻲ
ﺑﺎﺭﻱ ﺳﺘﺎ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺭﺳﻮﺍ ﻛﻡ ﭘﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻛ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﻟﻪ ﻳﻢ ﺧﻮښ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺯﻩ
ﻫﺮ ﺧﺴﻨﻱ ﺗﻴﺮﻩ ﺗﻴﻎ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻻﺭ ﻛ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﻣﻪ ﺍﻭﺳﻪ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺑﺎﺭ ﻛ
ﭼﻪ ﺩﻱ ﺍﻳﻲ ﺯﻣﺎﻧﯥ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﺳﺘﺎﺭ ﻛ ﺩﺍ ﺳﻮﺭ ﮔﻞ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺩﺳﺘﺎﺭ ﭘﻪ ﻭﻳﻨﻮ ﺳﻮﺭ ﻛﺎ
ﺯﻩ ﺩﯤ ﺁﺏ ﺣﻴﺎﺕ ﺳﻮﻱ ﻳﻢ ﭘﻪ ﻧﺎﺭ ﻛ ﻣﺦ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ ﭼﻪ ﺗﺮ ﺁﺏ ﺣﻴﺎﺕ ﺻﺎﻑ ﺩﻱ
ﺗﺮﻭ ﻤﺎ ﺩ ﻫﺴﺘ ﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﻛ ﻛﻴﻱ ﺍﻭﺑﻪ ﭘﺮﯤ ﺩﺍﻧﻪ ﺍﻭﺳﭙﻨﻮ ﺩ ﭼﻪ
ﻻﺱ ﻣﻲ ﻭﻟﻠﻲ ﺩﻱ ﻟﻪ ﺎﻧﻪ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻭﺍﺭ ﻛ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻭﺍﺭ ﺋﯥ ﺯﻩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﻡ
ﻋﺎﺷﻖ ﻛﻠﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺻﺒﺮ ﻭ ﭘﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻛ ﻳﺎﺭﻩ ﺗﻪ ﭼﻪ ﻟﻪ ﻣﺎ ﺻﺒﺮ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﻏﻮﺍړﯤ
ﺯﻩ ﺗﺮ ﺳﺮ ﻭ ﻣﺎﻝ ﺗﻴﺮ ﻳﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻛﺎﺭ ﻛ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺳﺮ ﻭ ﻣﺎﻝ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﻮ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺮﻡ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺩﺭ ﻭ ﭘﻪ ﺩﻳﺎﺭ ﻛ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺩﺭﻩ ﻟﻪ ﺩﻳﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻭﺍ ﻧﻪ ﻭړﻡ
ﺩ ﻭﭺ ډﮔﻲ ﺑﻬﺮﻩ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺑﻬﺎﺭ ﻛ ﻛﻤﺒﺨﺘﺎﻥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻭﺻﻞ ﻛ ﻣﻬﺠﻮﺭ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﺋﯥ ﻛﻮﺭ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻛ ﺩﻱ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻋﻴﻦ ﻟﺮﻩ ﻣﻔﻠﺴﺎﻧﻮ
ﺎﻳﺴﺘﻪ ﻛﻪ ﺎﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺳﻨﮕﺎﺭ ﻛ ﻭ ﻋﻴﺐ ﺟﻮﻱ ﺗﻪ ﻭﺍړﻩ ﻋﻴﺐ ﺮﮔﻨﺪﻳﻱ
ﺑﯥ ﻫﻨﺮﻩ ﻧﻮﺭ ﻪ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﻲ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﻛ ﭼﻪ ﻫﻨﺮ ﻋﺎﺷﻘ ﺋﯥ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﺼﻴﺐ ﻛ
ﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺩﻱ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﻻﻟﻪ ﺯﺍﺭ ﻛ ﺩﺍ ﺩﺍﻏﻮﻧﻪ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺯړﻩ ﻭﺭ ﻟﺮﻩ ﺑﺲ ﺩﻱ
٥۸
ﻟﻜﻪ ﺧﻮښ ﻭﻱ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﭘﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭۍ ﻛ ﻫﺴﻲ ﺧﻮښ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺩﺭ ﭘﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺎﺭۍ ﻛ
ﻣﺎ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﺩﺍ ﺩﻭﻟﺖ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺧﻮﺍﺭۍ ﻛ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻛﻪ ﻧﻮﺭﻭ ﺧﻠﻘﻮ ﺗﻪ ﺧﻮﺍﺭﻱ ﺩﻩ
ﺧﻮښ ﻳﻢ ﺯﻩ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭۍ ﻛ ﻭﮔﻱ ﻭﺍﻳﻲ ﻧﺎﺧﻮښ ﻛﻪ ﺗﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻭ
ﻫﺴﻲ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺩﻱ ﻤﺎ ﭘﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭۍ ﻛ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺑﺎﻡ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﯤ ﻭﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﻩ
ﺗﺎ ﺟﺎﺭﻱ ﻛﯤ ﻤﺎ ﺍﻭﻲ ﭘﻪ ﻳﺎﺭۍ ﻛ ﻳﺎﺭ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺍﻭﻲ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﻛﺎ
ﻣﻱ ﻋﺬﺭ ﺩﻱ ﭘﻪ ډﻳﺮﻩ ﻧﺎﭼﺎﺭۍ ﻛ ﻣﺎ ﻟﻪ ډﻳﺮﻱ ﻧﺎﭼﺎﺭۍ ﻭ ﻳﺎﺭ ﺗﻪ ﺷﺎ ﮐﻩ
ﻣﺎ ﺧﻮښ ﻛﻱ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﻏﻢ ﭘﻪ ﻫﻮﻴﺎﺭۍ ﻛ ﻏﻢ ﺑﻪ ﻫﻴ ﻳﻮﻩ ﻫﻮﻴﺎﺭ ﺧﻮښ ﻛﻱ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﭼﺎ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﺩﻱ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﭘﻪ ﻗﺮﺍﺭۍ ﻛ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺍﻭﻲ ﺑﻪ ﻪ ﺭﻧﮓ ﭘﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻭﻱ
ﻫﺴﻲ ﻟﻜﻪ ﻮﻙ ﭼﻪ ﻣﺴﺘﻐﺮﻕ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺍﻭﺑﻮ ﻛ ﺯړﻩ ﻣﻲ ډﻭﺏ ډﻭﺏ ﻛﻴﻱ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻏﻢ ﭘﻪ ﻏﻠﺒﻠﻮ ﻛ
ﺩﻭﺍړﻩ ﻻﺱ ﻣﻲ ﭘﺮﻳﻮﺍﺗﻪ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﻻﻧﺒﻮ ﻛ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻟﻪ ﻣﻮﺟﻪ ﻫﻴ ﻟﻮﺭﻱ ﻭﺗﻰ ﻧﺸﻢ
ﻪ ﻭﻳﺴﺎ ﻣﻲ ﻧﻮﺭﻩ ﭘﺎﺗﻲ ﻧﻪ ﺷﻮﻩ ﭘﻪ ﺗﻮﺑﻮ ﻛ ﺳﻞ ﺗﻮﺑﯥ ﻣﻲ ﻣﺎﺗﻲ ﻛﯤ ﻭﺍ ﻧﻪ ﻭﺘﻢ ﻟﻪ ﺷﻘﻪ
ﺭﺥ ﺩ ﺳﻔﺮ ﻫﻴ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﺍ ﮔﻮ ﺷﻴﺒﻮ ﻛ ﺗﻪ ﭼﻪ ﻟﻪ ﻣﺎ ﺩﺭﻭﻣﯥ ﺩﺍ ﺩ ﺍﻭﻮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮔﻮﺭﻩ
ﺑﯥ ﺗﺎ ﻮﻙ ﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺩ ﺧﻠﻘﻮ ﭘﻪ ﺟﻨﺒﻮ ﻛ ﻟﻪ ﻳﻮﻩ ﺳﭙﻮږﻣﻴ ﻧﻪ ﭘﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺘﻮﺭﻱ
ﻛﻠﻪ ﻛﻱ ﺁﺭﺍﻡ ﺩ ﺍﻭﺭ ﺑﺮﻱ ﭘﻪ ﭘﻨﺒﻮ ﻛ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻋﻘﻞ ﺩﻭﺍړﻩ ﺳﺮﻩ ﺿﺪ ﺩﻱ ﻛﻪ ﭘﻮﻫﻴﯤ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻮﻙ ﻧﻪ ﻛﺎ ﭘﻪ ﻟﻨﺒﻮ ﻛ ﻫﺮ ﻮﻙ ﭼﻪ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﺁﺗﺶ ﺎﻥ ﺳﻴﺰﻱ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﺑﻴﺎ ﺩ ﮔﻠﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻩ ﭘﻪ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻛ ﺩ ﺑﻠﺒﻞ ﻟﻪ ﺣﺎﻟﻪ ﺯﺩﻩ ﻛﻩ ﭘﻪ ﺧﺰﺍﻥ ﻛ
ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺪ ﺩﺭ ﻧﻪ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﻛ ﻮ ﺩﻱ ﺗﻴﺮ ﺗﻠﺨﺎﺋﻲ ﺗﺮ ﺳﺘﻮﻧﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻟﻪ ﻳﻮﺳﻔﻪ ﻣﻼﻗﻲ ﺷﻮﻡ ﭘﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻛ ﻣﺎ ﭘﻪ ﻫﺠﺮ ﻛ ﻟﺬﺕ ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﺑﻴﺎ ﻣﻮﻧﺪ
ﻳﺎﺭ ﻫﻢ ﻫﺴﻲ ﺩﻱ ﻤﺎ ﭘﻪ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻛ ﻣﺘﻨﻪ ﻟﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﻣﻌﻨﻲ ﻟﻪ ﻣﺘﻦ ﻟﻜﻪ
ﺳﺮ ﺑﺎﺯﻱ ﺩﻩ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻛ ﺷﻪ ﺧﺒﺮ ﮔﻪ ﻣﻪ ﺁﺳﺎﻧﻪ ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻠﻪ ﺗﻮﺍﻧﺎ ﻳﯥ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﻛ ﻭﻭﻳﺮﻳﻩ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻴﻪ ﻟﻪ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺩ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻞ ﺁﺯﺍﺭ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﻛ ﺁﺯﺍﺭﻳﻱ ﻣﺮﮔﻪ ﻟﻪ ﭘﺲ ﺑﻪ ﻫﻐﻪ ﻫﻢ
ﻟﻜﻪ ﺣﺎﻝ ﺩ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻛ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﻫﺴﻲ ﺣﺎﻝ ﺩﻱ
٥۹
ﻣﮕﺮ ﺑﻴﺎ ﻣﻮﻧﺪ ﺷﻲ ﺩ ﺍﻭﻮ ﭘﻪ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﻛ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﻴﻨﻲ ﮔﻮﻫﺮ ﻧﺸﺘﻪ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺁﺏ ﻛ
ﺭﻧﮓ ﺩ ﻟﺒﻮ ﺩﻱ ﮔﻮﺍﻫﻲ ﻟﻲ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺑﺎﺏ ﻛ ﺩﻟﺒﺮﻩ ﯥ ﭘﻲ ﻤﺎ ﻭﻳﻨﯥ ﺗﻪ ﻛﻪ
ﺩ ﻻﻟﻪ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﻭﺭﻱ ﭘﻪ ﺍﺣﺒﺎﺏ ﻛ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺎﻱ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻟﺒﻮ ﻧﻮﻡ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﻲ
ﺩ ﺧﺮﺍﺝ ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ ﻧﺸﺘﻪ ﭘﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﻛ ﺑﻪ ﻪ ﺩﻟﺴﺘﺎﻧﻲ ﻛﺎ ﻟﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺯړﻭﻧﻪ
ﻛﺎﻓﺮ ﺸﻜﻞ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺎ ﭘﻪ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﻛ ﺯﻩ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻭﺭﻭﻮ ﭘﻪ ﺗﻮﺭ ﺧﺎﻝ ﻳﻢ
ﻧﺎﺯﻛﺎﻥ ﺯړﻩ ﺑﺪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺻﺎﻑ ﻮﺍﺏ ﻛ ﮔﻞ ﻟﻪ ډﻳﺮﻱ ﺑﺎﺭﻳﻜ ﭘﻪ ﺷﺒﻨﻢ ﺧﻮﺭ ﺷﻲ
ﺩ ﻮﻳﻜﻲ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺸﺘﻪ ﭘﻪ ﺣﺒﺎﺏ ﻛ ﺑﺎﺭﺍﻧﻮﻧﻪ ﺍﻭﺭﻱ ﮔﻠﻮ ﭘﻪ ﺑﻬﺎﺭ ﺩ
ﺍﻭﺗﺮﻭ ﭼﺎﺭﻱ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻛ ﺩ ﺧﺪﺍﻳﻪ ﺍﯤ ﻭﺑﺨﻪ ﻏﻠﻄﻲ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ
ﺳﻢ ﻗﺎﻣﺖ ﻭﻱ ﻛﻮږ ﻟﺮﮔﻲ ﺷﻲ ﭘﻪ ﭘﻴﺮۍ ﻛ ﺎﻳﺴﺘﻪ ﻣﺦ ﻭﻱ ﺗﻮﺭ ﻛﻮﺩﻱ ﺷﻲ ﭘﻪ ﭘﻴﺮۍ ﻛ
ﻫﻢ ﺑﯥ ﺗﺎﺏ ﻭ ﻫﻢ ﺯﻳﻱ ﺷﻲ ﭘﻪ ﭘﻴﺮۍ ﻛ ﮊﻣﻲ ﺩ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺳﺤﺮ ﺩ ﺷﻤﻊ ﻟﻜﻪ
ﺧﭙﻞ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﺮﺩﻱ ﺷﻲ ﭘﻪ ﭘﻴﺮۍ ﻛ ﻳﻮ ﻃﺮﻑ ﺗﻪ ﺋﯥ ﺳﺮ ﺭﻳﺩﻱ ﺑﻞ ﺧﻮﺍ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﻛﻪ ﺮﮔﻨﺪ ﻟﻴﺪﻩ ﮊﻭﻧﺪﻱ ﺷﻲ ﭘﻪ ﭘﻴﺮۍ ﻛ ﺩ ﻣﺮﺩﻩ ﺅ ﭘﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻭﻱ ﻏﺰﺍ ﻭﺷﻮﻩ
ﻧﺸﺘﻪ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻮﻙ ﺯﻟﻤﻲ ﺷﻲ ﭘﻪ ﭘﻴﺮۍ ﻛ ﻣ ﻻ ﻪ ﺩﻱ ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﺑﻴﺎ ﮊﻭﻧﺪﻱ ﺷﻲ
ﻧﻪ ﻪ ﻲ ﻧﻪ ﻪ ﺧﻮړﻱ ﺷﻲ ﭘﻪ ﭘﻴﺮۍ ﻛ ﻛﻪ ﻪ ﻭﺧﻮﺭﻱ ﻟﻜﻪ ﺯﻫﺮ ﻧﻪ ﻫﻀﻤﻴﻱ
ﻧﻪ ﻟﻴﺪﯤ ﻧﻪ ﺍﻭﺭﻳﺪﯤ ﺷﻲ ﭘﻪ ﭘﻴﺮۍ ﻛ ﺩﺍ ﻮﺍﻧﻲ ﺩﻩ ﭼﻪ ﻪ ﺍﻭﺭﻱ ﻳﺎ ﻪ ﻭﻳﻨﻲ
ﻛﻪ ﺭﺳﺘﻢ ﻭﻱ ﺯړﻩ ﭘﺮﯤ ﺳﻮﻱ ﺷﻲ ﭘﻪ ﭘﻴﺮۍ ﻛ ﺩﻩ ﻋﺎﺟﺰﻱ ﻫﺴﻲ ﭘﻴﺮﻱ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺍﯤ
٦۰
ﺹ
ﭼﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻭﺍړﻩ ﻏﻼﻡ ﺩﻱ ﺩ ﺍﺧﻼﺹ ﺍﺧﻼﺹ ﺩ ﺩﻱ ﻣﻘﺎﻡ ﺑﻠﻨﺪ ﻪ ﮔﻮﺭﻩ
ﺩﺍ ﺳﻔﺮ ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﮔﺎﻡ ﺩﻱ ﺩ ﺍﺧﻼﺹ ﮐﻪ ﻟﻪ ﺯﻣﻜﻲ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻪ ﺧﺎﺗﻪ ﮔﺮﺍﻥ ﺩﻱ
ﺍﺧﻼﺹ ﺩ ﺩﻱ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﻭﺍړﻩ ﻫﻤﻪ ﺩﺍ ﻏﻴﺒﻪ ﻋﻠﻢ ﻟﻪ ﻣﺨﻠﺼﺎﻥ ﻛﺎ ﺧﺒﺮ ﭼﻪ
ﺍﺧﻼﺹ ﺩ ﺩﻱ ﻣﺪﺍﻡ ﭼﻪ ﻋﻤﺮ ﻟﻜﻪ ﻭﻱ ﻧﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﻋﻤﺮ ﺭﺳﻢ ﻭ ﺭﻭﺍﺝ ﺩ
ﻛﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﻱ ﺧﻮ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﻱ ﺩ ﺍﺧﻼﺹ ﻧﺸﺘﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﺩ ﺣﻼﻭﺓ ﺍﺧﻼﺻﻪ ﺑﯥ
ﻫﺮ ﺳﺎﻗﻲ ﺨﻪ ﭼﻪ ﺟﺎﻡ ﺩﻱ ﺩ ﺍﺧﻼﺹ ﻪ ﻋﺠﺐ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﻭﻱ ﺗﺮﯤ ﭼﺎﭘﻴﺮﻩ
ﻫﺮ ﺻﻴﺎﺩ ﺨﻪ ﭼﻪ ﺩﺍﻡ ﺩﻱ ﺩ ﺍﺧﻼﺹ ﻪ ﻋﺠﺐ ﺩﻱ ﻟﻪ ﻫﻤﺎ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺩﺍﻡ ﻧﻠﻲ
ﻛﻪ ﺍﺧﻼﺹ ﻛﯤ ﻧﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺩﻱ ﺩ ﺍﺧﻼﺹ ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﺑﻪ ﺩﺍ ﻣﻬﺮ ﻭ ﺍﺧﻼﺹ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻫﺮ ﻛﻼﻡ ﻛﻼﻡ ﺩﻱ ﺩ ﺍﺧﻼﺹ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻛﻼﻡ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺳﺒﺐ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺩﻱ
ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﺍﺭﻣﺎﻥ ﺍﺭﻣﺎﻥ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻣﺨﻠﺺ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻪ ﻪ ﮔﺬﺭﺍﻥ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻣﺨﻠﺺ
ﻭﻟﻲ ﻣﺎ ﺗﻪ ﺎﻥ ﺗﺎﻭﺍﻥ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻣﺨﻠﺺ ﻛﻪ ﻮﻙ ﻭﺍﻳﻲ ﭼﻪ ﻟﻪ ﺎﻥ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻪ ﻧﺸﺘﻪ
ﻣﺨﻠﺺ ﺑﯥ ﺩﻱ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﻋﻤﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﻪ ﻭﺭځ ﻣﺮﻡ ﻭ ﺩ ﺷﭙﯥ ﺳﻮﺯﻡ ﻟﻜﻪ ﺷﻤﻊ
ﭘﻪ ﻣﺎ ﻛﻞ ﻭﺍړﻩ ﺧﺰﺍﻥ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻣﺨﻠﺺ ﻭﻱ ﺧﺰﺍﻥ ﻛﻠﻪ ﺑﻬﺎﺭ ﻛﻠﻪ ﺑﻠﺒﻞ ﭘﻪ
ﭘﻪ ﻣﺎ ﻛﺎﻲ ﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻣﺨﻠﺺ ﺍﻭﺭﻱ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍ ﻧﻮﺭ ﺩ ﺷﺒﻨﻢ ﻛﻪ
ﺍﻭﺱ ﻳﻮ ﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﮔﺮﺍﻥ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻣﺨﻠﺺ ډﻳﺮ ﻏﻤﻮﻧﻪ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺗﻴﺮ ﺩﻱ
ﻛﻞ ﺩ ﺍﻭﺭ ﭘﻪ ﺩﻭﺩ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻣﺨﻠﺺ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﺩ ﻣﻴﻨﻲ ﺍﻭﺭ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ ﮔﻞ ﺩﻱ
ﺍﻭﺱ ﻣﻲ ﻣﺮﮒ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻣﺨﻠﺺ ﭘﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﻛﻲ ﻣﻲ ﻧﻪ ﻣﺮﮒ ﻟﻴﺪﻩ ﻧﻪ ﺗﺒﻪ
ﭼﻪ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﻭﺭﺗﻪ ﺁﺳﺎﻥ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻣﺨﻠﺺ ﺯﻩ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺩ ﻫﻐﻮ ﺧﻠﻘﻮ ﭘﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻳﻢ
ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻣﺨﻠﺺ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺯړﻩ ﺩﻣﻪ ﭘﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﻧﻪ ﺷﻲ
٦۱
ﺽ
ﻁ
٦۲
ﻅ
ﻭﺍﻋﻆ ﻭﺍﻳﻲ ﻪ ﻭﺍړﻩ ﻭﺍﻳﻲ ﭼﻪ ﻫﺮ ﻭﺍﻋﻆ ﻭﺍﻳﻲ ﭘﺎﺧﻪ ﺩﻱ ﻛﻠﻪ ﺍﻭﻣﻪ
ﻭﺍﻋﻆ ﻭﺍﻳﻲ ﺍﻭﻣﻪ ﺭﺍﺗﻪ ﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﺩﻯ ﭼﻪ ﻣﺎ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﻳﺎﺭﻩ ﻟﺮﻱ ﺑﺎﺳﻲ
ﻭﺍﻋﻆ ﻭﺍﻳﻲ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻟﻪ ﻪ ﺯﻳﺎﺗﻲ ﺟﺎﺭ ﻭﺍﺗﻪ ﻤﺎ ﻟﻪ ﻳﺎﺭﻩ ډﻳﺮ ﻣﺸﻜﻞ ﺩﻱ
ﻭﺍﻋﻆ ﻭﺍﻳﻲ ﺗﺮﺧﻪ ﺧﻮﺍږﻩ ﺧﻮﺍږﻩ ﺩﺍ ﺷﻮﯤ ﻏﻠﻂ ﺋﯥ ﺧﺒﺮﻭ ﭘﺴﺘﻮ ﺧﻮږﻭ ﭘﻪ
ﻭﺍﻋﻆ ﻭﺍﻳﻲ ﻭﺍﺗﻪ ﺟﺎﺭ ﻳﺎﺭﻩ ﻟﻪ ﭼﻪ ﻮﻙ ﺑﻪ ﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﺩ ﺩﻩ ﭘﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﺎ
ﻭﺍﻋﻆ ﻭﺍﻳﻲ ﺗﺘﻴﺪﻩ ﻋﺸﻘﻪ ﻟﻪ ډﻳﺮ ﺯﻩ ﺑﯥ ﻋﺸﻘﻪ ﺑﻞ ﻳﻮ ﻛﺎﺭ ﻛﻮﻟﻲ ﻧﻪ ﺷﻢ
ﻭﺍﻋﻆ ﻭﺍﻳﻲ ﺳﺎړﻩ ﺗﻮﺩﻩ ﺗﻮﺩﻩ ﺩﺍ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻧﺮﻣ ﭘﻪ ﮔﺮﻣ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﺑﻬﺘﺮ ﺩﺍ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻧﻮﺭ ﻧﻪ ﻭﺍﻳﻲ ﻭﺍﻋﻆ ﺍﻭﺭﻳﺪﻭﻧﮕﻲ ﺋﯥ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻭﻳﻞ ﻧﻪ ﻳﻢ
ﻉ
ﺷﻤﻊ ﺁﺭﺍﻡ ﺧﻠﻘﻮ ﻟﻪ ﻣﻮﺩﻩ ﺑﻴﺎ ﻜﻪ ﭘﻪ ﺗﻨﺪﻱ ﭼﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﻞ ﻛﻡ ﻣﺪﺍﻡ ﺷﻤﻊ
ﻻ ﺑﻪ ﻛﻠﻪ ﺷﻲ ﻜﺎﺭﻩ ﺩ ﺍﻧﻌﺎﻡ ﺷﻤﻊ ﺷﻮ ﺍﺑﺼﺎﺭ ﺍﻫﻞ ﻣﻨﻮﺭ ﺋﯥ ﺍﻧﻮﺭ ﭘﻪ
ﻜﻪ ﻧﻪ ﻛﻮﻱ ﭘﻪ ﺳﻮﻝ ﻛﻲ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﻤﻊ ﭘﺘﻨﮕﺎﻥ ﺋﯥ ﻟﻮﺭ ﭘﻪ ﻟﻮﺭ ﺗﺮ ﻣﺦ ﺮﺧﻴﻱ
ﻛ ﭘﺘﻨﮓ ﺗﻪ ﭘﻪ ﺭﻣﻮﺯ ﻛﻲ ﻛﻼﻡ ﺷﻤﻊ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺷﻌﻠﻪ ﭘﻪ ﻤﺎ ﺎﻥ ﺗﻪ ﻭﺳﻴﺰﻩ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﻴﺮ ﻧﻪ ﻣﻮﻣﻲ ﻫﺮ ﻋﺎﻡ ﺷﻤﻊ ﺳﺘﺎ ﻣﺠﻠﺲ ﺩ ﺧﺎﺹ ﺍﻟﺨﺎﺻﻮ ﺳﺮ ﻓﺮﺍﺯﻭ
ﻍ
٦۳
ﻑ
ﻧﺪﺍﻑ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﺗﺮ ﺷﻪ ﺻﺪﻗﻪ ﺍﻭﺭﮓ ﺯﻳﺐ ﻭ ﺷﺎﻩ ﺟﻬﺎﻥ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺍﺷﺮﺍﻑ
ﻣﻪ ﻛﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭼﻪ ﻛﻮﻩ ﻃﻮﺭ ﺷﻲ ﻛﻮﻩ ﻗﺎﻑ ﻛﻪ ﺩ ﺗﻦ ﭘﻪ ﻟﻮﻳﻲ ﻟﻮﻱ ﺩﻱ ﺗﻪ ﺋﯥ ﻪ ﻛﯤ
ﺩﺍ ﺩﺭﻭﻍ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺯﺭ ﺩﻭﺯ ﺷﻲ ﺑﻮﺭﻳﺎ ﺑﺎﻑ ﻛﺎ ﻧﻪ ﻫﻮﺱ ﺗﻪ ﻋﺎﺷﻘ ﺩﻱ ﺑﻠﻬﻮﺱ
ﻭﻟﻲ ﺧﺮ ﺑﻪ ﺣﺎﺟﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻃﻮﺍﻑ ﺩ ﻣﻜﯥ ﭘﻪ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﻛﻲ ﻫﻴ ﺷﻚ ﻧﺸﺘﻪ
ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻪ ﻛﻩ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺳﭙﻰ ﺷﻲ ﭘﺎﻙ ﻭ ﺻﺎﻑ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺳﻞ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﻏﺴﻞ ﺩ ﺎﻥ ﻭﻛﺎ
ﺩ ﻣﺴﺮﻑ ﭘﻪ ﺎﻥ ﺑﻼ ﺷﻪ ﺧﭙﻞ ﺍﺳﺮﺍﻑ ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻢ ﭼﻪ ډﻳﺮﻩ ډﻛﻪ ﺷﻲ ډﻭﺑﻴﻱ
ﻧﻪ ﻪ ﻋﺪﻝ ﺷﺘﻪ ﭘﻪ ﭼﺎ ﻛﻲ ﻧﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺷﻮﻝ ﺣﺮﻳﺼﺎﻥ ﭘﺮﻳﻮﺩ ﺻﺒﺮ ﺻﺎﺑﺮﺍﻧﻮ
ﻛ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﻣﺎ ﻭ ﺗﺎ ﭘﻪ ﻛﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﺩﻱ ﻳﻮ ﺳﺮﻩ ﻣﺬﻫﺒﻪ ﻭﺍړﻩ ﻠﻮﺭ ﺩﺍ
ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺣﻨﹼﺖ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﻋﺮﺍﻑ ﺩ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﻣﻠﻜﻮﻧﻮ ﺘﻦ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ
ﻣﻌﺎﻑ ﻛﺎ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺧﻮﻥ ﺗﻪ ﺧﻮﻧﻲ ﭼﻪ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻫﻐﻪ ﺧﻮﻥ ﻓﺮﻭﺷﺎﻥ ﺩﻱ
ﻏﻼﻑ ﭘﻪ ﻭﻱ ﻟﺮﮔﻲ ﺩ ﺗﻮﺭﻩ ﻟﻜﻪ ﺩ ﻛﺎﺫﺏ ﮊﺑﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻛﻲ ﻭﭼﻪ ﻪ ﺩﻩ
ﻻﻑ ﻭﻫﻲ ﺩﺭﻭﻏﻮ ﭘﻪ ﭼﻪ ﺩﺭﻭﻏﮋﻥ ﺩ ﺩﻳﻮﺍﻝ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻮ ﺯﻏﻠﻲ ﺗﺮ ﻛﻮﻣﻪ
ﻮ ﻧﻈﺮ ﭘﺮﯤ ﺷﻮﻱ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺩ ﺻﺮﺍﻑ ﺁﺏ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺩ ﻧﺎﻛﺮﻩ ﻣﻬﺮ ﻭﻱ ﻫﻤﺮﻩ
ﺩﺍ ﻳﻮ ﻣﻮﻱ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻧﻈﺮ ﺩ ﻣﻮ ﺷﮕﺎﻑ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﻧﺎﺯ ﻣﻪ ﻛﻩ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻧﻪ ﺯﺩﻩ ﺑﻠﻪ ﻫﺠﻮ ﻧﻮﺭ ﺍﻭﺻﺎﻑ ﻣﺪﺡ ﻭ ﻫﺠﻮ ﺩ ﺣﺒﻴﺐ ﻭ ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﻛﻡ
٦٤
ﻕ
ﻃﻼﻕ ﺗﻪ ﻧﻮﺭﻭ ﻭ ﻭﺍﭼﺎﻭﻩ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﭼﻪ ﭘﺎﻱ ﺑﻨﺪ ﺷﻪ ﺩ ﻟﻴﻠﻲ ﭘﻪ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ
ﺍﺷﺮﺍﻕ ﺩ ﻧﻔﻞ ﺻﻮﻓﻲ ﻛﻩ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﭼﻪ ﺩ ﻣﻰ ﻭ ﺩ ﻃﺮﺏ ﭘﻪ ﺧﻮﻧﺪ ﺧﺒﺮ ﺷﻪ
ﭘﻪ ﻫﺮ ﺎﻱ ﭼﻪ ﺑﻠﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﻲ ﻋﺸﺎﻕ ﺟﺎﻡ ﺩ ﻣﻴﻮﻭ ﺩﻱ ﻳﺎ ﺭﻗﺺ ﺩ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ
ﻛﻪ ﻮﻙ ﺣﻮﺭﻱ ﻭﺭﺗﻪ ﺳﺘﺎﻳﻲ ﻳﺎ ﺑﺮﺍﻕ ﭘﺔ ﻧﺴﻴﻪ ﻭ ﻧﻈﺮ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺑﯥ ﻧﻘﺪﻩ
ﻣﺸﺘﺎﻕ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻧﻪ ﺧﺒﺮﻱ ﺩﻭﻳ ﺩ ﺷﻲ ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ ﺩﻟﺒﺮ ﺩ ﺣﺎﺻﻠﻪ ﭼﻪ
ﺗﺎﺭﺍﻕ ﭘﻪ ﺑﻠﻴﻱ ﺳﺮ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﺋﯥ ﻛﻪ ﺷﻤﻊ ﻟﻜﻪ ﻛﺎ ﻧﻪ ﺎﻳﻪ ﻟﻪ ﺣﺮﻛﺖ
ﺗﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﻳﯥ ﭼﻪ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﻱ ﺩ ﺁﻓﺎﻕ ﺧﻮښ ﻭﻱ ﻫﺴﻲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏﻢ ﻛﻲ
ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻭﺻﻞ ﭘﻪ ﻓﺮﺍﻕ ﻫﺴﻲ ﻣﺤﻮ ﻭﻱ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﻣﻲ ﻧﺎﺏ ﻛﻲ
ﻟﻜﻪ ﻛﻠﻲ ﺩ ﻻ ﻟﻔﻆ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺍﻭﺭﺍﻕ ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﭘﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻋﺮﺍﻕ ﺩ ﺁﺳﻮﻧﻪ ﻣﺦ ﺑﺎﺳﻲ ﺟﺎﺭ ﻧﻪ ﻮ ﺋﯥ ﺗﻦ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺯﺍﺭ ﻛﻲ ﻓﻨﺎ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﭘﻪ ﻭﻫﻞ ﭘﻪ ﻛﻮﺗﻞ ﻛﺎﺭ ﻭﻱ ﺩ ﺍﻳﻼﻕ ﻛﺎ ﺍﺷﺎﺭﺕ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﺁﺳﻮﻧﻪ ﻋﺮﺍﻕ ﺩ
ﭼﻪ ﭘﻮﻩ ﻧﻪ ﺷﻮ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻱ ﭘﻪ ﺷﻼﻕ ﭼﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻮﻩ ﻛﻝ ﺩ ﺑﻮ ﭘﻪ ﻞ ﭘﻮﻩ ﺷﻮ
ﻧﻔﺎﻕ ﻣﻴﻨ ﺗﺮ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻭ ﻃﺎﻟﺐ ﺩ ﻛﻪ ﺋﯥ ﺳﺮ ﻲ ﻛﻪ ﺋﯥ ﻣﺎﻝ ﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺟﻔﺖ ﺷﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺎﻕ ﺩ ﻗﺴﻤﺖ ﭘﺎﺭﻲ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻧﻴﻮﻟﻲ ﻧﺎﺳﺖ ﻳﻢ
ﻛﺎﺷﻜﻲ ﻧﻮﺭ ﻛﯤ ﻫﻐﻪ ﻛﻠﻲ ﺩ ﻣﻴﺜﺎﻕ ﺗﻪ ﭼﻪ ﭘﻨﺪ ﻭﺍﻳﯥ ﻧﺎﺻﺤﻪ ﻭ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺗﻪ
ﭘﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﭘﻪ ﺑﺎﻃﻦ ﺳﭙﻴﻦ ﺳﭙﻴﻠﻲ ﺧﻠﻖ ﺧﺪﺍﻳﻪ ﻪ ﺷﻪ ﻫﻐﻪ ﻜﻠﻲ ﻜﻠﻲ ﺧﻠﻖ
ﺧﻠﻖ ﺗﻠﻠﻲ ﺗﻠﻠﻲ ﻫﻐﻪ ﻣﻲ ﮊړﻭﻱ ﻫﻴ ﺧﻨﺪﺍ ﻣﻲ ﻟﻪ ﺩﯤ ﺧﻠﻘﻮ ﺳﺮﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺧﻠﻖ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﻣﺎ ﻫﻐﻪ ﺷﻲ ﻧﻪ ﻟﻴﺪﻝ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻳﻢ ﭼﻪ ﻭ ﻛﻮﻣﻪ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﻻړ ﺷﻪ
ﺧﻠﻖ ﺭﺍﻏﻠﻲ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﻫﺴﻲ ﻟﻜﻪ ﮓ ﭼﻪ ﺩ ﺍﻭﺑﻮ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﺧﻠﻖ ﻭﺗﻠﻲ ﺍﺭﻣﺎﻥ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻧﻪ ﻟﻪ ﺩﺭﻳﻐﻪ ﻳﻮ ﻠﻪ ﺧﻮ ﺑﻴﺎ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍﻏﻠﻲ
ﺧﻠﻖ ﻟﻟﻲ ﭼﻨﺪڼ ﭘﻪ ﻭ ﭼﻮﻭﺍ ﭘﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺣﻴﻒ ﺩﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﻛﻲ ﻻړﻩ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﻫﺮ ﮔﺰ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺧﻮﻧﺪ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﺧﻠﻖ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻫﺴﻲ ﮔﻮﻪ ﺧﻮﻧﺪ ﻟﻪ ﺧﻠﻘﻮ ﺑﻴﺎ ﻣﻮﻧﺪ
٦٥
ﻙ
ﻣﺎﺗﻮﻱ ﻣﻲ ﺩﻭ ﺩﻳﺮﺵ ﻏﺎښ ﻭﺍړﻩ ﭘﻪ ﺳﻮﻙ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﺗﺮﺍﺷﻲ ﺩ ﺑﻮ ﭘﻪ ﺗﻴﺮﻩ ﻧﻮﻙ
ﮊﻭﺑﻞ ﮊﻭﺑﻞ ﭘﻭﻛﻲ ﭘﻭﻛﻲ ﻳﻢ ﻮﻙ ﻮﻙ ﻭﮊﻟﻲ ﻳﻢ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺗﻮﺭﻭ ﺩ ﻏﻤﺰﻭ ﭘﻪ
ﻮﻙ ﻳﻮ ﻟﺮﻱ ﭘﺮﻭﺍ ﻛﻪ ﺷﻪ ﻧﺎﺭﻭﺍ ﻛﻪ ﻧﺎﺭﯤ ﻭﻫﻢ ﻛﻪ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻟﻮﻧﻢ
ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺩﻱ ﻤﺎ ﺯړﻩ ﻛ ﺷﻮﻙ ﭘﻪ ﺷﻮﻙ ﻟﻜﻪ ﮔﻞ ﭼﻪ ﻮﻙ ﺩ ﻃﻔﻞ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻭﺭﻛﺎ
ﺩ ﺯﺭﺑﻔﺘﻮ ﺩﺳﺘﺎﺭ ﻛﻴﺩﻱ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻫﻮﻙ ﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﻧﻴﻠﻲ ﺳﻮﺭ ﻟﻜﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺷﻲ
ﻭﺭﺗﻪ ﻫﻴ ﺩﻱ ﻤﺎ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻤﺎ ﺩﻭﻙ ﻛﻪ ﻟﻪ ډﻳﺮﻩ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏﻤﻪ ﻣﻲ ﺯړﻩ ﻭﭼﻮﻱ
ﻣﻠﻮﻙ ﻛﻪ ﺩﻫﺮ ﺩﯤ ﺩ ﺩﻱ ﮔﺪﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻏﻢ ډﻭﺏ ﻛ ﺳﺮ ﺗﺮ ﭘﺎﻳﻪ
ﺳﻠﻮﻙ ﺩﺍ ﺩﻟﺒﺮﻭ ﺩ ﮔﻮﺭﺉ ﺭﺍﺷﻲ ﻛﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻟﺮﻱ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻮ
ﭼﻪ ﺳﺤﺮ ﺳﺤﺮ ﻧﺎﺭﯤ ﻭﻫﻲ ﺗﻞ ﻏﻮﻙ ﺯﻩ ﺑﻪ ﻭﻟﻲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﺛﻨﺎ ﻧﻪ ﻭﺍﻳﻢ
ﺍﻱ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺎﻥ ﻭﮊﺍړﻩ ﻛﻮﻙ ﭘﻪ ﻛﻮﻙ ﺷﻮﯤ ﺟﻤﺎﻝ ﭘﻪ ﺩﻟﺒﺮﺍﻧﻮ ﺩ ﻣﻴﻦ ﭼﻪ
ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﻲ ﭘﺮﯤ ﺑﻪ ﻧﻪ ږﺩﻱ ﺩﻏﻪ ﺩﺭ ﻮﻙ ﭘﻪ ﺎﻳﺴﺖ ﻤﺎ ﺩﻳﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺧﺒﺮ ﻮﻙ
ﺑﺮ ﻧﺎﺣﻘﻪ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﻟﻮﻧﻲ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺳﺮ ﻮﻙ ﺩﻱ ﻓﺎﻧﻲ ﻭﺍړﻩ ﻫﻤﻪ ﭼﺎﺭﻱ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ
ﺩ ﻫﻐﻪ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺑﺨﺘﻮﺭ ﻮﻙ ﻣﻬﺮﻭﻳﺎﻧﻮ ﺩ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﭘﻪ ﺷﻲ ﻗﺒﻮﻝ ﭼﻪ
ﻭ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺑﻞ ﺧﻮﺍ ﻭﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﻮﻙ ﻛﻪ ﻤﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺩ ﭼﺎ ﻧﻈﺮ ﺷﻲ
ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺗﻪ ﻛﺘﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻮﻙ ﺩ ﺩﻳﺪﻥ ﻃﺎﻗﺖ ﺋﯥ ﻫﻴﭽﺎ ﺨﻪ ﻧﺸﺘﻪ
ﺑﻞ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﻤﺎ ﻳﺎﺭ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺩﻟﺒﺮ ﻮﻙ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ډﻳﺮ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﺩﻏﻪ ﻛﺎﺭ ﻛﻮﻟﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻫﻢ ﻫﺮ ﻫﺮ ﻮﻙ ﻋﺠﺎﺋﺒﻪ ﺩﻩ ﭘﺎﻳﻪ ﻳﻮﻩ ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺯﺧﻤﻲ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻧﺸﺘﺮ ﻮﻙ ﻧﺸﺘﻪ ﺑﻼ ﺳﺨﺘﻪ ﺑﻠﻪ ﻫﺠﺮﺍﻧﻪ ﻟﻪ
ﭼﻪ ﺷﻲ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺧﻤﺎﺭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺍﺑﺘﺮ ﻮﻙ ﻣﺦ ﺑﻪ ﺑﻞ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﻫﺮ ﮔﺰ ﻭ ﻧﻪ ﺟﺎﺭ ﺑﺎﺳﻲ
ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﭼﻪ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻮﻙ ﺁﺳﺎﻧﻪ ﭘﻪ ﺗﻪ ﺗﺎ ﺭﺳﻴﻱ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻭ
ﭼﻪ ﺣﺎﺻﻠﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻪ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺷﺶ ﺩﺭ ﻮﻙ ﮊﺍړﻱ ﺑﻪ ﺯﺍﺭ ﺯﺍﺭ ﻛﻮﻱ ﺑﻪ ﺍﺭﻣﺎﻧﻮﻧﻪ
ﭼﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻛﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻗﻠﻨﺪﺭ ﻮﻙ ﻫﻤﺮﻩ ﻧﻮﻡ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﻪ ږﺩﻩ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻟﻮﺭ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺁﺷﻨﺎ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻧﻈﺮ ﻮﻙ ﻫﻐﻪ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻧﻈﺮ ﻭ ﺳﻴﻢ ﻭ ﺯﺭ ﺗﻪ
ﭼﻪ ﺧﻮﺑﻮﻧﻪ ﻛﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻮﻙ ﭘﻪ ﮔﻠﻮﻧﻮ ﺩ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺑﻪ ﻣﻴﻞ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ
٦٦
ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺭﻫﺒﺮ ﻮﻙ ﺩﻟﺘﻪ ﺑﻮﻳﻪ ﭼﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﺑﯥ ﺭﻫﺒﺮﻩ ﻳﻮﻥ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﻻﺭﻱ ﮔﺮﺍﻥ ﺩﻱ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺑﯥ ﻫﻨﺮ ﻮﻙ ﭼﻪ ﺑﻴﻠﺘﻮﻥ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻭﻳﻨﻲ ﺁﺷﻨﺎﺋﻲ ﻛﺎ
ﻧﻮﺭ ﺑﻪ ﻪ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﻮﻙ ﭼﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ ﭘﻪ ﺟﻤﺎﻝ ﻮﻙ
ﻟﻪ ﻧﻮﺭ ﭼﺎ ﺳﺮﻩ ﺑﻪ ﻪ ﻛﺎ ﻗﻴﻞ ﻭ ﻗﺎﻝ ﻮﻙ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻗﻴﻞ ﻭ ﻗﺎﻝ ﻟﻪ ﻳﺎﺭﻩ ﺳﺮﻩ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﻧﻈﺮ ﻭﻛﺎﻧﺪﻱ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺧﻂ ﻭ ﺧﺎﻝ ﻮﻙ ﺩ ﺑﻞ ﺧﻂ ﭘﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﺗﺮﻭ ﺑﻪ ﻪ ﻏﻮﺍړﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﻣﺜﺎﻝ ﻮﻙ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺍﺻﻞ ﻛﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻱ
ﻟﻜﻪ ﺑﻞ ﻛﺎ ﺩ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻣﺜﺎﻝ ﻮﻙ ﻧﻮﺭ ﺧﻮﺑﺎﻥ ﺩﻱ ﺳﺖ ﺗﺮ ﻣﺨﻪ ﭘﻮﺭﻱ ﻫﺴﻲ
ﺗﺮﻭ ﺑﻪ ﻪ ﻭﺍﻳﻲ ﻭ ﭼﺎ ﻭﺗﻪ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻮﻙ ﭼﻪ ﻋﻨﻘﺎ ﺷﻮ ﺍﻫﻞ ﺩﻝ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺩﺭﺩ ﻛﻲ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﻣﺠﺎﻝ ﻮﻙ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﮊﺍړﻱ ﻫﻴ ﮔﺮﻡ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻧﻪ ﻫﻐﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻭﺍﭼﻮﻱ ﺳﻮﺭ ﺷﺎﻝ ﻮﻙ ﺳﺮ ﺧﺮﻭﺋﻰ ﺩ ﻫﺮ ﺳﻱ ﭘﻪ ﺟﮕﺮ ﺧﻮﻥ ﺩﻩ
ﭘﻪ ﺩﺍﻧﻪ ﺷﻲ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻣﻱ ﭘﻪ ﺭﻭﻳﻤﺎﻝ ﻮﻙ ﻣﺦ ﺭﻭﻲ ﺩﻱ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻮ ﺍﻭﻮ
ﻧﻪ ﭼﻪ ﻧﺎﺯ ﻛﺎ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﻣﻠﻚ ﻭ ﻣﺎﻝ ﻮﻙ ﺳﻯ ﺑﻮﻳﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻧﻴﻚ ﻋﻤﻞ ﻧﺎﺯﻳﻱ
ﭼﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺣﺮﺍﻡ ﻭ ﭘﻪ ﺣﻼﻝ ﻮﻙ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭼﺎﺭﻱ ﻓﺎﻧﻲ ﺩﻱ ﻣﺮﺩ ﻫﻐﻪ ﺩﻱ
ﻟﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺩﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺎ ﺩﻏﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﻮﻙ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺮ ﻛﺎ ﺩﺍ ﻭﺭﺑﻮﺷﻮ ﻏﻨﻢ ﻏﻮﺍړﻱ
ﻏﻮږ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺑﺎﺳﻲ ﭘﻪ ﺷﻌﺮ ﺩ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻮﻙ ﻛﻪ ﺋﯥ ﺷﻌﺮ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻣﻬﻤﻨﺪ ﺗﺮ ﻏﻮږ ﺷﻲ
ﺗﺮﻭ ﺑﻪ ﻪ ﻭﺍﻳﻲ ﻭ ﭼﺎ ﺗﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻮﻙ ﭼﻪ ﻋﻼﺝ ﻛﻮﻟﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺩ ﻗﺴﻤﺖ ﻮﻙ
ﭼﻪ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻪ ﻛﻩ ﻛﻲ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﻗﺪﺭﺕ ﻮﻙ ﻏﻢ ﺩ ﭼﺎ ﭘﻪ ﺎﻥ ﭘﻴﺮﺯﻭ ﺩﻱ ﺑﺎﺭﻱ ﻪ ﻛﺎ
ﻛﻱ ﺋﯥ ﻧﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻣﺤﻨﺖ ﭘﻪ ﻣﺸﻘﺖ ﻮﻙ ﻫﻐﻪ ﭼﺎﺭﻱ ﭼﻪ ﻣﻮﻗﻮﻓﻲ ﭘﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ ﻣﻼﻣﺖ ﻮﻙ ﻛﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﺎ ﻭ ﻗﻀﺎ ﻭ ﻫﻢ ﺭﺿﺎ ﺗﻪ
ﻪ ﭘﻮﻫﻴﻱ ﺩ ﺣﻜﻤﺎﻭ ﭘﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﻮﻙ ﺩﻱ ﻫﻨﺮ ﻭﺍړﻩ ﺟﻔﺎ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺩ
ﭼﻪ ﻏﺮﻭﺭ ﻛﺎ ﭘﻪ ﻃﺎﻋﺖ ﭘﻪ ﺭﻳﺎﺿﺖ ﻮﻙ ﺩ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﻭ ﺭﻳﺎﺿﺖ ﺗﻪ ﺩﻱ ﻧﻈﺮ ﻛﺎ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻳﻲ ﻧﻪ ﮐﺎﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﺑﺪﻩ ﭼﺎﺭ ﻋﺎﺩﺕ ﻮﮎ ﻋﻠﺖ ﻻړ ﺷﻲ ﻋﺎﺩﺕ ﻧﻪ ﻲ ﻟﻪ ﺳﻯ ﻧﻪ
ﻛﻪ ﻻﺱ ﺭﺍ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻮﻙ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﺳﻴﻼﺏ ﻳﻢ ﻭړﻱ
٦۷
ﺧ ﺮﺍﺷ ﻲ ﻣ ﻲ ﺯړﻩ ﭘ ﻪ ﻧ ﻮﻙ ﻣ ﺎﺗ ﻮﻱ ﻣ ﻲ ﺧ ﻮﻟ ﻪ ﭘ ﻪ ﺳ ﻮﻙ
ﭘ ﺮﻭﺍ ﻧ ﻪ ﻟ ﺮﻱ ﻳ ﻮ ﭼ ﻮﻙ ﻛ ﻪ ﻧ ﺎﺭﯤ ﻭﻫ ﻢ ﻛ ﻪ ﮊﺍړﻡ
ﺩ ﺩﻟ ﺒ ﺮﻭ ﺩﺍ ﺳ ﻠ ﻮﻙ ﺭﺍﺷ ﻲ ﮔ ﻮﺭﻱ ﻣ ﻨ ﺼ ﻔ ﺎﻧ ﻮ
ﻤ ﺎ ﺯړﻩ ﻛ ﻱ ﺷ ﻮﻙ ﭘ ﻪ ﺷ ﻮﻙ ﻟ ﻜ ﻪ ﮔ ﻞ ﭘ ﻪ ﻻﺱ ﺩ ﻃ ﻔ ﻞ
ﮊﻭﺑ ﻞ ﮊﻭﺑ ﻞ ﻳ ﻢ ﻮﻙ ﻮﻙ ﺩ ﭼ ﺸ ﻤ ﺎﻧ ﻮ ﭘ ﻪ ﻏ ﻤ ﺰﻩ ﺋ ﯥ
ﺩﺳ ﺘ ﺎﺭ ﻛ ﻴ ﺩﻱ ﭘ ﻪ ﺳ ﺮ ﻫ ﻮﻙ ﺩ ﻓ ﻠ ﻚ ﭘ ﻪ ﺗ ﻮﺳ ﻦ ﺳ ﻮﺭ ﺷ ﻲ
ﺩ ﺩﺭﺩﻣ ﻨ ﺪﻭ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﻭﻙ ﻫ ﻴ ﺍﺛ ﺮ ﻭﺭ ﺑ ﺎﻧ ﺪﻱ ﻧ ﻪ ﻛ ﺎ
ﺎﻥ ﺩﻱ ﮊﺍړﻱ ﻛ ﻮﻙ ﭘ ﻪ ﻛ ﻮﻙ ﺍﯤ ﺭﺣ ﻤ ﺎﻧ ﻪ ﭼ ﻪ ﻋ ﺎﺷ ﻖ ﺷ ﻲ
ﺑﯥ ﻣﺰﻩ ﻣﻲ ﺷﻲ ﻫﻢ ﺧﻮﺏ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﺗﻮﺭ ﻟﺤﺪ ﺷﻲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺧﺎﻙ
ﮊﻭﺍﻙ ﻫﻐﻪ ﺷﻲ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﺮﮔﻪ ﻟﻪ ﻧﻮﺭ ﭼﻪ ﺩ ﺧﻮﺏ ﺍﻭ ﺩ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻣﺰﻩ ﺷﻲ ﻭﺭﻛﻪ
ﭘﺨﺴﺎﻙ ﭘﻪ ﺗﻴﺮﻳﻱ ﭼﻪ ﻋﻤﺮ ﻫﻐﻪ ﻏﻠﻂ ﻭﺍﻳﻲ ﭼﻪ ﻮﻙ ﻋﻤﺮ ﻭﺭﺗﻪ ﻭﺍﻳﻲ
ﭼﻪ ﺁﺧﺮ ﻣﻲ ﺩﺍ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺩﻱ ﺩﺍ ﭘﻮﺷﺎﻙ ﻧﻦ ﺳﭙﻴﺮﻩ ﭘﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ ډﻛﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻳﻢ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﺎﻱ ﺩﻱ ﻳﻮ ﻣﻐﺎﻙ ﺎﻱ ﻟﺮﻱ ﻛﻪ ﺎﻥ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﭘﻪ ﺯﻣﻜﻪ ﺧ ﻛﻡ
ﻫﻼﻙ ﻳﻢ ﻫﻼ ﻛﺘﻪ ﺗﺮ ﭘﺨﻮﺍ ﺯﻩ ﺩﻱ ﺷﺪﻧﻲ ﭼﻪ ﻫﻐﻪ ﺩﻱ ﺷﻮﻱ ﮔﻮﻳﺎ
ﭼﺎﮎ ﺯړﻩ ﺩ ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﻱ ﮔﺮﻳﻮﺍﻧﻪ ﻟﻪ ﺯړﻩ ﭼﻪ ﺭﻭﻍ ﻭﻱ ﮔﺮﻳﻮﺍﻥ ﻛﻠﻪ ﻴﺮﺍﻭﻩ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﻭړﻧﺒﻲ ﺷﻲ ﺩ ﭼﺎ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﻏﻴﺮﻩ ﭘﺎﻙ ﺗﻦ ﻭ ﺎﻱ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﻫﻠﻪ ﭘﺎﻙ ﭘﻜﺎﺭ ﺩﻱ
ﻧﻪ ﻫﻐﻪ ﭼﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺯﺭ ﻭﻱ ﺩﺭﻭﻥ ﻻﻙ ﺳﻱ ﺑﻮﻳﻪ ﭼﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺋﯥ ﻳﻮ ﻭﻱ
ﻧﻪ ﭼﻪ ﺳﺮ ﻛﻲ ﺋﯥ ﻃﺮﻩ ﻭﻱ ﻳﺎ ﻣﺴﻮﺍﻙ ﻟﻪ ﺳﻳﻪ ﻏﺮﺽ ﻭﺍړﻩ ﺳﻱ ﻫﻮښ ﺩﻱ
ﻮﻙ ﻳﻮ ﺩﻭﻩ ﻭﺭﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻭﻱ ﻮﻙ ﻏﻤﻨﺎﻙ ﺩﻱ ﻓﺎﻧﻲ ﻭﺍړﻩ ﻫﻤﻪ ﭼﺎﺭﻱ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ
ﺍﻓﻼﻙ ﺩ ﺩﻱ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮﻳﻮﻧﻪ ﺩﺍ ﭘﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﻲ ﻮﻙ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻛﺎ ﻮﻙ ﻏﻤﻨﺎﻙ ﻛﺎ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻪ ﺩﻱ ﻪ ﺋﯥ ﻭﺍﻙ ﻪ ﺋﯥ ﺍﺩﺭﺍﻙ ﭼﻪ ﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻭﺍړﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧﻮﺭ ﻪ ﻧﺸﺘﻪ
٦۸
ﮒ
ﻧﻨﮓ ﺩ ﻛﻮﻩ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﭘﺴﻪ ﺩﻏﻪ ﺟﻨﮓ ﭘﻪ ﻭﺗﻩ ﻣﻼ ﻭﺍﻏﻮﻧﺪﻩ ﺯﻏﺮﻩ
ﺭﻧﮓ ﻭﻳﻨﻮ ﺧﭙﻠﻮ ﭘﻪ ﻭﮔﻪ ﺎﻥ ﻳﺎ ﻭ ﺑﯥ ﻧﻨﮓ ﻭﺗﻪ ﺩ ﻧﻨﮓ ﺧﺒﺮﻱ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﻧﻮﺭ ﻫﻴ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﻲ ﻛﻮﻫﻲ ﻭﻱ ﻛﻪ ﮔﺮﻧﮓ ﻧﻨﮕﻴﺎﻟﻲ ﭼﻪ ﻳﻮ ﻞ ﻣﺦ ﻛﺎ ﭘﻪ ﻳﻮ ﻟﻮﺭﻱ
ﭘﺘﻨﮓ ﺩ ﻛﻴﻮﺯﻱ ﻧﻈﺮ ﭘﻪ ﺮﺍﻍ ﭼﻪ ﻫﻴ ﻟﻪ ﺎﻳﻪ ﻟﻪ ﺟﻬﺎﻧﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺁﻫﻨﮓ ﻭﺗﻪ ﺍﻭﺭ ﻣﺪﺍﻡ ﻛﺎ ﺳﻤﻨﺪﺭ ﻭﻱ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻭﺗﻪ ﭼﻤﻦ ﻭ ﺑﻠﺒﻠﻮ ﺩ
ﺗﻨﮓ ﻟﺮﻩ ﻭ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺩﻱ ﻟﺤﺪ ﻳﻮ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﺑﯥ ﻫﻨﺮﻭ ﺗﻪ ﻓﺮﺍﺥ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﻳﻜﺴﺎﻥ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻛﻲ ﻟﻌﻞ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﺳﻨﮓ ﻭﻱ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻟﺮﻩ ﺟﻮﻫﺮﻱ ﻬﺮ ﻫﻐﻪ
ﻪ ﺑﻪ ﺯﻳﺴﺖ ﻛﺎ ﻮﻙ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻛﻲ ﺩ ﻧﻬﻨﮓ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺯﻣﻜﻪ ﺩﻭﺍړﻩ ﮊﺍﻣﻲ ﺩ ﻧﻬﻨﮓ ﺩﻱ
ﻏﻢ ﺎﺩﻱ ﺩﻱ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻫﺮ ﻨﮓ ﭘﻪ ﻨﮓ ﭘﻪ ﺎﺩﻱ ﺋﯥ ﻫﻴ ﺎﺩ ﻣﻪ ﺷﻪ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﺎ ﺋﯥ
ﺗﻴﺮ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻭﺭ ﻛﻲ ﻳﻮ ﺩﺭﻧﮓ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻫﻐﻮ ﺗﻠﻠﻴﻮ ﻭﺻﺎﻝ ﻣﻮﻣﻲ
٦۹
ﻝ
ﻣﻴﺘﻮﺭ ﻟﻴﻤﻪ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﺗﻮﺭ ﺳﻨﺒﻞ ﺑﻴﺎ ﺍﻳﻲ ﻣﻲ ﭘﺮ ﺳﺮ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﺩ ﻣﻴﻨﻲ ﮔﻞ
ﺯﻩ ﻟﻪ ﻛﻮﻣﻪ ﺭﺍﻭړﻡ ﺻﺒﻮﺭﻱ ﺍﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﺗﻪ ﭼﻪ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﻲ ﻭﺍﺧﻠﯥ ﺣﻴﺮﺍﻧﻴﻱ
ﺧﺪﺍﻱ ﺯﺩﻩ ﭼﻪ ﮔﻠﻮﻧﻪ ﻭړﯤ ﻛﻪ ﺯړﻭﻧﻪ ﭘﻪ ﻣﻨﮕﻞ ﮔﺮﺯﯤ ﭘﻪ ﭼﻤﻦ ﻛﻲ ﻣﻨﮕﻞ ډﻛﻪ ﻭړﯤ ﺩ ﮔﻠﻮ
ﺷﺎﺑﺎﺵ ﺷﺎﺑﺎﺵ ﺷﺎﺑﺎﺵ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺯﻟﻔﻮ ﭘﻪ ﻛﺎﻛﻞ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻣﻚ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﻫﻢ ﻋﻨﺒﺮ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻤﺎ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺁﻫﻮﻧﻪ ﺩ ﺑﻠﺒﻞ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﭘﻪ ﻴﺮ ﮔﻠﺸﻦ ﻭﻱ ﭼﺎ ﻟﻴﺪﻟﻲ
ﺗﻐﺎﻓﻞ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺣﻴﺮﺍﻧﻴﻱ ﺧﻠﻖ ﻫﺴﻲ ﺗﻐﺎﻓﻞ ﻛﺎ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺟﻮﺭ ﻭ ﭘﻪ ﺟﻔﺎ ﻛﻲ
ﻧﺎﻗﺎﺑﻞ ﻭ ﻣﺮﺩﻭﺩ ﺷﻮﻡ ﭘﺎﺗﻲ ﻫﺴﻲ ﻫﻴ ﻣﻲ ﻧﻪ ﻛﻩ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻋﻤﺮ ﻛﻲ ﺣﺎﺻﻞ
ﺗﺶ ﭘﻪ ﺗﻮﺭﻩ ﻣﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﻮﻡ ﻛ ﻭﺍﺻﻞ ﻣﺎ ﻻ ﺑﻮﻱ ﻫﻢ ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻣﻲ ﻭ ﻧﻪ ﻟﻴﺪﻩ ﺳﺎﺣﻞ ﺩﺭﻳﺎﺑﻮﻧﻮ ﭘﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺩ ﻳﻢ ډﻭﺏ ﻫﺴﻲ
ﻣﺤﺎﺻﻞ ﻛﻩ ﭘﺴﮞﻲ ﺭﺍ ﺋﯥ ﺭﻗﻴﺒﺎﻥ ﻭﺑﺎﺳﻲ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﺮ ﭘﻪ ﻣﻲ ﻭﻃﻨﻪ ﻟﻪ
ﻛﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﺎﺯﻝ ﺩﺍ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﭘﻪ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﻼ ﺩﻩ ﻛﻪ ﺟﻔﺎ ﺩﻩ ﻛﻪ ﻭﻓﺎ ﺩﻩ
ﺣﻴﻒ ﺩﻱ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻧﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﻮﻡ ﻧﻪ ﺟﺎﻫﻞ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﭘﻠﻴﺘ ﻣﻲ ﺎﻥ ﭘﻠﻴﺖ ﻛ
ﭼﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻻ ﻧﻪ ﺑﺎﻟﻎ ﺷﻮﻡ ﻧﻪ ﻋﺎﻗﻞ ﺗﻮﺭﻩ ږﻳﺮﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻩ ﺳﭙﻴﻨﻪ ﺯﻩ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻳﻢ
ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻗﻴﻞ ﻭ ﻗﺎﻝ ﺩ ﺑﺪ ﺳﮕﺎﻝ ﻣﻪ ﻏﻮږ ﺑﺎﺳﻪ ﺩ ﻧﺎ ﺍﻫﻠﻮ ﻗﻴﻞ ﻭ ﻗﺎﻝ
ﻣﻨﺎﻝ ﺩ ﻭ ﻣﺎﻝ ﺩ ﻛﺎ ﻓﻜﺮ ﺑﻪ ﻳﺎ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻓﺨﺮ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺍﻫﻞ ﭘﻪ ﻧﺴﺐ ﻛﺎ
ﭼﻪ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﻭﻱ ﻧﻪ ﺣﻼﻝ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻫﺴﻲ ﭘﻮﭺ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺁﻏﺎﺯﻩ
ﻟﻜﻪ ﮔ ﺷﻲ ﻭ ﺑﻠﻪ ﻟﻌﻞ ﻭ ﻛﻮﺗﻲ ﻻﻝ ﺩ ﺩﺍﻧﺎ ﺍﻭ ﺩ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺻﺤﺒﺖ ﺩﻱ ﻫﺴﻲ
ﻳﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﺷﻲ ﺩ ﻋﻴﺴﻲ ﻭ ﺩ ﺟﻼﻝ ﻟﻜﻪ ﻟﻌﻞ ﻭ ﻛﻮﺗﻲ ﻻﻝ ﭼﻪ ﻭ ﺑﻠﻪ ﮔ ﺷﻲ
ﺗﺮﻭ ﺑﻪ ﻪ ﻭﻱ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻋﻤﺮ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺟﻨﺴﻪ ﻫﻢ ﺑﯥ ﺗﻴﺮﻳﻱ ﭼﻪ ﻋﻤﺮ ﻫﻐﻪ
ﻭﺑﺎﻝ ﭘﻪ ﻭ ﺛﻮﺍﺏ ﭘﻪ ﺷﻲ ﺧﺒﺮ ﭼﻪ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭼﺎﺭﻱ ﻓﺎﻧﻲ ﺩﻱ ﻣﺮﺩ ﻫﻐﻪ ﺩﻱ
ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ ﭼﺎﺭﻭ ﻫﻴ ﻧﻪ ﻭﻱ ﻣﺠﺎﻝ ﺁﺏ ﺩ ﺳﻴﻨﺪ ﻻ ﻪ ﻣﺤﺎﻝ ﻟﺮﻱ ﭘﻪ ﺗﻠﻪ ﻛﻲ
ﻮﻙ ﺑﻪ ﻪ ﻛﺎ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﭘﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺧﻴﺎﻝ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭼﺎﺭﻱ ﭘﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺧﻴﺎﻝ ﺩﻱ
ﺧﻮ ﭼﻪ ﻭﻳ ﺷﻲ ﻧﻪ ﺋﯥ ﻣﻠﻚ ﻭﻱ ﻧﻪ ﺋﯥ ﻣﺎﻝ ﻟﻜﻪ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻣﻠﻚ ﭘﻪ ﺧﻮﺏ ﻛﻲ ﻭﺭ ﺮﮔﻨﺪ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﻭﺍﺧﻠﻲ ﻫﻴ ﻭﺭ ﻧﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﻟﻜﻪ ﮓ ﭼﻪ ﺩ ﺍﻭﺑﻮ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻟﻴﺪﻩ ﺷﻲ
ﺷﻤﺎﻝ ﻧﺮﻱ ﻳﻮﻩ ﭘﻪ ﺷﻲ ﺗﺎﺭ ﭘﻪ ﺗﺎﺭ ﺮﮔﻨﺪﻳﻱ ﻏﺮﻭﻧﻪ ﻏﺮﻭﻧﻪ ﭼﻪ ﺩﻭﺩ ﻟﻜﻪ
۷۰
ﻫﻴ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺩ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻣﺠﺎﻝ ﻟﻜﻪ ﻳﺦ ﭼﻪ ﺩ ﺳﻭ ﭘﻪ ﺯﻭﺭ ﺷﻲ ﺟﻤﻊ
ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺧﻲ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﻲ ﺩ ﻛﻼﻝ ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﺳﺎﻋﺖ ﺋﯥ ﺳﺎﺯ ﺑﻴﺎ ﺋﯥ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻛﺎ
ﻓﺎﻝ ﺩﺍ ﺩﻱ ﻭﻛﻠﻲ ﻠﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺎ ﻧﺸﺘﻪ ﻭﻓﺎ ﻛﻲ ﻣﻌﺸﻮﻗﻮ ﭘﻪ ﻣﺠﺎﺯ ﺩ
ﻧﻪ ﺋﯥ ﻫﺠﺮ ﭘﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺎﺩۍ ﻭ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﮔﺎﻩ ﺋﯥ ﺭﺍ ﻛﻴ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﻭﻳﻤﺎﻝ ﮔﺎﻩ ﺗﻮﺭ ﻛﻮﺩﻱ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻴ ﺷﻲ
ﻣﺜﺎﻝ ﭘﻪ ﻳﻢ ﺯﺩﻩ ﺳﺮ ﻫﺴﻲ ﻫﻢ ﺯﻩ ﻟﻜﻪ ﻣﺎﻟﮕﻪ ﭼﻪ ﻮﻙ ﻛﻴﺩﻱ ﭘﻪ ﺍﻭﺑﻮ ﻛﻲ
ﺻﻮﺭﺕ ﻭﻳﻨﻢ ﺩ ﻣﻴﻱ ﭘﻪ ﻴﺮ ﻳﺎ ﻣﺎﻝ ﭼﻪ ﺩ ﻣﺮﮒ ﻭ ﺗﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﺎﺧﺖ ﻭﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﻡ
ﮔﻪ ﻧﻪ ﻳﻢ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻫﻴﭽﺎ ﺳﻴﺎﻝ ﻛﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﻣﻲ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺑﻴﺎ ﻣﻮﻧﺪ ﻫﺎﻟﻪ ﺳﻴﺎﻝ ﻳﻢ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﺎﻧﻪ ﺋﯥ ﻭﻳﺰﺍﺭ ﻛ ﻤﺎ ﺩﻝ ﺩﻝ ﻤﺎ ﻛ ﺧﻮﺍﺭ ﻫﺴﻲ ﺩﻱ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ
ﭼﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺋﯥ ﻻﻟﻪ ﺯﺍﺭ ﻛ ﻤﺎ ﺩﻝ ﺍﻳﻲ ﭘﺮﯤ ﺩﻱ ﺩﺍﻏﻮﻧﻪ ﻫﻤﺮﻩ ﻋﺎﺷﻘ
ﺩﻝ ﻤﺎ ﻛ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺩﻱ ﺑﻼ ﭘﻪ ﭼﻪ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﭘﻪ ﻛﻤﻨﺪ ﺳﺮﻩ ﺩﻱ ﺭﺍ ﻛﻴ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﻏﻴﺮﻩ ﺋﯥ ﻭﻳﺰﺍﺭ ﻛ ﻤﺎ ﺩﻝ ﺳﺘﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﻛﻲ ﻫﺴﻲ ﻣﻘﺎﻡ ﻭﻳﻨﻮ
ﺩﻝ ﻤﺎ ﻛ ﺑﺎﺭ ﻣﻨﺖ ﻫﺴﻲ ﻣﻴﻨﻲ ﻻﺱ ﻭ ﭘﯥ ﺩ ﺧﻠﻘﻮ ﻧﺴﻲ ﺩﻋﺎ ﻏﻮﺍړﻱ
ﺩﻝ ﻤﺎ ﻛ ﺁﺯﺍﺭ ﺳﺒﺐ ﻪ ﭘﻪ ﺗﺎ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﺁﺯﺍﺭ ﭼﺎ ﺳﺒﺒﻪ ﺑﯥ
ﭼﻪ ﻣﻴﻦ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﻛ ﻤﺎ ﺩﻝ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺧﻮ ﻣﻨﺖ ﺑﺎﺭ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﻳﻢ
ﻪ ﺑﻪ ﻭﻳﻨﻲ ﻣﻘﺘﻮﻻﻥ ﻭ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﺧﭙﻞ ﭼﻪ ﻟﻪ ﻧﺎﺯﻩ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻟﺮﻱ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﭙﻞ
ﺩﺍ ﻻ ﻭﮔﻲ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺧﭙﻞ ﭼﻪ ﻜﻨﻞ ﺭﺍﺗﻪ ﺑﻪ ﻗﻬﺮ ﻗﻬﺮ ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻛﻠﻪ ﺍﺳﻢ ﺩ ﭼﺎ ﺍﺧﻠﻲ ﭘﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﭙﻞ ﻧﺎﺯﻩ ﻟﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺍﺷﺎﺭﺕ ﭘﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ
ﻋﺎﺷﻖ ﮐﻴﺒﺎﺳﻲ ﻻﺳﻮﻧﻪ ﭘﻪ ﮔﺮﻳﻮﺍﻥ ﺧﭙﻞ ﭘﻪ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﭼﻪ ﮏ ﻭﻫﻲ ﻏﻮ
ﭼﻪ ﺩ ﺣﺴﻦ ﺭﺧﺖ ﺮﮔﻨﺪ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺩﻛﺎﻥ ﺧﭙﻞ ﺷﻲ ﺷﻌﻮﺭ ﺑﯥ ﺣﻴﺮﺗﻪ ﻟﻪ ﺋﯥ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭ
ﺧﻮﺩ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺳﺮﻓﺮﻭ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﺎﻥ ﺧﭙﻞ ﭼﻪ ﺧﭙﻞ ﻣﺦ ﭘﻪ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﻛﻲ ﻭﺭ ﺮﮔﻨﺪ ﺷﻲ
ﮔﻮﻳﺎ ﻟﻮﺑﻲ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺩﻳﻦ ﻭ ﭘﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﭙﻞ ﭼﻪ ﻫﺮ ﻮﻙ ﺋﯥ ﻋﺎﺷﻘ ﻭﺗﻪ ﻫﻮﺱ ﻛﺎ
ﺧﭙﻞ ﻣﻄﻠﻮﺑﺎﻥ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺩﻱ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﻣﺎ ﻫﻴ ﺻﺮﻓﻪ ﺩ ﭼﺎ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻭ ﭘﻪ ﻣﺎﻝ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺋﯥ ﻭﺳﻮ ﺧﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻥ ﺧﭙﻞ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻣﻠﻚ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﺧﻮ ﻫﺎﻟﻪ ﺧﭙﻞ ﻛ
ﭼﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﻲ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺧﭙﻞ ﻫﻴ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻏﻭﻟﻮ ﺧﻮﻧﺪ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻭﻱ
۷۱
ﻡ
ﻻ ﺗﺮ ﺩﺍ ﻧﻪ ﺯﻳﺎﺕ ﻏﻮﻴﻡ ﭼﻪ ﭘﻨﺎﻩ ﻳﻢ ﻳﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﭘﻪ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﺩ ﮊﻭﺑﻞ ﮊﻭﺑﻞ
ﺑﻨﺪﻳﻮﺍﻥ ﺩ ﻫﻐﻪ ﺳﻴﺐ ﺫﻗﻦ ﭘﻪ ﭼﺎ ﻳﻢ ﭼﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻫﺰﺍﺭ ﭘﻪ ﻛﻲ ﭘﺮﺍﺗﻪ ﺩﻱ
ﻳﻢ ﺁﻩ ﺧﭙﻞ ﺳﺮﻭﺩ ﺳﻬﻲ ﭘﻪ ﻋﻨﺪﻟﻴﺐ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻗﺪ ﻭ ﻗﺎﻣﺖ ﻭﻭﻳﻨﻢ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﻣﻨﺖ ﺑﺎﺭ ﺩ ﻫﺮ ﺳﻔﻴﺪ ﺩ ﻫﺮ ﺳﻴﺎﻩ ﻳﻢ ﺭﻏﺒﺘﻪ ﻟﻪ ﻮ ﺗﻮﺭﻭ ﺩ ﻣﺦ ﺳﭙﻴﻦ ﺩ
ﺩﻋﺎ ﮔﻮﻱ ﻫﻢ ﺩ ﻧﻴﻚ ﺧﻮﺍﻩ ﻫﻢ ﺩ ﺑﺪ ﺧﻮﺍﻩ ﻳﻢ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﻳﺎﺭ ﺩ ﻭړﻡ ﺧﺒﺮﻱ ﺭﻗﻴﺐ ﺩ
ﮔﻪ ﺯﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺗﺮ ﻗﺪ ﭘﻮﺭﻱ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻳﻢ ﺎﺥ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﺋﯥ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺭﺍ ﻴ ﻛ
ﻳﻢ ﮔﻨﺎﻩ ﭘﻪ ﻧﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﭘﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﺑﯥ ﻟﻪ ﻋﺸﻘﻪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻋﻴﺐ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻫﻨﺮ ﺩﻱ
ﻟﻪ ﻫﻐﻲ ﻭﺭﻲ ﺭﺍ ﻫﺴﻲ ﭼﻪ ﺁ ﻛﺎﻩ ﻳﻢ ﺮﮔﻨﺪﻳﻱ ﺭﺍ ﻧﺎﺁ ﻛﺎﻩ ﮔﻮﺭﻩ ﻫﺮ ﺎﻥ
ﺩ ﭘﺴﺮﻟﻲ ﭘﻪ ﻣﺮﻏﺰﺍﺭ ﻛﻲ ﻭﭺ ﮔﻴﺎﻩ ﻳﻢ ﺑﯥ ﺻﺒﺮۍ ﻛﻪ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻭﺻﻞ ﻛﻲ ﻣﻬﺠﻮﺭ ﻛﻡ
ﻳﻢ ﺻﺒﺤﮕﺎﻩ ﺩ ﺧﺮﻭﺱ ﻧﺎﺭﻭ ﻧﺎﺭﻭ ﭘﻪ ﻛﻡ ﺁﻩ ﺑﻴﺎ ﻭﻭﻫﻢ ﺮ ﺍﻭﻟﻪ ﻟﻪ
ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺎﻫﺮﺑﺎ ﺩﻱ ﺯﻩ ﺋﯥ ﻛﺎﻩ ﻳﻢ ﭘﻪ ﺟﺬﺑﻮ ﺟﺬﺑﻮ ﺋﯥ ﺭﺍ ﻛﻮﻡ ﻭ ﺎﻥ ﺗﻪ
ﻳﻢ ﺑﺮﺍﻩ ﺳﺮ ﺗﻟﻲ ﺑﺎﺭ ﻫﺴﻲ ﻫﻢ ﺯﻩ ﺭﮊﻱ ﻨﻲ ﺷﻲ ﭘﻮﺥ ﺩﻭﻧﻲ ﺑﺎﺭ ﻟﻜﻪ
ﻳﻢ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺗﺮ ﻭ ﭼﻬﻞ ﺗﺮ ﺧﻮﺯﻳﺪﻟﻲ ﺍﻭﺱ ﻣﻲ ﺎﻱ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ ﭘﺎﺗﻲ ﻧﻪ ﺷﻪ
ﻳﻢ ﻧﺎﻭﻳﺴﺎﻩ ﻳﺎﺭﻩ ﺧﭙﻠﻪ ﻟﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺯﻩ ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﻋﻼﺝ ﺁﺳﺎﻥ ﺩﻱ ﺑﻼ ﺩﺍ ﺷﻮﻩ
ﻛﻪ ﻣﻲ ﻮﻙ ﭘﻪ ﺍﻣﻴﺮۍ ﺷﻤﻴﺮﻱ ﺍﻣﻴﺮ ﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻮﻙ ﭘﻪ ﻓﻘﻴﺮﻱ ﺷﻤﻴﺮﻱ ﻓﻘﻴﺮ ﻳﻢ
ﻫﺴﻲ ﻧﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﺴﯥ ﺯﻫﻴﺮ ﻳﻢ ﻏﻮﺍړﻡ ﺋﯥ ﻟﺮﻩ ﺻﺪﻗﯥ ﻭ ﺩﻟﺒﺮ ﺩ
ﺯﻩ ﻫﺮ ﺩﻡ ﻭ ﺩﻏﻪ ﭼﺎﺭﻱ ﻭﺗﻪ ﺧﻴﺮ ﻳﻢ ﺩ ﺧﺮﻗﯥ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺸﻜﻞ ﺩﻱ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺯﻩ ﺩ ﻴﻨﻮ ﻳﻢ ﻣﺮﻳﺪ ﺩ ﻴﻨﻮ ﭘﻴﺮ ﻳﻢ ﻫﻢ ﭘﻨﺪ ﺍﺧﻠﻤﻪ ﻫﻢ ﭘﻨﺪ ﻭﺍﻳﻢ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺗﻪ
ﭘﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻛﻲ ﺩ ﻳﻮﺳﻒ ﺳﺮﻩ ﺍﺳﻴﺮ ﻳﻢ ﭘﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻛﻲ ﺧﻴﺎﻝ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺭﺍ ﺳﺮﻩ ﻣﻞ ﺩﻱ
ﻟﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﭘ ﭘﻨﻬﻢ ﺩ ﺎﻥ ﭘﻪ ﻭﻳﺮ ﻳﻢ ﭘﻪ ﺧﻨﺪﺍ ﻛﻲ ﻣﻲ ﮊړﺍ ﺩﻩ ﻟﻜﻪ ﺷﻤﻊ
ﭼﻪ ﺑﻨﺪﻱ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﭘﻪ ﺯﻧﻴﺮ ﻳﻢ ﻧﺸﺘﻪ ﺑﻠﻪ ﻫﻮﺭﺗﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺗﺮ ﺁﺯﺍﺩﻱ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻜﻪ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﻭ ﻣﺦ ﺗﻪ ﻴﺮ ﻳﻢ ﭼﻪ ﻫﻤﻴﺶ ﭘﻪ ﻏﻮږ ﻧﺎﺭﯤ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺍﻭﺭﻡ
ﻳﻢ ﻋﺎﻟﻤﮕﻴﺮ ﮊﺑﻪ ﭘﺘﻮ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺯﻩ ﺩﻱ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻭﻟﺘﺎ ﻭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻻ
۷۲
ﺑﯥ ﻏﻢ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺫﻛﺮﻩ ﻓﻜﺮﻩ ﻳﻮ ﺩﻡ ﻧﻪ ﻳﻢ ﺯﻩ ﻳﻮ ﺩﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺑﯥ ﻏﻢ ﻧﻪ ﻳﻢ
ﻳﻢ ﻧﻪ ﺣﺮﻡ ﺩ ﻣﻴﺨﺎﻧﯥ ﺩ ﺯﺍﺋﺮ ﺯﻩ ﻫﺮ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻟﺮﻩ ﭼﻪ ﻤﻪ ﻣﺮﺍﺩ ﻣﻲ ﻧﻪ ﻳﯥ
ﺑﯥ ﺗﺎ ﺧﻮښ ﭘﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺩ ﺍﺭﻡ ﻧﻪ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺩﺭ ﭘﻪ ﺗﻮﺭﻭ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺧﻮښ ﻳﻢ
ﻳﻢ ﻧﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺩ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﭘﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﻮﺭ ﺷﻮﻱ ﺧﺒﺮ ﻳﻢ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﭘﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﭼﻪ
ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺩ ﻳﻮﯤ ﺳﺘﻨﻲ ﺗﺮ ﺳﭙﻢ ﻧﻪ ﻳﻢ ﺑﯥ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺯﻳﺒﺎ ﻣﺨﻪ ﻭ ﺑﻞ ﻣﺦ ﺗﻪ
ﺯﻩ ﭘﻪ ﻭﺍړﻭ ﻛﻲ ﺍﻭﻝ ﻳﻢ ﺩﻭﻳﻢ ﻧﻪ ﻳﻢ ﻛﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻜﻠﻲ ﻣﺦ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ډﻳﺮ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻳﺎ ﺩﻳﻮ ﻳﻢ ﻳﺎ ﺩﻭﺍﺏ ﻳﻢ ﺁﺩﻡ ﻧﻪ ﻳﻢ ﻛﻪ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺩﻱ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺮﻡ ﻫﺎﻟﻪ ﻭﺍﻳﻪ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻻﺳﻮ ﭘﻪ ﭘﻮ ﺭﻭﻍ ﻳﻤﻪ ﮔﺮﻡ ﻧﻪ ﻳﻢ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻤﺰﻩ ﻏﻮڅ ﺩﻱ ﻏﺰﺍ ﻭﺷﻮﻩ
ﻳﻢ ﻧﻪ ﺳﻢ ﻟﺮﻩ ﻓﺴﺎﺩ ﺯﻩ ﻏﺸﻲ ﻟﻜﻪ ﺳﻢ ﻗﺎﻣﺖ ﻟﻜﻪ ﺍﻟﻒ ﻳﻢ ﭘﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻛﻲ
ﺯﻩ ﺩ ﻣﺎﺭ ﻭ ﺩ ﻟﻡ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺧﻢ ﻧﻪ ﻳﻢ ﺧﻢ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﻳﻢ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺩ ﻛﻭ ﻭﺭﻭﻮ
ﻳﻢ ﺳﻱ ﺷﻜﻢ ﻟﺮﻡ ﺑﯥ ﺷﻜﻢ ﻧﻪ ﻳﻢ ﻛﻢ ﻭ ﺑﻴﺶ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﻛﻴﻱ
ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺩﻩ ډﻳﺮﻩ ﮔﺮﺍﻧﻪ ﻫﻴ ﮔﺮﻡ ﻧﻪ ﻳﻢ ﮊﺍړﻡ ﻏﻤﻪ ﻟﻪ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺯﻩ
ﻛﻡ ﭼﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﺳﻮﻣﻪ ﻟﻪ ﺭﻭﺍﺟﻪ ﻟﻪ ﺯﻩ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺍﻭ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﭼﺎ ﻛﻡ
ﻟﻴﻮﻧﻲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻧﮕﺎﻩ ﭘﻪ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﭼﺎ ﻛﻡ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﭼﻪ ﺩﺍ ﭼﺎﺭﻱ ﭘﻪ ﻣﺎ ﻮﻙ ﻛﺎ
ډﻭﺏ ﺷﻬﻴﺪ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﺧﺎﻙ ﻭ ﭘﻪ ﺧﻮﻥ ﭼﺎ ﻛﻡ ﻛﻮﻣﻲ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻛﻮﻡ ﺑﺎﻪ ﻛﻮﻣﻪ ﻏﻤﺰﻩ ﺩﻩ
ﭘﻪ ﻓﺘﻨﻮ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻣﻔﺘﻮﻥ ﭼﺎ ﻛﻡ ﺗﻮﺍﻥ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺧﻮ ﺩ ﻓﺘﻨﻮ ﺭﺍ ﺨﻪ ﻧﻪ ﻭﻭ
ﭼﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺯﺑﻮﻥ ﻭ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﭼﺎ ﻛﻡ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻫﻴ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺎﻧﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻳﻢ
ﻟﻜﻪ ﭘﺎﻪ ﺩ ﺧﺰﺍﻥ ﭘﻪ ﭘﻪ ﺭﻛﺎﺏ ﻳﻢ ﺯﻩ ﻟﻪ ﺩﯤ ﺩﻧﻴﺎ ﻟﻪ ﺗﻠﻮﻧﻲ ﭘﻪ ﺷﺘﺎﺏ ﻳﻢ
ﻏﺮﺽ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﻳﻢ ﻛﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻪ ﻛﻣﻪ ﺁﺑﺎﺩﻱ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﻪ
ﺑﻴﺎ ﺧﻮ ﺩﺍ ﭼﻪ ﺩ ﺍﻭﺑﻮ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺣﺒﺎﺏ ﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺍﺻﻞ ﺩ ﺣﻴﺎﺗﻮ ﻟﻪ ﺍﻭﺑﻮ ﺩﻱ
ﻳﻢ ﻗﺼﺎﺏ ﺩ ﻏﻮﻟﻲ ﺑﻪ ﻭﻻړ ﭘﺎﺑﺴﺘﻪ ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﻗﺼﺎﺏ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ
ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﻱ ﭼﻪ ﻳﺎ ﺩﻳﻮ ﻳﻢ ﻳﺎ ﺩﻭﺍﺏ ﻳﻢ ﭼﻪ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﻟﻪ ﻣﻌﺮﻓﺘﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﺷﻢ
ﭘﻪ ﻣﻌﻨﲐ ﻛﻲ ﺩ ﭼﺎﺭﭘﺎﻳﻮ ﭘﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻳﻢ ﻛﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻲ ﺩ ﺳﻱ ﺩﻱ ﺯﻩ ﺋﯥ ﻪ ﻛﻡ
ﻫﺴﻲ ﺯﻩ ﭘﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭﻱ ﻛﻲ ﻭړﻱ ﺧﻮﺍﺏ ﻳﻢ ﻟﻜﻪ ﺑﺖ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺭﻮ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺍﻭﺩﻩ ﻭﻱ
ﻳﻢ ﻛﺒﺎﺏ ﺍﻭﺭ ﭘﻪ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺩ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﻪ ﻃﺎﻋﺖ ﭘﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺯړﻩ ﻳﺦ ﻧﻪ ﻛ
ﻳﻢ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﭘﻪ ﮔﻨﺎﻫﻮﻧﻮ ﺩ ډﻭﺏ ﻣﺪﺍﻡ ﺳﺮ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﻭ ﻋﺒﺎﺕ ﺗﻪ ﺍﻳﻮﻱ ﻧﺸﻢ
ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺩ ﻫﺮ ﻋﺬﺍﺏ ﺩ ﻫﺮ ﻋﺘﺎﺏ ﻳﻢ ﻛﻡ ﻧﻈﺮ ﺗﻪ ﮔﻨﺎﻫﻮﻧﻮ ﺧﭙﻠﻮ ﻭ ﭼﻪ
۷۳
ﺯﻩ ﻫﻢ ﻫﺴﻲ ﺗﺮ ﺘﻦ ﭘﻮﺭﻱ ﺑﯥ ﺁﺏ ﻳﻢ ﻟﻜﻪ ﻮﻙ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺧﺮﻩ ﺳﻮﺭ ﻭﻱ ﻣﺦ ﺋﯥ ﺗﻮﺭ ﻭﻱ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭼﻪ ﮐﺮﺩﺍﺭ ﻧﻪ ﻟﺮﻡ ﻛﺬﺍﺏ ﻳﻢ ﮊﺑﻪ ﭘﻪ ﻛﻮﻡ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻛﻪ ﻭﺷﻮﻩ ﻏﺰﺍ
ﺷﻮﻡ ﺑﯥ ﺑﻘﺎ ﺑﯥ ﺑﻨﻴﺎﺩﻩ ﺳﺮ ﺗﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﻏﻤﺰﻩ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺋﯥ ﻓﻨﺎ ﺷﻮﻡ
ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﻡ ﻭﻫﻠﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻫﻢ ﺭﺳﻮﺍ ﺷﻮﻡ ﻣﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺩﻡ ﻭﻫﻠﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻫﺎﻟﻪ ﺎﻜﻲ ﺩ ﺷﺒﻨﻢ ﻭﻡ ﺍﻭﺱ ﺩﺭﻳﺎ ﺷﻮﻡ ﻪ ﭼﻪ ﺗﻦ ﻣﻲ ﺗﻮﻱ ﺗﻮﻣﻨﻪ ﺷﻪ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ
ﭼﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﭘﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺷﻮﻡ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺷﻮﻡ ﺯﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻭ ﻣﺦ ﺗﻪ ﮔﻮﺭﻡ ﻳﺎﺭ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ
ﭘﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﻛﯥ ﺋﯥ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩ ﺍﻣﺮﺍ ﺷﻮﻡ ﭘﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻛﻲ ﻛﻪ ﮔﺪﺍ ﻭﻡ ﻛﻨﺪ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻜﻪ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﻳﻢ ﭼﻪ ﮔﺪﺍ ﺷﻮﻡ ﺷﻲ ﺩﻋﺎ ﭘﻪ ﮔﺪﺍﻳﺎﻧﻮ ﺩ ﺑﺎﺩﺷﺎﻫﻲ
ﭼﻪ ﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻛﻲ ﺍﻏﺰﻯ ﺷﻮﻡ ﺗﺮ ﻫﻐﻪ ﺣﺪﻩ ﭘﻪ ﻫﻮﺭﺗﻪ ﺑﺪ ﺳﻯ ﺷﻮﻡ
ﺧﻮ ﻳﻮ ﺯﻩ ﭘﻪ ﺩﻏﻪ ﺑﺎﺭ ﻛﻲ ﻛﻮږ ﻟﺮﮔﻰ ﺷﻮﻡ ﺩﻧﻴﺎ ﻭﺍړﻩ ﺧﭙﻠﻪ ﺯﻳﺴﺖ ﻭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﺳﭙﻴﻦ ﺯړﻭﻛﻲ ﻣﻲ ﺍﻏﻮﺳﺘﻲ ﺗﻮﺭ ﻛﻮﺩﻯ ﺷﻮﻡ ﻧﻐﺎړﻱ ﺨﻪ ﺭﺍ ﻟﻤﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ
ﻏﺰﺍ ﻭﺷﻮﻩ ﻛﻪ ﻣﻬﻤﻨﺪ ﻳﺎ ﺩﺍﻭﺩﺯﻯ ﺷﻮﻡ ﻫﻴ ﺣﺎﺟﺖ ﺩ ﻫﻨﺮ ﻧﺸﺘﻪ ﻭ ﻧﺼﻴﺐ ﺗﻪ
ﮔﻪ ﺯﻩ ﻫﻢ ﺩ ﻳﻮ ﻧﻴﻚ ﻧﻴﻜﻪ ﻧﻤﺴﻰ ﺷﻮﻡ ﺩ ﻧﻮﺡ ﺯﻭﻱ ﻫﻢ ﺩ ﻧﻴﻚ ﻧﻴﻜﻪ ﻧﻤﺴﻰ ﻭ
ﺯﻩ ﻟﻪ ډﻳﺮﻱ ﻫﻮﻴﺎﺭﻱ ﻧﻪ ﻟﻴﻮﻧﻰ ﺷﻮﻡ ﻛﻴﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﺍﺣﺘﻴﺎﻃﻪ ﻟﻪ ﻭﺳﻮﺍﺱ ﻛﻞ
ﭼﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﺩ ﻛﻮﯥ ﺳﭙﻰ ﺷﻮﻡ ﺍﻭﺱ ﻋﻄﺎ ﺩ ﺁﺩﻣﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﺷﻮﻩ
ﻟﻪ ﺩﯤ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﻣﺎﺗﻤﻪ ﻭﻟﻲ ﻧﻪ ﻣﺮﻡ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻟﻪ ډﻳﺮﻩ ﻏﻤﻪ ﻭﻟﻲ ﻧﻪ ﻣﺮﻡ
ﻣﺮﻡ ﻧﻪ ﻭﻟﻲ ﺳﺘﻤﻪ ﻟﻪ ﺩﻫﺮ ﺩﯤ ﺩ ﻛﻴﻱ ﺟﺪﺍ ﻳﺎﺭﻩ ﺑﻠﻪ ﻟﻪ ﻳﺎﺭ ﻳﻮ ﭼﻪ
ﻣﺮﻡ ﻧﻪ ﻭﻟﻲ ﺻﺒﺤﺪﻡ ﻫﺴﻲ ﺩﯤ ﻟﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺳﺤﺮ ﻤﺎ ﭘﻪ ﮊړﺍ ﺧﺎﻧﺪﻱ
ﺗﺮﻭ ﺯﻩ ﺑﯥ ﻟﻪ ﺧﭙﻞ ﺻﻨﻤﻪ ﻭﻟﻲ ﻧﻪ ﻣﺮﻡ ﻳﺎﺭ ﭼﻪ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﻲ ﺧﻮ ﻣﺮﮒ ﺩﻱ
ﻣﺮﻡ ﻧﻪ ﻭﻟﻲ ﺷﺒﻨﻤﻪ ﻭﻓﺎ ﺑﯥ ﺩﯤ ﻟﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻟﻩ ﮔﺮﻣ ﺷﺎ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻭ ﮔﻞ ﺗﻪ
ﻣﺮﻡ ﻧﻪ ﻭﻟﻲ ﺩﻣﻪ ﺩﻏﻪ ﺗﺮ ﭘﺨﻮﺍ ﻻ ﭼﻪ ﺩ ﻣﺮﮒ ﺧﻮﺍﺭﻱ ﭘﻪ ﺧﻮﺍ ﻟﺮﯤ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﺗﺮ ﺩﺍ ﻫﻮﺭ ﺗﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﻪ ﻭﻱ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺟﺎﻡ ﻳﻮﻩ ﭘﻪ ﺳﺎﻗﻲ ﻭﻧﻤﺎﻲ ﻣﻲ ﻛﻪ
ﭼﻪ ﭘﺮﯤ ﻭﻭﻳﻨﻢ ﺩﺍ ﺩ ﻟﻖ ﺍﺯﺭﻕ ﻓﺎﻡ ﺷﺮﺍﺑﻮ ﺩ ﻓﻴﺾ ﺩﺍ ﻟﺮﻩ ﻣﺎ ﺩﻱ ﻪ
ﭘﻮ ﺩﻱ ﻻﻧﺪﻱ ﻛﻱ ﻧﻨﮓ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻣﺎ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﭘﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻛﻲ ﺑﺪ ﻧﺎﻣﻲ ﺩﻩ
۷٤
ﻣﺴﺎﻭﻱ ﺩﻩ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﭘﻪ ﺧﺎﺹ ﻭ ﻋﺎﻡ ﭘﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻛﻲ ﻳﻮ ﺳﺮ ﻟﻌﻞ ﺑﻞ ﺳﺮ ﻛﺎﻲ
ﺍﺳﻼﻡ ﺩ ﻛﻔﺮ ﺩ ﻟﺮﻱ ﭘﺮﻭﺍ ﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺩ ﺳﭙﻴﻦ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ
ﻛﻪ ﺣﻼﻝ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻭﺭﺷﻲ ﻛﻪ ﺣﺮﺍﻡ ﺩﻱ ﻧﻪ ﺭﺍﻏﻠﻲ ﻗﻠﻢ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﭘﻪ
ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻭﻱ ﻣﺪﺍﻡ ﻛﻲ ﺣﻼﻟﻮ ﭘﻪ ﺣﻼﻝ ﻋﺸﻖ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍﻏﻠﻲ
ﻏﻼﻡ ﺩ ﻣﻴﻨﻲ ﺧﭙﻠﻲ ﻛ ﻏﻼﻡ ﭼﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﻛﻮﻩ ﻧﻈﺮ ﻭﺗﻪ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﻭ
ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ ﮔﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺻﺒﺢ ﻭﻱ ﻛﻪ ﺷﺎﻡ ﻭﻱ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﻚ ﺧﻮ ﻣﺪﻋﺎ ﻧﻴﻜﺎﻧﻮ ﺩ
ﺍﻣﺎﻡ ﻛﻪ ﻭﻱ ﻣﻘﺘﺪﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﭼﻪ ﺩ ﺯړﻩ ﺣﻀﻮﺭ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻧﻤﺎﻧﻪ ﻛﻲ
ﺳﻼﻡ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻫﻐﻪ ﭘﻪ ﻭﺍﻳﻢ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭼﻪ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﻛﻲ ﺻﺎﺩﻕ ﻭﻱ
ﺑﺎﮔﺮﺍﻡ ﺩ ﺗﺮﻛﻲ ﺷﻌﺮ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻫﻢ ﻧﻐﻤﯥ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻫﻢ ﺭﻗﺺ ﻛﺎ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﺪﻱ
ﻟﻜﻪ ﮔﻞ ﺩ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧ ﭘﻪ ﻭﻗﺖ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﻳﻢ ﺯﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏﻢ ﻛﻲ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻳﻢ
ﺧﺪﺍﻱ ﺳﺎﺗﻠﻲ ﻟﻜﻪ ﮔﻨﺞ ﭘﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻳﻢ ﺗﻪ ﻤﺎ ﻭ ﺑﯥ ﻛﺴ ﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﻳﻢ ﺁﺑﺎﺩﺍﻥ ﻛﻲ ﻭﻳﺮﺍﻧ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﭘﻪ ﭘﻮﺭﻩ ﻣﻴﻮﻩ ﭘﻪ ﻨﮕﻞ ﺩ ﻭﻧﻪ ﻟﻜﻪ
ﻮﻛﻴﺪﺍﺭ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﻳﻢ ﻳﻮ ﻭﻳﺘﻪ ﻣﻲ ﺩ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﯥ ﻋﺸﻘﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻟﻜﻪ ﻟﻌﻞ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ ﺩ ﺧﻮﺑﺎﻥ ﻳﻢ ﺭﺍﻛ ﺩﺍﻧﻮ ﺍﻭﻮ ﺩ ﻣﺮﻏﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﺩ
ﺩ ﺩﻭﻧﻬﻲ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ ﻧﺎﺳﺖ ﺷﺎﻩ ﺟﻬﺎﻥ ﻳﻢ ﺑﺮﻛﺘﻪ ﻟﻪ ﻋﻘﻴﺪﯤ ﻛﺎﻣﻠﻲ ﺩ
ﺷﭙﻪ ﻭ ﻭﺭځ ﻟﻜﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﻻﺭ ﺭﻭﺍﻥ ﻳﻢ ﺭﻭﻨﺎﺋﻲ ﻣﻲ ﭘﻪ ﻃﻠﺐ ﻛﻲ ﺷﻮﻩ ﺣﺎﺻﻠﻪ
ﭘﻠﻲ ﺳﺮ ﭘﻪ ﻟﻮﻳﻪ ﻻﺭ ﺩ ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﻳﻢ ﻛﻡ ﭼﻪ ﺻﻔﺖ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ
ﻟﻜﻪ ﺑﯥ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻣﺘﺎﻋﻪ ﺗﺶ ﺩﻛﺎﻥ ﻳﻢ ﺑﯥ ﻣﻴﻨﻪ ﻣﻲ ﻫﻴ ﺣﺎﻝ ﺩ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﺸﺘﻪ
ﺩ ﺍﻓﻼﺱ ﭘﻪ ﻛﺒﻞ ډﻛﻲ ﺩ ﺧﺰﺍﻥ ﻳﻢ ﺩ ﻫﻮﺱ ﺑﻠﺒﻞ ﻭﻳﺴﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﺩ ﺩﯤ ﻧﻮﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻟﻜﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻳﻢ ﻻﻧﺪﻱ ﺗﻠﻲ ﺗﺮ ﺧﺎﻙ ﻭﺗﻪ ﺩﻟﺒﺮﺍﻧﻮ
ﻳﻢ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﻫﻐﻪ ﺯﻩ ﻭﺍﻭﺭﺉ ﺧﻠﻘﻮ ﭼﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺩﻳﺪﻥ ﺳﺮ ﻭ ﻣﺎﻝ ﻨﺪﻣﻪ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﻭﻛﻭ ﻭﺗﻪ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻳﻢ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺩﻡ ﻛﻲ ﻧﻮﯤ ﻧﻮﯤ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻡ
ﻳﻢ ﺳﺰﺍ ﺍﻭﺭ ﺩ ﺍﻭﺑﻪ ﻟﻜﻪ ﻧﺮﻣ ﭘﻪ ﭘﻪ ﻪ ﺧﻮﻱ ﻟﻪ ﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﺎﻧﻮ ﺑﯥ ﭘﺮﻭﺍ ﻳﻢ
ﻳﻢ ﺭﻳﺎ ﺑﯥ ﺭﻭﻳﻪ ﺑﯥ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺗﻪ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺷﻜﻞ ﺮﮔﻨﺪﻳﻡ
۷٥
ﭘ ﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺪﺍ ﻳﻢ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﺗﺮ ﺧﺮﻗﯥ ﻻﻧﺪﻱ ﺍﻃﻠﺲ ﺩﻱ
ﻟﻜﻪ ﺑﻮﻱ ﻫﺴﻲ ﭘﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﻳﻢ ﺩ ﻏﻨﭽﯥ ﭘﻪ ﻴﺮ ﭘﻪ ﺳﻞ ﮊﺑﻮ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻳﻢ
ﺩ ﺷﺒﻨﻢ ﭘﻪ ﻴﺮ ﻟﻪ ﮔﻞ ﺳﺮﻩ ﻳﻜﺘﺎ ﻳﻨﻢ ﭘﻪ ﮊړﺍ ﻣﻲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﺩﻳﺪﻥ ﺣﺎﺻﻞ ﻛ
ﻳﻢ ﺩﺭﻳﺎ ﻫﻢ ﻳﻢ ﮔﻮﻫﺮ ﻫﻢ ﺍﺑﺮ ﻟﻜﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﻡ ﺟﺎﻣﻮ ﺳﭙﻴﻨﻮ ﺩﺍ ﭘﻪ ﻫﻢ
ﭘﺎﻳﻢ ﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﺳﺒﺰ ﻣﺪﺍﻡ ﺳﺮﻭ ﻟﻜﻪ ﺭﺍﺳﺘﻴﻪ ﻟﻪ ﺷﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲ ﻋﻤﺮ ﺩﺭﺍﺯ
ﻳﻢ ﺭﻫﻨﻤﺎ ﮔﻤﺮﻫﺎﻧﻮ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺯﻩ ﻛﻪ ﭼﺎ ﻻﺭ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺩﻩ ﻭﺭﻛﻪ ﻛﯤ
ﺯﻩ ﭼﻪ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻭﻳﻨﻢ ﻧﺎ ﺎﺩ ﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻠﻪ ﻧﺰﺩﯤ ﺩ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﻳﺎﺩ ﻳﻢ
ﻳﻢ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺑﯥ ﺗﻠﻮﺳﯥ ډﻳﺮﻱ ﻟﻪ ﺯﻩ ﻛﻪ ﻳﺎﺭ ﺳﻞ ﻠﻪ ﻭﻋﺪﯤ ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﻭﻛﺎ
ﭘﺮ ﺣﺬﺭ ﺩ ﻧﺎﺯ ﭘﺮﻭﺭ ﭘﻪ ﻛﻱ ﺩﺍﺩ ﻳﻢ ﭘﻪ ﺟﻔﺎ ﻭ ﭘﻪ ﻭﻓﺎ ﺋﯥ ﻻﺭﻏﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺯﻩ ﭘﺮﻭﻥ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺧﺴﺮﻭ ﻭﻡ ﻧﻦ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﻳﻢ ﺩ ﺑﯥ ﻧﻴﺎﺯﻭ ﭘﻪ ﻧﻴﺎﺯ ﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺩ ﻛﻭ ﺩﻱ
ﻟﻜﻪ ﺷﻤﻊ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻳﻢ ﻛﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﺍﻭﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺑﻞ ﻭﻱ
ﺷﭙﻪ ﺍﻭ ﻭﺭځ ﭘﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻲ ﻟﻜﻪ ﺑﺎﺩ ﻳﻢ ﺩﻱ ﺯﻭﻙ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍ ﻗﺮﺍﺭﻱ ﻣﻴﻨﻪ ﺑﯥ
ﺯﻩ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺑﻪ ﺩ ﻫﺠﺮ ﭘﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﻣﻲ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻏﻴ ﻛﻲ ﻧﺎﺳﺖ ﻭﻱ
ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻪ ﺍﺻﻞ ﻛﻲ ﻧﺎ ﻣﺮﺍﺩ ﻳﻢ ﻳﻮ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻲ ﺩ ﺯړﻩ ﻣﺮﺍﺩ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺩ ﻫﻔﺘﯥ ﭘﻪ ﻫﺠﺮ ﻫﺴﻲ ﺑﯥ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻳﻢ ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﻛﺎﻝ ﻣﮕﺮ ﺑﺮ ﭘﺎﻱ ﺷﻢ
ﺣﻖ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﭘﻪ ﺩﻫﻪ ﺩﺍﺩ ﻳﻢ ﻏﻤﻪ ﺑﯥ ﻧﺸﺘﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﻮﺭﻩ ﺋﯥ ﭼﻪ
ﺍﻭﺱ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻣﺴﺘﺤﻴﺮ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻓﺴﺎﺩ ﻳﻢ ﭘﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﻛﻲ ﻣﻲ ﺩ ﻫﺠﺮ ﻃﻤﻊ ﻧﻪ ﻭﻩ
ﻳﻢ ﺁﺯﺍﺩ ﻗﻴﺪﻩ ﺟﻤﻠﮕﻲ ﻟﻪ ﻧﻮﺭ ﮔﻪ ﺑﯥ ﻟﻪ ﻋﺸﻘﻪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﭘﻱ ﺷﻪ ﺩ ﭘﻮﺯﻱ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺎﻳﺴﺘﻪ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺯﺍﺭ ﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ ﭘﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﭘﻠﻮﺭﻱ ﭼﺎﺭﻩ ﻧﺸﺘﻪ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﺍﻭﺭ ﻛﻲ ﻳﯥ ﻃﺎﻗﺖ ﻭ ﺑﯥ ﺗﺎﺏ ﺧﻮښ ﻳﻢ ﺯﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏﻢ ﻛﻲ ﻏﺮﻗﺎﺏ ﺧﻮښ ﻳﻢ
ﺩ ﺳﺮﻭ ﺷﻮﻧﻭ ﭘﻪ ﺁﺗﺶ ﻭ ﭘﻪ ﺁﺏ ﺧﻮښ ﻳﻢ ﻛﻪ ډﻭﺑﻴﻡ ﭘﻪ ﺍﻭﺑﻮ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﺳﻮﺯﻡ
ﺯﻭړﻧﺪ ﺳﺮ ﭘﻪ ﻣﻄﺎﻟﻊ ﺩ ﻛﺘﺎﺏ ﺧﻮښ ﻳﻢ ﭼﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺩ ﺧﻂ ﻭ ﺧﺎﻝ ﻧﻲ ﭘﻪ ﻛﯥ ﻭﻱ
ﭘﻪ ﻧﻐﻤﻪ ﭘﻪ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺩ ﺭﺑﺎﺏ ﺧﻮښ ﻳﻢ ﺗﺮ ﺩﺍ ﭘﻮﭼﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺯﻩ ﺍﻭﺭﻡ
ﺩ ﺳﺎﻗﻲ ﭘﻪ ﻣﻴﻮ ﻣﺴﺖ ﻭ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮښ ﻳﻢ ﻋﺒﺎﺩﺗﻪ ﻧﺎﻗﺒﻮﻟﻪ ﺗﺮ ﺭﻳﺎ ﺩ
ﻟﻪ ﺩﯤ ﻫﺴﻲ ﺑﻴﺪﺍﺭۍ ﺯﻩ ﭘﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮښ ﻳﻢ ﭼﻪ ﻧﻪ ﻋﻠﻢ ﻧﻪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻧﻪ ﺗﻼﻭﺕ ﻭﻱ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﭘﻪ ﻟﻨﺒﻮ ﺳﻮﻱ ﻛﺒﺎﺏ ﺧﻮښ ﻳﻢ ﺩ ﻃﻮﺑﻲ ﺩ ﻭﻧﻲ ﺳﻮﺭﻱ ﻣﻲ ﺧﻮښ ﻧﻪ ﺩﻱ
۷٦
ﺯﻩ ﻟﻪ ﻳﺎﺭ ﺳﺮﻩ ﭘﻪ ﺳﻮﺍﻝ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮښ ﻳﻢ ﺩﻩ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻟﻮﻳﻪ ﻮ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻜﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺩ ﺷﺮﺍﺏ ﺧﻮښ ﻳﻢ ﺩ ﻳﺎﺭ ډﻳﺮﻱ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭۍ ﻳﻢ ﻋﺎﺟﺰ ﻛﻱ
ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﻳﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﻬﺮ ﻭ ﺩ ﺩﻓﺎ ﻛﻡ ﺻﺒﺢ ﻭ ﺷﺎﻡ ﻣﻲ ﻻﺱ ﻧﻴﻮﻟﻲ ﺩﻱ ﺩﻋﺎ ﻛﻡ
ﺳﺘﺎ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﻫﻢ ﺩﺭﻭﻍ ﻭ ﻫﻢ ﺭﺘﻴﺎ ﻛﻡ ﻫﻴ ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺘﻴﺎ ﻣﻲ ﻧﻪ ﺯﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻛﯤ
ﻛﻡ ﻛﻡ ﻧﻪ ﮊړﺍ ﺯﻩ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﻧﻪ ﺧﻨﺪﺍ ﻛﯤ ﮊړﻭﻝ ﻛﻪ ﺧﻨﺪﻭﻝ ﻳﯥ ﻧﻪ ﻭﺍړﻩ
ﺯﻩ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﻟﻴﻮﻧﻲ ﻭ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﭼﺎ ﻛﻡ ﻛﻪ ﺗﻪ ﻧﻪ ﻳﯥ ﺑﺎﺭﻱ ﻭﺍﻳﻪ ﺭﺍﺗﻪ ﻮﻙ ﺩﻱ
ﻛﻡ ﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﺷﺖ ﻛﺮﺑﻼ ﻧﺸﺘﻪ ﺯﻣﻜﻪ ﭘﻪ ﺩﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﺧﻨﺪﺍ ﺧﻮﺏ
ﺯﻩ ﭘﻪ ﻫﺮﻩ ﻭﺭځ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﭼﻪ ﻏﺰﺍ ﻛﻡ ﻫﺮﻩ ﻭﺭځ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺗﻴﺮﻳﻱ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻛﻲ
ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺩﻱ ﭘ ﭘﻨﻬﻢ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺍﺩﺍ ﻛﻡ ﻳﻮ ﻭﻳﺘﻪ ﻣﻲ ﺩ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﻮږ ﺷﻮﻱ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻛﻡ ﭘﻴﺪﺍ ﺯړﻭﻧﻪ ﻧﻮﺭ ﻟﺮﻩ ﻧﻮﺭﻭ ﻣﮕﺮ ﺯړﻩ ﻛﻪ ﻳﻮ ﻭﻱ ﻣﺎ ﺧﻮ ﺗﺎ ﻟﻪ ﺩﻱ ﺩﺭﻛﻱ
ﻛﻡ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩﯤ ﺳﺮﻭﭘﺎ ﺑﯥ ﺳﺮﻭﭘﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻭﺍﻏﻮﺳﺖ ﺳﺮ ﻭ ﭘﺎﻱ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ
ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺩﻏﻪ ﺳﻮﺩ ﭘﻪ ﺯﻳﺎﻥ ﻭﺭ ﻧﻪ ﻛﻡ ﺩﺍ ﺳﺘﺎ ﺩﺭﺩ ﺑﻪ ﭘﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻭﺭ ﻧﻪ ﻛﻡ
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺑﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺍﻳﻦ ﻭ ﺁﻥ ﻭﺭ ﻧﻪ ﻛﻡ ﻛﻪ ﻮﻙ ﺭﺍ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﻋﻘﺒﲐ ﺩﻭﺍړﻩ
ﺩﺍ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﻪ ﺩ ﺟﻨﺖ ﭘﻪ ﺧﻮﺍﻥ ﻭﺭ ﻧﻪ ﻛﻡ ﻛﻪ ﻣﻲ ﭼﺮﻱ ﻻﺱ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻭﺳﻪ ﺑﺮ ﺷﻲ
ﺳﺘﺎ ﭘﻬﻠﻮ ﺑﻪ ﻭ ﺭﻗﻴﺐ ﺁﺳﺎﻥ ﻭﺭ ﻧﻪ ﻛﻡ ﻮ ﻣﻲ ﺗﻴﻎ ﭘﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻟﮕﻴﺪﻟﻲ
ﻋﺰﺭﺍﺋﻴﻞ ﻟﺮﻩ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﻩ ﺎﻥ ﻭﺭ ﻧﻪ ﻛﻡ ﻮ ﻭ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﻤﻪ ﺳﺘﺎ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻛﺎ
ﺯﻩ ﺑﻪ ﭼﺎ ﻟﺮﻩ ﺧﭙﻞ ﺩﻳﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺭ ﻧﻪ ﻛﻡ ﺩﻱ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﻳﻦ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺩ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ
ﭘﻪ ﺧﺎﺷﺎﻙ ﺑﻪ ﺩ ﭼﻤﻦ ﺭﻳﺤﺎﻥ ﻭﺭ ﻧﻪ ﻛﻡ ﺳﺘﺎ ﺗﺮ ﺯﻟﻔﻮ ﭘﻮﺭﻱ ﻧﻮﺭﻱ ﺯﻟﻔﻲ ﻪ ﺩﻱ
ﻮ ﺩ ﺧﭙﻠﻮ ﻭﻳﻨﻮ ﺟﺎﻡ ﺗﺎﻭﺍﻥ ﻭﺭ ﻧﻪ ﻛﻡ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻟﺒﻮ ﻣﻲ ﺣﺮﺍﻡ ﺩﻱ
۷۷
ﻡﭘﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺩﻱ ﮔﻞ ﻛﺮﻟﻲ ﺩﻱ ﭘﻮﻫﻴ ﻡﻠﻲ ﺩﻱ ﭘﻮﻫﻴ ﺑﻴﺎ ﺩﻱ ﻧﻮﻱ ﺷﺮﺍﺏ
ﻡﭘﻮﻫﻴ ﺩﻱ ﻭﻟﻠﻲ ﻭﻳﻨﻮ ﭘﻪ ﻤﺎ ﺗﺎ ﯤ ﭘﻪ ﻧﻜﺮﻳﺰﻭﻠﻪ ﻻﺱ ﺳﺮﻩ ﻛ ﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭ
ﻡﭘﻮﻫﻴ ﺩﻱ ﺑﻠﻠﻲ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺭﻗﻴﺒﺎﻥ ﻪ ﺩﻩ ﻤﺎ ﺩ ﻣﺮﺍﺩ ﻧﻪ ﺩﻩ ﻧﻮﺭ ﻣﻌﺮﻛﻪ
ﻡﻠﻲ ﺩﻱ ﭘﻮﻫﻴﻤﺎ ﭘﻪ ﺑﺎﺏ ﺩﻱ ﻛ ﭼﻪ ﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩﻱ ﺧﻂ ﭘﻪ ﻣﻼ ﻟﻮﻟﻢ
ﻡﭘﻮﻫﻴ ﺩﻱ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﻭﺍړﻩ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﻪ ﻭﺍﻳﯥ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ ﺗﻪ ﺧﭙﻞ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎ
ﻡﭘﻮﻫﻴ ﺩﻱ ﮊړﻟﻲ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻐﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺭﻗﻴﺐ ﺍﻭ ﺗﺎ ﻏﻮږﻭﻧﻪ ﻭ ﺑﻠﻪ ﻭﺭﻭړﻩ
ﻡﭘﻮﻫﻴ ﺩﻱ ﻧﻴﻮﻟﻲ ﭘﻮﺭﻱ ﺧﻮﺍ ﺗﺎ ﭼﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺗﻴﺮﻱ ﻜﻪ ﺭﻗﻴﺒﺎﻥ
ﺎﻡ ﻔ ﻠ ﺮﺯﻱ ﺩ ﮔ ﺲ ﮔ ﻜ ﻋ ﺪﺍﻡ ﻲ ﻣ ﻲ ﻣ ﻪ ﻛ ﻤ ﻴ ﻪ ﻟ ﭘ
ﺪﺍﻡ ﻞ ﺍﻧ ﻪ ﺁﺭﺯﻭ ﺩ ﮔ ﭘ ﻮﯤ ﻮﻥ ﺷ ﮕ ﻠ ﻲ ﮔ ﻲ ﻣ ﺮﮔ ﺘ ﻮﺭﻱ ﺳ ﺗ
ﺎﻡ ﻪ ﺟ ﺮﻡ ﻧ ﺎﺩﻩ ﻟ ﻪ ﺑ ﻧ ﻪ ﺎﺑ ﻮﻧ ﻪ ﺧ ﻮ ﻟ ﺮﮔ ﺘ ﯥ ﺩ ﺳ ﺑ
ﺪﻩ ﺁﺭﺍﻡ ﻴ ﻪ ﻟ ﺎ ﻭ ﻧ ﻣ ﻲ ﺐ ﺩ ﺩﻻﺭﺍﻡ ﻛ ﻠ ﻪ ﻃ ﭘ
ﺎﻡ ﺮ ﮔ ﻪ ﻫ ﻡ ﭘ ﻴ ﻮﺋ ﻭ ﻲ ﻛ ﻮﻫ ﺪﺍﻱ ﻛ ﯥ ﺧ ﺪﺍﻥ ﺋ ﺨ ﺯﻧ
ﻼﻡ ﻢ ﺩ ﻏ ﻼﻡ ﻳ ﺯﻩ ﻏ ﻼﻡ ﺩﻱ ﺦ ﻏ ﺎﻝ ﺩ ﻣ ﯥ ﺧ ﻪ ﺋ ﻛ
ﺎﻡ ﺎ ﻛ ﻤ ﺎﻡ ﺩﻱ ﺎ ﻛ ﺩﺍ ﻧ ﺮ ﻭﻱ ﺎﻡ ډﻳ ﺎ ﻛ ﻲ ﻧ ﻖ ﻛ ﺸ ﻪ ﻋ ﻪ ﭘ ﻛ
ﺎﻡ ﺪ ﻧ ﻪ ﺑ ﻢ ﻛ ﺎﻡ ﻳ ﻚ ﻧ ﻴ ﻪ ﻧ ﻛ ﻲ ﻛ ﻘ ﺎﺷ ﻪ ﻋ ﻢ ﺯﻩ ﭘ ﻮښ ﻳ ﺧ
ﺎﻡ ﺎﺹ ﻭ ﻋ ﺖ ﺩ ﺧ ﻼﻣ ﻣ ﻮﻝ ﺩﻱ ﺒ ﻲ ﻗ ﻲ ﻣ ﺎﺭۍ ﻛ ﻪ ﻳ ﭘ
ﺎﻡ ﻨ ﯥ ﺩﺷ ﻮﻟ ﺎﺭ ﺩ ﺧ ﻞ ﻳ ﭙ ﺩ ﺧ ﻮﺍړﻡ ﻮﺽ ﻏ ﻪ ﻋ ﺎ ﭘ ﺩ ﺩﻋ
ﻼﻡ ﺎ ﺳ ﻞ ﺩﻋ ﭙ ﻪ ﺧ ﺩﻏ ﻡ ﺎﺭ ﮐ ﻲ ﻪ ﺋ ﻮ ﺑ ﻠ ﻨ ﻜ ﺮ ﺗ
ﺎﺩﺍﻡ ﺮ ﺑ ﺶ ﻭ ﺗ ﻤ ﺸ ﺮ ﻛ ﺗ ﻮښ ﺩﻱ ﻪ ﺧ ﯥ ﺭﺍﺗ ﺎﺭ ﺋ ﺘ ﻔ ﺦ ﮔ ﻠ ﺗ
ﻼﻡ ﺪﻱ ﺳ ﺎﻧ ﯥ ﺭﺍ ﻛ ﻪ ﺋ ﭼ ﺎ ﺩﻱ ﺤ ﻴ ﺴ ﻲ ﻣ ﻪ ﻣ ﻐ ﻢ ﻫ ﻫ
ﺎﻡ ﻤ ﺪﻩ ﺗ ﻴ ﺎﻥ ﻭﻟ ﻤ ﺭﺣ ﺎﻡ ﺩﻱ ﻤ ﺎﻩ ﺗ ﺎﺭ ﻣ ﺦ ﺩ ﻳ ﻣ
ﻮ ﺑﻪ ﻣﻮﻡ ﺩ ﻧﻤﺮ ﻭ ﻣﺦ ﺗﻪ ﮔﺮﺯﻭﻡ ﻛﻮﻡ ﻳﺎﺭ ﺩ ﺟﻔﺎ ﭘﻪ ﺻﺒﺮ ﭘﻪ ﻮ
ﻪ ﺭﻧﮓ ﻭﻫﻢ ﺯﻩ ﺩﺍ ﻻﻓﻲ ﭘﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﺩﻱ ﺩﺭﻭﻍ ﺳﺮﻩ ﺻﺒﻮﺭﻱ ﺍﻭ ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﺎﻥ ﻟﺮﻩ ﻛﺮﻡ ﺯﻩ ﺩﺍ ﺧﭙﻞ ﺗﺨﻢ ﺧﭙﻞ ﻩ ﻧﺎﺻﺤﻪﺗﻪ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻪ ﻛ
ﺍﭼﻮﻡ ﻭﺭﺗﻪ ﻭﺍ ﺧﭙﺴﺮ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﻡﻣﺎ ﺧﻮ ﺯﺩﻩ ﭼﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﺍﻭﺭ ﺩﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻴﻦ ﻛ
ﻢ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻟﻮﺭ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺭﺍ ﻛﺎږﻱ ﭘﺴﻲ ﻡﻲ ﻭﺭﻛﺳﺮﺭﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛ
۷۸
ﻋﺬﺭ ﻧﻠﺮﻡ ﻫﻴ ﻛﻲ ﻛﺎﺭ ﺩﺍ ﺯﻩ ﭘﻪ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﺩ ﻣﻴﻨﻲ ﻻﺱ ﻤﺎ ﮔﺮﻳﻮﺍﻥ ﺩﻱ
ﺑﺪﻟﻮﻡ ﺑﺎﻃﻠﻪ ﭘﻪ ﻭﻟﻲ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺩﻱ ﻣﻌﺸﻮﻗﻮ ﺩ ﺣﻖ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ
ﻏﻭﻡ ﺭﻧﮓ ﻪ ﻏﺎړﻩ ﻓﺮﺿﻮ ﻟﻪ ﺗﺮﻭ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻓﺮﺽ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﻛﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻣﻴﻨﻪ
ﻏﻭﻡ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺯﻩ ﺩﺍ ﻪ ﮊﻭﻧﺪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻳﺎﺭ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﻢ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ
۷۹
ﺍﻭ ﭘﻪ ﺩﻭﻩ ﺭﻛﻌﺘﻪ ﻧﻔﻠﻮ ﻧﻪ ﺷﻮﯤ ﺧﻢ ﺧﻢ ﻗﺎﻣﺖ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﺎﺭ ﻛﯤ ﻋﻤﺮ ﻭﺍړﻩ
ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻮﺭ ﻛﺎ ﮊړﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺗﺎ ﭘﻪ ﭼﻪ ﺎﻥ ﭘﻪ ﺧﻮﺍ ﺗﺮ ﻫﻐﻪ ﻭﮊﺍړﻩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﻳﯥ
ﺑﯥ ﺍﻧﺼﺎﻓﻪ ﺗﻪ ﭘﻪ ﻪ ﻳﯥ ﺧﻮښ ﺧﻮﺭﻡ ﻧﻮﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺗﺎ ﮊﺍړﻱ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭﻛﻩ
ﻛﻮﺭ ﺩﻱ ﺧﻮﺭ ﺷﻪ ﺗﻪ ﭼﺎﺭﭘﺎ ﻳﯥ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﻛﻪ ﺯﻩ ﻧﻪ ﻭﺍﻳﻢ ﺗﻪ ﺧﻮﺩ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺭﻭﯥ ﻛﻩ
ﺑﻞ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ ﻫﺴﻲ ﮔﺮﻡ ﺍﯤ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﻟﻜﻪ ﺗﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﮔﺮﻡ ﻳﯥ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺑﻠﻪ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﻨﮓ ﺧﻮﺭﻡ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﺳﻨﮓ ﺧﻮﺭﻡ
ﻮ ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﻭﺍړﻩ ﻏﻢ ﺩ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﻨﮓ ﺧﻮﺭﻡ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺍﻭ ﻧﻨﮓ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺩﻱ ﺳﺮﻩ ﻟﺮﻱ
ﻛﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﻏﺸﻲ ﺩ ﺧﺪﻧﮓ ﺧﻮﺭﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﻭ ﻣﺎ ﻭﺗﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻛﻩ ﺗﺮ ﺷﻜﺮﻭ
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﻪ ﺗﻨﺪﻱ ﺗﻮﺭﻩ ﺩ ﻓﺮﻧﮓ ﺧﻮﺭﻡ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﺩ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺑﺎﺭ ﻛﻲ
ﺧﻮﺭﻡ ﺍﻭﺭﻧﮓ ﺩ ﻧﻪ ﺑﻬﻠﻮﻝ ﺩ ﻣﻬﻴﻨﻪ ﻧﻮﻛﺮﻱ ﺩ ﻣﻌﺸﻮﻗﻮ ﻛﻮﻡ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ
ﮔﺮﺩ ﻏﺒﺎﺭ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺩﻭﻟﺖ ﻟﻜﻪ ﻣﻠﻨﮓ ﺧﻮﺭﻡ ﺷﻴﻦ ﻟﻮﮔﻲ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺳﺮ ﭼﺘﺮ ﺩﻭﻧﻬﻪ ﺗﺨﺖ ﺩﻱ
ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻛﻲ ﻟﭙﻲ ﻟﭙﻲ ﺑﻨﮓ ﺧﻮﺭﻡ ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻟﻪ ﺧﻮﺩۍ ﺷﻤﻪ ﺑﯥ ﺧﻮﺭﻱ
ﺯﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺩ ﻛﻮﯥ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺭﻧﮓ ﺧﻮﺭﻡ ﻟﻜﻪ ﻮﻙ ﭼﻪ ﻧﻌﻤﺘﻮﻧﻪ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﺧﻮﺭﻱ
ﺑﯥ ﻟﻪ ﻳﺎﺭﻩ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻻ ﭼﻲ ﻟﻮﻧﮓ ﺧﻮﺭﻡ ﻭﺍړﻩ ﺯﻫﺮ ﺷﻲ ﻤﺎ ﺗﺮ ﺳﺘﻮﻧﻲ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺑﻠﻮ ﻟﻨﺒﻮ ﺮﺥ ﻟﻜﻪ ﭘﺘﻨﮓ ﺧﻮﺭﻡ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻮ ﮊﻭﻧﺪﻯ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﺎﻳﻢ
۸۰
ﻥ
ﺎﻥ ﺸ ﺮﻕ ﺩﻱ ﺩﺭﺧ ﺎ ﺑ ﻮﻳ ﮔ ﻲ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺰ ﺩﺭﻭﻣ ﻴ ﻲ ﺗ ﺴ ﻫ
ﺎﻥ ﻤ ﺪﻱ ﺁﺳ ﺎﻧ ﻦ ﺑ ﻴ ﻪ ﺯﻣ ﭘ ﺎ ﺮﺩﺵ ﻛ ﺮ ﮔ ﻴ ﻪ ﺎ ﭘ ﻴ ﺩ ﺁﺳ
ﺎﻥ ﻴ ﺮ ﺩﺍ ﻣ ﻱ ﺗ ﻪ ﻭﻭړﻳ ﭼ ﻮ ﻳ ﺮۍ ﺩﻱ ﺩ ﺳ ﻜ ﻛ
ﺎﻥ ﺎﻳ ﻪ ﭘ ﻪ ﻧ ﺘ ﺪ ﺷ ﯥ ﺣ ﻪ ﺋ ﻧ ﻱ ﻴ ﺎ ﻛ ﻨ ﻱ ﻓ ﻴ ﺪﺍ ﻛ ﻴ ﭘ
ﺎﻥ ﺎﻣ ﻪ ﺳ ﻪ ﭘ ﺘ ﺮ ﺷ ﯥ ﺳ ﻪ ﺋ ﻧ ﻪ ﺘ ﺎﻥ ﺷ ﺎﻳ ﻪ ﭘ ﺪ ﻭ ﻧ ﯥ ﺣ ﻪ ﺋ ﻧ
ﺎﻥ ﻞ ﭙ ﺎ ﺩ ﺧ ﺮ ﻛ ﻲ ﻭﻳ ﻨ ﺎ ﺎﺩﻱ ﻛ ﻲ ﻲ ډﻭﻝ ﻭﻫ ﻨ
ﺪﺍﻥ ﻨ ﺪﻱ ﺧ ﻮﻧ ﻞ ﻏ ﻲ ﮔ ﻨ ﺪﻱ ﮊﺍړﻱ ﻮﻧ ﻊ ﻏ ﻤ ﻲ ﺷ ﻨ
ﺎﻥ ﺎﺑ ﻴ ﻮ ﺑ ﻮﺭﯤ ﻳ ﯥ ﮔ ﻪ ﺋ ﻛ ﺰﺍﺭ ﺩﻱ ﻠ ﻮ ﮔ ﻮﺭﯤ ﻳ ﯥ ﮔ ﻪ ﻳ ﻛ
ﺎﻥ ﻴ ﻪ ﺑ ﺘ ﺸ ﻧ ﻴ ﯥ ﻫ ﻪ ﺋ ﭼ ﺎ ﺩﻩ ﺎﺷ ﻤ ﻲ ﺗ ﺴ ﻮﻩ ﻫ ﻳ
ﺎﻥ ﺮﻫ ﻪ ﺑ ﻞ ﻭ ﭘ ﻴ ﻪ ﺩﻟ ﭘ ﻲ ﻪ ﺷ ﺪﻩ ﻧ ﻮﻧ ﯥ ﻣ ﺖ ﺋ ﻴ ﻔ ﻴ ﻛ
ﺎﻥ ﻜ ﻪ ﺩﻱ ﻣ ﺮﺗ ﯥ ﭼ ﺎ ﺋ ﻳ ﻦ ﺩﻱ ﺘ ﻮﺍ ﺭﻓ ﻪ ﺧ ﻮﻣ ﯥ ﻛ ﻪ ﺋ ﭼ
ﺎﻥ ﻤ ﻪ ﺩﻱ ﺭﺣ ﺮ ﻧ ﺒ ﺧ ﻴ ﻫ ﻢ ﻠ ﻪ ﺩﺍ ﻋ ﺮ ﺩﻱ ﭘ ﺒ ﺪﺍﻱ ﺧ ﺧ
۸۱
ﺯﻳﺎﻥ ﻭ ﺳﻮﺩ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ ﻛﻴﻱ ﻭﺍﻗﻊ ﻫﺰﺍﺭ ﺣﻴﻒ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮕﻪ ﭼﺎﺭﻱ
ﺩﺍ ﻣﻜﺮﻭﻧﻪ ﺩﻱ ﺩ ﻧﻔﺲ ﻭ ﺩ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﭘﻪ ﻋﻴﺴﲐ ﻭ ﭘﻪ ﺩﺟﺎﻝ ﻛﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺸﺘﻪ
ﺳﺠﺎﻥ ﺩ ﺩﻱ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻭﺍړﻩ ﻫﻤﻪ ﺩﺍ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﻭﻭﮊﻝ ﭙﻠﻪ ﺋﯥ ﻋﺰﻳﺰﺍﻥ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺯړﻩ ﺷﻲ ﻫﻐﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺑﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻫﺴﻲ ﻧﻪ ﭼﻪ ﺩﺍ ﺋﯥ ﻭﻛﻩ ﻧﻮﺭ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻛﻱ
ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﺩ ﻣﻠﻚ ﻭﺍړﻩ ﺧﻮﻧﻮﻧﻮ ﭘﻪ ﺷﺎﻩ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻋﻈﻢ ﻭﮔﻮﺭﻩ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺳﺨﺎ ﻛ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻪ ﭼﺎﺭﻱ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﻟﯥ ﺗﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﻭ ﺩﺍﺭﺍ ﻭ ﺍﻭﺭﻧﮓ ﺯﻳﺐ ﻭﺗﻪ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺷﻢ
ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﺷﻮ ﺗﻴﻎ ﭘﻪ ﻭﺍړﻩ ﻫﻤﻪ ﭼﻪ ﺩ ﺣﺴﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﻏﺰﺍ ﺩﻱ ﻮﻙ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﺎ
ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺷﻪ ﺧﻠﻖ ﻫﺴﻲ ﺣﺴﺎﺑﻪ ﺑﯥ ﺭﻏﻭﻟﯥ ﻭﻳﻨﻮ ﺍﻭﻮ ﻏﻮﻲ ﺩﻭﻱ ﺩ
ﻛﻪ ﺳﻯ ﺩﻱ ﻛﻪ ﭘﻴﺮﻯ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﻫﻞ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﻱ ﺣﺎﻝ ﺋﯥ ﺩﺍ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﻛﻲ ﻭﺑﻠﻪ ﻏﻮﻲ ﺧﻮﺭﻱ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ﺁﺩﻡ ﺯﺍﺩ ﭘﻪ ﺯﻣﻜﻪ ﻳﻮ ﺑﻞ ﺳﺮﻩ ﻭﮊﻧﻲ
ﻛﻲ ﻫﻢ ﺩﻏﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﭘﻪ ﻫﻮﺍ ﻟﻜﻪ ﻏﻮﻲ ﭼﻪ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ﺧﻮﺭﻱ ﭘﻪ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﻛﻲ
ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺗﺮ ﺑﻞ ﻣﺸﺖ ﻭ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﺩﻫﺮ ﺩﯤ ﺩ ﺩﻱ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻭ ﺧﺰﻧﺪﻩ
ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﺯﻱ ﻨﻲ ﺑﻴﺮﺗﻪ ﻜﻪ ﻣﺮﺩﺍﺭﻱ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﻴﺎ ﺧﻮ ﻫﻢ ﺩﻏﻪ ﺩﻩ
ﺑﻴﺎﻥ ﻭﻛﺎﻧﺪﻱ ﺗﻪ ﭼﺎ ﺋﯥ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭼﻪ ﺩﻩ ﻧﻪ ﻫﻤﺮﻩ ﻪ ﺯﻣﺎﻧﯥ ﺩ ﻣﻜﺎﺭﻱ
ﺧﻮﺍﻧﻴﻦ ﻤﺎ ﭘﻪ ﻣﻠﻚ ﺩﻱ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﻴﻦ ﻛﺎﺭ ﻛﺎ ﺯﻩ ﺩ ﺩﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺍﺭ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ
ﻧﻤﻜﻴﻦ ﺷﻌﺮ ﻤﺎ ﺩﻱ ﻪ ﻧﻠﻜﻪ ﻫﻴ ﻛﻢ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺗﺮ ﺳﭙﻴﻦ ﻣﺦ ﺩ ﺩﻟﺒﺮﺍﻧﻮ
ﻣﻮﻗﻮﻑ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺩﻏﻪ ﻛﺎﺭ ﭘﻪ ﺗﻮﺭ ﻭ ﺳﭙﻴﻦ ﺩﻩ ﺩﻟﺒﺮﻱ ﻭﺍړﻩ ﺳﭙﻴﻮﻧﻮ ﺗﻮﺭﻭ ﻟﻪ ﻣﺮﺍﺩ
ﻧﮕﻴﻦ ﭘﺮ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻧﻴﻤﮕﻱ ﭘﻮﺭﻩ ﻫﻴ ﻭﺭﺷﻲ ﻟﻪ ﭼﺎ ﭼﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺩ ﻣﺮﺗﺒﻪ
ﺭﻧﮕﻴﻦ ﻭﺭﻕ ﺑﻴﺎﺽ ﺩ ﺩﻱ ﭘﻜﺎﺭ ﻪ ﭼﻪ ﺭﻧﮕﻴﻦ ﺭﻧﮕﻴﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﭘﺮﯤ ﻜﻠﻲ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺁﺏ ﻭ ﺧﻮﺭ ﻛﻪ ﺩ ﭼﺎ ﺗﻠﺦ ﻭﻱ ﻛﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺧﻮﻧﺪ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻪ ﻜﻪ ﻧﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﺍړﻩ ﺩﻱ
ﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﻭ ﭘﻪ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻏﺮﺽ ﺧﻮﺏ ﺩﻱ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺧﺲ ﻭﻱ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺧﺎﻭﺭﻩ
ﺧﺪﺍﻱ ﻮﻙ ﻣﻪ ﻛﻩ ﺩ ﺑﺪﺍﻧﻮ ﻫﻤﻨﺸﻴﻦ ﻣﺼﺮۍ ﺗﻮﺭﻩ ﻫﻢ ﭘﻪ ﺑﺪ ﻏﻼﻑ ﻛﻲ ﺯﻧﮓ ﺷﻲ
ﭼﻨﻴﻦ ﻫﻢ ﺩﻱ ﭼﻨﺎﻥ ﺁﺷﻨﺎ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻪ ﻋﺠﺐ ﻛﻪ ﭘﻪ ﻭﺭځ ﻣﻬﺮ ﭘﻪ ﺷﭙﻪ ﻣﺎﻩ ﺷﻲ
ﭼﺮﺗﻪ ﻛﺘﻲ ﻻﻝ ﻭ ﭼﺮﺗﻪ ﻟﻌﻞ ﺩ ﺑﺪﺧﺸﺎﻥ ﭼﺮﺗﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺷﻮﻧﻱ ﭼﺮﺗﻪ ﻏﻢ ﺩ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ
ﭼﺮﺗﻪ ﭼﺎﻩ ﺩ ﮔﻴﻱ ﭼﺮﺗﻪ ﭼﺎﻩ ﺩ ﺯﻧﺨﺪﺍﻥ ﭘﺎﻙ ﻭﻣﻨﺰﻩ ﺩﻱ ﻋﺸﻖ ﺩ ﻧﻔﺲ ﻟﻪ ﺧﺎﺻﻴﻪ
ﭼﺮﺗﻪ ﺯﻟﻤﻲ ﺟﻮﻧﻪ ﭼﺮﺗﻪ ﻛﻮﻧﻱ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﻟ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺩ ﺭﻧﺪۍ ﺩ ﺯﺍﻫﺪۍ
۸۲
ﻋﻤﺮ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﭼﺮﺗﻪ ﭘﻨﻪ ﻭﺭﻲ ﭼﺮﺗﻪ ﻭﺍړﻩ ﺑﯥ ﻭﻗﻮﻑ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻮﻙ ﺩﻳﻦ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻠﻮﺭﻱ
ﭼﺮﺗﻪ ﻣﻠﻚ ﺩ ﻣﺼﺮ ﭼﺮﺗﻪ ﺩﻩ ﺩ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺎﺭ ﺷﻪ ﺩ ﻫﻮﺍ ﻭ ﺣﺮﺹ ﺧﻴﺎﻝ ﺗﺮ ﻗﻨﺎﻋﺖ
ﭼﺮﺗﻪ ﻋﺰﻳﺰ ﺧﺎﻥ ﭼﺮﺗﻪ ﻣﻠﻨﮓ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺩ ﺧﺎﻧﺎﻧﻮ ﺩ ﻣﻠﻨﮕﻮ ﺳﺮﻩ ﻛﻠﻲ
ﭘﻴﻮﺳﺘﻮﻥ ﮐﻱ ﭼﺎ ﻟﻪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﻠﺘﻮﻥ ﻭﻱ ﺁﺷﻨﺎﻳ ﺗﺮ ﭘﺨﻮﺍ ﻛﻪ
ﭼﻪ ﻫﻢ ﺩﺍ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﺑﻴﺎ ﻣﻮﺩﻧﺪﻩ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻭﻟﻴﺪ ﻣﺎ ﮔﻤﺎﻥ ﻛ
ﭼﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺎ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺳﺘﻨﻪ ﺭﺍ ﺨﻪ ﺳﺘﻮﻥ ﭘﻪ ﻧﻴﻤﮕﻱ ﺩﺍﺩ ﺧﺒﺮ ﺩ ﻓﻠﻚ ﻧﻪ ﻭﻡ
ﭘﺮﻭﻥ ﻭﻩ ﺑﻬﺘﺮﻩ ﻭﺭﻲ ﻧﻦ ﺗﺮ ﺳﻜﻪ ﻧﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻪ ﻟﻪ ﺩﯤ ﺣﺎﻟﻪ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ ﺷﻮﻡ
ﺯﺑﻮﻥ ﻛﻡ ﺣﺪﻩ ﻫﺴﻲ ﺗﺮ ﻋﺎﺷﻘ ﻫﺮ ﺯﺣﻤﺖ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺭﺍﺷﻲ ﺷﻜﺮﺍﻧﻪ ﻛﻡ
ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻮﻩ ﻻﺳﻪ ﻟﻪ ﭼﻪ ﭼﺎﺭﻩ ﻫﻐﻪ ﺍﻭﺱ ﻛﻪ ﻻﺱ ﺯﻩ ﻭ ﺑﻠﻪ ﻣﻡ ﻫﻴ ﺳﻮﺩ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻡ ﺣﺠﺎﺑﻪ ﻟﻪ ﺋﯥ ﻣﺤﺒﺖ ﻠﻴﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻠﻮﺭﻡ ﭘﻪ ﻧﻤﺮ ﻟﻜﻪ
ﺍﻭﺱ ﺩﻱ ﺳﻮﺭ ﭘﻪ ﻧﻴﻠﻲ ﮔﺮﺯﻱ ﺩ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﻛﻮﻟﻪ ﺭﺍ ﻣﺨﻪ ﻪ ﻟﻪ ﻧﻪ ﭼﻪ ﭼﺎ
ﭼﻪ ﺩﻤﻦ ﺩﻱ ﻛﺎﻣﺮﺍﻧﻲ ﻛﺎ ﺗﻪ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺣﺎﻝ ﻛﻲ ﻪ ﺭﻧﮓ ﺻﺒﻮﺭﻱ ﺷﻲ
ﻟﻌﻞ ﺋﯥ ﻣﻪ ﻛﻩ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺟﮕﺮ ﺧﻮﻥ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺻﺒﺮ ﺳﺮﻩ ﺗﻮﺭ ﻛﺎﻲ ﻟﻌﻞ ﻛﻴﻱ
ﻣﻴﺗﻮﻥ ﭘﻪ ﺷﭙﻪ ﻛﻡ ﻫﺴﻲ ﻫﻮﺳ ﺩ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﻫﻮﺱ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺣﺮﺍﻡ ﺷﻪ
ﺳﻜﻮﻥ ﻭ ﺻﺒﺮ ﻟﻮﻟﻮﻱ ﺗﻪ ﻣﺎ ﻭ ﭼﻪ ﺩﺭﻳﻐﻪ ﻳﻮ ﻠﻪ ﻫﻐﻪ ﻤﺎ ﭘﻪ ﺣﺎﻝ ﺷﻮﻱ
ﭼﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻛﻲ ﻧﺎﺳﺖ ﻭﻱ ﺳﺮ ﻧﮕﻮﻥ ﻭ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺗﻪ ﺎﻥ ﻫﻐﻪ ﮔۍ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﻲ
۸۳
ﺍﻭﺱ ﺩﻱ ﻏ ﺩﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﻛﺎ ﭼﻪ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺑﻠﻠﯥ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﭘﻪ ﺋﯥ ﻣﺪﺍﻡ ﭼﻪ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺍﻭﺭ ﺑﻞ ﺷﻮﻱ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﻳﻮﺍﻥ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻭ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺷﻌﺮ ﺗﻪ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻳﻢ
ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﻋﻤﺮ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﻱ ﻪ ﻻ ﺎﻥ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻲ ﻛ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﺎﻥ
ﺷﺎﻫﺎﻥ ﻟﺮﻱ ﻧﻪ ﻃﺮﺏ ﻭ ﻋﻴﺶ ﻫﻤﺮﻩ ﻟﻜﻪ ﺯﻩ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺩﺭ ﭘﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﺧﻮښ ﻳﻢ
ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﺷﻲ ﻧﻪ ﺍﺧﻴﺴﺘﻲ ﭘﻨ ﻫﻤﺮﻩ ﻟﻜﻪ ﺯﻩ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻏﻢ ﭘﻨﻭﻧﻪ ﺍﺧﻠﻢ
ﭼﻪ ﺁ ﻛﺎﻩ ﻧﻪ ﻳﻢ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻭ ﭘﻪ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻫﺴﻲ ﺑﯥ ﺳﺮ ﻭ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ
ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻳﻢ ﻟﻪ ﺯﻣﻜﻲ ﻟﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺴﻲ ﺑﯥ ﺷﺮﺍﺑﻮ ﻣﺴﺖ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ
ﺯﻣﺎﻥ ﻳﻮ ﺗﺎ ﺑﯥ ﺗﻴﺮﻳﻱ ﻧﻪ ﻣﺎ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺑﻪ ﻪ ﺭﻧﮓ ﺷﻲ ﭼﻪ ﺗﻪ ﺩ ﻛﺎﻝ ﻭﻋﺪﻩ ﻛﯤ
ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﭘﻪ ﻬﺮ ﻫﺮ ﭘﻪ ﺩﻱ ﻟﻮﻡ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋﻤﺮ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻃﻠﺐ ﻭﺭﻙ ﻳﻢ
ډﻳﺮ ﻣﻴﻦ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﻛﻪ ﻟﻪ ﺩﺭﻩ ﺋﯥ ﺷﯤ ﻛﻪ ﺋﯥ ﭘﺮﻳﺩﯤ ﺗﻪ
ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻛﻪ ﻛﯤ ﻛﻴﻨﻪ ﺳﺮﻩ ﻋﺎﺷﻖ ﻟﻪ ﺗﻪ ﭼﻪ ﻫﺴﻲ ﮔﺎﻩ ﻳﯥ ﺗﺮﺵ ﮔﺎﻩ ﻳﯥ ﺧﻨﺪﺍﻥ
ﻋﻴﺎﻥ ﻛﯤ ﻟﻄﻒ ﻛﻠﻪ ﺟﻮﺭ ﻛﻠﻪ ﻟﻪ ﺍﺣﻮﺍﻟﻪ ﺩﻱ ﭼﺎ ﻧﻪ ﺯﺩﻩ ﭼﻪ ﺑﻪ ﻜﻱ
ﺩﺍ ﺩﺭﻭﻍ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﺩﻱ ﻳﺎ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻳﯥ ﺗﻪ ﻭﺍړﻩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺩ ﺭﺍﺣﺖ ﺭﻧ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﻛﺎ ﻧﻪ ﻋﺎﺭ ﺋﯥ ﻜﻨﻠﻮ ﻟﻪ ﻫﻐﻪ ﺷﻮﻧﻱ ﭼﻪ ﺧﻮږﯤ ﺩﻱ ﺗﺮ ﺷﻜﺮﻭ
ﺳﺮﻭﺷﺎﻥ ﺩ ﺳﺮﻛﻮﺯﻱ ﻭﻱ ﻧﻪ ﮔﺰ ﻫﺮ ﺭﺟﻮﻋﺎﺕ ﺩ ﺎﻳﺴﺘﻪ ﻭ ﭼﺎ ﺗﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻧﺸﺘﻪ ﺩﺍ ﺭﻧﮕﻪ ﺎﻳﺴﺖ ﺩ ﻫﻴ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﻏﻪ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺎﻳﺴﺖ ﻟﻜﻪ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺩﻱ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﻭﮊﻧﯥ ﻧﺎﺯﻩ ډﻳﺮﻩ ﻟﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﺖ ﺗﺮ ﻫﺴﻲ ﺣﺪﻩ ﻭﻟﻲ ﻛﯤ ﮔﻞ ﺭﺧﻪ
ﻫﻠﺘﻪ ﻧﻪ ﺭﺳﻲ ﻗﻮﺕ ﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﻫﺮ ﭼﺎ ﻭﺗﻪ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﻗﻮﺕ ﺭﺳﻴﻱ
ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺷﻲ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺩ ﻛﺸﻮﺭ ﻛﻪ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺟﻮﺭﻩ ﺯﻫﺮﻩ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﭼﻪ ﺁﻩ ﻛﺎ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻫﻴﻮﮎ ﻫﺴﻲ ﻧﻪ ﻛﺎ ﺧﻮﺍﺭ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﺭ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻟﻜﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺩﺭﻩ
ﺩﻏﻪ ﻫﺴﻲ ﺩ ﻓﺮﻗﺖ ﺩﻱ ﺳﺨﺖ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍﺣﺘﻮﻧﻪ ﻭﺻﻞ ﺩ ﻭﺍﻳﻲ ډﻳﺮ ﻟﻜﻪ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﻟﻪ ﻧﻮﺭﻩ ﺩﻱ ﺭﻭﺎﻥ ﺩ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻧﻲ ﺩﻱ ﻭﺍړﻩ ﺩ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺩﻱ
ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺣﺴﻦ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻭﻟﻴﺪ ﺋﯥ ﭼﻪ ﻟﻪ ﻫﻮﺳﻪ ﺩﻱ ﻫﺮ ﮔﻞ ﻛﺮﻩ ﺧﻨﺪﺍ ﺷﻮﻩ
ﺯﺍﻫﺪﺍﻥ ﺷﻲ ﺁ ﮔﺎﻩ ﺩﻱ ﺣﺴﻨﻪ ﻟﻪ ﻛﻪ ﻛﻠﻪ ﻭﻱ ﭼﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻪ
ﺭﻳﺤﺎﻥ ﺩ ﺎﺧﻮﻧﻪ ﺩﻱ ﻲ ﺗﻮﺭﻱ ﺭﻧﮓ ﺭﻭﻱ ﺩﻱ ﻟﺮﻱ ﺭﻧﮓ ﺩ ﺳﺮﻭ ﮔﻠﻮﻧﻮ
ﻗﺮﺁﻥ ﺩ ﺗﻮﺭﻱ ﻭﺍړﻩ ﻜﻠﻲ ﻟﻜﻪ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺩ ﻧﻮﻱ ﺧﻂ ﺩﻱ ﻫﺴﻲ ﺯﻳﺐ ﻛﺎ
ﻛﻞ ﺧﻴﺮﺕ ﺩﻱ ﻛﻮﻫﻲ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺯﻧﺨﺪﺍﻥ ﻭ ﻛﻮﻫﻲ ﺗﻪ ﭼﻪ ﻟﻐﺰﺵ ﻛﺎﻛﻞ ﺧﻄﺮ ﻭﻱ
۸٤
ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺷﻲ ﭼﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻲ ﺳﺘﺎ ﺩﻧﺪﺍﻥ ډﻳﺮﻩ ډﻳﺮﻩ ﺩﻩ ﺗﺠﻠﻲ ﺩﺭﻭ ﺩ ﻛﻪ
ﻧﻮﻛﺮﺍﻥ ﺩﻱ ﺎﻳﺴﺘﻪ ﻭﺍړﻩ ﻧﻮﺭ ﺩﺍ ﺩﻟﺒﺮﻩ ﻳﯥ ﻭ ﺎﻳﺴﺘﻪ ﺩ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺗﻪ
ﺗﻪ ﺧﻮ ﺭﺷﻴﺪ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺻﻮﺭﺕ ﻟﺮﯤ ﺭﻭﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺍ ﻧﻮﺭ ﺎﻳﺴﺘﻪ ﺳﺘﻮﺭﻱ ﻭﻳﻞ ﻛﻴﻱ
ﭼﻪ ﺎﻳﺴﺖ ﺩﻱ ﺯړﻩ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﻟﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ ﭼﻪ ﺍﻭﺭﻳﺪﻩ ﺷﻲ ﺩﻏﻪ ﻭﺍﻳﻲ
ﭼﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻟﻌﻠﻮ ﺷﻮﻧﻭ ﺷﻪ ﮔﻮﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﻭ ﻟﻌﻞ ﺷﻮ ﻭﻳﻞ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻜﻪ
ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺩ ﺭﻳﮓ ﻟﻜﻪ ﺩﻱ ډﻳﺮ ﻫﻤﺮﻩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺩ ﻏﻤﻮﻧﻪ ﺯﻩ ﺷﻤﻴﺮﻡ ﺑﻪ ﻮ
ﺧﺪﺍﻱ ﺭﺍ ﭘﻴﻪ ﺩﻤﻨﻲ ﻛﻩ ﺩ ﺍﺳﻤﺎﻥ ﺩ ﺳﻱ ﺩ ﺩﻤﻨ ﻃﺎﻗﺖ ﻣﻲ ﻧﻪ ﻭﻩ
ﻫﺴﻲ ﺯﻩ ﻳﻢ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻏﻢ ﭘﻮﺭﻱ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﻟﻜﻪ ﻮﻙ ﭼﻪ ﺩ ﺍﻭښ ﺑﺎﺭ ﭘﻪ ﻣﻴﻱ ﻛﻴﺩﻱ
ﺷﺎﻥ ﺩﺍ ﭘﻪ ﺩﻱ ﺍﻭﺭ ﻛﻪ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﭼﺎ ﺍﻭﺭﻱ ﻣﺎ ﭘﻪ ﭼﻪ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﺩ ﺍﻭﺭ ﻟﻜﻪ
ﭼﻪ ﺷﻤﻴﺮﻟﻲ ﺋﯥ ﻭﻳﺘﻪ ﻭﻱ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻲ ﻫﻐﻪ ﺳﻱ ﭘﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻛﻱ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻏﻢ
ﺩﻭﺯﺧﻴﺎﻥ ﻛﻱ ﺗﺼﻮﺭ ﺩﻱ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﻪ ﻛﻪ ﻮﻙ ﻭﺍﻳﻲ ﺣﺎﻝ ﺩﻱ ﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻛﻲ
ﺗﺶ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺎﻱ ﭘﺎﺗﻲ ﺷﻪ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻧﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺭﻭﺡ ﻣﻲ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻫﻮﺍ ﻭﺍﻟﻮﺕ
ﻟﻜﻪ ﺑﺖ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﻳﻮﺍﻝ ﻛﻲ ﺷﻲ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺩﻡ ﻣﻲ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﻏﻮ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻳﻮﻭړ
ﭼﻪ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻤﺎ ﺩﺍ ﻋﺮﺵ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﻭﯤ ﺯړﻩ ﺩ ﻣﻮﻣﻦ ﻋﺮﺵ ﺩﻱ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻭﻡ
ﭼﻪ ﻧﻪ ﻫﻮښ ﻟﺮﻡ ﻧﻪ ﺳﺮ ﻭ ﻧﻪ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻋﺎﺷﻘ ﺋﯥ ﺗﺮ ﻫﻐﻪ ﺣﺪﻩ ﺑﯥ ﻫﻮښ ﻛﻡ
ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﻭﺍﻳﻲ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍ ﻣﻼﻣﺖ ﻟﻮﺭ ﭘﻪ ﻟﻮﺭ ﺋﯥ ﺩ ﺗﻬﻤﺖ ﭘﻪ ﻏﻮﻧﻭ ﻭﻳﺸﺖ ﺷﻢ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﮔﺮﻭﻫﻴﻱ ﻪ ﺑﻪ ﻭﻳﻞ ﭘﻪ ﭼﻪ ﺩﺍ ﺣﺎﻝ ﻭﺭﺑﺎﻧﺪﻱ ﻧﻪ ﻭﻱ ﻭﺭﻏﻠﻲ
ﺯﻩ ﺋﯥ ﻫﺴﻲ ﺧﻮﺍﺭ ﻛﻡ ﻟﻜﻪ ﺧﺎﻙ ﺩ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻭﺭﻛﻪ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺷﻪ ﻫﻢ ﺋﯥ ﻧﻮﻡ ﻫﻢ ﺋﯥ ﻧﺸﺎﻥ
ﺩﺭﻳﻐﻪ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻣﻲ ﺩﺍ ﻣﺸﻜﻞ ﻛﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﺁﺳﺎﻥ ﺯﻩ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﻛﻲ ﺗﻴﺮ ﺗﺮ ﺳﺮﻩ ﻫﻢ ﻟﻪ ﻣﺎﻝ ﻳﻢ
ﻧﻪ ﭘﻪ ﻭړﺍﻧﺪﻱ ﺗﻠﻲ ﺷﻢ ﻧﻪ ﭘﻪ ﺑﻴﺮﺗﻪ ﮔﺮﻳﺰﺍﻥ ﻛﻴﻮﺗﻢ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﺁﺩﻡ ﺧﻮﺭﻭ ﮔﺮﺩﺍﺑﻮﻧﻪ
ﻫﻴ ﻭﻳﻠﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻃﺒﻴﺒﺎﻥ ﻭ ﺣﻜﻴﻤﺎﻥ ﺭﻧ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﭼﻪ ﺯﻩ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﻡ ﻭ ﻃﺒﻴﺐ ﺗﻪ
ﺗﻞ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﺑﻪ ﻧﺎﺳﺖ ﺋﯥ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺋﯥ ﺩ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍﺷﻪ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻣﻪ ﻛﻩ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺁﺧ ﺮ ﺩﺭﻭﻣ ﻲ ﺧ ﻮﺍﺭ ﺣ ﻴ ﺮﺍﻥ ﺧ ﺎﻥ ﺳ ﻠ ﻄ ﺎﻥ ﺩ ﺩﯤ ﺟ ﻬ ﺎﻥ
ﭘ ﻪ ﻣ ﺜ ﺎﻝ ﺩ ﺑ ﻨ ﺪﻳ ﻮﺍﻥ ﺩ ﻗ ﻀ ﺎ ﭘ ﻪ ﻴ ﻞ ﺗ ﻟ ﻲ
ﻧ ﻪ ﺋ ﯥ ﺯﻭﺭ ﺷ ﻲ ﻧ ﻪ ﺋ ﯥ ﺗ ﻮﺍﻥ ﺷ ﻴ ﺮﻳ ﻦ ﺎﻥ ﻭﺭ ﺨ ﻪ ﺩﺭﻭﻣ ﻲ
ﻫ ﻴ ﺭﻧ ﮓ ﻧ ﻪ ﻣ ﻮﻣ ﻲ ﺍﻣ ﺎﻥ ﻛ ﻪ ﻨ ﺪﻱ ﻣ ﺎﻝ ﻭ ﻣ ﻠ ﻚ ﻭﺍړﻩ
۸٥
ﺎﻥ ﻞ ﭙ ﻪ ﺧ ﻲ ﭘ ﯥ ﻭﺭﺷ ﺩﺭﺩ ﺋ ﻲ ﻭﻱ ﺎﻣ ﯥ ﺣ ﻪ ﺋ ﻞ ﻧ ﯥ ﻣ ﻪ ﺋ ﻧ
ﻼﻥ ﻴ ﺮﺍﻥ ﻭ ﻭﻛ ﻭﺯﻳ ﻪ ﻭﻻړ ﻭﻱ ﺪﻩ ﻭﺗ ﺎﻧ ﺩﺭ ﻣ
ﺎﻥ ﻤ ﻴ ﻜ ﻮﺭﻱ ﺣ ﻮﺯ ﮔ ﻮﺯ ﻛ ﻛ ﻲ ﺸ ﻲ ﻧ ﻮﻟ ﺩﺍﺭﻭ ﻛ ﻴ ﻫ
ﺎﻥ ﺮ ﺍﺭﻣ ﻪ ډﻳ ﻮﻱ ﭘ ﯥ ﭼ ﺯړﻩ ﺋ ﻱ ﻴ ﻲ ﻛ ﺎﺗ ﯥ ﭘ ﻲ ﺋ ﺎﻫ ﺎﺩﺷ ﺑ
ﺪﺍﻥ ﺮﺯﻧ ﺮﯤ ﮊﺍړﻯ ﻓ ﻮﺭ ﭘ ﻧ ﻲ ﻞ ﺷ ﻴ ﻪ ﺑ ﻨ ﻪ ﺗ ﯥ ﺭﻭﺡ ﻟ ﻪ ﺋ ﭼ
ﻮﺍﺭﺍﻥ ﻱ ﺧ ﺮ ﻛ ﺒ ﺮ ﺻ ﺁﺧ ﺪﻱ ﮊﺍړﻱ ﺎﻧ ﺖ ﻭﺭﺑ ﺎﻋ ﻮ ﺳ ﻳ
ﺎﻥ ﺮﻳ ﺪﻱ ﻋ ﺎﻧ ﻪ ﺑ ﺘ ﺨ ﻪ ﺗ ﭘ ﻲ ﻠ ﺮﻩ ﻭﺍﺧ ﻞ ﻟ ﺴ ﯥ ﻏ ﺎ ﺋ ﻴ ﺑ
ﻼﻥ ﺎﺳ ﻮ ﺍﻭ ﻏ ﺮﺩﻩ ﺷ ﻣ ﻱ ﻴ ﺎﻟ ﺤ ﻮﺷ ﯥ ﺧ ﻮ ﺋ ﺎﻣ ﻪ ﺟ ﭘ
ﺎﻥ ﻲ ﻭﺍﺭﺛ ﻮﺳ ﯥ ﻳ ﺎﻝ ﺋ ﻣ ﻲ ﺖ ﺷ ﺸ ﺎﺯﮔ ﯥ ﺑ ﺮﻩ ﺋ ﺒ ﻪ ﻗ ﻪ ﻟ ﭼ
ﺎﻥ ﻨ ﻤ ﻢ ﺩ ﺎﻥ ﻫ ﺘ ﻢ ﺩﻭﺳ ﻫ ﺪﻱ ﺎﻧ ﻮﻱ ﻛ ﻲ ﺩﻋ ﺪ ﺋ ﻨ ﺴ ﻪ ﻣ ﭘ
ﺎﻥ ﻴ ﺎﺣ ﺼ ﻞ ﻣ ﭙ ﻪ ﺧ ﻐ ﻫ ﺪﻱ ﺎﻧ ﺎﻻ ﻛ ﯥ ﺗ ﻲ ﺋ ﻠ ﻴ ﻬ ﺳ
ﺎﻥ ﺸ ﯥ ﻧ ﻦ ﺑ ﻴ ﻪ ﻋ ﻜ ﻟ ﻲ ﻲ ﻭﺭﻙ ﺷ ﺴ ﯥ ﻫ ﺎﻥ ﺋ ﺸ ﺎﻡ ﻧ ﻧ
ﺎﻥ ﻬ ﻪ ﺟ ﻢ ﭘ ﯥ ﺍﺳ ﻪ ﺋ ﻧ ﻱ ﻴ ﯥ ﻛ ﺎﺗ ﺶ ﭘ ﻘ ﯥ ﻧ ﻪ ﺋ ﻧ
ﻪ ﺁﺏ ﺭﻭﺍﻥ ﺶ ﭘ ﻘ ﻲ ﻧ ﻪ ﺷ ﻧ ﺎ ﺁﺏ ﺭﻭﺍﻥ ﺩﻩ ﻴ ﺩﺍ ﺩﻧ
ﺮﺍﻥ ﻪ ﻭﻳ ﺎﻧ ﺖ ﺧ ﺎﻳ ﻬ ﻧ ﺎ ﺎﺩﻱ ﻛ ﮓ ﺁﺑ ﺰﺍﺭ ﺭﻧ ﻪ ﻫ ﻛ
ﻪ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻐ ﻪ ﺩﻭﺭ ﻫ ﻐ ﻫ ﻲ ﺮ ﺷ ﻴ ﻪ ﺗ ﻲ ﺑ ﺴ ﺎﺩ ﻫ ﻪ ﺑ ﻜ ﻟ
ﺎﻥ ﻤ ﺭﺣ ﻊ ﻛ ﻄ ﻪ ﻗ ﻮﺗ ﻛ ﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﺩﻱ ﻴ ﺩﺍ ﺑ
۸٦
ﻭ
ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ ﺩ ﻭﻗﺎﺭ ﻭﻭﻳﻨﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﺎ ﻮﮎ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﺩ ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ
ﻛﻪ ﻮﻙ ﻳﻮﻥ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﻻﺭ ﺩ ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﺩﻏﻪ ﻻﺭﻱ ﺑﻪ ﻭﺭﺷﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﺭﺳﻮﻝ ﺗﻪ
ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ ﺩ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻛ ﺋﯥ ﻗﺒﻮﻝ ﭼﻪ ﻫﺮ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻪ ﺩﺭ ﻗﺒﻮﻝ ﻭﻱ
ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ ﺩ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺩﻱ ﮔﺮﻡ ﻟﻜﻪ ﻧﺸﺘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻪ ﺑﻞ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﮔﺮﻡ ﻫﺴﻲ
ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ ﺩ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺩﻱ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﻣﺎ ﺭﺳﻲ ﭘﻮﺭﻱ ﻋﺮﺷﻪ ﺗﺮ ﻗﺪﻡ ﻳﻮﻩ ﭘﻪ
ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ ﺩ ﻣﺰﺍﺭ ﭘﻪ ﻭﻱ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﭼﻪ ﻫﻤﺮﻩ ﺧﻠﻖ ﺋﯥ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻛﺎ ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ
ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ ﺩ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﭘﻪ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﻟﻜﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﻴﺎ ﻭﺍړﻩ ﭘﺮﺍﺗﻪ ﺩﻱ
ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ ﺩ ﺑﻬﺎﺭ ﻟﺮﻱ ﻧﻪ ﺧﺰﺍﻥ ﻫﺮ ﺑﻬﺎﺭ ﻟﺮﻩ ﺧﺰﺍﻥ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺷﺘﻪ ﺩﻱ
ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ ﺩ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﻭﻭﻳﻨﻲ ﻮﻙ ﻛﻪ ﺩ ﺟﻨﺖ ﺩ ﺑﺎﻍ ﮔﻠﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺋﯥ ﻫﻴﺮ ﺷﻲ
ﺻﺪ ﺭﺣﻤﺖ ﺷﻪ ﭘﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺩ ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ ﭼﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺋﯥ ﻛﻩ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﭘﺎﺭﻩ ﺗﺮﻛﻪ
ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ ﺩ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻛﻮﻩ ﻣﻪ ﺭﺍﺷﻪ ﺩ ﻗﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺗﻪ ﮔﻮﺭﻩ ﺣﺎﻝ ﺋﯥ ﻪ ﺷﻪ
ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ ﺩ ﮔﺬﺍﺭ ﺩﺭﻭﻣﻰ ﻧﻪ ﺧﻄﺎ ﭘﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ ﭼﻪ ﺩ ﻋﻀﺐ ﻟﻨﺪﻩ ﻛﺎ ﺨﻪ
ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻮ ﺩ ﮐﺮﺩﺍﺭ ﻛ ﺋﯥ ﺑﻴﺎﻥ ﭼﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﻳﻮﺍﻥ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺎﺭ ﺗﺮ ﺩﺍ ﻏﺰﻝ ﺷﻪ
ﺑﯥ ﺣﺴﺎﺑﻪ ﺷﻪ ﺳﻴﻼﺏ ﻤﺎ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺍﻭﻲ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﺣﺴﺎﺏ ﻤﺎ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﻫﺴﻲ ﭘﺮﻳﻮﻟﻰ ﺷﻲ ﻛﺘﺎﺏ ﻤﺎ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺷﻮﻩ ﺳﻔﻴﺪﻱ ﻭﺍړﻩ ﻫﻤﻪ ﻣﻲ ﺳﻴﺎﻫﻲ
ﺍﻭﻮ ﻳﻮﻭړ ﻫﺮ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻤﺎ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺳﺮﻩ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺳﭙﻴﻦ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺭ ﺩﻱ
ﺣﺒﻄﻪ ﺷﻲ ﺁﺏ ﻭ ﺗﺎﺏ ﻤﺎ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﭼﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﺭﺍ ﺨﻪ ﭘ ﺷﻲ
ﻣﮕﺮ ﮔﺎﻲ ﺩﻱ ﺣﺒﺎﺏ ﻤﺎ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﭼﻪ ﮔﺪﺍﺯ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺩﺍ ﮔﺮﻣﻮ ﺍﻭﻮ ﻧﻪ ﺷﻪ
ﻛﺎﻥ ﺩ ﻟﻌﻠﻮ ﺷﻪ ﮔﺮﺩﺍﺏ ﻤﺎ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻧﻘﺶ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺳﺮﯤ ﺷﻮﻧﻱ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺷﻮﯤ
ﻣﺦ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ ﺩﻱ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻤﺎ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻛﻪ ﻧﻮﺭ ﺧﻠﻖ ﺩ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﺭﻭﺎ ﺯﻳﺴﺖ ﻛﺎ
ﻗﺪﻡ ﻧﻪ ږﺩﻱ ﭘﻪ ﺭﻛﺎﺏ ﻤﺎ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻣﺎ ﺋﯥ ﺧﻴﺎﻝ ﻟﺮﻩ ﺍﺑﻠﻖ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺯﻳﻦ ﻛ
ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺩ ﻤﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﻭﺗﺘﻴﺪﻩ ﻫﺴﻲ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﻮ ﻟﻪ ﻭﺣﺸﻴﺎﻥ ﺗﺘﻲ ﻟﻜﻪ
ﺍﻭﺱ ﻣﺤﺎﻝ ﺩﻱ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻤﺎ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻣﺎ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭼﻪ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺭﻭﻲ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﻛﯤ
۸۷
ﺯﻟﻔﻮ ﺗﻮﺭ ﺩ ﻛﻔﺎﺭ ﭘﻪ ﺷﻪ ﺍﺳﻴﺮ ﻣﻪ ﺯﻟﻔﻮ ﺗﻮﺭﻭ ﺩ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﻪ ﻣﻪ ﻫﻴﻮﻙ
ﺯﻟﻔﻮ ﺗﻮﺭﻭ ﺩ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻛﺎﻧﺪﻯ ﭼﻪ ﻫﺮ ﻫﻢ ﭘﻪ ﺷﺎﻥ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ ﺑﻪ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻭﻱ
ﻮﻙ ﺑﻪ ﻪ ﻏﻮﺍړﻱ ﻗﺮﺍﺭ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ ﻭﻱ ﻗﺮﺍﺭ ﭘﻪ ﻛﻠﻪ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺤﺸﺮ ﺩ
ﻭﺭځ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺷﺐ ﺗﺎﺭ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ ﻮ ﺋﯥ ﺻﺒﺢ ﺩ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺩﻣﻴﺪﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺯﻟﻔﻮ ﺗﻮﺭﻭ ﺩ ﺍﻧﻮﺍﺭ ﻧﻮﺭ ﻧﺸﺘﻪ ﮔﻪ ﻣﮕﺮ ﺷﻤﻊ ﺩ ﺳﭙﻴﻦ ﻣﺦ ﺷﻲ ﺑﺎﻧﺪﻯ ﺑﻠﻪ
ﭼﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﺷﻲ ﺗﺎﺭ ﭘﻪ ﺗﺎﺭ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ ﺗﺎﺭ ﭘﻪ ﺗﺎﺭ ﻛﺎ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﺩ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﻧﻪ
ﻮﻙ ﺑﻪ ﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﺋﯥ ﻧﺘﻲ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﻡ ﻛﻲ
ﺯﻟﻔﻮ ﺗﻮﺭﻭ ﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﻱ ﻛﻤﻨﺪﻭﻧﻪ ﻭﻛﺎږﻡ ﺳﺮ ﻛﻤﻨﺪﻩ ﻳﻮﻩ ﻛﻮﻡ ﻟﻪ ﺯﻩ
ﭼﻪ ﭘﺮﯤ ﺭﺍﺷﻰ ﺩﺭﻩ ﺩﺍﺭ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ ﺗﻪ ﻣﺎ ﺩﺭﻩ ﻛﺎ ﻣﺤﺘﺴﺐ ﺩ ﺗﻨﺪﻯ ﭘﻪ
ﭼﻪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻛ ﺧﺪﺍﻱ ﺯﻧﺎﺭ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ ﻫﻤﺮﻩ ﺯړﻭﻧﻪ ﺋﯥ ﭘﻴﻠﻲ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺗﺎﺭ ﺩﻱ
ﺯﻟﻔﻮ ﺗﻮﺭﻭ ﺩ ﺷﻬﺮﻳﺎﺭ ﺷﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﭼﻪ ﻣﻠﻚ ﺩ ﻫﻨﺪ ﻭ ﺩ ﺣﺒﺶ ﺋﯥ ﻭﺍړﻩ ﺯﻳﺮ ﻛ
ﻧﺸﻲ ﻫﻴ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ ډﺍﺭ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ ﮔﻨﺠﻮﻧﻮ ﭘﻪ ﮔﺮﺯﻱ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺎﻣﺎﺭﺍﻧﻮ
ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺧﻮﻟﻪ ﻟﮕﻮﻱ ﻣﺎﺭ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻞ ﻣﺎﺭ ﭼﻴﭽﻞ ﭘﻪ ﻻﺳﻮ ﻳﺎ ﭘﻪ ﭘﻮ ﻛﺎ
ﭼﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﺋﯥ ﻛ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺗﺮ ﻗﻠﻢ ﻣﻚ ﻭ ﻋﻨﺒﺮ ﺍﻭﺭﻱ
ﺑﻴﺎ ﻣﻲ ﻧﻪ ﻣﻮﻧﺪ ﻫﻴ ﺧﺒﺮ ﺩ ﻫﻐﻪ ﺗﻠﻠﻴﻮ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﭘﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺳﺮ ﺷﻮﻡ ﻫﻢ ﭘﻪ ﻛﻠﻴﻮ
ﭘﺮﻳﻮﺗﻠﻴﻮ ﻟﻪ ﮔﻧﮓ ﺩ ﻳﻢ ﻧﻪ ﺧﺒﺮ ﺧﺪﺍﻱ ﺯﺩﻩ ﻛﻮﻣﻪ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﻻړﻝ ﺣﺎﻝ ﺋﯥ ﻪ ﺷﻪ
ﻟ ﭘﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺧﺒﺮ ﻭﻛﺉ ﺧﺪﺍﻱ ﺳﺎﺗﻠﻴﻮ ﻟﻪ ﺩﯤ ﻏﻤﻪ ﻣﻲ ﺯړﻩ ﭼﻮﻱ ﻛﻪ ﻮﻙ ﺧﺒﺮ ﻭﻱ
ﺭﺍﻏﻠﻴﻮ ﺳﺮﺍﻯ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ ﻭﺍﺋﻲ ﺭﺍﺗﻪ ﭘﺲ ﻟﻪ ﺩﯤ ﺑﻪ ﭼﺮﺗﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﺎﻱ ﻣﻮ ﻛﻮﻡ ﺩﻱ
ﭘﺴﻨﺪﻟﻴﻮ ﻭﻧﺴﻰ ﻭﺭﺗﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﻻﺱ ﮔﻮﻧﺪﻯ ﺳﺘﺎﺳﻮ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺯﻩ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺷﻢ
ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻳﻢ ﻟﻪ ﺩﯤ ﻜﻠﻴﻮ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻳﻢ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺑﺎﺏ ﻣﻲ ﻛﻠﻰ ﻪ ﺩﻱ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﻭﻳﻨﻮ ﻛﻲ ﺭﻧﮕﻴﻦ ﺷﻮ ﺗﻮﺭ ﻟﻴﻤﻪ ﻣﻲ ﺩ ﻓﺮﺍﻕ ﭘﻪ ﮊړﺍ ﺳﭙﻴﻦ ﺷﻮ
ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻭﻡ ﭼﻪ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﭘﻪ ﻛﻮﭺ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﻮ ﻣﺎ ﻭﯤ ﺯﻩ ﺑﻪ ﻻ ﺩﻳﺪﻥ ﻛﻡ ﺩ ﻳﺎﺭﺍﻧﻮ
ﻮﻙ ﮊﻭﻧﺪﻱ ﻟﻜﻪ ﺑﻠﺒﻞ ﭘﻪ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺷﻮ ﭼﺎ ﭘﺘﻨﮓ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺎﻥ ﻭﺍﭼﺎﻭﻩ ﻭ ﺍﻭﺭ ﺗﻪ
ﺍﻭ ﮊﻭﻧﺪﻯ ﭘﻪ ﺯﻧﺪﮔ ﻛﻲ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻴﻦ ﺷﻮ ﺩ ﻣﺮﺩﻩ ﺅ ﺗﻪ ﺩ ﻣﺮﮒ ﺧﻮﺍﺭۍ ﺷﻮﯤ ﭘﻴﻲ
ﭼﻪ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻫﺰﺍﺭ ﺧﺴﺮﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺷﻮ ﺩ ﻗﻀﺎ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻧﻮ ﻫﺴﻲ ﻻﺱ ﭘﻪ ﺗﺎﺧﺖ ﻛ
ﺷﻮ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻳﺮ ﭘﺮﻭﺭ ﻧﺎﺯ ﻫﺴﻰ ﻫﻐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪﻡ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻳﻮﺩ ﻟﻪ ﻧﺎﺯﻩ
۸۸
ﺍﻭﺱ ﭘﻪ ﺯﻣﻜﻪ ﺑﯥ ﺑﺴﺘﺮ ﻭ ﺑﯥ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﺷﻮ ﭼﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺋﯥ ﺩ ﺳﻨﺠﺎﺏ ﺩ ﭘﺎﺳﻪ ﺧﻮﺏ ﻛ
ﭼﻪ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻭﺭ ﺨﻪ ﺟﻤﻊ ﻫﻤﻨﺸﻴﻦ ﺷﻮ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ ﻭﻟﻲ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺍﻭﺭ ﺩﻱ ﭘﻮﺭﻱ ﻛ ﭘﻪ ﻛﻮﺭ ﺩ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺍﻧﻮ ﻟﺒﺎﻧﻮ ﺩ ﻭﺭﻛ ﻣﻴﻮ ﻭ ﺭﻧﮓ ﭼﻪ ﺗﺎ
ﺧﻮ ﺑﻪ ﻜﺎﺭ ﻛﯤ ﭘﻪ ﺣﺮﻡ ﺩ ﻏﺰﺍﻻﻧﻮ ﭼﻪ ﺩﻱ ﺟﻮړﻩ ﻛﻩ ﻟﻨﺪﻩ ﺩ ﻛﻭ ﻭﺭﻭﻮ
ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﺎﻧﻮ ﺩ ﺩﻣﺎﻍ ﻛ ﺩﻱ ﻣﻌﻄﺮ ﭼﻪ ﺩﻱ ﺍﺳﻢ ﺩ ﺯﻧﻴﺮ ﭘﻪ ﺯﻟﻔﻮ ﻛﻴﻮﺩ
ﺧﺎﻛﺴﺎﺭﺍﻧﻮ ﺩ ﻓﺮﻗﻪ ﺷﻮﻩ ﺑﻠﻨﺪﻩ ﺳﺮ ﺷﻪ ﭘﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﭼﻪ ﺩﻱ ﺩ ﺧﻂ ﻏﺒﺎﺭ ﺮﮔﻨﺪ
ﻣﮋﮔﺎﻧﻮ ﮔﻭ ﮔﻭ ﺳﺘﺎ ﻛﻡ ﺁﺯﺍﺭ ﺯﻩ ﻧﻲ ﻟﻪ ﻲ ﺑﻴﺮﺗﻪ ﻭﺍړﻩ ﻏﺸﻲ ﻛﺎږﻩ
ﺑﺪﺍﻧﻮ ﺩ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﻪ ﭘﺮﻳﻮﺗﻲ ﻛﺎﻲ ﭼﻪ ﻤﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺗﺮ ﻣﻴﻨﻪ ﺟﺪﺍﻳﻲ ﻛﺎ
ﺳﻮﺍﻝ ﺑﻪ ﺯﻩ ﺩ ﻋﻤﺮ ﻛﻡ ﺩ ﻣﻬﻮﺷﺎﻧﻮ ﻛﻪ ﻣﻲ ﭼﺮﻱ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻪ ﺩﺭ ﻗﺒﻠﻴﻱ
ﻛﺎﺗﺒﺎﻧﻮ ﻜﻠﻲ ﻗﻠﻢ ﭘﻪ ﺟﻴﻢ ﻟﻜﻪ ﺳﻮﺭ ﭘﻴﺰﻭﺍﻥ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺳﺮﻭ ﺷﻮﻧﻭ ﻫﺴﻲ ﺯﻳﺐ ﻛﺎ
ﺷﻴﻨﻜﻰ ﺧﺎﻝ ﺩﻱ ﻣﺤﺎﺻﻞ ﭘﻪ ﺑﻨﺪﻳﻮﺍﻧﻮ ﺩ ﺳﺮﻭ ﻴﻚ ﺩﻱ ﺷﻬﺰﺍﺩﻩ ﭘﻪ ﺟﺒﻴﻦ ﭘﺮﻭﺕ ﺩﻱ
ﺩﺭ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﺳﺮ ﺑﻪ ﭘﺮﻳﻜﻱ ﺩ ﺧﻮﺍﺭﺍﻧﻮ ﺩﻭﺍړﻩ ﻟﻴﭽﻲ ﺩﻱ ﻭﻛﻠﻰ ﻣﺼﺮۍ ﺗﻮﺭﻱ
ﺷﻬﻴﺪﺍﻧﻮ ﺩ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﭘﻪ ﺷﻤﻊ ﻟﻜﻪ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﭘﻪ ﺎﻥ ﺯړﻩ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺳﻮﺯﻱ
ﺷﻬﻴﺪﺍﻧﻮ ﺅ ﺟﻤﻠﻪ ﺩ ﺩﻱ ﺣﻠﻘﻪ ﺳﺮ ﭼﻪ ﻛﻮﻠﻲ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺗﻴﻎ ﺳﺘﺎ ﺩ ﭼﺸﻤﺎﻧﻮ
ﻣﺮﺩﮔﺎﻧﻮ ﺑﯥ ﺟﻨﺖ ﻣﻮﻣﻲ ﻧﻪ ﮊﻭﻧﺪﻯ ﺩﻟﺒﺮﻩ ﺩﻱ ﭘﺮﻳﻜﻳﻮ ﺳﺮ ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﺳﺘﺎ
ﺩﺍ ﻣﻘﺎﻡ ﺩﻱ ﺩ ﺳﺮ ﺗﻮﺭ ﺩ ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﺎﻧﻮ ﺩﻱ ﺿﺮﺭ ﻟﺮﻩ ﻋﺎﻗﻞ ﺳﻮﺭﻯ ﭘﻴﺮﻯ ﺩ
ﺩﺍ ﺩﻭﻟﺖ ﺩﻱ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﻮﻱ ﭘﻪ ډﺍﮔﻴﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﺳﺮﭘﻮښ ﻣﺤﻞ ﻛﻲ ﻧﻮﺭ ﺩ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺩﻱ ﻧﻘﺶ ﭘﻪ ﻛﻲ ﺭﻧﮓ ﺩﻱ ﺩ ﻟﺒﺎﻧﻮ ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻤﺎ ﻟﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻭﻳﻨﻲ ﺎﻲ
ﻣﺮﺟﺎﻧﻮ ﺩﺭ ﺩ ﻣﺨﺰﻥ ﭘﻪ ﻣﻬﺮ ﻟﻜﻪ ﻣﺸﻜﻴﻦ ﺧﺎﻝ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺳﺮﻭ ﻟﺒﻮ ﻫﺴﻲ ﺯﻳﺐ ﻛﺎ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺩ ﺩﻳﻦ ﭘﻪ ﺩﻱ ﻛﻔﺮ ﻭﺍړﻩ ﻣﺎ ﺳﻮﻯ ﻟﻪ ﻳﺎﺭﻩ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﻱ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﻨﮕﻠﻮ ﺗﺮ ﺷﻮ ﺷﻨﻪ ﻻﺳﻮﻧﻪ ﻓﻠﻚ ﺩ ﺗﺎﻭﻭﻟﻮ ﭘﻪ ﻏﻮږ ﺩ ﻤﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺮ
ﭼﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺋﯥ ﻧﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺷﻲ ﻧﻪ ﭘﻪ ﻛﻠﻮ ﺭﺍﻏﻲ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﺩ ﻏﻢ ﻫﻤﺮﻩ
ﻗﺘﻠﻮﻟﻮ ﭘﻪ ﻤﺎ ﺩﻱ ﺗﻮﺭﻱ ﺗﻴﺮﯤ ﻫﻐﻪ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﭼﻪ ﻧﺮﮔﺲ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺎﺩﺍﻡ ﺩﻱ
ﻣﺎ ﻫﻴ ﻓﻴﺾ ﻨﻲ ﺑﻴﺎ ﻧﻪ ﻣﻮﻧﺪ ﺑﯥ ﻜﻨﻠﻮ ﻫﻐﻪ ﺷﻮﻧﻱ ﭼﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﺩﻱ ﺗﺮ ﻗﻨﺪﻭ
ﻭﻫﻠﻮ ﻛﻭ ﻛﻭ ﺑﯥ ﻛﺎ ﻧﻪ ﻪ ﻧﻮﺭ ﻭﺭﻭﻲ ﻛﯤ ﺍﻭ ﺑﺎﻪ ﻛﺎږﻩ ﻛﺎږﻩ ﺩﺍ
ﻣﻨﮕﻠﻮ ﭘﻪ ﻧﻜﺮﻳﺰﻱ ﻛﺎ ﭘﻮﺭﻱ ﺳﺒﺎ ﭘﻪ ﺷﭙﻪ ﻧﻮﻛﻰ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﻪ ﻭﻳﻨﻮ ﺳﺮﯤ ﻛﺎ
۸۹
ﻛﻪ ﺗﺮ ﺑﺎﻍ ﻭﺗﻠﻲ ﺎﺥ ﺩﻱ ﺩ ﺳﺮﻭ ﮔﻠﻮ ﺩﺍ ﻤﺎ ﺩ ﻗﺎﺗﻞ ﻻﺱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﺎﻳﺴﺘﻪ ﻋﻨﭽﯥ ﺋﯥ ﭘﺮﯤ ﻳﺴﺘﯥ ﺩ ﮔﻠﻮ ﺩﺭﻳﻐﻪ ﻣﺮﮒ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ ﻧﻴﻤﻪ ﺧﻮﺍ ﺷﻮﻱ
ﭼﻪ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻳﻢ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺧﻼﺻﻮﻟﻮ ﻫﺴﻲ ﺑﻨﺪ ﺷﻪ ﭘﻪ ﻛﻤﻨﺪ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ
۹۰
ﻩ
ﺎﻩ ﻪ ﺟ ﺮﻡ ﻧ ﺖ ﻟ ﺮﻣ ﻪ ﺣ ﻧ ﺎﻩ ﻪ ﺩﺭﮔ ﺮﻭ ﭘ ﺒ ﺩ ﺩﻟ
ﺎﻩ ﮕ ﻪ ﻧ ﻮ ﭘ ﺎﻧ ﻤ ﺸ ﺩ ﭼ ﻰ ﻲ ﺩ ﺯړﻩ ﻭﻟ ﻮﻱ ﻣ ﻮ ﻏ
ﺎﻩ ﻴ ﺪﺭ ﺩ ﮔ ﻪ ﻗ ﻜ ﻟ ﻪ ﺘ ﺸ ﻢ ﻧ ﻲ ﻫ ﺪﺭ ﻣ ﺮﻩ ﻗ ﻤ ﻫ
ﺎﻩ ﻨ ﺮﻡ ﮔ ﻪ ﻟ ﯥ ﻪ ﺋ ﭼ ﻢ ﻪ ﻳ ﻪ ﻧ ﺎﻧ ﻪ ﺮ ﻟ ﺒ ﺧ ﻴ ﻫ
ﻪ ﺪﺍﻟ ﻨ ﺮﺍﻯ ﻋ ﺍﺯ ﺑ ﺎ ﻪ ﻛ ﺪﻯ ﻧ ﺎﻧ ﺮ ﺭﺍ ﺑ ﻈ ﻮ ﻧ ﻳ
ﺎﻩ ﻨ ﺮﻡ ﭘ ﻪ ﻟ ﺮ ﻧ ﻞ ﺳ ﺑ ﻡ ﻛ ﺮ ﭘ ﯥ ﺳ ﻪ ﺋ ﻤ ﻪ ﻏ ﻪ ﻟ ﻛ
ﺎﻩ ﺒ ﺎ ﺗ ﻮﺍﻝ ﺩ ﭼ ﺎﻝ ﺍﺣ ﺣ ﻰ ﻪ ﺷ ﺮ ﺩﻯ ﻧ ﻴ ﻪ ﺎﻥ ﭘ ﻤ ﺩ ﺭﺣ
ﻟﻪ ﺩﯤ ﻗﺼﺪﻩ ﺗﺎﻭ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻪ ﻟﻪ ﺁﻓﺘﺎﺑﻪ ﺣﺴﺎﺑﻪ ﺑﯥ ﺣﺴﻦ ﺳﺘﺎ ﻭﻟﻴﺪﻩ ﺋﯥ ﭼﻪ
ﻏﻨﭽﻪ ﺳﺮﻩ ﺩ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﻭﻳﻨﻮ ﺷﻮﻩ ﻏﺮﻗﺎﺑﻪ ﻠﻮﺭ ﺷﻮﯤ ﭘﻪ ﺁﺭﺯﻭ ﺩﻱ ﺩ ﻧﺮﻛﺲ ﺳﺘﺮﮔﻲ
ﻳﺎ ﺧﻴﻤﯥ ﺩﻱ ﺳﻴﺎﻩ ﭘﻮﺷﻰ ﺳﺮﻩ ﻃﻨﺎﺑﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻣﻲ ﺳﺘﺮﻏﻠﻲ ﺳﺮﯤ ﺳﺮﯤ ﻧﺎﻏﯥ ﺷﻮﯤ
ﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﻟﺮﻱ ﺩ ﺍﻭﺭ ﻟﻪ ﺗﺎﺑﻪ ﺘﻪﻭﻳ ﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺩﻱ ﺯﻟﻔﻲ ﭘﻪ ﻣﺦ ﭘﻴﭻ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺷﻮﯤ
ﻧﺎﻳﺎﺑﻪ ﺷﻮﻩ ﻧﺎﻳﺎﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﻣﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻡﺯﻩ ﭼﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻏﻢ ﺳﺮﻩ ﺁﺷﻨﺎ ﻛ
ﺁﺑﻪ ﻟﻪ ﻴﺪﻩﭘﺎ ﺋﯥ ﺍﺛﺮ ﺳﺒﺰﯤ ﺩ ﺳﺘﺮﻏﻠﻲ ﻣﻲ ﺩ ﻓﺮﺍﻕ ﭘﻪ ﮊړﺍ ﺳﺮﻩ ﺷﻮﻝ
ﻗﺎﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺗﺮ ﻛﻮﻱ ﻓﻨﺎ ﻣﺦ ﻜﻪ ﻱﺎﻳﺴﺖ ﭘﻮﺭﻱ ﺷﺮﻣﻴ ﻣﺎﻩ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺩﻱ ﭘﻪ
ﯤ ﭘﻪ ﮔﻮﺗﻪ ﻟﻪ ﺗﺮﺍﺑﻪﻨ ﻮ ﺎﻥ ﺑﻪ ﻲ ﺧﺎﻛﻲ ﻳﯥﺯﻩ ﺩﻱ ﭘﻴﮋﻧﻢ ﭘﻪ ﺍﺻﻞ ﻛ
ﻮ ﻟﻪ ﺳﻴﻼﺑﻪﻩ ﺗﻪ ﺩ ﺍﻭﺧﺒﺮ ﺯﺩﻩ ﻛ ﻲﻮ ﺩﻱ ﺧﻴﺎﻝ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﮔﺮﺯﻱ ﭘﻪ ﻟﻴﻤﻪ ﻛ
ﯤ ﻟﻪ ﺧﻮﺍﺑﻪﻛﻪ ﺗﻪ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻭﺭﺗﻪ ﭘﻮﺭﺗﻪ ﻛ ﺷﻲﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﺨﺖ ﻫﺎﻟﻪ ﻟﻪ ﺧﻮﺑﻪ ﻭﻳ
ﻪ ﺒ ﻐ ﺒ ﻢ ﻏ ﻴ ﺎﺭﻩ ﺳ ﺴ ﻞ ﺭﺧ ﮔ ﻪ ﺒ ﺮ ﻟ ﻜ ﯥ ﺷ ﺎ ﻳ ﻬ ﻪ ﺷ ﺗ
ﻪ ﺒ ﺠ ﻲ ﻋ ﻮ ﻛ ﺒ ﺠ ﻪ ﻋ ﭘ ﺎﺩﺭﻩ ﻲ ﻧ ﺎﺩﺭﻭ ﻛ ﻪ ﻧ ﭘ
ﻪ ﺒ ﺨ ﺘ ﻨ ﯥ ﻣ ﺐ ﻳ ﺠ ﻌ ﻮﺍﻟ ﺑ ﻲ ﻮ ﻛ ﻮﻗ ﺸ ﻌ ﻪ ﺅ ﻣ ﻠ ﻤ ﻪ ﺟ ﭘ
ﻪ ﺒ ﺮﺗ ﻪ ﻣ ﺒ ﻴ ﺮﺗ ﯥ ﺗ ﺑ ﯥ ﻪ ﻳ ﺘ ﺴ ﺎﻳ ﻮﺭﻩ ﯥ ﺯﻳ ﺑ
ﻪ ﺒ ﻠ ﯥ ﻃ ﻪ ﺑ ﺎﻻﺷ ﯥ ﺗ ﺑ ﻰ ﺩﻱ ﻬ ﻪ ﺩﺍﺩ ﺩ ﺍﻟ ﺩﻏ
ﻪ ﺒ ﺒ ﻪ ﺳ ﻭ ﻟ ﻮﻧ ﺎ ﺩ ﺷ ﺘ ﺳ ﺎ ﻴ ﺪ ﺑ ﻮﻧ ﺎﺕ ﻣ ﻴ ﻪ ﺣ ﺎﺕ ﭼ ﻴ ﺁﺏ ﺣ
ﻪ ﺒ ﻮﺭ ﺷ ﺮ ﺗ ﻮﺭﻱ ﺗ ﻲ ﺗ ﻔ ﺯﻟ ﺎ ﺩﻱ ﺒ ﻦ ﺳ ﻴ ﭙ ﺮ ﺳ ﻦ ﺗ ﻴ ﭙ ﺦ ﺩﻱ ﺳ ﻣ
ﻪ ﺒ ﻮﻛ ﻪ ﻛ ﻮﻟ ﻴ ﺖ ﺭﺍﻧ ﻨ ﺯﻳ ﻪ ﺅ ﺮﻕ ﺩﺍﻧ ﺦ ﻋ ﺎ ﺩ ﻣ ﺘ ﺳ
۹۱
ﺗ ﺮ ﻣ ﺸ ﺮﻗ ﻪ ﺗ ﺮ ﻣ ﻐ ﺮﺑ ﻪ ﺩ ﺎﻳ ﺴ ﺖ ﻣ ﺨ ﻲ ﺩﻱ ﻧ ﺸ ﺘ ﻪ
ﻣ ﮕ ﺮ ﻓ ﻀ ﻞ ﺷ ﻲ ﻟ ﻪ ﺭﺑ ﻪ ﺩ ﻭﺻ ﺎﻝ ﻣ ﻮﻧ ﺪﻩ ﺩﻱ ﮔ ﺮﺍﻥ ﺩﻱ
ﻫ ﻐ ﻪ ﺧ ﻼﺹ ﺷ ﻲ ﻟ ﻪ ﻏ ﻀ ﺒ ﻪ ﭼ ﻪ ﺩ ﺭﺏ ﻓ ﻀ ﻞ ﭘ ﺮﯤ ﻭﺷ ﻲ
ﻣ ﻮﻧ ﺪﻩ ﻧ ﻪ ﺷ ﻲ ﻟ ﻪ ﻧ ﺴ ﺒ ﻪ ﺩﺍ ﺩﻭﻟ ﺖ ﺩ ﺧ ﺪﺍﻱ ﭘ ﻪ ﺩﺍﺩ ﺩﻱ
ﭼ ﻪ ﺣ ﺎﺻ ﻞ ﺷ ﻲ ﻟ ﻪ ﻣ ﻜ ﺘ ﺒ ﻪ ﻋ ﺸ ﻖ ﻪ ﻫ ﺴ ﻲ ﻋ ﻠ ﻢ ﻧ ﻪ ﺩﻱ
ﻋ ﺸ ﻖ ﺳ ﻮﻯ ﺩﻱ ﻟ ﻪ ﻣ ﺬﻫ ﺒ ﻪ ﻣ ﻜ ﺘ ﺐ ﺣ ﺎﻝ ﺩ ﻣ ﺬﻫ ﺐ ﻭﺍﻳ ﻲ
ﭼ ﻪ ﺩﻡ ﻧ ﻪ ﻭﻱ ﺑ ﯥ ﻣ ﻄ ﻠ ﺒ ﻪ ﺩ ﻋ ﺎﺷ ﻖ ﻣ ﺬﻫ ﺐ ﻫ ﻢ ﺩﺍ ﺩﻱ
ﺭﺣ ﻤ ﺎﻥ ﮔ ﻨ ﮓ ﺷ ﻪ ﻟ ﻪ ﺍﺩﺑ ﻪ ﺳ ﺘ ﺎ ﺩ ﺣ ﺴ ﻦ ﭘ ﻪ ﺻ ﻔ ﺖ ﻛ ﻲ
ﻣﻨﺎﺳﺒﻪ ﻭﻱ ﻧﻪ ﻫﻴ ﺋﯥ ﻣﻴﻨﻪ ﺑﻠﻪ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺯړﻩ ﭼﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻣﻴﻨﻪ ﺷﻲ ﻏﺎﻟﺒﻪ
ﻣﺮﺍﺗﺒﻪ ﻫﺴﻮ ﻟﻪ ﻮﻙ ﺷﻲ ﺧﺒﺮ ﻛﻪ ﺷﻲ ﻫﻴ ﺭﻭﺗﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺒﯥ ﻭﺍړﻩ ﻧﻮﺭﻯ
ﻋﺠﺎﺋﺒﻪ ﺩﻩ ﭘﺎﻳﻪ ﻳﻮﻩ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻧﺸﺘﻪ ﺨﻪ ﻭﮔﻱ ﻫﺮ ﺋﯥ ﻟﻴﺎﻗﺖ
ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﺩﻱ ﻻﺭ ﻛﻮﺗﺎﻫﻪ ﺩﻩ ﻃﺎﻟﺒﻪ ﻭﻛﻩ ﻭﻳﺮﻩ ﻧﻪ ﻛﻮﺗﺎﻫ ﻟﻪ ﻃﻠﺐ ﺩ
ﻏﺎﻳٴﺒﻪ ﺗﺮﯤ ﺷﻮﻩ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺮﮔﻨﺪﻩ ﭼﻪ ﻋﺸﻖ ﺮﮔﻨﺪ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺩﻩ ﺧﻮﺍﺭ ﻫﻐﻪ ﺷﻪ
ﻛﺎﺗﺒﻪ ﻛﯤ ﻛﺘﺎﺑﻮﻧﻪ ﺭﻧﮓ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﻪ ﻧﺸﺘﻪ ﺧﻂ ﺗﺮ ﻣﻬﺮﻭﻳﺎﻧﻮ ﺩ ﺧﻂ ﻏﻮﺭﻩ
ﭘﻪ ﻫﻐﻮ ﭼﻪ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻛﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻭﺍﺟﺒﻪ ﻫﻴ ﺋﯥ ﻣﻪ ﭘﻮﺘﻪ ﻟﻪ ﻓﺮﺿﻮ ﻟﻪ ﻭﺍﺟﺒﻮ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﺩﺍ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻛﺎﺫﺑﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺗﺮ ﺳﺮﻭ ﻭ ﻣﺎﻟﻪ ﻳﺎﺭ ﺗﻪ ﺗﻴﺮ ﺩﻱ
ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺑﻨﺪﻩ ﺑﯥ ﺧﭙﻞ ﺻﺎﺣﺒﻪ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺻﺎﺣﺐ ﭘﻪ ﺭﺿﺎ ﺯﻳﺴﺖ ﻛﻡ
ﺧﺮﺍﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﺎﺩﻭﯤ ﻛﻠﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻭﺭځ ﺩﻱ ﺗﻴﺮﻩ ﭘﻪ ﺷﻮﻣﻲ ﻛﻩ ﺷﭙﻪ ﻟﻪ ﺧﻮﺍﺑﻪ
ﻟﻪ ﺷﺘﺎﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﺩﯤ ﺩ ﺷﻪ ﻣﻪ ﻏﺎﻓﻞ ﭘﻪ ﺷﺘﺎﺏ ﺷﺘﺎﺏ ﺩﻱ ﺗﻠﻪ ﺩﻱ ﻛﻪ ﭘﻮﻫﻴﯤ
ﭘﻞ ﻏﻠﻂ ﺩ ﻻﺭﻱ ﻣﻪ ږﺩﻩ ﺑﯥ ﺣﺴﺎﺑﻪ ﺩﻟﺘﻪ ﺩﻡ ﻭ ﻗﺪﻡ ﺩﻭﺍړﻩ ﭘﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺩﻱ
ﻛﺘﺎﺑﻪ ﻟﻪ ﺣﺴﺎﺑﻪ ﻟﻪ ﮐﻩ ﺯﺩﻩ ﺧﺒﺮ ﺭﺍﺳﺘﻮﻟﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﺣﺴﺎﺏ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﻛﻲ
ﭼﻪ ﺑﺪﻱ ﺩﻱ ﻮ ﺗﻴﺮﻱ ﻛﻱ ﻟﻪ ﺛﻮﺍﺑﻪ ﻛﻩ ﻧﻈﺮ ﻭﺗﻪ ﺑﺪ ﻧﻴﻜﻮ ﺧﭙﻠﻮ ﻭ ﺗﻪ
ﻮﺍﺑﻪ ﻟﻪ ﻳﯥ ﻋﺎﺟﺰ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﺪﯤ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻫﻐﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﻨﮕﻪ ﻮﺍﺏ ﻭﻛﯤ
ﺎﻥ ﺑﻪ ﻮ ﻨﯤ ﭘﻪ ﮔﻮﺗﻮ ﻟﻪ ﺗﺮﺍﺑﻪ ﺩﺭﻭﻣﯥ ﻟﺮﻩ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﺗﻮﺭﻭ ﺑﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ
ﻛﺘ ﺑﻪ ﺩﻱ ﻣﺮﮔﻲ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻏﺮﻗﺎﺑﻪ ﺩﺍ ﺩ ﻛﺎﻏﺬ ﭘﻪ ﻛﺘ ﺳﻴﻞ ﺑﻪ ﻛﯤ ﺗﺮ ﻛﻮﻣﻪ
ﺍﻭﺱ ﭼﻪ ﺳﻮﺭﻱ ﻟﻪ ﻭﺭ ﺗﺘﯥ ﻟﻪ ﺁﻓﺘﺎﺑﻪ ﭼﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻳﻮﻩ ﻧﻴﺰﻩ ﺷﻲ ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﻪ ﻛﯤ
ﻛﻪ ﺧﻼﺻﻲ ﭘﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻏﻮﺍړﯤ ﻟﻪ ﻋﺬﺍﺑﻪ ﭘﻪ ﺁﺯﺍﺭ ﺩ ﭼﺎ ﺭﺍﺿﻲ ﻣﻪ ﺷﻪ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
۹۲
ﻪ ﯥ ﺍﺩﺑ ﯤ ﺑ ﻮﺏ ﻛ ﻪ ﺧ ﭙ ﻪ ﺷ ﭘ ﻪ ﺒ ﻠ ﻄ ﯥ ﻣ ﯥ ﺑ ﺖ ﺋ ﺎﺳ ﻪ ﻭﺭځ ﻧ ﭘ
ﻪ ﺒ ﻪ ﺷ ﻢ ﻟ ﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﻫ ﻢ ﻟ ﻫ ﻪ ﺩﻭﺍړﻭ ﻪ ﻟ ﺎﺗ ﻻﺱ ﺩﻱ ﻭﺧ
ﻪ ﺬﺑ ﺬﺑ ﻮﯤ ﻣ ډﻭﺏ ﺷ ﻨ ﻴ ﺮ ﻣ ﺗ ﻮﯤ ﺮﻭﯤ ﺷ ﻪ ﻫ ﻮﯤ ﻧ ﯥ ﺷ ﻪ ﺩﻟ ﻧ
ﻪ ﺒ ﺬﻫ ﺪ ﻣ ﻲ ﺑ ﺐ ﻛ ﺬﻫ ﻪ ﻣ ﭘ ﻪ ﺎ ﺷ ﻪ ﺭﻳ ﺎﺩﺕ ﺩﻱ ﭘ ﺒ ﻋ
ﻪ ﺒ ﺒ ﺴ ﻪ ﻣ ﺮ ﻟ ﺒ ﯥ ﺧ ﺑ ﻲ ﺐ ﻛ ﺒ ﻪ ﺳ ﯥ ﭘ ﺪ ﻳ ﻨ ﺪﺍﻡ ﺑ ﻣ
ﻪ ﺒ ﻠ ﻄ ﻪ ﻣ ﻮﯤ ﻟ ﻪ ﺷ ﺮ ﻧ ﺒ ﺧ ﺎﺯﯤ ﯥ ﺷ ﺒ ﻮﻧ ﻠ ﻲ ﺷ ﺸ ﻭﺍړﻩ ﺗ
ﻪ ﺒ ﻠ ﯥ ﺟ ﺎ ﺑ ﻮﻥ ﻛ ﺁﺱ ﺩﻱ ﻳ ﯥ ﻮﺭ ﻳ ﺪﻱ ﺳ ﺎﻧ ﻪ ﺍﻭﺩﻩ ﻭﺭﺑ ﺗ
ﻪ ﺒ ﺼ ﻨ ﯥ ﻣ ﺑ ﺁﺱ ﺩﻱ ﺩﺍﻍ ﻛ ﻪ ﻪ ﻭﺭﻩ ﻭﺳ ﺶ ﭘ ﻦ ﺩﻱ ﺗ ﺗ
ﻪ ﺒ ﺮﻛ ﻪ ﻣ ﻪ ﻭﻱ ﻟ ﯥ ﻮﺩ ﺋ ﺳ ﻲ ﺮﺩﻯ ﺷ ﻪ ﻭﺍﻙ ﭘ ﺐ ﭼ ﺩ ﺭﺍ ﻛ
ﻪ ﺒ ﺮﻛ ﺮﺩﻩ ﺅ ﻣ ﻪ ﻣ ﻟ ﯥ ﺖ ﻳ ﺎﺳ ﺮﻩ ﻧ ﻮ ﺳ ﺪﻳ ﻪ ﮊﻭﻧ ﻟ
ﻪ ﺒ ﯥ ﻛ ﮋﻧ ﻴ ﻪ ﭘ ﻪ ﻧ ﺍﻭﺑ ﻲ ﻮ ﻛ ﻪ ﺍﻭﺑ ﻮﯤ ﭘ ﻮﻱ ﺷ ﮏ ﻟ ﻠ ﻫ
ﻪ ﺒ ﻪ ﻟ ﻨ ﺸ ﻲ ﺗ ﺎﺏ ﻛ ﻪ ﺩﺭﻳ ﭘ ﻮﺩﺭﻱ ﺎ ﻛ ﻲ ﻳ ﺎ ﻪ ﻛ ﻜ ﻟ
ﻪ ﺒ ﺠ ﺮﻩ ﺩﻩ ﻋ ﺒ ﺩﺍ ﺧ ﯥ ﻮﻟ ﺎﻩ ﺑ ﺎﻥ ﺁ ﻛ ﺎﻩ ﺎ ﺁ ﮔ ﻧ
ﻪ ﺮﺑ ﺎﻥ ﻭﮊﻝ ﺍﻗ ﺶ ﻪ ﺗ ﻧ ﺖ ﺩﻱ ﺮﻓ ﻌ ﺪﻩ ﻣ ﻪ ﺯﻫ ﺮﺍﺩ ﻟ ﻣ
ﻪ ﺒ ﻨ ﻪ ﻋ ﻪ ﻟ ﻮﺭ ﻧ ﮕ ﻪ ﺍﻧ ﻧ ﻪ ﻘ ﺸ ﻪ ﻋ ﺮﺍﺏ ﻟ ﺎﻥ ﺷ ﻤ ﺩ ﺭﺣ
ﻟﻪ ﺩﯤ ﻧﻮﺭﻩ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻪﻤﺎ ﺗﻮﺭ ﻛ ﺯړﻩ ﺩﻱ ﺗﺎ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺗﻮﺭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻭﻛﺎﺗﻪ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ
ﻧﻮﺭﻩ ﺑﻪ ﻣﻲ ﻣﻴﻨﻪ ﺩ ﺯړﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻟﻪ ﺗﺎ ﻣﺎﺗﻪ ﻣﺎ ﺧﻮ ﭼﻪ ﺗﻪ ﻭﻟﻴﺪﯤ ﻫﻐﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﻭﻭﯤ
ﻧﻪ ﺩﻱ ﺧﺒﺮ ﺷﻮﻯ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﻟﻪ ﻣﺤﺴﻨﺎ ﺗﻪ ﺷﻴﺦ ﻭ ﺯﺍﻫﺪﺍﻥ ﭼﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻭﺍﻳﻲ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ
ﻻ ﺗﺮ ﻣﺎ ﻧﻪ ﺧﻮښ ﻳﯥ ﻭ ﻗﺎﺿﻰ ﺗﻪ ﻫﻢ ﻣﻼ ﺗﻪ ﻪ ﺷﻮﻩ ﻛﻪ ﺯﻩ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﺎ ﺷﻮﻡ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ
ﺑﻴﺎ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﻳﺪﻥ ﺗﺮ ﻣﺎ ﻭړﻧﺒﻲ ﺩﺭ ﺯﻏﻠﻲ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﻣﺮﻡ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻣﺎ ﻟﻪ ﺗﺎ ﺟﺎﺭ ﺑﺎﺳﻲ ﻫﻐﻪ ﺧﻠﻖ
ﺎﭘﻴﺮۍ ﺩﻩ ﺩ ﺑﻨﻰ ﺁﺩﻡ ﻟﻪ ﺫﺍﺗﻪ ﻩﮔ ﯤﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭼﻪ ﻳﺎﺭ ﻭﻭﻳﻨﻢ ﻭﺍﻳﻢ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﺧﻴﺮ ﻛ
۹۳
ﻟﻪ ﻓﺮﺩﻭﺳﻪ ﺑﻪ ﺩﻱ ﻣﺦ ﺷﻲ ﻭ ﺳﻘﺮ ﺗﻪ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﺩﻱ ﺧﻠﻘﻮ ﻭﺗﻪ ﻣﺦ ﺷﻲ ﻛﻪ
ﻣﻮﻣﻲ ﭼﺮﺗﻪ ﺩ ﺍﺳﺘﻮﮔﻲ ﺎﻱ ﺑﻪ ﺑﻴﺎ ﺭﻠﻲ ﮔﺮﺯﻱ ﺩﺭ ﭘﻪ ﺩﺭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺩﺭﻩ ﺗﻠﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺑﻞ ﺩﺭﺗﻪ ﺩ ﺩﯤ ﺳﺴﺖ ﺑﺪﻥ ﻣﻨﺖ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﺁﺋﻴﻨﻪ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺷﻢ ﻭ ﺩﯤ ﻛﺎﺭ ﺗﻪ ﭼﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﻡ ﺩ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﻭ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺗﻪ
ﺧﺪﺍﻱ ﺯﺩﻩ ﻪ ﺑﻪ ﺋﯥ ﻭﻳﻠﻲ ﻭﻱ ﺭﻳﺒﺎﺭ ﺗﻪ ﺷﻢ ﻧﻪ ﭘﻮﺘﻴﺪﻯ ﺭﻳﺒﺎﺭ ﺋﯥ ﺩﻫﺸﺘﻪ ﻟﻪ
ﻏ ﺋﯥ ﻧﻪ ﺧﻴﮋﻱ ﺩ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺗﻪ ﺧﺮﻴﻱ ﻛﻲ ﭘﻪ ﺑﺮﺩﻩ ﻟﻜﻪ ﺧﻠﻮﺗﻴﺎﻥ
ﻮﻙ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺧﺒﺮﻱ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻭ ﺍﻏﻴﺎﺭ ﺗﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﻪ ﻟﻪ ﻳﺎﺭ ﺩ ﭘﻮﺘﯥ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺗﻪ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻋﻘﻞ ﺩ ﭼﺎ ﺭﺳﻲ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺗﻪ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏﻢ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﻪ ﻫﻤﺮﻩ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻳﺎﺭ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ ﺣﻴﺮﺍﻧﻴﻱ ﺯﻩ ﻭ ﻳﺎﺭ ﺗﻪ ﺯﻩ ﻭ ﻳﺎﺭ ﭼﻪ ﺧﭙﻞ ﻏﻤﻮﻧﻪ ﺳﺮﻩ ﺷﻤﺎﺭ ﻛﻭ
ﭼﻪ ﻏﻮږ ﻭﻧﻴﺴﻲ ﻧﺎﺻﺢ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻭﺯﮔﺎﺭ ﺗﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻫﺴﻲ ﻭﺯﮔﺎﺭ ﭼﺮﻱ ﺩﻱ ﻟﻪ ﻋﺸﻘﻪ
ﺑﺮﻛﺘﻪ ﻟﻪ ﺻﺮﺍﺣﻰ ﺩ ﭘﻴﺎﻟﯥ ﺩ ﻟﺘﻪ ﭘﻪ ﺩﻱ ﻭﻫﻠﻲ ﻏﻢ ﺩﻫﺮ ﺩ ﻣﺎ
ﻇﻠﻤﺘﻪ ﺑﯥ ﺭﺍﻛﯤ ﻣﺎ ﻭ ﺭﻭﻳﻮ ﺳﺎﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻭﺑﻪ ﺩﻱ ﺩ ﺣﻴﺎﺗﻮ ﭘﻪ ﺗﻮﺭ ﺗﻢ ﻛﻲ
ﺷﺪﺗﻪ ﺑﯥ ﻭﯥ ﻣﻲ ﻭﻳﻨﻲ ﺩﻨﻮ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﭼﻪ ﻭ ﻣﺎ ﺟﺎﻡ ﺩ ﻣﻴﻮ ﺭﺍﻛ
ﻻ ﻣﻲ ﺑﻴﺎ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻟﻪ ﺷﺶ ﺟﻬﺘﻪ ﺑﯥ ﺧﻮﺩۍ ﺋﯥ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺧﻼﺹ ﻛﻡ
ﺧﺼﻮﻣﺘﻪ ﻟﻪ ﻣﻘﺮﺍﺽ ﺩ ﺷﻤﻊ ﻟﻜﻪ ﻛﻴﻱ ﺩ ﺩﻤﻦ ﭘﻪ ﺩﻤﻨ ﻣﻰ ﺧﻨﺪﺍ
ﺩ ﺯﻣﺮﻯ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻛﻲ ﻧﺎﺳﺖ ﻳﻢ ﻓﺮﺍﻏﺘﻪ ﺑﯥ ﺧﻴﺮﻱ ﻣﻲ ﻛﻞ ﭘﻪ ﺧﻴﺮ ﺩﻩ ﺷﻤﻴﺮﻟﯥ
ﭘﻪ ﻳﺎﺭۍ ﻛﻲ ﺩﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ ﺑﯥ ﭘﺘﻪ ﻣ ﺑﻬﺘﺮ ﺩﻱ ﺗﺮ ﻫﻐﻪ ﭼﻪ ﻮﻙ ﺑﯥ ﭘﺖ ﻭﻱ
ﺯﻩ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﻛﻲ ﺳﻮﯤ ﻪ ﻳﻢ ﻧﻪ ﺑﯥ ﭘﺘﻪ ﺩﺍﺳﺘ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﺳﻮﺯﻱ ﻣﺮﺍﺩ ﻳﯥ ﺩﺍ ﺩﻱ
ﻋﺒﺎﺩﺗﻪ ﺗﺮ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪﻱ ﺩﻩ ﻧﻪ ﻛﻤﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻫﺎﻟﻪ ﺩ ﺳﻱ ﻳﺎﺩ ﺷﻲ ﭼﻪ ﺩﺭﺩ ﻣﻨﺪ ﺷﻲ
ﻻ ﺩ ﭘﺎﺳﻪ ﺳﻮﺭ ﭘﻴﺰﻭﺍﻥ ﺷﻪ ﺑﻠﻪ ﻧﺘﻪ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺳﻞ ﺣﻠﻘﻮ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﺑﻨﺪ ﻳﻢ
ﻧﺸﺘﻪ ﻣﺠﺎﻝ ﺻﺒﺮ ﺩ ﺨﻪ ﻣﺎ ﻜﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﭼﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺩ ﺟﻤﺎﻝ ﻧﺸﺘﻪ
ﻭﻳﺮﻩ ﻣﺎ ﺨﻪ ﺩ ﺳﺮ ﻭ ﺩ ﻣﺎﻝ ﻧﺸﺘﻪ ﺗﻪ ﺩ ﺳﺮ ﻭ ﺩ ﻣﺎﻝ ﻭﻳﺮﻩ ﭘﻪ ﻣﺎ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﻭﻳﺮﻩ ﻛﻲ ﺛﻮﺍﺏ ﺩﻱ ﻭﺑﺎﻝ ﻧﺸﺘﻪ ﺯﻩ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺳﺒﺐ ﻟﻪ ﻭﻳﺮﻱ ﺳﺮﻩ ﺭﻳﺩﻡ
ﺩ ﻫﻐﯥ ﭼﺎﺭﻱ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﻲ ﭘﻪ ﻛﺎﻝ ﻧﺸﺘﻪ ﻛﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﺩ ﻳﻮﯤ ﭼﺎﺭﻱ ﻳﻮ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﯤ
ﺑﯥ ﺗﺎ ﻫﺴﻲ ﻤﺎ ﺣﺎﻝ ﺩﻱ ﺑﻞ ﺣﺎﻝ ﻧﺸﺘﻪ ﺩ ﺷﻬﻴﺪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺗﻪ ﮔﻮﺭﻩ ﺣﺎﻝ ﺋﯥ ﻪ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﻛﻮﺭ ﻛﻲ ﺑﻞ ﺮﺍﻍ ﻭ ﻣﺸﺎﻝ ﻧﺸﺘﻪ ﺭﻭﺷﻨﺎﺋﻲ ﻣﻲ ﺩ ﭼﺸﻤﺎﻧﻮ ﺳﺘﺎ ﺩﻳﺪﻥ ﺩﻱ
۹٤
ﭘﻪ ﺩﺍ ﻧﻬﺮ ﺑﺎﻧﺪﻯ ﺑﻞ ﻪ ﻧﻬﺎﻝ ﻧﺸﺘﻪ ﭘﻪ ﺟﻮﻳﺒﺎﺭ ﻤﺎ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺳﺮﻭ ﺗﻪ ﻳﯥ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻫﻴ ﺣﺎﺟﺖ ﭘﻪ ﺧﻂ ﻭ ﭘﻪ ﺣﺎﻝ ﻧﺸﺘﻪ ﻣﺦ ﺩﻱ ﺑﯥ ﺧﻂ ﻭ ﺑﯥ ﺧﺎﻟﻪ ﻫﺴﻲ ﺯﻳﺐ ﻛﺎ
ﭘﻪ ﻛﺎﺗﻪ ﻛﻲ ﺩﻱ ﺛﻮﺍﺏ ﺩﻱ ﻭﺑﺎﻝ ﻧﺸﺘﻪ ﺩﻟﺒﺮﻩ ﻭﮔﻮﺭﯤ ﺭﺍﺗﻪ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻣﺦ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﺣﺴﻦ ﭘﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻛﻲ ﺯﻭﺍﻝ ﻧﺸﺘﻪ ﺩ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﻫﺮﻩ ﻭﺭځ ﺯﻭﺍﻝ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ ﺋﯥ ﻫﻴ ﻏﻢ ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﻧﺸﺘﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻳﺎﺩﻭ ﻛﻲ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻫﺴﻲ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺩﻱ
ﺳﺮﻭ ﻛﻪ ﺳﺘﺎ ﻗﺪ ﺑﻮﻟﻢ ﺩ ﺳﺮﻭ ﻳﻮﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﺸﺘﻪ ﻣﺦ ﺗﻪ ﺩﻱ ﻧﻤﺮ ﻭﺍﻳﻢ ﺯﻟﻔﻲ ﺗﺎﺭ ﺗﺎﺭ ﻧﺸﺘﻪ
ﭘﻮﭺ ﻭﺍﻳﻰ ﺩ ﺍﻭﺭ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﻭﻗﺮ ﺩ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﻧﺸﺘﻪ ﻫﺮ ﻮﻙ ﭼﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻭ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺗﻪ ﮔﻞ ﻭﺍﻳﻰ
ﻭﻟﻲ ﭼﻪ ﻟﻪ ﻣﻜﻮ ﺳﺮﻩ ﻫﻴ ﺩ ﮔﻴﺎﻩ ﻛﺎﺭ ﻧﺸﺘﻪ ﺯﻟﻔﻲ ﺩﻱ ﻧﺎﺣﻘﻪ ﺧﻠﻖ ﺑﻮﻟﻲ ﭘﻪ ﺳﻨﺒﻞ ﺿﻤﻪ
ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺑﻠﺒﻠﻪ ﭘﻪ ﭼﻤﻦ ﻛﻲ ﭘﻪ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻧﺸﺘﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻏ ﭘﻪ ﻏﻮږ ﻭ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺩﺭ ﺩ ﺳﭙﻴﻮ ﻭﺍﻭﺭﻳﺪ
ﻭﻟﻲ ﭼﻪ ﺩ ﺳﺮ ﺩ ﺘﻦ ﺟﻮﺭ ﻭﺗﻪ ﻻﺭ ﻧﺸﺘﻪ ﺳﺘﺎ ﺩﻳﺪﻥ ﻫﻐﻪ ﻛﺎ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺳﺮ ﭘﻪ ﺗﻨﻪ ﭘﺎﺱ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻭﻟﻲ ﭼﻪ ﺩ ﺳﭙﻴﻮ ﻓﺮﺷﺘﻮ ﺳﺮﻩ ﻪ ﻛﺎﺭ ﻧﺸﺘﻪ ﻳﺎﺭ ﺑﻪ ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﭘﻪ ﻟﻮﺭﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺳﻢ
ﻧﻮﺭ ﻣﻰ ﻪ ﭘﻮﺘﯥ ﭼﻪ ﻪ ﻏﻮﺍړﯤ ﻣﺤﺘﺎﺟﻪ ﺗﺎ ﺧﻮ ﺯﺩﻩ ﻤﺎ ﺩ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﻪ
ﻛﻪ ﺗﻪ ﻧﻪ ﻭﯤ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺭ ﻟﻪ ﺩﯤ ﺭﻭﺍﺟﻪ ﺩ ﻃﺎﻟﺐ ﺩ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺭﺍﺯ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻭﻮﺩ
ﻭ ﺣﻜﻴﻢ ﺗﻪ ﭘ ﺮﮔﻨﺪ ﻭﻱ ﻟﻪ ﻣﺰﺍﺟﻪ ﻳﺎﺭ ﻛﻪ ﻳﺎﺭ ﺗﻪ ﺣﺎﻝ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻧﻪ ﻭﺍﻳﻲ ﻪ ﺷﻮ
ﭼﻪ ﺑﯥ ﺗﺎ ﻣﻲ ﻭﺭځ ﺗﻴﺎﺭﻩ ﺩﻩ ﺷﺐ ﺩﺍﺟﻪ ﻛﻪ ﻤﺎ ﻟﻪ ﺣﺎﻟﻪ ﻣﺎ ﭘﻮﺘﯥ ﺣﺎﻝ ﺩﺍ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﻭﻱ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻫﺠﺮ ﻟﻪ ﺗﺎﺭﺍﺟﻪ ﻛﻮﻟﻪ ﻗﻮﺕ ﻛﻮﻡ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﺷﻨﺎﺋﻲ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻫﻴﻮﻙ ﺭﻧﻮﺭ ﻧﻪ ﻛﺎ ﺑﯥ ﻋﻼﺟﻪ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺳﻮﻟﻮ ﻛﻲ ﻳﻮ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩ ﭼﺎ ﻗﺒﻠﻴﻯ
ﺗﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺍﻭﺳﯥ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺗﺨﺖ ﻭ ﺗﺎﺟﻪ ﺯﻫﺮﻳﻱ ﻛﻪ ﭘﺴﯥ ﺑﻼ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ
ﺍﺭﻭﺍﺣﻪ ﻟﻪ ﺷﻮﻡ ﻣﻼﻗﻲ ﻣﻱ ﻟﻜﻪ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﻮﻡ ﺩ ﺳﺎﻗﻰ ﺩ ﺟﺎﻡ ﻟﻪ ﺭﺍﺣﻪ
ﺻﺒﺎﺣﻪ ﺗﺮ ﺭﺍﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﻚ ﺷﭙﻪ ﭘﻪ ﺯﻩ ﭼﻪ ﺯﻟﻔﻲ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻭﻭﻳﻨﻢ ﭘﻪ ﺧﻮﺏ ﻛﻲ
ﺳﻴﺎﺣﻪ ﻟﻪ ﺷﻲ ﻣﻮﻧﺪﻱ ﺧﺒﺮ ﻫﻴﻮﺍﺩ ﺩ ﺳﺒﺎ ﺯﻳﺮﻱ ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﭘﻪ ﻣﻬﺠﻮﺭ ﻛﺎﻧﺪﻯ
ﻮﻙ ﻭﺗﻰ ﺷﻲ ﺩ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﻟﻪ ﺻﻼﺣﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺩ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺧﻮﻥ ﻛﺎ ﺭﻭﺍ ﻛﻪ
ﻣﺒﺎﺣﻪ ﺩﻩ ﻣﺴﺘﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﺋﯥ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺩﺍ ﻫﺮ ﺳﺎﻗﻲ ﭼﻪ ﺟﺎﻡ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻟﺮﻱ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﻲ
ﺩ ﻣﻤﺪﻭﺡ ﻟﻪ ﻗﺪﺭﻩ ﭼﺎ ﺯﺩﻩ ﺑﯥ ﻣﺪﺍﺣﻪ ﻣﺦ ﮐﻪ ﺑﯥ ﻣﻴﻨﻲ ﻮﻙ ﺳﺘﺎﻳﻲ ﺳﺘﺎﻳﻪ ﻧﺸﻲ
ﺍﻯ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺎﻥ ﺋﯥ ﮊﻏﻮﺭﻩ ﻟﻪ ﻧﻜﺎﺣﻪ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﺎﻭﯤ ﭘﻪ ﻋﻘﺪ ﻛﻲ ﺩﻳﻦ ﻏﻮﺍړﻱ
۹٥
ﺗﺮﻫﻴﺪﻟﻰ ﻳﯥ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﻭ ﺷﺎﻡ ﭘﻪ ﻪ؟ ﻭﻟﻲ ﺗﻠﻠﻲ ﻳﯥ ﻟﻪ ﻣﺎ ﻣﺪﺍﻣﻢ ﭘﻪ ﻪ؟
ﻪ؟ ﭘﻪ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻛﻮﯤ ﺗﻪ ﻣﺎ ﻭ ﺗﻪ ﺯﻩ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﻭ ﺷﺎﻡ ﺩﻋﺎ ﻛﻮﻡ ﻭ ﺗﺎ ﺗﻪ
ﻳﻮ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺳﺮﻩ ﻧﻪ ﻳﯥ ﺭﺍﻡ ﭘﻪ ﻪ؟ ﮔﺮﺯﯤ ﻭﺣﺸﺖ ﭘﻪ ﻭﺣﺸﻲ ﻟﻜﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﻟﻜﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﻴﺮﺗﻪ ﺗﻪ ږﺩﯤ ﮔﺎﻡ ﭘﻪ ﻪ؟ ﻭړﺍﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﺩﺭﻭﻣﯥ ﺨﻪ ﺭﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﻪ؟ ﭘﻪ ﺍﻧﻌﺎﻡ ﺑﺨﯥ ﺗﻪ ﻏﻤﺎﺯﺍﻧﻮ ﻛﻮﻣﻪ ﻫﻐﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺯﻩ ﻭﺍﻳﻪ ﺭﺍﺗﻪ
ﻪ؟ ﭘﻪ ﺣﺮﺍﻡ ﺣﻼﻝ ﺳﺮﻩ ﮔﻭﯤ ﻟ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻛﻩ ﻟﻪ ﺭﻗﻴﺒﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﭘﺎﺭﻩ
ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﺩﻱ ﻭﺭﺗﻪ ﻛﻴﻮﺩ ﺩﺍﻡ ﭘﻪ ﻪ؟ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺑﯥ ﻮ ﻫﻢ ﻣﻴﻦ ﺩﻱ
ﻪ؟ ﭘﻪ ﻏﻢ ﺅ ﻏﻤﺰﺩﻩ ﺩ ﺯﻳﺎﺗﻮﯤ ﻭﻟﻲ ﻧﻪ ﮔﻮﺭﯤ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ ﺳﻢ ﭘﻪ ﻪ؟
ﻪ؟ ﭘﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻮﺭ ﺳﺮﻩ ﺭﺍ ﮊړﻭﯤ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻛﻲ ﭼﻪ ﻣﺎ ﻭﻳﻨﻲ ﻋﺎﻟﻢ ﮊﺍړﻱ
ﭼﻪ ﻣﻰ ﻭﻳﻨﻲ ﺩ ﺯړﻩ ﻲ ﻫﺮ ﺩﻡ ﭘﻪ ﻪ؟ ﭘﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﺩﻱ ﺩ ﺳﺮﻭ ﺷﻮﻧﻭ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﺗﻪ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻛﻮﯤ ﺳﺘﻢ ﭘﻪ ﻪ؟ ﻛﺎﻧﺪﯨﻲ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻛﺎ ﺳﺘﻢ ﭼﻪ ﺳﺘﻤﮕﺎﺭ
ﺯﻩ ﺑﻪ ﺍﻭﺳﻢ ﺑﯥ ﺗﺎ ﺧﻮښ ﺧﻮﺭﻡ ﭘﻪ ﻪ؟ ﻣﻪ ﻛﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭼﻪ ﻮﻙ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﺧﻮښ ﺧﻮﺭﻡ ﻭﻱ
ﻪ؟ ﭘﻪ ﻗﻠﻢ ﻗﻠﻢ ﻣﻲ ﻭﺭﮊﻧﻲ ﭼﻪ ﻭ ﺩﯤ ﺧﭙﻠﻮ ﺑﺮﻧﺪﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺗﻪ ﺩﻱ ﻭﺍﻳﻪ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻟﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺎﻲ ﻧﻢ ﭘﻪ ﻪ؟ ﻟ ﺋﯥ ﻭﭘﻮﺘﻪ ﭼﻪ ﺣﺎﻝ ﺩﻱ ﺩ ﺯړﻩ ﻪ ﺩﻱ
ﻭﻟﻲ ﻧﻮﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻲ ﺑﻮﻟﻲ ﮔﺮﻡ ﭘﻪ ﻪ؟ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﮔﺮﻡ ﻳﻢ ﭼﻪ ﻣﻴﻦ ﺷﻮﻡ
ﻪ؟ ﻭﺍﻳﻢ ﺩﺭﺍﻣﻨﻪ ﺑﯥ ﺩﺭﺩﻩ ﺩﯤ ﻟﻪ ﻪ؟ ﻭﺍﻳﻢ ﻫﺠﺮﺍﻧﻪ ﻟﻪ ﻭﺍﻳﻢ ﻪ ﻛﻪ
ﭼﻪ ﺗﻮﺍﻥ ﻧﻪ ﻟﺮﻡ ﺑﯥ ﺗﻮﺍﻧﻪ ﻭﺍﻳﻢ ﻪ؟ ﺗﻮﺍﻥ ﺩ ﺩﻡ ﻭﻫﻠﻮ ﻧﻪ ﻟﺮﻡ ﻭ ﻳﺎﺭ ﺗﻪ
ﻪ؟ ﻭﺍﻳﻢ ﺎﻧﻪ ﻟﻪ ﻳﻢ ﻧﻪ ﺧﺒﺮ ﭼﻪ ﻳﻢ ﻧﻪ ﺧﺒﺮ ﺎﻧﻪ ﻟﻪ ﻭﻭﻳﻨﻢ ﺋﯥ ﭼﻪ
ﻪ؟ ﻭﺍﻳﻢ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﯥ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﯥ ﻟﻪ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﺣﺎﻟﻪ ﻫﻴ ﺭﺍ ﻭﻳﻞ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻪ؟ ﻭﺍﻳﻢ ﺑﻴﺎﻧﻪ ﺑﯥ ﻟﻪ ﺯﻩ ﺑﻪ ﺗﺮﻭ ﺩ ﻋﺸﻖ ﺭﺍﺯ ﭼﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻱ
ﻟﻪ ﺩﯤ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﻃﻮﻓﺎﻧﻪ ﻭﺍﻳﻢ ﻪ؟ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﭘﻪ ﻭﻳﻨﻮ ډﻭﺏ ﻳﻢ
ﻪ؟ ﻭﺍﻳﻢ ﮔﻠﺴﺘﺎﻧﻪ ﻟﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﺩ ﺯﻩ ﭼﻪ ﭘﺮﻭﺕ ﻳﻢ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﻪ ﺗﻨﺎﺭﻩ ﻛﻲ
ﻪ؟ ﻭﺍﻳﻢ ﺳﺘﺎﻧﻪ ﺩﻝ ﻫﺴﻲ ﺩﯤ ﻟﻪ ﺳﺮ ﻭ ﻣﺎﻝ ﺩ ﺳﻱ ﻟﻮټ ﻛﻱ ﺯړﻩ ﺋﯥ ﻳﻮﺳﻲ
ﻪ؟ ﻭﺍﻳﻢ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﻪ ﻟﻪ ﺩﻫﺮ ﺩﯤ ﺩ ﺑﺎﻏﻪ ﻟﻪ ﺷﻱ ﺑﻠﺒﻼﻥ ﺑﻮﻟﻲ ﺯﺍﻏﺎﻥ
ﻪ؟ ﻭﺍﻳﻢ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ﻟﻪ ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺯﻩ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻭﺍﻳﻢ ﺗﺮ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﺩﻱ
۹٦
ﺳﺘﺎ ﻤﺎ ﻟﻪ ﻣﻴﻨﻰ ﺧﻠﻘﻪ ﻭﺍړﻩ ﺧﺒﺮ ﺩﻩ ﻪ ﺷﻮﻛﻪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻟﻪ ﺁﻩ ﺳﺮﺩﻩ
ﻛﻠﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻱ ﻭﭼﻲ ﺷﻮﻧﻱ ﮔﻮﻧﻪ ﺩﺭﺩﻩ ﻫﻴﻮﻙ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﻻﻓﻪ ﻭ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻣﻼﻣﺖ ﺩ ﻫﻴﭽﺎ ﻧﻪ ﻛﺎ ﻟﻪ ﻣﺎﻣﺮﺩﻩ ﺍﻫﻞ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﻭﺍړﻩ ﻧﺎﻣﺮﺩ ﺩﻱ ﺭﻧﮓ ﺋﯥ ﻭﺭﻙ ﺷﻪ
ﺯﻩ ﺑﻪ ﺻﺪﻗﻪ ﻛﻡ ﺳﻞ ﺑﯥ ﺩﺭﺩ ﺗﺮ ﺍﻫﻞ ﺩﺭﺩﻩ ﻛﻠﻪ ﺑﯥ ﺩﺭﺩﺍﻧﻮ ﻟﺮﻩ ﺯړﻩ ﺩ ﭼﺎ ﻭﺭ ﺩﺭﻭﻣﻰ
ﻛﻠﻪ ﺯﺭﻏﻮﻧﻴﻱ ﺳﺮﻩ ﻻﻟﻪ ﻟﻪ ﻫﺮﻩ ﮔﺮﺩﻩ ﺑﯥ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻋﺸﻖ ﺩ ﺷﻬﻴﺪﺍﻧﻮ ﻟﻪ ﺧﺎﻛﺪﺍﻧﻪ
ﺎﺭ ﺷﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺳﻩ ﺑﻨﻲ ﻟﻪ ﻳﻮﻩ ﻓﺮﺩﻩ ﻳﻮ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻳﻮ ﻛﻢ ﺳﻞ ﺧﻚ ﻧﻮﺭ ﭘﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻛﻲ
ﻟﻪ ﺍﻏﻴﺎﺭ ﺳﺮﻩ ﺳﻮﺩﺍ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ ﻟﻪ ﺍﻏﻴﺎﺭ ﺳﺮﻩ ﺧﻨﺪﺍ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﺁﺷﻨﺎﺋﯥ ﺩ ﻫﺮ ﺁﺷﻨﺎ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ ﻛﻴﻱ ﭘﺎﺭﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻳﻮﻩ ﺩ ﻳﺎﺭۍ ﺳﻞ
ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﺧﭙﻠﻪ ﺛﻨﺎ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ ﻫﺮ ﺑﻠﺒﻞ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺛﻨﺎ ﻛﺎ ﻛﻪ ﺗﻪ ﮔﻞ ﺷﯥ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﺎﺭﻭ ﻛﻲ ﻏﻮﻏﺎ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ ﻋﺸﻖ ﺩ ﺑﻮﻱ ﭘﻪ ﻴﺮ ﭘﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺮﮔﻨﺪﻭﻯ
ﺩ ﺩﯤ ﻫﺴﻲ ﺭﻧ ﺩﻭﺍ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ ﺩ ﻋﺸﻖ ﺩﺭﺩ ﻭﺍړﻩ ﻋﺎﺷﻖ ﻟﺮﻩ ﺭﺍﺣﺖ ﺩﻱ
ﺩ ﺟﻔﺎ ﭘﻪ ﺎﻱ ﻭﻓﺎ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ ﻧﻴﻜﻮ ﻟﻪ ﻧﻴﻚ ﺑﻮﻳﻪ ﺳﺮﻩ ﺑﺪﻭ ﻟﻪ ﺑﺪ
ﺩ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﭘﻪ ﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ ﻟﺮﻱ ﺳﺮﻩ ﻫﻮﺍ ﺩﻱ ﻭ ﺣﺮﺹ ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﻭﻟﯥ ﺑﯥ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﺳﻮﺩﺍ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻳﻮ ﻧﺎﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﻲ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﻴﺎ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ ﻛﻪ ﺋﯥ ﻛﻡ ﻫﻢ ﺋﯥ ﻫﻴ ﻧﻪ ﮔﻢ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﻭﻟﻴﺪﻩ ﺭﺘﺎﻳﺎ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ ﺷﻲ ﺍﻭﺭﻳﺪﻱ ﻛﺎﺭﻩ ﺑﯥ ﻣﻴﻨﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻤﺎ ﺑﯥ ﺗﺎ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ ﺩﻟﺒﺮﻩ ﭘﺎﻳﻢ ډﻳﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻛﻪ
ﭼﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﻣﺴﺘﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﻣﺦ ﺑﺮ ﺑﻨﻩ ﮔﻮﺭﻩ ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﻮﻙ ﺍﺩﺍ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻏﻮﻧﻩ
ﺧﺒﺮ ﺯﺩﻩ ﻛﻩ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻟﻪ ﺧﺎﺭﻭ ﺧﻨﻩ ﺗﻪ ﭼﻪ ﮔﻞ ﺩ ﺁﺷﻨﺎﺋﻰ ﻟﻪ ﺑﺎﻏﻪ ﻏﻮﺍړﯤ
۹۷
ﭼﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﺟﻮﺭﻩ ﮊﺍړﻱ ﻟﻜﻪ ﻛﻮﻧﻩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﭘﻪ ﻭﻟﻴﺪ ﺯﻣﺎﻧﯥ ﺩ ﺭﺳﺘﻢ ﻣﺎ
ﺑﯥ ﻣﻄﻠﻮﺑﻪ ﺑﻪ ﺩ ﭼﺎ ﻧﻪ ﺭﺳﻲ ﺩﺍ ﻫﻨﻩ ﺩﻱ ﭘﺨﻼ ﻫﻢ ﺩﻱ ﻣﺮﻭﺭ ﻛﻪ ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ
ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻪ ﺩ ﻣﻌﺸﻮﻗﻮ ﺷﻮﻩ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻨﻩ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﺩ ﻻﻏﺮۍ ﺳﺒﺐ ﻫﻢ ﺩﺍ ﺩﻱ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﺳﺮﻭ ﺩ ﭼﺎ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺍﺭﻫﻨﻩ ﺯﻩ ﺑﻪ ﺣﻮﺭﻱ ﺩ ﺟﻨﺖ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﻪ ﻛﻡ
ﻛﻪ ﺭﺍ ډﻛﻪ ﺷﻲ ﺩ ﺗﻮﺭ ﻟﺤﺪ ﮔﻮﺭ ﻫﻨﻩ ﺳﺨﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﺩ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻲ ﻫﻴﺮ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﭘﻨﻩ ﭘﺮﯤ ﻭﻱ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺩ ﺟﺮﮔﻪ ﭼﻪ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻫﻐﻪ ﺣﺴﻦ ﺛﻨﺎ ﺧﻮﺍﻥ ﻳﻢ
ﻣﻨﻈﻮﺭﻩ ﻟﺮﻡ ﻧﻪ ﺧﺒﺮﻩ ﻳﻮﻩ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﻫﺴﻲ ﺧﻼﺹ ﻳﻢ ﻟﻪ ﺷﻌﻮﺭﻩ
ﺧﺪﺍﻱ ﻤﻮﻧ ﻓﺮﻗﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻩ ﻧﺎ ﺻﺒﻮﺭﻩ ﺩﻱ ﺩﺍﺭﻭ ﺩﻱ ﺻﺒﺮ ﭼﻪ ﻭﺍﻳﻰ ﻃﺒﻴﺒﺎﻥ
ﻳﺎﺭﻩ ﺳﺘﺎ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭﮊﻧﻲ ﭘﻪ ﺗﻮﺭﻩ ﺷﻲ ﺩﻤﻦ ﭘﻪ ﺗﻟﻲ ﭼﺮﻱ ﻫﺮ ﺗﻮﺭﻱ
ﭼﻮﺭﻩ ﻭﻟﻮﻠﻪ ﺋﯥ ﻣﻲ ﺧﻮﻧﻪ ﺯړﻩ ﺩ ﻮﻟﻲ ﺳﺮﻩ ﺷﻮﯤ ﺯﻣﺎﻧﯥ ﺩ ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ
ﺿﺮﻭﺭﻩ ﻟﻪ ﺩﻩ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺷﻮﯤ ﭘﻴﺪﺍ ﺯﻩ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻪ ﺿﺮﻭﺭ ﻧﻪ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ
ﻧﻮﺭﻩ ﻟﻪ ﺑﯥ ﻛ ﺟﺪﺍﻳﻲ ﻋﻤﺮ ﻤﺎ ﻫﺮﻱ ﺷﭙﯥ ﻟﺮﻩ ﻭﺭځ ﺷﺘﻪ ﺩﻩ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ
ﻣﺸﻬﻮﺭﻩ ﺩﻩ ﻛﻲ ﻋﺎﻟﻢ ﭘﻪ ﺧﺒﺮﻩ ﺩﺍ ﻛﺎ ﻧﻪ ﺳﺮﻩ ﻫﻴﭽﺎ ﻟﻪ ﻭﻓﺎ ﻣﻬﺮﻭﻳﺎﻥ
ﭘﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻛﻰ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﻲ ﻟﻪ ﻣﻬﺠﻮﺭﻩ ﻧﺴﻲ ﻏﺎښ ﭘﻪ ﮔﻮﺗﻲ ﻭﺍړﻩ ﺣﻴﺮﺗﻪ ﻟﻪ
ﻫﺮ ﻋﺎﺷﻖ ﭼﻪ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ ﺷﻲ ﻟﻪ ﺣﻀﻮﺭﻩ ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﻟﻪ ﻧﺪﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺩﻱ ﺎﻥ ﮊﻏﻮﺭﻱ
ﭼﻪ ﺗﺎﻳﺐ ﻛﺎ ﻣﺎ ﻟﻪ ﻓﺴﻖ ﻭ ﻓﺠﻮﺭﻩ ﻫﻤﺮﻩ ﺗﻮﺍﻥ ﻭ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻧﻪ ﮔﻢ ﭘﻪ ﺑﺨﺖ ﻛﻲ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﻛﻴﻨﻮﻡ ﺩ ﻛ ﺩ ﭘﺎﺳﻪ ﺣﻮﺭﻩ ﻭﻱ ﻛﻮﺩﻯ ﺗﻮﺭ ﻣﺪﻋﻴﺎﻧﻮ ﺩ ﻧﻈﺮ ﭘﻪ
ﻛﻪ ﻭﭺ ﺷﻮﻱ ﺩ ﭼﺎ ﻧﻢ ﻭﻱ ﻟﻪ ﻧﺎﺳﻮﺭﻩ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻧﻢ ﺑﻪ ﻫﺎﻟﻪ ﻭﭺ ﺷﻲ
ﺑﯥ ﭘﺮﻭﺍ ﻳﻢ ﺩ ﺳﺘ ﭘﻪ ﻴﺮ ﻟﻪ ﺍﻭﺭﻩ ﺯﻩ ﻋﺎﺭ ﻧﻪ ﻟﺮﻡ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﻟﻪ ﭘﻴﻐﻮﺭﻩ
ﭼﻪ ﻮﻙ ﻣﺎ ﻣﻨﻊ ﻛﻮﻱ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻟﻪ ﺷﻮﺭﻩ ږﺩﻯ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺩ ﺳﻤﻨﺪﺭ ﻣﻬﺮ ﺩ ﻣﻮﻣﻮ
ﻧﻮﺭﻩ ﺧﻮﺍﺭﻱ ﺑﻠﻪ ﺩﺍ ﺗﺮ ﻧﺸﺘﻪ ﻭﻟﻲ ﻧﺸﺘﻪ ﺧﻮﺍﺭﻱ ﺑﻠﻪ ﻤﺎ ﻫﺠﺮﺍﻧﻪ ﺑﯥ
ﺯﻩ ﺋﯥ ﻫﻢ ﻫﺴﻲ ﺑﯥ ﺻﺒﺮﻩ ﻛﻡ ﻫﺮ ﮔﻮﺭﻩ ﻟﻜﻪ ﺗﻪ ﭼﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻫﺮ ﮔﻮﺭﻩ ﺎﺋﺴﺘﻪ ﻛﯤ
ﻛﻪ ﺗﻪ ﻧﻪ ﻳﯥ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺳﭙﻴﻨﻪ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺗﻮﺭﻩ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺗﻮﺭ ﻭ ﺳﭙﻴﻦ ﻣﻲ ﺍړﻭﻱ ﺩﺍ ﻮﻙ ﺩﻱ
ﻻ ﭼﻪ ﻳﺎﺭ ﻭﺭ ﺳﺮﻩ ﻣﻞ ﺷﻲ ﻫﺎﻟﻪ ﮔﻮﺭﻩ ﻭﺍﻳﻢ ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﻪ ﺑﺪﻩ ﻟﻪ ﺭﻗﻴﺐ ﺩ
ﭘﻮﺭﻩ ﺑﺪﻩ ﻟﻪ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﺩ ﺗﻮﺑﻪ ﻫﺊ ﭼﻪ ﺋﯥ ﭘﻮﺭ ﺩ ﻣﺮﮒ ﺗﺮ ﭘﻮﺭﻩ ﭘﻮﺭﻱ ﻫﻴ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﻮﻙ ﭘﻪ ﻫﻮﻴﺎﺭۍ ﻭﺭ ﻭﺯﻱ ﻟﻪ ﻛﻮﺭﻩ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺳﻯ ﻋﺎﺷﻘﻲ
۹۸
ﺍﻏﻴﺎﺭﻩ ﻟﻪ ﻛﻡ ﻪ ﺑﻪ ﻃﻤﻊ ﻭﻓﺎ ﺩ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎ ﺑﻴﺎ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﻟﻪ ﻳﺎﺭﻩ
ﭼﻪ ﺩ ﺩﻭﺳﺖ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﻏﻢ ﺷﻲ ﻭﺭﺩ ﻭ ﺎﺭﻩ ﻟﻪ ﺩﻨﻮ ﺑﻪ ﺩ ﺎﺩۍ ﻃﻤﻊ ﻮﻙ ﻛﺎ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻃﻤﻊ ﺗﺮﯤ ﺩ ﻮ ﻛﻴﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭﻩ ﺷﻲ ﻫﻐﻮ ﻟﻪ ډﻳﺮﻩ ډﻳﺮﻩ ﻫﻢ ﮔﻠﻪ ﺩﺍ
ﺣﻴﻒ ﺧﻮ ﺩﺍ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﺷﻲ ﺩﻝ ﺁﺯﺍﺭﻩ ﺩﻝ ﺁﺯﺍﺭ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺁﺯﺍﺭ ﻛﺎ ﻣﺎﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﺗﺎ ﺑﯥ ﻭﻓﺎ ﻧﻪ ﻛﺎ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭﻩ ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ ﺧﻮ ﺗﺮ ﻣﻄﻠﻮﺑﻪ ﭘﻮﺭﻱ ﭘﻩ ﺩﻱ
ﻮ ﺧﻮ ﻣﺦ ﻛﻩ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺯړﻩ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﻛﻪ ﻟﻪ ډﻳﺮﻱ ﺣﻴﺎ ﻧﻪ ﮔﻮﺭﯤ ﻭ ﭼﺎ ﺗﻪ
ﻣﺰﺩﻭﺭﻩ ﻭﺗﻪ ﻣﻴﺮﻣﻦ ﻭ ﺭﺳﻲ ﺑﻪ ﻪ ﺣﻮﺭﻩ ﻭﺗﻪ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺳﺘﺎ ﺭﺳﻴﻱ ﻧﻪ
ﻛﺠﻮﺭﻩ ﻛﻪ ﻭﻱ ﺳﭙﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﻧﺘﺮ ﻛﻪ ﺭﺳﻴﻱ ﻧﻪ ﻗﺎﻣﺘﻪ ﺗﺮ ﻗﺪﻩ ﺗﺮ ﺳﺘﺎ
ﺗﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﭘﻮﺭﻱ ﺩﻱ ﺷﻤﻌﻪ ﺩﻩ ﺑﯥ ﻧﻮﺭﻩ ﺗﺮ ﻗﺎﻣﺖ ﭘﻮﺭﻱ ﺩﻱ ﺳﺮﻭ ﺩﻩ ﺳﺮ ﻛﻮﺯﯤ
ﻣﻨﻈﻮﺭﻩ ﻧﺎ ﻭﻱ ﻧﻈﺮ ﭘﻪ ﺋﯥ ﺎﭘﻴﺮۍ ﻫﺮ ﺳﻱ ﭼﻪ ﺩﻱ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﺎ
ﻣﺨﻤﻮﺭﻩ ﻛﻩ ﺻﻮﻓﻴﺎﻧﻮ ﺩ ﺩﻱ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﭼﻪ ﺗﺎ ﻣﻲ ﺩ ﺧﭙﻠﻮ ﺷﻮﻧﻭ ﻭﺭ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻛﻩ
ﺯﻩ ﺧﻮ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﻻړﻡ ﻟﻪ ﺷﻌﻮﺭﻩ ﺍﻭﺱ ﺗﻪ ﻭﺍﻳﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻪ ﺭﻧﮓ ﺩﻱ ﻭﺳﺘﺎﻳﻢ
ﺩﺳﺘﻮﺭﻩ ﻟﻪ ﺷﻲ ﻭﺗﻲ ﻮﻙ ﻛﻠﻪ ﮔﻪ ﺩﺍ ﺟﺬﺑﻪ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﻧﻪ ﺩﻩ ﻧﻮﺭ ﻪ ﺩﻩ
ﭼﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺩﻱ ﻛﻩ ﭘﻪ ﺧﻮﺏ ﻛﻲ ﺭﺍ ﺣﻀﻮﺭﻩ ﺍﻭﺱ ﺑﻪ ﺯﻩ ﺩ ﺷﺐ ﺧﻴﺰۍ ﻪ ﻣﻨﺖ ﻭﻛﻡ
ﻟﻮﺭﻩ ﺗﺮ ﺯﻭﻯ ﻗﺎﺑﻠﻪ ﻧﺎ ﺷﻪ ﺻﺪﻗﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻧﻨﮓ ﻭ ﭘﻪ ﻧﺎﻣﻮﺱ ﺗﺮ ﻟﻮﺭﻩ ﻛﻢ ﻭﻱ
ﺗﺮﺑﻮﺭﻩ ﻟﻪ ﺩﻩ ﻪ ﻫﻢ ﺗﺮﻟﻪ ﻧﻨﮕﻴﺎﻟ ﻪ ﻭﻱ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ ﻧﻨﮕﻴﺎﻟﻲ ﺗﺮﺑﺮﻭﻧﻪ
ﮔﻮﺭﻩ ﭘﺎﻮ ﭘﻪ ﻣﻴﻮﯤ ﺑﯥ ﻭﻧﻪ ﻟﻜﻪ ﺧﻮﺏ ﺭﻭﺋﻲ ﺑﯥ ﺩﻟﺒﺮۍ ﻪ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﺯﻧﺒﻮﺭﻩ ﻟﻪ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﭼﺎ ﺩﻱ ﻧﻪ ﺷﻬﺪ ﻭﺷﻮﻩ ﻏﺰﺍ ﻭﻛﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﻏﻠﻮﺯﻱ ﺩ ﻛﻪ
ﺩ ﻃﺒﻴﺐ ﻟﻪ ﻗﺪﺭﻩ ﭼﺎ ﺯﺩﻩ ﺑﯥ ﺭﻧﻮﺭﻩ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺎﻳﺴﺘﻪ ﺅ ﻗﺪﺭ ډﻳﺮ ﺩﻱ
ﻧﻦ ﻭﻟﻲ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﻳﯥ ﺑﯥ ﺗﺪﺑﻴﺮﻩ ﺗﺮﻭ ږﻳﺮﻩ ﻭﻛﺎږﯤ ﻜﻨﺪﻥ ﺩ ﻭﻗﺖ ﭘﻪ ﭼﻪ
ﺩﻟﮕﻴﺮﻩ ﮔﺮﺯﻱ ﻧﻦ ﻻ ﻏﻤﻪ ﻫﻐﻪ ﻟﻪ ﻫﺮ ﺳﻱ ﭼﻪ ﻛﺎﻧﺪﻩ ﻏﻢ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﻭﻳﻨﻲ
ﻭﻟﻲ ﻧﻦ ﺩ ﭘﻴﺮ ﻃﻠﺐ ﻧﻪ ﻛﯤ ﺑﯥ ﭘﻴﺮﻩ ﭘﻴﺮﺍﻧﻮ ﺩ ﭘﻨﺪ ﺍﺭﻣﺎﻧﻮﯤ ﺳﺒﺎ ﭼﻪ
ﻳﺎﺩ ﺩ ﻏﻴﺮ ﭼﻪ ﻟﺮﻱ ﻧﻪ ﻛﯤ ﻟﻪ ﺿﻤﻴﺮﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻳﺎﺩ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺎﻱ ﻪ ﺭﻧﮓ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻧﺴﻲ
ﻓﻘﻴﺮﻩ ﻭﻱ ﭼﺮﻱ ﻫﺴﻲ ﺩﺍ ﻓﻘﻴﺮﻱ ﭼﻪ ﺩ ﻮﻙ ﭘﻪ ﻃﻠﺐ ﮔﺮﺯﯤ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻫﻴﺮ ﺩﻱ
ﺯﻫﻴﺮﻩ ﭘﺴﻲ ﺁﺷﻨﺎ ﭘﻪ ﺷﯥ ﻣﻪ ﺯﻫﻴﺮ ﺩﻏﻪ ﻏﻢ ﺩﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺑﺪﻝ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺷﺎﺩۍ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺧﻮﻧﻪ ﺩ ﺧﺎﻃﺮ ﻭﻱ ﭘﺮﯤ ﻣﻨﻴﺮﻩ ﮔﺮﺯﻱ ﻫﺮ ﺳﻱ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻣﺦ ﭘﻪ ﺭﻭﺎ
ﺗﺎﺛﻴﺮﻩ ﻟﻪ ﻟﺒﻮ ﻟﻌﻠﻠﻮ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﺮﺍﺗﻪ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﻭ ﭘﻪ ﺍﻭﺑﻮ ﻭﻯ
۹۹
ﻭ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺗﻪ ﺧﭙﻞ ﺁﺷﺎﻧﺎ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻧﻈﻴﺮﻩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﺎﻳﺴﺘﻪ ډﻳﺮ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﺯﻧﻴﺮﻩ ﻟﻪ ﺯﻟﻔﻮ ﺗﻮﺭﻭ ﺩ ﻧﻪ ﺑﺎﺭﻱ ﮔﺮﺯﻡ ﻃﻠﺐ ﭘﻪ ﺁﺯﺍﺩۍ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺯﻩ
ﺩﺭﻳﻐﻪ ﺩﺭﻳﻐﻪ ﺩﺭﻳﻐﻪ ﭼﻪ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﯥ ﺑﻬﺎﺭﻩ ﻭﻗﺖ ﺩ ﻧﻮ ﺑﻬﺎﺭ ﺩﻱ ﺯﻩ ﺟﺪﺍ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﻳﺎﺭﻩ
ﺷﻨﯥ ﻟﻮﺧﻱ ﺧﻴﮋﻱ ﻟﻪ ﻧﺘﺮﻭ ﻟﻪ ﭼﻨﺎﺭﻩ ﺍﻭﺭ ﺩ ﺧﻮږﻭ ﺯړﻭﻧﻮ ﭼﻪ ﺩ ﻏﺮﻩ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺑﻠﻴﻱ
ﺁﺯﺍﺭﻩ ﻟﻪ ﻋﺎﺷﻘﻮ ﺩ ﻭﻭﻳﺮﻳﻩ ﺭﺍﺷﻪ ﺩﺍ ﻪ ﻋﺎﺟﺰﻱ ﺩﻩ ﭼﻪ ﺯﻩ ﻛﻢ ﭘﻪ ﻛﺎﻏﺬ ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﻭﻳﻨﻲ ﺩﻱ ﺑﻬﻴﻱ ﺩ ﺯړﮔﻮﻲ ﻟﻪ ﭘﺮﻫﺎﺭﻩ ﺩﺍ ﻪ ﺍﻭﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺑﻬﻴﻱ ﻟﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻮ
ﺭﺍﺷﻪ ﺍﯤ ﻃﺒﻴﺒﻪ ﮔﻮﻧﺪﻱ ﻣﺮﻡ ﺩ ﺭﺏ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﺭﻧ ﻣﻲ ﻫﺴﻲ ﺳﺨﺖ ﺩﻱ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺯﻳﺎﺗﻴﻱ
ﺳﻴﻨﺪ ﺩ ﺍﻭﻮ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﭼﻪ ﺭﺍﻏﻠﻲ ﻟﻪ ﻛﻬﺴﺎﺭﻩ ﻏﺮﻭﻧﻪ ﺩﻱ ﻧﻳﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺣﺎﻝ ﻤﺎ ﺧﺒﺮﻳﻱ
ﺭﺍﺷﻪ ﻛﻪ ﺋﯥ ﺍﻭﺭﻱ ﺩ ﺭﺑﺎﺏ ﻟﻪ ﻫﺮﻩ ﺗﺎﺭﻩ ﻧﻮﺭ ﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻭﺍړﻩ ﺩﺍ ﻧﺎﺭﯤ ﺩ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﺩﻱ
ﺧﭙﻞ ﺩﻱ ﻛﻪ ﭘﺮﺩﻱ ﺩﻱ ﺭﺍﺗﻪ ﻧﻪ ﮔﻮﺭﻱ ﻟﻪ ﻋﺎﺭﻩ ﺯﻩ ﻳﻮ ﺧﻮﺍﺭ ﻭ ﺯﺍﺭ ﻳﻤﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻛﻲ
ﻟﺘﺎړﻩ ﺗﺎﺧﺖ ﭘﻪ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﺩ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻭﺭﺍﻥ ﺷﯥ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎﺯﺍﺭﻩ ﺗﺎړﻩ
ﺑﺎﺩ ﺧﺰﺍﻥ ﺋﯥ ﺩ ﺯړﻩ ﻣﻴﻨﻪ ﻛﻩ ﻭﻳﺠﺎړﻩ ﻻ ﻏﻨﭽﯥ ﭘﻪ ﺑﺎﻍ ﻛﻲ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺳﭙ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻧﺎړﻩ ﻟﻪ ﭘﺮﻳﺴﺘﻪ ﺋﯥ ﻗﻮﻟﻪ ﻻﻟﻪ ﺩ ﻭﺍﻟﻮﺕ ﻟﻮﺭﻱ ﻓﻨﺎ ﺩ ﭘﺮﯤ ﺑﺎﺩ ﻫﺴﻲ
ﺧﺍړﻩ ﻛﺎ ﺭﻧﮓ ﺳﻞ ﻛﻪ ﺫﻛﺮ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﻪ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺩ ﺑﺎﺯ ﻭ ﺩ ﻫﻤﺎﻱ ﻭﻱ
ﭘﻪ ﻧﺮﻣ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻭﭼﻪ ﺗﺮﺍړﻩ ﻛﻪ ﺳﻞ ﺯﺭ ﻛﺎﻟﻪ ﭘﺮﯤ ﺗﻴﺮ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺍﻭﺑﻮ ﻛﻲ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺣﺎﻝ ﺋﯥ ﺎﻧﻜﻨﺪﻥ ﺷﻲ ﻋﻤﺮ ﻭﺍړﻩ ﺗﺮ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﻋﻤﺮﻩ ﻧﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﻬﺘﺮ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﻴﻞ ﺩﻱ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ ﺗﺮﻭﻟﻪ ﺧﻼﺻﻪ ﺑﻨﺪﻱ ﻪ ﻳﯥ ﺍﯤ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﻛﻠﻪ ﻣﺮﯤ ﻟﻪ ﻟﻮږﻱ ﻛﻠﻪ ﻣﺮﯤ ﭘﻪ ډﻳﺮ ﺧﻮﺍړﻩ ﻛﻠﻪ ﭘﻪ ﻧﻤﺮ ﺳﻮﺯﯤ ﻛﻠﻪ ﺭﻳﺩﯤ ﭘﻪ ﺳﺎړﻩ
ﻧﻪ ﺋﯥ ﻫﻐﻪ ﻭږﻱ ﭘﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻣﺎړﻩ ﻭﺍړﻩ ﭘﻪ ﻏﻮﻏﺎ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺭﺍﻏﻠﻲ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﻱ
ﻛﻠﻪ ﻭﺑﻠﻪ ﻛﻴﺩﻱ ﻻﺱ ﭘﻪ ﺗﻮﺭﻩ ﭘﻪ ﭼﺎړﻩ ﻛﻠﻪ ﻻﺱ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺑﻞ ﺗﻪ ﻛﻴﺩﻱ ﺗﻮﺿﻊ ﻛﻱ
ﺩﺭﺳﺖ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻏﻤﻮﻧﻮ ﭘﻪ ﺩﺭﺩﻭﻧﻮ ﻭﻻړﻩ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺩ ﺁﺩﻡ ﭼﻪ ﻛﯤ ﺧﻤﻴﺮ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﻮ
ﭘﻴ ﺑﻪ ﭘﻪ ﻫﻐﻪ ﺷﻲ ﭼﻪ ﻭﺍﻫﻪ ﺷﻲ ﻫﻢ ﺗﺎړﻩ ﻪ ﺷﻮ ﻛﻪ ﻮﻙ ﻧﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻭﻫﻞ ﻛﺎ ﻳﺎ ﺗﻝ ﻛﺎ
ﻫﺮ ﭼﺎ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﻛﻲ ﺧﭙﺴﺮ ﻭﮊﺍړﻩ ﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻮﻙ ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﺧﺎﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﻟﺤﺪ ﻛﻲ
ﻳﻮﻥ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻻﺭﻱ ﻫﻢ ﺩ ﻮﺍﻥ ﻫﻢ ﺩ ﺯﺍړﻩ ﻭﻳﻨﻲ ﻭﺍړﻩ ﺗﻠﻮﻧﻲ ﻫﻴﻮﻙ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭘﺎﺗﻲ ﺷﻮﻱ
ﻟﻮﻱ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻫﻠﻚ ﺩﻱ ﮐﻪ ﻋﺎﻥ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻭﺍړﻩ ﺯﻟﻔﻲ ﺩ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻫﺮ ﻮﻙ ﺋﯥ ﻃﻠﺒﮕﺎﺭ ﺩﻱ
۱۰۰
ﺯﺍﺭ ﺩ ﻫﻐﻪ ﭼﺎ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻟﻪ ﺩﺭﻩ ﻭﺷﺎړﻩ ﺳﺦ ﺩ ﻫﻐﻪ ﭼﺎ ﺩﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﺭ ﻛﻲ ﺋﯥ ﻗﺒﻮﻝ ﺷﻲ
ﺧﺪﺍﻱ ﺧﺒﺮ ﭼﻪ ﻛﻮﻡ ﻳﻮ ﻫﻐﻲ ﺗﺮﻛﻲ ﻭﻻړﻩ ﻣﺎ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺳﻼﻡ ﻛ ﻭﺭﺗﻪ ﺳﻠﻮ
ﻧﻮﺭ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﻲ ﺧﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻥ ﭘﻪ ﻏﻢ ﺩ ﺯړﻩ ﭼﻪ ﻏﺮﻗﺎﺏ ﺷﻲ ﺗﻮﺭ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﭘﻪ ﻏﻢ ﺩ ﺯړﻩ
ﺯړﻩ ﺩ ﻏﻢ ﭘﻪ ﻫﻠﻜﺎﻥ ﭘﻮﻫﻴﻱ ﻪ ﻋﺒﺚ ﻭﺍﻳﯥ ﻏﻢ ﺩ ﺯړﻩ ﻭ ﺑﻠﻬﻮﺱ ﺗﻪ
ﺯړﻩ ﺩ ﻣﺤﻜﻢ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺩﻱ ﺗﻟﻲ ﻣﺎ ﭘﻪ ﺑﻞ ﻣﺦ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺳﻮﺍ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻣﺨﻪ
ﺑﺎﻻ ﺗﺮ ﺩﯤ ﻫﺴﻲ ﺷﺎﻥ ﻗﺪﻡ ﺩ ﺯړﻩ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻋﺮﺵ ﻭ ﻛﺮﺳﻲ ﻻﻧﺪﻱ ﺗﺮ ﻗﺪﻡ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺁﺑﺎﺩ ﻛﺎ ﻮﻙ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺣﺮﻡ ﺩ ﺯړﻩ ﻟﻮﻳﻪ ﺩﻩ ﻛﻌﺒﻪ ﺩﺍ ﻛﻌﺒﯥ ﺗﺮ ﺧﻠﻴﻞ ﺩ
ﻣﺎ ﺩﻱ ﺍﻳﻲ ﭘﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻗﺪﻡ ﺩ ﺯړﻩ ﺯﻣﻜﻪ ﭘﻪ ږﺩﻱ ﻗﺪﻣﻮﻧﻪ ﺧﻠﻖ ﻧﻮﺭ ﻛﻪ
ﻳﻮ ﺧﻠﻮﺕ ﺩﻱ ﺩ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺳﻠﻢ ﺩ ﺯړﻩ ﭼﻪ ﺩ ﺍﺳﻤﺎﻥ ﺯﻣﻜﻲ ﺗﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻱ ﺩﺍ ﻣﻜﺎﻥ
ﭼﻪ ﻛﻱ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻃﺒﻴﺒﺎﻥ ﻣﺮﻫﻢ ﺩ ﺯړﻩ ﺯﻩ ﻣﺮﻫﻢ ﺩ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﭼﺎ ﻏﻮﺍړﻡ ﺑﯥ ﺭﺑﻪ
ﺯړﻩ ﺩ ﻫﻤﺪﻡ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻣﻮﻣﻲ ﻧﻪ ﻭﻟﻲ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﻫﻤﺪﻣﺎﻥ ډﻳﺮ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ
ﻋﻤﺮ ﻫﻴ ﻣﻌﻄﻠﻲ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺗﻠﻮﺍﺭ ﻛﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﭘﻮﺭﺗﻪ ﺷﻪ ﺩ ﻣﻴﻮ ﺟﺎﻡ ﺗﻴﺎﺭ ﻛﻩ
ﻫﺮ ﻧﻔﺲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻧﻔﺲ ﻟﻪ ﺗﻴﻐﻪ ډﺍﺭ ﻛﻩ ﻫﺮ ﺩﻡ ﺗﻴﻎ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻤﺎ ﭘﻪ ﮔﻠﻮ ﮔﺮﺯﻱ
ﻛﻩ ﺩﻟﺒﺎﺭ ﭘﻪ ﺑﻴﺨﻮﺩﺍﻧﻮ ﺩ ﻣﻲ ﺧﺎﺩ ﻧﺸﺘﻪ ﺑﻼ ﺑﻠﻪ ﻫﻮﺭﺗﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﺩۍ ﺗﺮ
ﻛﻩ ﻛﺮﺩﮔﺎﺭ ﺩ ﻧﻌﻤﺖ ﺩﺍ ﭘﻪ ﺷﻜﺮﺍﻧﻪ ﺩﺍ ﭘﻨﻪ ﻭﺭﻲ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﭼﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺩﻱ
ﻛﻩ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺷﺮﺍﺑﻮ ﺩ ډﻛﻪ ﻴﻪ ﻛﻪ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭ ﻏﻮﺍړﯤ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻭ ﭘﻪ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻛﻲ
ﻧﻨﺪﺍﺭﻩ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻧﮕﺎﺭ ﻛﻩ ﻮ ﺩﻱ ﺩﻭﻩ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻏﻳﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﻏﻮږ ﭘﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﻪ ﺑﺎﺳﻪ ﺧﭙﻞ ﻛﺎﺭ ﻛﻩ ﻫﻐﻪ ﻮﻙ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺗﻬﻤﺖ ﭘﺮﯤ ﻭﺍﻳﻪ ﻧﺸﻲ
ﮔﻮﺵ ﻭ ﻫﻮﺵ ﺩ ﻣﺤﺒﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻛﻩ ﻣﺪﻋﻲ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻭﺭﺷﻲ ﻫﻐﻪ ﻭﺍﻳﯩﻲ
ﭼﻪ ﺩﻱ ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﻳﺎﺭ ﺷﻲ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﻛﻩ ﺑﯥ ﻭﻓﺎ ﺩﻱ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻫﺮ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻭﺍړﻩ
ﻛﻩ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺧﺒﺮﻭ ﻧﺎ ﭘﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻭﺍﻳﻲ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭼﺎﺭﻱ ﻓﺎﻧﻲ ﺩﻱ
ﺗﻘﻮﱝ ﺩﺍﺭ ﺷﻪ ﻫﺎﻟﻪ ﻃﻤﻊ ﺩ ﺟﻨﺖ ﻛﻩ ﻛﻩ ﺯﺭﺍﻋﺖ ﻭ ﻛﺖ ﻫﺎﻟﻪ ﻭﺗﻩ ﺑﺎړﻩ
ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ ﺳﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩ ﺁﺧﺮﺕ ﻛﻩ ﻋﺎﻗﻼﻥ ﭘﻪ ﻭړﺍﻧﺪﻱ ﻲ ﭘﻪ ﻭﺭﺳﺘﻮ ﮔﻮﺭﻱ
ﻮ ﻻ ﻧﻪ ﻳﯥ ﻏﺮﻳﺐ ﺯﻳﺮﻣﻪ ﺩ ﻏﺮﺑﺖ ﻛﻩ ﺳﻢ ﺩ ﻻﺳﻪ ﻛﺎﺭ ﻫﺮ ﮔﻮﺭﻩ ډﻳﺮ ﻣﺸﻜﻞ ﺩﻱ
ﻻ ﭘﺨﻮﺍ ﺗﺮ ﺧﻠﻘﻮ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﻣﻼﻣﺖ ﻛﻩ ﭼﻪ ﻧﻮﺭ ﺧﻠﻖ ﻣﻼﻣﺖ ﺩﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﺍﻳﻰ
ﺧﻮ ﻫﻢ ﺩﺍ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﻫﻠﺘﻪ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﻛﻩ ﭼﻪ ﻋﻘﺒﲐ ﺗﻪ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﺍﺟﺮ ﻣﻮﻣﯥ
۱۰۱
ﺧﻮ ﻫﻢ ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻪ ﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻛﻩ ﻮ ﺑﻪ ﮔﻮﺭﯤ ﺩ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻭ ﻭﺭﻮ ﺷﭙﻮ ﺗﻪ
ﻛﻩ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭﺍﺧﻠﻪ ﺗﻠﻪ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺧﻮﺩ ﭼﻪ ﻧﻴﻜﻲ ﺑﺪﻱ ﭘﻪ ﺗﻠﻪ ﻛﻲ ﺗﻠﻞ ﺷﻲ
ﻛﻩ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺩ ﻗﻠﻌﻪ ﭘﻪ ﺩﻧﻨﻪ ﺳﺮ ﻛﻪ ﻟﻜﺮ ﺩ ﺣﺮﺹ ﻫﻮﺍ ﺩﺭﺑﺎﻧﺪﻱ ﺯﻭﺭ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﺣﻖ ﻏﻮﺍړﯤ ﺗﻪ ﻫﻢ ﻣﺦ ﭘﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻩ ﺩﺍ ﺑﻪ ﻧﺸﻲ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺍﻭ ﺩ ﺣﻖ ﻣﺦ ﻭﻯ
ﻮ ﺩﻱ ﺗﻮﺍﻥ ﺷﻲ ﺩ ﺟﻤﻠﻪ ﺯړﻭﻧﻮ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻩ ﻫﻐﻪ ﺯړﻩ ﭼﻪ ﻋﺮﺵ ﺍﻟﻪ ﺩﻱ ﮔﻮﺭﻩ ﻛﻮﻡ ﺩﻱ
ﺗﻪ ﻫﻢ ﭘﺎﻪ ﺩ ﻫﻐﻮ ﭘﻪ ﻴﺮ ﻫﻤﺖ ﻛﻩ ﻭړﺍﻧﺪﻧﻲ ﻫﻢ ﻭﺍړﻩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺳﻱ ﻭﻭ
ﺑﺎﺭﻱ ﭘﻮﺭﺗﻪ ﺷﻪ ﻳﻮ ﺑﻞ ﺭﻧﮕﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﻛﻩ ﺩﻱ ﻓﺎﻧﻲ ﻭﺍړﻩ ﻫﻤﻪ ﭼﺎﺭﻱ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ
ﺩﺭﻭﻣﻪ ﺑﻠﻪ ﺧﻮﺍ ﺩﺍﺭﻭ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﻩ ﺷﻲ ﻧﻪ ﺩﺍﺭﻭ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺩ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﭘﻪ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﻣﺮﺳﺘﻪ ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﻭﺍړﻩ ﻟﺖ ﭘﺖ ﻛﻩ ﻮ ﺩﻱ ﺣﻖ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻣﻪ ﺟﺎﺭ ﻭﻭﺯﻩ
ﺩﻏﻪ ﭘﺴﻪ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﻞ ﺗﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﻩ ﻭﺍﺧﻠﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺗﻪ ﺍﻭﻝ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺍﯤ
ﻛﻩ ﺗﺮﻛﻪ ﻣﺎ ﭘﻪ ﻫﻐﻪ ﻭﺭځ ﺧﭙﻠﻪ ﺭﺿﺎ ﭼﻪ ﻣﻰ ﻣﻴﻨﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻪ ﺗﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻩ
ﻛﻩ ﻭﻓﺎ ﭘﻪ ﻗﺒﻮﻟﻪ ﺟﻔﺎ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺎ ﺍﻭﺱ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺭﺿﺎ ﺟﻔﺎ ﻛﯤ ﻛﻪ ﻭﻓﺎ ﻛﯤ
ﺑﯥ ﻟﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺗﺎ ﺧﻨﺪﺍ ﻛﻩ ﻣﺎ ﮊړﺍ ﻛﻩ ﻭ ﭘﻪ ﮔﻮﻫﺮ ﻛﻠﻪ ﻮﻙ ﭘﻴﺮﻱ ﮔﻞ ﭘﻪ ﻟﻌﻠﻮ
ﻛﻮﻡ ﻭﮔﻯ ﭘﻪ ﻫﻮﺱ ﺩ ﻏﻢ ﺳﻮﺩﺍ ﻛﻩ ﺑﯥ ﻟﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻏﻢ ﭘﻪ ﻫﻮﺱ ﭘﻴﺮﻡ
ﭼﻪ ﻳﻮﻩ ﻭﺭﺗﻪ ﻜﻨﻞ ﻛﻩ ﺑﻞ ﺩﻋﺎ ﻛﻩ ﺩﻭﻩ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﺍ ﺭﻧﮓ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭼﺎ ﻟﻴﺪﻟﻲ
ﺗﺎ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻪ ﻣﺦ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ ﺷﺎ ﻛﻩ ﻣﺎ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻪ ﺷﺎ ﻭ ﺗﺎ ﺗﻪ ﻣﺦ ﻛ
ﻋﺸﻖ ﻋﺎﻟﻰ ﭘﺎﻳﻪ ﺩ ﻫﻴﺮ ﺍﻭ ﺩ ﺭﺍﻧﺠﺎ ﻛﻩ ډﻳﺮ ﻫﻨﺪﻛﻰ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﮔﺮﺯﻯ ﺩ ﭼﺎ ﻳﺎﺩ ﺩﻱ
ﻛﻩ ﺟﻔﺎ ﮔﻞ ﺩ ﻏﻨﺪﻟﻴﺐ ﻗﺒﻮﻟﻪ ﭼﻪ ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺋﯥ ﺗﺮ ﻫﻤﻪ ﺅ ﻧﺎﻡ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻪ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻏﻪ ﺧﻮﺍﺭﻱ ﭘﻪ ﺑﺤﺮﻩ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻛﻩ ﺯﺩﻩ ﻪ ﻏﻤﻪ ﻟﻪ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﺎ
ﻛﻩ ﭘﺮﻭﺍ ﻪ ﺭﻗﻴﺒﺎﻧﻮ ﺩ ﻣﺎ ﮔﻪ ﺎﺭﻳﻱ ﻫﻢ ﺳﭙﻴﻮ ﺗﺮ ﻳﺎﺭ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ
ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺭﻭﻳﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﻤﺎ ﺛﻨﺎ ﻛﻩ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺣﺴﻦ ﺛﻨﺎ ﺧﻮﺍﻥ ﻳﻢ
ﺧﻮښ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﻯ ﺟﻠﻴﺎ ﺯﻩ ﻧﻪ ﻳﻢ ﺧﻮښ ﺩ ﺳﺮﻭ ﮔﻠﻮﻧﻮ ﭘﻪ ﺳﺎﻳﺎ ﺯﻩ
ﺳﻮﻱ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﻳﻤﻪ ﺑﺴﻴﺎ ﺯﻩ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﺳﻮﻱ ﻬﺮ ﻭﺭﺍﻥ ﻭﻱ ﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺩﻱ ﻣﻮﻣﻢ ﭘﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺭﺘﻴﺎ ﺯﻩ ﺧﭙﻠﻮﻡ ﺑﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺭﻧﮓ ﭼﻪ ﺧﭙﻠﻴﯤ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻪ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍﺷﯥ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺎ ﺯﻩ ﻧﻦ ﺭﺍﻏﻠﻲ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻳﯥ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻥ ﻛﯤ
ﻛﺎﺷﻜﻰ ﺑﻴﺎ ﻣﻮﻣﻢ ﻓﺮﺻﺖ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻧﻴﺎ ﺯﻩ ﺩﺍ ﺍﻭږﺩﯤ ﻭﻋﺪﯤ ﭼﻪ ﺗﻪ ﻛﻮﯤ ﺻﻨﻤﻪ
ﻏﻮڅ ﻛﻡ ﻏﻮڅ ﻛﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ ډﻳﺮﻱ ﺣﻴﺎ ﺯﻩ ﭼﻪ ﻟﻪ ډﻳﺮﻱ ﺣﻴﺎ ﻧﻪ ﮔﻮﺭﯤ ﻭ ﭼﺎ ﺗﻪ
۱۰۲
ﺳﻨﮓ ﺁﻫﻦ ﻳﻢ ﺁﺩﻡ ﻧﻪ ﻳﻤﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺯﻩ ﭼﻪ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻟﻪ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺩﻱ ﻣ ﻧﻪ ﻳﻢ
ﮊﺍړﻡ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﻪ ﻧﻪ ﻳﯥ ﺍﻭ ﻳﺎ ﺯﻩ ﻛﻪ ﺟﻮړﻩ ﺗﻠﻲ ﻮﻙ ﻭ ﻗﺒﺮﻭ ﺗﻪ ﺩﺭﻳﻐﻪ
ﺯﻩ ﺁﺳﻴﺎ ﺗﺮ ﻭ ﻓﻠﻚ ﺗﺮ ﻳﻢ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺳﻴﻼﺑﻪ ﻟﻪ ﺍﻭﻮ ﺧﭙﻠﻮ ﺩ ﻫﻤﻴﻬﺸﻪ
ﻫﺴﻲ ﮔﺮﺯﻡ ﻟﻜﻪ ﺧﺲ ﭘﺎﺱ ﭘﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺯﻩ ﻛﻪ ﻮﻙ ﻗﻴﺎﺱ ﻤﺎ ﺩ ډﻳﺮﻭ ﺍﻭﻮ ﻭﻛﺎ
ﻛﺎﺷﻜﻲ ﻣﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ ﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺯﻩ ﺷﻢ ﻧﻪ ﻛﻮﻟﻰ ﺛﻨﺎ ﻳﺎﺭ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺯﻩ
ﺭﺍﺷﻪ ﺭﺍﺷﻪ ﺍﻧﺪﺍﻣﻪ ﮔﻞ ﻗﺪﻩ ﻭ ﺳﺮ ﺭﺍﺷﻪ ﺭﺍﺷﻪ ﺁﺭﺍﻣﻪ ﺯړﻩ ﺩ ﻤﺎ ﺍﻱ
ﺭﺍﺷﻪ ﺭﺍﺷﻪ ﺍﻣﺎﻣﻪ ﻭﺍړﻭ ﻫﻤﻪ ﺩ ﭼﻪ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﺧﻮﺑﺎﻥ ﺩﻱ ﻣﻘﺘﺪﻳﺎﻥ ﺩﻱ
ﺭﺍﺷﻪ ﺭﺍﺷﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻣﻪ ﻣﺸﺘﺎﻗﻮ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺩ ﺣﺮﻣﺖ ﻫﻴ ﻧﺸﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﯥ
ﺭﺍﺷﻪ ﺭﺍﺷﻪ ﺍﻳﺎﻣﻪ ﻟﻪ ﻭﻳﺮﻳﻡ ﺯﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺯﺩﻩ ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﻫﺴﻰ ﻭﻗﺖ ﻭﻱ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﭼﺎﺭﻱ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺑﯥ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﺭﺍﺷﻪ ﺭﺍﺷﻪ ﻧﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻭﻓﺎ ﻛﯤ ﻛﻪ ﺟﻔﺎ ﻛﯤ
ﺗﻠﻪ ﺩﻱ ﺗﻠﻪ ﺩﻱ ﻟﻪ ﺩﯤ ﮔﺮﺍﻣﻪ ﺭﺍﺷﻪ ﺭﺍﺷﻪ ﺩﻱ ﺭﺑﺎﻁ ﻣﺴﺎﻓﺮﻭ ﺩ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺍ
ﺭﺍﺷﻪ ﺭﺍﺷﻪ ﻓﺎﻣﻪ ﻻﻟﻪ ﺑﻮﻳﻪ ﻋﻨﺒﺮ ﺧﻮﻳﻪ ﻣﻠﻚ ﻣﻮﻳﻪ ﺳﻨﺒﻞ ﺭﻭﻳﻪ ﭘﺮﻱ
ﺭﺍﺷﻪ ﺭﺍﺷﻪ ﺗﻤﺎﻣﻪ ﻣﺎﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺷﭙﻪ ﻻ ﭘﺮﻳﺩﻩ ﺭﻭﺎ ﻭﺭځ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺷﭙﻪ ﺷﻮﻩ
ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻰ ﺩ ﺣﺒﺸﻮ ﺗﻮﺭ ﻟﻜﺮ ﺷﻪ ﺑﻴﺎ ﻣﻰ ﺯړﻩ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ ﻣﺴﺨﺮ ﺷﻪ
ﻭﻟﻲ ﻳﻮ ﻫﻢ ﻫﺴﻲ ﻧﻪ ﻭ ﭼﻪ ﻛﺎﺭﮔﺮ ﺷﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻣﻲ ﺩ ﺩﻋﺎ ﻏﺸﻰ ﮔﺬﺍﺭ ﻛﻝ
ﻳﺎ ﻧﺎﺭﯤ ﺩ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﺩﻱ ﻳﺎ ﻣﺤﺸﺮ ﺷﻪ ﻭ ﻫﺮ ﻟﻮﺭ ﺗﻪ ﭼﻪ ﻏﻮږ ﺑﺎﺳﻤﻪ ﻏﻮﻏﺎ ﺩﻩ
ﺷﻪ ﮔﺬﺭ ﺋﯥ ﻟﻴﻮﻧﻴﻮ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﺩ ﭼﻪ ﻭﺍﻋﻈﺎﻥ ﺧﻮ ﻭﻋﻆ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺑﺎﺭﻱ ﻪ ﻛﺎ
ﺷﻪ ﭘﺴﺮ ﻤﺎ ﻫﻐﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺩﻳﺪﻥ ﭘﻪ ﭼﻪ ﭘﺪﺭ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺋﯥ ﻣﺎ ﺗﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛ
ﭼﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺩﺭﻩ ﻭﻭﺕ ﺩﺭ ﺑﺪﺭ ﺷﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺩﺭ ﻛﻲ ﭼﻪ ﭘﺮﺍﺗﻪ ﺩﻱ ﻧﻴﻜﺒﺨﺘﺎﻥ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﮔﻨﻭﻥ ﺋﯥ ﭘﻪ ﭘﺮﻫﺮ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﭘﺮﻫﺮ ﺷﻪ ﺩ ﻋﺸﻖ ﺯﺧﻢ ﺑﻪ ﻮﻙ ﻪ ﮔﻨﻱ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻞ ﺩ ﻧﻤﺮ ﺩ ﭘﺎﺳﻪ ﻧﻤﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻪ ﭘﻪ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻣﻰ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺩﻟﺒﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﺸﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻪ ﻳﺎ ﻃﺎﻟﻊ ﺩ ﺯﻣﺎﻧﯥ ﻳﺎ ﻤﺎ ﺑﺨﺖ ﺩﻱ
ﺩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺑﻴﺎ ﻧﻈﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻪ ﭼﻪ ﻗﺎﺻﺪ ﺩ ﻭﺭﻙ ﻳﻮﺳﻒ ﺯﻳﺮﻱ ﭘﺮﯤ ﻭﻛ
ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ ﭼﻪ ﺩﺍ ﺷﻮﺭ ﻭ ﺷﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻪ ﻋﺸﻖ ﺩﻱ ﺩﺍ ﻛﻪ ﻳﻮ ﻓﺴﺎﺩ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﺎﺧﻪ ﺋﯥ ﺩ ﻏﻢ ﺛﻤﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻪ ﺩﺭﻳﻐﻪ ﻧﺨﻞ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻣﻪ ﻭﻱ ﺯﺭﻏﻮﻥ ﺷﻮﻱ
ﺧﻮ ﻫﻢ ﻣﺎ ﻟﺮﻩ ﺩﺍ ﺳﺨﺖ ﺳﻔﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻪ ﻣﻼﺋﻚ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﺩﻱ
۱۰۳
ﭘﻪ ﭘﺮﻫﺮ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﻲ ﺑﻞ ﭘﺮﻫﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻪ ﻳﻮ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ ﺑﯥ ﻧﻴﺎﺯﻱ ﺑﻞ ﻋﺎﺷﻘﻰ ﺷﻮﻩ
ﭘﻪ ﻫﺮ ﺗﻦ ﻛﻲ ﭼﻪ ﺩﻏﻪ ﺍﺛﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻪ ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﺭﻭﻍ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﻟﻪ ﺭﻧﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺷﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﭘﺴﺮ ﻟﺌﻴﻢ ﺋﯥ ﭘﺸﺘﻪ ﻟﻪ ﭼﻪ ﺩ ﻧﺎ ﺍﻫﻞ ﺯﻭﻱ ﭘﻪ ﭘﻼﺭ ﭘﻪ ﻪ ﺎﺩﻱ ﻛﺎ
ﺷﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻫﻨﺮ ﺩﺍ ﺩﻭﺭ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻛﺎ ﻫﻨﺮ ﻋﻴﺐ ﻛﻮﻱ ﻋﻴﺐ ﻫﻨﺮ ﭼﻪ
ﭼﻪ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﻣﻲ ﺩ ﺍﻏﻴﺎﺭ ﭘﻪ ﺷﻜﻞ ﻴﺮ ﺷﻪ ﻫﻴ ﻣﻰ ﻧﻪ ﺯﺩﻩ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﺩﺍ ﻪ ﭘﻴﺮ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﺳﭙﻰ ﮔﺎﻪ ﻫﻐﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺷﻴﺮ ﺷﻪ ﻭﮊﻧﻲ ﻻﺳﻪ ﻟﻪ ﺭﻗﻴﺐ ﺩ ﻣﻲ ﺯﻣﺎﻧﻪ
ﻫﻐﻪ ﻋﻴﺐ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻟ ﮔﺎﻪ ﺍﻭﺱ ډﻳﺮ ﺷﻪ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻏﻤﻮﻧﻮ ﻫﺴﻲ ﭘﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﻛﻡ
ﻪ ﭼﻪ ﻏﻮڅ ﻣﻲ ﺯړﻩ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ ﭘﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺷﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺗﻴﻎ ﻣﻲ ﻟﻮﺑﻲ ﻛﯤ ﺳﺰﺍ ﻣﻲ ﺩﺍ ﻭﻩ
ﺍﻭﺱ ﺑﻪ ﻪ ﻭﺍﻳﻢ ﻭ ﭼﺎ ﻭﺗﻪ ﭼﻪ ﺗﻴﺮ ﺷﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺩ ﻫﻴﭽﺎ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﻴﻮﺯﻱ ﺗﻴﺮ
ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﻞ ﺯﻫﺮ ﻭ ﮔﻨ ﻫﻴﺮ ﺷﻪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻪ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻛﻩ ﺗﻠﺨﻪ
ﺳﻜﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﺩﻟﻪ ﻫﻴﺮ ﺷﻪ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻧﻪ ﭘﻪ ﻭﻓﺎ ﻳﺎﺩﻧﻪ ﭘﻪ ﺟﻔﺎ ﻭﻱ
ﺟﺮﺱ ﻜﻪ ﭘﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻭ ﭘﻪ ﭼﻐﺎﺭ ﺷﻪ ﭼﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﺋﯥ ﺳﻴﻨﻪ ﭼﺎﻛﻪ ﺯړﻩ ﺍﻓﮕﺎﺭ ﺷﻪ
ﺷﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﭘﺎﻴﺪﻩ ﺧﻮﺑﻪ ﻟﻪ ﻏﻔﻠﺖ ﺩ ﻭﺷﻮﻩ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻘ ﺩ ﻧﺪﺍ ﭼﻪ
ﻟﻜﻪ ﻏﻮﻙ ﻫﺴﻲ ﭘﻪ ﺑﺤﺮ ﻛﻲ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﺷﻪ ﻛﺎﺭ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺩ ﺭﻳﺎ
ﻟﻜﻪ ﻣﺎﻝ ﭘﻪ ﺧﻤﺮﻭ ﺧﺮڅ ﺩ ﺧﻤﺮ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻪ ﺩ ﺟﺎﻫﻞ ﺯﻫﺪ ﭘﻪ ﺯﻫﺪ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺷﻪ ﻏﺒﺎﺭ ﺗﺶ ﺍﺑﺮ ﺑﺎﺭﺍﻧﻪ ﺑﯥ ﻟﻜﻪ ﺩﻱ ﭘﻮﭺ ﻭﺍړﻩ ﻧﺎﺩﺍﻧﺎﻧﻮ ﺩ ﻣﺸﻘﺖ
ﻟﻜﻪ ﮔﻨﺞ ﺩ ﻛﺘﺎﺑﻮﻧﻮ ﭘﻪ ﺧﺮﻩ ﺑﺎﺭ ﺷﻪ ﻋﺎﻟﻤﺎﻧﻮ ﻋﻤﻠﻮ ﺑﯥ ﺩ ﻋﻠﻤﻴﺖ
ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺩ ﻧﺎﺻﺤﺎﻧﻮ ﻪ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﺷﻪ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻭ ﻧﺎ ﺍﻫﻞ ﻭ ﻧﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻪ
ﻟﻜﻪ ﺩﺭ ﭘﻪ ﻻﺱ ﺩ ﻃﻔﻞ ﻫﺴﻲ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻛﻼﻡ ﭘﻪ ﻏﻮږ ﺩ ﺑﯥ ﻫﻨﺮﻭ
ﻛﻪ ﻟﻪ ﺑﺨﺘﻪ ﻣﻲ ﻳﺎﺭﻱ ﻏﻮﺘﻪ ﻳﺎﺭ ﻧﻪ ﺷﻪ ﻛﻪ ﭘﻪ ﻋﻘﻞ ﭘﺴﯥ ﻻړﻡ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺷﻪ
ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺳﻴﻨﺪ ﻤﺎ ﺩ ﺍﻭﻮ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻧﻪ ﺷﻪ ﻏﺮﻭﻧﻪ ﻏﺮﻭﻧﻪ ﺧﻮﺏ ﭘﻪ ﺎﻜﻲ ﺍﻭﺑﻮ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﭼﻪ ﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﻣﻲ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﺷﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﻱ ﭼﻪ ﻛﻢ ﺑﺨﺖ ﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﻳﻢ
ﭼﻪ ﺳﻱ ﻭﺭﺗﻪ ﺩ ﺳﭙﻰ ﭘﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻧﻪ ﺷﻪ ﻣﺎ ﻏﻨﺪﻱ ﺍﻭ ﺭﻗﻴﺐ ﺳﺘﺎﺋﻲ ﻃﺎﻟﻊ ﮔﻮﺭﻩ
ﺩﺍ ﻤﺎ ﻧﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﻪ ﺷﻪ ﻭﻛ ﺳﺮﻩ ﺭﺍ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻠﻪ ﺳﻞ ﺋﯥ ﻛﻪ
ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ ﻣﻲ ﺑﻞ ﻫﻴﻮﻙ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭ ﻧﻪ ﺷﻪ ډﻳﺮ ﻏﻤﻮﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻭﺧﻮﺭﻣﻪ ﭘﺨﭙﻠﻪ
۱۰٤
ﻫﻐﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺑﯥ ﻻﺭﻱ ﻛﻱ ﭘﻪ ﻻﺭ ﻧﻪ ﺷﻪ ﻭﻛﻩ ﻭﺭﺗﻪ ﻧﺼﻴﺤﺘﻮﻧﻪ ﺳﻞ ﻣﻲ ﮐﻪ
ﭼﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩ ﻫﻐﯥ ﻣﺴﺘﻲ ﺁﺯﺍﺭ ﻧﻪ ﺷﻪ ﺳﻬﻞ ﻛﺎﺭ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺁﺯﺍﺭ ﺷﻢ
ﻟﻪ ﻧﻈﺮﻩ ﻣﻲ ﻫﺮ ﺳﻨﮓ ﺩﺭ ﻭ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺷﻪ ﭼﻪ ﻟﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻣﻲ ﺧﻮﻧﺎﺏ ﺩ ﺯړﻩ ﻋﻴﺎﻥ ﺷﻪ
ﺷﻪ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﮊړﺍ ﻫﻐﯥ ﺩ ﺍﺟﺮ ﭘﻪ ﺑﻴﺎ ﺧﺮﺍﺏ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﮊړﻝ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ
ﻟﻜﻪ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺩ ﺩﻤﻨﻮ ﭘﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺷﻪ ﻛﻡ ﺧﻼﺹ ﺁﻓﺘﻮ ﺟﻤﻠﻪ ﻟﻪ ﻛﻤﻴﻨ
ﺩ ﺧﻠﻴﻞ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺁﺗﺶ ﭘﺮﯤ ﮔﻠﺴﺎﻥ ﺷﻪ ﺩ ﻏﺼﯥ ﺯﻫﺮ ﺋﯥ ﺷﻬﺪ ﺷﻮﻝ ﭘﻪ ﺻﺒﺮ
ﻫﺴﻰ ﻧﻪ ﭼﻪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﺎ ﻭﺗﻪ ﻋﻴﺎﻥ ﺷﻪ ﻋﺸﻖ ﻳﻮ ﺩﺍﺩ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯨﻪ
ﺧﭙﻞ ﺧﻠﻮﺓ ﻣﻲ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﻭ ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﺷﻪ ﭼﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺯﻟﻔﻲ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺷﻮ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻧﻘﺶ
ﺩﻏﻪ ﺩﺭﺩ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻫﻢ ﺩﺭﺩ ﻭﻫﻢ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺷﻪ ﺩ ﺭﻧﻮﺭ ﻋﻼﺝ ﺗﺮﺧﻪ ﺗﺮﺧﻪ ﺩﺍﺭﻭ ﻭﻱ
ﺩ ﻋﻄﺎﺭ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺩ ﺍﻭﻮ ﺭﻭﺩ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﻪ ﭼﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺧﻮﻟﻮ ﺑﻮﻱ ﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍﻏﻲ
ﻫﻐﻪ ﻮﻙ ﭼﻪ ﺗﻴﺮ ﺗﺮ ﺎﻥ ﻭ ﺗﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺷﻪ ﻭﻱ ﺮﮔﻨﺪ ﺋﯥ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻐﻨﺎ ﺩ ﻋﻼﻣﺖ
ﭼﻪ ﮕﺮ ﺋﯥ ﻭﺭﻲ ﭼﺎﻙ ﺩ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﺷﻪ ﺩ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﭘﻪ ﭼﺎﮐﻮﻝ ﺋﯥ ﻪ ﻻﺭﻏﻪ ﻭﻱ
ﻣﺮﺩ ﻫﻐﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺯﻳﺮﻣﻪ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﺷﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻏﻤﻮﻧﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ ﺑﻪ ﻧﺎﺩﺍﻧﺎﻥ
ﭼﻪ ﺳﻱ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﺷﻪ ﻭﻱ ﻪ ﻧﻮﺭﻩ ﺑﻪ ﻧﺎﺩﺍﻧ ﺩ ﻧﺸﺎﻧﻪ
ﺑﺖ ﻛﻪ ﺟﻮړ ﺷﻪ ﺩ ﺳﺮﻭ ﺯﺭﻭ ﻧﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺷﻪ ﺁﺩﻣﻴﺖ ﻪ ﭘﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﺳﻤﻨﺪﺭ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﻛﻲ ﮔﻠﻌﺬﺍﺭ ﺷﻪ ﻛﻮﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺷﻪ ﻛﻲ ﻟﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ
ﺷﻪ ﻣﺮﻏﺰﺍﺭ ﻧﻮﻱ ﺑﻴﺎ ﺳﺮ ﭘﺮﻳﻜﻱ ﭘﻪ ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﻛﻪ ﮊﻭﻧﺪ ﻏﻮﺍړﯤ ﺳﺮ ﮔﻴﺎﻩ ﻛﻩ
ﺧﻮﺩ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺩ ﮔﻮﻫﺮ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﺷﻪ ﺩﺍ ﺗﺮﺧﯥ ﺍﻭﺑﻪ ﺑﻪ ﻪ ﻛﻮﯤ ﺩ ﺑﺤﺮ
ﭘﻪ ﻭﭺ ﻛﺎﻲ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﻧﻪ ﺩ ﻛﻬﺴﺎﺭ ﺷﻪ ﺑﯥ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﻧﻮﺭ ﺩ ﻫﻴﭽﺎ ﻣﻨﺖ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﺎﻥ ﭘﻪ ﻧﻤﺮ ﻛﻩ ﺳﺎﻳﺒﺎﻥ ﺩ ﻫﺮ ﺧﺎﻛﺴﺎﺭ ﺷﻪ ﻛﻪ ﺩ ﻭﻧﻲ ﭘﻪ ﻴﺮ ﮔﻞ ﻭ ﻣﻴﻮﻩ ﻏﻮﺍړﯤ
ﻻ ﭘﺨﻮﺍ ﺗﺮ ﺎﻥ ﻭړﻧﺒﻲ ﺩ ﺑﻞ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﺷﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﻪ ﺩﺳﺖ ﻛﻪ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻛﺎﺭ ﭘﻪ ﺩﺭﺳﺘﻮﻝ ﻳﯥ
ﺩ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻭ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱ ﻛﻩ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺭ ﺷﻪ ﻛﻪ ﺩﻱ ﻭﻳﺮﻩ ﺷﻲ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻲ ﺩﺭ ﻣﺎﻧﺪﮔ
ﺧﺎﻙ ﻧﺸﻴﻦ ﭘﻪ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﺷﻪ ﻛﻪ ﻫﻮﺍ ﺩﻱ ﺩ ﺟﻨﺖ ﭘﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺮﺯﻱ
ﻧﻨﺪﺍﺭﭼﻲ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﺩ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺷﻪ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺗﻮﺭﻩ ﺗﺎﺭﻳﻜ ﻛﻲ ﺭﻭﺎ ﻏﻮﺍړﯤ
ﺩ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﭘﻪ ﻭﻳﻨﻮ ﺳﻮﺭ ﻟﻜﻪ ﺍﻧﺎﺭ ﺷﻪ ﻛﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﺩﻱ ﺩ ﺳﺮﻭ ﺷﻮﻧﻭ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﻭﻱ
ﺷﻪ ﻧﻮﺑﻬﺎﺭ ﺩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻟﻜﻪ ﮊړﺍ ﭘﻪ ﻛﻪ ﺭﺍﺿﻲ ﻳﯥ ﭼﻪ ﺩﻱ ﺑﺎﻍ ﺷﻲ ﺩ ﺯړﻩ ﺳﺒﺰ
ﭼﻪ ﻮﻙ ﻭﺍﻳﯥ ﻋﺎﺷﻖ ړﻭﻧﺪ ﺩﻱ ﻫﻐﻪ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻘ ﻛﻲ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻭﺷﻮﯤ
۱۰٥
ﭘﻪ ﺳﺎﻏﺮ ﺩ ﻣﺎﻩ ﻭ ﻣﻬﺮ ﻣﻰ ﺁﺷﺎﻡ ﺷﻪ ﭘﺎﻪ ﻳﻮ ﻠﻪ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﺟﺎﻡ ﺷﻪ
ﺷﻪ ﻏﻼﻡ ﻟﺮﯤ ﺁﺯﺍﺩۍ ﺩ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻛﻪ ﻭﻱ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺑﻴﺎ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺍﻭﻟﻪ ﻟﻪ
ﺷﻪ ﺭﺍﻡ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺧﺎﻧﮕﻰ ﻣﺮﻍ ﻟﻜﻪ ﺩ ﺻﻴﺎﺩ ﻟﻪ ﻭﺣﺸﺘﻮﻧﻮ ﺧﭙﺴﺮ ﺧﻼﺹ ﻛﻩ
ﻛﻪ ﻟﻮﻳﻲ ﻏﻮﺍړﯤ ﺩ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﭘﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﺷﻪ ﮊﻭﻧﺪﻯ ﺎﻥ ﭘﻪ ﺯﻣﻜﻪ ﺧ ﻛﻩ ﻟﻜﻪ ﺗﺨﻢ
ﻟﻜﻪ ﺯﻣﻜﻪ ﻫﺴﻲ ﻻﻧﺪﻱ ﺗﺮ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺷﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺩ ﻛﻤﻴﻨ ﭘﻪ ﺧﻮﻱ ﻭﺧﻮﺭﻩ
ﻧﻨﺪﺍﺭﭼﻲ ﭘﻪ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﻛﻲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺑﺎﻡ ﺷﻪ ﮔﻮﺭﻩ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻫﺴﺘ ﺩ ﻛﻲ ﻧﻴﺴﺘ ﭘﻪ
ﺷﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﻭﻭﮊﻧﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﺗﺮ ﭘﺨﻮﺍ ﺎﻥ ﻭﺍﻳﻪ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺣﺎﻝ ﺧﭙﻞ ﻭﺗﻪ ﺩﻤﻦ ﻭ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻧﻮﺭﻭ ﺧﻠﻘﻮ ﺧﺎﺹ ﻳﯥ ﺩﻟﺘﻪ ﻋﺎﻡ ﺷﻪ ﭘﻪ ﻣﺴﺘﺎﻧﻮ ﻛﻲ ﺩ ﻋﻘﻞ ﺘﻦ ﻏﻞ ﺩﻱ
ﺩﻏﻪ ﭘﺴﻪ ﭘﻪ ﺻﻔﺖ ﺩ ﮔﻞ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﺷﻪ ﻛﻩ ﺯﺩﻩ ﮊﺑﻪ ﺑﻠﺒﻠﻮ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺍﯤ
ﻏﻢ ﺩ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺩ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﻮﺭﻩ ﺑﯥ ﺩﻳﻦ ﻣﻪ ﺷﻪ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ ﺳﻮﺩ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﻧﺎ ﺍﻣﻴﺪ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﻳﻪ ﻏﻮﻪ ﺟﺒﻴﻦ ﻣﻪ ﺷﻪ ﺑﺨﺘﻪ ﻛﻢ ﻟﺮﻱ ﻛﺸﺎﻯ ﮔﺮﻩ ﮔﺮﻩ ﻫﺮ
ﻮ ﺩﻱ ﺁﺏ ﻭ ﺩﺍﻧﻪ ﺷﺘﻪ ﺩﺍﻧﻪ ﭼﻴﻦ ﻣﻪ ﺷﻪ ډﻳﺮ ﺧﻔﺖ ﺩﻱ ﺩﺍﺭﻧﺪﻩ ﭼﻪ ﺩﺍﻧﻪ ﭼﻴﻦ ﺷﻲ
ﺎﻥ ﺣﻼﻝ ﻛﻩ ﻟﻜﻪ ﺯﺍﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﻪ ﺷﻪ ﻫﺮ ﻣﺮﻏﻪ ﭼﻪ ﺩ ﺑﻞ ﻏﻮﻲ ﺧﻮﺭﻱ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﻭﻱ
ﻟﻜﻪ ﺗﻴﺮږﻩ ﻫﺴﻲ ﭘﺮﻭﺕ ﭘﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻪ ﺷﻪ ﺩ ﺫﺭﯤ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﻃﻠﺐ ﺧﭙﻞ ﻛﻩ
ﻻﺱ ﭘﻪ ږﻳﺮﻩ ﻛﻩ ﺑﯥ ﻻﺳﻪ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﻣﻪ ﺷﻪ ﻛﺎﺭ ﭘﻪ ﺗﺶ ﻟﺴﺘﻮﻲ ﻧﻪ ﻛﻴﻱ ﺑﯥ ﻻﺳﻪ
ﻛﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﺩﻱ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻭﻱ ﺧﻮﺩﺑﻴﻦ ﻣﻪ ﺷﻪ ﻟﺮﻱ ﺳﺮﻩ ﺩﻱ ﺑﻴﻨﻲ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺩ ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺩ ﭼﻴﻦ ﻣﻪ ﺷﻪ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻛﻮﺭ ﻛﻲ ﺩﻱ ﺳﻔﺮ ﺩﻱ ﻛﻪ ﭘﻮﻫﻴﯤ
ﺗﻪ ﭘﻪ ﺯﻳﺮﻣﻪ ﺩ ﺑﻞ ﺁﺱ ﻭ ﺩ ﺯﻳﻦ ﻣﻪ ﺷﻪ ﺧﭙﻞ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺩﺭﺗﻪ ﻭﻻړ ﺯﻳﻦ ﻛﻱ ﺁﺱ ﺩﻱ
ﺷﻪ ﻣﻪ ﻧﺸﻴﻦ ﻫﻤﻨﺸﻴﻨﻮ ﻫﺴﻲ ﺩﯤ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﻧﻪ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺗﻘﻮﱝ ﭼﻪ
ﻧﺴﻴﻪ ﻧﻘﺪ ﺒﻠﻪ ﺑﻴﻞ ﻛﻩ ﺍﻭﺗﺮ ﻣﻪ ﺷﻪ ﭘﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺩ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺅ ﺯړﻩ ﻭﺭ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﺷﻪ ﻣﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﯥ ﺭﻫﺰﻧ ﻟﻪ ﻓﻠﻚ ﺩ ﭘﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﻣﻴﺪ ﺋﯥ ﺧﻠﻖ ﻧﺎ ﺍﻣﻴﺪ ﻛﻩ
ﺗﻪ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩ ﻫﺴﻲ ﻣﻠﻚ ﺷﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺮ ﻣﻪ ﺷﻪ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻯ ﻟﻪ ﻓﻘﺮﻩ
ﻟﻜﻪ ﻣﭻ ﻃﺎﻟﺐ ﺩ ﺷﻬﺪ ﻭ ﺷﻜﺮ ﻣﻪ ﺷﻪ ﺩ ﻫﻤﺎﻯ ﭘﻪ ﻴﺮ ﻃﻌﻤﻪ ﻛﻩ ﻭﭺ ﻫﻭﻛﻰ
ﻟﻜﻪ ﮓ ﻫﺴﻲ ﺩ ﺑﺠﺮ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻣﻪ ﺷﻪ ﺎﻥ ﺻﺪﻑ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻭ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﺗﻪ ﻛﻩ ﻴﺮﻣﻪ
ﺗﻪ ﻳﻮ ﺎﻜﻲ ﺷﻪ ﺩ ﺍﻭﻮ ﮔﻮﺭﻫﺮ ﻣﻪ ﺷﻪ ډﻳﺮ ﻋﺰﻳﺰ ﺩﻱ ﻣﻮﻡ ﺩﻻﻥ ﺗﺮ ﺳﻨﮕﺪﻻﻧﻮ
ﺗﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻳﯥ ﻟﻪ ﺣﻴﻮﺍﻧﻪ ﺑﺘﺮ ﻣﻪ ﺷﻪ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻫﻢ ﭘﻪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺩﻱ
ﺭﺣﻢ ﻓﻬﻢ ﭘﻪ ﺎﻥ ﻭﻛﻩ ﻛﺎﻓﺮ ﻣﻪ ﺷﻪ ﻧﻔﺲ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺳﻯ ﻭ ﻛﻔﺮ ﺗﻪ ﻭﺑﺎﺳﻲ
۱۰٦
ﺗﻪ ﭗ ړﻭﻧﺪ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻫﻨﺮ ﻣﻪ ﺷﻪ ﭗ ړﺍﻧﺪﻩ ﺩﻱ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻋﻴﺒﻪ
ﺷﻪ ﻣﻪ ﺩﻻﻭﺭ ﻛﻮﻪ ﭘﻪ ﺩﻟﺒﺮﻭ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺩﻱ ﺑﻴﺪﻻﻧﻮ ﺩ ﺎﻱ ﺩﻏﻪ
ﭘﺎﻛﻪ ﺗﻪ ﻛﯤ ﻧﻪ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﻛﻴﻨﻪ ﭘﻪ ﻛﻴﻨﻪ ﻛﯤ ﻛﻴﻨﻪ ﻧﺎﻛﻪ ﺗﻪ ﻧﺎﺣﻖ ﻧﻪ ﻣﺎ
ﺧﭙﻞ ﻋﻤﻞ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺋﯥ ﻛﻩ ﻫﻼ ﻛﻪ ﻮﻙ ﺑﯥ ﻭﺟﻬﻲ ﭼﺎ ﺗﻪ ﺗﻮﺭﻩ ﺗﻴﺮﻩ ﺍﺧﻠﻲ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﮔﻞ ﮔﺮﻳﻮﺍﻥ ﭘﺎﺭﻩ ﻛ ﺳﻴﻨﻪ ﭼﺎﻛﻪ ﭼﻪ ﺧﻨﺪﺍ ﺋﯥ ﺩ ﺑﻠﺒﻞ ﭘﻪ ﺁﻩ ﺳﺮﺩ ﻛﻩ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﺑﻌﻀﻪ ﭘﻪ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﻛﻲ ﭼﻮﻯ ﺗﺎﻛﻪ ﻜﻪ ﺳﭙﻴﻨﻰ ﺷﻮﯤ ﺍﻭﻝ ﺩ ﺣﺒﺎﺏ ﺳﺘﺮﮔﻲ
ﺧﺎﻛﻪ ﻟﻪ ﻭﻛﺎږﯤ ﺳﺮﻭ ﺑﻪ ﻧﺨﻞ ﻟﻜﻪ ﻛﻪ ﺗﻦ ﺯﻣﻜﻪ ﻛﯤ ﺯړﻩ ﺗﺨﻢ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﻭﻲ
ﻛﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺘ ﻭﺍﺧﻠﯥ ﻟﻪ ﺗﺎﻛﻪ ﺑﻼ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﯥ ﻫﺎﻟﻪ ﭘﻪ ﻧﻮﺭﻭ ﻭﻧﻮ
ﻮ ﻭﻧﻪ ﻭﻭﺯﻱ ﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﻟﻪ ﻭﺍﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﻭ ﻭﺍﻙ ﺗﺮﻛﻮ ﺩ ﻣﻮﻣﯥ ﺑﻪ ﺑﻴﺎ
ﭼﻪ ﻻﺱ ﻭﻛﺎږﯤ ﺩ ﺩﯤ ﺟﻬﺎﻥ ﻟﻪ ﮊﻭﺍﻛﻪ ﺩ ﻫﻐﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﺑﻪ ﻫﺎﻟﻪ ﻣﻮﻣﯥ
ﻛﺎﻭﺍﻛﻪ ﺩﻩ ﭼﺮﻱ ﻫﺴﻲ ﺩﺍ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺗﻪ ﭼﻪ ﮊﻏﻮﺭﯤ ﺳﺮ ﻭ ﻣﺎﻝ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻛﻲ
ﺧﺎﺷﺎﻛﻪ ﻟﻪ ﻛﻩ ﭘﺎﻛﻴﻩ ﻏﻮﻟﻲ ﺍﻭﻝ ﭼﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﻟﻮﻱ ﻣﻴﻠﻤﻪ ﺗﻪ ﮐﻮﺭ ﺗﻪ ﺑﻴﺎﻳﯥ
ﻮ ﺿﻤﻴﺮ ﺩﻱ ﺧﺎﻟﻲ ﺷﻲ ﻟﻪ ﺍﺷﺮﺍﻛﻪ ﭘﻪ ﺩﻭﻳﺊ ﻛﻲ ﺑﻪ ﻭﺭ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺗﺮ ﺗﻮﺣﻴﺪﻩ
ﻧﻮﺭ ﺩﻱ ﺣﺴﻦ ﺑﺎﻻ ﺗﺮ ﺩﻱ ﻟﻪ ﺍﺩﺭﺍﻛﻪ ﺩﺍ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﺣﺠﺎﺏ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻟﻴﺪﻩ ﺷﻲ
ﻣﺎﻛﻪ ﺍﻭﻟﻪ ﭼﻐﺰﻯ ﻟﻪ ﮔﻮﺭﻩ ﺋﯥ ﻣﻴﻨ ﭘﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻟﺒﺎﺱ ﻏﻠﻂ ﺩ ﺳﻱ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﭘﺎﻙ ﮊﻭﻯ ﺧﭙﺴﺮ ﻧﻐﺎړﻱ ﻟﻪ ﻧﺎﭘﺎﻛﻪ ﺩﻱ ﻧﻪ ﺮﮔﻨﺪ ﻜﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻪ ﺍﻭﻟﻴﺄ
ﺗﺮﻭ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻪ ﻣﺎﻪ ﻛﻱ ﻟﻪ ﺍﻓﻼ ﻛﻪ ﻫﻴ ﻭﻓﺎ ﺋﯥ ﻟﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﺳﺮﻩ ﻭ ﻧﻪ ﻛﻩ
ﻓﻠﻜﻪ ﻟﻪ ﻛﻩ ﻣﻪ ﻭ ﻃﻤﻊ ﺭﻭ ﺩ ﻛﻠﻜﻪ ﺳﺮﻩ ﭘﻱ ﭘﻪ ﻭﺗﻩ ﮔﻴﻩ
ﺍﻭږﻣﻜﻪ ﻛﻲ ﻛﭽﻜﻮﻝ ﭘﻪ ﻏﻮﺍړﻱ ﮔﻮﻳﺎ ﻫﺮ ﺳﺎﺋﻞ ﭼﻪ ﺳﻮﺍﻝ ﺩ ﻧﺎﻥ ﻛﻱ ﻟﻪ ﻓﻠﻜﻪ
ﺷﻜﻪ ﺑﯥ ﮔﻪ ﻃﺎﻋﻮﻥ ﺋﯥ ﻃﻤﻊ ﺩﻏﻪ ﻛﺎ ﻟﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻪ ﭼﻪ ﻮﻙ ﻃﻤﻊ ﺩ ﻭﻓﺎ
ﭼﻪ ﻫﺮ ﺯﺧﻢ ﺋﯥ ﺑﺪ ﺗﺮ ﻭﻱ ﺗﺮ ﻮﭘﻜﻪ ﻭﻭﺭﻱ ږﻟ ﻫﺴﻲ ﺳﺮﻩ ﺑﺎﺭﺍﻧﻪ ﻟﻪ
ﻇﻠﻢ ﺧﻮﺭ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺗﻴﺮ ﻭﻱ ﺗﺮ ﺍﻭﺯﺑﻜﻪ ﻛﻪ ﭘﻪ ﭼﺎ ﺋﯥ ﺷﻔﻘﺖ ﻭ ﻣﺮﺣﻤﺖ ﻭﻱ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺧﻮﻧﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺳﻴﻢ ﻭ ﭘﻪ ﺯﺭ ډﻛﻪ ﻣﻮړ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻫﻴ ﺳﻯ ﺑﯥ ﻗﻨﺎﻋﺘﻪ
ﻛﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺩﻱ ﻭﻱ ﺩ ﻋﺮﺵ ﺩ ﭘﺎﺳﻪ ﻟﻜﻪ ﻛﻤﻴﻨ ﺑﯥ ﻛﻤﺎﻝ ﻣﻮﻣﯥ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺎ
ﭘﻪ ﺗﻨﮏ ﭼﺸﻢ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺗﻨﮓ ﺷﻲ ﻟﻪ ﭼﺸﻤﻜﻪ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻪ ﻧﻮﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻓﺮﺍﺥ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﻏﻮﺍړﯤ ﺗﺮ ﺳﻤﺎ ﻭ ﺗﺮ ﺳﻤﻜﻪ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻫﺮ ﭘﻪ ﻳﺎﺭﺍﻧﻮ ﻛﻲ ﺁﺏ ﻧﺸﺘﻪ
۱۰۷
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻯ ﻧﻪ ﻛﺎ ﻮﻙ ﺑﯥ ﺁﺏ ﻭ ﺑﯥ ﻧﻤﻜﻪ ﺗﺮﺧﯥ ﺍﻭﻲ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﺁﺏ ﻭ ﻧﻤﻚ ﺩﻱ
ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭼﺎﺭﻱ ﭘﻪ ﺗﻠﻪ ﺩﻱ ﺗﺮ ﺩﻣﻜﻪ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﻛﻩ ﻣﻪ ﺍﻧﺪﻳﻨﯥ ﺯﺍﺭﻯ ﺩﺍﺩ
ﺩﻣﻜﻪ ﺗﺮ ﮔﻮﺭﻩ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺣﺒﺎﺏ ﺩ ﭼﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺋﯥ ﺩ ﺳﻴﻼﺏ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺷﻮﻩ ﻟﻜﻪ
ﻻ ﺗﺮﯤ ﻻﻧﺪﻱ ﻭﻱ ﺩ ﻮ ﻟﺮﮔﻮ ﻛﻮډﻟﻜﻪ ﻫﻴ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ ﻭﻳﺴﺎ ﺩ ﭘﺎڼ ﭘﻪ ﺳﻴﻮﺭﻱ
ﻓﻠﻜﻪ ﺗﺮ ﻭﻛﻠﻲ ﭼﺎ ﻭﻱ ﺳﺮ ﻣﮕﺮ ﺩﺍ ﺩ ﻻﻧﺪﻯ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻭﺍړﻩ ﭼﻴﺖ ﭘﻴﺖ ﺷﻲ
ﻮﻙ ﺑﻪ ﻪ ﺧﻮﺭﻱ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻫﺮ ﻟﻪ ﺎﻧﻜﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺍﺻﻞ ﺧﺪﺍﻱ ﻧﺴﻜﻮﺭ ﻭﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻱ
ﻛﻮﻣﻜﻪ ﻟﻪ ﺑﻮﻳﻪ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﻫﻐﻪ ﺩ ﺍړﻭﻟﻲ ﺩﻭﺳﺘﻪ ﻟﻪ ﻭﻱ ﺋﯥ ﺩﻤﻦ ﭼﻪ
ﻮ ﺩﻱ ﻧﻪ ﺩﻩ ﺧﻮﻟﻪ ﺩ ﮔﻮﺭ ﭘﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ ډﻛﻪ ﺭﺍﺷﻪ ﻭﺍﭼﻮﻩ ﺩ ﻧﻔﺲ ﻭ ﺧﻮﻟﻪ ﺗﻪ ﺧﺎﻭﺭﻩ
ﻜﻪ ﻧﻮﺭﻩ ﺣﺮﺍﻣﻪ ﻭﻱ ﺑﻪ ﻫﻐﻪ ﭘﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ډﻛﻪ ﺋﯥ ﺩ ﮔﻮﺭ ﭘﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﺧﻮﻟﻪ ﺷﻲ
ﺗﺒﺎﺭﻛﻪ ﺩﻱ ﻳﺎﺭ ﺧﭙﻞ ﻭﺗﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺭﻩ ﺒﻠﻪ ﻛﺎ ﺗﺒﺎﺭﻛﻲ ﻮﻙ ﻧﻮﺭ ﻛﻪ
ﺭﺳﻮﻟﻪ ﺗﺮ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﺗﺮ ﺭﺳﯥ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻭ ﻮ ﺗﺮ ﻣﻴﻨﻪ ﻭﺭﺍﻧﻪ ﻧﻪ ﻛﯤ ﺩ ﺗﻦ ﭘﻮﻟﻪ
ﻛﻩ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻭﺍړﻭ ﻛﻲ ﻗﺒﻮﻟﻪ ﺗﺎ ﺩﻧﻴﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﻭ ﺗﺎ ﺗﻪ ﺩﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﻏﻮﺭﻩ ﻛﻴﻮﺩ
ﻧﺰﻭﻟﻪ ﺷﻮﻩ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺑﻼ ﺩﺍ ﻧﺸﺘﻪ ﺑﻼ ﺑﻠﻪ ﻫﻮﺭﺗﻪ ﭘﻪ ﺣﺮﺹ ﺗﺮ
ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻣﺸﻐﻮﻟﻪ ﻳﻮ ﺳﺎﻋﺖ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻪ ﺫﻛﺮ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﻪ ﺷﻮﯤ
ﺎﻥ ﭘﻪ ﻛﻮﻡ ﺩﺍﻧﺶ ﺩﺍﻧﺎ ﺑﻮﻟﯥ ﻣﺠﻬﻮﻟﻪ ﭘﻠﻮﺭﯤ ﻓﻨﺎ ﭘﻪ ﺯﻧﺪﻛﺎﻧﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﭼﻪ
ﺑﻴﺎ ﻭ ﺎﻥ ﺗﻪ ﻋﺎﻗﻞ ﻭﺍﻳﯥ ﻧﺎ ﻣﻌﻘﻮﻟﻪ ﻟﻪ ﺧﺎﻟﻘﻪ ﺭﻭﮔﺮﺩﺍﻥ ﺷﻮﯤ ﻭ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﺗﻪ
ﻣﻠﻮﻟﻪ ﭘﺴﯥ ﺷﻴﺮﻳﻨ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻟﻜﻪ ﻫﻠﻚ ﺩﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺗﺮﻳﺦ ﺩﻱ
ﺧﻼﺹ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺷﯥ ﭘﻪ ﻫﻴ ﺭﻧﮓ ﺩ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﻧﻮﻟﻪ ﭼﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺧﻮﺭﺳﻨﺪ ﻧﻪ ﺷﯥ ﭘﻪ ﻧﻮﻝ ﻛﻲ
۱۰۸
ﺑﻴﺎ ﻣﻲ ﻛﻮﻣﻲ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﺍﺳﺘﻮﻱ ﭼﻪ ﺩﺭﻭﻣﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻳﻢ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺭﺍﻭﺳﺘﻢ ﻟﻪ ﻛﻮﻣﻪ
ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻭﺭ ﻭﻱ ﻧﻪ ﻟﻮړﻩ ﮊﻭﺭﻩ ﻫﻴ ﻟﻜﻪ ړﻭﻧﺪ ﭼﻪ ﻻﺱ ﺩ ﺑﻞ ﭘﻪ ﺍﻭږﻩ ﻛﻴﺩﻱ
ﻟﻜﻪ ﻭﺭﺍﻧﻪ ﻣﺎ ﺷﻮړﻩ ﭼﻪ ﻭﻱ ﺳﺮ ﮔﻮﻣﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺭﺍ ﭘﻴﻪ ﻧﺮۍ ﻻﺭ ﻛﻩ ﻧﺎﻟﻴﺪﻟﯥ
ﺑﺎﺭﯤ ﻛﻮﺕ ﺩ ﻣﺮﻏﻪ ﭘﻪ ﻴﺮ ﭘﻪ ﻟﻮﻣﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ ﺗﻪ ﻫﻮﺱ ﻛ
ﭼﻪ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻲ ﻧﺮﻡ ﺷﻪ ﺗﺮ ﻣﻮﻣﻪ ﻫﺴﻲ ﮐﻮډﻱ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﻛﯤ
ﺭﺳﻮﻣﻪ ﻟﻪ ﺩﻟﺒﺮﺍﻧﻮ ﺩ ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻫﻴ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﻳﻪ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻭﻳﺮﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻛﻠﻪ ﺟﺎﻡ ﺩ ﺯﻫﺮﻭ ﺭﺍ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﭼﻪ ﺷﻮﻣﻪ ﻟﺒﻮ ﻟﻌﻠﻮ ﺩ ﺷﺮﺍﺏ ﮐﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍ ﻛﻠﻪ
ﺍﻱ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺍﻭﻝ ﺳﻴﺎﻝ ﺷﻪ ﺑﻴﺎ ﺋﯥ ﻣﻮﻣﻪ ﺩ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻟﻪ ﻃﺎﻟﺒﺎﻧﻮ ﭼﻪ ﺎﻥ ﺷﻤﻴﺮﯤ
ﮐﻮﯤ ﺗﺮ ﻛﻮﻣﻪ ﺩﺍ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺑﻪ ﭘﺲ ﺷﺎ ﻛﻮﻣﻪ ﺗﺮ ﻛﻮﯤ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ
ﭘﻪ ﺭﻭﺎﻧﻪ ﻭﺭځ ﺑﻪ ﻏﻼ ﻛﻮﯤ ﺗﺮ ﻛﻮﻣﻪ ﻮ ﺑﻪ ﭘ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﮔﺮﺯﯤ ﺳﭙﻴﻨﻪ ږﻳﺮﻩ
ﻛﻮﻣﻪ ﺗﺮ ﮐﻮﯤ ﻋﻨﻘﺎ ﺩ ﺑﻪ ﺻﻴﺎﺩﻱ ﻏﻮﺍړﯤ ﻭﻓﺎ ﻳﺎﺭﺍﻧﻮ ﻟﻪ ﺩﻫﺮ ﺩ ﭼﻪ
ﻛﻮﯤ ﺗﺮ ﻛﻮﻣﻪ ﺩﻏﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﭘﻪ ﻋﺼﺎ ﺩ ﭘﻴﺮۍ ﻋﻼﺝ ﭘﻪ ډﺍﻧﮓ ﭘﻪ ﻟﻮړ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻛﻮﻣﻪ ﺗﺮ ﻛﻮﯤ ﻗﻀﺎ ﺩ ﺑﻪ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺗﻪ ﭼﻪ ﭘﻨﺪ ﻭﺍﻳﯥ ﻧﺎﺻﺤﻪ ﻭ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺗﻪ
ﺧﭽﻨﻪ ﺩﻩ ﻧﻪ ﺯړﻩ ﺩ ﻤﺎ ﺁﻳٴﻨﻪ ﻛﻪ ﺳﺘﺎ ﺧﭙﻠﻪ ﺳﻴﻪ ﻭﺭﻳﻲ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺩﻤﻨﻪ
ﺩﻏﻪ ﻭﺍړﻩ ﻋﻴﺐ ﺳﺘﺎ ﺩﻱ ﺍﯤ ﻋﻴﺐ ﮊﻧﻪ ﺗﻪ ﭼﻪ ﻣﺎ ﻭﺗﻪ ﺩ ﻋﻴﺐ ﭘﻪ ﻧﻈﺮ ﮔﻮﺭﯤ
۱۰۹
ﺭﻳﻤﻨﻪ ﻛﻪ ﺩﻩ ﺻﻔﺎ ﭼﺎ ﺩ ﻬﺮﻩ ﻛﻪ ﺧﭙﻞ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﻪ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﻛﻲ ﻫﺮ ﻮﻙ ﮔﻮﺭﻱ
ﻟﻪ ﻮ ﺧﻠﻘﻮ ﺑﺪ ﮔﻮﺋﻲ ﻧﻪ ﺩﻩ ﻣﻤﻜﻨﻪ ﭼﻮﻫﺎړﻱ ﺩ ﺣﻼﻝ ﺧﻮﺭ ﭘﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮﻟﻲ
ﻣﻌﻴﻨﻪ ﻛﯤ ﻧﻪ ﺑﺪﻱ ﺧﭙﻠﻪ ﭼﺮﻱ ﻭﻳﺮﻳﻡ ﺯﻩ ﻭﺍﻳﯥ ﺑﻠﻪ ﻟﻪ ﺑﺪ ﭼﻪ ﺗﻪ
ﭼﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ ﻭﺗﻪ ﺩﻱ ﻛﯤ ﺩﻩ ﺧﻨﺪﻧﻪ ﺗﺮ ﻫﻐﻮ ﺑﻪ ﻭړﻧﺒﻲ ﺳﺘﺎ ﻋﻴﺐ ﺮﮔﻨﺪ ﺷﻲ
ﻭﻧﻪ ﻫﺮ ﻧﻴﺴﻲ ﻣﻴﻮﻩ ﺧﭙﻠﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﻫﺮ ﻪ ﺗﺨﻢ ﭼﻪ ﻛﺮﯤ ﻫﻐﻪ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﯥ
ﭘﻮﺘﻨﻪ ﻛﻮﻩ ﻣﻪ ﻋﻴﺒﻪ ﻟﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﺩ ﻛﻪ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﻋﻴﺒﻪ ﺎﻥ ﮊﻏﻮﺭﯤ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﺗﻮﺍﺑﻮﻧﻪ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﻭ ﻭﺭﻛﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺣﺠﺎﺑﻮﻧﻪ ﻛﺎ ﺧﻮﺍ ﻳﻮﻩ ﻣﺨﻪ ﻟﻪ ﻛﻪ
ﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﻲ ﺁﻓﺘﺎﺑﻮﻧﻪ ﻛﻠﻪ ﻭﻱ ﭼﻪ ﻳﻮ ﭘﻪ ﺭﻧﻚ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﺷﻲ
ﻫﻴﻮﻙ ﻣﻪ ﺷﻪ ﻏﺮﻕ ﭘﻪ ﻫﺴﻲ ﮔﺮﺩﺍﺑﻮﻧﻪ ﭘﻪ ﮔﺮﺩﺍﺏ ﺩ ﺯﻧﺨﺪﺍﻥ ﺋﯥ ﻫﺴﻲ ﻏﺮﻕ ﻳﻢ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ږﺩﻱ ﭘﻪ ﭼﺎ ﻫﺴﻲ ﻋﺬﺍﺑﻮﻧﻪ ﻟﻜﻪ ﺯﻩ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﭘﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﻳﻢ
ﻛﺘﺎﺑﻮﻧﻪ ﻛﻡ ﺗﺼﻨﻴﻒ ﺋﯥ ﻏﻤﻪ ﻟﻪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻲ ﻫﻴ ﺍﺛﺮ ﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﺟﻮﺍﺑﻮﻧﻪ ﺳﻮﺍﻟﻮﻧﻮ ﺩ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻫﺴﻲ ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﻮﺍﺏ ﻣﻲ ﺭﺩ ﻛﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﻟﻪ
ﭘﺎﻳﺎﺑﻮﻧﻪ ﺑﺤﺮ ﺩ ﻏﻮﺍړﻱ ﻪ ﺑﻪ ﻮﻙ ﻫﻴ ﭘﺎﻳﺎﺏ ﺩ ﻓﻦ ﻗﺮﻳﺐ ﺋﯥ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺧﻮﺍﺑﻮﻧﻪ ﻛﺎ ﻛﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻛﻲ ﻳﺎﺭﻱ ﭘﻪ ﻛﻪ ﻟ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻭ ﺑﻠﻪ ﻛﻴﺩﻡ ﺭﺍﺗﻪ ﻭﺍﻳﻲ
ﺳﻴﻼﺑﻮﻧﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻟﻪ ﻲ ﭼﻪ ﻫﻐﻮ ﺩ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻣﻠﻚ ﺋﯥ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﺍﻭﺑﻪ ﻳﻮﺳﻲ
ﻣﺤﺮﺍﺑﻮﻧﻪ ﻭ ﺑﺘﺎﻥ ﻟﺮﻱ ﻧﺴﺒﺖ ﻪ ﺩ ﻛ ﻭﺭﻮ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺗﻪ ﺋﯥ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻳﻢ
ﺭﺑﺎﺑﻮﻧﻪ ﻣﻄﺮﺑﺎﻧﻮ ﻛﻩ ﻻﺱ ﭘﻪ ﭼﻪ ﻣﺎ ﻫﺎﻟﻪ ﻟﻪ ﭘﺎﺭﺳﺎﺋ ﻧﻪ ﻭﻭ ﻻﺱ ﻭﻟﻠﻲ
ﺑﻴﺎ ﺋﯥ ﺟﻮړ ﻛﻩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻗﺘﻞ ﺍﺳﺒﺎﺑﻮﻧﻪ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺁﻏﻮﻧﺪﻱ ﭼﻪ ﺟﺎﻣﯥ ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﻲ
ﺍﻭﺭﻭﻧﻪ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺗﻨﺪﻱ ﭘﻪ ﻣﻲ ﺑﻠﻮﻱ ﭘﻴﻐﻮﺭﻭﻧﻪ ﺑﻴﺪﺭﺩۍ ﺩ ﻛﻮﻱ ﺭﺍ
ﺗﻴﻐﻮﻧﻪ ﭘﻪ ﺗﺮﻛﻮ ﺩ ﺷﻲ ﻭﺭﮊﻟﻲ ﭼﻪ ﻧﻮﺭ ﻪ ﻧﺸﺘﻪ ﻭﺍړﻩ ﻏﻮﻲ ﺩﻱ ﺩ ﺯړﻭﻧﻮ
ﺯﻭﺭﻭﻧﻪ ﺍﺯﻣﺎﺋﻲ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻭﻛﻪ ﺩ ﺯړﻭﻧﻮ ﺷﻴﺮ ﺩﻱ
ﺗﻮﺭﻭﻧﻪ ﭘﻪ ﻭﺭﻛﻴﻱ ﺋﯥ ﻋﺎﻟﻤﻮﻧﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﺗﻮﺭ ﭼﺎ ﺗﻪ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﺍﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺩﻱ ﻭﺳﻮﻩ ډﻳﺮ ﻛﻮﺭﻭﻧﻪ ﻳﻮ ﺩ ﺣﺴﻦ ﺍﻭﺭ ﺩﻱ ﺑﻞ ﻛ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﭘﻮﺭﻭﻧﻪ ﺩﻱ ﺭﺍﭘﻮﺭﻱ ﻛﻮﻡ ﺋﯥ ﻧﻮﺭ ﮔﻪ ﺭﻗﻴﺒﺎﻧﻮ ﻛﻡ ﻏﻞ ﻣﻴﻨﻪ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﺩ ﺯﻩ
ﭼﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﻱ ﺷﻮ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻬﺮ ﻛﻲ ﻮﺭﻭﻧﻪ ﻭﺷﻪ ﻏ ﻫﺴﻲ ﻋﺎﺷﻘ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ
۱۱۰
ﻗﺪﻣﻮﻧﻪ ﻛﻴﺩﻩ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﻟ ﻏﻤﻮﻧﻪ ﺳﺘﺎ ﺷﻮﻩ ﻏﻠﺒﻪ ﻣﻲ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﻪ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺗﻦ ﻛﻲ ﻣﻲ ﻭﻭ ﭼﺮﻱ ﺩﺍ ﺭﻭﺩﻭﻧﻪ ﻪ ﺧﻮ ﻗﻴﺎﺱ ﻤﺎ ﺩ ډﻳﺮﻭ ﺍﻭﻮ ﻭﻛﻩ
ﻛﻪ ﺑﯥ ﺗﺎ ﭘﻪ ﺎﻥ ﭘﻮﻛﻲ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﻣﻮﻧﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺩﻡ ﮊﻭﻧﺪﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﺭﻏﻴﻱ
ﻗﺴﻤﺘﻮﻧﻪ ﺩﻣﻮﻧﻮ ﭘﻪ ﻛﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﻣﻮﻧﻪ ﭘﻪ ﺎﻥ ﭘﻮ ﻛﺎ
ﺣﺮﻣﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻜﯥ ﺩ ﺷﻲ ﺩﺍﺧﻞ ﻛﻪ ﻧﺸﺘﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﺩ ﺧﻼﺻﻴﺪﻩ ﻗﺴﻤﺘﻪ ﻟﻪ
ﻮ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﻟﻪ ﻟﻮﺭﻱ ﻧﻪ ﻭﻱ ﻛﺮﻣﻮﻧﻪ ﺳﺮ ﺋﯥ ﻛﻠﻪ ﭘﻪ ﻛﻮﺷﺶ ﺗﺮ ﺎﻳﻪ ﺭﺳﻲ
ﺩﺭﻣﻮﻧﻪ ﻭ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﺷﻲ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﭘﻪ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺩ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ ﭼﻪ
ﻗﺴﻤﻮﻧﻪ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺩﻱ ﺑﺎﻭﺭ ﻪ ﻗﺴﻢ ﻭﺧﻮﺭﻱ ﻟﻪ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﺑﻴﺎ ﺋﯥ ﻣﺎﺕ ﻛﺎ
ﺍﻧﺒﺎﺭﻭﻧﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﺩ ﭘﺮﻳﻮﺍﺗﻪ ﻣﻭ ﭘﻪ ﺑﺎﺭﻭﻧﻪ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﮊﻭﻧﺪﻱ
ﺩﺳﺘﺎﺭﻭﻧﻪ ﺍﻳﻲ ﺳﺮ ﭘﻪ ﺩﻱ ﻛﺎږﻩ ﭼﺎ ﻮﻙ ﺳﺮ ﺗﻮﺭ ﭘﯥ ﺍﺑﻠﻲ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﻟﺮﻩ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﺁﺯﺍﺭﻭﻧﻪ ﺑﻠﻪ ﺗﺮ ﻳﻮ ﺍﺧﻠﻲ ﺑﻠﻜﻪ ﻪ ﺍﺳﺘﻮﮔﻨﻪ ﺩ ﺩﻭﻩ ﻭﺭﻭﻧﻮ ﺳﺮﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﭘﻪ ﭼﻤﻦ ﻛﻲ ﻫﻢ ﮔﻠﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﺧﺎﺭﻭﻧﻪ ﻛﻴﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﺎﺧﻪ ﻟﻪ ﻭﻧﻲ ﻳﻮﯤ ﺩ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻧﻪ ﭘﻪ ﭼﺎ ﺣﺴﺎﺏ ﺷﻲ ﻧﻪ ﺷﻤﺎﺭﻭﻧﻪ ﻫﻤﺮﻩ ﺧﻠﻖ ﻫﺮﻩ ﻭﺭځ ﻟﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﭘﻪ ﭼﺎ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺩﺍ ﻭﺍﺭﻭﻧﻪ ﻳﻮ ﻳﻮﻭﺍﺭ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺗﻴﺮﻳﻱ
ﻮﻙ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ ﭘﻪ ﻣﺎ ﻗﻨﺞ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭﻭﻧﻪ ډﻳﺮ ﻟﻪ ﺳﺮﻩ ﻣﻲ ﺗﻮﺩﮔﻲ ﺑﺎﺯﺍﺭﮔﻰ ﺗﻴﺮ ﺩﻱ
ﮔﺬﺍﺭﻭﻧﻪ ﺗﻮﺭﻭ ﺩ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺩﻡ ﻫﺮ ﺁﺷﻨﺎﻳﺎﻧﻮ ﺩ ﺟﺪﺍﻳﻲ
ﻗﺪﻣﻮﻧﻪ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﻟﺮﻱ ﺩﺭﺍﺯ ﭼﻪ ﻣﺨﻮﻧﻪ ﻫﻐﻪ ﻞ ﻳﻮ ﻭﻟﻴﺪﻱ ﺩﺭﻳﻐﻪ
ﻏﺎﻮﻧﻪ ﻭﺍړﻩ ﺧﻮﻟﻪ ﻭړﻩ ﺷﻮﻧﻱ ﻭړﯤ ﺯﻟﻔﻲ ﺩﺭﺍﺯﻯ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﻗﺪ ﺩﺭﺍﺯ
ﻫﻢ ﺩ ﺯﻣﻜﻰ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻭﺍړﻩ ﺳﺮﻩ ﮔﻠﻮﻧﻪ ﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﻤﺲ ﻭ ﻗﻤﺮ ﺑﻪ ﺗﺮﯤ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﻛﻡ
ﺑﺎﺭﺍﻧﻮﻧﻪ ﻭﻭﺭﻱ ﻣﺨﻪ ﻟﻪ ﭘﺴﺮﻟﻰ ﺩ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻭﻭﻳﻨﻢ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻣﻲ ﺍﻭﻲ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﻣﺎ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻳﺪﻱ ﺗﺪﺭﻭﻧﻪ ﻛﻪ ﻳﻮ ﻠﻪ ﺋﯥ ﻣﺦ ﻭﻭﻳﻨﻢ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﺍړﺧﻮﻧﻪ ﻟﮕﻲ ﻧﻪ ﺑﺎﺩﻯ ﻣﻲ ﺯﻣﺎﻥ ﻳﻮ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﻪ ﺷﭙﻪ ﺳﻮﺭ ﻛ ﺭﺍﺗﻪ ﺳﻮﺭ ﺍﻭﺭ ﺷﻲ
ﺎﺧﻮﻧﻪ ﭘﻪ ﭼﻨﻮ ﺩ ﺩﻱ ﺎﻣﺎﺭﺍﻥ ﺗﻮﺭﻱ ﺯﻟﻔﻲ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺳﭙﻴﻨﻮ ﻟﻴﭽﻮ ﺯﺍﻧﮕﻲ
ﻏﻤﻮﻧﻪ ﻧﻮﺭ ﺩﻱ ﺁﺳﺎﻥ ﻭﺗﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻭ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻏﻢ ﺩ ﺟﺪﺍﺋﻲ ﻭﺭﺗﻪ ﺁﺳﺎﻥ ﻛ
ﻣﻴﻨﻪ ﺩ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﻭﭼﻮﻱ ﺩ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﻳﻨﻪ ﻣﺎ ﻭﯤ ﺯﻩ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻛﻡ ﭘﻪ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﻴﻨﻪ
ﺧﻮښ ﻳﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺑﺨﺮﻩ ﻛﻪ ﺗﺮﺧﻪ ﺩﻩ ﻛﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻤﺎ ﭘﻪ ﺑﺨﺮﻩ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﮎ ړﻩ ﻟﻪ ﺍﺯﻟﻪ
۱۱۱
ﻧﻪ ﻣﻮﻣﻲ ﻮﻙ ﺧﻮﻧﺪ ﺩ ﺑﻞ ﺩ ﺧﻮﻟﯥ ﻟﻪ ﺍﻧﮕﺒﻴﻨﻪ ﺯﻫﺮ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻗﻨﺪ ﺩﻱ ﻫﻢ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺮﮔﻨﺪ ﺩﻱ
ﺭﻭﻏﻪ ﺧﻠﻘﻪ ﺷﻮﻩ ﺩ ﺭﻧﻮﺭﻭ ﺗﻤﺎﺵ ﺑﻴﻨﻪ ﺯﻣﻜﻪ ﻫﻐﻪ ﺳﻮﺯﻯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﻭﺭ ﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺑﻞ ﻭﻱ
ﻣﺮﺩ ﺑﻮﻳﮥ ﭼﻪ ﻭﺍﺧﻠﻲ ﺩ ﻏﻢ ﭘﻴﻲ ﻟﻪ ﻏﻤﮕﻴﻨﻪ ﻪ ﺗﻮﻪ ﻣﻲ ﻧﺴﻲ ﭘﻪ ﺗﺶ ډﺍډ ﺩ ﻛﻮﺭ ﻭ ﻛﻠﻰ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍﻛﺎ ﻳﻮ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﻟﻪ ﻧﺎﺯﻧﻴﻨﻪ ﻧﻮﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻪ ﻛﻡ ﺯﻩ ﻣﺮﻳﺪ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻛﺲ ﻳﻢ
ﻮ ﺑﻪ ﻣﻲ ﺗﻞ ﺎﻲ ﺩ ﻏﻢ ﺍﻭﻲ ﻟﻪ ﺁﺳﺘﻴﻨﻪ ﻮ ﺑﻪ ﺳﻮﻙ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻏﻭﻡ ﻟﻪ ﻫﺴﻲ ﻏﻤﻪ
ﺍﻟﻌﻠﹶﻤﻴﻨﹶﻪ ﺍﻟﻪ ﻳﺎ ﺷﯥ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﺋﯥ ﺗﻪ ﺳﺮ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩﺭﻭﻣﻰ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﻪ ﺗﻴﺮﻩ ﺗﻮﺭﻩ
ﻧﺴﻜﻮﺭ ﭘﺮﻭﺕ ﺋﯥ ﺩ ﻋﻮﺭﺗﻲ ﭘﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺍﻭ ﻣﻜﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﭘﻪ ﻳﺎﺩﻭﯤ
ﭘ ﺩﻱ ﻧﻘﺶ ﺩ ﺯړﻩ ﺭﺧﺖ ﻭﻱ ﺭﻧﮕﻴﻨﻪ ﻛﯤ ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﻏﻨﭽﻪ ﻟﻜﻪ ﺳﺮ ﺯﻭړﻧﺪ
ﭘﺸﻤﻴﻨﻪ ﻛﻩ ﺧﺮﻗﻪ ﺩﻱ ﻧﺎﻛﺎﻣﻪ ﻟﻪ ﻣﻮﻣﯥ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻏﻮﺍړﯤ ﻗﺒﺎ ﺍﻃﻠﺴﻮ ﺩ
ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺗﻪ ﺎﻥ ﻭ ﻭﻧﻴﺴﻪ ﺧﻮ ﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺩﻱ ﻮ ﺗﻴﺮﻱ ﺗﺮ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﻛﻱ
ﻛﻴﻨﻪ ﺳﺮﻩ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻭﻟﻪ ﻧﻔﺲ ﻟﻪ ﻧﻪ ﻛﻴﻨﻪ ﺑﺪﻩ ﺩﻩ ﺑﯥ ﺷﻜﻪ ﺟﻨﮓ ﺣﺮﺍﻡ ﺩﻱ
ﻧﮕﻴﻨﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﻟﻪ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻮ ﻧﻪ ﺩ ﻣﺮﺩﺍﻧﻮ ﻛﺎﺭ ﻟﻪ ﻧﻔﺴﻪ ﺳﺮﻩ ﺟﻨﮓ ﻭﻱ
ﺍﺭﺗﻴﻨﻪ ﮔﺎﺭﻩ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﭘﺎﻙ ﺑﻬﺘﺮﻩ ﺩﻩ ﺅ ﻧﺎﺭﻳﻨﻪ ﻧﺎﭘﺎﻛﻮ ﺗﺮ
ﻧﺎﺭﻳﻨﻪ ﺩﻳﻨﻪ ﺑﯥ ﺷﻞ ﺷﻪ ﺻﺪﻗﻪ ﮔﻮﻲ ﻳﻮﯤ ﻟﻪ ﺍﺭﺗﻴﻨﯥ ﺩﻳﻨﺪﺍﺭﻱ ﺩ
ﺩﻳﺮﻳﻨﻪ ﻛﺮﺩﺍﺭﻩ ﺑﺪ ږﻳﺮﻱ ﺳﭙﻴﻦ ﺗﺮ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺎﺭ ﺳﻱ ﺑﻬﺘﺮ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﺳﺎﻝ ﻭﻱ
ﺷﺒﻴﻨﻪ ﻃﻔﻞ ﻟﻜﻪ ﺮﮔﻨﺪﻳﻱ ﺑﺪ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﻭﻱ ﻭ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺗﻪ
ﺷﻮﻩ ﭘﻴﺪﺍ ﺭﺍ ﻟﻮﺭﻱ ﻛﻮﻣﻪ ﻟﻪ ﺑﻼ ﺩﺍ ﺑﻴﺎ ﺩﻱ ﻣﺦ ﺩﻱ ﺟﺎﺭ ﻭﺗﻠﻲ ﻪ ﺑﻼ ﺷﻮﻩ
ﻛﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻭﺍړﻩ ﺑﯥ ﻣﻬﺮﻩ ﺑﯥ ﻭﻓﺎ ﺷﻮﻩ ﺩﺍ ﻤﺎ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﻛﻲ ﻣﻬﺮ ﻭﻓﺎ ﻧﺸﺘﻪ
ﺷﻮﻩ ﺩﻟﺮﺑﺎ ﻫﺴﻲ ﻳﻮﻩ ﻣﻰ ﻧﺼﻴﺐ ﭘﻪ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻫﻴ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻭﻳﺮﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺷﻮﻩ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻫﺴﻲ ﻳﻮﻩ ﺮﮔﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺣﻴﺮﺍﻧﻴﻡ ﮔﻮﺭﻡ ﻭﺗﻪ ﺣﺴﻦ ﺋﯥ ﭼﻪ
ﺑﯥ ﺻﺒﺮﻱ ﻣﻲ ﺗﺮ ﺣﺴﺎﻧﻪ ﺯﻳﺎﺗﻪ ﻻ ﺷﻮﻩ ﻪ ﺩ ﺣﺪ ﻭ ﺩ ﺣﺴﺎﺏ ﺧﺒﺮﻩ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﺑﯥ ﻧﻤﻰ ﻣﻲ ﭘﻪ ﻣﺬﻫﺐ ﻛﻲ ﻧﺎﺭﻭﺍ ﺷﻮﻩ ﻗﺮﺍﺭﻱ ﻣﻲ ﭘﻪ ﻃﻠﺐ ﻛﻲ ﺋﯥ ﺣﺮﺍﻡ ﺷﻪ
ﻫﻐﻪ ﻧﻪ ﻣﻰ ﻭ ﻧﻪ ﻭﻳﺸﺘﻪ ﺧﻄﺎ ﺷﻮﻩ ﭼﻪ ﺭﺍﻛﻠﻲ ﻣﻲ ﭘﺮﯤ ﻏﺸﻲ ﺩ ﺩﻋﺎ ﻭﻩ
ﻫﺴﻲ ﭘﻮﭼﻪ ﺑﯥ ﺣﺎﺻﻠﻪ ﻣﻲ ﺩﻋﺎ ﺷﻮﻩ ﻟﻜﻪ ﭘﻮﭺ ﺑﺎﺩﺍﻡ ﺑﯥ ﻣﻐﺰﻩ ﺑﯥ ﺣﺎﺻﻠﻪ
ﻫﻐﻪ ﻏﻼ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺳﻮﺍ ﺷﻮﻩ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻟﻪ ﺧﻠﻘﻮ ﭘﻪ ﻏﻼ ﻏﻼ ﻛﻩ
ﭼﻪ ﻣﻲ ﻧﻘﺪﻩ ﭘﻪ ﻭﺭﻏﻮﻱ ﻛﻲ ﻧﺴﻴﺎ ﺷﻮﻩ ﻣﻮﻣﻢ ﻣﻌﺎﻣﻠﻰ ﻧﺴﻴﻪ ﻟﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺮﻩ ﻪ
ﭘﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﻲ ﺑﻠﻪ ﻧﻪ ﻭﻩ ﺩﺍ ﻭﻩ ﺩﺍ ﺷﻮﻩ ﭘﻮﺭﻱ ﺭﺍﺗﻪ ﺗﻮﺷﻪ ﻭ ﺟﺎﺭ ﺑﻴﺮﺗﻪ ﺩﺭﺩ
۱۱۲
ﻤﺎ ﺑﺨﺮﻩ ﺁﺷﺎﻧﺎﺋﻲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﻮﻩ ﻳﻮﻩ ﺑﺨﺮﻩ ﻫﺮ ﺳﻱ ﻟﺮﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﻭﺭﻛﻩ
ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﭘﻪ ﻣﺜﻞ ﺩ ﻋﻨﻘﺎ ﺷﻮﻩ ﻛﻴﻮﺯﻯ ﺸﻜﻠﻪ ﭘﻪ ﺩﺍﻡ ﭘﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺩ
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻧﻪ ﻭﻩ ﭘﻪ ﺑﺎﺏ ﻤﺎ ﻛﻴﻤﻴﺎ ﺷﻮﻩ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺯﺭ ﻛ ﺯﻳ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻤﺎ ﺩ ﺧﺎﻭﺭﻭ
ﭼﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻟﺮﻩ ﻫﻢ ﺩﺭﺩ ﺷﻮﻩ ﻫﻢ ﺩﻭﺍ ﺷﻮﻩ ﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﻛﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﻛﻴﻮﺩ
ﺩ ﻣﺮﻏﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﮊړﺍ ﺷﻮﻩ ﺩﺍ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻭﻭﺭﻱ ﻟﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻪ
ﻪ ﭘﻮﻫﻴﯤ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺎﻱ ﻛﯤ ﻛﻪ ﺑﯥ ﺎﻳﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻧﻮﺭ ﻪ ﭘﻮﺭﻱ ﺯړﻩ ﺗﯤ ﺑﯥ ﺧﺪﺍﯨﻪ
ﭘﺎﻳﻪ ﻛﺎﻟﻮ ﺳﻠﻮ ﺗﺮ ﺧﻮ ﭘﺎﻳﯥ ﺑﻴﺎ ﻛﻪ ﺩﺍ ﺧﻮ ﻧﺸﺘﻪ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺗﻞ ﺗﺮ ﺗﻠﻪ ﭘﺎﻳﯥ
ﺩﻏﻪ ﭘﺴﻪ ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﻪ ﻛﯤ ﺭﺍﺗﻪ ﻭﺍﻳﻪ ﻛﻪ ﺩﻱ ﺳﻞ ﻛﺎﻟﻪ ﺷﻲ ﻋﻤﺮ ﺧﻮ ﺑﻪ ﺗﻴﺮ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻭﻱ ﻭ ﻏﻠﻴﻢ ﻭﺗﻪ ﻟﻪ ﻭﺭﺍﻳﻪ ﺳﻢ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﭼﺎﺭﻱ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻣﺮﺩ ﻫﻐﻪ ﺩﻱ
ﭘﺎﻳﻪ ﺩﻭ ﻛﻮﻩ ﻣﻪ ﭼﺎﺭﻱ ﭼﺎﺭﭘﺎﻳﻮ ﺩ ﺗﻪ ﭘﻪ ﺍﺻﻞ ﻛﻲ ﺳﻱ ﻳﯥ ﺎﺭﻭﻱ ﻧﻪ ﻳﯥ
ﻫﻤﺎﻳﻪ ﺗﻩ ﻣﻪ ﻏﻮﻮ ﻏﻮړﻭ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺩ ﻣﭻ ﻭ ﺩ ﻣﻴﻱ ﺷﻲ
ﺍﻱ ﭘﻪ ﺗﺨﺖ ﺩ ﺍﻭﺭﻧﮓ ﺯﻳﺐ ﻧﺎﺳﺘﻪ ﮔﺪﺍﻳﻪ ﻣﻮړ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺷﯥ ﺗﻪ ﭘﻪ ﺣﺮﺹ ﺑﯥ ﻗﻨﺎﻋﺘﻪ
ﻮ ﺳﻔﺮ ﺩﻱ ﻛﻱ ﻧﻪ ﺩﻟﻪ ﺩﯤ ﺳﺮﺍﻳﻪ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺗﻩ ﺗﻮﻪ ﻟﺮﻩ ﺳﺮﺍﻯ ﻭړﺍﻧﺪﻱ
ﺑﻮﻳﻪ ﮔﺬﺭ ﺷﻬﻴﺪﺍﻧﻮ ﺩ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﭘﻪ ﺑﻮﻳﻪ ﻧﻈﺮ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺩ ﺣﺎﻟﺖ ﭘﻪ
ﺑﻮﻳﻪ ﭘﺪﺭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻮ ﺩ ﻏﻢ ﭘﻪ ﻏﻮڅ ﺑﯥ ﻣﺮﺷﺪﻩ ﻮﻙ ﺧﺒﺮ ﺩ ﻣﺮﻳﺪ ﺍﺧﻠﻲ
ﺑﻮﻳﻪ ﺭﻫﺒﺮ ﻣﻬﺮﻭﻳﺎﻧﻮ ﺩ ﻛﻮﻪ ﭘﻪ ﺑﯥ ﺭﻳﺒﺎﺭﻩ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﻳﺎﺭ ﺗﻪ ﮔﺮﺍﻥ ﺩﻱ
ﺑﻮﻳﻪ ﻫﻨﺮ ﺻﺎﺣﺒﺎﻧﻮ ﺩ ﺧﺪﻣﺖ ﭘﻪ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﺩﻭﻟﺖ ﭼﺎ ﻫﻨﺮﻩ ﺑﯥ
ﺑﻮﻳﻪ ﺣﺬﺭ ﺩﻻﻧﻮ ﺳﻴﺎﻩ ﻫﺴﻲ ﺩﯤ ﻟﻪ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻣﻲ ﻫﺮ ﮔﻮﺭ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺷﻲ
ﺑﻮﻳﻪ ﺍﺛﺮ ﻇﺎﻟﻤﺎﻧﻮ ﺩ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﻟ ﻪ ﭼﻪ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻼﻟﻲ ﻛﯤ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ
ﺑﻮﻳﻪ ﺳﺮ ﭘﻪ ﺑﺰﺯﮔﺎﻧﻮ ﺩ ﺗﺎﺝ ﺩﻏﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺩﺍﻍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻳﻮ ﺯړﻩ ﻣﺸﺮﻑ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺑﻮﻳﻪ ﺧﺒﺮ ﮔﺪﺍﻳﺎﻧﻮ ﻟﻪ ﺑﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻧﻪ ﺍﺧﻠﻲ ﻳﺎﺭ ﺑﺪ ﻛﺎ
ﭘﻪ ﻣﻠﻨﮓ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻗﻠﻨﮓ ﻭ ﺗﺎﻭﺍﻥ ﻧﺸﺘﻪ ﻛﻪ ﻮﻙ ﻻﺱ ﻟﻪ ﺳﻮﺩﻩ ﻭﻛﺎږﻱ ﺯﻳﺎﻥ ﻧﺸﺘﻪ
ﻧﺎ ﺁﺷﻨﺎ ﻟﺮﻩ ﻫﻴ ﻏﻢ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻧﺸﺘﻪ ﻛﻴﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻪ ﺍﺷﻨﺎﺋﻲ ﻟﻪ ﺟﺪﺍﺋﻲ
ﻧﺸﺘﻪ ﺩﻛﺎﻥ ﭘﻪ ﺯﻣﺎﻧﯥ ﺩ ﻣﺘﺎﻉ ﺩﺍ ﺩ ﻭﻓﺎ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭ ﺑﻞ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﺩﻱ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﺍﻣﺎﻥ ﻧﺸﺘﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﺩ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﮔﻪ ﺑﻞ ﻣﮕﺮ ﺎﻥ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻪ ﭘﺎﺳﻠﻲ ﭘﻪ ﺍﻣﺎﻥ ﺷﻲ
ﻧﺸﺘﻪ ﻣﻜﺎﻥ ﻭ ﻣﻨﺰﻝ ﻫﻴﭽﺮﺗﻪ ﺋﯥ ﭼﻪ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﺑﻪ ﺯﻩ ﻭ ﻛﻮﻣﻪ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﻏﻮﺍړﻡ
۱۱۳
ﻤﺎ ﻳﺎﺭ ﻏﻮﻧﺪﻯ ﺩﻟﺒﺮ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﺸﺘﻪ ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻮ ډﻳﺮ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﺩﻏﻪ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﻚ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﺸﺘﻪ ﭼﻪ ﻫﻢ ﻗﺪ ﻟﺮﻱ ﻫﻢ ﺯﻟﻔﻲ ﻫﻢ ﺳﺮﯤ ﺷﻮﻧﻱ
ﺑﺎﻍ ﻭﺗﻪ ﺋﯥ ﻻﺭ ﺩ ﺧﺰﺍﻥ ﻧﺸﺘﻪ ﭼﻪ ﻋﺸﻖ ﻋﺎﺷﻖ ﻟﺮﻩ ﻳﻮ ﻫﺴﻲ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﻬﺮ ﻛﻲ ﻧﻴﺴﺘﻜﺎﺭ ﻭ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﻧﺸﺘﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﻭﺍړﻩ ﺳﻠﻄﺎﻧﺎﻥ ﺩﻱ
ﻧﺸﺘﻪ ﺩﺭﺑﺎﻥ ﻛﻲ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﭘﻪ ﻟﻴﻠﻲ ﺩ ﻛﻪ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻏﻮﻧﺪﻯ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﻮﻙ ﺻﺎﺩﻕ ﺷﻲ
ﻧﺸﺘﻪ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺍﻫﻞ ﻧﺎ ﻫﺮ ﺩ ﻛﺎﺭ ﺩﻟﺘﻪ ﺩﺍﻧﺎﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﻗﺎﻝ ﭘﻮﻫﻴﻱ
ﺗﺎﺯﻩ ﻧﻢ ﭘﻪ ﮔﻴﺎﻩ ﻫﺮﻩ ﻭﻱ ﻟﻜﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﻏﻢ ﭘﻪ ﺳﺘﺎ ﻳﺎﺭﻩ ﻳﻢ ﺯﻩ ﻫﺴﻲ
ﺗﺎﺯﻩ ﺻﻨﻢ ﮊړﺍ ﺩﺍ ﭘﻪ ﺷﻲ ﻣﻲ ﻛﻪ ﺳﺘﺮﮔﻰ ﻭﺧﻮﺭﻡ ﻛﻪ ﺋﯥ ﻭﭼﻰ ﻛﻡ ﻟﻪ ﻧﻤﻪ
ﻫﺮ ﺳﻱ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺳﺎﻩ ﭘﻪ ﺩﻡ ﺗﺎﺯﻩ ﺯﻩ ﺑﻪ ﻪ ﮐﻡ ﺩ ﭼﺎ ﭼﺎﺭﻯ ﺑﯥ ﻟﻪ ﻳﺎﺭﻩ
ﺗﺎﺯﻩ ﻣﺮﻫﻢ ﭘﺮﻫﺮ ﺳﻮﻱ ﺭﻏﻮﻱ ﻭﺻﻞ ﺯﻳﺮﻭﻱ ﻏﻢ ﻧﻮﻱ ﻧﻮﻱ ﻳﺎﺭ ﺩ
ﺗﺎﺯﻩ ﻗﻠﻢ ﭼﻮﻝ ﭘﻪ ﻛﺎ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﻱ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻭﭼﻮﯤ ﺩﻟﮕﻴﺮ ﻣﻪ ﺷﻪ
ﺗﺎﺯﻩ ﻛﻢ ﻣﺍﻭﻱ ﺍﻛﺜﺮ ﻛﻩ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺩﻱ ﻧﻪ ﮔﻠﻮﻧﻪ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺎﻳﺴﺘﻪ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺩﻱ ﮊﻭﻧﺪﻭﻱ ﮔﺮﺯﻡ ﺩﻟﺒﺮﻩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﺩﺭﻭﻏﮋﻥ ﻳﻢ ﺳﺮ ﺗﺮ ﺳﺮﻩ
ﺑﺎﺭﻱ ﺩﻡ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻪ ﻻﺱ ﺩﻱ ﻧﺎﺯ ﭘﺮﻭﺭﻩ ﺯﻩ ﺑﻪ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻛﻠﻪ ﺷﻮ ﻻ ﻣ ﻭﻡ
ﻧﻮﺭ ﻣﻲ ﻣﻪ ﭘﻮﺘﻪ ﻟﻪ ﺷﺎﻣﻪ ﻟﻪ ﺳﺤﺮﻩ ﺷﺎﻡ ﺳﺤﺮ ﻣﻲ ﺩﻏﻪ ﺳﺘﺎ ﺯﻟﻔﻰ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺩﻱ
ﺳﻘﺮﻩ ﻟﻪ ﻓﺮﺩﻭﺳﻪ ﻟﻪ ﻳﻢ ﻧﻪ ﺧﺒﺮ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﻭ ﭘﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺷﻢ
ﻟﻜﻪ ﺯﻩ ﭼﻪ ﺑﯥ ﺳﺎﻣﺎﻧﻪ ﻳﻢ ﺑﯥ ﺳﺮﻩ ﻫﺴﻲ ﺑﯥ ﺳﺮ ﻭ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﺩﻱ ﻫﻴﻮﻙ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﺯﻩ ﻭﻛﻡ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﺳﻞ ﻫﻨﺮﻩ ﻳﻮ ﻫﻨﺮ ﻣﻲ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻫﻨﺮ ﻧﻪ ﺷﺘﻪ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﺍﻭﻲ ﺩ ﭼﺎ ﻧﻪ ﻛﺎ ﺑﯥ ﺍﺛﺮﻩ ﻫﻴ ﺍﺛﺮ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺍﻭﻲ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﻧﻪ ﻛﺎ
۱۱٤
ﯼ
ﻫ ﺮ ﭼ ﻪ ﺷ ﻮﻩ ﺗ ﻜ ﻴ ﻪ ﭘ ﻪ ﺧ ﺪﺍﻱ ﺯړﻩ ﻣ ﻲ ﻭﺭﻛ ﻭ ﺧ ﻮﺩﺭﺍﻯ
ﻳ ﺎ ﺑ ﻪ ﺷ ﺎﻩ ﺷ ﻢ ﻳ ﺎ ﮔ ﺪﺍﻱ ﭘ ﻪ ﺳ ﻮﺩﺍ ﺩ ﻋ ﺎﺷ ﻘ ﻲ ﻛ ﻲ
ﻳ ﺎ ﭘ ﻪ ﺳ ﻴ ﻮﺭﻱ ﺩ ﻫ ﻤ ﺎﻱ ﻳ ﺎ ﺑ ﻪ ﻛ ﻴ ﻨ ﻢ ﻭ ﺩﻭﻧ ﻬ ﻲ ﺗ ﻪ
ﻧ ﻪ ﺑ ﻞ ﺧ ﺪﺍﻱ ﻟ ﺮﻡ ﻧ ﻪ ﺎﻱ ﭼ ﻪ ﺧ ﺪﺍﯼ ﻛ ﺎ ﻫ ﻐ ﻪ ﺑ ﻪ ﻭﺷ ﻲ
ﺑ ﻞ ﻭ ﻫ ﻴ ﭽ ﺎ ﺩ ﺯړﻩ ﺭﺍﻱ ﺑ ﯥ ﺩﻟ ﺒ ﺮﻩ ﺑ ﻪ ﻭﺭ ﻧ ﻪ ﻛ ﻡ
ﻮ ﻣ ﻲ ﺭﺳ ﻲ ﺩﺳ ﺖ ﻭ ﭘ ﺎﻱ ﭘ ﺎﻱ ﺑ ﻮﺳ ﻲ ﺑ ﻪ ﺋ ﯥ ﭘ ﺮﯤ ﻧ ﻪ ږﺩﻡ
ﻳ ﺎ ﮊړﺍ ﺩﻩ ﭘ ﻪ ﻭﺍﻱ ﻭﺍﻱ ﻳ ﺎ ﺧ ﻨ ﺪﺍ ﺩﻩ ﭘ ﻪ ﺩﻧ ﻴ ﺎ ﻛ ﻲ
ﻧ ﻮﺭ ﻪ ﻧ ﺸ ﺘ ﻪ ﺑ ﻪ ﺩﺍ ﺳ ﺮﺍﻱ ﺗ ﺮ ﺩﺍ ﺩﻭﻩ ﭼ ﺎﺭﻭ ﭘ ﻪ ﻫ ﻮﺭ ﺗ ﻪ
ﻧ ﻪ ﺧ ﻮﺩ ﻛ ﺎﻡ ﻭ ﻧ ﻪ ﺧ ﻮﺩ ﺭﺍﻱ ﻋ ﺎﺷ ﻖ ﺑ ﻮﻳ ﻪ ﭼ ﻪ ﺻ ﺎﺩﻕ ﻭﻱ
ﺟ ﻮ ﻓ ﺮﻭﺵ ﮔ ﻨ ﺪﻡ ﻧ ﻤ ﺎﻱ ﺧ ﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧ ﻪ ﻛ ﺎ ﻮﻙ ﭘ ﻪ ﻋ ﺸ ﻖ ﻛ ﻲ
ﻛ ﻪ ﻣ ﻲ ﻣ ﻞ ﺷ ﻲ ﻛ ﺎﺭ ﻓ ﺮﻣ ﺎﻱ ﺯﻩ ﺭﺣ ﻤ ﺎﻥ ﭘ ﻜ ﺎﺭ ﭘ ﻮﻫ ﻴ ﻡ
ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﺗﺎﺧﺖ ﻛﺎ ﭘﻪ ﻛﻮﻡ ﻏﻮﻟﻲ ﻭﺍﺭ ﺩ ﭼﺎ ﺩﻱ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻣﺴﺖ ﭘﻪ ﻣﻴﻮ ﺭﺍﻏﻲ ﻳﺎﺭ ﺩ ﭼﺎ ﺩﻱ
ﺩﺍ ﺑﯥ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺑﯥ ﺻﺮﻓﯥ ﮔﺬﺍﺭ ﺩ ﭼﺎ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺯړﻩ ﺳﻮﻱ ﺋﯥ ﺩ ﺣﺮﻡ ﭘﻪ ﺻﻴﺪ ﻫﻢ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺩﻱ ﭼﺎ ﺩ ﺁﺯﺍﺭ ﺁﺯﺍﺭﻭﻱ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺩﺍ ﻣﺎ ﺧﻮ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻮﻙ ﺑﯥ ﻭﺟﻬﻲ ﺁﺯﺍﺭ ﻛﻱ
ﺩﺍ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺭﻭﺎﻥ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺩ ﭼﺎ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺩ ﻣﺦ ﭘﻪ ﺭﻭﺎ ﺯﻳﺴﺖ ﻛﺎ
ﺩﻱ ﭼﺎ ﺩ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺣﺮﻡ ﭘﻪ ﺩﻧﻨﻪ ﺩﺍ ﭼﻪ ﺑﻠﺒﻞ ﺋﯥ ﺭﺳﻴﺪﻱ ﺗﺮ ﮔﻠﻮ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺩﺍ ﻧﺎ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺑﯥ ﭘﺮﻭﺍ ﻧﮕﺎﺭ ﺩ ﭼﺎ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻫﻴ ﺗﺮﺱ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﺩﻱ ﺩﺍ ﺩﻟﺒﺮ ﻏﻮﺍړﻱ ﺩﻟﺒﺮ ﻛﻪ ﺑﻴﺪﻻﻥ ﻏﻮﺍﺻﺎﻥ ﻛﻪ ﮔﻮﻫﺮ ﻏﻮﺍړﻱ ﮔﻮﻫﺮ ﺩﺍ ﺩﻱ
ﺩﻱ ﺩﺍ ﺳﺮﻭﺭ ﺩﻟﺒﺮﺍﻧﻮ ﺅ ﺟﻤﻠﻪ ﺩ ﻤﺎ ﻳﺎﺭ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺑﻪ ﺑﻞ ﻳﻮ ﺩﻟﺒﺮ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺭﺍﺷﻪ ﮔﻮﺭﻩ ﺯﻣﺰﻡ ﺩﺍ ﺩﻱ ﻛﻮﺛﺮ ﺩﺍ ﺩﻱ ﺧﻮﻧﺪ ﺩ ﻟﺒﻮ ﺍﻭ ﺩ ﭼﺎﻩ ﺯﻧﺨﺪﺍﻥ ﺋﯥ
ﺯﻩ ﮔﻤﺎﻥ ﻛﻡ ﺟﻨﺖ ﺩﺍ ﺩﻱ ﺳﻘﺮ ﺩﺍ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩﻱ ﻭﺻﻞ ﺍﻭ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻭﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﻡ
ﺩ ﻗﺪﻡ ﻛﻴﺩﻩ ﭘﻪ ﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﻨﺒﺮ ﺩﺍ ﺩﻱ ﺧﻄﻴﺒﻪ ﺑﻮﻟﯥ ﻪ ﻣﻨﺒﺮ ﭘﻪ ﺧﻄﺒﻪ ﺗﻪ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﺎﻧﻪ ﺳﻔﺮ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺳﻔﺮ ﺩﺍ ﺩﻱ ﺩ ﻣﻜﯥ ﺳﻔﺮ ﺁﺳﺎﻥ ﺩﻱ ﻣﺮﺩ ﻫﻐﻪ ﺩﻱ
ﺩﻱ ﺩﺍ ﻗﻠﻨﺪﺭ ﻗﻠﻨﺪﺭ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻫﻐﻪ ﻫﺮ ﻣﻨﻌﻢ ﭼﻪ ﺩﻝ ﺟﻮﻳﻰ ﺩ ﻗﻠﻨﺪﺭ ﻛﺎ
۱۱٥
ﺑﻞ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﺸﺘﻪ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ ﺩﺍ ﺩﻱ ﺷﻲ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﭘﻪ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺩ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ ﭼﻪ
ﭼﻪ ﺯﺭ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﻛﺎ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﻫﻨﺮ ﺩﺍ ﺩﻱ ﺩﺍ ﻫﻨﺮ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﻮﻙ ﺳﺮﻩ ﺯﺭ ﻛﺎ
ﭼﻪ ﻫﻴ ﻴﺮ ﺑﻬﺎ ﺋﯥ ﻧﺸﺘﻪ ﺑﯥ ﺑﻬﺎ ﺩﻱ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﻧﻌﻤﺖ ﺭﺍ ﻛﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻱ
ﺩﻱ ﺭﻫﻨﻤﺎ ﻣﻲ ﻣﺤﻤﺪ ﭼﻪ ﺩﺍ ﺩﻭﻳﻢ ﻳﻮ ﺧﻮ ﺩﺍ ﭼﻪ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺷﻜﻞ ﺩ ﺁﺩﻡ ﻛﻡ
ﻳﻮ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻲ ﭘﻪ ﻮ ﺍﺳﻤﻪ ﻣﺴﻤﺎ ﺩﻱ ﻻﺱ ﻭ ﭘﯥ ﻭ ﻏﻮږ ﻭ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺧﻮﻟﻪ ﻭ ﮊﺑﻪ
ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﻭ ﻧﻈﺮ ﺗﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺩﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺯﻣﻜﻪ ﻧﻤﺮ ﺳﭙﻮږﻣ ﻭ ﺭﻭﺎﻥ ﺳﺘﻮﺭﻱ
ﻣﺦ ﺩ ﺯﻣﻜﻰ ﺭﺍﺗﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻘﺮﻩ ﻃﻼ ﺩﻱ ﺷﭙﻪ ﻭ ﺭﻭځ ﺩ ﻣﺎﻩ ﻭ ﻣﻬﺮ ﻟﻪ ﭘﺮﺗﻮﻩ
ﺩﺭﺳﺖ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻰ ﭘﻪ ﻛﻲ ﻏﺮﻕ ﺳﺮ ﺗﺮ ﭘﺎ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺷﭙﻪ ﻣﻚ ﭘﻪ ﻭﺭځ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﻭﺭﻱ
ﻫﺮ ﻧﺴﻴﻢ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻟﻮﺭﻱ ﻣﺴﻴﺤﺎ ﺩﻱ ﻣﺎﺗﻪ ﻭ ﻧﺨﻲ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺩﻡ ﻫﺮ ﭼﻪ
ﻫﺮﻫﺮ ﮔﻞ ﺭﺍﺗﻪ ﻟﻪ ﻭﺭﺍﻳﻪ ﭘﻪ ﺧﻨﺪﺍ ﺩﻱ ﺩ ﭼﻤﻦ ﻭ ﺳﺮﻭ ﮔﻠﻮﻧﻮ ﺗﻪ ﭼﻪ ﮔﻮﺭﻡ
ﺩﻱ ﻣﻴﻨﺎ ﺩ ﺁﻏﻮﺳﺘﻰ ﻗﻤﻴﺺ ﺯﻧﮕﺎﺭﻱ ﻧﺎﺳﺘﻪ ﺭﺍﺗﻪ ﻧﺎﻭﯤ ﻣﻴﻮ ﮔﻠﮕﻮﻧﻮ ﺩ
ﻫﺮ ﺳﺎﻏﺮ ﺩ ﻣﻲ ﻓﺮﻭﺷﻮ ﺟﺎﻥ ﻓﺪﺍ ﺩﻱ ﻧﻴﻮﻟﻲ ﻛﻲ ﻭﺭﻏﻮﻱ ﭘﻪ ﻭﻳﻨﻲ ﺧﭙﻠﻲ
ﺩﻱ ﮔﻮﻳﺎ ﻫﺴﻲ ﺑﻠﺒﻞ ﻟﻜﻪ ﻣﻄﺮﺏ ﻫﺮ ﺩ ﻪ ﺭﻭﺩ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ ﻧﺎﺳﺖ ﺳﺮﻭﺩ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﻲ
ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﻨﺖ ﺩ ﭘﺎﮎ ﻣﻮﻻ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺋﯥ ﭘﺮﯤ ﭘﻴﺮﺯﻭ ﻛ
ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩ ﻭﻻﻳﺖ ﺩﻱ ﻛﻪ ﮔﺪﺍ ﺩﻱ ﻳﻮ ﻳﻮ ﺩﺍﻍ ﭘﻪ ﺮ ﺍﻳﻲ ﺩ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺩﻱ
ﺗﺸﻨﻪ ﻟﺐ ﺋﯥ ﮔﻮﻲ ﮔﻮﻲ ﭘﻪ ﻏﻮﻏﺎ ﺩﻱ ﻧﺸﺘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ ﭼﺸﻤﻪ ﺳﺮ ﭘﻪ ﺷﺮﺍﺑﻲ
ﺩ ﺩﯤ ﺩﻫﺮ ﺧﺲ ﺣﺮﺍﻡ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻭﻳﻳﺎ ﺩﻱ ﻟ ﺭﺍﺣﺖ ﭘﻪ ډﻳﺮ ﺯﺣﻤﺖ ﺳﺮﻩ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺷﻲ
ﻟ ﺧﻴﺮﺍﺕ ﺩ ﺷﻮﻡ ﻟﻪ ﻛﻮﺭﻩ ﭘﻪ ﺑﻼ ﺩﻱ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﺎﺩﻱ ﺑﯥ ﻏﻤﻪ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﭘﻪ ﺳﺮﺍﭼﻪ ﺩ ﺩﯤ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﻱ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﭘﺮﯤ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﻟﻲ ﺣﺮﺍﻡ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺩﻱ ﻟﻴﻼ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻛﻮﺭﺍﻛﻮﺭ ﻭﺍړﻩ ﺟﻬﺎﻥ ﺩ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺩ ﺣﺎﻝ ﭘﻮﺘﻨﻪ ﺑﻪ ﻮﻙ ﻪ ﻛﺎ
ﭼﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﻪ ﺗﻮﺭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻧﺎ ﺑﻴﻨﺎ ﺩﻱ ﻋﺸﻖ ﻳﻮ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﭘﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﭘﻮ ﻛ
ﺧﭙﻞ ﻗﺴﻤﺖ ﺩ ﻫﺮ ﺳﻱ ﺟﺪﺍ ﺟﺪﺍ ﺩﻱ ﺩ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺋﯥ ﺑﺨﺮﻱ ﻭﺭﻛﯤ ﮔﻮﻲ ﮔﻮﻲ
ﻫﻠﺘﻪ ﺩﺧﻞ ﻧﻪ ﺳﺘﺎ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻤﺎ ﺩﻱ ﻭﺭﻛﻩ ﺭﺍ ﭘﻴﺮﻭﺩﻩ ﻮﻝ ﺩ ﺑﻞ ﭘﻪ ﻻﺱ ﺩﻱ
ﺩﻱ ﺭﻭﺍ ﻫﻢ ﺩﻱ ﻧﺎﺭﻭﺍ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﭘﻪ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻪ ﭼﻪ ﺩ ﺻﺎﺣﺐ ﺩ ﺯړﻩ ﺭﺿﺎ ﺷﻲ
ﺩ ﻗﺴﻤﺖ ﺭﺳﺪ ﺭﺿﺎ ﻭ ﻧﺎ ﺭﺿﺎ ﺩﻱ ﺧﻮﺍﻩ ﻧﺎ ﺧﻮﺍﻩ ﻛﻪ ﺋﯥ ﺭﺿﺎ ﻭﻱ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺣﻜﻢ ﺟﺎﺭﻱ ﺷﻮﻱ ﭘﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺩﻱ ﺗﻪ ﻫﻐﻪ ﻭ ﺑﻮﻳﻪ ﺳﭙﺎﺭﻟﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﺎﻥ
۱۱٦
ﺩﻱ ﻣﺪﻋﺎ ﭘﻪ ﻫﻐﻮ ﺩ ﻭﺍړﻩ ﺟﻬﺎﻥ ﺩ ﻫﺮ ﭼﺎ ﭘﻪ ﻻﺱ ﭼﻪ ﺣﻜﻢ ﺣﺎﻛﻢ ﻭﺭ ﻛﻱ
ﻛﻪ ﻟﻜﺮ ﻭﺭ ﺳﺮﻩ ﻭﻱ ﻳﻚ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻣﻮﻟٰ ٰ ٰ ٰﻲ ﻭﺭ ﺳﺮﻩ ﻣﻞ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﻣﻄﺮﺏ ﺍﻳﻲ ﭘﻪ ﺯﺍﻧﻮ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺑﺎﺏ ﺩﻱ ﺩ ﺳﺎﻗﻲ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﻲ ﺟﺎﻡ ﺩ ﻣﻲ ﻧﺎﺏ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﻭﻗﺖ ﻛﻲ ﭼﺎ ﺨﻪ ﺩ ﺗﻮﺑﯥ ﺗﺎﺏ ﺩﻱ ﺻﺤﻪ ﻧﺎ ﻭﺍﺋﯥ ﺗﻮﺑﻪ ﻭﺗﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺗﻪ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﻛﺎﺭ ﻛﻲ ﻛﻮﻡ ﺳﻮﺩ ﻭ ﺛﻮﺍﺏ ﺩﻱ ﺯﻩ ﭼﻪ ﺎﻥ ﻣﻨﻊ ﻛﻮﻡ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻟﻪ ﻛﺎﺭﻩ
ﭘﻪ ﻣﺤﻴﻂ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻛﻲ ﻳﻮ ﺣﺒﺎﺏ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭼﻪ ﻟﻮﻱ ﭘﻪ ﻋﻘﻞ ﻛﻲ ﺑﺎﻟﻪ ﺷﻲ
ﻫﻐﻪ ﻛﻱ ﻛﻮﺭ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﺩ ﺳﻴﻼﺏ ﺩﻱ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮊﻏﻮﺭﻱ ﺳﺮ ﻭ ﻣﺎﻝ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻘ ﻛﻲ
ﻛﻮﻡ ﭼﺎ ﻛﻱ ﺩ ﺯﻣﺮﻱ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻛﻲ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻱ ﺗﻪ ﭼﻪ ﺧﻮﺏ ﻏﻮﺍړﯤ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﺭﺍﺗﻪ ﻭﺍﻳﻪ
ﮔﻮﻳﺎ ﺍﻳﻲ ﺋﯥ ﺗﺮ ﭘﻮ ﻻﻧﺪﻱ ﻛﺘﺎﺏ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻋﻤﻞ ﻛﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﻛﻴﺩﻱ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻪ ﺷﻮ
ﺗﺸﻨﻪ ﻟﺐ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺳﺮ ﺷﻮﻱ ﭘﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩ ﺷﺮ ﺩ ﻋﻤﻠﻮﻧﻮ ﺗﻪ ﺧﻴﺮ ﻏﻮﺍړﻱ
ﭘﻪ ﻧﺮﻣ ﺋﯥ ﻏﻠﻂ ﻣﻪ ﺷﻪ ﺳﻨﮓ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺩﻱ ﻭﻭﻳﺮﻳﻩ ﻣﻜﺎﺭۍ ﻟﻪ ﺩﻤﻦ ﺩ
ﻟﻜﻪ ﻋﻤﺮ ﭼﻪ ﺩﻱ ﺗﻠﻮﻧﻰ ﭘﻪ ﺷﺘﺎﺏ ﺩﻱ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﻛﻩ ﻫﺴﻲ ﺷﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ
ﻛﻪ ﻣﺮﻫﻢ ﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻛﻴﺩﯤ ډﻳﺮ ﺛﻮﺍﺏ ﺩﻱ ﻫﻐﻪ ﺯړﻩ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﻛﺒﺎﺏ ﺩﻱ
ﺩ ﻳﺎﺭﺍﻧﻮ ﭘﻪ ﻳﺎﺭۍ ﻛﻲ ﻪ ﺣﺠﺎﺏ ﺩﻱ ﺩﻱ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺍﻏﻴﺎﺭﻭ ﻟﻪ ﺣﺠﺎﺑﻮﻧﻪ
ﭘﻪ ﻫﻐﻮ ﻛﻲ ﻫﻢ ﺳﺘﺎ ﺣﺴﻦ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺩﻱ ﺣﺴﺎﺑﻪ ﺑﯥ ﻭﻱ ﺎﻳﺴﺘﻪ ﭼﻪ ﺗﺎ ﺑﯥ
ﺩﻏﻪ ﻫﺴﻲ ﺳﺘﺎ ﺗﺮ ﻣﺦ ﭘﻮﺭﻯ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﻱ ﻟﻜﻪ ﮔﻞ ﭼﻪ ﺗﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﻮﺭﻱ ﺧﺠﻞ ﻭﻱ
ﺗﻴﻎ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻭﻳﻨﻮ ﻛﻲ ﻋﺮﻗﺎﺏ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺩ ﻣﻴﻮ ﻪ ﻣﺴﺘﻲ ﺍﻭ ﺳﺮﺧﻲ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﻭ ﮊﻭﻧﺪﻳﻮ ﺗﻪ ﺩ ﻣﻳﻮ ﻪ ﻮﺍﺏ ﺩﻱ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻪ ﻮﺍﺏ ﻛﻮﻡ ﻭ ﻳﺎﺭ ﺗﻪ
ﺯړﻩ ﻫﻐﻪ ﻟﺮﻩ ﻭﺭﻛﻱ ﻣﺎ ﻛﻢ ﺑﺨﺖ ﺩﻱ ﭼﺘﺮ ﺳﻨﮓ ﻭ ﺗﺮ ﺁﻫﻨﻪ ﺋﯥ ﺯړﻩ ﺳﺨﺖ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻟﻮﻠﻲ ﺋﯥ ﻤﺎ ﺩ ﺧﺎﻃﺮ ﺭﺧﺖ ﺩﻱ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﻛﻠﻪ ﺑﻪ ﻫﻐﻪ ﻏﻞ ﺭﺍﺗﻪ ﺍﻳﻞ ﻛﯤ
ﻟﻜﻪ ﻏﻢ ﭼﻪ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻣﺎ ﻳﮏ ﻟﺨﺖ ﺩﻱ ﻫﻤﺮﻩ ﻏﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﭘﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﮔﻪ ﺎﺥ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺎﺥ ﺳﺮﻩ ﺩﺭﺧﺖ ﺩﻱ ﻣﮕﺮ ﺑﻴﻞ ﭘﻪ ﺗﻴﺮﻩ ﺗﻴﻎ ﺷﻲ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻳﺎﺭﻩ
ﺩ ﻳﺎﺭﺍﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺩ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﺗﺨﺖ ﺩﻱ ﺩ ﭘﻬﻠﻨﮓ ﺍﻭ ﺩ ﭘﻴۍ ﺣﺎﺟﺖ ﺋﯥ ﻧﺸﺘﻪ
ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﻫﺴﻲ ﻭﺧﺖ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻟﻪ ډﻳﺮﻩ ﺩﺭﺩﻩ ﻭﺧﺖ ﭘﻴﮋﺍﻧﺪﻱ ﻧﺸﻲ
۱۱۷
ﻣﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻳﺎﺭۍ ﻛﻱ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺋﯥ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻪ ﺋﯥ ﻋﻨﺎﺩ ﺩﻱ
ﻫﺰﺍﺭ ﺧﻮﻧﻲ ﻭﺍړﻩ ﻬﺮ ﻳﻮ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﺩﻱ ﺯﻩ ﻭ ﻳﺎﺭ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺗﻦ ﺩﻭﻩ ﭘﻪ ﻣﻌﻨﲐ ﻳﻮ ﻳﻮ
ﻛﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻣﻌﻴﺎﺭ ﺩﻱ ﻫﻴ ﺑﻴﻠﺘﻮﻥ ﻤﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻭ ﺑﻠﻪ ﻧﺸﺘﻪ
ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻲ ﻣﻴﻨﻲ ﺎﺩ ﺩﻱ ﻫﻴ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﺩ ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ ﭘﻪ ﺣﺴﻦ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻛﻪ ﻣﻮﻡ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻓﻮﻻﺩ ﺩﻱ ﻏﻮﺍړﻡ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﻟﻪ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺁﻩ ﺧﭙﻞ ﺯﻩ
ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺩ ﻫﻐﻮ ﺯړﻭﻧﻮ ﻟﻮﻯ ﻓﺴﺎﺩ ﺩﻱ ﭼﻪ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﭘﻪ ﻴﺮ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻫﺮ ﺳﻜﻮﺕ ﺩ ﺑﯥ ﻃﺎﻗﺘﻮ ﺁﻩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩ ﺁﻩ ﻭ ﺩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻃﺎﻗﺖ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻟﻜﻪ ﻧﻮﻡ ﭼﻪ ﺩ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻭ ﺩ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺩﻱ ﺳﻞ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺭﻧﮕﻪ ﻧﻮﻣﻮﻧﻪ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻧﻮﺭ ﺩﻱ
ﻋﺸﻖ ﺩ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺩ ﻫﻨﺮ ﻛﺮﻩ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺯړﻩ ﺷﻲ ﻫﻠﺘﻪ ﻛﻴﻨﻲ ﻫﻠﺘﻪ ﭘﺎﻲ
ﻣﺎ ﻭ ﺗﺎ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻭﮔﻱ ﺩ ﭼﺎ ﻳﺎﺩ ﺩﻱ ﺑﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻘ ﻛﻲ ﻣﻠﻨﮕﺎﻥ ﺷﻲ
ﺩﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﭘﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﻮ ﺩ ﻓﻮﻗﻴﺖ ﻭﻱ ﮔﻨﺞ ﺳﺮﻩ ﺧﺮﺍﺑ ﺩ ﺭﺘﻴﺎ ﻛﻪ
ﺩﻱ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﻫﺴﻲ ﻤﻮﻧﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﭘﺴﻲ ﺗﺮ ﺎﻥ ﺗﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻴﺮ ﺷﻲ
ﺩﻱ ﺍﺟﺘﻬﺎﺩ ﻧﻮﻱ ﻧﻮﻱ ﻛﻱ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭼﻪ ﺩﺍ ﻧﻮﺭ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻫﻐﻪ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﻤﺎ ﻣﺮﺍﺩ ﺧﻮ ﻭﺍړﻩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺯړﻩ ﻣﺮﺍﺩ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺟﻮﺭ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺩﺍﺩ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺁﺳﻴﺐ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻓﺴﺎﺩ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﻛﻲ ﻤﺎ ﻟﻪ ﻣﺨﻪ ﺗﺘﻲ
ﺩﻱ ﺍﻫﺪﺍﺩ ﻫﻐﻪ ﻗﺒﻮﻝ ﻤﺎ ﻟﻴﻤﻪ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺍﻫﺪﺍﺩ ﭼﻪ ﺭﺍ ﻛﺎﻭﻩ ﺷﻲ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ
ﺑﯥ ﺗﺎ ﻧﻪ ﺭﺍ ﺮﮔﻨﺪﻳﻱ ﻧﻪ ﻣﻲ ﻳﺎﺩ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﭘﺮﻳﻮﺯﻱ ﭘﻪ ﻟﻴﻤﻪ ﻛﻲ
ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻲ ﻧﻮﺭ ﺩ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﻏﻮږﻭ ﻳﺎﺩ ﺩﻱ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻏﻮږ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﻛ
ﭼﻪ ﺩﻱ ﻧﻮﻡ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﻱ ﺍﻭﺱ ﻤﺎ ﻟﻪ ﻧﻨﮓ ﻭ ﻧﺎﻣﻪ ﺳﺮﻩ ﻪ ﺩﻱ
ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﻪ ﻧﻈﺮ ﻏﻮﻟﻰ ﺩ ﺻﻴﺎﺩ ﺩﻱ ﻫﺮ ﮔﻠﺸﻦ ﭼﻪ ﻟﻪ ﮔﻞ ﺭﺧﻪ ﺑﯥ ﺑﻬﺮﻩ ﻭﻱ
ﻪ ﺩ ﺍﻭﺳﭙﻨﻮ ﺭﻭﻍ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺁﺩﻡ ﺯﺍﺩ ﺩﻱ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻭ ﺗﻮﺍﻥ ﺗﻪ ﮔﻮﺭﻩ ﻫﻤﺮﻩ ﻧﺎﺯ ﻛﻩ
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﭘﺮﻭﺕ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﻲ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻏﻢ ﻏﺒﺎﺭ ﺩﻱ
ﺩﻱ ﺭﻳﺒﺎﺭ ﺳﺘﺎ ﺧﻀﺮ ﻟﺮﻩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺧﻀﺮ ﻛﻱ ﺗﻪ ﮔﻤﺮﻫﺎﻧﻮ ﻛﻪ ﺭﻫﺒﺮﻱ
ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﻣﻲ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺩﻳﺎﺭ ﺩﻱ ﮔﻮﻧﺪﻱ ﭼﺮﻱ ﻮﻙ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻪ ﺩﺭ ﻗﺒﻮﻝ ﻭﻱ
ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﻟﻪ ﺩﻭﺍړﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻣﻲ ﺧﻮﻧﺒﺎﺭ ﺩﻱ ﻛﻩ ﻧﻈﺮ ﺗﻪ ﭘﺮﻫﺎﺭﻭﻧﻮ ﻭ ﺷﻬﻴﺪ ﺩ
ﻫﻢ ﻫﻐﻪ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻠﻲ ﭘﻪ ﺑﺎﺭ ﺑﺎﺭ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩ ﻏﻢ ﭘﻪ ﺑﺎﺭ ﺋﯥ ﺯړﻩ ﺩﻱ ﻤﺎ ﻛﻠﻲ
۱۱۸
ﻻ ﻣﻲ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﻫﻐﻮ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻣﻨﺖ ﺑﺎﺭ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻫﺮ ﺩﻡ ﻣﻲ ﺩ ﻏﻤﺰﻭ ﭘﻪ ﺗﻮﺭﻭ ﻭﮊﻧﻰ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺋﯥ ﻛﻱ ﺳﺘﺎ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﻱ ﺩ ﻫﻐﻪ ﭘﻪ ﻣﺪﻋﺎ ﻭﻯ
ﺩﻱ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﻛﻠﻪ ﻫﺴﻲ ﺩﺍ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻛﻪ ﻳﺎﺭ ﺳﻞ ﻠﻪ ﺟﻔﺎ ﻭﺭ ﺳﺮﻩ ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﭼ ﻪ ﻛ ﻤ ﺎﻝ ﻨ ﻲ ﺍﻇ ﻬ ﺎﺭ ﺩﻱ ﻛ ﻤ ﻴ ﻨ ﻲ ﻳ ﻮ ﻧ ﺎﺩﺭ ﻛ ﺎﺭ ﺩﻱ
ﭘ ﻪ ﺩﺍﻧ ﻪ ﻛ ﻲ ﭘ ﺧ ﺮﻭﺍﺭ ﺩﻱ ﭼ ﻪ ﺍﺧ ﺘ ﻴ ﺎﺭ ﺋ ﯥ ﻛ ﻤ ﻴ ﻨ ﻲ ﻛ ﻩ
ﺑ ﺎﺯ ﭘ ﻪ ﺳ ﻞ ﺭﻭﭘ ﻣ ﺮﺩﺍﺭ ﺩﻱ ﭼ ﺮﮒ ﭘ ﻪ ﺩﻭﻩ ﭘ ﻴ ﺴ ﯥ ﺣ ﻼﻝ ﺷ ﻲ
ﭼ ﻪ ﺯﻣ ﻴ ﻦ ﺷ ﻪ ﺑ ﺮ ﻗ ﺮﺍﺭ ﺩﻱ ﭼ ﻪ ﺁﺳ ﻤ ﺎﻥ ﺷ ﻪ ﺳ ﺮﮔ ﺮﺩﺍﻥ ﺷ ﻪ
ﺍﻧ ﮕ ﻮﺭ ﮔ ﻮﺭﻩ ﻧ ﮕ ﻮﻧ ﺴ ﺎﺭ ﺩﻱ ﻧ ﺘ ﺮ ﮔ ﻮﺭﻩ ﺳ ﺮ ﻛ ﺸ ﻲ ﻛ ﺎ
ﺍﺑ ﺮ ﻮﺭﺏ ﺩﻱ ﻏ ﺒ ﺎﺭ ﺩﻱ ﺫﺭﻩ ﺧ ﻮﺍﺭﻩ ﺷ ﻮﻩ ﺁﻓ ﺘ ﺎﺏ ﺷ ﻮﻩ
ﻟ ﻌ ﻞ ﻭﻭړ ﺷ ﻪ ﺑ ﺰﺭﮔ ﻮﺍﺭ ﺩﯨ ﻲ ﻛ ﻮﻩ ﺑ ﻠ ﻨ ﺪ ﺷ ﻪ ﺳ ﻴ ﻪ ﺳ ﻨ ﮓ ﺷ ﻪ
ﻫ ﻠ ﻚ ﻧ ﻤ ﺮ ﺳ ﺮﻩ ﺍﻧ ﻮﺍﺭ ﺩﻱ ﻟ ﻮﻱ ﺁﺳ ﻤ ﺎﻥ ﺗ ﻮﺭﻩ ﺗ ﺒ ﺷ ﻪ
ﭼ ﻪ ﻟ ﻮﻱ ﻓ ﻴ ﻞ ﺋ ﯥ ﺑ ﺎﺭ ﺑ ﺮﺩﺍﺭ ﺩﻱ ﻭﻭړ ﺳ ﻯ ﮔ ﻮﺭﻩ ﺭﺣ ﻤ ﺎﻧ ﻪ
ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻭ ﺨﻪ ﮔﻨﺞ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻫﻨﺮ ﺩﻱ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻐﻨﻲ ﭘﻪ ﺳﻴﻢ ﻭ ﺯﺭ ﺩﻱ
ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﺳﻱ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﺯﻭﺭﺍﻭﺭ ﺩﻱ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺁﻭﺭ ﻭ ﺎﻥ ﺗﻪ ﻭﺍﻳﻲ
ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﺳﺮ ﺩ ﭘﺎﺳﻪ ﺳﺮ ﺩﻱ ﻫﺴﻲ ﻣﻪ ﻭﺍﻳﻪ ﭼﻪ ﺯﻩ ﻳﻢ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﻧﻪ ﭼﻪ ﻫﺮ ﺳﻱ ﻭﻟﻲ ﺍﻭ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺩﻱ ﻛﻝ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺍﻥ ﻭﻟﻴﺎﻥ ﺋﯥ ﻨﻲ ﻨﻲ
ﻧﻮﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻭﺍړﻩ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﻛﺎﻮ ﻏﺮ ﺩﻱ ﺟﻮ ﺩﺍﻧﻪ ﻗﺪﺭ ﻳﻮ ﻟﻌﻞ ﭘﻪ ﻛﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻲ
ﻧﻪ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻳﻮﻩ ﺳﻱ ﭘﺴﯥ ﻟﻜﺮ ﺩﻱ ﻳﻮ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭﻱ ﭼﻪ ﻟﻜﺮ ﻭﺭ ﭘﺴﯥ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﺩﻱ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻭﺍړﻩ ﺟﻬﺎﻥ ﭼﻪ ﻧﻪ ﻫﺴﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺳﻯ ﭘﻪ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﻱ
ﺩﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﻳﻲ ﭼﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩ ﻧﻤﺎﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺩ ﻋﻤﺮ ﻭ ﺭﻓﺘﻦ ﺗﻪ ﻮﻙ ﻧﻈﺮ ﻛﺎ
ﭘﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺧﺘﻠﻰ ﻟﻜﻪ ﻧﻤﺮ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺳﺮ ﭘﻪ ﺯﻣﻜﻪ ﺍﻳﻰ ﻭﻱ ﻭ ﻳﺎﺭ ﺗﻪ
ﻣﺎ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺑﺤﺮ ﻛﻲ ﮔﻮﻫﺮ ﺩﻱ ﻛﻩ ﻣﻪ ﺍﻭﻮ ډﻳﺮﻭ ﺩ ﻤﺎ ﺗﻌﺠﺐ
ﺩﻱ ﻗﻠﻨﺪﺭ ﺗﻟﻲ ﺩﺳﺘﺎﺭ ﻛﻮږ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺧﺮﻗﻪ ﺋﯥ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻪ ﻛﻩ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ
ﻳﺎ ﺩ ﺑﻨﻔﺸﯥ ﻟﺘﻲ ﺧﻮﺭﯤ ﭘﻪ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﺩﻱ ﺯﻟﻔﻲ ﺩﻱ ﻟﻪ ډﻳﺮﻱ ﺩﺭﺍﺯۍ ﭘﺎﻱ ﺗﺮ ﺳﺮ ﺩﻱ
ﻳﺎ ﺧﻮ ﺯﻩ ﻏﻠﻂ ﺷﻮﻡ ﺗﺮ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﺑﻬﺘﺮ ﺩﻱ ﻟﺐ ﺩﻱ ﺁﺏ ﺣﻴﺎﺕ ﺩﻱ ﻳﺎ ﺷﻜﺮ ﻳﺎ ﻧﺒﺎﺕ ﺩﻱ
ﻭﻟﻲ ﭼﻪ ﻣﻌﺮﺍﺝ ﻭﺗﻪ ﺧﺎﺗﻪ ﺩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺩﻱ ﻗﺪ ﺗﻪ ﺩﻱ ﻮﻙ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺭﺳﻴﺪﻱ ﻟﻪ ﺑﻠﻨﺪۍ
۱۱۹
ﺗﻠﻠﻲ ﭘﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻛﻲ ﺗﺮ ﺁﺳﻤﺎﻧﻪ ﺳﭙﻮږﻣ ﻧﻤﺮ ﺩﻱ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺎﻳﺴﺖ ﺍﻭ ﻧﻤﺮ ﺳﭙﻮږﻣ ﺳﺮﻩ ﭘﻪ ﺗﻮﻝ ﻛﻩ
ﭘﺮﺧﻪ ﭘﻪ ﻭﺍﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺻﺪﻓﻮ ﻛﻲ ﮔﻮﻫﺮ ﺩﻱ ﺎﻜﻲ ﻟﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻪ ﭘﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ ﻭﻭﺭﻱ ﻳﻜﺴﺎﻧﻪ
ﻮﻙ ﺩ ﻏﻢ ﭘﻪ ﺧﺎﺭ ﺳﺮﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﺟﮕﺮ ﺩﻱ ﺑﺨﺖ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻮﻙ ﻣﺘﻤﻜﻦ ﻛﻩ ﭘﻪ ﺗﺨﺖ ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﻜﻪ ﺋﯥ ﮔﺮﺩﻭﻧﻪ ﺩ ﺟﻬﺎﻥ ﻭﺍړﻩ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺩﻱ ﺑﺎﺩ ﭼﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺯﻟﻔﻮ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻗﺼﺪ ﺩ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧ ﻛ
ﺍﻭﺱ ﺳﻱ ﭘﻪ ﻪ ﺋﯥ ﻛﻪ ﺩﻱ ﻟﻮﺳﺘﻲ ﺯﻳﺮ ﻭ ﺯﺑﺮ ﺩﻱ ﻫﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﻯ ﺷﻲ ﭼﻪ ﺩﻱ ﻧﻮﻡ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺷﻲ
ﺍﯤ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺩﺍ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺳﻴﻢ ﻭ ﺯﺭ ﺩﻱ ﺳﭙﻴﻨﻲ ﺍﻭﻲ ﺯﻳ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺩ ﻣﻴﻨﻲ ﻟﻪ ﺩﻭﻟﺘﻪ
ﻣﺪﺍﻡ ډﻭﺑﻲ ﺩ ﻓﺮﺍﻕ ﭘﻪ ﺁﺏ ﺷﻮﺭ ﺩﻱ ﺩﻭﺍړﻩ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﯤ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻟﻮﺭ ﺩﻱ
ﻭ ﻫﺮ ﻟﻮﺭ ﺗﻪ ﻣﻲ ﻧﻴﻮﻟﻲ ﻛﻮﺭ ﭘﻪ ﻛﻮﺭ ﺩﻱ ﻛﻨﻭﻟﻲ ﺩ ﺩﻭﺍړﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻃﻤﻊ
ﺩﻭﺍړﻩ ﻛﺴﻲ ﻣﻲ ﻭ ﺯړﻩ ﻭﺗﻪ ﻧﺴﻜﻮﺭ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻴﺎﻝ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ ﻭﻟﻴﺪﻩ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ
ﺳﻮﺩ ﻭ ﺯﻳﺎﻥ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ ﺧﻮﺭ ﺍﻭ ﻭﺭﻭﺭ ﺩﻱ ﻣﺎ ﻗﺒﻮﻝ ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﻧﺎﺯ ﻛ ﺳﺘﺎ ﺩﭘﺎﺭﻩ
ﭼﻪ ﺑﯥ ﺗﺎ ﭘﻪ ﻧﻮﺭ ﻪ ﻏﻠﻴﻱ ﻫﻐﻪ ﻧﻮﺭ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﮔﻮﻳﺎ ﻣﻴﺸﺖ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻬﺮ ﺩ ﻻﻫﻮﺭ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻛﻲ ﻫﺴﻲ ﺷﻮﺭ ﺩﻱ
ﺧﺮﺍﺏ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﻟﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺗﻮﺭ ﺩﻱ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﺍﻭ ﭘﻪ ﺟﺎﺩﻭ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﭘﻪ
ﻏﻢ ﺩ ﻫﺠﺮ ﺩﻏﻪ ﻣﻪ ﮔﻪ ﻻ ﻧﻮﺭ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻭﭼﻮﻱ ﺭﺍﺗﻪ ﻭﺍﻳﻲ
ﭼﻪ ﺍﺧﻴﺴﺘﻲ ﻣﻲ ﺁﺯﺍﺭ ﺩ ﭘﻼﺭ ﻭ ﻣﻮﺭ ﺩﻱ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭۍ ﻛﻲ ﺭﺍ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻫﺴﻲ ﻛﻮﺭ ﻧﺎﺯﻳﻯ ﻫﻐﻪ ﻛﻮﺭ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﻣﺜﺎﻝ ﻛﻮﺭ ﺷﻮﻩ ﺩ ﻏﻤﻮﻧﻮ
ﭼﺎ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺭﺿﺎ ﭘﺮﻳﻮﺩ ﭼﺎ ﭘﻪ ﺯﻭﺭ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻪ ﺩ ﭼﺎ ﺧﭙﻞ ﺩﻱ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﭙﻞ ﺷﻲ
ﺩﻱ ﺩﻭﺍړﻭ ﭘﻮﺭﻭړﻳﻮ ﺯﻭﻱ ﺍﻭ ﻭﺭﻭﺭ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩ ﻣﺮﮒ ﭘﻪ ﭘﻮﺭﻭړﻳﻮ ﻛﻲ ﻮﻙ ﻭﻣﺮﻱ
ﻣﺎ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻱ ﺩﺍ ﭘﻴﻐﻮﺭ ﺩﻱ ﻛﻴﻡ ﻣﻼﻣﺖ ﻋﺎﺷﻘ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻛﻪ
ﮔﻮﻳﺎ ﻫﺮ ﻗﺪﻡ ﭘﻪ ﻻﺭﻱ ﺩ ﺣﺮﻡ ږﺩﻯ ږﺩﻱ ﻗﺪﻡ ﻤﺎ ﺩﻟﺪﺍﺭۍ ﭘﻪ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﻛﻪ
ﻛﻮﻡ ﻛﺮﻳﻢ ﭘﻪ ﭼﺎ ﻣﻨﺖ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻛﺮﻡ ږﺩﻱ ﺭﺍﻛﻱ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﻨﺘﻪ ﺑﯥ ﻛﻪ ﻟﺮﻱ ﺎﻱ
ﻧﻪ ﻗﺎﺭﻭﻥ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺎﻥ ﺍﺳﻢ ﺩ ﺣﺎﺗﻢ ږﺩﻱ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻪ ﺑﻮﻳﻪ ﺷﻔﻴﻘﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ
ﻟﻜﻪ ﺯﺭ ﭼﻪ ﻮﻙ ﻟﻪ ﺧﻠﻘﻮ ﭘ ﭘﻨﻬﻢ ږﺩﻱ ﻫﺴﻲ ﭘ ﻟﺮﻡ ﺩﺍ ﺯﻳ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻟﻪ ﺧﻠﻘﻮ
ﮐﻪ ﺩﺍﻏﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺩ ﻏﻢ ږﺩﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻭ ﻣﺎ ﻭﺗﻪ ﮔﻠﻮﻧﻪ ﺩ ﺟﻨﺖ ﻛﻝ
ﻛﻮﻡ ﻳﻮ ﻣﺴﺖ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻗﺪﻡ ﭘﻪ ﻻﺭﻱ ﺳﻢ ږﺩﻱ ﻫﻴ ﻣﺎﻪ ﺩﻱ ﻮﻙ ﻟﻪ ﻣﺴﺘﻮ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﻛﻮﻡ ﻃﺒﻴﺐ ﺩﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺭﻭﻍ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺮﻫﻢ ږﺩﻱ ﺭﺍﺣﺖ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺑﯥ ﺯﺣﻤﺘﻪ ﭼﺎ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ
۱۲۰
ﺑﺮﻫﻤﻦ ﭼﻪ ﺳﺮ ﭘﻪ ﭘﻮ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺻﻨﻢ ږﺩﻱ ﺯﻩ ﻫﺮ ﮔﻮﺭ ﺗﺮ ﺧﭙﻞ ﺻﻨﻢ ﭘﻮﺭﻱ ﺷﺮﻣﻴﻡ
ﺩﺍ ﺧﻮ ﻋﺸﻖ ﺩﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻋﺮﺵ ﻛﺮﺳﻲ ﻗﺪﻡ ږﺩﻱ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻪ ﻻﺱ ﺩ ﻋﻘﻞ ﻧﻪ ﺭﺳﻴﻱ
ﻛﻪ ﻣﻲ ﭘﻨ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺩ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺩ ﺳﺘﻢ ږﺩﻱ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺋﯥ ﺗﺎﺝ ﮔﻢ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ
ﺩﺍ ﮔﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﻣﻪ ﻛﻩ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﭙﻞ ﺩﻱ ﺩﻱ ﻏﻠﻮﻝ ﻭﺍړﻩ ﻛﺎﺭﻭﻧﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ
ﺩ ﻳﺦ ﺳﻮﺭﻱ ﭘﻪ ﺍﻭﺑﻮ ﭘﻮﺭﻱ ﻛﻮﻝ ﺩﻱ ﻫﻴ ﻣﺰﻩ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ ﭘﺎﺗﻲ ﻧﻪ ﺷﻮﻩ
ﻛﻪ ﺩ ﺷﺮﻡ ﭘﻮﺯﻩ ﻏﻮږ ﻏﻮﺍړﯤ ﺑﺎﻃﻞ ﺩﻱ ﭘﻮﺯﻩ ﻏﻮږ ﺩ ﻏﻮﻮ ﺷﺘﻪ ﭘﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ ﭘﻮﺭﻱ
ﭘﺲ ﻟﻪ ﺷﺎﻣﻪ ﻫﺴﻲ ﻭﺍﻳﻪ ﭼﻪ ﺩ ﺑﻞ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺩﻱ ﺩﻭﻩ ﻛﺎﺳﯥ ﺩﺍﻧﯥ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻛﻨﺪﻭ ﻛﻲ
ﺑﻞ ﺑﻪ ﻫﺴﻲ ﺗﺎ ﺗﻪ ﻭﺍﻳﻲ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺳﻞ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺗﻪ ﻳﻮ ﻳﺎ ﺩﻭﻩ ﻋﻴﺒﻮﻧﻪ ﺩ ﭼﺎ ﺷﻤﺎﺭ ﻛﯤ
ﺩﻱ ﻜﻮﻝ ﺧﻮﺷﻲ ﻣﻴﻨﻲ ﺍﻭ ﺳﯤ ﺩ ﻛﺎ ﻧﻪ ﺍﺛﺮ ﻧﺎﺻﺤﺎﻧﻮ ﺩ ﻧﺼﻴﺤﺖ
ﻛﻪ ﻣﻮﭼ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻨﻱ ﭘﻪ ﮔﻮﮔﻞ ﺩﻱ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻫﻤﺪﻣﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﻧﺎ ﺩﺍ
ﻧﻦ ﺍﻭﺭﻧﮓ ﺩ ﺯﻣﺎﻧﯥ ﻤﺎ ﻏﻼﻡ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩ ﻨﮕﻪ ﻣﻲ ﺩﻟﺒﺮ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﻲ ﺟﺎﻡ ﺩﻱ
ﺑﯥ ﻟﻪ ﻋﺸﻘﻪ ﭼﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺋﯥ ﻣﺴﺘﺪﺍﻡ ﺩﻱ ﺩﺍﺭﻭ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﻭﻱ ﻛﻠﻪ ﻣﺪﺍﻡ
ﻮ ﺑﻪ ﺩﻭﻛﺎ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺩﻭ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺩ ﺑﺎﻡ ﺩﻱ ﺩ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺮﺥ ﭘﺎﻱ ﻧﻴﻠﻲ ﺩﻱ ﺩ ﺳﭙﻬﺮ
ﺩ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺩ ﺳﻮﺭﻱ ﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﺩﻱ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭼﺎﺭﻱ ﭘﻪ ﻣﺜﻞ ﺩﻱ ﺩ ﺳﻮﺭﻱ
ﺑﻴﺎ ﺋﯥ ﻫﺴﻲ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﭘﺴﻲ ﺷﺎﻡ ﺩﻱ ﺭﻭﻳﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﺩﻩ ﺎﻳﺴﺘﻪ ﺻﺒﺢ ﺋﯥ ﻛﻪ
ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍﻏﻠﻲ ﻫﺮ ﻳﻮ ﺑﯥ ﺁﺭﺍﻡ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻪ ﻣﻬﺮ ﻛﻲ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﺘﻪ ﻧﻪ ﭘﻪ ﻣﺎﻩ ﻛﻲ
ﻳﻮ ﺑﯥ ﻏﻢ ﺩﻱ ﻮﻙ ﺭﺍ ﻭﻴﻲ ﻛﺪﺍﻡ ﺩﻱ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺩﻩ ﭼﺮﻱ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﻏﻤﻲ ﺑﯥ
ﻳﺎ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺎﺯ ﻧﺎﺳﺖ ﺳﺮﻩ ﻫﻤﺪﻡ ﺩﻱ ﺳﭙﻴﻦ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻭ ﻣﺸﮑﻴﻦ ﺧﺎﻝ ﻭ ﺑﻠﻪ ﺻﻨﻢ ﺩﻱ
ﺩ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﻭﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻲ ﭘﻪ ﺗﻮﺭ ﺗﻢ ﺩﻱ ﮐﻪ ﺩﻱ ﻣﺦ ﭘﻪ ﺯﻟﻔﻮ ﭘ ﺷﻪ ﺑﺎﮎ ﺋﯥ ﻧﺸﺘﻪ
ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﻱ ﺷﺎﻡ ﺷﻔﻖ ﻭ ﺻﺤﺒﺪﻡ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺯﻟﻔﻮ ﻟﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻟﻪ ﺳﺮﻭ ﺷﻨﻭ
ﻳﺎ ﻏﻮﻲ ﭘﻪ ﻏﻨﭽﻪ ﮐﻲ ﺩ ﺷﺒﻨﻢ ﺩﻱ ﮐﺎ ﺗﺠﻠﻲ ﻏﺎﻮﻧﻪ ﺩﻱ ﮐﻲ ﺩﻫﻦ ﭘﻪ
ﭼﺎړﻩ ﻏﻮﻲ ﻟﻪ ﻗﺪﻳﻤﻪ ﺳﺮﻩ ﭘﻪ ﻏﻢ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭼﻪ ﺍﻭﺱ ﻤﺎ ﺯړﻩ ﻏﻮڅ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻤﺰﻩ ﺩﻱ
ﺩ ﻧﺮﮔﺴﻮ ﻏﻮړﻳﺪﻩ ﺩ ﺟﻮﻱ ﭘﻪ ﻧﻢ ﺩﻱ ﺑﯥ ﮊړﺍ ﭼﺎ ﺗﻪ ﻧﻪ ﮔﻮﺭﻱ ﺳﻴﻪ ﭼﺸﻢ
ﺩﻱ ﻣﻨﻘﺴﻢ ﺩﻭﺍړﻩ ﻭﻓﺎ ﻭ ﺟﻔﺎ ﺳﺘﺎ ﺭﺍﺣﺖ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﺎ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﺑﯥ ﺭﺣﻤﺘﻪ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺷﻌﺮ ﮐﻮﮐﻲ ﭘﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺩﻱ ﺑﺮﮐﺘﻪ ﻟﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺩ ﺣﺴﻦ ﺩ ﺳﺘﺎ
۱۲۱
ﭼﻪ ﻣﻲ ﺎﻱ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺩﻧﻨﻪ ﻧﻪ ﺩﺑﺎﻧﺪﻱ ﻏﻢ ﺩﻱ ﻫﺴﻲ ﻏﻠﺒﻪ ﺷﻪ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ
ﺗﺎﻧﺪﻱ ﺳﻮﺯﻱ ﮐﺒﻠﻪ ﻟﻪ ﻭﭼﻮ ﺩ ﺗﻞ ﻟﻪ ﺯﮔﻴﺮﻭﻭ ﻧﻪ ﻣﻲ ﻧﻮﺭ ﺧﻠﻖ ﭘﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﺷﻪ
ﺗﻪ ﻤﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﮐﻲ ﺻﺒﺢ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺧﺎﻧﺪﯤ ﺯﻩ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﮐﻲ ﺷﻤﻌﻪ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﮊﺍړﻡ
ﻟﮑﻪ ﺯﻟﻔﻲ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺩﻱ ﺁﻭﻳﺰﺍﻧﺪﻱ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻟﻮﺭﻱ ﻫﺴﻲ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﺩﻱ
ﺳﭙﺎﻧﺪﻱ ﻟﮑﻪ ﻭﺍړﻩ ﺍﻧﺪﻳﻨﯥ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ ﻣﺎ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺍﻧﺪﻳﻨﻮ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﮐﻲ ﺳﻮﻱ
ﻧﻮﺭ ﻏﻤﻮﻧﻪ ﺋﯥ ﻫﻤﻪ ﺷﻲ ﺗﺮ ﭘﻮ ﻻﻧﺪﻱ ﺩﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻟﻮﻱ ﻏﻢ ﭘﻪ ﺳﻱ ﻭﺭ ﺷﻲ
ﺑﻴﺎ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻟﻮﺭﻱ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﻟﻪ ﻣﺎ ﻭړﺍﻧﺪﻱ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺎ ﭘﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻟﻪ ﺗﺎ ﺟﺎﺭ ﺑﺎﺳﻲ
ﻣﺦ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻫﺴﻲ ﭼﺎﺭﻱ ﮐﺎﻧﺪﻱ ﺳﺮﻩ ﻟﻨﺒﻪ ﮔﻮﺭﻩ ﭼﻪ ﻪ ﮐﺎ ﭘﻪ ﻭﭺ ډﮐﻲ
ﺳﺘﺎ ﺩﻱ ﻢ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﺎ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺩﻱ ﻣﺎ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻟﻤﻦ ﺗﻪ ﺍﭼﻮﻟﻲ ﺩﺍ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﺩﻱ
ﻫﺴﻲ ﻣﻲ ﺯړﻩ ﺳﺘﺎ ﺩﯤ ﻟﻮﻱ ﻗﺎﻣﺖ ﻭﺗﻪ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺩﻱ ﺧﭙﻞ ﺳﺮ ﻛﻲ ﻟﻮﻳﻲ ﻣﻲ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﻮﻩ
ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﻫﻴ ﭼﻪ ﮔﻼﺳﺘﺎﻥ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﻱ ﺑﯥ ﻟﻪ ﺗﺎ ﻛﻪ ﺳﻴﺮ ﺩ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻛﻡ ﻛﻪ ﺩ ﮔﻠﻮ
ﺍﻭﺱ ﻣﻲ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺭﻭﻳﻪ ﻧﻮﻡ ﺭﺳﻮﺍ ﭘﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﻱ ﭼﺎ ﭘﻴﺍﻧﺪﻡ ﺯﻩ ﭼﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻪ ﻭﻡ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﻋﺸﻖ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻟﺮﻩ ﻫﻢ ﻧﺎﻡ ﺩﻱ ﻫﻢ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻱ ډﻳﺮ ﻫﻤﺰﻭﻟﻲ ﺗﻴﺮ ﺷﻮﻩ ﺩ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺑﯥ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﻘﺸﻪ
ﺩﻱ ﻋﺎﺷﻘ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﺩ ﺳﺒﺐ ﭘﻪ ﻭﺍړﻩ ﻟﻮﻱ ﺗﺮ ﻛﻮﻡ ﭼﻨﺠﻲ ﺩﻱ ﭘﺮﻭﺍ ﻧﻪ ﭼﻪ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺷﻪ
ﺍﻱ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻨﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺩﻱ ﻭﺍړﻩ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﭘﻪ ﻧﻈﺮ ﮔﻮﺭﻩ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﺎ ﻳﯥ
۱۲۲
ﺗﻦ ﻣﻲ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﭘﺎﻪ ﺩ ﺧﺰﺍﻥ ﺩﻱ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻓﻜﺮ ﺫﻛﺮ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻛﻲ ﻣﻲ ﺟﻮړ ﺭﻭﺩ ﺭﻭﺍﻥ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻫﺠﺮ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻫﺴﻲ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ ﻳﻢ
ﭼﻪ ﻫﻢ ﻭﻳﻨﻲ ﺗﺮﯤ ﺑﻬﻴﻱ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﻛﺘﻮ ﻣﻲ ﻋﺠﺐ ﺯﺧﻢ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻭﻛ
ﭼﻪ ﺎﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﺭﺍﺗﻪ ﭘﻪ ﺷﻜﻞ ﺩ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺩﻱ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﻣﻲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﻭﻳﻨﻮ ﻭﺍﺧﻴﺴﺖ
ﺩﻱ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﻋﻤﺮ ﻨﻲ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﻣﺎﺭ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺧﻮﻧﻮﻧﻪ
ﺩﻱ ﺁﺑﺤﻴﻮﺍﻥ ﻣﺪﺩ ﭘﻪ ﻟﺒﻮ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻜﻨﺪﻥ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺗﺮﻳﺦ ﻭﺍﻳﻪ ﺷﻲ
ﻣﻌﻄﺮ ﭘﻪ ﺑﻮﻱ ﺩ ﻣﺼﺮ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺩﻱ ﻧﺪﻩ ﺯﻭﺭﯤ ﻛﻢ ﺟﺪﺍﺋﻰ ﺗﺮ ﺁﺷﻨﺎﺋﻲ
ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﻞ ﺣﺠﺎﺑﻪ ﻛﻲ ﻋﻴﺎﻥ ﺩﻱ ﺷﻲ ﻟﻴﺪﻩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻠﻮﺭﻡ ﭘﻪ ﻧﻤﺮ ﻟﻜﻪ
ﻋﺸﻖ ﺩ ﻋﻘﻞ ﭘﻪ ﭘﺮﺩﻩ ﻛﻲ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﺩﻱ ﭘﻴﻱ ﻛﻠﻪ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﭘﻪ ﺷﻤﻊ ﺩ ﻧﻮﺭ
ﺯﻩ ﻟﻪ ډﻳﺮﻱ ﻠﻲ ﻭﺍﻳﻢ ﭼﻪ ﻧﻬﺎﻥ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﺑﻮﻱ ﺩ ﺣﺠﺎﺏ ﻧﺸﺘﻪ
ﭼﻪ ﻫﺮ ﻣﻮﻱ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻮ ﺭﻧﮕﻪ ﭘﻪ ﻮ ﺷﺎﻥ ﺩﻱ ﻃﺎﺅﺱ ﺭﻧﮓ ﺯﻟﻔﻲ ﺩﻱ ﭼﺎ ﻫﺴﻲ ﻛﻩ ﻛﺮﯤ
ﻛﻪ ﻮﻙ ﻭﺍﻳﻲ ﭼﻪ ﻟﻴﺪﻩ ﺷﻲ ﺗﺶ ﮔﻤﺎﻥ ﺩﻱ ﺑﯥ ﭘﺮﺩﯤ ﺑﻪ ﺣﺴﻦ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭼﺎ ﻟﻴﺪﻟﻲ
ﺳﻮﺭ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻮ ﻭﻳﻨﻮ ﻟﻌﻞ ﺩ ﺑﺪﺧﺸﺎﻥ ﺩﻱ ﺎﺩﻱ ﻏﻢ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺁﺳﺎﻧﻪ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻟﻜﻪ ﻏﻢ ﭼﻪ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﻱ ﻛﻮﻩ ﻭﺻﺎﻝ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﻭﻱ ﻫﺴﻲ ﺩﺭﻳﻐﻪ
ﻧﻮﺭ ﻣﺸﻜﻞ ﻭﺍړﻩ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺁﺳﺎﻥ ﺩﻱ ﺑﯥ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﻪ ﭼﻪ ﻣﺸﻜﻞ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﻏﻢ ﺭﺍﺗﻪ ﺩ ﺣﺪ ﭘﻪ ﻫﻮﺭﺗﻪ ﮔﺮﺍﻥ ﺩﻱ ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺭﺍﺗﻪ ﺁﺳﺎﻥ ﺷﻮ ﻧﻮﺭ ﻏﻤﻮﻧﻪ
ﻮ ﻣﻲ ﻳﻮ ﻧﻔﺲ ﺑﺎﻗﻲ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﻱ ﻳﻮ ﻧﻔﺲ ﺑﻪ ﺩﻱ ﻟﻪ ﺩﺭﻩ ﺑﻴﺮﺗﻪ ﻧﻪ ﺷﻢ
ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻣﻲ ﻣﻨﺰﻝ ﺩ ﺯړﻩ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺩﻱ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﺩ ﺻﺒﺮ ﻫﻴ ﻭﻳﺴﺎ ﭘﺮﯤ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﻫﺴﻲ ﺯړﻩ ﻤﺎ ﺑﯥ ﺳﺮ ﻭ ﺑﯥ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﺩﻱ ﻧﺸﺘﻪ ﺯﻟﻔﻮ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺳﺮﻭﺳﺎﻣﺎﻥ ﻛﻪ
ﻤﺎ ﻫﺴﻮﻱ ﺧﺮﺍﺏ ﺯړﻩ ﭘﺴﯥ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺩﻱ ﻟﻜﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺗﻮﺭ ﮔﻴﺴﻮ ﭘﻪ ﻣﺦ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻛ
ﭼﻪ ﮔﺬﺭ ﺋﯥ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﭼﺎﻩ ﺯﻧﺨﻨﺪﺍﻥ ﺩﻱ ﺧﻮﺍﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺳﻼﻣﺖ ﻮ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﻳﻮ ﻧﻮﻡ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻧﻮﻣﻮﻧﻮ ﻛﻲ ﺳﺠﺎﻥ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺩ ﻫﻐﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻲ ﺩﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﺩﻱ
ﻫﻢ ﺩ ﻫﺮ ﻳﻮﻩ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺩﻱ ﻫﻢ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﻱ ﺩ ﺟﻤﻠﻪ ﺅ ﺑﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻧﻮ
ﺩﻩ ﻭﺗﻪ ﺁﺳﺎﻥ ﺩﻱ ﻫﻐﻪ ﻛﺎﺭ ﻭﺍړﻩ ﻭ ﻫﻐﻪ ﻛﺎﺭ ﭼﻪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﺎ ﻭﺗﻪ ﻣﺸﻜﻞ ﻭﻱ
ﺩﻩ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺧﻴﮋﻭﻟﻲ ﭘﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﻱ ﻮﻙ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻴﮋﻭﻟﻲ
ﺩﻩ ﭘ ﻛﻱ ﻧﻤﺮ ﭘﻪ ﺍﺑﺮ ﻛﻲ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺩﻱ ﻮﻙ ﺩ ﻧﻤﺮ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺣﺠﺎﺏ ﺷﻲ ﻏﻮړﻭﻟﻲ
ﺩﻩ ﭘﻪ ﺷﭙﻪ ﻛﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻱ ﻣﺎﻩ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﺩﻱ ﻮﻙ ﭘﻪ ﺷﭙﻪ ﻛﻲ ﺷﻲ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻮﻟﻲ
ﻧﺰﻭﻝ ﻛﻱ ﺩﻩ ﭘﻪ ﻣﻮﻧ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﻱ ﻮﻙ ﻳﻮ ﺎﻜﻲ ﭘﺮﯤ ﻳﺴﺘﻲ ﺷﻲ ﻟﻪ ﺍﺳﻤﺎﻧﻪ
۱۲۳
ﮊﻭﻧﺪﻱ ﻛﻱ ﺩﻩ ﭘﻪ ﺭﻭﺡ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﻱ ﻮﻙ ﺷﻲ ﺭﻭﺡ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﻣﺎﺷﻲ
ﺩﻩ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻭﺭﻛﻱ ﺭﻧﮓ ﺩ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﺩﻱ ﻮﻙ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺷﻲ ﺭﻧﮓ ﺩ ﮔﻠﻮ ﻭﺭ ﻛﻮﻟﻲ
ﺩﻱ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻛﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻟﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﺩﻩ ﻮﻙ ﻟﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﺷﻲ ﻳﻮ ﮔﻞ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻮﻟﻲ
ﺩﻩ ﻟﻪ ﺳﻨﮕﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻱ ﺩﺭ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺩﻱ ﻛﻮﻟﻲ ﻮﻙ ﻟﻪ ﺳﻨﮕﻪ ﺷﻲ ﮔﻮﻫﺮ ﭘﻴﺪﺍ
ﺩﻯ ﺩ ﻫﺮ ﻳﻮﻩ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﺭﻭﺯﻱ ﺭﺳﺎﻥ ﺩﻱ ﻮﻙ ﺷﻲ ﺭﺯﻕ ﻭ ﻫﺮ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﺗﻪ ﺭﺳﻮﻟﻲ
ﺩﻱ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻟﺮﻩ ﻣﺆﻣﻦ ﻫﺮ ﻭﺭﻛﻱ ﺩﻩ ﻛﻮﻟﻲ ﻭﺭ ﺷﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻟﺮﻩ ﺑﻨﺪﻩ ﻮﻙ
ﺩﻱ ﻣﻜﺎﻥ ﺩﺍ ﻭﺭﻛﻱ ﻟﺮﻩ ﻋﻴﺴﲐ ﺩﻩ ﻮﻙ ﻟﻪ ﺯﻣﻜﻲ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻪ ﺷﻲ ﺧﺘﻠﻲ
ﺩﻩ ﻣﻮﺳﲐ ﻣﺸﺮﻑ ﻛﻱ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺷﺎﻥ ﺩﻱ ﻮﻙ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺳﺮﻩ ﺧﺒﺮﻱ ﺷﻲ ﻛﻮﻟﻲ
ﺍﻳﻲ ﺩﻩ ﭘﻪ ﻫﻮﺍ ﺗﺨﺖ ﺩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺩﻱ ﻮﻙ ﺍﻳﻮ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺗﻮﺳﻦ ﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺯﻳﻦ ﺷﻲ
ﺩﻩ ﭘﻪ ﺧﻀﺮ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻛﻱ ﺩﺍ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺩﻱ ﻗﻴﺎﻣﺘﻪ ﺗﺮ ﭘﺎﻳﻲ ږﻳﺮﻩ ﺳﭙﻴﻨﻪ ﭘﻪ ﻮﻙ
ﻫﺮ ﺗﻮﺍﻧﺎ ﺩ ﺩﻩ ﺗﺮ ﺗﻮﺍﻥ ﭘﻮﺭﻱ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺩﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﻩ ﺷﻲ ﻫﻐﻪ ﻛﺎﺭ ﭘﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺩﻩ ﻭﺭﻛﻱ ﭘﻪ ﻛ ﺍﻭﺭ ﻟﺮﻩ ﻣﻜﺎﻥ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺍﻭﺑﻮ ﻛﻲ ﺋﯥ ﺩ ﻛﺎﻮ ﮔﻮټ ﭘﻴﺪﺍ ﻛ
ﻫﻢ ﺋﯥ ﺯﻭړﻧﺪ ﭘﻪ ﺭﻛﻮﻉ ﺳﺮﻩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺳﺠﻮﺩ ﺋﯥ ﺯﻣﻜﻲ ﺳﺮ ﺩﻱ ﻟﮕﻮﻟﻲ
ﻫﺮ ﮔﻴﺎﻩ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺳﺮﻩ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﻱ ﻭﻻړﻩ ﻭﺭﺗﻪ ﻗﻴﺎﻡ ﭘﻪ ﻭﻧﻪ ﻫﺮ
ﻛﻪ ﻣﻠﻚ ﺩﻱ ﻛﻪ ﭘﻴﺮﻱ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﻱ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﭘﻪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺩ ﺩﻩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺩﻱ
ﻫﺮ ﻣﺮﻏﻪ ﺋﯥ ﭘﻪ ﭼﻤﻦ ﻛﻲ ﺛﻨﺎ ﺧﻮﺍﻥ ﺩﻱ ﻫﺮ ﻣﺎﻫﻰ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﻛﻲ ﺣﻤﺪ ﻭﺍﻳﻲ
ﻧﻪ ﻟﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﻱ ﺩﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﺩﻱ ﺣﻖ ﭘﻪ ﺣﻖ ﺋﯥ ﻫﻴﭽﺎ ﻧﻪ ﺩﻩ ﺛﻨﺎ ﻛﯤ
ﻟﻜﻪ ﺩﻩ ﺨﻪ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﺩﻱ ﭘﻴﮋﺍﻧﺪﻟﻲ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻫﺴﻲ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻮ
ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺋﯥ ﻫﺴﻲ ﺑﺤﺮ ﺑﯥ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺩﻱ ﺣﺪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺋﯥ ﻫﻴ ﺳﻱ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺩﻱ ﺑﯥ ﺯﻳﺎﻧﻪ ﺑﯥ ﺯﻭﺍﻟﻪ ﺑﯥ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﺩﻱ ﻧﻪ ﺋﯥ ﺯﻳﺎﻥ ﻧﻪ ﺋﯥ ﺯﻭﺍﻝ ﻧﻪ ﺋﯥ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﺷﺘﻪ
ﺩﻱ ﺑﯥ ﻣﺜﻠﻪ ﺑﯥ ﻣﺜﺎﻟﻪ ﺑﯥ ﻣﮑﺎﻥ ﺩﻱ ﻧﻪ ﺋﯥ ﻣﺜﻞ ﻧﻪ ﻣﺜﺎﻝ ﻧﻪ ﺋﯥ ﻣﻜﺎﻥ ﺷﺘﻪ
ﻟﻪ ﻫﻐﻪ ﭼﻪ ﺩ ﭼﺎ ﺷﻚ ﺩ ﭼﺎ ﮔﻤﺎﻥ ﺩﻱ ﮔﻤﺎﻧﻪ ﺑﯥ ﺷﻜﻪ ﺑﯥ ﻭﮔﻪ ﺋﯥ ﭘﺎﻙ
ﺍﻭ ﺑﯥ ﭼﻮﻧﻪ ﺑﯥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﺩﻱ ﻮﻙ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻭﻳﻨﻲ ﻧﻪ ﻟﻴﺪﻩ ﺷﻲ ﻧﻪ ﺋﯥ
ﺍﻭ ﻛﻪ ﻭﺍﻳﻲ ﻭ ﻫﺮ ﭼﺎ ﻭﺗﻪ ﻋﻴﺎﻥ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻮﻙ ﻭﺍﻳﻲ ﻟﻴﺪﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻟﻴﺪﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺍﻭ ﺑﻴﺎ ﻫﺮ ﺟﻬﺖ ﭘﻪ ﺩﻩ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﺩﺍﻥ ﺩﻱ ﺟﻬﺘﻮﻧﻮ ﺅ ﺟﻤﻠﻪ ﻟﻪ ﺩﻱ ﻣﻨﺰﻩ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻛﻱ ﻧﻴﻢ ﺻﻔﺖ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺩﻱ ﮔﻮﺭﻩ ﺭﺍﺷﻪ ﺻﻔﺘﻮﻧﻮ ﺯﺭﮔﻮﻧﻮ ﻟﻪ
ﻫﻐﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﭘﻪ ﺟﮕﺮ ﺧﻮﻥ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻋﺸﻖ ﺣﺮﻓﻮﻧﻪ ﺗﻮﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﮔﻠﮕﻮﻥ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺩ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﻭ ﺩ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺩﻱ ﺗﺶ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻫﻐﻪ ﺧﻢ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻟﻪ ﻣﻴﻮ
۱۲٤
ﺩﺍ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎ ﻭﻟﻲ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺩﻱ ﺩﻱ ﻓﺎﻧﻲ ﻭﺍړﻩ ﻫﻤﻪ ﭼﺎﺭﻱ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ
ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺳﺮﻩ ﻛﻔﻦ ﻟﻪ ﺯﻣﻜﻲ ﻣﻘﺘﻮﻻﻥ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻏﻤﺰﻭ ﺩﻱ ﻻﻟﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺟﻮﻧﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺳﻜﻪ ﮔﻨﺠﻮﻧﻪ ﺩ ﻗﺎﺭﻭﻥ ﺩﻱ ﻧﺸﺘﻪ ﺨﻪ ﺯﻟﻤﻴﻮ ﺑﻬﺎ ﻫﻴ ﺋﯥ ﭼﻪ
ﺩﻱ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﺩ ﻓﺴﺎﺩﻭﻧﻪ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﻣﺎ ﺑﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﺩﻡ ﻛﻲ ﮔﺪﺍﻳﺎﻥ ﻛﺎ
ﭼﻪ ﻣﺨﻮﻧﻪ ﺩ ﺩﻟﺒﺮﻭ ﭘﺮﯤ ﮔﻠﮕﻮﻥ ﺩﻱ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺯړﻩ ﺧﻮﻧﺎﺏ ﻣﮕﺮ ﻗﺒﻮﻝ ﺷﻪ
ﻗﺪ ﻭ ﺳﺮ ﻭ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺩﻱ ﻣﺦ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺷﻤﺲ ﻭ ﻗﻤﺮ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺩﻱ
ﻟﺐ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺷﻬﺪ ﻭ ﺷﻜﺮ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺩﻱ ﺣﺎﺟﺖ ﻧﻪ ﻟﺮﻡ ﭘﻪ ﺷﻬﺪ ﻭ ﭘﻪ ﺷﻜﺮﻭ
ﻧﺎﺭ ﻭ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺩﺍ ﺑﺴﺘﺮ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﭘﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﺩ ﭘﺎﺳﻪ ﭘﺮﻭﺕ ﻳﻢ
ﺑﺎﻍ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺩﻏﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺩﺭ ﻭ ﻫﻢ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻭﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﻡ
ﺗﺎﺧﺖ ﻭ ﻗﺘﻞ ﺩﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺩﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻫﺠﺮﻩ ﻫﻴﻮﻙ ﺧﺒﺮ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﺩﺍ ﻏﺒﺎﺭ ﻣﻚ ﻭ ﻋﻨﺒﺮ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻏﺒﺎﺭ ﺋﯥ ﺩ ﻛﻮﯥ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍﺷﻲ
ﺗﻮﺭﻱ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺳﻴﻢ ﻭ ﺯﺭ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺩﻱ ﺟﻬﺎﻧﻪ ﻟﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﺳﻱ ﭼﻪ ﺩﻡ ﻫﻐﻪ
ﺧﺎﻥ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻭ ﻗﻠﻨﺪﺭ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺩﻱ ﻛﺎ ﻗﻠﻨﺪﺭﻱ ﺭﺘﻴﺎ ﭘﻪ ﭼﻪ ﻗﻠﻨﺪﺭ
ﻛﻮﺭ ﻭ ﻛﺮ ﻭ ﻣﺒﺼﺮ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺩﻱ ﻭﺭ ﺩﻱ ﻧﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﭘﺮﺩۍ ﺯﻣﻜﻪ ﻫﻴﻮﻙ
ﻫﻐﻪ ﻬﺮ ﺑﺤﺮ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻪ ﻛﻲ ﻳﻮ ﻳﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺁﺷﻨﺎ ﻭﻱ
ﺧﺮ ﻣﻬﺮﯤ ﻟﻌﻞ ﻭ ﮔﻮﻫﺮ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺩﻱ ﺟﻮﻫﺮﻳﺎﻧﻮ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﺅ ﺩ ﺩﻛﺎﻥ ﭘﻪ
ﺩﻱ ﻳﻮ ﻭﺍړﻩ ﺩﺭﯤ ﭘﺎﻭﺭ ﻭ ﮔﻮﻭﺍﻭﺭ ﺣﺎﻛﻤﺎﻧﻮ ﻇﺎﻟﻤﺎﻧﻮ ﺩ ﺳﺒﺐ ﭘﻪ
ﺑﯥ ﻫﻨﺮ ﻭ ﮔﺎﺅ ﻭ ﺧﺮ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺩﻱ ﻏﺰﺍ ﻭﺷﻮﻩ ﻛﻪ ﺎﻥ ﺳﺘﺎﺋﯥ ﻭ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺗﻪ
ﺩﻱ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺅ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﺩﯤ ﺩ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ ﻛﻪ ﻪ ﻛﺎﺭ ﺩﻱ ﺧﻮ ﺩ ﺩﻳﻦ ﺩﻱ
ﺩ ﻫﻐﻮ ﺩ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺳﺘﻮﺭﻱ ﻗﺮﻳﻦ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺗﻘﻮﱝ ﺍﻭ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺋﯥ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺑﺤﺮﻩ
ﭼﻪ ﻭﭺ ﻮﻙ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺩﻫﻦ ﻛﻲ ﺍﻧﮕﺒﻴﻦ ﺩﻱ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﻫﺴﻲ ﺧﻮﻧﺪ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻛﻲ ﻛﻴﻮﺩ
ﺩ ﺯﺍړﻩ ﭘﻮﺯﻱ ﻮﻛﺮ ﻛﻲ ﺋﯥ ﻗﺎﻟﻴﻦ ﺩﻱ ﻛﺎ ﺑﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺍﻭﺎﻧﻮ ﺑﯥ ﻫﺎﺗﻴﺎﻧﻮ ﺑﯥ
ﺩﻱ ﺁﻣﻴﻦ ﭘﺮﯤ ﻣﺎﻻﺋﻜﻮ ﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩ ﺣﺎﺟﺖ ﭘﻮﺭﺗﻪ ﻛﺎ ﻻﺳﻮﻧﻪ
ﺩﻱ ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺑﻬﺘﺮۍ ﭘﻪ ﻫﻐﻮ ﺩ ﻛﻲ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﻛﺎ ﻛﻬﺘﺮﻱ ﻗﺒﻮﻟﻪ ﭼﻪ
ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﲐ ﻛﻤﺎﻝ ﻭﺭﻛﻱ ﻭ ﻛﻤﻴﻦ ﺩﻱ ﺗﻠﻞ ﺩ ﻟﻮړﻱ ﺍﻭﺑﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﻭ ﮊﻭﺭ ﺗﻪ
ﻛﻪ ﺯړﻭﻛﻲ ﺋﯥ ﺧﻴﺮﻥ ﻭﻱ ﺯړﻩ ﺋﯥ ﺳﭙﻴﻦ ﺩﻱ ﺩﻩ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺧﺎﻛﺴﺎﺭﺍﻧﻮ ﺩ ﺧﺎﻛﺴﺎﺭﻱ
ﭘﻪ ﺩﻭﻩ ﻭﺭﻲ ﭘﺲ ﺋﯥ ﺎﻯ ﺯﻳﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻪ ﺗﺮ ﻭﺭﺷﻲ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺳﺮﻛﻮ ﺩ
۱۲٥
ﺩﻱ ﻟﻌﻴﻦ ﻟﺮﻱ ﻧﻪ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺭﺣﻤﺖ ﺩ ﻛﻪ ﻴﻮﻩ ﺋﯥ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻛﻲ ﺍﻭ ﻟﻮﺋﯥ ﻛﺎ
ﭘﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻛﻲ ﺳﻯ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺋﯥ ﺩ ﺳﻱ ﺳﻯ ﺑﺎﻟﻪ ﺷﻲ
ﺷﻜﺮ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻧﻪ ﺧﻮﺩﺭﺍﻯ ﻭ ﻧﻪ ﺧﻮﺩﺑﻴﻦ ﺩﻱ ﻧﺸﺘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ ﻣﺘﺎﻉ ﺨﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻛﻪ
ﻪ ﭼﻮﺍﭼﻨﺪڼ ﭘﻪ ﺎﻥ ﭘﻮﺭﻱ ﻣﻮ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﻻﺱ ﭘﻪ ﻻﺱ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﺮﻳﻮﺩﻱ
ﺩ ﺳﻴﻼﺏ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﻪ ﭘﻮﻟﻪ ﺍﻳﻮ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﻣﺜﺎﻝ ﭘﻞ ﻣﺮﮒ ﺋﯥ ﺳﻴﻼﺏ ﺩﻱ
ﺩﺍ ﺭﻧﮓ ﭼﺎﺭﻱ ﺩ ﻣﺮﮔﻲ ﭘﻪ ﺧﺮﺧﺮﻮ ﺩﻱ ﺟﻞ ﺯﻟﻤﻲ ﻻ ﻭﺍﺩﻩ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺳﺮﻩ ﮔﻮﻧﺪﻩ ﺷﻲ
ﺩ ﻟﻮ ﺩﻱ ﺑﻴﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﻲ ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﻱ ﭼﻪ ﻛﻲ ﺷﻮﯤ ﺩﺍﺧﻠﻲ ﻗﺎﻓﻠﯥ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ
ﭼﻪ ﺗﺮ ﻛﻮﭺ ﭘﺨﻮﺍ ﭘﻪ ﺯﻳﺮﻣﻪ ﺩ ﺗﻮﻮ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﭘﻪ ﻫﻐﻮ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺁﺳﺎﻥ ﻭﻱ
ﺩﻱ ﻭﻛﻮ ﺩ ږﻳﺮﻱ ﻋﺎﻟﻤﻮ ﻫﻐﻮ ﺩ ﭼﻪ ﺑﯥ ﻭﻗﺘﻪ ﺍﺭﻣﺎﻥ ﻛﺎ ﭘﻪ ﻭﻗﺖ ﺍﻭﺩﻩ ﻭﻱ
ﺩﻱ ﭘﻴﻮ ﭘﻪ ﺻﺎﺣﺒﺎﻧﻮ ﺩ ﺧﭙﻠﻮﻝ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺷﺎﻥ ﭼﻪ ﻳﺎﺭ ﺧﻮﻴﻯ ﺯﻩ ﻫﻐﻪ ﻛﻡ
ﻧﻮﺭ ﻏﻤﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﻫﻤﻪ ﻻﻧﺪﻱ ﺗﺮ ﭘﻮ ﺩﻱ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻏﻢ ﻣﻲ ﻟﻜﻪ ﺗﺎﺝ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺍﻳﻲ
ﺩﻟﺘﻪ ﻪ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﻧﻲ ﺩ ﻮ ﺩﻱ ﭘﻮﻫﻴﻱ ﺧﻮﺩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻣﻴﺨﺎﻧﯥ ﺷﺮﺍﺏ ﺩ ﻮ ﺩﻱ ﻣﻴﺨﻮﺍﺭﺍﻥ ﻛﻪ ﺋﯥ ﺧﺒﺮ ﺷﻲ ﻟﻪ ﻣﺴﺘ ﻧﻪ
ﻛﻪ ﻪ ﺩﻱ ﻫﻢ ﻫﺴﻲ ﻭﺍﻳﻪ ﭼﻪ ﻪ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺩﺍ ﮊﻭﻧﺪﻱ ﭼﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﻱ ﻭﺍړﻩ ﻣﻩ ﺩﻱ
ﻳﺎ ﺩ ﺍﻭﺭ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﻭﺍړﻩ ﻭﭺ ﻭﺍﻪ ﺩﻱ ﻳﺎ ﺩ ﺑﺎﺩ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺗﻮﺭﻱ
ﻫﺴﻲ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﭼﻪ ﺩ ﺳﻴﻨﺪ ﮔﻮﻳﺎ ﺍﻭﺑﻪ ﺩﻱ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻋﻤﺮ ﺷﭙﯥ ﺍﻭ ﻭﺭﻲ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻡ
ﺩﺍ ﺋﯥ ﺧﻮﺏ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻟﻴﺪﻩ ﻧﻪ ﺍﻭﺭﻳﺪﻩ ﺩﻱ ﻏﺎﻓﻼﻥ ﻛﻪ ﻭﻳﻨﻲ ،ﺍﻭﺭﻱ ﺑﻪ ﺋﯥ ﻪ ﻛﯤ
ﻫﻐﻪ ﻭﺍړﻩ ﻛﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺩﻱ ﻫﻢ ﺍﻭﺩﻩ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﻟﻪ ﻣﻌﺮﻓﺘﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ ﺋﯥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻪ ﺩﻱ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﺣﺎﻟﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﺒﺮ ﺩﻱ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﻭﺻﻞ ﭘﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻪ ﺩﻱ ﺯﻩ ﺑﻠﺒﻞ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﻳﻢ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻪ ﺩﻱ
ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺭﻭﺿﻪ ﺩ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﻲ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺩﺭﻩ ﻟﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭﻩ
ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺋﯥ ﭘﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﺩ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺭﻭﺯﻱ ﺋﯥ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺷﻲ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺗﻴﻐﻪ
ﺩﻱ ﻪ ﺩﻛﺎﻥ ﻋﻄﺎﺭﻭ ﺩ ﺗﻪ ﻫﻐﻮ ﻭ ﭼﻪ ﻣﺴﻜﻦ ﺋﯥ ﺩ ﺯړﻩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﺧﻢ ﺷﻲ
ﻫﺮ ﺭﻧﮓ ﻫﺮ ﺭﻧﮓ ﻭﻳﻞ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﻪ ﺩﻱ ﺑﻠﻬﻮﺱ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﻏﻮﺍړﻱ ﻟﻪ ﺗﺎ ﻪ ﺷﻮ
ﻋﺮﺵ ﺋﯥ ﻻﻧﺪﻱ ﺗﺮ ﻗﺪﻡ ﺷﻲ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻪ ﺩﻱ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻻﻧﺪﻱ ﺧﭙﻞ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﺮ ﺧﭙﻞ ﻗﺪﻡ ﻛﺎ
ﺑﺮﻕ ﻭ ﺭﻋﺪ ﭼﮑﺎﺭﻩ ﺩﻱ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻪ ﺩﻱ ﺯﻩ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﮊﺍړﻡ ﺁﻩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﻡ
۱۲٦
ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﭼﻪ ﺎﻥ ﻪ ﺩﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﻪ ﺩﻱ ﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﻲ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﻫﻴﺮ ﺩﻱ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﻛﺎﺭ ﻛﻲ ﺩﻱ ﺿﺮﺭ ﻭ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﻪ ﺩﻱ ﺗﻪ ﭼﻪ ﻧﻪ ﮔﻮﺭﯤ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ ﻟ ﻣﻲ ﭘﻮﻩ ﻛﻩ
ﻟﻪ ﺩﯤ ﺩﻭﺍړﻭ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ ﮔﻤﺎﻥ ﻪ ﺩﻱ ﺯﻩ ﺑﯥ ﺻﺒﺮﻩ ﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻬﺮ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻧﺸﺘﻪ
ﻭﺍﻳﻪ ﻧﻮﺭ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻲ ﺍﺭﻣﺎﻥ ﻪ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺳﺘﺎ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺩﻱ ﻗﺎﺗﻠﻲ ﺯﻩ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﻳﻢ
ﺩﻱ ﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﺩ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﻋﻴﺎﻧﻪ ﻟﻪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻭﻳﻨﯥ ﺗﺮﻭ ﻣﻲ ﻪ ﭘﺘﯥ ﻟﻪ ﺣﺎﻟﻪ
ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﺅ ﺗﻪ ﺣﺠﺖ ﺩ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﻪ ﺩﻱ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻭﺍﻳﯥ ﺳﺘﺎ ﺭﺳ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻏﺎړﻩ
ﻣﺮﺍﺩ ﺋﯥ ﺑﯥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﺩﺭﻩ ﺑﻞ ﺑﺎﺏ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻈﺮ ﭘﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﭘﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺩﺍ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻘ ﻛﻲ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻫﻨﺮ ﭘﻪ ﻋﻘﻞ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﺩﻏﻪ ﻫﻴ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺳﺮﻩ ﺣﺴﺎﺏ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻛﻪ ﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻭﻱ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻘ ﻛﻲ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺩﻱ ﻧﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺩ ﻛﺘﺎﺏ ﺩﺍ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻳﺎﺭ ﻣﻨﻊ ﻛﻮﻱ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﻳﺎﺭﻩ
ﺩﺍ ﻤﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺗﺮ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺣﺠﺎﺏ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺣﺠﺎﺏ ﭼﻪ ﻧﻮﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺋﯥ ﺣﺠﺎﺏ ﺑﻮﻳﻲ
ﮔﻠﻲ ﺩﻏﻪ ﻛﺎﺭ ﭘﻪ ﺛﻮﺍﺏ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺛﻮﺍﺏ ﺩﻱ ﻫﻢ ﺳﻮﱝ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻣﺨﻪ
ﻣﺎ ﭘﻪ ﻭﻳﻪ ﺩﻱ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﭘﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻭ ﺧﻮﺏ ﭘﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺯﻟﻴﺨﺎ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﻛﻪ
ﻫﻴﭽﺎ ﻛﻱ ﺩﻏﻪ ﻛﺎﺭ ﭘﻪ ﺷﺘﺎﺏ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺻﺒﺮ ﻭﻧﻴﺴﻪ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍﺩ ﻏﻮﺍړﯤ
ﻻ ﺋﯥ ﻫﻴ ﻨﻲ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﻮﺍﺏ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺳﻮﺍﻝ ﺩ ﺑﻮﺳﯥ ﻛﻱ ﺩﻱ ﻟﻪ ﻳﺎﺭﻩ
ﻫﻐﻪ ﻛﺎﺭ ﭼﻪ ﺑﯥ ﺑﻘﺎ ﺩﻱ ﻪ ﻛﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﭼﻪ ﺑﯥ ﻭﻓﺎ ﺩﻱ ﻪ ﻳﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺩﺍ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﺳﻬﻞ ﻛﺎﺭ ﺩﻱ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺩ ﺳﺮ ﻴﻨﺪﻝ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﭘﻪ ﻣﺎ ﻭ ﺗﺎ ﺩﻱ
ﻛﻢ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻛﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺩﻱ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺧﻮﺑﻪ ﻟﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺳﻯ ﺍﻧﺪﻳﻨﻪ
ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻋﻤﺮ ﺩ ﻋﻤﺮ ﭘﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻪ ﻋﻤﺮ ﺩﻱ ﻋﺎﺷﻖ ﻟﺮﻩ ﻭﺻﺎﻝ ﺩﻱ
ﺩﻱ ﻧﻪ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺯﻣﺎﻧﯥ ﺩ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺩ ﭼﺸﻤﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﻨﺒﻞ ﻛﻲ ﺗﻴﺮ ﻭ ﺑﻴﺮ ﺷﻲ
ﺑﯥ ﻭﻗﻮﻓﻪ ﺯﻭﻱ ﺩ ﭘﻼﺭ ﻪ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺩ ﺳﻠﻮ ﺯﻭﻳﻮ ﭘﻼﺭ ﺷﻲ ﺑﻪ ﺋﯥ ﻪ ﻛﺎ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻫﻴ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﻳﺎﺭﻩ ﺁﺯﺍﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﻪ ﻧﺎﺯ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ
ﭘﻪ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﻛﻲ ﭼﻪ ﮔﻞ ﻧﻪ ﻭﻱ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻫﺮ ﻧﮕﺎﺭ ﭼﻪ ﺑﯥ ﻭﻓﺎ ﺩﻱ ﻧﮕﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻫﻐﻪ ﺧﺎﺭ ﭼﻪ ﺑﻮﻱ ﺩ ﮔﻞ ﻟﺮﻱ ﺧﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺗﻠﺨ ﺩ ﻣﻴﻮ ﻣﺴﺖ ﺧﻠﻖ ﻣﻲ ﺧﻮښ ﺩﻱ
ﻣﺎ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﻫﻴ ﺩﻳﻨﺪﺍﺭ ﺩﻧﻴﺎﺩﺍﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻟﺮﻱ ﺒﻠﻪ ﺩﻱ ﺩﺍﺭﻱ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﻳﻨﺪﺍﺭﻱ
۱۲۷
ﺩ ﺩﯤ ﻧﻮﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺯﻭﺯﮔﺎﺭ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﻲ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺩﻩ
ﺩﺍ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻪ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺯړﻩ ﻛﻲ ﻣﺤﻜﻢ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺩﻏﻪ ﺍﺑﺮ ﺩ ﺭﺣﻤﺖ ﺩﻱ ﻏﺒﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺯړﻩ ﭼﻪ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﺩ ﻏﻢ ﻏﺒﺎﺭ ﻭﻱ
ﺑﺎﺭﻱ ﮔﻨﺞ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻫﺮ ﻳﻮ ﺗﻪ ﺁﻇﻬﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﺎ ﺑﻪ ﻛﺴﺐ ﺑﯥ ﻟﻪ ﻋﺸﻘﻪ ﻧﻮﺭ ﻪ ﻧﻪ ﻛ
ﮔﻪ ﻛﻮﻡ ﻳﻮ ﺩ ﺩﯤ ﺭﺧﺖ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻛﺎ ﻧﻪ ﺳﺮﻩ ﻫﻴﭽﺎ ﻟﻪ ﻭﻓﺎ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ
ﺩﻏﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﺩ ﻫﻴﭽﺎ ﭘﻪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﻭﺻﺎﻝ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻪ ﺩﺍﺩ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺷﻲ
ﺩ ﺑﯥ ﺣﺴﻨﻮ ﻣﻌﺸﻮﻗﻮ ﻣﻨﺖ ﺑﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﻨﺖ ﺩ ﻣﻌﺸﻮﻗﻮ ﺩﻱ
ﺩ ﺑﻞ ﺯﺧﻢ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺳﻬﻞ ﻭ ﺁﺳﺎﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺩ ﻋﺸﻖ ﺯﺧﻢ ﻪ ﺩ ﺯﺧﻢ ﭘﻪ ﺷﺎﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺩﻏﻪ ﺭﺍﺯ ﻭ ﻧﻮﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﻪ ﻋﻴﺎﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭘﻮﻫﻴﻱ ﺳﺮﻩ ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ ﺍﻭ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ
ﻛﻮﻡ ﺳﻯ ﭘﻪ ﺩﻏﻪ ﻛﺎﺭ ﻛﻲ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺩﻩ ﺣﻴﺮﺍﻧﻲ ﮔﻮﺭﯤ ﻛﻪ ﺩﻩ ﻧﻪ ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺭﻭﺩ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺩ ﺍﻭﻮ ﺭﻭﺍﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻳﻮ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﻱ ﻮﻙ ﺭﺍ ﻭﻴﻲ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ
ﺗﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﻳﯥ ﭼﻪ ﻳﻮ ﺳﻴﻨﺪ ﺩﻱ ﮔﺮﻳﻮﺍﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻫﻤﺮﻩ ﺍﻭﻲ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﻪ ﮔﺮﻳﻮﺍﻥ ﻭﻭﺭﻱ
ﻛﻪ ﻫﻢ ﺎﻥ ﻭﺭ ﺨﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﻫﻴ ﮔﺮﺍﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺩﺍ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻣﺮﮒ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﮔﺮﺍﻥ ﻛ
ﻏﻢ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ ﺑﺪ ﺩ ﻫﻴﭽﺎ ﭘﻪ ﺎﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻧﻮﺭ ﻏﻤﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺎﻥ ﺩ ﺳﻱ ﺑﺪ ﺩﻱ
ﺩﻱ ﻧﻪ ﻧﻴﺮﺍﻥ ﺩ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﺩ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺩ ﺩﻭﺯﺥ ﺩ ﺍﻭﺭ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻭﻟﻪ ﺣﺪﻩ ﺗﻴﺮ ﺩﻱ
ﺩﺍ ﻛﻢ ﻋﻘﻞ ډﻳﺮ ﻫﻮﻴﺎﺭ ﺩﻱ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺑﺎﻟﻪ ﺷﻲ ﻮﻙ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﻛﻢ ﻋﻘﻞ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻭﺍﻳﻢ ﭼﻪ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺩﻱ ﻭﺩﺍﻥ ﻧﻪ ﺩﻯ ﭼﻪ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﺯﻩ ﺟﻬﺎﻥ ﻭﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﻡ
۱۲۸
ﺩﻱ ﺍﻳﻨﻪ ﺗﺮ ﻭﺗﻠﻲ ﻣﻲ ﺭﺍﭘﻮﺭﻱ ﭘﻮﺭ ﺧ ﻣﻲ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺑﻮ ﻏﺸﻲ ﭘﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺩﻱ
ﺩﻱ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺯﻧﮕﻪ ﺑﯥ ﭼﻪ ﺯړﻭﻧﻪ ﻫﻐﻪ ﺗﻞ ﺋﯥ ﻣﺦ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﻱ ﺍﻳﻲ
ﺳﺘﺎ ﻏﻤﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ ﺩﻳﺮﻳﻨﻪ ﺩﻱ ﻫﺴﻲ ﻧﻪ ﭼﻪ ﺯﻩ ﻧﻦ ﻭﺭځ ﭘﻪ ﺗﺎ ﺷﻴﺪﺍ ﻳﻢ
ﺩﻱ ﻧﮕﻴﻨﻪ ﺩﺍﻏﻮﻧﻪ ﺳﺘﺎ ﻣﻲ ﺮ ﭘﻪ ﻟﻜﻪ ﺳﺘﻮﺭﻱ ﭼﻪ ﺑﺮﻳﻨﺎ ﻛﺎ ﭘﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﻲ
ﺩﻱ ﭘﺸﻤﻴﻨﻪ ﭘﻮﺷﺎﻛﻮﻧﻪ ﭼﻪ ﻫﻐﻮ ﺩ ﺩﺭﺗﻪ ﻭﺍﻳﻢ ﭼﻪ ﻟﻪ ﺁﻫﻪ ﺋﯥ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻛﺎ
ﺩﻱ ﻧﻴﻨﻪ ﺳﻮﻱ ﺗﻮﺭ ﻤﺎ ﻛﺴﻲ ﻭﻟﻲ ﻛﻪ ﺩﺍ ﺳﺘﺎ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺳﻮﺯﺍﻧﻲ ﻟﻨﺒﯥ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺩﻱ ﺳﺘﺮﮔﻰ ﭘﻪ ﻣﻲ ﻣﺴﺘﻲ ﺷﺒﻴﻨﻪ ﺩﻱ ﻪ ﺑﻪ ﺳﻢ ﭘﻪ ﺻﺒﺤﺪﻡ ﮔﻮﺭﯤ ﻭ ﭼﺎ ﺗﻪ
ﺑﯥ ﻏﻀﺒﻪ ﭘﻪ ﻏﻀﺐ ﺍﻭ ﭘﻪ ﻛﻴﻨﻪ ﺩﻱ ﻫﻐﻪ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﭼﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﯤ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﻱ
ﺩﻱ ﺍﺩﻳﻨﻪ ﭘﻪ ﺍﺧﺘﺮ ﭘﻪ ﻣﻨﻊ ﻛﻠﻪ ﺷﺮﺍﺑﻴﺎﻥ ﭼﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﻮﻣﻲ ﺧﻮ ﺋﯥ ﺷﻮﻣﻲ
ﺩﻱ ﺭﻧﮕﻴﻨﻪ ﻜﻪ ﺧﺒﺮﻱ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﭼﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺩ ﺧﭙﻞ ﮕﺮ ﭘﻪ ﻭﻳﻨﻮ ﺭﻧﮓ ﺷﻪ
ﺩﻱ ﺭﻫﻨﻤﺎﻱ ﮊﻭﻧﺪﻳﻮ ﺩ ﻣﻱ ﻫﺮ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﻭ ﻣﺪﻋﲐ ﺩ ﺳﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ
ﻫﺮ ﺁﻭﺍﺯ ﺋﯥ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩ ﻟﺮﻩ ﺩﺭﺍﻱ ﺩﻱ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺭﺣﻠﺖ ﻛﻲ ﻭ ﺑﻠﻪ ﻏ ﻛﺎ
ﮊﻭﻧﺪﻯ ﺧﻠﻖ ﻭﺍړﻩ ﻧﺎﺳﺖ ﺩ ﻣﻭ ﭘﻪ ﺎﻱ ﺩﻱ ﻛﺎ ﻧﻈﺮ ﻭﺗﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻭ ﺳﻱ ﻛﻪ
ﺩﻱ ﻫﻤﺎﻱ ﻫﺴﻲ ﺯﺍﻍ ﻟﻜﻪ ﻋﻴﻦ ﮔﻪ ﺩﺍ ﺧﻮ ﺑﺨﺖ ﺩﻱ ﻮﻙ ﺋﯥ ﺳﭙﻴﻦ ﻭ ﻮﻙ ﺋﯥ ﺗﻮﺭ ﻛﻩ
ﻫﻢ ﺩﻏﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺩ ﺷﺎﻩ ﻭ ﺩ ﮔﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻟﻜﻪ ﻓﺮﻕ ﭼﻪ ﺩ ﻫﻤﺎﻱ ﻭ ﺩ ﺯﺍﻍ ﻧﺸﺘﻪ
ﻛﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﻓﺮﻣﺎﻱ ﺩﻱ ﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﺩ ﻛﺎﺭﻱ ﮔﺮﻭ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﻟﻪ ﺟﻬﺎﻧﻪ ﺋﯥ ﻣﻄﻠﺐ ﺟﻬﺎﻥ ﺁﺭﺍﻱ ﺩﻱ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺟﻬﺎﻥ ﺩ ﭼﻪ ﺳﺎﻟﻜﺎﻥ
ﺧﺪﺍﻱ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺩ ﺑﯥ ﺩﺳﺘﻮ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻱ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻮﻙ ﺧﭙﻞ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻱ ﻭﺑﺎﺳﻲ ﻟﻪ ﻣﻴﺎﻧﻪ
ﻫﺮ ﻣﻄﻠﺐ ﺩ ﻃﺎﻟﺒﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺳﺮﺍﻱ ﺩﻱ ﻧﺸﺘﻪ ﺑﺪﻱ ﻭ ﻧﻴﻜﻲ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﻐﻪ ﭘﻪ
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﭘﺴﯥ ﻭﺍﻱ ﻭﺍﻱ ﺩﻱ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻳﻮﺍﺯﻱ ﻧﻪ ﻳﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻛﺎﺭ ﻛﻲ
ﭘﻪ ﻣﻌﻨﲐ ﻛﻲ ﺩ ﺟﻤﻠﻪ ﺅ ﻛﺪ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺩﺭ ﮔﺪﺍﻱ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺳﺮﻳﻪ ﭘﺸﺖ ﭘﺎﻱ ﺩﻱ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺑﻴﺪ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺭﻭﻧﻖ ﺩ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺷﻲ
ﺩﻱ ﺭﻫﻨﻤﺎﻱ ﮔﻤﺮﻫﺎﻧﻮ ﺅ ﺟﻤﻠﻪ ﺩ ﭼﻪ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺩﻱ ﺣﺮﺱ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻧﺎﻻﻥ ﺩﻱ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﻭﺭﻮ ﺗﻮﺭ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺩ ﻻﻧﺪﻱ ﺎﻱ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻮﻙ ﺯړﻩ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻭ ﺗﻮﺭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻭﺭﻛﺎ
ﺩ ﻫﻐﻮ ﻧﺎﺳﺘﻲ ﭘﻪ ﺳﻮﺭﻱ ﺩ ﻫﻤﺎﻱ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻣﺴﻜﻦ ﺋﯥ ﺩ ﺯړﻩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﺧﻢ ﺷﻲ
ﺷﻚ ﭘﺮﯤ ﻣﻪ ﻛﻮﻩ ﺑﯥ ﺷﻜﻪ ﭼﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻱ ﺩﻱ ﻛﺎ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺗﻪ ﻣﺎ ﻭ ﻭﻭﻳﻨﻲ ﺗﺎ ﭼﻪ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺁﺷﻨﺎﻳﺎﻧﻮ ﺗﻜﻴﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺯﺭ ﺩﺍﺭ ﺩﻱ ﺍﺷﻨﺎﻳﺎﻥ ﺩ ﺯﺭ ﺩﺍﺭﺍﻧﻮ
۱۲۹
ﺧﻮﺍﺭ ﻋﺎﺷﻖ ﺩ ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ ﺩ ﻛﻮﯥ ﺳﭙﯽ ﺩﻱ ﺩﻱ ﺁﺩﻣﻲ ﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﻭ ﺧﻠﻘﻮ ﺩ ﻛﻪ
ﺗﺮﻭ ﻫﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻭﺭﺗﻪ ﻭﺍﻳﻢ ﭼﻪ ﺳﯼ ﺩﻱ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺎﻥ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺳﭙﻴﻮ ﻛﻲ ﺩﺍﺧﻞ ﻛﺎ
ﺩﺍ ﭘﻪ ﻣﻠﻚ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﻛﻲ ﻟﻮﻱ ﻭﺭﺍﻧﯽ ﺩﻱ ﻣﺎ ﺩﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺑﯥ ﻏﻢ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﺩﺍ ﻤﺎ ﺧﺰﺍﻥ ﺧﺰﺍﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭘﺴﺮﻟﯽ ﺩﻱ ﺯﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻛﻲ ﺯﻳﻩ ﻬﺮﻩ ﺧﻮښ ﻳﻢ
ﮔﻪ ﻫﺮ ﻳﻮ ﺩﻭﺯﺧﻲ ﭘﻪ ﮊﻭﻧﺪ ﮊﻭﻧﺪﯼ ﺩﻱ ﺯﻩ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻭ ﻭﺻﻞ ﻭﺗﻪ ﻭﺍﻳﻢ
ﻛﻮﻡ ﻳﻮ ﺩﺭ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﺩﺭﻩ ﺑﺮﻳﺎﻟﯽ ﺩﻱ ﺗﻪ ﭼﻪ ﻣﺎ ﻣﻨﻊ ﻛﻮﯤ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﺩﺭﻩ
ﻛﻪ ﻮﻙ ﻣﺎ ﮔﻲ ﺯﻩ ﻧﻪ ﻳﻢ ﻭﺍړﻩ ﺩﻯ ﺩﻱ ﺯﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻣﻴﻨﻲ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺷﻴﺪﺍ ﻛﻡ
ﺩﻱ ﻏﻭﻧﺪﯼ ﻫﺴﻲ ﺯﻟﻔﻮ ﺩ ﻟﻴﻠﯥ ﺩ ﭼﻪ ﻭﺣﺸﻲ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺋﯥ ﻬﺮ ﻟﺮﻩ ﺭﺍﻭﻭﺳﺖ
ﻤﺎ ﺧﻮښ ﺩﺍ ﺧﭙﻞ ﺩ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﻛﻨﻭﻟﯽ ﺩﻱ ﺯﺭ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﻛﻪ ﺍﻭﺑﻪ ﻲ ﭘﻪ ﺟﺎﻡ ﺩ ﺯﺭﻭ
ﺩﻱ ډﻫﻠﻰ ﻟﺮﻩ ﮔﺪﺍﻱ ﻫﺮ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺍﻭﺭﻧﮓ ﺯﻳﺐ ﻛﻪ ﺩ ډﻫﻠﻰ ﭘﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺎﺯﻳﻱ
ﻮﻙ ﺋﯥ ﭘﻴﮋﻧﻲ ﺳﺎﻫﻮ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﺮﻳﯽ ﺩﻱ ﺷﻲ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻭﻭﺯﻱ ﻛﻮﺭﻩ ﺧﭙﻠﻪ ﻟﻪ ﭼﻪ
ﺗﺮﻭ ﺩ ﭼﺎ ﺯﺩﻩ ﭼﻪ ﻛﻮﻡ ﻧﻴﮑﻪ ﻧﻤﺴﯽ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺷﻲ ﻟﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﺳﺮﻩ ﮔﻱ
ﺭﻭﺎ ﻭﺭځ ﭘﻪ ﻧﺎ ﺍﺷﻨﺎﺅ ﺗﻮﺭ ﻭږﻣﻰ ﺩﻱ ﺩﻩ ﻭﺭځ ﺭﻭﺎ ﺁﺷﻨﺎﻳﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﺷﭙﻪ ﺗﻮﺭﻩ
ﭘﻪ ﻣﻌﻨﲐ ﻛﻲ ﻳﻮ ﺩﻳﻮﺍﻝ ﺳﻮﺭﻯ ﺳﻮﺭﻯ ﺩﻱ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﭘﻮﺯﻩ ﻏﻮږ ﺩ ﻛﻢ ﺷﻨﺎﺧﺘﻮ
ﺩﻱ ﻏﻤﻰ ﺑﺎﺩﺷﺎﻩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺋﯥ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺧﻼﺹ ﻛﻩ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻗﻄﻊ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﻭﻱ ﻫﻢ ﺯﻟﻤﻰ ﺩﻱ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺣﺐ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻟﺮﻩ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻻﺱ ﺩ ﮔﻞ ﺍﻧﺪﺍﻣﻲ ﺳﭙﻴﻦ ﻭﻰ ﺩﻱ ﺩﺍ ﻫﻼﻝ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻟﻴﺪﻩ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺷﻔﻖ ﻛﻲ
ﭼﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﭘﺴﯥ ﻏﻮﺭﺯﻯ ﺩﻱ ﻧﺎ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺮﻩ ﻪ ﺭﻧﮓ ﻨﻲ ﻣﻮﻣﻲ
ﺩﺍ ﭼﻪ ﻛﻱ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺯړﻩ ﺳﻮﻯ ﺩﻱ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﻟﺮﻩ ﻗﺮﺑﺎﻧ ﻣﻲ ﺮﺑﻮﯤ
ﺩﻱ ﺎﭘﻴﺮﻯ ﺣﻮﺭﻳﺎ ﻧﺮ ﭼﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻧﻮﻡ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺑﺎﻟﻪ ﺷﻲ ﻟﻴﺪﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺯﻧﺨﺪﺍﻥ ﺋﯥ ﺗﺮ ﺳﺒﺰﻱ ﻻﻧﺪﻱ ﻛﻮﻫﯽ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺩ ﺧﻂ ﭘﻪ ﺩﻭﺩ ﺋﯥ ﺧﻠﻖ ﭘﻪ ﻛﻲ ﭘﺮﻳﻮﺯﻱ
ﻧﻪ ﻛﺎ ﻭﻓﺎ ﻛﺎ ﻮ ﺗﻴﺮﻯ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺟﻔﺎ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻟﻪ ﻳﺎﺭﻩ ﺧﻮښ ﻳﻢ ﻛﻪ ﺟﻔﺎ ﻛﺎ
ﻫﻴ ﻣﻲ ﻧﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﺗﺮ ﻣﺮﻣ ﻣﺮۍ ﻛﯤ ﺳﻮﺭﻱ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍ ﻋﺎﺷﻘ
ﺎﭘﻴﺮۍ ﻛﻴﻨﻲ ﭼﻪ ﺳﺮ ﭘﻪ ﻫﻐﻮ ﺩ ﻪ ﺍﺛﺮ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺩ ﻋﻖ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺭ ﻛﻲ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ ﻣﺴﺘﻲ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻛﯤ ﺯﻣﺮۍ ﻭﻛﺎږﻱ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﭘﻨﺠﻪ ﭘﻪ ﻣﮋﮔﺎﻧﻮ ﺩ
ﭼﺎﻛﺮۍ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﺩ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﭼﻪ ﻫﺮ ﻏﻠﻮﻓﻪ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺑﯥ ﻏﻤﻪ ﻧﻮﺭ ﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﻮﻙ ﺩﻏﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﻟﺮۍ ﺭﺍﻛﻱ ﻫﻢ ﻟﺮﻩ ﻣﺎ ﺳﺒﻖ ﺻﺒﺮ ﺩ ﻟ
ﭼﻪ ﺷﭙﻪ ﻭﺭځ ﻣﻲ ﻏﻭﻱ ﻟﻜﻪ ﺗﻮﺭۍ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﻪ ﺩﻱ ﺩ ﻛﻮﻮﺍﻝ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﻲ ﻭﺭ ﻛﻡ
۱۳۰
ﺗﺎ ﭼﻪ ﺩﻭﺍړﻩ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺗﻮﺭﻱ ﻛﻱ ﻧﺮۍ ﻭﻻړﻩ ﺷﻮﻩ ﺗﺒﻪ ﻧﺮۍ ﻣﻲ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﻪ
ﻛﭽﺮۍ ﭘﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺩ ﺷﻮﻡ ﺑﻨﺪﻱ ﭼﻪ ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﺩﻻﻻﻥ ﻛﻮﻡ ﻃﺮﻑ ﺗﻪ ﻏﻮﺍړﻡ
ﺗﺎ ﭼﻪ ﻭﺍﻏﻮﺳﺘﯥ ﺩ ﺧﻴﺎﻝ ﺟﺎﻣﯥ ﻧﺮۍ ﭘﻴﻱ ﻛﻠﻪ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﭘﻪ ﺷﻤﻊ ﺩ ﻧﻮﺭ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻣﻼ ﻭﻱ ﺩ ﻭﻳﺘﻪ ﭘﻪ ﺩﻭﺩ ﻧﺮۍ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻧﺮﻱ ﻛﻡ ﻫﻐﻮ ﺟﻮﻧﻮ
ﺩ ﻫﻐﻮ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺍﻳﺮﯤ ﺩﻱ ﭼﺎ ﭼﻪ ﻛﻱ ﻭ ﺩﻧﻴﺎ ﻭﺗﻪ ﺍﺳﺮﯤ ﺩﻱ
ﺩﻱ ﻣﺴﺨﺮﯤ ﻭﺷﺘﻲ ﺩﺍ ﻭﺗﻪ ﺩﺍﻧﺎ ﻭ ﻧﺎﺯﻳﻱ ﻛﺎﺭ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ ﻛﻪ ﻧﺎﺩﺍﻥ
ﻧﺎﺭﻳﻨﻪ ﺋﯥ ﻭﺍړﻩ ﺧﺮﻩ ﺍﻭ ﯥ ﺧﺮﯤ ﺩﻱ ﺧﻠﻖ ﻫﻐﻪ ﻛﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪﺍﻳﻪ ﺑﯥ ﭼﻪ
ﺩﻱ ﮔﻮﺍﺭﯤ ﺩ ﻃﻔﻼﻥ ﻭﺍړﻩ ﻫﻤﮕﻲ ﻭ ﺳﭙﻴﻦ ږﻳﺮﻳﻮ ﻭﺗﻪ ﻣﻪ ﻭﺍﻳﻪ ﺳﭙﻴﻦ ږﻳﺮﻱ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺍﻳﻲ ﭘﻪ ﺩﺳﺘﺎﺭ ﻛﻲ ﻗﺮﻗﺮﯤ ﺩﻱ ﺯﻧﺎﻧﻮ ﺩ ﺩﻱ ۍ ﭼﻪ ﻭﺍﻳﻪ ﻫﺴﻲ
ﻫﻤﮕﻲ ﻭﺍړﻩ ﺑﯥ ﻓﻴﺾ ﻭ ﺑﯥ ﺑﻬﺮﯤ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻧﻪ ﻓﻴﺾ ﻧﻪ ﻪ ﺑﻬﺮﻩ ﻨﻲ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺷﻲ
ﺩﻱ ﺫﺧﻴﺮﯤ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﺩ ﻭﺍړﻩ ﻫﻤﻪ ﺩﺍ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﻛﻮﻩ ﻣﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ ﺯﺧﻴﺮﻩ
ﻟ ﻣﻲ ﻭﭘﻮﺘﻪ ﻟﻪ ﺣﺎﻟﻪ ﭼﻪ ﻭﻟﯥ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻣﻲ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﻟﯥ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﻲ ﻏﻮﺍﻭﻏﻴﻠﻲ ﻳﺎ ﮔﻠﯥ ﺩﻱ ﺯﻩ ﭘﻪ ﺗﺎ ﭘﺴﻲ ﻣﻮﺳﻰ ﻳﻢ ﻗﺎﺭﻭﻥ ﻧﻪ ﻳﻢ
ﻛﻠﻪ ﻛﻱ ﭘﻪ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻟﻴﻠﯥ ﺩﻱ ﻛﻱ ﻫﻐﻪ ﻛﻮډﻱ ﻟﻜﻪ ﺗﺎ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻣﺎ
ﻛﻮﻡ ﻣﻠﻨﮓ ﻫﺴﻲ ﻟﻨﮓ ﻛﻱ ﻣﺼﻠﯥ ﺩﻱ ﻟﻨﮓ ﻛﯤ ﻟﻜﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﺼﻠﯥ ﺩﺭ ﭘﺴﻲ
ﺩﻱ ﺗﺴﻠﯥ ﻛﻱ ﺧﭙﻠﻲ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﻣﺎ ﺑﻮﻱ ﻫﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻭﻓﺎ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺭﺍ ﺍﻟﻮﺗﻲ
ﺩﻱ ﻣﺴﺌﻠﯥ ډﻳﺮﻱ ﻤﺎ ﻳﺎﺩﻱ ﮔﻮﻧﺪﻱ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺍﺛﺮ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﺩﻱ ﺩﻟﯥ ﻭﺍړﻩ ﻫﻤﻪ ﺣﻮﺭﻱ ﺟﻨﺖ ﺩ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﭘﻪ ﺗﻴﺦ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻲ
ﺯﻩ ﺩﻱ ﻫﺮﻩ ﮔۍ ﻭﻳﻨﻢ ﭼﻪ ﺧﭙﻞ ﺳﺮ ﺧﻮﺭﯤ ﺗﻪ ﭘﻪ ﻫﺮﻩ ﮔۍ ﻏﻢ ﺩ ﺳﻴﻢ ﻭ ﺯﺭ ﺧﻮﺭﯤ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﺗﻞ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻳﻮ ﺎﺥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻧﻤﺮ ﺧﻮﺭﯤ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻪ ﺩﻱ ﻳﻮ ﺧﻨ ﻟﻪ ﺳﻴﻨﯥ ﻭﻭﺯﻱ
ﺩﺍ ﻧﻌﻤﺖ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺷﺎﻡ ﻭ ﻫﺮ ﺳﺤﺮ ﺧﻮﺭﯤ ﭘﻪ ﻋﻮﺽ ﺋﯥ ﻛﻮﻡ ﻃﺎﻋﺖ ﻛﯤ ﺭﺍﺗﻪ ﻭﺍﻳﻪ
ﺗﻪ ﻠﻮﺭ ﻠﻪ ﻃﻌﺎﻡ ﭘﻪ ﻫﺮ ﭘﻬﺮ ﺧﻮﺭﯤ ﻛﺎ ﺍﻓﻄﺎﺭ ﭘﻬﺮ ﻠﻮﺭﻡ ﭘﻪ ﺭﻭﮊﺗﻲ
ﻧﻮﺭ ﺑﻪ ﻏﻮﻲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﻟﻜﻪ ﻗﻤﺮ ﺧﻮﺭﯤ ﻭﺭﺳﻴﯤ ﻛﻤﺎﻟﻪ ﺗﺮ ﻠﻪ ﻳﻮ ﻛﻪ
ﺩ ﻫﺮ ﭼﺎ ﭘﻪ ﻛﺠﺮﻭۍ ﺑﻪ ﺧﭙﻞ ﮕﺮ ﺧﻮﺭﯤ ﻛﻪ ﻴﻪ ﺩ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﻨﮓ ﺩﻱ ﺷﻲ ﺗﺮ ﻨﮕﻪ
ﻗﻨﺪ ﺋﯥ ﻭﮔﻪ ﻛﻪ ﺯﻫﺮ ﭘﻪ ﻫﻨﺮ ﺧﻮﺭﯤ ﺑﯥ ﻫﻨﺮ ﻭﻟﻪ ﻗﻨﺪ ﻫﻢ ﺯﻫﺮ ﻗﺎﺗﻞ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺩ ﺑﺮ ﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﻭ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺑﺮ ﺧﻮﺭﯤ ﻧﻬﺎﻝ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺩ ﺻﺒﺮ ﻧﺨﻞ ﻛﻩ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
۱۳۱
ﻣﺦ ﺑﻪ ﭘ ﻧﻪ ﻭ ﺩ ﺣﻮﺭﻱ ﺩ ﭘﺮۍ ﻣﻬﺮۍ ﻛﻴﺪﻱ ﻧﻪ ﺷﺮﻡ ﺋﯥ ﺗﺎ ﻟﻪ ﻛﻪ
ﻟﻪ ﺩﯤ ﻭﻳﺮﻱ ﺯﻳﺴﺖ ﭘﻪ ﺷﭙﻪ ﻛﺎ ﻗﻤﺮۍ ﭼﮥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﻱ ﺗﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﭘﻮﺭﻱ ﺧﺠﻞ ﺷﻪ
ﺑﺮﺍﺑﺮۍ ﻛﺎ ﻫﺴﻨﻮ ﻟﻪ ﻪ ﭘﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺳﺘﺎ ﺗﺮ ﺣﺴﻨﻪ ﭘﻮﺭﻱ ﺣﺴﻦ ﻭﺍړﻩ ﻫﻴ ﺩﻱ
ﻛﻮﻡ ﺁﻫﻮ ﺩ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺯﺩﻩ ﻭﻱ ﺩﻡ ﮔﺮۍ ﺑﯥ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﻭ
ﻛﻜﺮۍ ﻭﻱ ﺣﺒﺎﺏ ﺋﯥ ﻣﺨﻪ ﻟﻪ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻋﺸﻖ ﺩ ﺗﻮﺭﻱ ﻫﺴﺘﻲ ﺭﻧﮓ ﮔﺬﺍﺭ ﺩﻱ
ﺩﻟﺒﺮۍ ﺍﻭ ﺟﻮﻳ ﺩﻝ ﻫﺴﻲ ﺯﺩﻩ ﭼﺎ ﺩﻟﺒﺮﻱ ﺍﻭ ﺩﻝ ﺟﻮﻳﻲ ﻟﻜﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺯﺩﻩ
ﭼﻮﺭۍ ﻛﻪ ﻭﻱ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﺣﺴﻦ ﻭﺍړﻩ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﺩﻱ
ﺩﻟﮕﻴﺮۍ ﻧﺸﺘﻪ ﻛﻲ ﻣﻠﻚ ﭘﻪ ﺭﺿﺎ ﺩ ﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻏﻢ ﻭﺍړﻩ ﺎﺩﻱ ﺩﻩ
ﺷﺎﻋﺮۍ ﻟﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻭﻭ ﻪ ﮔﻪ ﺩﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻟﻪ ﺩﺭﺩﻩ ﺯﮔﻴﺮ ﻭﺧﻴﮋﻱ
ﺳﺘﺎ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﭘﻪ ﻳﺎﺩﺍﺷﺖ ﻣﻲ ﺍﻭﻲ ﻭﻭﺭﻯ ﺣﻖ ﺩﻱ ﻛﻪ ﭘﺮﻳﻮﺯﻱ ﭘﻪ ﺷﺒﺮﺍﺕ ﺩ ﻏﻢ ﻛﻲ ﺳﺘﻮﺭﻱ
ﺯﻟﻔﻲ ﺩﻱ ﺳﺎﻳﻪ ﻛﻱ ﻣﺦ ﺩﻱ ﺍﻭﺭ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻞ ﻛ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺗﻪ ﭼﻪ ﮔﻮﺭﻡ ﻧﻴﻢ ﭘﻪ ﻧﻤﺮ ﻭﻱ ﻧﻴﻢ ﭘﻪ ﺳﻴﻮﺭﻱ
ﻮﻙ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﻛﻲ ﻗﻨﺪ ﻧﺒﺎﺕ ﻮﻙ ﮕﺮ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺭﻱ ﭼﺎ ﻭﻛ ﺩﻳﺪﻥ ﺩ ﭼﺎ ﺷﻮ ﺳﭙﻴﻦ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺗﻮﺭﻱ
ﺍﻭﺭ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺩﻱ ﻣﺎ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻮ ﺍﻭﻮ ﺑﻞ ﻛ ﺗﻞ ﭘﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﻱ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﭼﻲ ﻧﻤﺮ ﺗﻪ ﮔﻮﺭﻱ
ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻣﻲ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺧﻴﺎﻟﻪ ﭘﺮﻳﻮﺗﯥ ﻭ ﺯړﻩ ﺗﻪ ﻪ ﺷﻮ ﻛﻪ ﻣﻮ ﺑﯥ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺻﻮﺭﺕ ﻲ ﭘﻪ ﺑﻞ ﻟﻮﺭﻱ
ﺗﻪ ﺳﺘﺎ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩ ﻣﻬﺮ ﭘﻪ ﻮ ﺑﺪﻭ ﻳﻮ ﺷﺎﻥ ﻭﻭﺭﻱ ﻣﺎ ﻛﻠﻪ ﻛﯤ ﻧﻈﺮ ﺗﻪ ﺭﻗﻴﺒﺎﻧﻮ ﻛﻠﻪ
ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺩﺍ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﻫﻮﻴﺎﺭ ﺩﻱ ﻟﻪ ﺣﻜﻤﺘﻪ ﺳﺮﻩ ﻮﺭﻱ ﻏﻠﻮﻩ ﻣﻪ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻣﺴﺘﻮ ﭘﻪ ﺎﻥ
ﭼﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﻟﺘﻪ ﻛﻲ ﻧﺎﺳﺖ ﻟﺮﯤ ﺗﻪ ﺩﻭﺭﯤ ﻏﻢ ﺧﻮﺍﺭﻱ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﭼﺮﻱ ﻭﻱ ﻏﻢ ﺧﻮﺭﯤ
ﺩﺍ ﻟﻨﺒﻪ ﺋﯥ ﻛﻩ ﻤﺎ ﭘﻪ ﮔﻮﮔﻞ ﭘﻮﺭﯤ ﻫﻐﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺳﺘﺎ ﻣﺦ ﺑﻠﻪ ﻟﻨﺒﻪ ﻛ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺳﺘﺎ ﻻﺳﻮﻧﻪ ﺳﺮﻩ ﻛﻩ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺗﻮﺭﯤ ﻫﻢ ﻫﻐﻪ ﺩﻯ ﻤﺎ ﺗﻮﺭ ﻟﻴﻤﻪ ﺳﻩ ﻛﻱ
ﺗﻪ ﭘﻪ ﻭﺭځ ﻤﺎ ﺩ ﺳﺮﻭﺩ ﻣﺎﻝ ﭼﻮﺭﯤ ﻏﻞ ﺧﻮ ﻏﻼ ﺩ ﺳﺮﻭ ﻣﺎﻝ ﭘﻪ ﺗﻮﺭﻩ ﺷﭙﻪ ﻛﺎ
ﺗﻪ ﺍﺻﻴﻞ ﭘﻪ ﺩﻳﺪﻳﻦ ﭘﻴﺮﻱ ﻫﻢ ﺋﯥ ﭘﻠﻮﺭﯤ ﺍﺻﻴﻞ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﺎﭘﻴﺮﻭ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻠﻮﺭﻟﻲ
ﭼﻪ ﺯﻩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﺛﻨﺎ ﻛﻡ ﺗﻪ ﻣﻲ ﺯﻭﺭﯤ ﺩﺍ ﻛﻮﻡ ﺭﻧﮓ ﺩ ﺁﺷﻨﺎﺋﻲ ﺍﻭ ﺩ ﻭﺭﻭﺭۍ ﺩﻱ
ﺯﻩ ﺑﻪ ﻭﻟﻲ ﻟﻪ ﺗﺎ ﺯﺍﺭ ﻛﻮﻡ ﻛﻪ ﮔﻮﺭﯤ ﺩﺭﺧﺎﻧ ﭘﻪ ﺳﻞ ﻏﻤﻮﻧﻮ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺧﺘﻪ ﻛﻩ
ﺗﻪ ﺭﺍ ﻭﺍﺧﻠﯥ ﺳﻞ ﮔﻠﯥ ﻧﺎﺩﺭﻱ ﻧﻮﺭﯤ ﺟﻮﺭﻩ ﮊﺍړﻡ ﻟﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻭ ﺗﺎ ﺗﻪ ﺯﻩ
ﻛﻪ ﻟ ﻣﺦ ﭘﻪ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﻛﯤ ﺎﻥ ﻭﮔﻮﺭﯤ ﻛﯤ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻘ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ
۱۳۲
ﻣﺮﻏﻠﺮﻱ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻠﺘﻪ ﺷﻲ ﻣﻬﺮﯤ ﺧﺮ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺎﻱ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺛﻨﺎ ﺷﻲ ﻴﻮﻩ ﮔﻱ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﮔﻞ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻭﻱ ﻣﻨﺘﻈﺮﻱ ﺩ ﻫﻐﻮ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺑﻪ ﺍﻭﻲ ﻭﻱ ﮔﻠﺮﻧﮕﻲ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﻭﺭﻱ ﺳﺘﺎ ﺧﻮږﯤ ﺧﻮږﯤ ﺧﺒﺮﻱ ﺍﻭﺭﻱ ﺧﺒﺮﻱ ﻧﺎﺻﺢ ﺩ ﻛﻠﻪ ﻫﻐﻪ
ﻣﺮﻭﺭﻱ ﺷﻪ ﻣﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﻟﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ ﺧﻠﻘﻮ ﺟﻤﻠﻪ ﻟﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻣﺮﻭﺭ
ﮔﺮﻱ ﺳﺤﺮ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﺩ ﺩﻱ ﻃﺎﻳﻔﯥ ﭘﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﻲ ﺳﻱ ﻣ ﻛﺎ ﻫﻢ ﮊﻭﻧﺪﻱ ﻛﺎ
ﻛﻪ ﻣﻲ ډﻭﺏ ﻛﺎ ﻮﻙ ﭘﻪ ﺷﻬﺪﻭ ﭘﻪ ﺷﻜﺮﻱ ﺯﻩ ﺎﻥ ډﻭﺏ ﮔﻢ ﺑﯥ ﺗﺎ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻮ ﻭﻳﻨﻮ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﻣﺨﻪ ﺩﻱ ﺣﺠﺎﺏ ﻛ ﺭﺍﺗﻪ ﻟﺮﻱ ﻟﺮﻱ ﻟﺮﻱ ﻏﻢ ﺩﻱ ﻭﺍړﻩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﯤ ﻛ
ﻟﻜﺮﻱ ﺗﻮﺭﻱ ﺑﻼ ﺩ ﺷﻮﯤ ﭘﺴﯥ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻧﻮﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻭﺍﺧﻴﺴﺖ
ﻣﻨﻜﺮﻱ ﻭړﻭ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺩ ﻤﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻴ ﭘﻪ ﺣﻖ ﺩ ﺣﻘﺪﺍﺭﺍﻧﻮ ﻧﻪ ﮔﺮﻭﻫﻴﯤ
ﻧﻐﺮﻱ ﮔﻮﺍﻫﻲ ﺮﮔﻨﺪﻩ ﺭﻧﮕﻪ ﺩﺍ ﻭﻟﻲ ﺩﻩ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻪ ﺮﮔﻨﺪﻩ ﻣﻴﻨﻪ ﺳﺘﺎ ﻤﺎ
ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﻛﺮﻩ ﻫﻢ ډﻭﻝ ﻭﻱ ﻫﻢ ﺳﻨﺪﺭﻱ ﺯﻩ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﮊﺍړﻣﻪ ﺁﻩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﻡ
ﻧﺎﺩﺭﻱ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺗﺎ ﺩ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺛﻨﺎ ﭼﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺷﻌﺮ ﺑﻪ ﻭﻟﻲ ﻧﺎﺩﺭ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻛﯤ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ﻭﻓﺎ ﻫﻢ ﭼﺮﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﯤ ﺟﻔﺎ ﺑﻪ ﭘﻮﺭﻱ ﻭﺭﻲ ﺍﺑﺪﻱ ﺗﺮ
ﻛﯤ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻪ ﻛﻠﻪ ﻫﻐﻪ ﻛﻠﻪ ﺩﺍ ﻛﺎ ﺟﻔﺎ ﻛﻠﻪ ﻭﻓﺎ ﻛﻠﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ
ﭼﺮﻱ ﻧﻪ ﭼﻪ ﺩﺭﻭﻏﮋﻥ ﻣﻲ ﺗﺮ ﻫﺮ ﭼﺎ ﻛﯤ ﻣﺎ ﺳﺘﺎ ﺧﻮﻱ ﺩﻱ ﻭﻫﺮ ﭼﺎ ﻭﺗﻪ ﺳﺘﺎﻳﻠﻲ
ﺩﺍ ﭘ ﺭﺍﺯ ﺑﻪ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺳﻮﺍ ﻛﯤ ﭼﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩﻏﻪ ﺧﺼﻠﺖ ﺩﻱ ﻤﺎ ﺍﻭﻲ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻻﺱ ﺩ ﺭﻗﻴﺒﺎﻧﻮ ﻣﻲ ﺳﺰﺍ ﻛﯤ ﺳﺘﺎ ﻪ ﻻﺱ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻧﻪ ﺭﺳﻲ ﺩﻟﺒﺮﻩ؟
ﻧﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﻪ ﺗﻪ ﭘﻪ ﺎﻥ ﺧﭙﻠﻪ ﺭﺿﺎ ﻛﯤ ﻣﺮﻡ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﻪ ﺩ ﺍﻏﻴﺎﺭ ﭘﻪ ﺭﺿﺎ ﺩﺭﻭﻣﯥ
ﻫﻐﻪ ﭼﺎﺭﻱ ﭼﻪ ﺗﻪ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻪ ﻣﺎ ﻛﯤ ﭘﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﮔﺮﺯﯤ ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﺳﺮﻩ ﺧﻨﺪﺍ ﻛﯤ ﺗﻪ ﻻ ﻣﺎ ﺭﻧﻮﺭ ﭘﻪ ﻛ ﻛﻲ ﭘﺮﻳﺩﯤ ﭼﻪ ﻛﻳﻡ
ﭼﻪ ﻣﺎ ﻭﻭﻳﻨﯥ ﻟﻪ ﻗﺼﺪﻩ ﺭﺍﺗﻪ ﺷﺎ ﻛﯤ ﻻﺱ ﺗﺮ ﻏﺎﺭﻩ ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﺳﺮﻩ ﺧﻨﺪﺍ ﻛﯤ
ﺩﺍ ﺑﻴﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻛﻠﻪ ﺳﺒﺎ ﻛﺮﯤ ﻫﺮ ﺑﻴﮕﺎﻩ ﻭﺍﻳﯥ ﺳﺒﺎ ﻟﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺩﺭﻛﻡ
ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﮔﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺻﺒﺢ ﺩ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻛﯤ ﭘﻪ ﭘﻴﺮۍ ﻛﻲ ﭼﻪ ﻫﻮﺱ ﺩ ﻣﻲ ﻧﺎﺏ ﻛﯤ
ﺩ ﻋﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﺎﻱ ﺍﻣﻴﺪ ﺩ ﺛﻮﺍﺏ ﻛﯤ ﻏﻮﺍړﯤ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﻟﻪ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻃﺎﻋﺘﻪ ﺑﯥ
ﻟﻜﻪ ﺑﺖ ﻫﺴﻲ ﭘﻪ ﻏﻮ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺧﻮﺍﺏ ﻛﺮﯤ ﻭﻛﺎږﯤ ﺗﻮﺑﯥ ﻛﻮﯤ ﮔﻨﺎﻩ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ
ﺑﻴﺎ ﺳﻤﺎﻉ ﭘﻪ ﻫﻐﻮ ﻏﻮږﻭ ﺩ ﺭﺑﺎﺏ ﻛﯤ ﭘﮥ ﻫﻐﻮ ﻏﻮږﻭ ﭼﻪ ﺫﮐﺮ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻭﺭﯤ
ﻫﻢ ﻫﻐﻪ ﺷﻮﻧﻱ ﺑﻴﺎ ډﻭﺑﻲ ﭘﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﻛﯤ ﭼﻪ ﺣﻤﺪ ﻭ ﺛﻨﺎ ﻭﺍﻳﯥ ﭘﻪ ﻫﻐﻮ ﺷﻮﻧﻭ
ﻟﻜﻪ ﻃﻔﻞ ﻫﺴﻲ ﻟﻮﺑﻲ ﭘﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﻛﯤ ﻋﻠﻢ ﻭﻛﯤ ﻫﻴ ﻋﻤﻞ ﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻧﻪ ﻛﯤ
۱۳۳
ﺍﻭ ﺩ ﻭﺭﻲ ﻣﺦ ﭘﻪ ﻟﻮﺭﻱ ﺩ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﮐﯤ ﭘﻪ ﺷﭙﻪ ﭘﺮﻭﺕ ﻳﯥ ﺩ ﻣﻐﺎﻥ ﭘﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﻛﻲ
ﺑﻴﺎ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻪ ﻃﺎﻟﺒﺎﻧﻮ ﺎﻥ ﺣﺴﺎﺏ ﻛﯤ ﻛﺮﺯﯤ ﻃﻠﺐ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ ﻋﻤﺮ ﺗﻤﺎﻡ
ﻛﺮﯤ ﺣﺠﺎﺏ ﻭﻧﻴﺴﯥ ﮔﻮﻪ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﻟﻪ ﻟﻪ ﺧﺎﻟﻘﻪ ﺩﻱ ﻧﻪ ﺷﺮﻡ ﻧﻪ ﺣﺠﺎﺏ ﻭﻱ
ﻫﻤﺮﻩ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﻲ ﺣﺴﺎﺏ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺷﻤﺎﺭ ﻛﯤ ﻛﻪ ﻧﻈﺮ ﭘﻪ ﻣﺎﺗﻮ ﮔﻮډﻭ ﺩ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻛﯤ
ﺩ ﺑﺪ ﺧﻮﺍﻩ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ ﺎﺩ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺭ ﻛﯤ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻏﻢ ﻛﻲ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺍﻭﺳﻪ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﭘﻪ ﺗﻠﻮﺍﺭ ﺑﻪ ﻫﻴ ﻭ ﻧﻪ ﻛﯤ ﻛﻪ ﺗﻠﻮﺍﺭ ﻛﯤ ﺻﺒﺮ ﻭﻧﻴﺴﻪ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍﺩ ﻏﻮﺍړﯤ
ﺍﻭ ﻛﻪ ﻧﻮﺭ ﻪ ﻧﻮﺭ ﻪ ﻭﺍﻳﯥ ﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺭ ﻛﯤ ﺷﻪ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺗﻪ ﻗﻀﺎ ﻭ ﭘﺎﺳﻠﻪ ﺭﺿﺎ
ﻛﯤ ﻛﺎﺭ ﻛﻪ ﻭﻛﺎږﻩ ﻛﺎﺭﻭﺑﺎﺭﻩ ﻟﻪ ﻻﺱ ﻟﺮﻱ ﺳﺮﻩ ﺩﻱ ﻛﺎﺭﻭﺑﺎﺭ ﺍﻭ ﺁﺭﺍﺩﻱ
ﺗﺮﻭ ﺑﻴﺎ ﻪ ﭘﻪ ﻫﻐﻮ ﭼﺎﺭﻭ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﻛﯤ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺑﻮﻟﯥ ﻓﺎﻧﻲ ﺋﯥ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﭼﻪ
ﺧﺪﺍﻱ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﻋﻴﺒﻪ ﻭﻟﻲ ﻧﺎ ﺧﺒﺮ ﻛﯤ ﭼﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺩ ﺑﻞ ﻭ ﻋﻴﺐ ﻭﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﯤ
ﻫﻐﻪ ﻳﻮ ﺟﻮ ﺩﺍﻧﻪ ﻋﻴﺐ ﺑﻪ ﺋﯥ ﻟﻮﻱ ﻏﺮ ﻛﯤ ﻛﻪ ﻳﻮﻩ ﺟﻮ ﺩﺍﻧﻪ ﻋﻴﺐ ﻭﻳﻨﯥ ﭘﻪ ﺑﻞ ﻛﻲ
ﭘﻪ ﺣﻴﻠﻪ ﺣﻴﻠﻪ ﺑﻪ ﻏﺮ ﺩ ﻣﭻ ﻭﺯﺭ ﻛﯤ ﻛﻪ ﺩﻱ ﺧﭙﻠﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻟﻮﻳﻪ ﻟﻜﻪ ﻏﺮ ﻭﻱ
ﺧﭙﻞ ﻮ ﺍﻭ ﺩ ﺑﻞ ﺁﺱ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻛﯤ ﻛﻪ ﻮﻙ ﺗﻠﻪ ﺩ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺩﺭﺗﻪ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﺎ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﺣﻘﻪ ﻭ ﺑﺎﻃﻞ ﻭﺗﻪ ﮔﺬﺭ ﻛﯤ ﺗﻮ ﻟﻌﻨﺖ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﻣﻨﺼﻔ ﺷﻪ
ﺗﻪ ﺩﺍ ﺧﭙﻞ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﮔﺎﻭ ﻭ ﺧﺮ ﻛﯤ ﺩﺭﻛ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﻼﺋﻜﻮ ﺩ ﺗﺎ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ
ﺎﻥ ﻫﻐﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﻳﻪ ﻣﺮﻭﺭ ﻛﯤ ﻛﻪ ﺩﻱ ﻳﻮ ﻭﻳﺘﻪ ﺩ ﺎﻥ ﺩ ﭘﺎﺳﻪ ﻛﻮږ ﺷﻲ
ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ ﻟﻜﻪ ﻧﻤﺮ ﻛﯤ ﻛﻪ ﻨﺪﻟﻲ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻭﻱ ﻳﻮ ﻛﻴﻜﻮړﻱ
ﻛﯤ ﺳﻔﺮ ﻟﻮﻱ ﻫﺴﻲ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ ﻟﻜﻪ ﻮﻙ ﺗﺮ ﻣﻜﯥ ﻻړ ﺷﻲ ﺑﻴﺎ ﺗﺮﯤ ﺭﺍﺷﻲ
ﺧﺮڅ ﺧﺮﻭﺍﺭ ﺩ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﭘﻪ ﺭﺗ ﺯﺭ ﻛﯤ ﻛﻪ ﻳﻮﻩ ﺭﺗ ﺩﻱ ﺯﺭ ﺑﻪ ﻻﺱ ﻛﻲ ﻛﻴﻮﺯﻱ
ﭘﻪ ﭘﻴﺮۍ ﻛﻲ ﺑﻪ ﻪ ﺯﻳﺮﻣﻪ ﺩ ﻣﺤﺸﺮ ﻛﯤ ﺩ ﻮﺍﻧ ﻋﻤﺮ ﺩﻱ ﺗﻴﺮ ﻛ ﭘﻪ ﻏﻔﻠﺖ ﻛﻲ
ﺎﻥ ﻭ ﺧﻠﻘﻮ ﺗﻪ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﻭ ﻗﻠﻨﺪﺭ ﻛﯤ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﺴﻲ ﺩﻱ ﻧﻤﺮﻱ ﺩﻱ ﺭﻧﮓ ﻛﯤ
ﺍﻭﺱ ﺗﻮﺑﯥ ﻟﻪ ﺿﺮﻭﺭﺗﻪ ﭘﻪ ﺳﭙﻴﻦ ﺳﺮ ﻛﯤ ﻟﻜﻪ ﻭﺍﺭ ﭼﻪ ﺩ ﺯړﯤ ﻟﻮﻟ ﺗﻴﺮ ﺷﻲ
ﺗﻪ ﭘﻪ ﻭﺭځ ﺩ ﻋﺎﺷﻮﺭﯤ ﺑﻪ ﻪ ﺍﺧﺘﺮ ﻛﯤ ﭘﻪ ﭘﻴﺮۍ ﻛﻲ ﺩ ﻮﺍﻧﻲ ﭼﺎﺭﻱ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﭘﻪ ﺩﺍ ﺗﻴﺮ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﻪ ﺎﺥ ﻭ ﺛﻤﺮ ﻛﯤ ﻟﻜﻪ ﺑﻴﺦ ﺩ ﺯړﯤ ﻭﻧﻲ ﭼﻨﺠﻲ ﻭﺧﻮﺭﻱ
ﻛﻪ ﭼﺎﭘﻴﺮ ﻭﺭﻨﻲ ﺳﺪ ﺩ ﺳﻜﻨﺪﺭ ﻛﯤ ﺩﻏﻪ ﺑﺎﻍ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺧﻼﺹ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻟﻪ ﺧﺰﺍﻧﻪ
ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﺷﺮﻳﻚ ﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻛﯤ ﻭ ﺑﺪ ﺧﻮﺍﻩ ﻭﺗﻪ ﻮﻙ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻧﻪ ﻛﺎ
۱۳٤
ﭼﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺋﻲ ﻭﻱ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻛﺮﻡ ﻛﻱ ﻭﮔﻱ ﻫﻐﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﻧﺎ ﻛﻩ ﻣﻪ ﺧﺪﺍﻳﻪ
ﭼﻪ ﺩﻱ ﺎﻥ ﺩﻱ ﺩ ﺭﺣﻴﻢ ﭘﻪ ﻧﺎﻡ ﻧﻮﻣﻱ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺭﺣﻤﻪ ﺑﻪ ﺯړﻩ ﻭﻟﻲ ﻧﻮﻣﻴﺪﻱ ﻛﻡ
ﺗﻪ ﺧﻮ ﺧﺪﺍﻱ ﻳﯥ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻫﻴ ﻧﻪ ﻳﯥ ﻧﻴﻢ ﮔﻱ ﺩﺍ ﻧﻴﻤﮕﻱ ﺳﻱ ﻧﻨﮓ ﻫﻢ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻧﺎﻡ ﻛﺎ
ﻮ ﺗﺎ ﺧﻂ ﺩ ﺁﺯﺍﺩۍ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻭﺭﻛﻱ ﻫﻴ ﺑﻨﺪﻩ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﻛﻲ ﻟﻴﺪﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﮔﻪ ﺗﻪ ﺩ ﭼﺎ ﭘﻪ ﺯﻳﺮﻣﻪ ﻧﻪ ﻳﯥ ﺳﺘﻱ ﺷﻮﻣﺎﻧﻮ ﺩ ﺩﻱ ﺷﻮﻣﻴﺖ ﻭﺍړﻩ ﻫﻤﻪ ﺩﺍ
ﻭﮔﻱ ﺭﺳﻲ ﻧﻪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮﺩﻩ ﺗﺮ ﭼﻪ ﺑﯥ ﺗﺎ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺯﺭﻩ ﺑﻠﻪ ﺳﻮﺩﺍ ﮔﺮﺯﻱ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺯﻳﺎﻥ ﻭﻱ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺋﯥ ﭘﻮﺭﻭړﻱ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻻﺭ ﻗﺪﻡ ﺩ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻛﻴﺩﻱ
ﭘﻪ ﻓﻠﻮﺱ ﻣﻲ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺩ ﺭﺧﺖ ﻭﮔﻱ ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﻧﺎﺳﺖ ﻳﻢ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺳﺘﻱ
ﻧﻮﺭ ﺑﻪ ﻪ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﻳﺮﻳﻱ ﺳﺮ ﭘﺮﯤ ﻛﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﮊﻭﻧﺪ ﺋﯥ ﻃﻤﻊ ﭘﻮﻳﻜﻱ ﺷﻲ ﻟﻪ ﮊﻭﻧﺪﻩ
ﻣﻱ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﻏﻪ ﭘﻪ ﻳﻢ ﻣﻬﺠﻮﺭ ﺯﻩ ﻛﻪ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺩ ﻏﻢ ﻟﻪ ﺗﻠﺨ ﺩﻡ ﻧﻪ ﺷﻢ ﺭﺍ ﻧﻐﻱ ﺧﻮږ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﻣﻲ ﺟﺪﺍﻳ ﻫﺴﻲ ﺭﺍ ﺗﺮﻳﺦ ﻛ
ﺗﺮﻭ ﺩ ﺍﻭﺭ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺧﺴﻱ ﺩﺍ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﻪ ﻣﺜﺎﻝ ﺧﺲ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻭﺭ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﭘﻮﺯﻩ ﺋﯥ ﭘﻴﺰﻭﺍﻥ ﺷﻪ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻱ ﻻ ﻋﻼﺝ ﺑﻪ ﻟﻜﻪ ﺍﻭښ ﺑﺎﺭ ﺑﺮﺩﺍﺭﻱ ﻛﺎ
ﻛﻱ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻭﺍﺭ ﺩﻱ ﺧﻄﺎ ﻟﻪ ﺍﺣﻮﺍﻟﻪ ﺋﯥ ﻭﺭﻭ ﻭﺭﻭ ﭘﻮﺘ ﻳﺎﺭﺍﻧﻮ
ﺗﻪ ﻻ ﺑﻴﺎ ﭘﻪ ﻣﺎ ﮔﻤﺎﻥ ﺩ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﻨﮓ ﻛﯤ ﻣﺎ ﭘﻪ ﺗﺎ ﭘﺴﯥ ﺩﺍ ﺳﭙﻴﻨﻲ ﺟﺎﻣﯥ ﺭﻧﮓ ﻛﯤ
ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﻣﻲ ﻣﺼﻠﯥ ﺩﺭ ﭘﺴﻲ ﻟﻨﮓ ﻛﯤ ﻫﻴ ﺍﺛﺮ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻭ ﻧﻪ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﻣﺎ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻣﺨﻠﺼﻪ ﺳﺮﻩ ﺟﻨﮓ ﻛﯤ ﺩﻝ ﺳﻮﺯﻱ ﺑﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻧﻮﺭ ﻭﮐﻱ ﻪ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﻳﻮ ﺑﻞ ﻫﻢ ﻫﺴﻲ ﻣﺎ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻣﻠﻨﮓ ﻛﯤ ﺗﻪ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﻣﺎ ﻫﺎﻟﻪ ﺩﺭﻭﻏﮋﻥ ﺑﻮﻟﻪ
ﮔﻪ ﺗﻞ ﺑﻪ ﺩ ﺑﻠﺒﻞ ﭘﻪ ﻴﺮ ﭘﺘﻨﮓ ﻛﯤ ﺩﺍ ﻧﺎﺭﯤ ﺳﻮﺭﯤ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﺩﻱ ﻏﻤﺎﺯﻱ
ﺗﻪ ﻭ ﻣﺎ ﻭﺗﻪ ﺩﺍ ﺳﭙﻴﻨﻪ ﻻﺭ ﮔﻧﮓ ﻛﯤ ﺩﻩ ﻻﺭ ﺳﭙﻴﻨﻪ ﺗﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ ﻭ ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﻟﻜﻪ ﻟﺤﺪ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺗﻨﮓ ﻛﯤ ﭼﻪ ﻳﻮ ﺩﻡ ﻣﻲ ﻟﻪ ﻧﻈﺮﻩ ﺗﻪ ﻳﻮ ﺧﻮﺍ ﺷﯥ
ﺧﺪﺍﻱ ﻤﺎ ﻟﻪ ﻛﻢ ﺑﺨﺘﻪ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺳﻨﮓ ﻛﯤ ﭘﻪ ﻪ ﺧﻮﻱ ﺳﺮﻩ ﺩ ﺧﻠﻘﻮ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻳﯥ
ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻱ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺳﺮﻩ ﭘﻪ ﺟﻨﮓ ﻛﯤ ﺩﺍ ﺩﻱ ﻮﻙ ﻟﻪ ﻨﮕﻪ ﻧﺎﺳﺖ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﻣﺎ ﻟﻪ ﻳﺎﺭﻩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻣﺎ ﺳﺮﻩ ﻳﻚ ﺳﺎﻥ ﻛﯤ ﺧﺪﺍﻳﻪ ﺯړﻩ ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﻧﺮﻡ ﭘﻪ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻛﯤ
ﺩﻓﻊ ﻭ ﺭﻓﻊ ﺋﯥ ﺩ ﻭﺻﻞ ﭘﻪ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻛﯤ ﺩﻱ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﺩ ﺍﺷﻨﺎ ﺩ ﭼﻪ ﺩﺭﺩ ﻫﻐﻪ
ﻟﻪ ﺩﯤ ﻏﻤﻪ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺍﻣﻦ ﭘﻪ ﺍﻣﺎﻥ ﻛﯤ ﻏﻢ ﺩ ﻫﺠﺮ ﭼﻪ ﺗﻴﺮﻱ ﺗﺮ ﺍﻭﺭﻩ ﺳﺨﺖ ﺩﻱ
۱۳٥
ﺩﺍ ﻣﺸﻜﻞ ﻤﺎ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺁﺳﺎﻥ ﻛﯤ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﭼﻪ ډﻳﺮ ﻣﺸﻜﻞ ﺩﻱ
ﺑﯥ ﺣﺠﺎﺑﻪ ﻣﺦ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺭﺍﺗﻪ ﻋﻴﺎﻥ ﻛﯤ ﺣﺠﺎﺏ ﻟﺮﻱ ﻛﻩ ﻤﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻣﻴﺎﻧﻪ
ﻣﺎ ﮔﺪﺍ ﭘﻪ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﻛﯤ ﻛﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﺩ ﻧﻮﺭ ﭼﺎ ﻧﻮﺭﻱ ﻣﺮﺗﺒﯥ ﺩﻱ
ﻛﯤ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺩﻟﺒﺮﻭ ﺩ ﻟﻮﺭﻱ ﭘﻪ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺩﺍ ﻧﻮﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻭ ﺑﻠﻪ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﮔﻮﺭﻱ
ﻣﻬﺘﺮ ﺧﻀﺮ ﻣﻬﺘﺮ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﻣﻲ ﺭﻫﺒﺮﺍﻥ ﻛﯤ ﺯﻩ ﭼﻪ ﻳﺎﺭ ﻟﺮﻩ ﻭﺭﻢ ﭘﻪ ﻫﻐﯥ ﻻﺭﻱ
ﺩ ﻃﺎﻋﺖ ﭘﻪ ﺭﻭﻨﺎﻳ ﻣﻮ ﺯړﻩ ﺭﻭﺎﻥ ﻛﯤ ﻭﺍﺧﻠﯥ ﺨﻪ ﺭﺍ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺩ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ
ﺯړﻩ ﺋﯥ ﻣﺎ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﭘﺴﻲ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻛﯤ ﭼﻪ ﻤﺎ ﭘﻪ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧ ﺋﯥ ﺯړﻩ ﻪ ﻛﻴﻱ
ﺩ ﺷﺒﻨﻢ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺋﯥ ﻋﻤﺮ ﻳﻮ ﺯﻣﺎﻥ ﻛﯤ ﭼﻪ ﻤﺎ ﭘﻪ ﭼﻤﻦ ﺭﺍﺷﻲ ﮔﺴﺘﺎﺧﻲ ﻛﻱ
ﺩ ﻓﻠﻚ ﭘﻪ ﻴﺮ ﻣﻲ ﺗﻮﺭﻩ ﺩ ﺯﺑﺎﻥ ﻛﯤ ﭘﺮﻳﻮﺯﻱ ﺳﺮﻩ ﺗﺮ ﻣﻨﻜﺮ ﺩ ﺁﺧﺎﺩﻩ ﭼﻪ
ﻫﺮ ﻛﻼﻡ ﻣﻲ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻏﺸﻲ ﭘﻴﻜﺎﻥ ﻛﯤ ﻫﻐﻪ ﻋﺸﻖ ﭼﻪ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ ﺩ ﻏﻤﺰﻭ ﺩﻱ
ﺩ ﻫﺮ ﺑﻴﺖ ﻣﺼﺮﺍﻉ ﻣﻲ ﺯﻟﻔﻲ ﺩ ﺧﻮﺑﺎﻥ ﻛﯤ ﺷﻲ ﻣﻌﻄﺮ ﺍﻓﻐﺎﻧﺎﻧﻮ ﺩ ﻛﺸﻮﺭ ﭼﻪ
ﺑﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺟﺰﺩﺍﻥ ﭘﻪ ﻗﻠﻤﺪﺍﻥ ﻛﯤ ﭼﻪ ﻫﺮ ﺣﺮﻑ ﺋﯥ ﺩ ﻧﺎﻓﯥ ﻫﺴﻲ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﻭﻱ
ﻛﺎﺷﻜﻲ ﺑﺎﺩ ﺩ ﺳﺤﺮ ﻣﻨﻊ ﭘﻪ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻛﯤ ﺗﻪ ﭼﻪ ﻣﺎ ﻣﻨﻊ ﻛﻮﯤ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻟﻮﺭﻱ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﻛﻮﺯ ﭘﻪ ﺯﻣﻜﻪ ﺳﺘﻮﺭﻱ ﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﯤ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻨﻊ ﻛﯤ ﺗﻪ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﻳﺎﺭﻩ
ﺩﺍ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﻧﺸﺎ ﺭﻧﮕﻴﻨﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻛﯤ ﺑﺮﻛﺘﻪ ﻟﻪ ﺣﺒﻴﺐ ﺧﭙﻞ ﺩ ﺍﻟٓﻬﻰ
ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﭼﻪ ﺁﻫﻮ ﻳﯥ ﻛﻪ ﺟﺎﺩﻭ ﻛﯤ ﺗﺎ ﭼﻪ ﻣﺦ ﺩ ﭘﺮۍ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺩ ﺁﻫﻮ ﻛﯤ
ﺗﻪ ﭘﻪ ﻪ ﻤﺎ ﻭ ﻣﺮﮒ ﻭﺗﻪ ﺁﺭﺯﻭ ﻛﯤ ﺩﻋﺎﮔﻮ ﭼﻪ ﺩ ﭼﺎ ﻭﻣﺮﻱ ﻪ ﺎﺩﻱ ﺩﻩ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﻦ ﺩ ﺟﺒﻴﻦ ﻏﻮﻪ ﭘﻪ ﺍﺑﺮﻭ ﻛﯤ ﻭﻭﺭﻱ ﻛﺎﻲ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺩ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﭘﻪ
ﻛﻨﮕﻮ ﻛﯤ ﺯﺭﻏﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﭘﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﻤﺎ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺭﻧﮓ ﺩ ﮔﻠﻮ ﻭﺍﺧﻴﺴﺖ ﺯﻩ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﭼﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﺨﭙﻠﻮ ﺍﻭﻮ ﻛﻲ ﻻﻫﻮ ﻛﯤ ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﻱ ﺟﻮﺭﻩ ډﻳﺮﻩ ډﻳﺮﻩ ﻟﻪ ﺳﺘﺎ
ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺑﻪ ﭘﻪ ﭼﻤﻦ ﻛﻲ ﻛﺸﻤﺎﻟﻮ ﻛﯤ ﻛﻪ ﻳﻮ ﻠﻪ ﺗﻮﺭﻱ ﺯﻟﻔﻲ ﻛﯤ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ
ﻛﻪ ﻳﻮ ﻠﻪ ﺷﺎ ﻧﻪ ﮔﻩ ﭘﻪ ﮔﻴﺴﻮ ﻛﯤ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﺎﻑ ﺗﺮ ﻗﺎﻓﻪ ﻣﻌﻄﺮ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﺩ ﻣﺴﻴﺤﺎ ﻭﺭﺑﺎﻧﺪﻱ ﭘﻮ ﻛﯤ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﻣﺎﺭ ﺧﻮړﻟﻲ ﺑﻪ ﺭﻭﻍ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻛﯤ ﺑﺎﻫﻮ ﺩ ﭘﺎﻳﻠﻮ ﺩ ﺑﻪ ﻣﻨﺖ ﻪ ﻻﺱ ﻭ ﭘﯥ ﺩﻱ ﺑﯥ ﺯﻳﻮﺭﻩ ﺎﻳﺴﺘﻪ ﺩﻱ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﺯړﮔﻲ ﺯﺧﻢ ﺑﻪ ﺭﻓﻮ ﻛﯤ ﺯﻟﻔﻮ ﺩ ﺗﺎﺭ ﺭﺍﻭړﯤ ﺑﻮ ﺩ ﺳﻮﺯﻥ ﻟﻪ
ﻧﻮﺭ ﻟﺬﺕ ﺑﻪ ﻟﻜﻪ ﺯﻫﺮ ﻫﺴﻲ ﺗﻮ ﻛﯤ ﻛﻪ ﺩ ﻋﺸﻖ ﺷﻜﺮﻱ ﺗﻴﺮﻱ ﺗﺮ ﮔﻠﻮ ﻛﯤ
ﺩ ﻓﺎﺧﺘﯥ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺑﻪ ﻛﻮﻛﻲ ﭘﻪ ﻛﻮﻛﻮ ﻛﯤ ﻛﻪ ﺩﻱ ﻭﺷﻲ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻟﻪ ﺳﺮ ﻭ ﻗﺪﻭ
۱۳٦
ﻧﻮﺭ ﺩ ﺻﺒﺮ ﺩ ﺳﻜﻮﻥ ﭘﻪ ﻣﻠﻚ ﺑﻪ ﻫﻮ ﻛﯤ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺑﻪ ﺗﻴﺮﻩ ﺗﻮﺭﻩ ﺩﺭ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﺎ
ﻫﺮ ﻋﻤﻞ ﭼﻪ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﭘﻪ ﺗﺮﺍﺯﻭ ﻛﯤ ﭘﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﻴﺮﻭﺍﻥ ﺷﯥ
ﻛﻪ ﺳﺮﻛﻮﺯ ﭘﻪ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺯﺍﻧﻮ ﻛﯤ ﺩ ﺳﻜﻨﺪﺭ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺭﻭﺯﻱ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺩ ﻋﺸﻖ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﻛﻲ ﺗﻤﺎﻛﻮ ﻛﯤ ﺗﺮﻳﺦ ﻟﻮﮔﻲ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺩ ﻗﻨﺪ ﭘﻪ ﻴﺮ ﻧﻐﺩﻩ ﺷﻲ
ﻣﮕﺮ ﺎﻥ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻮ ﻭﻳﻨﻮ ﻛﻲ ﺳﺎﻟﻮ ﻛﯤ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺑﺮﻧﺪﻱ ﺗﺮﻛﻮ ﺩ ﻭﻳﻨﯥ ﻧﻪ ﻭﺑﻪ
ﻛﻪ ﺳﻞ ﭘﻨﺪﻩ ﺳﭙﻴﻠﻨﻲ ﻭ ﺎﻥ ﺗﻪ ﻟﻮ ﻛﯤ ﺭﻭﻍ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺷﯥ ﺑﯥ ﺩﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻪ ﺩﻳﺪﻧﻪ
ﻛﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺩ ﮐﻮﯥ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺩﻱ ﻜﻮ ﻛﯤ ﺩ ﻏﻔﻠﺖ ﻟﻴﭽﻦ ﻟﻴﻤﻪ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺑﻴﻨﺎ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏﻢ ﻛﻲ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻭ ﻛﯤ ﻃﺒﻴﺒﻪ ﻛﻮﯤ ﺩﻭﺍﺋﻲ ﺑﺪ ﺩﺍﺭﻭ ﺩﺍ
ﺩﺍ ﻣﺤﻨﺖ ﻭﺍړﻩ ﺑﯥ ﺎﻳﻪ ﺑﯥ ﻗﺎﺑﻮ ﻛﯤ ﻛﺎ ﻧﻪ ﺍﺛﺮ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺳﻞ ﺑﺎﻟﺘﻪ ﻻﻧﺪﻱ ﺗﺮ ﭘﻬﻠﻮ ﻛﯤ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﺏ ﺣﺮﺍﻡ ﺩﻱ
ﺩﺍ ﮔﺪﺍ ﭘﻪ ﺩﻳﺪﻥ ﻭﻟﻲ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ ﻧﻪ ﻛﯤ ﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻪ ﻛﯤ ﻭﻟﻲ ﻭﻟﻲ
ﻛﯤ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻛﺎﺗﻪ ﻭﺗﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺩﯤ ډﻳﺮﻱ ﺣﻴﺎ ډﻳﺮ ﻛﻮﺭﻭﻧﻪ ﻭﺭﺍﻥ ﻛﻝ
ﭼﻪ ﺩﺍ ﺭﻭﻍ ﻭﮔﻱ ﻭﺍړﻩ ﺍﻭﺗﺮ ﻧﻪ ﻛﯤ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ډﻳﺮ ﺣﺴﻦ ﻣﻲ ﺩﺍ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﻛﯤ ﻧﻪ ﻗﻠﻨﺪﺭ ﺯﻣﺎﻧﯥ ﺩ ﺍﻭﺭﻧﮓ ﻛﻪ ﺗﻪ ﭘﻠﻮ ﻟﻪ ﻣﺨﻪ ﻭﺍﺧﻠﻪ ﺯﻩ ﺿﺎﻣﻦ ﻳﻢ
ﺗﻪ ﻳﻮ ﺩﻡ ﻤﺎ ﭘﻪ ﻟﻮﺭﻱ ﮔﺬﺭ ﻧﻪ ﻛﯤ ﻤﺎ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﻡ ﭘﻪ ﺗﺎ ﮔﺬﺭ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺩﺍ ﺭﻧﮓ ﭼﺮﻱ ﺭﻗﻴﺐ ﺩﻻﻭﺭ ﻧﻪ ﻛﯤ ﻟﻜﻪ ﺗﻪ ﭼﻪ ﺩﻻﻭﺭ ﻤﺎ ﭘﻪ ﻣﺮﮒ ﻳﯥ
ﻛﻪ ﻏﻤﺎﺯ ﻣﻲ ﻟﻪ ﺩﯤ ﺭﺍﺯﻩ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻛﯤ ﺯﻩ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺟﻔﺎ ﺧﻮښ ﻳﻢ ﺗﻞ ﺗﺮ ﺗﻠﻪ
ﮐﻪ ﺩﺍ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﻛﯤ ﻭﻱ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﻭﺍړﻩ ﺩﻱ ﺟﻔﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺗﻪ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺩﺭﻩ ﺑﺪﺭ ﻧﻪ ﻛﯤ ﻫﻐﻪ ﻮﻙ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺩﺭﻩ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﺗﻪ ﭘﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﻭﺭﺷﯥ ﺍﺛﺮ ﻧﻪ ﻛﯤ ﺧﺘﻤﻪ ﻟﺮﻩ ﺧﻠﻘﻮ ﻫﻐﻪ ﺩﻩ ﺳﻨﮕﺪﻟﻲ
ﭼﻪ ﺗﻪ ﻫﻴ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺧﺒﺮﻩ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻪ ﻛﯤ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺳﺘﺎ ﻣﻴﻨﻲ ﺭﺳﻮﺍ ﻛ ﺑﺎﺭﻱ ﺣﻴﻒ ﺩﻱ
ﻛﯤ ﻧﻪ ﮔﺬﺭ ﻭﻟﻲ ﮔﻠﻮ ﭘﻪ ﭼﻤﻦ ﺩ ﻛﯤ ﻧﻪ ﻧﻈﺮ ﻭﻟﻲ ﻭﺗﻪ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﻭ
ﺩﻣﺎﻍ ﻭﻟﻲ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺑﻮﻱ ﻣﻌﻄﺮ ﻧﻪ ﻛﯤ ﺩﺍ ﺑﻬﺎﺭ ﭼﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺋﯥ ﻣﻌﻄﺮ ﻛ
ﺩﻏﻪ ﺯﻫﺮ ﭘﻪ ﺎﻥ ﻭﻟﻲ ﺷﻜﺮ ﻧﻪ ﻛﯤ ﺷﻲ ﻧﻪ ﺳﭙﺎﺭﻟﻲ ﻗﺼﺎ ﭘﻪ ﻭﻟﻲ ﺭﺿﺎ
ﺎﻥ ﭘﺨﻮﺍ ﺗﺮ ﻣﺮﮔﻪ ﻭﻟﻲ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻛﯤ ﺟﻚ ﺯﺩﻩ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻧﺎﺭﻭ ﺩ ﻣﺮﮒ ﺧﺒﺮﻳﯤ
ﺗﻪ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﻭﻟﻲ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻧﻪ ﻛﯤ ﭼﻪ ﺩ ﻧﻮﺭ ﺧﻠﻘﻮ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺍﭼﻮﯤ ﺧﺎﻭﺭﻱ
۱۳۷
ﻭﻟﻲ ﻧﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮﻪ ﺩ ﻣﺤﺸﺮ ﻧﻪ ﻛﯤ ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﭼﻪ ﺑﻴﺎ ﻣﺮﯤ ﻟﻪ ﻟﻮږﻱ ﺗﻨﺪﻱ
ﺍﯤ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﭘﻪ ﺎﻥ ﻭﻟﻲ ﺍﺛﺮ ﻧﻪ ﻛﯤ ﻧﻮﺭﻭ ﭘﻪ ﻛﺎ ﻛﻠﻪ ﺍﺛﺮ ﺩﻱ ﻭﻳﻞ ﺩﺍ
ﺗﺮﻭ ﺩﻭﻱ ﻭﻟﻲ ﺯﺭﻏﻮﻧﻪ ﻭ ﺯﻳ ﻜﺎﺭﻳﻱ ﻧﻤﺮ ﺳﭙﻮږﻣﻲ ﻛﻪ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺣﺴﻨﻪ ﻧﻪ ﺷﺮﻣﻴﻱ
ﭘﻪ ﻛﻮﻡ ﺣﺴﻦ ﺑﻪ ﻟﻪ ﺗﺎ ﺳﺮﻩ ﺳﻤﻴﻱ ﺩﺍ ﺳﺒﻮږﻣ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻧﻪ ﺳﺮ ﺷﺘﻪ ﻧﻪ ﺋﯥ ﭘﯥ ﺷﺘﻪ
ﭘﻴﻱ ﻛﻠﻪ ﺳﺒﺎ ﺳﭙﻴﻦ ﭘﻪ ﻏﻞ ﺑﺎﺭﻱ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﻳﻮﻭړ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻣﺦ ﭘﻪ ﺭﻭﺎ ﺯﻟﻔﻮ
ﻭﺭﻳﻱ ﭼﻪ ﺩﻱ ﻣﺎﺭﺍﻥ ﻟﻡ ﻫﻤﮕﻲ ﻭﺣﺸﺘﻪ ﻟﻪ ﺍﺑﺮﻳﻮ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﺩ ﺳﺘﺎ
ﭼﻪ ﺳﺒﺰﻩ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﻛﻲ ﻨﮕﻪ ﺯﺭﻏﻮﻧﻴﻱ ﻣﺦ ﺩﻱ ﺍﻭﺭ ﺧﻂ ﺩﻱ ﺳﺒﺰﻩ ﺩﻩ ﺯﻩ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻳﻢ
ﺩﺍ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻟﺒﻮ ﻛﻲ ﻧﻤﺎﺋﻴﻱ ﮔ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺍﻭﺭ ﺍﻭﺑﻪ ﺳﺮﻩ ﭼﺎ
ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻣﻲ ﺭﻧﮓ ﺯﻳ ﭘﻮﺳﺖ ﻣﻲ ﻭﭼﻴﻱ ﻟﻜﻪ ﻟﻮﻧﺪ ﺯړﻭﻛﻲ ﺗﺎ ﻭﻛﻱ ﻧﻮ ﺋﯥ ﻭﻭﺯﻱ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻫﺮﻩ ﻣﻴﺎﺷﺖ ﻛﻲ ﺩﻭﻩ ﺩﻭﻩ ﻧﻴﻤﻪ ﻛﻴﻱ ﺳﭙﻮږﻣ ﻫﻢ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺗﺎﻭ ﺧﻮﺭﻱ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻣﺨﻪ
ﺩ ﻟﺮﮔﻴﻮ ﭘﻪ ﻧﺮﺥ ﺳﭙﻴﻦ ﺯﺭ ﻧﻪ ﻳﺎﻓﺘﻴﻱ ﺳﺘﺎ ﻗﺎﻣﺖ ﻛﻪ ﻮﻙ ﺷﻤﺸﺎﺩ ﺑﻮﻟﻲ ﻏﻠﻂ ﺩﻱ
ﺗﺎﻭﻳﻱ ﺳﺮﻩ ﻣﺎﺭ ﻟﻪ ﻟﺸﻪ ﻟﻡ ﺩ ﺧﻢ ﺍﺑﺮﻭ ﺋﯥ ﭘﻪ ﭘﻨﺎﻩ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﺗﻢ ﺷﻮ
ﻠﻴﻱ ﺩﻭﺩ ﭘﻪ ﺑﺮﻳﻨﺎ ﺩ ﻛﻠﻪ ﻛﺎﻲ ﻭ ﺳﭙﻴﻦ ﻏﺎﻮ ﺗﻪ ﺩﻱ ﺩﺭ ﻭﻳﻠﻲ ﻧﻪ ﺷﻢ
ﭘﺎﻳﻤﺎﻟﻴﻱ ﻣﺨﻪ ﻟﻪ ﺷﭙﯥ ﺩ ﻣﻮﺭﭼﮕﺎﻥ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﺧﻂ ﺋﯥ ﺯﻟﻔﻮ ﻻﻧﺪﻱ ﻛ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﻋﺠﺐ ﻧﻤﺮ ﺩ ﻧﻤﺮ ﺩ ﭘﺎﺳﻪ ﻫﻮﻳﺪﺍ ﺷﻲ ﺻﺒﺤﺪﻡ ﭼﻪ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍﺷﻲ
ﺷﻲ ﺭﻭﺎ ﻭﺧﻴﮋﻱ ﻧﻤﺮ ﭼﻪ ﺗﺮﺗﻴﺒﻪ ﺑﯥ ﻜﻠﻲ ﻣﺦ ﻟﺮﻩ ﺣﺎﺟﺖ ﺩ ﺳﻨﮕﺎﺭ ﻧﺸﺘﻪ
ﻟﻜﻪ ﭘﻴ ﭼﻪ ﻭ ﺑﻠﻪ ﻛﺎﻩ ﻭ ﻛﻬﺮﺑﺎ ﺷﻲ ﻧﻠﻢ ﭘﻮﺭﻱ ﻭﺭﺍﻳﻪ ﻟﻪ ﻭﻭﻳﻨﻢ ﺋﯥ ﭼﻪ
ﺷﻲ ﺭﻭﺍ ﺎﻱ ﭘﻪ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺩ ﻧﺎﺭﻭﺍ ﻣﺎ ﻟﻪ ډﻳﺮﻱ ﻧﺎﭼﺎﺭۍ ﻭ ﻳﺎﺭ ﺗﻪ ﺷﺎ ﻛﻩ
ﺩ ﻫﺮ ﻛﺎﺭ ﻓﻜﺮ ﺗﺮ ﻛﺎﺭﻩ ﻻ ﭘﺨﻮﺍ ﺷﻲ ﺯﻩ ﭘﻪ ﻭﺻﻞ ﻛﻲ ﺧﻮﺍﺭﻱ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﮊﺍړﻡ
ﮔﻪ ﻫﻠﺘﻪ ﻫﺮ ﻳﻮ ﮊﺍړﻱ ﭼﻪ ﺟﺪﺍ ﺷﻲ ﺑﻮﻳﻪ ﮊړﺍ ﻧﻪ ﺟﺪﺍﻳ ﺗﺮ ﭘﺨﻮﺍ ﻻ
ﻣﮕﺮ ﻏﺎړﻩ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻛﺎﺭ ﺩ ﭼﺎ ﺍﺩﺍ ﺷﻲ ﻭﺻﺎﻝ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﺎ ﭘﻪ ﺳﺮﻭﻣﺎﻝ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ
ﺩﺍ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﺳﻬﻞ ﻛﺎﺭ ﺩﻱ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺷﻲ ﺯﻩ ﺑﻪ ﺳﺮﻭﻣﺎﻝ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺗﺮ ﻧﺎﻣﻲ ﺎﺭ ﻛﻡ
ﭼﻪ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﭘﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺳﻮﺍ ﺷﻲ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺍﻭﻮ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻭﻳﺮﻩ ﻧﻪ ﺋﯥ ډﺍﺭ ﺷﻲ ﺷﻲ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﭘﻪ ﻭﮔﻱ ﺩ ﻣﻲ ﺗﺒﺴﻢ
ﻻ ﺋﯥ ﻣﻴﻨﻪ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻪ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺷﻲ ﻭﻣﺮﻱ ﺩﻭﺍړﺍﻧﺪﻱ ﺩﻩ ﺩ ﻭﺯﻳﻱ ﺩﻩ ﻟﻪ
ﻳﻮ ﻗﺪﻡ ﻫﺴﻲ ﻭﺍ ﻧﻪ ﺧﻠﻲ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻻﺭ ﺷﻲ ﻛﻪ ﺋﯥ ﻫﺮ ﻗﺪﻡ ﺩ ﻣﻳﻮ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻻﺭ ﻭﻱ
۱۳۸
ﻣﮕﺮ ﻣﻩ ﻟﻪ ﻗﺒﺮﻩ ﭘﺎﻲ ﭘﻪ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺷﻲ ﻛﺎ ﻧﻪ ﺍﺛﺮ ﭘﺮﯤ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﮊﻭﻧﺪﻳﻮ ﺩ
ﭼﻪ ﺗﺮ ﺧﻀﺮﻩ ﻭﺭﺗﻪ ﺧﭙﻞ ﻋﻤﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﻲ ﺩ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﺰﻱ ﺋﯥ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺩﺭﺍﺯ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻟﺮﻩ ﺳﭙﺎﻫﻲ ﻭ ﻣﻨﺼﺒﺪﺍﺭ ﺷﻲ ﺳﭙﻴﻨﻪ ږﻳﺮﻩ ﭘﻪ ﺍﻭﻲ ﻛﻲ ﺯﻭﻱ ﺭﺍ ﻭﺍﺧﻠﻲ
ﭼﻪ ﺩﺍ ﺳﻮﺭﻱ ﺩﺍ ﻣﻴﻮﻩ ﺑﻪ ﻣﻲ ﭘﻜﺎﺭ ﺷﻲ ﮔﻮﺭﻱ ﻭﺭﺗﻪ ﻛﺎ ﻧﻬﺎﻝ ﺯړﻱ ﺧﺮﻣﺎ ﺩ
ﭼﻪ ﺑﻪ ﻛﺎﻧﺪﻩ ﺭﺍﺗﻪ ﺑﻞ ﻓﺼﻞ ﺗﻴﺎﺭ ﺷﻲ ﻫﺮ ﻫﺮ ﻓﺼﻞ ﭼﻪ ﺗﺮﯤ ﺭﻳﺒﻲ ﻫﻮﺳﻴﻱ
ﺷﻲ ﺧﺮﻭﺍﺭ ﺩ ﻃﻤﻊ ﻨﻲ ﻭﺭ ﻧﺎﻛﺸﺘﻪ ﻛﺮﻟﻲ ﻭﻱ ﻧﻪ ﻫﻢ ﺗﺨﻢ ﻟﭙﻪ ﺋﯥ ﻻ
ﭼﻪ ﺳﺒﺎ ﺑﻴﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻟﺮﻩ ﮔﻮﻫﺎﺭ ﺷﻲ ﻏﻱ ﺧﺴﻴﻮ ﮐﻳﻮ ﻧﺎﺯ ﺩ ﻏﻭﻧﺪﻱ
ﺷﻲ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﮔﻮﺋﻲ ﭘﻮﭺ ﻫﺴﻲ ﺩﺍ ﭘﻪ ﻏﻮﺍړﻱ ﺯﺍﻲ ﻟﻪ ﻛﻮﺭﻱ ﻭړﻛﻲ ﻟﻜﻪ
ﺷﻲ ﻛﺮﺩﮔﺎﺭ ﭘﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﻫﺮ ﺩ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺑﻪ ﭘﻨﺪ ﻭ ﺟﺎ ﺗﻪ ﻭﺍﻳﻲ
ﺍﻏﺰﻱ ﻣﻪ ﻛﺮﻩ ﭘﻪ ﭘﻮ ﻛﻲ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺧﺎﺭ ﺷﻲ ﻛﺮ ﺩ ﮔﻠﻮ ﻛﺮﻩ ﭼﻪ ﺳﻴﻤﻪ ﺩﻱ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﻫﻢ ﺩﺍ ﻏﺸﻲ ﺑﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻟﻮﺭ ﮔﺬﺍﺭ ﺷﻲ ﺗﻪ ﭼﻪ ﺑﻞ ﭘﻪ ﻏﺸﻴﻮ ﻭﻟﯥ ﻫﺴﻲ ﭘﻮﻩ ﺷﻪ
ﭼﺮﻱ ﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﺩ ﻛﻮﻫﻰ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ ﻻﺭ ﺷﻲ ﻛﻮﻫﻲ ﻣﻪ ﻛﻨﻪ ﺩ ﺑﻞ ﺳﻱ ﭘﻪ ﻻﺭ ﻛﻲ
ﻻ ﻭړﻧﺒﻲ ﺑﻪ ﺳﺘﺎ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﺮ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻲ ﺗﻪ ﭼﻪ ﻫﺮ ﭼﺎ ﺗﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﺍﺭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﮔﻮﺭﯤ
ﺷﻲ ﺁﺯﺍﺭ ﻫﻐﻪ ﺁﺯﺍﺭﻭﻱ ﺑﻞ ﭼﻪ ﻫﺮ ﺁﺩﻡ ﺯﺍﺩ ﭘﻪ ﻣﻌﻨﲐ ﻭﺍړﻩ ﻳﻮ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﻱ
ﻫﺮ ﺳﻱ ﺑﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻋﻴﺒﻮ ﭘﺮﺩﻩ ﺩﺍﺭ ﺷﻲ ﻛﻪ ﺗﻪ ﻧﻪ ﻛﻮﯤ ﻧﻈﺮ ﺩ ﭼﺎ ﻭ ﻋﻴﺐ ﺗﻪ
ﺳﺮﻛﻮﺯﻱ ﻛﻮﻩ ﭼﻪ ﺑ ﺩﻱ ﻣﺮﻏﺰﺍﺭ ﺷﻲ ﺩﻫﻘﺎﻥ ﻛﺮ ﭘﻪ ﻟﻮړﻩ ﺯﻣﻜﻪ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﺩ ﻫﺮ ﭼﺎ ﻋﻤﻞ ﺮﮔﻨﺪ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺷﻲ ﺧﻴﮋﻱ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻠﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻟﻮﻲ ﻣﺎﺕ ﺩ
ﺷﻲ ﺗﺎﺭ ﺷﺐ ﺻﺒﺤﻪ ﺩﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻪ ﻧﻦ ﭼﻪ ﺻﺒﺢ ﺩﻩ ﺭﻭﺎﻧﻪ ﻻﺭ ﺻﺤﻴﺢ ﻛﻩ
ﭼﻪ ﻟ ﻟ ﻭ ﺑﻠﻪ ﺟﻤﻊ ﻛﯤ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﻲ ﻟ ﺋﯥ ﻣﻪ ﮔﻪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﮔﻨﺎﻩ ﻟ ﻭﻱ
ﻫﺮ ﻳﻮ ﻧﺨﻞ ﭼﻪ ﻣﻴﻮﻩ ﻟﺮﻱ ﺳﻨﮓ ﺳﺎﺭ ﺷﻲ ﻛﻪ ﺑﻞ ﺑﺪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺗﻪ ﻪ ﻭﺭ ﺳﺮﻩ ﻭﻛﻩ
ﻫﺮ ﭼﻨﺠﻲ ﻭ ﻧﺮﻡ ﭼﻮﺏ ﺗﻪ ﻭﺭﺩ ﻭ ﺎﺭ ﺷﻲ ﻭﺭﺳﻲ ﺑﺪ ﺩ ﺁﺯﺍﺭ ﻭﺗﻪ ﻮ ﻭ ﺗﻞ
ﭼﻪ ﮐﺸﺘﻲ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺩ ﺧﻠﻘﻮ ﺑﺎﺩ ﺑﺎﺭﺩﺍﺭ ﺷﻲ ﻫﻐﻪ ﺯړﻩ ﺑﻪ ﻟﻪ ﻃﻮﻓﺎﻧﻪ ﭘﻪ ﺍﻣﺎﻥ ﻭﻱ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩﻱ ﻟﻪ ﮐﻞ ﺑﺪﻭ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﺷﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﺑﺪ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﻧﻪ ﻛﺎ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻭﻱ ﻫﻢ
ﺩﺍﺭ ﺋﯥ ﺑﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﻧﺨﻞ ﻣﻴﻮﻩ ﺩﺍﺭ ﺷﻲ ﻫﺮ ﻭﮔﻱ ﭼﻪ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﺩﺍﺭ ﺷﻲ
ﻟﻴﻮﻧﻲ ﻟﺮﻩ ﻛﻤﺎﻝ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﺷﻲ ﺭﻭﻍ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﻪ ﺭﻭﻍ ﻋﺎﻟﻢ ﻟﺮﻩ ﻛﻤﺎﻝ ﺩﻱ
ﺳﺮ ﺋﯥ ﺯﻣﻜﻲ ﻭﺗﻪ ﮔﻮﺯ ﻭﻱ ﻧﮕﻮﻧﺴﺎﺭ ﺷﻲ ﻭﺭﺳﻴﻱ ﺗﻪ ﻛﻤﺎﻝ ﻭ ﭼﻪ ﮔﻴﺎﻩ ﻫﺮ
ﻛﻪ ﻮﻙ ﭘﺎﻪ ﺩ ﺧﺰﺍﻥ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻃﻴﺎﺭ ﺷﻲ ﻧﺮﻱ ﺑﺎﺩ ﺑﻪ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻣﻨﺰﻝ ﺩﺍﺧﻞ ﻛﺎ
۱۳۹
ﺻﺤﺒﺪﻡ ﻛﻪ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺩﻱ ﻫﻢ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻲ ﻏﻔﻠﺖ ﻫﻴ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺩ ﺳﭙﻴﻦ ږﻳﺮﻳﻮ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺧﺒﺮﻩ ﻓﺨﺮ ﺩ ﺧﺎﻛﺴﺎﺭ ﺷﻲ ﻛﺎ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﭘﻪ ﺗﺎﺭ ﺍﻳﺮﯤ ﻣﻮﻲ ﻳﻮ ﭼﻪ
ﻟﻜﻪ ﺎﺥ ﺩﻭﻧﻲ ﻭﺗﺮﺍﺷﻲ ﺑﺎﺭ ﺩﺍﺭ ﺷﻲ ﻛﺮﻳﻤﺎﻧﻮ ﺳﻮﺩ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺯﻳﺎﻥ ﻛﻲ
ﺷﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭﻛﺎږﻱ ﭼﻪ ﺍﻭﺑﻪ ﻛﻮﻫﻲ ﺩ ﺯﻳﺎﺗﻴﻱ ﺳﺮﻩ ﺳﺨﺎﻭﺕ ﭘﻪ ﺧﺰﺍﻧﻪ
ﻣﻭﻝ ﺩ ﻭږﻳﻮ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻣﺸﻜﻞ ﻛﺎﺭ ﺷﻲ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻣﺸﻜﻞ ﮔﻴﻱ ﻭږﻱ ﺩ ﻣﻭﻝ
ﻫﺮ ﺳﻱ ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﻲ ﻛﻢ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺳﻱ ﻧﺰﺩﯤ ﺷﻲ ﻓﺮﺘﻮ ﺗﻪ
ﺷﻲ ﺗﺎﺭ ﻧﺮﻱ ﭘﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻮﻥ ﮔﻮﻫﺮﻭ ﺩ ﺻﺎﻑ ﺩﻻﻧﻮ ﻟﺮﻩ ﻟ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺑﺲ ﺩﻱ
ﺗﻮﺭﻩ ﺷﭙﻪ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺯﻟﻔﻲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﺷﻲ ﻏﻮﺍړﻱ ﺣﺴﻦ ﺩ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻋﺸﻖ ﺩ ﻏﻠﺒﻪ
ﺷﻲ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﻟﻨﺒﯥ ﺍﻭﺭ ﺩ ﻭﺗﻪ ﻭﺳﺘ ﺩ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻟﻪ ﻣﺨﻪ ﻫﺮ ﻣﺸﻜﻞ ﺁﺳﺎﻥ ﺩﻱ
ﻫﺴﻲ ﻧﻪ ﭼﻪ ﺩ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﺳﻨﮕﺎﺭ ﺷﻲ ﻋﺸﻘﻪ ﻟﻪ ﻣﻮﻣﻲ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻋﺸﻖ ﺩ ﻧﺎﺯ
ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﺧﻮﻲ ﺩ ﻫﺠﺮ ﭘﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺷﻲ ﺑﯥ ﻣﺤﻨﺘﻪ ﭼﺎ ﺭﺍﺣﺖ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺳﺮ ﻭ ﻣﺎﻝ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺗﺮ ﻧﺎﻣﯥ ﺎﺭ ﺷﻲ ﺩﻱ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻭﺍړﻩ ﻟﺮﻩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ
ﺯﻩ ﺑﻪ ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﻭﺍﻳﻢ ﭼﻪ ﻳﺎﺭ ﻳﺎﺭ ﺷﻲ ﻳﺎﺭﻩ ﻳﺎﺭﻩ ﻫﺮ ﻮﻙ ﻭﺍﻳﻲ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﻟﻪ ﺟﺪﺍﻳ ﻧﻪ ﻤﺎ ډﺍﺭ ﺷﻲ ﮔﺮﮔﺎﻧﻮ ﻟﻪ ﻭﺭﻏﻮﻣﻲ ﻛﺎﻧﺪﻱ ډﺍﺭ ﻟﻜﻪ
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﭘﻪ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻧﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﺷﻲ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩﺍ ﭘﻮﭺ ﮔﻮﻳﻲ ﻪ ﭘﻪ ﻛﺎ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﺧﻮﺷﻨﻮﺩﻱ ﺋﯥ ﺩ ﺳﺮﻭ ﺷﻮﻧﻭ ﭘﻪ ﻛﻮﺛﺮ ﺷﻲ ﭼﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﭘﻪ ﺧﻨﺠﺮ ﺷﻲ
ﻫﻐﻪ ﺩﻡ ﻣﻲ ﺯړﻩ ﺳﭙﻨﺪ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﺠﻤﺮ ﺷﻲ ﭼﻪ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﺋﯥ ﺳﭙﻴﻦ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﻛﻡ
ﻛﻪ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ ﺳﻨﺒﻞ ﺯﻟﻔﻲ ﺋﯥ ﺳﻬﭙﺮ ﺷﻲ ﮔﻠﻮ ﭘﻪ ﺍﻟﻮﺯﻱ ﻣﻲ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻨﺪﻟﻴﺐ
ﺷﻲ ﺑﺎﻭﺭ ﻳﺎﺭ ﺩ ﺟﻔﺎ ﭘﻪ ﻛﻠﻪ ﻤﺎ ﻛﻪ ﻳﺎﺭ ﺳﻞ ﻠﻪ ﺟﻔﺎ ﺭﺍ ﺳﺘﺮﻩ ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻠﻪ ﻣﻲ ﻭﺭﻭﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﻲ ﺩ ﻧﺎﺻﺢ ﭘﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺑﻪ ﻣﻨﻊ ﻧﻪ ﺷﻢ
ﻛﻪ ﻣﻮ ﭼﺮﻱ ﻻﺱ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺑﻠﻪ ﺑﺮ ﺷﻲ ﻧﺸﺘﻪ ﺳﺮﻩ ﺻﻠﺢ ﻤﺎ ﺍﻭ ﺭﻗﻴﺐ ﺩ
ﺗﺮ ﻫﻐﻪ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﭘﻮﺭﻱ ﭼﻪ ﻣﺤﺸﺮ ﺷﻲ ﺩﻱ ﺧﻄﺎ ﻣﺎ ﻟﻪ ﻗﺮﺍﺭﻱ ﺍﻭ ﺻﺒﻮﺭﻱ
ﻣﮕﺮ ﺗﻠﻠﻲ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻴﺎ ﭘﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﻭﺭ ﺷﻲ ﺗﻴﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺩ ﻫﻴﭽﺎ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﯥ ﻧﻪ ﻭږﻱ
ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻛﭽﻜﻮﻝ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﻲ ﻗﻠﻨﺪﺭ ﺷﻲ ﺧﻮﺑﺮﻭﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺩ ﺳﭙﻮږﻣ ﻮﻛﻩ ﺭﺍ ﻭﺧﻠﻲ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﺩﻭﺍړﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ړﻭﻧﺪ ﻭﻱ ﻣﺼﺮ ﺷﻲ ﭼﻪ ﻏﺒﺎﺭ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻻﺭﻱ ﭘﻪ ﺧﻮﺍ ﻭﺭﺷﻲ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻏﻮڅ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﺩ ﺯړﻩ ﺳﺮ ﺷﻲ ﺷﻤﻌﻪ ﻟﻜﻪ ﻛﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﺳﺮ ﻧﻮﻱ ﺗﺎﺯﻩ
ﻛﻪ ﮔﺪﺍ ﻭﻱ ﺩ ﻗﺎﺭﻭﻥ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ ﺷﻲ ﭼﻪ ﻛﻴﻤﻴﺎ ﺩ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﻴﻮﺯﻱ
۱٤۰
ﺧﻮ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺩﺭﻩ ﻭﻭﺯﻱ ﺩﺭ ﭘﻪ ﺩﺭ ﺷﻲ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺩﺭ ﮔﺪﺍﻳﺎﻥ ﻭﺍړﻩ ﺑﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺩﻱ
ﺩ ﻫﻐﻮ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻧﻈﺮ ﺷﻲ ﺗﻞ ﺋﯥ ﻣﺦ ﻭﻱ ﻟﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺟﺎﺭ ﻭﺗﻠﻲ
ﺷﻲ ﺧﺒﺮ ﻧﺎ ﻭﺍړﻭ ﻟﻪ ﻭﻭﻳﻨﻲ ﺗﺎ ﭼﻪ ﻛﻪ ﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﻟﻪ ﺣﺎﻟﻪ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺭ ﻭﻱ
ﺷﻲ ﺳﻜﻨﺪﺭ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﮔﺪﺍ ﺩﺍ ﺮﮔﻨﺪﻩ ﻭﺭ ﻛﯤ ﺟﻤﺎﻝ ﺩ ﮐﻪ ﺍﺋﻴﻨﻪ
ﺩﻟﮕﻴﺮ ﻣﻪ ﺷﻪ ﻫﺴﻲ ﻭﺍﻳﻪ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺗﻴﺮ ﺷﻲ ﻛﻪ ﺩ ﻣﻲ ﻏﻢ ﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﺮ ﺯړﻩ ﭼﺎ ﺗﻴﺮ ﺷﻲ
ﻭړﻧﺒﻲ ﻭﺍړﻩ ﺗﺮ ﻭﺭﻭﺳﺘﻪ ﭘﻮﺭﻱ ﻫﻴﺮ ﺷﻲ ﻏﻢ ﻫﻐﻪ ﺩﻱ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻴﺮﻣﻪ ﻭﻱ ﻭ ﭼﺎ ﺗﻪ
ﺑﻨﺪﻩ ﻛﻠﻪ ﺷﻴﺮﺷﺎﻫ ﻭﻱ ﻛﻠﻪ ﺳﻴﺮ ﺷﻲ ﺑﯥ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﭼﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﺣﺎﻝ ﻭﻱ
ﻳﻮ ﺭﻗﻢ ﺩﻱ ﻛﻠﻪ ﺯﻭﺭ ﻭ ﻛﻠﻪ ﺯﻳﺮ ﺷﻲ ﻳﻮ ﺁﺩﻡ ﺩﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻮ ﺭﻧﮕﻪ ﺟﻠﻮﻩ ﻛﺎ
ﺩ ﺑﻮ ﭘﻪ ﻨﺒﻮﻝ ﭘﻪ ﺑﻞ ﺑﻞ ﭘﻴﺮ ﺷﻲ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﭼﺎﺭﻱ ﻣﺪﺍﻡ ﭘﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺧﻮﻟﻪ ﺧﭙﻠﻲ ﺑﯥ ﺻﺒﺮۍ ﭘﻪ ﺳﻱ ډﻳﺮ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻟ ﻋﻤﺮ ﻛﻲ ډﻳﺮ ﻏﻢ ﻟﻪ ﻛﻮﻣﻪ ﺭﺍﻏﻲ
ﺑﻪ ﺳﻮﺩﺍ ﻛﻲ ﺳﺨﺘﻲ ﻧﻪ ﻛﺎ ﺗﻴﺮ ﻭ ﺑﻴﺮ ﺷﻲ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭ ﻭ ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﻩ ﭼﻪ ﺳﺮﻩ ﺧﻮښ ﺷﻲ
ﺑﺎﺭﻱ ﻮﻙ ﺑﻪ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺷﻲ ﺎﻳﺴﺘﻪ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ډﻳﺮ ﺩﻱ ﺑﯥ ﺣﺴﺎﺑﻪ
ﻧﻪ ﺋﯥ ﻧﻮﻡ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻮﻙ ﺍﺧﻠﻲ ﻧﻪ ﻧﻮﻣ ﺷﻲ ﻛﻪ ﺩ ﺳﺮﻭ ﺯﺭﻭ ﺳﻱ ﻭﻱ ﺧﻮ ﭼﻪ ﻣ ﺷﻲ
ﻭ ﺍﺟﻞ ﺗﻪ ﻟﻜﻪ ﺧﺮ ﭘﻪ ﺧﻪ ﭘ ﺷﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﭘﻛﻱ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﻳﺎﺭﻩ ﺧﻮ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺩﺍ ﻧﺎﺯ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻭړ ﺷﻲ ﺭﺍﺷﻪ ﺭﺍﺷﻪ ﺩﺍ ډﻳﺮ ﻧﺎﺯ ﻭ ﻛﺒﺮ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻪ ﺩ ﻟﺤﺪ ﭘﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﺧ ﺷﻲ ﺩﺍ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﭼﻪ ﺩﻱ ﺭﻭﺎﻥ ﺗﺮ ﺁﺋﻴﻨﯥ ﺩﻱ
ﻛﻪ ﺩ ﺳﺮﻭ ﭘﻪ ﻴﺮ ﻮﻙ ﭘﻪ ﻗﺎﻣﺖ ﻟﻮړ ﺷﻲ ﻭﺷﻮﻩ ﻏﺰﺍ ﺩﻩ ﺩﻟﺒﺮﻱ ﻭﺍړﻩ ﺧﻮ ﻣﺮﺍﺩ
ﺩﻏﻪ ﭼﺎﺭﻩ ﻧﻪ ﭘﻪ ﺳﻮﻙ ﻧﻪ ﭘﻪ ﻟﻮړ ﺷﻲ ﻧﻴﻚ ﻧﺎﻣﻲ ﻟﻪ ﻧﻴﻚ ﺧﻮﻳ ﻧﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻴﻱ
ﻫﻐﻪ ﺳﻮﻙ ﺩ ﺑﯥ ﻫﻨﺮ ﻭﻱ ﭼﻪ ﺧﭙ ﺷﻲ ﻛﺎ ﻧﻪ ﻫﻐﻪ ﭘﻴﻤﺎﻧﻴﻱ ﭼﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ
ﺷﻲ ﮊﻏ ﭼﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻪ ﻟﻪ ﺎﻥ ﮔﻪ ﻭﺍﻳﻢ ﺗﻪ ﺗﺎ ﻣﺸﻘﺘﻪ ﻟﻪ ﺯﻩ ﺧﻮ ﺩﺍ
ﺩ ﻫﻮﺍ ﻭﻳﺸﺘﻠﻲ ﻏﺸﻲ ﺯﺭ ﭘﻪ ﺧﻮړ ﺷﻲ ﺩ ﻫﻮﺍ ﭘﻪ ﻧﻐﻮﺗﻪ ﻣﻪ ﻪ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﺎ ﻳﯥ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﺍﻭﻮ ﺩ ﭼﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﭼﻘ ﺷﻲ ﻭﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻳﻮ ﺣﺮﻑ ﺩ ﺧﭙﻠﻲ ﺑﺨﺮﻱ
ﺩ ﻗﺴﻤﺖ ﻋﻼﺝ ﭘﻪ ﻋﻘﻞ ﻛﻠﻪ ﻛ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺑﻪ ﺩ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻛﻠﻲ ﻧﻮﺭ ﻧﻪ ﻛﯤ
ﺷﻲ ﻧﻐ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﭼﻪ ﺯﻫﺮ ﻟﻜﻪ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﺻﺒﺮ ﮔﺮﺍﻥ ﺩﻱ
ﺗﺮﻭ ﺑﻴﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﺒﺮ ﭼﻪ ﻛﻮﻡ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﺑﻪ ﻻړ ﺷﯥ ﻟﻪ ﺩﯤ ﻛﻪ ﻟﻪ ﭘﻮﺯﻱ ﺧﻮ ﺑﻪ ﻭﻻړ ﺷﯥ
ﭼﻪ ﺑﻪ ﺧﺲ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺗﺮ ﭘﻮ ﻻﻧﺪﻱ ﻟﺘﺎړ ﺷﯥ ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﯤ ﻫﺴﻲ ﺧﻮ ﺻﻮﺭﺕ ﻇﺎﻫﺮ ﭘﻪ
۱٤۱
ﭘﻪ ﻭﺩﺍﻧﻪ ﻭﺩﺍﻧ ﻛﻲ ﺑﻪ ﻭﻳﺠﺎړ ﺷﯥ ﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺯﻣﻜﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺍﻭ ﺗﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻳﯥ
ﻋﻨﺪﻟﻴﺐ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺑﻪ ﭘﺎﺗﻲ ﭘﻪ ﺍﻫﺎړ ﺷﯥ ﻭﻱ ﻧﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﻋﻤﺮ ﮔﻠﻮ ﺩ ﺑﻬﺎﺭ ﺩ
ﭼﺮﻱ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭼﻪ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ ﭘﻪ ﻭﻳﻼړ ﺷﯥ ﭘﻪ ﻭﻳﻼړ ﻭﻳﻼړ ﺑﻪ ﺎﻥ ﻭﺭ ﭘﺴﻲ ﻭﺭﻙ ﻛﯤ
ﭼﻪ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺳﺎﻛﻦ ﺩ ﻛﻮﻩ ﻭ ﻛﺎړ ﺷﯥ ﻛﻪ ﻟﻴﻠﻲ ﻏﻮﺍړﯤ ﺑﺎﻳﺪﻩ ﺩﻱ ﺩﺍ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﻟﻜﻪ ﺧﺲ ﭘﻪ ﺗﻨﺎﺭﻩ ﻛﻲ ﺑﻪ ﺟﻠﺒﻞ ﺷﻲ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺯﺧﻨﺪﺍﻥ ﻛﻲ ﺋﯥ ﻣﻨﺰﻝ ﺷﻲ
ﮐﻪ ﺋﯥ ﺯﻫﺮ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻛﻲ ﻫﻢ ﻋﺴﻞ ﺷﻲ ﻮﻙ ﭼﻪ ﻧﻮﻡ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺷﻮﻧﻭ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻭﺍﺧﻠﻲ
ﻟﻜﻪ ﻛﺖ ﭼﻪ ﺍﻭﺑﻪ ﻧﻪ ﻣﻮﻣﻲ ﺷﺬﻝ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻛﻲ ﺯﻩ ﺑﯥ ﺑﺮﮒ ﻭ ﺑﯥ ﻧﻮﺍ ﻳﻢ
ﭼﻪ ﻳﺎﺭ ﺯړﻩ ﻭﺭ ﺨﻪ ﻳﻮﺳﻲ ﺗﺶ ﮔﻮﮔﻞ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﻭﻟﻲ ﺣﻴﻒ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﻪ ﻛﻲ ﺣﻨﻈﻞ ﺷﻲ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﺮ ﺁﺷﻨﺎﻳ ﺧﻮﺍږﻩ ﻪ ﻧﺸﺘﻪ
ﻟﻜﻪ ﻛﺐ ﭼﻪ ﺑﯥ ﻣﺤﻴﻄﻪ ﺷﻮﻝ ﻭ ﺷﻞ ﺷﻲ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﻫﺴﻲ ﺷﻮﻝ ﻭ ﺷﻞ ﺷﻢ
ﭼﻪ ﺑﻴﻠﺘﻮﻥ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﮔﺮﺯﻱ ﺧﻮ ﺑﻪ ﺳﻴﻞ ﺷﻲ ﻛﻪ ﺩ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﻭﻳﻨﻮ ﺭﻧﮓ ﺩ ﭼﺎ ﮔﻮﮔﻞ ﺷﻲ
ﻧﻴﺸﻜﺮ ﺑﻪ ﻧﻴﺸﻜﺮ ﺷﻲ ﻧﻞ ﺑﻪ ﻧﻞ ﺷﻲ ﻛﻪ ﺩ ﺍﻭﻮ ﭘﻪ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻧﻬﺎﻝ ﻛﯤ
ﭘﻪ ﻮﺭﻩ ﻛﻲ ﭼﻪ ﺩ ﮔﻞ ﺑﻮﻲ ﻧﻬﻞ ﺷﻲ ﻛﺎ ﺣﺒﻄﻪ ﻭﺍړﻩ ﺳﻱ ﺩ ﻣﺸﻘﺖ
ﻟﻪ ﺍﻭﻟﻪ ﻳﺎﺭ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﻭﻱ ﭘﺴﯥ ﻏﻞ ﺷﻲ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﻳﺎﺭﻱ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﻭ ﭘﻪ ﺟﺪﻝ ﺷﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﺮﻩ ﭘﻪ ﺟﻨﮓ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﺋﯥ ﻭ ﺑﻠﻪ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻭﻱ
ﺁﺏ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺩﻭﻩ ﻭﺭﻲ ﻛﻲ ﺑﺪﻝ ﺷﻲ ﻣﺮﻏﻠﺮﻱ ﺩﺭﻭﻏﮋﻧﻲ ﺩ ﻣﺜﺎﻝ ﭘﻪ
ﻫﻐﻪ ﺳﻴﺐ ﺋﯥ ﭘﻪ ﭘﻴﺮۍ ﻛﻲ ﺑﻴﺎ ﺣﻨﻈﻞ ﺷﻲ ﻛﻪ ﺋﯥ ﺯﻧﻪ ﺩ ﻮﺍﻧﻲ ﭘﻪ ﻭﻗﺖ ﻛﻲ ﺳﻴﺐ ﻭﻱ
ﺗﺮﻭ ﺩﺍ ﮔﻮﺭﻩ ﭼﻪ ﻻ ﻳﺎﺭ ﻭﺭ ﺳﺮﻩ ﻣﻞ ﺷﻲ ﻭﺍﻳﻢ ﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﻪ ﺑﺪﻩ ﻟﻪ ﺭﻗﻴﺐ ﺩ
ﻛﺎﺷﻜﻲ ﺯﻫﺮ ﭘﻪ ﺩﻫﻦ ﺩ ﭼﺎ ﻋﺴﻞ ﺷﻲ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﻪ ﭘﻪ ﺑﺪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﺷﻲ ﺑﻴﻞ ﺳﺮﻩ ﻭﺍړﻩ ﻣﻴﻨﻪ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ ﻛﻪ ﺳﻞ ﻠﻪ ﻫﻢ ﻛﻨﺎﺭ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻐﻞ ﺷﻲ
ﺷﻲ ﻣﻨﺰﻝ ﺟﺪﺍ ﺟﺪﺍ ﺋﯥ ﺑﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺩﺍ ﭼﻪ ﺍﻭﺱ ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﻛﻮﺭ ﻛﻲ ﺳﺮﻩ ﻧﺎﺳﺖ ﺩﻱ
ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﺑﻪ ﺗﺮ ﭘﻮ ﻻﻧﺪﻱ ﻏﻮﺑﻞ ﺷﻲ ﺩﺍ ﮔﻠﻮﻧﻪ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺎﻱ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﺳﺘﺎﺭ ﻛﻲ
ﺗﻮﺭ ﻭﻳﺘﻪ ﺑﻪ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻨﮕﻞ ﺷﻲ ﺩﺍ ﭘﻲ ﻣﺨﻲ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻣﺦ ﺩ ﻧﻤﺮ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺩﻱ
ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﻪ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﻫﻼﻫﻞ ﺷﻲ ﺩﺍ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺷﺮﺑﺖ ﭼﻪ ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﺷﻲ
ﺷﻲ ﻣﺒﺪﻝ ﻭﻱ ﺯﻣﺎﻧﯥ ﺩ ﺩﺍﻧﺎ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﻛﻲ ﺩﻱ ﻟﻴﺪﻟﻲ
ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺩ ﺟﺪﺍﻳ ﭘﻪ ﺩﻝ ﺩﻝ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻟﻪ ﻭﻳﺮﻱ ﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﭘﻪ ﻣﺰﻛﻪ ﻧﺩﻱ
۱٤۲
ﻜﻞ ﺷﻲﭼﻪ ﻧﻪ ﻓﻬﻢ ﺩ ﭼﺎ ﺭﺳﻲ ﻧﻪ ﺍ ﻪ ﻛﺎ ﻮﻙ ﭘﻪ ﺩ ﺩﯤ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﺞ ﻋﻼﺝ ﺑﻪ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺯړﻩ ﺋﯥ ﺩ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﻳﺮﻏﻞ ﺷﻲ ﻭﻱﻴ ﻛﻪ ﺩ ﻏﺮﻭﻧﻮ ﭘﻪ ﺳﺮ ﮔﺮﺯﻱ ﺳﺮ ﺋﯥ
ﻣﮕﺮ ﺟﺎﻡ ﺩ ﻣﻲ ﻧﺎﺏ ﻭﻱ ﭼﻪ ﺻﻴﻘﻞ ﺷﻲ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺧﺎﻃﺮ ﻏﻤﻮﻧﻮ ﻫﺴﻲ ﺯﻧﮓ ﻛ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺪﻱ ﻛ ﺎﻧ ﺖ ﻭﺭ ﺑ ﺎﻋ ﻮ ﺳ ﻳ ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻪ ﺯړﻩ ﻣ ﻪ ﺩﻡ ﭼ ﻐ ﻫ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻞ ﻭ ﻗ ﻴ ﯥ ﻗ ﻮﺵ ﺋ ﺮﺍﻣ ﻓ ﺮ ﻜ ﻪ ﻓ ﻲ ﻭﻱ ﭘ ﻠ ﻠ ﺮﺍﻥ ﺗ ﻴ ﺣ
ﻲ ﻪ ﻻﻝ ﺷ ﻪ ﮊﺑ ﻮڼ ﭘ ﻮږ ﻛ ﻪ ﻏ ﭘ ﻮﺩ ﻭﻱ ﻨ ﯥ ﺷ ﻪ ﺋ ﺖ ﻧ ﻔ ﯥ ﮔ ﻪ ﺋ ﻧ
ﻲ ﻮﺍﻝ ﺷ ﻪ ﺳ ﺎ ﭘ ﻮږ ﺩ ﭼ ﯥ ﻏ ﻪ ﺋ ﻧ ﺪﻱ ﺎﻧ ﻪ ﻛ ﺎ ﺗ ﻮﺍﺏ ﻭ ﭼ ﻪ ﺟ ﻧ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻴ ﻮﺍﺏ ﻭ ﺧ ﯥ ﺧ ﻮﺭﺕ ﺋ ﺖ ﺻ ﺩﺭﺳ ﻲ ﺎ ﻲ ﭘ ﻨ ﻞ ﻘ ﻢ ﻋ ﻠ ﻋ
ﻲ ﻮﺍﻝ ﺷ ﺶ ﺩ ﺩﻳ ﻘ ﻪ ﻧ ﻜ ﻟ ﻮ ﺍﻭﺩﻩ ﻭﻱ ﺮﮔ ﺘ ﻮ ﺳ ﻪ ﺭ ﭘ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻐ ﺘ ﯥ ﺍﺷ ﻪ ﺋ ﻢ ﺩﻏ ﻫ ﺮ ﻭﻱ ﮕ ﻲ ﺩ ﻨ ﯥ ﻭﻳ ﻮﺕ ﺋ ﻗ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻜ ﺸ ﯥ ﭘ ﺎﺭ ﺋ ﺴ ﻪ ﺭﺧ ﭘ ﻪ ﺎﺭﺍﻧ ﻪ ﺑ ﻮ ﻟ ﺎﻧ ﻤ ﺸ ﺩ ﭼ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻴ ﺮ ﻋ ﺮ ﺁﻝ ﻭ ﺗ ﺮ ﺗ ﻴ ﺗ ﻘ ﺎﺷ ﺐ ﺩ ﻋ ﺒ ﻪ ﺳ ﭘ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻨ ﺮ ﻣ ﺎﻝ ﻭ ﺗ ﺮ ﻣ ﻢ ﺗ ﻫ ﻪ ﺎﻟ ﻴ ﺮ ﻋ ﺮ ﺁﻝ ﻭ ﺗ ﻢ ﺗ ﻫ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺎﺭﻍ ﺑ ﻪ ﻓ ﻤ ﺎﻟ ﺮ ﻋ ﺗ ﻲ ﻢ ﻛ ﻞ ﻏ ﭙ ﻪ ﺧ ﻞ ﺩﺭﺩ ﻭ ﭘ ﭙ ﻪ ﺧ ﭘ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺠ ﯥ ﻣ ﺖ ﻭ ﺑ ﺎﻗ ﯥ ﻃ ﺑ ﺎﻝ ﻭﻱ ﺠ ﯥ ﻣ ﻪ ﺋ ﺖ ﻧ ﺎﻗ ﻪ ﻃ ﻧ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺜ ﻪ ﻣ ﺮﺩﻩ ﺅ ﭘ ﺩ ﻣ ﻲ ﺎﻥ ﻛ ﻬ ﻪ ﺟ ﺪﻱ ﻭﻱ ﭘ ﻪ ﮊﻭﻧ ﻛ
ﻲ ﻼﻝ ﺷ ﻪ ﺣ ﻐ ﻴ ﯥ ﺗ ﻲ ﺑ ﺴ ﻫ ﻮﺭﻩ ﻲ ﮔ ﺎﻫ ﻲ ﻣ ﻛ ﻜ ﺸ ﻪ ﺧ ﭘ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻬ ﻦ ﻛ ﻪ ﺗ ﻮڅ ﭘ ﻪ ﺯړﻩ ﻏ ﭘ ﻪ ﺎﻳ ﻪ ﻲ ﻟ ﻪ ﺷ ﺪﻱ ﻧ ﻴ ﺎ ﭘ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺒ ﻪ ﺩﻧ ﻮ ﭘ ﻘ ﻠ ﻞ ﺧ ﻪ ﻛ ﻟ ﺎ ﻮﻥ ﻛ ﺮ ﻳ ﻴ ﻪ ﻮ ﭘ ﻴ ﻠ ﺘ ﺸ ﺩ ﻭﻳ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻤ ﺎﻳ ﺪﻱ ﭘ ﺪﻡ ﻻﻧ ﺮ ﻗ ﺗ ﻲ ﻻﺭﻱ ﻮﻳ ﺲ ﺩ ﻟ ﻪ ﺧ ﻜ ﻟ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺤ ﻮﺷ ﻪ ﺧ ﻪ ﭼ ﻮﻳ ﺎ ﻻ ﺑ ﻴ ﺑ ﻮﺭﻩ ﻱ ﮊﻏ ﻪ ﺳ ﻤ ﻪ ﻏ ﺪﺍﻱ ﻟ ﺧ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻜ ﻪ ﺍﺷ ﯥ ﭘ ﺪﻭﻥ ﺋ ﻮﺭ ﮊﻭﻧ ﻧ ﻲ ﻮ ﻲ ﻏ ﯥ ﺷ ﻪ ﺩ ﺯړﻩ ﻭﻟ ﭼ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻬ ﻞ ﻧ ﺨ ﺎﺯﻩ ﻧ ﻪ ﺗ ﭼ ﻲ ﻨ ﻴ ﭙ ﺎ ﺳ ﻲ ﻛ ﺮﮔ ﺘ ﺎﻥ ﺳ ﺒ ﺎﻏ ﺩ ﺑ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺠ ﻨ ﺮ ﺟ ﯥ ډﻳ ﺮﻭﺭﺵ ﺋ ﭘ ﺎﻥ ﺩﻱ ﺖ ﺁﺳ ﺪﻥ ﺩ ﻛ ﻴ ﺭﻭﺋ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻜ ﺮﻩ ﺍﺷ ﻪ ډﻳ ﻲ ﭘ ﻭﺩﺍﻧ ﻲ ﻮﻩ ﺩﻡ ﺷ ﻪ ﻳ ﻲ ﭘ ﺮﺍﻧ ﻭﻳ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻤ ﺎ ﻛ ﯥ ﺯﻭﻱ ﺑ ﻪ ﺋ ﭼ ﻪ ﻮﻳ ﻪ ﺑ ﺎ ﻟ ﻴ ﺮﻱ ﺑ ﻼﺭ ﻭﻣ ﻪ ﭘ ﭼ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻪ ﺣ ﻴ ﻪ ﭘ ﺎ ﺑ ﻪ ﻣ ﻪ ﭘ ﭼ ﻪ ﺩﯤ ﺩﻭﺭﻩ ﺮ ﺩﻱ ﻟ ﺒ ﻮﻙ ﺧ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺒ ﻘ ﺘ ﻪ ﺍﺳ ﺪ ﭘ ﻴ ﻪ ﺍﻣ ﻪ ﻭﻱ ﺎﻝ ﻧ ﯥ ﺣ ﻲ ﺋ ﺎﻝ ﻛ ﻪ ﺣ ﻪ ﭘ ﭼ
۱٤۳
ﻲ ﻮﺍﻝ ﺷ ﻪ ﺍﺣ ﮓ ﺑ ﻪ ﺭﻧ ﺪﺍﻱ ﺯﺩﻩ ﺧ ﻪ ﺨ ﻪ ﻣ ﺖ ﻟ ﺎﻋ ﻮﻩ ﺳ ﺩ ﻳ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺮﻏ ﻪ ﻳ ﯥ ﭘ ﺪ ﺋ ﺖ ﺁﻣ ﺭﻓ ﻲ ﺩﻱ ﺎﻧ ﺎﺭﻱ ﻓ ﺎ ﭼ ﻴ ﺩ ﺩﻧ
ﻲ ﻮﺍﻝ ﺷ ﺮ ﺩﻳ ﺎﺩ ﺩ ﻫ ﻮﺍﺭ ﻭ ﺷ ﺧ ﻮﺭﻱ ﻪ ﺳ ﻜ ﻲ ﻟ ﺎﻝ ﻛ ﺜ ﻪ ﻣ ﭘ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺮﺑ ﻪ ﻏ ﯥ ﭘ ﺎﺩ ﺋ ﺘ ﻪ ﺍﺳ ﭼ ﻩ ﻪ ﻛ ﻮ ﻣ ﻪ ﺍﻭﺑ ﺎﺭ ﭘ ﺒ ﺘ ﺍﻋ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺜ ۍ ﻣ ﺎ ﺷ ۍ ﻛ ﺎﻝ ﺷ ﺷ ﻲ ﻮﻝ ﻛ ﺒ ﻨ ﻪ ﻮ ﭘ ﺩ ﺑ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﮕ ﻨ ﻪ ﻻﺱ ﮔ ﻲ ﭘ ﻭﻟ ﻨ ﻛ ﺖ ﻭﻱ ﺎﻩ ﺩ ﻭﻻﻳ ﺎﺩﺷ ﻪ ﺑ ﻛ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺖ ﻭﺑ ﺎﻋ ﻮﻩ ﺳ ﻪ ﻳ ﭘ ﻪ ﻪ ﺷ ﻂ ﻣ ﻠ ﯥ ﻏ ﻮﺍﺏ ﺋ ﻪ ﺛ ﭘ
ﻲ ﻱ ﺯﻭﺍﻝ ﺷ ﻮﻩ ﮔ ﻪ ﻳ ﭘ ﻩ ﺎﺯﻳ ﻪ ﻧ ﯥ ﻣ ﺎﻝ ﺋ ﻤ ﻪ ﻛ ﭘ
ﻲ ﺮ ﺩﻻﻝ ﺷ ﺎﺅ ﻭ ﺧ ﺎ ﺩ ﻛ ﻴ ﺑ ﺮ ﻭﻱ ﻮﺩﺍ ﮔ ﻮ ﺳ ﺎﻧ ﻴ ﺎﺗ ﺩ ﻫ
ﻲ ﻼﻝ ﺷ ﻱ ﻛ ﺎﻭﺭﻱ ﺍﻏ ﺧ ﻮﺭﻱ ﻠ ﺮ ﭘ ﻮﻫ ﺮﻱ ﻭﻱ ﺟ ﻮﻫ ﺟ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻔ ﺎﺕ ﺻ ﺪﻩ ﺩ ﻣ ﻨ ﺮﻭﺷ ﻓ ﺎ ﺎﺭﻱ ﻛ ﻞ ﻛ ﻲ ﻭ ﮔ ﻼﻟ ﻛ
ﻲ ﯥ ﺍﻭﺯﺍﻝ ﺷ ﻲ ﺋ ﻛ ﺘ ﺴ ﻴ ﻪ ﻧ ﭘ ﺮﺍﻑ ﻭﻱ ﯥ ﺍﺷ ﻲ ﺋ ﻛ ﺘ ﺴ ﻪ ﻫ ﭘ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻐ ﺖ ﺷ ﻪ ﻭﻗ ﺮۍ ﭘ ﻴ ﺩ ﭘ ﺮ ﻭﻱ ﻴ ﻲ ﺷ ﺖ ﻛ ﻪ ﻭﻗ ﭘ ﻮﺍﻧ ﺩ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻄ ﻲ ﺑ ﻠ ﻲ ﻭﺍﺧ ﻮﺋ ﻮﭺ ﮔ ﭘ ﺖ ﻭﻱ ﺪﺍﻗ ﻪ ﺻ ﻮﺭ ﭘ ﻬ ﺸ ﻪ ﻣ ﭼ
ﻲ ﻮﺍﻝ ﺷ ﻮ ﻲ ﻛ ﻠ ﻲ ﻭﺍﺧ ﻮﺍﻟ ﻮ ﻛ ﺎ ﺎﺏ ﻛ ﺴ ﺘ ﺐ ﻭﻱ ﺍﺣ ﺴ ﺘ ﺤ ﻣ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻌ ﺪ ﺍﻓ ﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﺑ ﺪ ﻛ ﺑ ﻱ ﻞ ﻛ ﻤ ﻚ ﻋ ﻴ ﺎﺭ ﻭﻱ ﻧ ﻮ ﻛ ﻜ ﻴ ﻧ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻞ ﺩﺟ ﲐ ﻭﻱ ﺑ ﺴ ﻴ ﻮ ﻋ ﻳ ﻞ ﺩﻱ ﭙ ﻱ ﺧ ﺖ ﺩ ﺳ ﻮﺷ ﺮ ﻧ ﺳ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﮕ ﺪ ﺳ ﺖ ﻭﻱ ﺑ ﺨ ﺪﺑ ﻪ ﺑ ﭼ ﺎ ﻲ ﻛ ﻮﺋ ﻜ ﻴ ﺖ ﻭﻱ ﻧ ﺨ ﻚ ﺑ ﻴ ﻪ ﻧ ﭼ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺼ ﻮﺵ ﺧ ﻪ ﺧ ﻮﻳ ﺨ ﻮ ﻪ ﺧ ﭼ ﻪ ﺴ ﻴ ﻪ ﻧ ﻐ ﯥ ﺩ ﻫ ﻻﺱ ﻭ ﭘ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻪ ﻭﺻ ﺎﺩﺭ ﺩﻱ ﻛ ﺪﺍﻱ ﻗ ﺧ ﻪ ﻪ ﺷ ﺪ ﻣ ﻴ ﺎ ﺍﻣ ﻲ ﻧ ﺮﺍﻥ ﻛ ﺠ ﻪ ﻫ ﭘ
ﻲ ﻼﻝ ﺷ ﻪ ﺣ ﺦ ﺩﻱ ﭘ ﺪﻱ ﻣ ﻮﻧ ﮔ ﻩ ﺪ ﮐ ﻴ ﻲ ﺍﻣ ﻮ ﻛ ﺮﺍﻣ ﻪ ﺣ ﭘ
ﻲ ﺪﺍﻝ ﺷ ﺖ ﺍﺑ ﺎﻋ ﻮﻩ ﺳ ﻪ ﻳ ﭘ ﺮﻩ ﻔ ﻪ ﻛ ﻲ ﻟ ﺎﺳ ﺮ ﻭﺑ ﺎﻓ ﻛ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻮﺭ ﺧ ﺪﻱ ﺗ ﺎﻧ ﺦ ﺑ ﻦ ﻣ ﻴ ﭙ ﻪ ﺳ ﭘ ﻮ ﻨ ﻴ ﭙ ﺮ ﺳ ﺪﻱ ﺗ ﺎﻧ ﺮ ﻛ ﺘ ﻬ ﻮﺭ ﺑ ﺗ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻚ ﻭ ﻣ ﻠ ﺪ ﺩ ﻣ ﺪﺍﻭﻧ ﺧ ﺲ ﻭﻱ ﻮﻩ ﺧ ﺪ ﺩ ﻳ ﻨ ﺁﺭﺯﻭﻣ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻴ ﺮﻩ ﺳ ﻮ ﺳ ﺎﻻﻧ ﻴ ﻪ ﺳ ﻟ ﻪ ﻭﻱ ﯤ ﻧ ﯥ ﻛ ﻲ ﺋ ﺎﻟ ﻴ ﻪ ﺳ ﭼ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺼ ﻲ ﺍﺗ ﺖ ﻛ ﺎﻋ ﻪ ﺳ ﭘ ﻞ ﻭﻱ ﺼ ﻔ ﻨ ﺮ ﻣ ﻤ ﺮ ﻋ ﻪ ډﻳ ﭘ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﺒ ﻨ ﻪ ﺳ ﻠ ﻞ ﻮﻙ ﺳ ﻪ ﻛ ﺎ ﻪ ﻛ ﻊ ﻧ ﻨ ﻪ ﻣ ﺎﺕ ﺑ ﻨ ﻜ ﻤ ﻣ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻲ ﺩ ﺭﻣ ﺎﺗ ﻞ ﭘ ﺭﻣ ﻪ ﻴ ﻲ ﭘ ﺎ ﺷ ﺪﺍﻱ ﺭﺿ ﻪ ﺩ ﺧ ﭼ
ﻲ ﺎﻝ ﺷ ﻱ ﻓ ﺎﻝ ﺩ ﺳ ﻌ ﻞ ﺍﻓ ﭙ ﺧ ﻪ ﺎﻧ ﻤ ﻮﺭﯤ ﺭﺣ ﻪ ﮔ ﻪ ﺎﻝ ﺑ ﻓ
۱٤٤
ﭘﻪ ﺩﺍ ﺟﺎﻡ ﻛﻲ ﻭﺭ ﻜﺎﺭﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﻲ ﻫﻐﻪ ﺯړﻩ ﭼﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺭﻭﺎﻥ ﻛﺎ ﺟﺎﻡ ﺩ ﺟﻢ ﺷﻲ
ﺷﻲ ﺁﺩﻡ ﭼﻪ ﺑﻮﻟﻪ ﺍﺩﻡ ﺋﯥ ﻫﺎﻟﻪ ﺑﻴﺎ ﭘﻪ ﺁﺩﻡ ﻛﻲ ﺩ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺧﻮﻳﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﺷﺘﻪ
ﺷﻲ ﻣﺴﻠﻢ ﻫﻠﻪ ﺳﻱ ﭘﻪ ﻫﻮښ ﺳﻯ ﭼﻪ ﺧﻮﻳﻮﻧﻪ ﺩ ﭼﺎﺭﭘﺎﻳﺎﻳﻮ ﭘﻪ ﻛﻲ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺩ ﻧﺎﭘﺎﻛﻮ ﭼﺎﺭﻱ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺧﻮ ﺑﻪ ﮔﺮﻡ ﺷﻲ ﭘﺎﻛﺎﻧﻮ ﺩ ﻭﻱ ﻟﺒﺎﺱ ﺋﯥ ﺍﻏﻮﺳﺘﻲ ﭼﻪ
ﭼﻪ ﻳﻮﻩ ﺫﺭﻩ ﻧﻤﻚ ﺋﯥ ﺯﻳﺎﺕ ﻭ ﻛﻢ ﺷﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﻃﻌﺎﻡ ﻟﺬﻳﺬ ﻭﻱ ﻣﺰﻩ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﺩ ﻫﻐﻮ ﺑﻪ ﻪ ﺎﺩﻱ ﻭﻱ ﭼﻪ ﺑﯥ ﻏﻢ ﺷﻲ ﻭﻱ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﭘﻪ ﻏﻢ ﭼﺮﻱ ﻫﺮ ﺎﺩﻱ
ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﭘﻪ ﺎﻥ ﻧﺎﺧﻮښ ﻭﻱ ﺧﻮښ ﺧﻮﺭﻡ ﺷﻲ ﺗﻪ ﻗﻀﺎ ﭘﺎﺳﻠﻮﻱ ﺭﺿﺎ ﺧﭙﻠﻪ ﭼﻪ ﻫﺮ
ﺩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﺯﺧﻢ ﺋﯥ ﻣﺮﻫﻢ ﺷﻲ ﻭﺭﺳﻴﻱ ﻛﻤﺎﻟﻪ ﺗﺮ ﭼﻪ ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﻧﻪ ﻓﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺩﻱ ﻻﻧﺪﻱ ﺗﺮ ﻗﺪﻡ ﺷﻲ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻗﺪﻡ ﻛﻴﺩﯤ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﺷﻲ ﻧﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺩ ﻗﺮﺍﺭﻱ ﻃﺒﻴﺒﻪ ﺑﯥ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﯥ ﺧﭙﻠﻪ ﻳﺎﺭﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﭘﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩ ﻣﻌﻠﻢ ﺑﻪ ﻫﻮﻴﺎﺭ ﻧﻪ ﺷﻲ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻟﻮﺡ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﻛﻲ ﻜﻠﻲ ﻟﻴﻮﻧﻲ ﻭﻱ
ﺩ ﻗﻀﺎ ﻋﻼﺝ ﭘﻪ ﻣﻮﺭ ﻭ ﭘﻪ ﭘﻼﺭ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺯﻭﻱ ﺩ ﭘﻼﺭ ﭘﻪ ﻏﻴ ﻛﻲ ﭘﺮﻭﺕ ﻭﻱ ﺭﻭﺡ ﺋﯥ ﻻړ ﺷﻲ
ﻫﻴ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﺋﯥ ﺩ ﻣﻨﻜﺮ ﭘﻪ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺩ ﻫﻐﻮ ﭼﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻛﻤﺎﻝ ﺣﺴﻦ ﺭﻭﺯﻱ ﻛ
ﻫﻴ ﺳﻱ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺭﻧ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏﻢ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﭼﻪ ډﻳﺮ ﻣﺸﻜﻞ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺩﻱ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﻳﺎﺭﻩ ﻭﻳﺰﺍﺭ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺯﻩ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﺩﻏﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻡ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺗﺮﻛﻮ ﻫﻴ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﻧﻪ ﺷﻲ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻮ ﺋﯥ ﺩﻟﺒﺮﻱ ﻭ ﺩﻝ ﺟﻮﺋﻲ ﻛﺎ
ﺷﯥ ﻣﻪ ﻓﻨﺎ ﻛﺎ ﻓﻨﺎ ﺩﻱ ﺑﻪ ﺟﺪﺍﻳﻲ ﺷﯥ ﻣﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﺩﻩ ﺑﻼ ﺗﻮﺭﻩ ﺁﺷﻨﺎﺋﯥ
ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﭘﻪ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏﻢ ﺩ ﺟﺎﻧﺎ ﻣﻪ ﺷﻲ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏﻢ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺩ ﺯړﻩ ﻭﻟﻲ ﻛﺎ ﻏﻮﻲ
ﺩ ﺩﻭ ﺭﻧﮕﻮ ﭘﻪ ﻴﺮ ﮔﻞ ﺩ ﺭﻋﻨﺎ ﻣﻪ ﺷﯥ ﭘﻪ ﺯﻳ ﺭﻧﮓ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺗﻞ ﺳﺮﯤ ﺍﻭﻲ ﺑﻬﻴﻱ
ﻭ ﻫﻴﭽﺎ ﺗﻪ ﺩﺭﻭﻏﮋﻥ ﭘﻪ ﻭﻳﻨﺎ ﻣﻪ ﺷﯥ ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﭼﻪ ﺩﺭﻭﻏﮋﻥ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻤﻦ ﺩﻱ
ﻧﻮﺭ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﺍﺩﻧﻲ ﺩﻱ ﺍﺩﻧﻲ ﻣﻪ ﺷﯥ ﺩﻩ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻏﻮﺍړﯤ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﻋﻠﻲ ﻛﻪ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻫﺴﻲ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﭘﻪ ﺛﻨﺎ ﻣﻪ ﺷﯥ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﮕﻮﻥ ﭘﻪ ﻓﻜﺮ ﻧﺎﺳﺖ ﻳﯥ
ﺷﻲ ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻘ ﺩ ﻗﻮﺕ ﭘﻪ ﭼﻪ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻳﻮ ﻣﻮﻲ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺷﻲ
ﺩﻟﺘﻪ ﺗﻮﺍﻥ ﺩ ﻫﻐﻪ ﺭﺳﻲ ﭼﻪ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺷﻲ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﺷﻜﺴﺖ ﻛﻲ ﺑﺮﻱ ﺑﻴﺎ ﻣﻮﻧﺪ
ﭼﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺮﮔﻨﺪ ﭘﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺷﻲ ﺯﻳﻱ ﺭﻧﮓ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﻫﺴﻲ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺩﻩ
۱٤٥
ﺯﺭﻏﻮﻧﻪ ﺋﯥ ﭘﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ ﺷﻲ ﻭﻭﺭﻱ ﺭﺣﻤﺖ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺋﯥ ﭼﺸﻤﺎﻧﻮ ﻟﻪ
ﻟﻪ ﺑﻬﺎﺭﻩ ﻧﻴﻚ ﻭ ﺑﺪ ﺩ ﻛﺎﻝ ﻋﻴﺎﻥ ﺷﻲ ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﻱ ﺯړﻭﻧﻮ ﺩ ﺣﺎﻝ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻟﻪ
ﺩﺭﺳﺖ ﺧﺮﻭﺍﺭ ﻟﻪ ﻳﻮﻩ ﻣﺸﺘﻪ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﺷﻲ ﺣﺎﺻﻠﻴﻱ ﻋﻠﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻪ ﻧﻜﺘﯥ ﻟﻪ
ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻟﻪ ﺣﺎﻟﻪ ﻧﻴﻢ ﻛﻼﻡ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺷﻲ ﺗﻘﺮﻳﺮﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻜﺎﺭ
ﺩ ﻫﻐﻮ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﭘﻪ ﺳﺮ ﭼﻪ ﻏﺎﻓﻼﻥ ﺷﻲ ﻭﺗﻠﻲ ﻭﻱ ﺑﺎﺭﻩ ﻭ ﻛﺎﺭ ﻟﻪ ﻣ ﻟﻜﻪ
ﭘﻪ ﺍﻭﺩﻩ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺳﻞ ﻛﺎﻟﻪ ﻳﻮ ﺯﻣﺎﻥ ﺷﻲ ﻛﻪ ﺩﻱ ډﻳﺮ ﻋﻤﺮ ﭘﻜﺎﺭ ﺩﻱ ﻏﻔﻠﺖ ﻣﻪ ﻛﻩ
ﻳﻮ ﻮ ﭘﻜﻲ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩ ﻟﺮﻩ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺷﻲ ﺩ ﻏﻔﻠﺖ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺩ ﺍﻭﻮ ﭘﻪ ﻣﻮﺝ ﺧﻴﮋﻱ
ﺧﭙﻞ ﺩﻟﻴﻞ ﺩ ﻛﻢ ﺩﻟﻴﻞ ﺩ ﺎﻥ ﺗﺎﻭﺍﻥ ﺷﻲ ړﻭﻧﺪ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﻋﺼﺎ ﭘﺮﻳﻮﺯﻱ ﻭ ﻛﻮﻫﻲ ﺗﻪ
ﻫﺮ ﻣﻴﻱ ﭼﻪ ﻭﺯﺭ ﻭﻛﺎﻧﺪﻱ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﺷﻲ ﺩﻩ ﻧﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻋﺎﺟﺰﺍﻧﻮ ﺩ ﻛﺸﻲ ﺳﺮ
ﺳﻨﮕﺪﻻﻥ ﻛﻪ ﻋﻴﻦ ﻟﻌﻞ ﺩ ﺑﺪﺧﺸﺎﻥ ﺷﻲ ﻣﻮﻡ ﺩﻻﻥ ﺑﻪ ﺋﯥ ﻟﻪ ﺷﺮﻩ ﻟﻤﻦ ﮊﻏﻮﺭﻱ
ﺩ ﺷۍ ﭘﻪ ﺧﺮﻗﻪ ﻛﻲ ﺑﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺷﻲ ﭼﻪ ﻛﻴﻤﻴﺎ ﺩ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﯥ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﻴﻮﺯﻱ
ﻫﻐﻪ ﺯړﻩ ﭼﻪ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺭﻭﺎﻥ ﺷﻲ ﺑﻞ ﭘﻮﺷﺎﻙ ﺋﯥ ﭘﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺑﯥ ﻧﻤﺪﻩ
ﻭ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺗﻪ ﺩﻳﻮﻭﺩﺩ ﻭﺍړﻩ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺷﻲ ﺯﻳﺎﺗﻪ ﺑﻼﺅ ﺟﻤﻠﻪ ﺭ ﺩﻩ ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺗﻴﺮ ﺗﺮ ﻏﻮږﻭ ﺷﻌﺮ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺷﻲ ﻏﻮږﻭ ﺧﭙﻠﻮ ﺩ ﺩﺭ ﻭﺭﻛﺎ ﺑﻪ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ
ﻻ ﻗﻠﻢ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﻗﺎﻝ ﻛﻲ ﺩﻭﻳﺪﻩ ﺷﻲ ﺩ ﺳﻜﻮﺕ ﭘﻪ ﺗﻴﻎ ﭼﻪ ﮊﺑﻪ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﻲ
ﺷﻲ ﺩﻣﻴﺪﻩ ﺗﺮﺑﺘﻪ ﻟﻪ ﺋﯥ ﻻﻟﻪ ﭼﻪ ﻫﻤﺮﻩ ﺍﻭﺭ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ ﻳﻮ ﺷﻲ
ﻟﻜﻪ ﻣﻴﺎﺷﺖ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻟﻮﻱ ﺑﺤﺮ ﻛﻲ ﻟﻴﺪﻩ ﺷﻲ ﺧﻢ ﺍﺑﺮﻭ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻣﻲ ﻧﻘﺶ ﭘﻪ ﻟﻴﻤﻪ ﺩﻱ
ﻧﻬﺎﻳﺖ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﺍﺩﻭ ﻛﻲ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺷﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺋﯥ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻟﻮﺭﻱ ﺩﻭﻭﻯ
ﻛﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﺩ ﺧﭙﻠﻮ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﭘﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﻲ ﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺯﻩ ﻳﺎﺭ ﻭ ﭼﺎ ﺗﻪ ﺳﺘﺎﻳﻢ
ﺷﻲ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺧﭙﻠﻪ ﭼﺎ ﺩ ﺻﺎﻓﻪ ﻣﮕﺮ ﻛﻠﻪ ﻭﻱ ﭼﻪ ﻳﻮ ﺩ ﺑﻞ ﭘﻪ ﻭﻳﻞ ﻏﻠﻴﻱ
ﻫﺮ ﮔﺮﻳﻮﺍﻥ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻳﺎﺭۍ ﻛﻲ ﺩ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﻲ ﺧﻮﺩ ﺮﮔﻨﺪ ﻭﻱ ﻟﻜﻪ ﺻﺒﺢ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻧﻢ ﺩ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﭼﻜﻴﺪﻩ ﺷﻲ ﺍﺑﺮﻭ ﺋﻲ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻠﺘﻪ ﺎﻥ ﺮﮔﻨﺪ ﻛﺎ
ﻫﺮ ﻗﺎﻣﺖ ﭼﻪ ﻛﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭﻩ ﺧﻤﻴﺪﻩ ﺷﻲ ﻟﮕﻲ ﻛﻠﻪ ﺯﻣﻜﻪ ﭘﻪ ﺋﻲ ﻏﺸﻲ ﺁﻩ ﺩ
ﻫﺮ ﻃﺎﻟﺐ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻃﻠﺐ ﻛﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺷﻲ ﺑﯥ ﻣﻄﻠﻮﺑﻪ ﺋﯥ ﻫﻴ ﻓﻬﻢ ﭘﻪ ﭼﺎ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺷﻲ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺩﺭﻣﻪ ﺑﯥ ﻭ ﺩﻳﻨﺎﺭﻩ ﺑﯥ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﻣﻬﺮﻭﻳﺎﻧﻮ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺑﺎﻳﻠﻲ
ﻣﮕﺮ ﭘﺲ ﭼﻪ ﻟﻪ ﻧﻦ ﻭﺭﻲ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﻲ ﻣﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺑﻞ ﻣﺦ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻟﻴﺪﻟﻲ
ﺷﻲ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﻟﻪ ﭼﻪ ﻛﻼﻡ ﻫﺮ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻗﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﺒﺎﺕ ﻭﻱ
۱٤٦
ﻻ ﺗﺮﯤ ﺑﻠﻪ ﺧﻮﺍ ﺭﻭﺍﻥ ﺩ ﺩﻩ ﺑﺪ ﺑﻮﻱ ﺷﻲ ﭼﻪ ﺳﻱ ﻟﻪ ﺑﻠﻪ ﺑﺪ ﻭﺍﻳﻲ ﺑﺪ ﮔﻮﻱ ﺷﻲ
ﺑﻞ ﻫﻢ ﭘﺲ ﺩ ﺩﻩ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺷﻮﻱ ﺷﻲ ﻣﺮﮒ ﺗﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺷﻮﻱ ﭼﻪ ﻫﻮﺱ ﻛﺎ ﺩ ﺑﻞ ﻭ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺋﯥ ﺍﺟﺮ ﻣﻮﻱ ﺑﻤﻮﻱ ﺷﻲ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﻤﻦ ﺩ ﺳﻱ ﻭﺍړﻩ ﺧﭙﻞ ﻋﻤﻞ ﺩﻱ
ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺋﯥ ﭘﺮﻳﻮﺍﺗﻪ ﭘﻪ ﻫﻐﻪ ﺳﻮﻱ ﺷﻲ ﻭﻱ ﻟﻮﺭ ﻳﻮﻩ ﭘﻪ ﻛﻩ ﭼﻪ ﻭﻧﻪ ﻫﺮﻩ
ﻫﻠﻜﺎﻥ ﺩ ﻫﻠﻜﺘﻮﺏ ﭘﻪ ﺳﺒﺐ ﭘﻮﻱ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻟﻮﻳ ﻛﻲ ﻧﻮﺭ ﻪ ﻧﺸﺘﻪ ﺑﯥ ﺯﻭﺍﻟﻪ
ﺧﺎﻛﺴﺎﺭﻱ ﺩ ﺧﺎﻛﺴﺎﺭﺍﻧﻮ ﭘﻪ ﺁﺑﺮﻭﻱ ﺷﻲ ﻛﻴﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﻟﻪ ﺍﺻﻞ ﺍﻭﺑﻮ ﺩ
ﻟﻜﻪ ﻮﻙ ﭘﻪ ﺁﺩﻣﻴﺎﻧﻮ ﻛﻲ ﺑﺪ ﺧﻮﻱ ﺷﻲ ﻫﻤﺮﻩ ﺯﻳﺎﻥ ﻟﻪ ﺧﻮﮔﻪ ﺧﺮﺳﻪ ﻧﻪ ﺭﺳﻴﻱ
ﺩ ﺳﻳﻮ ﭘﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﻛﻲ ﺧﺮﺑﺸﻮﻱ ﺷﻲ ﺳﻯ ﻫﻮښ ﭼﻪ ﺩ ﺳﻱ ﻟﻪ ﺗﻨﻪ ﭘﺎﻲ
ﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺋﯥ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮﻱ ﺷﻲ ﻭﻮﺩ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﭼﻪ ﻭﺗﻪ ﻫﻐﻮ ﻭ
ﺭﺍﻏﻲ ﺎﻥ ﭘﻪ ﺑﻠﺒﺎﻧﻮ ﺩ ﺎﻧﻜﻨﺪﻥ ﻭﻗﺖ ﺩ ﻋﻴﺶ ﻭ ﻃﺮﺏ ﻳﺮ ﺷﻪ ﺧﺰﺍﻥ ﺭﺍﻏﻲ
ﺭﺍﻏﻲ ﺷﺎﻥ ﭘﻪ ﺩﻟﺒﺮﺍﻧﻮ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻫﻐﻪ ﺩﻟﺪﺍﺭﻱ ﻣﻲ ﺗﺮﯤ ﺍﻣﻴﺪ ﻭﻩ ﺑﺎﺭﻱ ﻪ ﻛﻡ
ﻣﺎ ﻫﻴ ﺳﻮﺩ ﭘﻪ ﻛﻲ ﺑﻴﺎ ﻧﻪ ﻣﻮﻧﺪ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﺭﺍﻏﻲ ﺳﻮﺩ ﺳﻮﺩﺍ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﻛﻪ ﻧﻔﻊ ﻣﻨﺪ ﻭﻱ
ﻟﻜﻪ ﻳﻮ ﺯﻣﺎﻥ ﺩ ﻜﻠﻴﻮ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺭﺍﻏﻲ ﻭ ﻧﻪ ﻫﻤﺮﻩ ﻭ ﻭﺻﺎﻝ ﻛﻪ ﻋﻤﺮ ﺗﻤﺎﻡ
ﺩﻭﺍړﻩ ﻻﺱ ﻣﻲ ﻭ ﺑﻠﻪ ﻭﻣﻮ ﺍﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍﻏﻲ ﺁﺷﻨﺎﺋﻲ ﻣﻲ ﭘﻪ ﻫﻮﺱ ﻭﻩ ﺧﻮ ﭼﻪ ﺑﻴﻞ ﺷﻮﻡ
ﺑﻴﺎ ﺩ ﻧﺎﺯ ﭘﻪ ﻧﻴﻠﻲ ﺳﻮﺭ ﭘﻪ ﺟﻮﻻﻥ ﺭﺍﻏﻲ ﮔﻮﻱ ﻤﺎ ﺩ ﺯړﻩ ﺋﯥ ﻳﻮﻭړ ﭘﻪ ﭼﻮﮔﺎﻥ ﻛﻲ
ﺭﺍﻏﻲ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺁﻭﻮ ﺩ ﻤﺎ ﺷﻴﺒﻮ ﭘﻪ ﻏﻨﭽﻪ ﻟﺐ ﺑﻪ ﭘﻪ ﺧﻨﺪﺍ ﻧﻪ ﻛﺎ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻪ
ﺭﺍﻏﻲ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻮ ﺩ ﺩﺍﻥ ﻗﺪﺭ ﺩ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﺩ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ ﺩﻋﻮﯤ ﺑﻪ ﭘﺮﯤ ﻛﺎ
ﻛﺎﺷﻜﻲ ﺑﻴﺎ ﻣﻮﻣﯥ ﺩ ﻏﻮﺘﻮ ﭘﻪ ﻧﺮﺥ ﺷﻮﻟﯥ ﺗﻪ ﭼﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺑﯥ ﻋﻘﻠﻲ ﻫﻮﻴﺎﺭﻱ ﺑﻮﻟﯥ
ﻫﺴﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺋﯥ ﭘﻴﺮﯤ ﻳﺎ ﺋﯥ ﭘﺮﻭﻟﯥ ﻋﺸﻖ ﻳﻮ ﺩﺍﺩ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯨﻪ
ﺗﻮﻟﯥ ﻭﺍړﻩ ﺷﻲ ﻣﺴﺘﻮﺭﯤ ﻣﺼﺮ ﺩ ﻛﻪ ﻭﻱ ﻧﻪ ﺷﻴﺪﺍ ﺑﻠﻪ ﺑﻪ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺯﻟﻴﺨﺎ
۱٤۷
ﭼﻪ ﺍﻭﺑﻪ ﺋﯥ ﺧﺎﻙ ﺁﻟﻮﺩﻱ ﻭﻱ ﺧﻮﻟﯥ ﻫﻐﻪ ﺑﺤﺮ ﻪ ﭘﻪ ﺑﺤﺮ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻭﻱ ﺩ ﮐﺎﻟﻪ ﻳﺎ ﺩ ﻛﻬﻮﻟﯥ ﻟﻪ ﻫﻐﻮ ﺳﺮﻩ ﺑﻪ ﻪ ﻓﻜﺮ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻭﻱ
ﻮ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﭘﺴﻲ ﻭﺍ ﻧﻪ ﺧﻠﯥ ﻠﻲ ﻮﻟﯥ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻪ ﺩ ﻧﻐﺮﻱ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﺟﺪﺍﻳﻲ ﺋﯥ ﺧﻠﻘﯥ ﻛﯤ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻤﻮﻟﯥ ﺷﻪ ﻣﻪ ﻏﺮﻩ ﻧﻌﻤﺘﻮﻧﻮ ﭘﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﺩ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺷﻌﺮ ﮔﻮﻫﺮ ﺩﻱ ﻪ ﺋﯥ ﺗﻮﻟﯥ ﺗﻠﻠﻲ ﭼﺎ ﺩﻱ ﻧﻪ ﺗﻠﻪ ﭘﻪ ﮔﻮﻫﺮ ﺩﺭ
ﻭﮊړﻟﯥ ﻭﻳﻨﻲ ﻣﻰ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻫﻐﻮ ﭘﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻭ ﮔﻠﺮﺥ ﺗﻪ ﻭﺍړﻩ ﻭﻟﯥ
ﺁﺧﻠﯥ ﻫﻐﻪ ﻛﺮﯤ ﭼﻪ ﺩﻱ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍ ﺩ ﻋﻤﻞ ﺟﺰﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﺎ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﺮ ﺣﻘﻪ
ﺗﻴﺮﻭﻟﯥ ﻛﺎﻲ ﭘﻪ ﺗﻮﺭﻱ ﭼﯤ ﺗﻞ ﺗﺮ ﻏﻤﺰﻭ ﺋﯥ ﻳﻮ ﭘﻪ ﺳﻠﻪ ﺯﺭﻩ ﻗﺎﺗﻞ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻏﻮﻲ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺗﻴﻎ ﻛﯤ ﺳﭙﻴﻨﻲ ﺧﭙﻠﯥ ﺧﻮﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﻪ ﺗﺎﻭﺍﻥ ﻟﻪ ﭼﺎ ﻧﻪ ﻏﻮﺍړﻱ
ﻭﻫﻠﯥ ﻻﻓﻲ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫ ﺩ ﮔﺪﺍ ﭼﻪ ﻣﺎ ﻻ ﻣﺮﮒ ﺩ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﻛﻲ ﻫﺎﻟﻪ ﻟﻴﺪ
ﻧﻴﻮﻟﯥ ﻣﻴﻮﻩ ﻛﺸﻤﺶ ﺩ ﻛﻠﻪ ﺳﺮﻭ ﻏﻮﺍړﻱ ﻭﻓﺎ ﻪ ﻮﻙ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﻟﻪ
ﺗﺎﺭ ﭘﻪ ﺗﺎﺭ ﺩ ﺳﺮ ﻭﻳﺘﻪ ﺍﻳﺮﯤ ﻣﻨﻠﯥ ﭘﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﺋﯥ ﺳﻨﺍﺳﻲ ﺷﻪ ﻭﺭﺗﻪ ﻛﻴﻨﻪ
ﻗﺒﻠﻮﻟﯥ ﻛﻠﻪ ﭼﺎ ﺑﻪ ﺑﺨﺮﻱ ﺑﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﻓﺘﺮ ﺩ ﺧﭙﻞ ﻗﺴﻤﺖ ﺩ ﺟﺎ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻭﻱ
ﻏﻮﺘﻠﯥ ﻭﻩ ﻧﻪ ﺑﺪﻱ ﻪ ﺑﺪﺍﻧﻮ ﺩﯤ ﻧﻴﻜﺎﻧﻮ ﻭ ﻭﺭﻛﻮﻟﻪ ﺋﯥ ﻧﻴﻜﻲ ﭼﻪ
ﺩ ﺍﻳﺮﻭ ﭘﻪ ډﻳﺮﺍﻥ ﻭﻟﯥ ﻮﻙ ﻟﻪ ﺗﺨﺘﻪ ﻮﻙ ﻟﻪ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﺍﻳﺮﻭ ﭘﺎﻮﻱ ﺗﺨﺖ ﻭﺭﻛﻱ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺩﻱ ﻭﻟﻲ ﻧﻪ ﮔﻨﻟﯥ ﺳﺘﺎ ﭼﻪ ﻧﻴﺖ ﺩ ﺁﺷﻨﺎﻳ ﻧﻪ ﻭ ﺻﻨﻤﻪ
ﮔﻠﯥ ﭼﺎ ﺑﺎﻳﻠﻮﺩﯤ ﭼﺎ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺩ ﺍﺯﻝ ﭘﻪ ﻭﺭځ ﺩ ﺑﺨﺮﻭ ﺟﻮﺍﺭﻱ ﻭﻩ
ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﯤ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺳﻮﺩ ﻭ ﭘﻪ ﺯﻳﺎﻥ ﻭﻟﻲ؟ ﺑﺪ ﻟﻮﯤ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﻟﻲ؟
ﻭﻟﻲ؟ ﺳﺒﺤﺎﻥ ﺩ ﻋﻄﺎ ﭘﻪ ﻣﻨﻜﺮﻳﯤ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﻪ ﺎﻱ ﺩ ﺷﻜﺮ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﯤ
ﭘﻪ ډﻳﺮ ﺗﻮﺍﻥ ﻛﻲ ﺧﭙﺴﺮ ﺑﻮﻟﯥ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﻭﻟﻲ؟ ﺩﺭ ﺑﺨﻠﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﻫﺮﻱ ﭼﺎﺭﻱ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﻱ
ﻭﻟﻲ؟ ﺍﺭﺯﺍﻥ ﭘﻠﻮﺭﯤ ﺑﻬﺎ ﭘﺮ ﮔﻮﻫﺮ ﺩﺭ ﻏﻤﻪ ﻟﻪ ﺭﺯﻕ ﺩ ﺗﻮﻳﻮﯤ ﺍﻭﻲ ﻣﺪﺍﻡ
ﻛﻮﺭ ﻭ ﻛﺮ ﺷﻮﯤ ﺩ ﻣﺤﺸﺮ ﭘﻪ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻭﻟﻲ؟ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺑﻴﮕﺎﻩ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﺩ ﻫﺮ ﺳﺒﺎ ﻛﯤ
ﺗﻪ ﺩ ﺭﺯﻕ ﭘﻪ ﻃﻠﺐ ﻣﯤ ﺟﻬﺎﻥ ﻭﻟﻲ؟ ﻫﻴ ﮔﻴﺎﻩ ﻟﻪ ﺎﻳﻪ ﻧﻪ ﺧﻮﻲ ﻧﻢ ﻣﻮﻣﻲ
ﻭﻟﻲ؟ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭﻟﯥ ﻟﻮﻮ ﭘﻪ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﻏﻮﺍړﯤ ﺭﺿﺎ ﺧﭙﻠﻪ ﻗﻀﺎ ﺗﺮ ﭘﺨﻮﺍ ﭼﻪ
ﺁﺳﺎﻥ ﻛﺎﺭ ﺩﻱ ﻛ ﭘﻪ ﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﮔﺮﺍﻥ ﻭﻟﻲ؟ ﭘﻪ ﮊﻭﻧﺪ ﻭﻣﺮﻩ ﭼﻪ ﺩ ﻣﺮﮒ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺧﻼﺹ ﺷﯥ
ﻭﻟﻲ؟ ﺑﺘﺎﻥ ﻧﻨﺒﺎﺳﯥ ﻛﻲ ﻛﻌﺒﻪ ﭘﻪ ﻏﻴﺮﻱ ﻣﻴﻨﻲ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﻛﯤ
ﺩ ﺧﺒﻴﺚ ﭘﻪ ﻻﺱ ﺩﻱ ﻭﺭﻛ ﻗﺮﺍﻥ ﻭﻟﻲ؟ ﺯړﻩ ﺩ ﻧﻔﺲ ﭘﻪ ﭘﻴﺮﻭۍ ﺩﺭ ﺨﻪ ﻻړ ﺷﻪ
۱٤۸
ﺩ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﭘﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻨﺪﯤ ﺎﻥ ﻭﻟﻲ؟ ﻣﻮﻣﯥ ﺑﻬﺎ ﭘﻪ ﺣﺒﺸﻲ ﺩ ﻳﻮﺳﻒ ﭼﻪ
ﺗﻪ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻮ ﺑﺪﻭ ﻧﻪ ﺷﻮﯤ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻭﻟﻲ؟ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﭘﻴﻤﺎﻧﻲ ﺑﺪﻭ ﻟﻪ ﺑﺪ
ﺩ ﺷﺒﻨﻢ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺑﻪ ﺗﻞ ﻭﻱ ﺳﭙﻴﻦ ﺳﭙﻴﻠﻲ ﻭﻟﻠﻲ ﻭﻳﻨﻮ ﺧﭙﻠﻮ ﻭﻱ ﻧﻤﺮﻱ ﭼﻪ ﭼﺎ
ﻧﻴﻮﻟﻲ ﭼﺎ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻣﺮﻏﻮﻧﻪ ﻫﻮﺍ ﺩ ﻛﻪ ﺻﻴﺎﺩ ﺨﻪ ﺩ ﺍﻭﻮ ﺩﺍﻧﯥ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺍﻭﻲ ﻧﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺩ ﻫﺮ ﻧﺎﻭﻟﻲ ﺩﻱ ﺁﺑﺮﻭﻳﻰ ﺩ ﻻﻳﻖ ﻛﻠﻪ ﻣﺦ ﻳﻮ ﻫﺮ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﮊړﺍ ﻛﻲ ﻪ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﻛﻩ ﮊړﺍ ﻟﺮﻩ ﻪ ﺷﻤﻊ ﺑﻪ ﺷﭙﻪ ﻫﺮﻩ
ﻛﻪ ﻣﻲ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﻜﻠﻲ ﻣﺎ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﮊﺭﺍ ﻧﻪ ﻛﻩ ﻟﻪ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ
ﺩ ﭼﺎﺭﭘﺎﻱ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺑﯥ ﺎﻳﻪ ﻧﺎړﯤ ﻭﻟﻲ؟ ﭘﻪ ﻧﻮﺭ ﻪ ﭘﺴﻲ ﺑﯥ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﮊﺍړﯤ ﻭﻟﻲ؟
ﻭﻟﻲ؟ ﻟﻮﺍړﯤ ﻟﻮﺍړﻱ ﻛﻮﯤ ﺧﺒﺮﻱ ﺗﺮﻭ ﭼﻲ ﺭﻭ ﻣﻴﺪﻩ ﻛﻮﯤ ﭘﻪ ﺷﺨﻮﻧﺪ ﺧﻮ ﺟﻮړ ﻳﯥ
ﻭﻟﻲ؟ ﺩﺍړﯤ ﻛﯤ ﺗﻴﺮﯤ ﺗﻪ ﺩﺍړﻟﻮ ﺗﺎ ﺗﻪ ﺩﺍ ﺧﭙﻞ ﻛﻼﻡ ﻣﻴﺪﻩ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺧﭙﻞ ﺷﺨﻮﻧﺪ ﻛﻩ
ﻭﻟﻲ؟ ﻻړﯤ ﻭﻟﻲ ﺑﻴﺮﺗﻪ ﭘﻪ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﻫﻐﻪ ﻛﺎﺭ ﭼﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻧﺮﻡ ﻭﻳﻞ ﻛﻴﻱ
ﻧﻴﻚ ﻭ ﺑﺪ ﺳﺮﻩ ﭘﻪ ﺑﻠﻪ ﻧﻐﺎړﯤ ﻭﻟﻲ؟ ﻧﻴﻚ ﻟﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺪ ﻟﻪ ﺑﺪﻭ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺩﻱ
ﻭﻟﻲ؟ ﻻﺭﯤ ﭘﺮﺍﺗﻪ ﭘﻪ ﻋﻤﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻳﻮ ﻗﺪﻡ ﺩ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻪ ﻟﻮﺭ ﺍﻳﻮﺩﻱ ﻧﻪ ﺷﯥ
ﻭﻛﻲ ﻧﻪ ﺷﯥ ﺩﻏﻪ ﻃﻮﻕ ﻟﻪ ﻏﺎړﯤ ﻭﻟﻲ؟ ﺗﻞ ﺩﻱ ﻃﻮﻕ ﺗﻌﻠﻖ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ ﻛﻴﻮﺳﺖ
ﭘﻪ ﺷﭙﻪ ﻣﻰ ﻟﻪ ﻣﻰ ﻓﺮﻭﺷﻪ ﻏﻮﺍړﯤ ﻭﻟﻲ؟ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻭﺭځ ﺩ ﺷﻴﺨ ﻻﻓﻲ ﻛﯤ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﭼﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺑﯥ ﺗﻴﻐﻪ ﻳﻢ ﻛﻮﺗﻠﻲ ﻫﺴﻲ ډﻭﺏ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻏﻢ ﭘﻪ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﺗﻠﻠﻲ
ﺗﺎ ﺩ ﻭﺭﻮ ﭘﻪ ﻟﻴﻨﺪﻩ ﻳﻢ ﺯﻩ ﺭﺍ ﻛﻠﻲ ﻣﺎ ﻟﻴﺪﻟﯥ ﭼﻪ ﻟﻴﻨﺪﻩ ﺩﻱ ﻭﻩ ﺭﺍ ﻛﻠﯥ
ﻮ ﻣﻲ ﺗﻪ ﭘﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻪ ﻭﯤ ﻛﻴﻮﺗﻠﻲ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﻣﻲ ﺗﺮ ﻫﻐﻪ ﭘﻮﺭﻱ ﻧﻈﺮ ﻭ
ﺩ ﺳﻴﻼﺏ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﻻړﻡ ﻟﻜﻪ ﺧﻠﻲ ﺍﻭﺱ ﻣﻲ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﺎﻥ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﻴﺮ ﺷﻪ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺎﻥ ﻭﻱ ﻛﻮﻩ ﻗﺎﻑ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﭘﻨﻮﻟﻲ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺩ ﺑﺎﺩ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺑﻪ ﻛﺎ
ﺯﻳﻳﺪﻟﻲ ﻣﻮﺭﻩ ﻟﻪ ﮔﻢ ﻧﻦ ﺋﯥ ﺯﻩ ﭼﻪ ﺩ ﻋﺸﻖ ﻟﻪ ﺑﺤﺮﻩ ﺭﻭﻍ ﺳﻼﻣﺖ ﻭﻭﺯﻯ
ﻭﺭﻏﻠﻲ ﺩﻱ ﻧﻪ ﮐﻮﺭﻩ ﺗﺮ ﺑﻴﺎ ﻫﻐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻭﺍﻭړﻱ ﭘﻪ ﺑﻼ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺯﻟﻔﻮ
ﭘﺮﻳﻮﺗﻠﻲ ﺯړﻭﻧﻮ ﺩ ﺷﻲ ﻧﻪ ﭘﺎﻴﺪﻱ ﭘﺎﯥ ﺑﻴﺎ ﻭﻱ ﭘﺮﻳﻮﺗﻠﻲ ﻏﺮﻭﻧﻮ ﻟﻪ ﭼﻪ
ﻭﻫﻠﻲ ﻟﻨﺒﻮ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺩ ﺭﻏﻴﻱ ﻧﻪ ﭼﻪ ﺩ ﺍﻭﺭ ﻟﻨﺒﻮ ﻭﻫﻠﻲ ﻭﻱ ﺑﻴﺎ ﺭﻭﻍ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﺧﭙﻞ ﻣﺮﮒ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﺎ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺋﯥ ﻫﺮ ﺩﻡ ﻭﻳﻨﻢ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻛﻲ
۱٤۹
ﻭﺩﺍﻧ ﻛﻠﻲ ﻭ ﻛﻮﺭ ﺩ ﻤﺎ ﺍﻱ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧ ﻫﺮﻱ ﻟﻪ ﻭﮊﻏﻮﺭﻩ ﺩﻱ ﺧﺪﺍﻱ
ﺍﻭﺱ ﺧﺒﺮ ﺷﻮﻡ ﻟﻪ ﺩﯤ ﺧﭙﻠﻲ ﻧﺎﺩﺍﻧ ﻭﻩ ﻧﺎﺩﺍﻧﻲ ﮔﻠﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﺩﻱ ﭘﻮﭺ ﺑﯥ ﺎﻳﻪ ﭘﻴﻤﺎﻧ ﺗﺮ ﻭﺭﺥ ﺗﻴﺮﻱ ﺍﻭﺑﻪ ﺑﻴﺮﺗﻪ ﻧﻪ ﺟﺎﺭ ﻭﻭﺯﻱ
ﻭﺩﺍﻧ ﻭﺭﺍﻧﻲ ﺩ ﻛﻱ ﭼﻪ ﻫﻐﻪ ﻣﺮﺩ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﺷﻲ ﻛﻲ ﺩﻡ ﻳﻮﻩ ﭘﻪ ﻭﺩﺍﻧﻲ
ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻧ ﻛﻮﻡ ﭘﺴﻲ ﺗﺎ ﭘﻪ ﺯﻩ ﻟﻜﻪ ﺑﺎﺩ ﭼﻪ ﺎﻥ ﻭﻫﻲ ﻟﻪ ﻛﻮﻫﻪ ﺩﺷﺘﻪ
ﭘﻬﻠﻮﺍﻧ ﻛﻱ ﺳﺮﻩ ﺩﻳﻮﻩ ﻟﻪ ﻮﻙ ﺩﺍ ﺧﻮ ﺯﻩ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻏﻢ ﺳﺮﻩ ﻟﻮﻴﻡ
ﺯﻧﺪﻛﺎﻧ ﻫﻐﻪ ﭘﻪ ﺩﻱ ﺍﻣﻴﺪ ﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺁﺏ ﻭ ﭘﻪ ﺁﺗﺶ ﭘﻪ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺑﺎﺩ ﻭﻱ
ﺍﻣﺎﻧ ﺩ ﺧﻂ ﻣﺎ ﻭ ﺭﺍﻛﯤ ﻛﺸﻜﻲ ﺗﻪ ﭼﻪ ﺩﺍ ﺭﻧﮕﻲ ﺍﻭږﺩﯤ ﺍﻭږﺩﯤ ﻭﻋﺪﯤ ﻛﯤ
ﺧﻮﺍﻧ ﻗﺼﻪ ﻟﻴﻠﻲ ﺩ ﺍﻭ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺩ ﺯﻩ ﺍﻭ ﺗﻪ ﻛﻪ ﻫﻐﻪ ﻭﻗﺖ ﻭﻱ ﭼﺎ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻭﯤ
ﻛﻪ ﮊﻭﻧﺪﻱ ﻭﻱ ﺁﺩﻡ ﺧﺎﻥ ﺍﻭ ﺩﺭﺧﺎﻧ ﻤﺎ ﺳﺘﺎ ﻭ ﻧﻨﺪﺍﺭﻭ ﺗﻪ ﺑﻪ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻭﻭ
ﺣﻴﺮﺍﻧ ﻟﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻭﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﻪ ﺣﻴﺮﺍﻧﻴﻱ ﻭﺍﻳﻢ ﭼﻪ ﺗﻪ ﭼﺎ ﻫﺮ ﻭ
ﻭﻳﻨﯥ ﻭﺍړﻩ ﻭﻳﻨﯥ ﻭﺍړﻩ ﻭﻳﻨﯥ ﻭﺍړﯤ ﻭﻳﻨﻲ ﻭﺍړﻩ ﮊﺍړﻡ ﻏﻤﻪ ﻟﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺯﻩ
ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺩﻝ ﻣﯤ ﻛﺎﻲ ﭘﻪ ﺧﻨﺠﺮ ﻻ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻭﻳﻨﯥ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺗﺶ ﻛﺎﺗﻪ ﺩﻱ ﻣﺮﻣﻪ
ﻻﻳﻘﻴﻦ ﺩﻱ ﺩ ﺯړﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺑﯥ ﻳﻘﻴﻨﻲ ﻫﺮ ﺍﺭﻣﺎﻥ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻭﮊﻧﯥ
ﺯﻩ ﭘﻪ ﻪ ﺳﺒﺐ ﻭﮊﻟﻲ ﻳﻢ ﺳﺘﺎ ﻣﻴﻨﻲ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﻧﻪ ﮊﻭﻱ ﻣﻴﻨﻪ ﭘﻪ ﺳﺘﺎ ﻋﺎﻟﻢ
ﺭﻧﮕﻴﻨﻲ ﻭﺍﻏﻮﺳﺘﯥ ﺟﺎﻣﯥ ﻫﺴﻲ ﭼﻪ ﺗﺎ ډﻳﺮ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺭﻱ ﺭﻧﮓ ﻛﺎ ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﻱ
ﻫﺴﻲ ﺳﻜﻲ ﭘﻪ ﻏﻤﺰﻩ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﺳﭙﻴﻨﻲ ﭘﯥ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻭﻱ ﭼﻪ ﻭ ﺑﻠﻪ ﺧﻮﺍ ﺗﻪ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﺯړﻩ ﻣﻲ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﭼﺎﻭﺩﻱ ﻧﺎﺯﻧﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻮﻱ ﭘﺮ ﺑﻠﻪ ﭘﻮﺭﻱ ﻣﻌﻠﻮﻣﻴﻱ
ﺑﻬﺘﺮﻳﻨﻲ ﻣﻬﺮﻭﻳﺎﻧﻮ ﻭ ﻭﺍﺭ ﺗﺮ ﺍﻱ ﻫﻐﻪ ﻮﻙ ﺩﻱ ﭼﻪ ﺗﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻭﻱ
ﻭﻳﻨﻲ ﺍﻭﻲ ﺎﻲ ﻜﻪ ﺋﯥ ﺑﻮ ﺗﺮ ﭼﻪ ﺩﻱ ﺯﻟﻔﻲ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻭﺭﻳ ﻛﻱ
ﺩ ﻫﻐﻮ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﻭﺍړﻩ ﭘﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﻭﻱ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺖ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﭘﻪ ﺳﻴﻼﺏ ﻭﻱ
ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺋﯥ ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﻭﻱ ﻫﻐﻪ ﻣﻠﻚ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻛﻲ ﺳﻴﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﺩ ﺑﺎﺭ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﺩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻟﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺑﯥ ﺧﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻪ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻭﻱ ﺧﺘﻠﻲ
ﺩ ﻫﻐﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﭘﻪ ﻃﻮﺭ ﺑﻪ ﻛﺒﺎﺏ ﻭﻱ ﻟﻜﻪ ﻮﻙ ﭼﻪ ﻛﻭﻱ ﺋﯥ ﭘﻪ ﮐﺮﻫ ﻛﻲ
ﭼﻪ ﻧﺨﻞ ﻭ ﺯﺭﺍﻋﺖ ﭘﻪ ﺋﯥ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻭﻱ ﺷﻲ ﻧﺰﻭﻝ ﭘﺮﯤ ﺑﺎﺭﺍﻧﻮﻧﻪ ﻛﻠﻪ ﺑﻪ ﻻ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﭼﺮﻱ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﭘﻪ ﻋﻤﺮ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻭﻱ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩ ﺍﻭﺑﻮ ﻛﺎﻧﺪﻱ
۱٥۰
ﻫﻤﺮﻩ ﻏﻮږ ﺋﯥ ﻧﻪ ﭘﻪ ﭼﻨﮓ ﻧﻪ ﭘﻪ ﺭﺑﺎﺏ ﻭﻱ ﻟﻜﻪ ﺗﻞ ﭼﻪ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺯﻭږ ﺩ ﺍﻭﺑﻮ ﻏﻮږ ﻭﻱ
ﻻ ﮔﺮﻣﻲ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﻲ ﺩ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭﻱ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﻭﺭﻱ
ﺩ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﻪ ﻴﺮ ﮔﻤﺎﻥ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻣﺎﻫﺘﺎﺏ ﻭﻱ ﺩﻫﺸﺘﻪ ﻟﻪ ﺧﺸﻜ ﺩ ﻭ ﮔﺮﻣ ﺩ
ﻟﺮﮔﻲ ﻟﻮﻲ ﺋﯥ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﭘﻪ ﻣﻨﺠﻼﺏ ﻭﻱ ﻧﻪ ﻗﻴﻤﺘ ډﻳﺮﻱ ډﻳﺮﻱ ﻟﻪ ﺍﻭﺑﻮ ﺩ
ﻛﻪ ﺍﻭﺑﻪ ﺋﯥ ﮔﻱ ﻭډﻱ ﭘﻪ ﭘﻴﺸﺎﺏ ﻭﻱ ﻓﺮﻕ ﺩ ﭘﺎﻛﻮ ﺩ ﻧﺎﭘﺎﻛﻮ ﺍﻭﺑﻮ ﻧﻪ ﻛﻱ
ﻛﻪ ﺳﺎﻛﻦ ﺩ ﺧﺎﻧﻘﺎﻩ ﺍﻭ ﺩ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﻭﻱ ﺩ ﺍﻭﺑﻮ ﭘﻪ ﻏﻼ ﭼﻪ ﻭﺭ ﺷﻲ ﻧﻪ ﺟﺎﺭ ﻭﻭﺯﻱ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻻﺱ ﺋﯥ ﻭﺭﻗﻮﻧﻪ ﺩ ﻛﺘﺎﺏ ﻭﻱ ﺩ ﺍﻭﺑﻮ ﭘﻪ ﻭﻳﺶ ﭼﻪ ﻭﺭﺷﻲ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻛﻮټ ﺍﻭﺑﻮ ﺋﯥ ﻋﻴﻦ ﺩ ﺣﺞ ﺛﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﺩ ﺍﻭﺑﻮ ﺛﻮﺍﺏ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻛﻴﻱ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ
ﻛﻪ ﺋﯥ ﺳﭙﻪ ﻭ ﻭﺭځ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺳﺤﺎﺏ ﻭﻱ ﺩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﻣﻴﺪ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻛﻴﻱ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯨﻪ
ﭼﻪ ﺍﻭﺑﻪ ﭘﻪ ﻛﻲ ﻧﺎﻳﺎﺑﻲ ﺗﺮ ﮔﻼﺏ ﻭﻱ ﭘﻠﻴﺘﻲ ﺑﻪ ﺋﯥ ﻟﻪ ﺗﻨﻪ ﻪ ﺭﻧﮓ ﺩﺭﻭﻣﻲ
ﭼﻪ ﻳﻮ ﺎﻜﻲ ﭘﺮﯤ ﮔﻮﻫﺮ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻧﺎﻳﺎﺏ ﻭﻱ ﻫﻴ ﺋﯥ ﻣﻪ ﭘﻮﺘﻪ ﻟﻪ ﻏﺴﻠﻪ ﻟﻪ ﺍﻭﺩﺳﻪ
ﻭﻱ ﺗﺮﺍﺏ ﭘﻪ ږﻳﺮﻩ ﺳﭙﻴﺮﻩ ﺋﯥ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻴﻤﻤﻪ ډﻳﺮﻩ ډﻳﺮﻩ ﺩ ﺳﺒﺐ ﭘﻪ
ﻫﻐﻪ ﺧﻠﻖ ﭼﻪ ﺑﯥ ﺁﺏ ﻭﻱ ﺧﻮ ﺑﯥ ﺁﺏ ﻭﻱ ﺩ ﻟﻠﻤﻲ ﺳﻯ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻛﻲ ﻭﻱ ﺁﺏ ﭼﺮﻱ
ﻫﻐﻪ ﻛﻠﻲ ﭼﻪ ﺩ ﺑﻞ ﻛﻠﻲ ﭘﺎﯾﻨﺎﺏ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺁﺑ ﻛﻲ ﻻ ﻫﻢ ﻭﻱ ﺧﻮﻧﻪ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ
ﺩ ﭘﺎﯾﻨﺎﺏ ﺳﻱ ﻛﻪ ﺯﻭﻱ ﻫﻢ ﺩ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻭﻱ ﻳﻮ ﺑﻪ ﻧﻲ ﺳﻲ ﻫﻴ ﺑﺮﻱ ﻟﻪ ﺳﺮﻱ ﻭﺭﺧﻪ
ﺗﻞ ﺗﺮ ﺗﻠﻪ ﺋﯥ ﺩ ﺑﻞ ﻻﻧﺪﻱ ﺣﺴﺎﺏ ﻭﻱ ﻣﻮﻣﻲ ﻛﻠﻪ ﻋﺰﻳﺰﺍﻧﻮ ﻟﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺳﻢ
ﻟﻜﻪ ﻣﺎﺭ ﭘﻪ ﻣﻼ ﻭﻫﻠﻲ ﭘﻴﭻ ﻭ ﺗﺎﺏ ﻭﻱ ﺻﺒﺮ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﻭﻳﻞ ﺑﺪ ﺩ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻪ
ﻻﺱ ﺗﻟﻲ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺷﺮﻡ ﺑﻪ ﻃﻨﺎﺏ ﻭﻱ ﻧﻪ ﺋﯥ ﻣﺮﮒ ﻧﻪ ﺋﯥ ﻗﺘﻨﻪ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﻛﻴﻱ
ﻭﻱ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﺑﺪۍ ﻟﻪ ﺋﯥ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺯﻳﺴﺖ ﻳﺎ ﺋﯥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﭘﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﺷﻲ
ﻫﻐﻪ ﺩﻡ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻋﺘﺎﺏ ﻭﻱ ﻛﻪ ﻳﻮﻩ ﺑﺪﻩ ﻭﻳﻨﺎ ﺋﯥ ﻟﻪ ﺧﻮﻟﯥ ﻭﻭﺯﻱ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻋﻤﺮ ﻧﻪ ﺩ ﺳﻮﺍﻝ ﻧﻪ ﺩ ﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﻫﺴﻲ ﺷﺎﻥ ﺳﻱ ﺗﻴﺮﻱ ﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﻛﻱ
ﺍﻭ ﭘﻪ ﺍﺻﻞ ﺑﻪ ﻣﻮﭼﻲ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻗﺼﺎﺏ ﻭﻱ ﺷﻲ ﭘﺘﺎﻧﻪ ﻭ ﭼﺮﻳﻜﺎﺭ ﺋﯥ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻛﻲ ﺋﯥ ﻧﻪ ﺷﺮﻡ ﻧﻪ ﺣﺠﺎﺏ ﻭﻱ ﻛﻱ ﻧﻪ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻭﺭ ﺍﺛﺮ ﻭﻳﻞ ﻣﻼﻳﻢ
ﺗﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻛﯤ ﭼﻪ ﺳﻯ ﺩﻱ ﺩﻱ ﺩﻭﺍﺏ ﻭﻱ ﻟﻜﻪ ﺩﻳﻮ ﻭﻱ ﺩ ﺳﻳﻮ ﭘﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺷﻲ
ﻫﺴﻲ ﻣﺴﺖ ﺩ ﺟﺎﻫﻠ ﭘﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻫﻴ ﺭﻧﮓ ﻟﻪ ﺑﺪﻩ ﺧﻮﻳﻪ ﻧﻪ ﺟﺎﺭ ﻭﻭﺯﻱ
ﺗﺮﻭ ﺧﻼﺻﻲ ﺑﻪ ﺋﯥ ﻟﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﻪ ﻛﻮﻡ ﺑﺎﺏ ﻭﻱ ﭼﻪ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﺩ ﻫﺴﻲ ﺧﺮﺳﻮ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻛﻴﻮﺯﻱ
ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﺯﻕ ﺩ ﭼﺎ ﭘﻪ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻭﻱ ﻫﺴﻲ ﺭﺯﻕ ﺩﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻫﻴﺠﺎ ﻟﺮﻩ ﻭﺭ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﭼﻪ ﻧﻮﻛﺮ ﺩ ﻳﻮﻩ ﺗﻮﺭ ﻛﺎﻓﺮ ﻛﻼﺏ ﻭﻱ ﺩﻱ ﻪ ﻫﻐﻪ ﺯﻣﻴﻨﺪﺍﺭﻭ ﻫﺴﻲ ﺩﺍ ﺗﺮ
ﻫﻐﻪ ﺑﺮﻳﺩﻩ ﭼﻪ ﻻ ﻧﻮﻡ ﺋﯥ ﺩ ﻧﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﺩﻩ ﻪ ﻟﺮﻩ ﻭﺭ ﺳﭙﻲ ﻳﻮﻩ ﺩ ﻧﻮﻛﺮﻱ
ﻛﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﺋﯥ ﻟﻪ ﺟﻬﺎﻧﻪ ﭘﻪ ﺷﺘﺎﺏ ﻭﻱ ﺩ ﺧﺸﻜ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻗﻮﻡ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺧﻮښ ﺩﻱ
۱٥۱
ﭼﻪ ﻓﺘﻨﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻭﺩﻩ ﺷﻲ ډﻳﺮ ﺛﻮﺍﺏ ﻭﻱ ﺗﻞ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺧﻮﺍﺏ ﻭﻱ
ﻧﻮﺭ ﺩ ﺣﺴﻦ ﭘﻪ ﺣﺠﺎﺏ ﻛﻲ ﺑﯥ ﺣﺠﺎﺏ ﻭﻱ ﻛﻲ ﺗﺠﻠﻲ ﻛﺎ ﻟﻜﻪ ﻣﻲ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﺎ
ﺯﻩ ﻫﻢ ډﻳﺮ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺭﺍﺿﻲ ﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﺎﺏ ﻭﻱ ﺻﺒﺮ ﺩ ﭘ ﻟﻮﻟﻮﻱ ﺗﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺗﻪ
ﭼﻪ ﮊړﺍ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺩ ﻣﺦ ﺁﺏ ﻭﻱ ﮊﺍړﻡ ﭘﺴﻲ ﺗﺮﻛﻮ ﭘﻪ ﺳﺒﺐ ﺩﺍ ﭘﻪ ﺯﻩ
ﻮﻙ ﭼﻪ ﻧﻪ ﮊﺍړﻱ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﭘﺴﻰ ﻛﺬﺍﺏ ﻭﻱ ﻛﻪ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﻭﻱ ﻫﻢ ﺩﺍ ﻫﻤﺮﻩ ﺧﻮ ﭘﻮﻫﻴﻯ
ﭼﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺩ ﺟﻮﻱ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻟﻜﻪ ﺣﺒﺎﺏ ﻭﻱ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺳﺒﺐ ﺷﻮﯤ ﭘﺎﻛﻲ
ﻛﻪ ﺧﺘﻠﻲ ﺩ ﺣﺒﺎﺏ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺳﻴﻼﺏ ﻭﻱ ﻟﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﺧﻮﻧﻲ ﺑﻪ ﻪ ﻭړﻱ ﭼﻪ ﻪ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺗﺸﻪ ﮔﻴﻩ ﺻﺒﺮ ﺩ ﺭﺑﺎﺏ ﻭﻱ ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺋﯥ ﺩ ﻧﻐﻤﯥ ﺍﺛﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻪ
ﻟﻜﻪ ﻣﺎﺭ ﺩ ﮔﻨﺞ ﺩ ﭘﺎﺳﻪ ﭘﻴﭻ ﻭ ﺗﺎﺏ ﻭﻱ ﻧﺸﺘﻪ ﺑﻬﺮﻩ ﻧﻘﺪﻩ ﺧﭙﻠﻪ ﻟﻪ ﺣﺮﻳﺺ ﺩ
ﻟﻜﻪ ﭘﺎﻲ ﺩ ﺧﺰﺍﻥ ﭘﻪ ﭘﻪ ﺭﻛﺎﺏ ﻭﻱ ﻛﺎ ﻧﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ ﺗﻌﻠﻘﺎﺕ ﻛﺎﻣﻼﻥ
ﻭﻱ ﺧﺮﺍﺏ ﻭﺍړﻩ ﻛﻞ ﺩﻫﺮ ﺩ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻏﻔﻠﺖ ﻫﻴ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ
ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺩ ﻏﻤﻮﻧﻮ ﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻭﻱ ﭼﻪ ﺎﺩﻱ ﻏﻮﺍړﻱ ﺑﯥ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺑﯥ ﺣﺴﺎﺑﻪ
ﭘﻪ ﻫﺴﺘ ﺍﻭ ﭘﻪ ﻧﻴﺴﺘ ﻛﻲ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﻭﻱ ﺩ ﻫﻐﻮ ﭼﻪ ﺒﻠﻪ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺩ ﭼﺎ ﻣﻘﺎﻡ ﭘﻪ ﺭﻧ ﻭ ﭘﻪ ﺭﺍﺣﺖ ﻭﻱ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺩﻩ ﺗﺮ ﻫﻐﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﭘﻪ ﻫﻮﺭ ﺗﻪ
ﻭﺍړﻩ ﻋﺸﻖ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻭﻱ ﻛﻪ ﻭﺻﻠﺖ ﻭﻱ ﻪ ﺩ ﺍﻭﺭ ﭘﻪ ﻟﻨﺒﻮ ﺳﻮﻱ ﻪ ﺩ ﻋﺸﻖ
ﻧﺎﺳﺖ ﻭﻻړ ﺋﯥ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭﻱ ﭼﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﻭ ﻣﺪﻋﺎ ﺩ ﺳﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺷﻲ
ﭼﺎ ﭼﻪ ﻛﻱ ﺩ ﻣﻜﯥ ﭘﻪ ﻟﻮﺭﻱ ﻧﻴﺖ ﻭﻱ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺩﻭﻩ ﻗﺪﻣﻪ ﻭﻣﺮﻱ ﻫﻢ ﺣﺎﺟﻲ ﺷﻲ
ﺩﺍ ﺋﯥ ﻭﺍړﻩ ﭘﻪ ﻣﻌﻨﲐ ﻛﻲ ﻭﻻﻳﺖ ﻭﻱ ﻛﺎ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﺩ ﻭﻱ ﭘﻴﺮ ﭼﻪ ﻮﻙ ﻫﻐﻪ
ﻭ ﻓﻬﻴﻢ ﻭﺗﻪ ﻛﻢ ﻓﻬﻤﻪ ﺑﯥ ﻋﺰﺕ ﻭﻱ ﻛﻪ ﺩ ﺯﺭﻭ ﭘﻪ ﺗﺨﺖ ﻛﻴﻨﻲ ﻏﺰﺍ ﻭﺷﻮﻩ
ﻫﻐﻪ ﺩﻡ ﭼﻪ ﻟﻪ ﺟﻬﺎﻧﻪ ﭘﻪ ﺭﺣﻠﺖ ﻭﻱ ﺷﻲ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻭﺍړﻩ ﺳﻱ ﭘﻪ ﺯﺭ ﺧﺎﻭﺭﻱ
ﻫﻮﻴﺎﺭﻱ ﺗﺮ ﺣﺪ ﭘﻪ ﻫﻮﺭﺗﻪ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻭﻱ ﺩ ﺩﺍﻧﺎ ﺍﻭ ﺩ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺗﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﻳﻮ ﺣﺪ ﺩﻱ
ﺩ ﻫﺮ ﭼﺎ ﭘﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻛﻲ ﺣﺮﻣﺖ ﻭﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﺣﺪﻩ ﺧﭙﻠﻪ ﻟﻪ ﺗﺠﺎﻭﺯ
ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺳﺮﻩ ﺩﻱ ﻏﻢ ﺩ ﺁﺧﺮﺕ ﻭﻱ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﻏﻤﻮﻧﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻮﺭ
ﺗﺮﻭ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ ﭘﻪ ﻛﻲ ﻨﮕﻪ ﺩ ﭼﺎ ﺎﺩ ﻭﻱ ﺩ ﻫﻐﯥ ﺑﻨﺎ ﭼﻪ ﻧﻮﻡ ﻣﺤﻨﺖ ﺁﺑﺎﺩ ﻭﻱ
ﻫﺮ ﻣﺮﻏﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻗﻔﺲ ﻛﻲ ﺩ ﺻﻴﺎﺩ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺧﻮﺍړﻩ ﺍﻭ ﭘﻪ ﻮ ﻛﻠﻪ ﻭﻳﻨﻲ ﻧﻴﺴﻲ
ﻭﻱ ﻣﻌﺘﺎﺩ ﺋﯥ ﻧﻌﻤﺘﻮﻧﻪ ﺭﻧﮕﻪ ﺳﻞ ﻛﻪ ﺩ ﺭﻧﻮﺭ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﻛﻲ ﻛﻠﻪ ﻣﺰﻩ ﻛﺎﻧﺪﻱ
ﻫﻐﻪ ﻫﺮ ﭼﺮﺗﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﻭﻱ ﭼﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﻭﻱ ﻭﻱ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﭼﺮﺗﻪ ﻫﺮ ﻭﻟﺮﻩ ﺑﺴﺘﻪ ﭘﺎﻱ
۱٥۲
ﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﺩﺍﺩ ﻭﻱ ﻛﻪ ﺑﻴﺪﺍﺩ ﻭﻱ ﻋﺸﻖ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺍﻭ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﻳﻜﺮﻧﮓ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﭘﺴﻲ ﺑﯥ ﺑﻴﺨﻪ ﺑﯥ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻭﻱ ﺩ ﺎﺩۍ ﻧﻪ ﻫﻐﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﻭﻱ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﻧﺎﺑﻮﺩﻩ ﭘﻪ ﺋﯥ ﺩﻧﻴﺎ ﭼﻪ ﻛﻲ ﻣﻌﻨﲐ ﭘﻪ ﺷﻲ ﺑﺎﻟﻪ ﻫﻐﻪ ﺑﻮﺩﻧﻲ
ﻛﻪ ﺗﺮ ﻻﻧﺪﯤ ﺋﯥ ﺳﻞ ﺳﺘﻨﻲ ﺩ ﻓﻮﻻﺩ ﻭﻱ ﻋﻤﺎﺭﺗﻮﻧﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ ﺩﻱ ﻧﻘﺼﺎﻧﻲ
ﻭﻱ ﻳﺎﺩ ﭼﺎ ﺩ ﻛﻠﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﻪ ﻮﻙ ﭘﻮﻫﻴﻱ ﺧﻀﻮﺭ ﺩﻡ ﺩﻱ
ﻧﻪ ﯥ ﭼﺎ ﺨﻪ ﺍﺳﺘﻮﮔﻨﻪ ﻧﻪ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻭﻱ ﺑﻬﻴﻱ ﻫﺴﻲ ﺳﻴﻼﺏ ﻟﻜﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺍ
ﻭﻱ ﺍﺭﺷﺎﺩ ﺑﯥ ﺍﺷﺎﺭﺗﻪ ﻟﻪ ﻣﺮﺷﺪ ﺩ ﻛﻲ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﻟﺮﻱ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻛﺎﻣﻠﻪ ﭼﻪ
ﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻮﻭﻧﻪ ﺩ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻭﻱ ﻭ ﻫﻐﻮ ﺗﻪ ﭼﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﻭﻮﺩ
ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻟﻪ ﺟﺪﺍﻳ ﻧﻪ ﭘﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻭﻱ ډﻳﺮ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻭﺭ ﺨﻪ ﺑﻴﻞ ﺷﻮ ﻭ ﻫﻴ ﮔﺮﻡ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺩﺭﺳﺖ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻮ ﻭﺑﻠﻪ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻭﻱ
ﻛﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻗﺴﻢ ﻭ ﭘﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻭﻱ ﺯﻩ ﺑﻪ ﻭﺧﻮﺭﻣﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺑﺎﺏ ﻫﺰﺍﺭ ﻗﺴﻤﻪ
ﻛﻪ ﺩﻱ ﻭﺭﻭﺭ ﻛﻪ ﺩﻱ ﻋﺰﻳﺰ ﻛﻪ ﺩﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻭﻱ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻭړﺍﻧﺪﻱ ﺗﺮ ﺗﺎ ﺩﺭﻭﻣﻲ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻭﺭﺳﺘﻮ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﺗﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﻮﺭﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻭﻱ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺗﺮ ﭘﻮ ﻻﻧﺪﻱ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﻛﺎ
ﻛﻪ ﺋﯥ ډﻛﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮ ﭘﻪ ﻗﻨﺪ ﻭﻱ ﺧﺎﻭﺭﻭ ﭘﻪ ﮔﻪ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﻫﺴﻲ ﺋﯥ ﻫﻢ
ﭘﺲ ﻟﻪ ﻣﺮﮔﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻭﺍړﻩ ﭘﻪ ﺑﻨﺪ ﻭﻱ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ ﻛﻲ ﻛﻤﻨﺪ ﻭﻱ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻏﺎړﻩ ﺋﯥ ﻭ ﺣﻖ ﺗﻪ ﺍﻳﯥ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﭘﻪ ﺁﻳﺖ ﻭ ﭘﻪ ﺣﺪﻳﺚ ﻛﻲ ﺑﻪ ﺮﮔﻨﺪ ﻭﻱ ﺩﺍ ﭼﻪ ﺯﻩ ﻭ ﺗﺎ ﺗﻪ ﻭﺍﻳﻤﻪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻛﺎ
ﺗﺮﻭ ﻤﺎ ﻭﻳﻞ ﺑﻪ ﻪ ﺩﺭ ﻟﺮﻩ ﭘﻨﺪ ﻭﻱ ﺁﻳﺎﺗﻮﻧﻮ ﭘﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻛﻮﯤ ﻧﻪ ﭼﻪ ﺗﻪ
ﻫﺮ ﻛﻼﻡ ﭼﻪ ﺩﻟﭙﺬﻳﺮ ﻭ ﺩﻝ ﭘﺴﻨﺪ ﻭﻱ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻪ ﺩ ﻣﻨﻜﺮ ﭘﻪ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻪ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﺑﯥ ﻣﻠﻜﻪ ﺑﯥ ﺣﺸﻤﺘﻪ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﻭﻱ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﮔﻨﺞ ﺩ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻭ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻭﺭﻛﯤ
ﻭﺍړﻩ ﺳﻬﻞ ﺩﻱ ﻛﻪ ﻳﺎﺭ ﺭﺍ ﺳﺮﻩ ﻳﺎﺭ ﻭﻱ ﻛﻪ ﺩ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﺩﻧﻴﺎ ﻏﻢ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺑﺎﺭ ﻭﻱ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻗﻄﻊ ﻣﻲ ﺩﺍ ﻳﻮ ﺻﻮﺭﺕ ﻫﺰﺍﺭ ﻭﻱ ﻫﺰﺍﺭ ﻭﺍﺭ ﺑﻪ ﺋﯥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺗﺮ ﻧﺎﻣﻪ ﺎﺭ ﻛﻡ
ﭼﻪ ﺩ ﺧﭙﻞ ﺮ ﺩﺍﻏﻮﻧﻪ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻭﻱ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺩ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﭘﻪ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻫﻐﻪ
ﻛﻠﻪ ﺑﻞ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﻲ ﻣﺸﻜﻞ ﻛﺎﺭ ﻭﻱ ﻣﺸﻜﻞ ﻛﺎﺭ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﭼﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻛ
ﻭﻱ ﻻﺭ ﻛﻠﻪ ﺗﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﻮ ﻭ ﻫﻐﻮ ﺩ ﻮ ﺋﯥ ﺍﻭﻲ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻻﺭﻱ ﺭﻭﻏﻲ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﻭﻱ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﭘﻪ ﻛﻠﻮﻧﻪ ﺭﻧﮕﻪ ﺩﺍ ﻛﻠﻪ ﺗﻪ ﭼﻪ ﮔﻞ ﻤﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺷﻜﻞ ﻏﻮﺍړﯤ
ﻫﻐﻪ ﺭﺧﺖ ﭼﻪ ﺩ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﭘﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻭﻯ ﻧﻪ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺷﻲ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻛﻲ ﻧﻪ ﭘﻪ ﻬﺮ
۱٥۳
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻫﺮﻩ ﺧﻮﺍ ﺧﻮﺑﺎﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭﻱ ﺯﻩ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻴﺮ ﻣﺦ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﻢ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ
ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻟ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭﻱ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻄﺮ ﭘﻪ ډﻳﺮ ﻭ ﭘﻪ ﻟ ﻧﻪ ﻭﻱ
ﻛﻪ ﻤﺎ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺩ ﭼﺎ ﻳﺎﺭ ﻭﻱ ﺷﺘﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﺧﻮﺑﺎﻥ ﻭﻟﻲ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺩﻱ
ﻳﺎﺭ ﺑﻪ ﺎﻥ ﺗﺮ ﻳﺎﺭ ﻭړﻧﺒﻲ ﻛﺎ ﻛﻪ ﺋﯥ ﻭﺍﺭ ﻭﻱ ﻣﺮﮒ ﻟﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﺳﺮﻩ ﻭﺍﺭ ﻧﻪ ﻛﺎ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ
ﭼﻪ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻫﺮ ﻟﻮﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭﻱ ﻟﻪ ﻫﻐﻮ ﺳﺮﻩ ﺑﻪ ﻪ ﻓﻜﺮ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﺗﻮﺭﻱ ﺁﺷﺎﻧﺎﺋ ﺋﯥ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﻭﻱ ﻭﻱ ﻫﻐﻪ ﻫﻢ ﻭﻳﺸﺘﻠﻲ ﭘﺴﻲ ﺁﺷﻨﺎ ﭼﻪ
ﻛﻪ ﺑﯥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻲ ﻳﺎ ﺻﺒﺮ ﻳﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﻭﻱ ﺻﺒﻮﺭﻱ ﺍﻭ ﻗﺮﺍﺭﻱ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺯﻭﻡ ﺷﻲ
ﺑﯥ ﻣﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﻭﻱ ﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻭﻱ ﻫﺮ ﮊﻭﻧﺪﻭﻥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻭﺻﻞ ﺎﻳﺴﺘﻪ ﻭﻱ
ﻭﻱ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺗﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﻭ ﺍﻭﺭ ﻫﻐﻪ ﻛﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﺍﻭﺭ ﭘﻪ ﻳﺎﺭ ﺑﻠﻴﻱ
ﻛﻪ ﺯﺭﻩ ﺑﻪ ﻤﺎ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﺗﺎ ﺁﺯﺍﺭ ﻭﻱ ﭘﻪ ﻳﺎﺭۍ ﻛﻲ ﺁﺯﺍﺭ ﻧﺸﺘﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻓﻜﺮ ﻳﺎ ﺩ ﺳﺮ ﻳﺎ ﺩ ﺩﺳﺘﺎﺭ ﻭﻱ ﺑﻮﻳﻪ ﻭﻳﻠﻲ ﻣﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻪ ﻫﻐﻮ ﻭ
ﻭﻟﻲ ﻧﻪ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﺯﻧﺎﺭ ﺩﺍﺭ ﻭﻱ ﺎﻱ ﺋﯥ ﺍﻭﺭ ﺷﻲ ﭼﻪ ﺯﻧﺎﺭ ﺋﯥ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻏﺎړﻩ
ﺩﻏﻪ ﺍﻭﺭ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺭﺘﻴﺎ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻭﻱ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﺯﻧﺎﺭ ﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﺳﻮﻲ
ﭼﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺩﻳﺎﺭ ﻭﻱ ﻫﻐﻪ ﺟﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻟﻴﻠﯥ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺭﺳﻮﺍ ﺷﻲ
ﺳﺘﺎ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﺩﻱ ﺍﻏﻴﺎﺭ ﻫﻢ ﻤﺎ ﻳﺎﺭ ﻭﻱ ﻛﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻴﻨﻪ ﭘﻪ ﺍﻏﻴﺎﺭ ﻭﻱ
ﻟﻪ ﻳﻮﻩ ﻣﺨﻪ ﺋﯥ ﺳﻞ ﻣﺨﻪ ﭘﻜﺎﺭ ﻭﻱ ﻫﺮ ﺳﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻳﻮ ﻣﺦ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﻴﻦ ﻭﻱ
ﺧﻮﺍﻩ ﻣﺨﻮﺍﻩ ﺑﻪ ﺩ ﺩﺭﺑﺎﻧﻮ ﻣﻨﺖ ﺑﺎﺭ ﻭﻱ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻧﻮ ﺩ ﻧﻮﻛﺮﻱ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﭼﻪ ﻫﺮ
ﺩﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻟﻪ ﮔﻠﻪ ﺳﺮﻩ ﺧﺎﺭ ﻭﻱ ﻛﻡ ﻣﺎﻪ ﺯﻩ ﺭﻗﻴﺒﺎﻧﻮ ﻟﻪ ﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﻪ
ﻛﻠﻪ ﻭﻱ ﭼﻪ ﺩ ﺑﻠﺒﻞ ﻭ ﮔﻞ ﺗﻪ ﻻﺭ ﻭﻱ ﻮ ﺳﻞ ﺧﺎﺭﻩ ﺋﯥ ﺧ ﻧﻪ ﺷﻲ ﭘﻪ ﻮ ﻛﻲ
ﻫﺮ ﺻﻮﻓﻲ ﭼﻪ ﺩ ﺳﺮﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭ ﻭﻱ ﺳﺠﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺩ ﺳﺎﻗﻲ ﺩ ﻻﺭﻱ ﻓﺮﺵ ﻛﺎ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻗﻄﻊ ﺍﻓﻼﻃﻮﻥ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻫﻮﻴﺎﺭ ﻭﻱ ﺷﻲ ﻟﻴﻮﻧﻲ ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻘ ﺩ ﺟﺬﺑﻪ ﭘﻪ
ﻫﺮ ﺳﻯ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻣﺨﻪ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺭ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺑﻪ ﻫﻴ ﻣﻼﻣﺖ ﻧﻪ ﻛﺎ
ﭼﻪ ﻗﺪﻡ ﺩﻱ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻤﺎ ﭘﻪ ﺳﺮ ﻭﻱ ﻛﺎﺷﻜﻲ ﺯﻩ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺍﻳﺮﯤ ﺩ ﺳﺘﺎ ﺩ ﺩﺭ ﻭﻱ
ﻧﻮﺭ ﻣﻲ ﻣﻮﺧﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻏﺸﻴﻮ ﭘﻪ ﺮ ﻭﻱ ﺧﻮ ﻳﻮ ﻠﻪ ﻤﺎ ﺳﺘﺎ ﻭ ﺑﻠﻪ ﻣﺦ ﺷﻮﻱ
ﺧﻮ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻳﻮ ﻧﻈﺮ ﻭﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻦ ﻣﻲ ﺩ ﺭﻧﻮﺭ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺍﻭړﻩ ﻭﻱ
ﻛﻪ ﺩ ﺗﺮﻛﻮ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﭘﻪ ﺳﻴﻢ ﻭ ﺯﺭ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺯﻳ ﺭﻧﻚ ﭘﻪ ﺳﭙﻴﻨﻮ ﺍﻭﻮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﺎ ﻣﻮﻧﺪ
۱٥٤
ﻛﻪ ﺩ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﺩﻟﺒﺮۍ ﻧﻪ ﻮﻙ ﺧﺒﺮ ﻭﻱ ﺷﻪ ﻭﺍﻳﻪ ﻟﺮﻩ ﻪ ﻣﺎ ﭘﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﻣﺖ
ﻭﻱ ﺑﺸﺮ ﭼﻪ ﻭﺍﻳﻲ ﻭﺍړﻩ ﺑﻪ ﻣﻼﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻛﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻋﺸﻖ ﺷﻲ ﻭﺭ ﺮﮔﻨﺪﻩ
ﻛﻪ ﺗﻪ ﻣﺎ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺑﻴﺪﻝ ﻭ ﺯﻩ ﺩﻟﺒﺮ ﻭﻱ ﺷﻮﻩ ﻜﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﻫﻠﻪ ﻤﺎ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﻪ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻣﺦ ﻣﻲ ﺩ ﺗﻴﺮﻭ ﺗﻮﺭﻭ ﭘﺮﻫﺮ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺧﻮﻧﺒﺎﺭ ﺑﻪ ﻤﺎ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻏﻮﻧﺪﻳﻲ ﻧﻪ ﻭﻩ
ﻻ ﺑﻪ ﻪ ﻭ ﻛﻪ ﺩﻱ ﺣﺎﻝ ﺗﺮ ﺩﺍ ﺑﺘﺮ ﻭﻱ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺩﺭﺩ ﻛﻲ ﻃﺒﻴﺐ ﻭﺍﻳﻲ ﻭ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺗﻪ
ﺑﻴﺎ ﻤﺎ ﭘﻪ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺧﺎﻭﺭﻱ ﺍﻳﺮﯤ ﺷﻮﯤ ډﻳﺮﻱ ﺧﻮﻟﯥ ﻤﺎ ﭘﻪ ﻳﺎﺩ ﺷﻜﺮ ﺧﻮﺭﯤ ﺷﻮﯤ
ﻫﺰﺍﺭ ﺎﻜﻲ ﺩ ﺷﻤﺸﺎﺩ ﻭ ﭘﻪ ﺍﻳﺮﯤ ﺷﻮﯤ ﻻړﯤ ﻭﺳﻮﻟﻴﺪﯤ ﻭﻧﻰ ﭼﻨﺪﻮ ﺩ
ﺷﻮﯤ ﺍﺩﻳﺮﯤ ﮔﺮﺩﺷﻮﻧﻮ ﭘﻪ ﺍﻳﺎﻡ ﺩ ﭘﻪ ﻫﻐﻮ ﺯﻣﻜﻮ ﭼﻪ ﺭﻭﻏﻲ ﭘﺮﯤ ﻣﺎ ﻭﻱ
ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺗﻮﺭﻱ ﻫﻐﻪ ﻟﺮﻩ ﺗﻴﺮﯤ ﺷﻮﯤ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ ﭼﻪ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺩ ﺁﺷﺎﻧﺎﻳﻲ ﻛﺎ
ﭼﻪ ﻭ ﭼﺎ ﺗﻪ ﺋﯥ ﺩﻋﺎ ﭼﺎ ﺗﻪ ﻴﺮﯤ ﺷﻮﯤ ﺩﺍ ﻓﻠﻜﻪ ﭼﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻛ ﺩﺍ ﺋﯥ ﺧﻮﻱ ﺩﻱ
ﺷﻮﯤ ﻣﻨﺎﺭﯤ ﺳﺮﻭﻧﻮ ﺩ ﺗﻪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻭ ﻭﺍړﻩ ﺧﺘﻲ ﻣﺤﻠﻮﻧﻮ ﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﺩ
ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﻛﻲ ﺩﺭﺳﺖ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻭﺑﻪ ﺷﻮﻱ ﺷﻮﻱ ﻣﺮﻏﻪ ﻭﺍﻟﻮﺗﻲ ﻫﻮﺍ ﭘﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﺩ
ﺳﻱ ﺳﺨﺖ ﺩﻱ ﮔﻪ ﻳﻮ ﺍﺛﺮ ﭘﺮﯤ ﺷﻮﻱ ﻧﻪ ﻭ ﺯﺭ ﻛﺎﻟﻪ ﻫﻮﺱ ﻧﻪ ﻣﺮﻱ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ
ﭼﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺩ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﺧﻮﺍﺭﻱ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺷﻮﻱ ﺯړﻩ ﻛﻪ ﭼﺎﻭﺩﻱ ﻫﻢ ﻟﻪ ﺩﯤ ﻏﻢ ﺑﻪ ﻭﺟﺎﻭﺩ
ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﻟﻪ ﺁﻩ ړﻭﻧﺪ ﭘﻪ ﺗﻮﺭ ﻟﻴﻤﻪ ﺷﻮﻱ ﻛﻡ ﻧﻈﺮ ﭼﻪ ﺗﻪ ﻧﺎﻛﺩﻭ ﻭ ﺭﻗﻴﺐ ﺭ
ﻛﻪ ﺑﻴﻠﺘﻮﻥ ﺩ ﺩﻭﻩ ﻳﺎﺭﺍﻧﻮ ﻭﺑﻠﻪ ﻧﻪ ﺷﻮﻱ ﻫﻴ ﭘﻮﺭﻩ ﺑﻪ ﺩﻱ ﻧﻴﻤﮕﯤ ﻧﻪ ﺷﻲ ﺧﺪﺍﯨﻪ
ﭼﻪ ﻟ ﺯﻩ ﺩ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﺗﺮ ﻓﻬﻢ ﻪ ﺷﻮﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﺭﺿﺎ ﻟﺮﻩ ﭼﺎ ﻫﺴﻲ ﺗﻌﻮﻳﺬ ﻭﻛﯨﻴﻴﻮ ﻞ ﻳﺎﺭ
ﺩﻏﻪ ﭘﺴﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺷﻮﻟﻲ ﺑﻴﺎ ﻫﺎﻟﻪ ﺷﻮﻱ ﺩﻱ ﺩﺍ ﭼﻪ ﻭﻟﻴﺪﻱ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﭘﻪ
ﻧﻮﺭ ﻣﻲ ﻧﻮﻡ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻲ ﭘﺎﺗﻲ ﻧﻪ ﺷﻮﻱ ﻧﻮﻡ ﺋﯥ ﻳﻮ ﻞ ﺯﻣﺎ ﻭﺍﺧﻴﺴﺘﺊ ﺑﻪ ﮊﺑﻪ
ﺩﻏﻪ ﻫﺴﺘﻲ ﻳﻮ ﺯﻣﺎﻥ ﻤﺎ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺷﻮﻱ ﻟﻜﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﻋﻤﺮ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﻛﺎﺭ ﻛﺎ
ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﭼﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﻪ ﺷﻮﻱ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺧﺒﺮﻩ ﺣﻖ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻳﻢ
ﻋﻴﻦ ﺩ ﺗﻮﺭﻭ ﻟﻪ ﭘﺮﻫﺎﺭ ﺳﺮﻩ ﺳﻢ ﻭﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻣﺦ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺩ ﺍﻭﻮ ﻳﻮ ﺭﻗﻢ ﻭﻱ
ﺯﻩ ﭼﻪ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﻢ ﺗﻮﺭ ﺗﻢ ﻭﻱ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻮﺍﻥ ﻣﻲ ﺩ ﺳﭙﻮږﻣ ﺩ ﻧﻤﺮ ﻣﺸﺮﻕ ﺷﻲ
ﭼﻪ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺩ ﻳﺎﺭ ﺯﻟﻔﻲ ﺧﻢ ﺩﺭ ﺧﻢ ﻭﻱ ﺭﺳﻴﻱ ﭼﺎ ﺩ ﻛﻮﻝ ﭘﻮﺭﺗﻪ ﺳﺮ ﺩﻟﺘﻪ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺩ ﭘﺎﺳﻪ ﭘﺮﻭﺕ ﺩ ﭼﺎ ﻟﺮﻡ ﻭﻱ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻧﻴﺶ ﻭﻫﻠﻲ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻛﻭ ﻭﺭﻮ
ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﺩﻱ ﻭﻭﺯﻱ ﭼﻪ ﺋﯥ ﻏﻢ ﻭﻱ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﭼﻪ ﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻭﻱ ﻏﻮﻪ
۱٥٥
ﭼﻪ ﺩ ﺩﻭﺍړﻭ ﻫﻤﺪﻣﻲ ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﺩﻡ ﻭﻱ ﺑﻮﻳﻪ ﻫﺴﻲ ﻫﻤﺪﻣﻮ ﺩﻭﻭ ﺩ ﻫﻤﺪﻣﻲ
ﻣﻪ ﻛﻩ ﺧﺪﺍﻱ ﭼﻪ ﻮﻙ ﺑﯥ ﻳﺎﺭﻩ ﺧﻮښ ﺧﻮﺭﻡ ﻭﻱ ﻛﻪ ﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺎﺩﻱ ﻭﺭ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍﺷﻲ
ﻛﻪ ﻟﻴﺪﻟﻲ ﭼﺎ ﭘﻪ ﺳﻞ ﺭﻧﮕﻪ ﺳﺘﻢ ﻭﻱ ﻧﺸﺘﻪ ﭘﺎﺳﻪ ﺩ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﺩ ﺳﺘﻢ ﺑﻞ
ﺧﻮﺩ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﻳﺎﺭ ﺗﺮ ﻳﺎﺭﻩ ﭘﻮﺭﻱ ﮔﺮﻡ ﻭﻱ ﺩﺍ ﻗﻀﺎ ﻪ ﺗﺮ ﻗﺎﺿﻲ ﻣﻮﻗﻮﻓﻪ ﻧﻪ ﺩﻩ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻲ ﻣﻘﺪﻡ ﻭﻱ ﺩﻱ ﻻﺯﻡ ﻟﺮﻩ ﻫﻐﻮ ﭼﺮﻱ ﻫﺮ ﺭﺍﺣﺖ
ﻭﻱ ﺟﻢ ﺳﺮﻩ ﺟﺎﻣﻪ ﺩﻏﻪ ﻟﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﭼﻪ ﺧﻮﻧﺎﺏ ﺋﯥ ﺩ ﭼﺸﻤﺎﻧﻮ ﻣﻲ ﻧﺎﺏ ﺷﻲ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﺍﺻﻞ ﻛﻲ ﻋﺮﺏ ﻭﻱ ﻛﻪ ﻋﺠﻢ ﻭﻱ ﻫﻴ ﺣﺎﺟﺖ ﺩ ﻫﻨﺮ ﻧﺸﺘﻪ ﻭ ﺭﻗﻴﺐ ﺗﻪ
ﻭﻱ ﺧﺎﺗﻢ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻪ ﺑﯥ ﭘﻜﺎﺭ ﻪ ﻫﻨﺮ ﻣﻪ ﻏﻮﺍړﻩ ﻃﺎﻟﻊ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﻳﻪ ﻏﻮﺍړﻩ
ﻭﻱ ﺷﺒﻨﻢ ﺩ ﻗﺪﺭ ﭘﻪ ﮔﻞ ﺩ ﺗﺎﺯﮔﻲ ﺩﻩ ﮊړﺍ ﺩ ﺍﺟﺮ ﭘﻪ ﺧﻨﺪﺍ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ
ﺯﻩ ﭘﻪ ﺗﺎ ﺷﻴﺪﺍ ﻳﻢ ﻭﺍﻳﻪ ﺗﻪ ﭼﻪ ﻳﺎﺭ ﺩ ﺟﺎ ﻳﯥ ﺗﻪ ﭼﻪ ﻣﺎ ﺗﻪ ﻭﺍﺋﯥ ﭼﻪ ﭘﻪ ﭼﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺷﻴﺪﺍ ﻳﯥ
ﭼﺎ ﺯﺩﻩ ﻟﻜﻪ ﺗﺎ ﺯﺩﻩ ﻫﻤﺮﻩ ﻭﺍﻳﻪ ﭼﻪ ﻪ ﻭﺍﻳﯥ ﺯﻩ ﺑﻪ ﺗﺎ ﭘﻪ ﻛﻮﻣﻪ ﺯﻳﺮﻛ ﺷﻢ ﭘﻭﻟﻲ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﻟﻜﻪ ﻭﯤ ﻫﻢ ﻫﻐﻪ ﻫﺴﻲ ﻛﺒﺮﻳﺎ ﻳﯥ ﺯﻩ ﭼﻪ ﻛﺒﺮﺟﻦ ﻭﻡ ﻋﺎﺷﻘ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﺎﺕ ﻛﻩ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﻟﻪ ﺁﻫﻪ ﺑﯥ ﭘﺮﻭﺍ ﻳﯥ ﺎﻥ ﻛﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﻛﻲ ﻓﺎﻧﻲ ﻛﻣﻪ ﻪ ﺑﻪ ﻭﻛﻡ
ﻪ ﺩﻱ ﺣﺎﺻﻞ ﻫﻢ ﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻄﻠﻖ ﭘﻪ ﻣﺮﮒ ﻤﺎ ﻳﯥ ﻣﺮﮒ ﻣﻲ ﭘﻪ ﺗﺎ ﻭﻟﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺧﺘﺮ ﻛ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ
ﺯﻳﺎﺕ ﻟﻪ ﻣﺎ ﻧﻪ ﺧﻮښ ﺗﻪ ﺩ ﻗﺎﺿﻲ ﻫﻢ ﺩ ﻣﻼ ﻳﯥ ﻪ ﺷﻮ ﻛﻪ ﻳﻢ ﺯﻩ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﺎ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﺳﺘﺎ ﻛﻲ
ﺩﺍ ﻫﻢ ﺳﻬﻞ ﻛﺎﺭ ﺩﻱ ﻤﺎ ﻳﺎﺭﻩ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻳﯥ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻋﺸﻖ ﺗﺮ ﺗﻮﺭﻱ ﻛﻜﺮۍ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺎﺭ ﺷﻪ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﻣﺮﮒ ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﻫﻢ ﻫﺴﻲ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻳﯥ ﻳﯥ ﺷﻴﺮ ﻣﺎﺗﻮﻝ ﻭﺭﻣﻴﻩ ﭘﻪ ﻤﺎ ﺧﻮ
ﻪ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻤﺎ ﻭ ﻣﺮﮒ ﻭﺗﻪ ډﻳﺮ ډﻳﺮ ﻳﯥ ﻣﺮﮒ ﺧﻮ ﻭﻳﻨﻲ ﭼﻪ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺭﺍ ﭘﺴﯥ ﺩﻱ
ﺍﻭ ﻛﻪ ﻧﻦ ﻤﺎ ﻗﺼﺪﻩ ﭘﻪ ﺑﻞ ﭘﻴﺮ ﻳﯥ ﻛﺒﺮ ﻭ ﺧﻴﺎﻝ ﺧﻮ ﻻﻟﻪ ﺎﭘﻪ ﺳﺘﺎ ﻋﺎﺩﺕ ﻭ
ﺗﻪ ﭼﻪ ﺩﺍ ﺭﻧﮕﻪ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﻭﻛﻪ ﺩﻟﻴﺮ ﻳﯥ ﺩﺍ ﺑﯥ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻋﺎﻗﻼﻥ ﺑﻪ ﺷﻲ ﻛﻢ ﻋﻘﻞ
ﺯﻩ ﺑﻪ ﻪ ﻭﺍﻳﻢ ﭼﻪ ﺗﻪ ﺗﺮ ﺑﻼ ﺗﻴﺮ ﻳﯥ ﺳﺘﺎ ﺧﻮﻳﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﺎﻥ ﺮﮔﻨﺪ ﻛﺎ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻪ ﺭﻧﮓ ﺩﻱ ﺳﺘﺎ ﻳﻢ ﺩ ﭼﺎ ﭘﻪ ﻴﺮ ﻳﯥ ﻧﺸﻢ ﻛﻮﻟﻲ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺩﻱ ﺣﻴﺮﺗﻪ ﻟﻪ
ﻛﻪ ﺳﻞ ﻠﻪ ﭘﻪ ﺗﺮﺧﻪ ﻭﻳﻞ ﮔﻨﻫﻴﺮ ﻳﯥ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻟﺒﻮ ﺧﻮﻧﺪ ﻭﺍﺧﻴﺴﺖ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺷﻮﻡ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻧﻪ ﻛﺎ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺗﻪ ﻟﻪ ﺩﻟﻪ ﻫﻴﺮ ﻳﯥ ﺩ ﺟﻬﺎﻥ ﻜﻠﻲ ﻛﻪ ﻭﺍړﻩ ﺩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺷﻲ
ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﺫﺭﻩ ﺑﻪ ﮔﺮﻡ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﻮړ ﻳﯥ ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﺯﺭﻩ ﺑﻪ ﻭږﻱ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻮړ ﻳﯥ
ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﺲ ﻟﻪ ﻮﺍﻧ ﭘﺎﺋﯥ ﺧﻮ ﺑﻪ ﺯﻭړ ﻳﯥ ﻛﻪ ﻮﺍﻧﻲ ﻟﻪ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﻏﻮﺍړﯤ ﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻭﻣﺮﯤ
۱٥٦
ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮ ﻧﻪ ﻳﯥ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺗﻞ ﺗﺮ ﺗﻞ ﺟﻮړ ﻳﯥ ﺳﻱ ﻛﻠﻪ ﺧﻮ ﻳﺎ ﺟﻮړ ﻛﻠﻪ ﻧﺎﺟﻮړ ﻭﻱ
ﻛﻪ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻫﺮ ﻮ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﻭړ ﻳﯥ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺑﻪ ﺩﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺮﮔﻨﺪ ﻛﺎ
ﺗﻪ ﻣﺠﺬﻭﺏ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻣﻬﺮ ﻛﻲ ﻣﺮﻭړ ﻳﯥ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺩﻩ ﭼﺮﻱ ﺟﺬﺑﯥ ﺑﯥ ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﭼﻪ ﭘﻴﺮﻱ ﺩﺭﺑﺎﻧﺪﻱ ﺩﺭ ﺷﻲ ﺑﻴﺎ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﻳﯥ ﭘﻪ ﻮﺍﻧ ﻛﻲ ﺑﺪ ﺩﻣﺎﻏﻪ ﺑﺪ ﮔﻤﺎﻥ ﻳﯥ
ﭼﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺗﺮ ډﻳﺮﻩ ﮊﻭﯤ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻮﺍﻥ ﻳﯥ ﻛﻪ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺩﻱ ﺯړﻩ ﻪ ﻛﻴﻱ ﺩﺍ ﺧﻮ ﻧﺸﺘﻪ
ﻳﯥ ﺍﺭﻣﺎﻥ ﭘﻪ ﭼﺎﺭﻭ ﻫﻐﻮ ﺩ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﭼﻪ ﻫﺮ ﮔﺰ ﺩﻱ ﭘﻪ ﻻﺱ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻛﻴﻮﺗﻮﻧﻲ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﻫﺴﻲ ﺑﺎﻭﺭ ﻛﻩ ﭼﻪ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﻳﯥ ﭼﻪ ﺑﯥ ﺧﺪﺍﯨﻪ ﺯړﻩ ﺗﯤ ﭘﻪ ﻧﻮﺭ ﻪ ﭘﻮﺭﻱ
ﮔﻮﻳﺎ ﺗﻞ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﻳﯥ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺩﻱ ﻭ ﻫﻐﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻪ ﺷﺎ ﻛﻩ
ﻟﻜﻪ ﻴ ﭘﻪ ﻟﻮﺭ ﺩ ﺧﺎﻥ ﻭ ﺩ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻳﯥ ﻫﻤﺮﻩ ﺳﺮ ﺩﻱ ﻭ ﺧﭙﻞ ﺧﺪﺍﻱ ﻭﺗﻪ ﻴ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﻫﺮﻩ ﺷﭙﻪ ﭘﻪ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻣﻠﻚ ﭘﺴﻲ ﭘﺎﺳﺒﺎﻥ ﻳﯥ ﺭﻭﻮﻟﻲ ﺷﯥ ﻧﻪ ﻃﺎﻋﺖ ﭘﻪ ﺷﭙﻪ ﻳﻮﻩ
ﭘﻮﭺ ﮔﻮﻳ ﻟﺮﻩ ﺑﻠﺒﻞ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﮔﻮﻳﺎﻥ ﻳﯥ ﭘﻪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺩﻱ ﺗﺎﻧﺪﻩ ﮊﺑﻪ ﻭﭺ ﻟﺮﮔﻲ ﺷﻪ
ﭘﻪ ﻗﻠﺒﻪ ﭘﺴﻲ ﭘﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﭙﻪ ﺭﻭﺍﻥ ﻳﯥ ﻭ ﻧﻤﺎﻧﻪ ﺗﻪ ﭼﻪ ﻧﻤﺮ ﺧﻴﮋﻱ ﻫﺎﻟﻪ ﭘﺎﻲ
ﭼﻪ ﭘﻪ ﻟﻮ ﺍﻭ ﭘﻪ ﻟﻮﺭ ﻭﺭﺷﯥ ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﻳﯥ ﺷﯥ ﻧﻪ ﺍﺧﻴﺴﺘﻲ ﻛﻮﺯﻩ ﻟﺮﻩ ﺍﻭﺩﺍﺳﻪ
ﻳﯥ ﺭﻭﺍﻥ ﻭﺗﻪ ﻛﻮﻫﻲ ﻭ ﭘﺮﻳﻮﺯﯤ ﻛﻪ ﭘﻲ ﺳﺘﺮﮔﻲ ﻟﻜﻪ ﺳﻮﺭ ﭘﻪ ﻛﺎ ﮔﺮﺯﯤ
ﻧﻪ ﻫﻐﻪ ﭼﻪ ﺑﻴﺎ ﭘﻪ ﺗﻴﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻳﯥ ﺑﻮﻳﻪ ﭘﺨﻮﺍ ﻻ ﭘﻴﻤﺎﻧ ﺗﺮ ﭘﻴﻤﺎﻧﻲ
ﻧﻪ ﺧﺒﺮ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺑﻬﺒﻮﺩ ﻧﻪ ﭘﻪ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﻳﯥ ﺩ ﻫﻠﻚ ﭘﻪ ﻴﺮ ﺑﻪ ﻻﺱ ﺍﭼﻮﯤ ﺍﻭﺭ ﺗﻪ
ﻧﻮﺭ ﻮﻙ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻫﻐﻪ ﺗﻪ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﻳﯥ ﭼﻪ ﻭ ﺑﻞ ﺗﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﺎ ﺎﻥ ﺋﯥ ﻫﻴﺮ ﻭﻱ
۱٥۷
ﭘﻴﺎﭘﻰ ﺟﺎﻣﻪ ﺩﻭﻩ ﻳﻮ ﺭﺍﻛﻩ ﺳﺎﻗﻲ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﻭ ﺩ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏﻢ ﺩﻱ ﻫﻐﻪ ﻣﻰ
ﻗﻰ ﭘﺴﯥ ﻭﻱ ﻧﻮﺷﻴﺪﻥ ﺋﯥ ﺍﻭﻝ ﭼﻪ ﺍﻧﮕﻮﺭﻭ ﺩ ﺩﺍﻧﻪ ﻟﺒﻮ ﺧﭙﻠﻮ ﺩ ﻣﻲ
ﻮﻙ ﺩ ﻏﻢ ﭘﻪ ﻏﻠﻴﻢ ﻧﻪ ﻣﻮﻣﻲ ﺑﺮﻯ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺗﻴﻎ ﻛﻲ ﭼﻪ ﺁﺏ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺩ ﺷﺮﺍﺑﻮ
ﺯﻩ ﺑﻪ ﺍﻭﺳﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻏﻢ ﻛﻲ ﺗﺎ ﺑﻜﻰ ﺟﺎﻡ ﺩ ﻣﻴﻮ ﭼﻪ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭ ﺩ ﻛﻞ ﺟﻬﺎﻥ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﺷﻢ ﻟﻪ ﺣﺎﻟﻪ ﺩ ﻫﻴ ﺷﻰ ﺭﺍﺷﻪ ﻳﻮ ﻠﻪ ﻣﻲ ﻫﺴﻲ ﻣﺴﺖ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﻩ
ﭼﻪ ﻟﻪ ﻫﺮﻩ ﻏﻤﻪ ﺧﻼﺹ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺳﻯ ﺁﻭﺭﻩ ﺯﻭﺭ ﺩﻩ ﭘﻨﺎﻩ ﻫﺴﻲ ﺧﻮﺩﻱ ﺑﯥ
ﻟﻴﻮﻧﻰ ﺑﻮﻟﻲ ﻭﮔﻱ ﺭﻭﻍ ﺋﯥ ﭼﻪ ﺯﻩ ﻫﻐﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﻢ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ
ﺳﭙﻰ ﺧﻮړﻭﻧﻜﻲ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﻱ ﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺻﻠﺤﻪ ﻟﻪ ﺭﻗﻴﺐ ﺳﺮﻩ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻛﺎ
ﺯﻩ ﺑﻪ ﻣ ﻭﻣﻪ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻲ ﻟﺮﻏﻮﻧﻰ ﺧﺘﻰ ﭼﺎ ﺩ ﺩﻡ ﻏﻤﻪ ډﻳﺮﻩ ﻟﻪ ﻛﻪ
ﻟﻜﻪ ﻭﺭﻙ ﭘﻪ ﺗﻮﺭﻩ ﺷﭙﻪ ﻛﺎ ﻮﻙ ﻛﺎﻟﻰ ﺯړﻩ ﻣﻲ ﻫﺴﻲ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺗﻮﺭ ﺯﻟﻔﻮ ﺑﺎﻳﻠﻮﺩ
ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴﻡ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺧﭙﻞ ﻳﻢ ﻛﻪ ﭘﺮﺩﻯ ﭘﻪ ﻳﻮﻩ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﺭﺩ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺎ
ﻧﻪ ﭘﻪ ﻣﻳﻮ ﻛﻲ ﺣﺴﺎﺏ ﻳﻢ ﻧﻪ ﮊﻭﻧﺪﻯ ﭘﻪ ﻳﻮ ﻻﺱ ﻛﻲ ﺋﯥ ﻣﺮﻫﻢ ﭘﻪ ﺑﻞ ﺧﻨﺠﺮ ﺩﻱ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﻣﺎ ﻛﺎ ﺗﺮ ﻫﻤﻪ ﻭﺍړﻩ ﻭړﻧﺒﻰ ﻛﻪ ﭘﻪ ﻣﺮﮒ ﺩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺋﯥ ﺭﺿﺎ ﺩﻩ
ﺳﻮﻯ ﺧﭙﻞ ﺩﺍ ﻛﻱ ﻗﺒﻮﻝ ﭘﺨﭙﻠﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺘﻪ ﻣﺜﻞ ﭘﻪ ﺩﺳﺘ ﻣﻲ ﺑﻬﺎ ﺧﻮﻥ
ﻧﺪﻯ ﺳﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﭘﻪ ﻛﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻛﻢ ﻮﻙ ﺩﻱ ﻏﻢ ﻤﺎ ﭘﻪ ډﻳﺮﻭ ﺍﻭﻮ ﻧﻪ ﺧﻮﺭﻱ
ﭼﻪ ﺋﯥ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﻢ ﺩ ﻭﺻﻞ ﺳﭙﻴﻦ ﺳﭙﻮږﻣﻰ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﻪ ﺗﻮﺭﻩ ﺷﭙﻪ ﻛﻲ ﺋﯥ ﻭﻳﺮﻳﻡ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩﻱ ﭘﻴ ﻧﻪ ﻛﺎ ﭘﻪ ﭼﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﺰﺭﻯ ﺩ ﻳﺎﺭ ﻏﻢ ﻟﻜﻪ ﻣﺰﺭﻱ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍﺷﻲ
ﻧﻰ ﻟﻜﻪ ﻛﻴﺩﻡ ﺷﻮﻧﻭ ﭘﻪ ﻣﻲ ﻛﻠﻪ ﭘﺎﻢ ﺷﭙﯥ ﺩ ﻏﻠﻄﻮﻣﻪ ﻏﻢ ﭘﺮﯤ ﭼﻪ
ﺑﺎﺭﻱ ﺩﺭﺩ ﻣﻲ ﭘﻪ ﻫﻴ ﺭﻧﮓ ﻧﻪ ﻛﺎ ﻛﻤﻰ ﻛﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﻛﻠﻪ ﺭﺑﺎﺏ ﭘﻪ ﻻﺱ ﺭﺍ ﻭﺍﺧﻠﻢ
ﺯﮔﻴﺮﻭﻯ ﮐﻡ ﺩﻧﻨﻪ ﻛﻮﻮ ﺳﻞ ﭘﻪ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺑﻪ ﻟﻪ ﻭﻭﺍﺗﻪ ﻭﺍړﻩ ﻣﻲ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ
ﺧﺪﺍﻱ ﺩ ﻫﺠﺮ ﭘﻪ ﺗﻮﺭﻩ ﻣﻪ ﻭﮊﻧﻪ ﻳﻮ ﺳﭙﻰ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺮ ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ ﭘﻮﺭﻱ ﻳﻮ ﺳﭙﻰ ﺩﻱ
ﭼﻪ ﻫﻴ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﻢ ﭘﻪ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﻣﮕﺮ ﺩﻯ ﺯﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩ ﻳﺎﺭ ﭘﻪ ﻏﻢ ﻛﻲ ﻫﺴﻲ ډﻭﺏ ﻳﻢ
ﺗ ﺮ ﻣ ﻨ ﻴ ﺎﻥ ﻭﻭﺯﻱ ﺟ ﺪﺍﻳ ﻲ ﭼ ﻪ ﭘ ﺨ ﺘ ﻪ ﺷ ﻲ ﺁﺷ ﻨ ﺎﺋ ﻲ
ﺩ ﻣ ﻄ ﻠ ﻮﺏ ﺑ ﯥ ﻭﻓ ﺎﻳ ﻲ ﻭ ﻃ ﺎﻟ ﺐ ﻭﺗ ﻪ ﻭﻓ ﺎ ﺷ ﻲ
ﺩ ﺩﻳ ﺪﻥ ﭘ ﻪ ﮔ ﺪﺍﻳ ﻲ ﺑ ﺎﺩﺷ ﺎﻫ ﻲ ﻛ ﺎﻧ ﺪﻱ ﺑ ﺪﻟ ﻪ
ﻣ ﻴ ﺮﺯﺍﺋ ﻲ ﭘ ﻪ ﻣ ﻴ ﺰﺭﺍﻳ ﻲ ﺧ ﺎﻧ ﻲ ﭘ ﻠ ﻮﺭﻱ ﭘ ﻪ ﺍﻭﺭﺑ ﻮﺷ ﻮ
ﭘ ﻪ ﻟ ﻮﺋ ﻲ ﭘ ﻪ ﺑ ﺍﻳ ﻲ ﻧ ﻈ ﺮ ﻧ ﻪ ﻛ ﺎﻧ ﺪﻱ ﻫ ﻴ ﭽ ﺮﻱ
۱٥۸
ﻲ ﻮﺩ ﺭﺍﻳ ﻲ ﺍﻭ ﺧ ﻨ ﻴ ﻮﺩ ﺑ ﺧ ﻱ ﺪﻳ ﻨ ﺮﮔ ﺮ ﻔ ﻪ ﻛ ﻭﺭﺗ
ﻲ ﺎﻳ ﻪ ﻪ ﻧ ﻘ ﺎﺷ ﻪ ﻋ ﻟ ﻲ ﻲ ﻛ ﻘ ﺎﺷ ﻪ ﻋ ﻲ ﭘ ﻮﺩ ﺭﺍﻳ ﺧ
ﻲ ﺎﻳ ﺘ ﯥ ﺳ ﻮ ﺋ ﺎﻥ ﺧ ﻘ ﺎﺷ ﻋ ﺎ ﺩﻱ ﯥ ﻭﻓ ﻪ ﺑ ﯥ ﻛ ﻮﻗ ﺸ ﻌ ﻣ
ﻲ ﺎﻳ ﻄ ﻪ ﺧ ﺎﺭ ﭘ ﻞ ﻳ ﭙ ﺩ ﺧ ﺪﯤ ﻭﻱ ﻲ ړﻧ ﺮﮔ ﺘ ﻮڼ ﺳ ﯥ ﻛ ﻮږ ﺋ ﻏ
ﻲ ﺎﻳ ﻴ ﻢ ﺩﻧ ﻲ ﻫ ﻨ ﻢ ﺩﻳ ﻫ ﻪ ﻤ ﻠ ﻞ ﻋ ﻱ ﻭﻱ ﺳ ﯥ ﻛ ﻪ ﺋ ﻛ
ﻲ ﺪﺍﻳ ﻴ ﻲ ﺷ ﺮﯤ ﻭﺭﺷ ﻪ ﭘ ﭼ ﺎ ﻮﺵ ﻛ ﺮﺍﻣ ﻪ ﻭﺍړﻩ ﻓ ﻤ ﻫ
ﻲ ﻼﻳ ﻲ ﺍﻭ ﻣ ﺨ ﻴ ﻪ ﺷ ﭘ ﻱ ﻴ ﻪ ﺭﺳ ﻪ ﻧ ﺐ ﺗ ﻠ ﻄ ﻭ ﻣ
ﻲ ﻮﺍﻳ ﻲ ﺭﺳ ﻠ ﺮ ﻭﺍﺧ ﻪ ﺳ ﭘ ﺎ ﻮﺱ ﻛ ﺎﻣ ﮓ ﻭ ﻧ ﻨ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﻧ
ﻲ ﻮﺍﻳ ﯥ ﻧ ﻲ ﺑ ﮕ ﻨ ﯥ ﻧ ﺑ ﻲ ﻪ ﺷ ﻪ ﺑ ﻪ ﻭﺭﺗ ﻮﺳ ﺎﻣ ﺮ ﻧ ﺗ
ﻲ ﺎﻳ ﻪ ﺭﻭﻱ ﻭ ﺭﻳ ﻪ ﭘ ﻧ ﻼﺹ ﻭﻱ ﻪ ﺍﺧ ﯥ ﭘ ﺎﺭ ﺋ ﺮﻩ ﭼ ﻫ
ﻲ ﺎﻳ ﺮﻣ ﺮﯤ ﻓ ﺎﺭ ﭘ ﻪ ﻳ ﺮ ﭼ ﻫ ﻮ ﺮﮔ ﺘ ﻪ ﺩﻭﺍړﻭ ﺳ ﻮﻱ ﭘ ﻠ ﺒ ﻗ
ﻲ ﻪ ﻭﺍﻳ ﻠ ﻞ ﻮﻙ ﺳ ﻪ ﻛ ﺎ ﻪ ﻛ ﺮ ﻧ ﺮﯤ ﺍﺛ ﺖ ﭘ ﺤ ﻴ ﺼ ﻧ
ﻲ ﺎﺋ ﺎﺅ ﺩﺍﻧ ﺩ ﺩﺍﻧ ﻲ ﻖ ﻛ ﺸ ﻪ ﻋ ﺮﻱ ﭘ ﻪ ﻟ ﺪﻩ ﻧ ﺎﻳ ﻓ
ﻲ ﺎﻳ ﺮﻱ ﺩﻱ ﺑ ﺎﻥ ﭼ ﺁﺳ ﻘ ﺎﺷ ﺎﺭ ﺩ ﻋ ﻞ ﻛ ﻜ ﺸ ﻣ
ﻲ ﺎﻳ ﺠ ﻢ ﻛ ﻬ ﻢ ﻓ ﺮ ﻛ ﻫ ﻲ ﻪ ﺷ ﻲ ﻧ ﻮﻟ ﺎﺭ ﻛ ﻪ ﻛ ﺩﻏ
ﻲ ﺎﻳ ﺘ ﻤ ﺮﻭ ﻫ ﺒ ﺩ ﺩﻟ ﻲ ﻮﻣ ﻪ ﻣ ﻠ ﯥ ﻛ ﺖ ﺋ ﺨ ﻢ ﺑ ﺮ ﻛ ﻫ
ﻲ ﺎﻳ ﻄ ﺎﺭ ﺩﻱ ﻋ ﻪ ﻛ ﺩﻏ ﻲ ﻪ ﺷ ﺪﻩ ﻧ ﻮﻧ ﺐ ﻣ ﺴ ﻪ ﻛ ﻪ ﭘ
ﻲ ﺎﻳ ﻪ ﻭﻱ ﺭﻫ ﯥ ﻧ ﻮﺭ ﺋ ﻧ ﻮﺯﻱ ﻴ ﻪ ﻛ ﻮﻣ ﻪ ﻟ ﻖ ﭘ ﺸ ﻪ ﺩ ﻋ ﭼ
ﻲ ﺎﻳ ﺸ ﻜ ﻖ ﺩﻟ ﺎﺷ ﺩ ﻋ ﻲ ﻪ ﺷ ﻪ ﻧ ﺨ ﻪ ﻣ ﺎﺭ ﻟ ﯥ ﺩ ﻳ ﺑ
ﻲ ﺎﻳ ﻤ ﻴ ﻪ ﭘ ﺮﻭﻧ ﺎړﻱ ﻏ ﻏ ﺮﺯﻱ ﺐ ﮔ ﻠ ﻪ ﻃ ﺎﺭ ﭘ ﻞ ﻳ ﭙ ﺩ ﺧ
ﻲ ﺮﺍﻳ ﺤ ﺪ ﺻ ﻴ ﻪ ﺻ ﻜ ﻟ ﻲ ﻠ ﻪ ﻭﻱ ﻭﺗ ﻤ ﺎﻟ ﻪ ﻋ ﻟ
ﻲ ﺎﻳ ﻬ ﻨ ﺞ ﻭ ﺗ ﻨ ﻪ ﻛ ﻮﺷ ﮔ ﻦ ﺩﻱ ﯥ ﻭﻃ ﻪ ﺋ ﻠ ﺮ ﺗ ﻞ ﺗ ﺗ
ﻲ ﺎﻳ ﺮﻣ ﻪ ﮔ ﻞ ﺁﻩ ﭘ ﭙ ﺩ ﺧ ﻥ ﻭﻱ ﻮﻏ ﻮﻱ ﻟ ﺪﺍﻡ ﺳ ﻣ
ﻲ ﺎﻳ ﻨ ﻤ ﺎﺭ ﺗ ﻞ ﻳ ﭙ ﺩ ﺧ ﻲ ﺴ ﻴ ﻪ ﺍﻭﺭ ﻧ ﯥ ﭘ ﺎﻥ ﺋ ﺮ ﺯﻣ ﻫ
ﻲ ﻴ ﺎﺭﺳ ﺪ ﭘ ﯥ ﺯﻫ ﻪ ﺋ ﻧ ﺎﻝ ﻭﻱ ﯥ ﻣ ﻪ ﺋ ﻚ ﻭ ﻧ ﻠ ﯥ ﻣ ﻪ ﺋ ﻧ
ﻲ ﺎﻳ ﯥ ﺁﺯﻣ ﻪ ﺋ ﻮﻗ ﺸ ﻌ ﻣ ﺎﺭﻭ ﻮ ﭼ ﺮﺍﻧ ﻲ ﮔ ﺴ ﻪ ﺩﺍ ﻫ ﭘ
ﻲ ﺎﻳ ﻤ ﺮ ﻛ ﻤ ﺖ ﻋ ﺩ ﺩﺭﺳ ﻲ ﻮﺳ ﺮﯤ ﻳ ﺪﻥ ﺗ ﻮﻩ ﺩﻳ ﻪ ﻳ ﭘ
ﻲ ﺎﻳ ﯥ ﻭﻓ ﺎ ﺑ ﺘ ﺎﺭﻩ ﺳ ﻳ ﻲ ﻪ ﻭﮊﻧ ﮕ ﻲ ﺭﻧ ﺴ ﻲ ﻫ ﻢ ﻫ ﻫ
ﻲ ﺎﻳ ﻤ ﻮﺩ ﻧ ﺎ ﺧ ﺘ ﻪ ﺳ ﺩﻏ ﻮﻱ ﻲ ﻭﭼ ﻡ ﺯړﻩ ﻣ ﻪ ﺯړﻩ ﻛ ﻪ ﭘ ﭼ
۱٥۹
ﻲ ﺎﻳ ﺒ ﻦ ﺯﻳ ﺴ ﻢ ﺩ ﺣ ﻫ ﻪ ﺎﺳ ﻴ ﯥ ﻗ ﺮﻱ ﺑ ﻮﺩﻱ ﻟ ﻢ ﺧ ﻫ
ﻲ ﻮﺩﺍﻳ ﻲ ﺳ ﻨ ﻴ ﺎ ﺩ ﻣ ﺘ ﺳ ﻊ ﻔ ﯥ ﻧ ﺮﻱ ﺑ ﻪ ﻟ ﺮﺭ ﻧ ﺿ
ﻲ ﺪﺍﯨ ﻪ ﺧ ﻤ ﻪ ﻭﺍﻳ ﻖ ﺑ ﺣ ﻮﺩ ﺩﻱ ﺮﻩ ﺳ ﺎ ﻟ ﻮﺩﺍ ﻣ ﺎ ﺳ ﺘ ﺳ
ﻲ ﺎﻳ ﻔ ﻦ ﺻ ﺴ ﺎ ﺩ ﺣ ﺘ ﺳ ﻲ ﻪ ﺷ ﺪﻩ ﻧ ﻴ ﻲ ﻟ ﺦ ﻛ ﻣ ﻴ ﻪ ﻫ ﭘ
ﻲ ﺎﻳ ﺮﻭﭘ ﯥ ﺳ ﻪ ﺩﺍ ﺑ ﭘ ﺎ ﻲ ﻛ ﺎﻟ ﻴ ﺎ ﺳ ﻪ ﺗ ﻪ ﻟ ﻪ ﺮ ﺑ ﻤ ﻧ
ﻲ ﺎﻳ ﻨ ﻪ ﺭﻋ ﺪ ﭘ ﺎ ﺩ ﻗ ﺘ ﺳ ﺮ ﻭﻱ ﻲ ﺩ ﺳ ﻪ ﺭﺳ ﺍﺩﺭﺍﻙ ﻧ
ﻲ ﺎﻻﻳ ﻲ ﺑ ﺴ ﻪ ﻫ ﺘ ﺸ ﻧ ﺎﻻ ﺩﻱ ﺪ ﺑ ﻪ ﻗ ﺎ ﭼ ﺘ ﻪ ﺳ ﻜ ﻟ
ﻲ ﺎﻳ ﻢ ﺩﺭﻳ ﻲ ﻳ ﺎﻫ ﺯﻩ ﻣ ﺎ ﻭﻱ ﺎﻝ ﺩ ﻭﺭﻳ ﺎ ﻭﺻ ﺘ ﻪ ﺩ ﺳ ﻛ
ﻲ ﻮﺍﻳ ﻠ ﺎﻥ ﺩ ﺣ ﻪ ﺩﻛ ﭘ ﻲ ﺩﻩ ﺪﮔ ﻮ ﺯﻧ ﺴ ﮕ ﺩ ﻣ
ﻲ ﺎﻳ ﻴ ﻱ ﻣ ﻮﻧ ﺎ ﺷ ﺘ ﺩ ﺳ ﻢ ﺖ ﻳ ﺮﺳ ﺮ ﭘ ﻜ ﻲ ﺷ ﻮﻃ ﺯﻩ ﻃ
ﻲ ﺎﻳ ﻪ ﻭﭘ ﺎ ﺑ ﯥ ﺗ ﻪ ﺑ ﭼ ﻩ ﻪ ﻛ ﺎﻥ ﻣ ﻤ ﻪ ﺭﺣ ﺎﻥ ﭘ ﻤ ﺩﺍ ﮔ
۱٦۰
ﻣﺨﻤﺲ
ﻣﺦ ﺑﻪ ﻛﻠﻪ ﺭﺍ ﺮﮔﻨﺪ ﻛﺎ ﻟﻪ ﺣﺠﺎﺑﻪ ﺁﻓﺘﺎﺑﻪ ﺗﺮ ﺩﻱ ﺎﻳﺴﺘﻪ ﭼﻪ ﻳﺎﺭ ﻫﻐﻪ
ﺑﻪ ﺳﺒﺎ ﺍﻻ ﻣﺴﺒﺐ ﻭﻛﯤ ﺳﺒﺐ ﻳﻮ ﺣﺴﺎﺑﻪ ﺑﯥ ﻛﻡ ﺯﻫﻴﺮ ﺯړﻩ ﭘﻪ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ
ﻛﻡ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺗﻪ ﺩﻳﺪﻥ ﻭ ﺋﯥ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻐﻪ ﻳﺎﺭ ﭼﻪ ﺯﻩ ﺋﯥ ﻣﻴﻨﻪ ﭘﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﻛﻡ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﺭﻭﻱ ﻭﺭﺗﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﻭﻳﺪﺍﺭ ﻛﻡ ﺷﭙﻪ ﻭ ﻭﺭځ ﭘﺴﻲ ﻧﺎﺭﯤ ﻭﻫﻢ ﻛﻮﻛﺎﺭ ﻛﻡ
ﻭ ﺩﻳﺪﻥ ﺗﻪ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻛﻡ ﺑﻴﻠﺘﺎﻧﻪ ﺋﯥ ﭘ ﭘﻨﻬﻢ ﭘﻪ ﺯړﻩ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﻡ
ﻫﻴ ﭘﺎﻳﺎﺏ ﺋﯥ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻪ ﻋﻼﺝ ﻛﻡ ﭼﻪ ﻏﺮﻗﺎﺏ ﺋﯥ ﺩ ﻏﻤﻮﻧﻮ ﭘﻪ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﻛﻡ
۱٦۱
ﺗﻜﺒﻴﺮ ﻛﻱ ﺩﻱ ﺩ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﭘﻪ ﻗﺼﺎﺏ ﻳﻢ ﺍﺳﻴﺮ ﻛﻱ ﺩﻱ ﺩ ﺯﻟﻔﻮ ﭘﻪ ﻃﻨﺎﺏ ﻳﻢ
ﻟﻜﻪ ﺯﻩ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﭘﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﻳﻢ ﺩ ﻛﺸﺘ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻣﺪﺍﻡ ﭘﻪ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻳﻢ
ﺍﻭ ﻛﻪ ﻭﻱ ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺷﺎﻥ ﺧﻮﻣﻪ ﻭﻱ ﺩﺭﻳﻐﻪ ﻣﻪ ﻭﻱ ﭘﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﻱ
ﻮ ﺑﻪ ﮔﺮﺯﻡ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﻪ ﺍﻭﺭ ﺍﻭﻟﻮﻱ ﻟﻜﻪ ﺯﻩ ﻳﻢ ﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﻪ ﻟﻨﺒﻮ ﺳﻮﻱ
ﺯﻳﺴﺖ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻣﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺁﻩ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺷﻪ ﻫﻲ ﻫﻲ ﻪ ﻣﻲ ﺩﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎﺎﺩ ﺷﻪ
ﭼﻪ ﺣﺒﺎﺏ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺑﯥ ﺑﻴﺨﻪ ﺑﯥ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺷﻪ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﻣﻲ ﺩ ﺯړﻩ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺑﺮﺑﺎﺩ ﺷﻪ
ﺻﻮﺭﺗﻪ ﻮ ﭘﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﺎﻧﺪﻱ ﺭﺍﺗﻪ ﻧﺼﻴﺤﺘﻪ ﻟﻪ ﻧﺎﺻﺢ ﺩ ﮔﺮﺯﻡ ﭘ ﭘ
ﻫﻴ ﻮﺍﺏ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻣﺎ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻟﻪ ﻏﻴﺮﺗﻪ ﻗﺮﺑﺘﻪ ﻟﻪ ﺧﻮﺑﺎﻧﻮ ﺩ ﻛﻡ ﺗﻮﺑﻪ ﭼﻪ
ﺩ ﻋﺸﻖ ﺭﺍﺯ ﻪ ﻫﺴﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻭﺍﻳﻪ ﺷﻲ ﺩﺍ ﻮﺍﺏ ﻪ ﻫﺴﻲ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ ﺷﻲ
ﺩ ﺩﯤ ﺑﺤﺮ ﺑﯥ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺣﺴﺐ ﭘﻪ ﻪ ﺷﻲ ﺷﻲ ﻧﻪ ﻣﺎ ﭘﻪ ﺣﻜﺎﻳﺘﻮﻧﻪ ﻣﺸﻜﻞ ﺩﺍ
۱٦۲
ﺩﻏﻪ ﺭﺍﺯ ﻭ ﻫﺮ ﺳﻯ ﺗﻪ ﻋﻴﺎﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﺎ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﺩ ﺩﯤ ﺑﺤﺮ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺩﻏﻪ ﻭﺍړﻩ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺩﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻫﻴﭽﺎ ﻛﻱ ﺩ ﺩﯤ ﭼﺎﺭﻱ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻪ ﺩﻱ
ﺗﻞ ﻣﻲ ﺍﻭﻲ ﻣﻮﺝ ﻭﻫﻲ ﺩ ﺯړﻩ ﻟﻪ ﻳﻤﻪ ﺳﺘﺎ ﺟﻔﺎ ﺩ ﺣﺪ ﭘﻪ ﻫﻮﺭ ﺗﻪ ﺩﻩ ﺻﻨﻤﻪ
ﻫﺴﻲ ډﻭﺏ ﭘﻪ ﻓﻜﺮ ﺗﻠﻠﻲ ﻳﻢ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﭘﻨﻬﻤﻪ ﺍﻭﺳﻲ ﻗﺼﻪ ﺩﺍ ﭘﻪ ﺑﻪ ﻮ
ﻳﺎﺭۍ ﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺧﻴﺴﺘﻲ ﻧﻮﻡ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺧﺒﺮﻱ ﻭﻱ ﻟﻪ ﺩﯤ ﻫﺴﻲ ﺭﻧﮓ ﺧﻮﺍﺭۍ
ﺩﺳﺘﮕﻴﺮۍ ﺩ ﻫﻴﻮﻙ ﻟﺮﻡ ﻧﻪ ﺗﺎ ﺑﯥ ﺳﺘﺎ ﺩ ﻏﻢ ﭘﻪ ﺩﺭﻳﺎﺏ ډﻭﺏ ﻳﻢ ﺗﺮ ﻣﺮۍ
ﻫﻢ ﭘﻪ ﺩﺍ ﺭﻧﮕﻪ ﻣﻲ ﻧﻴﺖ ﻭ ،ﺑﺎﺭﻱ ﻪ ﻛﻡ ﻣﺎ ﻭﯤ ﻧﻮﺭ ﺑﻪ ﺁﺷﻨﺎﺋﻲ ﻟﻪ ﻫﻴﭽﺎ ﻧﻪ ﻛﻡ
ﻛﻪ ﭘﻪ ﺳﻞ ﺭﻧﮕﻪ ﺗﺎﻻﺵ ﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻭﻛﻡ ﺩ ﻗﺴﻤﺖ ﻋﻼﺝ ﭘﻪ ﭼﺎ ﺷﻲ ﭼﻪ ﺋﯥ ﺯﻩ ﻛﻡ
۱٦۳
ﻫﻢ ﭘﻪ ﺧﻮﻱ ﻭ ﭘﻪ ﺧﺼﻠﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﻮﻳﻪ ﻳﻮ ﺧﻮ ﺩﺍ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺋﯥ ﭘﺮﻳﺮﻭﻳﻪ
ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻣﻮﻣﻲ ﻮﻙ ﺗﺎ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﺩﻝ ﺟﻮﻳﻪ ﻫﻢ ﭘﻪ ﻗﺪ ﻭ ﭘﻪ ﻗﺎﻣﺖ ﻫﺮ ﮔﻮﺭﻩ ﻟﻮﻳﻪ
ﮔﻠﻌﺬﺍﺭﻱ ﻛﺎ ﻧﻪ ﻭﺑﻠﻪ ﺋﯥ ﺩﻨﻪ ﭼﻪ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻏﻤﻪ ﺯﻩ ﭘﻪ ﺎﻥ ﻛﻡ ﻫﺴﻲ ﭼﺎﺭﻱ
ﺩﻟﺪﺍﺭﻱ ﻭﻴﻪ ﺭﺍ ﮔﻨﺎﻩ ﻤﺎ ﺩﺍ ﺁﺯﺍﺭﻱ ﺩﻝ ﻤﺎ ﺳﺒﺐ ﻪ ﭘﻪ ﺗﻪ
ﭼﻪ ﻣﺎ ﻭﻭﻳﻨﯥ ﻟﻪ ﻗﺼﺪﻩ ﺭﺍﺗﻪ ﺷﺎ ﻛﯤ ﻻﺱ ﺗﺮ ﻏﺎړﻩ ﺩ ﺭﻗﻴﺐ ﺳﺮﻩ ﺧﻨﺪﺍ ﻛﯤ
ﻛﯤ ﺗﺮ ﺍﺑﺪﻱ ﻭﺭﻲ ﭘﻮﺭﻱ ﺑﻪ ﺟﻔﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﺋﯥ ﻭﻳﻨﻲ ﻫﻐﻪ ﭼﺎﺭﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﻣﺎ ﻛﯤ
ﭘﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﻱ ﺩ ﺧﻨﺪﺍ ﺯﻣﻜﻪ ﻣﺘﺮﻩ ﻛﻩ ﺗﺎ ﺟﻪ ﻫﺴﻲ ﺑﯥ ﻧﻴﺎﺯﻱ ﺩ ﺎﻥ ﺗﻮﻪ ﻛﻩ
ﻧﻮﺭ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﺩ ﺟﻔﺎ ﺧﻮﻳﻮﻧﻪ ﻣﻪ ﻛﻩ ﺑﻴﺎ ﺩﻱ ﻭﺭځ ﭘﻪ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻮ ﺗﻮﺭﻩ ﺷﭙﻪ ﻛﻩ
ﺩﻱ ﺩﻳﺎﺭ ﻫﺮ ﭘﻪ ﻛﻮﺭﺍﻛﻮﺭ ﺧﺒﺮﻱ ﺩﺍ ﺳﺘﺎ ﻤﺎ ﻟﻪ ﻣﻴﻨﻲ ﻫﺮ ﻮﻙ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺭ ﺩﻱ
ﺍﻭﺱ ﭘﻪ ﺑﻴﺮﺗﻪ ﺟﺎﺭ ﻭﺍﺗﻪ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻪ ﻋﺎﺭ ﺩﻱ ﭼﻪ ﻓﻼﻧﺎ ﻓﻼﻧﺎ ﺳﻱ ﺳﺮﻩ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭ ﺩﻱ
ﻭﻱ ﻛﻮﻫﻜﻦ ﻟﻜﻪ ﺭﺳﻮﺍ ﺑﻪ ﻭﮔﻱ ﭘﻪ ﻫﻐﻪ ﮊﻭﻱ ﭼﻪ ﭘﻪ ﺗﺎ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﻣﻴﻦ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺩﺍ ﻧﻲ ﭘﻪ ﻛﻲ ﻧﻪ ﻭﻱ ﺩﺭﻭﻏﮋﻥ ﻭﻱ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﺎ ﭘﻪ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﻭﻱ
۱٦٤
ﻓﺮﻳﺎﺩﻩ ﻟﻪ ﻭﻱ ﺳﺮﻳﮑﺎﺭ ﺋﯥ ﻣﺪﺍﻡ ﭼﻪ ﺩﻩ ﺩﺍ ﺍﻭﻝ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻮ ﺩ ﻧﺸﺎﻧﻪ
ﺍﻫﺪﺍﺩﻩ ﻟﻪ ﭘﻴﻐﻮﺭﻩ ﻟﻪ ﻭﻳﺮﻳﻱ ﻧﻪ ﺯﺑﺎﺩﻩ ﭘﺮﯤ ﻭﻱ ﺑﺪﻧﺎﻣ ﺩ ﻧﺎﻣﻪ ﺗﻞ
ﭘﻪ ﺳﺒﺐ ﺩ ﻋﺎﺷﻘ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻳﺎ ﻭﻱ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﻣﺴﻨﺪ ﺋﯥ ﭘﻪ ﻫﻮﺍ ﻭﻱ
ﭼﻪ ﺩﺍ ﻫﺴﻲ ﻧﺸﺎﻧﯥ ﭘﻪ ﻛﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻭﻱ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﭘﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻭ ﭘﻪ ﻏﻮﻏﺎ ﻭﻱ
ﺩﺍ ﺧﺒﺮﻩ ﺩﻩ ﻟﻪ ﺣﺪﻩ ﭘﻪ ﻫﻮﺭﺗﻪ ﮔﺮﺍﻧﻪ ﺍﺳﺎﻧﻪ ﮔﻲ ﻧﻪ ﻫﻴﻮﻙ ﺩﻱ ﻋﺎﺷﻘﻲ
ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﻭﻛﻩ ﺍﻜﻞ ﺳﺮﻩ ﺎﻥ ﻟﻪ ﺗﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﺎ ﻣﻮﻧﺪﻟﻲ ﺑﯥ ﻫﺠﺮﺍﻧﻪ
۱٦٥