(Blacklily) Halikan Kita Dyan Eh!

<center><h1>Halikan Kita Dyan Eh!
</h1></center>
<hr>
Halikan kita Dyan Eh!

Prologue

"Rayne, Rayne go away come again another day, boys and girls wants to play, Rayn
e Rayne go away!"

Yan ang una kong narinig pagkapasok na pagkapasok ko pa lang sa cafeteria.

Tumingin ako sa grupo ng mga kumakanta. Sila ang mga grupo ng sikat dito sa scho
ol. And without taking away ng gaze from all of them, I sang at the top of my lu
ngs, ignoring everyone inside the cafeteria.

"Rayne, Rayne go away come again another day, boys and girls wants to FLIRT, Ray
ne Rayne go away!"

Tapos lumabas na ako at ibinagsak ang pinto ng cafeteria kaya nabasag ang glass
door.

So what?

I'm Ara Lorraine "Rayne" Yen Sia. Mayaman.

Need I say more?

Author's Note:
This whole story is dedicated to Lorraine "Rayne" Mariano aka pilosopotasya. I d
on't know kung baket ang gaan ng loob ko sa kanya. Maybe because kapangalan niya
ang long lost bestfriend ko nung highschool or dahil sa maganda lang talaga siy
a. hehehe.

Teka, pinost ko lang to, pero hindi ibig sabihin na iuupdate ko agad agad. I wil
l start updating this story pagnatapos ko na ang Tears of Angel the Sequel na sc
heduled na matapos this week.

This is the story of the daughter of Krizza at Tamako Sia.

A/N: Ara Lorraine Sia sa gilid -------------------------------------------------
--->

<center><h1>Isa</h1></center>
<hr>

Isa

"Guess Who?"

Nakaupo ako sa may bench na nakaharap sa soccer field nung biglang may nagtakip
sa mga mata ko. Amoy pa lang ng mga kamay, alam na alam ko na. Hindi ko alam kun
g bakit type na type niyang mag 'guess who' eh obvious na obvious naman kung sin
o siya. Kung hindi ba naman kasi isang adik!

I rolled my eyes kahit na nakatakip pa ang mga kamay niya sa mata ko.

"Stephen?" I grinned.

Biglang nawala ang mga kamay na nakatakip sa mga mata ko. Tapos bigla siyang lum
ipat sa harap ko.

"And who the fuck is Stephen?" Nakakunot ang noo niya at nakasalubong ang mga ki
lay habang nakatingin sa akin. His pinkish lips that could make anygirl swoon ar
e pressed together. Halatang hindi niya nagustuhan ang sinabi ko.

"Your mouth is very dirty. Ang aga aga pinopollute mo ang kapaligiran." Binalik
ko ang tingin ko sa libro na binabasa ko.

Nakatayo pa din siya sa harapan ko. Mukhang hindi niya ako titigilan hanggat di
ko sinasabi sa kanya kung sino si Stephen.

"Sino nga si Stephen!" nagmamaktol pa ding sabi niya. Ang kulit naman ng lahi ni
to. Pero ngumiti ako ng lihim. Parang tanga lang kasi. Ilang beses ko nang ginaw
a sa kanya to pero hindi pa din nagtanda.

"Bestfriend ko." Sagot ko sa kanya ng walang kagana gana.

"Ano!? Bestfriend mo? May bestfriend ka pa maliban sa akin?" OA talaga to kung m
akareact.

"Excuse me Luke Jopierre Zamora Cario, sino naman ang nagsabi sayong bestfriend ki
ta? Di pa ba maliwanag sayo na bestfriend mo ako pero friend kita. Hindi pa ako
pumapayag na maging bestfriend mo!" Namaywang ako. Ang feeling kasi nito. Akala
mo close. FC lang naman.

"Naman! Ara Lorraine Yen Sia. Apat na taon na akong nag aapply na maging bestfri
end mo hanggang ngayon friend pa din? Mas masahol ka pa sa nililigawan! Pakipot
ka masyado!" Padabog siyang naupo sa tabi ko.

"Bakit kasi hindi mo matanggap na hindi ako tumatanggap ng mga panget na bestfri
end? Papogi ka muna bago kita maging bestfriend!"

"Wala na akong ipopogi. Pag pumogi pa ako, hindi na ako nababagay dito sa lupa,
sa Mt. Olympus na ako nababagay!" I rolled my eyes. Ang hangin lang! Bakit ko ba
napagtiisan to sa loob ng apat na taon?

Tinaasan ko lang siya ng kilay. Sanay na kasi ako sa mga ganyang banat niya. Tot
oo naman na may itsura itong si Luke, in fact dami nga naghahabol dito eh. Mapa
babae, lalaki, bakla, tomboy, aso, pusa, ipis, daga, lamok at kung ano ano pa. K
ahit poste nga kung hindi lang nakabaon sa lupa hahabulin siya eh. You name it.
Pero kasi ewan ko sa kanya bakit pinipilit niya na maging bestfriend kami eh sa
ayaw ko eh! Ang angas kaya niya! Mamaya, maungasan pa niya ako sa kaangasan eh!

"Sino nga si Stephen!?" Sinasabi ko na nga ba at babalik kami kay Stephen eh. Ka
kasawa naman ng pag uusap namin. Nag sasawa na ako sa pagmumukha niya.

"Wala. Imbento ko lang. Ang corny kasi ng 'guess who' mo. Kabadingan!" Doon na s
iya ngumiti. Seloso talaga to. Gusto niya siya lang ang lalaki sa buhay ko. Waha
haha. Adik lang eh.

"Akala ko may iba ka ng lalaki. Hindi pupwede yun. Ako kaya ang fiancee mo!"

Teka! Teka! Siguro nagtataka na kayo kung bakit kanina ay magkaibigan kami tapos
ngayon fiancee na. Ganito kasi yun. Last week nag dinner kami nina Mommy at Dad
dy. Di ko akalain na kasama namin sa dinner ang Mommy at Daddy ni Luke.

Nagulat pa nga kaming dalawa ni Luke pero mas nagulat kami nung sinabi nilang...

"We have decided na ipakasal kayo, pagkagraduate niyo ng college!" Sabay kaming
napawhaaaaat ni Luke. Nung una tumanggi pa kami pero persistent sila at dahil hi
ndi ako basta basta sumusuko..

"Teka nga Mommy! Bakit kailangan niyo kaming ipakasal na dalawa?" Minsan talag
a ang kocorny mag isip ng mga magulang namin. Haller! Arranged marriage? What th
e heck di ba? Uso pa ba yun? Ang corny talaga!

"Siyempre para magkaroon kami ng magaganda at nagpopogian na apo!" Kinikilig pa
si Mommy habang sinasabi niya yun. Ang laki din ng ngiti ni Tita Joanne pati ni
Tito JC at ni Daddy. Kokorny nila! Bwisit!

"Apo lang pala kailangan niyo eh! Bakit kailangan pa ng kasal? Pwede namin kayon
g bigyan ng apo kahit walang kasal di ba?" Sinipa ko si Luke sa ilalim ng mesa.
Parang wala lang kasing pakialam. Nilalantakan ang Crme Brulee! Bwisit din ang isa
ng to.

"Aray naman Rayne! Kung makasipa wagas!" Pinandilatan ko siya ng mata.

"Ano?" Kita niyo na? Ni hindi nakikinig. Kasal kaya ang pinag uusapan dito!

"Sabihin mo sa kanilang tama ako!" Talagang sa harap kami nila Mommy nagsisigawa
n noh?

"Oo nga Tita, Tama siya." Tapos bumalik ulit siya sa kinakain niya. Bwisit talag
a.

"Tumahimik kayong dalawa!" Sabay na sigaw ni Mommy at ni Tita Joanne. Tapos yun
nga ang dahilan kung bakit naging fiancee ko ang panget na to.

Pero bakit ko ba to naging friend? At bakit humantong sa ganito ang lahat?

Ganito kasi yun...

Author's Note:

Yung mga susunod na Chapters ay flashback way back nung mag highschool sila. So
mahaba habang flashback ito.

<center><h1>Chapter 2</h1></center>
<hr>
Chapter 2

Rich Kids. Check.

Bestfriends.Check.

Campus Hottie.Check.

Campus Nerd.Check.

Arranged Marriage.Check.

And to top it all we don't want to marry each other and voila! My life is alread
y a pocketbook or an online novel written in wattpad. Ang clich talaga! Start pa
lang ng story ko nabobored na ako. What the heck! Hindi ba pwedeng maging unique
naman ang story ko? Like...for example...ahmmm... I was abducted by a prince wh
o turns out to be an alien then he forced me to marry his cousin who is living i
n sin. Hindi yung masyadong predictable ang kwento. People are getting tired rea
ding this kind of stuff. It's like a vampire lovestory. Who would want to marry
a blood sucking monster? No matter how hot the vampire is, he is still a vampire
and I don't fucking know why people love that kind of story. It's gruesome and
just...just...boring.

But nonetheless, it's still better than my story.

Kasi ano pa nga ba ang ending ng story na to? We would learn to love each other
and we would eventually live happily ever after. Just like in the old boring fai
rytale minus the wicked stepmother. I rolled my eyes because of boredom. At baki
t sa lahat pa ng pwedeng asawahin bakit si Luke pa? Tsssss!

Bakit ko pa kasi nakilala ang lalaking yun! Kaasar!

Years ago...(wag niyo nang itanong kung kelan kasi di makakabackread ang author
kasi binlock sa office nila ang wattpad.)
'In a world called Inamorata, you're surrounded by discriminate nations devoted
to their individual nations technology and struggle for dominance. Each nation h
as developed its own unique way to defend and attack. Proud of their unique craf
t they have become obsessed to the point of worship, turning weapons to religion
. Each believe that their way of life is the only way, and are dedicated to teac
hing their polices to all other nations through what there leaders claim as divi
ne intervention, or as you will know it... war.
The others are known as: "Archidonis" the way of the archer, "Swordwrath" the w
ay of the sword, "Magikill" the way of the mage, and "Speartons" the way of the
Spear.
You are the leader of the nation called "Order", your way is of peace and knowl
edge, your people do not worship their weapons as gods. This makes you a mark fo
r infiltration by the surrounding nations. Your only chance to defend is to atta
ck first, and obtain the technologys from each nation along the way.

Train your army... '

"Eeeeeehhhhhh!" Nadistract ako sa nilalaro kong Stick Wars. Takte naman! Kung ma
katili kala mo pag aari niya ang buong paaralan. Gusto niyang hambalusin ko siya
ng IPad?

"You are so breathtaking last Friday! No wonder na you ang naging prom queen." G
eez! Hindi makaget over much? Ano ba! Naririndi na ako! Buong araw iyan ang pina
g uusapan nila. Ang nangyari sa prom nung Friday, eh alam naman nilang lahat kun
g ano ang nangyari tapos pagkkwentuhan pa ulit. Kabwisit lang! Hindi pa ako naka
kget over sa pagkairita ko sa naririnig ko nung may biglang naglapag ng tray niy
a sa table ko.

Inayos ko ang eyeglasses ko na kasing kapal ng iceberg na nagpalubog sa Titanic
kasi mahuhulog na sa ilong ko tapos tumingala ako sa lapastangan na naglagay ng
Food Tray niya sa table ko.

Then I saw the smiling face of the school's basketball team captain.

Luke JoPierre Cario.

Siyempre kilala ko siya. Sino ba ang hindi nakakakilala sa kanya? Pati ata white
lady at butiki sa paaralan na to kilala siya. At makakalimutan ko ba ang famous
line niya nung Friday?

'The wasting of resources is my business.' Pwe! Kala mo kung sinong matinong env
ironmentalist samantalang nakita ko siyang.

Tinaasan ko siya ng kilay. Pero nakangiti pa din siya habang nakatingin sa akin.
What's worst, umupo siya sa kaharap ko na upuan.

"Well, well, well. Ara Loraine Sia is again wearing her dorky eyeglasses and her
braces." Teka! Teka nga! Pakipaalala nga kung kelan kami naging close ng lalaki
ng to? Sa pagkakatanda ko kasi, first time naming mag usap nung Friday. Kung pag
uusap nga ang tawag doon.

"Do I know you?" Sabi kong nakataas ang kilay. Ay grabe! Ang alam ko kasi maanga
s siya hindi ko naman inakala na sobrang angas pala.

"You don't know me? I thought your smart." Of course he knew that I knew him. He
is aware of his popularity in this school.

"If someone don't know you, stupid na agad?" Can someone drag him out of my sigh
t right at this very moment?

"Yes." Sabi pa niya. He is so full of himself. But I cannot shout at him right a
t this moment to tell him kung gaano siya kayabang because last week the DO warn
ed me that if I do another foolish thing they would suspend me for a week. Alam
niyo yun! Yung nabasag ang glass door ng cafeteria. Last offense ko na daw yun
. They should have suspended me kung hindi lang daw dahil sa makakasira sa recor
d ko dahil sa batch namin ako ang magiging valedictorian. And besides, Monday pa
lang ngayon, ayokong pumunta sa Office ng DO on a Monday and I don't want to co
mmit more than 1 offense in a week. Damn!

"Wow! StickWars. Naglalaro ka din pala nito." Kinuha niya ang Ipad ko and starte
d playing it. Nanlaki ang mga mata ko. What the heck! Bastos ba siya o ano.

Pero nadistract ako nung makita ko ang hand niya na nagpipindot sa Ipad. His nai
ls are clean and pinkish as well as yung dulo ng mga daliri niya pati ang knuckl
es niya. They are long and slender too. Wow! Mestizo ang kamay niya.

But that didn't give him the right na kunin na lang basta basta ang Ipad ko at l
aruin ang Stickwars ko. Dafak!

"What do you think you're doing? Sino ka para basta na lang umupo sa harapan ko
at kunin ang gamit ko?" Feeling ko umuusok na ang ilong ko. Ang kapal kasi ng m
ukha ng lalaking ito na may mestizong kamay.

"I am your friend Rayne." How dare him call me Rayne.

"Don't call me Rayne. I am not your friend and I don't want you to be my friend!
" Kunting hinahon lang Rayne! KSP lang talaga yan. Wala atang magawa at ikaw ang
pinagttripan.

"Bestfriend then?" May nakakalukong ngiti sa mga labi niyang pinkish and he have
this little cute mole on the right side of his lips. It is situated just above
his lips. How cute is that? Kung hindi mo titingnan ng maayos at kung hindi dahi
l sa malamicroscope ko na eyeglasses hindi mo mapapansin na may mole siya sa ban
dang yan. It was so faint and so cute to look at.

"No way!" I said blinking at tearing my eyes away from his mole and his lips.

"Boyfriend?" Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Nag init ang pisngi ko and
I automatically cover my cheeks with my both hands and pat it gently. Wag kang m
agblush Rayne. Wag kang magblush! Utang na Loob sa lolo mong nagpamana sa inyo n
g sangkatutak na kayaman.

"Shut Up!" Tumawa siya ng konti sa sinabi ko.

"Sa lahat ng nerd, ikaw ang pinakamataray at pinakamaldita. As if you have the r
ight to be." Pinagtaasan ko siya ng kilay. Kung nerd wala ng karapatang magtaray
?

"So what?"

"Get rid of your eyeglasses. Mas maganda ka kung naka contact lense ka. Kung gus
to mo ipa-Lasik pa natin ang mata mo. Kahit ako pa ang gumastos." He ignored my
question. At ang kapal ha! Kala niya siya lang ang mayaman? Tapos inuutusan pa a
ko. Feeling close?

"And who are you to tell me what to do?" Naka encounter na ba kayo ng tao na gan
ito ka feeling close? To thinkunang beses pa lang kayo nag usap. At hindi pa pag
uusap ang tawag doon.

"I'm your bestfriend." Amuse na amuse ang pagmumukha siya na parang tuwang tuwa
sa pinaggagawa niya.

"You are not my bestfriend. And never will be." Geez! Kaasar!

"Wag ka nang magreklamo. Halikan kita dyan eh!" Napanganga ako sa sinabi niya. W
hat the fuck! Anong klaseng tao siya? Normal ba siya?

"Oh! Natulala ka! Don't worry kung magbebehave ka, hindi kita hahalikan. " What
the hell! Ano ang pinagsasabi niya. H emust be crazy.

"O sige Rayne, yung pagkain sayo yan kasi bestfriend kita. Pahiram muna ng Ipad
ha! Natalo kasi ako ng Archidonis. Kakaadik!"

Then he winked at me.

And umalis na siya sa harapan ko.

Hindi ako makapaniwala. I blink twice while trying to gather my wits na nagkalat
sa sahig.

Bestfriend?
<hr>
Chapter 3

Chapter 3

"Pwede ba tantanan mo ako!!!" I shouted at him. Naiirita na kasi ako talaga. Sin
o ba kasi ang may gustong maging bestfriend siya? Grrrr!

"Sige na Rayne manood ka na please. Promise ngayon lang to. Championship kasi."
Halos lumuhod na siya sa harap ko. Pinagtitinginan na kami ng ibang estudyante.
Ikaw ba naman halos luhuran na ng pinakasikat na lalaki sa buong school. Okay sa
na kong ako din ang pinakasikat na girl pero isa akong self proclaimed nerd.

"Bakit kasi kailangang andun ako? Bakit ako ba ang magpapanalo sa game niyo? Kas
ali ba ako sa team niyo?" Tumingin ako ulit sa libro na binabasa ko. Istorbo tal
aga to kahit kelan!

"Alam mo yung inspiration? Pag andoon ka maiinspire akong maglaro, gaganahan at
mananalo kami. Kaya manood ka na. Gusto mo sa bleacher ka pa maupo eh!" Nagningn
ing ang mga mata niya kasi akala niya matutuwa ako sa alok niya. Siyempre pag no
rmal na babae ang inalok niya na manood at uupo sa bleacher baka nagtatalon na s
a tuwa pero hindi kasi ako normal na babae because I'm perfect.

"At ano? Makatabi ang mga pawisan mong teammates? Ewww ha! Kadiri kaya." Inayos
ko ang eyeglasses ko na nahuhulog na sa ilong ko.

"Hindi! Hindi sila tatabi sayo. Ako lang ang tatabi sayo. Pumayag ka na kasi! Mi
nsan lang naman ako humingi sayo ng favor." Anong minsan? Simula last week nung
nagdeclare siya na bestfriend niya ako ang daming pabor na niyang hiningi sa aki
n. Buti sana kung kusang loob kong ginagawa ang mga yun. Pero hindi eh. Pinipil
it niya ako! Kung ano anong threats ang sinasabi niya. Kesyo pupunta daw siya sa
bahay namin! Like duh! Pag nakita siya ni Mommy kung ano ano conclusion agad an
g papasok sa isip nun and baka bago ko namalayan eh kasal na ako sa bwisit na to
!

"A-YO-KO." I said with finality. Tiningnan niya ako saglit tapos bigla niya akon
g niyugyog. Hindi yung mahina. Yung parang maalog ang utak ko sa pagyugyog niya.

Ayyy shit! What the hell.

"Sige na Rayne! Sige na!! manood ka na!! Sige na!!" Teka! Teka! Teka! Nahihilo a
ko!

Pinipigilan ko ang kamay niyang tumutulak tulak sa akin. Hindi ba niya narealize
na ang laking tao niya para gawin sa akin ang bagay na to?

Then my eyeglasses fell from my eyes at nahulog sa sahig.

"ANO BA!!" Sigaw ko sa kanya na nagpatingin din sa ibang estudyante sa amin. Ayy
bwisit naman! Nag iinit na ang pisngi ko dahil sa galit and I bet pulang pula n
a ang mukha ko. Leche talaga ang lalaking to. Ang laking taeeeeeeee!

Napatulala siya sa akin at biglang tumahimik ang buong cafeteria.

Huminga ako ng malalim Inayos ko ang damit kong nagkalukot lukot dahil sa ginawa
niya at tiningnan siya ng masama. Nakatingin pa din siya sa akin at hindi na n
agsasalita. Parang nakanganga pa nga.

Parang tanga lang.

"Ang ganda pala niya pag walang salamin."

"Oo nga."

"Kaya pala patay na patay sa kanya si Luke." Ano daw?

I looked around me and I saw all of them looking at me.

Walang ka poise poise na yumuko ako at pinulot ang eyeglasses ko tapos pinunasan
at nilagay ulit sa mga mata ko. Tapos binalingan ko si Luke at...

"Grrrr" Inayos ko na ang mga gamit ko at nagmamadaling umalis. Bwisit talaga!! A
ng tae niya!!

Nakalabas na ako sa cafeteria at I'm thankful na hindi niya ako sinundan. Papali
ko na sana ako papasok sa indoor pool kasi mas tahimik doon nung may biglang hum
awak sa braso ko.

"Rayne!" Naman! Kailan niya ako tatantanan?

Napatingin ako sa kanya at kakaiba ang tingin niya sa akin. Hindi ko mabasa ang
expression sa mukha niya. Seryoso na ewan, tapos kung makatitig naman wagas. Nap
aatras ako kahit hawak niya ang braso ko. Hindi ko matagalan ang tingin niya and
there's something scary sa tingin niya sa akin. Napaatras ako ng napaatras hang
gang sa napasandal na ako sa pader.

"Importante sa akin ang larong yun. Please manood ka." Ang lapit ng mukha niya
sa mukha ko tapos nakatingin siya sa lips ko. Huwwaaaaahhhhh!

"Ayoko nga kasi!" Lumayo layo ka sa akin Luke JoPierre. Parang awa mo na.

"Ganun?" Tumaas ang kilay niya tapos may kunting ngiti sa labi niya. Tapos pabab
a ng pababa ang mukha niya sa mukha ko.

"Ha-halikan mo ba ako?" Napapikit ang isang mata ko habang nakangiwi. Tapos ang
isang mata ko nakatingin sa kanya.
"Kung hindi ka papayag." Lumaki na ang ngiti niya.

"Pe-pero magkaibigan tayo di ba?" Tumaas ang kilay niya sa sinabi ko. Tapos nadi
distract ako sa bango nmg hininga niya.

"So?" Anong so? Leche! Pwede bang wag kang ma distract Rayne?

I stiffened nung kinuha niya ang eyeglasses ko. Tapos lalo siyang ngumiti nung w
ala na akong eyeglasses.

"Manonood ka o hindi?" This is grave threat and coercion. Pwede ko ba siyang kas
uhan? Pero wala na akong oras mag isip kasi mukhang hindi na niya hihintayin ang
sagot ko.

And before his lips touch my lips naharang ko na ang palad ko kaya ang kamay ko
ang nahalikan niya.

"Sige na! Manonood na ako!!" With that, bigla niya akong binitiwan tapos binalik
sa mga mata ko ang eyeglasses with a wide grin on his lips.

"Sige, kita na alng tayo bukas sa labas ng gym. Hihintayin kita." Sabi pa niya b
ago siya umalis pero may threat sa tono ng boses niya. There's a bif 'OR ELSE' i
n between his sentence.

Nanghina ako pagkaalis niya.

_______

My Ghaaaaaaaaaaaaddddd! Ang ingay ingay naman! Paano ako makakatulog nito? Kinu
ha ko ang ipod ko sa bag ang sinaksak sa tenga ko tapos nagpatugtug na full ang
vlume. Bahala ng masira ang eardrums ko may maganda naman ang music na naririnig
ko kesa sa tilian at sigawan sa loob ng gym.
Oo, andito ako ngayonsa gym at nanonood ng championship game nina Luke. Pero hin
di ako nakaupo sa tabi ng mga players. Pinilit ko siyang doon ako maupo 2 rows b
ehind them. Ayaw ko pang matamaan ng bola. Asa siya!

Nasa first quarter pa lang ang laro at bored na bored na ako. Bakit ba gustong g
usto nilang panoorin ang basketball? Eh takbuhan, shoot, dribble at masyado nama
ng physical ang laro. Not to mention ang mga pawisang players. Haaayyysssss ang
boring naman.

Maya maya pa, bago ko namalayan, tulog na ako.

Nagising ako sa mga tawanan sa paligid ko. Ano ba! Di ba nila nakikita na natutu
log ang tao?

"Pasikat ka pa, tulog naman pala ang pinapasikatan mo!" Tapos may tawanan ulit.

"Baka nga hindi nakita kahit isang dribble mo!" More tawanan. Ayyyy bwisit naman
!

Dumilat ako at nakita kong napapaligiran ako ng mga kateammates ni Luke at si Lu
ke nakaupo sa tabi ko. Nagsasulk. Napaupo ako ng maayos. Naalis pala ang isang h
eadset ko kaya naririnig ko na sila.

"Nanalo kayo?" Nagtawanan ulit sila. Lalong sumama ang tingin niya sa akin.

"Oo kami ang Champion." Sabi nung isang teammates niya. Napangiti naman ako. Hay
ssss... ang sarap matulog.

"Congratulations." Inioffer ko ang kamay ko kay Luke pero sa gulat ko tumayo lan
g siya bigla at nag walkout. Wee? Bakit?

Siempre hindi ko siya sinundan. Ano ako sira? Nagsialisan na din ang iba niyang
kasama pero at least nagpaalam sila hindi katulad ni Luke. Hmp! Bahala na nga si
ya. Nilagay ko ulit ang headset ko at pumikit. Kulang pa ang tulog ko.

Napapidlip na ako nung may biglang humablot sa headset ko kaya nagising ako bigl
a. Tatarayan ko na sana pero naunahan ako.

"Gusto mo bang masarhan sa gym?" Weee? Nagsasara ba ang gym?

"Nagsasara pala to? Eh di sige sa bahay na lang ako matutulog." Tatayo na sana a
ko nung hinawakan niya ulit ang braso ko.

"Alam mo bang nakakaasar ka?" Sumasalubong ang kilay niya. Galit na ba siya?

"Hindi ko alam. Nakakaasar ba ako? Bakit?" He opened his mouth to say something
pero sinara ulit yun.

"Nakakafrustrate ka! Nakakabanas! Nakakainis! Nakakabadtrip! Nakakaasar! " Litan
ya pa niya.
"Nanood naman ako di ba? Nanalo naman kayo. Ano pa ang problema mo?" Hindi ko t
alaga alam kung bakit galit siya.

"Ang usapan natin, manood ka hindi matulog!" Sigaw niya sa akin. Hays..may mga t
emper din pala ang mga lalaki noh? Kaaliw lang.

"Andito naman ako di ba? Ganun na din yun!" Ngumiti pa ako sa kanya. Ayaw ko nga
siyang patulan masisira pa ang magandang tulog ko. Nanlaki ang mata niya sa sin
abi ko.

"Ewan ko sayo!" Tapos nagwalkout ulit siya.

"Anong problema nun?" I just shrugged my shoulders at naglakad papunta sa kabila
ng exit.
<hr>
Chapter 4:

Ang buong pag aakala ko talaga, tatantanan na niya ako pagkatapos niyang magwalk
out sa akin pero nagkakamali ako dahil the next day lalo siyang lumapit sa akin
. May instant kasabay na tuloy ako sa lunch pati meryenda. Mabuti sana kung nil
ilibre niya ako pero hindi! KKB! Nakakainis lang talaga.

"Bakit ka ba dikit ng dikit sa akin Lucas?" Isang araw nung bigla na naman siyan
g umupo sa table ko during lunch time.

"Oi may endearment ka na sa akin. Improving Rayne." Endearment? Lucas? Endearmen
t? Kapal ng mukha!

Tiningnan ko siya ng masama kaya tumawa siya ng malakas. Abnormal talaga siya. K
akaiba kasi ang reaction niya.

"Alam mo ba kung bakit ako dikit ng dikit sayo? Kasi masarap akong kasama. At na
kakaawa ka naman kasi nag iisa ka lang palagi. At isang napakalaking karangalan
na makasama ng isang nerd na tulad mo ang isang campus figure na katulad ko. At
isa pa, charitable akong tao" Ang laki ng ngisi ng walang hiya. Ang sarap tusu
kin ng tinidor ang mata niya.

"Hindi ko kailangan ang charity mo! Pwedeng pwede kong bilhin ang kaluluwa mo!"
Huhuhuhu! Bakit parang matutuyuan ako ng dugo sa kanya? Lord, bakit niyo naman p
o ako pinarusahan? Kasalanan na ba ngayon ang maging mayaman?

"Whoa!!! So, lumabas din ang katotohanan na may pagnanasa ka sa akin? Gusto mo n
ang bilhin ang kaluluwa ko oh! Wag kang mag alala, pag binili mo ang kaluluwa ko
, libre pati ang puso ko." Tapos kumindat pa siya sabay kuha ng tinidor ko at ti
nusok ang isang karne sa pinggan ko at isinubo. Ewwwwww! Ginamit niya ang tinido
r ko! Kailangan nang I disinfect yun.
Tapos tumusok ulit siya ng isang karne at sa gulat ko inilapit niya sa akin ang
tinidor. Parang susubuan pa ata niya ako. Ewwwww ha!

"Say ahhhh!" Nanlaki ang mga mata ko. I closed my mouth. There's no way that I w
ould be sharing a fork with him.

"Rayne, open your mouth." Utos pa niya. Umiling ako habang nakaclosed ang mouth
ko. No way! No waaayyyyy! NO waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaayyyyyyyyy! It's indirect kiss
ing.

"You have two choices. You eat this and share my saliva indirectly or I will hav
e to kiss you here, para direct na." Sabi niya sa mahinang boses. Nakikita ko na
naman ang threat sa mga mata niya. Shiiit! Shiiit!! Bakit palaging ganito? Frie
nd ko naman siya di ba? Ehhh ang plastic ko! Hidni ko naman talaga siya friend e
h.

"Now sweetheart, open your mouth." He said sternly. Bullying ba ang tawag dito?
Can I accused him?

Wala na akong nagawa. I slowly opened my mouth. Nakita ko siyang ngumiti at isin
ubo sa akin ang fork na may pork.

"Awwwww! Ang sweet talaga ni Luke." Narinig kong tili ng mga nakakita.

"Sana ako na lang ang sinubuan niya." Another comment.

"Hindi sila bagay nung nerd." And another. Feeling ko pulang pula na ang pagmumu
kha ko. Ba't ang hilig niyang ipahiya ako?

"One more!" Sabi pa niya. Ayoko naaaaaa!!

"Sige, I'll be your friend. I'll be good to you. Hindi na ako matutulog sa mga g
ames mo just stop feeding me." Nakita kong nagliwanag ang mukha niya. Tapos bin
aba niya ang fork na may pork and beamed at me.

"Talaga!? Wow! Thank you Rayne." Sabay tayo, lapit sa akin at halik sa pisngi ko
.

Nanlaki ang mga mata ko. Natulala ako.

What the efffff?

Why did he kissed me?

Nag ingay ang buong cafeteria. Hindi ko alam kong nagchecheer sila o nasusuka sa
ginawa ni Lucas! Pero ako hiyang hiya sa ginawa niya.

Simula nga nun napipilitan na akong manood ng basketball game nila at kahit ant
ok na antok na ako pinipigilan ko ang matulog. Ito na ata talaga ang kaparusahan
sa pagiging mayaman ko.

Then dumating ang time na may mga korean exchange student na pumunta sa school.
Wala naman kaming classmates ni isa sa kanila pero dahil nga kakaiba sila ay pin
agkakaguluhan sila ng mga students. Mga artistahin naman kasi sila. Yung pag pu
mapasok sila sa school feeling mo nag eentrance sa isang korean novela. Pero sie
mpre, hindi ako kasama sa mga nagkakagulo sa kanila. Bilhin ko pa ang buong Kore
a eh. Hehehe.

Nasa library ako noon at nagpapakanerd nung may biglang umupong dalawang Korean
na kamukha ni Lee Min Ho at ni Choi Si-won ang tumabi sa akin. Hindi ko sila pin
ansin. At bakit ko sila papansinin?

"Hi!" Sabi nung kamuka ni Choi Si won

Napatingin ako sa kanila to make sure na ako ang kinakausap nila. AT mukhang ako
nga kasi nakatingin sila sa akin. Alangan naman na kausapin nila ang upuan sa t
abi ko!

"Hi!" Sabi ko na lang. Ngumiti silang dalawa sa akin kaya napilitan din akong ng
umiti.

"I'm Gweg" Sabi pa din ng kamuka ni Choi Si Won. " And-thizzs-izzs Ehhwic. Wh-at
-youuuw-name?" Napapangiti ako. Itatranslate ko ha. 'I'm Greg and this is Eric.
What's you're name?'. Bakit ba kasi hiwap ang mga Kowean magsalita ng rrrrrrr?
Wahahaha.

Yumuko pa sila at nagbow tapos they offered their hand para kamayan ko. Ngumiti
lang ulit ako at kakamayan ko na sana sila at sasabihin ang pangalan ko nang may
nagkamay sa kanila.

Napatingin ako at nagulat ako nung makita ko si Luke na nasa tabi ko na at siya
ang nakipagkamay sa mga Kowean.

"Hi! I'm Luke and she is Rayne. I'm her boyfriend and she's my girlfriend. Now
fuck off my girl okay!" Nagulat ako sa sinabi niya. Yung mga Kowean naman umali
s na lang at may pinag uusapan na hindi ko naman maintindihan.

Pagkaalis nila kinonfront ko si Luke.

"Bakit mo sinabing girlfriend mo ako at boyfriend kita?" Patay malisya niya akon
g tiningnan at parang baliwala na kinuha ang librong binasa ko.

"Totoo naman di ba? Kaibigan kitang babae at kaibigan mo akong lalaki. Anong mas
ama sa sinabi ko?" OO nga naman! Wala nga naman! Pero sino ang niloloko niya? Si
nadya niya talaga yun! Mabuti na lang at wala akong crush sa dalawang yun. Kundi
malilintikan ang Luas na to sa akin pero nonetheless, nangangati pa rin ang ka
may kong batukan siya.

Pero ang pinatataka ko lang, knahapunan nun may kasama siyang Korean na babae at
dumaan ako, kaya tinawag niya ako tapos pinakilala. Ito ang sinabi niya..
"This is Rayne. She's my bestfriend. And I'm his guy friend."

Ayyyy Langya! Tae naman talaga!

At simula noon, yun na ang unbiased, unprejudiced and fair way ng pagiintroduced
ni Luke sa akin.

<hr>
Chapter 5

"Am I ugly Mom?" Yun ang bungad ko kay Mommy isang araw pagkarating ko galing s
chool. 4th year highschool na ako. I already get rid of my glasses and my braces
. I am already a teenager and my hormones are raging.

The problem is...wala man lang nanliligaw sa akin. Ang nakakainis pa, almost all
of my classmates have a boyfriend. Pati ang pinakapangit may boyfriend pero ako
ni isang manliligaw wala. What is wrong with me? Mas panget ba ako sa pinakapan
get? Hindi ko ata matanggap na sa yaman kong to, ay ako ang pinakapanget. Maga
nda naman si Mommy, gwapo naman si Daddy kaya hindi pwedeng maging panget ako. C
annot be, borrow one talaga!!!!

"Of course not baby. You are beautiful. Manang mana ka sa akin. Bakit mo nasabi
yun?" Ngiting ngiti pa si Mommy habang sinasabi yun. Tapos tumingin pa siya sa m
ukha niya na nagrereflect sa glass table namin. Tapos ngumiti siya. I pouted.

"Are you telling me that because you are my mother?" Ganun naman di ba? Kahit p
anget ang anak maganda pa din sa tingin ng mga Nanay.

"Of course not." Napatingin ng seryoso sa akin si Mommy. "Don't insult your beau
tiful mother dear, Now tell me why are you saying those things?" Tapos kinuwento
ko sa kanya ang dilemna ko. Na wala kahit isa na nanliligaw sa akin. Ni tingin
ayaw akong tingnan ng mga schoolmates kong lalaki. At hindi ko yun maintindihan.

"And Mommy, sa tuwing tumitingin sila sa akin, parang natatakot sila. Imagine, i
kaw nga nung highschool ka magboyfriend na kayo ni Daddy tapos ako wala kahit is
ang manliligaw! Akala ko nga nung 3rd year ako may manliligaw na sa akin pero hi
ndi ko alam kung bakit magiging close sila sa akin tapos the next thing I know i
niiwasan na nila ako. Is something wrong with me? Gagraduate na ako pero di ko m
an lang maranasan ang magkalovelife sa a highschool student." Hindi talaga ako
mapakali. Bakit nilalayuan ako ng mga boys?

Bakeeeeettttttt!!????

_______
2 years ago

Luke's POV

"Oi Luke, bakit parang di ka natutuwa na gagraduate na tayo sa wakas? Akala ko n
ga di ka makakagraduate kasi kala namin talaga babagsak ka sa Physics. Pero aka
lain mo yun! Pinasa ka ni Ma'am! Ang bait ni Ma'am!! " Tuwang tuwa na sabi ni Ca
rl. Pakingshet yan! Sinipa ko ang bola sa harapan ko. Nagtaka naman sila.

"Tangna namang teacher yun! Ginawa ko na ang lahat para bumagsak ako pero pinasa
pa din ako. Pakshet talaga!" Sinipa ko ulit ang isang bola. Lalo silang nagtak
a.

"Hoy! Anong sinasabi mo? Sinadya mong ibagsak lahat ng quizzes at exam mo sa Phy
sics?" Nakapalibot na silang lahat sa akin. Nasa gym kami at katatapos lang ng p
ractice namin.

"Physics teacher ba talaga yun? Bakti di marunong magcompute ng grade?" Sabi ko
pa din. Kakaasar talaga kasi eh. Akalain mo yun! Ipinasa pa ako! Taeng buhay t
alaga to!

"Ayaw mong gumradweyt?" halos sabay nilang tanong sa akin.

"Paano ko Sia mababantayan kung gagraduate ako?" Mga bobo to! Di nag iisip.

"Sinong siya?" Tanong ng future team captain. Siya ang papalit sa akin. Jason an
g name niya.

"May iba pa bang Sia dito sa school? Eh di si Rayne?" Si Carl yan.

"May plano kang sumabay niyang gumradweyt para lang mabantayan siya? Ang tibay m
o Pre. Hindi ka kaya ibitay ng tatay mo niyan? Dalawang taon mo siyang hihintayi
n? Hindi ka gagaradweyt ng highschool?" Nagtawanan sila. Tumahimik lang ako. Oo
yun talaga ang plano ko. Ang hirap naman kasi bakit ako pinanganak ahead sa kan
ya. Kung kaklase ko sana siya eh di walang problema. Laking pasalamat ko talaga
at nerd nerdan ang drama nung babaeng yun kaya madami ang hindi pumapansin sa ka
nya.

Pero paano na lang kung aalisin niya ang eyeglasses niya? Kung ipapatanggal niya
ang braces niya? Paano na lang? Baka dumugin siya ng mga lalaki at paano kung w
ala ako? Eh di naagaw siya! Takte!

"Lakas ng tama mo sa kanya tol. Akalain mong gagawin mo yun? Eh ni hindi nga niy
a alam na may gusto ka sa kanya." Oo hindi niya alam. Hindi ko nga alam kung nave
siya,manhid o tamang tanga lang talaga. Nakakabanas. Ang suplada pa ng babaeng
yun. Paano ako makakapanligaw kung paparating pa lang ako tumataas na ang kilay
niya. At wala pa akong sinasabi binabara na niya ako. Takte naman talaga. Ang hi
rap hirap naman dumiskarte sa ganun. Kaya na instead na panliligaw ang sasabihin
ko sa kanya, bestfriend ang lumabas sa bibig ko. Tae lang!

"Sa dinami dami naman ng may gusto sayo at mga naghahabol, bakit kasi siya pa an
g nagustuhan mo?" Napakamot na lang ako ng ulo. Hidni ko din kasi alam.

"Ewan ko nga ba! Di ko din alam. Inis nga din ako sa kanya nung una pero kasi si
ya lang ang nerd na mataray na nakilala ko. Alam niyo yun, yung nerd na bully. S
iya yun eh. Kaya naiinis ako kasi hidni naman habambuhay na magiging nerd ang it
sura noon." Nakabusangot na ang mukha ko. Badtrip na badtrip kasi ako nung maki
ta ko ang grade ko at pangalan ko na nakasama na list of candidates for graduati
on. Ampupu!

"Bakit kasi ginawang mong bestfriend at di mo niligawan? Eh di sana, di ka namom
roblema sa pagbabantay sa kanya." Si Carl.

"Pagkakaibigan nga lang parang ayaw pa niya ibigay, pagiging girlfriend pa kaya?
" Umiling iling silang lahat.

"Di mo na kailangan di gumraduate para mabantayan siya." Sabat ni Justine. Ang f
uture team captain. Napatingin naman ako agad sa kanya. Aba! Mukhang may magand
ang idea itong si Justine. Napatingin din ang iba sa kanya.

Tumingin siya sa amin ng nakakaloko tapos ngumisi.

"Ano pa ang silbi naming mga lower years kung di namin mababantayan ang pag aari
mo Luke." Tumaas taas pa ang kilay niya. Gusto ko ang sinabi niya. Pag aari per
o wag lang marinig ni Rayne at baka ilibing niya ako ng buhay. Pero may point it
ong si Justine.

Tapos nagkatinginan kaming lahat tapos nagtanguan. Tapos ngumisi.

"I-memeeting natin mamaya ang captain ng soccer team para sa adhikain na ito." S
abi ni Carl.
"Tama!" Sabay sabay naming lahat.

"Simula ngayon, may panibago na tayong krusada." Tumayo pa si Justine at parang
proud na proud sa naisip niya.

"At ang krusadang ito ay tatawagin nating.....

OPERATION ULAN."
<center><h1>Reply</h1></center>
<hr>
May reply ako sa isang nagcomment. Pasensiya na at nasa isang chapter nagmukha t
uloy update. Pero hindi talaga siya update, hindi lang kasi kakasya sa 2K charac
ters.

@YellowSnow
In reply to your comment, on the last chapter...
Hi!
I really appreciate your frank and honest comment regarding my story. I really w
elcome such comments and I agree with you that reviews and criticism could help
an author or an aspiring writer like me.
However, I just would like to clarify some things. I am not spoonfeeding the re
aders of my stories by writing a story with lots of unnecessary descriptions and
lines. I never ever think of them as "mahina" as not to understand the flow of
the story. Frankly, and some of you might be shocked but I don't write my stori
es for the readers. I don't even think of the readers while I'm writing my stori
es. I don't consider what they will think or feel of my updates or my stories. A
nd I don't write stories with unnecessary details for my readers to understand t
he flow of my stories. I am writing my stories for myself and for the character
s because I don't write to please anyone or everyone but myself. I am writing b
ased on what I am feeling or imagining at the time. And since I am writing for m
yself and my characters, everything written is necessary for me. Anyway, necessi
ty or needs is very subjective on every individual so what might be necessary fo
r me might not be necessary for others and vice versa. It could be unnecessary,
redundant and too detailed but that's the way I imagined it to be, that's how
i play with my imagination, that's the exact thoughts my characters are thinking
at that time and there's no way that I will summarize or edit it.
Sure, I can write briefly, concisely and direct to the point because I have been
doing that for 7 years but I only do that to my audit reports and I will never
do that to my stories. I write audit reports as an auditor but I don't write sto
ries as a writer. When I am writing a story, I am no longer the writer, I am the
character and whatever that character is feeling or thinking I have to voice it
out through writing. Necessary or unnecessary it might be for others.
However, I value and treasure my readers because of their support and wonderful
comments that really touched me and some of them are already my friends. I am ov
erwhelmed by their support and encouragement and until now, I still couldn't bel
ieve that many people would read my writings. I still couldn't believe that they
are talking it in buses, at work and at school. Naniwala lang ako na pinag uus
apan ang story ko sa school when my niece who is studying at Trinity University
of Asia (2nd year HS siya) caught me posting at Wattpad and she blurted out,
'Tita, Ikaw si BlackLily! Ikaw ang nagsulat ng Charm? Alam mo bang gusto ka nami
n makita ng mga classmates ko?'. But maybe nangyayari lang yun sa section nila.
Nagpfeeling lang ako.
But still, after all of it, I still don't write stories for them. It even came t
o a point wherein I only have 1-2 readers during my teentalk times but still I u
pload daily.
I don't really follow any rules on my writing because for me writing is a form o
f expression and I believe that freedom of expression should not be hindered at
any means.
Again, thank you for your honest comment, it is highly appreciated. I just feel
the need to reply to clarify that I don't write unnecessary details to spoonfeed
my readers because I think they are slow to understand the flow of my story. So
me of them are UP students and professionals, how could I think of them as such?
I am writing for myself so those 'unnecessary' lines and descriptions is my way
of understanding the flow of my own story or my way of making things as real as
possible for my own benefit.
I know that I am such an ungrateful author after all the reads, the votes and th
e comments that the readers are giving but that's the truth. I believe that in o
rder to finish a story, a writer must think of the characters and not what the r
eaders will think. Although the comments and appreciation from the readers reall
y helps.
Again, thank you for the comment and God Bless. ^_^

<hr>
6.

Gumradweyt na ako't lahat lahat wala pa din ni isang nanligaw sa akin. Kung hind
i lang talaga ilang beses na sinabi sa akin ni Mommy na maganda ako at kung hind
i ko lang nakikita araw araw sa salamin ang kagandahan ko, magdududa na talaga a
ko.

"Congratulations." Sabay halik sa pisngi ko.

"Thank you." Nginitian ko siya. Nasanay na ako talaga kay Luke at isa pa dapat
ata magpasalamat ako at may isa pang lalaki na lumalapit sa akin. At least hindi
masasabing clueless ako sa mga lalaki kasi nga kahit papaano alam ko ang mood s
wings nitong si Luke.

"Eh di doon ka na mag aaral sa University namin?" Naglalakad na kami ngayon papu
ntang parking at nakaakbay siya sa akin. Hindi ko na din siya tinataboy. Nakakap
agod lang at isa pa, dalawang taon na din simula nung dineclare niyang bestfrien
d niya ako. Kawawa naman kung hindi ko pa tanggapin ang friendship niya.

"Hmmmm..pag iisipan ko pa." Pinagbukas niya ako ng pinto ng kotse. Umupo na ako
sa passenger seat pero nakita ko ang pagkunot ng noo niya. Nababadtrip na naman
yan.

"Bakit mo pa pag iisipan!?" Sabi niya agad nung makaupo na siya sa driver's seat
. Sinasabi ko na nga ba.

"Andun ka kasi eh!" Ngumisi ako. Tiningnan niya ako ng masama.

"Ganun?" Tumaas ang kilay niya pero seryoso ang mukha niya at gusto ko nang mata
wa sa itsura niya. Hay Lukas, ang epic mo talaga.

"Ganun." I suppressed my laugh.

"Eh kung..." Hindi ko na siya pinatapos. Sa expression pa lang ng mukha niya, sa
ngisi niya alam ko na ang sasabihin niya.

"Sus, Lucas, dalawang taon mo na yang threat sa akin, sa tingin mo madadala mo p
a ako? Kung hahalikan mo ako, eh di halikan. Hanggang empty threat ka lang naman
." Alam ko naman kasi na hanggang threat lang siya at hindi niya gagawin yun. Ta
ngerks lang ako dati na naniniwala na hahalikan talaga niya ako. Pero ngayon, hi
ndi na niya ako madadala sa pananako----

Nanlaki ang mga mata ko when I felt his lips on my lips. Ni hindi ko napansin na
lumapit siya sa akin. Bigla bigla na lang niya akong kinabig palapit sa kanya a
t biglang hinalikan. Hindi ako makagalaw, in fact, nararamdaman kong unti unting
pumipikit ang mga mata ko.

Ni hindi ko siya naitulak kasi ang kamay ko nasa gilid ko lang at nakalimutan ko
atang igalaw. Lahat ng senses ko nakafocus sa lips niya na nakalapat sa lips ko
. Holy...holy..holy shit! Nakalimutan ko pa atang huminga.

Ang my head started screaming when he nibbled my lower lip.

Luke kissed me.

Nooooooo....

Luke is still kissing me!!

No!

He is ravishing my lips. Oh my God! Hihimatayin ata ako! Huminga ako ng malalim.
Ang lakas ng tibok ng puso ko and I can feel the cold air of the aircon fanning
my face.

Aircon? Dumilat ako, tsaka ko narealize na hindi na niya ako hinahalikan. In fac
t, maayos na siyang nakaupo sa driver's seat at nakangisi na nakatingin sa akin.
Kanina pa ba natapos ang halik niya sa akin? Ba't di ko naramdaman? Nakatulog
ba ako? Pero hindi eh! Naramdaman ko pa ang labi niya sa labi ko, tapos he even
nibbled and tasted my lips. Naramdaman ko din ang warm lips niya. It couldn't be
a dream. Pero nawala ba ako sa sarili ko at hindi ko napansin that he stopped
kissing me?

I blinked, once, twice and thrice. Kinakalma ko na din ang sarili ko. Dahan daha
ng pinaprocess ng utak ko ang mga nangyari hanggang sa unti unting luminaw. Taas
baba na ang dibdib ko sa paghabol ng hininga ko.

Luke JoPierre Cario just stole my first kiss.

Halos manikip ang dibdib ko sa isiping iyon. Hindi matanggap ng sistema ko. Tum
ingin ako sa kanya at nakita ko ang amusement sa mukha niya habang pinagmamasdan
ang lahat ng expression sa mukha ko.

Tapos nahagip ng mga mata ko ang isang can ng air freshener sa dashboard ng kots
e niya.

Ni hindi man lang ako nag isip, kinuha ko ang air freshener at buong lakas na bi
nato sa kanya. Sapol siya sa mukha. Natamaan siya sa may temple, umilag pa kasi
. Sayang.

"Awwww" Napayuko siya at hinawakan ang natamaan ng air freshener. Buti nga sa k
anya. Pangahas! Kung ang ibang babae nagkakandarapa para lang mahalikan siya, ib
ahin niya ako.

"Walanghiya ka! Bakit mo ako hinalikan!?" Sigaw ko sa kanya sabay hampas sa bras
o niya. Kung hindi lang nakatakip ang kamay niya sa mukha niya sinampal ko na si
ya.

Pero sa pagtataka ko, kahit hinahampas ko na siya nakayuko pa din siya at nakata
kip pa din ang kamay niya sa may temple niya tapos tumingin siya sa akin at inal
is ang kamay niya sa temple and there I saw it, ang daming dugong umaagos sa sug
at niya sa temple.

Napatulala na naman ako.

Hala! Mamamatay na ba siya? Napatay ko ba siya? Oh My God! Hindi ko naman sinasa
dya eh. AY mali, sinasadya ko palang batuhin siya pero hindi ko naman kagustuhan
na masugatan or mamatay siya. Kinabahan ako kaagad.

"Luke, okay ka lang? Sorry! Sorry na. Ano, kasi...dadalhin na ba kita sa morgue?
" Inalog alog ko siya. Nagpapanic na talaga ako.

"Anong morgue!? At Rayne pwede ba! Wag mo akong alugin! Lalo akong nahihilo eh."
He shake his head pero tumutulo talaga ang dugo. Huwaaaahhhhh!!

"Sorry na kasi! Hindi ko naman sinasadyang masugatan ka eh." May nakita akong ti
ssue at kinuha ko na din ang alcohol sa bag ko tapos nilagyan ng alcohol ang tis
sue. Tinitingnan niya ang ginawa ko.

"Teka gagamutin natin yan. Baka maubusan ka ng dugo. Baka kasi mainfection." Mab
uti na lang talaga at hindi ako takot sa dugo. Mabuti na lang at paminsan minsan
sumasama ako kay Tito Dao.

"Sigurado ka ba dyan sa gagawin mo?" May pagdududang tanong niya sa akin.

"Oo...ata? Basta, disinfectant naman itong alchol kaya madidisinfect ang sugat m
o." Lumapit ako sa kanya at sinimulang linisin ang mga dugo sa gilid ng sugat pe
ro dumudugo pa din kasi kaya kahit anong linis ko nalalagyan pa din ng dugo. Waa
aahhhhh! Bat ang dami niyang dugo? Di ba pwedeng mawalan na lang siya ng dugo?

Kinuha ko na ang alcohol at tissue tapos binigay sa kanya. Nahihirapan ako eh.

"Clean your hands, alisin mo ang blood and then kumuha ka ng another tissue tapo
s lagyan mo ng alcohol tapos ibigay mo sa akin. Dali!!" Nakasandal siya sa headr
est pero ginawa pa din niya ang pinapagawa ko.

"Saglit lang naman! Kung maka-utos ka parang hindi ako injured " reklamo pa niy
a pero ginagawa din naman. Nakailang pahid na ako pero dumudugo pa din hanggang
sa nainis ako. Nung binigay niya ang tissue na basang basa ng alcohol diniretso
kong ilagay sa sugat niya.

"Aaaahhhhhhhhhhhhh." Ang lakas ng sigaw niya. Napangiwi ako.

"Masakit ba?" Worried na worried ako sa kanya.

"Hindi! Masarap nga eh! Ulitin mo! Taena!!" Pero ngumingiwi siya habang sinasab
i niya yun.

Inulit ko ang paglapat ng tissue kasi sabi niya ulitin ko. Napasigaw ulit siya,
napangiwi ulit ako. Akala ko ba masarap? Ba't siya sumisigaw sa sakit?

"Oouuuuuccchhh! Amputa Rayne!! Inulit mo pa!" Namumula na siya, nagpapanic na a
ko. Mamamatay na ba siya? Pati ba ang nag iisang lalaking malapit sa akin na hin
di ko kamag anak mawawala sa akin?

"Sabi mo kasi masarap, sabi mo ulitin. Ginawa ko naman ang sinabi mo!" Ahuhuhu!
"Ikaw kaya lagyan ng alcohol ang sugat mo? Sa tingin mo masarap?" Ang sama ng pa
gkakatingin niya sa akin. Parang sinasabing, tanga ka ba? Ehhh malay ko!

"Sorry na! Malay ko bang masakit! Hindi ko pa naman naranasan malagyan ng alcoho
l ang sugat! Ano ba ang gusto mong gawin ko?" Huhuhuhu! Hidni naman ako doctor
eh. Sabi kasi niya masarap tapos masakit pala. Malay ko bang namimilosopo pala
siya.

"Halikan mo ako." Seryoso niyang sabi.

Napatigil ako sa ginagawa ko.

Di nga?

Totoo ba yun?

Ginagawa din kasi ni Mommy sa akin yun dati pag nasasaktan ako. Hinahalikan niya
ako. Tapos sabi pa niya, her kiss will take away my pain.

Nakakawala ba talaga ng sakit ang halik?
<hr>
7.

Without a second thought, lumabas ako ng kotse niya. It's a matter of life and
death. Baka maubusan siya ng dugo or mamatay siya dahil sa sakit ng sugat niya.

"Oi! Lorraine! Saan ka pupunta?" narinig ko pang sigaw niya pero hidni ko siya p
inansin at nagpalinga linga sa paligid. And then I saw Carly, isa sa mga classma
tes ko. Ang totoo his name is Carlos pero dahil gay siya, Carly ang tawag ng lah
at sa kanya.
"Carly! You've got to help me!" Lumapit ako sa kanya at hinila ang braso.

"Hey! What's wrong ba?" Nagtataka naman na tanong niya sa akin.

"It's a matter of life and death. Someone is injured and you've got to help me t
ake away his pain." Hinila ko na si Carly papunta sa kotse ni Luke.

"Sino? At bakit ako ang hinila mo?"

"Ikaw kasi ang una kong nakita. And si Luke ang sinasabi kong injured. C'mon! St
op asking so many questions. " Napatigil si Carly and looked at me na nanlalaki
ang mga mata. Nagsashine pa ata ang mga mata niya.

"You mean..the Luke JoPierre Cario?" Parang hindi makapaniwalang sabi niya. I just
rolled my eyes. Kahit graduate na siya sa school namin, kilalang kilala pa din
siya.

"Yes, and you've got to kiss him para mawala ang sakit niya. Di ba nakakawala ng
sakit ang halik?" Nagulat pa siya sa sinabi ko pero hindi ko na pinansin. Nagp
apanic na nga ako di ba?

"Ahmmmm..yes.. yes.. tama ka. Let's go at ng mawala na ang sakit ni Luke." Tapos
nauna pa siyang naglakad sa akin papuntang kotse. Siya pa ang nagbukas ng pinto
. Mabuti na lang talaga at helpful itong si Carly.

Hindi na ako pumasok ng kotse kasi siguro kaya naman na ni Carly si Luke. At dah
il tinted ang kotse hindi ko masyadong nakikita ang nangyayari pero wala pa atan
g 1 minute na nakapasok si Carly sa loob ng kotse nakita ko si Luke na biglang l
umabas ng kotse. And then lumabas din si Carly hindi sa may bandang passenger do
or kung saan siya pumasok kundi sa may bandang driver's seat.

"Are you trying to rape me!?" Sigaw ni Luke kay Carly. Ilag pa siya ng ilag haba
ng lapit naman ng lapit si Carly.

"No...I am trying to take away your pain!" sabay lapit ni Carly pero lumayo ulit
si Luke.

"Lumayo ka nga sa akin! At Lorraine saan mo naman nakuha yan? Bakit mo yan pinap
asok sa kotse?" Ang sama ng tingin niya sa akin. Bakit parang galit siya? Siya n
a nga ang tinutulungan di ba?

"Siya yung hahalik sayo para mawala ang sakit ng sugat mo." Ahhh, maybe there's
a small misunderstanding kaya nagkakaganyan si Luke. Maybe hindi sinabi ni Carly
ang purpose niya. Nanlaki ang mga mata niya tapos ginulo niya ang buhok niya.

"Ay takteng buhay naman talaga! Oi! Bakla! Wag kang lalapit sa akin at babangas
an talaga kita" banta pa niya kay Carly nung lalapit sana si Carly sa kanya. Nap
atigil naman si Carly with a sad face. Luke is really mean.

Tapos lumapit siya sa akin at hinila ako at pinapasok sa kotse tapos siya agad a
gad na sumakay. He looked good naman na. His wound is no longer bleeding. Effec
tive ata talaga ang halik.

"Hindi na nagdudugo ang wound mo Luke, mabilis pala magpagaling ang halik ni Car
ly. Teka, saan ka niya banda hinalikan?" Pinaandar niya ang sasakyan at tiningn
an ako ng masama.

"Shut Up Lorraine!" His grip on the steering wheel tightened. Palabas na kami n
g campus.

"Why? Ginawa ko lang naman ang sinabi mo." What is wrong with him? Kanina pa siy
a nakasinghal.

"Hindi mo ginawa! Pinagawa mo sa iba. Lecheng yun! Buti na lang maagap ako. At a
no ba ang pumasok sa isip mo at tinawag mo yun?" Oh my! He is really mad.

"Gusto ko lang naman na gumaling ka okay? What's wrong with that? Why are you so
mad? Ikaw na nga ang tinulungan nung tao." Ayan maguilty ka Lucas. Ungrateful m
oron.

"Tulong my ass! Minsan nakakairita ang pagkainosente mo Lorraine! Sarap mong iun
tog! Kakabwisit!" reklamo pa din siya ng reklamo.

"Bakit ba kasi galit na galit ka?"

"Sinabi kong ikaw ang humalik sa akin pero ano ang ginawa mo? Tumawag ka ng bakl
a para humalik sa akin? Ano sa salitang 'halikan MO ako' ang mahirap intindihin
?" He is fuming mad

"Bakit kailangang ako ang humalik sayo?" Napatingin ako sa kanya and then sa win
dow and then balik sa kanya.

He have this impassive look. Nawala bigla ang galit sa mukha niya at naging sery
oso siya. Nakita ko pa siyang huminga ng malalim ng ilang beses. Tapos tumingin
sa akin but I can't fathom what he's thinking. It's like he wanted to say somet
hing pero hindi niya masabi.

"Ang manhid ng potek!" I heard him murmur. Mahina lang ang pagkakasabi. More lik
e sarili lang niya ang sinasabihan niya but nonetheless narinig ko pa din.

Tumingin ulit ako sa kanya. Tapos sa window ulit tapos sa kanya at balik sa win
dow. And it dawned on me. Sa nanlalaking mga mata, tumingin ako sa kanya and blu
rted out..

"Oh my God! Don't tell me... Don't tell me that you wanted me to kiss you becaus
e...because you like me!" I shrieked. Nagpapanic ang sistema ko. Kahit kailan hi
ndi ko naisip na gusto ako ni Luke. Like hello! Wala na siyang ginawa kundi asar
in ako.

Pero hindi siya nagsalita. He just kept on driving seriously.

"Luke, it can't be. You can't be. You can't like me. Please don't tell me that y
ou like me."

"Okay. I won't tell you that I like you. I won't even tell you that I love you."
He said calmly without glancing at me.

My eyes widened. I was left dumbfounded.

Did he just say that he love me?
<hr>
Chapter 8

"Darling, did you and Luke had a fight?" muntik na ako mabilaukan sa tanong ni M
ommy. Pati si Daddy, napatingin sa akin at napatigil sa kinakain niya. And hind
i lang pumapansin sa akin ay ang kapatid ko na may sariling mundo kaya tuloy tul
oy lang sa pagkain.

"No Mom." Tipid kong sagot para matigil na ang usapan.

"So, why aren't you facing Luke for a week now?" Nakakainis naman si Mommy! Kail
angan ba talagang sa harap ni Daddy niya itanong yun?

"Really?" Tuluyan ng binitiwan ni Daddy ang hawak niyang spoon and fork at tumi
ngin sa akin.

"It's nothing Dad." Nagmamaktol ko pang sabi. Bwisit! Kasalanan to ng Lucas na t
o. Bakit kasi kailangan pa siyang pumunta sa bahay namin. Hindi pa ba siya nagsa
sawa na hidni ko na nga sinasagot ang mga text at messages niya, pati ba naman s
a bahay guguluhin pa niya ako?

"If it's nothing darling, that poor guy wouldn't come here almost everyday and b
eg you to talk to him." Sabi pa ni Mommy.

"Why aren't you talking to him Lorraine?" Shit! Daddy is using my full name aga
in. I gave Mom a meaningful look na parang sinasabing wag na siyang magsalita bu
t she merely raise her eyebrows at me.

"Mom! He is not begging me to talk to him. Nag iinarte lang siya okay! Ginagaw
aniya yun para magkabati kami but I won't forgive him this time." I burst out.

"So nag away nga kayo." My Dad concluded.

"We didn't fight. I juts got mad at him." Mahina kong sabi. Totoo naman eh. Pag
katapos niyang sabihin yun, hindi ko na siya kinausap. Kakabadtrip kasi eh. He r
eally think I'm that stupid para maniwala sa sinasabi niya?

"Why did you get mad at him?" Mom further proved at mukhang curious na curious s
a kwentong barbero ni Luke JoPierre Cario.

"I got mad at him because he told me that he love me." Napatulala sina Mommy at
Daddy at saglit na hindi nakapagsalita. Tapos nagtinginan silang dalawa and smi
led at each other. Creepy. Everytime they do that, nananayo ang balahibo ko.

"Why would you get mad at him if he tells you that he loves you?" Tanong pa ni M
ommy na parang hidni niya kilala si Lucas.

"Because she is a weirdo and she would naturally act differently." Biglang sago
t ng kapatid kong my sariling mundo. I looked at him sharply pero kumakain pa d
in siya.

"Shut up! You are not even included in this conversation" Sabi ko sabay siba sa
paa niya sa ilalim ng kama.

"Lorraine! I won't tolerate you talking like that to your brother." Sabi ni Dadd
y. Tumingin siya, sa akin ngumisi at binilatan ako. Kakabwisit. Bakt hindi na la
ng siya bumalik sa sarili niyang mundo?

"And you too, Kriztian." Ngumiti din ako sa kanya at binilatan din siya. Akala
niya siguro ako lang ang pagagalitan. Asa naman siya. Pero at least naiwas ang t
opic kay Lucas.

"At bakit ka nga ulit nagalit nung sinabihan ka ni JP ng I love you?" I almost r
olled my eyes. Akala ko nakalimutan na.

"Dad, he didn't say those 3 words to me verbatim. He said something like..'no, I
won't even tell you that I love you'. That what he exactly said. And I got mad
at him because he is toying with my feelings. Hindi kesyo, no one courts me at w
ala pa din akong boyfriend eh aakto na siyang ganun." Tumitingin alng si Mommy a
t si Daddy sa akin na parang inaanalyze ang mga sinabi ko.

"What if he really loves you?" Dad asked me seriously.

"Daddy, I know that he is not serious. One, Luke is never serious with girls. Tw
o, He loves toying with me. Third, He said he always loves girls. Fourth, I am h
is bestfriend. Fifth, I saw him embracing a girl in front of our school one time
. Sixth, He brought a girl one time when we went to the mall. Seventh, he is rum
ored to have a girlfriend in his school. Eight, I saw him kissing a girl when I
took my entrance exam at their school. Nine, They are all different girls. Ten,
He.."

"That's quite a long list Rayne." Nakangiting sabi ni Daddy.

"Exactly! And I am not even halfway. That's why I get mad when he said those wor
ds to me because maybe he thinks na maniniwala na lang ako basta basta. Ginagawa
niya akong tanga!" And now that I've told them its very deliberating and I didn
't want to stop at gusto kong sabihin ang lahat ng hinanakit ko sa so-called bes
tfriend ko.

"At ang nakakainis pa Dad, Mom, he stole my first kiss! How dare him! Nakareserv
e na yun sa magiging first boyfriend ko but he stole it just like that. Ohhh, he
is so irritating, I wanna kick him. And after he kissed me, it's as if it was
nothing to him!" Feeling ko namumula na ang pisngi ko dahil sa galit. But it fel
t good to have actually vent it out.

"Darling, what are you really mad at? Are you mad because JP told you that he lo
ves you or the thought that he doesn't mean what he said?" Napatingin ako big
la kay Mommy. What is she talking about? Me? Mad that Luke doesn't mean what he
said? So I am hoping that it was true and I am mad because because it's not true
?

Anong pinagsasabi nila?

"Mom, how could Rayne know that if she doesn't even know that the reason why no
t a single guy come near her at school was because Luke and his varsity friends
are bullying every guy that shows interest on her? She's even clueless about Op
eration Ulan that's been going on for 2 years. Tsk tsk." Nanlalaki ang mga mata
ko habang nakatingin kay Kriztian na kumakain pa din.

"WHAATTTT!"

I shrieked!
<hr>
Chapter 9

"What!!??" Nanlalaki ang mga mata ko habang nakatingin sa kapatid kong may saril
ing mundo. Pero para wala lang sa kanya ang sinabi niya samantalang ako, parang
masisiraan na ako ng bait dahil sa nalaman ko. Ano ang Operation Ulan? At ano an
g koneksiyon nun sa hindi ko pagkakaroon ng boyfriend or suitor man lang.

"What are you talking about? I never heard such a thing! And paano nainvolve si
Luke doon?" Hello! 4 years na ako sa school na yun at si Kriztian, 1 year pa lan
g how come na alam niya ang mga bagay na yan at ako ay hindi? Is it some kind of
a fraternity at school?

"Ang manhid mo kasi kaya ganun. Bago maggraduate si Luke, Operation Ulan was for
med. ' Ulan' for Rayne. And the main goal of that operation is to guard you from
any guy. So definitely, off limits ka sa lahat ng varsity kasi sila nga ang tag
abantay. And anyone, who showed interest on you are being warned." Baliwala niya
ng sabi sabay subo ng steak. Me, Mom and Dad are looking at Kriztian but he does
n't seem to mind. I was shocked sa narinig ko. So, that explains why until now,
no one dared to court me.

"How did you know all of that? And since when did you know about that?" Nanlalak
i ang mga mata ko sa kapatid ko. Kung wala lang kami sa harap ng pagkain at kung
wala lang sina Mommy, binato ko na ng plato si Kriztian.

"I am a member of a soccer team nung nag first year ako di ba? Siempre alam ko.
Hindi naman ako kasing insensitive mo!" First year? At mag sesecond year na siya
this coming school year, so isang taon na niyang alam ang tungkol sa conspiracy
against me but he didn't tell me?

"And why didn't you tell me about it?" Nakakainis! I swear I am going to kill Lu
ke Jopierre for this. He manipulated half of my high school life. Pinakait niya
sa akin ang pagkakaroon ng boyfriend. I am going to kill him.

"Why would I tell you? Close ba tayo?" Lalong kumulo ang dugo ko dahil sa sinabi
niya. How I hate having a brother. Bakit ba kasi nag anak pa sila Mommy at Dadd
y. Okay lang naman na mag isa lang ako di ba? I really, really hate Kriztian.

"I hate you!" I hissed at him.

"Same here." Balewalang sabi niya at muntik ko na siyang batuhin ng tinidor kung
hindi lang ako pinigilan ni Mommy.

"Stop it! You two. Nasa harap tayo ng pagkain. And Rayne, you better talk to Luk
e about it. But please darling, let him explain first before you do something dr
astic." Tumingin lang ako kay Mommy na nakasimangot. Pero hindi nakaligtas sa p
aningin ko ang pasimpleng sulyapan nila ni Daddy at ang tipid na ngitian. Ano ba
yan! They are flirting with each other in front of us. Its gross!

Pero tama si Mommy. I should talk to Luke but I won't follow her advice na makik
inig pa sa kanya. I will kill him, the moment I saw him. Bumalik na ako sa pagka
in ko pero habang kumakain ako, I am formulating my plan step by step. He will r
egret what he'd done.

Gigil na gigil ako sa kinakain ko, imagining that it was Luke nung pumasok ang i
sang katulong namin at napatigil ako sa ginagawa ko sa sinabi niya.

"Ma'am, Sir, nasa living room po si Sir JP, kakausapin daw kayo." I was frozen.
Andito siya? What the hell? What do I do? Nagpapanic ang sistema ko. Bakit andit
o siya? I am not yet ready.

"Papuntahin mo siya dito." Sabi naman ni Daddy. Hindi na ako makagalawa sa kina
uupuan ko. Ni hindi ko maikot ang ulo ko para makita siyang papasok ng dining ro
om namin.

"Tito, Tita, Kriz." Narinig ko ang boses niya at I must admit na nanlalalmig ang
mga kamay ko. Teka nga! Teka nga! Bakit ba ako ang ninenerbiyos? Siya ang may a
traso di ba? At have you noticed? He greeted everyone except me! Hindi ba niya a
ko nakita?

"JP! Come join us." Mom enthusiastically motioned him to sit at tinuro ang upuan
na nasa tabi ko. Umupo siya sa upuan sa tabi ko pero hindi niya ako tiningnan.
What kind of game he's playing? Nung maupo siya sa table, the maid started serv
ing him but he declined at sinabing tapos na siyang kumain kaya juice na lang an
g binigay sa kanya. I've become more aware of his presence lalo na at katabi ko
siya pero siya parang hindi ako nakikita. Sira ba ang mata niya? I wanna strangl
e him! Relax Rayne, Nagiging brutal ka na ng dahil kay Luke.

"You want to talk to Rayne?" Sabi ni mommy with a meaning ful smile habang nakat
ingin kay Luke at sa akin.

"No Tita. I didn't came here for Rayne." Seryoso ang boses niya at seryoso din s
iyang nakatingin kina Mommy at Daddy.

"Although I came here because of her." Ano daw? He didn't come here for me but h
e came here because of me? Napatingin ako bigla sa kanya pero hidni siya nakatin
gin sa akin.

"What is it Son?' Tanong ni Daddy and mind you, he just called Luke son. My good
ness! Ano na ba ang nangyayari sa mundo? Kelan ko pa siya naging kapatid? Krizti
an is enough!

"Tito, Tita, I came here to ask for your consent. Can I court Lorraine?" Nabilau
kan ako! Umubo ako ng umubo. Mom handed me the water na ininom ko naman bigla.

"What did you say!?" I shrieked nugn mahimasmasan na ako. This time tumingin na
talaga ako sa kanya. Kung kanina iniignore niya ako siguro ngayon hindi na niya
magawa kasi obvious naman na nasa harap niya ako.

Pero nagkakamali ako kasi kahit sumigaw na ako para wala pa din siyang narinig.
He is deliberately ignoring me. Anong problema niya?
"Pwede po ba Tito? Tita?" Sabi pa din niya, addressing Mom and Dad and ignoring
my outburst.

"Okay lang naman sa amin JP, but you better ask Rayne about that." Sabi ni Dadd
y na kitang kita ang amusement sa mukha. What so amusing about all of this? The
y are talking as if wala ako sa harapan nila.

"Hindi ako papayag! No way! After what you did and that stupid Operation Ulan of
yours. No way!" Tumayo na ako at humarap sa kanya. I am fuming mad and I bet na
mumula na din ang pisngi ko. How dare him ignore me!

" I will Tito. And thank you." Tapos tumayo na din siya. Gusto ko na din siyang
batuhin ng upuan para ipakita na nasa harap lang niya ako.

"By the way Kriz, nasaan pala ang Ate mo?" I canit believe this. I really can't
believe this! I heard kriztian chuckled.

" Umalis siya eh. Uhmm...I heard, she is taking a crash course on, 'Getting rid
of my insensitivity 101'" Tiningnan ko ng masama silang dalawa.

"Dapat matagal na niyang kinuha yun." Sabi pa ni Luke. Mga bwisit!

"I won't allow you to court me, even if hell freezes over. No way Luke JoPierre!
" Sumigaw na ako. Kakabiwisit na kasi and pinapahiya niya ako sa harap ng pami
lya ko sa pamamahay namin. Ang kapal ng mukha. At akala ko ba liligawan niya ako
. Bakit siya ngayon nag iinarte na parang wala ako? Gawin ba naman akong invisib
le.

"Yeah. And I bet hindi siya tatanggi pag niligawan mo siya kasi atat na yun magk
abf eh." I stopped myself from picking up the plate and smacking it on Luke's an
d Kriztian's face. Instead, I stomped my feet and walked out to my room.

Liligawan pala ha!

Manigas ka Lucas.
<hr>
Chapter 10

Bumaba na ako sa kwarto kasi dinner na. Gutom na ako kasi hindi ako nagmeryenda.
Baka tuksuhin kasi ako nila Mommy at Daddy at baka pag nakita ko ang kapatid ko
, baka mapatay ko siya. Mabuti na ang nag iingat. Tsaka magagalit si Daddy pag h
indi kami sabay kumain.

Nung kumain kami, mabuti na lang at hindi na nila pinag usapan ang kaepalan ni L
uke. Hmp! Tapos na kaming kumain lahat kaya pumunta na sila Mommy sa kwarto nila
at ako naman kumuha ng tubig para dalhin sa room ko.

Kailangan ko kasi ng tubig sa gabi. Ewan ko ba, basta bago ako matulog kailangan
kong uminom ng tubig. Hindi ko pa naisasara ang ref nung biglang sumigaw si Kri
ztian.

"Oi Rayne! Andito na si Luke! Manliligaw!" Waa! Kailangang isigaw sa buong bahay
? Pero ano daw? Si Luke? Andito? Manliligaw? Agad agad? Eh kaninang lunch lang
siya nagsabi ah. Nagpanic ang buong mundo ko.

Ano ang gagawin ko? Paano ko siya haharapin? Haharapin ko ba siya?

Shit! Shit! Shit!

Hindi!

Hindi ko siya haharapin!

Mas maganda pang magtago ako sa ilalim ng mesa kesa sa harapin siya. And so I hi
d below the table.Ganito pala ang feelign ng may manliligaw. Kakabahan ka din pa
la.

"Lorraine! What are you doing there? Bakit ka nasa ilalim ng mesa?" Napatingin a
ko kay Mommy. Oo nga! Bakit ba ako nagtatago? Bakit ba ako kinakabahan? Dapat an
g Lucas na yun ang kabahan. Dali dali akong tumayo.

Nauntog ako sa mesa. Awwww!

"Ouch!" Buti na lang glass ang mesa namin at hindi marmol. Gosh!

"Careful Lorraine. And what are you doing?" Hinimas himas ko ang ulo ko na medyo
masakit pa.

"Ahmm..Mom, may nakita kasi akong ipis, papatayin ko sana." Hehe. Alangan naman
na sabihin ko na nagtago ako sa ilalim ng mesa kasi andyan si Luke.

"What? Naku, kailangan na natin magrenovate. Anyway, nasa labas si Luke and he's
waiting for you." Tapos umalis na si Mommy at pumunta kay Daddy and I heard he
r say something like..

"Honey, need na ata nating iparenovate ang kitchen at ang dining, may ipis na na
kita si Rayne." Ang OA ni Mommy.

Instead na pumunta kay Luke, umakyat ako sa kwarto ko at kinuha ko ang Ipad ko a
nd I started writing. Bawat sinusulat ko pinag iisipan ko at hindi ko namalayan
na 30 minutes na akong nagsusulat. Then I heard a knock from my door.

"Rayne, nasa baba si Luke kanina pa." Sabi ni Mommy.

"Bababa na Mom." Pero nagsulat ako ulit at it took me another 15 minutes kaya ku
matok ulit si Mom.

"Rayne, may bisita ka sa baba."

"Coming!" Tapos tumayo na ako dala dala ang Ipad ko. Nakita ko si Lucas na nakau
po sa sofa namin. Sumimangot ako. Hmmm.. at may dala pa talaga siyang flowers. S
eryoso siya?

Naglakad na ako papunta sa kanya at umupo sa sofa sa harap niya. Tiningnan niya
ako mula ulo hanggang paa.

"Ang tagal mo! Akala ko nag ayos ka pa, hindi naman pala!" Kita mo to! Manliliga
w daw pero mainipin.

"At bakit naman ako mag aayos? Ikaw lang naman ang andito." Umismid pa ako. Tuma
yo siya at ibinigay sa akin ang bouquet ng bulaklak. Siempre tinanggap ko. First
time ko kaya makatanggap ng bulaklak.

"Bakit walang chocolates, balloons at teddy bears?" Sabi ko sa kanya sabay toss
ng bulaklak sa sofa sa tabi ko.

"Ang demanding mo! Ni hindi mo nga inamoy ang bulaklak." Aba! Tinuturuan niya ak
o? Siya ba ang nililigawan? Mas magaling pa siya sa akin!

"Bakit ko pa aamuyin eh alam ko naman na ang amoy ng roses. At bakit ka nga pala
andito?" Tumaas ang kilay ko.

"Di ba nga sabi ko manliligaw ako." Mukhang naiirita na ang mukha niya. Ganyan b
a talaga ang mga manliligaw? Mainitin ang ulo?

"Malay ko! Di ba wala ako dito kanina?" hah! Take that Lucas. Bwahahaha.

"Tssss. Pambihira. Ang arte." Sabi niya ng mahina pero narinig ko pa din. Mahili
g siya sa ganyan eh. Sa bulong na pinaparinig naman. Lalong tumaas ang kilay ko.
Malapit ng maabot ang chandelier namin.

See?

May chandelier kami.

Mayaman kami eh. Hahaha.

"Andito po ako, kasi manliligaw ako." Sarcastic na sabi niya.

"Bakit ka manliligaw?" Heheh. Nakakaenjoy pala ang ganito. Wahaha.

"Di ba sinabi ko na sa iyo? At bakit ba nanliligaw ang isang lalaki sa isang bab
ae?" Namumula na siya. Naiinis na siya. Ahehehe. Sinabi ko sayo Lucas, makikita
mo.

"Wala kang sinabi sa akin. At malay ko ba kung bakit nanliligaw ang lalaki sa ba
bae. Hindi pa ako naligawan. EVERSINCE!" I give emphasis on the word eversince.
Hah! Magdusa ka Lucas. Harvest the fruits of what you sow.

"Pinapahirapan mo ba talaga ako?" Nakasinghal na siya. Okay lang ba na naninigaw
ang mga suitors? I will have to ask Mom about that.

"Of course. In fact, I have list of questions for you bago kita tanggapin na man
liligaw ko." Tapos ini-open ko na ang Ipad ko at binuksan ang document na sinula
t ko kanina. Nakita kong naaamuse siya sa ginagawa ko.

"Are you ready?" Tanong ko pa. Nakita ko siyang ngumiti ng kunti tapos umiling i
ling.

"Shoot! Go ahead." Sumandal siya sa sofa at tiningnan akong mabuti while waitin
g for my questions.

"Question number 1. What is 'Operation Ulan'. When did it start? What's it's pur
pose? Who are involve? Who is the mastermind? Explain briefly and concisely." Ng
umiti ako sa kanya. Napatuwid siya ng upo.

"Ano yan? Exam?"

"Sort of. In fact, that question is worth 5 points." Napatawa siya sa sinabi ko.
Binato ko siya ng throw pillow. Sinalo lang niya.

"I'm serious Luke!" Tiningnan ko na din siya ng masama.

"I know. I know Rayne." Pero pinipigilan pa din niya ang tawa niya. "Essay ba la
hat? Wala bang multiple choice o kaya fill in the blanks or identification? Matc
hing type?" Pinagloloko ba niya ako?

"Wala. Essay lahat. 10 questions lahat ." Sumandal ulit siya at pinaglaruan ang
binato kong throw pillow sa kanya.

"Pwede ba akong magskip sa question number 2?" He said habang titig na titig sa
akin.

"Okay. Question No. 2. Why will you court me? State the reason in five sentences
." With that, his laughter echoed the living room. Hindi ko alam kong ano ang am
using, eh nagtatanong lang naman ako. Tiningnan ko siya ng masama. Sumeryoso nam
an ang mukha niya.

"Ahem. Ahem. Miss Lorraine, pwede bang written exam to?"

"Hindi, verbal ito. Sayang ang ballpen at papel." Nakita ko siyang ngumiti. Ba't
ang hilig niyang ngumiti ngayon.

"You know Rayne, I suddenly have this urge to kiss you." Nanlaki ang mga mata ko
sa sinabi niya. Ba't ang hilig niya sa kiss?

"But maybe, later. For now, I will have to answer question number 2."

A/N: Ara Lorraine Sia sa gilid -------------------------------------------------
---------->
<hr>
Chapter 11.

Tiningnan niya ako ng may ngiti sa mga labi. Hindi ko alam pero I feel edgy dahi
l sa klase ng tingin at ngiti niya.

"My answer to question number 2 is..." He looked at me seriously at naiilang ako
ng tumingin sa kanya. And without even blinking he said..."...becauseI wanna mak
e you smile whenever you're sad. Carry you around when your arthritis is bad. Al
l I wanna do is grow old with you. I'll get your medicine when your tummy aches.
Build you a fire if the furnace breaks. Ohhhh..."

"Stop!" Ang lakas na talaga ng tibok ng puso ko. Feeling ko pulang pula na ang m
ukha ko sa sinasabi niya. Tapos habang sinasabi niya yun may actions pa siya. Oo
matagal ko ng kilala si Lucas but I never thought that he could be that poetic.

"I am not yet finish." Reklamo pa niya.

"That's already five sentences." Pero ang totoo, hindi ko alam ang nararamdaman
ko. Kung ano ang irereact ko. Bakit ba parang ako ang kinakabahan samantalang si
ya, relax na relax na nakaupo sa sofa at pangiti ngiti pa.

"Question number 3. Worth 5 points. If, only if, I allow you to court me, how fa
r would you go?" Hah! Sa tingin ko kasi hindi siya magtatagal. Siya pa! Wala ako
ng alam na may niligawan siya. Kaya nga ang yabang yabang niya eh kasi madaming
girls ang naghahabol sa kanya. And pustahan tayo, after nito titigil na yan. Hin
di siya sanay na nahihirapan.

"Ang corny naman! Sana nagscrabble na lang kayo!" Napatingin ako bigla sa nagsal
ita at nakita ko ang kapatid ko na papalabas ng kitchen.

"Kriztian!" Sigaw ko sa kanya. Kanina pa ba siya nakikinig? Ang epal talaga niya
. Kabwisit. Madali ata akong mamamatay dahil sa kapatid ko.

"What? Eh ang corny mo naman talaga. May quiz ka pang nalalaman eh nililigawan k
a pa nga lang. At saan ka ba nakakita na nagkquiz habang nagliligawan? OA much?
" Naningkit ang mga mata ko sa sinabi ng bwisit kong kapatid. I clenched my teet
h and my hand na nakahawak sa IPad and I was about to throw it at him nung may
humawak sa kamay ko. Napatingin ako kay Luke na bigla na lang nasa tabi ko at p
inipigilan akong ibato sa kapatid ko ang Ipad.

"Wag yan. Wag! Nakasave dyan ang laro ko ng Stick wars at Plants vs Zombies. Ma
dami na akong tanim sa Zen garden. Ayaw kong umulit. Ito na lang." Tapos binigay
niya sa akin ang throw pillow. Wala sa sariling kinuha ko ang throw pillow pero
hindi ko nagawang ibato ito sa kapatid ko. I was frozen on the spot looking at
Luke na parang nakita ko siya for the first time. Na focus ang tingin ko sa mole
niya sa mukha, sa matangos niyang ilong na mamula mula pa sa dulo at sa mahaba
niyang eyelashes. At ngayon ko lang napansin na ang mga mata niya ay light brow
n. Tapos ang kinis pa ng mukha niya na parang nahiyang tumubo ang mga pimples at
ang whiteheads at blackheads. And then my eyes focused on his lips at bumalik
sa alaala ko nung hinalikan niya ako sa kotse. Nag init bigla ang pisngi ko. Hal
a! Bakit yun ang naalala ko?

Shit!

Bakit sa lahat ng pwedeng maalala, bakit yun pa? Napapikit ako para alisin ang b
ad memories. Pero dumilat ako ulit bigla dahil nagulat ako sa ginawa niya.

"Ouch!" Pinisil niya ang pisngi ko. Ngiting ngiti siya.

"Alam kong pogi ako, you don't have to drool." Doon ako natauhan. Ang yabang yab
ang talaga. I reminded myself kung bakit ayaw ko sa kanya. Kung bakit simula pa
lang ayaw ko na siyang maging kaibigan. Dahil ang yabang yabang niya at alam kon
g ang panliligaw niya ay trip trip lang niya. Lahat ng to, ay trip lang niya dah
il wala siyang magawa.

Kunsabagay, summer ngayon, ang boring ng buhay kaya itong si Luke JoPierre ay na
ghahanap ng pastime at ako ang malas na napag tuunan niya ng pansin. Bwisit. Par
ehas alng sila ng kapatid ko.

"Ano ba!" Inalis ko ang kamay niya sa nakapisil sa pisngi ko. Sumimangot na din
ako. Bakit nga ba hinarap ko pa siya? Nabwisit tuloy ako.

"Kahit nakasimangot ka, ang cute cute mo pa rin!" Pipisilin niya sana ulit ang p
isngi ko pero lumayo ako.

"Umalis ka na nga! Maghanap ka ng ibang pagtitripan mo!" Hindi ko alam kung baki
t bigla nag init ang ulo ko. Kanina naman excited pa akong bigyan siya ng quiz p
ero bakit ngayon naiinis na ako? Dahil ba narealize ko na ang panliligaw niya is
nothing but a whim?

Am I disappointed na hindi pala siya seryoso?

C'mon Rayne, bakit ka naman madidisappoint. So what kung hindi seryoso si Luke?
Bakit ka naapektuhan?

Ewan ko! Kainis! Kainis! Kainis!

"You really think na trip trip lang ang lahat?" Bigla naman siyang sumeryoso. An
g bipolar niya. Kanina ngiti siya ng ngiti at tawa ng tawa. Ngayon naman seryoso
siya bigla.

"Of course. Kelan ka ba nagseryoso? You know what? Kilala kita, you will do eve
rything para lang ma amuse mo ang sarili mo." Hindi siya nagsalita. Instead, ti
ningnan lang niya ako. Sinalubong ko ang tingin niya. We are both standing and f
acing each other.

"Paano kung seryoso ako? Paano kung hindi ako nantitrip? Paano kung gusto talaga
kita? Paano kung inlove talaga ako sayo?" Parang hindi ko makayanan ang intensi
ty ng titig niya pero pinilit kong tingnan pa din siya. He is not even smiling.

"Enough Luke. Just stop it." Grabe ang kaba ko. Parang masusuffocate ako at feel
ing ko naririnig na niya ang heartbeat ko. Bakit ganito?

"Prove to me that I'm not serious." Seryoso pa ding sabi niya.

"What?"

"If you can prove that I am not serious and what I'm doing is just a whim, then
I will stop everything Lorraine." Ano ang pinagsasabi niya? Nakatingin lang ako
sa kanya.

Tapos nagulat na lang ako when he pulled me towards him and kissed my cheek. Tap
os bumulong siya.

"You're still adorable, even with your twisted mind." Hindi ako nakareact kaagad
. Was that a compliment or an insult? Pero bago ko pa matanong yun sa kanya, nak
alabas na siya ng front door.

A/N: Sorry sa boring na update. Wala ako sa mood nung sinulat ko to.
<hr>
Chapter 12
Under a lovers' sky
Gonna be with you
And noone's gonna be around
If you think that you won't fall
Well just wait until
Til the sun goes down
Underneath the starlight - starlight
There's a magical feeling - so right
It'll steal your heart tonight
You can try to resist
Try to hide from my kiss
But you know
But you know that you can't fight the moonlight

Anong can't fight? Hah! Ang laking ASA! Never! As in never akong maiinlove sa ka
nya. Aaaahhhh. Umikot ulit ako sa kama ko at pinikit ng madiin ang mga mata ko.
Baka mawala sa isip ko ang pagmumukha ni Luke.
Deep in the dark
You'll surrender your heart

Never! Sinabi ko ng never? At anong surrender? There is nothing to surrender kas
i in the first place hindi ko naman siya talaga gusto. Naiinis ako sa kanya at m
as lalo akong naiinis kasi obvious na obvious na boto sa kanya sina Mommy at Dad
dy at nakikikuntsaba siya kay Kriztian or baka si Kriztian ang nakikikutsaba sa
kanya just to spite me. Pero Rayne, bakit iniisip mo siya ngayon? Bakit parang r
amdam mo pa din ang halik niya sa pisngi mo?
But you know
But you know that you can't fight the moonlight
No, you can't fight it
It's gonna get to your heart
Get to your heart ka dyan! Hah! Hindi ako padadala sa mga pambobola mo Lucas. Ki
lala kita. You are just playing around. Pero... paano nga kung totoo Rayne? Can
you prove that he is not serious? Ayyy bwisit! Yan pa ang nakakaasar! Bakit kai
langang ako ang magprove na hindi siya seryoso? Paano ko gagawin yun?
There's no escape from love
Once a gentle breeze
Weaves it's spell upon your heart
No matter what you think
It won't be too long
Til your in my arms

I shivered at the image that formed in my mind. Luke's arms embracing me tapos n
akaembrace din ako sa kanya and we are both smiling blissfully. Waaaaahhhh! No w
ay! Cannot be! Borrow One. Hindeeeeeeee! Erase! Erase!
Underneath the starlight - starlight
We'll be lost in the rhythm - so right
Feel it steal your heart tonight
You can try to resist
Try to hide from my kiss ...
Leche! Binato ko ang player ng unan at sinabunutan ang sarili ko. Ba't ba hindi
ko siya makalimutan? Bakit hanggang sa pagtulog ko iistorbohin niya ako? Bakit n
aaalala ko ang mga nangyari like it just happened minutes ago? At bakit pabalik
balik sa isip ko ang halik niya sa kotse at ang halik niya kanina? Naaadik na b
a ako? Baliw na ba ako? O inlove na ako kay Luke? Waaaahhh!

Baliw nga lang talaga siguro ako o kaya naaadik. Tama! Yun nga siguro ang dahil
an. Umayos ulit ako ng higa at pinikit ang mga mata ko. Dapat makatulog na ako.
Alas dos na ng madaling araw. Tatlong oras na akong nakahiga at nagpapakabaliw d
ito. At siguro nga katulad na lang ng kanta that you can't fight the moonlight,
you can't also fight sleep because by some miracle after a few minutes I was al
ready doozing off and on my way to dreamland.

The sad thing is, when I woke up the next day, I remember dreaming about Luke an
d I can still remember the overwhelming happiness that was brought by that dream
. Siguro naman nakapanaginip na kayo na parang ayaw niyong matapos kasi ang sara
p ng feeling. Na kahit nagising ka na matutulog ka ulit para ituloy ang panagini
p na yun. Yun kasi ang nangyari sa akin kaya siguro tanghali na ako nagising. Pe
ro siempre, hindi ko iniisip na yun ang dahilan.

Bumaba na ako para kumain ng mga 2PM na kasi nagutom na talaga ako. Pumunta ako
sa may pool side at doon nagpadala ng pagkain ko. Oo may pool kami. Mayaman kami
eh! Wahahaha! Wala daw sina Mommy at Daddy kasi nagdate. Si Kriztian naman, wal
a din kasi... ahhhh.. hindi na ako interesado sa mag activities niya.

Sarap na sarap ako sa kinakain ko nung may tumikhim sa likuran ko. Napalingon ak
o which I wished I didn't do dahil pagmumukha ni Luke ang nasilayan ko.

"Ano yan meryenda?" Sabi niya na nakaupo na agad na harap ko. Talagang hindi na
naghihintay na paupuin ano?

"Lunch." Sumubo lang ako ulit at hindi siya masyadong pinansin. Pero ang totoo,
parang hindi ako makatingin sa kanya at hindi ko alam ang dahilan. Nakakaasar.

"Bakit late ka na naglunch?" Ay concerned? Paki ba niya?

"Late ako nagising." Tipid na sagot ko at hindi ko din alam kung bakit sinasagot
ko siya ng matino at hindi ko siya matarayan ngayon? Nababaliw na talaga ako. O
baka naman dahil naaarawan siya at nagmumukhang translucent ang mukha niya kaya
hindi ko siya matarayan kahit wala namang koneksyon ang mga pinag iisip ko. Mak
aisip lang ng dahilan ano?

"Napanaginipan mo ako ano?" Napatigil ako sa pagsubo. Biglang nag init ang pisng
i ko. Napatingin ako sa kanya na ang laki ng ngiti. Paano niya nalaman?

"Oiiiiiiii! Totoo!" Lalong lumaki ang ngiti niya at lalong nag init ang pisngi k
o. Aaammmmp!

"Hi-hindi ah! Bakit naman kita mapapanaginipan? Baka bangungot! At bakit ba andi
to ka!? Istorbo ka sa pagkain ko!" Inirapan ko na. Kapal ng mukha ha. Tsaka naka
kainis na alam niya na napanaginipan ko siya.

"Napadaan lang kami nina Mommy at Daddy dito. May pupuntahan kasi kami. Sumaglit
lang ako kasi may ibibigay ako sayo. Nasa kotse sila sa labas." Weh? Kasama nia
y sina Tita Joanne at Tito JC? Ang pogi na si Tito JC?

"Kasama mo pala sila, bakit ka pa pumunta dito?" Nakakahiya naman. Tsaka ba't di
sila pumasok?

"May ibibigay nga kasi ako sayo. Teka lang." Tapos tumakbo na siya palabas ng po
ol at pumasok ulit sa bahay namin. Tapos paglabas niya ulit may bitbit na siyang
isang balloon na kulay blue.

"Ito." Napatingin lang ako sa kanya. Hindi ko alam ang irereact ko habang nilala
pag niya isa isa sa harap ko ang mga bitbit niya. Una niyang nilapag sa harap k
o ang tatlong pirasong chocnut, tapos yung isang pirasong familiar na pink rose
na medyo basa pa at hindi magada ang pagkakaputol at may tinik pa, tapos ang bal
oon.

"Buti na lang palaging may baong chocnut si Mommy sa kotse. Hehehe." I blinked p
lenty of times habang nakatingin sa rose. Halos hindi ko mapansin ang sinabi niy
a.
"Pinutol mo ang rose ni Mommy sa garden!?" I was dumbstucked upon realizing kung
bakit familiar ang rose. Shit! Luke is gonna be dead pag nalamn ni mommy na may
pangahas na pumutol ng bulaklak niya.

"Wala kasi akong makitang bulaklak na maganda. Alangan naman sa calachuchi ang i
bibigay ko sayo." What the heck!

Maglilitanya na sana ako kung paanong isusubong ko siya kay Mommy at magagalit s
i Mommy sa gagawin niya nung may marinig kaming busina sa labas. Naiinip na sina
Tita.

"Sige aalis na ako. Bye." Tapos tumakbo ulit siya palabas ng bahay. Nakasunod l
ang ang tingin ko sa kanya tapos sa mga dinala niya.

Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o magagalit. Lalo na nung mapunta ang tingin
ko sa blue na balloon at mabasa ang nakasulat:

'Happy 1st Birthday Jacob.

Love,
Mommy, Daddy and Jollibee.'
<hr>
13.

Ang bilis ng bakasyon. 2 weeks na lang enrollment na. Akalain niyo yun college n
a ako! Yipeee! Hindi ako makapaniwala. At lalong hindi ako makapaniwala na dalaw
ang buwan ng nanliligaw si Luke sa akin.

Hinahayaan ko na lang kasi kahit ayaw ko wala naman akong magagawa. And besides
hindi na niya ako ulit binigyan ng chocnut. Masasarap na chocolates na ang bini
bigay niya sa akin. Sino ako para tumanggi? Ahehehe. Tsaka isa pa, minsan, hindi
naman siya makulit at minsan mapapakinabangan naman siya. Halimbawa na lang nga
yon, magsashopping ako ng mga sapatos at damit ko para sa pasukan at kasama ko s
iya, may tagabitbit ako ng mga gamit, may fashion consultant at may driver pa. M
ay tagalibre pa ng pagkain.

Sino ako para tumanggi? Wahaha. Naisip isip ko rin, wala namang mawawala sa akin
kung hahayaan ko siyang manligaw. Siya naman ang mageeffort ek ek eh kaya hayaa
n mo na siya sa trip niya. Kung manligaw siya eh di manligaw siya. It doesn't gu
arantee naman na magiging kami di ba? Di bah?

At mabuti nga yung siya ang kasama ko kesa kina Mommy na hindi ako masyadong mak
akagala at makakapili ng gusto ko lalo na pag kasama si Kriztian.

"Bibilhin mo ang lahat ng ito?' Tanong niya habang tinitingnan ang laman ng dala
wang basket na bitbit niya.

"Of course. Bakit nagrereklamo ka?" Kabilin bilinan kasi nila Mommy na wag daw n
iya akong i-spoil, wag daw akong I tolerate. Tiningnan ko siya ng masama at tin
aasan ng kilay.

"Hindi ah! Tama lang yan. Pinapayaman mo kami. Sige magshopping ka pa." Tapos ng
umisi siya. Sumimangot ako. Oo nga pala, pag aari pala ng pamilya ni Tita Joanne
ang mall na to. Hayaan mo na. Paminsan minsan kailangan ko ding ipamahagi ang
aming kayamanan. Hahaha

After 2 hours na pag iikot sa mga boutiques nagyaya na naman siyang kumain. Kak
alunch lang namin. Nakakagutom at nakakahilo daw kasi ang ginagawa ko. Di bali
siya naman ang gagastos kasi siya ang nagyaya.

Nung nakaupo na kami sa isang coffee shop at naghihintay ng inorder namin nagula
t na lang ako nung may lumapit na babae sa amin.

"Luke! Ikaw nga! " Ang lakas ng boses niya. Tapos hinampas pa niya ang braso ni
Lucas. Close sila at may pahampas hampas pa? Automatic na tumaas ang kilay ko. T
iningnan ko lang ang babae.

Infairness ang seksi niya at ang kinis. Nakaspaghetti strap siya na shirt at na
ka micro mini short at naka-wedge.

"Oh, hi Trish!" Trish? Trish for Trishia? Close nga sila nickname basis na eh.
"Wow! I've never expected to see you here. Namiss na kita. Ang tagal ng vacation
. Can't wait na magpasukan para magkasama ulit tayo araw araw." Araw araw? Araw
araw silang nagsasama ng Trish na to? Lalong tumaas ang kilay ko.

"Don't worry, two weeks na lang. It's not that long." Napatingin ako kay Luke. N
giting ngiti siya kay Trish at nakikita ko na naglalakbay ang tingin niya sa kah
aban ng legs ng babae na ngayon ay nakaupo sa vacant chair sa table namin.

Take note, umupo siya ng kusa. Ni hindi namin siya pinaupo. Masyadong feeling.

At kung makapag usap naman sila at kung makapag titigan parang walang ibang tao.
At ito namang si Lucas nakalimutan ata na kasama niya ako.

"Two Caramel Frappes for Luke and Rayne." Narinig kong sabi ng bartender. Hinin
tay kong tumayo si Luke para kunin ang orders namin dahil first, siya ang lalaki
, second, mas malapit siya sa counter pero hindi niya ginawa. Parang wala lang s
iyang narinig at nakikipagchikahan pa din sa kay Trish.

Unti-unting umiinit ang ulo ko.

"Two Caramel Frappes for Luke and Rayne." Tawag ulit ng bartender. Talagang umi
nit na ang ulo ko. I gritted my teeth, padabog na tumayo at pumuntang counter pa
ra kunin ang order namin. Walanghiya! Nakakita lang ng maganda, ginawa na akong
alila. Kung ibuhos ko kaya sa kanya ang kape niya?

Padabog kong nilapag ang may kabigatang tray sa table namin. Kinuha ko ang kape
ko at lumabas ng coffee shop. Bahala siya sa buhay niya! Leche siya!

"Rayne! Teka!" Narinig kong tawag niya bago ko maisara ang pinto pero hindi ako
lumingon. Dirediretso lang ako sa paglabas. Masamang masama ang loob ko at hindi
ko maintindihan kong bakit. Basta naiinis ako at nagagalit. Feeling ko nga nag
iinit pa ang pisngi ko at ang mga mata ko. Naiiyak ako.

Pero pinigilan ko yun. Pinilit kong maglakad ng normal na parang nagiistroll lan
g ako sa mall mag isa at walang nangyari. Pumasok ako sa isang boutique na hindi
ko pa napasukan at nagsimulang maghanap ng mabibili.

Nakakainis! Nakakainis talaga! Bwisit!

"Rayne! Bakit ka naman nang-iwan?" Nagulat ako na nasa tabi ko na pala siya. Bit
bit pa niya ang mga shopping bags ko na nakalimutan ko na dahil sa inis. Hindi n
iya bitbit ang coffee niya dahil puno ng shopping bags ang kamay niya. Tapos hum
ahangos pa siya. Parang hinabol pa niya ako. As if naman noh!

"Rayne.." Hindi ko siya pinansin. Instead, naglakad ako sa isang display rack a
t tiningnan ang isang sapatos at sinukat.

"Excuse me, May size 7 kayo nito?" Tanong ko sa saleslady.

"Meron miss. Wait, ikukuha lang kita." Tapos naglakad na ang saleslady palayo.

"Rayne..." Nasa tabi ko na naman siya.

"At size 7 din nito." Lumingon ang saleslady at tiningnan ang hawak kong isa pan
g sapatos.

"Rayne naman. Sorry na." Hindi ko pa din siya pinansin. Manigas ka dyan. Naglaka
d ako at naghanap ng mauupusan sa loob ng boutique. Sumunod siya sa akin at umup
o din sa tabi ko. Hindi ko siya tinitingnan. Uminom lang ako ng coffee at nagtit
ingin sa mga items. Tumitingin ako kahit saan wag lang sa kanya. Ilang beses siy
ang nagsorry at nagexplain pero halos wala akong marinig.

Basta ang alam ko galit ako. At ang landi niya! Maglandian sila ng Trish na yun
habangbuhay, wala akong pakialam!

Dumating ang saleslady at binigay sa akin ang sapatos. Nung naisukat ko na, bini
li ko agad.
"Miss, pansinin mo naman ang katabi mo. Kawawa naman." Sabi ng atribidang cashie
r. Tinaasan ko ng kilay.

"Sinong katabi?" I asked sarcastically taps binitbit ang paper bags palabas ng b
outique.

"Ako na ang magdadala niyan." Sabi niya nung nasa labas na kami ng boutique na m
ay pakialamerang Cashier. Pero hindi ko pa din siya pinansin t tuloy lang sa pag
lalakad at pagtingin tingin ng mga gusto kong bilhin.

Pumunta pa akong national bookstore at naghanap ng books. Sunod pa din siya ng s
unod sa akin at hindi ko pa din siya pinapansin. Pero ang nakakainis lang habang
ginagawa ko yun, hindi naman ako nasisiyahan. Mas lalo akong naiinis. Hindi ko
maintindihan ang sarili ko.

Kumuha ako ng book na kahit ano para madistract sa presence niya and started rea
ding it kahit hindi ko alam kung ano ang binabasa ko.

"Teka nga! Nagseselos ka ba?" Napatigil ako sa pagkukunyaring pagbabasa. Tapos k
inuha niya ang hawak kong libro at tiningnan ako.

"Ang pula mo oh." Tiningnan ko siya ng masama and with that tumawa siya ng malak
as na pinagtitinginan siya ng ibang tao. Bwisit!

Lalayasan ko na sana siya dahil pinagtatawanan niya ako nung hinawakan niya ang
braso ko.

"Oooppss. Not so fast. Aminin mo muna. Nagseselos ka kay Trishia?" Nakakaloko na
nakakabwisit ang ngiti niya. Pero tiningnan ko lang siya ng masama at hindi ak
o nagsalita. Nabbwisit na talaga ako sa kanya. Pinilit ko na alisin ang kamay k
o pero ayaw niyang bitawan.

"Hindi kita bibitawan hangga't hindi ka sasagot." Sabi pa niya at nakipagtitigan
sa akin. Walanghiya ka! Bwisit! Sinusumpa ko ang araw na ginulo mo ang buhay ko
!

Ilang segundo din kaming nagtitigan at napatunayan ko na hindi niya talaga ako b
ibitiwan hangga't hindi ko sinasagot ang tanong niya.

"Oo, nagseselos ako. Eh ano ngayon sa'yo?" I said softly but firmly. Walang kang
iti ngiti sa mga labi ko. Nawala ang ngiti sa labi niya at nabitawan niya ang k
amay ko.

A/N: Pasensiya na walang masyadong description. Minadali ko kasi to dahil 6:30 n
a at 30 minutes na akong overtime. hahaha.
<hr>
14

Walang lingon lingon na naglakad ako. Nag bilis ng mga hakbang ko. Ayaw kong ma
abutan niya ako kasi nakakahiya ang sinabi ko. Para ko na ding inamin na may gus
to ako sa kanya.

Anong 'parang' Rayne? Inamin mo talaga! Adik ka.

Pero kasi..hindi ko naman yun sinasadyang sabihin. Nagulat lang din ako na sinab
i ko yun. Ni hindi nga sumagi sa isip ko na gusto ko na siya. Ang alam ko lang n
ainis at nabwisit talaga ako kanina sa kanya. Sa pagpansin niya kay Trishia. Sa
pag ignore niya sa akin. Nakakainis ang ganun.

Bakit ba kasi yun ang sinabi ko sa kanya? For sure tutuksuhin niya ako dahil sa
sinabi ko. Dapat mag alibi ako. Pero ano? Ano ang magiging rason ko sa pagseselo
s ko? Kaasar naman.

"Oi!" Tapos may biglang umakbay sa akin. Napatingin ako sa kanya. Ang laki ng ng
iti niya. Parang nanalo siya ng jackpot sa lotto. Pati sa ngiti niya nabbwisit a
ko.

"Bitaw nga!" Pilit kong inaalis ang pagkakaakbay niya sa akin pero lalo lang niy
ang hinihigpitan. Parang niyayakap na niya tuloy ako at pinagtitinginan kami ng
mga tao. Nakakahiya kasi parang nag pPDA kami sa gitna ng mall.

"Selosa ka pala?" Sabi pa niyang mukhang amused na amused.

"Manahimik ka." Singhal ko sa kanya. Tiningnan lang niya ako at ngumiti ulit. Na
kakaasar lalo kasi naiinis na ako pero siya ngiti lang ng ngiti.
"Si Trishia..." Sabi pa niya na parang mag eexplain kung kaano ano niya si Trish
ia. Para namang nagtatanong ako. Para namang interested ako. Para namang may pak
ialam ako!

"I don't care!" Singhal ko sa kanya para tumigil na. Hindi ko naman hinihingi an
g paliwanag niya. I tried na alisin ulit ang pagkakaakbay niya sa akin pero hidn
i ko talaga maalis. Ang lakas kumapit ah.

"Si Trishia, girlfriend ko." Sabi niya ng mahina. Napatigil ako sa paglalakad at
biglang napatingin sa kanya. Ang walanghiya! Manloloko! Nanlalaki ang mga mata
ko. Gusto ko siyang patayin that very instant. Sinasabi ko na nga bang pinaglala
ruan lang ako ng walanghiya. Grrrr.

"Hahaha! I don't care daw pero parang naiiyak na!" Ako? Naiiyak? Hindi ah! Pag n
ag iinit ba ang mga mata, naiiyak na kaagad? Pag ba masikip ang dibdib naiiyak
na kaagad? Hindi naman di ba? Ay bwisit!

Tumalikod na ako at nag walkout ulit bago pa tumulo ang luha ko. Ba't ba..bat ba
nasasaktan ako na may girlfriend na siya? Eh ano ngayon? Alam ko naman na play
boy siya ah. Highschool pa lang alam ko ng laro lang sa kanya ang mga babae. Ala
m ko naman na hindi siya nagseseryoso sa mga babae.

Eh bakit nasasaktan ako ngayon? Nadala ba ako sa panloloko niya? Nagpadala ba ak
o? Kainis naman. Sinabi ko na dati na hindi ako padadala kay Luke kasi kilala ko
siya at alam kong hindi siya seryoso. Eh bakit ngayon naiiyak ako? Hindi maari
! Gusto kong magdabog. Gusto kong magwala dahil sa natuklasan ko.

At ngayon, hindi ko alam kung saan ako pupunta. Ni hindi ko alam kung saan ang s
akayan ng taxi pauwi. Bwisit kasing Luke na yun. Promise! Hinding hindi na siya
makakaapak sa pamamahay namin.

Nakakita ako ng CR at pumasok ako agad. Pumasok ako sa isang cubicle at doon pin
ahid ang luha ko na hindi na nakuhang tumulo. Kinalma ko na din ang sarili ko at
nag isip kong paano ako makakuwi mag isa. Pinilit kong hindi isipin si Luke kas
i nabubwisit ako tuwing naiisip ko siya. Nung kalmado na ako, lumabas na ako ng
CR. Pero para akong zombie. Namanhid ata ang buong pagkatao ko. Para akong lutan
g. Masahol pa ako sa nanakawan at nabudol budol.

Nagulat na lang ako nung may biglang humawak sa kamay ko paglabas ko ng CR tapos
nakaakbay na naman siya sa akin.
"Si Trishia, ka orgmate ko sa school. Nothing more. Yung girlfriend, sinabi ko l
ang yun para makita ang reaksiyon mo." Hindi na ako nagpumiglas. Dahil siguro p
agod na ako kakawalkout or dahil sa sinabi niya.

"Tara na. Kunin natin ang gamit mo sa Bookstore at umuwi na tayo. Doon tayo mag
usap sa bahay niyo." Sumunod na lang ako sa kanya at kinuha nga namin ang naiwan
naming gamit sa Bookstore tapos dumiretso na sa parking. Hawak niya sa isang ka
may niya ang mga binili ko at hawak namn ng isang kamay niya ang kamay ko.

Nung kunin namin kanina ang mga gamit, I tried na alisin ang hawak niya sa kamay
ko pero ayaw niyang bitawan. Gusto ko lang naman magbitbit kasi ang dami kong p
inamili pero ayaw niya. Pinasakay muna niya ako sa kotse tsaka niya nilagay sa l
ikod ang mga pinamili ko.

Sumakay na siya sa kotse at walang salitang pinaandar ito at lumabas na kami sa
parking. Hindi din ako nagsasalita.

Napapansin ko din na panay ang tingin niya sa akin tapos ngingiti na parang bali
w. O baka naman nag aasume lang ako? Baka hindi ako ang tinitingnan niya kundi a
ng side mirror sa side ko. Eh bakit siya ngingiti pagkatapos tumingin sa side mi
rror? Dahil baka nakita niyang walang mag oovertake?

Adik ka Rayne! Kinakausap mo na ang sarili mo.

"You can try to resist
Try to hide from my kiss
But you know
But you know that you can't fight the moonlight.."

Napatingin ako bigla sa kanya dahil kumanta siya bigla. At naalala ko ang kantan
g yun. Yun ang kanta nung gabing di ako makatulog kaya binato ko ang player.

Nakangiti lang siya habang nagdadrive tapos kumakanta.

"Can't fight the moonlight, no... you can't fight it. It's gonna get to your hea
rt." Tiningnan ko siya ng masama.

"Tumigil ka nga! Ang bading ng kanta mo!" Sabi ko nung hindi ko na mapigilan ang
sarili ko. Para kasing nang aasar pa siya eh.

"Ikaw naman, selosa!" Napanganga ako sa sinabi niya. Kumindat siya sa akin. La
lo akong napanganga. Nanlaki pa ata ang mga mata ko.

"Tigilan mo ako Lucas!" Asar na asarna talaga ako. Kanina pa siya. Kanina pa niy
a ako pinagttripan. Ng dahil lang sa sinabi ko.

Hahampasin ko na sana siya ng hawak kong paper bag nung makita ko na seryoso na
ang mukha niya habang nagdadrive. Hindi na siya nakangiti. Hindi rin siya nakat
ingin sa akin. Bipolar much?

"Pero ang totoo Rayne, masaya ako."
<hr>
Chapter 15

Nakarating kami sa bahay ng hindi nag uusap. Nakatingin lang ako labas ng bintan
a at nag iisip, siya naman tingin ng tingin sa akin habang nakangiti. Parang siy
ang adik!

Pagdating sa bahay, hindi ko na hinintay na pagbuksan niya ako ng pinto ng kotse
. Lumabas na ako tapos hinintay ko na lang siya na lumabas para kunin ang mga pi
namili ko. Sabay kaming pumasok sa bahay at nagkataon naman na nasa living room
sila Mommy at nanonood ng TV.

"Andito na pala kayo. " Sabi ni Daddy pagkakita sa amin. Medyo nagtaka pa sila k
asi maaga kaming umuwi. Usually kasi inaabot ako ng gabi sa pagsashopping.
"Kamusta ang lakad niyo?" Tanong naman ni Mommy na pabalik balik ang tingin sa a
min ni Luke. Siguro napansin nila na nakasimangot ako at nakangiti si Luke.

"Okay naman po." Sagot ko.

"Kami na po!" Sagot niya.

At nagkasabay kami. Napatingin ako bigla sa kanya na nakangiti pa din at nakatin
gin kina Mom and Dad. Naramdaman ko ang pag iinit ng mukha ko. Kami na? Kelan pa
?

Nanlalaki ang mata ko habang nakatingin sa kanya. Anong pinagsasabi niya? Tapos
natigil si Mommy at Daddy sa panonood ng TV. Pati si Kriztian napatingin sa amin
.

"Really? Sinagot mo na si Luke Rayne?" Nakangiti pa si Mommy habang nakatingin s
a amin. Namumula na siguro sa hiya sa pinagsasabi ni Luke.

"Hi-hindi po Mommy. Nagsisinungaling siya." Tapos tiningnan ko si Luke ng masam
a na nakangiti pa din. Pwede ba! Tigil tigilan niya ang pagngiti? Mas lalo akong
naaasar sa kanya.

"Sabihin mo nga ang totoo. Hindi yung kung ano ano ang sinasabi mo!" Tiningnan l
ang niya ako. Naghihintay kaming lahat sa sagot niya. Bakit ba kasi ang hilig ni
yang ipahiya ako? Naiiyak na ako sa inis.

"Hindi mo pa nga ako sinagot pero inamin mo naman na nagselos ka. Nakailang walk
out ka ba?" Lalong nag init ang mukha ko sa sinabi niya. Pati ba naman yun ka
ilangan niyang sabihin sa harap nila Mommy? Hindi ba niya alam na nakakahiya yun
?

"Bakit pag nagselos ba, tayo na agad?"

"Owww!" Sabi lang ni Mommy

"Ang arte at ang OA mo talaga Rayne." Sabat naman ni Kriztian. I gave him a deat
hly stare and I hope na talagang nakakamatay ang tingin kasi ayaw ko na ng kapat
id na katulad niya. Kung pwede nga lang na ibalik siya sa tyan ni Mommy, matagal
ko ng ginawa.

"Shut up Kriztian! Magsama kayo ni Luke!" Tapos tumalikod na ako at tumakbo paak
yat sa room ko. Ibinagsak ko ang pinto pagkasara ko. Bahala ng masabihan ng bas
tos pero hindi ko na kaya ang kahihiyan na naranasan ko. Oo nga pamilya ko sila
pero kailangan ipangalandakan na nagselos ako? Kailangang pangunahan ako sa desi
syon ko? Dumapa ako sa kama at doon na tumulo ang luha ko.

Maya maya kumatok si Mommy. Pinahiran ko ang luha ko at pinapasok siya sa kwarto
.

"Rayne... " Naramdaman ko siyang umupo sa may kama ko.

"Nakakainis siya Mommy. Pinahiya niya ako." Sumisinghot singhot pa ako habang na
gsasalita.

"Kanino ka naman nahihiya? Sa amin? Bakit ka mahihiya eh iisang pamilya lang tay
o?"

"Kahit na Mom. Hindi niya dapat sinasabi sa harap niyo ang mga ganung bagay. He
just wanted me to be embarrased in front of you."

"There's no need to be embarrased Rayne. But is it true na nagselos ka kanina?"
Hindi ako sumagot kay Mommy. Instead, I bury myself further in my pillow.

"We won't meddle with your feelings. You yourself have to sort it out. We won't
tell you what to do. You are only 16 years old but we know that you are capable
of deciding for yourself. I suggest that you and Luke talk it out. But you have
to talk sensibly like a sixteen and an eighteen years old young adult that you
both are. Andito lang kami ng Daddy mo in case you need us. Hay naku! Dalaga ka
na talaga." And she patted my head tapos tumayo na at lumabas ng pinto. Nag ii
sip pa ako nung may bigla na namang kumatok ng pinto. Paano ako makakapg isip ni
to?

"Rayne papasok ako." Napaupo ako bigla sa kama ko pagkarinig ko ng boses ni Luke
. Hindi ko alam pero biglang kinabahan ako. Tapos unti unting bumukas ang pinto
ng kwarto ko. Pagkapasok niya, binato ko siya ng unan. Nasapol siya sa mukha.

"Aw!"

"Umalis ka! I hate you!" Pero hidni siya umalis. Pinulot niya ang unan at naglak
ad palapit sa bed ko.

"Sabi ni Tita mag usap daw tayo ng maayos." Nakaharap siya sa akin at nakatayo s
a paanan ng bed ko habang ako nakaupo at nakasandal sa headboard.

"Pinahiya mo ako sa kanila!" Tiningnan ko siya ng masama.

"Sinabi ko lang ang totoo."

"Totoo? Hindi totoong tayo na. At kailangan mo bang ipangalandakan na nagselos a
ko?" Kahit na sinabi ni Mommy na mag usap kami like a sixteen year old adult, hi
ndi ko pa din mapigilan ang emosyon ko. Ang inis ko kay Luke.

"Sorry. Naexcite lang naman ako. I was overwhelmed by the knowledge na gusto mo
rin ako." Nagulat ako sa sinabi niya. Gusto ko siya? Hala!

"Hi-Hindi ah. Nag aano..nag aassume ka lang." Umiwas ako ng tingin. Hindi ko ala
m kung bakit bigla bigla akong nailang. Bigla bigla hindi ako makatingin ng dire
tso sa kanya lalo pa at kung makatingin siya parang sagad sa buto.

"Talaga? Nag aasume lang ako? Tumingin ka nga sa akin." Napa angat naman ako big
la ng tingin. Biglang nag init na naman ang pisngi ko. At bakit ko ba siya sinus
unod? I bite my lips dahil nenenerbiyos ako.

"Stop biting your lips. Hindi ako makapagconcentrate. Nakakalimutan ko ang mga s
asabihin ko." Napatigil naman ako bigla sa pagkagat ng labi ko. Nagiging manner
ism ko na yan everytime na kinakabahan ako. AT hindi ko alam kung bakit bigla ak
ong kinabahan samantalang kanina galit ako sa kanya.

"Bakit ka nagselos kanina?" Bigla niyang tanong at ang masama hindi ko alam ang
isasagot ko. Hindi ko naman sinabing hindi ako nagselos kasi nga inamin ko na ka
nina na nagselos nga ako. It took a moment for me para makapag isip ng isasagot
sa kanya. Para akong ginigisa sa korte.

"Ahhmmm.. kasi, ako ang kasama mo pero nasa iba ang attention mo. Ako pa ang pin
akuha mo ng orders natin." Tumango tango lang siya tapos tumingin ulit sa akin.
Umiwas ulit ako ng tingin.

"Pag kasama mo si Tita Kre, tapos nakita niya si Mommy sa Mall, tapos ikaw ang p
inakuha niya ng orders magseselos ka din?" Hala! Anong klaseng tanong yan?

"Of course not! Bakit ako magseselos? Mommy ko naman yun. Hindi naman iakw ang M
ommy ko." Ngumiti siya ng tipid

"Rayne, I like you. A lot. Do you like me too?"
<hr>
Chapter 16

"Rayne, I like you. A lot. Do you like me too?" Titig na titig siya sa akin. Ha
los hindi na ako makahinga dahil sa sobrang emosyon na nararamdaman ko. Para ak
ong bibitayin at para akong pinapaamin sa isang kasalanang hindi ko sinasadyang
gawin. Ang dali dali lang magsabi ng salitang 'hindi' to save my pride pero ang
buong pagkatao ko ay nagpoprotesta.

Gusto ko ba talaga si Luke? Pag ba naiinis ka, na may kasama siyang ibang babae,
like na agad yun? Pag ba iniisip mo ang isang tao sa gabi at halos buong araw,
like na agad? Pag namimiss mo ba siya palagi, like na agad yun? Pag ba naiirita
ka at naasar sa kanya, like mo din siya? Paano ko ba masasabi na I like him na?

Naguguluhan na talaga ako. I looked at him helplessly at hindi ko alam ang isasa
got ko sa tanong niya. Do I like him?

"I guess so?" Wala sa sariling sabi ko.

"You guess so?" Kumunot bigla ang noo niya.

"Hindi ka sigurado?" Dagdag pa niya na mukhang naiinis na sa akin. Umiling ako a
t yumuko. Bakit hindi na ako makatingin sa kanya ng diretso? Dati naman kung ma
kipagtitigan ako sa kanya hindi ako sumusuko bakit ngayon hindi ako makatagal sa
mga tingin niya?

"Ahmmm hindi?" Feeling ko pulang pula na ang mukha ko sa kahihiyang nararanasan
ko ngayon. I never thought that it would be this hard.

Ilang sandaling walang nagsasalita. Hindi ko alam kung ano ang ginagawa niya dah
il nakayuko lang ako. Nung hindi ko na matiis ang katahimikan, nagtaas ako ng ti
ngin only to met his eyes. Nakatingin lang siya sa akin. I can't even read if he
's mad, happy or sad. But seryoso ang mukha niya. And to my amazement, he sudden
ly smiled. Hindi yung palagi niyang ngiti na parang nanloloko. This time his smi
le is warm at makikita mo na masaya niya. Sa anong dahilan, yan ang hindi ko ala
m.

"That's enough for now." Sabi niya tapos biglang tumayo. Nagtataka ako sa ginaga
wa niya. And before I could even blink yumuko siya at hinalikan ako sa pisngi at
nagmamadaling lumabas ng kwarto ko. Mas lalo akong natulala kasabay ng paghawak
sa pisngi kong hinalikan niya.

Kumurap ako ng ilang beses para mahimasmasan ako. And unconciously, I smiled at
napahiga sa kama ko. Unti unting lumaki ang ngiti ko hanggang sa hindi ko na map
igilang mapatili. I covered my face with my pillow para hindi marinig sa labas a
ng tili ko.

Hanggang sa magdinner kami nangingiti ako ng lihim kaso tinatago ko kasi baka ma
halata nila Mommy at tuksuhin ako. Pero grabe everytime na maalala ko ang sinabi
niya nangingiti talaga ako.



Paulit ulit na nagrereplay sa utak ko. Shucks! Pero kinikilig talaga ako. Mabuti
na lang at hindi nagtanong sila Mommy pero obvious ang mga tingin nila sa akin
habang nagdidinner kami. Sino ba naman kasi ang hindi magtaka kung sa gitna ng
pagsubo eh ngingiti ako bigla? Umakyat agad ako sa room ko para sarilinin ang k
ilig ko. Bakit ba? Eh sa madamot ako eh.

Nakita kong may message ako pag akyat ko sa room. It was from Luke. Haha. Namiss
niya kaagad ako?

'Hindi ako makakapunta sa inyo bukas.L" Parang nagaya naman ako sa sad face sa m
essage niya pagkabasa ko. Dali dali naman akong nagreply ng...

'Why?' Naghintay ako ng reply niya ata wala pang 1-minute nagreply agad siya. Mu
khang hinihintay talaga ang message ko. Wag ka ngang masyadong assuming Rayne.

"Demanding? Agad agad? Hehe. Joke. Pupunta kami sa bahay nila Grandma. Will you
miss me?" Napakagat ako sa labi pagkabasa ko ng message niya? Bakit ganun? Yan l
ang naman ang mga palitan namin ng text message pero kung makapagreact naman ang
puso ko parang tatalon na. Parang OA naman ata?

"Maybe?" Then I press send. Nagsa-summersault na ako sa higaan ko. Kulang na lan
g tumalon talon ako. Para na akong sira ulo. Tapos sasabihin kong 'maybe'? Pakip
ot much Rayne? Hehehe.

Next time I will ask Mommy na ipasoundproof ang room ko para makapagtili ako kah
it kelan at kahit gaano kalakas ko gusto.

Hindi ko pa naibaba ang cellphone ko nung tumunog ulit. Ang bilis naman magreply
nito.

"Will you miss me? Yes or no?" Hindi ko mapigilang mapangiti lalo dahil sa pagig
ing persistent ni Luke. At dahil sa persistent siya, wala na akong nagawa kundi
sagutin siya ng katotohanan.

"Yes." Halos hindi na ako makahinga nung sinend ko ang message na yun. I've drea
ded his reply. Masyado ba akong obvious? I mean, hindi ba ako naging masyadong m
alandit sa mga pinagsasagot ko sa mga text messages niya?

I have anticipated his reply nung biglang magring ang cellphone ko. Nanlaki a
ng mga mata ko nung makita kong tumatawag si Luke. I don't know if I would answe
r his call or not. Nagpapanic ang buong nervous system ko. Shit! Ano ang sasabih
in ko?

Nakatingin lang ako sa nagriring na phone but I don't have the courage to answer
it. Nakailang ring din ito hanggang sa tumigil. Laking panghihinayang ko. But a
lmost suddenly may message na dumating. Kanino po ba galing?

"Madaya ka! But it's okay. Goodnight Rayne. Dream of me." Hindi na ako nagreply
kasi hindi ko alam kong makakaya ko pa ang mag susunod niyang itetext. Ito pala
ang pakiramdam ng kinikilig. Parang baliw ka kasi hindi mo maalis ang ngiti sa m
ga labi mo.

Nakatulog akong na may ngiti sa mga labi and like he said, I dreamt of him.

Kinabukasan hindi nga siya pumunta sa amin pero the next day naman sinundo niya
ako sa bahay. Mabuti na lang at hindi na niya inungkat yung mga text exchanges n
amin.

"Luke, can I drive?" Sabi ko sa kanya, pagkalabas na pagkalabasnamin sa gate ng
bahay. Tiningnan niya ako na nagdududa. Pinag aaral na kasi ako nila Mommy na m
agdrive pero sa driving school lang at sa secluded place kung saan walang ibang
sasakyan. Hindi nila ako hinahayaang magdrive sa highway or kahit man lang sa lo
ob ng subdivision.

"I promise, I'll be careful." Nagpacute na ako ng todo sa kanya sabay taas ng i
sang kamay ko. Alam kong siya lang ang pag asa kong makapagdrive sa daan na may
ibang sasakyan. After ilang minutes na pangungulit sa kanya. Napapayag ko din s
iya. Tuwang tuwa ako.

Nung una, okay naman, straight naman ang pagdadrive ko at mabagal lang and Luke
is watching me like a hawk. Pero nagbago ang lahat at nawala ang concentration k
o nung may biglang nag overtake sa akin. Nagulat ako kaya nakabig ko pakanan ang
kotse.

"Damn!" Biglang sabi ni Luke sabay kabig ng manibela pakaliwa para iwasan ang na
kapark na kotse sa gilid ng daan. Medyo kinabahan ako, mabuti na lang at andito
siya.

"Tumingin ka sa side mirror para makita mo ang mga sumusunod na sasakyan. Just c
oncentrate on your driving. Hayaan mo silang mag-overtake." Turo pa niya sa akin
. Kung kanina nakasandal pa siya sa upuan, ngayon nakatagilid na siya paharap sa
akin. He didn't even bother to put on his seatbelt.

Tapos, nung pakaliwa na ako hindi ko alam pero biglang nag busina ang mga sumusu
nod sa aking sasakyan tapos may kasalubong pala ako kaya kinabig ko ulit. Muntik
ko na akong dumiretso sa nakapilang tricycle.

Luke grab the steering wheel again at iniiwas ang sasakyan. Siya na ang humahaw
ak ng manibela. Ako ang umaapak ng gas.

"Stop the car Lorraine." Seryosong sabi niya. Dahil na rin siguro sa shock hind
i ko magawang gumalaw.

"Sabing itigil mo!" Sumigaw siya bigla kaya bigla ko din naapakan ang preno. Nap
asubsob siya at nakita kong putlang putla siya.

"Bakit ka ba sumisigaw? At bakit mo pinapatigil? Maayos naman ang pagdadrive ko
ah!" Sabi ko na lang to save face pero alam kong, I mess up my driving.

"Maayos? Yan ba ang sinasabi mong maayos? Muntik mo ng kaladkarin yung isang kot
se kung hindi ko naiwas ang sasakayan. Magleleft ka ng hindi nagsisignal. Yan ba
ang tinatawag mong maayos na pagdadarive?" Napahiya ako sa sinabi niya. Hindi k
o alam kung bakit pero hirap na hirap ako sa pagdadrive. Nag aral na ako sa driv
ing school pero nahihirapan pa din ako. Nakakalimutan ko palaging tumingin sa si
de mirror. Nakakalimutan ko din magsignal. Diretso lang ang tingin ko at hindi a
ko tumitingin sa gilid. Hindi ko alam kung bakit.

"Sorry." Sabi ko na lang. Alam kong galit na galit siya. Kunsabagay, ayaw naman
niya talaga na magdrive ako pero pinilit ko siya.

"Sorry? Paano kung naaksidente tayo? Anong sasabihin ko kina Mommy mo at Daddy m
o?" Sumisigaw pa din siya.

"Kaya nga nagpapraktis magdrive di ba? Para matuto? Kaya hindi ako matututo kasi
ayaw niyo akong pahawakin ng manibela pag may ibang sasakyan. Eh di kayo na an
g magaling magdrive. Para ka ding sina Mommy at Daddy. Ayan! Isaksak mo sa baga
mo ang manibela." Hindi ko alam kung bakit ako pa ang may ganang magalit. Siguro
, pinaghalong kahihiyan sa sarili at kahihiyan kay Luke.

Lalabas na sana ako ng kotse at bubuksan ang driver's seat nung bigla niya akong
hinila palapit sa kanya. Sa gulat ko napasubsob ako sa kanya.

"Shit! Shit! Shit!" Sunod sunod na mura niya. Magagalit na sana ako kasi siya na
nga itong nanghila siya pa ang nagmumura nung biglang may SUV na humaharurot na
dumaan sa tabi namin.

Kung nabuksan ko ang pinto, kung nakalabas ako, malamang, kinaladkad na ako ng k
otseng yun. My God!

Doon na pumasok sa isip ko ang maaaring nangyari sa akin. Because of my clumsine
ss and carelessness muntik na akong mapahamak.

"Don't do that again. Please.. wag mo na ulit gawin yun. Don't attempt to drive
again. Kung may lakad ka at walang magdadrive sayo, tawagan mo ako. I won't let
you drive again Lorraine." Halos ramdam ko na ang tibok ng puso niya. Ang lapit
na din ng mukha niya sa mukha ko. Namemesmerized ako sa mukha niya at sa mata ni
ya.

"Ayokong mapahamak ka. Hindi ako makakapayag na may mangyaring masama sa'yo ng h
indi man lang ako natitikman." I know he is trying to lighten up the mood. Napan
giti ako bigla. Despite of what happened nagawa pa din niyang magbiro.

"O-of course, I won't let that happen." Sabi ko pero nanginginig pa din ang bose
s ko.

"Kaya dapat mag ingat ka na sa susunod." Sabi pa niya pero hanggang ngayon magka
dikit pa din kami. Parang nafreeze ata kami sa posiyon namin.

"No." Seryosong sabi ko.

"No?" nagtatakang tanong niya. Nakakunot na ang noo.

Then I gave him a chaste kiss on his lips. Nakita kong nanlaki ang mga mata niya
. Napangiti ako.

"Whatever will happen to me, at least natikman na kita." Nangiti na lang siya bi
gla dahil sa explanation ko at nailing.

"Hard-headed. But nonetheless, why don't you make the most of your free taste? I
t's free anyway." At wala na akong nagawa nung kinabig niya ako lalo and claime
d my lips.

Ay mali, may nagawa pala ako, because I was able to answer his kisses.

It's free anyway.
<hr>
Chapter 17

"Sige na! Promise, dahan dahanin ko lang. Pagkalabas ng village ikaw na ulit ang
magdadrive." Tiningnan lang niya ako ng masama tapos bumalik na sa pagdadrive.
Kahit lumuhod pa ata ako ngayon sa harap niya hindi niya pakikinggan ang pakiusa
p ko.

"Luke! Sige naman na. Hindi na mauulit yung dati!" Pilit ko pa din. Papunta kami
ngayon sa school kasi mag eenroll kami. Pumayag ka na! Utang na loob Lucas. Mad
ala ka sa Charm ko.

"May usapan tayo Rayne. Nagpromise ka. You keep your promise because I am keepin
g mine." Hindi na niya ulit ako pinansin. Grrrr!!! Yung promise na naman na yun.
Nung araw kasi na muntik muntikan na kami, pinagpromise ko siya na ilihim kina
Mommy ang nangyari but in return he made me promise never to drive again. Pero n
gayon pinipilit ko na naman siya. Oo nga at boyfriend ko na siya at girlfriend n
a niya ako pero hindi pa din ako makahirit. Oo tama kayo ng rinig kami na. Pero
di ba dahil girlfriend niya ako dapat pinagbibigyan niya ang mga kahilingan ko d
i ba? Well, ginagawa naman niya pero pagdating talaga sa pagdadrive hinding hind
i ko siya mapipilit. Kaasar. Paano ako matututo? Paano ako makakahirit ng kotse
kay Daddy kung hindi ako marunong magdrive?
"Do you love me?" I said pouting. Napatingin siya saglit sa akin tapos itinabi a
ng sasakyan. He looked at me seriously tapos bumuntonghininga na parang pinapak
alma ang sarili.

"We are not having this kind of discussion again Lorraine. " Naiirita ng sabi ni
ya. Ilang beses ko na bang ginamit ang ganitong tactic sa kanya. And mostly it w
orks. Pero hindi ko pa ito nagagamit sa ganitong sitwasyon.

"Kung mahal mo ako. Tuturuan mo akong magdrive." Confident na confident na sabi
ko. Siguro naman hindi niya sasabihing hindi niya ako mahal di ba? Isusumpa ko s
iya kapag sinabi niyang hindi. At kapag oo ang sinagot niya ibig sabihin tuturua
n na niya akong magdrive. Ito ang tinatawag na emotional blackmail. Dapat minama
ster ang mga ganitong skill. Hahaha.

Tumingin siya sa akin ng seryoso. I know he doesn't like it kapag yun na ang tan
ong ko kasi ibig sabihin mapipilitan na naman siyang gawin ang gusto ko.

"Mali ka dyan. Dahil mahal kita kaya hindi kita papayagan at tuturuang magdrive
. Hindi kita hahayaang madisgrasya dahil mahal kita. Gets?" Napaisip ako bigla.
What the hell? Hindi ko malaman ang sasabihin ko. Mukhang ako ang nabaliktad.

"But..." nag isip ako ng sasabihin para kontrahin ang sinabi niya. "It would rea
lly make me happy if you would allow me to drive." Napangiti ako ng lihim. Yumuk
o ako para itago ang ngiti ko na yun. Pero sa loob loob ko gusto ko ng magdiwang
.

"Do you love me?" Biglang tanong niya. Napatingin ako bigla sa kanya. Sheeeeeee
eeeeeeeeeeettt!

"Bakeeet?" Natilihan ako kasi nasesense ko na. Nasesense ko na maiisahan niya ak
o. Kinakabahan na tuloy ako sa magiging outcome ng usapang ito.

"Anong bakit?" Nangingiti ng sabi niya. Sa tingin ko namumula na ako. Ewan ko ba
, nahihiya pa din kasi akong aminin. "Tinatanong kaya kita. Sagutin mo." Mababl
ackmail ata ako. Magigisa ata ako sa sarili kong mantika.

"Yes. Why?" Shit! Nakakahiya naman makipag usap kay Lucas ng ganito. Hindi pa di
n ako sanay ng ganitong usapan.

"Kung mahal mo ako, hindi mo ako ipapahamak. Paano kung madisgrasya tayo dahil s
a pagdadrive mo at mamamatay ako?" Nanlaki ang mga mata ko dahil sa sinabi niya
. Napakabrutal naman niya.

"Hindi nga tayo madidisgrasya!" Pilit ko pa din kahit alam kung I am losing this
discussion.

"Mahaheart attack ako dahil sa klase ng pagdadrive mo tapos tapos mamamatay ako
kasi magpapanic ka at madidisgrasya pa din tayo sa huli." Hala! He wouldn't give
up, would he?

"Bata ka pa at wala ka namang heart disease." Diin ko din.

"Malay mo. Doctor ka ba?" Balewalang sabi niya. Challenging me at the same time.

"Kaasar ka!!" Nanggigigil na sabi ko. Pinisil lang niya ang pisngi ko pero hinam
pas ko ang kamay niya tapos sumimangot. Alam ko kasi pag nagtatampo na ako lumal
ambot na ang puso niyan.

Pero hindi effective kasi sinuot niya ulit ang seatbelt niya at pinaandar ang sa
sakyan. Ang sama sama na ng tingin ko sa kanya pero hindi niya ako pinansin.

"Seatbelt." Sabi pa niya. Padabog kong sinuot ang seatbelt at humarap sa bintana
sa side ko. Hindi kita papansinin. Bahala ka. Nagsimula na ulit siyang magdrive
, hanggang sa makalabas na kami ng village. Wala na akong pag asa. Nalumo talaga
ako. Promise. Hindi ko na siya talaga pinansin. Nakikita ko sa peripheral visi
on ko na palingon lingon siya sa akin. Bibigay ka din. Pagbibigyan mo din ako.
Hindi mo matitiis na hindi kita pinapansin.

Tapos narinig ko pa ang ilang beses niyang pagbuntunghininga.

"Sige, pagkatapos nating mag-enroll. I will let you drive. Kahit gaano katagal."
Seryosong sabi niya. Natuwa ako bigla. Yung nakasimangot kong mukha biglang ngu
miti. Tapos humarap ako sa kanya, all smiles. Nagniningning pa ata ang mag mata
ko. Kulang na lang pumalakpak ako dahil sa narinig ko.

"Talaga? Promise?" Ang laki ng ngiti ko habang nakatingin sa kanya. Yes! Sabi ko
na nga ba effective ang pagtatampo eh. Tumingin siya sa akin tapos ngumiti at p
inisil ang pisngi ko.

"Cute!" Sabi niya pagkatapos niyang mapisil ang pisngi ko. Ang hilig niyang gawi
n yan. "Oo. Promise yan. Kelan ko ba hindi tinupad ang promise ko sayo?" Yes! N
agpromise na siya. Excited na ako. Sa wakas makakahawak na ulit ako ng manibela
. Kulang na lang yakapin ko siya dahil sa sinabi niya. Pero hindi ko ginawa dahi
l nagdadrive nga siya.

Masayang masaya ako hanggang sa makarating kami sa school. Super sweet ko sa kan
ya habang nageenroll kami. Sa sobrang tuwa ko, ako pa ang nagfill up ng ibang fo
rms niya. Hinayaan kong siya ang pumili ng schedules ko para magsync ang schedul
es namin. Kinain ko din ang vegetable salad na inorder niya nung naglunch kami
kahit hate ko vegetables. Naisip ko ang swerte swerte ko na naging boyfriend ko
si Luke. Binibigay niya ang lahat ng gusto ko to the point of spoiling me. Pin
agtatakpan pa niya ako kadalasan kina Mommy at Daddy sa mga kasalanan ko.

Pagkatapos naming magenroll, mas lalo akong naexcite. Lumabas na kami ng school
at naisip ko siguro pag nasa village na kami tsaka niya ako hahayaang magdrive.
Mas safe nga naman doon.

Pero hindi ang daan papuntang village ang dinaanan namin instead nakarating kami
sa mall nila. May bibilhin ba siya? Alangan na maglalunch kami dito eh kakalunc
h lang namin sa school.

"Hindi pa ba tayo uuwi Luke?" Hindi naman halatang excited ako di ba?

"Hindi muna. Maaga pa naman. Okay lang naman di ba?" Siguro nga may bibilhin siy
a.

"Yeah. Okay lang. Pero may bibilhin ka ba? Andito din tayo yesterday ah?"

"Wala akong bibilhin. Pero pupunta tayong timezone. Doon ka maddadrive. Unlimit
ed driving. Gusto mo race pa tayo eh." Bigla naglaho ang cheerful aura ko. Timez
one? Nung sinabi niya kaninang magdadrive ako ibig niyang sabihin sa Timezone ak
o magdadrive? Tumingin ako sa kanya. Nakangiti siya sa akin. Ang pogi lang niya
pero kahit na, naiinis pa din ako sa kanya. Parang niloko niya ako na parang h
indi naman.

"Grrrr!" Yun lang ang sinabi ko tapos inirapan ko na siya at naunang naglakad.
Tumawa lang siya tapos hinila ako pabalik sa kanya. Nakalimutan kong hinahawaka
n niya pala ang kamay ko.

"Cheer up, Miss Lorraine." Ngingiti ngiting sabi niya tapos inakbayan niya ako a
t giniya papuntang Timezone.
<hr>
18

Magkalimutan na. Oo break na kami ni Luke dahil sa niloko niya ako sa pagdadrive
. Nagalit ako ng sobra kaya nakipaghiwalay ako sa kanya.

Joke lang. Siyempre hindi. Naadik na ata ako kay Luke. I mean, ang saya lang niy
a kasama. Kahit nga inis na inis ako sa kanya nung dinala niya ako sa arcade, na
wala din ang inis ko kasi nag enjoy naman ako.

"Ano? Nag iisip ka na naman ng rason para magbreak tayo?" Umupo siya sa tabi ko
sabay akbay sa akin. Sinimangutan ko lang siya. Yan palagi ang biro niya kapag n
akikita niya akong nag iisip. Kasi naman nakita niya ako na tulala. Ginulat ba n
aman ako at tinanong kung ano ang iniisip ko. Sabi ko nag iisip ako ng paraan pa
ra makipagbreak sa kanya. Ang sagot niya sa akin ay isang napakalutong na..

'Hindi mangyayari yun. Hindi mo ako matitiis.' Buong bilib na sabi niya. Tinaasa
n ko siya ng kilay.

'Of course, matitiis kita.' Taas noo ko pang sinabi.

'Talaga? Sige dare, hindi tayo magkita ng tatlong araw. Walang communication.' A
ng mauna, siya ang talo. Siyempre pumayag ako kasi malaki ang bilib ko sa sarili
ko. Pero unang araw pa lang na walang naghahatid at sumusundo sa akin sa bahay
nagbabago na ang timpla ko. Kahit pa sabihing may driver naman kami.

Nung pangalawang araw, kandahaba na ang leeg ko sa pagtanaw sa kanya sa school p
ati sa gate namin. Ilang beses ko ng kinancel ang message na dapat isesend ko sa
kanya. Hindi ko alam pero miss na miss ko na siya.

At nung pang 3rd day, nag expect na ako na siya ang unang babati sa akin. Naghin
tay ako ng text at message mula sa kanya pero wala. Naisip ko na kaya pala niya
akong tiisin talaga.

Hindi na ako naglunch nung araw na yun dahil sa sobrang depression. Pumunta na l
ang ako sa library at doon nagmukmok. Nakatago na ang mukha ko sa libro at hindi
ko napansin na naiiyak na pala ako. Alam ko na ang pathetic naman pero naiiyak
talaga ako. Kahit na dare lang siya napatunayan ko na hindi ko nga siya kayang t
iisin. Pero bakit siya? Bakit natiis niya ako?

Sumisinghot na ako nung biglang may umakbay sa akin at may naglagay ng burger sa
harap ko.

'Namiss mo ako ano?' Napatingala ako sa nakangiting si Luke. Lalo akong naiyak.

'Hey, bakit ka umiiyak?'

'Kaya mo kasi akong tiisin.' And with that, tumawa lang siya at niyakap ako. And
he's right hindi ko siya kayang tiisin. At simula nun palagi na niya ako inaasa
r tungkol sa bagay na yan. Nangyari ang lahat ng yan a month ago at 2 months na
kami. So ibig sabihin tatlong buwan na kami. Ang bilis nga ng panahon.

"May game kayo mamaya?" Tanong ko sa kanya.

"Oo. Pero 3PM kaya hindi ka naman maghihintay." Pag may game kasi sila or pract
ice, naghihintay ako kahit gabi na sila matapos. Pinipilit niya akong magpasundo
na lang kasi gagabihin na daw ako masyado pero ayaw ko nga. Gusto ko siya ang m
aghahatid sa akin.
"Manonood ako!" I said excitedly. Siyempre susuportahan ko siya.

"Rayne you have a class." Agad na reklamo niya. I pouted.

"Bakit ayaw mong manood ako? May iba kang pinapasikatan ano?" Palagi na lang ako
ng di nakakapanood ng games nila kasi pinipilit niya akong pumasok sa mga subjec
ts niya. Bakit ba kasi palagi akong may pasok pag naglalaro sila. Hidni tuloy ak
o makapagcheer sa kanya. Pinaghirapan ko pa namang aralin ang basketball na yan
tapos hindi ko naman pala siya mapapanood.

"Wala. Ano ka ba. Pero isipin mo naman ang baba ng grades mo nung prelim. Kailan
gan mong bumawi." Tama naman ang sinabi niya. Hirap na hirap ako nung prelim at
ang bababa ng grades ko to the point na nagulat sina Mommy at Daddy. Pero baka k
asi nag aadjust lang ako sa college life nung mga time na yun kaya ganun.

"Nanibago lang ako sa college life ko kaya ganun ang grades ko nung prelims. For
sure, I will ace it this midterm." Proud na proud na sabi ko.

"Kunsabagay, matalino ka naman."

"So pwede na akong manood ng game mo later?" Ang laki ng ngiti ko sa kanya. Hind
i na yan makakaresist.

"May klase ka po Miss Rayne." Nawala bigla ang ngiti ko. Sinabi ko na ngang gaga
lingan ko na this midterm ayaw pa din pumayag.

"Please...Luke."

"No baby." I pouted. Inalis ang pagkakaakbay niya sa akin at inirapan ko siya. D
umistansiya na din ako ng upo.

"Promise, magdidinner tayo mamaya after the game." Lumapit naman siya sa akin. T
umingin ako sa kanya. Nakairap pa din.

"How about you teach me how to drive your car inside our subdivision after the g
ame ?" Ngumisi na ako sa kanya at kinindatan ko siya. Pag nagrerequest na ako ng
mga ganyan, dapat specific na para hindi na ako maisahan.

"Impossible ka! Manood ka na nga lang mamaya. Pero mag aral ka pagkahatid ko say
o." Lumaki ang ngisi ko.

"Yes! Yehey! I love you Luke!" Tapos hinalikan ko na siya sa pisngi. Napapangiti
na lang siya na napapailing. Wala na sigurong girlfriend na mas sasaya pa kaysa
sa akin.

I know that he loves me and I love him more because of that.

A/N: ito lang ang nakayanan koo para sa update ngayong araw.
<hr>
Nararamdaman ko ang pag iinit ng pisngi ko. I stopped writing and looked at the
guy beside me. Wala ng iba kundi si Luke. Gusto ko na siyang hampasin ng libro s
a harap ko dahil sa kilig na nararamdaman ko. Paano naman kasi, hindi nga siya n
agsasalita, hindi nga niya ako ginugulo pero ramdam na ramdam ko ang titig niya
sa akin. Andito kami ngayon sa library at nag aaral ako. And since vacant din na
man niya kaya andito din siya. Pero paano ako makakapg aral kung halos matunaw n
a ako sa klase ng tingin niya? Dagdagan pang ngumingiti siya na parang sira ulo
habang nakatingin sa akin na para bang kuntento na siya na yun na lang ang gawin
niya habang buhay. Sino ang hindi kikiligin sa ganun?

"Luke, stop it." Sabi ko na lang habang pinipigilan ang lalong pamumula ng mukh
a ko at ang pagngiti.

"Stop what?" Patay malisyang sabi niya. Kunyari talaga hindi niya alam ang ginag
awa niya.

"Stop staring at me. Naiilang ako." Paano ako makapagconcentrate sa pag aaral ko
kung ganyan siya? Natetempt akong makipagtitigan sa kanya.

"Bakit ka maiilang? Boyfriend mo naman na ako. Hindi ka na dapat mailang." Hindi
niya inaalis ang tingin niya sa akin habang sinasabi niya yun na lalong nagpain
it ng mukha ko. Bakit ba ganito siya? May plano ba siyang patayin ako sa kilig?

"Ah basta. Wag mo ako titigan ng ganun. Nakoconscious ako." Napangiti siya sa si
nabi ko. Hala! Ang cute cute.

"Titig pa lang yan Rayne ha. Paano pa kaya pag sinabihan kita ng I love you? Eh
di nangisay ka na dyan." Rayne, umayos ka ka! Wag mo masyadong ipahalata na sobr
ang kinikilig ka na.

"Kapal mo huh!" Sabi ko na lang para itago ang nag uumapaw na kilig na nararamda
man ko. Pero ang totoo, gusto ko ng paypayan ang mukha ko dahil sobrang nag iini
t na ito. Nagpatay malisya na lang ako at sumagot ulit sa pinapasagutan niya sa
akin.

"Mali yan! Ulitin mo." Napatingin ako bigla sa kanya tapos sa sinusulat ko. Ayyy
yy! Mali nga. Lutang na naman kasi ang isip ko. Paano ba naman kasi, na o-occupy
na niya ang buo kong pag iisip. Hindi na tuloy ako makapag concentrate sa pinag
aaralan namin.

"Pwede sa house na lang? Tsaka may game ka pa di ba?" He looked at me at umiling
ng kaunti. Tapos tumingin sa relo niya.

"Magwawarm up pa ako. Tapusin mo yan Rayne ha." Tumayo na siya at yumuko para ha
likan ako sa pisngi.

"Okay." Ngumiti na din ako sa kanya pero hindi ko pa din mapigilan ang pag iinit
ng pisngi ko. Shucks! Bat ba kasi ang sweet niya. Nakalabas na siya sa library
pero hindi pa rin naalis ang ngiti sa labi ko. Imagine having a super sweet boy
friend not to mention na star player pa.

Nagdaydream pa ako for about 30 minutes tsaka ko niligpit ang mga gamit ko at lu
mabas ng library para pumunta sa gym. Nakakaasar kasi palagi na alng akong may
class tuwing may game sila. Mabuti na nga lang last week, I was able to bribe hi
m para payagan akong manood. Pero ngayon ayaw talaga niya kasi kailangan kong ma
g aral daw kasi nga malapit na ang midterms.
Madami ng tao nung dumating ako sa gym. Umupo ako sa pinakagitna para hindi niya
makita na nanonood ako. He'll go ballistic if he found out that I am watching h
is game when he specifically instructed me to study. Hindi naman niya siguro ak
o mapapansin sa dami ng tao di ba?

Maya maya pa, nagsimula na ang game. Cheer ako ng cheer. Ang galing galing talag
a ng boyfriend ko, I am so proud of him.

"Go Luke! I love youuuuuuuuuuuuuu!" Napatingin ako bigla sa katabi ko. Ano daw?
She loves Luke? Pinandilatan ko siya ng mata pero may pagkamanhid ata kasi ni hi
ndi ako napansin.

"Naku!Pag nashoot niya yan, papakasalan ko siya kahit saang simbahan." Whaaat? B
akit niya papakasalan ang boyfriend ko? Nagpropose ba sa kanya si Luke? Assuming
siya ha!

"Go Lukeeeeee!" Sigaw pa ulit niya. Pero magpapatalo ba ako? I gathered all my s
trength and shouted.

"Go Baby! I am so prooouuud of youuu!" Buong lakas kong sigaw. Sumigaw din ulit
ang katabi ko kaya parang nalunod yung sigaw ko. Hindi naman kasi ako sanay na m
akipagsigawan noh! Gosh! Masisira ata ang vocal chords ko. Tumingin pa ako sa ka
tabi ko para taasan ito ng kilay. Naghiyawan ang mga tao kaya napatingin ako sa
court.

And I saw Luke standing and looking at me. No way! Not at me. Maybe at our side
lang, but definitely not specifically at me. Impossibleng makita niya ako in thi
s crowd. And to make sure, unti unti akong umupo sa upuan ko. Shucks! Baka napat
ingin lang talaga siya. Shucks!

"Pinagalitan ni Coach si Papa Luke?" I heard the girl beside me asked her compan
ion.

"Siguro. Pinalabas siya eh. Naagaw kasi sa kanya ang bola kasi bigla na lang siy
ang tumayo sa court at tumingin sa akin. Na mesmerize ata ng beauty ko. Ayun nat
ulala." The girl said while giggling. Shucks! So napatingin talaga siya sa side
namin.

Anyway, pinalipas ko muna ang ilang minutes bago ulit ako tumayo pero hindi na a
ko sumigaw. Baka talagang makita na niya talaga ako. The crowds began cheering a
gain. Nananalo na talaga sila Luke. Todo cheer ako ng mahina. Tumatalon talon pa
ako. Then the final bell rang and they won. Hindi ko mapigilan ang tuwa ko. Gus
to ko siyang takbuhin at yakapin pero dahil nga bawal na pumunta ako dito hindi
ko yun magagawa. Tapos biglang...

"Marry me Luke!" Napanganga ako at napatingin sa katabi ko na kanina pa sigaw ng
sigaw. Kung makaasta lang girlfriend?

"What did you say?" Napatingin sa akin ang girl at ang kasama niya. Tumaas ang k
ilay nila na tabingi. Gosh!

"I said, Luke should marry me. Bagay na bagay kami. Maganda ako at pogi siya." M
as lalo naman akong napanganga. Saan ang kagandahang sinasabi niya.

"Excuse me? But does he even know you? Kung makaasta ka para kang girlfriend." A
sik ko sa kanya. Feeler much?

"Hindi. Hindi pa sa ngayon pero darating din tayo doon. And kapag nakilala na ni
ya ako, ipagpapalit na niya ang girlfriend niyang mukhang grade 6!" Nagsalubong
na ang kilay ko. I don't know if this girl knows that I am the girlfriend na muk
hang grade six but still it's off that she insulted me like this.

"Pardon? Ang kapal din naman ng mukha mo!" I shrieked. Napapansin ko na din na
medyo madami na ang tumitingin sa amin pero hindi ko mapapalampas ang ganitong
pang iinsulto sa akin.

"For your information, ako ang girlfriend niya na sinabihan mong mukhang grade s
ix. And compared to you...." Tiningnan ko siya from head to foot at pabalik and
give her my most disgusting look. I will not be a Yen-Sia for nothing.

"Mas mukha ka namang Nursery na hindi naliligo. Your nails are not even groomed
." Sabi ko pa na parang diring diri. Nakakadiri naman talaga. Hindi ko maimagine
na makipagshake hands si Luke sa kanya much more pakakasalan pa siya? Goodness
gracious.

"Aba! Aba! Aba!" Lumalapit na ang barkada niya sa akin and I am not a bit scared
. Subukan lang nila kantiin kahit ang dulo ng buhok ko.

"Lorraine!" Napatingin kaming lahat sa nagsalita. Napanganga ako. Shit!

"Luke!" Sabi nung mga babae.

"Luke!" Sabi ko din. Aaaahhhhh.. I am so dead.

"What are you doing here?" Mahina niyang bulong sa akin. Nakikita kong galit siy
a. Nakasalubong na ang kilay niya. Hinawakan niya ang isang braso ko.

"Nanood ng game mo." Mahinang sabi ko. Ayokong marinig ang boses niyang ganyan.

"At nakikipag away?" He said in a quiet but stern voice. Basang basa pa din siya
ng pawis. Pinanonood na kami ng mga tao.

"She insulted me. She told me that I looked like a grade six student. How dare h
er. She's not even beautiful." Nakatingin ako sa girl habang sinasabi ko yun.

"And I told you to study and not to watch this game. At nakipag away ka pa!" Sin
ghal na niya sa akin.

"Hindi ako nakipag away. Inaway niya ako bakit siya pa ang kinakampihan mo? Why
because she's your fan and you enjoy that they are ogling at you?" Napatingin na
ako kay Luke. Okay. Mali na ako na hindi ko siya sinunod pero mali din naman na
pagsabihan niya ako in front of all these people. Nakakahiya.

"Hindi ko siya kinakampihan. .."

"And what are you doing? You are scolding me in front of everyone as if I'm a gr
ade six student. Now I know why you don't want me to watch your games. Don't wor
ry, from now on, I will no longer watch any of your goddamn games." Pinalis ko
na ang kamay niyang nakahawak sa akin pati na din ang mga taong nakaharang sa da
raanan ko.

"Lorraine!" Hinawakan niya ang braso ko pero pumiglas ako. What a scene we are c
reating.

"Don't touch me!" Singhal ko pa.

"Rayne naman!" Hindi ko na siya pinansin. Dirediretso lang ako palabas ng gym.

A/N: I guess malapit ng matapos ang flashback. yes flashback pa lang po ito.
Anyway, sorry kung sabaw. Sumasakit ang ulo ko eh.
Pa plug na din: Please vote for me here:http://phr.com.ph/poll.php Ginalyn Brono
la po ang name ng ivovote niyo. Kaso you still need to register before you can v
ote but please do vote for me. Thank you so much po.
<hr>
20

Isang araw ko ding hindi pinansin si Luke. I know, may kasalanan ako sa pagsuway
sa kanya pero dahil nga spoiled ako na girlfriend, I was able to twist the situ
ation para lumabas na ako pa ang nagalit. And yes, it only lsted for a day kasi
kugn iakw sa lugar mo matitiis mo ba sioyang hindi kausapin lalo na kung ito na
ang sinabi niya...

"Rayne please, kausapin mo naman ako. Sorry na. And to show you that I am really
sorry, I'll teach you how to drive."

Yeah, yan ang sinabi niya. And this time sinigurado ko na talaga na hindi ako sa
timezone at sa kung ano ano pang phony driving na alam niya, ako magdadrive. An
d of course, hindi na ako nakatanggi. Once in a lifetime offer kaya yun. And si
nce then, tinuruan na niya akong magdrive, medyo alalay lang din pero hindi na a
ko nagpapanic kapag nasa manibela ako.

Everything is going smoothly between us. And sometimes he let me drive on the wa
y to school na. and also during weekends pag nagdedate kami. Medyo nagkakaroon n
a din siya ng kumpiyansa pag ako ang nagdadrive. I am so happy with our relation
ship na wala na akong mahihiling pa. Parang perfect na ang buhay ko but I know t
hat nothing is perfect in this world. And that imperfection came during the midt
erms releasing of grades. My professor talked to me na kung hindi ko pa pag iigi
han sa finals, malaki ang possibilty na madami akong maibabagsak or I will take
remedial classes and exam for me to make it to the second semester. I don't know
how it happened. Bakit mababa ang grades ko. I am not even aware how many quizz
es I've missed.

At hindi yun nakaligtas kay Luke and when Luke knows siyempre malalaman din yan
nina Mommy and Daddy.

And Dad talked to me about it. I understand him. Sino ba naman kasing father ang
may gusto na ang anak mong valedictorian nung highschool ay gumagapang ngayon s
a college? That was very unlikely of me. Anyway, I promised him that it'll be b
etter this finals and I will pull my grades off although hindi na siya ganun kat
aas kasi mahirap ng habulin yun.

Anyway, let's stop talking about my grades na because it's kinda embarassing. Le
t's talk about my lovelife. And speaking of it, may date kami ni Luke ngayon kas
i Saturday ngayon. We always go out during weekends. Parang naging tradition na
nga namin yun. It was always fun lalo na kung minsan hindi namin alam kung saan
kami pupunta. We are only driving around at kung saan saan kami nakakarating.

At ngayon nga ito ako, bihis na bihis. Anytime nnow ay darating na siya para sun
duin ako. Ito pa ang isang advantage pag legal kayo. He could come at our house
anytime he pleases. Hindi na din nagtatanong sina Mommy kung saan kami pupunta.
Maybe because may tiwala sila sa amin ni Luke.

"Rayne! Luke is here!" Sigaw ni Kriztian mula sa baba. Nagmamadali naman akong
kinuha ang maliit kong bag at bumaba na sa hagdan. And I saw him sitting in our
sofa. He's just wearing shorts. So casual. Should I wear shorts too? Baka kasi h
indi bagay ang skirt sa pupuntahan namin.

"Hi!" Bati ko sa kanya pagkalapit ko.

"Hi!" Tumayo naman kaagad siya at hinalikan ako sa cheeks. Kahit palagi na niyan
g ginagawa yun, hindi ko pa din mapigilan ang sarili kong magblush. Gosh!

"You're early. Shall we go?" yaya ko sa kanya pero hindi siya gumalaw.

"Rayne, we are not going out today. Magrereview tayo." He said seriously.

"Review? But..." Nadisappoint ako kasi ineexpect ko na lalabas kami katulad ng g
inagawa namin ngayon.

"You also need to pass all your subjects this sem Rayne." Seryoso pa din niyang
sabi.

"Of course I will pass all my subjects this sem. But isn't it too early to revie
w? 2 months pa bago mag exam." Tiningnan niya ako tapos inakbayan with a little
smile on his lips.

"You also have to get high scores in your quizzes Misss Rayne not only on your e
xams." Tapos he guided me papunta na sa room ko. Wala na akong nagawa kundi ang
sumunod na lang. Pinakuha niya sa akin ang mga books ko at mga notes tapos pumun
ta kaming library para doon mag review. As if naman may laman ang notes ko.

"Ginagamit mo ba ang libro mo?" He asked nung nakita niyang parang bago pa ang m
ga ito.

"Ummmm, yeah!" Sabi ko na lang kasi magagalit yan pag sinabi kong hindi.

Umupo kami sa couch at nilapit na lang niya ang table na may gulong para yun ang
maging table namin. Inuna namin ang College Algebra. College Algebra na parang
pang Elementary pero hindi ko alam kung bakit mababa ang grades ko dito. Ang ala
m ko lang ito ang subject na natataon palagi sa games ni Luke. At ang boring din
pasukan ng subject na to kasi sobrang basic ang tinuturo. It bores me to death.
During exams, the questions are so basic that I have to think if I really do n
eed to answer this basic questions. I sometimes end up not answering it because
I believe it's purely common sense and shouldn't be taught at school. You just h
ave to look at the question in a second, you close your eyes and then the answe
r is gaping right in front of you. Katulad na lang ngayon, Luke is teaching me h
ow to solve this problem,

If f(x) = 5 - 2x, then f-1(-3) =?

Obvious na obvious na 3 ang sagot, you don't even have to blink but here he is e
xplaining to me the step by step on how to arrive the answer. Of course, he is
following the solution provided in the books.
He started explaining from the very start and since alam ko naman na ang tinutu
ro niya, I became uneasy. Hindi ko naman masabi sa kanya na alam ko na ang sagot
and that he didn't have to explain kasi baka ma offend siya katulad ng mga prof
essor namin. And so I pretended to listen like what I did at school. But frankly
I am bored at sana lumabas na lang kami kesa pag aralan ang mga bagay na alam k
o na.

I was so uneasy that I started shifting on the couch. Hindi ako makareklamo kasi
nakikita kong sobrang serious siya sa pagtuturo sa akin. Five minutes na niyang
tinuturo sa akin kung paano I solve at hindi pa rin siya tapos. My God!

I raised my leg and sit crossed leg on the couch. Napatigil siya sa pagsasalita
and looked at my legs kasi di ba nakaskirt na mga 4 inches above the knee kung n
akatayo kaya nung umupo ako siempre umakyat. Pero dali dali naman niyang binawi
ang tingin niya sa legs ko. And I saw him turned red. As in very red and he cle
ared his throat.

"Uhmm Rayne, pakibaba ng legs." Mahinang sabi niya na nakatingin pa din sa sinus
ulat niyang solution ng problem.

"Why?" Comfortable kasi ako sa ganung upo. Lalo na kapag nanonood ako ng tv. At
para na din hindi ako ma bored titingnan ko na lang siya habang tinuturuan niya
ako.

"Basta! Pakibaba ng legs!" Medyo naiirita na siya nung sinabi niya yun. Nakakuno
t na din ang noo niya kaya wala na akong nagawa kundi ibaba nga ang legs ko. Hum
inga pa siya ng malalim ng mga ilang beses before starting solving the problem a
gain na hindi pa din niya tapos. I know that if he solve it correctly three pa
din ang sagot. Ang tagal naman kasi. ..gosh!

Kahit bored na ako hinayaan ko pa din siyang i-solve yun and from time to time i
neerase niya ang solution kasi it seems that he can't get the answer that he is
expecting. I take a look at his solution na halos mapuno na ang isang page ng ye
llow pad and then I know that something is wrong with his solution.

"Luke..." I poke at him to get his attention kasi mukhang engross na engross na
siya sa ginagawa niya.

"Yes baby? I will explain it later after I solve it okay?" He said without looki
ng at me.

"Okay. But may mali ata sa figure mo sa second row." Yan ang rason bakit di niya
makuha kuha ang solution.

"Oo nga." He started solving again and dahil na rin siguro sa boredom sumandal a
ko sa balikat niya which he doesn't seem to mind naman. Isinuot ko na din ang he
adset ko kasi sabi niya eexplain na lang daw niya after niyang ma solve so hidni
ko kailangang tutukan ang pagsosolve niya sa boring sa equation.

Nakapikit na ako and I was already humming the song playing at my ipod when I no
ticed that he stopped writing. Hindi pa naman niya tapos ang equation ah!

Unti unti akong tumingala sa kanya and I saw him intently looking at me. Nag ini
t na naman ang pisngi ko. Tatanungin ko sana siya what's wrong pero hindi ko na
gawang magsalita dahil sa klase ng tingin niya sa akin. God! Why is he so handso
me?

We just looked at each other for a while hanggang sa unti unting bumaba ang face
niya sa face ko. I closed my eyes even before his lips descended on mine. And m
y heart flutters at the touch of our lips and all matters become irrelevant. I c
an't even hear the song on the headphone dahil mas naririnig ko pa ang heartbeat
ko.

Oh my God! How could his kiss give me this kind of feeling na parang lahat ng se
nses ko nakafocus na lang sa kiss. And my mind is already chanting Elizabeth Ba
rrett Brownings' sonnet #43.

'How do I love thee? Let me count the ways.
I love thee to the depth and breadth and height
My soul can reach, when feeling out of sight
For the ends of being and ideal grace.
I love thee to the level of every day's
Most quiet need, by sun and candle-light.
I love thee freely, as men strive for right.
I love thee purely, as they turn from praise.
I love thee with the passion put to use
In my old griefs, and with my childhood's faith.
I love thee with a love I seemed to lose
With my lost saints. I love thee with the breath,
Smiles, tears, of all my life; and, if God choose,
I shall but love thee better after death.'

"I love you." He said when he catches his breath. Parang maiiyak ako sa nararamd
aman ko. What good have I done to deserve him?

"I love you too." I replied. And when he kissed me again, I answered it ferventl
y , with all the passion I possess. And that simple innocent kiss that we shared
turned deeper and deeper hanggang sa hindi ko na namalayan na nakasandal na ako
sa sofa and that he is pinning me in it.

Hindi ko napansin ang lahat ng yun kung hindi siya tumigil. Nagtaka pa nga ako k
ung bakit siya tumigil. I opened my eyes to see him looking at me. Pulang pula a
ng pisngi niya.

"I think we should continue this at the dining room." He said while trying to ca
tch his breath. Parang hirap na hirap pa siyang nagsalita. Nung una hindi ko pa
naintindihan ang sinabi niya. Ano daw ang icocontinue namin sa dining room?

"Kissing?" Wala sa sariling tanong ko. Nakita ko siyang ngumiti. And that smile
widens. Tapos umupo siya ng maayos at tumabi sa akin at sumandal na din sa couch
. Lalong lumaki ang ngiti niya until he chuckled.

"No baby, studying." Nag init naman bigla ako sa sinabi niya. Mukhang napahiya
ako dun ah.
<hr>
Chapter 21

Since then, hindi na kami nagdedate pag weekends. Nagrereview na lang kami ng
mga lessons ko at seryoso talaga siya at nagagalit kapag hindi ko nagagawa ang a
ssignments ko. Bawal na bawal na din akong manood ng practice at kahit games niy
a habang may klase ako. Bawal na din akong magskip ng class. Ang hindi lang nawa
la sa routine namin ay ang sabay naming pag lunch at dinner. Babad na babad na
ako sa library. Pakiramdam ko memorize ko na ang lahat ng libro doon. Nabasa ko
na din ang lahat ng pages ng book about quantum mechanics and advanced chemistry
.

But despite of it all, nabobored pa din ako sa school. During final exam nung hi
ndi ko na matiis, may isinulat ako sa test paper that prompted my prof to talk t
o me. After we've talked pinapunta ako sa guidance office and there pinasagot a
ko sa sangkatutak na tanong. After that, wala namang sinabi sa akin kaya umalis
na din ako. When the final grade for the 1st semester came up, I failed 3 of my
subjects and my grades in my other subjects are not that high either.
Nung nakita yun nina Mommy and Daddy, I saw disappointment in their faces. Nung
tinanong nila kung ano ang nangyari, sinabi kong nabobored ako sa lecture. Na a
lam ko naman ang sagot pero hindi ko sinasagutan kasi it was purely common sense
. Tapos nagsorry na lang ako and I told them na babawi na alng ako next sem.

Sembreak came, akala ko madami na kaming time ni Luke together at akala ko baba
lik na yung weekends date namin. Pero dumalang ng dumalang ang pagdalaw niya sa
bahay namin kasi may practice siya during weekdays. But he made sure na magdeda
te kami tuwing weekends just like today.

Nagbihis na ako para pagdating niya aalis na lang kami. Namimiss ko ang weekend
dates namin dahil nga sa pagrereview namin nitong finals.

Pero 30 minutes na akong tapos magbihis wala pa din si Luke. I didn't even recei
ve a text or a call from him. These past few days, dumadalang na ang calls and t
ext niya sa akin. Maybe because he is so busy with his activities at school whic
h I understand naman.

I heard a message tone from my cellphone at dali dali ko tong binuksan kasi alam
kong siya ang nagtetext. Pero kung ano ang excitement ko sa pagbukas ng message
, mas higit pa dun ang disappointment na naramdaman ko when I read his text.

'Rayne, I cannot make it today. Something came up. I'll text you later okay?' Yu
n lang ang nakalagay sa message. Walang sorry, walang I love, ni hindi nag goodm
orning at nangamusta. It must be very important na nakalimutan niya ang ang usua
l messages niya sa akin.

I immediately replied, 'What something?'

Naghintay ako ng reply pero inabot na ako ng 10 minutes, 20 minutes and 30 minut
es, wala pa ding reply mula sa kanya. I tried calling his phone pero hindi niya
sinasagot. Nagbihis na lang ako ulit ako ng pambahay. I was so sad. Feeling ko h
indi na ako importante sa kanya at sumama talaga ang loob ko.

Sa loob ng 2 weeks na semestral break mga dalawang beses lang kami nagkita. I wa
s becoming more anxious kung bakit nagkaganun. And as the days goes by, lalong d
umadalang ang text niya sa akin. Oo inaamin kong manhid ako paminsan minsan and
I hope na sana ngayon umiral ang kamanhiran ko. Because I don't want to feel th
is kind of feeling. Pakiramdam ko unti unti akong nirereject, unti unti akong b
inibitawan and I hate to feel this way kasi hindi naman siya cold kung magkasama
kami. I tried to rationalize his actions but I can't find the reason why he's s
uddenly like this.

Dumating ang enrollment ng second sem and sabay naman kaming mag enroll. Tinulun
gan naman niya akong maghanap ng subject pero hindi na kami sabay ng schedule. M
aybe because nasa 3rd year na siya at kakaiba talaga ang subjects ng third year
at dahil daw he needs to block his sections na.

Ang result ng pag iiba namin ng schedules ay ang hindi na niya pagsundo sa akin
sa bahay. Hindi na din kami sabay maglunch kasi hapon yung class niya. Tuwing Tu
esday and Thursdays lang niya ako nahahatid sa bahay kasi yun lang ang time na m
ay class ako until 5PM. Pero minsan hindi na nangyayari yun kasi may practice si
ya.

Aminin ko man o hindi pero miss na miss ko na siya. On the first week of the 2nd
semester, I already heard rumors about him dating other girls. At wala silang p
akialam kung marinig ko man ang pinag uusapan nila. But of course those are on
ly rumors at hindi ako naniwala doon. I didn't even comfront Luke dahil ayaw kon
g isipin niya na pinagdududahan ko siya. And eventually rumors would die down. T
hat's what I believe.

But it didn't happen. Instead mas lalong kumalat ang tsismis sa school na may ib
a ng girlfriend si Luke. At habang lumalakas ang tsismis, dumadalang ng dumadala
ng ang communication namin. To think na iisa lang kami ng school. Feeling ko mas
isiraan ako ng ulo. At talagang masisiraan ako ng ulo kung hindi ko kakausapin s
i Luke.

Kaya sinadya ko na siya talaga one afternoon. After ng class ko that morning si
nadya ko siyang hintayin sa campus. Hindi ako nagtext sa kanya na uuwi na ako. H
inintay ko siya sa building nila kahit 2PM pa ang class nila. Hindi na ako naglu
nch after ng 12:30PM class ko.

Tiniis ko ang gutom na naramdaman ko. By 1:30 I saw him walked towards the build
ing. Papunta sa tambayan ng mga barkada niya. Ngayon ko lang narealize kung gaan
o ko siya ka miss. Parang ang tagal naming hindi nagkita.

"Luke!" Mukhang nagulat pa siya nung tinawag ko siya. Napatingin siya sa group o
f friends niya tsaka sa akin. Lumapit ako sa kanya and I saw him smile. Pero ang
ngiti niya parang may kulang. Parang kinakabahan. Ako din kinakabahan din sa p
ag uusap namin na to. Ayaw kong maconfirm na totoo ang tsismis because I know it
would left me devastated.

"Rayne." He again smiled tensely at me. Rayne, bakit ba ganun ang description m
o? There is nothing wrong with his smile.

"Can we talk?" Sabi ko nung makalapit na siya sa akin. I am already biting the i
nsides of my lower lip dahil sa nerbiyos.

"Sure." Sabi niya pero hindi siya gumagalaw. Ibig ba niyang sabihin, dito kami m
ag uusap? I wanted to talk to him in a place na walang makakarinig sa pinag uusa
pan namin. Hindi dito sa hallway where everyone could hear. At kung makasure nam
an siya para akong classmates niyang nanghihiram ng assignment.

"Can we talk somewhere? In private?" Napatingin ulit siya sa mga kabarkada niya
tapos sa akin.

"Uhmmm...malapit na kasi magstart ang class namin Rayne." Sabi niya. He is not l
ooking at me specifically in my eyes. Ilang beses ko tinry na hulihin ang tingin
niya but iniiwas niya. At lalo lang yun nagpakaba sa akin.

Naglakad ako sa isang bench malapit sa may mini potted garden ng mga mini cactus
plants. At least hindi kami sa gitna ng hallway. Sumunod siya sa akin. He didn'
t even bother to guide me like he always did. Hindi niya kinuha ang mga books ko
katulad ng ginagawa niya dati. Parang schoolmates lang talaga kami. And as the
seconds tick by, lumalamig ng lumalamig ang kamay ko.

Umupo ako sa bench kasi feeling ko matutumba ako. Dahil na rin siguro sa gutom a
t sa kaba. Umupo siya sa tabi ko pero nagbigay siya ng space between us. As in m
alaking space. I don't know why I notice even his simple actions at binibigyan i
to ng meaning. Napaparanoid ata ako.

I cleared my throat. This is it. Ipinikit ko ang mga mata ko at took a deep brea
th.

"Luke, I heard rumors. I don't want to believe it because I trust you and those
are only rumors and it would eventually die down. But the way you are acting the
se past few days..it seems that the rumors have basis." Nakayuko na siya at ako
naman, huminga ulit ng malalim. Kaya mo yan Rayne.

"Luke, is it true that you are seeing someone else aside from me?" I almost chok
e at the words. Kahit pala hindi pa naconfirm masakit pa din pala sa lalamunan.
Parang hindi ko matanggap.

Pero mas lalong hindi ko matanggap ang sinabi niya.

"I'm sorry." Yukong yukong sabi niya. Parang binuhusan ako ng malamig na malamig
na tubig. Halos hindi ako makahinga.

"I..I'm sorry?" Halos hindi ko masabi ang salitang yun. Gusto ko ng humagulgol n
gayon pa lang.

"I'm sorry Rayne but it's true. I'm seeing someone else. I'm sorry." Doon na tul
uyang tumulo ang luha ko. Hindi ako makapagsalita. It just keeps on pouring. I
didn't even bother to wiped it kahit na pinagtitinginan na kami ng mga ibang est
udyante.

"Since when?" Masochista na kung masochista pero nasaktan na ako eh. Lubos lubus
in ko na lang.

"Almost one month." So isang buwan na akong tanga! I wanted to curse him to hell
but I wasn't raised to be like that.

"Why? I wanted to know why." Yumuko na din ako para itago kahit papano ang luha
ko.

"I've lost interest Rayne. I'm sorry." And just like that. He'd lost interest. S
o totoo pala talagang challenge lang ako sa kanya. I gritted my teeth to stop my
self from cursing him.

"Last question. Who is she?"

"Rayne..."Tumingin na siya sa akin. I don't care kung makita man niya akong luha
an.

"Don't I deserve to know?" I choked on my words.

"Si Trishia." Pagkasabi niya nun, agad nagflash sa isip ko ang encounter sa mall
. Parang replay ng detalye ng nangyari noon. Every detail, their actions, the wa
y she flirted with him, the way he smiled at her. The way they looked at each ot
her. I felt betrayed. Gusto kong iuntog ang sarili ko not because niloko niya a
ko but because nagpaloko ako sa kanya. Ang tanga ko. Ang tanga tanga ko.

Tumayo ako bigla at medyo nahilo pa ako. Mukhang aalalayan pa niya ako but I bru
shed his hand away. Not again. Aalis na sana ako nung mapatingin ako sa mga kab
arkada niya na tumitingin sa aming dalawa. I bet they all knew what is happening
. At siyempre, kanina pa ba sila kakampi kundi sa kaibigan nila.

Tapos napatingin ako sa isang babae na kasama sa barkada niya. I don't know what
I'm doing pero lumapit ako sa mga barkada niya. I wanted to know what he sees i
n here. She's not even that beautiful. Tinatakpan lang ng makeup ang mukha niya
kaya naging pink ang pisngi. What's in her na pinagpalit ako ni Luke sa kanya?

Hindi pa ako masyadong nakakalapit when Trishia stand up at nakangiting lumapit
kay Luke at humawak sa braso niya.

"You already told her Babe?" Parang hinihiwa ang puso ko pagkakita ko sa kanila.
Kung gaano sila ka close. How she held him as if afraid that anytime I would st
eal him away from her.

Nakatingin si Luke sa akin tapos kay Trishia and he nodded. Kahit anong pigil ko
sa luha ko hindi ko pa din mapigilan. And everyone saw how I cried. I don't kno
w how I could face everyone in this school after this day.

Tumingin si Trishia sa akin at tiningnan ako from head to foot.

"So alam mo na pala. Hindi na namin kailangang itago ang relasyon namin. I hope
it's okay with you. " Tapos tiningnan niya ulit ako.

"Kunsabagay, hindi naman nakakapagtaka kung bakit nagsawa si Luke sayo. You're a
typical spoiled brat. Why would he settle for someone like you? Yes, you are ri
ch, you are beautiful, and sexy. But you don't have brains. Why would he settle
for someone na hindi kayang ipasa ang mga subjects? I bet kaya ka nakapasa nung
high school dahil binayaran niyo ang school." Nanunuyang sabi niya.

"Trish..enough." Sabi naman ni Luke.

"But I'm just telling the truth. Di ba yun naman ang rason kung bakit ayaw mo na
sa kanya? Kasi stupid siya? She can't even pass a college Algebra. Rich girl ka
si." Supposedly, dapat tinarayan ko na din siya. Dapat tumatawag na ako ngayon
ng mga tao para ipasalvage siya dahil sa mga pinagsasabi niya. But I did nothin
g of it.

I can't even think dahil nakafocus ang lahat ng senses ko sa sakit na nararamdam
an ko. Yun ba ang rason kung bakit ayaw na niya sa akin? Ayaw niya magkaroon ng
stupid girlfriend? Kaya todo siya kung makapagturo sa akin? Akala ko naman conce
rned lang talaga siya sa grades ko. Yun pala ang rason talaga ay para hindi siya
mapahiya sa lahat. How stupid I am.

"Trish! Tama na nga yan!" Medyo tumaas na ang boses ni Luke at masama na ang tin
gin kay Trishia.

"Tama naman siya eh." Napatingin ang lahat sa sinabi ko. "I am indeed stupid. St
upid enough to fall for you. And maybe bagay kayo and you deserve each other."
Tumalikod na ako bago pa ako humagulgol sa harap ng lahat. Umiiyak ako habang na
glalakad at tinitingnan ako ng ibang estudyante.

"Ms. Ara Lorraine Sia please proceed to the Guidance office." Pagkarinig ko nun,
agad akong tumakbo at pumunta sa pinakamalapit na CR. Naghilamos ako at I compo
sed myself. Pero halatang halata pa din ang pamumula ng pisngi ko.

Pumunta ako sa guidance at naupo sa upuan na tinuro ng guidance officer. Nagtaka
man siya sa hitsura ko, hindi na siya nagtanong.
"Miss Sia, I will discuss with you the result of the IQ test you have taken last
sem. I'm sorry that it took us so long. We have to verify the results because t
his is the first time that we have a result like this. We will call for your pa
rents to discuss this but I will discuss it with you first." Madami pa siyang si
nabi na halos hindi ko maintindihan. I just let her blabber.

"The IQ of an average individual is 90-109. To have an exceptional IQ you have
to score 120-144. Beyond that is called genius. Miss Sia, your IQ is 169." Tinin
gnan niya ako ng matagal. Wala akong reaction. I'm numb. I can barely understand
what she's talking.

"Now I understand why, you get low grades on your subjects. You said you're bore
d. That's because your brain process is beyond normal. You find your subjects sl
ow, therefore boring for you. You can't find challenge in your current subjects
so you tend to slack off. Anyway, tomorrow, ask your parents to come for us to d
iscuss this. We could talk to your professors and could recommend that you take
advance classes instead of your current subjects." Oo lang ako ng oo hanggang sa
makatapos siya sa pagsasalita at hinayaan na akong umalis sa guidance office.

Ang alam ko lang mabilis akong magprocess ng information. Madali kong maintindih
an ang mga bagay bagay. I never thought na ganun kataas ang IQ ko.

Gusto kong matawa kung hindi lang masakit ang dibdib ko.

Genius?

Ako? Genius?

She must be lying. Because right now, I feel like I'm the most stupid girl in th
e world.

Bakit pakiramdam ko ako ang pinaka bobong tao sa mundo?

A/N: Mahabang POV ba? Flashback pa din kasi ito at ayaw ko ng idetalye ang flash
back. Nagdadrag ang story eh.
<hr>
22

Nagpasundo ako sa driver namin pagkaalis na pagkaalis ko sa guidance. Pagdating
ko sa bahay, dumiretso ako sa kwarto. Buti naman at wala si Mommy. Siguro nagsho
pping na naman yun o kaya ginugulo si Daddy sa office.

Pumasok na lang ako sa room at doon ulit umiyak ng umiyak hanggang sa mapagod ak
o. Hanggang sa mapansin ko na ang iniiyakan ko pala ay ang stuff toy na binigay
ni Luke. Agad akong tumayo at ibinato ang stuff toy. Nagmamadali akong pumunta
sa storage area para kumuha ng isang cartoon and doon ko nilagay ang lahat na b
inigay sa akin ni Luke. Hinalungkat ko ang buong kwarto ko at kinuha ang ang lah
at ng makita kong binigay niya at itinapon sa cartoon. Ayaw kong may makitang ba
gay na nagpapaalala sa akin sa kanya. Ang magpapaalala sa katangahan ko.

Sa paghahalungkat ko, I saw an envelope with a letterhead of MIT. I opened the e
nveloped and reread the letter. It was an acceptance letter. I remember applying
at MIT months before graduation. And they send me the letter nung kami na ni Lu
ke. Hindi ko na pinansin ang letter because I don't want to go abroad because of
Luke. I passed an opportunity like this for him yet he managed to make a fool
out of me.

Binuksan ko ang macbook ko and log in to my MIT account and followed the instruc
tion in the letter. After I have replied and pagkatapos kong ilagay sa box ang l
ahat ng binigay ni Luke, I called for a maid at nagpatulong akong buhatin ang bo
x para ilagay sa kotse.

It's past 8PM when I arrived at Luke's house. I just wished na andito na siya. S
omehow, kahit masakit pa din ang heart ko, hindi na ako nag iiyak. I was motivat
ed by that acceptance letter and now I have a new purpose para kahit papaano hin
di ko masyadong isipin ang nangyari. Nagpatulong na ako sa driver para ilabas an
g box. Their maid opened the door for us tapos lumabas si Tita Joanne.

"Rayne! What a surprise! Come In." Pumasok ako at sumunod naman ang driver namin
bitbit ang box.

"Good evening po Tita. May ibibigay po sana ako kay Luke." Malat ang voice ko. T
iningnan akong mabuti ni Tita Joanne. Napayuko na lang ako.

"Para ba kay Luke yan? Wala pa kasi siya Rayne. Maupo ka muna and wait for him.
Magpapahanda lang ako ng food para sa'yo." Tumango na lang ako at pupunta n asan
a sa sala nung bumukas ang pinto nila at pumasok siya. He stopped upon seeing m
e. Mabilis akong naglakad at kinuha sa driver naming ang box at binuhat ito kahi
t na medyo may kabigatan. Then hinarap ko siya at ibinagsak sa harap niya ang bo
x. The contents spilled in front of us.

"I no longer need those things. The way that I don't need you in my life." Hindi
ka iiyak Rayne. Hindi ka na iiyak sa harap niya.

"Luke! Andito ka na pala. Rayne kumain ka muna." Hindi namin pinansin si Tita Jo
anne. Nagkatinginan lang kami. Hindi ko maexplain ang expression niya pero alam
kong galit ang nakikita niya sa mukha ko.

"Thank you for the time and thank you for the memories. I truly regret."

I'm sorry Rayne." Ang lungkot lungkot ng expression niya nung sinabi niya yun.

" If you're sorry that you've made a fool out of me, I'm also sorry for loving y
ou. Don't worry hindi na mauulit." Ang hirap pala ng ganito. Ang hirap magpigil
ng luha. Ang hirap pigilin ng sakit. Para akong pinapatay.

"Pero bago ako umalis, I have something for you." Then I slapped him hard. At hi
ndi pa ako nakuntento I also kicked him in between his legs.

"Ouch!" Napaluhod siya sa sahig dahil ginawa ko.

"Luke!" Napatakbo si Tita Joanne sa ginawa ko sa anak niya. Hindi na ako nagpaal
am. Umalis na ako kaagad. Bastos na kung bastos pero mas kabastusan naman ang g
inawa ng anak niya sa akin. I swear, I will never forget this day.

Sa kotse ko na lang ibinuhos ang lahat ng iyak ko. Ayaw kong makita ako nina Mom
my na umiiyak ako. Pero for sure malalalaman din nila kasi namamaga ang mga mat
a ko.

Pagdating ko sa bahay andoon lahat sila sa sala at mukhang hinihintay ako.
"Lorraine are you okay?" Bungad agad ni mommy sa akin. Siguro nga alam na nila a
ng nangyari. Impossible namang hindi ikwento yun ni Tita Joanne eh sinampal at s
inipa ko ang anak niya sa harap niya mismo.

Gusto ko na lang humagulgol sa harap niya, sa harap ni Daddy at kahit sa harap
ni Kriztian. Gustong kong ma-feel na may kakampi ako at hindi ako ganito kaapi.
Pero hindi ko ginawa yun, ayaw kong ipakita sa kanila na ganito ako kahina.

"Yes Mom." Umupo ako sa tabi niya. Tiningnan lang nila akong tatlo. Walang nagsa
salita, walang nagtatanong. Mukhang hinihintay lang nila akong magkwento. Pero a
yaw kong magkwento ngayon ng tungkol sa nangyari. Hahagulgol lang ulit ako pag g
inawa ko yun.

"Mom, gusto kong lumipat ng school."

"If that's what you want Rayne. " Malungkot na sabi ni Mommy. So confirmed na ta
laga na alam na nila. Kasi kung hindi, magtatanong pa sila.

"Saan mo gustong lumipat? I'm sure makakahabol pa tayo sa enrollment." Sabi nama
n ni Daddy. Nakatingin lang sa akin si Kriztian which ios a good thing.

"Sa MIT Mom. Dad." Tumango tango sila.

"Maganda ba ang quality ng education sa Mapua?" Tanong ni Mommy kay Daddy.

"I don't know Hon. I'll have to check on that." Sabi naman ni Daddy. Medyo nagul
uhan ako sa pinag uusapan nila hanggang sa marealize ko na akala nila sa Mapua
ako tatransfer.

"Mom, Dad, hindi po ako sa Mapua tatransfer. I mean po sa Massachusetts Institut
e of Technology." Nakita kong namutla si Mommy pagkasabi ko nun and my Dad's fac
e become grim. His lips thinned.

"Lorraine....you can't study there. It's so far. Sino ang makakasama mo dun? An
d besides, close na ata ang admission sa US ngayon and you need to take a series
of exams before they will accept you." Habang nagsasalita si Mommy, tumataas ng
tumataas ang boses niya na parang nagpapanic na.

"I have already taken the exam bago ako maggraduate, I'm done with the interview
. I have already received the acceptance letter and I have replied my confirmati
on kanina lang po! Sa Spring Term po ako magsastart." Napanganga silang dalawa.

"But Lorraine..." Hindi na natuloy ni Daddy ang sasabihin niya kasi bigla siyang
napatingin kay Mommy na biglang humikbi.

"Kung dahil lang kay Luke kaya ka aalis...please reconsider Lorraine. Hindi mada
li ang mag aral sa US. And I can't imagine you living alone. My God!! Ni hindi k
o maimagine na hindi ka dito matulog sa bahay kahit isang gabi lang. At kung sa
away niyo naman ni Luke, I'm sure maaayos din yan. Ganyan talaga sa isang relasy
on, may mga times na hindi nagkakasundo but I'm sure you can still fix it." Mukh
ang kunting-kunti na lang magiging hysterical na si Mommy.

"There's nothing to fix Mom. It's over. At ang desisyon ko ngayon ay hindi lang
dahil sa kanya, although aaminin kong naging instrumental siya sa pagdecide ko p
ero hindi siya ang major reason. I wouldn't leave just because we broke up. I ca
n deal with it or if I can't I can always hire someone to have them assassinated
just to get even. I know that I need to move on and siguro mas madali akong ma
kakamove on kung malayo ako but still hindi pa din yan ang reason. I want to pro
ve something to myself. And besides hindi basta basta makakapasok sa MIT, I was
given this opportunity and I will grab it Mom." Hindi ko na sinabing si Luke ang
dahilan kaya hindi ko pinansin ang acceptance letter and siya rin ang dahilan k
ung bakit ako aalis. Kasi alam kong hindi ako papayagan kung yun ang maging raso
n ko.

"I can't allow it Lorraine. You can have a good education here. Choose any schoo
l you want. Wag lang sa ibang bansa. You're only 17. You can't live on your own.
"

"Pleasseeeee...Mom!" I almost beg my Mom. Ayaw ko na dito. Araw araw lang akong
malulungkot. Araw araw akong masasaktan. Araw araw ko siyang maaalala kasi kahit
saan ako tumingin sa loob ng bahay namin naaalala ko siya.

"No!" Tapos tumayo na siya agad at nagmamadaling umakyat sa taas. Sumunod si Kri
ztian na hindi nagsalita simula nung dumating ako. Dad looked at me sadly. Disap
pointment is written all over his face. Binigo ko ba talaga sila?

"Dad..."

"Think about it Lorraine. Mag usap tayo bukas. And maybe tomorrow you'll change
your mind." Tumayo na si Daddy at iniwan ako.

"I won't change my mind Dad."
<hr>

23

Pumapasok pa din ako sa school after that day pero hindi na para pumasok sa mga
subjects ko kasi nung minsang ginawa ko yun the day after the breakup hindi lang
ang mga classmates ko ang may weird na tingin sa akin dahil siguro sa alam na n
ila ang nangyari sa amin ni Luke kundi pati ang mga professors namin. Akala ko n
ung una dahil naawa din sila sa akin dahil sa nangyari sa amin ni Luke pero nag
kamali pala ako kasi one time one of my professors asked me the answer one of t
he equations and I answered it without blinking. Tapos he asked me to solve it a
nd I dictated the solution while he is writing it. Ganun din sa ibang prof. The
reason pala why they are giving me weird glances is because they already know k
ung gaano kataas ang IQ ko.

Kaya hindi na ako pumapasok, inaasikaso ko na lang ang papers ko. As if I will
be needing it when I transfer. I will start as freshman in MIT. Oo nga pala, hin
di pa ako pinapayagan nina Mommy and Daddy. But I still have my grandparents fro
m both sides kaya sa kanila ko sinabi ang gusto ko. Sila na ang bahalang kumausa
p kina Mommy and Daddy. In fact, thrilled na thrilled si Lolo Pasen when he foun
d out that I was accepted at MIT. Pangarap niya daw na doon mag aral dati kaso p
inikot siya ni Lola Lana kaya hindi natuloy. I don't know kung totoo yun basta a
ng importante mapapayag nila sina Mom and Dad.

As far as possible iniiwasan ko din na mapunta sa building nila Luke. Iniiwasan
kong masilayan kahit ka Department niya. Parang natubuan ako ng allergy sa mga k
a course niya. And besides hindi ko alam kung ano ang irereact ko pag nakita ko
siya.

"Rayne." Palabas na ako sa library nung time na yun kasi ibinalik ko na ang mga
librong hiniram ko. Napatigil ako sa paglalakad at biglang bumilis ang tibok ng
traidor kong puso. I clinched my jaw at parang pinagsisihan ko na binalik ko na
ang mga librong hiniram ko. Kung hindi, sana, may ipanghahampas pa ako sa kanya.

Maglalakad na sana ako ulit nung hinawakan niya ang braso ko. Huminga ako ng ma
lalim para kalmahin ang sarili ko. I am not a hypocrite para sabihing hindi na a
ko nasasaktan, na hindi na ako bitter. Pero siguro sobra sobra ng privilege kay
Luke at kay Trishia para ipakita sa lahat na nasasaktan pa din ako.

I didn't even bother na alisin ang braso ko na hawak niya. Nakakatamad lang mag
exert ng effort para sa kanya.

"Is it true na sa US ka na mag aaral?" Nasa harap ko na siya at umiwas ako ng ti
ngin sa kanya.

"So, you've heard. Pero ano naman ngayon sa'yo?" Tumaas na ang kilay ko. Inirap
an ko na din ang mga estudyanteng nakikiusyuso sa eksena na naman namin ni Luke.

"Rayne I'm so sorry. You don't have to go far. Alam kong nasaktan kita and I kno
w that you are mad at me but..." Hindi ko na siya pinatapos sa pagsasalita. Ayok
o na marinig ang anumang sasabihin kasi alam kong sorry lang naman yun. At kahit
ano pa ang sasabihin niya, hindi na magbabago ang lahat.

"Mad is an understatement Luke. I'm enraged because you make a fool out of me. O
o aaminin ko yun sa harap ng lahat ngayon. But don't get me wrong. Hindi ako mag
aaral sa ibang school dahil niloko mo ako. Hindi ikaw ang pinakarason kung baki
t kailangan kong mag transfer. If I want you out of my life, all I have to do is
to ask my Dad to buy this school and kick you and Trishia out. I don't have to
go that far. I don't have to make a lot of effort being a spoiled brat that I a
m. Kaya wag kang mag assume na ginagawa ko to dahil sayo." Biglang lumuwag ang p
agkakahawak niya sa braso ko kaya binawi ko na to.

I saw him turned pale dahil sa sinabi ko. Ganito pala talaga ang nagagawa pag na
sasaktan ang isang tao. May point pala talaga na nagiging manhid sa lahat ng nar
aramdaman.

"You might have forgotten who you are before we become an item. You are just som
e guy trying his very best to catch my attention. At ng binigyan naman kita ng p
ansin kumapal naman ata masyado ang mukha mo na feeling mo magpapakamatay ako ng
dahil sa'yo. I've live my 16 years of life without knowing you at walang rason
para hindi ako mabuhay ng wala ka din sa buhay ko. Yun nga lang nasayang ang hal
os isang taon ng buhay ko sayo at wala na akong planong dagdagan pa yun." Ahhh.
. ang bitter ko. Pero huli na to.

"But there's something that I have to thank you, you gave me a huge favor. Kung
hindi dahil sa panloloko mo sa akin, hindi ko papansinin ang acceptance letter.
Muntik ko ng mapalampas ang isang napakagandang opportunity. I wouldn't realize
that I would never fit here. Hindi ko marerealize na hindi pala ako bagay sayo.
Kaya tama lang na kayo na ni Trishia, kasi magkalevel kayo. In fact, I've re
alized that I've gained more than what I've lost. Hindi ka naman kasi malaking k
awalan." And I know that it's a lie. A big lie. Dahil simula nung malaman kong s
ila na ni Trishia, malaking bahagi ng pagkatao ko ang nawala. At hindi ko alam k
ung kaya ko pang maibalik ang bahaging yun. But of course, I wouldn't tell it in
his face. Ayaw kong bigyan pa sila ng rason para pagtawanan pa ako.

Magsasalita pa sana siya kung hindi lang nagriring ang phone ko. I immediately a
nswered it at iniwan siya. Hindi ko pa alam kung kaya ko pang magtapang tapangan
sa mga susunod pang minuto. Baka ipagkanulo ako ng emosyon ko.

"Gran..." Sagot ko sa tumawag. Si Grandma sa side ni Mommy.

"Lorraine. I've already talk to your Mom. Pumayag na siyang doon ka mag aral sa
MIT..." Hindi ko na masyadong narinig ang mga sinasabi ni Grandma because I hea
rd Luke calling me. Sumasakit ang dibdib ko kaya nagmamadali akong naglakad at k
unyaring hindi naririnig ang tawag niya. Oo n goo na din ako kay grandma kahit h
alos hindi ko maintindihan ang sinasabi niya. Ang alam ko lang pinapauwi na niya
ako para pag usapan namin ang pag alis ko.

Dumiretso ako sa naghihintay na driver namin at agad na sumakay. When I closed t
he door of the car doon ko na lang hinayaang tumulo ang mga luha ko. Ganito pal
a talaga kasakit ang mabigo. Kung ganito kasakit, bakit madami pa ding tao ang g
usting magmahal? Mga masochist ba sila?

Pagdating ko sa bahay, andun ang lahat. Kasama ang grandparents naming sa side n
i Daddy at ni Mommy. Katakot takot na bilin ang binigay ni Mommy. I found out na
kaya pla siya pumayag dahil kinunsensiya siya ng bongga ni Lola.

Halos lutang ako habang nag uusap ang lahat. Ang tumatak lang sa isip ko ay ang
pag alis ko a week after.

At yun nga ang nangyari. After a week, andito na kaming lahat sa airport. Kumpl
eto ang entourage ko. Iyak ng iyak si Mommy. Naluluha si Daddy. Passive ang expr
ession ni Kriztian. Excited naman ang mga grandparents ko.

Ihahatid ako nina Mommy at Daddy kasama ni Kriztian sa US at sa dorm kung saan a
ko titira. Gusto pa nila akong bilhan ng apartment pero tumanggi ako. Aanhin ko
ang apartment? Hindi ko kayang imaintain mag isa yun. Mas mabuting sa loob ako n
g campus titira para mas malapit.

Nagpaalam na kami sa grandparents namin nung tinawag na ang flight namin. Hindi
ko alam pero parang ang bigat ng mga paa ko. Parang may hinihintay at alam ko n
aman kung sino. Huminga ako ng malalim. Hindi pwede ang ganito, tama na Rayne. H
e is not worth it. Pero bakit ganito? Hindi ko pa din mapigilan masaktan? Baki
t ang bigat bigat pa din ng dibdib ko?

"Lorraine!" Napatigil ako sa paglalakad. Automatic na tumulo ang luha ko. Simula
ng encounter sa labas ng library hindi na kami nagkita, ni nagkausap. At ngayon
g narinig ko ang boses niya lalong bumigat ang dibdib ko.

"Rayne..." His voice cracked at hindi ko napigilan ang sarili kong lumingon. And
I saw him looking at me. Crying. Muntik na akong tumakbo papunta sa kanya pero
pinigilan ko lang ang sarili ko. Pinilit ko na ding tumalikod kahit tutol ang bu
ong pagkatao ko.

Hindi ko pinansin ang mga tawag niya na parang nagmamakaawa. Nagbibingibingihan
ako, pinamanhid ko ang puso ko.

Dahil alam ko pag humarap ako ulit, pag pinansin ko siya, tatraidurin ako ng pus
o ko. Babalikan ko siya, babaliwalain ko ang panloloko niya. Magpapakatanga ulit
ako at masasaktan sa huli. At hindi ko na hahayaang mangyari yun.

A/N: Malapit na matapos ang flashback. i-2 chapters na lang.
<hr>
24

"You're coming back, aren't you?" Napangiti ako nung tiningnan ko si Caroline. S
he had been my roommate for what? 4 years? I saw her almost teary eyed as she lo
oked at my suitcase.

"Of course, I will." I assured her.

"I'm gonna miss you Rayne. Come back soon." Lumapit siya sa akin and hugged me t
ight. I'm going to miss her too. I hug her too then I bid her my goodbye and wit
h a heavy heart I went out of our room, of our dorm and out of the campus that b
ecame my home for the last five years.

Yes, five freaking years had passed and now I am coming home after my graduation
. Umattend din naman sila Mommy sa graduation ko pero pinauna ko na silang umuwi
kasi madami pa akong inasikaso. Totoo nga ata ang kasabihang time heals all wou
nds. But in my case, malaking tulong ang acceptance.

Umalis ako ng Pilipinas na durog na durog ang puso at babalik ako na buo na ulit
ito. Pero hindi ganun kadali yun. It takes time,and when I say time, plenty of
time at siguro hahaba pa yun kung hindi ako natutong tanggapin ang lahat. Ang ka
totohanan na lahat ng tao ay nagdadaan sa sakit. Na hindi habang buhay ay masaya
ka, na ngingiti ka at tatawa. There are life's ups and downs and if you can sur
vive that lowest point of your life then you can say that you are a stronger pe
rson. Because the hardships and the pains in life are the ones that makes a pers
on stronger.

I have accepted the fact that I am not a perfect person and that Luke is not per
fect as well so we tend to make mistakes. Kung may nasaktan man sa amin dati, it
s part of life and we just have to move on because we just couldn't be stuck for
ever because of the pains that we are feeling. And accepting that fact made it
easier for me to forgive, to heal and to move on. And I tell you, nakakagaan siy
a ng dibdib. Ang hirap kasi ng may bigat na dinadala sa dibdib.

Medyo matagal ko na ding napatawad si Luke. Mga after a year simula nung umalis
ako ng Pilipinas. Bumalik ako noon to attend the golden anniversary nina Lola a
t Lolo sa side ni Daddy and siyempre they are invited. Doon kami nagkausap. At f
irst it was awkward pero hindi naman pwedeng iiwasan namin ang isa't isa habang
buhay. So we have decided to remain friends. Soooo yun, okay na kami at parang
bumalik lang kami sa dati na pinipilit niyang bestfriends ko daw siya dapat. Aya
w daw niyang masyadong mademote. Kaartehan nun!

The truth is, magbabakasyon lang ako sa Pilipinas. I have to finished my remain
ing subjects sa MBA ko. And I have this tempting offer to teach at MIT kaso para
ng ang sagwa na mas matatanda pa sa akin ang mga students ko.

Kung hindi ko nga lang napapansin na sobrang nagtatampo na si Mommy sa akin hin
di pa ako uuwi. Simula kasi ng umuwi ako nung anniversary nina Lola hindi na ako
umuwi ulit. Sila Mommy at Daddy na ang bumibisita sa akin. I really don't have
time para umuwi dahil I took up advance classes during summer. Tapos in my senio
r year pinayagan pa akong kumuha na ng MBA classes kahit hindi pa ako graduate.
Kunting subjects na lang ang kailangan ko para matapos na yun. Tapos may exam pa
para maging fully pledged engineer na ako. Kaya malamang hindi ako magtatagal;
sa Pilipinas. Pinagbigyan ko lang talaga si Mommy na kunyari tatagal ako dun.

Pagkalapag na pagkalapag ng eroplano sa airport, huminga ako ng malalim. Welco
me back Ara Lorraine Yen Sia. Welcome to your old life, the life of the rich and
famous. You don't have to work to earn your keep. You have the huge coffers of
Yen-Sia at your disposal. You don't have to sweat and exert any effort at all be
cause you are rich by birth. You are back to being a princess again where anyone
is ready to kneel in front of you at your request. Napatawa ako ng mahina. How
silly. Sa limang taon kong pamamalagi sa Massachussetts, hindi ko kailanman nara
nasan na maging iba, to be treated differently. I have to work to pay for the ro
om which Caroline and I shared. I have to wash my own clothes, clean our room,
fix my bed and wash the dishes. I am just an ordinary student, an ordinary indiv
idual who also have to work hard in order to live, para may panggastos sa araw a
raw. Maybe you are wondering, kung nasaan ang perang pinapadala nina Mommy and D
addy sa akin. Ayun nasa bangko. Ni hindi ko nacheck kung magkano na yun.

And it seems that my parents didn't waste any time. Kasi, a week after I came ba
ck, ni hindi pa ako nakaka adjust sa init ng Pilipinas ay iniannounce na ang eng
agement kuno namin ni Luke. I wanted to laugh out loud during that dinner. Hindi
ko nga lang magawa pero hindi ko ding maiwasang magpanic kasi mukhang seryoso n
aman sila. At siguro if Luke is not taking up his MBA and kung hindi din ako na
g MBA siguro the week after ipapakasal kami. Kung makapg trip lang ang mga magul
ang namin akala nila hindi na kami matatanda na hindi marunong magdecide para sa
sarili namin. Basta may magawa lang kasi.
Napatingin ulit ako sa lalaking nasa harap ko. Nakakunot na ang noo niya kasi ob
vious naman na wala sa kanya ang isip ko. Simula nung dumating ako, naging hobb
y na niya ang lumapit sa akin. Minsan nakakasawa na. Katulad ngayon, ni hindi ko
magawang magbasa ng maayos. Nagpakalayo layo na nga ako. Dinayo ko pa ang socce
r field ng village namin pero natagpuan pa din niya ako. Hindi ko naman siya mai
taboy kasi kabastusan naman yun.

Tuluyan ko ng ibinaba ang librong hawak ko. Hindi na rin naman ako makakconcentr
ate kasi andito na siya. I just looked at him seriously. He'd matured in a good
way. Mas lalo siyang tumangkad and I bet anyone would be willing to shed off th
eir panties for him. Haha.

"Fiancee? Naniwala ka naman?" Kumunot ulit ang noo niya.

"Hindi ka naniniwala?" Tumawa lang ako ng mahina. Ang tanda tanda na niya para
magpapaniwala pa sa mga ganyang bagay.

"Not a bit. Trip lang nila yun. And if they're serious, I'm sure hindi naman tay
o papayag sa ganun." Hindi na kami teenager at lalong lalo hindi ako masunurin.
Ang bad ko pero ayaw kong may nagdedecide para sa akin na parang alam na alam n
ila ang makakapgpaligaya sa akin. Kahit ba na parents ko pa sila.

"Paano kung papayag ako?" He asked in a serious tone. Seryoso din ang mukha niya
. Lumaki lalo ang ngiti ko. Kung hindi ko lang siya kilala, nadala na ako sa pag
kaseryoso ng mukha niya.

"Okay lang. Eh di magpaengage ka kung gusto mo. You can even have as many fiance
e as you like for as long as it doesn't concern me." Lalong lumungkot ang mukha
niya. Nakakaawa tingnan but I have to see beyond that sad look.

"You don't really care do you?" Malungkot pa din ang mukha niya kaya pinalungkot
ko na din ang mukha ko. Empathy kumbaga. Baka kasi pag tinawanan ko sasabihin n
iyang iniinsulto ko siya at hindi ko siya pinapaniwalaan. Well, totoo naman hind
i ako naniniwala na nalulungkot siya pero hidni ko siya iniinsulto. Tapos nanga
lumbaba ako and look at him straight in the eye. Ang lapit ng mukha namin sa isa
't isa. Nakikita ko na nga ang kulay ng mga mata niya.

"Why would I care? It's your decision. It's your life and it's not my business."
Tapos nginitian ko siya ulit at lumayo na ng kunti sa kanya. Kinuha ko na din
ang libro at tumayo na. Nakaupo pa din siya sa tabi ko at mukhang natutulala.

"I better be going. Umiinit na. Namiss ko nga ang araw pero wala naman akong pla
nong magkasunburn." Ipinagpag ko ang pang upo ko and starting walking. Hindi pa
ako nakaklimang steps when he called me.

"Rayne!" Napatigil ako sa paglalakad at humarap sa kanya. Hinintay kong magsali
ta siya pero dumaan ang ilang segundo hindi siya nagsasalita. Tumitingin lang si
ya sa akin. With the same sad look on his face. Parang namaster na niya ata ang
expression na yun.

"Yes?" Doon na alng ata siya natauhan nung nagsalita ako.

"Ihahatid na kita sa inyo." Agad na din siyang tumayo at lumapit sa akin.

"No need ang lapit lapit lang kaya. Nilakad ko na nga kanina at exercise na din
tsaka sayang sa gas." Sus! Chicken feed lang ang lakad na to. Compare mo naman s
a nilalakad ko dati sa campus.

I heard him sigh again. Napatingin naman ako sa kanya. We're walking sideways.

"You're so cold." Nagulat ako nung sinabi niya yun. Why? Why did he say that? I
am treating him well naman di ba? Hindi ko naman siya iniisnab or something. Bak
it niya sinasabing cold ako?

"Huh?" Yun na lang ang nasabi ko. I don't know what kind of reception he is expe
cting from me.

"I understand why you don't want anything to do with me?" This time kumunot na a
ng noo ko dahil sa sinabi niya. May sama ng loob ba siya sa akin?

"Hindi naman sa ganun. I'm just in the point of my life where I don't want anyo
ne to decide something for me. I choose to walk not because I don't want to be
close to you. I choose to walk because that's what I like to do. At hindi dahil
sa ayaw ko sayo. Kung ayaw ko sayo eh di iniwasan na kita ng bonggang bongga."
I chuckled to lighten up the atmosphere. Tahimik na naman siya ng ilang saglit.
Nagpaprocess pa ata ang brain.

"Yun nga eh. Nung magkita tayo the first time after what happened and the only t
ime na bumalik ka from US, hindi ka man lang nagalit sa akin. Hindi mo man lang
ako sinipa or sinuntok kaya katulad ng ginawa mo dati. . Gusto mo pang maging ma
gkaibigan tayo." This time napangiti na ako. So he wanted me to kick or slap him
? Hahaha. I wanted to laugh out loud.

"I don't have any reason to do those things now. And thinking about what I've do
ne before, I now find it silly." Napapangiti ako kapag naalala ko ang pagsipa at
pagsamapal ko sa kanya sa harap mismo ni tita Joanne. Hindi man lang ako nahiya
di ba? Inalagaan niya ng siyam na buwan sa sinapupunan, hindi pinakagat sa lamo
k at langgan ng ilang taon tapos sisipain ko lang sa balls right in front of her
eyes. Wahaha. Napapailing na lang ako.

"I'd rather you do those things now rather than give me that kind of treatment.
Mas gugustuhin ko pang magalit ka sa akin kaysa sa tinatrato mo akong parang...p
arang schoolmate mo lang. An acquiantance. As if what happened before didn't hap
pen at all." Tumigil na ako sa paglalakad at hinarap si Luke. I examined his fac
e carefully and smiled sadly at him. I don't know why I feel sad for him. Siguro
nadala ako dahil kanina pa malungkot ang mukha niya. Nakakahawa talaga ang lung
kot.

"You know why I can no longer do those things Luke? There's a term for it. Bagon
g bago pa, wala pa sa webster, kakaimbento lang." Sabi ko na alng to somehow lig
hten up the mood.

"Really? Ano?" Bigla naman siyang nacurious.

"Yes. Bago pa. tawag dun, moving on." I smiled widely. Pero hindi siya ngumiti.

"Totally?" He further proved.

"Completely." Then I pat his shoulder. Tapos iniwan ko na siya kasi nasa harap n
a kami ng kotse niya.
<hr>
Thank you for the wonderful comment last chapter.
A/N: From this Chapter, I will start dedicating chapters. Pero ibibigay ko lang
po ang dedication dahil na inspire ako sa comments niyo. Hindi po ako magdedicat
e ng chapter based onr equest for dedication. I have to give credits to the read
ers na nagtake time na magcomment kung ano ang reaction nila sa story at kung an
o ang opinion nila kahit pa constructive criticism pa yun.

25

After 2 weeks, bumalik ako sa US para tapusin ang mga natitirang MBA subjects ko
. And now, 5 months had passed and I'm graduating again. Nakatake na din ako ng
exam. 3 days from now ang graduation namin at bukas darating sila Mommy, Daddy
and Kriztian for my graduation. After that, uuwi ulit ako. But this time hindi k
o alam kung gaano katagal kasi the last time na nagsabi akong babalik, hindi ako
kinausap ni Mommy ng isang araw.

Papasok na ako sa dorm when I saw a familiar figure standing near the fireplace
sa waiting area ng dorm. Katabi niya ang isa pang familiar figure. What the hec
k are they both doing here?

Hindi muna ako lumapit sa kanila kasi parang seryoso ang pinag uusapan nila. And
I don't know how they end up chatting but knowing James, siya ang nagstart ng c
onversation. Yes, James, we've been together for more than a year during my sop
homore and junior year. He is in his junior and senior that time. I secretly sm
iled at the memories. Ahhh, those are fond memories. Hindi ko alam pero parang k
inikilig ako pag naalala ang mga panahon na yun. How he courted me kahit hindi n
aman uso ang ligawan sa US na kahit tinutukso na siya go pa rin ng go.

Masaya yet nakakalungkot because he had to graduate and continue his Masters at
UCLA. We both decided to end the relationship because of the distance. We end it
up before we came to a point na mag aaway pa kami dahil sa time and attention h
anggang sa magalit kami sa isa't isa. We want to end it na hindi kami galit sa i
sa't isa. Although constant pa din ang communication namin because somehow we st
ill miss each other, but we are no longer together we are friend just like they
way we were before he told me what he feel towards me.

Si James ang una kong naging kaibigan dito sa campus nung bago pa lang ako. Even
before I met Caroline, I was at the admin and nagkataon na andun din siya and h
e is cursing non-stop dahil may bumangga sa Porsche niya at bumasag ng windshiel
d and the CCTV wasn't able to film it at walang nakakita kahit na sino. Unconci
ously I was grimacing whenever a curse came out his mouth. Ni hindi ko na nga si
ya matingnan dahil sa mga pinagsasabi niya. He really had a foul mouth back then
. Nagulat na lang ako nung narinig ko na lang siyang tumawa. Nung tiningnan ko
siya he is already looking at me and laughing his heart out. Nagtaka naman ako
kasi para naman siyang baliw. Sobrang magmura tapos bigla naman tatawa.

"You're funny." Sabi niya nung nahimasmasan na siya at nakatingin sa akin. Nalul
uha na siya kakatawa.

"Huh?" Yun lang ang nagawa kong sabihin sa kanya.

"I'm James Nicholas 'sonofabitch' Carlton." Napangiwi ulit ako and he laughed a
gain before he offered his hand.

"Lorraine Sia." And we shook hands.

"You're cute." Bigla niyang sabi at umupo sa tabi ko. Tumaas naman ang isang kil
ay ko.

"And feisty." Tapos umupo na siya sa tabi ko at nagkwento. Doon kami nagstart na
maging magkaibigan. Siya ang nagintroduce sa akin kay Caroline kaya lumipat ako
ng dorm room on that day. And also, on that day, he let me drive his Porsche p
ara ibangga ang likod sa puno para daw mas malaki ang makukuha sa insurance. Ba
liw nga kasi di ba?

And since then naging close na kami but I never thought na maglelevel up ang fri
endship na yun. Ang alam ko lang sweet siya sa akin to the point na napagkakamal
an na kami na. He's fun to be with na nakakalimutan ko ang nangyari sa amin ni L
uke. And I must admit na naging malaking factor siya kung bakit natuto akong mag
patawad at magmove on. When we ended our relationship, I've realized that relati
onship doesn't have to end up in a bad way. You could end up your relationship a
nd could still be friends like we are now. Although aaminin ko talaga na medyo i
ba ang sweetness namin kaysa sa normal friends eversince we broke up. He still v
isits me once in a while sa campus and whenever he does we made sure to spend al
l day together. But I don't have this longing na maging kami ulit. Parang kunten
to na ako kung ano meron kami ngayon.

And I bet nagka gf na yan ng iba or baka nga may girlfriend na yan ngayon. Siya
pa! Ngiti pa lang niyan mahuhulog na ang panty ng mga babae. Well, except for me
, although kami lang ni James ang nakakaalam na walang nangyari sa amin may pre
ss release kaming ginagawa na namin yun para wala ng masyadong intriga sa kamach
ohan niya. Hahaha. Oh my God! I miss him! Kelan ba siya huling nagvisit sa akin?
6 or 8 months ago?

Hindi ko alam kung ano ang nagtulak sa akin para mag eavesdrop pero I think it w
ould be exciting what my two exes is talking about.

"She's good at school isn't she?" I heard Luke say. Yes si Luke. Nakalimutan ko
bang sabihin na si Luke ang isang guy? Sobrang naexcite lang kasi ako pagkakita
ko kay James.

"Good? Are you kidding me man? She's not good. She's a genius." Bulalas ni James
. Natatawa na naman ako sa expression niya. Gusto ko ng tumakbo at yayakapin siy
a. Wahaha.

"Genius?" Ahhh. Oo nga pala hindi nila alam.

"Didn't you know? She ace her subjects without any effort as if she's studying t
he fucking alphabet at age ten. How the hell would she graduate in just a short
period if she isn't a genius? Why the hell would this university allow her to t
ake MBA classes without her baccalaureate degree? It's the first time that they'
ve done it because they've seen her potential. And I bet they're dying to have h
er in their faculty." Proud na proud na sabi ni James. Napalaki ang ngiti ko. He
never changed kapag nagkukwento tungkol sa akin. Para siya ang tatay ko na prou
d na proud sa anak. Pero nawala din ang ngiti ko when he suddenly scratch his he
ad at lumungkot siya bigla. He is always doing that when he's unsure of somethin
g.

"But how I wished, she isn't. You know, how I wished she's just some normal girl
with average IQ. In that way, I wouldn't feel inadequate when I'm with her. " A
wwww. Hindi ko alam. Paanong nararamdaman niya ang bagay na yun?

"But of course, she's not making me feel that way, she's the sweetest girl a guy
could have and only a fool would let go of a girl like her. It's just that I
can't help it sometimes. Because I know how far she could go and the achievement
s she could attain." Oh My God James Nicholas. Why are you thinking like that? N
aluluha na ako sa pinagsasabi niya. Bwisit talaga to.

"Nick.." Napalingon silang dalawa sa akin. I saw Luke looked at me, ngumiti ako
sa kanya then I saw James grinning from ear to ear and opened his arms to me.
I smiled broadly at lumapit sa kanila pero I went straight to James arms.

Pero hindi lang yakap ang ginawa niya sa akin. Binuhat niya ako!

"Oh my goodness Lorraine. You are so heavy now. You've gained weight! I can't c
arry you one-handed." Hinampas ko siya sa sa braso. Kita mo to. Kakaita lang na
min ininsulto na agad ako.

"You just didn't work out well!" Kumapit ako sa braso niya at pinisil pisil ang
muscles niya sa braso. Haha!

"Uhuh? Uhuh?" He wriggled his eyebrows na nagpatawa naman sa akin. Ang cute niya
talaga pag naggaganyan siya. Pero natigil ang pagtawa ko nung makita ko si Luke
na nakatingin lang sa amin.

"Oh by the way, you know each other already? James, met Luke. A family friend fr
om Manila. And Luke, James Nicholas' sonofabitch' Carlton." Tumawa lang si Jame
s sa sinabi ko at pinisil ang ilong ko. Tumango lang si Luke. Obvious naman na m
agkakakilala na sila base sa narinig ko kanina pero need ko pa din iintroduce si
la.

"We've done with the introduction a while ago sweetie. In fact, we've already ta
lked a lot about you." Tinaasan ko lang siya ng kilay at kumindat naman siya sa
akin. How I missed his antics. I missed how he made me feel so calm whenever he'
s near.

"And there's someone who badly wants to meet you and congratulate you." Sabi pa
niya with a naughty smile on his lips. Nakakduda ang ganyang klaseng ngiti niya.

"Guys!" Tawag niya. Guys? Hindi ko pa yun natatanong nung bigla na lang akong na
gulat kasi napapalibutan na ako ng mga naglalakihang mga lalaki at pinagyayakap
ako. Halos hindi na ako makahinga kasi group hug ang ginawa nila. My God! Maiipi
t ako. All of them murmured their congratulations and all of them kissed me. An
g gugulo nila.

"You brought your whole team here?" Tanong ko kay James. Isa sa mga rason kung b
akit siya nagtransfer ay dahil sa socceer niya. Mas malaki nga naman ang opportu
nity kung doon siya sa UCLA maglalaro.

"Of course not! They all coerce me into bringing them here. God knows, I wouldn'
t subject you to such brutality." Pinagbabatukan siya ng teammates niya. Natawa
na lang ako. Nakaktuwa kasi naalala pa nila ako. Minsan lang ako dinala ni Jame
s sa UCLA at pinakilala sa mga kateammates niya pero andito silang lahat para s
a akin. Nakakatouch.

'Hey guys! Where's my visitor?" Tinanong ko ang kateammates ni James. My God! I
have forgotten him.

Tumingin ako sa door palabas ng dorm and I saw him walking out with a hunched s
houlder. .
<hr>
Thank you for the wonderful comment. Ganyan din ako sa mga nababasa ko. Parang a
yaw kong tigilan magcomment kung hidni ko nasulat lahat ng hinanaing ko sa Chapt
er. Kasi parang di ako mapalagay pag di ko nasulat lahat.

26.
'I would love to love you like you do me
I'd love to love you like you do me
There's a pillar in my way you see
I'd love to love you like you do me
You recognised my barrier to love
I know there's nothing worse
Than unrequited love
So I prayed to God that I could give the love you gave to me
But something's lying in my way, preventing it to be.-The Corrs
Nag excuse ako kina James at sa mga teammates niya at nagmamadaling hinabol si L
uke. Guilty na guilty ako. Hindi ko naman siya nakalaimutan. Alam kong andyan la
ng siya. Masyado lang akong naoverwhelm sa presence ni James at dumating pa ang
mga kateammates niya. I never meant to ignore him.

"Luke!" Mukhang hindi niya ako narinig kasi ni hindi man lang siya lumingon. Lak
ad takbo na ang ginagawa ko. Grrr...

"Luke! Wait up!" Mas nilakasan ko pa ang sigaw. Tumigil siya sa paglalakad pero
hindi siya lumingon hanggang sa nasa tabi na niya ako.

"Saan ka pupunta? Ba't bigla ka na lang umalis?" Hinihingal pa ako nung tinanong
ko yun sa kanya. Shucks! Tama nga ata si James. Tumataba na ata ako.

"Bakit mo iniwan ang mga bisita mo? Bumalik ka na lang doon." Pagalit na sabi ni
ya. I looked at him at nakakunot na nga ang noo niya.

"Bisita din naman kita." Lalo tuloy akong naguilty sa ginawa ko. Obvious naman n
a nagtampo siya di ba? Kahit saang anggulo tingnan ata kasalanan ko na hindi ko
siya agad pinansin. Pero papansinin ko naman talaga siya after namin magbatian n
i James. Malay ko ba naman na sangkatutak ang dala niyang bisita.

"Nakakahiya naman sa mga naiwan mong bisita doon. Ang layo pa naman ng pinanggal
ingan nila. They came all the way from LA right? Ako galing lang naman ng Maynil
a. I can go back anytime. Nasa kabilang block lang naman yun. Hindi ko na kailan
gang sumakay ng ilang oras sa eroplano." Obvious na obvious ang sama ng loob niy
a sa mga sinabi niya. Ni hindi man lang tinago ang sarcasm. Gusto kong matawa
kung hindi lang sa seryoso niyang mukha.

"Ay oo nga ano? Tama ka dyan. Sige bumalik ka na lang after 2 hours." Tinapik k
o pa ang balikat niya saka naglakad pabalik. After ilang steps, I heard him curs
e. Napatawa ako ng malakas. Parang sira lang talaga to. Bumalik ako sa kanya at
hinawakan na lang bigla ang braso niya at hinila siya sa pinakamalapit na upuan.

"Ang arte mo. Jetlag lang yan. Maupo ka nga!" Pinaupo ko siya sa pinakamalapit n
a bench. Umupo naman siya at tumabi ako sa kanya.

"Napaaga ka ata? I thought bukas pa kayo darating?" Alam ko na kasi na kasama si
ya kina Mommy, Daddy at kay Kriztian. Ang hindi ko maintindihan ay kung bakit an
dito siya ngayon?

"I was thinking of surprising you, pero ako pala ang nasorpresa. Sabihin mo nga
'surprise'." Naiirita pa ding sabi niya. Gusto ko na talaga matawa. Para lang si
yang bata.

Tumayo ako sa harap niya, inayos ang buhok ko and smiled widely. "Surprise!" M
ay kasama pang taas ng kamay yan at talon. Hindi ko na talaga napigilan ang tuma
wa. Pero siya, hindi man lang ngumiti. Problema nito? Nawala tuloy ang tawa ko a
t tumingin na lang sa kanya at tahimik na naupo sa tabi niya. Parang kanina ang
lakas ng tawa ko nung makita ko siya James, ngayon naman nakakdala itong lungkot
ni Luke.

"Nung una, hindi ako naniwala nung sinabi mong nakapag move on ka na. Completely
. Kasi hindi pwedeng parang nagkaamnesia ka na nakalimutan mo na lang ang lahat.
I thought you just said it to save face. Para ipakita lang sa akin na wala na t
alaga." He took a deep breath.

"But now, I realized na hindi mo yun sinabi for the reasons that I've mentioned.
Sinabi mo yun dahil yun talaga ang nararamdaman mo. How could I not know? How c
ould I not believe you, gayung alam ko naman na hindi ka marunong magsinungalin
g? That I would eventually know if you're telling the truth or not. I lied to m
yself by convincing myself that you you are lying." Hindi ako makapagsalita dahi
l sa sinabi niya. And I don't want to interrupt him. A part of me doesn't want t
o hear it because it's all in the past. Ayokong malaman ng harap harapan na nasa
saktan siya dahil sa ginagawa ko. Pero hindi ko alam bakit siya masasaktan? We'r
e over 5 years ago. He ended it and I can't find any reason bakit siya masasakta
n ngayon. It doesn't fit in into the equation. Paano siyang masasaktan kung siya
itong nang iwan? Kung siya itong nanloko? I don't get him.

"You have indeed moved on. Matagal na. Ako lang pala ito ang nakastuck sa past.
I admit that I've made a big mistake before and I trully regret it. Ngayon ko lu
bos na pinagsisihan ang lahat." Nakanganga na siguro ako habang sinasabi niya yu
n. Is he...is he...Of course not! He didn't walk out because he's jealous right?
That's trully absurb.

"I'm jealous Lorraine." Shit! Gusto kong takpan ang tenga ko. O baka naman gusto
ko ng maglinis ng tenga kasi kung ano ano na ang naririnig ko.

"I'm jealous of James and all of those guys. I'm jealous because they are able t
o hug and kissed you and I can't. I'm jealous because you have moved on and I ha
ven't." Napalunok na talaga ako. What am I going to say to him?

"Luke..." parang sinusunog ang pwet ko. Bwisit! Bakit kailangan niyang sabihin a
ng mga ganun. And by the sound of his voice parang naiiyak na siya. Ayaw kong ma
y umiiyak sa harapan ko lalo na at lalaki.

"I don't understand bakit sinasabi mo ang mga yan. Hindi ko maintindihan why y
ou have to move on. Why do you need to move on kung... kung... excuse me for the
term... but...kung ikaw itong nanloko!" Ang hirap palang sabihin ng harap harap
n ang salitang yun.

"Bakit ang mga nanloko ba wala ng karapatang mag move on Lorraine? Sa tingin mo
ba hindi din sila nasasaktan sa break up?" O well.. kung karapatan lang na masak
tan ang pag uusapan, of course meron. But sabi ko nga it doesn't fit into the eq
uation.

"How could you be hurt if in the first place ikaw itong gustong makipag break? S
houldn't you feel relieved that at last you have dispatched the excess baggage
at wala ng sagabal sa bagong mong relasyon? Paano ka magmo move-on when it is y
ou who first let go? Ikaw itong unang nawalan ng gana, ikaw itong unang na fall
out of love. So moving on wouldn't be an issue right?" I wasn't able to stop mys
elf from saying out loud. Nag uunahan ang utak ko sa pag aanalyze ng situation a
nd I believe na tama aang sinabi ko. Hindi sa sinusumbatan ko siya pero yun nama
n talaga ang nangyari right?

I heard him sigh again.

"I am not blaming you for what happened before, sinasabi ko lang ang totoong nan
gyari." Sabi ko pa.

"I know at yun ang masama. The way you say it, parang science experiment lang.
May statemnt of the problem, may analysis at may conclusion." Tumawa siya pero w
alang laman. Pilit na pilit.

Hindi ako nagsalita. Hindi din siya nagsalita and we're quiet for how many minut
es. Pero hindi ako nakatiis. Guilty na guilty ako kasi alam kong nasasaktan siya
ngayon at ako ang dahilan.

"Luke, I'm really sorry. Hindi ko alam na ganyan ang nararamdaman mo. I didn't w
ant you to feel that way. Ayokong masaktan ka dahil kahit kailan hindi ko inisi
p na gantihan ka. Okay I'm lying. Nung una inisip ko na gantihan ka talaga. Sorr
y for that. But really, I no longer blame you kasi bata pa tayo noon and parte n
a talaga ng buhay ang masaktan. But now, wala namang problema sa'yo. It's not
you Luke, it's me and how I feel about you. I don't want to hurt you and God kno
ws I'd love to love you like before but I no longer feel the feeling I've had f
or you 5 years ago. I no longer feel the intensity. Maybe that's why I don't fee
l any bitterness. I'm sorry." Hindi ko alam kung may sense ba ang sinabi ko. Pe
ro sinabi ko lang naman kung ano ang nararamdaman ko ngayon. Ni hindi ko na nga
naramdaman ang kilig na nararamdaman ko dati kapag tinitingnan niya ako. I no lo
nger feel the butterflies in my stomach when he's near or the longing to be with
him always. Wala na ang lahat ng yun.

"I know. Kaya siguro kahit ano ang nararamdaman ko ngayon hindi kita masisisi ka
si ako naman ang may kasalanan." Bumunrtonghininga ulit siya. "Pero.... mag boy
friend pa lang naman kayo ni James di ba? Ni hindi mo pa siya napakilala kina Ti
to at Tita." Napatingin ako sa kanya bigla. Napatingin din siya sa akin.

"Boyfriend?" Naguguluhang tanong ko ulit.

"Yes. Si James." Owwwww! He thinks that James is my boyfriend? Gusto kong mataw
a.

"He is not my boyfriend. He is my ex-boyfriend." I clarified.

"Ha?" Nakangangang sabi niya. Ito ba ang sinasabi nilang..nganga?

"Yeah." Kung makaconclude kasi.

"Ex-boyfriend mo pero ganun kung makayakap at makahalik sayo!?" Biglang tumaas a
ng boses niya. Tumayo na din siya.

"Anong masama? Ganyan na kami dati pa. When we broke up, we made sure that we ma
intained our friendship." Tumaas ang isang kilay niya tapos ang isa pa. Nagdudud
a na ang tingin niya.

"Bakit nung bumalik ka nung anniv ng grandparents mo hindi ganun ang pagbati mo
sa akin? Ex-boyfriend mo naman ako ah!" tama bang i-compare ang dalawang yun?

"Ha?" Ang gulo niya! Hindi naman maayos ang paghihiwalay namin, hindi katulad ni
James. Pero hindi ko na sinabi yun. Ayaw ko ng bumalik doon. Hahaba pa ang usap
an. Manlilibre pa ata sila James.

"Tara na!" Hinatak na alng niya bigla ang braso ko. Napatayo na lang ako bigla.

"Where?" Nababaliw na ba siya? Or baka nakadrugs lang?

"Ipakilala mo ako ulit sa kanila." Mabilis pa din na lakad niya pabalik sa dorm.
I don't have a choice but to match his pace kasi hatak hatak niya ang braso ko.

"But I have already introduce you a while ago."

"But not as your fiancee." What? No way! No...no...no....

Napatigil ako sa paglakad at wala siyang choice kundi tumigil na din.

"Hindi naman yun totoo." Anong trip niya?

"Totoo yun." He said with finality. Hinatak ulit niya ako. Hindi ako nagpahatak.
Ano na lang ang sasabihin ni James? I mean, he'd been open to me. Sinasabi niya
kung may bago na siyang gf sa UCLA tapos ito ako iaannounce bigla na may fiance
e ako?

"Luke!" I protest.

"Ipapakilala mo ako doon, o hahalikan kita dito?"

Nanlaki ang mga mata ko. Not again.
<hr>
27

"Okay! Go ahead." Tiningnan ko siya and I saw confusion in his face,

"Huh?" Ngumiti ako ng tipid.

"You want to kiss me right? I am telling you to go ahead and kiss me. No big dea
l." Mas lalong nanlaki ang mga mata niya. Gusto kong matawa. Do't tell me that h
e is chickening out? Akala niya siguro kasi matatakot pa din ako pag sinabi niya
yun.

"Mas gusto mo pang halikan kita kaysa sa ipakilala akong fiancee mo sa mga KAIBI
GAN mo?" Disbelief is written all over his face.

"Why not? I won't be lying to them at your expense." Alam ko naman na kalokohan
lang niya ang halik na yun. Tanga lang talaga ako dati na natakot ako pag sinasa
bi niya yun. And I am no longer the Lorraine years ago.

"It's just a kiss anyway." Dagdag ko pa na lalong nagpalaki sa mga mata niya.

"Just a kiss?" Hindi pa din ata siya makapaniwala na nanggagaling sa akin ang m
ga salitang yan. Pero kung ikaw ba naman ang makakakita ng naghahalikan sa ilali
m ng puno, sa lobby ng dorm, sa parking at kung saan saan pa talagang magiging n
ormal na lang sayo ang halikan.

"Of course. Just like a whim. Kaya pwede bilis bilisan mo na at nagugutom na ako
." Hindi pa din siya nagsasalita. Nakatingin lang siya sa akin. Maya maya humin
ga siya ng malalim at hinatak ang braso ko. Pero hindi kami pabalik ng dorm. Pal
abas kami ng campus.

"Wait! Wait! Where are we going?" Tumigil ako sa paglalakad kaya napatigil din s
iya.

"Kakain tayo. Di ba nagugutom ka na?" Hindi ko alam pero galit ba siya? Bakit?

"Pero manlilibre sila James. Sayang din yun." His brows furrowed.

"Bakit magpapalibre ka sa kanya? Sa akin ka na lang magpalibre." Napaisip ako sa
sinabi niya. Pwede din, pero paano sila James? Naghihintay ang mga yun and besi
des naging habit na niya na pag bumibisita sa akin yun ang una niyang gagawin.

"Ganito na lang. Ilibre mo ako tapos ililibre din ako ni James. Lets' go." Bahal
a na. Ako naman ang nanghatak sa kanya pabalik sa dorm. Nakaupo na sila James sa
waiting area pagdating namin. Pinakilala ko si Luke sa mga teammates ni James t
apos nagkayayaan na sa pagkain. Binilhan ako ni Luke ng food binilhan din ako ni
James sa pagtataka ng mga kasamahan namin. At wala akong choice kundi ubusin la
hat ng yun. Kung hindi lang kasi maarte itng si Luke at kung hindi lang ako naa
awa sa kanya na baka magtampo na naman.

"Sweetie, you want something else?" Nakakalokong tanong sa akin ni James at ha
latang inaasar ako. Pinandilatan ko siya ng mata. Kulang na lang sipain ko ang p
aa niya sa ilalim ng mesa.

"No, Thank you." He smiled at me sweetly at medyo kinabahan ako sa klase ng ngit
i niya. Something's up. He's plotting something and I know that he's up to no go
od.

"Sweetie, I haven't booked a room outside the campus for tonight. You wouldn't m
ind if I sleep in your room would you? Just like the old times?" Napatingin ako
bigla kay James at nanlaki ang mga mata ko. Oo nga at ilang beses na siyang nak
atulog sa kwarto namin ni Carol pero hindi lang siya ang kasama namin. Usually n
angyayari yun pag exam week at kailangan magpuyat sa pag aaral. And of course, I
wouldn't mind pero the way he say it parang may something eh.

I looked at him closely and there I saw the twinkling of his eyes and the way hi
s eyes darted towards Luke na nasa tabi ko. I gave him a warning look but he jus
t winked at me. What is he up to? Napatingin na din ako kay Luke at ang sama ng
tingin niya kay James. Ang higpit na din ng hawak niya sa tinidor.At uu nga na
press release kami nitong si james na may nangyayari sa amin pero pati ba naman
kay Luke? At paano kung malaman nila Daddy at Mommy? Naku! Malilintintikan sa ak
in ang James na to.

I gave him a warning look to stop him from what he is trying to do but I sudden
ly felt the pain in my toes. Napangiwi ako.

"Awww... Sonofabitch!" Hindi ko napigilan na magmura. Tumawa si James at ang iba
pa niyang mga kasama.

"That's me!" Proud na proud pang sabi niya. Minsan talaga..ay hindi pala minsan.
Kadalasan ang kapal ng mukha ng lalaking to. Inapakan niya ulit ang paa ko kaya
napatingin ako sa kanya. Tumingin siya sa akin tapos tumingin sa may bandang CR
sabay diin sa paa ko.

"Excuse me." Hindi niya tinigilan ang pag-apak hangga't di ko yun sinabi. Tumayo
na ako at nagpunta ng CR. Pumasok ako sa girl's CR at hindi na ako nagtaka na p
umasok din siya at inilock ang pinto.

"What is your bastard of an ex doing here?" Na amuse naman ako sa klase ng tono
niya. Napangiti na lang ako.

"You mean you?" Tinaasan ko siya ng kilay and he just smirk. Bakit ko nga ba uli
t naging ex itong si James?

"Funny! Try harder Miss Lorraine." Gago!

"How'd you know he is my ex?" Hindi ko naman sinabing si Luke ang ex ko sa Manil
a di ba? I wonder how did he found out.

"Well...It's as if I haven't seen him walked out a while ago. And let' just assu
me I haven't noticed how he shot daggers at me and the way he compete with me f
or your attention. Now, that just so hard to know isn't it?" Sabi pa niya ng nak
ataas ang kilay. Binatukan ko na. Pero hinimas lang niya ang ulo niya. Ano ba na
man kasi ang epekto ng batok ko sa klase ng batok na natatanggap niya pag naglal
aro siya.

"And you're jealous?" Gusto kong matawa sa reaction ni James.

"Jealous? I'm not jealous. I'm enraged because he had the face to come here aft
er what he'd done to you and you ran after him when he walked out." He spoek wi
th so much passion na parang ito yung time na may bumangga sa kotse niya.

"That was already in the past James and he's a family friend." Ni hindi ko nga a
lam na naalala pa pala niya ang mga kinuwento ko sa kanya dati.

"Family friend, my ass! A family friend doesn't break the heart of the daughter
of their family friend like an asshole that he is." Ouch!

"Why are so tight and bitter about it James? I don't even have any plans of reve
nge or to get even at him." Tiningnan niya ako na para akong tinubuan ng mga spi
kes sa ulo at naging alien na ako. Wala namang weird sa sinabi ko. Tapos umiling
pa siya.

"If you don't have any plans then I have some.. If you have forgiven him. I don
't. I can't forget the times that you can't teach me advanced calculus because i
t brought back his memory. And because of that I nearly failed Calculus." Napang
anga ako sa sinabi niya. Oo nga! May mga panahon na nangyari yun. Two to three m
onths simula nung dumating ako sa MIT. Close na kami ni James noon. Pero... yun
ang rason niya kung bakit siya galit na galit at gusto pang maghiganti?

"You blamed him for it?"

"Not really." Kinamot na lang niya ang ulo niya. And as if giving up..."Ohhh! C
'mon Lorraine! I'm itching to do this eversince I've seen you crying in that pit
iful oak tree. Just let me do it for the sake of my sanity! Why am I even askin
g your permission?" Tapos tumalikod na lang bigla at bubuksan na sana ang pinto
ng CR nung hinawakan ko siya sa braso.

"James wait!" Hala! Anong gagawin niya? Kasama pa naman niya ang teammates niya.
Sira ulo pa naman ang lalaking to.

"Sweetie, if you stop me, it only means one thing. You still care for him." Nabi
tiwan ko ang hawak ko sa braso niya. He smirked. Kulang na lang itulak ko siya p
alabas ng CR at sabihnag...Go ahead! Kill him if you want.

" And besides sweetie, it's just for a day. It wouldn't kill him. Trust me." He
kissed my cheeks at binuksan pa ang pinto at pinauna akong lumabas. Hindi maikak
aila ang laki ng ngisi niya. Pagdaan ko sa harap niya, ginulo pa niya ang buhok
ko. Tiningnan ko siya ng masama pero tumawa lang siya ng malakas na dinig sa buo
ng resto. Sira ulo!

Nung malapit na kami sa table namin, hinila niya ako at inakbayan.

"What took you so long?" Tanong ng isa niyang teammates. Nakatingin silang lahat
sa amin at nakikita ko ang sama ng tingin sa amin ni Luke.

"Nothing really, we just made out at the CR." Namula ako sa sinabi niya. Walan
g hiya! Ito ba yung sinasabi niyang plano? Oo nga naman, it wouldn't kill Luke.
He wouldn't even be affected. Di ba? Napatingin ako kay Luke and I saw how red h
is face is.

Langya talaga itong si James!!

Sonofabitch!

He's really a son of a goddamn bitch!
<hr>
28.

"Hey James! What are you doing here?" Nagulat ako nung paglabas ko ng dorm, naka
tayo si James sa labas nito.

Hindi siya natulog sa room namin. Asa naman siyang papayag ako eh naloka ako sa
kanila kahapon ni Luke. Kulang na lang magpatayan sila sa harap ko. Mabuti nga
at hindi sila nagsuntukan. At sa sobrang asar ko sa verbal battle nila iniwan ko
silang lahat. Nagkunyari lang akong pinatwag ng isang prof para makatakas ako.

I may be insensitive and unfeeling but I don't want to be caught between the cla
sh of the two egos. Both guys are important to me at ayaw kong dumating sa point
na kailangan akong may kampihan na isa sa kanila resulting for the other to hav
e ill feelings towards me. Ayaw kong dumating sa point na pipili ako kasi frankl
y, wala akong pipiliin sa kanila. Both of them are my past and I don't have plan
s of making them my future.
Kung ano man ang plano ni James, bahala siya. Whatever is the reaction of Luke b
ahala din siya. Naghuhugas kamay ako, oo, pero kailangan ko ba talagang mapagitn
a sa kanilang dalawa? Kaya ayun iniwan ko sila.

Pero nung gumabi na, pumunta si James sa dorm and ask for Luke's number kasi sab
i niya mag aapologize daw siya for being rude. I gave him my phone para kopyahin
niya ang number and then we chatted for a while. Natuwa na din ako na kahit pap
aano hindi na niya itutuloy ang balak niya. Kasi I don't see a point of him doin
g it. Buti naman at narealize niya na walang kwentang gawin niya yun and it's ve
ry childish.

"Because it seems that I gave you my phone last night and I have yours." Napati
ngin ako sa hawak niyang phone. Our phone have the same color, same brand and mo
del because we bought it together. And now, I've realized that I haven't opened
my phone since last night kasi ni wala man lang nagtetext o tumatawag.

Kinuha ko ang phone ko na hawak niya at binuksan ito. Nakabalandra nga ang wallp
aper ko. I took his phone from my pocket and indeed nagkapalit kami ng phone.

"I haven't noticed that I have your phone." Sabi ko pa.

"Me too. Not until this morning when your brother texted. He said that they're
on their way." Kilala na ni James sila Mommy and Daddy pero hindi nila alam na
nagkaroon kami ng relasyon. They've known him as my friend kasi nung nakilala ni
la si James, friend na lang kami.

"I see. Thank you." Ngumiti lang siya sa akin tapos nagpaalam ng umalis. Why the
hurry? Nagtaka pa ako kasi ni hindi man lang niya ako niyayang magbreakfast. Pe
ro hinayaan ko na lang kasi alam ko namang madami siyang namiss sa fraternity ho
use kung saan siya natulog kagabi.

Naglalakad ako papuntang cafeteria for my breakfast and browsing my messages whe
n I saw a text from Luke.

'I'm sorry for disturbing you. You should have told me that you're BUSY.' The me
ssage was already opened and it was sent 2AM? Why would Luke text me at 2AM? At
bakit naka caps ang BUSY? Kinabahan ako bigla sa hindi ko alam na dahilan.

James...fucking...Nicholas...sonofabitch..Carlton.

I immediately dialled his number and he answered immediately.

"It wouldn't kill him Rayne." He said guiltily. Shit! What the hell did he do?

"What did you do?" Mahinahon pang sabi ko. Bakit nga ba hindi ako nagtaka nung m
alaman kong nagkapalit kami ng cellphone?

" Nothing." He said too abruptly na automatic na alam kong nagsisinungaling siya
.

"James..."May banta na sa boses.

"Okay. He called your phone last night and I answered." Sabi niya pero alam ko t
hat he's omitting a very important details.

"And..." Kinakabahan ako sa susunod niyang sasabihin.

"And he heard Vanessa's uhmmm... voice." Swear, kung kaharap ko ngayon si James,
pipilipitin ko ang leeg niya.

"Vanessa who?"

"The Cheerleader. You know...she's with me at the fraternity house." Yeah I can
almost imagine what James and Vanessa is doing at the fraternity house but I can
't Imagine what Luke hears.
"You're making out with Vanessa at that time?" Napapikit na lang ako sa sinabi n
iya.

"Well...yeah. Not really making out coz, you see, we're alone in the room and...
" Pinigil ko na. May plano pa ata siyang idetalye ang lahat lahat?

"Stop! And what did Vanessa say that Luke had heard?" Papatayin kitang James ka!

"Not much. Just moaning and words such as faster, deeper, and more moans and she
's calling out God's name!" My God! Nanayo talaga ang balahibo ko sa mga pinagsa
sabi ni James. Hindi man lang siya nahiya sa akin! Huminga ako ng malalim and I
can sense that James is enjoying our conversation.

"And you answered Luke's phonecall while you and Vanessa are doing it!?" Halos
ay hindi pala halos. Talagang sumigaw na ako.

"Well...he's a persistent caller." There's a hint of laughter in his voice and I
swear kung kaharap ko siya ngayon, tumatawa na siya. Mabilis na akong naglalaka
d papunta sa fraternity house.

"James, did you or did you not purposely swapped our phone?"

"I....did...." he paused tapos bumuntonghininga. "Yeah, I did sweetie." Shit! Ak
ala ko ba hindi na niya itutuloy?

"Did you or did you not planned it all including the Vanessa thing?" I bet pati
si Vanessa kinuntsaba niya na magpanggap na ako at marinig ni Luke na may nangya
yari sa kanila ni Vanessa na kunyari ay ako. God! Baki ba nakalimutan ko that on
ce James set his mind into something he never backs down? No mtter how wicked th
at thing is.

"Okay. I planned it all. But you see, sweetie, I know how Filipinos still values
.. urhmmm.. .virginity. If he really loves you he wouldn't care. Would he? If s
till pursues you despite of what he knows then he wouldn't care at all about you
r virtue." Mahabang paliwanag ni James Nicholas. He better explain dahil pag nak
ita ko na siya wala na siyang oras para magexplain.
"He wouldn't pursue me. Luke and I we're done James. And stop this because this
is not making any sense at all. And you're feeding him lies!" Saan na ba yun? H
alos takbuhin ko na ang fraternity house para makalbo agad si James.

"You care about what he would feel sweetie?" Napatigil ako sa pagtakbo. Naglakad
na alng ako ng mabagal.

"Of course I don't care about what he would feel. Why would I care. What I care
about is the lies you're spreading. Frankly James, I don't like it this time." S
eryoso nang sabi ko. I think this is too much. Sinabi ko ng wag na niyang ituloy
pero bakit tinuloy pa din niya?

"You don't care? Then why the hell are you running towards the fraternity house
? I'm not there sweetie. And regarding the lies, everyone knows about that lie i
sn't it? We both agreed on that a long time ago, haven't we? Why would it matte
r if he knows what everybody else knows? Why would it make a difference? If you
don't care what other people think, why would you care about what he would think
? If he really doesn't matter to you?" Napatigil na talaga ako sa sinabi niya.
Hindi ko alam ang isasagot sa tanong niya kais kahit ako hindi ko din alam ang s
agot.

Alam kong he would expect me to say that I still care for Luke. That I still hav
e feelings for him that's why my reputation when it comes to him matters. I know
that James wanted me to admit that. But I can't do that dahil wala naman talaga
akong nararamdaman na kahit na ako pa para kay Luke.

Bakit ko aaminin ang isang bagay na hindi naman totoo? Ayoko lang malaman niya k
asi hindi naman yun totoo and it's not his business kung ano man ang ginagawa ko
dito US. It's no longer his business whether I am still a virgin or not. Fuck J
ames.

"James! How many times do I have to tell you that I no longer have any feelings
for Luke? I am over him so quit it okay!? It was over, it was in the past, it w
as four years ago for God's sake! What you're doing is so childish that I wanna
wring your neck at this moment. What do I have to do for you to believe that? Do
you want me to shout it at him in front of you?" Saan ka ba James Nicholas Car
lton?

"Hey sweetie no need to fuse. You know that I believe what I want to believe. So
anyway, see you later at your graduation. Congratulations." Tapos binaba na niy
a ang phone. Sonofabith. Nanggigigil ako kay James. Di bali magkikita din kami n
iya mamaya.
Pinadyak ko ang mga paa ko sa frustration. Pero napatigil ako nung may nagsalita
.

"Hindi mo na kailangang ipagsigawan sa harap ko at sa buong campus na wala ka ng
pakialam sa akin. Ako lang talaga ang matigas ang ulo. But I get it now."

Tapos tumalikod na siya. Napatulala na naman ako.

What the heck of a morning!
<hr>
Thanks for the inspiring comments.

29

"Samahan mo akong magenroll." Napatingin ako sa nagsalita. Inalis ko ang reading
glasses ko at tumingin ng diretso kay Luke.

"Why?" I don't feel like going out. Gusto ko dito lang muna sa bahay. Isang ling
go na kaming nakauwi mula graduation ko at ngayon lang niya ulit ako kinausap.
Oo simula nung narinig niya ang usapan namin ni James, hindi na niya ako kinausa
p. Kahit nung homecoming party ko at kahit na araw araw siya pumupunta sa bahay
kasi sa maniwala kayo't sa hindi sobrang close sila ni Kriztian. Kunsabagay, bag
o naman ako pumuntang US alam kong close na sila. Pero ngayon BFF na ata sila. A
hh ewan.

At yun nga, hindi niya ako pinapansin at hinahayaan ko lang siya. Para namang ma
y bago eh halos apat na taon kaming hindi nag usap kaya sanay na ako. At kahit a
lam kong nasaktan siya sa narinig niya hindi ako magsosorry. Hindi ako magsosorr
y kasi totoo naman ang sinabi ko. Kaya nagtataka talaga ako ngayon kung bakit k
inausap na niya ako after a week of silent treatment.

"Dahil sabi ni Tita." Nakatayo siya sa tabi ko at kinuha ang libro na nasa harap
ko.

"Bakit?" Ano na naman ang problema ni Mommy at gusto niya akong pagalain?

"Kasi daw hindi ka lumalabas ng bahay at nagsasawa na siya sa pagmumukha mo." Pa
asik na sabi niya. Galit ba siya o ano?

"Ganun? Eh di babalik na lang ako ng US. Nakakasawa naman pala ang mukha ko dito
." If I know, hindi naman talaga sinabi ni mommy na nagsasawa siya sa pagmumukha
ko. Dinagdagan lang ni Luke ang sinabi ni Mommy.

"Subukan mo lang!" Doon na ako biglang napatingin sa kanya. Nakakunot ang noo ni
ya at ni hindi siya ngumingiti.

"Anong problema mo?" Okay lang na hindi niya ako pansinin. Wag lang niya akong s
ungitan kasi papatulan ko siya. Nananahimik ako sa isang tabi tapos guguluhin ni
ya ako para sungitan? Aba, hindi pwede sa akin yan.

"Wala. Tara na." At hinawakan na niya ang braso ko at kinaladkad palabas ng bah
ay.

"Teka! Hindi pa ako nagbibihis." Papupuntahin niya ako sa school ng nakashort at
shirt at tsinelas?

"Okay na yan. Wala naman doon si James para magpaganda ka pa." Galit pa din ang
tono niya pero hindi ko maiwasang mapangiti. Ang bitter lang ng lolo niyo kay Ja
mes. Tumahimik na lang ako para hindi na madagdagan ang sama ng loob niya.

Pinagbuksan niya ako ng pinto at sumakay naman ako. Then umikot siya para sumaka
y na din sa driver seat.

"Ano ang nginingiti mo dyan?" Nakangiti ba ako?

"I am not smiling." Hindi ko alam na ngumingiti na pala ako. Pero aaminin ko na
naaaliw ako sa kasungitan niya ngayon. Kelan ko nga ba siya nakitang nagsungit?
Parang wala ata? Ahhh...nung pinanood niya ako ng basketball championship tapos
nakatulog ako. Napangiti ulit ako. This time, alam ko na.
Tiningnan lang niya ako ng masama tapos nginitian ko siya.

"Tss!" Yan lang ang sinabi niya at pinaandar na ang sasakyan. Muntik na akong tu
mawa ng malakas. What's with him? Mas masahol pa siya sa babaeng may dalaw.

"Di ba genius ka?" Biglang tanong niya na nagpalingon sa akin mula sa paghahanap
ko ng mga CD sa compartment ng kotse niya.

"Why?" Nagulat ako sa tanong niya. Bakit napunta sa IQ ko ang usapan namin?

"I wanted to know how I could get back the girl I've let go four years ago." N
apanganga ako sa sinabi niya. Kung kanina lingon lang ang ginawa ko, ngayon ti
nitigan ko siya. Hindi siya nakatingin sa akin, nagcoconcentrate pa din siya s
a pagdadrive. Parang baliwala lang para sa kanya ang tanong niya pero ako bigla
akong kinabahan. And I'm lost for words. Hindi ko alam ang isasagot ko.

"Luke..." What would I tell him? Kung hindia ko ang tinutukoy niya, malamang sas
abihin kong ipursue niya at wag maggive up pero alam kong ako ang tinutukoy niya
at hindi ko pwedeng sabihin yan sa kanya. Ayaw ko siyang paasahin. Ayaw kong sa
yangin ang oras niya sa akin.

"Moving on and giving up is not an option Lorraine." Akala ko ba hahayaan na niy
a ako kasi sabi niya naiintindihan na niya? Bakit ngayon ito ang sinasabi niya?

"I thought you understand na wala na akong feelings sayo? Luke..."hindi ko na na
tapos ulit ang sasabihin ko because he cut me off again.

"I understand. Naiintindihan ko na wala ka ng feelings sa akin. I get it, but it
doesn't mean na titigil na ako. Hindi ibig sabihin na dahil sa nawalan ka na ng
feelings sa akin ay ganun din ako. That if you stopped caring I would also do t
he same. Na dahil sa hindi mo na ako mahal ay hindi na rin kita mamahalin." What
he just said literally took my breath away. It's been a long time since narinig
ko ang salitang yan. Even James, he wasn't able to say it to me with so much in
tensity, with so much emotions. At hindi ko alam ang mararamdaman at ang irereac
t ko but I am aware right now na ang bilis ng heartbeat ko.

"Four years is enough Lorraine. It's too much. Wala na akong planong dagdagan y
un. It has serve it's purpose." Doon na lang siya tumingin sa akin. Napakaseryo
so ng tingin niya.

Anong purpose?

"What do you mean?" Natetense ako sa hindi ko alam na dahilan. Anong purpose ang
pinagsasabi niya? I am now clinching my hand.

"Andito na tayo." He just took off his seatbealt at lumabas ng sasakyan. Naiwan
akong nakatulala.
<hr>
30

Walang nagsasalita sa amin habang naglalakad kami sa corridor ng school niya whi
ch is dating school ko din.

I was preoccupied by what he said a while ago. Obvious na obvious na iniiwasan n
iyang itanong ko ang sinasabi niyang purpose. At naiinis ako kasi malakas ang pa
kiramdam ko na may tinatago siya sa akin at alam kong hindi ako mapapanatag hang
ga't di ko malaman kung ano yun.

"Galit ka ba sa akin?" Biglang tanong niya sa akin. Hindi ko siya tiningnan. Nan
atiling nakakunot ang noo ko. '

"Hindi." Yun lang ang sinagot ko. Naramdaman ko ang tingin niya sa akin habang n
aglalakad kami pero hindi ko siya pinansin.

"Bakit?" Hindi ko siya tiningnan. Instead, huminga lang ako ng malalim. Ayaw kon
g sagutin ang tanong niya. I don't wanna say anything dahil baka ano pa ang masa
bi ko at makasakit na naman ako ng damdamin.

Isa yun sa mga natutunan ko sa buhay. Kung wala kang sasabihing mabuti, you bett
er shut your mouth kasi hindi mo alam kung gaano kalalim ang sugat na malilikha
ng mga sinabi mo. And besides kung ano man ang balak kong sabihin, narinig na ni
ya and I don't have to stress it out.

"Nagugutom ka na?" Maya maya tanong ulit niya. This time I rolled my eyes.

"Hindi." Wala pa ding kagana ganang sabi ko.

"Bakit?" Nang aasar ba siya? Napatingin ako bigla sa kanya and I saw amusement i
n his face. I was about to say something but then decided to just shut up. Humin
ga ako ng malalim para kalmahin ang sarili ko.

Rayne, just let it go. Kung ayaw niyang sabihin, eh di wag. Don't make a big dea
l out of it. Yun ang paulit ulit kong sinabi sa sarili ko.

"I'll just tour around. Magkita na lang tayo pagkatapos mong mag enroll. Just te
xt me if you're done." Yun na lang ang sinabi ko at naglakad na ako palayo sa k
anya.

"I'll tour you after I've enrolled." Protesta pa niya pero hindi ako pumayag. Ay
aw kong parang aso akong sumusunod sa kanya habang nag eenroll siya.

"No need. I can manage. Para hindi na din masayang ang oras. Wala namang masyado
ng nabago sa school. I'll just look around para hindi ako mabore." Wala na siyan
g nagawa nung sinabi ko yun. I left him at nag ikot ikot na sa buong school.

It's just like walking on memory lane. Napatingin ako sa may field where I used
to seat habang hinihintay ko siya dati na matapos ang practice niya at sa gym.

"Lorraine? Lorraine Sia?" Napatingin ako sa tumawag. Nung una hindi ko pa maalal
a then it dawned on me na siya yung professor ko dati sa Algebra. Nagkamustahan
kami at nalaman ko na siya na pala ang Associate Dean ng graduate school ngayon.

"I know you'd go far." Sabi niya nung sinabi kong sa MIT ko na tinuloy ang pag a
aral ko.

"So anong year ka na ngayon?"

"Ahmm, Katatapos ko lang po ng Masters Degree in Engineering sa MIT din." Nakita
ko na nanlaki ang mga mata niya.

"Wow! So do you have any plans after? I mean may work ka na ba?" Natutuwa naman
ako at masyado siyang accommodating sa akin kahit na isang beses ko lang siyang
naging prof.

"So far, wala pa naman sir. Nagbabakasyon pa kasi ako kasi ilang taon ding hindi
ako nakauwi dito." Tumango tango siya. And he smiled broadly.

"Lorraine, I hope this isn't too much to ask, but we're currently looking for a
professor sa masters program namin sa Engineering. If it's okay with you, can yo
u fill the post habang wala ka pang ibang work?" Napatingin na lang ako bigla sa
sinabi niya. Is he seriously offering me a job? I mean it's the same job that i
s being offered to me at MIT at hindi ko pa sigurado kung tatanggapin ko yun. Bu
t if I do, teaching here would be a great experience.

"Seriously sir?" Hindi pa din ako makapaniwala.

"I'm very serious. If you're interested, why don't we talk about it in my office
?" Sumunod naman ako sa kanya at pumunta nga kami sa opisina niya. He discussed
the subjects na ituturo ko in case na tanggapin ko ang job. The salary is not th
at bad too. Kaya wala ng isip isip, tinanggap ko na ang offer sa akin. Maganda
ng experience din naman. Hiningan lng niya ako ng resume which I can submit anyt
ime and he will email to me the copy of the contract at isabay ko na lang daw an
g resume ko.

Akalain mo yun, namamasyal lang ako, may trabaho na kaagad? Pagkalabas ko sa off
ice ng dean, nakita ko si Luke sa nagbabayad sa Cashier. Nagulat pa siya nung na
sa tabi na niya ako.

"Saan ka galing?"
"Diyan lang." Sumabay na siya sa akin pagkatapos niyang magbayad. Tapos na din a
ta siya sa enrollment.

"Ano nga ang kinukuha mo Luke?" Iniabot niya sa akin schedule niya. Pambihira. C
ourse lang ang tinatanong ko, buong schedule ang binigay.

"Masters in Electronics Engineering." Dagdag pa niya. Tumango lang ako at tining
nan ang schedule. Gusto kong matawa sa sitwasyon.

Ano ba ang magandang gawin?

Do I have to introduce myself to one of my students?
<hr>
31.

"Mom, ako na ang pupunta ng market." Nagprisinta ako dahil wala naman akong gina
gawa. Andito kami ngayon sa resthouse namin sa Baguio dahil gusto nilang magbaka
syon kaming magpamilya bago man lang daw magsimula ang klase.

Ang ipinagtataka ko lang ay kung bakit kasama si Luke samantalang family vacatio
n ito. Ganyan na ba siya ka close kay Kriztian na pamilya na din ang turing sa k
anya nina Mommy at Daddy?

"Okay. Just bring the car Rayne." Sabi naman ni Mommy na busy sa pagluluto para
sa lunch namin. May kulang kasing ingredients sa isa sa mga lulutuin niya kaya k
ailangang bilhin sa market.

Tumayo na ako mula sa sofa at kinuha ang wallet ko na nasa center table at nagla
kad palabas ng bahay.

"Sasama ako!" Luke declared at biglang iniwan si Kriztian. Kriztian groaned when
he realized na mag isa niyang tatapusin ang nilalaro nilang chess.
Tumaas naman ang kilay ko pero hindi na ako umimik. Lumabas na lang ako ng bahay
habang nakasunod si Luke sa akin.

"Nakalimutan mo ata ang susi ng kotse." Sabi niya nung nagkasabay na kami at pal
abas na ng gate ng bahay.

"Nope. Magcocommute tayo." Napataas ang kilay niya. Isa sa mga bagay na nakasana
yan ko sa US ang pagcommute at ang paglalakad. At ngayong andito na ulit ako sa
Pilipinas, nadala ko ang ugaling yun. I am no longer comfortable using a car kun
g malapit lang naman ang pupuntahan. Ang convenience na hindi mo na kailangang m
aghanap ng parking at ma stress sa traffic.

Pinara ko ang jeep na dumaan papuntang palengke. Sumakay na din siya at umupo sa
tabi ko. Pero bago yan hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagbigay ng space sa
kanya ng tatlong teenager para doon siya mismo maupo.

"Thank You." Sabi niya sa mga teenager at ngumiti sa kanila. Kinilig ang mga pob
reng bata sa ginawa niya. I just rolled my eyes. Such a flirt.

Tahimik lang kami at hindi nag uusap habang nagbabyahe. Hanggang sa may babaeng
sumakay sa jeep. Lahat ng lalaki, as in lahat pati na ang driver ng jeep ay na
panganga sa babaeng kasasakay lang. Sobrang puti kasi nung girl, sobrang kinis
ng balat at sobrang ganda. Not to mention her long, black silky hair.

Hindi ko alam pero napatingin ako kay Luke and like all the men in the jeep naka
nganga din siya sa babae. Umigkas pataas ang isa kong kilay. Parang tanga lang.
Parang ngayon lang nakakita ng babae. I let him ogle at the girl kasabay ng iba
pang lalaki.

After a while, bumaba na ang girl and the rest of the guys got over it but not t
he guy beside me. Kasi Kahit na umaandar na ang jeep tinitingnan pa din niya ang
babae to the point na kahit hindi na ito kita kandahaba pa din ang leeg niya sa
pagtingin dito. Kumunot na talaga ang noo ko.

"Hindi mo na makikita yun, ang layo na kaya. Kanina pa nakababa, nakatingin ka
pa din. Bumaba ka na lang kaya at sundan mo? Baka magkastiff neck ka pa sa gina
gawa mo" Mataray na sabi ko. Nakasimangot na din ako. Nakakbwisit kasi. Parang t
anga! Ngayon lang ba siya nakakita ng magandang babae?

Narinig kong tumawa ang ibang pasahero ng jeep. Medyo napahiya ako pero dineadma
ko na lang.

"Selos ka naman?" Tumingin siya sa akin nung sinabi niya yun. Kumindat pa sabay
lagay sa likod ko ng braso niya. Umalis ako sa pagkakasandal sa upuan ng jeep.

"Asa!" I said bago pinara ang jeep at bumaba sa may bandang palengke. Anong sel
os ang pinagsasabi niya?

"Really?" Tanong niya ulit nung nasa tabi ko na ulit siya. Papasok na kami ng pa
lengke.

"Really. Hindi kesyo pinansin kita kanina sa jeep ay nagseselos na ako. Hindi mo
ba naisip na sinaway kita dahil nagmumukha ka ng tanga dahil sa ginawa mo?" Oh
well... hindi lang naman siya ang nagmukhang tanga kanina.

"Hindi. Why would I think of that? It a normal reaction na mapahanga ang isang
lalaki sa isang magandang babae. Ang hindi normal ay ang pagkainis mo sa nangya
ri. Lahat ng sakay ng jeep iniisip na nagseselos ka." I snorted dahil sa sinabi
niya.

"Luke...hindi lahat ng iniisip ng mga tao ay tama. Hindi kesyo ineexpect at gus
to ng lahat ng tao na magkabalikan tayo ay yun na nga ang mangyayari at susundin
naman natin katulad na lang ng engagement natin.May sarili naman tayong isip pa
ra magdecide para sa sarili natin at para malaman ang mga ayaw at gusto natin. W
e cannot please everyone and you wouldn't be happy if you live your life fulfill
ing other people's wishes and whims. Kung masyado mong pinapahalagahan ang opiny
on nila. Kung hindi talaga tayo, hindi talaga magiging tayo and we just have to
move on." Mahabang litanya ko. He was quiet for a while as if contemplating on t
he things that I've said.

"Hmmm..partly, you're right Rayne. But, hindi pa naman tayo dumadating sa point
wherein you betray your emotions just to defy other people right?" He looked at
me at pinilit kong salubungin ang tingin niya sa akin but eventually hidni ko n
akaya. I pretended to scan the market para hanapin ang bbibilhin ko.
"What do you mean by that?" Nagtatakang tanong ko sa sinabi niya.

"Nothing. And since you are so bent up with that moving on issue at sa kaligayah
an ng tao. Sa tingin mo, lahat ba ng taong nakapagmove on nagiging masaya?" His
eyes proved me again.

"Siyempre." I answered swiftly. Tumango tango lang siya na parang nag iisip na n
aman.

"And people who have moved on aren't supposed to be jealous right? In any circum
stances, right?" Sabi pa niya that caught me off guard. So babalik pala ang usap
ang ito sa pagseselos ko kuno.

"Of course. And I already told you, at uulitin ko ulit. I am not jealous." I giv
e emphasis on every word that I've said.

"Really? Eh bakit ang defensive mo." What is he trying to prove?

"Hindi ako nagseselos at lalong hindi ako defensive. Guni guni mo lang ang lahat
ng yun. And that's a fact. Yung selos na sinasabi mo is just a fallacy." I conc
luded. Hindi ko siya hahayaang isipin na nagseselos ako dahil sa ginawa niya. Na
irita lang ako pero definitely hindi ako nagselos.

"Fallacy? If it's a fallacy why do you have to disprove it? Sino ang kinoconvinc
e mo? Ako o ang sarili mo?Tiningnan ko na lang siya ng masama kasi hindi ko alam
ang isasagot ko. Ang this conversation is dragging us. Nandito kami sa palengke
para mamalengke at hindi magdebate. He grinned pero lalo ko siyang sinamaan ng
tingin. He raised both of his hand as a sign of surrender. Pero nakikita ko ang
ngiti sa mga labi niya.

"Okay okay! It's a fallacy. I now believe in that fallacy. Tara hanapin na natin
ang Baguio Pechay na pinabibili ng Mommy....mo." Tapos inakbayan niya ako at h
inatak papunta sa bilihan ng mga gulay. Hindi nakaligtas sa akin ang laki ng ngi
si niya.
<hr>
32

Ilang beses kong tinanong sa sarili ko kung bakit ako kinakabahan ngayon. First
day of class at papunta ako sa first class ko which is ang klase nina Luke. At g
ustong gusto kong tumakbo palayo. Parang ngayon pa lang nag sink in sa isip ko n
a magtuturo na ako at ang mga tuturuan ko ay mga mas matanda sa akin. At isa sa
kanila ay ang ex bf ko.

I groaned at huminga ako ng malalim continouosly telling myself that I have to c
alm down and it's okay. Ano ngayon kung mas matanda sila sa akin? Age doesn't ma
tter naman di ba?

I am 10 minutes early at pagkapasok ko sa room, kukunti pa lang ang mga estudya
nte. I noticed that most of them already know each other kasi nag iingay na sila
. Naupo ako sa upuan sa may likuran and watched as students came in.

I noticed them giving me glances dahil siguro ngayon lang nila ako nakita. Kina
kalma ko pa din ang sarili ko. Mukhang napasubo ata ako? I again tried to calm m
yself at took a breathing exercise. In hale...exhale... inhale...

Then Luke came in.

Hindi ko na nakuhang magexhale pagkakita ko sa kanya. Hindi niya ako napansin ka
si dirediretso siya sa harap kung saan may mga nag uusap na mga lalaki. He was
about to join them nung mapatigil siya at napalingon sa may kinauupuan ko banda
and his eyes widened.

He immediately traced back his steps at pinuntahan ako. I smiled awkwardly at hi
m.

"What are you doing here Rayne?" Medyo may kalakasan niyang tanong that caused h
is other classmates to look at us. May narinig pa akong nagsabing...'kilala niya
?'

"I am having my class here." I sadi which is tama naman di ba? May class naman t
alaga ako dito.

"You enrolled for masteral? But you've already finished your masteral ." Nagtata
kang tanong niya at hindi ko na nagawang sumagot because the bell rang.

"Umupo ka na. Time na." Sabi ko na lang sa kanya. Umupo nga siya pero sa tabi ko
siya umupo at hindi sa mga kaibigan niya. Halos lahat ng estudyante are now giv
ing us weird glances.

"Bakit hindi mo sinabing mag aaral ka pala..." I stood up kaya hindi niya natapo
s ang sasabihin niya. "Saan ka pupunta? Time na kaya." Hindi ko siya pinansin. N
enenerbiyos na nga ako tapos ang dami dami pa niyang tanong.

Narinig ko na din ang usapan na wala daw atang prof at nagdiwang na sila. Mga es
tudyante talaga oh. Pumunta ako sa harapan ignoring glances from my students.

"Please everyone settle down." Napanganga silang lahat when I stood up in the f
latform. The I wrote my name on the white board.

Engr. Ara Lorraine Y. Sia, Meng.

"What the heck?" Hindi nakaligtas sa pandinig ko ang sinabi ni Luke despite the
wows from his other classmates. Napangiti ako ng lihim.

"I will be your professor in Robotics for this semester." Humarap na ako sa kani
la and smiled at all of them. They are all gaping at me na para bang tinubuan ak
o ng sangkatutak na sungay. I looked at Luke and disbelief is clearly written on
his face.

"Before we start, please lock the door." Hinintay kong ilock ng pinto.

"I don't want to be disturbed by latecomers while I'm lecturing and I dont want
latecomers in my class. So when the bell rings, and your not inside this classr
oom you are automatically absent since you won't be allowed to enter the room."
Ang admiration na nakita ko sa mga mata nila kanina naging disappointment.
Pinapasa ko sa kanila ang mga class cards nila at tiningnan ang mga names. Hindi
ko napigilan ang mapangiti nung makita ko ang class card ni Luke. Aside from hi
s name may iba pang nakasulat.

'What the heck Lorraine?' Gulat na gulat ang mokong. Sinulyapan ko siya at naka
nganga pa din siya sa akin. Dapat nga atang sinabi ko sa kanya na prof niya ako
para hindi na siya nagulat ng ganyan. Nagmumukha tuloy siyang sira ulo.

"For a start, I would like to know, if you have any idea about robotics." Kumuha
ako ng isang classcard at binasa ang pangalan.

"What is Robotics.... Ms. Trisha Marie Bermudez?" Hindi ko pinahalatang nagulat
ako sa pangalan nung tinawag ko. I heard the groans from all of them but I ign
ore it. Umikot ang mata ko para tingnan ang tinawag ko and my eyes focused on th
e familiar face na hindi ko napansin kanina.

Pati ba naman sa masteral magkaklase sila? Tiningnan ko na din ang mga nasa kata
bing upuan nung Trisha at familiar nga ang mukha ng iba. So, hanggang ngayon pal
a magkaklase pa din sina Luke at ang mga kaibigan niya.

Lihim akong napaismid and I can almost taste the bitterness in my mouth. I shoul
dn't feel this way. If I have forgiven Luke at nakalimutan ko ang galit ko sa ka
nya, dapat ganun din ang mafeel ko towards Trishia. Hindi ako dapat naiinis sa p
agmumukha niya.

Kaya hindi ko maintindihan ang sarili ko kung bakit ako naiinis sa kanya. Pakira
mdam ko ang bitter ko na hindi naman tama. Pinilit kong kalimutan ang inis na na
ramdaman ko and focused on the fact that I am now their professor and they are m
ys tudents. I shouldn't let my emotions take reign.

"Ms. Bermudez?" Tiningnan ko ulit siya. She is not even standing on her seat na
ipinagwalangbahala ko na lang kasi kahit sa MIT ganun din naman.

"Are you even qualified to be our professor?" I heard gasps from the other stude
nts and my eyebrow automatically raised up.

"The last time I check, you don't even know how to solve a basic algebra problem
." Kung ihampas ko kaya sa pagmumukha niya ang whiteboard? Pinilit kong kinalma
ang sarili ko kahit na gustong gusto ko na siyang sagutin.

"Trishia!" Sinaway siya ng ibang classmates niya. I smiled at them at alam kong
peke ang ngiting yun.

"Ms. Bermudez, if you question my qualifications to teach, I suggests, you go to
the Dean and ask for my credentials. I will give you clearance to check on it.
Now, I would like to give you a warm up exam based on the previous subject you h
ave taken last semester which is Artificial Intelligence that was a prerequisit
e before you can take Robotics. I believe that you have the mastery on the subje
ct since all of you passed it. You wouldn't be here if you haven't passed it rig
ht? So I am confident that you will pass it all." Walang nagsalita. I clenched m
y teeth.

"However, if you fail this exam, I will suggests to the Dean that you retake the
AI subject because I don't want to lecture to students who doesn't have an idea
what I'm talking about and haven't even grasp the basic of this subject. " Tuma
likod na ako at sinulat sa board ang 20 questions regarding artificial intellige
nce. Both essay and problem solving. Mabuti na lang talaga at parang fresh pa sa
mind ko ang mga natutunan ko nung undergraduate pa ako.

After I have written theimpromptu exam sa whiteboard, nakita ko silang nakangan
ga lang lahat sa sinulat ko sa whiteboard. Iniwan ko sila at naglakad papuntang
dean's office para idiscuss ang sinabi ko. Balikan ko na lang sila bago matapos
ang class. And besides, gusto kong kumalma muna at baka hindi lang 20 items ang
maibigay kong exam . Pumasok muna ako sa CR bago ako pumasok sa office ng dean.

Ang kapal ng mukha ng babaeng yun. Ano ba ang alam niya? At bakit magkaklase pa
din sila? Ano yun? Wala ng hiwalayan?

"What have you done?" Nagulat ako nung kinorner ako ni Luke paglabas na paglabas
ko sa CR. Hindi masyadong madaming tao kasi on going pa ang classes.

"I don't want your ex degrading me like that. Ginawa na niya yun dati, I would n
ever allow her to do it again. And I'm telling you Luke, I will make all of you
sweat blood bago niyo maipasa ang Robotics. But don't worry, parang basic algeb
ra lang naman ang robotics. So maybe hindi naman kayo mahihirapan. Now, if I wer
e you, bago ka pa magretake ng AI, sagutan mo na ang exam."
<hr>
33.

Pagbalik ko sa classroom, lupaypay ang mga estudyante ko and they all groaned wh
en I entered the room to collect the papers.

"Ms. Lorraine, may plano ka bang ibagsak kaming lahat?" Sabi ng isang estudyante
habang nakayukyok sa upuan niya. Napatingin ako sa gawi niya at ngumiti. My...h
e looked drained.

"Of course not! I wanted to gauge your knowledge of AI before I proceed with Rob
otics. In fact, basic lang yung binigay kong exam kanina." They all groaned.

"Basic pa po ba yun? Saang standard naman yun?" Sabi pa ng isang estudyante.

"Standard ng MIT. Undergrad lecture yun hindi pang MBA. Anyway, I have discussed
the case with the Associate Dean and we've agreed that if you pass the exam you
can proceed with robotics but if you fail, you can still proceed with Robotics
but you have to take a remedial class with AI. If you fail the remedial class yo
u will also fail Robotics." Ngumiti ako sa kanila at napanganga silang lahat.

"Ikaw din po ba Prof ang magtuturo sa Remedial Class?" They all have that dread
look on their faces and feeling ko after their class magdadrop na sila.

"No. But a friend of mine from the US will be coming here to teach AI for the me
antime while she's not busy." Nakangiti pa ding sabi ko. Nakarinig din ako ng m
ga paghinga ang a murmur.

'Hindi naman siguro kasing terror niya ang sa AI di ba?' Lihim lang akong napang
iti. I continued collecting the papers tapos dinismiss ko na sila to proceed to
my next class.

After ng mga classes ko, pagod na pagod ako tapos umuwi na ako ng bahay after ko
ng I check ang papers. Almost ng class hindi nakapasa sa impromptu exam and Carol
will be coming here the next day.

Nakasalampak ako sa sofa and reading a book nung may biglang umupo sa tabi ko. T
iningnan ko lang kung sino at itinuloy ko na ang pagbabasa ko.

"Oi, pinag aaralan mo na ang next lesson namin." Sabi niya sabay dikit sa akin.
Tinigil ko ang pagbabasaat iniharap sa kanya ang libro.

"Blue Bloods: Gates of Paradise. Melissa dela Cruz. Tungkol saan yan?" Ibinaba k
o na ang libro kasi alam kong hindi na ako makakapagbasa.

"Vampires." He grimaced at tiningnan ng maigi ang libro.

"Oo nga pala. You failed the exam." Baliwalang sabi ko. Nakita ko siyang ibinab
a bigla ang libro at tumingin sa akin. Gulat na gulat.

"Di nga? Seryoso ka?" Bigla akong umisod nung lumapit siya bigla sa akin. Ano ba
! Itatrap pa niya ata ako sa sofa.

"Oo nga!" Tumayo na ako nung umisod ulit siya.

"Di mo ako pwedeng ibagsak sa exam na yun! Madedelay ang graduation ko." Tinaasa
n ko lang siya ng kilay.

"Eh ano ngayon kung madelay ang graduation mo? May hinahabol ka ba?" I crossed m
y arms in front of me and looked at him with a raised eyebrows.

"Siempre, hindi tayo makakapagpakasal agad! Sige ka, pag nadelay ako sa paggradu
ate, itatanan na lang kita." Umiwas ako ng tingin at tinalikuran siya.

"Tsss." Yun na lang ang naisagot ko at naglakad paakyat ng kwarto ko. Hindi ko a
lam pero nangingiti ako. Parang sira. Parang baliw lang kasi yang si Luke. Sines
eryoso ba niya talaga ang engagement na yun?
Nagstay lang ako ilang saglit sa kwarto ko at bumaba na ulit para kumain ng mery
enda. Pagkabukas ko pa lang ng kwarto ko, narinig ko na ang tawanan na nanggagal
ing sa may gilid ng pool. I heard the laughter of Kriztian at ang tawa din ni Lu
ke. No doubt, sobrang close na ang dalawa. Kaya siguro panay ang bisita ni Luke
sa bahay.

"Hindi nga? Ginawa niya yun?" Hindi makapaniwalang sabi ni Kriztian.

"Oo! Halos dumugo ang utak namin kanina. Nagalit ata kasi dahil kay Trishia." I
heard Luke chuckled. Tumaas ang kilay ko. Ako ang pinag uusapan nila? Mga tsismo
so!

"Nagselos?" Biglang seryosong tanong ni Kriztian.

"I don't think so. More like nainsulto sa sinabi sa kanya." Buti naman alam nito
na hindi ako nagseselos. Hindi assumero ang lolo.

"Eh di paano na yan? Mukhang ibabagsak niya kayo? Tsss. Hindi ko siya papangarap
in na maging prof. Sobrang strict at terror. Kawawa ka naman. Bagsak na nga sa p
uso niya, bagsak pa sa subject niya. Maglaslas ka na lang kaya?" Salabaheng Kriz
tian na to. Harap harapan kung manlaglag eh.

" Gago!" Tawanan ulit. I waited for a few seconds pero wala ng nagsasalita. Pagt
ingin ko sa kanila I saw Luke leaning on the doorway sa may lanai at nakatingin
sa akin.

Nung tiningnan ko siya he winked at me. Ngali-ngali ko siyang batuhin ng tsinela
s. Bwisit! Pero pilit kong pinipigilan ang pagngiti.

"Rayne, magbalikan na kasi kayo at ng matapos na ang kadramahan sa pamamahay na
to." Biglang sabi ni Kriztian na nasa tabi na ni Luke.

"Oo nga. Sawa na ako sa friend, at bestfriend na title. I-promote mo naman ako."
Kumindat ulit ang walang hiya. Pakiramdam ko nag iinit na ang buong pagmumukha
ko. Ikaw ba naman pagtripan ng dalawang ulupong na to?
"Asa ka naman. Baliw lang ang makikipagbalikan sa isang manloloko. Kaya makunten
to ka na sa posisyon mo." Pabirong sabi ko para sakyan ang kalokohan nilang dala
wa.

"Oi! Anong manloloko? Kahit kailan di kita niloko ha! Tunay at Wagas ang pagmam
ahal ko sayo." Alam kong biro lang niya yun. Alam kong nantitrip lang siya at m
amaya niyang pagtatawanan nila ni Kriztian ang mga banat niyang ganyan pero hind
i ko maiwasan na kumirot ang puso ko. Binaliwala ko yun.

"Tunay at wagas ka dyan! Talaga lang ha! Kaya pala pinagpalit mo ako sa hipon. T
apos sasabihin mong di mo ako niloko?" And it didn't sound like a joke. It didn'
t sound like nakikisakay lang ako sa biruan nila. Dahil ang pagkakasabi ko nun,
ay puno ng hinanakit at paninisi. I didn't mean it to sound that way. I am way
over that stage. Pinangako ko sa sarili ko na hindi ako maninisi sa nangyari, hi
ndi ako manunumbat. Nangyari na ang mga nangyari at hindi na maibabablik yun kay
a wala na ding saysay na balikan pa ang lahat.

Kapag ginawa ko yun, babalik lang lahat ng negative feelings at ayaw ko ng ganun
. I've moved on kaya hindi na dapat ginagawa ang ginawa ko at sinasabi ang mga s
inabi ko kanina.

At nakita ko ang epekto ng mga salita ko. Napanganga si Kriztian at si Luke lumu
ngkot ang mukha. Agad akong nagsisi. Tactless. Yun ang tawag sa ginawa ko.

Nagkatinginan sila at parang nag uusap ang mga mata.

"Ate Rayne!" Napatingin ako kay Kriztian. Minsanan as in minsanan lang niya ako
tawagin na ate and this time he looked so serious and sinasaway niya ako. Sa tot
oo lang sino ba ang mas matanda sa amin?

"What!? I just corrected him. Sinabi ko lang ang totoo." I tried to save face. K
asi ano pa nga ba ang sasabihin ko? Magsosorry ako? Bakit ako magsosorry kung y
un naman ang totoong nangyari.

"But you don't have to rub it in." Mukhang galit na si Kriztian nung sinabi niya
yun.

"If he doesn't like me rubbing it in, dapat hindi din niya pinipilit ang tungkol
sa pagmamahal niya kuno na kunyari ay tunay at wagas." Pikon. Yun ang nararapa
t na itawag sa akin. Hindi ako dapat napikon kasi nakikisakay lang ako sapantitr
ip nila pero hindi ko maiwasan. Especially that Luke is lying through his teeth
in front of me.

"Pero hindi mo naman kasi alam ang totoo..."

"Tama na Kriz!" Luke cut him off. Napatingin ako bigla kay Luke. His shoulder is
hunched and malungkot ang pagmumukha niya.

"Sabihin mo na lang kasi! Kaasar naman!" Tapos nagwalkout na si Kriztian.

"Ano ang ibig niyang sabihin?" Ano ang sasabihin sa akin? May hindi ako alam?

"Wala. Uwi na muna ako." Tapos nagwalkout din siya.

I was left, dumbfounded and puzzled.
<hr>
34

Isang linggo simula nung huling punta ni Luke sa bahay at naiinis na ako sa sari
li ko kung bakit yun ang unang naisip ko pagkalabas na pagkalabas ko sa kwarto.
Kung bakit na instead pag isipan ko kung saan kami pupunta ni Caroline ngayong
araw ay nagwoworry pa ako na hindi na bumibisita si Luke. Ano ba ang problema k
o? Nakikita ko naman araw araw yung tao sa school, bakit hinahanap ko pa siya?

Hinahanap ko siya? That realization hit me. Why the hell would I long for him? I
shook my head para alisin ang idea na yun sa isip ko. Hindi ko dapat ineenterta
in ang mga ganung idea. Dapat ang pagpasyal kay Carol ang atupagin ko.

Ang speaking of Carol, nakarating na siya 3 days ago. She's staying in an apartm
ent malapit sa school. Ayaw niyang tumira sa bahay namin dahil alam niyo naman i
ba ang perspective noon. Tsaka mas convenient daw pag malapit siya sa school.

So ngayon, pupunta kaming mall para bumili ng mga gamit niya para sa apartment .

"Hi!" Bati niya sa akin pagkadating ko sa place niya at binusinahan siya. Agad n
aman siyang lumabas ang greeted me with a smile.

"Let's go?" Sumakay na siya sa passenger seat at then we went to the mall. After
namin mamili ng mga gamit niya we decided to dine somewhere.

"What!?" Bigla kong tanong kay Carol when I noticed that she's again looking in
a weird way.

"Ohhh I thought you wouldn't notice." She said in an exaggerated way.

"How would I not notice if you've been looking at me like that for like a hundre
d times already since I fetch from your apartment." She grinned and it became w
ider and wider and more malicious.

"You know Lorraine, I've only been here for 3 days and I've heard such an intere
sting rumor about you." Nakangisi pa ding sabi niya.

"As what you've said, those are rumors." Pinilit kong binaliwala ang sinasabi ni
ya at kumain ulit.

"So this Luke..." napaangat ako ng tingin sa kanya at lalong lumawak ang ngiti n
iya.

"C'mon Carol!" Isa pa ang babaeng to. Manang mana lang kay James eh. No wonder n
agkasundo silang dalawa.

"I've only mentioned his name and you are already reacting like that. I therefor
e conclude that James is right. I thought he is only making up things." Nangunot
ang noo ko. Ibig bang sabihin pinag uusapan nila akong dalawa? Mga walanghiya t
alaga!

"And what did that guy tell you?" Pasalamat lang si James at wala siya dito dahi
l kung hindi pinag untog ko na silang dalawa. Pinagtsismisan ba naman ako.

"That he is a rebound. He told me that after your graduation and he mentioned so
meone named Luke that happened to be my student now because you made all of them
take remedial classes in AI. Don't you know that they are all dreading your sub
ject? Gosh! You are such a terror. If only they could drop the subject and still
graduate. But amongst all of them there is one guy who is always excited in com
ing to your class and guess who is that person?" I just rolled my eyes. Kitang k
ita ang excitement sa mga mata ni Carol. Hindi ko siya pinansin.

"He is good-looking huh! Now, tell me, how did you two broke up?" Hindi ko siya
sinagot. Instead I looked elsewhere at dumako ang tingin ko sa entrance ng resto
. Na sana hindi ko na lang ginawa. Sana sinagot ko na lang ang tanong ni Carol k
ahit hidni ako prepared.

Dahil mas hindi ako prepared sa nakita kong papasok sa resto, at mas lalong hind
i ako prepared sa panibugho na naramdaman ko. Gusto kong iumpog ang ulo ko sa me
sa. Gusto kogn murahin ang sarili ko. Anong klaseng utak ba meron ako? Bakti hin
di ko kayang kontrolin ang nararamdaman ko. Akala ko ba totoo ang sinasabi nilan
g mind over matter? Ilang beses ko ng napatunayan yun pero bakit ngayon hindi gu
magana?

Ilang beses kong pinilit ang sarili kong alisin ang tingin sa dalawang taong pum
asok sa resto pero hindi ko magawa. Sinundan ko pa sila ng tingin hanggang sa ma
kaupo sila sa table. I saw when he pulled out the chair for her and she smiled h
er thanks to him. Alam kong kabaliwan, alam kong katangahan at kabobohan pero hi
ndi ko mapigilan ang pagsikip ng dibdib ko na halos hindi na ako makahinga.

Nung una hindi ko maintindihan ang naramdaman ko at kung bakit ako nasasaktan sa
nakikita ko. Hanggang sa unti unti luminaw sa akin ang nangyayari sa akin. And
it hit me like a bullet train. I wanted to curse myself. Gusto kong tumakbo sa m
alayong malayo. Hindi ko matanggap ang realisasyon na iyon dahil sa loob ng apat
na taon, napaniwala ko ang sarili ko na wala na. Na nakalimutan ko na. Tapos ng
ayon, bigla bigla, nakita ko lang siya na may kasamang iba parang mamamatay na a
ko sa selos.

Oo, nagseselos ako sa nakikita ko. And it only mean one thing, I still have feel
ing sfor Luke JoPierre Cario or worst I may be still in love with him. At hindi y
un matanggap ng sistema ko lalong lalo na ng isip ko.

If I've been in love with him, bakit ngayon ko lang naramdaman ulit? Dahil ba, s
a loob ng apat na taon, hindi ko siya nakikita? Dahil walang nakakapagtrigger ng
nararamdaman ko kaya nakatago lang sa kaibuturan ng damdamin ko? So I was able
to fool myself for the past years?

"Rayne, you're okay?" Doon lang ako parang natauhan. Carol is looking at me ques
tionably. Nakita niya siguro ang pagkatulala ko.

"Yes!" Mukhang gumaralgal pa ang boses ko nung sinabi ko yun. "I'm okay. I'm jus
t looking at the guy whom you've said is always excited at coming to my class."
Napanganga si Carol at sinundan ang tinitingnan ko. Napakunot pa ang noo niya pa
gkakita sa kanila and then she looked at me at pabalik sa kanila at pabalik sa a
kin. I bet she also saw when he gently took her hand that is resting on top of t
he table. How sweet!

"So, James is right again." She looked at me sadly.

"Let's go Carol." Tumayo na ako at nag iwan ng pera sa mesa.

"Wait, I'm not done yet..." pero tumayo na din siya.

"Wouldn't we atleast say hi? And why are you walking out? You are still the fian
cee remember?" I wonder where did she get all the news. She've got quite a relia
ble source.

"We are not engaged Carol. It was just a convenient joke that wa sbeing used dur
ing convenient times. We could do whatever we want with our lives and right now,
all I wanted is to return to Boston." She gaped at me. I know that it is cowar
dly for me to do so. Dahil ngayon wala na akong ibang rason pa kundi gusto kong
takbuhan ang lahat. No more scholarships. Just plain running away from the pain
na ayaw ko ng maranasan ulit. Dapat ata lagyan pa ang pangalan ko ng isa pang ti
tle. Engr. Ara Lorraine Y. Sia, Meng, coward. Dahil hindi ko kayang harapin ang
nararamdaman ko. Dahil hanggang ngayon, running away is still my first option. D
ahil hindi ko pa rin kayang harapin ang kabiguan. Bakit hindi na lang ako naging
kagaya ng iba?

Na kapag nabigo, after ilang days, months or years, nakakayang magmove on? Nakak
ayang magmahal ng ibang lalaki na hindi kailangang lokohin ang sarili? Bakit hin
di ako ganun?

Why can't I be like an average girl? Who have an average IQ? Na hindi kailangang
gumraduate with honors. Na may mga parents na hindi nagpapanic kahit pasang awa
ang grades. Na makakagala kahit saan na hindi natatakot makidnap.

Why can't I like someone who's also ordinary? Yung hindi habulin? Yung hindi boy
next door? Yung hindi pinag aagawan ng mga babae dahil bukod sa pogi eh mayaman
pa. Someone I could go out with na walang babaeng nagso-swoon and swearing my d
eath behind my back so they could have him for themselves?

Bakit hindi ako ganun? Bakit siya ang nagustuhan ko? Why can't my life be a litt
le bit simpler?

And the answer is screaming right in front of me. Right behind the leather -cov
ered seat of my brand new Mercedez SLR.

Because, I am Ara Lorraine Yen-Sia. And that alone speaks why life couldn't be
as simple as I want it to be.
<hr>
35

"You are talking about coming back to Boston?" Agad na tanong niya sa akin pagk
adating namin sa apartment niya. Siya ang nagdrive galing restaurant. Ayaw niyan
g ako kasi ayaw pa daw niyang mamatay.

"Yes." Napatingin siya sa akin at naupo sa harap ko sa dining table niya. Tapos
huminga ng malalim.
"Do you want me to call James?"

"No Carol. I can manage. I'll accept the offer at MIT but I need you to fill my
subjects for me." Yun ang napag usapan namin kanina. She tried to persuade me no
t to go pero hindi ako nagpapigil so she decided to support me. Kaya pag umalis
ako, siya ang mag pfill ng klase ko.

After naming mag usap ni Carol, umuwi na ako sa bahay and I saw Mom drinking her
tea at the lanai. She invited me upon seeing me na palapit. Umupo ako sa harap
niya and she asked our helper to fix me something.

"Mom, titigil na ako sa pagtuturo sa school. Carol will take over my subjects. I
...I will be returning to Boston to accept the teaching job offered to me." Napa
tigil sa paginom ng tea si Mommy at napatingin lang ng seryoso sa akin tapos kum
unot ang kanyang noo.

"Why? The last time I heard, you enjoy teaching here. Bakit bigla kang nagdesisy
on ng ganyan?" Ibinaba na niya ang tea niya na parang nawalan na talaga ng gana.

"Sa tingin ko kasi mas maeenhance ang potential ko kung doon ako magtuturo." She
regarded me thoroughly na parang hindi naniniwala sa mga sinasabi ko.

"Is there something wrong Lorraine." Napaiwas ako ng tingin sa sinabi ni Mommy.

"Wala po." Tumingin ako sa pool para iwasan ang tingin ni Mommy.

"May nangyari ba? You can tell me if you have a problem." This time naririnig ko
na ang concern sa boses niya. But I wouldn't tell her how I feel.

"Wa-wala po Mommy." At kasabay ng pagsabi ko nun ay ang pagbagsal ng luha ko. Sh
it! Ayaw ko ng ganito. Ayaw kong nakikita nina Mommy at Daddy na umiiyak ako. Pe
ro hindi ko na talaga napigilan ang luha ko.

"Lorraine!" Lumapit na si Mommy sa akin na nagpapanic.

"What's wrong?"

"Nothing Mom. I just wanted to go back to Boston." Pinilit kong kalmahin ang sar
ili ko habang pinupunasan ang mga luha ko. And now, hindi ko alam kung ano ang
iniisip ni Mommy.

"Please allow me to return." Mahinang sabi ko.

"Wala kang babalikan doon Lorraine. Andito ang pamilya mo, andito ang bahay mo.
Naiintindihan namin dati ang pag alis mo kaya pumayag kami pero ngayon, kahit an
o pa ang rason mo. I won't allow you to go. Whatever is your problem, harapin mo
, wag mong takbuhan ang problema mo. You don't have to go. You could manage our
business, you didn't have to work kung yun ang gusto mo. You don't have to striv
e hard. Bakit mo gugustuhing umalis of you could have everything here? " Wala
na ang concern na kanina narinig ko sa boses ni Mommy. Parang galit pa nga ang b
oses niya.

"Mommy!"

"Hindi ako pumapayag Lorraine. If you want you can talk to your Dad but I am sur
e parehas kami ng desisyon." Tapos tumayo na siya at iniwan ako sa lanai.

Hindi ko nakausap si Daddy ng gabing iyon dahil sobrang gabi na siya umuwi at ka
ilangan kong matulog ng maaga kasi may class pa ako at aasikasuhin ko ang pagpap
aalam ko sa graduate school.

I also received numerous call snad texts from Luke that day habang nasa school a
ko. Alam kong wala siyang pasok ngayon at malamang nasa opisina siya nila or may
be nakikipagdate sa girlfriend niya. At naiisip ko pa lang yun, naninikip na ang
dibdib ko.

"Palabas na ako sa office ng Associate Dean nung nakita ko si Luke na nakasandal
sa wall sa harap mismo ng pinto ng office. Nagkasalubong ang mga tingin namin a
t una akong nag iwas.

Ang my heart hammered in my chest nung naglakad siya palapit sa akin. I didn't m
ove. I didn't attempt to escape hanggang sa magkaharap kami. Ilang segundong wal
ang nagsalita sa amin. Ilang beses ko ding narinig ang buntonghininga niya.

"I heard, that you're coming back to Boston." Hindi na ako nagtaka na alam niya.
Palagi naman eh. Kahit anong affair sa bahay alam niya kaya hindi nakakapgtaka
na agad nakarating sa kanya ang balita.

"Yes. I'm quitting here. Carol will take over all my subjects. Doon ako magtutur
o." I saw him clenched his fist and his jaw.

"Hindi papayag sina Tita at Tito at si..ako." Napatingin ako bigla sa kanya at n
agsalubong ang mga kilay ko. The nerve of him to say those words. Na para bang
may karapatan siyang tumutol.

"And who gave you the right to meddle with my affairs?" Walang kangiti ngiting s
inabi ko. At bago pa siya makapagsalita? Tinalikuran ko na siya.
<hr>
36

Umuwi ako sa bahay pagkagaling ko sa school. At naiiyak ako dahil sa galit. Gali
t dahil napaniwala ko ang sarili ko na wala na akong nararamdaman sa kanya. Na t
anggap ko na kahit hindi kami magkatuluyan pero all along niloloko ko lang pala
ang sarili ko.

Nakita ni James yun, ipinagsiksikan sa akin at ipinamukha pero hindi ako naniw
ala. Nagbulagbulagan ako kasi kumbinsido ako na wala na siya sa sistema ko. Pero
isang beses ko lang siyang may nakitang ibang babae, ganito na ang naging epekt
o sa akin. Bakit ba pagdating sa pag ibig, ang tanga ko? Ang duwag ko?

Nadatnan ko si Kriztian na palabas ng bahay at nakarunning attire. Siguro tatakb
o na naman yan. Health buff yan eh.
"Sila Mommy?" Tanong ko sa kanya nung magkasalubong kami.

"Nasa study. Ata." Aalis na sana ako nung nagcomment pa siya.

"Para kang namatayan." Pero hindi ko na lang siya pinansin. Naglakad na ako papa
sok sa bahay at pumunta sa library. Pero wala silang dalawa sa library. Umakyat
ako sa hagdan at pupuntahan na lang sila sa kwarto nila when I heard Mom's voice
.

"No Tamako!! Not this time!" Narinig ko ang boses ni Mommy nung palapit na ako s
a pinto ng library. The door of their room is slightly open kaya narinig ko ang
boses niya. Nag aaway ba sila?

"Kre..." Malumanay naman ang boses ni Daddy pero kay Mommy parang umiiyak na siy
a.

"I allowed it before even if she was too young because I know that she needs to
heal herself. And I was so guilty for what we've done and I cannot bear to see h
er miserable to I allowed all of you to talk me into it dahil ang buong akala ko
pag umalis siya makakalimot siya." Napatigil ako sa pagkatok. They are talking
about me. At bakit nagiguilty si Mommy? Hindi ko alam kung ano ang nag udyok sa
akin pero nakinig ako. Because, I was too damn curious.

"Kre, may maganda namang pinatunguhan ang ginawa natin." mahinahon pa ding sabi
ni Daddy.

"But still, we shouldn't have used JP, Tamako. We should have talked to Lorrain
e or to her school. Sana nalaman natin ang totoong rason kung bakit siya nagkaga
nun. Pinagsisisihan ko yun Tamako because we've made a huge mistake. We both kne
w we did. At kapag nalaman niya ang totoo, hindi ko alam ang magiging reaksiyon
niya. Yes, she did more than well in the US but have you seen her laugh with all
her heart? Have you seen her joke around us likeshe did before? Have you seen h
er trully happy eversince she went home? Kasi ako hindi. Dahil hindi na siya ang
dating Lorraine na anak natin, masyado na siyang seryoso, she barely even smile
. Hindi mo ba nakikita yun?" Halos hindi ako makahinga sa sinabi ni Mommy dahil
alam kong hindi ko magugustuhan ang mga maririnig ko. At ngayon pa lng naninik
ip na ang dibdib ko. Lumalabo na ang mga mata ko. And tears are forming in my ey
es. Anong sinasabi nilang ginamit nila si Luke?

Hindi ko narinig na nagsalita si Daddy but I can hear my Mom's crying.
"Pinagsisihan ko yun Tamako dahil kahit hindi siya makapagtrabaho she could stil
l live a luxurious life. Kahit hindi siya mag aral, habang buhay siyang mayaman
. Dati pumayag ako dahil naintindihan ko ang rason mo na importante na makapagta
pos siya. I knew you meant well pero alam nating dalawa na hindi naging masaya s
i Lorraine. Alam nating halos patayin niya ang sarili niya sa pag aaral para lan
g mapatunayan sa lahat that she could make it on her own. That she could exceed
everyone's expectations. Na hindi siya bobo. Kahit hindi niya sabihin alam kong
nararamdaman niya ang pressure. For God's sake she even refused to accept any mo
ney from us dahil deep inside her may pinatutunayan siya. Na hindi niya kailanga
ng gumamit ng pera para mag excel. Alam kong alam mo that our daughter is work
ing her ass off para lang may pambayad sa ibang gastusin sa school na hindi cove
red ng scholarship niya but did you hear anything from me? Alam mo ba kung gaano
kasakit sa akin na malaman that my only daughter is washing dishes for someone
else just to earn a few dollars habang ako ni hindi ko alam kung saan itatapon a
ng pera ko!? Alam mo ba ang nararamdaman ko kapag nagsisinunglaing si Lorraine
at sinasabing hindi makakauwi dahil may activities sa school pero ang totoo nag
sa-summer job siya? Do you know how I felt when I found out na kahit isang kus
ing sa mga pinadala nating pera sa kanya sa loob ng apat na taon ay hindi niya
ginalaw? She strived so much to be independent, to have her own individuality na
makilala siya bilang siya at hindi dahil anak natin siya. Have you seen the sho
ck of Caroline when she found out that her friend is filthy rich? Hindi niya sin
abi kung sino siya sa mga kakilala niya sa US. Because she wanted that independe
nce so much pero hindi niya alam that she's still being manipulated sa mga pana
hon na akala niya malaya siya? Na ang dahilan ng akala niyang panloloko sa kanya
ay mismo ang mga magulang niya." I bit my lower lip to stop myself from crying
out loud. And it's not enough. Now my tears are overflowing at kailangan ko pang
takpan ang bibig ko to stopped myself from sobbing.

"Ilang taon siyang hindi umuwi, hindi dahil sa pag aaral niya kundi dahil sa aya
w na niyang maalala ang sakit na alam nating lahat that all throughout those y
ears ay tinago nya. Oo, hindi siya nagsasalita, hindi niya pinapakita because sh
e learned how to cope up with her emotions. At habang tinatago niya ang sakit sa
lahat lumalayo siya sa pamilya niya dahil kahit wala siyang alam unconsciously
she knows that we are a part of her brokenheart. She is slowly slipping from us
eversince she went to the US. That's why it is easy for her to leave us. Hindi
mo ba napapansin? She no longer cares for us, she just wanted to go kung saan w
ala siyang sakit na mararamdaman." Narinig ko na hagulgol ni Mommy. Napaupo ako
sa may bandang pintuan nila. My body is shaking.

"Krizza, hindi yan totoo. Rayne cares for us. You are just overthinkign things."

"Oo nga sigurro. I am just overthinking things. Dahil siguro pakiramdam ko kinak
arma ako sa ginawa natin. Hindi mo ba alam kung gaano kalalim ang sugat na itin
anim natin sa puso niya Tamako? She was just too young then to cope what she wa
s feeling and we underestimated her love for Luke. And now, she might appear tou
gh but she isn't. She is still scared. Natatakot na siyang magmahal dahil natat
akot na siyang maranasan ang sakit. Hindi mo bay un nakikita? We sow fear in he
r heart. And I wouldn't forgive myself if umalis siya ulit. Nasaktan natin sila
ng dalawa, I don't know how we can fix it but we can't allow our daughter to be
miserable forever." Bago pa ako lumikha ng ingay dahil sa hagulgol ko at Makita
nila na narinig ko ang pinag uusapan nila.

Dali dali akong tumakbo pababa ng hagdan.

Muntik pa akong matumba buti na lang nakahawak ako sa railing. At kahit nanlalab
o ang mga mata ko at tumutulo ang mga luha ko, lumabas ako ng bahay, lumabas ako
ng gate at nagtatakbo.

Hidni ko alam kung saan ako papunta. Gusto ko lang umalis dahil hindi ko makakay
a ang mga narinig ko. Yun ba ang sinasabi ni Luke that four years has served its
purpose? All along, minamanipulate nila ang buhay ko?

Tumakbo ako ng tumakbo to God knows where. And unconsciously, tumawid ako sa daa
n at hindi ko nakita ang papaliko din na sasakyan. Narinig ko na lang ang malaka
s na busina. Napatigil ako. Catching my breath. I heard the screech of the tires
.

Napakafamiliar ng kotse na muntik ng makabangga sa akin. Hindi ko alam kung gaan
o katagal na akong nakatulala sa sasakyan. At ang driver nakatingin din sa akin
na nanlalaki ang mga mata.

Gusto kong tumakbo pabalik para iwasan siya but then I will be heading to our ho
use and I don't want to go there either.

At bago pa ako makapagdesisyon kung saan ako pupunta. Bumaba na si Luke sa kotse
niya at may pagtatakang tumingin sa akin.

"Rayne!"
<hr>
Thank you for the review. I really appreciate it. i enjoyed reading it. maraming
salamat po talaga.

Chapter 37

Nakatayo lang ako sa gitna ng daan at ni hindi ko makuhang umalis. I just looked
at him while he is walking towards me. At habang papalapit siya, lumalakas ang
agos ng luha ko at ang paninikip ng dibdib ko.

I didn't bother to hide that I am crying. What for?

"Rayne anong nangyari?" He asked with concern in his voice at pati ang boses niy
a dumadagdag sa sakit na nararamdaman ko. Ganito pala ang pakiramdam ng pinagkai
sahan. And worst pinagkaisahan ng lahat ng tao na mahal mo.

"Rayne..." Hinawakan niya ang balikat ko and my chin and tilted my head para mak
akita ang buong mukha ko. Magkaharap na kami ngayon. Nakatingin ako sa mukha ni
ya pero dahil sa mga luha ko hindi ko masyadong maaninag ang mukha niya. At sa t
ingin ko mas mabuti ang ganun para hindi ko mabasa ang anumang emosyon sa mga ma
ta niya.

I then felt him wiped my tears pero kada pahid niya, may tumutulo ulit.

"What's wrong?" Concern was very evident in his voice at hidni ko alam kung toto
o yun o hindi.

"Nothing." Yun na lang ang nakuha kong sabihin kasi hindi ko alam ang sasabihin
ko. Would I be mad at him? Maaawa ba ako sa kanya? Hindi ko alam. Basta ngayon
ang alam ko, naiintindihan ko na ang sinabi niyang 'it had served it's purpose'.

Purpose. And even that word had a bitter taste in my mouth.

Walang Sali salitang naglakad ako palayo sa kanya pero nahawakan niya ang braso
ko.

"Rayne..."

"I wanted to be alone please..." Sabi ko kaya nabitiwan niya ang kamay ko at hi
nayaan akong maglakad. Wala sa sarili pa din akong naglalakad but I know that he
is walking behind me. Nararamdaman ko ang presensiya niya. Just like before whe
n we used to be happy. And I wished that he would stop following me and would re
ally leave me alone.

Pero hindi ko sinabi na umalis siya. I am too miserable to care, I am too tired
to talk and tell him to go away. Kaya hinayaan ko siya hanggang sa makarating a
ko sa park ng subdivision na walang katao tao. Umupo ako sa bleacher sa may socc
er field.

Nakatingin lang ako sa kawalan habang hinahayaang tumulo ang mga luha ko. And my
mind is racing and remembering the memories when I was still 16 years old. Sigu
ro madami ang nag iisip na sobrang swerte ko kasi anak ako nina Tamako Sia and K
rizza marie Yen-Sia. Lahat ng gustuhin ko makukuha ko. Yes, that's true. Anythin
g that money can buy. But it's not that easy, it's not as rewarding and it was n
ot as glorious as everyone thought. Dahil bata pa lang ako I am already aware of
my responsibility. Ang sabi nga ni Luke, purpose. My purpose as a grandchild,
my purpose as a daughter and my purpose as Ara Lorraine Yen-Sia. My purpose to c
ontinue our company's legacy. Hindi alam ng nakakarami kung gaano kabigat dalhin
ang apelyidong yan. And even at a young age, alam ko na kung gaano kabigat.

I don't know if it is natural for a child as young as 10 years old to know what
is expected of her when she grew up pero ako, alam ko kung ano ang ineexpect ng
buong angkan sa akin paglaki ko. Halos alam ko na kung ano ang magiging future k
o. I am the first grandchild and naturally I would end up handling the business
in the future. Alam ko yun. Bata pa lang ako, dinadala na ako sa company and m
any times they would tell me that in the future I will be seating in that execut
ive chair, handling all those people. And even as a young child I already felt t
he burden. So I have to be good at school. I need to be beyond average. I was se
t to be like that. I was program to do this because this is the way to my planne
d future. And I was exactly doing that and I was quite contented at akala ko mas
aya na ako. Pero nagbabago ang mga tao, dahil habang tumatagal, nararamdaman ko
ang pressure, habang lumalaki ako nasasakal ako.

But then, when Luke came and naging kami, doon ko nalaman that my life is bland.
Doon ko napagtanto na hindi naman pala ako naging masaya dati because with him
I felt happier, I felt free, I felt like myself. I don't have to pretend and I
don't have to care if I get the lowest grade. I was contented. The kind of conte
ntment that even if I was about to sleep, I was still smiling. Pero hindi ko ala
m na panaginip lang pala ang kasiyahan na yun dahil paggising ko nawala ang laha
t. No wonder it felt so surreal and unbelievable, kasi hindi naman pala talaga t
otoo.

Pakiramdam ko hindi lang ako nabigo ng araw na yun. I felt like a failure. Dahi
l hindi pala ako kayang tanggapin ng taong mahal ko if I am not perfect. And sin
ce then I strive to be one. Gusto kong magexcel, I want to be on top, I want to
exceed everyone's expectations. I want to prove to everyone what I can do. Na m
agagawa ko ang gusto ko at mararating ang gusto kong marating without the aid o
f my family fortune.

At sa mga panahong nasa US ako I felt free. I felt free from the pressure and t
he expectations or so I thought. Dahil simula pa lang pala, I was already being
controlled and manipulated.

Na para bang ang buhay ko ay isang play. The plot was written, well orchestrated
, magaling ang director, magagaling ang mga actor and I was merely a puppet and
that I should go with the flow at kahit ano man ang maramdaman ko on the course
of the play, wala na silang pakialam, kahit masaktan man ako, it wouldn't matter
for as long as the play would end up as they have planned.

At ngayon hindi ko na alam kung ano ang totoo sa buhay ko. Baka pati ang narinig
ko kanina, palabas pa din.

Huminga ako ng malalim at pinahid ang mga luha ko. This ought to stop. Bumunton
g hininga ulit ako and wiped the remaining tears in my eyes. Tapos tumayo ako.

"Lorraine sabihin mo sa akin ang nangyari." Napatingin ako sa kanya bigla. For a
while, nakalimutan ko na nakasunod pala siya sa akin. Kitang kita ko ang pag aa
lala sa mukha niya na hidni ko alam kung totoo o hindi.

I looked at him while he is walking towards me.

God! I've loved him. I have trully loved him nung mga panahon na naging kami at
kahit na pinilit kong alisin sa sistema ko hindi nawala ang pagmamahal na yun. K
ahit na napaniwala ko ang sarili ko na wala na yun, deep inside me, nakatago pa
din. I didn't let it go, I just suppressed that feeling. At ngayong natanggap ko
na ulti ang nararamdaman ko, ito ang malalaman ko.

"Rayne..." He took my hand at automatic na tumulo ang luha ko na akala ko naubos
na kanina. Parang magpapanic na ang mukha niya.

"Bakit nagkakaganyan ka?" Napatingin ako sa kanya.

"Luke tell me, what really happened before? Did you really cheat on me with Tris
hia? Ano ang sinabi sayo nina Daddy bago tayo nagbreak dati?"

Nabitiwan niya ang kamay ko then I saw him paled.
<hr>
Thank you.

38

Luke's POV: 4 years ago

"What is happening JP?" Tanong agad sa akin ni Tito Tamako nung kinausap nila ak
o ni Tita Krizza. Medyo kinakabahan ako kasi ang seryoso ng mukha nilang dalawa.

"Nung sinabi mong liligawan mo siya, pumayag kami because we know that you are a
good influence on her at nangako kang aalagaan mo siya. Kilala namin ang pamil
ya mo kaya may tiwala kami sayo. But lately we've noticed na wala ng ibang inaat
upag si Rayne kundi ikaw. Have you seen her midterm grades? It's very low at hin
di ganun si Rayne. She graduated valedictorian in highschool kaya alam namin na
matalino siya." Napayuko ako sa sinabi ni Tito. Nahihiya ako kasi alam kong ang
dahilan ng pagbaba ng grades ni Rayne ay ako. Dahil sa relasyon namin. Hindi lan
g nila masabi ng diretso sa akin.

"Tito... tutulungan ko po si Rayne. I'll make sure that she'll study on time and
she passed all her subjects this sem." Pumayag naman sina Tito Tamako. Kaya pi
nag igihan ko ang pagtuturo kay Rayne. Dahil alam ko na kapag hindi ko nagawa a
ng sinabi ko, mawawalan sila ng kumpiyansa sa akin. At ayaw kong mangyari yun.

Pero kahit anong gawin ko, she still failed some of her subjects at kahit ako hi
ndi ko alam ang dahilan bakit siya nagkaganun because I've witnessed how smart s
he was nung high school pa lang kami. Naalala ko pa that her teachers used to gi
ve her advanced subjects but she managed all of it. Pero ngayon, bakit hindi niy
a maipasa ang mga subjects na napag aralan na niya dati?

Dahil ba sa naging relasyon namin kaya hindi na siya nagfocus sa study niya? Am
I becoming a distraction to her? Ayaw kong isipin ang ganun pero yun lang ang na
kita kong rason bakit siya bumagsak sa ibang subjects niya.

At kinausap ako ulit nina Tito. Halos wala na akong mukhang maiharap sa kanila a
t kinakabahan ako sa pag uusapan namin.

"Maybe Rayne is too young to be in a relationship JP." Yan ang sinabi ni Tita K
rizza at parang binagsakan ako ng langit dahil dun. Kahit hindi nila sabihin ala
m kong they want us to break up.Sino ba naman kasing magulang ang gustong mapari
wara ang pag aaral ng anak nila dahil sa isang lalaki?

"Yes, and you are both too young. You should focus on your studies more. Hind
i kami magrereact ng ganito kung kaya niyong pagsabayin ang relasyon niyo at ang
pag aaral. But in Rayne's case, it's obvious that she can't. Nakita mo naman.
Nakita din namin ang effort mong itutor siya pero walang nangyari. And sabi ko n
ga mga bata pa kayo, too much is in store for both of you in the future. For the
meantime, JP, gusto muna naming magfocus si Rayne sa studies niya. Naiintindiha
n mo ba ang sinasabi namin?" Napalunok ako to clear the lump in my throat. Naiiy
ak ako pero ayaw kong umiyak sa harap nila. Ayaw kong tanggapin ang sinabi nila
pero ano ang magagawa ko? Magulang na niya mismo ang nakipag usap sa akin na hiw
alayan siya and in a way alam kong tama sila. She's doing fine nung hindi pa kam
i at nagbago ang lahat nung naging kami na. Ano pa nga ba ang dahilan ng pagbags
ak ng grades niya?

"Yes. Tito, I understand." Mahinang sabi ko.

"JP, I hope that you won't take it against us pero darating ang araw na maiintin
dihan mo kami bilang mga magulang. We already consider you as part of our family
at kung may gusto man kaming makatuluyan ni Rayne ikaw yun. But now, considerin
g the situation you need to give her time to focus on her studies," Malungkot na
sabi ni Tita Krizza. Tumango lang ako kasi kahit ngayon naiintindihan ko ang p
oint nila. Dahil kahit ako, I'd rather sacrifice than be a hindrance to her drea
ms. Masakit man pero kailangan kong gawin. Ayaw ko man siyang pakawalan pero kin
akailangan.

Oo, pinlano ko ang lahat. At first, tiniis kong hindi siya tawagan, hindi siya
itext at hindi puntahan. Kahit na miss na miss ko na siya, I need to put distanc
e between us. At ang huli nga ay ang pagkausap ko kay Trishia na magpanggap na k
ami.

Gusto ko lang naman na magselos siya hanggang sa siya na mismo ang makipaghiwala
y sa akin. I never thought that Trishia would say those things to her. I wanted
to stop Trishia at that time pero hindi ko ginawa dahil kapag ginawa ko yun, ma
babaliwala ang lahat ng effort kong pagtitiis sa kanya.Hindi ko magagawa ang sin
abi ko sa mga parents niya.

And yes we broke up pero hindi ko inakalang aalis siya. Hindi namin lahat inakal
ang dahil sa nangyari magpakalayo layo siya.

___

Nakatingin lang siya sa akin pagkatapos kong sabihin sa kanya ang lahat. Gusto k
o siyang yakapin nung may tumulong luha sa mga mata niya which she brushed off i
mmediately.

"Is it fun?" Nagtatakang napatingin ako sa kanya. She have a bitter smile on her
lips. At alam kong pinipigilan niya ang emosyon niya.

"Lorraine..." Naninikip ang dibdib ko habang nakikita ko siyang nasasaktan. Mas
masakit pa kaysa nung naghiwalay kami ang nararamdaman ko.

"I am asking if it is fun playing with my emotions?" Another batch of tears fall
down her face and I attempted to wipe it off pero tinabig niya lang kamay ko.

"Ginawa ko lang yun dahil mahal kita..."

"No! You never loved me. Ngayon alam ko na na hindi mo ako minahal. Dahil kung m
inahal mo ako Luke, hindi mo pinaglaruan ang damdamin ko. Hindi mo ako sasaktan
whatever reason it might be. If you really loved me, you should have fought for
me. If not for me at least for your love. But you never did." Napasinghap siya t
o stop herself from sobbing. And covered her mouth with her hands. I clenched m
y hand to stop myself from hugging her because I know that she would again reje
ct me.

"You never loved me. You never fight for me. You just gave me up." Her voice cr
acked. And God knows I wanted so much to wrap her with my arms. I wanted to ease
the pain that feeling. The pain that I have caused her.

"Luke..." She looked at me with her eyes full of tears.

"Why did you give me up?"

And her words pierced my heart that almost rendered me breathless.
<hr>
39

"It's not true. Alam mong hindi totoo yan. Alam mong mahal kita." Kung sa ibang
sitwasyon, siguro maaawa ako kay Luke. His look is indeed pitiful. Kitang kita
ko ang sakit sa mukha niya habang sinasabi kong hindi niya ako minahal.

Pero walang awa sa puso ko ngayon. Mas nangingibabaw ang galit na nararamdaman k
o. Ginawa nila akong tanga sa loob ng apat na taon at hindi ko alam kung hanggan
g kelan nila gagawin yun sa akin. Or may plano ba silang sabihin sa akin ang mga
ginawa nila.

"If it is true, why didn't you tell me? Kahit man lang nitong huli. Nagpanggap k
a pang bestfriend ko, yun pala niloloko niyo lang ako. At ngayon masaya na ba ka
yo? You've decided for myself without informing me. Does that make all you happy
? You should be happy. You've succeeded. Congratulations." My voice is full of b
itterness. Sa totoo lang hindi ko alam kung saan ko ilalagay ang sakit na narara
mdaman ko.

" Look at me now. I graduated Summa Cum Laude from the #1 University in the worl
d. Every company wants to hire me. I could take over our company anytime I want
to. Look how successful I am. I even have an MBA and graduated Summa Cum Laude t
oo. You done a great job. Masaya na kayo!?" I shouted at him. He tried to hold
me pero sinapak ko ang kamay niya. Ayaw kong hawakan niya ako. I don't want his
pity. I don't want anythign to do with him.

"Rayne, I did that para matupad mo ang pangarap mo. Pumayag ako dahil..." and I
snorted dahil hidni ko matanggap ang rason niya.

"Pangarap ko? You did it for my dreams? What do you know of my dreams Luke?"

"Para kaninong pangarap ba ang gusto mong matupad nung mga panahon na yun? You
didn't even bother to ask me what I want. Hindi mo man lang tinanong sa akin na
baka gusto ko lang mabuhay bilang isang normal na teenager, makagraduate kahit w
alang medal, makapagtrabaho, sumakay sa jeep, sa train, magkaroon ng simpleng pa
milya, tumira sa simpleng bahay. You didn't even asked me. You just assume ever
ything. You didn't even thought that maybe all I wanted during that time is to
be with you dahil yun ang nakakapagpasaya sa akin. Na baka ang pangarap ko lang
naman ay maging maligaya. Naisip mo ba yun?" Dinuro ko na ang dibdib niya. Hindi
ko na din pinagkaabalahang tuyuin ang mga luha ko.

"I'm sorry." This time tumulo na ang mga luha niya. I immediately erased the pit
y that is slowly creeping in my heart. He doesn't deserve it. Dahil...dahil... n
ung umiyak ako sa harapan nila ni Trishia hindi niya ako nagawang kaawaan. Nung
halos mabaliw ako sa sakit na naramdaman ko, wala siya sa tabi ko. So...no, I wo
uld not feel pity for him.

"Why are you sorry? You should celebrate your victory. Or maybe, there is still
something else in your plan that I haven't fulfilled yet. What is it? What else
do you want me to do? You want me to work at NASA? You want me to conquer the un
iverse? Consider it done!"

Hinawakan niya bigla ang braso ko and pulled me towards him. Niyakap niya ako pe
ro nagpumiglas ako. I pushed him away kahit nagsusumigaw ang buong pagkatao ko n
a kailangan ko ngayon ang yakap niya. That I needed the comfort that he alone co
uld provide.

"I'm so sorry." Inalis ko ang tingin ko sa kanya para hindi makita ang mga luha
niya. Bakit ganito? Despite all the pains that he'd caused me, nasasaktan pa din
ako kapag nakikita ko siyang umiiyak at nasasaktan?

"Ohh... I forgot. You wanted me to marry you too. Isn't it what you want? It's p
art of the plan right? Did my parents promised you that four years ago? In excha
nge for our break up? No wonder, hindi ka man lang nagdalawang isip na lokohin a
ko. And no wonder na pinilit nila ang engagement natin. That explains it all. A
nd now that I'm here again, what do you want me to do first? Marrying you or con
quering the universe? Say it and consider it done." Hindi ko inakalang magagali
t ako ng ganito. Ni hindi ko inakalang may kakayahan akong magalit ng ganito kat
indi. Kahit nung akala ko niloko niya ako at pinagpalit kay Trishia, hindi gani
to ang galit ko.

"Rayne!" Hinawakan niya ang dalawang balikat ko para kalmahin ako. But I wriggle
d free from his grasp pero hindi ko nagawa dahil ang lakas ng pagkakahawak niya
sa akin. I kept on wriggling pero ayaw niya talaga akong bitiwan.

"Calm down. Please calm down." Pang aalo pa niya sa akin.

"Let me go. What else do you want from me? Hindi pa ba sapat ang panlo--" Hindi
ko na natapos ang sasabihin ko because he suddenly kissed me. At nagulat ako sa
ginawa niya na hindi ako agad nakareact. But it was only for a fraction of a sec
ond.

Dahil totoo pala ang sinasabi ng ibang tao. I didn't feel the intensity of his k
iss nor the warmth of his lips. Hindi nangibabaw ang pagmamahal ko sa kanya kasi
punong puno ng galit ang puso ko.

And with all my might, I pushed him away and slapped him hard na nagmarka ang ka
may ko sa pisngi niya.

Then I looked at him with disgust.

"Ninakaw niyo ang apat na taon na dapat masaya ako." And I turn my back at him.

Pero bago pa ako makaalis, hinawakan niya ang braso ko at pinaharap sa kanya. Ki
tang kita ko ang sakit na nararamdaman niya. And he is crying. But didn't touche
d my heart a bit. Hindi dahil sa umiiyak siya, hindi dahil sa nasasaktan siya ay
makalimutan ko na ang panlolokong ginawa nila sa akin.

"Akala mo ba sa loob ng apat na taon, naging masaya din ako?" His voice croaked.

" Akala mo ba hindi ko pinagsisihan ang ginawa ko? I regret it the moment I saw
you cry. At mas lalong ko yung pinagsisihan when I saw you leaving. Ilang beses
kong inisip na sabihin sayo ang lahat. Bago ka pa umalis papuntang Boston pero
nakapagbitaw ako ng salita sa mga magulang mo. I was tempted to tell you when yo
u return a year after but I shouldn't be the one telling you. Wala ako sa posisy
ong sabihin sayo Lorraine. And it's hard..." His voice broke pero pinatatag ko a
ng sarili ko.

"It's hard keeping that secret from you. Ang hirap na hindi ko masabi sayo at ma
iparamdam sayo ang totoong nararamdaman ko. It's hard pretending to be your frie
nd. Akala mo ba okay lang sa akin nung sinabi mong maging friend na lang tayo? I
t's not okay. But still I accepted it, because if you treat me as a friend at le
ast I could still have at least some of your attention. I was so hungry with you
r attention that I am willing to accept anything that you are willing offer. Eve
n if I will beg for it I will." Parang pinipiga ang puso ko dahil sa mga sinasab
i niya.

" You really think na ikaw lang ang nasaktan? Na ikaw lang ang nasasaktan? Nasak
tan at hanggang ngayon nasasaktan pa din ako."

"Bakit ka masasaktan? Di ba ginusto niyo naman to? Diba ginusto mo to? It was yo
ur decision after all."

"Because I thought it was best for you. Look at you now. You've accomplished a l
ot. At hindi ito mangyayari kung hindi ka umalis." I snorted with what he said.

"Look at how mesirable I am now. Does my accomplishment measures my happiness Lu
ke? If I've been happy, do you think that we're having this discussion right now
? Kung naging masaya sana ako, I would have shrug everything off and thank all
of you for what you've done. Pero hindi eh, kasi nasaktan ako sa ginawa niyo. A
nd you said you love me? I find it hard to believe now, dahil kung totoong maha
l mo ako, hindi mo ako sasaktan. If you've trully loved me, you wouldn't hurt me
intentionally. " At hindi ko maimagine kung paano niya maatim na gawin yun sa a
kin dati. How could he bear seeing me hurt kung mahal niya ako.

"Rayne...alam mo kung gaano kita kamahal dati at hanggang ngayon. Please don't d
oubt my love for you. At alam ko kahit papano you still feel something for me."
And he's right. I really felt something for him. Dahil hindi ako masasaktan ng
ganito kung hindi ko siya mahal. Hindi ko maapektuhan ng ganito kung wala akong
nararamdaman sa kanya. But hell be damned if I admit it now.

" Siguro.. Siguro Luke, I really felt something for you."And I saw a flicker of
hope in his eyes.

"Siguro... bago ko nalaman ang lahat baka nga mahal pa kita. But remember that t
here's a thin line between hate and love? Because right now, I couldn't feel t
hat love anymore. Right now, I hate you more than ever. I hate you for manipulat
ing my life. I hate you for running my life for me. I hate you for conspiring wi
th my parents , I hate you for giving me up and I hate you for not standing up f
or me. Ginusto mong magalit ako sayo kaysa sa ipaglaban ako. You choose it, san
a wag mong pagsisihan." At I didn't know that it was possible. To feel hate and
love at the same time. Dahil kahit anong galit ko sa kanya hindi ko kayang ipagk
aila na mahal ko pa din siya.

"At oo, sabihin na natin na may pagmamahal pa rin ako sayo. Still, I don't want
you in my life. Ayaw ko ng lalaking walang paninindigan. If you don't have the
balls to stand up for me, how could you have the courage to face life with me? A
t kung nasasaktan ka man ngayon, it's not my problem anymore. This time I would
no longer be here to ease your pain. Dahil sa totoo lang I wanted to live my li
fe the way I want it."
<hr>
40

Iniwan ko na siya sa park. Tinawag niya ako pero nagmamadali akong umalis pabali
k sa bahay namin. Pagkapasok ko sa bahay nakita ko sina Mommy at Daddy sa sala.
Napatingin sila sa akin at halatang nagulat sila sa itsura ko.

"Anong nangyari sa'yo Lorraine?" Tanong agad ni Daddy sa akin.

"I'm leaving." Yumuko ako kasi nahihirapan akong tingnan sila. Ang hirap kasing
tanggapin na ang sarili mong pamilya ang manloloko sa'yo. Sila dapat ang mas nak
akaintindi at ang magsusuporta sa akin pero bakit nila nagawang paglaruan ang da
mdamin ko? Ganun ba kawalang halaga ang pagkatao ko sa kanila?

"What do you mean you're leaving? Hindi pa kami pumayag na bumalik ka ng Boston?
At bakit magang maga ang mata mo?" I took a few deep breathe before I faced th
em. Nakatingin lang si Mommy sa akin.

"Dad, Mom, bakit niyo nagawa sa akin yun? Bakit hindi niyo na lang ako kinausap
dati?" Hindi ko na napigilang mapaluha. Dahil kahit anong galit na nararamdaman
ko ngayon hindi ko magawang lubusang magalit sa kanila kasi sila pa din ang mga
magulang ko. Pero hindi ko mapigilan ang sarili kong manubugho dahil sa mga nang
yari.

"What do you mean Lorraine?" Tanong pa din ni Daddy sa akin.

"I heard you talking a while ago. Alam ko na ang rason kung bakit naghiwalay kam
i ni Luke dati. And you played a big part on it." Nakita ko na namutla sina Momm
y and Daddy. Pati si Kriztian na kakalabas lang galing kitchen napatigil at napa
singhap.

And based on their expression, nalaman kong alam nilang lahat ang nangyari. Ako
lang ang hindi nakakaalam. They all connived against me. Everyone in my family a
nd I feel so betrayed. Naiimagine ko na nag uusap sialng tatlo kung ano ang gaga
win nila sa buhay ko and I don't have any idea about it.

"Bakit Mom? Dad? Why didn't you just talked to me and asked me what's wrong with
me? Why do you have to play with my emotions? Bakit kailangan niyong paglaruan
ang damdamin ko?" Gusto kong sumigaw sa harap nila pero hindi ko magawa. And it
took all my willpower to restrain myself from shouting.

"'Rayne, ginawa lang namin yun dahil alam namin na yun ang makakabuti sayo." Sab
i ni Daddy.

"Rayne, we only want what's best for you." Dagdag pa ni Mommy. I can sense that
she is on the verge of crying. But I was too hurt to care. I was too hurt to see
the reasons.

"Best for me?" I smiled bitterly. "Kaya kinuntsaba niyo si Luke na hiwalayan ako
? Dahil sa tingin niyo that's what's best for me?." I brushed the tears na hindi
na tumitigil sa pagpatak. Bakit yun palagi ang sinasabi nila? Ano ba ang alam
nila kung ano ang nakakabuti sa akin.

"OO nga naman pala. I am Krizza and Tamako's daughter and I should have the bes
t of everything. I should graduate from the best school, took up the best course
, and have the best husband to have the best sons and daughter in the future. Da
hil ako ang mamamahala sa buong kompanya so I should have an untainted reputatio
n and top of the line credentials. The best plan have been laid out for me para
sundan ko na lang. No need to have a lot of effort, no need to decide. Kung mah
ihirapan ako, just tell Mommy and Daddy. Kung may sagabal sa best plan na yun, i
t should be taken out. I should walk in a smooth and obstacle free road laden wi
th lace and roses. Bakit nag anak pa kayo? Bakit hindi na lang kayo nag manufact
ure ng robot di sana na ng ganitong scene. Walang magrereklamo sa mga gusto niyo
?" Narinig ko ang pagsinghap ni Mommy and I heard her sob. Iniwas ko ang tingin
ko sa kanya dahil alam kong hindi ko kakayanin na makita siya na ganya.

Kahit nagawa nila yun, kahit nakaya nilang tingnan ako nung mga panahong nasasak
tan ako ng dahil kay Luke dahil sa kagagawan nila, ako, hidni ko kayang makita a
ng ina ko na umiiyak.

"Stop it Lorraine." Napatingin ako bigla sa nagsalita. It was Luke. Hindi ko nap
ansin na nakapasok na pala siya sa bahay.

"Wang mong isisi sa parents mo ang mga nangyari. Dahil hindi naman mangyayari yu
n kung hindi ako pumayag." I looked at him with my eyes full of hatred. At tama
siya, hindi nga naman mangyayari ang lahat kung hindi niya pinayagan.

Humarap ako sa kanya. Pero hindi ko pinansin ang sinabi niya.

"And you? At this moment you are the best candidate for a husband. Mayaman ka, p
ogi, matalino, accomplished, responsible. Not to mention na magkakaibigan ang pa
milya natin. Kung magkakatuluyan tayo, match made in heaven nga and for sure we
will have the best wedding of the mellinium. That's part of the plan and I under
stand that you are only fulfilling your part of the plan. That explains the phon
y engagement. Kaya pala hidni ka man lang tumanggi. Kaya pala pinangatawanan mo
ang pagiging fiance ko kuno. Kunsabagay, kung ikakasal ako sayo, lalago ang nego
syo namin. Makakmtan ko na naman ang best para sa akin sa paningin ng lahat. I w
ill be living like a queen and I will be swimming in wealth. Yan ang gusto niyon
g lahat di ba? All the best for Lorraine." I snorted.

"Pero hindi niyo ba naisip? Paano kung ayaw ko ng best? What if I only want an o
rdinary thing? Paano kung ang mga simpleng bagay lang ang makakapagpaligaya sa a
kin? Have you considered that while you are planning your great plan for my life
?" Walang nagsalita sa kanilang lahat. Nakayuko si Kriztian at si Luke and Dad i
s consoling Mom na umiiyak.

"Naisip niyo ba na baka ayaw kong kumain sa first class restaurant, na baka mas
gusto kong kumain ng kwek kwek sa bangketa. Na baka ayaw kong sumakay sa limous
ine at gusto kong mag jeep. Na baka ayaw kong ng boyfriend na sobrang perfect at
mas gusto ko pang magka-asawa ng taong grasa kasi doon ako liligaya. Have you t
hought of that? Have you thought of my happiness?" Napatingin ako sa kanilang la
hat. They are all dumbfounded at mas lalo akong nasaktan dahil para na din nilan
g sinabing tama ang sinabi ko. Wala silang pakialam sa nararamdaman ko nung mga
panahon na yun.

"Naisip niyo ba, kung masasayahan ba siya sa ganito? Masasaktan ba siya pag gani
to? I bet you didn't think of that. You are only thinking of what's best for me.
" And fuck that best. Why is everyone wanted what's best? Hindi ba liligaya ang
isang tao kung average lang ang buhay niya? Hindi ba liligaya ang isang tao ku
ng walang pera, kung walang diploma, kung walang title? Yan na ba ngayon ang suk
atan ng pagiging masaya? Kung yan ang sukatan, bakit hindi ako masaya?

"You wouldn't even care if I would feel awful afterwards basta nangyari ang gust
o niyo. Doon kayo sasaya eh. Pero naisip niyo ba kung ilang buwan kong iniyakan
ang nangyari sa akin noon? Na halos ayaw ko ng magpahinga kasi pag ginawa ko yun
naaalala ko ang sakit at ang mga pang iinsulto. Isinaksak ko sa sarili ko na ka
ilangan patunayan ko sa lahat na hindi ako ganun, na hindi pera ang pinapairal k
o para lang makapasa. I work my ass off para patunayan sa sarili ko na kaya kong
umangat kahit walang tulong mula sa pamilya ko. Alam niyo ba, I was so proud of
myself because I was able to do that. Nakapagtapos ako ng hindi kinukuha ang pi
nadala niyo sa akin. I felt so independent, pero hindi pala. Dahil pinasakay niy
o lang pala ako. I was dancing at the tone you're playing with the steps you've
choreographed. And as a result, nagawa ko nga ang pinaplano niyo. Congratulation
s! Ang galing niyong magplano ng buhay ko!" I briskly brushed another batch of t
ears that fall.

Napaupo na lang ako sa sofa dahil sa nanghihina ako.

"Rayne, we're sorry." Narinig ko ang humihikbing boses ni Mommy. Tapos naramdama
n ko na lang na niyayakap niya ako. Lalo akong umiyak. Dahil matagal ko ng hinah
angad na yakapin niya ako. Noong mga panahong nasasaktan ako, despite my tough f
aade I still wished that my parents would see through it and they would console me
, and hugged me. At least maramdaman ko man lang ang comfort na hatid kapag may
masasandalan kang pamilya.

Iniisip ko dati na sana katulad ng ibang ama, magawa din ni Daddy na pagalitan s
i Luke dahil sa ginawa niya sa akin. O kaya si Kriztian na makipag away kay Luke
dahil sinaktan ako nito. Katulad ng normal na pamilya na pinoprotektahan ang is
a't isa. Pero hindi yun nangyari. Ni hindi ko narinig na pinagalitan ni Mommy at
Daddy si Luke. At lalong walang pakialam si Kriztian. I thought it was because
Luke's family is a family friend at ayaw nila ng gulo pero hindi pala ganun ang
case.

"Mom, I was still too young at that time and I wanted a normal teenage life. If
I would be brokenhearted I wanted a shoulder to cry on. Pero papaano ko pala gag
awin yun kung kayo mismo ang rason kung bakit nasaktan ako? You are my parents a
t siguro nga tama na gustuhin niyo ang pinakamaganda para sa akin pero sana bila
ng magulang, bago ang lahat, you should have considered first my feelings. Kasi
hindi naman ako robot, Mom, Dad. Tao din ako. Nasasaktan din ako."
<hr>
A/N: I can say that this is the revised version of Halikan Kita D'yan. My word c
opy of Halikan Kita Dyan got corrupted yesterday and I can no longer retrieve it
. So all the upcoming chapters including this chapter that I've already finished
was lost. Kasama na doon ang lahat ng lines na ilang buwan ko na din naisip na
ilalagay ko sana sa mga susunod na chapters. including the whole plot of this st
ory. I can no longer remember the lines and some of the scenes so I have to star
t again from Chapter 40. Mabuti na lang naalala ko pa ang mangyayari sa story n
a to yun nga lang nasasayangan ako sa mga naisulat ko na.

41

Tumayo na ako at umakyat ng kwarto. Iniwan ko silang lahat sa sala. Alam kong ma
dami na akong masasakit na salitang binitiwan at ayaw ko ng dagdagan pa yun. Ala
m kong dahil sa mga sinabi ko nasaktan ko sila lalo na si Mommy pero kung hindi
ko sasabihin ang nararamdaman ko at kung kikimkimin ko ang lahat ng sama ng loob
na nararamdaman ko baka darating ang araw na bigla na lang akong sasabog.

Tawagin na nila akong walang utang na loob na anak, na wala akong konsiderasyon
but maybe if they were in my shoes, maybe they would do the same thing.

And right now, I wanted to get away from it all. Kinuha ko ang suitcase ko and I
started putting my clothes into it, Yung mga gamit na dala ko nung bumalik ako
from US yun lang ang nilagay ko sa suitcase. No fancy clothes, no signatures sho
es and bags. I only bought clothes that I myself bought.

Habang nag eempake ako, mabigat na mabigat ang dibdib ko but I willed myself to
stop crying.

"Rayne..." Napatigil ako sa pag eempake pagkarinig ko ng boses niya at tumulo an
g luhang kanina ko pa pinipigilan. I covered my mouth with my hands para pigilan
ang sarili kong mapahagulgol. Ayokong marinig niya ang iyak ko. Tama na yung ka
nina. Tama na ang apat na taon na sinayang namin.

Again, I calmed myself and continued packing. Hindi ko pinansin kahit na katok n
a katok siya sa labas.

"Lorraine." Narinig kong tawag ni Daddy tapos ni Mommy. Nasa labas silang lahat
ng kwarto ko. What are they expecting? Magpapakamatay ako dahil sa mga nalaman
ko?

Nilagay ko ang huling damit ko sa suitcase and zipped it tapos naglakad papunta
sa pinto. Nanlaki ang mga mata nila when I opened the door. Then their eyes dart
ed from me to my suitcase.

"Lorraine!" Bulalas ni Mommy.

"Kailangan kong umalis Mom." Mahinang sabi ko. I can see disbelief in her eyes.
"You don't have to go Lorraine. Hindi ka na namin pakikialaman, wag ka lang umal
is." Pinigil ko ang sarili kong tumingin kay Mommy dahil kapag ginawa ko yun ala
m kong magbabago ang isip ko.

"Krizza." Sinaway ni Daddy si Mommy. Napakaseryoso ng boses niya at sa buong buh
ay ko ngayon ko lang narinig na ginamit niya ang ganung klaseng boses.

"Tamako, she doesn't have to go. We will apologize. Ayaw kong umalis ang anak ko
." My Mom said almost hysterically.

"No Krizza, I won't apologize for wanting the best for my children. Kahit kailan
hindi ko pagsisisihan na ginawa ko ang kaya kong gawin para mapabuti ang kalaga
yan nila. If she wanted to leave let her go. Malaki na siya. She can take care o
f herself. We cannot clip her wings forever." Dad said sternly bago siya tumalik
od at iniwan kami ni Mommy. Nakayuko lang ako. Hindi na nagsalita si Mommy at nu
ng tiningnan ko siya, nakita ko ang lungkot sa mga mata niya but I knew she woul
d no longer stop me. Alam kong susundin niya si Daddy. Dad may have spoiled her
but she knew when to give in.

At dahil hindi ko na kayang tingnan si Mommy, yumuko na lang ulit ako at naglaka
d palayo. Ni hindi ko tiningnan si Luke. Pagkababa ko ng hagdan, I saw Kriztian
sitting on the sofa.

"Itatakwil mo ang sarili mong pamilya Lorraine? You would just go without even c
onsidering what Mom would feel. Kung ano ang nararamdaman ni Daddy. Oo, nasaktan
ka dahil sa ginawa nila, but is that enough reason para layasan mo sila? Don't
you think you're too old to rebel?" Napatingin ako sa kanya kasi akala ko hindi
siya magsasalita. Akala ko hahayaan na alng niya akong umalis.

"Hindi ko sila itinatakwil Kriztian. Hindi ako nagrerebelde. And you're right, I
am too old for that. But then, I am also too old to rely on my parents." Tining
nan lang niya ako ng masama.

"Hindi ako maglalayas dahil nagrerebelde ako. I just want to leave to have some
breathing space. I wanted to get away from all of this. I wanted to get away fro
m all of this riches and all the pressures that goes with it." Binuhat ko na uli
t ang suitcase ko at naglakad palabas ng bahay. I didn't bring my car. Kung kail
angang maglakad ako hanggang sa labas ng subdivision, gagawin ko. Pero hindi nam
an pala ako masyadong minamalas ngayon kasi may dumaang taxi na walang laman kay
a doon ako sumakay.
Nagpahatid ako sa apartment ni Caroline. She was shocked upon seeing me in her d
oorstep but nonetheless, she accepted me. Pagdating ko, hinayaan niya akong matu
log and luckily I was able to sleep. Dahil na rin siguro sa emotional stress na
naramdaman ko.

We will share the bed for a while hanggang sa hindi pa ako nakakakita ng apartme
nt na rerentahan ko. The good thing about Carol is, she didn't ask questions rig
ht away. Hinintay niya akong magkwento sa kanya kinabukasan. Tinulungan pa niya
akong maghanap ng sarili kong apartment. Gusto sana niyang sa isang apartment ul
it kami kaso naka-pagbayad na siya ng 3 months advance sa aparetment niya and he
r apartment is too small for both of us. Napagdesisyunan ko na din na hindi muna
magkquit sa school kasi yun na lang ng source of income ko. I needed to save fo
r my ticket kung gusto kong bumalik sa Boston.

After 2 days, nakapagsettle na ako sa bago kong apartment. It's not that small b
ut it was enough for me. May isa lang siyang kwarto, may maliit na kitchen, isan
g banyo, at maliit na living room. Kung tutuusin, halos kalahati lang ng kwarto
ko ang buong apartment.

At sa tanang buhay ko, naranasan ko ang sumakay ng jeep. Hindi ko masasabing mag
anda ang experience na yun but still I am glad na naranasan ko ang bagay na yun.
Nung nasa school na ako medyo kinakabahan ako kasi hindi ko alam kung paano ko
haharapin si Luke.

Sa loob ng dalawang araw, iisang message lang ang sinagot ko. And that message w
as from Mom askign if I am okay. Sinabi kong okay lang ako. After that hindi ko
na sinagot ang mga tawag at text nila.

Nung pumasok ako sa class nila, agad ko siyang nakitang nakikipagkwentuhan sa mg
a kaklase niya and when they saw me entered the room, agad silang umayos ng upo.
Pero ni hindi ako tinapunan ng tingin ni Luke.

Hindi ko maiwasang hindi madisappoint. Natapos ang klase na hindi ko man lang na
kitang tumingin siya sa akin and I have this urge na tawagin siya pero pinigilan
ko ang sarili ko. Alam kong mostly pride ang pumipigil sa akin para gawin ang p
agpapapansin sa kanya yet I let it rule me.

Sa mga nakaraang araw medyo naliwanagan ako. Kahit papaano I was able to underst
and him. Lalo na at pinaliwanag ni Caroline sa akin ang sitwasyon ni Luke. And
I know I need to apologize to him for the things na sinabi ko. Carol is right an
d Luke is right. Hindi lang naman ako ang nasaktan. At alam ko din na hindi magt
atagal kakausapin ko din ang parents ko yet hindi ibig sabihin na babalik na ako
sa bahay. Gusto kong maging independent at kahit makapag usap kami nina Mommy,
malabong babalik ako sa bahay namin. Madali lang naman ang makipag usap kina Mom
my pero ang hindi madali ay kung papaano ko lalapitan si Luke. If I wanted to st
art anew, kailangan kong kausapin siya para humingi ng sorry.

After I dismissed them, nakita kong agad siyang tumayo at nagmamadaling lumabas
ng classroom. Ni hindi niya nagawang magpaalam ng maayos sa mga kaibigan niya.
Nagmamadali din akong lumabas ng room para habulin siya.

Damn my pride but I wanted to talk to him. Hindi para makipagbalikan o kung ano
pa man. I just wanted to say sorry dahil parang hindi ako mapakali hanggat hindi
ko nagagawa yun.

Nakita ko siyang dumiretso sa parking. Sinundan ko pa din siya. Tatawagin ko na
sana siya nung may biglang sumulpot na babae sa harapan niya. Napatigil siya, at
napatigil din ako. Alam kong hindi pa niya ako nakikita kasi medyo malayo ang d
istansiya namin pero ako kitang kita ko sila.

Nanikip ang dibdib ko nung makilala ko ang babae. Siya ang babae na kasama niya
sa resto last time.

"What took you so long? You made me wait." Sabi ng babae sa kanya tapos umabrisi
ete na siya kay Luke. At bago ko pa tuluyang ipagkanulo ang sarili ko, tumalikod
na ako. I clenched my teeth and bite my lower lip to stop it from trembling.

Sinubukan kong pigilan ang sakit na nararamdaman ko. I tried to ignore it. Pinil
it kong pigilan ang luhang nag aambang tumulo sa mga mata ko. I tried to think o
f happier things pero nagsusumiksik ang sakit na nararamdaman ko.

I just keep on walking away from them hanggang sa makalabas ako school. Gusto ko
ng mapag isa dahil ayaw kong makita ng ibang tao na nasasaktan ako.

Tuloy tuloy lang ako sa paglalakad, when I heard the screeching the of the car t
ires at ang nakakabinging ingay ng busina. Tapos may bigla na lang humila sa aki
n.

And I found myself na nasa gilid na ng daan. Muntik na akong masagasaan kung hin
di lang ako hinila ng kung sino man ang humila sa akin.

"Pucha naman! Tumingin ka sa nilalakaran mo! Hindi mo pag aari ang daan. Tangna!
" Sigaw ng driver ng jeep sa akin. Hindi ako nakareact, nararamdaman ko na lang
na nanginginig ang buong katawan ko.

"Thank Yo-" Hindi ko na natapos ang sasabihin ko nung mapatingin ako sa taong hu
mila sa akin na hanggang ngayon, mahigpit pa ding hawak ang braso ko.

"Luke!" And saying his name literally took my breath away.

"Thank you." Pero hindi siya nagsalita. Binitiwan lang niya ang braso ko at pina
ra ang taxi na dumaan. He opened the door at para wala naman ako sa sarili na su
makay sa taxi. Nakatulala pa din ako when he closed the door and handed the driv
er a 500 peso bill.

Hindi ko nagawang magprotesta o kahit magsalita man lang lalo na at nakikita ko
ang galit sa mga mata niya.

Hindi ko alam ang dapat kong maramdaman. Matutuwa ba ako kasi niligtas niya ako
o malulungkot dahil pagkatapos niya akong niligtas parang tinapon na alng niya a
ko bigla?

<hr>
42

Ganyan ang sitwasyon namin sa mga sumunod pang araw. He deliberately ignore me s
a loob o sa labas man kami ng classroom. Kahit ni isang tawag o text wala na ako
ng natanggap sa kanya. At aaminin kong nasasaktan ako lalo na at palagi ko na si
lang nakikita ng girl na magkasama. Inaaliw ko na lang ang sarili ko sa pag aadj
ust sa panibago kong buhay.

The only consolation that I have is the fact na kahit papaano, medyo maayos na a
ng relasyon namin ng parents ko. Tumatawag naman palagi si Mom at Dad sa akin a
t nagkakamustahan kami. Hinikayat nila akong bumalik sa bahay pero hindi ako pum
ayag at hindi naman na sila namilit.

Napatingin ako sa harap ng apartment na nirerentahan ko and I saw a familiar car
. Nagmadali ako sa paglalakad at nung mapatapat na ako sa kotse bumukas ang bint
ana and I saw Mom and Dad.

"Ano ang ginagawa niyo dito Mommy?" Hindi ko talaga ineexpect na pupuntahan nila
ako dito. Although alam ko naman na alam na nila kung saan ako nakatira.

"Binibisita ka. We wanted to know your condition. Hindi mo ba kami papapasukin s
a apartment mo?" Binuksan na ni Mommy ang pinto ng kotse at lumabas. Sumunod na
din si Daddy. Pinapasok ko sila sa apartment ko and pagkapasok pa lang nakita ko
na ang pagngiwi ni Mommy at ang pagbuntunghininga ni Daddy.

"Lorraine, nung nagkausap tayo last week, pumayag kaming maging independent ka a
t magsarili because we know that that's what you want and we respect it but we d
idn't expect that you would want to stay here." Tiningnan pa ni Mommy ang buong
apartment ko at napangiwi ulit.

"At nagjeep ka pa kanina. Hindi na ako magtataka kung next week puno na ng pimpl
es ang mukha mo. Sa dami ng polusyon sa Metro Manila, malamang lahat ng yun kuma
pit na sa pores mo." Litanya ni Mommy pagkaupo na pagkaupo niya sa sofa.

"Mom!"
"Krizza." Saway din ni Daddy.

"Pumayag nga ako na iwan niya tayo pero hindi ako makakapayag na maging ganito k
amiserable ang titirhan niya. Ano ang silbi ng pera ko kung ang anak ko dito nak
atira?" Halos hysterical na si Mommy nung sinabi niya yun. Tahimik lang si Daddy
.

"Mommy, okay naman na ako dito."

"Hindi. Kung talagang pinapatawad mo na kami ng Daddy mo, lilipat ka ng bahay. K
ung ayaw mo sa bahay okay lang. You will stay in a condo, ibibili kita at hindi
ka na magcocommute, bibilhan din kita ng kotse." She said using her stubborn vo
ice and tilting her face na parang wala ng makakapgbago pa ng desisyon niya.

"Mommy, ayaw kong bilhan niyo ako ng kotse at condo." Kaya nga ako umalis di ba?
Kasi gusto kogn may mapatunayan ako?

"Okay. Kung ayaw mong bilhan kita ng condo at kotse, may condo si Tita Yanyan mo
na hindi nagagamit, you could used it. It's for free. Hindi kami gagastos kaya
wag ka ng magreklamo. Sa kotse naman..." Hidni ko na siya pinatapos.

"Okay, lilipat ako sa condo ni Tita Yanyan pero Mommy, don't buy me a new car. K
ung gusto ko na ng kotse, ako mismo ang lalapit sa inyo para magpabili. But stil
l, If I wanted a car I wanted to buy it from my own money." Mom have the look of
resignation on her face nung tiningnan niya ako tapos tumingin siya kay Daddy n
a parang nagpapatulong pero tumango alng si Daddy sa kanya.

"Okay if that's what you want. Pero ngayon ka na lilipat. I don't want you stayi
ng here for another night Lorraine." At dahil sa sinabi ni Mommy, wala na akong
nagawa. Ni hindi ko nagawang magempake, bukas na lang daw ipapadala ni Mommy ang
mga gamit ko sa condo. Hinatid na lang nila ako sa condo ni tita Yanyan and to
my surprise well-maintained pa din ito kahit na hindi na tinitirhan.

"Bakit nga ba hindi na ito tinitirhan nina Tita Yan at Tito Dao Mom?" Matagl ko
na ding hindi nakikita ang dalawang yun. The last time ay nung highschool pa ata
ako.

"Nasa honeymoon kasi sila anak." Sagot naman ni Daddy. Nanlaki ang mga mata ko.

"They are still on honeymoon? Pero Daddy, di ba 20 years na silang kasal?" Ngumi
si lang si Daddy at bumungisngis si Mommy. Sa pagkakaalam ko, may dalawang anak
na sila.

"Ganun talaga anak." Sagot na lang ni Mommy. Hindi na ako nagtanong pa hanggang
sa makakain kami. Fully stocked ang ref ni Tita Yanyan which means na pinaghanda
an talaga ni Mommy ang paglipat ko at hindi siya papayag na tumanggi ako. I bet
matagal na nilang alam kung saan ako nakatira. Hindi na din ako nagreklamo kasi
baka magtampo pa gayung kakaayos lang namin.

"Nag usap na ba kayo ni Luke Rayne?" Napatigil ako sa pagsubo nung bigla yun tin
anong ni Mommy.

"Hindi pa po." Nung nag usap kasi kami last week, nabanggit ko sa kanila na hihi
ngi din ako ng tawad kay Luke dahil alam kong nasaktan ko din siya. And they agr
eed na mas maganda nga na yun ang gawin ko.

"Why not? Di ba estudyante mo siya?"

"Ahmmm...wala lang po sigurong time Mom." Napayuko ako pagkasabi ko nun pero bag
o yun nakita ko ang ang tinginan nila Mom and Dad.

"I will talk to him Rayne." Sabi ni Daddy.

"No Dad. Ako po ang kakausap sa kanya."

"Hayaan mo na siya Tamako." Tumango na lang si Daddy at alam kong hindi nga niya
kakausapin si Luke. Isa pa yun sa napag usapan namin. Hindi nila pakikialaman a
ng damdamin ko dahil yun naman talaga ang dahilan kung bakit sumama ang loob ko
sa kanila.

Nung masyadong gabi na, umuwi na din sila Mom and Dad. Kinabukasan, pumasok ako
sa school at ganun pa din ang sitwasyon. Hindi pa din ako pinapansin ni Luke. Nu
ng uwian na, sobrang lakas ng ulan and nagmamadali ang mga estudyanteng umuwi. S
a sakayan ng taxi walang dumadaan at punuan din ang mga jeep. Mabuti na lang may
payong ako. Naghintay pa ako ng mga mahigit isang oras bago ako nakasakay.

Nagpasalamat na lang ako nung nakasakay ako sa jeep kasi nilalamig na ako at sa
wakas makakuwi na ako. Pero hindi pala, dahil baha sa sa dadaanan ng jeep at hin
di na makatawid ang mga sasakyan. At mas nanlumo pa ako nung pinababa na kami ng
jeep driver kasi hindi na talaga siya tatawid sa baha despite the compliants of
the passenger.

Gusto kong magprotesta, pero kahit gawin ko pa yun wala akong magagawa kaya naki
sabay na lang ako sa mga bumabang pasahero at tumayo kasama nila sa waiting shed
. Malakas pa din ang ulan and for the first time since I left home, naawa ako sa
sarili ko. Siguro kung hindi ako umalis hindi mangyayari sa akin to, siguro kun
g tinanggap ko ang offer na sasakyan ni Mommy, hindi ako ma stranded dito sa git
na ng ulan.

Pero hindi, I shouldn't regret my decision. Dapat pangatawanan ko ang mga naging
desisyon ko. Ngayon pa ba ako susuko?

I braced myself tighter nung biglang humangin ng malamig. Napatingin ako sa sapa
tos ko. Basa na ito at pumapasok na din ang tubig ulan sa paa ko. Yung ibang mga
kasamahan ko, nilusong na ang baha at hindi ko kayang gawin yun.

"Kuya, hindi na ba kayang tawirin ng sasakyan yan?" Napatingin ako sa pamilyar n
a boses na nagtanong sa lalakng katabi ko na nakatayo sa waiting shed. And I was
shocked to see Luke. My breathing hitched when our eyes locked. Simula nung nan
gyari sa bahay ngayon lang ulit kami naging ganito kalapit. Kung wala lang ang k
otse niya sa harapan namin, halos magkaharap na kami. Sa sobrang bigla hindi ako
nakapagsalita.
"Yung mga mababang sasakyan Sir, hindi na ata kayang tawirin pero yung sayo ata
pwede pa. may mga tumatawid namang SUV at nakakatawid naman sila."

Sabi nung lalaking tinanungan ni Luke.

"Sige po salamat." And he drove off. Hindi ko alam kung saan ba ako mas na shock
. Sa pagdating niya o sa biglang pag alis niya without even acknowledging my pre
sence. Ni pahapyaw na hi hindi niya ginawa. Na para bang hindi niya ako kilala.
Kahit man lang sana pakitang tao na mag offer siyang ihatid ako, hindi niya gina
wa.

Naramdaman ko ang pag iinit ng pisngi ko. Agad kong pinahid ito. Mabuti na lang
umuulan kaya hindi halata ng ibang tao sa waiting shed na umiiyak na pala ako.

"Gwapo nung lalaki noh?" Narinig kong sabi nung babae sa tabi ko sa kasamahan ni
ya.

"Oo nga! Mayaman pa. naka Land Cruiser." Hindi ko na lang sila pinansin. Napayuk
o ako lalo dahil parang katulad ng ulan, ayaw din tumila ng mga luha ko. Kainis
naman, ito naman ang gusto ko di ba? Bakit nasasaktan ako?

After almost 30 minutes na pagtayo sa waiting shed, nangalay na ang legs ko.

"Rayne, sakay na." Napatingin ako bigla sa nagsalita and I saw Kriztian. Hindi n
a ako nagpatumpik tumpik pa. Sumakay na agad ako sa sasakyan niya.

"Kanina ka pa nakatayo doon?" Tanong niya sa akin, habang nilulusong ng sasakyan
niya ang baha. Kayang kaya ngang tawirin ng matataas na sasakyan ang baha katul
ad ng sasakyan ni Kriztian at ni Luke. Pero malamang kung hindi dumating si Kriz
tian hanggang ngayon nilalamig pa din ako sa waiting shed.

"Medyo lang." Mahinang sabi ko.
"Bakit namumula ang mata mo? Umiyak ka?" Bigla akong umiwas ng tingin. Ganun ba
kaobvious ang pag iyak ko?

"Ahmm...hindi, nilalamig lang talaga ako. Paano mo pala nalaman na andun ako sa
waiting shed?" Sinadya kong ibahin ang topic para hindi na niya pansinin ang pag
iyak ko.

"Napadaan ako at nakita kang tumayo. Bakit kasi hindi mo na lang tinanggap ang k
otse na ibibigay ni Mommy?" Hindi na ako nagsalita. At mabuti na lang na hindi d
in siya nagsalita hanggang sa ihatid niya ako sa bahay. Pagkadating ko sa bahay
ni hindi ko nagawang ayusin ang mga pinamili ko, dumiretso lang ako sa kwarto a
t humiga. Pakiramdam ko, ang bigat bigat ng dibdib ko. Ang bigat bigat ng pakira
mdam ko.

Kaya kinaumagahan, paggising ko, masama na agad ang pakiramdam ko pero pumasok p
a din ako sa klase.

"Lorraine, are you okay?" tanong ni Carol sa akin pagpasok ko sa faculty room.

"Yeah, I'm fine Carol." Pinilit kong ngumiti sa kanya kahit na ang bigat ng ulo
ko. Umupo na ako sa table ko and I looked at myself in the mirror. Namumula ang
pisngi at ilong ko, my eyes are teary. Obvious na may sakit ako.

Hindi na ako masyadong nagpagod sa klase ko. Binigyan ko lang sila ng seatwork a
t ganun din ang ginawa ko sa klase nina Luke. Habang nakaupo ako sa table pakira
mdam ko gusto ko ng pumikit. Ang lamig lamig ng pakiramdam ko. Pero kahit na mas
ama ang pakiramdam ko, medyo nakaramdam ako ng kaunting saya kasi ilang beses ko
ng nahuling nakatingin si Luke sa akin unlike nitong mga huling araw na hindi ta
laga niya ako sinusulyapan. Somewhat, it made me feel better to last me hanggang
sa matapos ko ang lahat ng klase ko hanggang 9PM.

Medyo umayos na din ang pakiramdam ko kasi uminom din ako ng gamot. Naglalakad n
a ako sa labas ng school papunta sa sakayan ng jeep when I felt someone walked b
eside me. Agad akong kinabahan at nadagdagan ang kaba ko when I felt the sharp o
bject na nakatutok sa tagiliran mo.

"Miss, kung ayaw mong masaktan, ibigay mo ang lahat ng gamit mo sa akin." Sabi n
ung lalaki sa akin. Napatigil ako sa paglalakad at gumapang sa pagkatao ko ang s
obrang kaba to the point na halos nanginginig na ako.

"Diretso lang sa paglalakad at ibigay sa akin ang bag mo." With a shaking hand,
iniabot ko sa kanya ang bag ko. Pero bago pa niya nahawakan ito, we are both bli
nded by the light of an incoming car na humaharurot papunta sa amin. Mas lalo ak
ong di nakagalaw at siguro nagulat din ang holdaper kasi nabitawan niya ako at n
apaatras siya tapos tumakbo. Ako nakatayo lang. Akala ko sasagasaan na ako ng sa
sakyan pero bigla itong tumigil a few inches from me at agad na bumukas ang pint
o sa may driver seat.

"Get in the car!" Hindi ko maaninag ang nagsasallita pero alam ko kung sino siy
a. Yet, hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko dahil sa shock.

"I said get in the fucking car Lorraine!" Luke shouted when he is already in fro
nt of me. Napatingin lang ako sa kanya. His eyes is blazing with anger.

Nung hindi pa din ako gumagalaw sa kinatatayuan ko, hinawakan niya ang braso ko
at halos kaladkarin na niya ako papasok sa sasakyan niya.

Napaigtad na lang ako nung ibinagsak niya ang passenger door, pagkaupo na pagkau
po ko sa kotse niya.

And now, hindi ko na alam kung kanino ako matatakot. Sa holdaper ba o sa galit n
i Luke.

<hr>
Thank you sa review. :)

43

I flinched again when he entered the car at ibinagsak ang pinto.

"Damn it!" Sabi pa niya at tiningnan ako ng masama tapos I saw him clenched his
hands at tumingin ulit sa harapan ng kotse. Narinig ko ang ilang beses niyang p
agbuntonghininga. I just look ahead. Ayaw kong salubungin ang tingin niya kahit
na ramdam na ramdam ko ang bawat tingin niya. Siguro, gustong gusto na niya akon
g sigawan dahil sa katangahan ko. At siguro naiinis siya kasi inistorbo ko pa an
g anumang lakad na meron siya.

"S-salamat." Mahinang sabi ko. Bumuntonghininga ulit siya pero hindi niya ako pi
nansin. He turned on the engine at nagsimulang nagdrive. At habang bumibyahe kam
i sobrang awkward ng atmosphere. Nakaramdam ako ng sobrang lungkot dahil naalala
ko ang mga panahong nakasakay ako sa kotse niya and those were the happy times.
Pero ngayon, ni hindi niya ako kinikibo.

Ganun kami hanggang sa makarating kami sa condo. He didn't even ask me kung saan
ako nakatira. Siguro sinabi sa kanya ni Kriztian kung saan ako nakatira. Nagpar
k siya sa harap ng lobby ng condo.

"M-maraming salamat." I tried to swallow up the lump in my throat na kanina ko p
a pinipigilan. Kanina ko pa pinipigilan ang maiyak. At ni hindi ko nagawa ang pl
ano kong magsorry sa kanya ngayong binigyan na ako ng pagkakataon na makaharap s
iya. Yes, I chickened out.

"Is this what you really want Lorraine?" Sabi niya sa galit pa ding tono bago ko
nabuksan ang pinto ng kotse niya. Hindi ako nagsalita dahil hindi ko alam kung
ano ang tinatanong niya.

"Para sa isang genius, napakatanga mo." Nagulat ako at nasaktan dahil sa sinabi
niya. I seldom receive insults and I didn't expect one coming from him. Pero tin
anggap ko dahil mas masakit na mga salita at insulto ang ibinato ko sa kanya. So
this is how it feels to be insulted by the person whom you love. AT siguro mas
higit pa ang sakit na naramdaman niya nung ininsulto ko din siya.

"Is this what you really want? Ito ba ang gusto mong buhay? Nakikipag agawan sa
MRT, nauubos ang oras sa paghihintay ng taxi, nakikipagsiksikan sa jeep, inuulan
, binabaha, at hinoholdap. Is this the kind of independence that you want Lorrai
ne? Pinapasaya ka ba ng buhay na ganito? Masaya ka ba na nanganganib ang buhay m
o? Because seriously, I cant see any happiness and fulfillment in what you are d
oing. Ang nakita ko lang ay katangahan." I bit my lower lip para pigilan ang emo
syon ko at ni wala akong maisip na salita na isasagot ko sa kanya. At kahit sigu
ro meron, hindi pa din ako magkakaroon ng lakas para sabihin yun sa kanya.

"Now tell me Lorraine. Ito ba talaga ang gusto mo? Gusto mong nanganganib ang b
uhay mo? Paano kung wala ako doon? God! You don't even know how to take care of
yourself. May sakit ka pero pumasok ka pa din? For what? Para sa sahod? Magpapak
amatay ka dahil sa sahod dahil ayaw mong tanggapin ang pera ng pamilya mo? Sa to
too lang hindi ko makuha ang logic mo. It's either masyado akong bobo or masyado
ka lang ma-pride. And too selfish. Hindi mo man lang inisip kung ano ang marara
mdaman ng pamilya mo kapag may nangyaring masama sayo." Ilang beses akong lumu
nok [para pigilin ang emosyon ko.

Bumuntong hininga ulit siya at nakita kong kumuyon ang kamay niyang nakahawak sa
manibela. And when he spoke again, medyo kumalma na ang boses niya. But nonethe
less, his words still struck me like a lightning bolt. Dahil inaamin ko, in a wa
y tama ang sinasabi niya. Ano nga ba ang punto ko sa pag alis ko sa bahay namin?
What's my purpose?

"Life is not that easy Lorraine. Masuwerte ka kasi naging madali para sayo ang l
ahat at hindi lahat ng tao nakakaranas ng naranasan mo. Others strive hard just
to be where you are right now pero kahit anong hirap nila they still aren't able
to achieve it. Ginawa ng parents mo ang lahat just to give you a comfortable l
ife yet you choose the hard one. Mabuti sana kung ikakabuti ng mundo yang ginaga
wa mo. Mabuti sana kung dahil sa ginagawa mo mawawala ang kahirapan sa mundo or
matatapos ang giyera sa mindo pero hindi eh. Katangahan ang ginagawa mo. You are
doing it to prove something to yourself. Na kaya mong mag isa pero alam nating
lahat Rayne na hindi mo kayang mag isa. Lahat ng tao hindi kayang mag isa kaya n
ga naimbento ang salitang no man is an island. Kailangan mo ng pamilya mo, ng mg
a kaibigan mo. We respect your decision to be independent but for me, its pure
absurbity, its pure foolishness and selfishness Lorraine. Siguro yun din ang tin
gin nila Tito at Tita sa desisyon mo. Yet, hinayaan ka nilang maging independent
, hinayaan ka nilang mag isa, and looked what is happening to you? Hinayaan ka n
ila kasi naiintindihan nila na may sarili ka ng buhay. Malaki ka na eh, malayo n
a ang narating mo pero sana isipin mo din kung gaano kasakit para sa mga taong n
agmamahal sayo ang ginawa nila. How hard it is to let you go. How hard it is to
see you having a hard time. Sana isipin mo din ang mararamdaman ng mga taong yu
n pag may nangyaring masama sayo. Sana sa mga desisyong gagawin mo sa mga susuno
d na panahon, sana isipin mo din ang mga taong nakapaligid sayo. It's not just a
ll about you Lorraine, lahat ng desisyon mo, may mga taong naapektuhan, may mga
taong nasasaktan."

Hindi ko na napigilan ang pagtulo ng mga luha ko dahil sa sinabi niya. Dahil tam
a siya. Naging slefish ako kasi nabulag ako ng galit. Hindi ko kinonsider ang ma
raramdaman ni Mommy at ni Daddy. Pati na din ang mararamdaman niya. Ang inisip k
o lang ang sakit na naramdaman ko. Hindi ako nakuntento kung ano ang meron ako.
Hindi ako naging thankful sa mga blessings ko.

At nung nag usap kami nila Mommy naliwanagan ako. Sino ba ang magulang ang gusto
ng masaktan ang anak nila. At kahit paano I was able to see things their way at
nakita ko ang pagkakamali kong ginawa nung araw na yun. At now, I also realize k
ung gaano kalaki ang kasalanan ko kay luke. Kung ano ano ang mga sinabi ko sa ka
nya. Oo nga nasakatan nila ako, they deliberately hurt me but there's a reason k
ung bakit nila ginawa yun.

Kaya hindi ko siya masisi ngayon kung sinasabi man niya ang mga sinasabi niya. H
indi ko siya masisi kung binubulyawan man niya ako. Hindi pa kasi kami nakapag u
sap katulad ng ginawa namin nina Mommy at Daddy. Hindi pa ako nakapagsorry. And
yes, I really wanna say sorry. Hindi para magkabalikan kami kundi para kahit pap
aano malaman niya na pinagsisihan ko ang mga sinabi ko sa kanya.

"I'm sorry Luke. Alam ko na nasaktan kita sa mga sinabi ko. I'm really sorry. Si
guro nga nabulag ako ng sakit at galit na nararamdaman ko nung mga panahon na yu
n. At ngayon narealize ko na ang pagkakamali ko. Sana patawarin mo ako." Yumuko
ako para itago ang mga luha ko.

"And thank you sa paghatid at pag-save sa akin kanina sa holdaper. Alam kong ga
lit ka sa akin pero tinulungan mo pa din ako. Thank you." Buong puso ang pagkaka
sabi ko nun. Hindi man bumalik ang dating pagtitinginan namin, I still want us a
t least to be civil. Hindi yung hindi kami nagpapansinan na parang hindi kami ma
gkakilala.

"I was never mad at you Lorraine dahil alam ko naman na nasaktan din kita. You d
on't have to say sorry because I deserved it." Napatingin na siya sa akin at nak
ita kong hindi na masyadong galit ang mga mata niya. Kahit ako I felt a little b
it relieved dahil nakapagsorry na ako. Pero hindi pa din maalis ang sakit sa dib
dib ko lalo at naaalala ko ang babaeng palagi niyang kasama. Jealousy is eating
my heart pero alam ko naman na wala na akong karapatan na magselos kaya wala ng
kwenta na sabihin ko pa ang nararamdaman ko sa kanya. Siguro kailangan ko na lan
g makuntento sa kung ano man ang kaya niyang i-offer sa akin sa ngayon.

"No. I shouldn't have said what I've said. At sana mapatawad mo ako even just fo
r the sake na close ang family namin. Kasi ang bigat sa dibdib pag may taong gal
it sayo. Ayokong dahil sa akin mabahiran ang happiness na nararamdam mo ngayon.
And I'm glad that you've found that someone who could make you happy." Ngumiti a
ko pero hindi umabot sa mga mata ko. Ang sakit kasing sabihin na masaya ako na m
asaya siya pero ang totoo hindi naman talaga ako masaya dahil ang gusto ko ako a
ng nagpapasaya sa kanya. Pero hindi ba sa lahat ng mga nangyari sa akin, isa sa
mga dapat kong matutunan ay ang makuntento kung ano ang meron ako. And I should
be contented kung ano man ang kayang ibigay ni Luke.

"How could you say that I am happy?" Bigla niyang tanong sa akin. Nakita ko pa n
a nangunot ang noo niya.

"Dahil nakikita kitang masaya. Nakita ko kung gaano ka kasaya tuwing magkasama k
ayo. And I hope that you would be happy now that you've found the her." Ang hira
p. Ang hirap umaktong okay ka lang gayong pakiramdam ko ay hinihiwa na ang puso
ko.

"Huh? You've seen me happy with her?" Napakagat labi ako dahil nadulas ako. Nala
man niyang pinagmamasdan ko sila. Oo, ilang beses ko silang nakikita sa school n
a masaya. Sabay pa silang kumain. Inaakbayan pa niya ang girl at nakita ko kung
paano sila magtawanan. At tuwing nakikita ko sila, hindi ko maiwasang di masakta
n.

At dahil sa hiya ko, hindi na ako nagsalita. And I just nodded at iniwas ang tin
gin ko sa kanya.

"And who exactly are you referring to?" Sabi pa niya at ramdam na ramdam ko ang
titig niya sa akin.

"Hindi ko siya kilala but I've seen you plenty of time. Sa school, sa resto. At
nakikita ko na masaya ka kapag kasama mo siya. And I am happy for you." Ngumiti
ulit ako ng pilit pero hindi pa din ako makatingin sa kanya

"Really? Masaya ka for me?" He further proved.

"Y-yes." Sinungaling. Ngayon pa nga lang gusto mo ng magpakamatay.

"Bagay ba kami? Is she fitting to be part of our family?" Tanong pa niya. Gusto
ko ng huimagulgol ng iyak. He is already thinking of marrying her. Siguro pagkag
raduate na magpapakasal na sila ng babae.

"I don't know, pero kung mahal mo naman, sigurado akong magpfit siya sa family m
o." Sabi ko pa at gusto kong sabunutan ang sarili ko.

"Yeah, I love her. I love her the moment I saw her.Love at first sight nga ata a
ng nangyari sa akin" Nang tingnan ko siya, I saw him smiling at parang iniimagin
e pa ang unang beses na nagkakilala sila nung girl. At nasasaktan ako.

Kasasabi ko lang na masaya ako na masaya siya pero ito ako ngayon, sobrang nasas
aktan. At bago pa ako tuluyang umiyak sa loob ng kotse niya minabuti kong magpaa
lam na.

"Luke it's getting late. Salamat ulit. Aakyat na ako sa condo." Hindi ko na hini
ntay na sumagot siya. Binuksan ko na lang ang pinto ng kotse niya at nagmamadali
ng bumaba.

Narinig ko pa ang pagtawag niya sa pangalan ko pero nagkunyari akong walang nari
nig. Ayaw kong lumingon dahil pag ginawa ko yun makikita niyang umiiyak ako. At
nung makasakay ako sa elevator, doon ko na ibinuhos ang kanina ko pang pinipigil
ang luha. Hanggang sa makarating ako sa unit ko.

Dumiretso na alng ako sa kwarto ko at sumubsob sa kama ko and cried my heart out
.
<hr>
44.

Kahit na namamaga ang mga mata ko kakaiyak nung gabing yun, pumasok pa din ako s
a school. Kahit na ang bigat bigat ng dibdib ko sinubukan ko pa ding makapagturo
. Ilang beses akong tinanong ni Caroline kung okay lang ba ako and I just give h
er a half hearted smile. Wala na siyang nagawa kundi ang bumuntong hininga.

Habang papalapit ng papalapit ang oras ng klase nina Luke lalong bumibigat ang d
ibdib ko. Kahit siguro ilang beses kong ikondisyon ang sarili ko na kakalimutan
ko na ang nararamdaman ko sa kanya, hindi ko pa din magagawa.

At hindi ko alam kung magagawa ko nga bang kalimutan siya at baliwalain ang nara
ramdaman ko para sa kanya. Even the 4 years that we've been apart I wasn't able
to erase what I truly feel for him. Ngayon pa kaya?

When the bell rang, hudyat na klase na nina Luke, lalong bumigat ang pakiramdam
ko. Ang bigat bigat ng mga hakbang ko hanggang makarating ako sa harap ng room.
Bumuntong hininga pa ako bago pumasok.

The room is unusually quiet when I entered. Hindi ko na pinansin kasi wala akong
ganang pansinin ang lahat ng bagay ngayon. Pero siguro talagang nananadya ang t
adhana dahil kung kelan pa ayaw mo pansinin ang mga bagay bagay saka pa bumulaga
sa harapan ko ang isang bouquet ng bulaklak na nakalagay sa mesa ko.

Napatingin ako sa buong klase and almost all of them are smiling na parang kinik
ilig. Iisang tao lang ang hindi ko tiningnan dahil hindi ko siyang kayang tingna
n.

"Marc, kindly give this flower to Carol. Nakalimutan ata niya." Sabi ko sa isang
estudyante. Kay Carol nga ata ang bulaklak kasi siya ang nagklase bago ako.

"Ahmm.. Prof, para po ata sayo ang flowers na yan." Sabi naman ni Marc sabay tur
o ng nasa board. At nagulantang ako sa nakasulat sa white board dahil inubos ata
ang limang whiteboard marker sa laki ng nakasulat na hindi mo basta mabubura da
hil nga ang laki. Mapapagod ka talaga bago mo mabura lahat.

I read what is written on the board in bold, cursive writng:

'I love you, Prof. Lorraine.'

Pakiramdam ko namula ang buong mukha ko. Lalo na nung magsimulang manukso ang mg
a estudyante ko. Tapos napatingin ako sa bulaklak at kinuha ang card na nakaipi
t dito.

For Rayne.

Napatingin ako sa laaht ng estudyante at hindi ko alam pero nag linger ang panin
gin ko kay Luke. Tiningnan ko ang expression niya and like my other students he
is also grinning.

Then I realized that he is not the one who sent me the flowers and the one who w
rote in the board. May girlfriend na siya kaya impossibleng gagawin pa niya ang
mga bagay na to. Sa kanya na din nanggaling na love and first sightr ang nangyar
i sa kanya.

I tried to hide the disappointment that I;ve felt.

"Do you have any idea who wrote in the board and who gave me flowers?" Biglang b
igla at parang sabay sabay na nag iwas ng tingin ang mga estudyante ko and right
there I knew that they knew who is the person responsible for this kind of fool
ishness.

Pero hindi ko na pinansin ang lahat. I asked my students to erase what is writte
n on the whiteboard at nagsimula ng maglecture na parang walang nagyari. Kung an
o man ang trip ng mga estudyante ko hahayaan ko muna sa ngayon dahil alam kong m
agsasawa din kung sino man ang may kagagawan ng mga bagay na yun.
Pero nagkamali ako. Dahil nung sumunod na araw may ganun ulti akong nadatnan sa
room. This time baloon naman. I ignore it again but I must admit that it's getti
ng on my nerves.

On the third day, someone handed me a chocolate. At hindi lang isa. Sa lahat ng
kalse ko binigyan ako ng chocolate pero sa klase lang nila Luke may nakasulat sa
board and this time isang bear ang nakalagay sa table ko. Again, I let it go. A
t nung magfriday na, napansin ko na halos lahat ng estudyante at pati mga profes
sors napapangiti tuwing tumitingin sa akin.

Surely, kung sino man ang gustong mantrip sa akin, plano niya talagang ipahiya a
ko sa buong campus. Pagkapasok ko pa lang sa faculty room, tinukso na agad ako n
g mga kasamahan ko and they handed me a bouquet of white roses.

By the time na dumating ang klase nina Luke, sira na ang araw ko. Nakasimangot a
ko habang naglalakad sa hallway and I walked purposely to their room.

At katulad nitong mga huling araw, ganun pa din ang naabutan kong sulat sa board
and another bouquet of flowers. Talagang pinagkakagastusan ng kung sinuman ang
pantitrip sa akin.

Sa sobrang inis ko dahil sa mga nangyayari, tinabig ko ang bulaklak pagkaupo ko
sa harap ng mesa. My students all gasped.

"Would someone be kind enough to tell me who's behind this foolishness?" Seryoso
ng sabi ko. Nakita kong nagnanakawan ng tingin ang mga student ko.

Pero lumipas ang ilang minuto, walang nagsasalita ni isa sa kanila.

"Class, kung gusto niyang akogn pagtripan, please stop it. Hindi nakakatuwa. At
alam ko din na kung sino man yun, it came from your class dahil dito nagsimula a
ng lahat. Now, tell me who is it." Pero wala pa ding nagsalita. Lalong kumulo an
g dugo ko.

"Very well, you wouldn't tell me? Then get a whole sheet of paper. I am giving
you a long quiz and I'll make sure that no one among you will pass this quiz."

"Prof!" Narinig kong reklamo ng isa kong estudyante.

"Waahhh! Hoy umayos kayo. Gusto kong makagraduate." Reklamo pa ng isa.

"Prof naman. It's unfair!" Sabi ni Trishia. Tinaasan ko siya ng kilay.

"Unfair? You want me to be fair yet nakikiisa kayo sa nagtitrip sa akin? The fir
st equation is worth 15 points." Tumalikod ako and started writing the equation.
Narinig ko ang pagmumura ng ibang estudyante, the others groaned pero nagibab
aw ang boses ni Trishia.

"JP! Wag mo nga kaming idamay sa kalokohan mo." Napatigil ako sa pagsusulat at n
apatingin sa upuan ni Luke. Unlike his other classmates, he is just sitting laz
ily on his chair and smiling at me.

Parang lumukso ang puso ko and naramdaman ko ang pag iinit ng mga pisngi ko.

Pinigilan ko ang kilig na naramdaman ko kasi alam kong hindi dapat dahil alam ko
ng may girlfriend na siya. Kung ano man ang rason niya kung bakit ginagawa niya
ito, I intend to know after class.

"You're the one doing all of these foolishness Mr. Cario?" Nakataas ang kilay ko h
abang tinatanong ko siya.

"If you call it foolishness then fine. And yes, ako ang may kagagawan ng lahat P
rof." Sinabi niya yun habang tumitingin sa akin. Nag iwas ako ng tingin at tumal
ikod. Kinalma ko na dina ng sarili ko.

Hindi ko alam kung paano ko nagawa pero nagawa ko pang maglecture sa klase nila.
Hindi ko na tinuloy ang long quiz. Bluff ko lang naman yun para umamin sila. Sa
buong oras na nagkaklase ako, iniwasan kong mapatingin sa kanya and I dismissed
5 minutes before the time.

"Mr. Cario, stay. I wanted to talk to you."
<hr>
45

Nakita ko pa siyang nakipag-apiran sa mga kaibigan niya bago lumabas ang mga to.
Lalong kumunot ang noo ko. Gusto ko siyang hampasin ng white board. Ano ang ini
isip niya at pinagtitripan niya ako? Oo, alam kong isang trip lang ang lahat ng
ito kasi alam naman ng lahat na may girlfriend na siya. Kalat na kalat na sa bu
ong campus ang tungkol sa kanila ng babae. Kaya nga kahit nagdududa ako na siya
ang nagbigay, hindi ko inentertain ang thought na yun kasi may girlfriend siya.
Tapos malalaman ko na siya talaga ang may kagagawan?

Naupo ako sa teacher's chair while he is slowly walking towards me na para bang
nasa kanya ang lahat ng oras sa mundo. Lalo akong nanggigil pero pinigilan ko ta
laga ang sarili ko na sigawan siya.

"Sit down." Mahinahong sabi ko sa kanya nung nasa harap ko na siya.

"Don't you want to talk about it over lunch?" HE asked me while smiling. Kumunot
ang noo ko.

"Sit down." May diin na sa pagkakasabi ko, while trying to keep myself calm. Per
o mukhang hindi naman siya apektado kahit na nakikita na niyang naiirita ako.

"Dinner then?" A playful smile played on his lips while saying it. Hindi pa din
siya umuupo. Magkaharap na kami sa table and he is leaning towards me. Pinigil
ko ang sarili kong umatras. I tired to stay still. I keep on reminding myself to
stand my ground at hindi ako dapat matakot sa kanya.

"Sit down!" My voice rise an octave dala ng pagkainis ko at ng kabang tinatago t
ago ko.

"Meryenda?" His eyebrows wriggled at alam kong pinipigilan lang niyang tumawa. O
bvious na obvious na natutuwa siya sa ginagawa niya habang ako natotorture.

"Mr. Carino!!" Hindi ko na napigilang bulyawan siya.

"Ito na, uupo na. Easy." Itinaas pa niya ang dalawa niyang kamay habang sinasabi
yun at habang umuupo sa chair sa tapat ng table ko.

"What do you think you're doing?"Sita ko agad sa kanya pagkaupo na pagkaupo niya
. Hindi siya agad sumagot sa tanong ko. Instead, he just looked at me. Nakikita
ko ang tuwa sa mga mata niya. He is having fun while I am dying in anticipation
sa isasagot niya. Dahil sa kaibuturan ng puso ko, I am hoping that he would say
the words that I've loong been waiting to ear.

Pero ngumiti lang siya sa akin.

"I am giving you flowers, chocolates, stufftoys..etc...Do you like it?" Sabi pa
niya. I gritted my teeth.

"No! You are embarassing me in the campus. And I want you to stop whatever it is
that you are doing or else..." Hindi ko na matapos ang sasabihin ko kasi wala a
kong maisip na sasabihin.

"Or else??" Paghahamon nito. Naging seryoso na din ang mukha niya. Napalunok na
lang ako.

"Just Stop it. Naiintindihan mo ba ako? Ayoko ng eskandalo sa school at may girl
friend kang tao. Ayaw kong magulat na lang ako isang araw may sumabunot sa akin
bigla. AT hindi ka man lang ba nahiya sa kanya?" Siguro nga kung iba ang sitwasy
on, matutuwa ako na ginagawa niya ang mga bagay na ito pero hindi tama eh. Baka
maakusahan pa akong mang aagaw dahil sa ginagawa niya.

"Okay. Sabi mo eh." Tapos tumayo na siya at lumabas ng room. The guy had the ner
ve to walk out on me.

Hindi ko na lang pinansin ang pagwawalkout nito. Ang importante mapatigil ko siy
a kahit na nanghihinayang ako na wala na akong matatanggap mula sa kanya. Dahil
aminin ko man o hindi, nung malaman kong siya ang gumagawa nun, it brought a cer
tain warmth in my system.

The next Monday, kampante akong wala ng surprises na bubungad sa akin sa school.
Pero akala ko lang pala yun. Dahil pagkapasok ko sa room nina Luke, ganun pa di
n ang sitwasyon. I just groaned at tiningnan ng masama si Luke. Nung nakita niya
ng tiningnan ko siya, nag iwas siya ng tingin. Hindi ko pinansin ang lahat. I t
ried to ignore it hanggang sa matapos ang klase ko. Siguro kapag inignore ko ang
ginagawa niya, mapapagod at titigil din siya.

Pinauna kong lumabas ang lahat ng estudyante ko. I need to stay para eerase ang
nakasulat sa board. Nakakahiya sa susunod na klase. Hindi ko na din pinabura sa
mga estudyante ko.

I was erasing the board nung pumasok siya sa room at kinuha ang isang whiteboard
erase at naki-erase din.

"Luke, I told you to stop it." Nakakunot na ang noo ko nung sinabi ko yun. Tapos
na naming eerase ang kalat niya sa board.

"Make me." Sabi pa niya.

"Luke, akala ko ba nagkakaintindihan na tayo? Akala ko ba titigil ka na!?" napof
rustrate na talaga ako. Oo mahal ko siya pero sino bang babae ang gustong makata
nggap ng mga ganung bagay sa isang lalaking alam ng lahat na may girlfriend na?

"Naiintindihan kita Lorraine. I also tried stopping myself but I can't. So you h
ave to make me stop." Ano daw? Ano ang pinagsasabi niyang ako pa ang pipigil sa
kanya?
"Basta, tumigil ka na sa ginagawa mo, dahil...dahil kapag hindi ka pa tumigil,uh
mmm...ibabagsak na kita sa klase ko. Tingnan ko lang kung makakagraduate ka pa."
Taas noo kong sinabi.

Pero instead na masindak dahil sa sinabi ko hindi man lang siya natinag.

"Yan lang ba ang kaya mong gawin? Is that all you've got to make me stop?" Ngumi
ti ulit siya. Napalunok na lang ako.

"Pero Prof, kapag ibinagsak mo ako, hahalikan kita!" Nanlaki ang mga mata ko sa
sinabi niya. What did he just say? Hahalikan... God! Babalik na naman ba kami sa
dati na ginagawa niyang threat ang panghahalik niya? At tama bang sagutin ang t
hreat ko ng threat din? He must be mad! At napatunayan kong baliw na nga siya la
lo na nung ngumiti siya ng nakakaloko.

"Kaya sige, ibagsak mo ako, Kung gusto mo ngayon na eh." At lumapit siya sa aki
n. Automatic akong napaatras. Bumilis ang tibok ng puso ko. He kept on advancing
and he kept on advancing at ako naman wala ng maatrasan hanggang sa sobrang lap
it na niya sa akin.

"Ibagsak mo na ako, ngayon na. I can't hardly wait." Shit!

"Gago!" Naibulalas ko na lang bigla. Nagpapanic na ang buong pagkatao ko. At hin
di ko alam kung ano ba ang mararamdaman ko? Naeexcite ba ako kasi ineexpect ko n
a hahalikan niya ako or natatakot dahil kapag ginawa niya yun malalaman niya ang
totoo kong nararamdaman para sa kanya.

"Oo na. Ikaw na ang genius. Pakiss nga!" And he indeed gave me a peck on my lips
. And he ran away. Yes, tumakbo siya pagkatapos niya akong halikan. Samantalang
ako, nakatulala lang habang nakasandal sa white board. Sobrang bilis ng mga pang
yayari na hindi agad na digest ng isip ko. Hindi ma process ng utak ko that Luke
just kissed me! He did! At pakiramdam ko biglang tumalon ang kaluluwa ko ar sum
ama sa pagtakbo niya. O baka naman sobrang nabitin kaya hinabol nito si Luke.

Ohh, damn ano ba tong pinag iisip ko?

Sasapakin ko na sana ang sarili ko para matauhan ako nung pumasok ulit siya sa r
oom at nagmamadaling pumunta sa akin. At halos hindi pa ako nakakarecover sa kis
s na binigay niya sa akin nung hinila niya ako paglapit niya and kissed me again
. This time it was no longer a smack.

At kung natulala ako kanina mas lalo na ngayon. Because the moment his lips touc
hed mine my mind stopped functioning. My senses focused on him. And while he is
kissing me, parang hinihigop niya ang buong kaluluwa ko. Parang hinampas ako sa
pader at nawalan ako ng malay yet, I can feel him and I wanted so much to cling
to him and not to let go dahil kapag ginawa ko yun, hindi ko na alam ang patutu
nguhan ko. My mind stopped functioning and I allow my heart to take the reign.

So I kissed him back. Yes, I am aware that I am kissing him back at alam ko na p
agkatapos nito wala akong ibang sisisihin dahil alam ko ang ginagawa ko at gusto
ko ang ginagawa ko. Hindi ko na inisip kung ano ang mangyayari pagkatapos nito.
Dahil sa pagkakataong ito, all I wanted is to let go of my emotions. Because it
is screaming to be set free. Napapagod na ito sa pagkukunyaring walang itong na
raramdaman sa lalaking kahalikan ko ngayon.

And as I kissed him back, ibinuhos ko ang lahat ng nararamdaman ko na hindi ko n
amalayan na umiiyak na pala ako. Umiiyak ako, because I missed him. Because I lo
nged for him. Because I love him. At ang tagal kong tinago ang nararamdaman ko.

"Rayne..." he said while caressing my face. Nagkatinginan kami at nanayo talaga
ang balahibo ko nung magsalubong ang mga tingin namin. Nakadikit pa ang noo niya
sa nook o, our nose almost touching. Then he wiped my tears. Ilang Segundo o mi
nute kaming nasa ganung posisyon. Walang nagsasalita. We're just looking at each
other na parang sa tingin pa lang nagkakaintindihan na kami.

"I miss you. So much!" napalunok ako sa sinabi niya at napalunok ulit ako when h
e looked at my lips. I know that he is again going to kiss me and when he did na
papikit na alng ulit ako ng mga mata ko. Willing to surrender my heart again, wi
lling to trust despite the pain that it experience.

"JP!" Napatigil siya sa paghalik sa akin. Napadilat ako ng mga mata ko at napati
ngin ako sa babaeng nasa tapat ng pinto ng room. Gaping at both of us.
" What do you think you're doing?" Nakakunot na ang noon g babae. At ako, paran
g binuhusan ng malamig na tubig.

"Jihann!" Bigla akong binitiwan ni Luke at hinarap si Jihann. Ang girlfriend niy
a. Jihann pala ang pangalan niya.

Nasa likod niya ako blocking my view of the girl.

"Jihann, let me explain..." Sabi pa niya sa babae. Napapikit ako ng mariin. Lump
is starting to form in my throat. At bago pa lumala ang nararamdaman kong sakit
kailangan ko ng umalis.

"Excuse me." Sabi ko at umalis sa likuran niya.

"Teka Rayne..." Napatingin ako sa kanya. Waiting for him to stop me. And hoping
that he will chose me over her. Nagkatinginan kami.

"JP!" Galit na sigaw ni Jihann kaya napatingin si Luke sa kanya.

"Damn!" He swore habang pinaglilipat ang tingin sa amin ni Jihann. And with what
he said, I knew. Alam kong ayaw niyang mamili. At ayaw ko ding papiliin siya. A
no nga ang sinabi niya last time? It was love at first sight. At ako, I'm the pa
st and I have no right to meddle with the future.

And so, without hesitation, and without looking back, I left both of them in the
room.

<hr>
46

Simula noon, iniwasan ko na siya. Or mas maganda sigurong sabihin na iniwasan k
o na sila. Mabuti na lang na pagkatapos ng linggong yun exam week na. Hindi na a
ko masyadong naglecture at nung exam na, pinadala ko na lang sa proctor ang mga
exam papers.

During those weeks na iniiwasan ko siya, I am also dreading going to school. Bak
a kasi may bigla na lang mag eskandalo sa akin at sabihan akong mang aagaw. O ka
ya may bigla na lang sasabunot sa buhok ko. Pero hindi naman ako kinausap o inaw
ay ng girlfriend ni Luke. Siguro dahil nakapag usap na sila at napaliwanagan na
siya ni Luke. Or maybe she was too confident in their relationship kaya balewala
sa kanya ang nakita niya at inassure siya ni Luke kung gaano niya ito kamahal.
Isang bagay na hindi niya ginawa sa akin noon.

Ahhh... ayaw kong maalala ang dati. Ayaw kong isipin that history repeats itself
. Dahil pag nagkataon, I will be in the shoes of Trishia but this time hindi ako
nagpapanggap katulad ng ginawa nila dati. Ayaw kong ako ang maging dahilan ng p
aghihiwalay ng dalawang tao dahil alam ko kung gaano kasakit ang lokohin. So I'd
rather stay away than be an instrument of their break up.

And now, is the last day before the end of the semester. Magbibigay na lang ako
ng exam scores and I've decided to give it myself dahil baka ito na din ang huli
kong pagharap sa mga estudyante ko. Hindi na ako tuturo next sem. Tatanggapin k
o na ang offer sa akin sa Boston.

Pagpasok ko sa room nila Luke, it is unusually silent. Nakikita ko ang nerbiyos
sa mga mata ng estudyante ko. I silently walked towards my table and put the cor
rected test papers on top of it. I know they all have reasons to be nervous.

"I will be handing your final exam results and I am afraid that if you weren't a
ble to pass the exam, you will have to repeat this subject." I heard groans from
them. Yung iba inuuntog na ang ulo sa upuan. Narinig ko pa na may nagsabing...'
I am so dead.'

Others say, 'I am no longer taking her subject. I swear.' Binaliwala ko ang laha
t ng yun pero napanbuntunghininga pa din ako nung mapatingin ako sa exam papers.
One-third have failed the exam which means that they failed the subject.

Nung binigay ko na ang exam papers, may nakita akong natuwa, may nakita akong na
iiyak, naiyak, may nakita kong namumutla na parang hihimatayin. Lahat ng estudya
nte ko ganun ang expression. AT nakikita ko sa kanilang mukha ang kaba habang pa
palapit sa akin para kunin ang exam result, all of them have the same edgy and n
ervous expression, except for one.

And that is Luke JoPierre Z. Cario. He walked towards me as if alam na niya ang re
sult ng exam niya. He is smiling broadly as if, wala ng taong mas sasaya pa sa k
anya. And I bet, kahit hindi ko na ibigay ang result sa kanya alam na niya. Alam
na niyang he didn't get any correct answer in his exam dahil hindi niya ito sin
agutan. There is only one sentence written on his exam paper.

'Stop avoiding me.'

Yun lang and nothing else. Kung pwede nga lang na ako na lang ang sumagot sa mga
questions na wala kahit ni isang sagot. At isa yun sa rason kung bakit hindi na
ako magtuturo. Ayaw ko na siyang maging estudyante. Ngayon pa nga lang, halos m
amatay na ako sa sakit tuwing nakikita ko silang magkasama, paano pa sa mga susu
nod na araw? Paano na kung iengage na sila? Paano na kung ikakasal na sila? I do
n't want to witness those times kaya mamarapatin ko na lang na umalis.

Pagkabigay ko sa kanya ng papel, he didn't even look at it. Nakangiti pa din siy
ang bumalik sa upuan niya. And I wonder what is so amusing with a failed exam an
d a failed subject.

Pagkatapos kong ipamigay ang mga test papers, dinismiss ko na ang mga estudyante
ko at niligpit ang mga gamit ko. Tumayo na ako at palabas na ng room nung bigl
ang bumukas ang pinto and I came face to face with Luke.

"I forgot to tell you something prof." Sabi pa niya.

"What is it Mr. Cario?" seryosong tanong ko. Umis ako ng tanong sa kanya.

"You failed me. And you know what that means. Naalala mo naman siguro ang pinag
usapan natin di ba?" Seryoso ding sabi niya. Nung una hindi ko maintindihan ang
sinabi niya pero kalaunan, naalala ko ang threat niya. He will kiss me if I fail
him. And with his exam score, he indeed failed my subject.

"Mr. Cario, I didn't fail you. You failed it deliberately." Tiningnan ko siya ng d
iretso at nagsukatan kami ng tingin.

"Nonetheless, I failed. And you know the consequence, Professor Sia." Seryoso pa
ding sabi niya pero may ngiti na sa mga labi niya.

Lumapit siya sa akin kaya umatras ako. Ayaw ko ng mangyari ang nangyari as amin
sa mismong room na to. I didn't regret it pero ayaw ko ng maulit.

"I already told you to stop bothering me Luke. May girlfriend ka na. Bakit hindi
na lang siya ang asikasuhin mo? Ang bigyan mo ng pansin, why do you have to pes
ter..." Pero hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil biglang bumukas ang pint
o.

"Excuse me, but this guy and I need to talk." Biglang sabi ni Jihann pagkapasok
na pagkapasok niya at nung nakita niya si Luke. She didn't even bother to glance
at me. Basta pumunta na lang siya bigla at hinarap si Luke. Nakikita kong galit
na galit siya.

"Why did you tell Kriztian that we are not together? Ang linaw ng usapan natin t
hat no one, as in no one, kahit ang mga butiki sa kisame niyo ang makakaalam sa
totoong relasyon natin? Why the hell did you tell Kriztian? Are you crazy Luke J
oPierre?" Napangiwi ako sa sigaw ni Jihann. And why shouldn't know about their r
elationship? Naguguluhan ako.

"Jihann..." Awat ni Luke sa kanya. I started to walk away to give them privacy w
hen Luke, looked at me at tiningnan ako ng masama.

"Stay where you are Lorraine." Napatigil ako sa paghakbang.

"Yeah, stay where you are because you are the reason why all of this is happenin
g." This time tiningnan na ako ng masama ni Jihann.

"Wag mo siyang idamay Jihann!" I don't really know if I should be here at makini
g sa away nila. A part of me wanted to go yet another part wanted to stay.

"Why not? Siya naman ang dahilan kung bakit mo sinabi kay Kriztian di ba?You did
n't keep your promise." Umismid pa ito. Nakita kong may pagkamaldita si Jihann a
nd I bet she is used to having what she wants.

"No! It's you who didn't keep your promise. Sabi mo sandali lang tayo magpapangg
ap pero umabot na ng buwan, wala ka pa ding nahanap na lalaki na papalit sa pagi
ging boyfriend kuno mo. And I can't pretend forever that I am your boyfriend. Pi
nagbigyan na kita. Kailangan ko ding ayusin ang buhay ko lalo na at nagseselos n
a si Rayne." Namula ako nung sinasabi niya yun.

But what did he say? He is pretending to be Jihann boyfriend?

"It's because of that Kriztian why I can't have a permanent boyfriend. Every guy
that comes near me, inaaway niya. He said that no one should mess up with his b
estfriend gf. Uh!" Sinabunutan nito ang buhok.

"That's why I told him. At bakit ba, hindi na lang si Kriztian ang pagpapanggapi
n mo? Tutal alam na niya."Nanlaki ang mga mata ni Jihann.

"N-No way!" Parang may panggigilalas pang sabi nito.

"And why not?"

"I-its because...it's because..ayoko lang. Ikaw kasi...hindi ka dapat nagselos..
. grrr." Sa akin naman siya bumaling.

"What!?" Naguguluhang tanong ko kay Jihann pero inirapan lang niya ako.

Halos hindi ko maabsorb lahat ng pinag uusapan nila pero isang bagay ang tumata
lk sa isip ko.

"You are not his gf?" I asked sa mga nanlalaking mga mata. Tiningnan ako ng masa
ma ni Jihann tapos tiningnan ng masama si Luke. Then she suddenly sit in a chair
malapit sa kanya na para bang nawalan na siya ng lakas. Tapos sinabunutan ang s
arili.

"Ohh God! What am I gonna do now?" She ignored my question at parang baliw na ki
nausap ang sarili niya. She's weird.

Napatingin ako kay Luke.

"No. She is not my girlfriend. She is my cousin, Tito Johann and Tita Angel's da
ughter na kailangang may ipakitang bf sa ex niya para hindi na siya guluhin. So
she asked me to pretend to be his boyfriend for a while. Now that you know, sas
agutin mo na ba ako?" Biglang tanong niya sa akin.

"Nanliligaw ka?" naitanong ko dahil sa gulat dahil sa sinabi niya.

"You are courting her? I thought she is your fiancee?" Napatingin kami kay Jihan
n na magulo na ang buhok dahil sa kakasabunot niya sa sarili niya.

"Jihann, I'll call Kriztian okay? Talk to him." Sabi ni Luke kay Jihann. Umismid
lang ito.
"No way! I'd rather be back in Boston than to be his gf even if it was just an a
ct." Tapos nagdabog itong tumayo at nagmamadaling lumabas ng kwarto.

Pakiramdam ko namumula na ang buong mukha ko. Hiyang hiya ako dahil alam ko ang
pagkakamali ko.

"And you, hindi kita nililigawan! Nantitrip lang ako." He said full of sarcasm t
apos tiningnan ako ng masama. Then he laughed loudly. Nakatingin lang ako sa kan
ya. And while I'm looking at him I am also wishing na sana lunukin na lang ako
ng sahig.

"Pambihira. Nakakaaliw!" Sabi pa niya in frustration. And then, hinatak na lang
niya ang braso ko at kinaladkad ako palabas ng kwarto.

"Teka, saan mo ako dadalhin?"

"Itatanan na lang kita para wala ka ng choice."
<hr>
47

I stopped protesting pagkalabas na namin ng room dahil nakatingin ang mga estudy
ante sa amin.

"Let me go." Hinatak ko ang braso kong hawak niya pero hindi niya ito binitiwan.

"No way." Matigas na sabi niya.

"Susunod ako sa'yo bitiwan mo lang ako. We are attracting attention." Tumigil si
ya sa mabilis na paglalakad bigla kaya muntik na akong masubsob sa kanya. Tining
nan niya ako saglit at binitiwan ang braso ko na hawak niya but then he entertwi
ned his fingers with mine.
Nag init bigla ang pisngi ko.

Sinubukan kong alisin ang hawak niya sa kamay ko pero lalo lang niya itong hinaw
akan ng mahigpit. Ugh! We are now making a scene.

Naglakad ulit siya at papunta na kaming parking. Sumunod na lang ako sa kanya ka
si mukhang kahit na anong protesta ko wala na akong magagawa. AT ayaw ko rin nam
ang magprotesta pa.

Lumabas kami ng school and he drove in silence. Walang nagsasalita sa amin. At h
indi ko makuhang magsalita kasi dinadaig ako ng hiya at ng guilt. Pero after 30
minutes of driving hindi pa din siya tumitigil sa pagdadrive.

"Saan ba tayo pupunta?" Kanina pa kasi kami paikot ikot. Pero hindi siya nagsasa
lita, Hindi niya pinansin ang tanong ko. Nagcoconcentrate lang siya sa pagdadriv
e. Magkasulubong pa ang mga kilay niya.

Hindi na lang ako nagsalita ulit at hinayaan ko na lang siyang magdrive hanggang
sa makarating kami sa NLEX Toll. Nagtataka talaga ako kung saan kami pupunta pe
ro hinayaan ko na lang talaga siya. Hindi ko na lang napigil ang sarili ko nung
nasa Pampanga na kami at bigla siyang nag U-turn at pabalik na ulit kami sa Mayb
ila. What the hell!

"Luke! What are you doing?"

"Tumahimik ka." Nakakunot pa din ang noo niya.

"Paano ako tatahimik? Kanina pa tayo nagbabyahe. Nakarating na tayo sa Pampanga
pero ito na naman tayo pabalik ng Maynila. Saan mo ba talaga ako dadalhin?" Hind
i ko na napigilang mainis at pagtaasan siya ng boses.

"Hindi ko din alam." Mahinang sabi niya. Nanlaki ang mga mata ko. Kanina pa kami
nagdadrive. Nag ubos kami ng gas pero hindi niya alam kung saan kami pupunta?

"What!? And you keep on driving even if you don't know where to go? Sana tumigil
ka muna at nag isip kung saan tayo pupunta. Nagsayang ka ng gas at ng oras." Na
pasandal na lang ako sa headrest ng upuan dahil wala pa akong nakilalang tao na
nagdadrive at hindi alam ang pupuntahan. Siya pa lang.

"I don't want to stop. Because if I do, you might run away. Again." Napatingin a
ko bigla sa kanya. Nakatingin lang siya sa road at seryoso ang mukha niya. Pero
inaamin kong tinamaan ako sa sinabi niya at nasaktan ako.

"Luke..."

"Naghahanap ako ng lugar na makakapag usap tayo ng maayos. I am looking for a pl
ace wherein we could talk privately yet not too private para hindi ako ma tempt
na halayin ka!" Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Ano daw? Halayin?

"Lucas!" Bulalas ko na lang bigla. At dahil sa sinabi ko napatingin siya bigla s
a akin at napangiti. Tapos umiling at tumingin ulit sa kalsada. After ilang seco
nds, tumingin ulit siya sa akin at ngumiti na naman. What the hell!

Napakunot na ako ng noo.

"What's wrong with you?"

"You called me Lucas again." Napanganga na lang ako nung sinabi niya yun. Kitang
kita ang saya sa mukha niya kahit nakaharap siya sa kalsada. Hindi ko ding mapi
gilang mapangiti. Kelan ko nga ba siya tinawag na Lucas? 4 years ago?

And it felt nice to call him Lucas again.
"I'm sorry if I left you in the waiting shed last time." Napatingin ako bigla sa
kanya.

"Naguilty ako nung nagkasakit ka. Ang tagal kasi ni Kriztian dumating." This nak
akunot na ang noo ko habang nakatingin sa kanya.

"Akala ko nadaanan lang ako ni Kriztian nung araw na yun."

"No. Hindi siya pumasok nung araw na yun. Galing siya sa bahay niyo, tinawagan k
o lang siya na sunduin ka." Casual ang pagkakasabi niya nun na parang wala lang
ang lahat.

"I thought, you ignored me that day?" Akala ko wala na siyang pakialam kaya iniw
an niya ako. Sobrang sama pa ng loob ko nung araw na yun.

"You know, I can't do that. Kahit gustuhin ko pa. So I called Kriz. Supposedly I
should have left you on your own. Supposedly, hindi ko tinawagan si Kriztian. Y
ou see, we wanted you to learn on your own. We wanted you to realize that life i
s not that easy. Yan ang ibig sabihin ni Tito when he allowed you leave. We cann
ot forever cushioned you from the harshness of life. Pero siguro parehas kami ng
Mommy mo. Hindi ka namin matiis. Nung nalaman niya kung saan ka nakatira, gin
awa niya ang lahat para mapapayag si Tito na palipatin ka sa condo. And nung pin
ababa kayo sa jeep na sinasakyan niyo, hindi ko napigilang hindi lumapit. When I
saw how cold you are, instead of leaving you alone, I called Kriztian. Mula noo
n, hanggang ngayon, hindi kita matiis." There is a slight smile on his face. Per
o ako nalungkot dahil sa sinabi niya. Natouch ako sa ginawa niya kasi hindi nama
n pala totoong pinabayaan niya ako.

"Was it so hard loving me Luke?" Oo alam kong mahal niya ako. Hindi ko na yun ng
ayon pinagdudahan.

"Yes. Very hard. Because I don't know what's running in that peculiar mind of yo
urs. Dahil hindi lahat ng babae katulad mo. Others are so easy to read but I am
clueless when it comes to you. Minsan hindi ko alam kung saan lulugar. Minsan hi
ndi ko alam kung paano mag react. Most of the time, I feel inafequate." Hindi ak
o makapaniwalang nararamdaman niya ang mga bagay na yun.

"It was tough loving someone like you Rayne, yet, I still love you. Maybe, we ar
e similar in a way. You choose the hard life, I choose to love you." Napatingin
ako sa kanya at nakikita kong pulang pula na ang mukha niya. Pati na din ang ten
ga niya. He is blushing and it was so cute. Kaya siguro hindi siya nakatingin s
a akin.

At dahil sa sinabi niya, naramdaman ko din ang pag iinit ng pisngi ko. I wanted
to hug him. I wanted to make him feel how much I love him too. It's just too bad
that he is driving at ayaw ko naman na maaksidente kami.

"Andito na tayo." Masyado akong naoverwhelm sa sinabi niya na hindi ko napansin
na nasa valet parking na kami ng mall ng pamilya niya.

"Dito lang pala tayo pupunta?" We drive all the way to Pampanga and back tapos d
ito lang pala kami pupunta. Sa mall na 10 minutes away from the university.

Pero instead na magalit or magreklamo, napangiti na lang ako. Who am I to compla
in? Kung hindi kami nagbyahe ng malayo, hindi ko maririnig ang mga sinabi niya.
I wouldn't be this happy.

Kaya nung binuksan niya ang pinto ng kotse sa side ko and offered his hand para
alalayan akong bumaba, hindi na ako nagpatumpik tumpik na ibigay ang kamay ko sa
kanya.

<hr>
48

Hindi ko alam kung ano ang gagawin namin sa mall nila. Baka nagugutom na siya ka
ya naisip niyang pumunta dito. Sumunod na lang ako sa kanya kasi mukhang nagmama
dali siya. Naglalakad kami at panay bati sa kanya ng mga tauhan ng mall. Naglak
ad kami hanggang sa makarating kami sa second floor, ang bilis ng lakad niya at
hawak hawak pa niya ang kamay ko kaya wala akong choice kundi ang sumunod dahil
kung hindi makakaladkad niya ako.
Akala ko talaga kakain kami pero hindi. Nakarating kami sa security office ng ma
ll. Nagulat pa ang mga tao pagkapasok na pagkapasok namin.

"Sir!"

"Sir!" Nagsitayuan ang mga tao sa loob ng office. Pero hindi niya man lang pinan
sin ang mga ito. Hatak hatak pa din niya ang kamay ko.

"Pakipatay ang speaker sa loob." Sabi niya sa nakatungangang tauhan nila sa loob
ng security office. Natataranta namang ginawa ng tauhan nila ang sinabi niya. P
agkatapos nun pumasok na kami sa isang kwarto na may malaking glass window. Kit
a kami sa loob pero hindi naming sila kita sa labas. Ito an gang ginagamit pag m
ay mga iniexamine ang mga tauhan niya.

Tumingin ako sa paligid. Ang room ay may isang table at may anim na upuan. Sigur
o ito din ang ginagamit nilang conference table.

"Bakit mo ako dinala dito?" Hidni ko mapigilang magtanong.

"Dahil madaming surveillance camera."

"And so?" Nakataas na ang kilay ko nun.

"Because I want us to talk and I don't trust myself that I'll only do that kung
dadalhin kita sa lugar na walang iistorbo sa atin. At least ditto, makakapag usa
p tayo at magdadalawang isip ako bago ko gawin ang kanina pang dinidikta ng isip
ko." His jaw is clenched while he said that. Pakiramdam ko nag init ang mukha k
o dahil alam ko kung ano ang ibig niyang sabihin. Hindi ako nakapag react.

"Sit down." Umupo ako sa hinila niyang upuan. Akala ko uupo siya sa tabi ko pero
umikot siya sa mesa at umupo sa harapan ko. Para talaga akong iinterogate nito.
Nung makaupo na siya tiningnan lang niya ako. Hindi ko alam kung bakit pero kina
kabahan ako. At dahil titig na titig siya sa akin di ko maiwasan ang pag iinit n
g pisngi ko. I saw him smile at lalong nag init ang pisngi ko.

"Are you ready?" Am I ready? Hindi ko alam. Kelan ba naging ready ang isang tao
kapag alam niyang i-cocomfront siya?

Lumunok na lang ako at tumango. Pwede bang tapusin na namin to?

"Galit ka pa ba s a akin?"Seryosong tanong niya.

"Nagsorry na nga ako di ba? I won't say sorry if I'm still mad at you."

"May itatanong ka ba sa akin?" tanong pa niya at wala akong maisip. Nabablangko
ang utak ko. It can't even function well. But if my mind can't function, my sens
es are working overtime. Naging aware ako sa lahat ng movements siya, kahit kuk
unting expression ng mukha niya napapansin ko. Ang amoy niya nanunuot sa ilong k
o at gusto ko na lang singhutin. Tama nga ata ang desisyon niyang hindi kami sa
sobrang private na lugar. Kasi baka pati ako hindi ko mapigilan ang sarili ko.

"N-No." I nervously said.

"Good. Kasi ako madami. And let us start from the very beginning.Let's start w
ith Trshia. Wala kaming naging relasyon ni Trishia. Kinausap ko lang siya at ala
m mo naman na yun. I don't have feelings for her and she doesn't have feelings f
or me." Biglang tumaas ang kilay ko sa sinabi niya. Tiningnan niya ako na nagtat
aka.

"What!?" tanong niya nung nakita niya ang expression ko.

"Sigurado kang wala siyang feelings sayo?" natahimik siya sa sinabi ko.

"At least hindi ko siya pinatulan. I mean I turned her down when she showed the
signs. Hindi katulad mo pinatulan mo ang isang sonofabitch." Ramdam na ramdam ko
ang disgust sa boses niya. Ni hindi niya kayang sabihin ang pangalan ni James.

"Excuse me! Kung magsalita ka para namang pinagtaksilan kita. Ipapaalala ko lang
sayo na.." Pero hindi na niya ako pinatapos sa pagsasalita.

"I know, I know. Hindi naman kita sinusumbatan, sinasabi ko lang.."

"Bitter ka ata eh."

"Bitter ako kasi nagseselos ako. Nagseselos ako nung mas inuna mo siya kaysa sa
akin nung pumunta ako para sa graduation mo. Nagseselos ako na niyakap mo siya s
amantalang ako hindi. Nagseselos ako na parehas ang cellphone niyo. Nagseselos a
ko tuwing nagkakatinginan kayo. Nagseselos ako because he could make you smile a
nd could make you laugh but I only made you cry." Nawala ang amusement sa mukha
ko nung marinig ko ang huling sinabi niya. Dahil mali siya. Yes, he made me cry
but before that, he made me the happiest girl. Hindi ko alam kung alam niya pero
nakikita naman niya siguro tuwing magkakasama kami. And I wouldn't be devastat
ed kung hindi ko masyadong dinamdam ang nangyari sa amin.

Napayuko ako when he looked at me. And I become uneasy with the way he is lookin
g at me. Nanunuot ang tingin niya sa kaluluwa ko. As if trying to read what's on
my mind. My hands are sweating and my heart is beating so fast. Dahil kinikili
g ako and ang tagal ko ng di naramdaman ang nararamdaman ko ngayon. Nung hindi k
o na makaya ang klase ng tingin niya sa akin, napatayo ako bigla.

"Uhmmm, can I go to the CR for a while?" Dahil gusto ko ng magsisigaw sa tuwa.

"No." mariing sabi niya.

"What?" Hindi ako makapaniwalang tatanggi siya. Mas masahol pa siya sa supreme c
ourt justice.

"Hindi ka naman talaga naiihi, tatakas ka lang. And I told you that we are going
to talk." Ganun pa din ang tingin niya sa akin. Nagpakaiwas iwas ako ng tingin.

"But..."

"Sit down." Mariing sabi niya. Tiningnan ko siya naparang di makapaniwala. Paano
kung totoong na-ccr ako? Hindi niya talaga ako papayagan? Pero naiihi naman tal
aga ako. Naiihi sa kilig.

"Luke..."

"I said sit down." Waqla na akong nagawa. Naupo na lang ako ulit. Napasimangot
ako.

"Wag kang sumimangot. That kind of expression won't work on me anymore. I don't
have plans of letting you go. Not before, not now, never." Teka!! Mag CCR lang n
aman ako ah. I just wanted to contain my kilig. Ano ang pinagsasabi niya?

"Oo dumating ako sa point na napagod na talaga ako sayo. Lalo na nung magkaboyfr
iend ka na. Napapagod na akong maghintay, Inisip ko, are you worth all of my s
acrifices? All of my pains? I tried to tell myself that you are not worth it. M
ay mas worth pa kaysa sayo. But damnit Lorraine, everytime I see you, every inch
of me is shouting that you are worth everything. Even if I would sacrifice my l
ife for you you are still worth it. So I have decided to stop fighting my feelin
gs. To stop fighting with myself because I know that I am fighting a losing bat
tle. Kaya kung hihingin kong pakawalan kita. I'm sorry." Mahabang sinabi niya.

"Mag c-c.."Pero hindi ko pa natatapos ang sasabihin ko, he cut me off again.

"I may give you time but that is all I am willing to give you. I am sorry but I
cannot give you your freedom to love another man. It would totally upset me. At
kung gagawin mo man yun, mag isip kang mabuti. Hindi ka man lang ba manghihinaya
ng sa mga maiinit nating sandali?" Nanlaki na talaga ang mga mata ko. At kung ka
nina ayaw ko siyang tingnan, ngayong sinalubong ko ang tingin niya. What did he
just say?

"Maiinit na what?" Halos sumigaw na ako sa gulat dahil sa sinabi niya.

"Sandali."He said casually

"Anong pinagsasabi mo? Wala tayong ganun!" hah! Kala mo naman. Maiinit na sandal
i? Hindi ko alam kung maiinis ako, matutuwa o matatawa dahil sa sinabi niya.

"Wala ba?" May pagtataka pang sinabi niya.

"Wala!"

"Eh di gawan natin." He is now smiling seductively at me. I am tempted to just s
ay yes dahil sa expression niya. Pero hindi, siya na din ang nagsabi na mag uusa
p kami kaya kami andito.

"Luke!Akala ko ba mag uusap tayo ng matino?"

"Wala akong sinabing mag uusap tayo ng matino. Pero okay, back to the topic..."
naging seryoso ulit ang mukha niya.

"Do you still love me or not?" nagulangtang ulit ang sistema ko dahil sa tanong
niya.

"Hindi yan ang topic natin kanina." Pero mas madali atang sabihin ang yes. Ang p
roblema, kahit gaano siya kadaling sabihin, nahihirapan akong ilabas sa bibig ko
yun.

"Hindi ba?"

"Hindi."

"Well, yun na ngayon ang topic natin." Sumandal na siya sa upuan.

"Nagmamadali ka?"

"Oo!"

"Bakit?"

"Dahil sa maiinit na sandali. C'mon Lorraine, don't change the subject just answ
er my question. Do you still love me or not?" Nakikita ko na ang iritasyon sa mu
kha niya. Akala ko kasi hindi niya mapapansin ang pagpapaligoy ligoy ko.

"If I say no, papakawalan mo na ako?" And I wanted to irritate him more.

"I'm afraid not. Dito lang tayo hanggang sa umoo ka." Nakakunot na ang noo niya
at pinigilan ko ang mapangiti.

"That is unfair."Dagdag ko pa.

"Hah! Are we talking about fairness here Lorraine? Is it fair na nakipagboyfrien
d ka samantalang ako hindi? At fair din ba ang ginawa mo sa akin sa Boston gayun
g alam mo naman ang nararamdaman ko para sa'yo? But nonethless, balik tayo sa t
opic. Do you still love me or not." Talagang nairita na ata siya sa akin.

"Bakit hindi mo ako masagot? Wag mong sabihing nagdududa ka pa? Na idedeny mo pa
ang nararamdaman mo. Obvious na obvious na ang pagseselos mo. I don't even have
to confirm it pero ginagawa ko kasi gusto ko ng maliwanag na usapan. At ikaw pa
! mahilig kang magdeny. At kung hindi man ang sagot mo, eh di hindi! Hindi na ta
yo aalis..."

"Yes." Sumandal ako at napangiti. Tumigil siya at napatingin sa akin na parang h
indi makapaniwala sa narinig niya.
<hr>
49

"Ano ulit??" Nanlalaki pa din ang mga mata niya nung sinabi niya yun. Mas lalo a
kong napangiti and I wonder, why is he so shock? Akala ko ba alam na niya?

"Wala ng ulitan sa bingi. Sinagot ko na ang tanong mo pwede na akong mag CR?" Th
is time naiihi na talaga ako. Hindi pa din siya makapag salita. Nakatingin pa d
in siya sa akin.

"Luke!" Tumayo na talaga ako. Walang mangyayari kung titingnan lang niya ako.

"Sige, sige. Sure." Tapos tumayo na din siya at nauna pang makarating sa akin sa
may pinto. He opened the door for me at itinuro ang CR sa loob ng office.

Nung makalabas na kami sa security office, agad niyang hinawakan ang kamay ko at
hindi ko mapigilang mapangiti . Nung tumingin ako sa kanya, nakatingin pala siy
a sa akin at ngumiti siya nung magsalubong ang mga tingin namin. Di ko tuloy mai
wasang mamula ang pisngi. I heard him chuckled tapos binitiwan ang kamay ko. Man
ghihinayang na sana ako kaso bigla naman niya akong inakbayan at hinawi palapit
sa kanya.
And I felt so comfortable being this close to him. I feel safe being enveloped b
y his embrace. Ang tagal na hindi ko naramdaman ang ganitong feeling and I trull
y miss it. I really miss him and it make me wished that maybe this time, this wi
ll be forever. But I will not only wish for it. I will work hard for it. I don't
want to end this kind of feeling. Ayaw kong mawala ang saya na nararamdaman ko
ngayon. I will work for it, hanggat kaya ko, gagawin ko ang mapanatili lang ang
relasyon namin.

"Kain muna tayo?" Tumango kaya kaya nakarating kami sa isang resto sa mall. Kuma
in lang kami tapos nagyaya na akong umuwi kasi gumagabi na din. Malapit ng magsa
ra ang mall.

"Ihahatid na kita." Sabi pa niya habang papunta kami sa parking.

"Siyempre." Kaya nga papunta na kami sa parking di ba?

"Ang galing. Ang taray." Sabi pa niya habang pinagbubuksan ako ng kotse.

"Pero Lorraine, pwede namang hindi kita ihatid. Pwede namang iuwi na lang kita d
i ba?" Uminit ulit ang pisngi ko lalo na at titig na titig siya sa akin.

"Cute!" At pinisil niya ang ilong ko bago umikot sa driver's seat. Tulala akong
napaupo sa kotse at wala sa sariling isinara ang pinto.

"Pero hindi muna kita iuuwi baka sugurin ako ni Tito." Dagdag pa niya. Tiningnan
ko siya ng masama pero lalo lang siyang tumawa.

"What? Bakit ganyan ka makatingin? Nagagalit ka ba kasi hindi kita itatanan?"

"Lucas, stop it." Pakiramdam ko habang tumatagal mas lalng umiinit ang pisngi ko
.

"Sabihin mo munang mahal mo ako at hindi na kita aasarin." Napangiti na alng ako
sa sinabi niya. Parang bata. Tss..

"Mahal kita. Satisfied?" Pabalang na sabi ko pero hindi ko mapigilan ang ngiti k
o. I could not contain my joy.

"More than satisfied." At pinaandar na niya ang kotse ng nakangiti. Kahit ako, h
indi ko mapigilan ang ngiti ko. Napapailing na lang ako dahil sa ginawa niya.

Hinatid pa niya ako papuntang unit ko.

"Magtathank ba ako dahil nagjoyride ako papuntang Pampanga,m pinakain sa mall at
hiantid sa condo?" Sabi ko nung nasa harap na kami ng condo ko. Na unlock ko na
pero hindi ko pa binubuksan kasi di pa nga kami nagpapaalam sa isa't isa.

"Hindi. Papapasukin mo muna ako at magkakape pa ako." Sabi pa niya at siya na mi
smo ang nagbukas ng pinto at pinapasok ako sa sarili kong condo.

"Nakakamiss dito." Sabi pa niya at naglakad papuntang terrace.

"Nakapunta ka na dito dati?" Sumunod ako sa kanya. Nakaupo siya sa maliit na mes
a at nakatingin sa Skyline.

"Dito ako tumira dati nung pinalayas ako sa bahay." Baliwalang sabi niya pero na
gulat ako.

"Pinalayas ka? Bakit?" Hindi ko nalaman ang balitang yun ah. Bakit naman siya pi
nalayas.

"Napapagod na daw si Daddy sa pagmumukha ko. Kaya pinalayas niya ako. Gusto niya
daw siya lang ang drop dead gorgeous sa bahay kaya pinalayas niya ako. Agaw eks
ena daw ako. Nahahati daw ang atensiyon ni Mommy sa dalawang lalaki. Seloso much
daw siya." Lumaki ang ngisi niya nung sinabi niya yun.

"Nagbibiro ka lang. Hidni naman ganun si tito. Napakababaw na dahilan." May tata
y ba na pinapalayas ang anak dahil sa kagwapuhan?

"Totoo yun. At least yun ang press release namin kay Mommy kasi hindi ako papay
agang bumukod. Kaya nagdrama kami ng ganun. Ang totoo, binilhan ako ni Daddy ng
condo kaso hindi ko nga magamit nung mga panahon na yun kasi mahahalata ni Mommy
na kinukunsente ako ni Daddy. Lumapit ka nga. Dito ka maupo." Sinunod ko naman
ang sinabi niya. Uupo na sana ako sa tabi niya na nakaupo sa mesa nung hinila
na lang niya ako bigla at pinaupo sa kandungan niya at niyakap ako. Kinalma ko a
ng sarili ko dahil biglang bumilis ang heartbeat ko nung magkadikit ang katawan
namin.

Nakayakap ang mga braso niya sa akin at nakapatong ang mukha niya sa balikat ko.
Napapikit na lang ako lalo na nung singhutin niya ang buhok ko.

"Ahhhm..so ano ang reaction ni Tita Joanne?" Kalma Rayne. He just want to hug yo
u . Wag kang mag isip ng kung ano ano.

"Ayun, may magagawa pa ba siya? Siya daw ang lalayas kung hindi ako palalayasin
kasi isang drop dead gorgeous lang daw ang pwedeng tumira sa bahay namin."

"Baliw na ba si Tito JC?"

"Hindi. Tsaka sinasakyan lang naman siya ni Mommy. Ang cool niya di ba? Kaso kun
g cool siya ako Hot. And this position is making me feel a bit hotter." Hinigpit
an pa niya lalo ang yakap niya sa akin. Nanlaki ang mga mata ko pero hindi ko ma
iwasang hindi magustuhan ang nararamdaman ko. Parang ang sarap kasing magpayakap
sa kanya. Parang gusto ko magpayakap na alng sa kanya habang buhay. Parang naa
alis lahat ng pagod, worries at stress ko pag yinayakap niya ako.

"Ahmmm..LukeHindi ka pa ba aalis?" Halos hindi na ako makapagisip ng matino espe
cially when he started kissing my shoulder blade. Oh my God! Ito na ba ang maiin
it na sandali na sinasabi niya? Sinasabi ko na nga ba na may plano siya nung pin
agpilitan niyang pumasok dito eh.

"Ba't pinapalayas mo na ako, isipin mo ilang taon tayong naghiwalay. Ilang taon
akong hindi ka pwedeng tingnan ng ganito kalapit ng hindi mo ako sinisita, sinis
imangutan, binubulyawan.Ilang taon kitang hindi nayayakap ng ganito at nahahalik
an. Imagine the torture Rayne. Tapos ipagkakait mo sa akin ito?" Pinag igi pa ni
ya ang pagpapalungkot sa boses niya. At it made me think kung saan talaga siya n
agmana. Siguro ganyan ang boses ni Tito JC kapag inaartehan niya si Tita Joanne.
At kung hindi ma resist ni Tita ni Tito, paano ko naman maresist ang anak nila?

Ang hirap. Ang hirap ng ganitong sitwasyon.

"Inaantok na kasi ako Luke" Hah! Reasons Lorraine.

"Tamang tama!" Para naman nakakita siya ng pagkakataon dahil sa sinabi ko.

"Tamang tama?"

"Tamang tama para sa maiinit sa sandali." Napatingin ako sa kanya. Pinandilatan
ko siya at nakikita ko ang amusement sa mukha niya. He is enjoying this. Definit
ely enjoying the teasing and the flirting.

"Lucas!" Hinampas ko na ang braso niya na nakayakap pa din sa akin. Aayaw ayaw p
a ako pero ang totoo ni wala akong ginagawang effort para makaalis sa yakap niya
. Gusto ko rin naman kasi. I mean, yung magkayakap kami ng ganito.

"Ulitin mo." Napakunot ang noo ko dahil sa sinabi niya.

"Ang ano?" Ang paghampas.
"Call me Lucas again." Umikot na ako kaya magkaharap na kami. Nakayakap pa din s
iya sa akin. And now I am standing between his legs.

"Bakit?" Ano na naman ang trip niya?

"Basta tawagin mo akong Lucas ulit!" Mukhang magdadabog na siya anytime.

"Bakit nga?" Gusto kong matawa sa klase ng request niya.

"Basta!" And this time he pouted. Napatawa ako. And then I understand kung bakit
niya gustong tawagin ko siya ulit na Lucas. It was indeed may indearment to him
.

"Kinikilig ka?" Pinigilan ko ang mapahagikgik. Ngayon lang ako nakakita ng lalak
ing literal na kinikilig. At nakakatuwa na ako ang gumawa nun sa kanya.

"Hindi." Todo deny pa siya pero kitang kita naman sa mukha niya. Pinipigilan pa
niya ang ngiti niya. Grrr...ang sarap tuloy niyang I kiss.

"Eh bakit ka nakangisi?" My God! Lucas!

"Ehhh..ganyan talaga. So ano, matutulog na ba tayo?" Nilapit niya ang mukha niy
a sa mukha ko. Napakagat labi na lang ako. Napalunok siya. Umiwas na alng ako ng
tingin at ang lakas namana ng tibok ng puso ko.

"Tumigil ka Luke." Mahinang sabi ko.

"Pero Rayne yung maiinit na sandali....akala ko ba gagawa tayo..." Tinulak ko s
iyang mahina. Ayaw pa niya akong bitawan pero umalis talaga ako.

"Teka, saglit, dyan ka lang. Wag kang umalis. At pagbalik ko paiinitin ko yang
katawan mo." Napanganga siya sa sinabi ko. Hindi ko na siya hinintay na makareac
t. Pumasok na ako sa bahay.

Pagbalik ko bitbit ko na ang tray na may dalawang cup ng mainit na coffee. Napat
ingin lang siya sa akin.

" What's that?" Tanong niya nung nilapag ko ang kape sa table. Nakaupo na siya s
a upuan.

"Coffee. Mainit pa to. Paniguradong iinit ang katawan mo at iinit ang katawan ko
. Kaya magkakaroon na tayo ng one hot and steamy moment." Nakita ko ang pagkadis
maya sa mukha niya at muntik na akong mapahalakhak.

"Corny." Sabi lang nito pero alam kong disappointed na disappointed siya. Halata
ng halata.

"And treacherous." Dagdag pa niya. Napahalakhak na lang na lang ako bigla. Pero
nawala ang tawa ko nung tumayo siya sa upuan niya at lumapit sa akin tapos hinap
it ako and claimed my lips.

Napapikit na lang ako lalo na at ang halik na binigay niya sa akin ngayon ay hin
di na katulad ng mga chaste kisses nabibibigay niya sa akin dati. Although I ca
n still feel the tenderness, there is a deeper emotion attached to it. There is
longing and I know I felt the same way too. I longed for him more than I know th
ese past few years.

At katulad ng pag amin ko ng nararamdaman ko sa kanya kanina, I will also no lon
ger hold back this time. So I kissed him back as intensely as he is kissing me a
t naramdaman ko na lang ang nakaupo na ako sa inuupuan niya kanina while he is s
till kissing me.

Halos magprotesta pa ako when he stopped kissing me. Isinandal niya ang noo niya
sa noo ko. Our nose are touching and his lips is a breath away from mine.

"I love you Rayne." He said while looking intently into my eyes and his thumb is
caressing my cheek.

"I love you too Luke." And this time it was me who pulled him towards me for a k
iss.
<hr>
Chapter 50

Oca 's POV

"May susi ka?" I asked Tamako nung nasa harap na kami ng condo ni Lorraine.

"Siyempre. Condo yan ng anak ko eh. Siyempre may susi ako." Mayabang na sabi niy
a. Ang sarap lang batukan ng walanghiya.

"Binigay sayo?" Sinong anak ang gustong magkaroon ng unlimited access ang ama sa
bahay nito?

"Hindi, Kinuha ko sa bahay nina Dao." Sinasabi ko na nga ba. Pero bakit nga ba k
ami andito? Ahhhh...dahil hindi mapakali itong si Tamako. Ata na magkatuluyan an
g anak ko at ang anak niya. Kunsabagay sino ba naman ang aayaw sa lahi ko? Isang
malaking kawalan nga naman sa kanila pag hindi si Luke ang nakatuluyan ni Rayne
. Sino ba naman ang ayaw mabilang sa drop dead gorgeous family.

Siyempre pumayag ako na isama niya ako, nakita ko naman kung gaano ka devastated
ang anak ko. Hindi ko naman mapapabayaan yun. Mahirap na baka magpakamatay, say
ang ang genes na drop dead gorgeous.

Binuksan na ni Tamako ang pinto pagkatapos kumatok ng ilang beses at wala pa din
g sumasagot. Baka wala pa si Lorraine. Hindi ko na tinuro sa kanya ang doorbell
sa gilid para manakit ang kamay niya sa kakakatok. Hindi ko na kasalanan kung aa
nga anga siya at hindi alam na lahat ng unit sa condo ay may doorbell.

So anyway, nakapasok na kami sa madilim na bahay. Patay kasi ang lahat ng ilaw s
a sala pati sa kitchen. Ang ilaw lang sa terrace ang bukas. Para naman kaming mg
a akyat bahay nito. Bubuksan ko na sana ang ilaw sa sala nung may marinig kaming
sumigaw.

"Ang sakit Luke. Dahan dahan naman!" Nagkatinginan kaming dalawa ni Tamako sa ma
dilim na sala. Andito si Luke? At si Rayne? Magkasama? Sa terrace? Bakit sa ter
race? Bakit hindi sa kwarto. Mga batang to, naghahanap ata ng scandal.

"Dinadahan dahan na nga eh. Hubarin mo na tong palda mo. Basang basa ka na!" An
g ingay naman ng dalawang to. For the second time, nagkatinginan kami ni Tamako
at sabay kaming naglakad papuntang screen door going to the terrace.

Pero bakit kasi sa terrace? Saan nakuha ninLuke ang ideyang yun? Sa amin ba ng M
ommy niya? Hidni naman sana. Pero kunsabagay, mas maganda na ang terrace kesa sa
camp site ng Mt. Pinatubo. Napangisi ako sa naalala ko. Pakiramdam ko nagblush
pa ako. Pucha!

Tapos sa kakangisi, nauntog ang tuhod ko sa center table sa sala. Pucha! Ang sa
kiiiiit. Tangna! Pinilit ko talagang hindi lumabas ang mga mura sa bibig ko. Aya
w kong makaistorbo sa dalawa. Tsaka dumidiskarte ang anak ko.

Way to go son. I'm so proud of you. Hahaha.

Nung medyo makalapit na kami sa screen door, nagtago kami sa likod ng kurtina. A
t dahil medyo dim ang ilaw sa terrace, hindi namin masyadong aninag ang scene of
the incident pero kitang kita namin na nakaupo si Lorraine sa rattan chair at n
akaluhod si Luke sa harapan niya. Whew!

"Wait lang awwww! Sabing dahan dahan eh. Ang hapdi kaya!" Mahapdi na? Agad agad?
Kanina pa ba sila dyan?

"Bakit ganyan ang anak mo tol? Sana man lang pinakasalan muna ang anak ko. At hi
ndi man lang naging gentle. Pucha tol, virgin pa yang anak ko." Pabulong ngunit
may tampo sa boses ni Tamako. Sino ba namang ama ang gustong makakita ng ganyang
scene? Lalo na at babae yang sa kanya.

"Wag kang mag alala 'tol, hindi ako makakapayag na hindi panindigan ni Luke si R
ayne." Pabulong ko din na sabi.

"Bakit kasi di ka nagdahan dahan? Ayan tuloy literal ang maiinit na sandali nati
n." Nanlaki ulit ang mga mata namin ni Tamako. Napapalo pa ito sa noo niya.

"Sorry na. Halika sa kwarto. Linisin natin yan." Kwarto daw? Ahhh maganda nga ta
laga sa terrace. Pero naman son, bakit ka nagsosorry. Hindi ka dapat sa mga baga
y na ganyan.

"JC, kailangan talagang panagutan ng anak mo si Rayne. Kapag hindi magsulian na
tayo ng kandila." Mukhang galit na talaga itong si Tamako.

"Papakasalan yan. Hindi umaatras ang mga drop dead gorgeous. Tsaka alam naman ni
Luke na wala kaming kandilang tinatago sa bahay. Kaya wla kaming maisusuli."

"Mabuti naman kung ganun." Tapos biglang bumukas ang ilaw sa sala.

"Daddy!" Tili ni Rayne.

"Dad!" Sabi naman ni Luke. Nanlalaki ang mga mata nilang dalawa.

"JP! Kailangan mong pakasalan si Lorraine. Sa lalong madaling panahon. Dahil kun
g hindi, magtago ka na sa boxers ng Daddy mo dahil huhuntingin talaga kita." Par
ang gago tong si Tamako. Magkakasya ba yang si Luke sa boxers ko? Ang sikip siki
p na nga eh.

"Teka Daddy, ba't kayo andito ni Tito JC? At paano kayo nakapasok dito?" Napatin
gin sa amin si Rayne. Nagkatinginan din kami ni Luke at kinindatan ko siya. Kumu
not lang ang noo niya. Slooow!

"Hindi na importante kung paano kami nakapasok at kung bakit kami andito. Ang im
portante panagutan niya ang ginawa niya sa yo. Anak naman kasi bakit ba bumigay
ka kaagad? Hindi mo man lang hinintay na pakasalan ka niya agad." Kumamot ng ul
o si Tamako.

"Tol naman. Wag mo ng sisihin ang mga bata. Para namang hindi ka dumaan sa ganya
ng stage. Intindihin na lang natin na minsan hindi talaga napipigilan ang bugso
ng damdamin. Di ba mga anak?" Napatingin silang dalawa sa akin na nakakunot ang
noo.

"Basta panagutan mo siya JP! Panagutan mo ang nangyari sa inyo." Matigas na sabi
ni Tamako at tiningnan ng masama ang anak ko.

"Ano ba ang pinagsasabi niyo Daddy?"

"Ano pa! Eh di ang ginawa niyo sa terrace!"

"Anong ginawa sa terrace...?" Nakakunot pa din talaga ang noo ni Lorraine at nag
kukunyaring hindi alam ang ginawa.

"Oo Tito, pananagutan ko ang ginawa namin sa terrace. Pakakasalan ko siya sa lal
ong madaling panahon." Sabi naman ni Luke. Ganyan nga anak. Manindigan ka. Manan
g mana ka sa akin.

"Teka nga! Anong kasal ang pinagsasabi niyo? At anong nangyari? Nabuhusan lang n
aman ako ng mainit na kape sa terrace at pinunasan ni Luke. Bakit kailangan ipak
asal kami agad?"
"Nabuhusan ng kape?" Chorus namin ni Tamako.

"Opo."

"Kaya ka nakaluhod sa harap ni Rayne Luke dahil pinupunasan mo ang legs niya na
may kape? Napaso siya kaya umaaray?" Puch... Sana hindi ang sabihin. Malaking ka
hihiyan to.

"Yes dad. Bakit ano ba ang iniisip niyo?" Sabi ni Luke at napatingin sa amin ni
Tamako. Nakikita ko na ding ang ngiti sa mga labi niya. Parang sinasabi niyang..
.

'I know what you're thinking Dad. And you're dead wrong.'

Nagkatinginan kami ni Tamako. Walang may gustong sumagot sa tanong ni Luke. Sie
mpre hindi namin ipapahiya ang mag sarili namin.

"Bakit may kape sa terrace?" Biglang tanong ko.

"Huh?" Nagtatakang napatingin sa amin sina Luke at Rayne.

"Siyempre nagkakape kami Dad!" Oo nga naman.

"Eh bakit natapon?" Doon sila nagkatinginang dalawa. At dahil maliwanang ang il
aw kitang kita ang pamumula ni Rayne at ang pagngisi ni Luke.
"E-Eh kasi.." Hindi matapos ni rayne ang sasabihin niya at lalo siyang namula.
"Because I kissed her and we are so engrossed with each other na hindi ko na na
malayan na nasagi ko ang tray kaya natapunan...ouch!" Sinapak siya ni Rayne.

"Tumahimik ka!" Pero humalakhak lang si Luke.

"Ahhh...I see, at dahil dyan kailangan niyo na talagang magpakasal." Sabi ko pa.
Tumikhim si Luke at nakangiting tumingin sa akin.

"Dapat lang. Hindi basta basta ang matapunan ng kape. Mahapdi yun kaya kailangan
g may managot." Dagdag ni Tamako. Puchang rason yan. Nagagago ako.

"Don't worry Tito, papakasalan ko talaga si rayne. Wag kang mag alala!" Kampante
ng kampanteng sabi ng anak ko. Sino ba ang aayaw sa pasimpleng pamimikot?

"Lucas!" Protesta ni Rayne!" Napangiwi ako pagkarinig ko sa tawag niya kay Luke.
Bakit naging Lucas ang pangalan ng anak ko? NAg baho! Tae!

Inakbayan ni Luke si Rayne at niyakap ito.

"Ganyan talaga love, kapag may matapunan ng kape kailangan ng magpakasal. Agad a
gad." Lalong sumimangot si Rayne at inalis ang pagkakaakbay kay Luke.

"Ewan ko sa inyo. Mga baliw! Makapagbihis na nga." Aalis na sana ito pero pinigi
lan ni Luke at hinapit palapit dito.

"Wait. Kailangan pa ata nina Daddy at Tito ng evidence. I-replay natin." At nun
g hinalikan na ng ni Luke si rayne, sabay pa kaming napailing at napangiwi ni Ta
mako. Pero sa loob loob ko...

Anak ko yan!

Anak ko yan!

A/N: Namnamin niyo muna POV ni Ocaness. Bukas ang Epilogue.
<center><h1>Epilogue</h1></center>
<hr>
Epilogue

6 months after.

Napasandal ako sa dibdib niya while we're swaying gently to the slow music. He's
holding me gently yet tightly. Napapikit ako nung marinig ko ang heartbeat niya
. And I smiled because I know that those heartbeats are for me. No doubt about i
t. Hindi na ako magdadalawang isip na mahal niya ako. Hindi ko na pagdududahan a
ng nararamdaman niya. I will just have to trust him. To believe in him. I don't
even care kung sasaktan man niya ako ulit. Ang importante mahal namin ang isa't
isa ngayon.

Yan nga siguro ang isa sa mga pagkakamali ko. Ang pagkakamali ng parents ko at a
ng pagkakamali ni Luke kaya nagkasakitan kaming lahat. We are all so focus on th
e future that we have forgotten that we are living in the present. Ako, I am so
focused with having a forever after with Luke kaya nasaktan ako ng sobra. Si Luk
e at ang parents ko, they are so focused on my future kaya nasaktan nila ako.

Hindi naman masama na magplano para sa future but then you have to remember that
you are living in the present. And the present is more important. You cannot be
living everyday thinking of the 'what ifs' gayung hindi mo alam kung ano ang gi
nagawa mo sa kasalukuyan. Kung ano ang mangyayari sa kasalukuyan. Paano kung hab
ang nagpaplano ka para sa future, bigla kang na lang nasagaan? Sayang lang ang p
agpaplano mo and in the first place, bakit ka ba kasi nagpaplano sa gitna ng daa
n? Dahil pre-occupied ka sa future?

Naisip ko nga, paano kung pagkasakay ko sa airplane dati, bigla itong nagcrash?
Namatay ako. Mamamatay akong hindi masaya. I will die without living the fullnes
s of life that God had given me. My parents would be devastated and would blame
themselves as well as Luke. Mamamatay akong may sama ng loob sa lahat. I will h
ave too many unresolve issues and I would return as Rayne the bitter ghost and
I could go inside Luke's bathroom while he's taking a bath without him noticing.
Napangisi ako. Ano ba tong pinag iisip ko?

Pero seryoso, now that I am happy with Luke, I would not worry about the future.
I would seize the day and make the most out of it. Dahil kapag hinayaan kong an
g araw na lumipas na hindi ko ginawa ang mga dapat kong ginawa, baka pagsisihan
ko sa future ang isang bagay na hindi ko ginawa on its own time and it would be
too late then. Hindi pa naman nababalik ang mga oras.

And one more thing, I should be contented with what I have. Mayaman kami, fine!
Embrace it. Anong magagawa ko kung mayaman talaga kami? Alangan naman na itapon
ko lahat ang pera namin para lang maging simple ang buhay ko? May masungit akon
g kapatid, fine. Di ko naman siya pwedeng i-disown. Hindi ko naman pwedeng talik
uran ang lahat para lang magkaroon ako ng simpleng buhay. May pogi, macho, mabai
t, sweet at over caring akong boyfriend? Fine! Embrace it. And so I embrace him.
Tighter.

"What are you thinking?" Bulong niya sa tenga ko na nagpatayo ng mga balahibo ko
.

"Ang macho mo." Naramdaman ko ang pagtawa niya. Hinapit pa niya ako lalo, at lal
o ko namang siniksik ang sarili ko sa kanya. Nahiya naman ang hangin na dumaan s
a gitna namin. Tapos sininghot singhot ko pa ang bango niya.

"And what's with the white backless dress?" He caress my back na lalong nagpatay
o sa balahibo ko. Utang na loob!

"I don't know with Mommy and Tita Joanne. Siguro pinili nila yan para lalo mo ak
ong pagnasaan. You see, you can't barely take your hands off me. And you think,
I didn't notice how you cover my back para hindi makita ng ibang guest?" Napangi
ti ako at tumawa ulit siya.

"Then I guess, they've succeeded in their plans. You look so gorgeous and breath
taking in that dress na gusto ko ako lang ang makakita sayo sa ganyang damit. In
fact, kanina ko pa gustong ibalot ang suit ko sayo. You can't really blame me,
can you?" Napangiti ulit ako.

"No, I can't. But I still blame you for this boring engagement." Yes. Engagement
party namin ngayon. And it's so boring. I'd rather sleep.

"It's not entirely my fault you know. It's not my fault that you've let Tita..uh
mm Mommy Kre see the ring." And that's the reason why it's boring. Because we're
engaged for a month now without everyone knowing. He proposed to me in Sagada.

Akala ko, nilalamig lang talaga siya nung niyayakap niya ako from behind at naka
lagay ang dalawang kamat niya sa bulsa ang jacket ko. He didn't even say anythin
g. Nung pabalik na kami sa guesthouse kung saan kami nagcstay and I am fishing f
or the key tsaka ko napansin ang singsing. Literal na napatigil ako sa paglalaka
d at napatingin ako kay Luke, who's already walking ahead of me kaya likod na la
ng niya ang nakikita ko. Akala mo naman walang ginawa ang sira ulo.

"Luke!" Tawag ko sa kanya habang hawak hawak ang singsing.

"Yes?" Inosente ang itsura niya samantalang ako ako pakiramdam ko maiiyak na ako
.

"Did you just propose to me?" Doon na lumaki ang ngisi niya tapos lumapit siya s
a akin.

"Yes!" he said beaming na parang ako ang nagtanong ng will you marry me. Grabe
naman talaga.

"Won't you even have the decency to ask me at put this ring in my finger? You ju
st drop it in my pock..." Hindi ko na natapos ang sinabi ko kasi bigla na lang n
iyang hinawakan ang magkabilang pisngi ko at hinalikan ako. That shut me up.

"Now, will you marry me?" Hindi pa din ako nagsalita, kasi naiiyak nga ako. Tapo
s kinuha na lang niya ang singsing sa kamay ko.

"Bilis! Give me your hand. Ang lamig na eh." Inabot ko naman ang kamay ko sa kan
ya at nilagay niya ang singsing. Nasa gitna kami ng daan. Gosh! Mabuti na lang a
t hindi madami ang tao. Nung mailagay na niya ang singsing saka ako natauhan.

"Nagmamadali ka ata? Hindi pa nga ako nag yes."

"Ang lamig na kasi." Sabi niya tsaka akbay sa akin at hila palapit sa kanya at h
inalikan ang noo ko.
"Mga palusot mo. Nahihiya ka lang talagang magpropose ng diretsahan." Reklamo k
o pa although nakayakap na din ako sa kanya.

"How can you read me so well?"

"Because I'm a genius." Sabi ko na lang. Pero ang totoo, nakikita ko lang kasi a
ng saya sa mukha niya kaya alam ko ang nararamdaman niya.

"Okay. You already." He pulled me towards him tighter at naglakad na kami papaso
k sa guesthouse ng magkaakbay.

"Because you made me wear it that day. Alam mo namang pagnakita ni Mommy, magpfr
eak out siya at ito na nga ang kinahantungan." Huminga ako ng malalim.

"Okay. Fault ko na. It's just that I didn't get to kiss you after I proposed tha
t day."

"You get to kiss me me before you proposed and you get to kiss me afterwards sa
loob ng guesthouse nung nagkunyari kang maggogoodnight. Mga palusot mo talaga."
Tumawa ulit siya.

"No, I didn't get to kiss you right after I put the ring on your finger. Sa noo
lang kita nakiss kasi nasa gitna ng daan tayo. Bakit kasi sa gitna ng daan mo na
isipang kuhanin ang susi. Ineexpect ko pa naman na pag nasa loob na tayo ng gues
thouse. Tsaka, iba naman yung goodnight kiss. Pero aminin mo, masarap maghalika
n sa Sagada noh?" Kinurot ko na ang tagiliran. At napatawa ulit siya.

"Aba, sana sinabi mo sa akin na sa loob ng guesthouse ko na kunin ang susi. Sana
sinabing mong, Rayne, sa loob mo na kunin ang susi kasi may engagement ring dya
n." Lalo siyang tumawa dahil sa sinabi ko.

"That's why I love you. You never fail to amaze me. So what are we going to do w
ith your boring engagement Miss Rayne." Sabi pa niya pero nahahalata pa din ang
tawa sa boses niya.

"Can we just run away?" Napatingala ako sa kanya at napatingin din siya sa akin
na nakangiti.

"Run away and get married?" Tanong pa niya. Amusement is written on his eyes.

"Why not? Hindi naman natin kailangan ng magarbong engament. Ng wedding of the
century. You're not rooting for that are you?" Tanong ko sa kanya.

"No. I'm only rooting for waking up every morning beside you and..."

"And honeymoon." Dugtong ko sa sinabi niya kaya tumawa ulit siya.

"And honeymoon. Galing mo. Nahulaan mo yun?" Amuse na amuse na sabi niya.

"No. It was written all over your face." I said matter of factly.

"So it is written all over my face eversince I saw you entered this hall? I wond
er why no one mentioned it to me." Natawa ako sa sinabi niya. Parang inamin na d
in niyang kanina pa niya ako pinagnanasaan. Sira ulo.

"Tara na?" Binitiwan na niya ako and offered his hand to me at buong puso ko nam
ang tinanggap.

"Tara." Palabas na kami ng hall at akala ko walang nakapansin sa amin when our M
om approached us.

"Where are you two going?" Tanong ni Mommy.

"Sasamahan ko lang si Rayne sa powder room Ti..Mommy." Tumaas ang kilay nila.

"May powder room naman dito sa loob ng hall. Andun!" Tinuro pa ni Tita Joanne
ang powder room. Nagkatinginan kami ni Luke. Natatawa ako.

"Uu nga Mommy. Doon nga. Nag u-uturn lang kami." Hindi na niya hinintay na maka
pagreact ang dalawa. Hinila na niya ako papunta sa tinurong powder room ni Tita
Joanne. Pinipigilan kong mapatawa.

"Ah okay. Bilisan niyo lang ha. May final toast pa tayo." Pahabol pa ni Mommy.

Masuwerte pa rin ata kami kasi may kabilang door ang powder room. May lusutan pa
labas ng hall. Nakalock nga lang sa loob para siguro hindi makapasok ang ibang g
uest ng hotel kasi occupied ang hall.

Paglabas namin sa powder room. Doon na ako tumawa ng tumawa.

"Saan nanggaling ang U-Turn?" Tanong ko habang tumatawa at hinihintay ang valet
na kumuha ng kotse niya.

"Ewan ko din. Pure genius." Natawa ulit ako. At kinuha na din ang coat niya na i
naabot sa akin at isinuot.

"So saan tayo magtatanan?" Tanong ko sa kanya.

"Magpapakasal muna tayo bago magtanan."

"May kilala kang magkakasal?"
"Siyempre." Iniabot niya sa akin ang phone niya.

"Hanapin mo si Judge Jimenez. Pupunta tayo ngayon sa bahay niya." Iniscroll ko a
ng phone niya at hinanap nga sa phonebook niya ang sinabi niya. Then I dialled i
t at nung sumagot, kinausap ni Luke. Pumayag naman ang pobreng judge na istorboh
in namin sa ganitong oras.

At ayun nga, nagpakasal kami sa home-office ni Judge Jimenez. Mga katulong ang w
itness namin and amazingly, may dalang wedding ring si Luke. Boy scout.

"Bakit may singsing kang dala?" tanong ko nung may inilabas siyang singsing nugn
hiningi ng judge.

"Baka kako kasi mabored ka at biglang magyaya ng kasal." Napatawa ang lahat sa s
inabi niya.

"You know that they're gonna get mad once they found out right?" Tanong niya sa
akin.

"Alam ko. Pero may magagawa pa ba sila? Nagmamahalan tayo hindi nila tayo mapagh
iwalay." I grinned. Yun ang usapan namin nung paakyat na kami sa hotel room na
pinakamalapit after naming ikasal.

"Feel na feel mo talaga ang pagtatanan na to ano? Misis, baka di mo alam hindi p
a tapos ang bahay natin. Usapan kasi natin next year pa ang kasal." Napatawa na
lang ako. Yun kasi talaga ang plano namin. Pero ewan ko ba, nababaliw na ata a
ko.

"Ayaw mo? Tara balik tayo kay Judge papa-annul natin ang kasal. Di pa naman yun
napapasa sa munisipyo." Hinila ko siya pabalik ng elevator kasi kakalabas lang
namin sa floor kung saan ang suite na kinuha namin.

"Wag na. Sayang ang byahe at ang gas pabalik sa bahy nila Judge. Ipaparush ko na
lang ang bahay. Ano ang ginagawa ng company ni Daddy kung hindi yun maipaparush
? Pag hindi yun naiparush, papatalsikin ko an si Daddy." Tumawa ako sa sinabi ni
ya. Tapos hinila na niya ako ulit at agad na binuksan ang pinto ng suite. Hindi
pa nga naisasara ng maayos ang pinto siniil na niya ako ng halik. Which I answ
ered with all my heart.

"I full blast mo ang aircon para lamig Sagada." I grinned at him and he grinned.

"Sinasabi ko na nga ba at nasarapan ka sa halikan natin sa Sagada eh!" Namula ak
o yet natawa sa sinabi niya. Nilakasan nga niya ang aircon tapos bumalik sa akin
at hinalikan ako ulit hanggang sa mapahiga ako sa sofa. Oo nasa sofa pa lang ka
mi ng suite.

He is already kissing my neck at binababa na ang damit ko nung may nagdoorbell s
a suite. Hindi namin pinansin ang kumakatok at itinuloy ang ginagawa pero persis
tent ang kumakatok.

"What the!" Reklamo niya at napatigil sa ginagawa niya. Obvious ang iritasyon sa
mukha niya. Padabog siyang tumayo at pumuntang pinto. Padabog din niya itong bi
nuksan at sinilip ang kumakatok.

"What!" pasinghal na sabi niya. Tumawa ako ng mahina.

"Aahh.. s-sir, complimentary gift po ng hotel for the newlyweds." Sabi nung baba
eng boses. Hindi ko makita kasi lang ata ng pinto ang bukas.

"Salamat!" Padabog pa ding sabi niya isinara agad ang pinto. Pagkasara niya tuma
wa na ako ng malakas.

Tiningnan niya ako ng masama. Tapos inilagay sa drawer ang champagne na nasa ice
bucket pa. Binuksan niya na din ang side cabinet at kinuha ang 'do not disturb
sign'. Kumuha pa siya ng pentel pen na nasa cabinet din at naglagay sa ilalim ng
word na 'Do Not Disturb' ng salitang ON HONEYMOON. Binuksan niya ulit ang pint
o at ikinabit sa labas.

Lalong lumakas ang tawa ko. Namimilipt na ata ako sa kakatawan.
"Anong tinatawa tawa mo dyan? Tatawa tawa ka, halikan kita dyan eh!" Naiiritang
sabi niya. Mas lalo akong tumawa pero pinigilan ko na lang kasi naiinis na talag
a ang mukha niya.

"Wala. Just...come here."

Pero hindi ko na siya hinintay na makalapit sa akin. Hindi ko na hinintay na hal
ikan niya ako. Ako na mismo ang tumayo at lumapit sa kanya at hinalikan ang mga
labi niya.

And I'm contented.

I'm contented having just having him. At kahit na anong mangyari I would never
regret the day that I've married this amazing man.

-end-

A/N:
Maraming salamat sa mga nagbasa ng story na to. Sa mga consistent ang pagkocomme
nt katulad ni bluekisses, sa mga nagcocomment paminsan minsan, sa mga nagcocomme
nt kahit ang letter ng keyboard nila ay U-P-D-A-T at E lang, pinilit pa din nil
ang mag post ng comment, sa mga silent readers, sa mga mobile readers at sa laha
t ng gustong magpahalik. Maraming salamat.

Salamat din sa mga admin ng facebook fanpage ko na sina Yanyan, Demisse at pilos
opotasya este Raine. Salamat ulit kay Raine at pinagamit niya ang name niya dito
. Salamat din kay forgottenglimmer kasi binabasa niya pala ito. It was such an h
onor.
Ang haba na. Kakatamad mag lagay ng author's note. Kaya bye bye na.

(Blacklily) Halikan Kita Dyan Eh!

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

(Blacklily) Halikan Kita Dyan Eh!

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

(Blacklily) Halikan Kita Dyan Eh!

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

<center><h1>Halikan Kita Dyan Eh!

You might also like