Την Κυριακή Προ Χριστού Γεννήσεως ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κορωνείας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Όρθρο και κατά την Θ. Λειτουργία στον Ι. Ναό Αγ. Μαρίνης Ηλιουπόλεως.

Ελειτούργησε ο δραστήριος προϊστάμενος του Ναού Αρχιμ. Σεραφείμ Δημητρίου και ο ευλαβής συνεφημέριός του.

Οι ύμνοι της εορτής των Χριστουγέννων, είπε στις σύντομες σκέψεις που απηύθυνε ο Μητροπολίτης Κορωνείας, είναι πλουσιότατοι.

Και είναι ο καλύτερος βοηθός για να πλησιάσουμε το μυστήριο των Χριστουγέννων.

Μερικοί περιγράφουν το γεγονός. Άλλοι το υμνούν και το δοξολγούν.

Και υπάρχουν και ορισμένοι ύμνοι, που προχωρούν στο βαθύτερο θεολογικό νόημα και περιεχόμενο της εορτής.

Ένας τέτοιος ύμνος ψάλλεται το εσπέρας των Χριστουγέννων. Ας τον πλησιάσουμε. Θα είναι η καλλίτερη προετοιμασία για να εορτάσουμε τα Χριστούγεννα.

«Πώς εξείπω το μέγα μυστήριον»; Ο Υμνωδός εκφράζει εξ αρχής την αδυναμία του να διατυπώσει με λόγια το μυστήριο των Χριστουγέννων.

«Ο άσαρκός σαρκούται». Το δεύτερο, πρόσωπο, της Αγ. Τριάδος παίρνει ανθρώπινη σάρκα στην γαστέρα της Θεοτόκου.

Ενώνεται ο Θεός με τον άνθρωπο, για να ανακαινίσει την φθαρμένη από την αμαρτία ανθρώπινη φύση. Τονίζεται το «σαρκούται» για την αντίθεση.

Εννοείται ο Υιός του Θεού ενώνεται με σώμα και ψυχή ανθρώπινη, διότι «το απρόσληπτον αθεράπευτον».

Και όπως ένα σκουριασμένο σίδερο, αν πέσει μέσα στη φωτιά καθαρίζεται,έτσι και η ανθρώπινη φύση καθαρίσθηκε, όταν ενώθηκε με το πυρ της Θεότητος.

«Ο Λόγος παχύνεται». Ο χωρίς υλική διάσταση Λόγος του Θεού παίρνει υλικότητα.

«Ο αόρατος οράται». «Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε» (Ιωάνν. α, 18). Και όμως ο Χριστός τονίζει «ο εωρακώς εμέ εώρακε τον Πατέρα» (Ιωάνν. ιδ, 9)

«ο αναφής ψηλαφάται». Ο Θεός δεν είναι δυνατόν να γίνει αντικείμενο των αισθήσεών μας.

Ούτε να Τον δούμε ή ακούσουμε ή ψηλαφίσουμε μπορούμε. Και όμως ψηλαφάται στο πρόσωπο του Χριστού, που ακόμα και να Τον γευθούμε μπορούμε με την Θ. Ευχαριστία!

«Ο άναρχος άρχεται». Ο Θεός δεν είναι μόνο αιώνιος. Είναι άναρχος, αΐδιος, χωρίς αρχή και τέλος.

Όμως ο Χριστός «άρχεται». Έχει αρχή ως Θεάνθρωπος από την στιγμή της Γεννήσεώς Του.

Και καταλήγει ο ύμνος με παραλλαγμένη κάπως την φράση του Μ. Αθανασίου: «άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται».

Αυτό είναι το μέγα μυστήριο των Χριστουγέννων. Ας προσπαθήσουμε να το ζήσουμε συνειδητά.

Προ της Απολύσεως ο Σεβασμιώτατος προέστη Ι. Μνημοσύνου των κεκοιμημένων αειμνήστων Επισκόπων της Ι. Α. Αθηνών,που είχε προγραμματισθεί από τον προϊστάμενο του Ναού.

Τέλος προ του «δι ´ευχών» ευχήθηκε σε όλους ευλογημένα Χριστούγεννα.

Μη μείνουμε, είπε, στην επιφάνεια. Στα δώρα, στα φώτα, στα στολίδια.

Όλα καλά ως έκφραση της εσωτερικής αγαλλιάσεως του πιστού, που γιορτάζει Χριστούγεννα με τον Χριστό στην καρδιά του.

Γιατί υπάρχουν, δυστυχώς, κάποιοι που θα εορτάσουν Χριστούγεννα χωρίς Χριστό! Τι τραγική αντινομία!

Ας τους θερμάνουμε και αυτούς με την θέρμη της καρδιάς μας. Μιας καρδιάς – φάτνης!