Imieniny Bernarda

Pochodzenie

Jest to imię pochodzenia germańskiego. Stworzono je z połączenia rzeczownika „bero” (niedźwiedź) i „hart” (mocny, odważny), można więc przetłumaczyć je jako „silny jak niedźwiedź”.

Imię to znane jest pod różnymi postaciami, na przykład Bernhart, Barnart, Barnard. W Polsce pojawiło się w średniowieczu w takich formach jak Bernhardus, Bernhard, Biernat, Bernart, Barnard, Birnat, Barnat. Najbardziej utrwaliła się jednak forma z 1452 roku czyli Bernard.

Patron

Bernard urodził się około 1090 roku w wieloletniej rodzinie arystokratycznej na zamku Fontaine koło Dijon. Od najmłodszych lat uczęszczał do szkoły prowadzonej przez kanoników diecezjalnych w St. Vorles, gdzie jego ojciec miał swoją posiadłość. Rodzic planował dla niego karierę na dworze księcia Burgundii, jednak w Boże Narodzenie Bernardowi ukazało się Dziecię Boże i skłoniło do poświęcenia się służbie Panu. Gdy zmarła jego matka, zwrócił się do Maryi, by mu ją zastąpiła. Od tego czasu była ona dla niego niezwykle istotna postacią.

W 1112 roku został mnichem w klasztorze cystersów w Cîteaux, który był pierwszą placówką założonego przez Roberta z Molesme zakonu. Przekonał do tego samego swoich braci, wuja i trzydziestu innych mężczyzn, a nawet ojca. Według żywotów spowodowało to poruszenie wśród kobiet, które uważały ze Bernard zabrał do zakonu najszlachetniejszych mężczyzn, potencjalnych mężów.

Trzy lata później już samodzielnie założył klasztor cystersów w Clairvaux i został jego pierwszym opatem. W tym samym roku otrzymał święcenia kapłańskie. Za jego życia powstało jeszcze blisko 70 klasztorów, a on sam nazywany jest drugim z założycieli zakonu cystersów. Bernard zreformował macierzystą regułę zakonną, kładąc nacisk na kontemplację. Miał istotny wpływ na rozwój kultu maryjnego i mariologii w średniowieczu. Jedna z legend mówi, że na jego pozdrowienie „Ave Maria”, które zwykł wygłaszać w kościele Matka Boża odpowiedziała mu: „Salve Bernarde!”.

Przypisuje mu się autorstwo reguły zakonu Templariuszy. Był obrońcą papieża Innocentego II. Położył też kres schizmie Anakleta w Rzymie. Wiele sławy Bernard zyskał jako propagator krucjaty. Do historii przeszło jego wielkanocne kazanie wygłoszone w Vézelay w obecności Ludwika VII, po którym król i szlachta przyjęli krzyż z ręki skromnego opata z Clairvaux. Kaznodzieja pociągnął za sobą licznych wojowników z Francji i Niemiec ale Krucjata zakończyła się niepowodzeniem, co było jednym z największych rozczarowań Bernarda.

Duchowny zmarł swoim macierzystym klasztorze w wieku 63 lat na ciężką chorobę żołądka. Już za życia był szanowaną postacią, utrzymywał kontakty z ówczesną elita życia publicznego. O radę prosili go nie tylko najznamienitsi duchowni, ale i królowie różnych krajów. Bernarda proszono też o objęcie prestiżowych stanowisk, jak choćby biskupa Genui i Mediolanu. Wszystkie odrzucił. O tym, jak wielkim szacunkiem cieszył się Bernard z Clairvaux świadczą przydomki nadane mu przez historyków Kościoła i uczonych wszystkich epok. Między innymi „patriarcha zmysłu europejskiego” (Heer), „przywódca i sędzia swojego świata” (Lortz), „geniusz religijny swoich czasów (von Harnack). Najsłynniejszym jest z pewnością przydomek „miodopłynny nauczyciel” związany z płomiennym kazaniami jakie wygłaszał. Na jego wizerunkach ikonograficznych często jest w związku z tym przedstawiany z ulem. Jest też patronem pszczelarzy i bartników. Inne ciekawe wyobrażenie Bernarda przedstawia go z diabłem na łańcuchu co symbolizuje przezwyciężenie wszystkich pokus.

Bernard zasłynął także swymi pismami. rozprawami teologicznymi, utworami ascetycznymi, listami i kazaniami. Najbardziej znane kazania to komentarze do „Pieśni nad pieśniami”. Wśród 500 jego listów jest także list do biskupa krakowskiego.

Aleksander III już w 1174 roku zaliczył Bernarda do grona świętych, natomiast papież Pius VII ogłosił go w 1830 roku doktorem kościoła.

Bernard z Clairvaux wzywany jest w przypadku chorób dzieci, opętania, zarazy u zwierząt oraz w godzinę śmierci.

Cechy

Imię, które oznacza człowieka o niedźwiedziej sile musi mieć swoje uzasadnienie. Stąd Bernard jest mocnym, zdrowym i pewnym siebie człowiekiem. Lubi mieć władzę. Można to potraktować zarówno jako metaforę kontroli nad swoim życiem, ale i dosłownie – jako dowodzenie grupą ludzi. Zdobycie wysokiego stanowiska lub założenie własnej działalności gospodarczej to dla niego najważniejsze wyzwanie zawodowe i cel. Z trudem znosi podporządkowywanie się, przez to zdarza mu się często zmieniać pracodawcę. A to błąd dla każdego prezesa, gdyż należy do osób twórczych i pomysłowych, a do tego pracowitych.

Działa szybko, z refleksem i zdecydowaniem. Rzadko się waha, wyznaje zasadę że pierwsza myśl jest najlepsza. Potrafi skorzystać z nadarzającej się okazji i nie martwi się na zapas – to optymista, zawsze pełen energii i dobrego samopoczucia. Nie dziwne więc, że z takim podejściem łatwo odnosi sukcesy.

Jego wadą najczęściej jest brak wyrozumiałości powodujący trudności w relacjach z otoczeniem. Od strony prywatnej jest więc często nieznany dla szerszego otoczenia. Także dlatego, że do swojego świata wpuszcza tylko sprawdzone i zaufane osoby. Bernard najbardziej pielęgnuje przyjaźnie z podwórka i czasów szkolnych. Dla przyjaciół nie jest zaskoczeniem, że Bernard choć pewnie stoi na swojej pozycji i wygląda na stonowanego faceta, to miewa również wątpliwości, popada w melancholię. Zwłaszcza jeśli w jednym czasie skumuluje się kilka problemów. Najgorsze, gdy zmartwienia leczy różnymi używkami, wtedy może doprowadzić to do załamania czy nawet depresji. Dobrze, by miał wtedy w pobliżu przyjazną osobę – żonę, matkę, przyjaciela czy dzieci. Bliscy sprawiają, że szybko wstaje na nogi.

Jakie kobiety lubi Bernard? Przede wszystkim musi być kulturalna, elegancka i elokwentna. Taka, która błyszczy na salonach i olśniewa znajomych, jak i potrafi ugotować dobrą zupę, pomóc dzieciom w lekcjach, Zwieńczeniem jego ideału jest dzika namiętność w łóżku.

Lubi wygodne i rozrywkowe życie – jest estetą, koneserem sztuki, amatorem dobrego alkoholu, cygar, wykwintnego jedzenia. Od dresów zdecydowanie bardziej woli eleganckie koszule czy garnitury. Dobry styl i gust to coś co Bernard najbardziej ceni.