Imieniny Antoniego

Pochodzenie

Imię Antoni wywodzi się od nazwy rodu Antonii (Antoniuszów), wiele znaczącego w starożytnym Rzymie. Jego członek Marek Antoniusz uważany jest za jednego z najlepszych mówców w historii Cesarstwa. Pochodzenie nazwy rodu tłumaczy się greckim słowem „anthos”, które oznacza „bezcenny”, „kwiat”. Istnieje też teoria, która wskazuje na imię Anton noszone przez syna Heraklesa. Według innych źródeł jego etymologia wywodzi się z języka etruskiego.

W Polsce imię pojawiło się w XIV wieku w formie Antoni (1360). Inne średniowieczne zapisy informują o takich postaciach jak Jantoni, Janton, Anton. Większą popularność zdobyło w XVIII wieku na wskutek rozszerzenia się kultu św. Antoniego Padewskiego.

Od imienia Antoni pochodzą takie nazwiska jak Antas, Antczak, Antecki, Antkowiak, Antonowicz, Antosik, Antoszewski, Antoniak.

Patron

Antoni Padewski

Nazywany jest Padewskim od miasta, w którym działał najintensywniej i najowocniej, czyli włoskiej Padwy. Pochodził jednak z Lizbony, gdzie w 1195 roku przyszedł na świat w bogatej i szanowanej rodzinie jako Ferdynand.

W młodości wstąpił do zakonu Kanoników Regularnych św. Augustyna w Coimbrze, gdzie studiował dzieła klasyków łacińskich i święte księgi. W 1219 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Duże znaczenie dla jego losów miało poznanie pięciu franciszkanów, którzy wybierali się do Maroka, aby nauczać muzułmanów. Ich skromny i pogodny styl życia zrobił na Ferdynandzie wielkie wrażenie, dlatego gdy rok później dowiedział się, że zginęli oni śmiercią męczeńską opuścił zakon kanoników regularnych św. Augustyna i wstąpił do zakonu franciszkanów.

W zakonie przyjął imię Antoni, a jego kazania szybko stały się sławne. Postanowił wzorem pięciu męczenników wypłynąć do Maroka, jednak choroba nie pozwoliła mu głosić ewangelii w tym kraju. Kilka miesięcy spędził w łóżku i musiał wracać do Portugalii. Gwałtowny sztorm zapędził jednak jego statek na Sycylię, co spowodowało, że na stałe osiadł we Włoszech. Zawędrował do Asyżu na odbywającą są ię tam kapitułę zakonu franciszkanów zwołaną przez św. Franciszka. Następnie trafił do górskiego klasztoru Monte Paolo w pobliżu Forli na wybrzeżu Adriatyku, gdzie odkryto jego talent kaznodzieja. Jego wystąpienia gromadziły nawet 30 tysięcy ludzi, musiał więc głosić je na placach, gdyż żaden kościół nie mógł pomieścić tylu ludzi. Na koncie jego sukcesów można wymienić nawrócenie wielu osób, zwalczanie herezji, wyzysku, więzienia dłużników. Zapobiegał też o zaprzestanie konfliktów i wojen na Półwyspie Apenińskim, których wówczas nie brakowało. W latach 1222-24 działał w okolicach Rimini i Mediolanu, nauczał przez pewien okres we Francji. 30 maja 1227 roku Antoni zastał mianowany prowincjałem obszaru Emilia-Romania, gdzie przez trzy kolejne lata pisał kazania niedzielne. Zamieszkał na stałe w klasztorze św. Marii w Padwie, gdzie zmarł w wieku 36 lat na puchlinę wodną.

Jeszcze za życia nazywano go „młotem na heretyków”. Dał się poznać jako jeden z najwyrazistszych kaznodziei XIII wieku - elokwentny, z ogromną wiedzą, znakomitą pamięcią i silnym, czystym głosem. Papież Grzegorz IX już w rok po jego śmierci ogłosił go świętym i jest to najkrótszy okres kanonizacyjny w historii Kościoła. 700 lat później Antoni Padewski został przez papieża Piusa XII mianowany doktorem kościoła, co tym bardziej budzi uznanie, że pozostawił po sobie niewiele pism, w większości były to szkice kazań. Jego fenomen można zaobserwować odwiedzając jedno z najpopularniejszych sanktuariów w Europie, czyli Bazylikę św. Antoniego w Padwie, gdzie wierni nieustannie modlą się przy jego relikwiach i ołtarzu.

W ikonografii św. Antoniego przedstawia się zazwyczaj z małym Jezusem z Nazaretu na ręku. Według katolików Dzieciątko Jezus nawiedziło pewnej nocy Antoniego i ucałowało go zapewniając o miłości Boga. Innym często spotykanym obrazkiem jest Antoni głoszący kazanie do ryb. Wiąże się to z najpopularniejszą legendą poświęconą duchownemu z Lizbony - podczas przemowy na plaży w okolicach Rimini jego słów słuchało zaledwie kilka osób. Nagle jednak ryby wystawiły swoje głowy z wody i nasłuchiwały słów Antoniego. Spowodowało to nawrócenie się wszystkich mieszkańców tego popularnego kurortu turystyczno-wypoczynkowego nad północnym Adriatykiem.

Jest jednym z patronów zakonu franciszkańskiego, a także patronem:

- osób i rzeczy zaginionych,

- narzeczonych, małżeństw, rodziny,

- ubogich,

- górników,

- Lizbony, Padwy,

- około 150 parafii w Polsce.

Cechy

Antoni jest typem indywidualisty, który wyróżnia się na tle otoczenia – zarówno wyglądem, zachowaniem jak i poczuciem humoru. Lubi barwne i aktywne życie, pełne przygód, śmiechu i zabawy. Niczym słynny Marek Antoniusz uchodzi za świetnego mówcę i gawędziarza, przy którym spotkania przy piwie wydłużają się do białego rana. Zna wiele dowcipów i anegdot, w każdym towarzystwie potrafi zabłysnąć swoją elokwencją i błyskotliwością. Niekiedy ma skłonności do zbytniego filozofowania, co z jednej strony wzbudza uśmiech, ale z drugiej zmusza do głębszych rozmyślań. Nie trzeba dodawać, że jego wygadanie, pewność siebie sprawia, że ma powodzenie u kobiet. W dodatku dba o swój wygląd i kondycję, więc imponuje nie tylko „słowem” ale nierzadko i aparycją.

Co można zarzucić Antkowi? To co dla wielu będzie atutem, dla innych może być irytujące, czyli skłonności do „gadania”. Buzia mu się nie zamyka, co niekiedy zwyczajnie męczy jego bliskich. Inną wadą jest wysokie mniemanie o sobie, wielu mężczyzn o tym imieniu uważa się za zabójczo przystojnych, silnych i niesłychanie mądrych. Trudno odgadnąć, czy jest to wielka wiara we własne umiejętności, wygłupy czy może już zaawansowany narcyzm. Na szczęście zdarzają się od tej reguły wyjątki.

Każdy, kto zamierza okłamać czy wykorzystać Antoniego powinien się dobrze zastanowić. Przede wszystkim zna się na ludziach - polega na intuicji, która rzadko go w tej kwestii zawodzi. Wyczuje fałsz, ale poważniejsze konsekwencje może spowodować to, że jest pobudliwy. Łatwo go zdenerwować, a wobec nieszczerych osób trudno będzie mu się opanować.

Jego gniew dosięga czasami znajomych, którzy powinni wiedzieć, że źle znosi krytykę. Nienawidzi też ponaglania i wypominania błędów. Jeśli akurat nie zareaguje krzykiem, to duże prawdopodobieństwo że obrazi się i zamknie w sobie na jakiś czas. Po krótkim okresie rekonwalescencji na szczęście wraca do dawnego samopoczucia. Jeśli chodzi o kondycję fizyczną, to cieszy się dobrym zdrowiem i bardzo rzadko odwiedza lekarza. Niekiedy nawet trzeba na nim wymóc siłą, by zapisał się na wizytę do konkretnego specjalisty. Jest bowiem dumnym mężczyzną, który nie dopuszcza do siebie myśli, że może zachorować.

W kwestiach zawodowych Antoni jest racjonalny, zrównoważony i co ciekawe, bardzo cierpliwy. Regularnie pogłębia swoją wiedzę, wie bowiem, że pewnego dnia to zaprocentuje. Oprócz tego jest bardzo obowiązkowy i pewny siebie. Ma wszechstronne zainteresowania, które sprawiają, że poradzi sobie praktycznie w każdym zawodzie – zarówno związanym z mechaniką, komputerami czy handlem, jak i ściśle humanistycznym. Według imienników Antoni miałby jednak trudności ze sprawowaniem kierowniczych stanowisk, ze względu na swój upór i bezkompromisowość. Jeśli marzy więc o pracy jako dyrektor powinien popracować w tych obszarach.

Wśród jego zainteresowań imienniki podają: muzyka, taniec, malarstwo, sport, polityka, historia, strzelectwo. To tylko podkreśla, jak wszechstronnym jest człowiekiem.