Ali Karimnejad's Reviews > ژرمینال

ا"متوجه نیستید آقای زولا؟! {کارگران بهم می‌خندند} کسی اسب رو بالا نمی‌فرسته! اسب زمانی که یک کرّه است و می‌شه از کانال ردش کرد پایین آورده می‌شه. اسب همین جا بزرگ می‌شه و بعد از یکی دو سال که بیناییش رو کامل از دست داد اونقدر ذغال‌ها رو بار می‌کشه تا زمانی که همینجا می‌میره و همین پایین هم دفن می‌شه..."ا

بخشی از یادداشت‌های زولا در بازدید از معدن"دینا" پیش از نوشته شدن کتاب ژرمینال

شاید بنظرمون بیاد که وجود بالقوه این حد از ظلم و ددمنشی در انسان، پست‌ترین خصلت این جانوره. با اینحال خصلتی از این وحشت‌آورتر هم درون ما هست. میل جنون‌آمیز جانور انسان به زنده موندن و تحمل این مظالم. و زمانی که به تاریخ خوب نگاه کنیم، متوجه می‌شیم که عمده جنایات تاریخ بشر، ترکیبی از هر دو اینهاست. بهمین خاطره که حفظ موازنه قدرت در یک جامعه مهم‌ترین و اساسی‌ترین چیزه. چه بسیار تفکرات و ایده‌ئولوژی‌هایی که با انکار یا نادیده‌گرفتن یکی از این دو خصلت ذاتی بشر، چیزی جز ظلم و رنج بیشتر برای انسان‌ها به ارمغان نیاوردن

حیات حیوانی تحمیل شده بر کارگران معدن ذغال‌سنگ فرانسه در خلال سال‌های 1860، بخش کوچکی از تاریخ بلند به بردگی کشیده شدن انسان توسط همنوع خودشه که به زیبایی در کتاب ژرمینال تجلی پیدا کرده و قطعا جزو ماندگارترین آثار ادبیه. نه از این جهت که در پایان کتاب، جوانه‌زنی (معنای لغوی ژرمینال) مجدد رو پیش‌بینی می‌کنه بلکه بخاطر زبان صادقانه‌ای که در تمام کتاب اختیار می‌کنه و به این خاطر که به جای اینکه توضیح‌دهنده باشه، صرفا توصیف کننده کنندست و در پایان شما رو با افکار و احساسات مغشوش از اونچه که خوندی تنها می‌ذاره

به واقع اونقدر بیان این کتاب شیواست که آدم تنگی نفس کارگران معدنی که در عمق 300 متری زمین دولا شده در لای دالان‌های باریک می‌خزن، با خاک ذغالی که به همه تن خیس از عرقشون چسبیده و تنشون رو چسبناک کرده؛ و هن‌وهن هل دادن ارابه‌های ذغال‌سنگ روی ریل‌ها، ایستگاه به ایستگاه، تا رسیدن به سطح زمین، همه رو با تمام وجودش حس می‌کنه. با اینحال حس منی که با شکم سیر روی مبل یا پشت میز، این‌ها رو توی کتاب می‌خونم کجا و تجربه زندگی هر روزه این‌ها با شکم گرسنه کجا؟!ا

حتما و قطعا خوندن این کتاب کمک شایان توجهی به درک بهتر ما از شدت نابرابری و اختلاف طبقاتی در اون‌ ایام و انگیزه‌های جنبش‌های سوسیالیستی و آنارشیستی که نیمه دوم قرن نوزدهم و ابتدای قرن بیستم رخ دادن خواهد کرد. چنانکه کمابیش اشاره‌هایی به اون‌ها طی کتاب می‌شه. با این همه و بشخصه، در عین انزجار و تنفر از چنین رنج و دردی که توسط عده‌ای بر عده دیگه تحمیل می‌شه، همچنان و جدا معتقدم کوبیدن و از نو ساختن، احمقانه‌ترین کاره و اونچه که لازمه، قوانین بیشتر و حقوق انسانی بیشتره، نه یک آرمان و هویت جدید