Vassilis MJ's Reviews > Φυσικό μυθιστόρημα

4,25/5*

«Τα φυτά, τα ζώα και όλοι οι οργανισμοί εμφανίστηκαν στη Γη εκατομμύρια χρόνια πριν τον άνθρωπο. Να προετοίμαζε άραγε ο Θεός απλώς το παιδικό δωμάτιο του ανθρώπου; Δε θα ήταν πιο δίκαιο αν είχε φτιάξει τον άνθρωπο για τη διασκέδαση των προηγούμενων από αυτόν φυτών και ζώων; Κάτι σαν κούκλα για να παίζουν μαζί της; Η ανθρώπινη σκέψη είναι πολύ εγωκεντρική για να επιτρέψει μια τέτοια πιθανότητα.» Βαθιά κλονισμένος από τον όψιμο χωρισμό του, ο Gospodinov -για να αφομοιώσει τις αλλαγές του δικού του κόσμου- καταπιάνεται με την ολική αναθεώρηση των φυσικών λειτουργιών, παραδοχών και αξιωμάτων.

Μέσα από ένα καλειδοσκόπιο σκέψεων και το τέχνασμα της αφήγησης μέσα στην αφήγηση, σχολιάζει με εμβρίθεια τόσο την ιδιαιτερότητα των στιγμών που περνάμε στην τουαλέτα (μια σκωπτική αλλά εύστοχη περιγραφή της διαχρονικής εξέλιξης της τουαλέτας), τη διωνυμική ονοματολογία των φυτών, όσο και την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης στο πλαίσιο της μεταμοντέρνας κατάστασης. Foucault, Lyotard μα και άλλοι μεταμοντερνιστές, χρησιμοποιούνται ως φίλτρο διήθησης για τη σαρκαστική ματιά του συγγραφέα αναφορικά με τα συντελούμενα και επαπειλούμενα της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης. Σε λίγες σελίδες, δεν παραλείπει να μας προβληματίσει για τη αυθαιρεσία ή μη του γλωσσικού σημείου (υπάρχει λόγος που η θάλασσα ονομάστηκε «θάλασσα»;) Ο Saussure αντιμάχεται τον Πλάτωνα και ο ήρωάς μας προσπαθεί να «κουμπώσει» τη δαρβινική εξέλιξη των ειδών στη (μάλλον ατυχέστερη) εξέλιξη του γάμου του. Σελίδες εμβαπτισμένες σε μια τίμια θλίψη, πρόδρομος του επόμενου πονήματός του περί μελαγχολίας, αλλά και της κατάστασης στη Βουλγαρία του Ανατολικού Μπλοκ.

Προσωπικά, διαφωνώ με τη New Yorker. Ούτε αναρχικό, ούτε πειραματικό, αλλά ούτε και θυμίζει ντεμπούτο. Ένα αξιολογότατο πρωτόλειο με ένα μόνο μειονέκτημα: Μπορείς να υποθέσεις πολλούς λόγους για να μην αρέσει σε κάποιους αυτό το διαμαντάκι με την κατακερματισμένη γραφή, αλλά συνεχίζεις να ψάχνεις τι είναι αυτό που κέρδισε τελικά εσένα. Ίσως είναι η υποβόσκουσα καθολική μας ανάγκη να αφηγηθούμε κάποτε το δικό μας φυσικό μυθιστόρημα. Φοβερό εξώφυλλο (για άλλη μια φορά) από τον Ίκαρο.