What do you think?
Rate this book
Un delitto
La nuit est tombée. Transi de froid, un jeune prêtre arrive dans le presbytère d'un village reculé des Alpes. Il pose ses valises dans sa chambre et s'apprête à se reposer d'un long voyage, quand soudain, deux coups de feu retentissent. Le cœur battant et les mains tremblantes, il court réveiller la servante, Mademoiselle Céleste, pour fouiller les alentours.Une vieille dame est retrouvée morte dans son salon, et un vagabond agonise à demi-nu dans la montagne.On ne sait rien des victimes. Aucune piste ne pourra guider le juge d'instruction. Seul le jeune curé, doué de lumière et d'audace, saura lever le voile sur un crime inexplicable...Paru en 1935, Bernanos offre un roman policier digne des plus grands auteurs du genre. Manipulation, mensonge, homosexualité, travestisme et perversion, l'auteur y traite des thèmes poignants et en avance sur leur temps.-
216 pages, Paperback
First published January 1, 1935
About the author
Georges Bernanos
146 books186 followersGeorges Bernanos était un écrivain français, gagneur du Grand Prix du Roman de l'Académie française en 1936 avec Journal d'un curé de campagne.
George Bernanos was a French writer. His 1936 book, Journal d'un curé de campagne (Diary of a Country Priest), won the Grand Prix du roman de l'Académie française.
George Bernanos was a French writer. His 1936 book, Journal d'un curé de campagne (Diary of a Country Priest), won the Grand Prix du roman de l'Académie française.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 22 of 22 reviews
October 29, 2023
Bresson'un ilham kaynağı olan yazardan beklentim çok büyüktü. Kafam mı dağınık diye kaç kez döndüm önceki sayfalara, tekrar tekrar okudum, olmadı.
March 18, 2020
Πρώτη επαφή με το έργο του Ζορζ Μπερνανός και δηλώνω αρκετά ικανοποιημένος. Η αλήθεια είναι ότι υπό κανονικές συνθήκες η μέτρια βαθμολογία του βιβλίου σε Goodreads και Babelio θα με είχε αποτρέψει από την άμεση αγορά του, όμως μια το ωραίο -μέσα στη λιτότητά του- εξώφυλλο (ναι, οι βιβλιοφάγοι τα μετράνε κάτι τέτοια!), μια το κείμενο στο οπισθόφυλλο, με έπεισαν τελικά να το αγοράσω και να το διαβάσω άμεσα. Υποτίθεται ότι ο Μπερνανός έγραψε τούτο το βιβλίο για βιοποριστικούς λόγους και ότι δεν έχει τη δύναμη άλλων έργων του (π.χ. "Ημερολόγιο ενός επαρχιακού εφημερίου"), όμως προσωπικά βρήκα τη γραφή πολύ καλή και οξυδερκή, σε σημεία λυρική και με μια κάποια φιλοσοφική διάθεση, οπότε αναγνωστικά σίγουρα είναι ένα βιβλίο που απόλαυσα. Και η πλοκή δεν με χάλασε καθόλου, έστω και αν δεν με ενθουσίασε κιόλας. Μου άρεσαν πολύ τα διάφορα επαρχιακά σκηνικά και η ατμόσφαιρα, καθώς επίσης και η κάπως ανατρεπτική κατάληξη της ιστορίας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα αγοράσω και θα διαβάσω και άλλα βιβλία του Μπερνανός.
July 26, 2020
Premetto di non essere particolarmente attratta dai gialli, dunque non ho cercato questo libro, ma semplicemente mi è capitato fra le mani. Il mio giudizio rischia quindi di non essere sufficientemente obiettivo e lucido. Nonostante una piacevole scrittura, la lettura si è trascinata senza troppo interesse da parte mia, colpevole forse anche la mia scarsa capacità di concentrazione in questo periodo. Mi rimane l'impressione che se Georges Bernanos (che ho incontrato qui per la prima volta) non avesse avuto la pretesa di sfornare un giallo, avrebbe potuto scrivere un buon romanzo. Questo il mio incompetente punto di vista. Tre stelle comunque aggiudicate per le potenzialità di scrittura.
July 30, 2013
Romanzo affascinante quanto oscuro.
Nel paesino francese di Mégère arriva un nuovo curato, un curato giovane che subito attira l'affetto delle persone che incontra per la gentilezza del proprio aspetto e per i suoi modi.
L'arrivo del nuovo curato coincide però con un delitto; la vecchia signora del castello di Mégère viene ritrovata morta. Il caso sembra aperto e già chiuso a seguito del ritrovamento, nelle immediate vicinanze del castello, di un uomo ormai agonizzante. L'assassino?
La vicenda però, con lo scorrere delle pagine, scorrere spedito aggiungo visto che la narrazione vola letteralmente ed il lettore si trova alla fine di questo romanzo giallo, un giallo speciale, senza quasi accorgersene, la vicenda si "ingarbuglia" acquisendo sempre più dettagli e la trama si infittisce arricchendo la storia di vicende e sottovicende che contribuiscono a fare di "Un delitto" un libro assolutamente da non perdere!
Nel paesino francese di Mégère arriva un nuovo curato, un curato giovane che subito attira l'affetto delle persone che incontra per la gentilezza del proprio aspetto e per i suoi modi.
L'arrivo del nuovo curato coincide però con un delitto; la vecchia signora del castello di Mégère viene ritrovata morta. Il caso sembra aperto e già chiuso a seguito del ritrovamento, nelle immediate vicinanze del castello, di un uomo ormai agonizzante. L'assassino?
La vicenda però, con lo scorrere delle pagine, scorrere spedito aggiungo visto che la narrazione vola letteralmente ed il lettore si trova alla fine di questo romanzo giallo, un giallo speciale, senza quasi accorgersene, la vicenda si "ingarbuglia" acquisendo sempre più dettagli e la trama si infittisce arricchendo la storia di vicende e sottovicende che contribuiscono a fare di "Un delitto" un libro assolutamente da non perdere!
November 3, 2024
Un grand admirateur de Georges Bernanos, j'ai été très déçu par "Un crime". L'histoire bien connue de ce roman est que Bernanos a décidé d'écrire un polar dans le style de Simenon afin de gagner des sous rapidement. Le projet a pris plus de temps que prévu et les recettes ont été bien inférieures à ses espérances. Il a reçu finalement sa juste récompense.
Le polar semble entre un véhicule apte à au thème dominant chez Bernanos qui est le Mal. Dans le roman il réussit plus ou moins à présenter un intrigue ou les racines du meurtre sont bien expliquées par le psychologie du criminel. Cependant, un polar est plus le récit d'un enquête. L'enquêteur et sa lutte personnelle comme doit engager l'intérêt du lecteur, ce qui ne se produit pas chez "Le Crime" du Bernanos.
P.S. Aujourd'hui, trois ans après avoir écrit la critique ci-dessus, j'ai lu l'article d'Anne-Marie Baranowski "Le personnage de l'imposteur dans les romans de George Bernanos 'L'imposture' et 'Un Crime'" qui souligne très bien les points forts d'"Un Crime". D'après Baranowski, l'imposture est un thème très important chez Bernanos. Dans "Un Crime" comme dans "L'Imposture", Bernanos nous donne le portrait d'un individu qui réussit dans la vie de tous les jours grâce à un mensonge ou une imposture mais qui perd son âme. De cette façon, "Un Crime" devient un bon roman.
Je n'en suis pas convaincu. Je crois que le public a bien jugé "Un Crime". Pourtant, quelqu'un qui veut bien connaitre l'œuvre de Bernanos dans son ensemble aurait intérêt à lire ce roman maladroit. .
Le polar semble entre un véhicule apte à au thème dominant chez Bernanos qui est le Mal. Dans le roman il réussit plus ou moins à présenter un intrigue ou les racines du meurtre sont bien expliquées par le psychologie du criminel. Cependant, un polar est plus le récit d'un enquête. L'enquêteur et sa lutte personnelle comme doit engager l'intérêt du lecteur, ce qui ne se produit pas chez "Le Crime" du Bernanos.
P.S. Aujourd'hui, trois ans après avoir écrit la critique ci-dessus, j'ai lu l'article d'Anne-Marie Baranowski "Le personnage de l'imposteur dans les romans de George Bernanos 'L'imposture' et 'Un Crime'" qui souligne très bien les points forts d'"Un Crime". D'après Baranowski, l'imposture est un thème très important chez Bernanos. Dans "Un Crime" comme dans "L'Imposture", Bernanos nous donne le portrait d'un individu qui réussit dans la vie de tous les jours grâce à un mensonge ou une imposture mais qui perd son âme. De cette façon, "Un Crime" devient un bon roman.
Je n'en suis pas convaincu. Je crois que le public a bien jugé "Un Crime". Pourtant, quelqu'un qui veut bien connaitre l'œuvre de Bernanos dans son ensemble aurait intérêt à lire ce roman maladroit. .
September 25, 2020
Ο Georges Bernanos (1888-1948) είναι Γάλλος συγγραφέας που ξεκίνησε την συγγραφική του καριέρα ως δημοσιογράφος σε μια φιλομοναρχική εφημερίδα. Πολέμησε και τραυματίστηκε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η επιτυχία τον βρίσκει τη δεκαετία του ‘20 με τα βραβευμένα μυθιστορήματα Sous le soleil de Satan (1926) και La Jolie (1929). Την περίοδο αυτή διακόπτει κάθε σχέση του με την άκρα δεξιά και τίθεται απέναντι στο δογματισμό και τον κομφορμισμό του καθολικού ιερατίου. Επίσης, θα ταχθεί στο πλευρό των Ισπανών Δημοκρατικών στην περίοδο του Ισπανικού Εμφυλίου και θα ασκήσει δριμεία κριτική στην κυβέρνηση των δοσίλογων του Βισύ την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όλες οι παραπάνω ιδεολογικές του ανησυχίες θα τον θέσουν στο περιθώριο της συγγραφικής κάστας σε μία ομολογουμένως δύσκολη οικονομική περίοδο. Στο χείλος της καταστροφής και με τους δανειστές να τον καταδιώκουν, το 1934, γράφει κι εκδίδει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα το οποίο ήλπιζε ότι θα του έδινε μικρές ανάσες οικονομικής άνεσης.
Η Μεζέρ είναι μια ήσυχη επαρχιακή πόλη της Αλπικής Προβηγκίας στη Νότια Γαλλία. Εκεί, φτάνει μια σκοτεινή νύχτα ο νέος εφημέριος, οποίος δεν προλαβαίνει να εγκατασταθεί καλά καλά και να αναλάβει την καινούργια ενορία που του ανατέθηκε και βρίσκεται μπροστά σε μια σειρά φόνων που πρέπει να διαλευκανθούν. Είναι νέαρος σε ηλικία, αθώος και με βαθιά πίστη και έχει την αφέλεια να πιστεύει ότι με το ράσο του μπορεί να αλλάξει τον κόσμο! Τα στοιχεία που προκύπτουν από την έρευνα των φόνων πολλαπλασιάζονται συνεχώς. Οι κάτοικοι όντας επαρχιώτες, δεισιδαίμονες και κρυψίνοες είναι εμπόδια για την επαρκή έρευνα της υπόθεσης. Κάποιοι φοβούνται μήπως αποκαλυφθούν τα μυστικά τους. Άλλοι τα ανομολόγητα πάθη τους. Με σύμμαχο τον ορθολογισμό, αλλά ταυτόχρονα με μια στοχαστική διάθεση σχετικά με τη φύση του ανθρώπου, την αλήθεια και το ψέμα, ο νεαρός εφημέριος επιχειρεί τη λύση της υπόθεσης που αποδεικνύεται επίπονη. Κάθε βήμα του προς την αλήθεια είναι ένα αδιέξοδο που περιπλέκεται όλο και περισσότερο, καθώς οι κάτοικοι της Μεζέρ προσπαθούν να κρύψουν ένα παρελθόν που ελπίζουν να ξεχαστεί. Είναι φορές που οι ερωτήσεις που γίνονται με σκοπό την εξιχνίαση της υπόθεσης έχουν μια πνευματική βάση και μια διάθεση υπαρξιακής διερεύνησης. Σε όλη τη διάρκεια της αφήγησης, η αίσθηση ότι διερευνάται η ανθρώπινη φύση και τα όριά της δεν αφήνει τον αναγνώστη καθώς ακροβατεί ανάμεσα στο αστυνομικό και στο πνευματικό στοιχείο. Ο συγγραφέας κατορθώνει να τα εξισορροπήσει και να μας δώσει μια αστυνομική ιστορία διαφορετική από αυτές που έχουμε συνηθίσει.
Το μυθιστόρημα μου θύμισε πολύ τις αφηγήσεις του Μωπασσάν ενώ σε πολλά σημεία του, κυρίως στην αρχή, οι επιρροές του Χένρι Τζέημς είναι εμφανείς. Σε ό,τι αφορά το ίδιο το έγκλημα, είναι στιγμές που ως αναγνώστης ένιωσα ότι παρακολουθώ μια παρτίδα σκάκι όπου οι παίκτες έχουν μια συγκεκριμένη, ασφυκτικά προκαθορισμένη στρατηγική. Κάποιες φορές, με ανακούφιση, θεωρούσα ότι ο ιερέας δείχνει να κρατά ο ίδιος το κλειδί της επίλυσης του μυστηρίου και ότι πλησιάζω στο δολοφόνο και στο κίνητρο. Αλλά όχι. Νέα ανατρεπτικά στοιχεία μετέθεταν τις υποψίες αλλού. Ο συγγραφέας απαιτεί όλη την προσοχή και την προσήλωση του αναγνώστη. Προσφέρει αδιάκοπα λεπτομέρειες που αφορούν το έγκλημα εντός του κειμένου, οι οποίες στο τέλος είναι μέρος της λύσης. Μη γνωρίζοντας τον τρόπο που γράφει,κυρίως στην αρχή της ανάγνωσης, αναγκάστηκα πολλές φορές να γυρίσω πίσω στο κείμενο και να τις αναζητήσω.
Το Ένα έγκλημα είναι μια διαφορετική ιστορία μυστηρίου από αυτές που έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε. Καλλιεργεί, έντεχνα, μια πνευματική προσέγγιση του μυστηρίου και την αφήνει να αγκαλιάσει το αστυνομικό στοιχείο και να γίνει κομμάτι του. Το χρησιμοποιεί, όπως αποδεικνύεται, ως τη βάση της πλοκής. Ίσως ο σκοπός του μυθιστορήματος να είναι η διερεύνηση της ανθρώπινης ψυχής και τον προθέσεών της με φόντο μια σειρά φόνων. Από την άλλη, η εξιχνίαση του εγκλήματος είναι ένα στοιχείο στιβαρό, ορατό, που κυριαρχεί . Πραγματικά, δεν υπάρχει ούτε μία περιττή λεπτομέρεια και όλα δένουν με τον πλέον ικανοποιητικό τρόπο! Να θυμάστε ότι είναι ένα κείμενο που απαιτεί την αφοσίωσή σας.
Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα!
https://vivliografika.blogspot.com/20...
June 2, 2018
Nicely written but the end is unclear. It seems like a few pages are missing here an there. The reader will need to go back and forth to understand. When one knows that Bernanos had to write this book quickly for economical reasons, that explains it all. Otherwise, the book could have been another classic !
October 12, 2018
D'altri tempi, ma delicato, commovente, bello.
January 13, 2022
C'est un livre tellement intéressant mais la fin n'est pas assez claire , je sais pas si moi qui ne l'avais pas compris ou bien qu'elle est vraiment vague.
February 15, 2017
Mon premier Bernanos et un des livres les plus difficiles à comprendre que j'aie lu jusque là. J'ai bien saisi la fin et compris le sens général de l'affaire mais c'est écrit de telle manière que sans une recherche sur internet et un article bien détaillé j'aurais douté toute ma vie sans savoir si j'avais bien compris ou non.
C'est un roman qui n'a du genre policier que le crime, le reste est très mélodramatique et flou.
C'est assez original comme idée, cela aurait pu être pas mal si tout ça avait été un peu plus clair. Je trouve aussi que lorsque lumière est faite sur le scénario eh bien.. C'est tiré par les cheveux.
C'est un roman qui n'a du genre policier que le crime, le reste est très mélodramatique et flou.
C'est assez original comme idée, cela aurait pu être pas mal si tout ça avait été un peu plus clair. Je trouve aussi que lorsque lumière est faite sur le scénario eh bien.. C'est tiré par les cheveux.
February 2, 2014
Se não tivesse ficado tão desiludida no final, tinha dado 3* mas, apesar de ter gostado bastante da escrita (cheia de ricas descrições, diálogos filosóficos e humor subtil) acabei por não conseguir perceber completamente as razões de todas as mortes nem o comportamento de alguns personagens, o que me deixou um pouco irritada e com a sensação, sempre desagradável, de não ser suficientemente inteligente para compreender a trama. Se alguém me puder ajudar, agradeço...
May 25, 2020
Piaciuto zero.
Peccato perché l'uomo Bernanos, nelle sue evoluzioni politiche, è quanto di più interessante, e pare abbia scritto un libro altrettanto interessante e spietatamente sincero sulla guerra civile spagnola, di cui fu involontario testimone quando abitò, per breve tempo, prima di fuggire, a Maiorca.
Diciamo che la narrativa intensamente cattolica non è nelle mie corde, e questo mio limite lo sento anche quando riesco ad apprezzare, suo malgrado, Greene, Maugham o Flannery O'Connor.
La sola cosa interessante del cattolicocentrismo di Bernanos è notare che, laddove giudice italiani, epoca fascista compresa purché dopo il Concordato, avrebbero trattato con i guanti il prete a prescindere, solo in quanto rappresentante dell'unica vera istituzione che in Italia è sempre stata supra legem, nel contesto francese si nota sì un po' di reverenza ma dipende soprattutto dalle persone, dalle caratteristiche individuali, non senza un fondo di anticlericalismo ottocentesco che allo Stato francese è rimasto fin dal 1789, e beati loro.
Ma vengo al dunque.
In questo romanzo da un lato si resta sconcertati quando infine si capisce come Bernanos ci abbia messi tutti nel sacco (attenzione: sto per spoilerare il grande inganno sui protagonisti). Sconcertati per la grande scoperta (il Male con la emme maiuscola, che era il punto cui voleva arrivare) ma anche perché troppi dettagli faticano a tornare, in primis "come fa a parlare come un prete fresco di anni in seminario una donna che, evidentemente, in seminario non è mai stata"? Ma datele una cattedra, un nobel, un laboratorio da dirigere, perché sarà anche amica di Satana ma è un fottuto genio!
D'altra parte è innegabile che l'intreccio giallo faccia acqua da tutte le parti, e non bastava per un non giallista, anzi uno scrittore filosofico, teologico, un moralista come si definiva e credo ancora si definisca oggi Bernanos, avere letto distrattamente un Simenon per scrivere un giallo senza cadere nel ridicolo, infarcire il testo di contraddizioni mai spiegate, non parliamo delle prove genere Ris ma proprio di questioni come alibi, movimenti, spostamenti... non ci siamo.
Chiaramente Bernanos non credeva al giallo, allora sottogenere da edicola disprezzatissimo, tant'è vero che lo scrisse solo per fare cassa in un momento particolarmente disperato per le sue finanze, ma ogni genere letterario si vendica quando lo usi senza credere in lui, e qui si vede.
E in verità la cosa più fastidiosa è l'ossessione dello scrittore per i preti - i curati, come quasi sempre vengono chiamati nei suoi romanzi - , come se tutta la società francese ne fosse ossessionata e calamitata, il che persino nella sonnolenta provincia francese mi pare difficile da credere. Certo qui parliamo di un prete sui generis, sia per le modalità del suo arrivo che per le sue caratteristiche individuali, che a fine romanzo ci risultano ancora meno credibili che all'inizio.
Non solo, ma c'è come un sapore dolciastro, deamicisiano attorno a questo giovane prete che tanto attrae a sé vecchie perpetue e chierichetti ipersensibili, che a me laica lascia un retrogusto sessuale abbastanza insopportabile.
Poi le discussioni filosofiche estenuanti, che uno leggendole pensa alla classe con cui le avrebbe risolte Sciascia... Poi le continue, esplicite allusioni a Balzac, il naso balzachiano del "piccolo giudice" e così via, miodio, gente, negli stessi anni non dico che un Simenon scriveva un giallo alla settimana con mano ferma e lo scriveva bene, ma un Carlo Levi ci dava un'opera immortale come "Cristo si è fermato a Eboli" dove di preti indegni e degni di pietas, così come di tutta un'umanità superstiziosa e dolente, il ritratto è magistrale e soprattutto sobrio.
Non solo: negli stessi anni Trenta un Carlo Emilio Gadda, cattolico anch'egli, dava anch'e lui alle stampe un meraviglioso "Pasticciaccio" nel quale il lesbismo aveva un ruolo seminascosto ma cruciale tanto quanto qui, e senza i moralismi infiniti di Bernanos.
Bernanos, di sobrio, ha pochissimo, e di moralismo troppo: insomma, non è proprio la mia cup of tea.
Peccato perché l'uomo Bernanos, nelle sue evoluzioni politiche, è quanto di più interessante, e pare abbia scritto un libro altrettanto interessante e spietatamente sincero sulla guerra civile spagnola, di cui fu involontario testimone quando abitò, per breve tempo, prima di fuggire, a Maiorca.
Diciamo che la narrativa intensamente cattolica non è nelle mie corde, e questo mio limite lo sento anche quando riesco ad apprezzare, suo malgrado, Greene, Maugham o Flannery O'Connor.
La sola cosa interessante del cattolicocentrismo di Bernanos è notare che, laddove giudice italiani, epoca fascista compresa purché dopo il Concordato, avrebbero trattato con i guanti il prete a prescindere, solo in quanto rappresentante dell'unica vera istituzione che in Italia è sempre stata supra legem, nel contesto francese si nota sì un po' di reverenza ma dipende soprattutto dalle persone, dalle caratteristiche individuali, non senza un fondo di anticlericalismo ottocentesco che allo Stato francese è rimasto fin dal 1789, e beati loro.
Ma vengo al dunque.
In questo romanzo da un lato si resta sconcertati quando infine si capisce come Bernanos ci abbia messi tutti nel sacco (attenzione: sto per spoilerare il grande inganno sui protagonisti). Sconcertati per la grande scoperta (il Male con la emme maiuscola, che era il punto cui voleva arrivare) ma anche perché troppi dettagli faticano a tornare, in primis "come fa a parlare come un prete fresco di anni in seminario una donna che, evidentemente, in seminario non è mai stata"? Ma datele una cattedra, un nobel, un laboratorio da dirigere, perché sarà anche amica di Satana ma è un fottuto genio!
D'altra parte è innegabile che l'intreccio giallo faccia acqua da tutte le parti, e non bastava per un non giallista, anzi uno scrittore filosofico, teologico, un moralista come si definiva e credo ancora si definisca oggi Bernanos, avere letto distrattamente un Simenon per scrivere un giallo senza cadere nel ridicolo, infarcire il testo di contraddizioni mai spiegate, non parliamo delle prove genere Ris ma proprio di questioni come alibi, movimenti, spostamenti... non ci siamo.
Chiaramente Bernanos non credeva al giallo, allora sottogenere da edicola disprezzatissimo, tant'è vero che lo scrisse solo per fare cassa in un momento particolarmente disperato per le sue finanze, ma ogni genere letterario si vendica quando lo usi senza credere in lui, e qui si vede.
E in verità la cosa più fastidiosa è l'ossessione dello scrittore per i preti - i curati, come quasi sempre vengono chiamati nei suoi romanzi - , come se tutta la società francese ne fosse ossessionata e calamitata, il che persino nella sonnolenta provincia francese mi pare difficile da credere. Certo qui parliamo di un prete sui generis, sia per le modalità del suo arrivo che per le sue caratteristiche individuali, che a fine romanzo ci risultano ancora meno credibili che all'inizio.
Non solo, ma c'è come un sapore dolciastro, deamicisiano attorno a questo giovane prete che tanto attrae a sé vecchie perpetue e chierichetti ipersensibili, che a me laica lascia un retrogusto sessuale abbastanza insopportabile.
Poi le discussioni filosofiche estenuanti, che uno leggendole pensa alla classe con cui le avrebbe risolte Sciascia... Poi le continue, esplicite allusioni a Balzac, il naso balzachiano del "piccolo giudice" e così via, miodio, gente, negli stessi anni non dico che un Simenon scriveva un giallo alla settimana con mano ferma e lo scriveva bene, ma un Carlo Levi ci dava un'opera immortale come "Cristo si è fermato a Eboli" dove di preti indegni e degni di pietas, così come di tutta un'umanità superstiziosa e dolente, il ritratto è magistrale e soprattutto sobrio.
Non solo: negli stessi anni Trenta un Carlo Emilio Gadda, cattolico anch'egli, dava anch'e lui alle stampe un meraviglioso "Pasticciaccio" nel quale il lesbismo aveva un ruolo seminascosto ma cruciale tanto quanto qui, e senza i moralismi infiniti di Bernanos.
Bernanos, di sobrio, ha pochissimo, e di moralismo troppo: insomma, non è proprio la mia cup of tea.
This entire review has been hidden because of spoilers.
March 26, 2018
Il est très difficile de se faire un avis clair sur ce livre : le style est magnifique, auteur oblige, et l'on identifie tout de suite une de ses "marottes", le monde intérieur complexe d'un prêtre. Mais l'action est très lente et les digressions la ralentissent, surtout dans le ventre mou de l'ouvrage. Ceci dit, le début et la fin sont beaucoup plus haletantes.
August 4, 2020
no no no... moi et Bernanos on va pas bien ensemble... Toute jeune, pour un devoir scolaire j'ai du lire le Journal du curé de campagne, et je l'ai trouvé ennuyant. Après plusieures années, je me retrouve à lire ce "crime", mais no, rien n'a changé, je trouve ce livre aussi, bien ennuyant.
Ok, ce n'est pas pour moi. Je l'accepte!
Ok, ce n'est pas pour moi. Je l'accepte!
August 6, 2023
Quando inizi con un giallo ma poi ti rendi conto che vuoi scrivere un opera filosofica con sottostarti di cattolicesimo . Lasci i dettagli all’immaginazione del lettore . Un libro che ha premesse e idee molto interessanti ma non è stato abile a creare un vero giallo.
December 22, 2021
Για βιβλίο που γράφτηκε το 1935,το βρήκα αναπάντεχα καλό!Πρώτη γνωριμία με τον συγγραφέα, σίγουρα θα αναζητήσω και τα άλλα του.
August 21, 2024
L'intrigue est tirée par les cheveux 🤔 Je ne l'ai pas trouvée claire du tout, je n'ai pas compris le dénouement, ni comment les choses sont censées "se tenir".
December 14, 2017
C'est in très bon livre, quoi que légèrement difficile à lire... Mais il fait vraiment porter attention aux détails... A cause de mon manque d'attention, je devrai le relire pour tout comprendre. Ce livre n'est pas comme un roman de Simenon ou Agatha Christie ou le meurtrier est cerné et confronté à la fin. C'est quand même assez clair qui est responsable des meurtres mais le liens entre les personnes et leur secrets relatifs... Aussi leur passé et donc le motif... C'est loin d'être clair. Alors si vous ne voulez pas être décus et rester sur votre faim, il faut vraiment porter attention aux détails et ne pas s'attendre à ce que la solution nous soit donnée toute cuite dans la bouche... Mais justement à cause de ça il est aussi possible de se retrouver avec un sentiment d'avoir accompli quelque chose, d'avoir résolu un mystère et non seulement d'être ´spectateur'...
January 19, 2013
Regola aurea dello scrittore: se tu non sei uno scrittore di gialli non devi scrivere gialli!
Morboso, deludente, confuso, lacunoso, ma nello stesso tempo talmente ovvio che sveli "l'arcano" già al secondo capitolo.
Due giorni di lettura sprecati insomma!
Morboso, deludente, confuso, lacunoso, ma nello stesso tempo talmente ovvio che sveli "l'arcano" già al secondo capitolo.
Due giorni di lettura sprecati insomma!
November 16, 2010
Un giallo raffinato, che travalica i canoni consueti del genere. Nel dipanarsi della trama il romanzo si trasforma e si trasferisce su un altro piano. Da rileggere e rimeditare.
April 12, 2017
Laborieux.
Displaying 1 - 22 of 22 reviews