Ποιος είναι ο δολοφόνος της ωραίας Ρέας Γρηγοριάδη; Ο αστυνόμος Μπέκας υποψιάζεται πολλούς αλλά δεν έχει στοιχεία. Τη δυσκολία αυτή ο Μπέκας την παρακάμπτει "κατασκευάζοντας" ένα μάρτυρα κατηγορίας, με τη βοήθεια του οποίου θα παγιδεύσει τον πραγματικό δολοφόνο.
Θα ήταν ένα ακόμη από τα πολλά (κοντά 50 τον αριθμό) αστυνομικά μυθιστορήματα του Γιάννη Μαρή, αν δεν ήταν το τελευταίο του• δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ακρόπολις το έτος 1978, έναν μόλις χρόνο πριν τον θάνατο του συγγραφέα. Ο αστυνόμος Μπέκας είναι παρών (πώς θα γινόταν αλλιώς;), το ίδιο και οι ανορθόδοξες μέθοδοί του, αλλά η ιστορία είναι κοινότοπη και η αφήγηση απλώς διεκπεραιωτική.
Πρώτη επαφή με Γιάννη Μαρή, τον πολυδιαφημισμένο πατέρα του ελληνικού αστυνομικού μυθιστορήματος. Αν και η συγκεκριμένη ιστορία δεν είχε κάποιο χτυπητό μειονέκτημα, ήταν μάλλον μέτρια. Το γράψιμο δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, η υπόθεση "φόνος για την κληρονομιά" κοινότοπη και πολυφορεμένη ήδη το 1978 που γράφτηκε αυτό.
Αν και θα διαβάσω έτσι από περιέργεια 2 ακόμα μυθιστορήματα του Μαρή που βρήκα, διαγράφεται από τώρα η εικόνα που θα καταλήξω να έχω: Εν έτη 2019, σαν συγγραφέας είναι πολύ βασικός και ξεπερασμένος. Φαίνεται πως η αίγλη που έχει γύρω από το όνομα του υπάρχει μόνο γιατί ήταν ο πρώτος που έφερε το είδος στα ελληνικά δεδομένα (αν και στην "Απαγωγή" ελάχιστα χρησιμοποίησε τις τεράστιες δυνατότητες της Αθήνας ως αστικό περιβάλλον εγκλήματος με τις ιδιαιτερότητες που μόνο αυτή έχει) και όχι για την όποια πραγματική συγγραφική αξία του.
Δεν είναι κακός συγγραφέας, απλά αδιάφορος. Συνεχώς κρίνω βιβλία/ταινίες/μουσική με βάση την εποχή που βγήκαν, το βρίσκω εξαιρετικά άδικο να γυρίσω να κατακεραυνώσω ένα βιβλίο 60 και 70 ετών συγκρίνοντάς το με ένα σύγχρονο του οποίου ο συγγραφέας έχει απείρως περισσότερα εργαλεία να χρησιμοποιήσει για να το εμπλουτίσει. Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν συμβαίνει αυτό βέβαια, μιας και το 1970 υπήρχαν ήδη διαμάντα του crime fiction, από Chandler μέχρι Doyle. Ίσως να μην ήταν τόσο διαθέσιμα στο ελληνικό κοινό αλλά υπήρχαν, οπότε το ελαφρυντικό της εποχής (με όποια απλότητα στην ιστορία και στην γραφή συνεπάγεται) δεν υπάρχει στην περίπτωση αυτή.
Η ιστορία έχει ένα ενδιαφέρον, αλλά σε γενικές γραμμές δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Επίσης, μου φάνηκε ότι άλλο ένα βασικό της πρόβλημα είναι πως είναι αρκετά σύντομη, με αποτέλεσμα κάποιες ανατροπές κλπ. να φαίνονται κάπως βιαστικές.