خاطرات یک آدم‌کش

کیم بیونگ سو دارد اختیار ذهنش را پاک از دست می‌دهد. حافظه‌اش را، عقلش را. یادش نمی‌آید سگی داشته یا نه، یادش نیست آخرین بار چه کسی را کشته.... یک زمانی کارکشته‌ترین قاتل زنجیره‌ای دوروبرش بوده، عرق ریخته و در کار به استادی رسیده، محض زیبایی و لذت، آدم کشته و حالا سال‌هاست دستش را به خون نیالوده... اما اگر جانی بی‌رحمی به قتل زنجیره‌ای دختران جوان شهر آمده باشد، اگر از قضا دردانه‌دخترش در کمین عشق قاتل افتاده باشد، آیا او به شکار آخر برخواهد خاست؟... و اگر کشتن از یادش رفته باشد چه؟

مدتی طولانی به کلاس‌های شعر رفتم. تصمیم گرفته بودم اگر کلاس حوصله‌سربر شد، معلم را بکشم، ولی خداراشکر جالب از کار در آمد. معلم چندین و چندبار به خنده‌ام انداخت، و حتی دوباری هم بابت شعرهایم تشویقم کرد. همین شد که گذاشتم زنده بماند. خودش احتمالاً هنوز که هنوز است خبر ندارد عمر دوباره‌ای گرفته. تازگی‌ها مجموعه شعر تازه‌اش را خواندم که حالم را گرفت. یعنی باید همان موقع‌ها قبرش را می‌کندم؟ فکرش را بکنید با آن ذوق و قریحه‌ی نیم‌بندش همین‌طور برای خودش شعر می‌گوید، آن وقت آدمکش بااستعدادی مثل من قتل را بوسیده و گذاشته کنار. چه قدر این مرد رو دارد.

کلمه‌ها آهسته آهسته از یادم می‌روند. سرم دارد شبیه خیار دریایی می‌شود. حفره‌ای دارد دهان باز می‌کند. لزج است و همه چیز تویش سر می‌خورد. صبح‌ها، روزنامه را از اول تا آخر می‌خوانم. خواندنم که تمام می‌شود، حس می‌کنم بیشتر از آنکه به یاد سپرده باشم از یاد برده‌ام. با این حال، به خواندن ادامه می‌دهم. هربار جمله‌ای می‌خوانم، حس می‌کنم دارم به زور دستگاهی را سرهم می‌کنم که چندتایی از قطعات اصلی‌اش گم شده.