Ο Στεφάν κι ο Πωλ, μοιάζοντας με ιππότη και πιστό ιπποκόμο στην υπηρεσία της πριγκίπισσάς τους, θα επιχειρήσουν με το δικό τους τρόπο να πολεμήσουν την υποκρισία, την υποδούλωση του ατόμου, τη χειραγώγηση, τον εξαναγκασμό. Μέσα στο χάος που προκαλούν, οι μυστηριώδεις και ασύλληπτοι "Παπουτσωμένοι Γάτοι" θα προσφέρουν μια μεταθανάτια εκδίκηση σε ένα από τα θύματα αυτής της απάνθρωπης κοινωνίας που εκμηδενίζει το άτομο και θα αποδείξουν ότι "... η ζωή είναι μια επιχείρηση κομάντο. Είναι μια επιδρομή στον έρωτα, στη φιλία, στην τρυφερότητα, στον καβγά, στην εξουσία..."
Frédéric H. Fajardie, nom de plume de Ronald Moreau, né le 28 août 1947, à Paris, et mort dans la même ville le e 1er mai 2008, est un écrivain et scénariste français, auteur de roman policier.
Il grandit dans la librairie de son père bouquiniste et libertaire, rue de Tolbiac dans le 13e arrondissement de Paris5, où il lit de très nombreux romans et nouvelles. Dès l'âge de 16 ans, le marxisme devient le repère idéologique de sa vie. En 1968, acquis aux idées de gauche, il milite à la Gauche prolétarienne, exerce divers petits métiers et, dès le mois de mai 1968, veut devenir le premier militant « engagé » à écrire des romans noirs.
Il publie son premier roman noir Tueurs de flics, en août 1979. Dans cette adaptation très libre de l'Orestie, un mythe de la Grèce antique, un commissaire est chargé d'une enquête qui doit lui permettre « d'arrêter des tueurs qui se plaisent à découper ses collègues »6. Ce premier roman s'inscrit dans le nouveau genre littéraire du néo-polar. Il est salué, dès cette époque, par les critiques Max-Pol Fouchet et Alain Dugrand.
À partir du milieu des années 1980, il signe des scénarios pour le cinéma et commence en parallèle à publier des romans de facture plus classique, tout en poursuivant son œuvre dans le roman noir. En 1989, le critique Renaud Matignon fait son éloge.
Réfractaire aux étiquettes et aux ghettos, il n'apprécie pas le socialisme mitterrandien, contre lequel il écrit, en 1993, Chronique d'une liquidation politique.
En 1998, avec la bénédiction du critique Bernard Frank, il participe à l'émission littéraire Le Cercle de minuit.
Il a été le parrain du Salon du livre d'expression populaire et de critique sociale d'Arras ; l'édition 2009 de ce salon lui a rendu un grand hommage.
Pour Fajardie, polar et roman noir sont les meilleurs moyens d'explorer l'envers et les travers de la société contemporaine. Dans son œuvre, où l'esprit chevaleresque de ses personnages s'oppose à la médiocrité contemporaine, son gauchisme politique s'allie aux valeurs d'honneur, de fidélité et souvent de fraternisation au delà des oppositions idéologiques ou historiques.
Ses œuvres, dans leur versions publiées aux éditions NÉO (reprises ensuite par La Table ronde), portent des couvertures dessinées par Jean-Claude Claeys. Elles restituent à merveille la sombre atmosphère urbaine, la violence et la désillusion qui se mêlent dans l'œuvre de Fajardie.
Η φάση που συνειδητοποιείς πως διάβασες όλα τα βιβλία ενός συγγραφέα που γούσταρες τα οποία έχουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά. Τα στοιχεία που λάτρεψα στον Φαζαρντί μέσα από το Φονιάδες Μπάτσων και την Θεωρία του 1%, υπάρχουν και εδώ. Γρήγορη ροή, πολιτικά σχόλια, χιούμορ, βία. What else? Πολύ καλές και οι σημειώσεις του μεταφραστή που έδιναν πολύ σημαντικές πληροφορίες αν και ήταν λίγο κουραστικό το ότι οι παραπομπές βρίσκονταν στο τέλος του βιβλίου, και έπρεπε να πηγαίνω μπρος πίσω.
Μεστό και πυκνό,με χιούμορ και έντονο πολιτικό και κοινωνικό σχόλιο,σίγουρα αναρχικό και ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας που καταπιέζει τον άνθρωπο με οποιονδήποτε τρόπο,που έκρυβε μέσα του τον έρωτα,την αγάπη,τη δύναμη της φιλίας,την αξία της εμπιστοσύνης.Αριστούργημα!(κι ας μου έλειψε πολύ ο Παντοβάνι!) 5⭐
"η ζωη ειναι μια επιχείρηση κομάντο. Είναι μια επιδρομή στον έρωτα, στη φιλία, στην τρυφερότητα, στον καβγά, στην εξουσία.. ..... .. Εγώ νομίζω ότι ειναι κάτι απλό. Τίποτα δε μας χαρίζεται, και σίγουρα όχι η ευτυχία. Την ευτυχία την αρπάζεις. Ξέρω γω, έτσι δε γίνεται και με την ελευθερία?"
Στη νύχτα των παπουτσωμένων γάτων, ο Φαζαρντί βάζει τους ήρωες του να πολεμούν την υποκρισία, την υποδούλωση του ατόμου, τα σύμβολα του συστήματος που εκμηδενίζει τον άνθρωπο, τον εξαναγκασμό, την αδικία. Οι ήρωες του είναι ρομαντικοί, ιδεαλιστές, ιππότες, ποιητές της ζωής, του έρωτα και της πίστης. Και ο Φαζαρντί μέσα και από αυτό το βιβλίο του εκφράζει απερίφραστα την προσωπική του οργή για την κοινωνική αδικία.
Τι γίνεται όταν δύο τρελοί τύποι αποφασίζουν να σταθούν απέναντι στο σύστημα, να το κοιτάξουν κατάματα χωρίς φόβο,να του δώσουν μία και να το ισοπεδώσουν? Της τρελής γίνεται!!! Ο Στεφάν και ο Πωλ είναι δύο πρώην στρατιωτικοί που τα κάνουν όλα λίμπα, όχι γιατί έτσι τους κάπνισε αλλά γιατί κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κόβει τα φτερά κανενός, γιατί τη ζωή τους δεν την είχαν ονειρευτεί μέσα στην υποδούλωση που παρέχει απλόχερα η κοινωνία και για πολλά άλλα γιατί που αξίζει να διαβάσετε. Λιτά κι απέριττα γραμμένο αλλά φοβερό, γεμάτο πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα. Εξαιρετικές οι σημειώσεις του μεταφραστή!!Πρώτη φορά που καταευχαριστήθηκα τόσο να τις διαβάζω ακόμα κι αν έπρεπε να κάνω μπρος πίσω γιατί βρίσκονται στο τέλος του βιβλίου!
Ήρωες του σκοτεινού, αναρχικού, νουάρ μυθιστορήματος του Φαζαρντί, είναι δύο πρώην στρατιώτες, οι Στεφάν και Πωλ. Η συνάντηση του Στέφαν με τη Ζαν θα είναι η αφορμή, οι δύο φίλοι να μετατραπούν σε επαναστάτες, οι "Παπουτσωμένοι γάτοι" , όπως θα του�� ονομάσουν οι δημοσιογράφοι στα αλλεπάλληλα άρθρα τους. Ένα ζευγάρι αναρχικών που έχουν ως στόχο τους τα σύμβολα της εξουσίας με μια σειρά επιθέσεων που γεμίζουν το Παρίσι με ερείπια. Φωτίζουν τον νυχτερινό ουρανό της Γαλλικής πρωτεύουσας με μεγαλειώδεις εκρήξεις παραμένοντας άπιαστοι. Αστυνομία, στρατός, πολιτική ηγεσία, αιφνιδιάζονται και σαστίζουν μπροστά σε αυτή την πρωτόγνωρη επίθεση. Δεξιοτέχνες των εκρηκτικών υλικών, μεθοδικοί και αποτελεσματικοί, οι Παπουτσωμένοι γάτοι κατατροπώνουν κάθε προσπάθεια σύλληψης τους, εκθέτωντας και προβάλλοντας την ανικανότητα της αστυνομίας. Εν μέσω προεκλογικής περιόδου κυβέρνηση και αντιπολίτευση αδυνατούν να προσδώσουν πολιτικό κίνητρο στο αναρχικό αυτό δίδυμο ώστε να χρεωθεί στον αντίστοιχο πολιτικό αντίπαλο.
Δράση, περιπέτεια, ρομαντισμός, αναμιγνύονται σε ένα μυθιστόρημα για τη φιλία, την κοινωνική ανισότητα, την τρομοκρατία, την πολιτική, τον αναρχισμό, την επανάσταση, την εξουσία, το κατεστημένο.
Πόσο απόλαυσα κάθε σελίδα! Είναι το πρώτο βιβλίο του Fajardie που διαβάζω και η γραφή του με έχει μαγέψει. Οι "Παπουτσωμένοι Γάτοι" και το χάος τους νομίζω διεκδικούν επάξια το καλύτερο βιβλίο που διάβασα φέτος.
Τον Ιούνιο του 2015 είχα διαβάσει το "Φονιάδες μπάτσων" του ίδιου συγγραφέα, ένα αρκετά τρελό και με όρεξη για πλάκα βίαιο νουάρ μυθιστόρημα, η ανάγνωση του οποίου δεν κράτησε και πολλή ώρα. Τα ίδια ισχύουν και για το βιβλίο που μόλις τελείωσα, αν και μπορώ να πω ότι μου φάνηκε ελάχιστα καλύτερο! Ίσως κάπως πιο σοβαρό και πιο σκοτεινό; Μπορεί. Πάντως απόλαυσα βία, δράση, ένταση και μπόλικες τρελές στιγμές.
Οι Παπουτσωμένοι Γάτοι της ιστορίας είναι ο Στεφάν και ο Πωλ, πρώην στρατιωτικοί και οι δυο, που θα επιχειρήσουν να πολεμήσουν την υποκρισία, την υποδούλωση, την διαφθορά και την απανθρωπιά του Συστήματος, βάζοντας εκρηκτικά σε διάφορα κτίρια και σε άσχετα μεταξύ τους σημεία του Παρισιού και άλλων περιοχών, με αποτέλεσμα να τρελάνουν τις Γαλλικές Αρχές. Ποια είναι τα κίνητρά τους; Οι Αριστερές εφημερίδες βλέπουν ακροδεξιούς παρακρατικούς, οι Δεξιές εφημερίδες βλέπουν ακροαριστερούς τρομοκράτες. Τελικά δεν είναι τίποτα από τα δυο...
Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε μ'ένα αναρχικό αστυνομικό νουάρ μυθιστόρημα, που ανάμεσα στους πυροβολισμούς, τις εκρήξεις και τα κυνηγητά, μπορεί να διακρίνει κανείς μια έντονη ειρωνική και επιθετική διάθεση απέναντι στις κάθε είδους Αρχές που υποδουλώνουν και χειραγωγούν το άτομο. Η πλοκή είναι απλή και ενδιαφέρουσα, οι χαρακτήρες με τα απαραίτητα κλισέ και δίχως βάθος, η βία έντονα και συναρπαστικά δοσμένη, η ατμόσφαιρα εκρηκτική. Και, φυσικά, η γραφή είναι κοφτή, νευρική και καυστική, οπωσδήποτε ευκολοδιάβαστη και εθιστική. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα αγοράσω και το "Η θεωρία του 1%".
Υ.Γ. Άψογη η ελληνική έκδοση (Angelus Novus), με γλαφυρή και προσεγμένη μετάφραση και με δεκάδες χρήσιμες σημειώσεις στο τέλος του βιβλίου.
"Ο πατέρας σου ήταν εργάτης. Σκοτωνόταν στη δουλειά ολόκληρη τη ζωή του κι αυτό τον έφαγε. Και δεν κουνήθηκε φύλλο, όπως εξάλλου και στην περίπτωση των γονιών μου κι εκατομμυρίων άλλων αντρών και γυ��αικών." (σ. 37) "Θα τινάξουμε στον αέρα αυτή την πόλη αποτίνοντας φόρο τιμής σε έναν εργάτη που όλος ο κόσμος τσαλαπατούσε!" (σ. 68)
Ένα μυθιστόρημα με χαοτικές καταστάσεις και έντονη απέχθεια προς κάθε μορφή καταπίεσης και μοιρολατρίας. Το πολιτικό σχόλιο είναι έντονα παρόν, αλλά με εντελώς εναλλακτικό τρόπο και έξω από εδραιωμένες θεωρήσεις. Ο Φαζαρντί, με την λιτή και κοφτή του γραφή, εκφράζει την ελπίδα και την προσμονή να μην ξανακουστούν φράσεις όπως "δεν γίνεται τίποτα", "δεν αλλάζουν με τίποτα τα πράγματ��", "θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση και να συμβιβαστούμε με τη μοίρα μας." (σ. 69)
Η ελληνική έκδοση περιέχει δεκάδες επεξηγηματικές σημειώσεις που βοηθούν τον αναγνώστη.