What do you think?
Rate this book
Mille regrets
Mille regrets : une femme réfugiée à Nice pendant la guerre glisse dans la misère, les privations et, pour finir, la mort. Henri Castellat, c'est le portrait d'un homme lâche : en amour, en politique, en tout. Le destin personnel raconte un drame, à la campagne, sous l'Occupation, un drame qui démasque la fausse apparence du bonheur. La belle épicière, mariée à un homme-serpent, va se perdre dans les amours de quartier, puis tomber dans la prostitution et trouver une mort tragique. Ces quatre nouvelles peignent le monde d'avant-guerre, de la guerre et des débuts de l'Occupation. Elles en restituent miraculeusement le climat social et sentimental, tout ce qui fait l'air du temps.
256 pages, Mass Market Paperback
First published April 1, 1981
About the author
Elsa Triolet
92 books34 followersElsa Yur'evna Triolet (September 24 1896 - June 16, 1970) was a French writer.
Born Ella Kagan (Russian: Элла Каган) into a Jewish family of a lawyer and a music teacher in Moscow, she and her sister, Lilya Brik received excellent educations; they were able to speak fluent German and French and play the piano. Elsa graduated from the Moscow Institute of Architecture.
Elsa enjoyed poetry and in 1915 befriended the aspiring futurist poet and graphic artist Vladimir Mayakovsky. When she invited him home, the poet fell madly in love with her older sister Lilya, who was married to Osip Brik. Elsa was the first to translate Mayakovsky's poetry (as well as volumes of other Russian-language poetry) to French.
In 1918, at the outset of Russian Civil War, Elsa married the French cavalry officer André Triolet and emigrated to France, but for years in her letters to Lilya Elsa admitted to being heartbroken. Later she divorced Triolet.
In the early 1920s, Elsa described her visit to Tahiti in her letters to Victor Shklovsky, who subsequently showed them to Maxim Gorky. Gorky suggested that the author should consider a literary career. The 1925 book In Tahiti, written in Russian, was based on these letters.
In 1928 Elsa met French writer Louis Aragon. They married and stayed together for 42 years. She influenced Aragon to join the French Communist Party. Triolet and Aragon fought in the French Resistance.
In 1944 Triolet was the first woman to be awarded the Prix Goncourt.
She died, aged 73, in Moulin de Villeneuve, Saint-Arnoult-en-Yvelines, France of a heart attack.
In 2010, La Poste, the French post office, issued three stamps honoring Triolet.
Born Ella Kagan (Russian: Элла Каган) into a Jewish family of a lawyer and a music teacher in Moscow, she and her sister, Lilya Brik received excellent educations; they were able to speak fluent German and French and play the piano. Elsa graduated from the Moscow Institute of Architecture.
Elsa enjoyed poetry and in 1915 befriended the aspiring futurist poet and graphic artist Vladimir Mayakovsky. When she invited him home, the poet fell madly in love with her older sister Lilya, who was married to Osip Brik. Elsa was the first to translate Mayakovsky's poetry (as well as volumes of other Russian-language poetry) to French.
In 1918, at the outset of Russian Civil War, Elsa married the French cavalry officer André Triolet and emigrated to France, but for years in her letters to Lilya Elsa admitted to being heartbroken. Later she divorced Triolet.
In the early 1920s, Elsa described her visit to Tahiti in her letters to Victor Shklovsky, who subsequently showed them to Maxim Gorky. Gorky suggested that the author should consider a literary career. The 1925 book In Tahiti, written in Russian, was based on these letters.
In 1928 Elsa met French writer Louis Aragon. They married and stayed together for 42 years. She influenced Aragon to join the French Communist Party. Triolet and Aragon fought in the French Resistance.
In 1944 Triolet was the first woman to be awarded the Prix Goncourt.
She died, aged 73, in Moulin de Villeneuve, Saint-Arnoult-en-Yvelines, France of a heart attack.
In 2010, La Poste, the French post office, issued three stamps honoring Triolet.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 10 of 10 reviews
January 20, 2024
Parfait ce recueil de quatre nouvelles.
May 12, 2021
Verloren jeugd van een luxepoppetje
In de klassieke novelle De vrouw in de bontjas voert Elsa Triolet een vrouwelijke ik-figuur op, die zich heeft gevestigd in Nice. Duitsland is Frankrijk binnengevallen en op haar vlucht richting het zuiden is het hoofdpersonage alles kwijtgeraakt: de luxe die ze gekend heeft in haar jeugd, haar kamer in Parijs 'vol roze, gecapitonneerd satijn', en de mensen die maakten dat ze zich niet alleen op de wereld voelde. Ook Tony, haar getrouwde minnaar, is in een meinacht in Parijs in rook opgegaan. In de acht jaar dat hun affaire duurde, was ze het wel gewend om altijd op hem te wachten; vele boeken heeft ze in ledigheid gelezen in afwachting van zijn bezoekjes. En nu is haar verteld dat hij is overleden. Hij was het laatste wat ze had en het gemis is groot.
De armoedige omstandigheden waarin ze verkeert, vallen haar zwaar, – 'Tony zei altijd dat ik een luxepoppetje en een hedonist was' – met name de weinige uren dat ze beschikt over warm water. De gastoevoer wordt veelal na twee uur alweer afgeknepen, met alle gevolgen van dien wanneer het gas na verloop van tijd weer begint te stromen en de bewoners hebben verzaakt om de gaskraan dicht te draaien. De oorlog maakt dat ze bitterhard met zichzelf wordt geconfronteerd, uren in de rij moet staan voor vlees en een klontje boter van amper 25 gram. Ze kan niet anders dan de conclusie trekken dat ze nooit haar handen uit de mouwen heeft gestoken. Zo goed en zo kwaad als ze kan, laveert ze tussen de ongemakken door en probeert ze dapper haar weg te vervolgen, terwijl haar gedachten blijven draaien om haar herinneringen en dromen van vervlogen tijden, en ze zich afvraagt of haar bestaan de moeite nog waard is.
Door gebruik te maken van de stream of consciousness, waarmee ze de gedachtestroom en gemoedstoestand van haar hoofdpersonage met elkaar laat vervloeien, maakt de auteur het verdriet, gemis en de vertwijfeling voelbaar. Toch laat ze de ik-figuur geen klaagzang opvoeren, ze laat haar opmerkzaam en realistisch zijn over de glorie die bezig is te vergaan en nauwlettend de kleinste details opmerken van het gebeuren om haar heen.
Dan spreekt een oude grijsaard haar aan, die haar uitnodigt mee naar zijn huis te gaan, om samen te eten.
'Hij ziet eruit als iets wat vergeten in een hoekje van een tweedehands winkel onder een berg andere spullen ligt. Hij draagt een grote, grauwbruine overjas waar de rafelranden van zijn broek maar net onder vandaan steken, zijn handen verdwijnen in de lange mouwen en de kraag komt tot ver over zijn ongeschoren wangen, waar de randen van een morsige, slappe, zwarte hoed overheen hangen.'
In een luxueus ingerichte villa zetten ze zich aan de dis, ruimschoots gedekt met prachtig servies en verfijnde gerechten. De oude man blijkt te beschikken over grote sommen cashgeld en hij biedt haar een bedrag voor haar nertsbontmantel. Te weinig naar haar zin, het is het enige wat ze nog over heeft van haar bestaan van voor de oorlog, maar gedreven door geldgebrek zwicht ze met de belofte terug te komen zodra de weersomstandigheden beter zijn geworden en ze haar warme jas kan missen. Ongetwijfeld had ze bij een andere opkoper meer voor haar jas kunnen beuren, maar ze kent zichzelf als geen ander en weet dat ze het liefst voor de makkelijke weg kiest.
Wanneer ze de boodschap krijgt dat Tony nog in leven zou zijn, is ze zich ineens pijnlijk bewust van haar verloren jeugdigheid en tanende schoonheid – 'Zelfs in het donker kan ik onmogelijk illusies over mijn lichaam koesteren' – en bekruipt haar de angst dat haar aanblik hem na al die tijd niet meer zal bevallen. Haar verlangens leggen haar angst en onzekerheden bloot.
'Ik heb in de spiegel gekeken...
Er is geen redden maar aan. Het materiaal waar mijn lichaam van was gemaakt, was te kwetsbaar, kwetsbaar als sommige stenen die door de wind worden uitgehold, als sommige zijden lappen die verslijten, als sommige legeringen die breken... Het was mooi toen het nieuw was.'
Voordat ze definitief beslissen zal of ze haar minnaar nog wel onder ogen durft te komen, bedenkt ze dat ze de geweekte peulvruchten nog moet koken. Deze moeten immers uren op staan.
De joodse Elsa Triolet (1896 – 1970) werd geboren in Moskou, dat ze in 1917 verruilde voor Parijs vanwege haar huwelijk met een Franse officier. In 1938 debuteerde ze met haar Franstalige roman Bonjour Thérèse. Op literair gebied bleef ze lange tijd in de schaduw staan van haar tweede echtgenoot Louis Aragon, tot ze in 1944, als eerste vrouwelijke auteur, de prestigieuze Prix Goncourt won. In Nederland is ze veel te lang onopgemerkt gebleven en het is Uitgeverij Vleugels dan ook te prijzen dat deze verrassende novelle in hun fonds is opgenomen. De vloeiende vertaling door Eva Wissenburg is fris, zonder afbreuk te doen aan de tijdgeest van weleer. Een zeer prettige kennismaking met een vergeten auteur.
In de klassieke novelle De vrouw in de bontjas voert Elsa Triolet een vrouwelijke ik-figuur op, die zich heeft gevestigd in Nice. Duitsland is Frankrijk binnengevallen en op haar vlucht richting het zuiden is het hoofdpersonage alles kwijtgeraakt: de luxe die ze gekend heeft in haar jeugd, haar kamer in Parijs 'vol roze, gecapitonneerd satijn', en de mensen die maakten dat ze zich niet alleen op de wereld voelde. Ook Tony, haar getrouwde minnaar, is in een meinacht in Parijs in rook opgegaan. In de acht jaar dat hun affaire duurde, was ze het wel gewend om altijd op hem te wachten; vele boeken heeft ze in ledigheid gelezen in afwachting van zijn bezoekjes. En nu is haar verteld dat hij is overleden. Hij was het laatste wat ze had en het gemis is groot.
De armoedige omstandigheden waarin ze verkeert, vallen haar zwaar, – 'Tony zei altijd dat ik een luxepoppetje en een hedonist was' – met name de weinige uren dat ze beschikt over warm water. De gastoevoer wordt veelal na twee uur alweer afgeknepen, met alle gevolgen van dien wanneer het gas na verloop van tijd weer begint te stromen en de bewoners hebben verzaakt om de gaskraan dicht te draaien. De oorlog maakt dat ze bitterhard met zichzelf wordt geconfronteerd, uren in de rij moet staan voor vlees en een klontje boter van amper 25 gram. Ze kan niet anders dan de conclusie trekken dat ze nooit haar handen uit de mouwen heeft gestoken. Zo goed en zo kwaad als ze kan, laveert ze tussen de ongemakken door en probeert ze dapper haar weg te vervolgen, terwijl haar gedachten blijven draaien om haar herinneringen en dromen van vervlogen tijden, en ze zich afvraagt of haar bestaan de moeite nog waard is.
Door gebruik te maken van de stream of consciousness, waarmee ze de gedachtestroom en gemoedstoestand van haar hoofdpersonage met elkaar laat vervloeien, maakt de auteur het verdriet, gemis en de vertwijfeling voelbaar. Toch laat ze de ik-figuur geen klaagzang opvoeren, ze laat haar opmerkzaam en realistisch zijn over de glorie die bezig is te vergaan en nauwlettend de kleinste details opmerken van het gebeuren om haar heen.
Dan spreekt een oude grijsaard haar aan, die haar uitnodigt mee naar zijn huis te gaan, om samen te eten.
'Hij ziet eruit als iets wat vergeten in een hoekje van een tweedehands winkel onder een berg andere spullen ligt. Hij draagt een grote, grauwbruine overjas waar de rafelranden van zijn broek maar net onder vandaan steken, zijn handen verdwijnen in de lange mouwen en de kraag komt tot ver over zijn ongeschoren wangen, waar de randen van een morsige, slappe, zwarte hoed overheen hangen.'
In een luxueus ingerichte villa zetten ze zich aan de dis, ruimschoots gedekt met prachtig servies en verfijnde gerechten. De oude man blijkt te beschikken over grote sommen cashgeld en hij biedt haar een bedrag voor haar nertsbontmantel. Te weinig naar haar zin, het is het enige wat ze nog over heeft van haar bestaan van voor de oorlog, maar gedreven door geldgebrek zwicht ze met de belofte terug te komen zodra de weersomstandigheden beter zijn geworden en ze haar warme jas kan missen. Ongetwijfeld had ze bij een andere opkoper meer voor haar jas kunnen beuren, maar ze kent zichzelf als geen ander en weet dat ze het liefst voor de makkelijke weg kiest.
Wanneer ze de boodschap krijgt dat Tony nog in leven zou zijn, is ze zich ineens pijnlijk bewust van haar verloren jeugdigheid en tanende schoonheid – 'Zelfs in het donker kan ik onmogelijk illusies over mijn lichaam koesteren' – en bekruipt haar de angst dat haar aanblik hem na al die tijd niet meer zal bevallen. Haar verlangens leggen haar angst en onzekerheden bloot.
'Ik heb in de spiegel gekeken...
Er is geen redden maar aan. Het materiaal waar mijn lichaam van was gemaakt, was te kwetsbaar, kwetsbaar als sommige stenen die door de wind worden uitgehold, als sommige zijden lappen die verslijten, als sommige legeringen die breken... Het was mooi toen het nieuw was.'
Voordat ze definitief beslissen zal of ze haar minnaar nog wel onder ogen durft te komen, bedenkt ze dat ze de geweekte peulvruchten nog moet koken. Deze moeten immers uren op staan.
De joodse Elsa Triolet (1896 – 1970) werd geboren in Moskou, dat ze in 1917 verruilde voor Parijs vanwege haar huwelijk met een Franse officier. In 1938 debuteerde ze met haar Franstalige roman Bonjour Thérèse. Op literair gebied bleef ze lange tijd in de schaduw staan van haar tweede echtgenoot Louis Aragon, tot ze in 1944, als eerste vrouwelijke auteur, de prestigieuze Prix Goncourt won. In Nederland is ze veel te lang onopgemerkt gebleven en het is Uitgeverij Vleugels dan ook te prijzen dat deze verrassende novelle in hun fonds is opgenomen. De vloeiende vertaling door Eva Wissenburg is fris, zonder afbreuk te doen aan de tijdgeest van weleer. Een zeer prettige kennismaking met een vergeten auteur.
February 19, 2024
La prima scrittrice a ricevere il premio Goncourt nell' 44, qui alle prese con quattro racconti sviluppati negli anni precedenti e durante la guerra, scritti mentre Triolet militava nella Resistenza in clandestinità. Ritratti lucidi di donne e uomini che si confrontano con la realtà a volte tragica del destino e dell'amore.
January 1, 2024
Would've been a five but I didn't like the second novella
The first one : Mille regrets = sad, mindblowing, beautiful style > 5
The 2nd one : Henri Castellat = I don't care > 3
The 3rd one : Le destin personnel = funny, cool > 4.5
The 4th one : La belle épicière = sad. > 4
They all revolve around the themes of make-believe, misleading appearances, cheating, death, depression and the society of the 30s and 40s in Paris.
I'd definitely recommend it.
The first one : Mille regrets = sad, mindblowing, beautiful style > 5
The 2nd one : Henri Castellat = I don't care > 3
The 3rd one : Le destin personnel = funny, cool > 4.5
The 4th one : La belle épicière = sad. > 4
They all revolve around the themes of make-believe, misleading appearances, cheating, death, depression and the society of the 30s and 40s in Paris.
I'd definitely recommend it.
February 28, 2022
Un recueil de 4 nouvelles, première lecture de cette écrivaine, résistante française d'origine russe. Un parfait mélange qui se ressent dans son style d’écriture. Première nouvelle qui porte le même titre que le recueil à savoir « Mille regrets », j’ai adoré la façon dont ça a été mené, j’avais l’impression de vagabonder avec la protagoniste, tant les descriptions étaient précises sans être trop étendues, très agréable lecture, un peu trop courte. Seconde nouvelle « Henri Castellat » qui décrit le portrait d'un homme lâche : en amour, en politique en tout, plus longue celle-ci, a contrario de la première nouvelle, j’ai trouvé qu’elle s’étendait un peu trop. Dans la troisième nouvelle, on y découvre la face cachée d’un quotidien de prime abord tranquille. Dernière nouvelle, que j’ai beaucoup apprécié aussi, c’est un peu la narration de la déchéance d’une femme respectable, s’étant prise au jeu de la sociabilisation à ses dépens.
En somme j’ai adoré la plume d’Elsa Triolet qui met en scène des portraits humains, tout en restant justes, précise et réaliste, les quatre nouvelles n’ont pas fait l’unanimité, mais en somme, une lecture qui m’a charmé et qui m’a emporté dans le temps et dans l’espace.
En somme j’ai adoré la plume d’Elsa Triolet qui met en scène des portraits humains, tout en restant justes, précise et réaliste, les quatre nouvelles n’ont pas fait l’unanimité, mais en somme, une lecture qui m’a charmé et qui m’a emporté dans le temps et dans l’espace.
April 28, 2022
تجربة سيئة جدا، وترجمة رديئة للغاية أعتقد أنها نسفت كل ما
بالقصص من جمال أو معنى
مش مسامحة في تمنها والوقت اللي ضاع في القراءة 😠😠
بالقصص من جمال أو معنى
مش مسامحة في تمنها والوقت اللي ضاع في القراءة 😠😠
January 23, 2024
un livre très intéressant !
August 29, 2016
This collection of 4 rather long short stories reads well but isn't particularly memorable. In the first one, a woman who finds herself lonely and without resources in Nice in 1940 feels, oddly enough, even more desperate when she hears that her lover, whom she believed dead, is in fact alive and ready to come to her rescue. However, afraid that he will have a shock when confronted with her ruined looks, she panics at the thought of meeting him again. When neighbors find her dead from gas poisoning, they ascribe it to accident but the reader cannot but think of suicide. "Henri Castellat" is almost a novella and ambles in a rather unwieldy fashion over several years in the life of the eponymous character, a small-time Don Juan at pains to fulfill his early promise as a writer. Henri reluctantly marries a woman who's had a child by him, but refuses to have anything to do with her or the boy, in spite of his mother's best efforts. He has an on again, off again affair with the wife of a famous painter, who eventually tires of his emotional coldness. He fancies himself in love with a very young English girl to whom he gives a tour of his native town, but even this relationship isn't enough to make him change course when the threat of war spurs him to emigrating to New York. It's a nice study of a spineless and heartless man, but unfortunately a bit too meandering and baggy. The other 2 stories also deal with women who are betrayed. In "Le Destin personnel" Charlotte fails to kill her married lover with a dish of mushrooms after finding out that he has another mistress. In "La Belle Epicière" the grocer of the title goes to pieces after various affairs have earned her the nickname of "the Madame Bovary of the neighborhood". Eventually she jumps out of the window of the local hotel, but since her room was only on the third floor, she is left horribly maimed. Triolet's style is effective and yet there's something missing in all of these stories.
March 14, 2015
Un recueil de nouvelles bien agréable.
September 13, 2022
Présage des nouvelles qui lui vaudront le Goncourt, les quatre récits de Mille regrets portent assez bien leur titre et sont assez intéressantes du point de vue du climat de l’époque.
Displaying 1 - 10 of 10 reviews