Ok. Ik zal positief beginnen. Het boek is mooi uitgegeven: schitterende, schilderij-achtige kaft en mooi, dik papier.
Ik vrees dat dat het voor mij zo ongeveer was. Ik weet niet of dit eerlijk is, maar mán ik vond het echt niet om doorheen te komen. Hoewel ik niet eerder zo’n verhaal gelezen heb, voelde het nogal clichématig aan: ja,ja, tweeling, geadopteerd, verschillende families en vul de rest zelf maar in!
Het verhaal kabbelt voort, toont ons wel wat interessante dingen, maar gaat vooral supersnel door de tijd heen, waardoor interessante zaken én mooie mogelijkheden compleet buiten beschouwing worden gehouden (Brechtje en Aaf? dat had toch een verhaal op zich geweest? De ouders van Aaf? Waar zijn die ineens? Anastacia en Julius’ verhaal is toch ook té briljant om te laten liggen?). De tijd gaat hard, veel verhalen komen kort aan bod. Veel te kort; het gevoel blijft hierdoor op de achtergrond.
Een interessant perspectief vind ik vaak leuk - kan ik nog een keer naar Van der Loo verwijzen? - maar hier stoorde het me. Wat is nu de toegevoegde waarde? Tja, het wordt wel literairder, maar voegt verder toch écht niéts toe?! Dat je er minder bij voelt, ja dat wel!
Hoe Van Baars de twee zussen in elkaar laat overlopen is wel echt knap gedaan, zeker hoe dat taalkundig bij elkaar komt.
Voor mij absoluut geen aanrader, helaas. Ook wel teleurgesteld omdat dit wél op de shortlist staat - vandaar dat deze recensie wat zuur is. Excuses, maar ik sta er wel achter.
Vlot geschreven en in één ruk uitgelezen. Ongelooflijk verhaal. Nog maar eens wordt duidelijk hoe vreselijk ontwrichtend de greep van de katholieke kerk op een mensenleven kon/kan zijn. De gruwel die ongehuwde zwangere vrouwen én hun kinderen is aangedaan in de jaren ‘60 blijft wraakroepend en wordt in ‘De onbedoelden’ treffend verhaald.
De stem van de alwetende verteller die aan de zijlijn commentaar geeft, irriteerde me. Maar, dit is een kwestie van smaak en waarschijnlijk houden andere lezers er wel van. Vaak vond ik het taalgebruik toch te gekunsteld, té gestileerd. Er haperde ( voor mij) iets aan de stijl.
Voor mij is deze roman geen prijswinnaar en ik begrijp eerlijk gezegd niet hoe dit boek op de shortlist van de Libris Literatuurprijs is terechtgekomen. Daarvoor is het verhaal toch te weinig verrassend en de schrijfstijl niet in die mate vernieuwend… Het is vooral een fijn boek om tussendoor te lezen.
De vergelijking werd ironisch gemaakt, maar ik vond dit boek oprecht net een te lang uitgerekte aflevering van Spoorloos, met een hoop ge”Jeetje”, en heel veel meer dan dat werd het niet.
Je wordt vanaf het begin dit verhaal over de zoektocht van twee meisjes naar hun biologische ouders ingezogen. Heel knap hoe de personages tot leven komen door de vele kleine opmerkingen over hun karakter. En ronduit akelig hoe er met ongehuwde zwangere vrouwen werd omgegaan.
Hoe een toch wat sentimenteel verhaal aan kracht wint door het perspectief en de chronologie de vrije hand te geven. Dat de auteur bijna krampachtig naar een einde toewerkt - waar zijn alle bijfiguren gebleven in de laatste 75 blz. - en het niet lijkt aan te durven de keuze om iedereen ook in de tweede helft van de roman aan het woord te laten, doet af aan wat een grootser boek had kunnen zijn.
Wat een bijzonder verhaal, krachtig en een zoektocht naar wie deze zussen zijn vanuit zichzelf, de pleeggezinnen, familierelaties. Elk op hun eigen manier, ik ben blij dat ik dit verhaal gelezen heb.
Het verhaal had een fijnzinnigere schrijfstijl verdiend. Als lezer krijg je inkijkjes in de hoofden van alle personages. Dat kan verhelderend zijn, maar in dit boek zijn het platitudes. Het had subtieler gemogen. Ik had bijvoorbeeld liever gelezen over de jeugd van de meisjes en was dan zélf echt wel tot de conclusie gekomen dat beide adoptiegezinnen totaal anders waren. Zonder het voor me te spellen, had een fijnzinnige beschrijving van hun jeugd me veel meer informatie gegeven. En vooral het gevoel dat het me niet allemaal zo werd uitgelegd. Jammer van het verhaal nogmaals, want dat blijft bizar en schokkend.
Best een aardig verhaal en ik heb ook echt wel wat mooie zinnen voorbij horen komen. Maar dit onderwerp is al zo vaak in boeken behandeld. Dat weet de schrijfster natuurlijk ook. Op een gegeven moment wordt er gerefereerd aan De Tweeling van Tessa de Loo.
Ik zou dit nooit hebben geluisterd als het niet op de shortlist voor de Librisprijs zou hebben gestaan. Verhalen over adoptie spreken me gewoon niet zo aan.
Het verhaal speelt zich af in het katholieke zuiden. In 1967 wordt een twee-eiige tweeling afgestaan voor adoptie. Aaf en Annemieke worden elk door een ander gezin geadopteerd. Pas wanneer zij 21 jaar worden, komt de waarheid aan het licht. De onthulling van dit geheim is het begin van een zoektocht. Eerst naar elkaar en vervolgens naar hun biologische ouders.
Hoe ongelooflijk het verhaal ook klinkt in onze huidige tijd, het verhaal van de De ondoelden is waargebeurd.
Ik moest erg wennen aan de schrijfstijl. Door het vertellende karakter werd het ook iets minder persoonlijk. De emoties werden soms expliciet benoemd (jaloers, boos etc) waardoor de vrije interpretatie voor mij als lezer afnam. 4 sterren
Wat een prachtig verhaal, in één ruk uitgeluisterd. Het waargebeurde, het bizarre, de wijze waarop de schrijfster je meezuigt in ieders emoties en perspectieven maakt dat je het niet meer weg legt tot het uit is. Dikke vier sterren, aanrader!
Wat een bijzonder mooi boek. Prettig geschreven en een verhaallijn waarin de rode draad duidelijk is. Wat ik zo speciaal vind aan dit boek is, hoe de eigenheid van het individu (als deel van de gesplitste tweeling) wordt beschreven. Heel subtiel wat aantrekt en inleving biedt aan de lezer, een mooie toevoeging in het verhaal.
Leest snel weg en vanuit de verteller wordt je mooi meegenomen in de ervaringen van de verschillende betrokkenen in het verhaal: een tweeling die als baby gesplitst is komt daar als ze volwassen zijn achter - wat hun zoektocht (naar elkaar) daarna doet met hun gezinnen.
Prachtig verhaal over een tweeling die in verschillende gezinnen is opgegroeid. Ze vinden elkaar terug en gaan op zoek naar hun herkomst.
Het verhaal is niet prettig geschreven. Op 1 pagina lees je soms 3 perspectieven. Heel verwarrend. Ook veel dialogen waarvan je dan niet gelijk door hebt wis het zegt. Jammer, want het is een bijzonder verhaal.
Ook alweer 3,5 ster. Eigenlijk geen boek dat ik normaal zou lezen, maar iemand op Boekperweek was er erg enthousiast over, en ik heb het met veel plezier gelezen, vooral door de bijzondere stijl.
Bijzonder verhaal, wel eindigend in een kutopmerking van die zus zeg. Heb wel soms met mn ogen gerold om de beeldspraak of manier van beschrijven die de schrijfster gebruikte.
In één adem uitgelezen. De schrijfstijl is verfrissend, Van Baars wisselt vaak van perspectief waardoor je een hele situatie overziet maar waardoor ze zichzelf ook de ruimte geeft om tempowisselingen te doen. Het verhaal is evenwel tragisch als hartverwarmend.
Prachtige titel, bijzonder verhaal. Het boek leest lekker door, maar de schrijfstijl vond ik soms te gekunsteld. Het boek is eigenlijk vooral een papieren versie van een Spoorloos-aflevering.
Een echte pageturner. Mooie dialogen en wekt mooie vragen op over verwantschap en wat er nou voor zorgt dat je je verbonden met elkaar voelt. Je hebt ‘t boekje zo uit, dus lezen maar!
Aangrijpend boek, althans in toenemende mate en vooral aan het einde. In het begin loopt het verhaal moeizaam en leven de personages niet echt, maar halverwege komt er ongemak bij de tweelingzussen, staat loyaliteit op het spel en naarmate de zussen dichter bij het smartelijk begin van hun 'scheiding' staat, wordt het boek beter. Bijzonder is de vertellende stem, die niet alleen bijna alles weet en ingrijpt, maar ook de toon zuiver houdt. Bij het veelvoud aan perspectieven ontbreekt dat van de instituties en van de nonnen, uitvoerders van de onmenselijkheid weliswaar. Dat die instituties enz onze afkeer ten volle verdienen, geloof ik wel, maar daar schuilt ook enige zelfgenoegzaamheid (van ons, wij die nu beter weten) en dat bevalt me minder.
De 'literaire roman', aldus de Bookchoice-selectie van oktober 2023. Right. 2.5⭐️ (het tragische verhaal is op feiten gebaseerd, maar slecht geschreven).
Ik had hoge verwachtingen, want: genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs en het speelt zich af in ‘mijn’ provincie Limburg (en dat gebeurt niet vaak).
Het is een mooi verhaal, maar toch zijn mijn verwachtingen niet waargemaakt. De stijl vond ik veel te gekunsteld en de personages bleven te veel aan de oppervlakte. Behalve het katholieke, was er ook erg weinig Limburgs aan dit verhaal.
Aangrijpend boek… Boeiend thema en een ongelooflijk verhaal. Hoe belangrijk is het om te weten waar je echt vandaan komt? Wie zijn je echte ouders? Wat is nature en wat is nurture? Goed geschreven. Je wordt meegesleurd in het verhaal.
Gelezen tijdens een lange treinreis. Mooi verhaal met veel aandacht voor diepgaande emoties, die wel lijken te kloppen met wat ik zoal zag en las over adoptieverhalen. Wel ben ik wat de Librisprijs betreft voor 'Luister' van Sacha Bronwasser (net iets ingenieuzer qua structuur en spanningsopbouw), maar op zichzelf is De Onbedoelden ook zeker een mooi boek.