What do you think?
Rate this book
Also sprach Zarathustra. Ein Buch für Alle und Keinen
Gott ist tot. Und die Menschen haben es noch nicht bemerkt? Die Religion? Ein Götzendienst in einer sinnentleerten Welt. Was ist schon gut und böse, wenn das oberste Ziel des Lebens in der Relativität der Werte versinkt? Zarathustra ist der Verkünder des neuen Heils: "Ich will die Menschen den Sinn ihres Seins lehren -- welcher ist der Übermensch." Jenes vollkommene Wesen, "rechtwinklig an Geist und Seele", das die Kranken und Schwachen verachtet, die moralinsauren Spießbürger, deren neuer Götze der Staat ist, die Asketen, die ihren Leidenschaften nur das Deckmäntelchen der Tugend überstreifen. Wie Blitze lässt Zarathustra seine Wut, seine Provokation und seine Polemik hernieder fahren auf das Volk.
Reden sind dazu gemacht, gehört zu werden. In der Rede erlangen die Worte, die Nietzsche dem Weltverbesserer Zarathustra in den Mund legt, ihre ganze Kraft. Peter Wapnewski, Professor der Deutschen Literatur -- ein Könner wahrlich in der Kunst des Rezitierens -- lässt sich ein auf die Dichte des Textes. Ein zweifelndes Zögern, ein Schneiden der Stimme, ein Moment atemloser Stille, bevor ein neues Gewitter aus Zorn und Begeisterung gleichermaßen auf den Hörer hernieder fährt. Eindringlich und lebendig ist die Vertonung der drei ersten und wichtigsten Reden Zarathustras aus Nietzsches zentralem Werk.
Doch was gilt schon der Prophet im eigenen Land? "Damals trugst du deine Asche zu Berge, willst du heute dein Feuer in die Täler tragen", ruft der Gläubige Zarathustra zu, als der nach 10-jähriger Einsiedelei zu den Menschen zurückkehren will, "fürchtest Du nicht des Brandstifters Strafen?" Nietzsche ist nicht Zarathustra und doch hat auch er vom geistigen Brandstifter über den Jugendverderber bis zum geisteskranken Wirrkopf fast jeden Titel getragen. Der geistige Missbrauch durch die Nationalsozialisten hat seine Spuren hinterlassen. Trotz allem lohnt sich die Wiederentdeckung Nietzsches. Die Vertonung von Peter Wapnewski eröffnet Kennern eine neue Dimension und bringt Ersthörer auf einen guten Weg. --Cornelia Eulitz --
Reden sind dazu gemacht, gehört zu werden. In der Rede erlangen die Worte, die Nietzsche dem Weltverbesserer Zarathustra in den Mund legt, ihre ganze Kraft. Peter Wapnewski, Professor der Deutschen Literatur -- ein Könner wahrlich in der Kunst des Rezitierens -- lässt sich ein auf die Dichte des Textes. Ein zweifelndes Zögern, ein Schneiden der Stimme, ein Moment atemloser Stille, bevor ein neues Gewitter aus Zorn und Begeisterung gleichermaßen auf den Hörer hernieder fährt. Eindringlich und lebendig ist die Vertonung der drei ersten und wichtigsten Reden Zarathustras aus Nietzsches zentralem Werk.
Doch was gilt schon der Prophet im eigenen Land? "Damals trugst du deine Asche zu Berge, willst du heute dein Feuer in die Täler tragen", ruft der Gläubige Zarathustra zu, als der nach 10-jähriger Einsiedelei zu den Menschen zurückkehren will, "fürchtest Du nicht des Brandstifters Strafen?" Nietzsche ist nicht Zarathustra und doch hat auch er vom geistigen Brandstifter über den Jugendverderber bis zum geisteskranken Wirrkopf fast jeden Titel getragen. Der geistige Missbrauch durch die Nationalsozialisten hat seine Spuren hinterlassen. Trotz allem lohnt sich die Wiederentdeckung Nietzsches. Die Vertonung von Peter Wapnewski eröffnet Kennern eine neue Dimension und bringt Ersthörer auf einen guten Weg. --Cornelia Eulitz --
256 pages, Hardcover
First published January 1, 1883
About the author
Friedrich Nietzsche
3,791 books23.2k followersFriedrich Wilhelm Nietzsche was a German classical scholar, philosopher, and critic of culture, who became one of the most influential of all modern thinkers. He began his career as a classical philologist before turning to philosophy. He became the youngest person to hold the Chair of Classical Philology at the University of Basel in 1869 at the age of 24, but resigned in 1879 due to health problems that plagued him most of his life; he completed much of his core writing in the following decade. In 1889, at age 44, he suffered a collapse and afterward a complete loss of his mental faculties, with paralysis and probably vascular dementia. He lived his remaining years in the care of his mother until her death in 1897 and then with his sister Elisabeth Förster-Nietzsche. Nietzsche died in 1900, after experiencing pneumonia and multiple strokes.
Nietzsche's work spans philosophical polemics, poetry, cultural criticism, and fiction while displaying a fondness for aphorism and irony. Prominent elements of his philosophy include his radical critique of truth in favour of perspectivism; a genealogical critique of religion and Christian morality and a related theory of master–slave morality; the aesthetic affirmation of life in response to both the "death of God" and the profound crisis of nihilism; the notion of Apollonian and Dionysian forces; and a characterisation of the human subject as the expression of competing wills, collectively understood as the will to power. He also developed influential concepts such as the Übermensch and his doctrine of eternal return. In his later work, he became increasingly preoccupied with the creative powers of the individual to overcome cultural and moral mores in pursuit of new values and aesthetic health. His body of work touched a wide range of topics, including art, philology, history, music, religion, tragedy, culture, and science, and drew inspiration from Greek tragedy as well as figures such as Zoroaster, Arthur Schopenhauer, Ralph Waldo Emerson, Richard Wagner, Fyodor Dostoevsky, and Johann Wolfgang von Goethe.
After his death, Nietzsche's sister Elisabeth became the curator and editor of his manuscripts. She edited his unpublished writings to fit her German ultranationalist ideology, often contradicting or obfuscating Nietzsche's stated opinions, which were explicitly opposed to antisemitism and nationalism. Through her published editions, Nietzsche's work became associated with fascism and Nazism. 20th-century scholars such as Walter Kaufmann, R.J. Hollingdale, and Georges Bataille defended Nietzsche against this interpretation, and corrected editions of his writings were soon made available. Nietzsche's thought enjoyed renewed popularity in the 1960s and his ideas have since had a profound impact on 20th- and early 21st-century thinkers across philosophy—especially in schools of continental philosophy such as existentialism, postmodernism, and post-structuralism—as well as art, literature, music, poetry, politics, and popular culture.
Nietzsche's work spans philosophical polemics, poetry, cultural criticism, and fiction while displaying a fondness for aphorism and irony. Prominent elements of his philosophy include his radical critique of truth in favour of perspectivism; a genealogical critique of religion and Christian morality and a related theory of master–slave morality; the aesthetic affirmation of life in response to both the "death of God" and the profound crisis of nihilism; the notion of Apollonian and Dionysian forces; and a characterisation of the human subject as the expression of competing wills, collectively understood as the will to power. He also developed influential concepts such as the Übermensch and his doctrine of eternal return. In his later work, he became increasingly preoccupied with the creative powers of the individual to overcome cultural and moral mores in pursuit of new values and aesthetic health. His body of work touched a wide range of topics, including art, philology, history, music, religion, tragedy, culture, and science, and drew inspiration from Greek tragedy as well as figures such as Zoroaster, Arthur Schopenhauer, Ralph Waldo Emerson, Richard Wagner, Fyodor Dostoevsky, and Johann Wolfgang von Goethe.
After his death, Nietzsche's sister Elisabeth became the curator and editor of his manuscripts. She edited his unpublished writings to fit her German ultranationalist ideology, often contradicting or obfuscating Nietzsche's stated opinions, which were explicitly opposed to antisemitism and nationalism. Through her published editions, Nietzsche's work became associated with fascism and Nazism. 20th-century scholars such as Walter Kaufmann, R.J. Hollingdale, and Georges Bataille defended Nietzsche against this interpretation, and corrected editions of his writings were soon made available. Nietzsche's thought enjoyed renewed popularity in the 1960s and his ideas have since had a profound impact on 20th- and early 21st-century thinkers across philosophy—especially in schools of continental philosophy such as existentialism, postmodernism, and post-structuralism—as well as art, literature, music, poetry, politics, and popular culture.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 5,997 reviews
May 20, 2008
Horror movies never frightened me in the same way certain works of literature and film did. Reading through Zarathustra as a teenager was a singularly powerful experience; the work defies categorization or genre, time or place. I was warned that Nietzsche was dangerous for young readers (like Machiavelli) because he went insane. This I HAD to read. It was my first encounter with existential thought, a stinging critique of the very nature of values and belief. The events in the book are more like Biblical parables than a plot unfolding, except that the lesson is not, "Thou Shalt" but "Why should I?" I wish I could read German well enough to understand the nuances of Nietzsche's original narrative. Full of surreal visions, Zarathustra is a challenge to interpret but at the same time, lacks the semantics of conventional philosophy that makes the field inaccessible for many young students. So many things are explored, celebrated or indicted with ambitious and sharp leaps of metaphors: Moral relativism, comparative theology and eternal recurrence, nothing short of the love of life, the will to life. Many fascinating discussions have explored what could have influenced Nietzsche: the social milieu of late 19th century Europe, the contradictions of Enlightenment thought, etc. Thus Spoke Zarathustra will forever retain its mystery and is a monument to Nietzsche's eccentricity.
August 22, 2007
It's like Jesus, but cooler.
January 20, 2021
العار، العار، العار .. ذلك هو تاريخ الإنسان...
ومن يلومك يا نيتشه؟
ومن يجروء على تكذيبك؟
ومن يستطيع إنكار حقيقة الإنسان الملعونة؟
اختلف معه قدر ما تريد
حقّر من أفكاره ومن نظرته للحياة عموما
قل عنه أنه كافر.. ملحد.. عنصري.. موهوم
ولكنك لن تستطيع إنكار حقيقة واحدة متوهجة كألف شمس
نيتشه..عبقري
;;;;;;;;;;;
أنت المحكوم عليك بنفسك.. و برجم نفسك بنفسك
ــــــــــ
إنه يقلب لك عالمك رأسا على عقب
يعيد دوزنتك على إيقاعه الخاص
إنه ملهم نبي جبران
ومن أعطى إشارة البدء للعدمين
وصاحب الفضل في مقطوعة شتراوس الغير طبيعية
https://www.youtube.com/watch?v=IFPwm...
لقد ترك للإنسانية بأكملها سفرا ملعونا
فيه كل ما لم يجرؤ كثير منا على البوح به
سفر افرغ فيه روحه النازفة
والتي تحمل كما لا يتسهان به من الكراهية والاحتقار لبني جنسه
ولكل ما حوله
;;;;;;;;;;;
أما هناك في في الأسفل
الكل يتكلم هناك.. ولا شيء يُسمع
وحتى لو أعلن المرء عن حكمته قرعاً بالأجراس..فإن بقالي السوق سيغطون على صوته برنين القروش
ــــــــــ
نيتشه ليس مجرد فيلسوف عبقري
وليس مجرد واحد من ألمع الكتاب خيالا وأقدرهم تصويرا على مر العصور
إنه هنا بإخلاص لعين يسكب عصارة أفكاره
يبصقها بكل أمانة في وجه الإنسانية
!
;;;;;;;;;;;
وعندما يلقى الواحد بنفسه في لهب النار من اجل مذهبه ..
أي شي يعني هذا الصنيع ؟؟
الحق أقول لك أنه الأفضل أن يكون لهبك الخاص هو منع مذهبك
ــــــــــــــــ
لم يكذب نيتشه حين قال أنه أوصل اللغة الألمانية الى ذروة كمالها
لم يكن مستبد به جنون العظمة
فأنت لا تقرأ مجرد عمل بناؤه الفكري يرهق عقلك ويذهله
بينما يتجلى أمامه ذلك البنيان الشاهق
متانة وقوة وتماسك
أنت تقرأ شعرا نثريا
أو نثرا شعريا
فلا يمكن لأحد إغفال جماليات اللغة عند نيتشه وقدرته الفائقة على رسم الصور
وهذا يشكل كل الفارق أيها السادة
;;;;;;;;;;;
نقطة خلافي الأساسية مع نيتشه تأتي من أنه في فلسفته يهدم ليبني
وأنا لقربي من روح الفلسفة العدمية أرى أن ذلك خطؤه الأكبر
فلا شيء يستحق البناء
وهدم كل المسلمات ينبغي أن يتبعه الرقص
ثم الرقص
ثم لا شيء
;;;;;;;;;;;
حقا أقول لكم أن البشر هم الذين ابتدعو لانفسهم كل الخير والشر
حقا لم يتسلموا ذلك ولم يجدوا ذلك ولا شي من ذلك جاءهم وحيا من السماء
ــــــــــ
كلنا قرأنا عن فلسفته حول العرق الأسمى والعود الأبدي والأخلاق
حتى ولو مجرد قشور
استمد نيتشه أفكاره عن الإنسان الأسمى/ السوبرمان أساسا من النظرية التي قلبت كل الموازين لداروين
"التطور"
فنيتشه يرى أن الإنسان كائن يجب التفوق عليه
وأنه لم يفرض على البشر التناسل والتكاثر فقط إنما الارتقاء أيضا
;;;;;;;;;;;
فكرة العود الأبدي طالما استهوتني
واستفزت عقلي ومشاعري
يرى نيتشه أنه ليس هناك وجود مطلق وانما وجود يتكون..
وليس هناك تجديد لا نهائي وانما عودة ابدية..
مثل الساعة الرملية الأبدية للوجود التي تعيد دورتها باستمرار
;;;;;;;;;;;
لكم هي مقرفة عبارة " فضيلة " وهي تسري على أفواههم .. وعندما يقول أحدهم : أنا عادل .. فإن لكلمته تلك دوما وقع : اقتصصت لنفسي
ــــــــــ
فلسفة نيتشه حول الأخلاق قد تستغرق سنوات قبل التوص�� إلى شرحها وتفنيدها
ولكن أليس الرجل محقا حينما قال
أن أخطر الناس هم أهل الصلاح والعدل
فهم يحاكمون بكل إخلاص
ويقتلون بكل صلاح
ويكذبون بكل عدل
!
؟
أليس رائعا أن يرى أنه علينا القيام بالفضيلة لذات الفضيلة
لا أن نفعلها طمعا في ثواب
فالفضيلة هي ثواب نفسها
والوصول إليها هو ثوابها
لا تتعجل
ولا تحسبني أهيم حبا بمثاليات الرجل
أنا قلت أنه سفر عبقري
ولكنني قلت أيضا انه ملعون
فهو أيضا يرى أننا نستطيع تحويل الشهوة إلى فضيلة
حين يكون لها مقصداً سامياً
وهو -كما تستنتج مما سبق يرى أن لا مساواة بين الناس
بل من الواجب ألا يتساووا
;;;;;;;;;;;
فلسفة نيتشه عن المرأة لا مجال لمناقشتها لأنها الهراء بعينه
وكلمة أتفق معها أو لا أتفق تعطي لها قيمة لا تستحقها
في حين أنها مجرد هذيان ذكر متألم مر بتجارب محطمة لذكورته
وفي الحقيقة لم تؤثر فلسفة نيتشه عن المرأة كثيرا
(ولكن البعض يرى أنها مهدت لظهور كثير من الحركات النسوية كتأثير مضاد)
واعتبرها الكثير مجرد نتاجات لرجل متألم ومجروح
والبعض يرى أنه يتحدث عن المرأة كما نعرفها
والتي هي نتاج المجتمعات الذكورية
لا عن المراة كما ينبغي أن تكون
;;;;;;;;;;;
لقد أصبحت خفيفا .. فأنا أطير شاعرا بأنني أحلق فوق ذاتي..وأن الها يرقص بداخلي
ــــــــــ
وبرغم ذلك لن تنسى أن ترقص
وترقص
https://www.youtube.com/watch?v=N1aOV...
وتنشد الكمال المستحيل
وتظل تتندر بأنك قرأت كتابا من الجحيم
استطاع أن يجبرك على احترامه
!
لكي تكون الحياة فرجة مستساغة لابد ان تلعب لعبتها بإحكام لكن لابد من ممثلين جيدين لهذا الغرض , ولقد وجدت في كل المغرورين ممثلين جيدين : انهم يلعبون دورهم ويريدون ان يرغب الناس في مشاهدتهم - ان روحهم بكليتها مسكونة بهذه الارادة , يؤدون دورهم ويبتكرون انفسهم , وفي جوارهم اجد متعة مشاهدة الحياة -ان ذلك علاج نافع ضد الكآبة.لذلك اداري المغرورين ,لأنهم اطباء كآبتي وهم الذين يجعلونني انشد الى الانسان انشدادي الى فرجة مسرحية
ــــــــــ
;;;;;;;;;;;
كلمة أخيرة
لا يقرأن أحدكم ترجمة فليكس فارس
فهي الشناعة بعينها
اللهم قد بلغت
كل من ترجمتي علي مصباح و محمد الناجي طيبتين
ولكن نسخة على مصباح تستدعي منك ترك المقدمة تماما
لأنها تحوي كما من العنجهية ربما ستتسبب في إلقائك الكتاب من النافذة قبل البدء فيه
August 17, 2018
The best way that I can describe this book is as a religious experience, which is kind of paradoxical because the main idea of the book is that “God is dead.” When Zarathustra, the ancient Persian prophet, emerges from his 10-year solitude and exclaims that God has died, he doesn’t mean that literally. Rather, he means that the concept of God as a gateway to finding meaning in life is dead and that the meaning of life should be found not in religious worship but within the self as an exemplar of true humanity–the ‘Superman’.
The Superman represents the highest state of man in which he creates his own values and is therefore a powerful master of himself. According to Zarathustra, this version of man has yet to exist, but he speaks of how it can be bred in future generations. The book follows Zarathustra not only as he preaches to his disciples ways in which to reach the Superman state, but also his journey in reaching it himself.
The most interesting part of this was Zarathustra’s discourse of the phases of spiritual metamorphosis represented by the camel, the lion, and the child. The first stage, the camel, represents the carrying of burdens of human existence that are necessary for a person to accept in order to strengthen them for the next phase—it is the weight bearing spirit that pushes itself beyond every limit possible. Upon bearing the weight of existence and in essence outcasting themselves in the desert, the camel realizes that it wants freedom from the traditional virtues it has known; this is where the lion phase comes into play. At this point, the camel has two choices. It can either take the path of nihilism, or the path of creating its own values and meaning in life now that is has rejected traditional values of religion. In order to reach the Superman state, the individual must reject nihilism and in doing so, the lion is realized. In the last phase, the child, the spirt is truly free. This occurs when the lion has elected to start a new life as the master of himself—thus the Superman is attained. I thought that whole analogy was so interesting, and it serves as the basis of the entire story.
Although very dense, the allegorical nature is what really drew me in. I liked that this was something extremely different from anything else I have ever read and it allowed me to see certain ideas in a new light, regardless of whether or not I agreed with them all. I would definitely give other Nietzsche works a read, but I'm sure until then I will be pondering about this one for a very long time.
The Superman represents the highest state of man in which he creates his own values and is therefore a powerful master of himself. According to Zarathustra, this version of man has yet to exist, but he speaks of how it can be bred in future generations. The book follows Zarathustra not only as he preaches to his disciples ways in which to reach the Superman state, but also his journey in reaching it himself.
The most interesting part of this was Zarathustra’s discourse of the phases of spiritual metamorphosis represented by the camel, the lion, and the child. The first stage, the camel, represents the carrying of burdens of human existence that are necessary for a person to accept in order to strengthen them for the next phase—it is the weight bearing spirit that pushes itself beyond every limit possible. Upon bearing the weight of existence and in essence outcasting themselves in the desert, the camel realizes that it wants freedom from the traditional virtues it has known; this is where the lion phase comes into play. At this point, the camel has two choices. It can either take the path of nihilism, or the path of creating its own values and meaning in life now that is has rejected traditional values of religion. In order to reach the Superman state, the individual must reject nihilism and in doing so, the lion is realized. In the last phase, the child, the spirt is truly free. This occurs when the lion has elected to start a new life as the master of himself—thus the Superman is attained. I thought that whole analogy was so interesting, and it serves as the basis of the entire story.
Although very dense, the allegorical nature is what really drew me in. I liked that this was something extremely different from anything else I have ever read and it allowed me to see certain ideas in a new light, regardless of whether or not I agreed with them all. I would definitely give other Nietzsche works a read, but I'm sure until then I will be pondering about this one for a very long time.
April 21, 2011
في قراءتي الأولى للكتاب خلال سنوات الجامعة كنتُ أبحث عن دهشة اللغة على ما يبدو. في قراءتي هذه كنتُ أبحث عن فكر نيتشه. يحسب له - قطعاً - سعيه الدؤوب نحو قلقلة وهدم والتشكيك في كل شيء، ويحسب له أيضاً حبه للتجاوز وتأكيده على ضرورة تفوق الإنسان على نفسه، إلا أن ..
المنهج الذي يقترحه من أجل وصول الإنسان الحالي إلى الإنسان الأعلى مبنية على سحق الآخر / الضعيف، وضرورة موته. الناس كلهم " رعاع " في نظر زرادشت نيتشه، وينبغي أن يمضون إلى حتفهم لأجل أن يكونوا جسراً للآتين. الفكر ذاته الذي كرسته محارق الهولوكوست وجرائم حرب هتلر من أجل الارتقاء بالإنسان من خلال " الألمان " .. الممارسات التي استخدمت في أوروبا لقتل المرضى الميؤوس من حالهم لأن " الموت بكرامة أفضل عندما تتعذر الحياة بكرامة " ..
نيتشه مليء بالاحتقار والقرف. هو يحتقر الدين / الشعر / الإنسان / السعادة، ولكنه يكن احتراماً عظيماً للضحك والرقص. تقولُ لي صديقة : عندما أقرأ نيتشه أضحك، وأنا أعترف بأنه ساخر دائماً ومضحك في أحايين كثيرة .. ولكن أنا شخصياً عندما أقرأه أخاف.
كل فكر يكرس العنصرية ويحط من الإنسان مخيف.
قيل لي: اقرئيه في زمنه وفي سياقه التاريخي ..
وأنا أتساءل إن كان هذا السياق التاريخي يبرر لنيتشه أن يحتقر إنساننا القديم؟ أليست هناك قيم كونية على الإطلاق؟
طبعاً، أنا بحكم نيتشه متخلفة جداً لمجرد أنني أتحدث عن " قيم " .. ولكنني ككاتبة لا أستطيع إلا الانتصار للإنسان بكل حدوده وقصوره وقلة حيلته.
September 4, 2021
Also Sprach Zarathustra: Ein Buch für Alle und Keinen = Thus Spoke Zarathustra: A Book for Everyone and No One = So Zarathustra Spoke. A book for Everyone and No One. In Three Parts, Friedrich Nietzsche
The book consists of four parts. The first part appeared in 1883, the second and third in 1884, the fourth in 1885 as a private print.
In 1886 Nietzsche published the first three parts as “So Zarathustra spoke. A book for everyone and no one. In three parts.”
In contrast to Nietzsche's early works, the Zarathustra is not a non-fiction book. In hymn prose, a personal narrator reports on the work of a fictional thinker who bears the name of the Persian founder of religion, Zarathustra.
عنوانهای چاپ شده در ایران: «چنین گفت زرتشت - کتابی برای همه کس و هیچکس»؛ «چنین گفت زرتشت»؛ اثرک فردریش نیچه؛ تاریخ نخستین خوانش یکی از روزهای سال 1971میلادی
عنوان: چنین گفت زرتشت - کتابی برای همه کس و هیچکس؛ اثر فردریش نیچه؛ مترجم حمید نیرنوری؛ تهران، ابن سینا، چاپ دوم 1346؛ در436ص؛ چاپ دیگر تهران، امیرکبیر، سیمرغ، چاپ سوم 1351؛ چاپ دیگر: تهران، اهورا، 1384؛ در 597ص؛ شابک 9647316097؛ چاپهای بعدی اهورا، 1385؛ 1386؛ 1388؛ 1392؛ موضوع فلسفه فیلسوفان آلمان - سده 19م
عنوان: چنین گفت زرتشت - کتابی برای همه کس و هیچکس؛ اثر فردریش نیچه؛ مترجم داریوش آشوری؛ اسماعیل خویی؛ تهران، نیل، 1349؛ در یک جلد؛ چاپ دیگر 1352 در 488ص؛ چاپ دیگر تهران، نگاه، 1370، در 542ص؛ چاپ هشتم 1372؛ چاپ سی و پنجم 1393؛
عنوان: چنین گفت زرتشت؛ مترجم: مسعود انصاری؛ تهران، زرین، 1379؛ در 607ص؛ شابک 9789644074004؛ چاپ دیگر؛ تهران، جامی، سال 1377؛ در 384ص، چاپ دوم 1379؛ چاپ سوم 1380؛ چاپ پنجم 1382؛ چاپ هفتم 1385؛ چاپ هشتم و نهم 1386؛ در 378ص؛ شابک9645620600؛ چاپ دهم 1388؛ دوازدهم 1391؛ سیزدهم 1393؛
مترجمهای دیگر: مهرداد شاهین؛
لحن «چنین گفت زرتشت» به کتابهای باستانی همچون «انجیل» و «تورات» نزدیک است، بسیاری آن را «انجیل پنجم» نام دادهاند؛ اگرچه اثری فلسفی است، اما به عنوان شاهکار ادبی نیز شناخته میشود، این کتاب ترکیبی از نثر و شعر که در قالب گزینگویه، سرودهای پر تب و تاب (ارجاع به یونان باستان) و همچنین بخشهایی از اشعار خالص (شعری بدون پیام که مربوط به بررسی ماهیت اصلی موسیقی زبان، نه به معنای رساندن روایت و یا هدف آموزشی) است
رمان پس از ده سال عزلت «زرتشت (پیامبر ایرانزمین)» آغاز میشود، او از کنج عزلت و پس از سالها اندیشه، از کوه سرازیر شده و به شهر میآید؛ هدفی دارد و میخواهد به بشریت پیامی بدهد، او سه دگردیسی از «شتر» به «شیر» و کودک را بازگو میکند و میگوید: «انسان فقط پلی میان حیوان و ابرانسان است.» حال که خدا مرده است، ابرانسان کسی است که از تمامی پیشداوریها و اخلاقیات جامعه انسانی آزاد و ارزش و هدف خود را آشکار سازد؛ مردمان به سخنان «زرتشت» واکنش نشان نمیدهند؛ در پایان نخستین روز در میان مردمان، «زرتشت» از ناتوانی خود برای رساندن پیام انقلابی خویش به مردم در بازار ناراحت است؛ او تصمیم میگیرد که دیگر در تغییر گله مردم سعی و تلاش نکند، بلکه باید با افرادی که مایل به جدا شدن از گله هستند، سخن بگوید؛ بخش نخست از سه بخش کتاب «چنین گفت زرتشت» شامل آموزههای فردی و خطبههای «زرتشت» هستند و بیشتر موضوعات کلی فلسفه ی «فریدریش نیچه» را پوشش میدهند، گرچه بیشتر در قالب بسیار نمادین و مبهم بیان میگردند، او مبارزه را ارزش میبخشد، زیرا مسیر برای ابرانسان دشوار است، و به قربانیهای بسیار نیاز دارد؛ رسیدن به آن راه بیشتر به صورت نمادین، و با بالا رفتن از کوه و روح آزاد و با خندههای شادکامانه و رقص نمایان میشود، «زرتشت» از همه گونه حرکتهای توده ای بیزار است؛ «زرتشت پیامبر»، کسانی را که به اندازه کافی توانمند (از لحاظ روحی) هستند را، به مبارزه میطلبد، و از کسانی که چنان نیستند، دوری میکند؛ «فریدریش نیچه» با اندیشه ی درخشان خود، زندگی را به چالش کشیده، و از نو بنا میکنند، هدف ایشان ساختن انسانی نو، با ارزشهای نو��ن است، تا بتواند از پیله ی رکود، رخوت و تاریکی، بیرون آید، و رهسپار دریای خویش گردد، او انسانهای میانمایه، متافیزیکی، ثروت پرست، مذهبی، اخلاق منش، فرهنگ دوست، زنان، خانواده، و بسیاری زمینههای دیگر را به جنگ میطلبد؛ رزم افزارش تنها قلم و اندیشه است، چه کسی یارای برابری با او را دارد
نقل از متن: (هنگامی که «زرتشت»، شهر گاو خالدار را که مورد علاقهاش بود را ترک میگفت، بسیاری کسان که خود را پیروان او میخواندند به دنبال او به راه افتاده و با او بودند تا به چهار راهی رسیدند، در اینجا «زرتشت» روی خود را بدانها نموده و گفت: «اکنون مایل است آنها را ترک گوید زیرا او از تنهایی لذت میبرد.» پیروانش در هنگام مفارقت از او عصایی بدو هدیه کردند، که دسته ای زرین داشت و ماری را نشان میداد که به دور خورشید چنبره زده است؛ «زرتشت» از آن هدیه بیاندازه شاد شد، و بر آن تکیه کرد و آنگاه روی به اصحاب خود نموده، و چنین گفت: آیا میدانید چرا زر از هر چیز دیگری پر بهاتر است؟ زیرا کمیاب است و درخشندگی ملایم و مطبوعی دارد؛ زر همواره خود را میبخشد؛ تنها به صورت تصویر بزرگترین فضیلتهاست که زر، بزرگترین ارزشها را یافته است؛ نظر شخص کریم، زرین است؛ زر درخشان بین ما و خورشید صلح برقرار میکند؛ بزرگترین فضیلتها کمیاب و بیمنفعت است، و درخشندگی ملایم و مطبوعی دارد؛ فضیلت بخشنده، بزرگترین فضیلتهاست؛ به راستی که من شما را شناختهام؛ شما نیز مانند من در پی آن فضیلتی هستید که میبخشد؛ شما چه فصلی مشترکی با گربهها و گرگها دارید؟ به راستی که چنین عشق بخشندهای باید دزد همه ارزشها شود، ولی چنین خودخواهی را من، پاک و مقدس میشمارم؛ فساد نامریی و مرض در این نوع اشتیاق نهفته است؛ تمنای دزدانه این خودپرستی دلالت بر یک جسم بیمار دارد؛ ای براداران، بگویید: آیا فساد، بدترین چیز برای ما نیست؟ در هر جا روح دهندهای نیست، بوی فساد به مشام میرسد؛ ما از بین انواع به سوی انواع عالیتر صعود میکنیم ولی ما فکر فاسدی را که میگوید: «همه چیز برای خودم» از خود میرانیم.)؛ پایان نقل
نقل دیگری از متن: (ای انسان! هشدار! نیم شب ژرف چه میگوید؟ خفته بودم، خفته بودم، از خواب ژرف برخاسته ام؛ جهان ژرف است، ژرفتر از آن که روز گمان کرده است؛ رنج آن ژرف است، لذت، ژرفتر از محنت؛ رنج میگوید گم شو! اما هر لذتی جاودانگی میخواهد، جاودانگی ژرف ژرف را! ترجیع بند زرتشت)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 29/07/1399هجری خورشیدی؛ 12/06/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
The book consists of four parts. The first part appeared in 1883, the second and third in 1884, the fourth in 1885 as a private print.
In 1886 Nietzsche published the first three parts as “So Zarathustra spoke. A book for everyone and no one. In three parts.”
In contrast to Nietzsche's early works, the Zarathustra is not a non-fiction book. In hymn prose, a personal narrator reports on the work of a fictional thinker who bears the name of the Persian founder of religion, Zarathustra.
عنوانهای چاپ شده در ایران: «چنین گفت زرتشت - کتابی برای همه کس و هیچکس»؛ «چنین گفت زرتشت»؛ اثرک فردریش نیچه؛ تاریخ نخستین خوانش یکی از روزهای سال 1971میلادی
عنوان: چنین گفت زرتشت - کتابی برای همه کس و هیچکس؛ اثر فردریش نیچه؛ مترجم حمید نیرنوری؛ تهران، ابن سینا، چاپ دوم 1346؛ در436ص؛ چاپ دیگر تهران، امیرکبیر، سیمرغ، چاپ سوم 1351؛ چاپ دیگر: تهران، اهورا، 1384؛ در 597ص؛ شابک 9647316097؛ چاپهای بعدی اهورا، 1385؛ 1386؛ 1388؛ 1392؛ موضوع فلسفه فیلسوفان آلمان - سده 19م
عنوان: چنین گفت زرتشت - کتابی برای همه کس و هیچکس؛ اثر فردریش نیچه؛ مترجم داریوش آشوری؛ اسماعیل خویی؛ تهران، نیل، 1349؛ در یک جلد؛ چاپ دیگر 1352 در 488ص؛ چاپ دیگر تهران، نگاه، 1370، در 542ص؛ چاپ هشتم 1372؛ چاپ سی و پنجم 1393؛
عنوان: چنین گفت زرتشت؛ مترجم: مسعود انصاری؛ تهران، زرین، 1379؛ در 607ص؛ شابک 9789644074004؛ چاپ دیگر؛ تهران، جامی، سال 1377؛ در 384ص، چاپ دوم 1379؛ چاپ سوم 1380؛ چاپ پنجم 1382؛ چاپ هفتم 1385؛ چاپ هشتم و نهم 1386؛ در 378ص؛ شابک9645620600؛ چاپ دهم 1388؛ دوازدهم 1391؛ سیزدهم 1393؛
مترجمهای دیگر: مهرداد شاهین؛
لحن «چنین گفت زرتشت» به کتابهای باستانی همچون «انجیل» و «تورات» نزدیک است، بسیاری آن را «انجیل پنجم» نام دادهاند؛ اگرچه اثری فلسفی است، اما به عنوان شاهکار ادبی نیز شناخته میشود، این کتاب ترکیبی از نثر و شعر که در قالب گزینگویه، سرودهای پر تب و تاب (ارجاع به یونان باستان) و همچنین بخشهایی از اشعار خالص (شعری بدون پیام که مربوط به بررسی ماهیت اصلی موسیقی زبان، نه به معنای رساندن روایت و یا هدف آموزشی) است
رمان پس از ده سال عزلت «زرتشت (پیامبر ایرانزمین)» آغاز میشود، او از کنج عزلت و پس از سالها اندیشه، از کوه سرازیر شده و به شهر میآید؛ هدفی دارد و میخواهد به بشریت پیامی بدهد، او سه دگردیسی از «شتر» به «شیر» و کودک را بازگو میکند و میگوید: «انسان فقط پلی میان حیوان و ابرانسان است.» حال که خدا مرده است، ابرانسان کسی است که از تمامی پیشداوریها و اخلاقیات جامعه انسانی آزاد و ارزش و هدف خود را آشکار سازد؛ مردمان به سخنان «زرتشت» واکنش نشان نمیدهند؛ در پایان نخستین روز در میان مردمان، «زرتشت» از ناتوانی خود برای رساندن پیام انقلابی خویش به مردم در بازار ناراحت است؛ او تصمیم میگیرد که دیگر در تغییر گله مردم سعی و تلاش نکند، بلکه باید با افرادی که مایل به جدا شدن از گله هستند، سخن بگوید؛ بخش نخست از سه بخش کتاب «چنین گفت زرتشت» شامل آموزههای فردی و خطبههای «زرتشت» هستند و بیشتر موضوعات کلی فلسفه ی «فریدریش نیچه» را پوشش میدهند، گرچه بیشتر در قالب بسیار نمادین و مبهم بیان میگردند، او مبارزه را ارزش میبخشد، زیرا مسیر برای ابرانسان دشوار است، و به قربانیهای بسیار نیاز دارد؛ رسیدن به آن راه بیشتر به صورت نمادین، و با بالا رفتن از کوه و روح آزاد و با خندههای شادکامانه و رقص نمایان میشود، «زرتشت» از همه گونه حرکتهای توده ای بیزار است؛ «زرتشت پیامبر»، کسانی را که به اندازه کافی توانمند (از لحاظ روحی) هستند را، به مبارزه میطلبد، و از کسانی که چنان نیستند، دوری میکند؛ «فریدریش نیچه» با اندیشه ی درخشان خود، زندگی را به چالش کشیده، و از نو بنا میکنند، هدف ایشان ساختن انسانی نو، با ارزشهای نو��ن است، تا بتواند از پیله ی رکود، رخوت و تاریکی، بیرون آید، و رهسپار دریای خویش گردد، او انسانهای میانمایه، متافیزیکی، ثروت پرست، مذهبی، اخلاق منش، فرهنگ دوست، زنان، خانواده، و بسیاری زمینههای دیگر را به جنگ میطلبد؛ رزم افزارش تنها قلم و اندیشه است، چه کسی یارای برابری با او را دارد
نقل از متن: (هنگامی که «زرتشت»، شهر گاو خالدار را که مورد علاقهاش بود را ترک میگفت، بسیاری کسان که خود را پیروان او میخواندند به دنبال او به راه افتاده و با او بودند تا به چهار راهی رسیدند، در اینجا «زرتشت» روی خود را بدانها نموده و گفت: «اکنون مایل است آنها را ترک گوید زیرا او از تنهایی لذت میبرد.» پیروانش در هنگام مفارقت از او عصایی بدو هدیه کردند، که دسته ای زرین داشت و ماری را نشان میداد که به دور خورشید چنبره زده است؛ «زرتشت» از آن هدیه بیاندازه شاد شد، و بر آن تکیه کرد و آنگاه روی به اصحاب خود نموده، و چنین گفت: آیا میدانید چرا زر از هر چیز دیگری پر بهاتر است؟ زیرا کمیاب است و درخشندگی ملایم و مطبوعی دارد؛ زر همواره خود را میبخشد؛ تنها به صورت تصویر بزرگترین فضیلتهاست که زر، بزرگترین ارزشها را یافته است؛ نظر شخص کریم، زرین است؛ زر درخشان بین ما و خورشید صلح برقرار میکند؛ بزرگترین فضیلتها کمیاب و بیمنفعت است، و درخشندگی ملایم و مطبوعی دارد؛ فضیلت بخشنده، بزرگترین فضیلتهاست؛ به راستی که من شما را شناختهام؛ شما نیز مانند من در پی آن فضیلتی هستید که میبخشد؛ شما چه فصلی مشترکی با گربهها و گرگها دارید؟ به راستی که چنین عشق بخشندهای باید دزد همه ارزشها شود، ولی چنین خودخواهی را من، پاک و مقدس میشمارم؛ فساد نامریی و مرض در این نوع اشتیاق نهفته است؛ تمنای دزدانه این خودپرستی دلالت بر یک جسم بیمار دارد؛ ای براداران، بگویید: آیا فساد، بدترین چیز برای ما نیست؟ در هر جا روح دهندهای نیست، بوی فساد به مشام میرسد؛ ما از بین انواع به سوی انواع عالیتر صعود میکنیم ولی ما فکر فاسدی را که میگوید: «همه چیز برای خودم» از خود میرانیم.)؛ پایان نقل
نقل دیگری از متن: (ای انسان! هشدار! نیم شب ژرف چه میگوید؟ خفته بودم، خفته بودم، از خواب ژرف برخاسته ام؛ جهان ژرف است، ژرفتر از آن که روز گمان کرده است؛ رنج آن ژرف است، لذت، ژرفتر از محنت؛ رنج میگوید گم شو! اما هر لذتی جاودانگی میخواهد، جاودانگی ژرف ژرف را! ترجیع بند زرتشت)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 29/07/1399هجری خورشیدی؛ 12/06/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
July 16, 2024
Friedrich Nietzsche establishes the bridge between man and his primary nature in his best-known work. More than a parody of metaphysical imagery, the book states that man has undergone an abstract force, invisible. Zarathustra reveals to man that life is ruled by chance and that the decline of human nature comes from the expectation that something or someone will direct it in life.
The teachings of Socrates fought here because life, for Nietzsche, is a force, not an objective. The revelation of Zarathustra is precisely this: power, vigor, and transit. Movements bring back to human nature the desire that everything be sacred, revolves in a complete circle, and must be a blessing. This poetic book brings us an enthusiastic Nietzsche, taken by his favorite god: art.
The teachings of Socrates fought here because life, for Nietzsche, is a force, not an objective. The revelation of Zarathustra is precisely this: power, vigor, and transit. Movements bring back to human nature the desire that everything be sacred, revolves in a complete circle, and must be a blessing. This poetic book brings us an enthusiastic Nietzsche, taken by his favorite god: art.
June 6, 2020
This is so many things at once: it is wise and intelligent; it is funny and perceptive; it is creative and playful, but it is also nonsensical and impenetrable.
Simply put, I am not quite sure if I am ready for this book. I consider myself relatively well-read, but I do not feel well-read enough to take this one on. There are parts that I do not understand or cannot interpret. I became lost in much of the writing as the allusions went over my head and meant extraordinarily little to me.
This is how I felt the first time I read Ulysses. I read it many years later and managed to trudge through it. The Satanic Verses also had a similar effect on me. All three books left me a little bewildered. And I don't think it is right to criticise such books on this basis.
So, I am putting this one on hold for several years. I will read it again when I am a little older and more educated. For now, though, it was simply okay but too profound for me at this point in my life.
We will speak again Zarathustra, in time.
__________________________________
You can connect with me on social media via My Linktree.
__________________________________
Simply put, I am not quite sure if I am ready for this book. I consider myself relatively well-read, but I do not feel well-read enough to take this one on. There are parts that I do not understand or cannot interpret. I became lost in much of the writing as the allusions went over my head and meant extraordinarily little to me.
This is how I felt the first time I read Ulysses. I read it many years later and managed to trudge through it. The Satanic Verses also had a similar effect on me. All three books left me a little bewildered. And I don't think it is right to criticise such books on this basis.
So, I am putting this one on hold for several years. I will read it again when I am a little older and more educated. For now, though, it was simply okay but too profound for me at this point in my life.
We will speak again Zarathustra, in time.
__________________________________
You can connect with me on social media via My Linktree.
__________________________________
March 9, 2023
Se subînțelege, sper, că Friedrich Nietzsche (1844 - 1900) nu e înțeleptul meu preferat, deși, recunosc, alți cititori îl pot studia cu folos. Ceea ce am scris mai jos e doar o opinie foarte subiectivă. Aș dori să o judecați cu îngăduință...
Nu mi-a plăcut niciodată proza poematică din Also sprach.... De data asta, am urmărit nu atît ce spune Zarathustra „ca un rapsod cuprins de inspirație” (p.144), mi-am notat, mai ales, ce face (și pe unde umblă) vestitorul eternei reîntoarceri. Din cîte observăm imediat, protagonistul rătăcește fără scop, ca un bezmetic.
- își părăseșe casa, urcă pe un munte unde stă 10 ani, așteptînd, probabil, iluminarea (p.64);
- doarme un somn greu (p.79);
- merge în orașul cel mai apropiat (p.68), „Vaca Bălțată”; anunță omenirea că „Dumnezeu a murit”, „Gott ist tot” (p.69); poartă un cadavru în spate: nu știm dacă e cadavrul lui Dumnezeu (p.77);
- se întîlnește cu o femeie bătrînă care îi spune la despărțire: „Te duci acuma la femei? Vezi, să nu uiți biciul!” (p.128); e greșit să confundăm naratorul din Așa grăit-a Zarathustra cu Nietzsche; strict vorbind, afirmația misogină nu-i aparține;
- revine pe munte, stă într-o grotă „ca ursul în bîrlog” (pp.143, 213);
- e simțitor, izbucnește, uneori, în plîns (p.216);
- traversează muntele, ajunge într-un port, urcă pe o corabie și trece marea (pp.222-228); știm deja că a călătorit în multe țări, că a vizitat multe locuri; a fost și în „țara culturii” (p.184);
-e bolnav, zace o săptămînă vegheat de animalele „lui” (p.291);
- animalele îl numesc „învățătorul eternei reîntoarceri” (pp.295-296); ele îi recită povestea cu „Marele An al Devenirii, An monstruos de mare, care se-ntoarce din vecie, asemenea unei clepsidre etc.” (p.295);
- coboară încă o dată muntele și pe drum întîlnește mai multe figuri cuprinse de o neagră depresie: ultimul papă, vrăjitorul, cei doi regi precedați de un singur măgar, omul cel mai hidos, heraldul marii oboseli etc.; cînd se întoarce în peșteră, vede că toate aceste personaje s-au strîns în grota lui (p.355); l-au căutat pe „omul superior”, dar nu l-au găsit;
- îl ceartă pe cel care a interzis rîsul; pretinde că și-a pus o cunună de roze pe cap, e cununa bucuriei; proclamă că „rîsul este sfînt” (p.371); aș menționa că nu găsim în evanghelii o condamnare explicită a rîsului; a deduce din faptul că Iisus nu rîde niciodată în textul evanghelic (inevitabil lacunar) că Iisus a condamnat rîsul e greșit;
- în sfîrșit, părăsește peștera cu pas viguros și seamănă cu soarele de dimineață (p.402). Nu ni se spune încotro are de gînd să meargă...
Se pune întrebarea: de unde are bani să cutreiere lumea? Care e sursa lui de venituri? E pensionar al Universității din Basel?
Așa grăit-a Zarathustra este, în cea mai mare parte, o culegere de ziceri în doi peri (intenționat paradoxale), din care poți pricepe absolut orice și nimic, de tipul:
- Pînă acum ați învățat că trebuie să vă iubiți aproapele, dar eu vă zic: „Iubiți-vă departele!” (p.121).
- Sau: „Și omu-acesta se iubea-n măsura în care se disprețuia” (p.343).
- Sau: „Trebuie ca omul să devină mai bun, dar și mai rău” (p.366).
- Sau: Pînă acum ți-ai iubit prietenii, dar eu îți zic: „Urăște-ți prietenii!”.
Nu vreau să supăr pe nimeni. Filosofia e de multe feluri, mai aridă, mai pitorească. Unii au afirmat că Nietzsche a scris în cea mai viguroasă limbă germană de la Martin Luther încoace. Posibil. Dar eu nu sînt foarte încîntat de această antologie de metafore sălcii.
Am urmărit ediția din 1996, traducerea lui Ștefan Aug. Doinaș. (22.03.20, duminică, 9.03.23, joi))
Nu mi-a plăcut niciodată proza poematică din Also sprach.... De data asta, am urmărit nu atît ce spune Zarathustra „ca un rapsod cuprins de inspirație” (p.144), mi-am notat, mai ales, ce face (și pe unde umblă) vestitorul eternei reîntoarceri. Din cîte observăm imediat, protagonistul rătăcește fără scop, ca un bezmetic.
- își părăseșe casa, urcă pe un munte unde stă 10 ani, așteptînd, probabil, iluminarea (p.64);
- doarme un somn greu (p.79);
- merge în orașul cel mai apropiat (p.68), „Vaca Bălțată”; anunță omenirea că „Dumnezeu a murit”, „Gott ist tot” (p.69); poartă un cadavru în spate: nu știm dacă e cadavrul lui Dumnezeu (p.77);
- se întîlnește cu o femeie bătrînă care îi spune la despărțire: „Te duci acuma la femei? Vezi, să nu uiți biciul!” (p.128); e greșit să confundăm naratorul din Așa grăit-a Zarathustra cu Nietzsche; strict vorbind, afirmația misogină nu-i aparține;
- revine pe munte, stă într-o grotă „ca ursul în bîrlog” (pp.143, 213);
- e simțitor, izbucnește, uneori, în plîns (p.216);
- traversează muntele, ajunge într-un port, urcă pe o corabie și trece marea (pp.222-228); știm deja că a călătorit în multe țări, că a vizitat multe locuri; a fost și în „țara culturii” (p.184);
-e bolnav, zace o săptămînă vegheat de animalele „lui” (p.291);
- animalele îl numesc „învățătorul eternei reîntoarceri” (pp.295-296); ele îi recită povestea cu „Marele An al Devenirii, An monstruos de mare, care se-ntoarce din vecie, asemenea unei clepsidre etc.” (p.295);
- coboară încă o dată muntele și pe drum întîlnește mai multe figuri cuprinse de o neagră depresie: ultimul papă, vrăjitorul, cei doi regi precedați de un singur măgar, omul cel mai hidos, heraldul marii oboseli etc.; cînd se întoarce în peșteră, vede că toate aceste personaje s-au strîns în grota lui (p.355); l-au căutat pe „omul superior”, dar nu l-au găsit;
- îl ceartă pe cel care a interzis rîsul; pretinde că și-a pus o cunună de roze pe cap, e cununa bucuriei; proclamă că „rîsul este sfînt” (p.371); aș menționa că nu găsim în evanghelii o condamnare explicită a rîsului; a deduce din faptul că Iisus nu rîde niciodată în textul evanghelic (inevitabil lacunar) că Iisus a condamnat rîsul e greșit;
- în sfîrșit, părăsește peștera cu pas viguros și seamănă cu soarele de dimineață (p.402). Nu ni se spune încotro are de gînd să meargă...
Se pune întrebarea: de unde are bani să cutreiere lumea? Care e sursa lui de venituri? E pensionar al Universității din Basel?
Așa grăit-a Zarathustra este, în cea mai mare parte, o culegere de ziceri în doi peri (intenționat paradoxale), din care poți pricepe absolut orice și nimic, de tipul:
- Pînă acum ați învățat că trebuie să vă iubiți aproapele, dar eu vă zic: „Iubiți-vă departele!” (p.121).
- Sau: „Și omu-acesta se iubea-n măsura în care se disprețuia” (p.343).
- Sau: „Trebuie ca omul să devină mai bun, dar și mai rău” (p.366).
- Sau: Pînă acum ți-ai iubit prietenii, dar eu îți zic: „Urăște-ți prietenii!”.
Nu vreau să supăr pe nimeni. Filosofia e de multe feluri, mai aridă, mai pitorească. Unii au afirmat că Nietzsche a scris în cea mai viguroasă limbă germană de la Martin Luther încoace. Posibil. Dar eu nu sînt foarte încîntat de această antologie de metafore sălcii.
Am urmărit ediția din 1996, traducerea lui Ștefan Aug. Doinaș. (22.03.20, duminică, 9.03.23, joi))
January 7, 2018
شكسبير كان بيقول : (الدنيا مسرح كبير، وأن كل الرجال والنساء ما هم
إلا لاعبون على هذا المسرح.) وغالبًا يكون معظم البشر يندرجون تحت هذه الفئة , فئة الممثلين مهما كانت أدوارهم ومهما اختلفت فيما بينهم .
ولكن هناك الفئات شديدة الخصوصية عميقة الفكر , هي تلك الفئات التى أبت إلا أن تفتح الستار وتتحرر من أي قيد زائف , أشخاص أبت إلا أن تواجه نفسها وحقيقتها , تواجه الإنسان بكل ما له وما عليه , تواجه ضعفه وقوته , تواجه طبيعته وشذوذه ,
ولا تكتفي فقط بمجرد المواجهة بل تحارب وتتعارك وتقدم في النهاية خلاصة تلك التجربة في محاولة منها لنفع البشرية .
نيتشه نيتشه نيتشه : لطالما قيل أن خيط رفيع جدًا يفصل بين الجنون وبين العبقرية , ونيتشه هو أبلغ مثال يعبر على هذا المثل , هل هو مجنون , عانى في حياته كثير من الآلام النفسية والجسدية , أم هو من هؤلاء العباقرة الذين يتحملوا الأعباء ويقاسون وتجبرهم عقولهم على أن يكونوا دائمي التفكير لدرجة إرهاق هذا الجهاز الجبار (العقل) , لا تدري أي إنسان كان نيتشه , ولكني أستريح إلى القول بأنه كائن بشري نادر الوجود وقلما يتكرر على مر العصور , إنسان كانت حياته عذابًا له وحاول هو أن يتغلب على ذلك العذاب .
أما عن كتابه : فهو التجربة الذاتية الإنسانية الأبلغ التى من الممكن ان تقابلها فى حياتك , عصارة فكر وجهد إنسان حاول قدر الإمكان أن ينقلها إليك , لعلك تستفسد منها .
تجربة مرهقة عنيفة , تكاد تجرح خلاياك الداخلية وأنت تقرأها , فى محاولة منك لفهم هذا المجهود الجبار والتفكير العميق .
أي شيطان تملك هذا الكاتب , بل أي جني تلبسه ليخرج لنا مثل هذه الكلمات بليغة الوقع شديدة الأثر عنيفة التأثير ,
هذا الكتاب هو الترجمة الحيةلكيف يكون كتاب له القدرة على تغيير شئ ما بداخلك , قد تكون نظرتك العامة للحياة أو طريقة تعامل مع البشر أو أن تحمل رسالة ما تؤديها في هذا الكون .
هو كتاب فلسفة ولكن ليست أي فلسفة وليس أي كتاب , هو الرسالة التي رأى فيها صاحبها رسالة حياة لإاقسم أن يبلغها لباقي البشر .
هو مناجاة عميقة من النادر أن تجد ما يشبهها في صدقها وتأثيرها .
هو صيحة , صيحة انسانية ضمنت لنفسها الخلود بتأثيرها الرفيع على قارئيها.
إلا لاعبون على هذا المسرح.) وغالبًا يكون معظم البشر يندرجون تحت هذه الفئة , فئة الممثلين مهما كانت أدوارهم ومهما اختلفت فيما بينهم .
ولكن هناك الفئات شديدة الخصوصية عميقة الفكر , هي تلك الفئات التى أبت إلا أن تفتح الستار وتتحرر من أي قيد زائف , أشخاص أبت إلا أن تواجه نفسها وحقيقتها , تواجه الإنسان بكل ما له وما عليه , تواجه ضعفه وقوته , تواجه طبيعته وشذوذه ,
ولا تكتفي فقط بمجرد المواجهة بل تحارب وتتعارك وتقدم في النهاية خلاصة تلك التجربة في محاولة منها لنفع البشرية .
نيتشه نيتشه نيتشه : لطالما قيل أن خيط رفيع جدًا يفصل بين الجنون وبين العبقرية , ونيتشه هو أبلغ مثال يعبر على هذا المثل , هل هو مجنون , عانى في حياته كثير من الآلام النفسية والجسدية , أم هو من هؤلاء العباقرة الذين يتحملوا الأعباء ويقاسون وتجبرهم عقولهم على أن يكونوا دائمي التفكير لدرجة إرهاق هذا الجهاز الجبار (العقل) , لا تدري أي إنسان كان نيتشه , ولكني أستريح إلى القول بأنه كائن بشري نادر الوجود وقلما يتكرر على مر العصور , إنسان كانت حياته عذابًا له وحاول هو أن يتغلب على ذلك العذاب .
أما عن كتابه : فهو التجربة الذاتية الإنسانية الأبلغ التى من الممكن ان تقابلها فى حياتك , عصارة فكر وجهد إنسان حاول قدر الإمكان أن ينقلها إليك , لعلك تستفسد منها .
تجربة مرهقة عنيفة , تكاد تجرح خلاياك الداخلية وأنت تقرأها , فى محاولة منك لفهم هذا المجهود الجبار والتفكير العميق .
أي شيطان تملك هذا الكاتب , بل أي جني تلبسه ليخرج لنا مثل هذه الكلمات بليغة الوقع شديدة الأثر عنيفة التأثير ,
هذا الكتاب هو الترجمة الحيةلكيف يكون كتاب له القدرة على تغيير شئ ما بداخلك , قد تكون نظرتك العامة للحياة أو طريقة تعامل مع البشر أو أن تحمل رسالة ما تؤديها في هذا الكون .
هو كتاب فلسفة ولكن ليست أي فلسفة وليس أي كتاب , هو الرسالة التي رأى فيها صاحبها رسالة حياة لإاقسم أن يبلغها لباقي البشر .
هو مناجاة عميقة من النادر أن تجد ما يشبهها في صدقها وتأثيرها .
هو صيحة , صيحة انسانية ضمنت لنفسها الخلود بتأثيرها الرفيع على قارئيها.
December 20, 2018
Thus Spoke Zarathustra is a messy, self-serious heap of obscure references and ungracious philosophy wrapped in a mountain of bad allegory. And yet, there are moments of brilliance hidden in the midden pile of Nietzsche's impenetrable poetry and prose that almost make it worth the effort. This may be the longest short book I've ever read. Granted, the original was in German, and I read an English translation. Apparently it was already arcane and replete with wordplay and personal references in its original form. There were a few moments when I encountered new, interesting words and consulted the dictionary, only to discover it was not an actual word. I'm sure the translators were doing the best they could. Also granted, this was published in 1883, and I came along a good 100 years later. You can only blame a book so much for being a product of its time, though. I don't see much of value here for a modern audience.
The main message of the book is to prepare the way for the superman. "Übermensch" in the original, the term has been translated as "Overman" and a variety of similar coinages (all with men in mind; we'll talk about the misogyny in a minute). The idea is that mankind is only a transitional form, building toward a higher, better race. All efforts should be made to hasten his arrival and to stop mollycoddling weak, needy degenerates. What will this superman accomplish? What makes him so super? Why is his coming so important that all the ugly and inferior denizens of Earth must needs be eradicated? These questions are never raised, let alone answered.
Zarathustra (aka Zoroaster, the ancient founder of Zoroastrianism) was chosen as the protagonist for a cloud of reasons: his name sounds cool, he's Persian (Nietzsche considered them early individualists), and he was all about truth. Nietzsche has him walk up and down mountains to talk to the people he meets and shout (he is always shouting or exclaiming - there are many exclamation marks) his philosophy. Along the way he encounters various real and allegorical animals (all of whom represent someone important in Nietzsche's life or some group of people) as well as a small cast of other humans. At times he disappears for a while. Other times he gets really worked up. Eventually Zarathustra gathers some "higher men" in his cave and talks to them there. That's the extent of this skeletal plot, and it's even more boring and threadbare than that sounds. The structure reminded me a lot of Kahlil Gibran's The Prophet, until I looked them up and saw that Gibran was a huge fan of Nietzsche's. Go figure.
There are long, long passages devoid of content. Screed and mumbo jumbo, really. A few examples:
Do those last two even mean anything? I don't know. I tried reading them four times and then just had to move on. There's a lot of that. Oh, and I mentioned misogyny!
These aren't just selective quotes out of context - this is pervasive. Nietzsche even has a character exclaim, "Strange! Zarathustra knoweth little about woman, and yet he is right about them!" Eyeroll.
There are mixed messages, and you never know when Zarathustra is supposed to be taken seriously. Nietzsche seems to have no concept of what makes some people great and others not, and is oblivious to the roles of circumstance and environment. Somehow, to him, some people are just inherently lesser, and his disgust is apparent. As though he were such a model human being himself: Nietzsche was frequently sick, out of work, unable to write, and suffering from dementia. He has a weird, limited understanding of evolution, and borrows from religion frequently. Nietzsche proclaims God dead and the church corrupt, but also makes a display of his religious inculcation in his language and poetry. Spake Zarathustra: "Man doth not live by bread alone", "do this in remembrance of me", and the psalmic punctuation "Selah".
I had avoided Nietzsche for years, largely because I'd encountered him as the target of Christian apologist arguments (along with Freud), and I didn't want him to be part of my own atheism. After this, I still don't. Fans of his assure me that I'd do better to read one of his less obscurantist works, such as The Antichrist. Maybe I will. The best that can be gleaned here is encouragement to soar above and be the best person you can be, but I hope you don't do that at the expense of others. I can see why this book so often appeals to young men. There are indeed some deep insights and beautiful phrasings to be had here, but they are virtually lost in a sea of boring and spiteful blather.
The main message of the book is to prepare the way for the superman. "Übermensch" in the original, the term has been translated as "Overman" and a variety of similar coinages (all with men in mind; we'll talk about the misogyny in a minute). The idea is that mankind is only a transitional form, building toward a higher, better race. All efforts should be made to hasten his arrival and to stop mollycoddling weak, needy degenerates. What will this superman accomplish? What makes him so super? Why is his coming so important that all the ugly and inferior denizens of Earth must needs be eradicated? These questions are never raised, let alone answered.
Zarathustra (aka Zoroaster, the ancient founder of Zoroastrianism) was chosen as the protagonist for a cloud of reasons: his name sounds cool, he's Persian (Nietzsche considered them early individualists), and he was all about truth. Nietzsche has him walk up and down mountains to talk to the people he meets and shout (he is always shouting or exclaiming - there are many exclamation marks) his philosophy. Along the way he encounters various real and allegorical animals (all of whom represent someone important in Nietzsche's life or some group of people) as well as a small cast of other humans. At times he disappears for a while. Other times he gets really worked up. Eventually Zarathustra gathers some "higher men" in his cave and talks to them there. That's the extent of this skeletal plot, and it's even more boring and threadbare than that sounds. The structure reminded me a lot of Kahlil Gibran's The Prophet, until I looked them up and saw that Gibran was a huge fan of Nietzsche's. Go figure.
There are long, long passages devoid of content. Screed and mumbo jumbo, really. A few examples:
Life is a well of delight; but where the rabble also drink, there all fountains are poisoned. To everything cleanly am I well disposed; but I hate to see the grinning mouths and the thirst of the unclean.
Verily, I have often laughed at the weaklings, who think themselves good because they have crippled paws!
The stupidity of the good is unfathomably wise.
O my soul, I have given thee new names and gay-coloured playthings, I have called thee "Fate" and "the Circuit of circuits" and "the Navel-string of time" and "the Azure bell."
Let your love to life be love to your highest hope; and let your highest hope be the highest thought of life!
Do those last two even mean anything? I don't know. I tried reading them four times and then just had to move on. There's a lot of that. Oh, and I mentioned misogyny!
As yet woman is not capable of friendship: women are still cats, and birds. Or at the best, cows.
Everything in woman is a riddle, and everything in woman hath one solution - it is pregnancy.
The happiness of man is, "I will." The happiness of woman is, "He will."
Surface, is woman's soul, a mobile, stormy film on shallow water. Man's soul, however, is deep, its current gusheth in subterranean caverns: woman surmiseth its force, but comprehendeth it not.
These aren't just selective quotes out of context - this is pervasive. Nietzsche even has a character exclaim, "Strange! Zarathustra knoweth little about woman, and yet he is right about them!" Eyeroll.
There are mixed messages, and you never know when Zarathustra is supposed to be taken seriously. Nietzsche seems to have no concept of what makes some people great and others not, and is oblivious to the roles of circumstance and environment. Somehow, to him, some people are just inherently lesser, and his disgust is apparent. As though he were such a model human being himself: Nietzsche was frequently sick, out of work, unable to write, and suffering from dementia. He has a weird, limited understanding of evolution, and borrows from religion frequently. Nietzsche proclaims God dead and the church corrupt, but also makes a display of his religious inculcation in his language and poetry. Spake Zarathustra: "Man doth not live by bread alone", "do this in remembrance of me", and the psalmic punctuation "Selah".
I had avoided Nietzsche for years, largely because I'd encountered him as the target of Christian apologist arguments (along with Freud), and I didn't want him to be part of my own atheism. After this, I still don't. Fans of his assure me that I'd do better to read one of his less obscurantist works, such as The Antichrist. Maybe I will. The best that can be gleaned here is encouragement to soar above and be the best person you can be, but I hope you don't do that at the expense of others. I can see why this book so often appeals to young men. There are indeed some deep insights and beautiful phrasings to be had here, but they are virtually lost in a sea of boring and spiteful blather.
May 4, 2013
How you liking them apples, Jede-fucking-diah?!
Thus spoke Barnaby Jones.
I read this book back around 2001 or 2002. I wasn't much concerned with writing reviews back then—and how weird is that?—but, deeming Nietzsche a pretty smart guy, I scribbled down a bunch of notes and quotes. Since I've not a single review by Friedrich N. at this place, I thought, in lieu of anything more insightful or intelligent, to copy those notes out below, verbatim. And after having done so, I'm not quite sure what I had hoped to accomplish with such a meager collection of peanut shells. [Shrug]. But what are you going to do? Perhaps someone, somewhere, somehow, will find something in 'em that makes Zarathustra more appealing than it might otherwise have been, and that would be just bully for me.
*Notes written on shit-brown paper and awfully damn hard to transcribe, 'cause I'm a southpaw and I write like I was being severely and cruelly electrocuted whilst running about and shaking.
The Overman: That which man must become in order to overcome himself and/or nature.
The Creator is also an annihilator—he must be cruel to break old values and create new ones.
The Last Man is promised happiness—but who will lead and who will obey? Everyone is the same, and those who are different are mad. The Last Man invented happiness.
Man created God in order to look away from everything. God suffers too, and is thus imperfect like his creators. Man hated the body, and so created spirit. Man hated the Earth, and so created Heaven. Doubt was sin. Knowledge shunned. The Ego will reclaim man for the Earth.
Those who truly love are creators—and thus annihilators and givers and esteemers.
Do not let virtues, good and evil, limit your fulfillment as a creator. Remain of the Earth and do not get lost in the heavens seeking away from yourself and the body.
Nietzsche's Zarathustra has doubts about the future—he is worried about learning for learning's sake; education imparting a love of collecting other people's creations.
Small virtues: Do not be more concerned with morals than with being men. Perfect safety and happiness makes for small minds and petty pursuits.
The old gods laughed themselves to death when the Grimbeard God proclaimed one god only. Laughter and prankishness are very important to Nietzsche—it keeps him from acting out of revenge.
The creator is not bound by the limits imposed by others. Their evil is so small: from small men with small virtues.
The great enemy of man is the Spirit of Gravity, which from birth holds men down with Good and Evil and Virtues. Man must soar his own way, making his own values. There is no correct one way or path for all men: that this is so is one of Gravity's lies.
The Spirit of Gravity is the old devil, and Zarathustra's enemy, for he brings constraint–statute–necessity–consequence, purpose and will, good and evil.
Good men never speak the truth. They give in—those who heed commands do not heed themselves.
The warring of despots and of democracy. The despot will distort the past to make it lead to him. The rabble with drown the past in shallow waters: forget the past after a pair of generations.
The Good and the Just must be pharisees. The good are always the beginning of the end. They want to crucify all creators; to the breakers of tablets, the Good sacrifice the future for themselves.
Zarathustra continues to be assailed by episodes of choking on the snake of nausea. All men, even the creator, must fight their nausea of the world.
All great lovers are great despisers. All creators are hard, all great love is over and beyond pity. All great success has gone to the well-persecuted. All those who persecute well learn readily how to follow.
The small men ask only: How is man to be preserved best, longest and most agreeably? They are concerned solely with small virtues. The Overman wants not to preserve man, but to overcome man.
Nietzsche constantly stresses the need for laughter and to laugh at one self: to dance on light feet. The archenemy is always the Spirit of Gravity.
The greater the creator, the greater the evil. But wash off the stain after you have created. Birth is never pleasant.
Thus spoke Barnaby Jones.
I read this book back around 2001 or 2002. I wasn't much concerned with writing reviews back then—and how weird is that?—but, deeming Nietzsche a pretty smart guy, I scribbled down a bunch of notes and quotes. Since I've not a single review by Friedrich N. at this place, I thought, in lieu of anything more insightful or intelligent, to copy those notes out below, verbatim. And after having done so, I'm not quite sure what I had hoped to accomplish with such a meager collection of peanut shells. [Shrug]. But what are you going to do? Perhaps someone, somewhere, somehow, will find something in 'em that makes Zarathustra more appealing than it might otherwise have been, and that would be just bully for me.
*Notes written on shit-brown paper and awfully damn hard to transcribe, 'cause I'm a southpaw and I write like I was being severely and cruelly electrocuted whilst running about and shaking.
The Overman: That which man must become in order to overcome himself and/or nature.
The Creator is also an annihilator—he must be cruel to break old values and create new ones.
The Last Man is promised happiness—but who will lead and who will obey? Everyone is the same, and those who are different are mad. The Last Man invented happiness.
Man created God in order to look away from everything. God suffers too, and is thus imperfect like his creators. Man hated the body, and so created spirit. Man hated the Earth, and so created Heaven. Doubt was sin. Knowledge shunned. The Ego will reclaim man for the Earth.
You say to me "Life is hard to bear." But why would you have pride in the morning and your resignation in the evening? Life is hard to bear; but do not act so tenderly! We are all of us fair beasts of burden, male and female asses. What do we have in common with the rosebud, which trembles because a drop of dew lies on it?Warriors of the Mind: Those with the courage to fight for their beliefs have helped mankind far more than priests who meekly accept the ideas of others.
True, we love life, not because we are used to living but because we are used to loving. There is always some madness in love. But there is also always some reason in madness.
You invite a witness when you want to speak well of yourselves; and when you have seduced him to think well of you, then you think well of yourselves.Using other people as a prop to make them feel virtuous. Groups of virtuous people feeling very good can do great evil to strangers whom they should love too.
Thus speaks the fool: "Association with other people corrupts one's character—especially if one has none."
One man goes to his neighbor because he seeks himself; another because he would lose himself. Your bad love of yourselves turns your solitude into a prison. It is those farther away who must pay for your love of your neighbor; and even if five of you are together, there is always a sixth who must die.
Those who truly love are creators—and thus annihilators and givers and esteemers.
Do not let virtues, good and evil, limit your fulfillment as a creator. Remain of the Earth and do not get lost in the heavens seeking away from yourself and the body.
Verily, I have often laughed at the weaklings who thought themselves good because they had no claws.Nietzsche says God is dead but he constantly refers to angels and magic creatures: is he creating a new religion of the Overman? Of becoming?
Nietzsche's Zarathustra has doubts about the future—he is worried about learning for learning's sake; education imparting a love of collecting other people's creations.
At bottom, these simpletons want a single thing most of all: that nobody should hurt them. Thus they try to please and gratify everybody. This, however, is cowardice, even if it be called virtue...Virtue to them is that which makes modest and tame: with that they have turned the wolf into a dog and man himself into man's domestic animal.Nietzsche also frequently mentions his nausea, which chokes him like a snake. It's always the ejection of that which sustains life brought about by life's own unsettling essence and energies.
"We have placed our chair in the middle," your smirking says to me; "and exactly as far from dying fighters as from amused sows." That, however, is mediocrity, though it be called moderation.
Small virtues: Do not be more concerned with morals than with being men. Perfect safety and happiness makes for small minds and petty pursuits.
The old gods laughed themselves to death when the Grimbeard God proclaimed one god only. Laughter and prankishness are very important to Nietzsche—it keeps him from acting out of revenge.
The creator is not bound by the limits imposed by others. Their evil is so small: from small men with small virtues.
The great enemy of man is the Spirit of Gravity, which from birth holds men down with Good and Evil and Virtues. Man must soar his own way, making his own values. There is no correct one way or path for all men: that this is so is one of Gravity's lies.
The Spirit of Gravity is the old devil, and Zarathustra's enemy, for he brings constraint–statute–necessity–consequence, purpose and will, good and evil.
Good men never speak the truth. They give in—those who heed commands do not heed themselves.
The warring of despots and of democracy. The despot will distort the past to make it lead to him. The rabble with drown the past in shallow waters: forget the past after a pair of generations.
The Good and the Just must be pharisees. The good are always the beginning of the end. They want to crucify all creators; to the breakers of tablets, the Good sacrifice the future for themselves.
Zarathustra continues to be assailed by episodes of choking on the snake of nausea. All men, even the creator, must fight their nausea of the world.
For man is the cruelest animal. At tragedies, bullfights and crucifixions he has so far felt best on earth; and when he invented hell for himself, behold, that was his heaven on earth. Man is the cruelest animal against himself; and whenever he calls himself 'sinner' and 'cross-bearer' and 'penitent', do not fail to hear the voluptuous delight that is in all such lamentation and accusation.Zarathustra, through love of nature, has accepted his love of eternity and the eternal re-occurrence. Now in Part IV, as he has overcome his nausea of the eternal re-occurrence, he faces his final trial: pity.
All great lovers are great despisers. All creators are hard, all great love is over and beyond pity. All great success has gone to the well-persecuted. All those who persecute well learn readily how to follow.
The small men ask only: How is man to be preserved best, longest and most agreeably? They are concerned solely with small virtues. The Overman wants not to preserve man, but to overcome man.
Nietzsche constantly stresses the need for laughter and to laugh at one self: to dance on light feet. The archenemy is always the Spirit of Gravity.
The greater the creator, the greater the evil. But wash off the stain after you have created. Birth is never pleasant.
Whosoever would kill most thoroughly, laughs—not by wrath does one kill, but by laughter.
March 19, 2012
Verily have I overshot myself in my vanity into thinking that I was ready to attempt this book. Humbled am I now.
I probably got less than one-third of what Nietzsche was fulminating on. Maybe in another two reading or so... maybe with a different translation... ?
Can anyone who has read this help me out? Is the second half of the book just plain abstruse or was it just me?
I probably got less than one-third of what Nietzsche was fulminating on. Maybe in another two reading or so... maybe with a different translation... ?
Can anyone who has read this help me out? Is the second half of the book just plain abstruse or was it just me?
August 20, 2014
بسم الله الرحمن الرحيم
اول حاجة عاوزة اقولها اني حاسة اني حاموت من السعادة اني خلصت الكتاب ده....اول مرة اسعد اني خلصت من كتاب بالشكل ده والله فرحة اللي طلع من سجن
الجملة دي بتعبر تماما عن شعوري تجاه زرادشت
تاني حاجة انا كنت بدأت الاول بترجمة الحج علي مصباح وفوجئت ان اول 30 صفحة من الكتاب نوع من انواع الردح للمترجم اللي قبليه اللي هو فليكيس فارس وكم غريب من الغل والحقد الدفين في مقدمة الكتاب تجاه المترجم ده بالذات وبعدين لط المترجمين العرب كلهم في الشتيمة....استغربت جدا وبامانة تقززت من علي مصباح....لما بدأت الكتاب لقيت ترجمة مصباح سيئة جدا فاستغربت اوي.....وبعدين اصدقائي في الجودريدز ربنا يكرمهم نصحوني بترجمة فيلكس...فتحتها وقرات المقدمة وقرات اول جزء من الكتاب وعجبتني الترجمة جدا....وعجبني شخص المترجم واحترامه واسلوبه.....قلت يمكن عشان كدة الحج مصباح مفروس منه مش عارفة....بس بجد ما كنش في داعي للنفسنة دي الللي خليتني انفر من الكتاب واقرا نسخة فيليكس اللي شتم فيها
دلوقتي باحمد ربنا الف مرة عشان قرات نسخة فيليكس
تالت حاجة اللي بيحب الكتاب ده او بيحب الحج نيتشه او الحج زرادشت فياريت مايقراش الريفيو عشان مايزعلش من كلامي او يتضايق مني لاني حابهدل كل واحد فيهم دلوقتي بعد الفاصل هههههههههه
رابع حاجة احب انوه ان الكتاب ده اول كتاب اقراه في حياتي واحس انه لا يصلح للقراءة...امال يصلح لايه؟ معرفش بس المهم انه لا يصلح للقراءة
نبدأ الريفيو واعتذر عن لهجتي الساخرة عشان مرارتي بس:
انا قريت لفلاسفه وحكماء كتير وقليل ماشوفتش خيبة الحج زرادشت وردت على حد...ماتفتكرش يا قارئ الريفيو ان موقفي من الكتاب له علاقة بالحاد الكاتب او الحج زرادشت...ابسلوتلي....موضوع إلحاده ده اقل حاجة في الكتاب ده....واقل حاجة ممكن الواحد يبصلها في ظل العته المغولي اللي استمر على مدار 320 صفحة
اول حاجة زارادشت قال ان الاله مات وقابل قاتله وشوية حاجات فوق بعضها عديها ياعم دخلها من الودن دي وطلعها من الودن التانية.....المهم بقى انه في اجزاء كتيرة جدااااااا من الكتاب عمال يدعو لمحبة الجميع...الجميع بلا استناء ونظام حبوا بعض عشان تعيشوا طيب حلو اوي....وحتى بيتكلم في فصل على مجرم او قاتل وبيدعو الناس لفهمه وحبه وقال ان ممكن مايكونش جواه وحش وممكن يكون مش قاصد وبتاع...وقعد يشكر فيه ويشتم في اللي حكموا عليه بالموت طيب مااااااشي
بعد كدة تلاقي بقى الكلام التاني شتيمة في اي حد بيعبد ربنا او بيدعو للفضيلة او للصلاة او للعبادة باي شكل من الاشكال اكتر من مئة صفحة لعن وشتم فيهم ودعوة لابادتهم وكرههم ومقاطعتهم وطلع كل العبر اللي فيهم وبص يعني انسى بقى دول خلاص ميتين ميتين....ياحج زرادشت مش لسة قايل خلينا في الحب ونفهم الناس ونحاول مانحكمش عليهم ولا على اللي بيعملوه لاننا مانعرفش جواهم ايه؟ لا بس الحج زرادشت عارف اللي جوة المتدينين دول دونا عن الناس كلها وبيدعو لابادة الفئة دي بالذات.
المهم ان زرادشت قتل الاله وانكره وسخر منه واحتقر كل الانبياء والرسل و و و طبعا كلنا عارفين انه بيتكلم عن نسخة مشوة من الدين كانت موجودة في الغرب وقتها توقف عقله عندها وماحاولش يدور اصلا وكرس كل حياته للسخرية منها ورفضها عاش ومات مفروس. المهم انه لكرهه الشديد في الاديان والالهة واللي بيعبدوها..حول نفسه انه اصبح هو الاله وهو الرسول في ذات الوقت ايوالله...وحول فكره انه اصبح هو الدين ولعن كل من يسخر من فكره وكل من يكفر به وكل من لا يفهمه....في فصول كاملة معمولة عن السخرية من اي حد مش عاجبه كلامه...واصبح يحول هو الناس الى مؤمنين وكفرة....مؤمنين بفكره ودول ناس عاقلة وراسية وماشاء الله عليهم مثقفين ومخهم كبير...وطبعا اي حد بيقول على كلامه ايه الهطل الازلي ده اصبح كافر وستحل عليه لعنة شنب الحج زرادشت.... "وهل لي ان انال من الدهر شيئا لم يستقر في نفسي من قبل؟" نرجسية مفرطه
طبعا ازدراء غير طبيعي للنساء ودورهم في المجتمع باستثناء جملة اتجوز اللي بحبها....
موضوع القرد اللي جوانا وبتاع...طب يا حج زرادشت انا ذنب اهلي ايه تطلع قردك عليا في الكتاب؟؟
وبعدين يجي واحد يقولي دي رواية فلسفية....اولا دي مش رواية...دي مجرد مونولوجهات بين الحج زرادشت ونفسه....ثانيا انا قريت 321 صفحة اني الاقي ايتها فلسفة؟!
مفيش اي نوع من انواع الفلسفة ولا الحكمة في اي حرف من الكتب.....مجرد عجوز خرف فاكر نفسه عشان كبر بقى عارف كل حاجة في الدنيا....هو حتى قال بنفسه في الكتاب اللي مانقدرش نعرفه جوة ذهن الانسان نخترعه....ببساطة هو مش عارف حاجة فقعد يخترع....وياريته اخترع
مفيش ولا حرف مكتوب في الكتب ماحسيتش اني قريته قبل كدة....المضمون والافكار واحدة كلها ومأخوذة من كلام ناس قبله....كل ما في الامر ان نفس الافكار دي هو اعاد صياغتها بلغة تانية وطريقة تانية....في افكار هي هي وفي افكار فيها قلب للحقائق وتلاعب بالالفاظ غير طبيعي
كلام معروف ومكرر بس بشكل لفظي مختلف مثل ( ان من يقدر على ارهاق الناس بظلمه فعليه ان يتحمل هو الظلم ايضا,افعل لاخيك ماتحب لنفسك وهكذا) مثله كمثل الذي راي حروف لم يفهمها فاخترع لنفسه ابجدية باشكال مختلفة وقال بها نفس الكلام! زي وصفه للحب كمان في فصل الطفل والزواج مكرر اوي – كل ما يقوله محاكاة للحكمة وليس فيه من الحكمة من شئ نسخ وتقليد للحكمة ليس اكثر
لو انت عاوز تفهم يعني اي ت��اعب باللفظ فالكتاب ده خير وسيلة لفهم الموضوع ده....قد ايه حد ممكن تكون لغته جميلة ممكن يأثر على فكر ناس....وتصبح كلمته نوع من انواع السرطان
فعلا اكتشفت ان السرطان مش عضوي بس في سرطان فكري بفكرة قذرة تكبر وتنمو ويطلعلها تبعات اقذر وتطلع في الاخر عقل مثل عقل زرادشت....اللي ادى بافكاره اللي تبناها واحد زي هتلر بموت الملايين....لانه مؤمن بالعنصرية وسيطرة الاقوى وسحق الضعيف
انا حتى لما قريت لهتلر لقيت ان عنده مخ شوية وفكر عن المخفي ده
بعد ان يمر نصف الكتاب ستجد كم كبير جدا من الحقد والغل والعنصرية والتفاهة مطرطشة في وشك....وتكتشف ان مكونات الحج زرادشت عبارة عن نقص زائد نرجسية زائد خرف زائد لغة حلوة طلعلك الكائن ده يجي يقولك انت متخلف وانا فاهم اكتر منك وتعالى اسمع مني الحكمة
ويجي حد تاني يقولي الرواية دي رمزية وماتاخديهاش حرفيا....حابصله بنفس النظرة اللي بنبصها لشخص وقف عند ورقة فيها تفة وقال عليها لوحة فيها فن مبدع!..مانا باكتب الريفيو ده بعد ماعرفت كدة حضرتك...مفيش اي رمزية في الكتاب ولا في اي فكر ولا في اي استفادة مجرد كتاب وسخت بيه فكري لمدة اربع ايام وحاعمل مابوسعي عشان انضف اللي لحق بعقلي منه في اسرع وقت
وقال ايه الانسان لابد من تجاوزه....لاجديدة دي...جبت التايهة حضرتك
والله هطلك هو اللي لابد من تجاوزه.....المفروض الكتاب ده يتسمى كيف استهبل عليا زرادشت...
يطلب من الناس انهم ما يحكموش على حد ويدي لنفسه الحق انه يعرف الانسان الراقي من المتخلف...طب ماهو اي حد متخلف حيفتكر نفسه راقي...حضرتك اعتبرت نفسك راقي على اي اساس؟
""لا اقيم وزنا لرجالكم الصالحين واتمنى لهم جنونا يوردهم الردى,"" لكن لا باس ان تقيم وزنا للمجرمين والمحتالين امثالك
طبعا فصل العفة بيشتم فيها في كل اللي بيهتم بالعفة وبيؤمن بيها....بعده بحبة صفحات فصل الشهوة بيشتم فيها برضه سبحان الله في اي حد شهوته مفيهاش عفة...طب قولي انت عايز ايه وانا اريحك. متناقض جدا في كلامه كل فصل عكس التاني وتحس انه مش عارف هو عايز ايه بامانة هو حتى مش فاهم هو بيقول ايه........وماحدش يقولي انتي مافهمتيش الحج زرادشت...فرضا انا مافهمتوش فده لغباوته ووشه العكر مش لعلة في عقلي والحمد لله
---------
السؤال من هو زرادشت؟ عجوز خرف يتحدث عن الماضي وكأنه فهم الحياة, كأعمى يتغزل في وصف الألوان!
من هو نيتشه؟ واحد بيطبله
السؤال اللي بيدور جوايا
ازاي الناس حبت الكتاب ده؟ بجد مش عارفة ومهما قالوا مش حاقدر افهم ازاي لقوا حكمة في كلام راجل زي ده
اعتقد انه كتاب ممكن يتاخد منه كوتس مش اكتر لكلام احنا عارفينه قبل كدة لكن الكتاب نفسه سطحي جدا ومفيهوش اي فلسفة
السؤال االاهم ليه ممكن واحد يقرا الكتاب ده؟
عشان لو حد قالك انت غبي وسطحي وتافه...اديله الكتاب وقوله اقرا الكتاب ده واعرف يعني ايه كلمة غباء وسطحية وتفاهة....هو مش حيرجع يعتذرلك لانه مش حيخلص الكتاب وحينتحر قبل ما يكمله!
طب النجمة دي ليه؟ النجمة دي عشان كلام المترجم المحترم فيليكس وهوامشه اللي كانت بتلحق القارئ قبل ما يتف على اللي بيقراه وتفهمه هو ليه بيقول كدة وايه الظروف اللي ادت الى تشكيل فكره بالطريقة دي
مرة اخيرة اعتذر وبشده لكل حد عجبه الكتاب او متبنى فكر اي واحد من الاتنين....واكرر انا لا اقصد اي اهانة لاحد بس انا مش قاعدة مستحملة اربع ايام في سجن الكتاب ده عشان اطلع في الاخر واكتب ريفيو عادي يعني...لازم اطلع كل اللي جوايا
عينة من العته المغولي:
والسلام عليكم ورحمة الله وبركاته
January 9, 2015
أناشدكم أن تظلوا أوفياءً للأرض يا إخوتي
وألا تصدقوا أولئك الذين يحدثونكم عن آمال فوقأرضية
معدو سموم أولئك
سواء أكانوا يعلمون ذلك أو لا يعلمون
مستخفون بالحياة هم
محتضرون ومتسممون بدورهم
مَلَّتهم الحياةُ : فليرحلوا إذًا!
وألا تصدقوا أولئك الذين يحدثونكم عن آمال فوقأرضية
معدو سموم أولئك
سواء أكانوا يعلمون ذلك أو لا يعلمون
مستخفون بالحياة هم
محتضرون ومتسممون بدورهم
مَلَّتهم الحياةُ : فليرحلوا إذًا!
August 14, 2021
Ein Buch für Alle und Keinen – livre pour tous en effet, car contrairement au style scholastique et spéculatif de la philosophie allemande au XIXème siècle (voir Hegel ou Schopenhauer, entre autres), Ainsi parlait Zarathoustra est une sorte de roman à grand spectacle, avec personnages, animaux, paysages, peuples, chansons, épisodes et rebondissements. Donc un livre qui se veut accessible à tous et qui parle à tout un chacun. C’est aussi un livre pour tous car Nietzsche y lance un fervent appel au surhumain et, potentiellement, le surhumain peut advenir à plusieurs endroits et chez différents lecteurs : personne n’est a priori exclu – pourtant, hélas, ce livre est aussi tombé entre de mauvaises mains et dans de mauvaises oreilles !
Mais également livre pour personne, car l’écriture de Nietzsche est tellement allusive, stratifiée, symbolique, allégorique, ésotérique, poétique, prophétique, parodique, ironique, disparate et légèrement démente, que le lecteur inattentif risque fort de se perdre et de n’y rien comprendre. Que fait un prophète persan, ayant vécu mille ans avant l’ère chrétienne, à parler de la mort de Dieu, à rouspéter contre la canaille moderne et à discuter avec un pape hors-service ? Que désignent les termes de dernier homme, homme supérieur ou surhomme ? Que veut dire volonté de puissance ? Que vient faire l’ancienne doctrine héraclitéenne et stoïcienne de la palingénésie (circularité du temps) dans un texte philosophique écrit à l’époque de Bismarck ? Bref, il y a là de quoi être légèrement étourdi. C’est enfin un livre pour personne dans la mesure où le surhumain est une notion tellement élitiste et hors de portée du commun des mortels que, franchement, tout cela fait parfois penser à des élucubrations inspirées par un excès de cannabis.
Pourtant, pour étrange qu’elle puisse sembler, l’idée fondamentale de Nietzsche est étonnamment pénétrante quant au devenir de la civilisation occidentale. Il analysera par ailleurs (dans Par-delà le bien et le mal et Généalogie de la morale) les origines et les effets de la culture judéo-chrétienne et de ses différents ersatz. Mais ici, dans Zarathoustra, regardant vers l’avenir, il constate la déliquescence de cette religion et de cette morale et se préoccupe des multiples conséquences de ce qu’il appelle la « mort de Dieu » — préoccupation de curé défroqué, s’il en est. Pour beaucoup encore (l’ermite du Prologue, 2) cette mort est un peu comme la mort d’une étoile : la lumière de son explosion ne leur est pas encore parvenue. Pour d’autres, ils ne veulent rien savoir ; ils exigent seulement de vivre comme des pourceaux, bien roses et bien peinards (le dernier homme). D’autres encore se désespèrent de l’effondrement des valeurs qui donnaient sens à la vie : « Tout est égal, rien ne vaut la peine ! » — c’est le cri nihiliste, voire cynique, le cri schopenhauerien, le cri de détresse fondamental des hommes supérieurs (disons plutôt, supérieurement souffreteux). Tous ces personnages prennent corps dans cette grande fresque qu’est Zarathoustra.
En somme, pour Nietzsche, qui fait preuve à la fois de clairvoyance et, malgré tout, d’espoir, la perte des valeurs généralisée est un évènement calamiteux. Mais il n’est plus question de revenir en arrière : il va falloir faire avec, il va même falloir s’en réjouir. Tel Siegfried brisant et reforgeant l’épée Notung, il est désormais nécessaire que l’humanité pulvérise l’idéalisme servile chrétien et se forge un renouveau spirituel, une civilisation plus vigoureuse, plus abondante, plus héroïque. Cela suppose une nouvelle morale : les vertus d’excellence créatrices du surhomme – sans doute plus un appel à une discipline personnelle à la mode antique qu’une glorification de Conan le Barbare... Cela suppose aussi une nouvelle métaphysique : la doctrine de l’éternel retour – là encore, un concept à prendre avec un gros grain de Na. Reste à constater que cette transmutation et transfiguration que Nietzsche-Zarathoustra appelait de ses vœux n’est pas encore advenue, et n’adviendra probablement pas. Plus que jamais, le dernier homme pullule et pollue comme le puceron sur la surface de la Terre, les hommes supérieurs (intellectuels, politiciens et journalistes de toutes farines) continuent de se dégoûter et de se lamenter et, dans l’ensemble, les gros biscotos du vieux Conan sont devenus plutôt flasques. Mais bon, qui vivra verra.
Voir aussi mes remarques sur les annotations et commentaires détaillés de Pierre Héber-Suffrin, qui accompagnent la traduction de Hans Hildenbrand :
- Prologue et première partie
- Deuxième partie
- Troisième partie
- Quatrième partie
Mais également livre pour personne, car l’écriture de Nietzsche est tellement allusive, stratifiée, symbolique, allégorique, ésotérique, poétique, prophétique, parodique, ironique, disparate et légèrement démente, que le lecteur inattentif risque fort de se perdre et de n’y rien comprendre. Que fait un prophète persan, ayant vécu mille ans avant l’ère chrétienne, à parler de la mort de Dieu, à rouspéter contre la canaille moderne et à discuter avec un pape hors-service ? Que désignent les termes de dernier homme, homme supérieur ou surhomme ? Que veut dire volonté de puissance ? Que vient faire l’ancienne doctrine héraclitéenne et stoïcienne de la palingénésie (circularité du temps) dans un texte philosophique écrit à l’époque de Bismarck ? Bref, il y a là de quoi être légèrement étourdi. C’est enfin un livre pour personne dans la mesure où le surhumain est une notion tellement élitiste et hors de portée du commun des mortels que, franchement, tout cela fait parfois penser à des élucubrations inspirées par un excès de cannabis.
Pourtant, pour étrange qu’elle puisse sembler, l’idée fondamentale de Nietzsche est étonnamment pénétrante quant au devenir de la civilisation occidentale. Il analysera par ailleurs (dans Par-delà le bien et le mal et Généalogie de la morale) les origines et les effets de la culture judéo-chrétienne et de ses différents ersatz. Mais ici, dans Zarathoustra, regardant vers l’avenir, il constate la déliquescence de cette religion et de cette morale et se préoccupe des multiples conséquences de ce qu’il appelle la « mort de Dieu » — préoccupation de curé défroqué, s’il en est. Pour beaucoup encore (l’ermite du Prologue, 2) cette mort est un peu comme la mort d’une étoile : la lumière de son explosion ne leur est pas encore parvenue. Pour d’autres, ils ne veulent rien savoir ; ils exigent seulement de vivre comme des pourceaux, bien roses et bien peinards (le dernier homme). D’autres encore se désespèrent de l’effondrement des valeurs qui donnaient sens à la vie : « Tout est égal, rien ne vaut la peine ! » — c’est le cri nihiliste, voire cynique, le cri schopenhauerien, le cri de détresse fondamental des hommes supérieurs (disons plutôt, supérieurement souffreteux). Tous ces personnages prennent corps dans cette grande fresque qu’est Zarathoustra.
En somme, pour Nietzsche, qui fait preuve à la fois de clairvoyance et, malgré tout, d’espoir, la perte des valeurs généralisée est un évènement calamiteux. Mais il n’est plus question de revenir en arrière : il va falloir faire avec, il va même falloir s’en réjouir. Tel Siegfried brisant et reforgeant l’épée Notung, il est désormais nécessaire que l’humanité pulvérise l’idéalisme servile chrétien et se forge un renouveau spirituel, une civilisation plus vigoureuse, plus abondante, plus héroïque. Cela suppose une nouvelle morale : les vertus d’excellence créatrices du surhomme – sans doute plus un appel à une discipline personnelle à la mode antique qu’une glorification de Conan le Barbare... Cela suppose aussi une nouvelle métaphysique : la doctrine de l’éternel retour – là encore, un concept à prendre avec un gros grain de Na. Reste à constater que cette transmutation et transfiguration que Nietzsche-Zarathoustra appelait de ses vœux n’est pas encore advenue, et n’adviendra probablement pas. Plus que jamais, le dernier homme pullule et pollue comme le puceron sur la surface de la Terre, les hommes supérieurs (intellectuels, politiciens et journalistes de toutes farines) continuent de se dégoûter et de se lamenter et, dans l’ensemble, les gros biscotos du vieux Conan sont devenus plutôt flasques. Mais bon, qui vivra verra.
Voir aussi mes remarques sur les annotations et commentaires détaillés de Pierre Héber-Suffrin, qui accompagnent la traduction de Hans Hildenbrand :
- Prologue et première partie
- Deuxième partie
- Troisième partie
- Quatrième partie
June 5, 2011
يووووووووووووووه يوه يوه يوه ،، سأرقص ، إنه وقت الرقص والرقص والرقص
هل تتوقعون أن زرادشت نيتشه ، سيهتم بالتقييم والتعليق هنا ، لا لا لا أظن إطلاقا ،، فلهُ مخرجه
ولكنّه لو رآني وحروفي نرقص ، لأقبل ملتويا على رأسه راقصا ،، :)))))))))))))) ٠
تجربة رائعة ، إعراجية ، أستمتعت بالقراءة وإرادة القرآءة لهذاالزرادشت من ترجمتين ، الأولى علي مصباح ، والأخرى لفليكس فارس ٠
بابٌ هُنا وبابٌ هُناك ، مُحاولاً فكّ الرموز والتشبيهات تارة ، مُندهشاً أُخرى ، مُسرّحا ثالثة ، مصفوقاً كثيرا
تجربة ممتعة
الكتاب -بإختصار- مركز إشعاع نووي مُختص بإطلاق الإرادة الناعسة لمُستقبل أرقى٠
لاتسألوني أي مُستقبل ؟ مُستقبل الفرد ؟ أم المجتمع ؟ لا أعرف ،، فهو كتاب للجميع ولغيرِ أحد
سأعود للرقص حتى أسقط
:))))))))))))))))))
هل تتوقعون أن زرادشت نيتشه ، سيهتم بالتقييم والتعليق هنا ، لا لا لا أظن إطلاقا ،، فلهُ مخرجه
ولكنّه لو رآني وحروفي نرقص ، لأقبل ملتويا على رأسه راقصا ،، :)))))))))))))) ٠
تجربة رائعة ، إعراجية ، أستمتعت بالقراءة وإرادة القرآءة لهذاالزرادشت من ترجمتين ، الأولى علي مصباح ، والأخرى لفليكس فارس ٠
بابٌ هُنا وبابٌ هُناك ، مُحاولاً فكّ الرموز والتشبيهات تارة ، مُندهشاً أُخرى ، مُسرّحا ثالثة ، مصفوقاً كثيرا
تجربة ممتعة
الكتاب -بإختصار- مركز إشعاع نووي مُختص بإطلاق الإرادة الناعسة لمُستقبل أرقى٠
لاتسألوني أي مُستقبل ؟ مُستقبل الفرد ؟ أم المجتمع ؟ لا أعرف ،، فهو كتاب للجميع ولغيرِ أحد
سأعود للرقص حتى أسقط
:))))))))))))))))))
September 5, 2017
"إن أكبر سؤال من الأسئلة المحيرة اليوم هو: "كيف يمكن حفظ الإنسان؟" لكن زرادشت يظل الوحيد والأول الذي يسأل: كيف يمكن تجاوز الإنسان؟"
في البداية يجب الحديث عن الترجمة، قرأت الكتاب ترجمة على مصباح مع الإطلاع على جزء كبير من ترجمة فيلكس فارس، ويظل رأيي أن الترجمة عن غير اللغة الأصلية عيب كبير مهما بلغت جودة الترجمة، وهذا ما أثبته على مصباح طول الكتاب.. نينشه كثير التلاعب باللغة والألفاظ، وبعض الترجمال الفرنسية على حسب قول مصباح تتر��م الكلام بشكل حرفي لا يوصل المعنى الصحيح، وهو ما يقع فيه مترجمين العربية الذين يترجمون منها. أكثر ما يميز ترجمة علي مصباح هي الهوامش والتركيز على المعنى، وتميزت ترجمة فيلكس باللغة الشعرية وأفضلية الأسلوب، ترجمة فيلكس تفسر الشق الأول من العنوان الفرعي: كتاب للجميع، وترجمة مصباح تجعلنا نفهم معنى الشق الآخر: ولغير أحد.
هذا الكتاب هو خلاصة فلسفة نيتشه، فيه كل ما أراد أن يقوله، أسماه نيتشه بالإنجيل الخامس، وهو يجب الأربعة السابقين عليه، فهو ليس خامسًا سوى للسخرية ولاسخدامه لغة الإنجيل والإحالة إلى مواقف منه وتحويلها بشكل ساخر لتناسب مبادئ زرادشت، لكنه الأول من نوعه، متفرد عن أي كتاب أو فلسفة سابقة.
ها هو زرادشت يترك جبله فجأة نازلًا في الناس يخبرهم بموت الإله، يصول ويجول ويخطب ويصبح له تلاميذ لكنه عندما يجد منهم تقديس له يهجرهم، يعود مرة أخرى للجبل، وفي كل كتاب من الكتب الأربعة رحلة مختلفة للدلالة على محور من محاور فلسفته.
لا يمكن تطبيق فلسفة نيتشة واقعيًا لبعض الأمور الشاذة غير المعقولة التي تحتوي عليها، لكنها مع هذا من أكثر الفلسفات تمردًا وتأثيرًا إلى اليوم.
لا أريد الحديث عن هذا الكتاب بشكل منفرد دون الحديث عن فلسفة نيتشه بكاملها، وهذا سيحدث قريبًا.
December 2, 2014
I have at all times written my writings with my whole heart and soul: I do not know what purely intellectual problems are.There is a great deal of Nietzsche that I agree with, and hoards with which I vehemently do not. I've been accumulating quotes of his for five years now, quotes whose inherent lack of context made me like him more than I do now. I still love many of his phrases as much as I did before, but if we ever met, we would not like each other at all.
Despite that muddle, I am grateful that I came across his words while I was younger and in the full throes of depression, cynicism, and a frighteningly homicidal brand of solipsism. I didn't know the definition of that last word back then, but I was in desperate need of something both horribly dismal and blindingly bright, a joy that did not require avoidance of despair but looked it full in the face. The often contextualized and paraphrased Nietzsche with atheism, nihilism, and yet fierce and glorious fervor for the future seemed perfect back then.
To some extent, he's still perfect, but only in bits and pieces. The call for solitude and individualism is as refreshing as ever, the atheism is still in line with my sensibilities, and the breathtaking vaults and shuddering descents carried my heart along with them. However. While I did indeed run across his cry for the Superman, even going so far as to take to heart his 'Man is something that shall be over come,' I paid as much mind to his Superman as concerned my younger self's view of the world and the people in it as utterly worthless. Not until this reading did I fully realize Nietzsche's meaning; being as interested in social justice and, well, female as I am, there was little chance of me passing up all that elitism (and classism?) and condemnation of empathy and rapier dashes of virulent misogyny.
It's strange, though. Perhaps it is a sign of just how much time I spent mooning after Nietzsche, back when I took him in small doses, but I am especially conscious of the time period in which he wrote this. His decrying of the "mob" echoes my own views regarding oppressive ideologies, and I have to wonder how much of his rampant condemnation of popular mentality fell upon the people rather than the ideas they lived by. As for his abysmal portrayal of women, who knows what a healthy dose of feminism and exposure to such awesome thinkers as Simone de Beauvoir, Hannah Arendt, and so many others would have accomplished. Probably gotten rid of his 'creator's pregnancy' conceit (if you're going to slander, Nietzsche, back off from the ridiculously disproportionate appropriation please), if nothing else. Also, there is the matter of his one serious attempt at heterosexual love having been rejected right around the time of composition of this piece. It doesn't excuse him at all, but it does explain his vitriol some.
All of that above is wishful thinking, of course, but seeing as this is the enigmatic rhapsodizer on the subject of wishful thinking, it's more than merited. For all of Nietzsche's aggravating inegalitarianism, he captured the rapid fire oscillation between top of the world and descent into hell so perfectly, so utterly, and then crafted with it a raison d'être both deathly serious and blissfully rapturous. There's no small amount of nihilism in his dismissal of everything solid, everyone stationary, everything decrepit and outdated and finally after long last proved false, but there's a spitfire life to it that laughs at self-serving pandering and loves chaotic progress that I myself cannot forbear from adoring and making my own.
'This - is now my way: where is yours?' Thus I answered those who asked me 'the way'. For the way - does not exist!I shall keep this in mind, Nietzsche, if nothing else. Not all of what your Zarathustra spoke rings true to me, but you are one of the few who favored freedom over advice. For that, I am in your debt.
I am of today and of the has-been (he said then); but there is something in me that is of tomorrow and of the day-after-tomorrow and of the shall-be.
P.S. This particular edition was great. I have no clue about the quality of the translation, but the introduction and endnotes, endnotes that included all those untranslateable bits with as much explanation as possible, were indispensable.
August 2, 2023
دوستانِ گرانقدر، ریویویی کامل از آنچه در این کتاب خواندم و جملاتی که به انتخاب برایِ خودم هم از کتاب نت برداری کرده بودم را برایِ شما دوستانِ خردگرا در زیر نوشته ام و میدانم چنانچه حوصلهٔ خوانشِ کاملِ کتاب را نداشته باشید، هر کدام از این جملات، میتواند برایِ شما دوستانِ اهلِ کتاب، آموزنده و جذاب باشد... عزیزانم، نیچه با ابرانسانِ خویش تا میتوانسته به دین و مذهب و پیروانِ خدایِ موهوم تاخته است.. ابرانسانِ نیچه، یک انسانِ خردمند و کامل است.. انسانِ کامل و خردگرایی که از ادیانِ گوناگون گرفته تا ترس و خرافه ای که از گذشته به جا مانده، فاصله گرفته و رها شده است و به معنایِ واقعیِ کلمه خود را آزاد ساخته و معنایِ واقعیِ آزادی را فهم کرده است.. انسانِ کامل، هستی و جهان را همانگونه که هست میبیند و فهم میکند و میپذیرد و در نتیجه کاری به جهان هایِ موهوم و خیالی که در دین و مذهب به آنها اشاره شده، ندارد.. این انسانِ کامل با کمک گرفتن از شعور و خردِ خویش، موجودی با عنوانِ خدا را کنار میگذارد و ارادهٔ خویش را با ارادهٔ طبیعت و جهانِ هستی، یکی میکند.. درکل میتوان گفت این ابر انسانِ خردگرایِ نیچه، تمامیِ بت هایی که در طولِ تاریخ و طول عمرش برایِ او و امثالِ او ساخته اند را شکسته و پایمال میکند و شروع به ساختِ حقایق میکند. حقایقی که با شعور و خردِ انسانی سازگار باشد.. نیچه حتی برای جدا کردنِ زرتشتِ بزرگ از دروغپردازان و کلاشانی که خود را در تاریخ به عنوانِ پیامبر از سویِ خدا به مردم معرفی کرده اند و خود را شبان و چوپانِ پیروان و چوپانِ احشام مینامیدند و پیروانشان تا همین امروز گوسفند وار و گلّه ای پیروِ آنها هستند، آشکارا از زبانِ زرتشت مینویسد: فروغی بر من دمیده است! زرتشت نه با مردم که با یاران سخن خواهد گفت. زرتشت شبان و سگِ گله نخواهد بود.. بهرِ آن آمده ام که بسیاری را از گلّه بیرون کشانم. مردم و گلّه از من خشمگین خواهند شد و شبانان زرتشت را دزد خواهند نامید
زرتشت پس از سالها سرانجام از کوه به شهر می آید و اعلام میکند که انسان چیزی است که باید بر او چیره شد. او در هر سوی، ابَرانسان را مطرح میکند و میگوید که ابرانسان معنایِ حقیقیِ زمین است. او از آدمیان میخواهد که به زمین وفادار بمانند و گفتهٔ کسانی را که از امیدهایِ موهوم و فرازمینی سخن میگویند را باور نکنند. اَبَرانسان، آذرخشی است که از دلِ ابرِ تیرهٔ آدمیزاد، بیرون می آید... آدمیزاد، طنابی است که یک سرش به حیوان و سرِ دیگرش به اَبَرانسان پیوند خورده است.. نیچه نیز همچون خیامِ بزرگ و حافظِ شیرازی و زکریایِ رازیِ خردمند، از دین و مذهب و زاهد بیزار شده است و فهمیده که حقیقت و انسانیت را باید در جایِ دیگر جستجو کرد. دین و مذهب زندگیِ انسانها را فدایِ سرایِ باقی و جهانِ موهومِ آخرت میکند. زهدِ واعظِ شهر، ترکِ دنیا و گوشه گیری را ترویج میکند و نفسِ طبیعیِ انسان را موردِ انکار قرار میدهد. پس عزیزانم، وجودِ گرانقدرِ زرتشتِ بزرگ در این اثرِ نیچه، نویددهندهٔ رهاییِ انسان از مرتبهٔ فعلی به منزلتِ تازه ای موسوم به اَبَرانسان است.. هدفِ اصلیِ نیچه از نگارشِ این کتاب، پایانِ چیرگیِ دینداری و شریعتمداری و ایمان به خدا میباشد و با آنکه از زرتشتِ گرامی که زایشِ فلسفهٔ شرقی از اوست، سخن گفته و استفاده کرده است، ولی تلاش کرده تا فلسفهٔ شرقی و غربی را با هم پیوند بزند و بدین منظور در جای جایِ کتاب از دو عنصرِ فلسفۀ غرب، یعنی «شناخت» و «حقیقت» بهره برده است
-----------------------------------
جملاتِ انتخاب شده از این کتاب
+++++++++++++++++++
مردِ راستین، خواهانِ دو چیز است: خطر و بازی.. از این رو زن را همچون خطرناکترین بازیچه میخواهد
**************************
بدترین دشمنی که با او روبرو توانی شد، همیشه خودِ تو هستی.. تویی که در غارها و جنگلها به کمینِ خویش مینشینی
**************************
مرگِ خدایان غروبشان نبود. آنها یکبار چندان خندیدند که مُردند. و آن زمانی روی داد که این ناخدایانه ترین کلام از دهانِ خدایی (منظور خدای ادیان ابراهیمی) درآمد و گفت: خدا یکی است! در کنارِ من خدایی دیگر نباید... این خدا همان خدای غضبناک بود
**************************
از میانِ مردم میگذرم، آنها کوچکتر شده اند و این از آموزه هایِ ایشان دربارهٔ فضیلت، برآمده است
**************************
نفرین کنید اهریمنانِ درونِ خویش را، که خوش دارند بنالند و دستها را برهم نهند و نیایش کنند
**************************
مبلغانِ مذهبی و آموزگارانِ نیایش و تسلیم و رضا، هرجا ذلیل و علیل و گُرگرفته ای باشد، چون شپش بدانجا میخزند و تنها آشوب شدنِ اندرونم مرا از له کردنشان بازمیدارد
**************************
این خدایِ مشرق زمینیِ سختگیر و کینه توز، برایِ کامجوییِ خویش، دوزخی برپا کرده است... او را خطا بسیار بود، اما اینکه این کوزه گرِ خام دست، بدان سبب که از کوزه ها و آفریده هایش که بد از کار درآمده اند، انتقام میستاند، دیگر نهایتِ بی ذوقی است.... دور باد چنین خدایی.. نبودنِ خدا بهتر است، خود سرنوشتِ خویش را آفریدن، بهتر است.. خود، خدایِ خود بودن بهتر است
**************************
خاکِ شما تسلیم شده ها و راضی به رضاها، بسی نرم است.. اما درخت برایِ آنکه بزرگ شود، خواهانِ آن است که گِردِ صخره هایِ سخت، ریشه هایِ سخت بدواند
**************************
جملهٔ "او خود میرساند" از آموزه هایِ تسلیم و رضاست.. اما من به شما راحت طلبان میگویم که "او خود میستاند" و هرچه بیشتر و بیشتر از شما موهوم پرستان و فضیلتمندانِ کوچک، خواهد ستاند
**************************
خستگی بود که خدایان و آخرت ها را همه آفرید: خستگی ای که میخواهد با یک جهش، با جهشِ مرگ، به نهایت رسد... خستگی ای مسکین و نادان، که دیگر "خواستن" نمیخواهد
**************************
در میانِ افسانه سرایان و شوریدگانِ خدا، همواره مردمِ بیمار بسیار بوده اند.. آنان را از مردِ دانا نفرتیست خشم آگین و نیز از آن جوانترینِ فضیلتها که نامش "راستی" ست.... اینان همواره به واپس مینگرند، به روزگارانِ تاریک. در آن روزگاران، به راستی وهم و ایمان چیزی دیگر بود و شور و شرِ عقل به همانندی با خدا بود و شک نیز گناه به شمار میرفت.. من این خدامانندان را خوب میشناسم. آنها میخواهند دیگران به ایشان ایمان داشته باشند و شک نیز گناه باشد.. و نیز خوب میدانم که آنان به چه چیز از همه بیشتر ایمان دارند: به تنشان.. اما تنِ ایشان را چیزیست بیمارگونه و بسی دوست دارند که از پوستِ خویش به در آیند.. از این رو به واعظانِ مرگ گوش فرا میدارند و خود آخرت را موعظه میکنند
**************************
و آنچه جهان نامیده اند، نخست میباید به دستِ شما آفریده شود. او خود میباید عقلِ شما شود، گمانِ شما، ارادهٔ شما، عشقِ شما.. و به راستی مایهٔ شادکامیِ شما.. شما خردمندان
**************************
خدا اندیشه ای است که هر راست را کژ میکند و هر ایستاده را دچارِ دَوار.... من شر و ضدِ بشر میخوانم، همهٔ آن آموزه ها دربارهٔ یکتا و کامل و بی نیاز و پایدار را
**************************
خواستن، آزادی بخش است... این است آموزهٔ درست دربارهٔ خواست و آزادی.. زرتشت شما را چنین می آموزد
**************************
خشکه مذهب ها و دینفروشان و آنهایی که دلشان نیز سربه زیر است، موعظه میکنند که دنیا هیولایی پلید است... اینها همه جانهایی ناپاک دارند بخصوص آنها که دنیا را پس میزنند و به دنبالِ جهان موهوم آخرت هستند.. این دینداران اهلِ آخرت، شما را به ترکِ این دنیایِ حقیقی تشویق میکنند... بشکنید، بشکنید این لوح هایِ کُهنِ دینداران را.. بشکنید لوحِ سخنانِ ابلهانهٔ این بدگویانِ جهان را که.. بشکنید لوح کسانی که میخواهند شما همیشه بنده باشید
**************************
وهمی کُهَن در کار است که "نیک" و "بد" نامیده میشود..تا کنون چرخِ این وهم، گِردِ پیامبران و ستاره بینان گشته است... روزگاری آدمی به پیامبران و ستاره بینان ایمان داشت. از این رو ایمان داشت که تصور میکرد همه چیز به دستِ سرنوشت است و تو باید چنین و چنان کنی... ولی بعد به پیامبران و ستاره بینان بدگمان شد، چراکه فهمید همه چیز آزاد است: تو میتوانی، زیرا میخواهی...... دربارهٔ آینده و ستارگان و خوب و بد، تا کنون فقط و فقط پندار درکار بوده است، نه دانش
**************************
در سرزمینی که بدترین درخت، یعنی صلیب میروید، چیزی ستودن نیست
**************************
هرجا که این روح القدس، شهسواران خود را رهنون شده است، در پیشانهٔ چنان فوجی، همیشه بزها و غازها و سبک مغزان، تاخته اند
**************************
جایی را که دوست نداریم و یا کسی را که دوست نداریم، چرا باید نفرین کرد!؟ از این مطلق خواهان و مبلغانِ مذهبی دوری کنید.. آنها نژادی بدبخت و بیماراند. آنها با خندیدن مشکل دارند و حتی رقصیدن را نمیدانند.. زمین چگونه میتواند برای چنین کسانی، سبک باشد؟.... ای انسانها، من خنده را مقدس خوانده ام. ای انسانهایِ والاتر، خندیدن بیاموزید
**************************
ترس، احساسِ اصلی و بنیادیِ بشر است
**************************
بسیاری از کشیشان رنج بُرده اند، از این رو دوست دارند دیگران را به رنج درافکنند... اینها دشمنانی شریراند و چیزی کینه توزتر از اُفتادگیِ شان نیست و دست یازیدن بر ایشان مایهٔ آلودگیست
**************************
کشیشان در نظرِ من بَرده و داغ خورده اند.. همان که او را نجاتبخش مینامندش، ایشان را در بند افکنده است.. دربندِ ارزشهایِ دروغین و کلامهایِ پوچ، ای کاش کسی ایشان را از چنگِ آن نجاتبخش، نجات میبخشید... آدمی را ارزش هایِ دروغین و کلامهایِ پوچ، هولناکترین هیولاست
**************************
بنگرید کلبه هایی را که کشیشان برایِ خود بنا کرده اند.. غارهایِ عطرآگینشان را کلیسا مینامند.. وای از این نورِ دروغین، این هوایِ دمناک.. اینجا جایی است که روان را امانِ پریدن به اوجِ خویش نیست
**************************
کشیشان، خدا نامیدند، آنچه را که با ایشان در ستیز بود و مایهٔ آزارشان بود... اینان برایِ عشق ورزیدن به خدایِ خود، راهی جز به صلیب کشیدنِ انسان نمیشناختند
**************************
���شما پاکتر از آنید که به پلیدیِ کلماتِ انتقام، کیفر، پاداش و مکافات، آلوده شوید
**************************
شما فرزانگانِ نامدار، همه خدمتگذارِ خرافاتِ مردم بوده اید، نه خدمتگذارِ حقیقت.. و ایشان درست به همین دلیل شما را بزرگ میدارند.. شما خواسته اید که پرستش کردنِ مردم را برحق و خوب جلوه دهید و این را خواستِ حقیقت نامیده اید و به دروغ گفته اید که از میانِ مردم برخاسته اید و ندایِ خدا از آنجا به شما رسیده است
**************************
هرکه از خویش فرمان نَبَرد، بر او فرمان میرانند. چنین است سرشتِ زندگان
**************************
خدایان، همه مجازهایِ شاعرانه اند و ترفندهایِ شاعرانه
**************************
کلیسا نیز گونه ای دولت است و به راستی دروغگوترینشان است
**************************
ای کسانی که در راهِ دین و شریعت گام برمیدارید، چیزهایِ زیادی در شما خنده آور است، به ویژه ترسِ شما از آنکه تا کنون آن را "شیطان" نامیده اید... به گمانم شما اَبَر انسانِ مرا شیطان نام خواهید نهاد
**************************
در خاموش ترین زمانِ شب است که شبنم بر سبزه فرو مینشیند
**************************
اگر نابینا را شفا دهی و به او چشم دهی، چنان بدی هایی بر روی زمین خواهد دید که نفرین خواهد کرد بر کسی که او را شفا بخشیده است و اگر شخصِ زمینگیری را شفا دهی و به او پا دهی، بزرگترین زیان را به او رسانده ای، زیرا هنوز از جای نجنبیده، بدی هایش با او از جای میجنبند.. / در اینجا نیچه، با بیان سخنانِ زرتشت، کنایه ای به انجیل و آن به اصطلاح معجزه هایِ عیسی مسیح، زده است
**************************
اینجا بسی دینداری است و بسی تُف لیسیِ مؤمنانه و چاپلوسی در پیشگاهِ خداوندِ لشگرها (خداوندِ ادیانِ ابراهیمی) .. ستاره و تُفِ رحمت از بالا فرو میبارد و هر سینهٔ بی ستاره رویِ اشتیاقی به جانبِ بالا دارد... این مردمِ گدامنش و خدمتگذار هرچه از بارگاه آید برایش نماز میبرند تا ستاره ای که سزاوارِ ایشان است، بر سینهٔ تنگشان، سنجاق کنند
**************************
خواه کسی در برابرِ خدایان و تیپاهایِ خدا، بندگی کند، خواه در برابرِ بشر و نظراتِ ابلهانهٔ بشری.. هر دو یکی است و نفرت انگیز
**************************
شیطان ترسویی که درونِ تو وجود دارد، تو را بر آن داشت که بگویی: خدایی هست
**************************
آنجا که دیگر نمیتوان عشق ورزید، باید آن را گذاشت و گذشت
**************************
رحم دروغ گفتن می آموزاند و هوا را برایِ همهٔ روانهایِ آزاد، دمناک میکند
**************************
شهوت رانی، قدرت خواهی و خودخواهی.. این سه، تا کنون نفرین شده ترین چیز در جهان بوده اند
**************************
پارسایی برخی را فضیلت است و بسیاری را کمابیش رذیلت
**************************
دگرگشتِ ارزش ها، یعنی دگرگشتِ آفرینندگان.. آنکه میباید آفریدگار باشد، همیشه نابودگر نیز هست
**************************
جهان گردِ پایه گذارانِ ارزش هایِ نو میگردد، با گردشی ناپیدا.. اما مردم و نام، گردِ نمایشگران میگردند.. چنین است راه و رسمِ جهان
**************************
نمایشگر، حقیقتی را که جز به گوش هایِ تیز راه نیابد، دروغ میخواند و یاوه.. همانا که او تنها به خدایانی ایمان دارد که در جهان غوغا برپا میکنند
**************************
کارهایِ بزرگ را همه دور از بازار و نام آوری کرده اند. پایه گذارانِ ارزش هایِ نو، همیشه دور از بازار و نام آوری زیسته اند
**************************
مگسانِ بازار، این مگسانِ زهرآلود و موجوداتِ پست، تو را بخاطرِ فضیلت هایت کیفر میدهند و آنچه بر تو میبخشایند تنها لغزش هایِ توست.. غرورِ خاموش ات، ایشان را ناخوشایند است و هرگاه چندان فروتن باشی که سبُک جلوه کنی، شاد خواهند شد.. بگریز دوستِ من، به تنهایی ات بگریز. بدان جا که بادی تند و خنک وزان است.. سرنوشتِ تو مگس تاراندن نیست
**************************
دولت نامِ سردترینِ همهٔ هیولاهایِ سرد است و به سردی دروغ میگوید و این دروغ ها از دهانش برون میخزد که: منِ دولت، همان ملتم
**************************
هر ملت با زبانِ نیک و بدِ خویش سخن میگوید و همسایه اش این زبان را در نمی یابد. او این زبان را بر پایهٔ سنتها و حقوقِ خویش بنا کرده است.. اما دولت به همهٔ زبانهایِ نیک و بد دروغ میگوید و هرچه بگوید دروغ است و هرچه دارد دزدیست
اینان آفریده هایِ سازندگان و گنجینه هایِ فرزانگان را میدزدند و دزدیده هایِ خود را فرهنگ مینامند و همه چیز در دستشان به بیماری و بلا بدل میشود
**************************
اگر به زندگی بیشتر ایمان میداشتید، کمتر خود را به لحظه میسپردید، اما شما را در خود نه چندان توانِ انتظار کشیدن است و نه توانِ تن آسایی
**************************
دشمنتان را بجویید و جنگتان را برپا کنید.. جنگی در راهِ اندیشه هایتان.. و اگر اندیشه هایتان از پای درآمد، باز راست کرداریِ شما باید غریو پیروزی بردارد
**************************
عشقتان به زندگی، عشق به برترین امیدتان باد و برترین امیدتان، برترین اندیشهٔ زندگی باد
**************************
بگذارید برترین اندیشه تان را به شما فرمان دهم، و این است آن: انسان چیزیست که بر او چیره باید شد
**************************
برادران، شما را سوگند میدهم که به زمین وفادار مانید و باور ندارید آنانی را که با شما از امیدهایِ ابر زمینی سخن میگویند. اینان زهر پالای اند، چه خود دانند یا ندانند.. اینان خوار شمارندگانِ زندگی اند و خود زهر نوشیده و رو به زوال، که زمین از ایشان به ستوه است. پس بِهِل تا سرِ خویش گیرند
**************************
به راستی انسان رودیست آلوده. دریا باید بود تا رودی آلوده را پذیرا شد و ناپاکی نپذیرفت. هان! به شما ابرانسان را می آموزانم: اوست این دریا. در اوست که خواریِ بزرگتان فرو تواند نشست
**************************
مومنان همهٔ دینها را بنگرید! این ادیان از چه کس از همه بیش بیزارند؟ از آن کس که لوح ِ ارزشهایشان را در هم شکند، از شکننده، از قانون شکن
**************************
اکنون بر من آشکار شد که انسان آنگاه که به دنبالِ واعظانِ فضیلت میرفت، از همه بیش به دنبالِ چه میرفت: به دنبالِ خوابِ خوش میرفت و فضیلتهایِ خواب آور برایِ آن ... امروزه نیز هستند تنی چند از مانندانِ این واعظِ فضیلت، که روزگارشان سرآمده است و دیگر چندان بیش نخواهند ایستاد. زیرا هم اکنون می آرمند.. خوشا آن خواب آلودگان، زیرا به زودی از هوش خواهند رفت
**************************
آه ای برادران، این خدایی که من آفریدم، چون همهٔ خدایان، ساختهٔ انسان بود وجنونِ انسان
**************************
برادر اگر تو را فضیلتی باشد و آن فضیلت به راستی از آن تو باشد، هیچکس ِدیگر در آن با تو انباز نیست
**************************
نه میخواهم شریعتِ خداوندی باشد، نه قانون یا نیازِ بشری. مباد آنکه مرا رهنمایِ ملکوتها باشد و بهشتها.. اینکه بدان عاشقم، فضیلتی است زمینی که در آن زیرکی کم است و خردِ عام کمترین
**************************
آن را که آتش رشک فرا گیرد، سرانجام کژدم وار، نیشِ زهرآگین را به سویِ خویش میگرداند
**************************
تنها بدان خدایی ایمان دارم که رقص بداند
**************************
اگر دشمنی دارید، بدیِ او را با نیکی پاسخ نگویید، که شرمسار میشود.. به جایِ آن گواهی دهید که در حقِ شما نیکی کرده است
**************************
خریداران را همگی پرواگر یافته ام و همه چشمانی تیز دارند. اما زرنگ ترینشان نیز زنِ خود را سر بسته میخرد
**************************
آنچه شما آن را عشق مینامید، دیوانگی هایست کوتاه و زناشویی هایتان نیز حماقتیست دراز که پایان بخشِ آن دیوانگی هایِ کوتاه میباشد
**************************
آن زمان که خوش ترین مزه ها را داری، مگذار تو را تمام بخورند.. آنان که میخواهند دیر زمانی در دلها جای داشته باشند، این را میدانند
**************************
هنوز گام به گام با غولِ حادثه میجنگیم.. بر تمامِ بشریت تا کنون بی معنایی فرمان روا بوده است.. بی معنایی
**************************
مردِ دانا، انسان را چنین مینامد: جانوری با گونه هایِ سرخ.... چگونه چنین شده است؟ مگر نه اینکه بسی شرمساری کشیده است؟ ... شرمساری.. شرمساری.. شرمساری.. این است تاریخِ بشر
**************************
هرچه بیشتر خود را شاد کنیم، آزردنِ دیگران و در اندیشهٔ آزار بودن را بیشتر از یاد میبریم
**************************
زیرِ بارِ منّت هایِ بزرگ بودن، آدم را کینه توز میکند نه سپاس گزار.. و چون نیکی ای کوچک از یاد نرود، به کرمی جونده تبدیل میشود
**************************
گدایان را باید یکسره از میان برداشت .. به راستی به گدا چیزی دادن، مایهٔ برآشفتگیست و چیزی ندادن نیز همینطور
**************************
بدترین چیز، خُرداندیشی است و به راستی شرارت بهتر از خُرداندیشیست... شرارت همچون دُملِ چرکیست.. میخارد و میسوزد و سر باز میکند .. ولی خُرداندیشی همچون دُمَل آگینی است که پنهان میخزد و هیچ جا روی نشان نمیدهد، تا آنکه سر تا پا از دُمُل ها پُر شود و بگندد
**************************
با آدمیان زیستن، دشوار است.. زیرا خاموش ماندن بسی دشوار است
**************************
در جهان کدام ابلهی به پایِ ابلهیِ رحیمان رسیده است!!؟ در جهان چه چیز به اندازهٔ نادانیِ رحیمان، مایهٔ درد و رنج فراهم کرده است؟
**************************
فرمان دهی، دشوارتر است از فرمان بری.. چراکه در هر فرمان دادنی، آزمودنی وجود دارد و خطرکردنی
**************************
نزدِ موجودِ زنده، بسی چیزها ارجمندتر از خودِ زندگیست. از درونِ ارزش گذاریها، همانا "خواستِ قدرت" است که لب به سخن میگشاید
**************************
حقایقی که بر زبان نیایند، زهرآگین میشوند
**************************
خاموش ترین کلام ها هستند که طوفان میزایند. اندیشه هایی که با گامِ کبوتر می آیند، جهان را رهبری میکنند
**************************
انسان دلیرترین جانور است، و اما دردِ انسانی ژرف ترین درد است
**************************
رحم و دلسوزی، ژرف ترین مَغاک و گودال است
**************************
هرچه انسان در زندگی ژرف تر بنگرد، در رنج ژرف تر نگریسته است
**************************
آنکس که آفرین گفتن نتواند، بر اوست که نفرین کردن آموزد
**************************
همواره هرچه میخواهی بکن، اما نخست از آنان باش که توانِ خواستن دارند
**************************
همواره همچون خودت، به همسایه ات مهر بورز. اما نخست از آنان باش که به خود مهر میورزند
**************************
کشفِ انسان دشوار است و از همه دشوارتر کشفِ خویشتن است
**************************
آن را که بر خویش فرمان نتواند راند، باید فرمان بر باشد
**************************
زمین به پستانِ زن میماند: هم سودمند و هم دلپسند
**************************
بزرگترین خطر برای تمامیِ آیندهٔ بشر، وجود کسانی است که خود را نیک و عادل مینامند و میگویند: ما میدانیم که خوب کدام است و چه چیزی عادلانه است
**************************
به اعتبارِ خود، دیوانه بودن، بهتر از فرزانه بودن در نظرِ دیگران است
**************************
درست بخشیدن، هنریست بزرگ.. خوب بخشیدن، آخرین و زیرکانه ترین و برترین هنرهایِ نیکوکاریست
**************************
هرکس، هرچه را که با خود به خلوت بَرَد، آنچیز آنجا رشد میکند، از جمله خویِ وحشیِ درون (ددِ درون) .. پس، بسیاری را باید از خلوت نشینی برحذر داشت.. بر رویِ زمین چیزی پلیدتر از زاهدانِ بیابانی نیست. اطرافِ آنها نه تنها شیطان، بلکه خوکان نیز آزادانه پرسه میزنند
-----------------------------------
امیدوارم این ریویو برایِ شما دوستانِ خردگرا، مفید بوده باشه
«پیروز باشید و ایرانی»
زرتشت پس از سالها سرانجام از کوه به شهر می آید و اعلام میکند که انسان چیزی است که باید بر او چیره شد. او در هر سوی، ابَرانسان را مطرح میکند و میگوید که ابرانسان معنایِ حقیقیِ زمین است. او از آدمیان میخواهد که به زمین وفادار بمانند و گفتهٔ کسانی را که از امیدهایِ موهوم و فرازمینی سخن میگویند را باور نکنند. اَبَرانسان، آذرخشی است که از دلِ ابرِ تیرهٔ آدمیزاد، بیرون می آید... آدمیزاد، طنابی است که یک سرش به حیوان و سرِ دیگرش به اَبَرانسان پیوند خورده است.. نیچه نیز همچون خیامِ بزرگ و حافظِ شیرازی و زکریایِ رازیِ خردمند، از دین و مذهب و زاهد بیزار شده است و فهمیده که حقیقت و انسانیت را باید در جایِ دیگر جستجو کرد. دین و مذهب زندگیِ انسانها را فدایِ سرایِ باقی و جهانِ موهومِ آخرت میکند. زهدِ واعظِ شهر، ترکِ دنیا و گوشه گیری را ترویج میکند و نفسِ طبیعیِ انسان را موردِ انکار قرار میدهد. پس عزیزانم، وجودِ گرانقدرِ زرتشتِ بزرگ در این اثرِ نیچه، نویددهندهٔ رهاییِ انسان از مرتبهٔ فعلی به منزلتِ تازه ای موسوم به اَبَرانسان است.. هدفِ اصلیِ نیچه از نگارشِ این کتاب، پایانِ چیرگیِ دینداری و شریعتمداری و ایمان به خدا میباشد و با آنکه از زرتشتِ گرامی که زایشِ فلسفهٔ شرقی از اوست، سخن گفته و استفاده کرده است، ولی تلاش کرده تا فلسفهٔ شرقی و غربی را با هم پیوند بزند و بدین منظور در جای جایِ کتاب از دو عنصرِ فلسفۀ غرب، یعنی «شناخت» و «حقیقت» بهره برده است
-----------------------------------
جملاتِ انتخاب شده از این کتاب
+++++++++++++++++++
مردِ راستین، خواهانِ دو چیز است: خطر و بازی.. از این رو زن را همچون خطرناکترین بازیچه میخواهد
**************************
بدترین دشمنی که با او روبرو توانی شد، همیشه خودِ تو هستی.. تویی که در غارها و جنگلها به کمینِ خویش مینشینی
**************************
مرگِ خدایان غروبشان نبود. آنها یکبار چندان خندیدند که مُردند. و آن زمانی روی داد که این ناخدایانه ترین کلام از دهانِ خدایی (منظور خدای ادیان ابراهیمی) درآمد و گفت: خدا یکی است! در کنارِ من خدایی دیگر نباید... این خدا همان خدای غضبناک بود
**************************
از میانِ مردم میگذرم، آنها کوچکتر شده اند و این از آموزه هایِ ایشان دربارهٔ فضیلت، برآمده است
**************************
نفرین کنید اهریمنانِ درونِ خویش را، که خوش دارند بنالند و دستها را برهم نهند و نیایش کنند
**************************
مبلغانِ مذهبی و آموزگارانِ نیایش و تسلیم و رضا، هرجا ذلیل و علیل و گُرگرفته ای باشد، چون شپش بدانجا میخزند و تنها آشوب شدنِ اندرونم مرا از له کردنشان بازمیدارد
**************************
این خدایِ مشرق زمینیِ سختگیر و کینه توز، برایِ کامجوییِ خویش، دوزخی برپا کرده است... او را خطا بسیار بود، اما اینکه این کوزه گرِ خام دست، بدان سبب که از کوزه ها و آفریده هایش که بد از کار درآمده اند، انتقام میستاند، دیگر نهایتِ بی ذوقی است.... دور باد چنین خدایی.. نبودنِ خدا بهتر است، خود سرنوشتِ خویش را آفریدن، بهتر است.. خود، خدایِ خود بودن بهتر است
**************************
خاکِ شما تسلیم شده ها و راضی به رضاها، بسی نرم است.. اما درخت برایِ آنکه بزرگ شود، خواهانِ آن است که گِردِ صخره هایِ سخت، ریشه هایِ سخت بدواند
**************************
جملهٔ "او خود میرساند" از آموزه هایِ تسلیم و رضاست.. اما من به شما راحت طلبان میگویم که "او خود میستاند" و هرچه بیشتر و بیشتر از شما موهوم پرستان و فضیلتمندانِ کوچک، خواهد ستاند
**************************
خستگی بود که خدایان و آخرت ها را همه آفرید: خستگی ای که میخواهد با یک جهش، با جهشِ مرگ، به نهایت رسد... خستگی ای مسکین و نادان، که دیگر "خواستن" نمیخواهد
**************************
در میانِ افسانه سرایان و شوریدگانِ خدا، همواره مردمِ بیمار بسیار بوده اند.. آنان را از مردِ دانا نفرتیست خشم آگین و نیز از آن جوانترینِ فضیلتها که نامش "راستی" ست.... اینان همواره به واپس مینگرند، به روزگارانِ تاریک. در آن روزگاران، به راستی وهم و ایمان چیزی دیگر بود و شور و شرِ عقل به همانندی با خدا بود و شک نیز گناه به شمار میرفت.. من این خدامانندان را خوب میشناسم. آنها میخواهند دیگران به ایشان ایمان داشته باشند و شک نیز گناه باشد.. و نیز خوب میدانم که آنان به چه چیز از همه بیشتر ایمان دارند: به تنشان.. اما تنِ ایشان را چیزیست بیمارگونه و بسی دوست دارند که از پوستِ خویش به در آیند.. از این رو به واعظانِ مرگ گوش فرا میدارند و خود آخرت را موعظه میکنند
**************************
و آنچه جهان نامیده اند، نخست میباید به دستِ شما آفریده شود. او خود میباید عقلِ شما شود، گمانِ شما، ارادهٔ شما، عشقِ شما.. و به راستی مایهٔ شادکامیِ شما.. شما خردمندان
**************************
خدا اندیشه ای است که هر راست را کژ میکند و هر ایستاده را دچارِ دَوار.... من شر و ضدِ بشر میخوانم، همهٔ آن آموزه ها دربارهٔ یکتا و کامل و بی نیاز و پایدار را
**************************
خواستن، آزادی بخش است... این است آموزهٔ درست دربارهٔ خواست و آزادی.. زرتشت شما را چنین می آموزد
**************************
خشکه مذهب ها و دینفروشان و آنهایی که دلشان نیز سربه زیر است، موعظه میکنند که دنیا هیولایی پلید است... اینها همه جانهایی ناپاک دارند بخصوص آنها که دنیا را پس میزنند و به دنبالِ جهان موهوم آخرت هستند.. این دینداران اهلِ آخرت، شما را به ترکِ این دنیایِ حقیقی تشویق میکنند... بشکنید، بشکنید این لوح هایِ کُهنِ دینداران را.. بشکنید لوحِ سخنانِ ابلهانهٔ این بدگویانِ جهان را که.. بشکنید لوح کسانی که میخواهند شما همیشه بنده باشید
**************************
وهمی کُهَن در کار است که "نیک" و "بد" نامیده میشود..تا کنون چرخِ این وهم، گِردِ پیامبران و ستاره بینان گشته است... روزگاری آدمی به پیامبران و ستاره بینان ایمان داشت. از این رو ایمان داشت که تصور میکرد همه چیز به دستِ سرنوشت است و تو باید چنین و چنان کنی... ولی بعد به پیامبران و ستاره بینان بدگمان شد، چراکه فهمید همه چیز آزاد است: تو میتوانی، زیرا میخواهی...... دربارهٔ آینده و ستارگان و خوب و بد، تا کنون فقط و فقط پندار درکار بوده است، نه دانش
**************************
در سرزمینی که بدترین درخت، یعنی صلیب میروید، چیزی ستودن نیست
**************************
هرجا که این روح القدس، شهسواران خود را رهنون شده است، در پیشانهٔ چنان فوجی، همیشه بزها و غازها و سبک مغزان، تاخته اند
**************************
جایی را که دوست نداریم و یا کسی را که دوست نداریم، چرا باید نفرین کرد!؟ از این مطلق خواهان و مبلغانِ مذهبی دوری کنید.. آنها نژادی بدبخت و بیماراند. آنها با خندیدن مشکل دارند و حتی رقصیدن را نمیدانند.. زمین چگونه میتواند برای چنین کسانی، سبک باشد؟.... ای انسانها، من خنده را مقدس خوانده ام. ای انسانهایِ والاتر، خندیدن بیاموزید
**************************
ترس، احساسِ اصلی و بنیادیِ بشر است
**************************
بسیاری از کشیشان رنج بُرده اند، از این رو دوست دارند دیگران را به رنج درافکنند... اینها دشمنانی شریراند و چیزی کینه توزتر از اُفتادگیِ شان نیست و دست یازیدن بر ایشان مایهٔ آلودگیست
**************************
کشیشان در نظرِ من بَرده و داغ خورده اند.. همان که او را نجاتبخش مینامندش، ایشان را در بند افکنده است.. دربندِ ارزشهایِ دروغین و کلامهایِ پوچ، ای کاش کسی ایشان را از چنگِ آن نجاتبخش، نجات میبخشید... آدمی را ارزش هایِ دروغین و کلامهایِ پوچ، هولناکترین هیولاست
**************************
بنگرید کلبه هایی را که کشیشان برایِ خود بنا کرده اند.. غارهایِ عطرآگینشان را کلیسا مینامند.. وای از این نورِ دروغین، این هوایِ دمناک.. اینجا جایی است که روان را امانِ پریدن به اوجِ خویش نیست
**************************
کشیشان، خدا نامیدند، آنچه را که با ایشان در ستیز بود و مایهٔ آزارشان بود... اینان برایِ عشق ورزیدن به خدایِ خود، راهی جز به صلیب کشیدنِ انسان نمیشناختند
**************************
���شما پاکتر از آنید که به پلیدیِ کلماتِ انتقام، کیفر، پاداش و مکافات، آلوده شوید
**************************
شما فرزانگانِ نامدار، همه خدمتگذارِ خرافاتِ مردم بوده اید، نه خدمتگذارِ حقیقت.. و ایشان درست به همین دلیل شما را بزرگ میدارند.. شما خواسته اید که پرستش کردنِ مردم را برحق و خوب جلوه دهید و این را خواستِ حقیقت نامیده اید و به دروغ گفته اید که از میانِ مردم برخاسته اید و ندایِ خدا از آنجا به شما رسیده است
**************************
هرکه از خویش فرمان نَبَرد، بر او فرمان میرانند. چنین است سرشتِ زندگان
**************************
خدایان، همه مجازهایِ شاعرانه اند و ترفندهایِ شاعرانه
**************************
کلیسا نیز گونه ای دولت است و به راستی دروغگوترینشان است
**************************
ای کسانی که در راهِ دین و شریعت گام برمیدارید، چیزهایِ زیادی در شما خنده آور است، به ویژه ترسِ شما از آنکه تا کنون آن را "شیطان" نامیده اید... به گمانم شما اَبَر انسانِ مرا شیطان نام خواهید نهاد
**************************
در خاموش ترین زمانِ شب است که شبنم بر سبزه فرو مینشیند
**************************
اگر نابینا را شفا دهی و به او چشم دهی، چنان بدی هایی بر روی زمین خواهد دید که نفرین خواهد کرد بر کسی که او را شفا بخشیده است و اگر شخصِ زمینگیری را شفا دهی و به او پا دهی، بزرگترین زیان را به او رسانده ای، زیرا هنوز از جای نجنبیده، بدی هایش با او از جای میجنبند.. / در اینجا نیچه، با بیان سخنانِ زرتشت، کنایه ای به انجیل و آن به اصطلاح معجزه هایِ عیسی مسیح، زده است
**************************
اینجا بسی دینداری است و بسی تُف لیسیِ مؤمنانه و چاپلوسی در پیشگاهِ خداوندِ لشگرها (خداوندِ ادیانِ ابراهیمی) .. ستاره و تُفِ رحمت از بالا فرو میبارد و هر سینهٔ بی ستاره رویِ اشتیاقی به جانبِ بالا دارد... این مردمِ گدامنش و خدمتگذار هرچه از بارگاه آید برایش نماز میبرند تا ستاره ای که سزاوارِ ایشان است، بر سینهٔ تنگشان، سنجاق کنند
**************************
خواه کسی در برابرِ خدایان و تیپاهایِ خدا، بندگی کند، خواه در برابرِ بشر و نظراتِ ابلهانهٔ بشری.. هر دو یکی است و نفرت انگیز
**************************
شیطان ترسویی که درونِ تو وجود دارد، تو را بر آن داشت که بگویی: خدایی هست
**************************
آنجا که دیگر نمیتوان عشق ورزید، باید آن را گذاشت و گذشت
**************************
رحم دروغ گفتن می آموزاند و هوا را برایِ همهٔ روانهایِ آزاد، دمناک میکند
**************************
شهوت رانی، قدرت خواهی و خودخواهی.. این سه، تا کنون نفرین شده ترین چیز در جهان بوده اند
**************************
پارسایی برخی را فضیلت است و بسیاری را کمابیش رذیلت
**************************
دگرگشتِ ارزش ها، یعنی دگرگشتِ آفرینندگان.. آنکه میباید آفریدگار باشد، همیشه نابودگر نیز هست
**************************
جهان گردِ پایه گذارانِ ارزش هایِ نو میگردد، با گردشی ناپیدا.. اما مردم و نام، گردِ نمایشگران میگردند.. چنین است راه و رسمِ جهان
**************************
نمایشگر، حقیقتی را که جز به گوش هایِ تیز راه نیابد، دروغ میخواند و یاوه.. همانا که او تنها به خدایانی ایمان دارد که در جهان غوغا برپا میکنند
**************************
کارهایِ بزرگ را همه دور از بازار و نام آوری کرده اند. پایه گذارانِ ارزش هایِ نو، همیشه دور از بازار و نام آوری زیسته اند
**************************
مگسانِ بازار، این مگسانِ زهرآلود و موجوداتِ پست، تو را بخاطرِ فضیلت هایت کیفر میدهند و آنچه بر تو میبخشایند تنها لغزش هایِ توست.. غرورِ خاموش ات، ایشان را ناخوشایند است و هرگاه چندان فروتن باشی که سبُک جلوه کنی، شاد خواهند شد.. بگریز دوستِ من، به تنهایی ات بگریز. بدان جا که بادی تند و خنک وزان است.. سرنوشتِ تو مگس تاراندن نیست
**************************
دولت نامِ سردترینِ همهٔ هیولاهایِ سرد است و به سردی دروغ میگوید و این دروغ ها از دهانش برون میخزد که: منِ دولت، همان ملتم
**************************
هر ملت با زبانِ نیک و بدِ خویش سخن میگوید و همسایه اش این زبان را در نمی یابد. او این زبان را بر پایهٔ سنتها و حقوقِ خویش بنا کرده است.. اما دولت به همهٔ زبانهایِ نیک و بد دروغ میگوید و هرچه بگوید دروغ است و هرچه دارد دزدیست
اینان آفریده هایِ سازندگان و گنجینه هایِ فرزانگان را میدزدند و دزدیده هایِ خود را فرهنگ مینامند و همه چیز در دستشان به بیماری و بلا بدل میشود
**************************
اگر به زندگی بیشتر ایمان میداشتید، کمتر خود را به لحظه میسپردید، اما شما را در خود نه چندان توانِ انتظار کشیدن است و نه توانِ تن آسایی
**************************
دشمنتان را بجویید و جنگتان را برپا کنید.. جنگی در راهِ اندیشه هایتان.. و اگر اندیشه هایتان از پای درآمد، باز راست کرداریِ شما باید غریو پیروزی بردارد
**************************
عشقتان به زندگی، عشق به برترین امیدتان باد و برترین امیدتان، برترین اندیشهٔ زندگی باد
**************************
بگذارید برترین اندیشه تان را به شما فرمان دهم، و این است آن: انسان چیزیست که بر او چیره باید شد
**************************
برادران، شما را سوگند میدهم که به زمین وفادار مانید و باور ندارید آنانی را که با شما از امیدهایِ ابر زمینی سخن میگویند. اینان زهر پالای اند، چه خود دانند یا ندانند.. اینان خوار شمارندگانِ زندگی اند و خود زهر نوشیده و رو به زوال، که زمین از ایشان به ستوه است. پس بِهِل تا سرِ خویش گیرند
**************************
به راستی انسان رودیست آلوده. دریا باید بود تا رودی آلوده را پذیرا شد و ناپاکی نپذیرفت. هان! به شما ابرانسان را می آموزانم: اوست این دریا. در اوست که خواریِ بزرگتان فرو تواند نشست
**************************
مومنان همهٔ دینها را بنگرید! این ادیان از چه کس از همه بیش بیزارند؟ از آن کس که لوح ِ ارزشهایشان را در هم شکند، از شکننده، از قانون شکن
**************************
اکنون بر من آشکار شد که انسان آنگاه که به دنبالِ واعظانِ فضیلت میرفت، از همه بیش به دنبالِ چه میرفت: به دنبالِ خوابِ خوش میرفت و فضیلتهایِ خواب آور برایِ آن ... امروزه نیز هستند تنی چند از مانندانِ این واعظِ فضیلت، که روزگارشان سرآمده است و دیگر چندان بیش نخواهند ایستاد. زیرا هم اکنون می آرمند.. خوشا آن خواب آلودگان، زیرا به زودی از هوش خواهند رفت
**************************
آه ای برادران، این خدایی که من آفریدم، چون همهٔ خدایان، ساختهٔ انسان بود وجنونِ انسان
**************************
برادر اگر تو را فضیلتی باشد و آن فضیلت به راستی از آن تو باشد، هیچکس ِدیگر در آن با تو انباز نیست
**************************
نه میخواهم شریعتِ خداوندی باشد، نه قانون یا نیازِ بشری. مباد آنکه مرا رهنمایِ ملکوتها باشد و بهشتها.. اینکه بدان عاشقم، فضیلتی است زمینی که در آن زیرکی کم است و خردِ عام کمترین
**************************
آن را که آتش رشک فرا گیرد، سرانجام کژدم وار، نیشِ زهرآگین را به سویِ خویش میگرداند
**************************
تنها بدان خدایی ایمان دارم که رقص بداند
**************************
اگر دشمنی دارید، بدیِ او را با نیکی پاسخ نگویید، که شرمسار میشود.. به جایِ آن گواهی دهید که در حقِ شما نیکی کرده است
**************************
خریداران را همگی پرواگر یافته ام و همه چشمانی تیز دارند. اما زرنگ ترینشان نیز زنِ خود را سر بسته میخرد
**************************
آنچه شما آن را عشق مینامید، دیوانگی هایست کوتاه و زناشویی هایتان نیز حماقتیست دراز که پایان بخشِ آن دیوانگی هایِ کوتاه میباشد
**************************
آن زمان که خوش ترین مزه ها را داری، مگذار تو را تمام بخورند.. آنان که میخواهند دیر زمانی در دلها جای داشته باشند، این را میدانند
**************************
هنوز گام به گام با غولِ حادثه میجنگیم.. بر تمامِ بشریت تا کنون بی معنایی فرمان روا بوده است.. بی معنایی
**************************
مردِ دانا، انسان را چنین مینامد: جانوری با گونه هایِ سرخ.... چگونه چنین شده است؟ مگر نه اینکه بسی شرمساری کشیده است؟ ... شرمساری.. شرمساری.. شرمساری.. این است تاریخِ بشر
**************************
هرچه بیشتر خود را شاد کنیم، آزردنِ دیگران و در اندیشهٔ آزار بودن را بیشتر از یاد میبریم
**************************
زیرِ بارِ منّت هایِ بزرگ بودن، آدم را کینه توز میکند نه سپاس گزار.. و چون نیکی ای کوچک از یاد نرود، به کرمی جونده تبدیل میشود
**************************
گدایان را باید یکسره از میان برداشت .. به راستی به گدا چیزی دادن، مایهٔ برآشفتگیست و چیزی ندادن نیز همینطور
**************************
بدترین چیز، خُرداندیشی است و به راستی شرارت بهتر از خُرداندیشیست... شرارت همچون دُملِ چرکیست.. میخارد و میسوزد و سر باز میکند .. ولی خُرداندیشی همچون دُمَل آگینی است که پنهان میخزد و هیچ جا روی نشان نمیدهد، تا آنکه سر تا پا از دُمُل ها پُر شود و بگندد
**************************
با آدمیان زیستن، دشوار است.. زیرا خاموش ماندن بسی دشوار است
**************************
در جهان کدام ابلهی به پایِ ابلهیِ رحیمان رسیده است!!؟ در جهان چه چیز به اندازهٔ نادانیِ رحیمان، مایهٔ درد و رنج فراهم کرده است؟
**************************
فرمان دهی، دشوارتر است از فرمان بری.. چراکه در هر فرمان دادنی، آزمودنی وجود دارد و خطرکردنی
**************************
نزدِ موجودِ زنده، بسی چیزها ارجمندتر از خودِ زندگیست. از درونِ ارزش گذاریها، همانا "خواستِ قدرت" است که لب به سخن میگشاید
**************************
حقایقی که بر زبان نیایند، زهرآگین میشوند
**************************
خاموش ترین کلام ها هستند که طوفان میزایند. اندیشه هایی که با گامِ کبوتر می آیند، جهان را رهبری میکنند
**************************
انسان دلیرترین جانور است، و اما دردِ انسانی ژرف ترین درد است
**************************
رحم و دلسوزی، ژرف ترین مَغاک و گودال است
**************************
هرچه انسان در زندگی ژرف تر بنگرد، در رنج ژرف تر نگریسته است
**************************
آنکس که آفرین گفتن نتواند، بر اوست که نفرین کردن آموزد
**************************
همواره هرچه میخواهی بکن، اما نخست از آنان باش که توانِ خواستن دارند
**************************
همواره همچون خودت، به همسایه ات مهر بورز. اما نخست از آنان باش که به خود مهر میورزند
**************************
کشفِ انسان دشوار است و از همه دشوارتر کشفِ خویشتن است
**************************
آن را که بر خویش فرمان نتواند راند، باید فرمان بر باشد
**************************
زمین به پستانِ زن میماند: هم سودمند و هم دلپسند
**************************
بزرگترین خطر برای تمامیِ آیندهٔ بشر، وجود کسانی است که خود را نیک و عادل مینامند و میگویند: ما میدانیم که خوب کدام است و چه چیزی عادلانه است
**************************
به اعتبارِ خود، دیوانه بودن، بهتر از فرزانه بودن در نظرِ دیگران است
**************************
درست بخشیدن، هنریست بزرگ.. خوب بخشیدن، آخرین و زیرکانه ترین و برترین هنرهایِ نیکوکاریست
**************************
هرکس، هرچه را که با خود به خلوت بَرَد، آنچیز آنجا رشد میکند، از جمله خویِ وحشیِ درون (ددِ درون) .. پس، بسیاری را باید از خلوت نشینی برحذر داشت.. بر رویِ زمین چیزی پلیدتر از زاهدانِ بیابانی نیست. اطرافِ آنها نه تنها شیطان، بلکه خوکان نیز آزادانه پرسه میزنند
-----------------------------------
امیدوارم این ریویو برایِ شما دوستانِ خردگرا، مفید بوده باشه
«پیروز باشید و ایرانی»
May 24, 2009
Zarathustra, the character through which Nietzsche vicariously spews forth his world-view, is a pompous, narcissistic, ego maniac that is so obsessed with how right he is, he can't see just how terribly wrong he ends up being. Nietzsche constantly contradicts himself, uses poor logic and reasoning, and pushes for a social order that benefits only the elite. I'm appalled of Nietzsche's idea that the great men of the world should walk all over the little, regular people to achieve their greatness. He says that the existence of the general population is justified only by the fact that there may come out of them a greater race (Hitler was a big fan of this view as well). He says that morality and ethics are not real, but merely tools to manipulate masses and hold back the elite. This guy must have been insane! (Turns out he was, being committed to a mental institution only years after finishing this work).
I believe George Bernard Shaw put it best, when he said the following about this book: "Nietzsche is worse than shocking, he is simply awful...Nietzsche is the champion of privilege, of power, and of inequality. Never was there a deafer, blinder, socially and politically inepter academician..."
This is one of the worst books I've ever read. The tale meanders all over the place as Zarathustra ejaculates ridiculous philosophy for page after page, his followers fawning after him with nary a singular thought of their own. Both they and Zarathustra are in awe of Zarathustra's own wisdom and insight, and Nietzsche never lets a page go by without reminding us of his grandiose status. If anybody in the story tries to contradict Zarathustra, he merely laughs at how stupid the person is and ridicules them. This book is, in a nutshell, just a guy trying to make himself look all powerful, knowing, and important while making everyone else look bad. I give this book an epic FAIL!
I believe George Bernard Shaw put it best, when he said the following about this book: "Nietzsche is worse than shocking, he is simply awful...Nietzsche is the champion of privilege, of power, and of inequality. Never was there a deafer, blinder, socially and politically inepter academician..."
This is one of the worst books I've ever read. The tale meanders all over the place as Zarathustra ejaculates ridiculous philosophy for page after page, his followers fawning after him with nary a singular thought of their own. Both they and Zarathustra are in awe of Zarathustra's own wisdom and insight, and Nietzsche never lets a page go by without reminding us of his grandiose status. If anybody in the story tries to contradict Zarathustra, he merely laughs at how stupid the person is and ridicules them. This book is, in a nutshell, just a guy trying to make himself look all powerful, knowing, and important while making everyone else look bad. I give this book an epic FAIL!
May 22, 2022
و من که تاکنون فلسفه نخوانده بودم، منکه هرگز فلسفه نخوانده بودم، چطور به یکباره خود را در دامی افکندم که حتی فریب سرخ گلبرگ پرخواهشی نبودم، به جنون کشیده از رنج زندگی در قفسم، به دنبال کشف معمای تنهایی فراگیرم ، معمای آرزوهای نرسیدنی ام، این روح وحشی مضطرب با اووووی کشدارم، خواست تسکین درد همیشگی ای باشد که با او زاده شدم، اما چرندیات پرتکرار دکتر اعصابم، رسوخ کرده در قلب باکره ام، به من هجوم آورد و مرا لای ورق هاش دفن کرد. این سرنوشت کسی است که تاکنون فلسفه نخوانده است و تاکنون چیزی نخوانده است.
...
ممنون از محمد که نسخه صوتی جذاب کتاب رو هدیه داد ♡
...
ممنون از محمد که نسخه صوتی جذاب کتاب رو هدیه داد ♡
March 14, 2019
Βαρύ κι ασήκωτο.
Δεν θα προσποιηθω ότι κατάλαβα τα πάντα και σίγουρα πρέπει κανείς να οπλιστεί με πολύ επιμονή αν είναι διατεθειμένος να μπει στην περιπέτεια της ανάγνωσης του Ζαρατουστρα.
Παρόλα αυτά, παρ ότι δεν είναι από τη δική μας θέση να κρίνουμε τέτοια έργα και πέρα από τη μούρη και τη μόδα που ακολουθεί κάποια βιβλία - που και καλά αν τα ξέρεις ή αν τα έχεις διαβάσει είσαι ψαγμένος - πιστεύω ότι το συγκεκριμένο βιβλίο πρέπει να έχει θέση σε κάθε βιβλιοθήκη.
Δεν θα προσποιηθω ότι κατάλαβα τα πάντα και σίγουρα πρέπει κανείς να οπλιστεί με πολύ επιμονή αν είναι διατεθειμένος να μπει στην περιπέτεια της ανάγνωσης του Ζαρατουστρα.
Παρόλα αυτά, παρ ότι δεν είναι από τη δική μας θέση να κρίνουμε τέτοια έργα και πέρα από τη μούρη και τη μόδα που ακολουθεί κάποια βιβλία - που και καλά αν τα ξέρεις ή αν τα έχεις διαβάσει είσαι ψαγμένος - πιστεύω ότι το συγκεκριμένο βιβλίο πρέπει να έχει θέση σε κάθε βιβλιοθήκη.
April 22, 2018
مجنون نيتشه .. مجنون مجنون .. وأنا أحب القراءة للمجانين!
أنت هنا ترى نيتشه بحوارات زرادشت، ولا أعلم هل تراه متصوفا حد التطرف، أم ملحدا حد التطرف، أم ماديا حتى التطرف، أنت لا تعلم بالضبط بأي فئة تصنفه، لكن ما لا شك فيه أنه في أعلى مراحل التطرف، فلا يمكن أن يصنف كوسطي أو معتدل أو عادي، هو لا يرضى إلا بأقصى الطرف، كيف لا وهو يدعو للـ"إنسان المتفوق"، فلا مكان لديه لأولئك العاديين، هو هنا يدعو الإنسان لينصب نفسه كإله، لا أنصاف حلول، ولا اعتدال، فلن تلقى هنا إلا الجنون..
ما أعرفه عن نيتشه أنه فيلسوف، لكن ما سحرني هنا هو أسلوبه الأدبي، نيتشه فيلسوف دخل للفلسفة من باب الأدب، لذا لا يقاس على غيره من الفلاسفة..
حين يلقي بكلمته فإنه يسحر عينيك ويسترهبك ويأتيك بسحر عظيم، لكن سرعان ما يزول مفعول سحره، فالساحر لا يفلح حيث أتى، إذ ورغم ما لكلماته من وقع ساحر على النفس، إلا أن الحق أغلب، وأوقع أثرا وأمتن، فأساس سحره واهن لا يقف أمام تساؤل حقيقي حول الوجود وماهيته وغايته، لذا فما قرأته كان متعة أدبية وفلسفية، لكنه أوهن من أن يكون ذو أثر عميق أو طويل.
لذا أصدقك القول كان نيتشه من ضمن المفكرين الذين وضعت في قائمتي قراءة أفكارهم بألسنتهم لا بألسنة غيرهم -لكرهي لمبدأ أخذ فكرة عن (دين-فكر-فلسفة...) من غير أهلها لما قد يصيبها من تحريف أو ظلم أو تغيير-، وظننت أنني سأواجه زلزالا شديدا، أو ريحا حاصبا، لكني صدمت بضعف ما يقدمه، ولا أعلم كيف يفتن أحد بمثل هذا الطرح السخيف الهازل، فلا يتجاوز الكتاب في نظري كونه مسرحية هزلية، وأنا حين أطرح ذلك أطرحه مع علمي بأن هنالك فلسفات قد تهزك، أو تقض مضجعك، لكن حقا بالنسبة لي فلسفة نيتشه لم تصل حتى لأن تكون ��سيما مر على ورقة فحركها، ولا أظن مفتونا بفلسفته قد اختارها إلا عبثا وضياعا، إذ أن لا قاعدة صلبة تستند إليها سوى العبثية.
نيتشه ثائر، ساخر، سوداوي، متفرعن!
لقد وافق فرعون في أشد عباراته جحودا، فإن كان فرعون قال: “أنا ربكم الأعلى”، فإن نيتشه قال: “الإنسان ربكم الأعلى”، فقلب الموازين وأقال الآلهة ونصب الإنسان محلها.
نيتشه عدو للعطاء، للعفة، للقناعة، للمرأة، للحكماء، للصالحين، للأتقياء، لكل مبدأ يحاول المجتمع ترسيخه، هو في الحقيقة عدو نفسه.
يبحث عن كل ما يعاكس المجتمع ويناقضه، فيأتيه.
ويبدو أن من الأمور التي أتفق فيها مع نيتشه هو رأيه حول الحكومات :)، فهو يرى أنها ليست سوى نتاج اختلاسها وسرقاتها، هي اللص الوحيد الذي يخرج أمامنا ببذل رسمية، ولا نملك سوى أن نحييه ونقبل كفه، ويبدو أن كرهه لفكرة الحكومة ناجم عن إيمانه بحرية الإنسان المطلقة حتى من السلطة الإلهية، لذا فإنه حارب كل أوجه القيود على هذا الإنسان، ونسي هواه! الصنم الذي حالما ركع له، استعبد كل ذرة في عقله!
تجلى لي وبوضوح عبادته للقوة! نيتشه يقدر القوة ويدعو لها، بل ويكره الضعف والضعفاء، ويدعو لعدم رحمة الصعاليك -كما يسميهم-، ولعل سبب تأثر الحركة النازية به، هو في كونه أضفى لسياستهم مع اليهود مبررا، كما أن فلسفته تتماشى مع نظرية داروين، فنظرته البيولوجية تؤيدها نظرة نيتشه فلسفيا.
في أسلوبه عبثية وسخرية، هي قد تسرق ضحكتك، لكنها تستفز إيمانك..
كما لا أجحد المرات الكثيرة التي ضحكت فيها من أعماقي، لقد كان بمثابة عمل كوميدي بالنسبة لي، ولا يمكن نكران لحظات الضحك والمتعة التي رافقتني حين قراءة الكتاب.
أظن أن نيتشه لو عاش لعصرنا فسيشعر بالغبطة، فكثير من آرائه يتلبسها اليوم كثير من الناس، ناهيك عن بعض مصطلحاته فيما يخص الإنسان والذات، فستجد عبارات مثل: توكيد الذات، تقدير الذات، الإيمان بإرادتك.. ليست غريبة عليك أليس كذلك؟ نعم حتى أنا كذلك :) شعرت بأن مدربي التنمية البشرية لم يقصروا في نشر تعاليمه وغرسها في الناس، لو رآهم قد يعطيهم وسام رسله المبتدئين ربما =)
رسالة نيتشه: دعوة الإنسان لعبادة نفسه، وإيمانه بحقه في الإرادة المطلقة، وأنها خطوته الأولى للألوهية، ولعل تقديسه للقوة وكرهه للضعف وكل ما يدعو للشفقة لشعوره بأن الاستكانة والتذلل ما هو إلا تخلٍّ عن الإرادة.
يصعب تصنيف نيتشه، إذ في صفحات يظهر وجوديا، وأخرى عبثيا، والثالثة عدميا، والرابعة ماديا، وفي الحقيقة أن لا شيء يليق بتخبطه سوى وضعه في خانة المجانين..
لقد تخبط يمنة ويسرة، ففكر وقدر، فقتل كيف قدر، وبعد ذا خرج لنا بفلسفته التي لو خبط رأسه على الجدار فأراح واستراح لكن خيرا لنا وله..
وفلسفته باختصار تتمحور حول الإنسان ومركزيته، كما أنه وجودي محض، فالوجود بالنسبة له يكتسب معناه من الإنسان لا العكس، لا وجود للقيم والفضائل ما لم يوجدهما الإنسان، كما أن القوة هي معنى الخير والشر، يضرم نارهما عاطفة الحب والغضب، والإرادة كلمة السر، والحرية المطلقة جوهر إنسانيته، فأنى تخلى عنها، فإنه يتخلى عن إنسانيته، لذلك نجده حتى في شخصية زرادشت التي كانت بمثابة رسول، فإنه لما خاطب أتباعه دعاهم إلى جحدانه، وذلك فقط لكي لا يؤمنوا بشيء سوى أنفسهم، كما قال :(آمركم أن تضيعوني لتجدوا أنفسكم).
باختصار: كنت في مسرحية هزلية استمتعت بها جدا، حمدت الله فيها كثيرا على نعمة الهدى والإيمان، فالتخبط الذي يملأ عقل هذا الرجل يدعو للشفقة، نعم الشققة تلك الصفة التي يكرهها نيتشه جدا، إنها بالضبط ما أشعر به تجاهه!
ملاحظة١: يشكر للمراجع عيسى الحسن ملحوظاته وتنبيهاته ومقدمته الجيدة لمن لا يملك فكرة عن نيتشه.
ملاحظة٢: النجمات لا تعبر عن موافقة رأي الكاتب، بل أن لقراءة الكتاب أهدافا تحققت بقراءته، وإلا فمما لا شك فيه أن لا مجال لالتقاء فكر مؤمن بفلسفة نيتشه أصلا، كما أن القارئ له لا ينتظر منه أن يدعوه للإيمان بالله والعمل لليوم الآخر :)
أنت هنا ترى نيتشه بحوارات زرادشت، ولا أعلم هل تراه متصوفا حد التطرف، أم ملحدا حد التطرف، أم ماديا حتى التطرف، أنت لا تعلم بالضبط بأي فئة تصنفه، لكن ما لا شك فيه أنه في أعلى مراحل التطرف، فلا يمكن أن يصنف كوسطي أو معتدل أو عادي، هو لا يرضى إلا بأقصى الطرف، كيف لا وهو يدعو للـ"إنسان المتفوق"، فلا مكان لديه لأولئك العاديين، هو هنا يدعو الإنسان لينصب نفسه كإله، لا أنصاف حلول، ولا اعتدال، فلن تلقى هنا إلا الجنون..
ما أعرفه عن نيتشه أنه فيلسوف، لكن ما سحرني هنا هو أسلوبه الأدبي، نيتشه فيلسوف دخل للفلسفة من باب الأدب، لذا لا يقاس على غيره من الفلاسفة..
حين يلقي بكلمته فإنه يسحر عينيك ويسترهبك ويأتيك بسحر عظيم، لكن سرعان ما يزول مفعول سحره، فالساحر لا يفلح حيث أتى، إذ ورغم ما لكلماته من وقع ساحر على النفس، إلا أن الحق أغلب، وأوقع أثرا وأمتن، فأساس سحره واهن لا يقف أمام تساؤل حقيقي حول الوجود وماهيته وغايته، لذا فما قرأته كان متعة أدبية وفلسفية، لكنه أوهن من أن يكون ذو أثر عميق أو طويل.
لذا أصدقك القول كان نيتشه من ضمن المفكرين الذين وضعت في قائمتي قراءة أفكارهم بألسنتهم لا بألسنة غيرهم -لكرهي لمبدأ أخذ فكرة عن (دين-فكر-فلسفة...) من غير أهلها لما قد يصيبها من تحريف أو ظلم أو تغيير-، وظننت أنني سأواجه زلزالا شديدا، أو ريحا حاصبا، لكني صدمت بضعف ما يقدمه، ولا أعلم كيف يفتن أحد بمثل هذا الطرح السخيف الهازل، فلا يتجاوز الكتاب في نظري كونه مسرحية هزلية، وأنا حين أطرح ذلك أطرحه مع علمي بأن هنالك فلسفات قد تهزك، أو تقض مضجعك، لكن حقا بالنسبة لي فلسفة نيتشه لم تصل حتى لأن تكون ��سيما مر على ورقة فحركها، ولا أظن مفتونا بفلسفته قد اختارها إلا عبثا وضياعا، إذ أن لا قاعدة صلبة تستند إليها سوى العبثية.
نيتشه ثائر، ساخر، سوداوي، متفرعن!
لقد وافق فرعون في أشد عباراته جحودا، فإن كان فرعون قال: “أنا ربكم الأعلى”، فإن نيتشه قال: “الإنسان ربكم الأعلى”، فقلب الموازين وأقال الآلهة ونصب الإنسان محلها.
نيتشه عدو للعطاء، للعفة، للقناعة، للمرأة، للحكماء، للصالحين، للأتقياء، لكل مبدأ يحاول المجتمع ترسيخه، هو في الحقيقة عدو نفسه.
يبحث عن كل ما يعاكس المجتمع ويناقضه، فيأتيه.
ويبدو أن من الأمور التي أتفق فيها مع نيتشه هو رأيه حول الحكومات :)، فهو يرى أنها ليست سوى نتاج اختلاسها وسرقاتها، هي اللص الوحيد الذي يخرج أمامنا ببذل رسمية، ولا نملك سوى أن نحييه ونقبل كفه، ويبدو أن كرهه لفكرة الحكومة ناجم عن إيمانه بحرية الإنسان المطلقة حتى من السلطة الإلهية، لذا فإنه حارب كل أوجه القيود على هذا الإنسان، ونسي هواه! الصنم الذي حالما ركع له، استعبد كل ذرة في عقله!
تجلى لي وبوضوح عبادته للقوة! نيتشه يقدر القوة ويدعو لها، بل ويكره الضعف والضعفاء، ويدعو لعدم رحمة الصعاليك -كما يسميهم-، ولعل سبب تأثر الحركة النازية به، هو في كونه أضفى لسياستهم مع اليهود مبررا، كما أن فلسفته تتماشى مع نظرية داروين، فنظرته البيولوجية تؤيدها نظرة نيتشه فلسفيا.
في أسلوبه عبثية وسخرية، هي قد تسرق ضحكتك، لكنها تستفز إيمانك..
كما لا أجحد المرات الكثيرة التي ضحكت فيها من أعماقي، لقد كان بمثابة عمل كوميدي بالنسبة لي، ولا يمكن نكران لحظات الضحك والمتعة التي رافقتني حين قراءة الكتاب.
أظن أن نيتشه لو عاش لعصرنا فسيشعر بالغبطة، فكثير من آرائه يتلبسها اليوم كثير من الناس، ناهيك عن بعض مصطلحاته فيما يخص الإنسان والذات، فستجد عبارات مثل: توكيد الذات، تقدير الذات، الإيمان بإرادتك.. ليست غريبة عليك أليس كذلك؟ نعم حتى أنا كذلك :) شعرت بأن مدربي التنمية البشرية لم يقصروا في نشر تعاليمه وغرسها في الناس، لو رآهم قد يعطيهم وسام رسله المبتدئين ربما =)
رسالة نيتشه: دعوة الإنسان لعبادة نفسه، وإيمانه بحقه في الإرادة المطلقة، وأنها خطوته الأولى للألوهية، ولعل تقديسه للقوة وكرهه للضعف وكل ما يدعو للشفقة لشعوره بأن الاستكانة والتذلل ما هو إلا تخلٍّ عن الإرادة.
يصعب تصنيف نيتشه، إذ في صفحات يظهر وجوديا، وأخرى عبثيا، والثالثة عدميا، والرابعة ماديا، وفي الحقيقة أن لا شيء يليق بتخبطه سوى وضعه في خانة المجانين..
لقد تخبط يمنة ويسرة، ففكر وقدر، فقتل كيف قدر، وبعد ذا خرج لنا بفلسفته التي لو خبط رأسه على الجدار فأراح واستراح لكن خيرا لنا وله..
وفلسفته باختصار تتمحور حول الإنسان ومركزيته، كما أنه وجودي محض، فالوجود بالنسبة له يكتسب معناه من الإنسان لا العكس، لا وجود للقيم والفضائل ما لم يوجدهما الإنسان، كما أن القوة هي معنى الخير والشر، يضرم نارهما عاطفة الحب والغضب، والإرادة كلمة السر، والحرية المطلقة جوهر إنسانيته، فأنى تخلى عنها، فإنه يتخلى عن إنسانيته، لذلك نجده حتى في شخصية زرادشت التي كانت بمثابة رسول، فإنه لما خاطب أتباعه دعاهم إلى جحدانه، وذلك فقط لكي لا يؤمنوا بشيء سوى أنفسهم، كما قال :(آمركم أن تضيعوني لتجدوا أنفسكم).
باختصار: كنت في مسرحية هزلية استمتعت بها جدا، حمدت الله فيها كثيرا على نعمة الهدى والإيمان، فالتخبط الذي يملأ عقل هذا الرجل يدعو للشفقة، نعم الشققة تلك الصفة التي يكرهها نيتشه جدا، إنها بالضبط ما أشعر به تجاهه!
ملاحظة١: يشكر للمراجع عيسى الحسن ملحوظاته وتنبيهاته ومقدمته الجيدة لمن لا يملك فكرة عن نيتشه.
ملاحظة٢: النجمات لا تعبر عن موافقة رأي الكاتب، بل أن لقراءة الكتاب أهدافا تحققت بقراءته، وإلا فمما لا شك فيه أن لا مجال لالتقاء فكر مؤمن بفلسفة نيتشه أصلا، كما أن القارئ له لا ينتظر منه أن يدعوه للإيمان بالله والعمل لليوم الآخر :)
April 14, 2012
هكذا تكلم زرادشت:
*|هي رواية فلسفية للفيلسوف الألماني فريدريك نيتشه، تتألف من أربعة أجزاء، تتكون من سلسلة من الخطب التي تسلط الضوء على تأملات زرادشت. وقدم نيتشه في كتابه الفضائل الإنسانية كما يراها إلا أنه أخذ عليه تمجيده للقوة حيث يعد نيتشه من أوائل من صاغوا نظرية "الرجل الخارق".
لم زرادشت يعتبر كتابه «هكذا تكلم زرادشت» 1883 من اشهر كتبه، بل والأعظم من بينها. فقد كتبه بأسلوب ادبي ـ نقدي رفيع المستوى، جمع بين النثر والشعر والموسيقى، وصاغ فيه افكاره «الجهنمية» وصور نموذج الانسان المتفوق، الخارق للعادة (السوبرمان) الذي رآه متحرراً من القيود الاجتماعية والأخلاقية، مثل انسان عصر النهضة الذي تجرأ على ان يعيش حياة تتفق مع مصيره الاعلى، وكانت معرفته هي الشكل الظاهري لارادة القوة التي هي هدف الحياة.
الفلسفة في الكتاب:
ومن أبرز النقاط الفلسفية التي ناقشها نيتشة من خلال سيرة زرادشت وتعاليمه؛
1)فلسفة الإنسان المتفوق:
تأثر نيتشه بنظرية التطور، فبنى نظرياته التي تهدف إلى هدم الدين (المسيحي) خصوصاً، وبناء الإنسان المتفوق وكذلك نظريته في التكرار الأبدي على مانصت عليه نظرية التطور، ففي سلسلة التطور، كل نوعٍ أوجد نوعاً جديداً متفوقاً عليه -إلا الانسان-، وكان تطور تلك الأنواع ناتجٌ عن الإنتخاب الطبيعي، حتى وصلت حلقة التطور إلى نوع الإنسان. وهنا توقف التطور -بحسب نيتشه- ولا سبيل إلى إكمال مسيرته إلا عن طريق تطور الإنسان إلى نوعٍ جديد, هو الإنسان المتفوق، ولكن هذا التطور، ولأنه متقدمٌ جداً في سلم الحياة، يتطلب كلا نوعي الإنتخاب -الطبيعي والإصطناعي-، ولأن الإنتخاب الطبيعي قائمٌ أساساً على القوة و "البقاء للأصلح", فلن يبقى إلا أقوى الأفكار وأقوى البشر. ومن هنا نتبين سبب تمسكه بأخلاق القوة وإرادة القوة التي بنى عليها نظرياته الأخلاقية.
2)فلسفة الأخلاق:
فلسفته في مجال الأخلاق هي الأكثر سيادة في هذا الكتاب. إن الارادة هي ��ن تحدد إتجاهاتنا واتجاه الحياة نفسها، وهي من تقرر إذا ما كنا نفعل فضيلةً أم نفعل سواها. حسب نيتشه بإمكاننا تحويل الشهوة إلى فضيلة، عندما نضع فيها مقصداً سامياً. وكل ما كان -في الماضي- هو ماأرادته الإرادة أن يكون فعلاً، لذا لا حاجة بنا إلى ندب الماضي ولعنه، حسب نيتشه إنه ينبغي أن نفعل الفضيلة لذات الفضيلة، ولا ننتظر ثواباً عليها. لأن الفضيلة هي ثواب نفسها، فالوصول إليها هو ثوابها. ويقول أن أخطر الناس هم "أهل الصلاح والعدل"، لأنهم يحاكمون بكل إخلاص، ويقتلون بكل صلاح، ويكذبون بكل عدل، حسب قوله، وهم يعتقدون بأنهم يعرفون ما هو خيرٌ للبشر وما هو شرٌ عليهم، ومن هنا ي��ارسون وصايتهم الممقوتة. ولكن نيتشة يقرر لنا مخرجاً من أهل الصلاح هؤلاء بقوله: إن الخير والشر نسبيان، فما هو خير لك لا يعني بالضرورة خيرٌ لي، بل ربما يكون شر علي، فما تراه أنت خيراً أراه شراً في أحايين كثيرة. لذا فلكلٍ طريقه ولا توجد جادةٌ سليمة واحدةٌ يسير عليها العالمين. فالحكمة تقتضي على الانسان أن يعرف خيره وشره, وأن يتكامل في خيره وشره. كما أن الشر الأعظم ضروري للخير الأعظم.
أما ما يتعلق بإرادة القوة، فنيتشيه يقدسها ويعبدها، ويرى -دوماً- بأن من حق الأقوى أن يحكم، والشعب الأقوى أحق بمقدرات الأضعف. فهو يرى أنه "لا مساواة" لكن "نعم للعدالة". وبدل العقل والعقلانية جعل الجسد هو العقل الأكبر، وان اللاعقل هو المصدر الاصل، ففي كل مكان يكاد يكون الجنون هو الذي يفتح الطريق أمام الفكر الجديد، وعلى البشر أن يحققوا أهدافهم الكلية. والإنسان المتفوق هو الذي يستطيع تحقيق الأهداف والإرتفاع إلى مستوى الحب القدري، وبهذا جعل نيتشه الإنسان «كمؤدب» للإنسان، ومن يستطيع تحقيق الأهداف عليه ان يعرف «أنه يحتاج إلى أسوأ ما فيه اذا أراد أن يصل إلى أفضل ما فيه». وهو بهذا لا ينادي بتحرير الغرائز بقدر ما يريد اضفاء الصبغة الروحية عليها وتحويل الطبيعة الى عمل فني والعودة الى الأبدي. يمثل نيتشه في الواقع نزعة عدمية بأحلك صورها، فهو يقول بأن الحقيقة والكذب يوظفان دوماً من اجل الكائن المتفرد، كما ان الحقيقة والوعي والعقل والموضوعية والاخلاق، وكل ما على الأرض في هذا الزمن، انما يبرهن، خطوة فخطوة بكونه تدهوراً امام قرف الحياة. وأمام هذا العجز والإحباط ليس هناك من مخرج سوى «تحرر الأنا والدخول في الفناء».
3)فلسفة الدين:
وضع عوضاً عن الإله الإنسان المتفوق، ووضع بدلاً عن الآخرة، نظريته في التكرار الأبدي. حيث قال بأن كل ما نعيشه الآن قد عشناه من قبل وسنعيشه مستقبلاً، فنحن سنعود نحن كما نحن الآن.
4)فلسفته تجاه المرأة:
يذم نيتشه المرأة، رغم ترعرعه طيلة عمره مع أمه وأخته، حيث قضى أباه وهو بعمر الخامسة، والنتيجة كانت فلسفة مؤذية قليلاً للمرأة. في كتابه يحذر من اتخاذ المرأة صديقاً، فهي لا تصلح سوى للحب، وهي مجرد لعبة للرجل، ولا هدف منها ولا مهمة لها سوى الولادة، وهي لا تعرف الشرف ولا تدري ما هو. ثم إن هدف الزواج ينحصر في إنتاج "الانسان المتفوق"، لذا ينبغي أن يقام الزواج بأقصى قدرٍ ممكنٍ من الكمال، فيجب أن يسبق الزواج فترة يلتقي فيها المرأة والرجل ويتعايشان لينظرا هل بإمكانهما الاستمرار في زواجٍ يربطهما إلى الأبد.
*|يتفق كثير من المفكرين على أن أفكار نيتشه وفلسفته غير صائبة، وأنها تتضمن أفكاراً ومفاهيم راديكالية وقفت ضد الديمقراطية، وعداء سافراً للنساء.
منذ منتصف القرن الماضي اكتشف رواد مدرسة فرانكفورت فردريك نيتشه، ومن ثم وجد رواد ما بعد الحداثة الفرنسيون امثال دلوز وفوكو في افكاره مناهضا قويا لليسار الاوروبي.
***
أولاً, نجد شخصية زرادشت فظةً متكبرةً لا يطيق العيش معها إنسان. فهو كثيراً مايؤنب أتباعه ويذمهم ويهزأ بمن يستننتج شيئاً منهم.
وهو القائل بأن لكلٍ طريقه, ولكنه يحكم على الناس أجمعين بأنهم مخطئون, وأنهم جانبوا الخير (وهو يقول بأن لاخير واحد) ونجده يهزأ بجميع أطياف المجتمع, من سفهاءهم (حشرات المجتمع) مروراً بملوكهم وانتهاءً بعلمائهم.
لقد دعى إلى تحطيم كل ماهو قديم, وستصبح تعاليمه هو ذاتها قديمة.
لقد هرب من الإيمان بالله لأن عقله لا يقبل أن يكون هناك متحكم بالكون كامل, وجاء بالانسان الكامل!!!
من الواضح جداً , عند قراءتك لهذا الكتاب أن تلمس نغمةً دينيةً واضحةً بالرغم من إلحاده, هذا مالمسته فور انتهائي من القراءة, ��راجعت الموسوعة الفلسفية المختصرة, لأجد بأن النغمة الإيمانية في الالحاد هي من أبرز سيمات التيار الوجودي عامةً.. ومن المعروف بأن هذا التيار يضم الأضداد, فهو يضم أشد المؤمنين بالأديان كـ"كيركيغارد" , والملحدين كـ"سارتر".
لقد جاء الكتاب لطيفاً , فلسفياً رائعاً. إلا أن رموزه من الصعب أن تكشفها من خلال قراءةٍ واحدة, فهو -بالتأكيد- يحتاج إلى قراءةٍ أخرى..وربما أخرى.
كما أن آراءه التي أقامها لهدم الدين, هي لا تهدم الدين حقيقةً!
لأنه انطلق في مهاجمته للدين من المنظور المسيحي فهدم الدين المسيحي وذم رجالاته..ولكن هذا لا يعني أن تكون جميع الأديان هكذا!! ولكن يبدو أنه نفر من المسيحية فوجد نفسه مجذوباً إلى الإلحاد فوراً!!
ويبدو أنه كان غافلاً عن دين اسمه "الاسلام", فأفكاره جاءت في نواحٍ عدة موافقةً لبعض التعاليم الإسلامية..وبعض الآيات أيضاً!!
كما أن رأيه حول القوة, لو تم تطبيقه قبل مولده لما ولد. عندما تقرأ أقواله وآرائه تشعر وكأنك أمام أكبر جبارٍ عرفه التاريخ, ولكن ما إن تعرف أن نيتشة هو من كتبه لتتفاجأ بأنه من أضعف من مروا على البسيطة. لقد تلقفته الأمراض من كل حدبٍ وصوب, وهو الداعي إلى القوة في حين أنه أشد الناس حاجةً إلى بعضٍ منها.
وهو الداعي إلى الحرب بالرغم من عدم أهليته للمشاركة في الحروب!
ورأيه المقزز عن المرأة كان بلا شك ردة فعل. ربما يكون الفعل المسبب لها مجهولاً ولكنها لا يمكن أن تصدر بغير سبب.
لكن ينبغي أن لا نغفل الفترة الزمنية التي كُتِب فيها هذا الكتاب..
لقد كتب هذا الكتاب خلال فترةٍ كانت التيارات الفلسفية تتصادم ببعضها لتنتج أخرى في حربٍ ضروس, وقد عمت أوروبا حينها أجواء السلام, ونسي القوم الحرب..فكان لابد من وجود فلسفةٍ تعيد الحرب إلى مصاف الفضائل, وكان الذي قام بهذا الدور هو نيتشة.
كان دوره يكمن في الحفاظ على توازن الفلسفة مرةً أخرى.. ويبدو أنه قام بدوره على أكمل وجه.
وبكتابه الفلسفي هذا, استطاع أن ينشأ عدة تياراتٍ فلسفيةٍ أخرى فيما بعد..
وهو بلا شك أحد رموز الفلاسفة الرائعين.
وبالرغم من أن أفكاره جاءت مناقضةً لبعض ماكان مسلماً في يومٍ ما, إلا أن قراءة مثل هذه الأطروحات يعيد إلى النفس حيويتها ويجدد عشقها للمعرفة.
وكانت هذه الأفكار دوماً مصدر إلهامٍ للعديد من المبدعين..
فقد نظم "ريتشارد شتراوس" سيمفونية "هكذا تكلم زرادشت"
والواقع ان نيتشه في هذا الكتاب كان شاعراً اكثر منه فيلسوفاً، اذ قال عنه الاديب الالماني الكبير توماس مان بأنه «افضل ما كتب باللغة الالمانية». كما قال عنه نيتشه نفسه «لقد اوصلت اللغة الألمانية الى ذروة كمالها». وفي هذا الكتاب كسر نيتشه جميع الحواجز التي وقفت امامه وحطم الايمان بالحقيقة المطلقة والقيم الانسانية. ومما قاله: «ليس هناك وجود مطلق وانما وجود يتكون، وليس هناك تجديد لا نهائي وانما عودة ابدية، مثل الساعة الرملية الأبدية للوجود التي تعيد دورتها باستمرار، ولا يحتاج الانسان فيه الى شعور رقيق، لأن كل المبدعين يجب ان يكونوا اقوياء الارادة».
كان نيتشي فيلسوفا أكثر من عبقري ..ولكن منطقة كان ضعيفا وقد خانه الذكاء وقوة المنطق في أكثر من نظرية وأكثر من فكرة... أولها حكمه القاسي والستاليني على الطبقة العادية في المجتمع حيث طالب بالقضاء على التافهين والهامشيين في المجتمع ولو طبقت تلك النظرية الغبية لما كان نيتشيه - العبقري الجاحد - الذي جاء من أب همشري وأقل من عادي ..
*|هي رواية فلسفية للفيلسوف الألماني فريدريك نيتشه، تتألف من أربعة أجزاء، تتكون من سلسلة من الخطب التي تسلط الضوء على تأملات زرادشت. وقدم نيتشه في كتابه الفضائل الإنسانية كما يراها إلا أنه أخذ عليه تمجيده للقوة حيث يعد نيتشه من أوائل من صاغوا نظرية "الرجل الخارق".
لم زرادشت يعتبر كتابه «هكذا تكلم زرادشت» 1883 من اشهر كتبه، بل والأعظم من بينها. فقد كتبه بأسلوب ادبي ـ نقدي رفيع المستوى، جمع بين النثر والشعر والموسيقى، وصاغ فيه افكاره «الجهنمية» وصور نموذج الانسان المتفوق، الخارق للعادة (السوبرمان) الذي رآه متحرراً من القيود الاجتماعية والأخلاقية، مثل انسان عصر النهضة الذي تجرأ على ان يعيش حياة تتفق مع مصيره الاعلى، وكانت معرفته هي الشكل الظاهري لارادة القوة التي هي هدف الحياة.
الفلسفة في الكتاب:
ومن أبرز النقاط الفلسفية التي ناقشها نيتشة من خلال سيرة زرادشت وتعاليمه؛
1)فلسفة الإنسان المتفوق:
تأثر نيتشه بنظرية التطور، فبنى نظرياته التي تهدف إلى هدم الدين (المسيحي) خصوصاً، وبناء الإنسان المتفوق وكذلك نظريته في التكرار الأبدي على مانصت عليه نظرية التطور، ففي سلسلة التطور، كل نوعٍ أوجد نوعاً جديداً متفوقاً عليه -إلا الانسان-، وكان تطور تلك الأنواع ناتجٌ عن الإنتخاب الطبيعي، حتى وصلت حلقة التطور إلى نوع الإنسان. وهنا توقف التطور -بحسب نيتشه- ولا سبيل إلى إكمال مسيرته إلا عن طريق تطور الإنسان إلى نوعٍ جديد, هو الإنسان المتفوق، ولكن هذا التطور، ولأنه متقدمٌ جداً في سلم الحياة، يتطلب كلا نوعي الإنتخاب -الطبيعي والإصطناعي-، ولأن الإنتخاب الطبيعي قائمٌ أساساً على القوة و "البقاء للأصلح", فلن يبقى إلا أقوى الأفكار وأقوى البشر. ومن هنا نتبين سبب تمسكه بأخلاق القوة وإرادة القوة التي بنى عليها نظرياته الأخلاقية.
2)فلسفة الأخلاق:
فلسفته في مجال الأخلاق هي الأكثر سيادة في هذا الكتاب. إن الارادة هي ��ن تحدد إتجاهاتنا واتجاه الحياة نفسها، وهي من تقرر إذا ما كنا نفعل فضيلةً أم نفعل سواها. حسب نيتشه بإمكاننا تحويل الشهوة إلى فضيلة، عندما نضع فيها مقصداً سامياً. وكل ما كان -في الماضي- هو ماأرادته الإرادة أن يكون فعلاً، لذا لا حاجة بنا إلى ندب الماضي ولعنه، حسب نيتشه إنه ينبغي أن نفعل الفضيلة لذات الفضيلة، ولا ننتظر ثواباً عليها. لأن الفضيلة هي ثواب نفسها، فالوصول إليها هو ثوابها. ويقول أن أخطر الناس هم "أهل الصلاح والعدل"، لأنهم يحاكمون بكل إخلاص، ويقتلون بكل صلاح، ويكذبون بكل عدل، حسب قوله، وهم يعتقدون بأنهم يعرفون ما هو خيرٌ للبشر وما هو شرٌ عليهم، ومن هنا ي��ارسون وصايتهم الممقوتة. ولكن نيتشة يقرر لنا مخرجاً من أهل الصلاح هؤلاء بقوله: إن الخير والشر نسبيان، فما هو خير لك لا يعني بالضرورة خيرٌ لي، بل ربما يكون شر علي، فما تراه أنت خيراً أراه شراً في أحايين كثيرة. لذا فلكلٍ طريقه ولا توجد جادةٌ سليمة واحدةٌ يسير عليها العالمين. فالحكمة تقتضي على الانسان أن يعرف خيره وشره, وأن يتكامل في خيره وشره. كما أن الشر الأعظم ضروري للخير الأعظم.
أما ما يتعلق بإرادة القوة، فنيتشيه يقدسها ويعبدها، ويرى -دوماً- بأن من حق الأقوى أن يحكم، والشعب الأقوى أحق بمقدرات الأضعف. فهو يرى أنه "لا مساواة" لكن "نعم للعدالة". وبدل العقل والعقلانية جعل الجسد هو العقل الأكبر، وان اللاعقل هو المصدر الاصل، ففي كل مكان يكاد يكون الجنون هو الذي يفتح الطريق أمام الفكر الجديد، وعلى البشر أن يحققوا أهدافهم الكلية. والإنسان المتفوق هو الذي يستطيع تحقيق الأهداف والإرتفاع إلى مستوى الحب القدري، وبهذا جعل نيتشه الإنسان «كمؤدب» للإنسان، ومن يستطيع تحقيق الأهداف عليه ان يعرف «أنه يحتاج إلى أسوأ ما فيه اذا أراد أن يصل إلى أفضل ما فيه». وهو بهذا لا ينادي بتحرير الغرائز بقدر ما يريد اضفاء الصبغة الروحية عليها وتحويل الطبيعة الى عمل فني والعودة الى الأبدي. يمثل نيتشه في الواقع نزعة عدمية بأحلك صورها، فهو يقول بأن الحقيقة والكذب يوظفان دوماً من اجل الكائن المتفرد، كما ان الحقيقة والوعي والعقل والموضوعية والاخلاق، وكل ما على الأرض في هذا الزمن، انما يبرهن، خطوة فخطوة بكونه تدهوراً امام قرف الحياة. وأمام هذا العجز والإحباط ليس هناك من مخرج سوى «تحرر الأنا والدخول في الفناء».
3)فلسفة الدين:
وضع عوضاً عن الإله الإنسان المتفوق، ووضع بدلاً عن الآخرة، نظريته في التكرار الأبدي. حيث قال بأن كل ما نعيشه الآن قد عشناه من قبل وسنعيشه مستقبلاً، فنحن سنعود نحن كما نحن الآن.
4)فلسفته تجاه المرأة:
يذم نيتشه المرأة، رغم ترعرعه طيلة عمره مع أمه وأخته، حيث قضى أباه وهو بعمر الخامسة، والنتيجة كانت فلسفة مؤذية قليلاً للمرأة. في كتابه يحذر من اتخاذ المرأة صديقاً، فهي لا تصلح سوى للحب، وهي مجرد لعبة للرجل، ولا هدف منها ولا مهمة لها سوى الولادة، وهي لا تعرف الشرف ولا تدري ما هو. ثم إن هدف الزواج ينحصر في إنتاج "الانسان المتفوق"، لذا ينبغي أن يقام الزواج بأقصى قدرٍ ممكنٍ من الكمال، فيجب أن يسبق الزواج فترة يلتقي فيها المرأة والرجل ويتعايشان لينظرا هل بإمكانهما الاستمرار في زواجٍ يربطهما إلى الأبد.
*|يتفق كثير من المفكرين على أن أفكار نيتشه وفلسفته غير صائبة، وأنها تتضمن أفكاراً ومفاهيم راديكالية وقفت ضد الديمقراطية، وعداء سافراً للنساء.
منذ منتصف القرن الماضي اكتشف رواد مدرسة فرانكفورت فردريك نيتشه، ومن ثم وجد رواد ما بعد الحداثة الفرنسيون امثال دلوز وفوكو في افكاره مناهضا قويا لليسار الاوروبي.
***
أولاً, نجد شخصية زرادشت فظةً متكبرةً لا يطيق العيش معها إنسان. فهو كثيراً مايؤنب أتباعه ويذمهم ويهزأ بمن يستننتج شيئاً منهم.
وهو القائل بأن لكلٍ طريقه, ولكنه يحكم على الناس أجمعين بأنهم مخطئون, وأنهم جانبوا الخير (وهو يقول بأن لاخير واحد) ونجده يهزأ بجميع أطياف المجتمع, من سفهاءهم (حشرات المجتمع) مروراً بملوكهم وانتهاءً بعلمائهم.
لقد دعى إلى تحطيم كل ماهو قديم, وستصبح تعاليمه هو ذاتها قديمة.
لقد هرب من الإيمان بالله لأن عقله لا يقبل أن يكون هناك متحكم بالكون كامل, وجاء بالانسان الكامل!!!
من الواضح جداً , عند قراءتك لهذا الكتاب أن تلمس نغمةً دينيةً واضحةً بالرغم من إلحاده, هذا مالمسته فور انتهائي من القراءة, ��راجعت الموسوعة الفلسفية المختصرة, لأجد بأن النغمة الإيمانية في الالحاد هي من أبرز سيمات التيار الوجودي عامةً.. ومن المعروف بأن هذا التيار يضم الأضداد, فهو يضم أشد المؤمنين بالأديان كـ"كيركيغارد" , والملحدين كـ"سارتر".
لقد جاء الكتاب لطيفاً , فلسفياً رائعاً. إلا أن رموزه من الصعب أن تكشفها من خلال قراءةٍ واحدة, فهو -بالتأكيد- يحتاج إلى قراءةٍ أخرى..وربما أخرى.
كما أن آراءه التي أقامها لهدم الدين, هي لا تهدم الدين حقيقةً!
لأنه انطلق في مهاجمته للدين من المنظور المسيحي فهدم الدين المسيحي وذم رجالاته..ولكن هذا لا يعني أن تكون جميع الأديان هكذا!! ولكن يبدو أنه نفر من المسيحية فوجد نفسه مجذوباً إلى الإلحاد فوراً!!
ويبدو أنه كان غافلاً عن دين اسمه "الاسلام", فأفكاره جاءت في نواحٍ عدة موافقةً لبعض التعاليم الإسلامية..وبعض الآيات أيضاً!!
كما أن رأيه حول القوة, لو تم تطبيقه قبل مولده لما ولد. عندما تقرأ أقواله وآرائه تشعر وكأنك أمام أكبر جبارٍ عرفه التاريخ, ولكن ما إن تعرف أن نيتشة هو من كتبه لتتفاجأ بأنه من أضعف من مروا على البسيطة. لقد تلقفته الأمراض من كل حدبٍ وصوب, وهو الداعي إلى القوة في حين أنه أشد الناس حاجةً إلى بعضٍ منها.
وهو الداعي إلى الحرب بالرغم من عدم أهليته للمشاركة في الحروب!
ورأيه المقزز عن المرأة كان بلا شك ردة فعل. ربما يكون الفعل المسبب لها مجهولاً ولكنها لا يمكن أن تصدر بغير سبب.
لكن ينبغي أن لا نغفل الفترة الزمنية التي كُتِب فيها هذا الكتاب..
لقد كتب هذا الكتاب خلال فترةٍ كانت التيارات الفلسفية تتصادم ببعضها لتنتج أخرى في حربٍ ضروس, وقد عمت أوروبا حينها أجواء السلام, ونسي القوم الحرب..فكان لابد من وجود فلسفةٍ تعيد الحرب إلى مصاف الفضائل, وكان الذي قام بهذا الدور هو نيتشة.
كان دوره يكمن في الحفاظ على توازن الفلسفة مرةً أخرى.. ويبدو أنه قام بدوره على أكمل وجه.
وبكتابه الفلسفي هذا, استطاع أن ينشأ عدة تياراتٍ فلسفيةٍ أخرى فيما بعد..
وهو بلا شك أحد رموز الفلاسفة الرائعين.
وبالرغم من أن أفكاره جاءت مناقضةً لبعض ماكان مسلماً في يومٍ ما, إلا أن قراءة مثل هذه الأطروحات يعيد إلى النفس حيويتها ويجدد عشقها للمعرفة.
وكانت هذه الأفكار دوماً مصدر إلهامٍ للعديد من المبدعين..
فقد نظم "ريتشارد شتراوس" سيمفونية "هكذا تكلم زرادشت"
والواقع ان نيتشه في هذا الكتاب كان شاعراً اكثر منه فيلسوفاً، اذ قال عنه الاديب الالماني الكبير توماس مان بأنه «افضل ما كتب باللغة الالمانية». كما قال عنه نيتشه نفسه «لقد اوصلت اللغة الألمانية الى ذروة كمالها». وفي هذا الكتاب كسر نيتشه جميع الحواجز التي وقفت امامه وحطم الايمان بالحقيقة المطلقة والقيم الانسانية. ومما قاله: «ليس هناك وجود مطلق وانما وجود يتكون، وليس هناك تجديد لا نهائي وانما عودة ابدية، مثل الساعة الرملية الأبدية للوجود التي تعيد دورتها باستمرار، ولا يحتاج الانسان فيه الى شعور رقيق، لأن كل المبدعين يجب ان يكونوا اقوياء الارادة».
كان نيتشي فيلسوفا أكثر من عبقري ..ولكن منطقة كان ضعيفا وقد خانه الذكاء وقوة المنطق في أكثر من نظرية وأكثر من فكرة... أولها حكمه القاسي والستاليني على الطبقة العادية في المجتمع حيث طالب بالقضاء على التافهين والهامشيين في المجتمع ولو طبقت تلك النظرية الغبية لما كان نيتشيه - العبقري الجاحد - الذي جاء من أب همشري وأقل من عادي ..
April 13, 2021
Me resulta tan gracioso,irónico y triste a la vez cuando escucho “por ahí” que Nietzsche era racista, antisemita, y demás agravios. Incluso cuando era niño recuerdo haber escuchado a una profesora decir que el súper hombre se refería al ideal Nazi,y demás tonterías...nada más lejos que eso. Cualquiera puede utilizar a un filósofo y su filosofía para darle su propia connotación y/o tergiversación de las ideas de este según le convenga o interprete. Pero nada que ver con los Nazis y demás dogmas. Después de haber acabado este libro y el Anticristo ( algunos años más joven los había comenzado ambos, pero no los acabé) no solo comprendo más al filósofo,sino tb me siento más identificado, si no con toda, al menos con gran parte de su pensamiento filosófico.
El súper hombre está en nosotros mismos y sin importar raza o procedencia, esto, siempre que antepongamos nuestra humanidad y pensamiento libre;natural, al dogma moral y el sentimiento de culpa e imperfección con el que se nos ha venido castigado a la sociedad y al “hombre” desde hace siglos. Tenemos tanto miedo a hablar y expresar libremente lo que pensamos,solo para que no se nos tachen de locos, mayúsculos, nihilistas, peligrosos y extremistas...qué lástima, por Dios! El hombre pudiese llegar a ser un súper hombre si así se lo propusiese.
De todas formas en mi vida doy cabida a todos los pensamientos y creencias, porque eso es tambien ser un libre pensador: Saber que el resto puede mirar las cosas desde otra perspectiva y es totalmente lícito.
Nada, esto no deja de ser mi derecho a opinar libremente sobre lo que pienso. Leed este libro y quizás el Anticristo, y por favor, sacad vuestras propias conclusiones.Salud!🍷
El súper hombre está en nosotros mismos y sin importar raza o procedencia, esto, siempre que antepongamos nuestra humanidad y pensamiento libre;natural, al dogma moral y el sentimiento de culpa e imperfección con el que se nos ha venido castigado a la sociedad y al “hombre” desde hace siglos. Tenemos tanto miedo a hablar y expresar libremente lo que pensamos,solo para que no se nos tachen de locos, mayúsculos, nihilistas, peligrosos y extremistas...qué lástima, por Dios! El hombre pudiese llegar a ser un súper hombre si así se lo propusiese.
De todas formas en mi vida doy cabida a todos los pensamientos y creencias, porque eso es tambien ser un libre pensador: Saber que el resto puede mirar las cosas desde otra perspectiva y es totalmente lícito.
Nada, esto no deja de ser mi derecho a opinar libremente sobre lo que pienso. Leed este libro y quizás el Anticristo, y por favor, sacad vuestras propias conclusiones.Salud!🍷
October 13, 2024
Incredibly interesting ideas. For sure you will be thinking about what is said here for a long, long time.
This most famous book of Nietzsche delves into the central idea: the "eternal recurrence of the same", also the parable on the "death of God", and the "prophecy" of the Übermensch. Nietzsche himself claims it is "the deepest book ever written". (he wasn’t one prone to humility…)
A fictionalized prophet descends from his recluse to mankind, Zarathustra, and turns traditional morality on its head. Zarathustra was the first moralist (and now fictionally the first anti-moralist). This is intended as an irony, Nietzsche mimics the style of the Bible and indeed has ideas which fundamentally oppose Christian and Jewish morality and tradition. Many criticisms of Christianity can be found in Thus Spoke Zarathustra, in particular Christian values of good and evil and its belief in an afterlife. Nietzsche sees the complacency of Christian values as fetters to the achievement of overman as well as on the human spirit. To Nietzsche truthfulness is the highest virtue; the self-ovecoming of the highest morality, the opposite of the cowardice of the "idealist” who flees from reality.
According to Nietzsche, the will to power is the fundamental component of human nature. Everything we do is an expression of the will to power. The will to power is a psychological analysis of all human action and is accentuated by self-overcoming and self-enhancement (please note emphasis on self). Contrasted with living for procreation, pleasure, or happiness, the will to power is the summary of all man's struggle against his surrounding environment as well as his reason for living in it. Faced with the knowledge that he would repeat every action that he has taken (the eternal recurrence), a normal man would be moved to depression. An overman however would be elated as he has no regrets and loves life.
To many it sounds like evolutionary theory. And like Darwinism his philosophy was interpreted by many into a form of Social Darwinism and extermination of races. It is still up for debate whether he really was a Social Darwinist.
Although the word ‘Uberman’(overman, superman) has been thought to have connotations of racial superiority, especially by the Nazis, there is no evidence in Thus Spake Zarathustra that Nietzsche intended it to mean anything other than a generic "higher being". (however, you may find sentences about ‘inferior and superior races’ in his previous work The Gay Science… whether he meant race literally is unclear, and problematic translations may further complicate the interpretations.)
A vulnerability of Nietzsche's style is that his nuances and shades of meaning are very easily lost — and all too easily gained — in translation. There is an ambiguity and paradoxical nature, which has helped its eventual enthusiastic reception by the reading public, but has frustrated academic attempts at analysis (as Nietzsche may have intended). Thus Spake Zarathrustra was however clearly intended to be taken as an alternative to repressive moral codes and an aversion to "nihilism" in all of its varied forms. Two things that can and should also be taken positively.
There are certainly moral issues to take up against the man though (as he intended). Most controversially and to the point that matters most for many, would he have condoned the mass extermination of Jews taken upon by Nazis? I don’t think so, but only because he was too intelligent, and there is no evidence there is such a thing as a literally ‘inferior race’. He would however condone lethal actions in ‘the will to power’ (he quite explicitly states so in the Gay Science) and he did not have a positive view of participatory democracy (because he wouldn’t agree so-called lesser-developed men, the ones he would probably define as lacking the ‘gay knowledge’, should be given equal power).
Not passe at all, his ideas are alive and well today, but his immoral approach should be considered extremely problematic. If an important challenge to repressive moral codes it should also be firmly acknowledged as too absolutist and all-encompassing of a challenge to all morals.
For those who doubt Nietzsche’s influence, and are still unclear what he represents, he is fundamental to a wide variety of ideas. Some are highly questionable as helpful against nihilism (such as anarco-individualism/anarcho-capitalism and post-modernism). And some you may or may not find helpful (such as atheism). If still in doubt, here is a short list of those he has profoundly influenced:
Adorno, Bataille, Baudrillard, Benjamin, Bloom, Allan, Buber, Butler, Camus, Deleuze, Derrida, Dreyfus, Foucault, Freud, Heidegger, Iqbal, Jaspers, Jung, Kafka, Kaufmann, Kojeve, Lovecraft, Marcuse, Mencken, Molyneux, Onfray, Robakidze, Rogers, Santayana, Sartre, Strauss, Spengler, Williams, Wittgenstein, Zapffe
This most famous book of Nietzsche delves into the central idea: the "eternal recurrence of the same", also the parable on the "death of God", and the "prophecy" of the Übermensch. Nietzsche himself claims it is "the deepest book ever written". (he wasn’t one prone to humility…)
A fictionalized prophet descends from his recluse to mankind, Zarathustra, and turns traditional morality on its head. Zarathustra was the first moralist (and now fictionally the first anti-moralist). This is intended as an irony, Nietzsche mimics the style of the Bible and indeed has ideas which fundamentally oppose Christian and Jewish morality and tradition. Many criticisms of Christianity can be found in Thus Spoke Zarathustra, in particular Christian values of good and evil and its belief in an afterlife. Nietzsche sees the complacency of Christian values as fetters to the achievement of overman as well as on the human spirit. To Nietzsche truthfulness is the highest virtue; the self-ovecoming of the highest morality, the opposite of the cowardice of the "idealist” who flees from reality.
According to Nietzsche, the will to power is the fundamental component of human nature. Everything we do is an expression of the will to power. The will to power is a psychological analysis of all human action and is accentuated by self-overcoming and self-enhancement (please note emphasis on self). Contrasted with living for procreation, pleasure, or happiness, the will to power is the summary of all man's struggle against his surrounding environment as well as his reason for living in it. Faced with the knowledge that he would repeat every action that he has taken (the eternal recurrence), a normal man would be moved to depression. An overman however would be elated as he has no regrets and loves life.
To many it sounds like evolutionary theory. And like Darwinism his philosophy was interpreted by many into a form of Social Darwinism and extermination of races. It is still up for debate whether he really was a Social Darwinist.
Although the word ‘Uberman’(overman, superman) has been thought to have connotations of racial superiority, especially by the Nazis, there is no evidence in Thus Spake Zarathustra that Nietzsche intended it to mean anything other than a generic "higher being". (however, you may find sentences about ‘inferior and superior races’ in his previous work The Gay Science… whether he meant race literally is unclear, and problematic translations may further complicate the interpretations.)
A vulnerability of Nietzsche's style is that his nuances and shades of meaning are very easily lost — and all too easily gained — in translation. There is an ambiguity and paradoxical nature, which has helped its eventual enthusiastic reception by the reading public, but has frustrated academic attempts at analysis (as Nietzsche may have intended). Thus Spake Zarathrustra was however clearly intended to be taken as an alternative to repressive moral codes and an aversion to "nihilism" in all of its varied forms. Two things that can and should also be taken positively.
There are certainly moral issues to take up against the man though (as he intended). Most controversially and to the point that matters most for many, would he have condoned the mass extermination of Jews taken upon by Nazis? I don’t think so, but only because he was too intelligent, and there is no evidence there is such a thing as a literally ‘inferior race’. He would however condone lethal actions in ‘the will to power’ (he quite explicitly states so in the Gay Science) and he did not have a positive view of participatory democracy (because he wouldn’t agree so-called lesser-developed men, the ones he would probably define as lacking the ‘gay knowledge’, should be given equal power).
Not passe at all, his ideas are alive and well today, but his immoral approach should be considered extremely problematic. If an important challenge to repressive moral codes it should also be firmly acknowledged as too absolutist and all-encompassing of a challenge to all morals.
For those who doubt Nietzsche’s influence, and are still unclear what he represents, he is fundamental to a wide variety of ideas. Some are highly questionable as helpful against nihilism (such as anarco-individualism/anarcho-capitalism and post-modernism). And some you may or may not find helpful (such as atheism). If still in doubt, here is a short list of those he has profoundly influenced:
Adorno, Bataille, Baudrillard, Benjamin, Bloom, Allan, Buber, Butler, Camus, Deleuze, Derrida, Dreyfus, Foucault, Freud, Heidegger, Iqbal, Jaspers, Jung, Kafka, Kaufmann, Kojeve, Lovecraft, Marcuse, Mencken, Molyneux, Onfray, Robakidze, Rogers, Santayana, Sartre, Strauss, Spengler, Williams, Wittgenstein, Zapffe
August 28, 2019
Get a life, Nietzsche
February 2, 2022
İnanılmaz bir kitap! Belki de, şimdiye kadar okuduğum en iyi kitaplardan birisi... Onu farklı yapan neydi? Okuyucuyu savurmasıydı elbette o düşünceden o düşünceye... Ve bilmeyenler için söyleyeyim, Nietzsche'nin düşünceleri, sert kayalar gibidir deniz kenarında yalçın yamaçlarda duran...
"Sen uçuruma baktığında, uçurum da senin ruhunun derinliklerine bakar..." diyen Nietzsche'dir karşında duran ve sen onun kitabını okuduğunda, onun kitabı da senin ruhunun derinliklerini okur....
Böyle Buyurdu Zerdüşt'te Nietzsche, kendisini anlatır. Zerdüşt kendisidir ve kitabın başında bir damla olarak tasvir eder kendisini. Fırtınanın habercisi ve bulutlardan düşen ilk damla olarak tasvir eder. Yavaş yavaş düşmeye başlarken tüm fikirlerini anlatır, eleştirir, yüceltir ve sorgular. Kitabın sonunda düşer ve yok olur...
Peki nedir bu fırtına? Fırtına hayatın amacıdır. Üstinsandır o. "Bütün tanrılar öldü, bırakınız bari üstinsan yaşasın..." der Nietzsche, ona göre yaşamın amacı üstinsandır ve insanlık ona köprü olmak için vardır. "isteseydiniz bir tanrı yaratabilir miydiniz? Hayır! Ama pekala bir üstinsan yaratabilirdiniz! Hiç değilse, onun babası, dedesi olabilirdiniz..." der Nietzsche...
Ara sıra, üstinsanın kendisi olduğuna dair belirtiler sunar bize ama sonra hemen vaz geçer. Üstinsan 100 yıl sonra doğacaktır ona göre... O zamanki (1890) koşullar üstinsana uygun değildir...
"Kadınlara mı gidiyorsun, kırbacı unutma..." diyen de Nietzsche'dir... Kırbaç fenomenini çok sık kullanır... Ancak kadınlara karşı bir acıma vardır kitapta...
"Canavarlarla savaşanlar, bunu yaparken, onlardan biri olmamaya dikkat etmelidirler..." diyen Nietzsche, ömrü boyunca canavarlarla savaşmıştır. Görünmez canavarlarla ve yel değirmenleriyle... Ama asla canavar olmamıştır...
"Peki ya sonsuz hayat? Onlar için iyi, yeter ki hemen göçsünler..." sözlerini Tanrı'ya inananlar için kullanan da Nietzsche'dir...
O kitap, Alman edebiyatının en güzel eserlerinden sayılır ama, onu farklı yapan aslında "tanrı öldü" sözüdür. Belki de gerçek anlamda tanrının ölüp ölmemesi (ki öldü demek varlığını kabul etmek anlamına gelir) tartışmaya açık olsa da, insanların içindeki tanrı artık ölmüştü Nietzsche doğruyu söylüyordu. Artık insanların kalbinde, cennet yerine zenginlik vardı... Kapitalizm vardı... O kapitalizm ki dinin en büyük düşmanıydı...
Nietzsche korktuğu şekilde can verene kadar pek çok eser yazdı ama, en güzeli bence Böyle Buyurdu Zerdüşt'tür. Çünkü o kitap "herkes ve hiçkimse için" yazılmıştı ...
"Sen uçuruma baktığında, uçurum da senin ruhunun derinliklerine bakar..." diyen Nietzsche'dir karşında duran ve sen onun kitabını okuduğunda, onun kitabı da senin ruhunun derinliklerini okur....
Böyle Buyurdu Zerdüşt'te Nietzsche, kendisini anlatır. Zerdüşt kendisidir ve kitabın başında bir damla olarak tasvir eder kendisini. Fırtınanın habercisi ve bulutlardan düşen ilk damla olarak tasvir eder. Yavaş yavaş düşmeye başlarken tüm fikirlerini anlatır, eleştirir, yüceltir ve sorgular. Kitabın sonunda düşer ve yok olur...
Peki nedir bu fırtına? Fırtına hayatın amacıdır. Üstinsandır o. "Bütün tanrılar öldü, bırakınız bari üstinsan yaşasın..." der Nietzsche, ona göre yaşamın amacı üstinsandır ve insanlık ona köprü olmak için vardır. "isteseydiniz bir tanrı yaratabilir miydiniz? Hayır! Ama pekala bir üstinsan yaratabilirdiniz! Hiç değilse, onun babası, dedesi olabilirdiniz..." der Nietzsche...
Ara sıra, üstinsanın kendisi olduğuna dair belirtiler sunar bize ama sonra hemen vaz geçer. Üstinsan 100 yıl sonra doğacaktır ona göre... O zamanki (1890) koşullar üstinsana uygun değildir...
"Kadınlara mı gidiyorsun, kırbacı unutma..." diyen de Nietzsche'dir... Kırbaç fenomenini çok sık kullanır... Ancak kadınlara karşı bir acıma vardır kitapta...
"Canavarlarla savaşanlar, bunu yaparken, onlardan biri olmamaya dikkat etmelidirler..." diyen Nietzsche, ömrü boyunca canavarlarla savaşmıştır. Görünmez canavarlarla ve yel değirmenleriyle... Ama asla canavar olmamıştır...
"Peki ya sonsuz hayat? Onlar için iyi, yeter ki hemen göçsünler..." sözlerini Tanrı'ya inananlar için kullanan da Nietzsche'dir...
O kitap, Alman edebiyatının en güzel eserlerinden sayılır ama, onu farklı yapan aslında "tanrı öldü" sözüdür. Belki de gerçek anlamda tanrının ölüp ölmemesi (ki öldü demek varlığını kabul etmek anlamına gelir) tartışmaya açık olsa da, insanların içindeki tanrı artık ölmüştü Nietzsche doğruyu söylüyordu. Artık insanların kalbinde, cennet yerine zenginlik vardı... Kapitalizm vardı... O kapitalizm ki dinin en büyük düşmanıydı...
Nietzsche korktuğu şekilde can verene kadar pek çok eser yazdı ama, en güzeli bence Böyle Buyurdu Zerdüşt'tür. Çünkü o kitap "herkes ve hiçkimse için" yazılmıştı ...
May 1, 2024
One of the more approachable Nietzsche texts. A good (basic) overview of the concept of The Eternal Recurrence. The outline of the book will help readers as they delve further into any of the key concepts that make Nietzsche so hard to understand at first - but worthwhile and rewarding in the end.
Displaying 1 - 30 of 5,997 reviews