What do you think?
Rate this book
Die Danziger Trilogie #2
Cat and Mouse
Profile of a clown in the role of hero
The Tin Drum swept an unknown German author into the world's best-selling lists. Cat and Mouse, his second novel, sticks pins into a wartime legend of Danzig. The Great Mahlke was billed for one of nature's tragic clowns: but he turned hero, and none of his schoolmates can quite laugh off the legend they helped to create.
The Tin Drum swept an unknown German author into the world's best-selling lists. Cat and Mouse, his second novel, sticks pins into a wartime legend of Danzig. The Great Mahlke was billed for one of nature's tragic clowns: but he turned hero, and none of his schoolmates can quite laugh off the legend they helped to create.
137 pages, Paperback
First published January 1, 1961
About the author
Günter Grass
341 books1,717 followersNovels, notably
The Tin Drum
(1959) and
Dog Years
(1963), of German writer Günter Wilhelm Grass, who won the Nobel Prize of 1999 for literature, concern the political and social climate of Germany during and after World War II.
This novelist, poet, playwright, illustrator, graphic artist, and sculptor since 1945 lived in West Germany but in his fiction frequently returned to the Danzig of his childhood. He always identified as a Kashubian.
He is best known for his first novel, The Tin Drum (1959), a key text in European magic realism. He named this style “broadened reality.” “Cat and Mouse” (1961) and Dog Years (1963) also succeeded in the period. These three novels make up his “Danzig trilogy.”
Helene Grass (née Knoff, 1898 - 1954), a Roman Catholic of Kashubian-Polish origin, bore Günter Grass to Willy Grass (1899 - 1979), a Protestant ethnic German. Parents reared Grass as a Catholic. The family lived in an apartment, attached to its grocery store in Danzig-Langfuhr (now Gdańsk-Wrzeszcz). He has one sister, born in 1930.
Grass attended the Danzig gymnasium Conradinum. He volunteered for submarine service with the Kriegsmarine "to get out of the confinement he felt as a teenager in his parents' house" which he considered - in a very negative way - civic Catholic lower middle class. In 1943 he became a Luftwaffenhelfer, then he was drafted into the Reichsarbeitsdienst, and in November 1944, shortly after his seventeenth birthday, into the Waffen-Schutzstaffel. The seventeen-year-old Grass saw combat with the 10th Schutzstaffel panzer division Frundsberg from February 1945 until he was wounded on 20 April 1945 and sent to an American prisoner of war camp.
In 1946 and 1947, he worked in a mine and received an education of a stonemason. For many years, he studied sculpture and graphics, first at the Kunstakademie Düsseldorf and then at the Universität der Künste Berlin. He also worked as an author and traveled frequently. He married in 1954 and from 1960 lived in Berlin as well as part-time in Schleswig-Holstein. Divorced in 1978, he remarried in 1979. From 1983 to 1986 he held the presidency of the Berlin Akademie der Künste (Berlin Academy of Arts).
During the German unification process in 1989 he argued for separation of the two states, because he thought a unified Germany would resume its past aggression. He moved to the northern German city of Lübeck in 1995. He was awarded the Nobel Prize in Literature in 1999. In 2006, Grass caused controversy with his disclosure of his Waffen-Schutzstaffel service during the final months of World War II, which he had kept a secret until publishing his memoir that year. He died of complications of lung infection on 13th of April, 2015 at a Lübeck hospital. He was 87.
This novelist, poet, playwright, illustrator, graphic artist, and sculptor since 1945 lived in West Germany but in his fiction frequently returned to the Danzig of his childhood. He always identified as a Kashubian.
He is best known for his first novel, The Tin Drum (1959), a key text in European magic realism. He named this style “broadened reality.” “Cat and Mouse” (1961) and Dog Years (1963) also succeeded in the period. These three novels make up his “Danzig trilogy.”
Helene Grass (née Knoff, 1898 - 1954), a Roman Catholic of Kashubian-Polish origin, bore Günter Grass to Willy Grass (1899 - 1979), a Protestant ethnic German. Parents reared Grass as a Catholic. The family lived in an apartment, attached to its grocery store in Danzig-Langfuhr (now Gdańsk-Wrzeszcz). He has one sister, born in 1930.
Grass attended the Danzig gymnasium Conradinum. He volunteered for submarine service with the Kriegsmarine "to get out of the confinement he felt as a teenager in his parents' house" which he considered - in a very negative way - civic Catholic lower middle class. In 1943 he became a Luftwaffenhelfer, then he was drafted into the Reichsarbeitsdienst, and in November 1944, shortly after his seventeenth birthday, into the Waffen-Schutzstaffel. The seventeen-year-old Grass saw combat with the 10th Schutzstaffel panzer division Frundsberg from February 1945 until he was wounded on 20 April 1945 and sent to an American prisoner of war camp.
In 1946 and 1947, he worked in a mine and received an education of a stonemason. For many years, he studied sculpture and graphics, first at the Kunstakademie Düsseldorf and then at the Universität der Künste Berlin. He also worked as an author and traveled frequently. He married in 1954 and from 1960 lived in Berlin as well as part-time in Schleswig-Holstein. Divorced in 1978, he remarried in 1979. From 1983 to 1986 he held the presidency of the Berlin Akademie der Künste (Berlin Academy of Arts).
During the German unification process in 1989 he argued for separation of the two states, because he thought a unified Germany would resume its past aggression. He moved to the northern German city of Lübeck in 1995. He was awarded the Nobel Prize in Literature in 1999. In 2006, Grass caused controversy with his disclosure of his Waffen-Schutzstaffel service during the final months of World War II, which he had kept a secret until publishing his memoir that year. He died of complications of lung infection on 13th of April, 2015 at a Lübeck hospital. He was 87.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 444 reviews
December 27, 2021
(Book 449 from 1001 books) - Katz und Maus = Cat And Mouse (Die Danziger Trilogie = Danzig Trilogy #2), Günter Grass
Cat and Mouse, published in Germany in 1961 as Katz und Maus, is a novella by Günter Grass, the second book of the Danzig Trilogy, and the sequel to The Tin Drum.
It is about Joachim Mahlke, an alienated only child without a father. The narrator Pilenz "alone could be termed his friend, if it were possible to be friends with Mahlke" (p. 78); much of Pilenz's narration addresses Mahlke directly by means of second-person narration.
The story is set in Danzig around the time of the Second World War and Nazi rule.
موش و گربه - گونتر گراس (فرزان روز، پبام)؛ تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و دوم ماه آگوست سال2010میلادی
عنوان: موش و گربه؛ نویسنده: گراس گونتر؛ مترجم: کامران فانی؛ تهران، پیام، سال1350؛ در179ص؛ چاپ دیگر تهران، نشر و پژوهش فرزانروز؛ سال1378؛ چاپ دوم سال1379؛ چاپ پنجم سال1388؛ موضوع: داستانهای نویسندگان آلمان - سده20م
موش و گربه، دومین کتاب، از سه گانه «دانتسیگ (پس از: «طبل حلبی»، و پیش از: «سالهای سگی»)» است؛ این داستان، زندگی یک نوجوان یتیم را به نام: «یواخیم مالکه»، روایت میکند؛ راوی داستان، فردی به نام «پیلنتس» است، که خود را دوست «مالکه» میداند؛ بیشتر روایت «پیلنتس»، «مالکه» را به صورت دوم شخص، مخاطب قرار میدهد؛ داستان در شهر «دانتسیگ (گدانسک)»، و در زمان حکومت «نازی»، و جنگ جهانی دوم میگذرد؛ رمان «موش و گربه» را، «نشر و پژوهش فرزان روز» فراهم نموده، «مالکه» شخصیت اصلی داستان است، و راوی آن را نقل میکند، راوی همه جا در کنار اوست، انگار همان «سانچو»، که همراه «دن کیشوت» بود، رویدادها نیز، چون نیک بنگریم، همان رویدادهای «دن کیشوت» هستند.؛
تاریخ بهنگام رسانی 05/10/1400هجری خورشیدی؛ 05/10/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Cat and Mouse, published in Germany in 1961 as Katz und Maus, is a novella by Günter Grass, the second book of the Danzig Trilogy, and the sequel to The Tin Drum.
It is about Joachim Mahlke, an alienated only child without a father. The narrator Pilenz "alone could be termed his friend, if it were possible to be friends with Mahlke" (p. 78); much of Pilenz's narration addresses Mahlke directly by means of second-person narration.
The story is set in Danzig around the time of the Second World War and Nazi rule.
موش و گربه - گونتر گراس (فرزان روز، پبام)؛ تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و دوم ماه آگوست سال2010میلادی
عنوان: موش و گربه؛ نویسنده: گراس گونتر؛ مترجم: کامران فانی؛ تهران، پیام، سال1350؛ در179ص؛ چاپ دیگر تهران، نشر و پژوهش فرزانروز؛ سال1378؛ چاپ دوم سال1379؛ چاپ پنجم سال1388؛ موضوع: داستانهای نویسندگان آلمان - سده20م
موش و گربه، دومین کتاب، از سه گانه «دانتسیگ (پس از: «طبل حلبی»، و پیش از: «سالهای سگی»)» است؛ این داستان، زندگی یک نوجوان یتیم را به نام: «یواخیم مالکه»، روایت میکند؛ راوی داستان، فردی به نام «پیلنتس» است، که خود را دوست «مالکه» میداند؛ بیشتر روایت «پیلنتس»، «مالکه» را به صورت دوم شخص، مخاطب قرار میدهد؛ داستان در شهر «دانتسیگ (گدانسک)»، و در زمان حکومت «نازی»، و جنگ جهانی دوم میگذرد؛ رمان «موش و گربه» را، «نشر و پژوهش فرزان روز» فراهم نموده، «مالکه» شخصیت اصلی داستان است، و راوی آن را نقل میکند، راوی همه جا در کنار اوست، انگار همان «سانچو»، که همراه «دن کیشوت» بود، رویدادها نیز، چون نیک بنگریم، همان رویدادهای «دن کیشوت» هستند.؛
تاریخ بهنگام رسانی 05/10/1400هجری خورشیدی؛ 05/10/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
March 10, 2023
[Revised, spoilers hidden, typos 3/10/23]
A book by the German author who won the 1999 Nobel prize, best known for his novel The Tin Drum. The story is set during World War II in Danzig, a free city on the Baltic Sea between Poland and Germany until the Nazis took it over. Today it is Gdansk, Poland.
There are two main characters, two boys of early high school age, the only two Catholics who hang out with a group of ten or so Lutheran boys and occasionally girls. In summer they swim out daily to their hangout – a half-sunken Polish minesweeper in the harbor. One main character is the narrator who tells the story of the real main character and his radical changes over time, which become the main theme of the book.
At first the main character is shy and awkward. Today we’d call him a geek or a dork. The other boys avoid him and make fun of him. He says he wants to be a professional clown. He’s tall and gangly with big ears and, at first, can’t even swim. (His huge Adam’s apple is a joke in the title of the book.) Since they often swim naked he’s also admired for the size of his, let’s say, his ‘dangling participle.’
But once they teach him how to swim he becomes the best swimmer and diver among them. He’s the only one who can dive underwater into the ship’s hold. Every day he brings up medals, pictures, equipment, tools, and even cans of food from the sunken part of the vessels. He transforms into a hero and the kids start calling him "The Great Mahlke.”
Both of the Catholic boys are very religious but in different ways. The narrator is a daily altar boy. 'The Great' is excessively devout in taking communion but even his priest worries about his Mariolatry. The Great says “Of course I don’t believe in God. He’s just a swindle to stultify the people. The only thing I believe in is the Virgin Mary. That’s why I’m never going to get married,”
The Great lives in a household of females – his mother and her female relatives. His father died before the war in a work accident. More transformations take place. He seems to disparage the Nazi war effort, listlessly singing patriotic songs, Yet as soon as he is old enough he suddenly runs off to enlist in the army. He becomes a war hero,
He transforms again. Home on leave he suddenly announces he’s going AWOL and hides out on the boat with the help of his friend. To me, I did not get a good sense of what all these transformations were about or why they occurred. A GR friend, Kalkwiese, in a comment below, wrote that it is about Mahlke over-compensating for his appearance and lack of a father - a story of false heroism. That makes sense.
So a bit strange but the story moved along and kept my interest. It’s fairly short, less than 200 pages. We get snippets of ships and naval battle statistics. I thought it was a worthwhile read - 3.5 but I rounded down to a '3.'
Top photo Gdansk today from pcdn.co
Danzig after bombings from danzigfreestate.org
Photo of the author (1927-2015) from haaretz.com/polopoly
A book by the German author who won the 1999 Nobel prize, best known for his novel The Tin Drum. The story is set during World War II in Danzig, a free city on the Baltic Sea between Poland and Germany until the Nazis took it over. Today it is Gdansk, Poland.
There are two main characters, two boys of early high school age, the only two Catholics who hang out with a group of ten or so Lutheran boys and occasionally girls. In summer they swim out daily to their hangout – a half-sunken Polish minesweeper in the harbor. One main character is the narrator who tells the story of the real main character and his radical changes over time, which become the main theme of the book.
At first the main character is shy and awkward. Today we’d call him a geek or a dork. The other boys avoid him and make fun of him. He says he wants to be a professional clown. He’s tall and gangly with big ears and, at first, can’t even swim. (His huge Adam’s apple is a joke in the title of the book.) Since they often swim naked he’s also admired for the size of his, let’s say, his ‘dangling participle.’
But once they teach him how to swim he becomes the best swimmer and diver among them. He’s the only one who can dive underwater into the ship’s hold. Every day he brings up medals, pictures, equipment, tools, and even cans of food from the sunken part of the vessels. He transforms into a hero and the kids start calling him "The Great Mahlke.”
Both of the Catholic boys are very religious but in different ways. The narrator is a daily altar boy. 'The Great' is excessively devout in taking communion but even his priest worries about his Mariolatry. The Great says “Of course I don’t believe in God. He’s just a swindle to stultify the people. The only thing I believe in is the Virgin Mary. That’s why I’m never going to get married,”
The Great lives in a household of females – his mother and her female relatives. His father died before the war in a work accident. More transformations take place. He seems to disparage the Nazi war effort, listlessly singing patriotic songs, Yet as soon as he is old enough he suddenly runs off to enlist in the army. He becomes a war hero,
He transforms again. Home on leave he suddenly announces he’s going AWOL and hides out on the boat with the help of his friend. To me, I did not get a good sense of what all these transformations were about or why they occurred. A GR friend, Kalkwiese, in a comment below, wrote that it is about Mahlke over-compensating for his appearance and lack of a father - a story of false heroism. That makes sense.
So a bit strange but the story moved along and kept my interest. It’s fairly short, less than 200 pages. We get snippets of ships and naval battle statistics. I thought it was a worthwhile read - 3.5 but I rounded down to a '3.'
Top photo Gdansk today from pcdn.co
Danzig after bombings from danzigfreestate.org
Photo of the author (1927-2015) from haaretz.com/polopoly
January 10, 2019
Oh, I wonder!
Filled with motivation to read my way through Günter Grass until summer, I started by rereading this novella which sits nicely between Tin Drum and Dog Years, accessible and direct in its approach to a youth spent under the spell of Hitler.
And like the 3-year-old drummer, who has unexplained cameo appearances in the story, drumming up tension at crucial points without indicating his role as the master of another Grass novel, I feel that dark time and the place hover over me like a dark cloud. I hear the thunder, I feel the cold, I smell the rot of a childhood lived under the delusion of German nationalism. I don't have to close my eyes to imagine the terror of war that those boys born in the late 20s know by learning the form, function and destruction power of each vehicle and weapon by heart. I don't need to go outside in the middle of Scandinavian winter to feel the freezing cold of the water that the Grand Mahlke makes his hunting ground, diving to pick up souvenirs from a sunk ship in the bay.
I know all that already, from Christa Wolf, from Thomas Mann, from Andersch, from Heinrich Böll, from every single witness of that hellish time. I know it was convincing to young boys (and girls), that they dreamt of being heroes, that they were influenced by friends coming back to hold burning speeches in their schools. I know they (mis)read Schiller to get the spirit of sacrifice right. I know they were afraid and excited, and that they had their personal problems and worries and losses to cope with while making decisions deciding over life or death, honour or shame, isolation or participation, at a time in their adolescence when nobody is old enough to make mature choices, especially not after ten years of Nazi childhood indoctrination.
YEs, I know all that.
And yet it hits me like a blizzard anyway. I can't stop that feeling in the pit of my stomach from growing. I feel it is hard to swallow, I feel like choking. And I wonder if that was a deliberate, intended side effect, to make it Mahlke's biggest worry how to hide his enormous Adam's apple? There is the religious implication of having been seduced, having eaten the apple, choking on the effect of being seduced by that ominous power. And there is the sad truth that youths will always do plenty of irrational things to cover up what they consider personally embarrassing. As a teacher, I have seen more than enough of that.
Like the narrator, I feel like a pendulum, moving from seeing the story unfold in third person to directly speaking to "You", the vulnerable Joachim Mahlke, who was hunted down by the circumstances of his youth and sacrificed in the meaningless game of "Cat And Mouse" that nationalist hatred and delusion started.
I check out for now, but I can never leave. Oskar Matzerath is drumming, and I will follow. Lured in by the power of Grass' mighty prose, I will follow him through the nightmare that was his time and place.
Filled with motivation to read my way through Günter Grass until summer, I started by rereading this novella which sits nicely between Tin Drum and Dog Years, accessible and direct in its approach to a youth spent under the spell of Hitler.
And like the 3-year-old drummer, who has unexplained cameo appearances in the story, drumming up tension at crucial points without indicating his role as the master of another Grass novel, I feel that dark time and the place hover over me like a dark cloud. I hear the thunder, I feel the cold, I smell the rot of a childhood lived under the delusion of German nationalism. I don't have to close my eyes to imagine the terror of war that those boys born in the late 20s know by learning the form, function and destruction power of each vehicle and weapon by heart. I don't need to go outside in the middle of Scandinavian winter to feel the freezing cold of the water that the Grand Mahlke makes his hunting ground, diving to pick up souvenirs from a sunk ship in the bay.
I know all that already, from Christa Wolf, from Thomas Mann, from Andersch, from Heinrich Böll, from every single witness of that hellish time. I know it was convincing to young boys (and girls), that they dreamt of being heroes, that they were influenced by friends coming back to hold burning speeches in their schools. I know they (mis)read Schiller to get the spirit of sacrifice right. I know they were afraid and excited, and that they had their personal problems and worries and losses to cope with while making decisions deciding over life or death, honour or shame, isolation or participation, at a time in their adolescence when nobody is old enough to make mature choices, especially not after ten years of Nazi childhood indoctrination.
YEs, I know all that.
And yet it hits me like a blizzard anyway. I can't stop that feeling in the pit of my stomach from growing. I feel it is hard to swallow, I feel like choking. And I wonder if that was a deliberate, intended side effect, to make it Mahlke's biggest worry how to hide his enormous Adam's apple? There is the religious implication of having been seduced, having eaten the apple, choking on the effect of being seduced by that ominous power. And there is the sad truth that youths will always do plenty of irrational things to cover up what they consider personally embarrassing. As a teacher, I have seen more than enough of that.
Like the narrator, I feel like a pendulum, moving from seeing the story unfold in third person to directly speaking to "You", the vulnerable Joachim Mahlke, who was hunted down by the circumstances of his youth and sacrificed in the meaningless game of "Cat And Mouse" that nationalist hatred and delusion started.
I check out for now, but I can never leave. Oskar Matzerath is drumming, and I will follow. Lured in by the power of Grass' mighty prose, I will follow him through the nightmare that was his time and place.
August 7, 2020
قط وفأر" جزء من ثلاثية دانزج للكاتب الألماني جونتر جراس
ودانزج هي المدينة التي نشأ فيها جراس وتدور فيها أحداث الرواية
مشاهد في حياة اثنين أصدقاء فترة المراهقة والشباب في بدايات الحرب العالمية الثانية
يعرض جراس شكل الحياة والاهتمامات في ذلك الوقت وصورة الحرب وأثرها عليهم قبل وبعد اشتراكهم فيها
ويكشف صفات القط والفأر في واقع أي مجتمع من خلال طباع وتصرفات شخصيات الرواية
السرد في الرواية يعتمد على الرمز والتفاصيل
ودانزج هي المدينة التي نشأ فيها جراس وتدور فيها أحداث الرواية
مشاهد في حياة اثنين أصدقاء فترة المراهقة والشباب في بدايات الحرب العالمية الثانية
يعرض جراس شكل الحياة والاهتمامات في ذلك الوقت وصورة الحرب وأثرها عليهم قبل وبعد اشتراكهم فيها
ويكشف صفات القط والفأر في واقع أي مجتمع من خلال طباع وتصرفات شخصيات الرواية
السرد في الرواية يعتمد على الرمز والتفاصيل
October 8, 2019
The brutal account of these kids in Danzig/Gdansk during the Hitler youth and the war is both chilling and poignant. It is the second volume of Grass' Danzig trilogy after The Tin Drummer and a fast but furious read. The characters are both repulsive and compelling and ow that we know that Grass was in the Hitler youth when he was 16, it is obviously a pretty damn accurate portrayal (better than the kid in All the Light We Cannot See in any case! I have to believe that Doer read this book and derived part pf his from it). I felt it gave me the impression of being there - just as terrified and confused and conflicted as those kids were. A worthy second exploration into Grass.
September 20, 2020
رمان جالبی است در مجموع اما اصلا فکر نکنید با شاهکاری مثل طبل حلبی روبرو خواهیدشد. چه به لحاظ موضوع و چه به لحاظ تردستی های داستانی این اثر بسیار جمع و جورتر و کوچک تر از طبل حلبی است. و البته جالب است که اسکار شخصیت راوی طبل حلبی را دو بار خیلی کوتاه و اتفاقی در این رمان زیارت خواهید کرد
دوستی دارم که گونتر گراس را با مارکز مقایسه میکند. من موافق نیستم. اگر قرار باشد در ادبیات امریکای لاتین شبیهی برای گراس پیدا کنم من فوئنتس را پیشنهاد میکنم. هر دو روایتشان آمیخته با نوعی تنش عصبی فروخورده است. انگار یک سری حرف خیلی مهم درباره قهرمان داستان هست که راوی نمیگوید اگرچه خودش به شدت تحت تاثیر قهرمان است و من باید خودم بفهمم که طرف چقدر خارق العاده است.
این نوع روایت پر تنشی که عرض میکنم گراس دارد و فوئنتس هم دارد گاهی من را خسته میکند. میخواهم گریبان نویسنده را بگیرم و بگویم مثل آدم داستانت را رک و راست تعریف کن ببینیم این شخصیت "مالکه کبیر" یا آن شخصیت "آمبروز بی یرس" که این قدر بزرگش میکنی همین اندازه عجیب و دوست داشتنی هست یا نه؟
چون توصیف سرراست انجام نمیشود تکانه های عاطفی کاملا فروخورده میشود. انگار نویسنده آنجایی که باید از هیجان صدیش را ببرد بالا سکوتی نا به جا میکند. جا��ب هم هست البت"
این داستان درباره پسری به نام مالکه است که راوی به او علاقه دارد و ویژگی های منحصر به فردی دارد و نهایتا به شکلی خاص از جنگ میگریزد. میشود گفت رمانی ضد جنگ است
روایت رمان دارای نوعی شاعرانگی است که آبشخورش نگاه شیفته وار راوی به مالکه است.
اما این شیفتگی چرا به وجود آمده؟ به نظرم به دو دلیل:
یکی این که مالکه برخی خصائل قهرمانانه را در خود دارد که بچه های دیگر ندارند. مثل تهور عجیبش در غواصی یا جرئتی که در دزدیدن نشان صلیب شکسته آن مربی فاشیست نشان میدهد و ... و برخی ویژگی هایش هم خیلی قابل توضیح نیستند اما مخصوص خود او هستند و بهش تمایز میدهند. از قضا به نظرم راوی هم خیلی تلاش نمیکند آن ویژگی های مخصوص مالکه را برای ما واکاوی و تعریف کند و بیشتر همان حس عاطفی خودش را با ایجاز فراوان روایت میکند.
این نوع روایت من را یاد دو رمان فوئنتس که خوانده م انداخت. یعنی آئورا و گرینگوی پیر. در این هر دو رمان هم نویسنده بیش از این که سوژه اش را مفصلا معرفی کند عواطف راوی را میریزد توی داستان.
در گرینگوی پیر من گاهی فکر میکردم قهرمان داستان خیلی هم قهرمان نیست! و در موش و گربه هم بسیار شدیدتر این حس را داشتم که مالکه خیلی هم قهرمان خاصی نیست!! و گراس گویا کمی جوگیر شده!!!
البته میدانم چرا چنین شخصیتی برای مولف این قدر جذاب به نظر میرسد:
در زمانه ای که نظام های توتالیتر فاشیستی تمام شئون حیات مردم را تحت تسلط میگیرند هر کس سر سوزنی آزادگی از خود رو کند نزدیک به قهرمانی است.
خرداد ۹۷
دوستی دارم که گونتر گراس را با مارکز مقایسه میکند. من موافق نیستم. اگر قرار باشد در ادبیات امریکای لاتین شبیهی برای گراس پیدا کنم من فوئنتس را پیشنهاد میکنم. هر دو روایتشان آمیخته با نوعی تنش عصبی فروخورده است. انگار یک سری حرف خیلی مهم درباره قهرمان داستان هست که راوی نمیگوید اگرچه خودش به شدت تحت تاثیر قهرمان است و من باید خودم بفهمم که طرف چقدر خارق العاده است.
این نوع روایت پر تنشی که عرض میکنم گراس دارد و فوئنتس هم دارد گاهی من را خسته میکند. میخواهم گریبان نویسنده را بگیرم و بگویم مثل آدم داستانت را رک و راست تعریف کن ببینیم این شخصیت "مالکه کبیر" یا آن شخصیت "آمبروز بی یرس" که این قدر بزرگش میکنی همین اندازه عجیب و دوست داشتنی هست یا نه؟
چون توصیف سرراست انجام نمیشود تکانه های عاطفی کاملا فروخورده میشود. انگار نویسنده آنجایی که باید از هیجان صدیش را ببرد بالا سکوتی نا به جا میکند. جا��ب هم هست البت"
این داستان درباره پسری به نام مالکه است که راوی به او علاقه دارد و ویژگی های منحصر به فردی دارد و نهایتا به شکلی خاص از جنگ میگریزد. میشود گفت رمانی ضد جنگ است
روایت رمان دارای نوعی شاعرانگی است که آبشخورش نگاه شیفته وار راوی به مالکه است.
اما این شیفتگی چرا به وجود آمده؟ به نظرم به دو دلیل:
یکی این که مالکه برخی خصائل قهرمانانه را در خود دارد که بچه های دیگر ندارند. مثل تهور عجیبش در غواصی یا جرئتی که در دزدیدن نشان صلیب شکسته آن مربی فاشیست نشان میدهد و ... و برخی ویژگی هایش هم خیلی قابل توضیح نیستند اما مخصوص خود او هستند و بهش تمایز میدهند. از قضا به نظرم راوی هم خیلی تلاش نمیکند آن ویژگی های مخصوص مالکه را برای ما واکاوی و تعریف کند و بیشتر همان حس عاطفی خودش را با ایجاز فراوان روایت میکند.
این نوع روایت من را یاد دو رمان فوئنتس که خوانده م انداخت. یعنی آئورا و گرینگوی پیر. در این هر دو رمان هم نویسنده بیش از این که سوژه اش را مفصلا معرفی کند عواطف راوی را میریزد توی داستان.
در گرینگوی پیر من گاهی فکر میکردم قهرمان داستان خیلی هم قهرمان نیست! و در موش و گربه هم بسیار شدیدتر این حس را داشتم که مالکه خیلی هم قهرمان خاصی نیست!! و گراس گویا کمی جوگیر شده!!!
البته میدانم چرا چنین شخصیتی برای مولف این قدر جذاب به نظر میرسد:
در زمانه ای که نظام های توتالیتر فاشیستی تمام شئون حیات مردم را تحت تسلط میگیرند هر کس سر سوزنی آزادگی از خود رو کند نزدیک به قهرمانی است.
خرداد ۹۷
October 5, 2022
I adore Günter Grass' writing--both what he writes about and how he puts it on the page. My rating is tied to my emotional response to the book. At the end, I simply couldn’t stop reading. The last sentence of the book is perfect.
This, the second of the Gdansk Trilogy, is a novella. It can be read on two levels:
--One being the friendship / relationship between two adolescent boys of Gdansk during the years of the Second World War.
--The second being the metaphorical message conveyed.
The two boys are Mahlke and Pilenz. Pilenz is the story’s narrator. Mahlke has a large Adam’s Apple. The story opens with a trick being played on Mahlke. A cat is enticed to jump on Mahlke’s Adam’s Apple. The cat attacks the “mouse”, which is to say the enlarged larynx moving on Mahlke’s throat. This mean, childish prank had lasting consequences on Mahlke’s psyche. One can view the cat as the Nazi government then in control. Innocent people and Mahlke are the mice, the victims of an evil regime.
In any case, the story follows the two boys along with their friends who spend their summers on a half-submerged shipwreck, a destroyed Polish minesweeper lying out in the bay. Mahlke was determined to prove himself to be brave and courageous to his comrades as compensation for the bullying he had undergone. It is this, the complicated relationship. let’s call it an uneasy friendship between the two boys, that I find captivating. It is so real. The pranks kids play on each other, the dialogs, the ups and downs of a friendship are so realistic, so genuine, so perfectly described! Any person with German / Polish heritage will recognize the accuracy of the details—the clothes worn, the popularity of pom-poms, the sugar and water hair tonic, the food consumed, the boys’ concerns regarding whose penis was the longest versus largest. You smile and chuckle as you read this because Grass recounts what it was really like to be a young boy at this time. Mahlke is fourteen at the start. By the end. some of the boys have enlisted, deaths have occurred, Mahlke has received his military posting, Pilenz has been awarded a Knightsbridge Cross for his successes in a Panzer unit. The book may be classified as a coming of age story, but for me it is the focus on the boys’ friendship—its ups and downs, its inconsistencies, its inherent contradictions and its poignancy that makes the story special. It strikes me as being so very genuine and real.
I like reading books about the Second World War drawn from the German soldiers’ perspective.
I like Grass' prose style--in one sentence he strings together a multitude of details alongside ideas associated with each.
The narrator of the audiobook I listened to is Nils Bielke. He reads the book translated into Swedish. In that Sweden and Germany share many traditions, this was not a bad choice! I could hear all that is said but Bielke’s tone, his voice is flat and unnuanced. The narration is OK, so two stars. I can’t say I like it, but it’s listenable because you do hear the words.
************************
The Gdansk Trilogy
*The Tin Drum 5 stars
*Cat and Mouse 5 stars
*Dog Years TBR
This, the second of the Gdansk Trilogy, is a novella. It can be read on two levels:
--One being the friendship / relationship between two adolescent boys of Gdansk during the years of the Second World War.
--The second being the metaphorical message conveyed.
The two boys are Mahlke and Pilenz. Pilenz is the story’s narrator. Mahlke has a large Adam’s Apple. The story opens with a trick being played on Mahlke. A cat is enticed to jump on Mahlke’s Adam’s Apple. The cat attacks the “mouse”, which is to say the enlarged larynx moving on Mahlke’s throat. This mean, childish prank had lasting consequences on Mahlke’s psyche. One can view the cat as the Nazi government then in control. Innocent people and Mahlke are the mice, the victims of an evil regime.
In any case, the story follows the two boys along with their friends who spend their summers on a half-submerged shipwreck, a destroyed Polish minesweeper lying out in the bay. Mahlke was determined to prove himself to be brave and courageous to his comrades as compensation for the bullying he had undergone. It is this, the complicated relationship. let’s call it an uneasy friendship between the two boys, that I find captivating. It is so real. The pranks kids play on each other, the dialogs, the ups and downs of a friendship are so realistic, so genuine, so perfectly described! Any person with German / Polish heritage will recognize the accuracy of the details—the clothes worn, the popularity of pom-poms, the sugar and water hair tonic, the food consumed, the boys’ concerns regarding whose penis was the longest versus largest. You smile and chuckle as you read this because Grass recounts what it was really like to be a young boy at this time. Mahlke is fourteen at the start. By the end. some of the boys have enlisted, deaths have occurred, Mahlke has received his military posting, Pilenz has been awarded a Knightsbridge Cross for his successes in a Panzer unit. The book may be classified as a coming of age story, but for me it is the focus on the boys’ friendship—its ups and downs, its inconsistencies, its inherent contradictions and its poignancy that makes the story special. It strikes me as being so very genuine and real.
I like reading books about the Second World War drawn from the German soldiers’ perspective.
I like Grass' prose style--in one sentence he strings together a multitude of details alongside ideas associated with each.
The narrator of the audiobook I listened to is Nils Bielke. He reads the book translated into Swedish. In that Sweden and Germany share many traditions, this was not a bad choice! I could hear all that is said but Bielke’s tone, his voice is flat and unnuanced. The narration is OK, so two stars. I can’t say I like it, but it’s listenable because you do hear the words.
************************
The Gdansk Trilogy
*The Tin Drum 5 stars
*Cat and Mouse 5 stars
*Dog Years TBR
June 27, 2024
Kriegsgrauen als Allegorie einer misslungenen, verlogenen, einseitig zerstörten Freundschaft.
Inhalt: 5/5 Sterne (Randzonen des Kriegsgrauen)
Form: 4/5 Sterne (gewollt-gestelzte Sprachmonstrosität)
Komposition: 5/5 Sterne (Spiralenstruktur ins Nichts)
Leseerlebnis: 4/5 Sterne (betroffen, entsetztes Begreifen)
Thematisch steht Günther Grass‘ Novelle quer zu Robert Musils Die Verwirrungen des Zögling Törleß , J.D. Salingers Der Fänger im Roggen und dem späteren von Ulrich Plenzdorf verfassten Die neuen Leiden des jungen W. und, noch neuer, Kruso von Lutz Seiler, mit anderen Worten: Es handelt sich um einen Freundschafts-Pubertäts-Roman mit dem Twist, dass er zur Zeit des Zweiten Weltkrieges spielt und mit dem Grauen und Horror des Krieges nicht hinter dem Berg hält:
Und selbst hätte die Schichauwerft [die gekenterte Rybitwa] geklaut, das heißt gehoben, verschrottet oder neu aufgemöbelt, wäre Dir dann geholfen gewesen? Hättest Du aufgehört, auf Feldpostbriefen kindisch genau russische Panzer zu kritzeln und mit dem Blaustift durchzustreichen? Und wer hätte die Jungfrau verschrottet? Wer hätte das gute alte Gymnasium behexen und zu Vogelfutter wandeln können? Und die Katze und die Maus? Gibt es Geschichten, die aufhören können?
Dreh- und Angelpunkt von Katz und Maus bildet die Figur Mahlke, die der Ich-Erzähler Pilenz bewundert und verachtet zugleich. Pilenz, ruhig, sich stets aus der ersten Reihe nehmend, und seine Kumpels, alle ungefähr fünfzehn Jahre alt zu Beginn der Novelle, ziehen Mahlke wegen seines übergroßen Adamsapfel auf (der Maus genannt wird). Mahlke, mit sich und seinem Körper im Unreinen, sucht Halt im Glauben, insbesondere an die Jungfrau Maria, will sich aber dennoch beweisen und unternimmt allerlei Heldentaten, die ihm nach und nach den Spitznamen „Der große Mahlke“ einhandeln.
Und bei diesem Titel blieb es. Alle früheren Versuche, das Wort Mahlke mit Spitznamen zu verkleben, scheiterten nach kurzer Zeit. An »Suppenhuhn« erinnere ich mich; auch nannten wir ihn, wenn er abseits stand, »Schlucker« oder »Der Schlucker«. Aber erst mein spontaner Ruf: »Das tat der Große Mahlke!« erwies sich als lebensfähig. Und so soll auf diesem Papier dann und wann »Der Große Mahlke« gesagt werden, wenn Joachim Mahlke gemeint ist.
Im Zentrum von Mahlkes Bemühungen steht der Ritterkreuzorden, den er stiehlt, zurückgibt, und letztlich als Panzergrenadier rechtmäßig erwirbt, aber auf eine Weise, die ihm das Grauen und Fürchten lehrt. Hier nun erhält das achronisch erzählte, nichtlineare strukturierte, aperspektivisch gestrickte Katz und Maus plötzlich die ganze Wucht einer allegorischen, bis ins Feinste Detail hinein komponierten Novelle. Die Haß-Liebe-Freundschaft zu Mahlke steht für eine abstrakte, dem Heldentum verpflichtete Kriegsbegeisterung, die in sich jedoch die Furcht vor dem eigenen Tod, den Wunsch nach körperlicher Unversehrtheit nicht entschlagen kann. Pilenz will sich behaupten, kann sich aber nicht vom leiblichen Erlebnis der Furcht nicht lösen, genauso wenig von seiner für Mahlke unfreiwillig empfundenen Freundschaft.
Seit jenem Freitag weiß ich, was Stille ist, Stille tritt ein, wenn die Möwen abdrehen. Nichts vermag mehr Stille zu bewirken als ein arbeitender Bagger, dem der Wind die eisernen Geräusche wegstemmt. Aber die größte Stille bewirkte Joachim Mahlke, indem er auf meinen Lärm keine Antwort wußte.
Den Jungs sitzt der Schrecken tief. All der pubertäre Überschwang, all die Körperkraft und Körperlust vermochte die Furcht, die Zerstörung, die Einberufungen, die Atmosphäre des Krieges nicht zu übertönen und -tünchen. Grass beschwört eine ornamental-barocke, verrückte, appositionsdurchsäuerte, telegrammatische Sprache herauf, quält, würgt die kontrapunktische Syntax, drischt und verhaut die Leseerwartungen, bis die Gewaltmaschine des Luftsirenengeheuls leibhaft durch den synkopischen Sprachhiatus hindurch empfunden werden kann. Die Jugend ist plötzlich vorüber. Die Stille ist da, und nach der Stille, ja, da ist nichts mehr, nur noch warten, ob doch noch mal alles besser wird, um dann zu begreifen: Das wird nichts mehr; das war reinster krustig-gekringelter, Ostsee-Nordsee-Atlantischer, transkontinentaler Möwenmist und -schiss.
Inhalt: 5/5 Sterne (Randzonen des Kriegsgrauen)
Form: 4/5 Sterne (gewollt-gestelzte Sprachmonstrosität)
Komposition: 5/5 Sterne (Spiralenstruktur ins Nichts)
Leseerlebnis: 4/5 Sterne (betroffen, entsetztes Begreifen)
Thematisch steht Günther Grass‘ Novelle quer zu Robert Musils Die Verwirrungen des Zögling Törleß , J.D. Salingers Der Fänger im Roggen und dem späteren von Ulrich Plenzdorf verfassten Die neuen Leiden des jungen W. und, noch neuer, Kruso von Lutz Seiler, mit anderen Worten: Es handelt sich um einen Freundschafts-Pubertäts-Roman mit dem Twist, dass er zur Zeit des Zweiten Weltkrieges spielt und mit dem Grauen und Horror des Krieges nicht hinter dem Berg hält:
Und selbst hätte die Schichauwerft [die gekenterte Rybitwa] geklaut, das heißt gehoben, verschrottet oder neu aufgemöbelt, wäre Dir dann geholfen gewesen? Hättest Du aufgehört, auf Feldpostbriefen kindisch genau russische Panzer zu kritzeln und mit dem Blaustift durchzustreichen? Und wer hätte die Jungfrau verschrottet? Wer hätte das gute alte Gymnasium behexen und zu Vogelfutter wandeln können? Und die Katze und die Maus? Gibt es Geschichten, die aufhören können?
Dreh- und Angelpunkt von Katz und Maus bildet die Figur Mahlke, die der Ich-Erzähler Pilenz bewundert und verachtet zugleich. Pilenz, ruhig, sich stets aus der ersten Reihe nehmend, und seine Kumpels, alle ungefähr fünfzehn Jahre alt zu Beginn der Novelle, ziehen Mahlke wegen seines übergroßen Adamsapfel auf (der Maus genannt wird). Mahlke, mit sich und seinem Körper im Unreinen, sucht Halt im Glauben, insbesondere an die Jungfrau Maria, will sich aber dennoch beweisen und unternimmt allerlei Heldentaten, die ihm nach und nach den Spitznamen „Der große Mahlke“ einhandeln.
Und bei diesem Titel blieb es. Alle früheren Versuche, das Wort Mahlke mit Spitznamen zu verkleben, scheiterten nach kurzer Zeit. An »Suppenhuhn« erinnere ich mich; auch nannten wir ihn, wenn er abseits stand, »Schlucker« oder »Der Schlucker«. Aber erst mein spontaner Ruf: »Das tat der Große Mahlke!« erwies sich als lebensfähig. Und so soll auf diesem Papier dann und wann »Der Große Mahlke« gesagt werden, wenn Joachim Mahlke gemeint ist.
Im Zentrum von Mahlkes Bemühungen steht der Ritterkreuzorden, den er stiehlt, zurückgibt, und letztlich als Panzergrenadier rechtmäßig erwirbt, aber auf eine Weise, die ihm das Grauen und Fürchten lehrt. Hier nun erhält das achronisch erzählte, nichtlineare strukturierte, aperspektivisch gestrickte Katz und Maus plötzlich die ganze Wucht einer allegorischen, bis ins Feinste Detail hinein komponierten Novelle. Die Haß-Liebe-Freundschaft zu Mahlke steht für eine abstrakte, dem Heldentum verpflichtete Kriegsbegeisterung, die in sich jedoch die Furcht vor dem eigenen Tod, den Wunsch nach körperlicher Unversehrtheit nicht entschlagen kann. Pilenz will sich behaupten, kann sich aber nicht vom leiblichen Erlebnis der Furcht nicht lösen, genauso wenig von seiner für Mahlke unfreiwillig empfundenen Freundschaft.
Seit jenem Freitag weiß ich, was Stille ist, Stille tritt ein, wenn die Möwen abdrehen. Nichts vermag mehr Stille zu bewirken als ein arbeitender Bagger, dem der Wind die eisernen Geräusche wegstemmt. Aber die größte Stille bewirkte Joachim Mahlke, indem er auf meinen Lärm keine Antwort wußte.
Den Jungs sitzt der Schrecken tief. All der pubertäre Überschwang, all die Körperkraft und Körperlust vermochte die Furcht, die Zerstörung, die Einberufungen, die Atmosphäre des Krieges nicht zu übertönen und -tünchen. Grass beschwört eine ornamental-barocke, verrückte, appositionsdurchsäuerte, telegrammatische Sprache herauf, quält, würgt die kontrapunktische Syntax, drischt und verhaut die Leseerwartungen, bis die Gewaltmaschine des Luftsirenengeheuls leibhaft durch den synkopischen Sprachhiatus hindurch empfunden werden kann. Die Jugend ist plötzlich vorüber. Die Stille ist da, und nach der Stille, ja, da ist nichts mehr, nur noch warten, ob doch noch mal alles besser wird, um dann zu begreifen: Das wird nichts mehr; das war reinster krustig-gekringelter, Ostsee-Nordsee-Atlantischer, transkontinentaler Möwenmist und -schiss.
June 26, 2024
"Immer Wind und Sand unterwegs. Ein Frühling für Insektenfreunde. Wacholder kullerte. Überhaupt, Büsche und Zielansprache: die vierte Kuschel von links, dahinter zwei Pappkameraden, die gilt es zu treffen. Aber schöne Wolken über Birken und Schmetterlingen, die nicht wußten, wohin. Blankdunkle und kreisrunde Teiche im Moor, aus denen man mit Handgranaten Karauschen und bemooste Karpfen fischen konnte. Natur, wo man hinschiß."
Geschissen wird insgesamt sehr häufig, und gemüffelt und gemieft.
Das Zitat verdeutlicht was hier Phase ist. Der Erzähler des Buches steht für all die passiven Männekes, die Grass kritisiert. In der Ungewissheit und Orientierungslosigkeit, der Desillusionierung nur das Niederste, Profane erkennen können und sich darin suhlen, verweilen, untätig bleiben.
Keine Suche nach mehr, nach Bedeutung. Einfach mittreiben lassen und überall seine Scheiße drauf setzen, damit bloß nix bedeutungsvolles, schönes sichtbar wird, mit dem man sich dann auseinander setzen und den ganzen Rest in Frage stellen müsste. Da darf der Pfaffe auch mal an der Buchse fummeln, was solls.
Und Mahlke? Der Typ mit dem überdimensionierten Adamsapfel- die Erkenntnis der verlorenen Unschuld- der Typ auf der Suche nach Bedeutung, nach dem Erhabenen, der taucht was das Zeug hält, um irgendwann etwas unerreichbares in den Händen zu halten?
Unrast! Die Tat! Handlungen!
Dem selbst auf dem Scheißhaus nicht die Ernsthaftigkeit abhanden kommt, Sinn und Bedeutung am unmöglichsten Ort ins Holz kritzelt. Schnell weg damit. Hui, lasset die Scheiße regieren und nicht länger drüber nachdenken.
Handlungen führen zu Fehlern - Fehler sind die Möglichkeit für Veränderung.
Diesen Krieg, diese Zerstörung einer Zeit und Gesellschaft überträgt Grass auf seinen Text. Er wird zerfetzt. Auslassungen, Ellipsen, eigenwillige Satzkonstruktionen, "Du-Er-Wechsel" in der Ansprache, Wortschöpfungen, Fragmentierung.
Subtile Ironie. Das ist kein Text der die Masse abholen und eine spontane emotionale Reaktion hervorrufen soll. Er fordert aktive Interaktion mit ihm.
Grass ätzt und nagt sich in einer kühlen Nüchternheit, die mir imponiert, tief in die Hirnwindungen und fordert Reflexion.
Das ist die subtilste und intellektuellste Keule, die ich bisher lesen durfte. Guter Stoff, Günter!
Geschissen wird insgesamt sehr häufig, und gemüffelt und gemieft.
Das Zitat verdeutlicht was hier Phase ist. Der Erzähler des Buches steht für all die passiven Männekes, die Grass kritisiert. In der Ungewissheit und Orientierungslosigkeit, der Desillusionierung nur das Niederste, Profane erkennen können und sich darin suhlen, verweilen, untätig bleiben.
Keine Suche nach mehr, nach Bedeutung. Einfach mittreiben lassen und überall seine Scheiße drauf setzen, damit bloß nix bedeutungsvolles, schönes sichtbar wird, mit dem man sich dann auseinander setzen und den ganzen Rest in Frage stellen müsste. Da darf der Pfaffe auch mal an der Buchse fummeln, was solls.
Und Mahlke? Der Typ mit dem überdimensionierten Adamsapfel- die Erkenntnis der verlorenen Unschuld- der Typ auf der Suche nach Bedeutung, nach dem Erhabenen, der taucht was das Zeug hält, um irgendwann etwas unerreichbares in den Händen zu halten?
Unrast! Die Tat! Handlungen!
Dem selbst auf dem Scheißhaus nicht die Ernsthaftigkeit abhanden kommt, Sinn und Bedeutung am unmöglichsten Ort ins Holz kritzelt. Schnell weg damit. Hui, lasset die Scheiße regieren und nicht länger drüber nachdenken.
Handlungen führen zu Fehlern - Fehler sind die Möglichkeit für Veränderung.
Diesen Krieg, diese Zerstörung einer Zeit und Gesellschaft überträgt Grass auf seinen Text. Er wird zerfetzt. Auslassungen, Ellipsen, eigenwillige Satzkonstruktionen, "Du-Er-Wechsel" in der Ansprache, Wortschöpfungen, Fragmentierung.
Subtile Ironie. Das ist kein Text der die Masse abholen und eine spontane emotionale Reaktion hervorrufen soll. Er fordert aktive Interaktion mit ihm.
Grass ätzt und nagt sich in einer kühlen Nüchternheit, die mir imponiert, tief in die Hirnwindungen und fordert Reflexion.
Das ist die subtilste und intellektuellste Keule, die ich bisher lesen durfte. Guter Stoff, Günter!
March 24, 2016
I honestly don't know how anyone could give this less than 5 stars. (Taste being subjective, I understand that we like what we like.) It's flawless, without an ounce of fat on it. After finishing The Tin Drum yesterday, I started Cat and Mouse this morning. Having had the chance to finish it this evening, I'm still sitting here, some hours later, floored by it. Achingly beautiful and haunting. If you're looking for The Tin Drum II, this isn't it. Better yet: it's an entirely different animal with no less an impact than its predecessor. In fact, I argue that its overall impact is greater, as is the book as a piece of art unto itself. There is some devastating beauty here...That rarest of things: a perfect book.
February 11, 2008
I first read Cat and Mouse without the benefit of having read The Tin Drum beforehand, and I missed a lot. Cat and Mouse is the second book in Grass' Danzig Trilogy, three books that look at life in Danzig under the Nazi regime from three different points of view (the tales are told concurrently, and time can be fixed by seeing the same event from different points of view; for example, the picnic taken by the jazz trio and Schmuh in Book III of The Tin Drum shows up towards the end of Cat and Mouse, and Matern, one of the main characters of Dog Years, shows up in The Onion Cellar, where Oskar's jazz band is retained, in The Tin Drum).
Cat and Mouse is actually a novella, originally a part of Dog Years that broke off and took on a life of its own; on the surface it is the tale of Joachim Mahlke, a high school student with a protruding adam's apple (the Mouse of the title), and his fascination with a sunken Polish minesweeper after he learns to swim at the age of thirteen. It is also the story of Pilenz, the narrator and Mahlke's best friend. The two spend their high school years in wartime Poland, reacting to various things, and that's about as much plot as this little slice of life needs.
The interesting thing about Cat and Mouse is its complete difference in tone from the other two novels. Both The Tin Drum and (what I've read so far of) Dog Years have the same high-pitched, almost hysterical humor combined with a profound sense of teleology (not surprising given the apocalyptic nature of life in Danzig under the Nazis); Grass attempts to confront the horror with over-the-top slapstick, because only through that kind of comparison is it possible to make the reader understand. But while Cat and Mouse has its moments of the same kind of ribald humor, it is more dignified, in a sense, and closer to reality; enough so, at least, that when the book reaches its inevitable climax and denoument, one feels more genuine, or more human, reactions to the fates of Pilenz and Mahlke than one does to Oskar, the hero of The Tin Drum. Perhaps that is why it was segmented off from Dog Years; perhaps there was another reason. Whatever the case, it stands on its own and as an integral part of Grass' magnum opus.
Cat and Mouse is actually a novella, originally a part of Dog Years that broke off and took on a life of its own; on the surface it is the tale of Joachim Mahlke, a high school student with a protruding adam's apple (the Mouse of the title), and his fascination with a sunken Polish minesweeper after he learns to swim at the age of thirteen. It is also the story of Pilenz, the narrator and Mahlke's best friend. The two spend their high school years in wartime Poland, reacting to various things, and that's about as much plot as this little slice of life needs.
The interesting thing about Cat and Mouse is its complete difference in tone from the other two novels. Both The Tin Drum and (what I've read so far of) Dog Years have the same high-pitched, almost hysterical humor combined with a profound sense of teleology (not surprising given the apocalyptic nature of life in Danzig under the Nazis); Grass attempts to confront the horror with over-the-top slapstick, because only through that kind of comparison is it possible to make the reader understand. But while Cat and Mouse has its moments of the same kind of ribald humor, it is more dignified, in a sense, and closer to reality; enough so, at least, that when the book reaches its inevitable climax and denoument, one feels more genuine, or more human, reactions to the fates of Pilenz and Mahlke than one does to Oskar, the hero of The Tin Drum. Perhaps that is why it was segmented off from Dog Years; perhaps there was another reason. Whatever the case, it stands on its own and as an integral part of Grass' magnum opus.
September 23, 2016
Το ‘Γάτα και ποντίκι’, ένα από τα διασημότερα μυθιστορήματα του Γερμανού νομπελίστα, αποτελεί το δεύτερο μέρος της ’τριλογίας του Ντάντσιχ’, η οποία καταπιάνεται με την άνοδο του Ναζισμού κατά το διάστημα του μεσοπολέμου και κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ..Το Ντάντσιχ, η γενέτειρα πόλη του Γκυντερ Γκρας (1927), ανακηρύχτηκε ελεύθερη πόλη με την λήξη του Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, προσαρτήθηκε από τη Ναζιστική Γερμανία το 1939 κ ενώθηκε με την Πολωνία με το πέρας του πολέμου ως Γκντανσκ αυτήν την φορά διατηρώντας μια ισχνή Γερμανική μειονότητα στους κόλπους της.
Εν αντιθέσει με το εμβληματικό κ ογκώδες πρώτο μέρος της Τριλογίας, το ‘Τενεκεδένιο Ταμπούρλο’ –ένα από τα μυθιστορήματα αναφοράς στο μεταπολεμική Γερμανική Λογοτεχνία- το ‘Γάτα και ποντίκι’ είναι μια νουβέλα αλληγορική, ανθρωποκεντρική, τοιχογραφία μιας Ιστορικής εποχής, που έχει ως επίκεντρο της την εξιστόρηση της εφηβικής ζωής και τις ανέμελες περιπέτειες μιας ομάδας παιδιών και ειδικότερα την ενιλικίωση και τα σημαντικότερα συμβάντα ενός ΄περίεργου΄ εφήβου του Μαλκε όπως αυτά ανασύρονται από την ενοχική μνήμη ενός από τους παιδικούς του φίλους.
Ο Μαλκε λοιπόν, έχοντας ένα ευμεγέθη φυσικό εξόγκωμα στο λαιμό συγκεντρώνει μια λανθάνουσα προσοχή, τα βλέμματα μια μυωπικής κοινωνίας με ένστικτα αιλουροειδούς αρπακτικού, έναν υπόγειο εν τέλει ρατσισμό αλλά ταυτόχρονα και έναν σιωπηλό θαυμασμό και ανείπωτο φθόνο όταν τα ανδραγαθήματα και οι πολεμικοί ηρωισμοί μετέπειτα διαδέχονται την αρχική αποξένωση, την δισυπόστατη απομόνωση (αντικοινωνική, εσωστρεφή απο την μια, αλλά δημιουργική και σπουδαίο εχέγγυο σφυρηλάτησης προσωπικότητας απο την αλλη), τον θολό τρόμο.
Έτερος πρωταγωνιστής του βιβλίου δν είναι άλλος από τον γραπτό λόγο του Γκυντερ Γκρας- γλαφυρός, παραστατικος, εύγλωττος, ποιητικος, λόγος που 'πλατειάζει' με ασφαλεια επιδυκνειοντας μια αυστηρή ακρίβεια στην περιγραφη και την λεπτομερεια, καταγγελτικος κ δεικτικός απέναντι στο Κράτος και την Κοινωνια με ορατους και αδιόρατους υπαινυγμούς στους φορείς εκπαίδευσης των μελών της (Σχολείο, Εκκλησία).
(3.5/5)
Εν αντιθέσει με το εμβληματικό κ ογκώδες πρώτο μέρος της Τριλογίας, το ‘Τενεκεδένιο Ταμπούρλο’ –ένα από τα μυθιστορήματα αναφοράς στο μεταπολεμική Γερμανική Λογοτεχνία- το ‘Γάτα και ποντίκι’ είναι μια νουβέλα αλληγορική, ανθρωποκεντρική, τοιχογραφία μιας Ιστορικής εποχής, που έχει ως επίκεντρο της την εξιστόρηση της εφηβικής ζωής και τις ανέμελες περιπέτειες μιας ομάδας παιδιών και ειδικότερα την ενιλικίωση και τα σημαντικότερα συμβάντα ενός ΄περίεργου΄ εφήβου του Μαλκε όπως αυτά ανασύρονται από την ενοχική μνήμη ενός από τους παιδικούς του φίλους.
Ο Μαλκε λοιπόν, έχοντας ένα ευμεγέθη φυσικό εξόγκωμα στο λαιμό συγκεντρώνει μια λανθάνουσα προσοχή, τα βλέμματα μια μυωπικής κοινωνίας με ένστικτα αιλουροειδούς αρπακτικού, έναν υπόγειο εν τέλει ρατσισμό αλλά ταυτόχρονα και έναν σιωπηλό θαυμασμό και ανείπωτο φθόνο όταν τα ανδραγαθήματα και οι πολεμικοί ηρωισμοί μετέπειτα διαδέχονται την αρχική αποξένωση, την δισυπόστατη απομόνωση (αντικοινωνική, εσωστρεφή απο την μια, αλλά δημιουργική και σπουδαίο εχέγγυο σφυρηλάτησης προσωπικότητας απο την αλλη), τον θολό τρόμο.
Έτερος πρωταγωνιστής του βιβλίου δν είναι άλλος από τον γραπτό λόγο του Γκυντερ Γκρας- γλαφυρός, παραστατικος, εύγλωττος, ποιητικος, λόγος που 'πλατειάζει' με ασφαλεια επιδυκνειοντας μια αυστηρή ακρίβεια στην περιγραφη και την λεπτομερεια, καταγγελτικος κ δεικτικός απέναντι στο Κράτος και την Κοινωνια με ορατους και αδιόρατους υπαινυγμούς στους φορείς εκπαίδευσης των μελών της (Σχολείο, Εκκλησία).
(3.5/5)
April 26, 2015
Great book!
June 18, 2019
Günter Grass und ich werden sicherlich nicht zusammenfinden. Die Blechtrommel mochte ich schon nicht und dieses Buch hier, der Himmel weiß, warum ich es mir gekauft habe, ist auch nicht meins. Es stand wohl nicht umsonst so lange im SUB.
Zu seiner Ehrenrettung hat es sicherlich nichts mit der Qualität seines Schreibens zu tun, wobei mir diese Art auch nicht wirklich gefällt. Aber darüber möchte ich nicht subjektiv urteilen. Außerdem schätze ich es, nun bediene ich mich auch einem Klischee, als Männerbuch, genauer als heranwachsender Mann - Männerbuch ein. Als Frau habe und hatte ich diese Gedanken nicht, daher fehlt mir vielleicht die Empathie hierfür, auch wenn wir weiblich Heranwachsenden auch unsere Findungsprozesse in mehr oder weniger leichter oder erschwerter Form haben und hatten..
Mein 1. Eindruck bei den 1. Sätzen: angestaubte Schullektüre, angestaubt und angestrengt intellektuell.
Mein 2. Gedanke: Zum Glück hast Du nur 142 Seiten vor Dir. Bringe es schnell hinter Dich.
Ich weiß, dass die Zeit, in der die Novelle geschrieben wurde eine andere war und ich weiß auch, dass sich seither literarisch auch einiges verändert hat. Aber auch das macht es für mich nicht besser.
Grass wirkt auf mich immer sehr angestrengt und gewollt intellektuell. Seine Vergleiche, allein schon darauf zu kommen, einen Adamsapfel mit einer Maus zu vergleichen und dann auch noch eine Katze darauf anzusetzen. Darauf muss man erst Mal kommen. Nun gut, es kann sein, dass das vielleicht eine Männerdenke ist, genau wie der scheinbar notwendige "Schwa...-vergleich" auf Seite 34/35. Da hab ich dann nur noch mit den Augen gerollt und wollte schon aufgeben.
Der tiefere Gedanke dahinter kommt sicherlich zum Ausdruck, aber die Art und Wise wie er zum Ausdruck kommt, hat mich leider nicht angesprochen. Aber ich habe dem Buch dennoch 2 Sterne gegeben, weil mir sein Schluss gefiel. Hier spürte ich zwischen den Zeilen eine andere Sprache, die allerdings zwangsläufig, da das Buch beendet war, nicht weiter fortgeführt wurde.
Zu seiner Ehrenrettung hat es sicherlich nichts mit der Qualität seines Schreibens zu tun, wobei mir diese Art auch nicht wirklich gefällt. Aber darüber möchte ich nicht subjektiv urteilen. Außerdem schätze ich es, nun bediene ich mich auch einem Klischee, als Männerbuch, genauer als heranwachsender Mann - Männerbuch ein. Als Frau habe und hatte ich diese Gedanken nicht, daher fehlt mir vielleicht die Empathie hierfür, auch wenn wir weiblich Heranwachsenden auch unsere Findungsprozesse in mehr oder weniger leichter oder erschwerter Form haben und hatten..
Mein 1. Eindruck bei den 1. Sätzen: angestaubte Schullektüre, angestaubt und angestrengt intellektuell.
Mein 2. Gedanke: Zum Glück hast Du nur 142 Seiten vor Dir. Bringe es schnell hinter Dich.
Ich weiß, dass die Zeit, in der die Novelle geschrieben wurde eine andere war und ich weiß auch, dass sich seither literarisch auch einiges verändert hat. Aber auch das macht es für mich nicht besser.
Grass wirkt auf mich immer sehr angestrengt und gewollt intellektuell. Seine Vergleiche, allein schon darauf zu kommen, einen Adamsapfel mit einer Maus zu vergleichen und dann auch noch eine Katze darauf anzusetzen. Darauf muss man erst Mal kommen. Nun gut, es kann sein, dass das vielleicht eine Männerdenke ist, genau wie der scheinbar notwendige "Schwa...-vergleich" auf Seite 34/35. Da hab ich dann nur noch mit den Augen gerollt und wollte schon aufgeben.
Der tiefere Gedanke dahinter kommt sicherlich zum Ausdruck, aber die Art und Wise wie er zum Ausdruck kommt, hat mich leider nicht angesprochen. Aber ich habe dem Buch dennoch 2 Sterne gegeben, weil mir sein Schluss gefiel. Hier spürte ich zwischen den Zeilen eine andere Sprache, die allerdings zwangsläufig, da das Buch beendet war, nicht weiter fortgeführt wurde.
July 4, 2017
প্রথম গুন্টার গ্রাস পড়ি নটরডেম কলেজে পড়তে, অথবা তারও কিছু আগে। ঐ, টিন ড্রামটাই। শেষ করছ���লাম কি? মনে পড়ে না, তবে ভালোই লাগতেছিলো, মনে পড়ে।
সেই ভালো লাগা আজকের ভালো লাগায় তফাত সম্ভবত অনেক। সেই বয়সে পোষ্টমডার্ন ন্যারেটিভ দেখলে জিহ্বায় জল এসে যেতো, অস্কারের বয়ান পড়তে পড়তে হটাত অস্কারেরে আবিষ্কার করার সুখানুভূতি ছিলো, গা-গুলানো বর্ণনার একটা আবেদন ছিলো। সেই ছয়শো পাতার ড্রাম-বাজানির বৈশিষ্ট্যগুলি এই বইয়েও আছে, বয়ানে চমৎকৃত্ব আছে, গা-গুলায়ে নাশ করে দেয়া কিছু অংশ আছে, মানে তখন হলে নাশ করে দিতো, এখন গায়ে লাগে না -
কিন্তু এই বই পড়ে ভালো লাগলো এইবারে মালকের চরিত্র, আর মালকের প্রতি বক্তা পিলেঞ্জের মুগ্ধতারে ভেদ করে - কি চমৎকার একটা গল্প তৈরী হয়ে গেলো, যার শুরু থেকে শেষ পর্যন্ত কোনো একঘেয়েমি নাই, একঘেয়েমি আসার আগেই এই চটি বই তার আয়ূ শেষ করে দেয়, হয়ত একটা আধলাগা অসম্পূর্ণতা আছে, শুধু মালকেই - কিন্তু নাহ্, তাতে কী, গল্প জমে নাই, এটাও সত্য, কিন্তু কাহিনীকে জমতে হবে কে বললো, গল্প ত এমনও, যেখানে শুধু মালকের কিছু কীর্তি, আর ডুব দেয়া না দেয়া। ইঁদুর-বিড়াল প্রসঙ্গটা ঠিক বিঁধে না এই বইয়ে, বরং গলায় কাঁটার মত বিঁধে থাকে জল আর জল, আর মালকে ডুব দিতে থাকে।
এককালে হলে ভালো লাগতো গ্রাসের অন্যান্য বইয়ের প্রতি রেফারেন্স আছে বলে, দ্বিতীয় পুরুষে বয়ান আছে বলে কিছু জায়গায়, কিছু হাল্কা নোংরামো আছে বলে। এখন ভালো লাগলো কারণ উপন্যাসটা সুন্দর, ছোট্টো, অদ্ভূত, এবং আদপে পরিষ্কার। আরো পড়তে হবে গ্রাস, হয়ত নোংরাটা ডিঙাই না বলে পড়া হয় না তার লেখা অতশত।
বিঃদ্রঃ রালফ মানহাইম দুর্দান্ত অনুবাদক, রাবাসা পর্যায়ের মনে হয় মাঝেসাঝে।
সেই ভালো লাগা আজকের ভালো লাগায় তফাত সম্ভবত অনেক। সেই বয়সে পোষ্টমডার্ন ন্যারেটিভ দেখলে জিহ্বায় জল এসে যেতো, অস্কারের বয়ান পড়তে পড়তে হটাত অস্কারেরে আবিষ্কার করার সুখানুভূতি ছিলো, গা-গুলানো বর্ণনার একটা আবেদন ছিলো। সেই ছয়শো পাতার ড্রাম-বাজানির বৈশিষ্ট্যগুলি এই বইয়েও আছে, বয়ানে চমৎকৃত্ব আছে, গা-গুলায়ে নাশ করে দেয়া কিছু অংশ আছে, মানে তখন হলে নাশ করে দিতো, এখন গায়ে লাগে না -
কিন্তু এই বই পড়ে ভালো লাগলো এইবারে মালকের চরিত্র, আর মালকের প্রতি বক্তা পিলেঞ্জের মুগ্ধতারে ভেদ করে - কি চমৎকার একটা গল্প তৈরী হয়ে গেলো, যার শুরু থেকে শেষ পর্যন্ত কোনো একঘেয়েমি নাই, একঘেয়েমি আসার আগেই এই চটি বই তার আয়ূ শেষ করে দেয়, হয়ত একটা আধলাগা অসম্পূর্ণতা আছে, শুধু মালকেই - কিন্তু নাহ্, তাতে কী, গল্প জমে নাই, এটাও সত্য, কিন্তু কাহিনীকে জমতে হবে কে বললো, গল্প ত এমনও, যেখানে শুধু মালকের কিছু কীর্তি, আর ডুব দেয়া না দেয়া। ইঁদুর-বিড়াল প্রসঙ্গটা ঠিক বিঁধে না এই বইয়ে, বরং গলায় কাঁটার মত বিঁধে থাকে জল আর জল, আর মালকে ডুব দিতে থাকে।
এককালে হলে ভালো লাগতো গ্রাসের অন্যান্য বইয়ের প্রতি রেফারেন্স আছে বলে, দ্বিতীয় পুরুষে বয়ান আছে বলে কিছু জায়গায়, কিছু হাল্কা নোংরামো আছে বলে। এখন ভালো লাগলো কারণ উপন্যাসটা সুন্দর, ছোট্টো, অদ্ভূত, এবং আদপে পরিষ্কার। আরো পড়তে হবে গ্রাস, হয়ত নোংরাটা ডিঙাই না বলে পড়া হয় না তার লেখা অতশত।
বিঃদ্রঃ রালফ মানহাইম দুর্দান্ত অনুবাদক, রাবাসা পর্যায়ের মনে হয় মাঝেসাঝে।
December 2, 2021
Cat and Mouse is the book Gunter Grass wrote immediately after The Tin Drum and shares this book's setting of Danzig during WWII.
The narrator is a boy / youth / young man called Pilenz who is besotted with the 'hero' of the book Joachim Mahlke, who has a prominent Adam's Apple and a prominent appendage. The former attracts a cat who believes it to be a mouse (hence the title) and the latter attracts Mahlke's commander's wife, even though Mahlke is supposedly devoutly religious. Well, I'm not sure either of these two storylines are too believable, but I moved on.
A lot of the time, especially in the first part of the book, is spent swimming to, sitting on, and diving around a sunken Polish minesweeper Rybitwa that becomes a second home for Mahlke. The relationships between the two boys and their friends are well described before Mahlke leaves to become a highly successful tank commander on the Eastern front. Pilenz remains around Danzig but Mahlke returns at the end of the book.
The narrator is a boy / youth / young man called Pilenz who is besotted with the 'hero' of the book Joachim Mahlke, who has a prominent Adam's Apple and a prominent appendage. The former attracts a cat who believes it to be a mouse (hence the title) and the latter attracts Mahlke's commander's wife, even though Mahlke is supposedly devoutly religious. Well, I'm not sure either of these two storylines are too believable, but I moved on.
A lot of the time, especially in the first part of the book, is spent swimming to, sitting on, and diving around a sunken Polish minesweeper Rybitwa that becomes a second home for Mahlke. The relationships between the two boys and their friends are well described before Mahlke leaves to become a highly successful tank commander on the Eastern front. Pilenz remains around Danzig but Mahlke returns at the end of the book.
October 26, 2014
من جديد ... هي رواية تم ترشيحها لي .... أمسكت بها في معرض عام ٢٠١٣ قلبتها في يدي ثم وضعتها في مكانها، وها أنا قد حصلت عليها وقرأتها من خلال معرض عام ٢٠١٤ .... وربما لو لم يتم ترشيحها لي ما كنت قرأتها أبدا
مراجعات وتقييمات الرواية غاية في الإحباط وأخص بكلامي مراجعات القراء العرب ممن قرأوا نفس الترجمة تقريبا، بينما لا تعطي المراجعات الأجنبية أي نوع من وسائل القياس
الرواية محبطة فعلا لمن يبحث عن قصة وعقدة وأحداث أو مغامرة ... الترجمة غريبة فقد كنت افاجأ بألفاظ غاية في القبح والمخالفة لما قد أقبله وأتعجب من قبولي لها في إطار الرواية، كما تسللت بعض التعبيرات والمصطلحات العامية بشكل غريب لتصبح مستساغة ولازمة في مواضعها
لا يمكن قراءة الرواية بمعزل عن توقيت أحداثها ولا عن طفولة وحياة كاتبها الذي عاصر الحرب وعايشها بكل تداعياتها على سلامة أفراد المجتمع الألماني وسلامهم النفسي وتكوين الأسر الألمانية وظروفهم الإقتصادية ... إنهاالحرب أيها السيدات والسادة .... إنها سنوات عدم الفهم وعدم التصديق والتسليات السخيفة للصغار ... إنها السنوات العجاف حيث ندرة الطعام والموارد ... حيث الرضاء بأقل القليل وحيث الضرورات تبيح المحظورات
رواية مربكة فمن قط وفأر لتلميذين يكبرا معا وتربطهما علاقة صداقة معقدة حيث الصداقة والغيرة والحسد والعداوة أحيانا من أحدهما للآخر والإحتياج بينهما
هناك الراوي بلينز المتردد الحاسد وبطل الرواية مالكي المهتز الشخصية بسبب شيء شكلي لا أراه عيبا أبدا ورغم امتلاكه مقومات البطولة
في نهاية الكتاب رأي لناقدة تقول أن تطور شخصية مالكي كان تطورا انتكاسيا وأن وعيه ا��أخلاقي كان أشد حدة في أول الرواية وأن حساسيته للأحداث الخاصة لم يمتد إلى الحياة السياسية ... وأنا أرى أن مجتمعه قد صدمه وأن صدمات النضج كانت حتمية التأثير على حياته واهدافه وأصبح هناك صراعا بين وعيه الأخلاقي وبين وعي المجتمع ... فقد أبدى امتعاضه من الحرب منذ أول مقابلة لتلاميذ صغار بملازم من السلاح الجوي وحينما استعرض بطولاته في اسقاط الطائرات وإزهاق الأرواح في حرب سخيفة بإسم هتلر، حيث عبر بوضوح عن امتعاضه بقوله:"الآن يحتاج المرء إلى أربعين كي ينال ميدالية، في البداية حين كانوا يحاربون في الشمال وفي فرنسا كان الأمر يحتاج إلى عشرين ... لو ظلت الأمور هكذا ..." وفي رأيي أن ولعه بنيل ميدالية لكي تكون معادله مع عيبه الخلقي الذي زعزع ثقته قد تصارع مع ما يراه من انبهار الغير بوحشية الحرب ... وصل الصراع لذروته مع احتفاء مدرسيه وزملاء دراسته بل وطلاب مدارس مجاورة بأحد أبطال البحرية ممن لهم باع في إغراق السفن والأساطيل ... وما تلا ذلك من أحداث غيرت تماما من سلوكه ... أرى الصراع مستمرا في خطاباته لأمه وخالته ورسمه لعدد الدبابات التي أصابها دون الإفصاح عن عددها،وبالتالي تسببه في حيرة قارئ رسائله وإرباكه... وتمثل الصراع أيضا في ضيقه بطلاب المدارس حينما ذهبوا بكراساتهم إليه ليزينها كتابة بالأعداد والأحرف بعدد الدبابات وأماكن ضربها ومن ثم هروبه منهم بعد حين ... كما كان هناك صراعا بين الدين والتدين بطقوسه ومظاهره المختلفة وما يراه حوله من طغيان المادة مما جعل له فلسفة خاصة في الدين
أرى أن بلينز المتردد الفاشل هو سبب نهايته المأساوية ولقد صار مالكي بعدها أسطورة بلينز الخاصة والشبح الذي يطارده إن صح القول
رواية قاسية وصادمة وصادقة، تبدأ بدايات صيفية طفولية خفيفة ثم تصبح كالكابوس كلما توغلت فيها وقد يصيبك الملل من أحداثها أحيانا إلا أنها كاشفة للمجتمع الألماني حينذاك وكذلك للصراع داخل النفس في أوقات الحروب
مراجعات وتقييمات الرواية غاية في الإحباط وأخص بكلامي مراجعات القراء العرب ممن قرأوا نفس الترجمة تقريبا، بينما لا تعطي المراجعات الأجنبية أي نوع من وسائل القياس
الرواية محبطة فعلا لمن يبحث عن قصة وعقدة وأحداث أو مغامرة ... الترجمة غريبة فقد كنت افاجأ بألفاظ غاية في القبح والمخالفة لما قد أقبله وأتعجب من قبولي لها في إطار الرواية، كما تسللت بعض التعبيرات والمصطلحات العامية بشكل غريب لتصبح مستساغة ولازمة في مواضعها
لا يمكن قراءة الرواية بمعزل عن توقيت أحداثها ولا عن طفولة وحياة كاتبها الذي عاصر الحرب وعايشها بكل تداعياتها على سلامة أفراد المجتمع الألماني وسلامهم النفسي وتكوين الأسر الألمانية وظروفهم الإقتصادية ... إنهاالحرب أيها السيدات والسادة .... إنها سنوات عدم الفهم وعدم التصديق والتسليات السخيفة للصغار ... إنها السنوات العجاف حيث ندرة الطعام والموارد ... حيث الرضاء بأقل القليل وحيث الضرورات تبيح المحظورات
رواية مربكة فمن قط وفأر لتلميذين يكبرا معا وتربطهما علاقة صداقة معقدة حيث الصداقة والغيرة والحسد والعداوة أحيانا من أحدهما للآخر والإحتياج بينهما
هناك الراوي بلينز المتردد الحاسد وبطل الرواية مالكي المهتز الشخصية بسبب شيء شكلي لا أراه عيبا أبدا ورغم امتلاكه مقومات البطولة
في نهاية الكتاب رأي لناقدة تقول أن تطور شخصية مالكي كان تطورا انتكاسيا وأن وعيه ا��أخلاقي كان أشد حدة في أول الرواية وأن حساسيته للأحداث الخاصة لم يمتد إلى الحياة السياسية ... وأنا أرى أن مجتمعه قد صدمه وأن صدمات النضج كانت حتمية التأثير على حياته واهدافه وأصبح هناك صراعا بين وعيه الأخلاقي وبين وعي المجتمع ... فقد أبدى امتعاضه من الحرب منذ أول مقابلة لتلاميذ صغار بملازم من السلاح الجوي وحينما استعرض بطولاته في اسقاط الطائرات وإزهاق الأرواح في حرب سخيفة بإسم هتلر، حيث عبر بوضوح عن امتعاضه بقوله:"الآن يحتاج المرء إلى أربعين كي ينال ميدالية، في البداية حين كانوا يحاربون في الشمال وفي فرنسا كان الأمر يحتاج إلى عشرين ... لو ظلت الأمور هكذا ..." وفي رأيي أن ولعه بنيل ميدالية لكي تكون معادله مع عيبه الخلقي الذي زعزع ثقته قد تصارع مع ما يراه من انبهار الغير بوحشية الحرب ... وصل الصراع لذروته مع احتفاء مدرسيه وزملاء دراسته بل وطلاب مدارس مجاورة بأحد أبطال البحرية ممن لهم باع في إغراق السفن والأساطيل ... وما تلا ذلك من أحداث غيرت تماما من سلوكه ... أرى الصراع مستمرا في خطاباته لأمه وخالته ورسمه لعدد الدبابات التي أصابها دون الإفصاح عن عددها،وبالتالي تسببه في حيرة قارئ رسائله وإرباكه... وتمثل الصراع أيضا في ضيقه بطلاب المدارس حينما ذهبوا بكراساتهم إليه ليزينها كتابة بالأعداد والأحرف بعدد الدبابات وأماكن ضربها ومن ثم هروبه منهم بعد حين ... كما كان هناك صراعا بين الدين والتدين بطقوسه ومظاهره المختلفة وما يراه حوله من طغيان المادة مما جعل له فلسفة خاصة في الدين
أرى أن بلينز المتردد الفاشل هو سبب نهايته المأساوية ولقد صار مالكي بعدها أسطورة بلينز الخاصة والشبح الذي يطارده إن صح القول
رواية قاسية وصادمة وصادقة، تبدأ بدايات صيفية طفولية خفيفة ثم تصبح كالكابوس كلما توغلت فيها وقد يصيبك الملل من أحداثها أحيانا إلا أنها كاشفة للمجتمع الألماني حينذاك وكذلك للصراع داخل النفس في أوقات الحروب
Read
September 18, 2017Ostensibly set in the same world as The Tin Drum, although the little boy with the drum and the piercing shrieks barely makes an appearance. Really, it is more the story of an adolescence in the shadow of the Nazi regime, and how the regime shapes what would be an otherwise unremarkable teenage boy's life of hanging out at the beach and exploring old shipwrecks. Beautifully told, grotesquely real, and closer to Mishima's The Sailor Who Fell from Grace with the Sea in tone than anything else.
December 17, 2019
Its a simple enough story of a boy, Mahlke, who grows up in Danzing and goes to WWII. But the book is full of complexities, analogies and frequent shifts in the point of the narrator view.
Mahlke's appearance is a bit of a joke and he has some odd characteristics. The story (I think) is how he (and others) are the hunted to a hungry uncaring society.
Mahlke's appearance is a bit of a joke and he has some odd characteristics. The story (I think) is how he (and others) are the hunted to a hungry uncaring society.
June 25, 2018
به نام او
یک نمونه کوچک و جمع وجور از شاهکار گونتر گراس: طبل حلبی
برای من که اول طبل حلبی را خواندم شگفت انگیز نبود ولی احتمالا برای کسی که هیچ کتابی از گراس نخوانده باشد می تواند مشوق خوبی برای ورود به دنیای این نویسنده بزرگ باشد
یک نمونه کوچک و جمع وجور از شاهکار گونتر گراس: طبل حلبی
برای من که اول طبل حلبی را خواندم شگفت انگیز نبود ولی احتمالا برای کسی که هیچ کتابی از گراس نخوانده باشد می تواند مشوق خوبی برای ورود به دنیای این نویسنده بزرگ باشد
June 9, 2024
"Katz und Maus" - dass unter diesem Titel die freundschaftliche Beziehung zwischen zwei Jungen aus Danzig während des II. WK geschildert wird, könnte abwegiger nicht sein. Der Erzähler Pilenz berichtet von seinem damaligen Klassenkameraden Joachim Mahlke, der sich vom schwächlichen Nichtschwimmer zum talentierten Taucher entwickelte. Die jungen Gymnasiasten verbringen ihre Sommer auf einem Kahn, von dem aus sie gesunkene Minensuchboote (Überbleibsel vom Seekrieg in der Danziger Bucht 1939) erkunden und Schätze bergen. Pilenz beschreibt in diesem Zusammenhang Mahlkes Ehrgeiz beim Schwimmen, der sich ansonsten nur durch einen obsessiven Marienkult und einen auffälligen Adamsapfel auszeichnet.
Die Beziehung zwischen den beiden ist ambivalent. Einerseits wird Mahlkes Verhalten und sein Äußeres, das sich vor allem durch den prominenten Adamsapfel auszeichnet, von Umstehenden belächelt (auch vom Erzähler), doch andererseits schwingt eine Art von Verehrung mit. Diese Zwiespältigkeit resultiert aus dem Rätsel um die Motivation des Jungen. Er wird zu "Der Große Mahlke" stilisiert.
Der Krieg hängt wie eine dunkle Wolke über der Erzählung, spielt aber nur eine nebengeordnete Rolle. Nach einem Vorfall am Gymnasium und der folgenden Versetzung Mahlkes, hört Pilenz nichts über ihn. Einige Jahre später im Arbeitsdienst taucht sein Name wieder auf, denn Mahlke ist auch in dieser Umgebung in aller Munde durch seine Leistung (vom Arbeitsdienstmann zum Panzerkommandanten), die er innerhalb kürzester Zeit erbracht hat. Die beiden treffen sich nach einigen Jahren wieder in Danzig, zuerst in der Schule, dann in der Kirche und die von dritten erbaute Mauer um den Panzerkommandanten beginnt zu bröckeln.
Als besonders gelungen empfinde ich die Schilderung des Erzählers zur Person Mahlke, wobei seine eigenen zwiespältigen Empfindungen mehr über ihn als über das Subjekt seiner Erzählung aussagen. Mahlke wird zu einer unantastbaren Helden-Figur der Stadt, was er nicht zu wollen scheint. Allgemein scheint sein Fokus auf etwas anderem als Ruhm zu liegen, wobei es sich um eine Art 'Ehrung' für seinen verstorbenen Vater handeln könnte.
Ich habe "Katz und Maus" 4/5 ⭐️ gegeben, nur wurde für mein Empfinden etwas zu häufig Joachim Mahlkes anscheinend 'imposantes' Gemächt thematisiert, was wohl ein weiterer Hinweis auf seine 'Aura des Unantastbaren' sein soll.
Die Beziehung zwischen den beiden ist ambivalent. Einerseits wird Mahlkes Verhalten und sein Äußeres, das sich vor allem durch den prominenten Adamsapfel auszeichnet, von Umstehenden belächelt (auch vom Erzähler), doch andererseits schwingt eine Art von Verehrung mit. Diese Zwiespältigkeit resultiert aus dem Rätsel um die Motivation des Jungen. Er wird zu "Der Große Mahlke" stilisiert.
Der Krieg hängt wie eine dunkle Wolke über der Erzählung, spielt aber nur eine nebengeordnete Rolle. Nach einem Vorfall am Gymnasium und der folgenden Versetzung Mahlkes, hört Pilenz nichts über ihn. Einige Jahre später im Arbeitsdienst taucht sein Name wieder auf, denn Mahlke ist auch in dieser Umgebung in aller Munde durch seine Leistung (vom Arbeitsdienstmann zum Panzerkommandanten), die er innerhalb kürzester Zeit erbracht hat. Die beiden treffen sich nach einigen Jahren wieder in Danzig, zuerst in der Schule, dann in der Kirche und die von dritten erbaute Mauer um den Panzerkommandanten beginnt zu bröckeln.
Als besonders gelungen empfinde ich die Schilderung des Erzählers zur Person Mahlke, wobei seine eigenen zwiespältigen Empfindungen mehr über ihn als über das Subjekt seiner Erzählung aussagen. Mahlke wird zu einer unantastbaren Helden-Figur der Stadt, was er nicht zu wollen scheint. Allgemein scheint sein Fokus auf etwas anderem als Ruhm zu liegen, wobei es sich um eine Art 'Ehrung' für seinen verstorbenen Vater handeln könnte.
Ich habe "Katz und Maus" 4/5 ⭐️ gegeben, nur wurde für mein Empfinden etwas zu häufig Joachim Mahlkes anscheinend 'imposantes' Gemächt thematisiert, was wohl ein weiterer Hinweis auf seine 'Aura des Unantastbaren' sein soll.
November 5, 2024
The Tin Drum may have stolen the show, but its less-celebrated sibling, Cat and Mouse, is a quirky little thing. This satirical romp follows the tumultuous teenage years of Joachim Mahlke, a boy so physically peculiar he'd make a gargoyle blush. As World War II rages on, poor Mahlke is ostracized, ridiculed, and generally treated like a leper.
Told through the unreliable lens of his friend Pilenz, the novel is a twisted blend of irony and pathos. We witness Mahlke's transformation from bullied boy to war hero, punctuated by such bizarre events as daring dives and a rather peculiar cat trick. It's a tale of alienation, heroism, and the sheer absurdity of war, all wrapped up in a darkly comic package.
But let's be honest, this isn't The Tin Drum. While Grass's signature blend of the grotesque and the sublime is still present, the narrative lacks the same punch. The ending, a murky concoction of ambiguity and unreliability, leaves more questions than answers. Still, for fans of Grass's unique brand of literary weirdness, Cat and Mouse is a curious, if flawed, addition to the Danzig Trilogy.
Told through the unreliable lens of his friend Pilenz, the novel is a twisted blend of irony and pathos. We witness Mahlke's transformation from bullied boy to war hero, punctuated by such bizarre events as daring dives and a rather peculiar cat trick. It's a tale of alienation, heroism, and the sheer absurdity of war, all wrapped up in a darkly comic package.
But let's be honest, this isn't The Tin Drum. While Grass's signature blend of the grotesque and the sublime is still present, the narrative lacks the same punch. The ending, a murky concoction of ambiguity and unreliability, leaves more questions than answers. Still, for fans of Grass's unique brand of literary weirdness, Cat and Mouse is a curious, if flawed, addition to the Danzig Trilogy.
September 16, 2024
The Tin Drum is easily my favourite German novel of all time, so I don't know why it's taken me this long to read Grass again, but here we are now. For me this slim novel isn't on the same level as The Tin Drum, but again Grass takes us back to Germany's dark past, but this time he plays less on the fantastical mix of realism, magical realism and the absurd, but the symbolic allusions used wisely in The Tin Drum are ever present. Like that novel there are some truly unforgettable scenes here, and it feels a tighter, more internalized work. There are cameo appearances from characters in The Tin Drum, but I can't quite figure out whether I would have preferred having them feature more, thus making the novel longer, or simply not at all, it's a bit of a strange one. Allegorically, the title is a clever one, and again Grass choses a protagonist, like The Tin Drum's Oskar Matzerath, that displays the physical and mental features that are out of the ordinary; this, I do believe, is very important, and totally makes sense. All in all I found it a fascinating little novel and look forward to reading Dog Years, whenever that may be.
May 9, 2022
Habe den Roman als Auftakt zur Danziger-Trilogie gelesen. Bin aber etwas ratlos, wie ich die Novelle annehmen soll.
March 15, 2022
Ich habe großen Respekt vor den literarischen Mitteln, mit denen diese Geschichte erzählt wird, aber Grass hat hier noch mehr als in den anderen Teilen der Danziger Trilogie die Tendenz, auf eine Weise ins Detail zu gehen, die mich als Leser einfach nicht so interessiert. Als Ergebnis waren diese 150 Seiten unerwartet anstrengend zu lesen - und dabei finde ich Hundejahre und Die Blechtrommel vergleichsweise angenehm!
Dennoch ist es beeindruckend, wie absichtsvoll Grass schreibt.
Dennoch ist es beeindruckend, wie absichtsvoll Grass schreibt.
February 15, 2022
Alles sehr verwirrend, die Faszination von Pilenz für Mahlke ist eher befremdlich. Ebenso befremdlich ist die Wahl als Pflichtlektüre. Es gibt definitiv bessere Bücher über die selbe Thematik, die von jemanden geschrieben worden sind, der nicht wie Günter Grass in der Waffen-SS waren.
October 26, 2023
Mažo žmogaus gyvenimas nacistų okupuotame Gdanske. Tu esi pelė ir tave nuolat medžioja katė. Praktiškai jokių šansų, kad tau pasisektų, jei atsisakai paklusti režimo spaudimui. Malkė atsisakė paklusti…
March 2, 2017
تكملة قراءة هذا القىء هو بمثابة التكفير عن جميع الذنوب التى ارتكبتها فى الماضى والتى سوف أرتكبها فى المسقبل
لعن الله الملل يا أخى .الروايه لمن يريد التكفير عن ذنوبه وبما انى لا انوى هذه الايام ..فلن اكملها ..(يعنى على دخله رمضان كده
March 23, 2016
یک کتاب فوق العاده !! تصویر پردازی و انتخاب کلمات عالیو سیر داستانی ای که اصلا از یک خط صاف پیروی نمیکنه و هر جوری دوست داره میگذره !!!
April 14, 2015
If you've only read The Tin Drum, and you're looking for more Gunter Grass to read, this is the book for you. It's short and straightforward and quietly devastating.
Beautiful and heartbreaking, this is a story about two school friends, taking place in Germany during World War II.
Pilenz is one of a crowd of teenaged boys who like to hang out together at the beach, occasionally swimming out together to a partially submerged Polish minesweeper. Mahlke is just a kid who wants to belong.
But Mahlke is deeply flawed, Pilenz explains. He is independent, inventive, original and individual, at a time when it was deadly dangerous to deviate in any way from the crowd. With dread, the reader begins to understand that, in telling this story, the narrator is performing a kind of atonement, seeking to repent of an as-of-yet unnamed sin.
A profoundly moving book. You don't have to look far to find the enemy, says Grass. He is already there, inside you, waiting for just the right time to pounce.
Beautiful and heartbreaking, this is a story about two school friends, taking place in Germany during World War II.
Pilenz is one of a crowd of teenaged boys who like to hang out together at the beach, occasionally swimming out together to a partially submerged Polish minesweeper. Mahlke is just a kid who wants to belong.
But Mahlke is deeply flawed, Pilenz explains. He is independent, inventive, original and individual, at a time when it was deadly dangerous to deviate in any way from the crowd. With dread, the reader begins to understand that, in telling this story, the narrator is performing a kind of atonement, seeking to repent of an as-of-yet unnamed sin.
A profoundly moving book. You don't have to look far to find the enemy, says Grass. He is already there, inside you, waiting for just the right time to pounce.
Displaying 1 - 30 of 444 reviews