Turkish Literature

Öztürkçe Terimler'in genişletilmiş versiyonu

Abide-mezar: Anıtkurgan
Afiyet olsun!: Aşolsun!
Artezyen: Yuşuk
Atıf: Atav
Balina: Alabuğa
Beste: Sarın
Bisiklet: Tuguy
Cin: Yelpin
Demokratik: Aratçıl
Destan: Üliger
Deterjan: Açalga
Diyet: Açır
Efsane: Anız
Ehliyet: Yeterge
Ejderha: Evreğen
Elektrik: Çakılgağan
Elektron: Yalçırak
Enfeksiyon: Alız
Fal: Bakav
Fil: Yağna
Gazi: Alpavut
Güfte: Koşun
Harf: Üsük
Hayalet: Yör
Helalleşme: Adaldaşma
Heykel: Yontav
Hipopotam: Araman
Hurç: Aşmag
İftar: Ağzaçar
İthaf: Adav
İyon: Yüküt
Jokey: Atçapar
Kainat: Açan
Kanguru: Yepelek
Kanunname: Yasarga
Kommemerasyon: Anıştay
Kongre: Hural
Konsey: Keneş
Koordinat: Yönter
Kutup: Yiğdiz
Kurye: Yalavaş
Lades: Yeteş
Lanet: Yeksek
Lif (temizlik): Yunça
Mahkeme: Yarganak
Manyetizma: Yiğdeme
Mersiye: Yuğut
Meteorit: Ağmazak
Motor: Yörter
Muska: Yomdar
Mühür: Yuzak
Nadas: Ahtar
Nüfus: Arat
Olimpiyat: Yarıştay
Oruç: Baçağ
Örümcek adam: Ağalcan
Özür dileme: Ağzınma
Parlamento: Yasatay
Patates: Yumurgan
Pelerin: Arkaç
Penguen: Ağkarın
Petrol: Yakız
Planör: Yarkanat
Polemik: Ağzalak
Polen: Ürleç
Polis: Yasavul
Radyan: Yayçan
Radyo: Sesbeğen
Rota: Yöney
Reçete: Yorlav
Seyis: Atbakar
Sörf: Yelder
Steril: Arılçak
Süvari: Atavul
Şarj: Yüklenç
Tabir (rüya): Yorav
Teselsül: Ardışma
Teşekkürler!: Bayartay!
Televizyon: Gözbeğen
Vaha: Yeşerge
Vahiy: Açış
Vampir: Vupar
Veda: Yolgar
Virüs: Yukuz
“Y” (bilinmeyen değer): Yiğrek
Yakamoz: Yaldırak
Yarasa adam: Bavbagay
Yılbaşı günü: Yılgayak
Zürafa: Anağaş

Değerli Akademisyenler,
International Burch University Eğitim Fakültesi, Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmenliği Bölümü tarafından 17-19.05.2013 tarihleri arasında Bosna Hersek’in başkenti Saraybosna şehrinde düzenlenen Uluslararası Türk Dili ve Edebiyatı Kongresi (UTEK’13) bildiri kitabına hoş geldiniz. Kongrenin amacı Türk dili, edebiyatı, tarihi ve kültürü üzerine özellikle balkanlarda yapılan inceleme ve araştırmalara katkı sağlamaktır. Bu bağlamda Türk kültür tarihinin izlerini taşıyan Bosna Hersek’in Saraybosna kentinde kongrenin yapılmış olması manidardır. Saraybosna, Avrupa ve Asya arasında bir köprü vazifesi gören, Doğu ve Batı dillerinin, edebiyatlarının ve kültürlerinin en önemli temas noktalarından biri konumundadır. Türk dili ve kültürü yüzyıllar boyunca Balkan dilleri ve kültürüyle etkileşim içerisindedir. Balkanlar’da Türk dili, edebiyatı ve kültürü, farklı etnik gurupların ortak noktada buluştukları güvenli bir liman olmuştur. Fatih Sultan Mehmet’in Bosna Ahidname’si hem bu hoşgörüyü anlatma adına hem de Balkanlar’da yazılan Türk dili, tarihi ve edebiyatının en eski yazılı metinlerinden biri olma adına önemli bir belgedir. Balkanların, dil bilimciler, edebiyatçılar ve kültür tarihçileri tarafından çok yönlü olarak incelenmesi söz konusudur.

As a preliminary introduction to the subject, this chapter tries to stimulate conversation about how Ottoman Turkish elites understood history and historiography. Sub-topics include views of time, epistemology, historical consciousness, agency and morality, Ottoman "exceptionalism," and the craft of historical writing.

Yaşar Kemal has produced vast number of literatures on different genres. One of these genres is the Novel. In this study, the reflection of epic story in Yaşar Kemal’s İnce Memed (1.c:1955), Üç Anadolu Efsanesi (1967), Ağrı Dağı Efsanesi (1970), Binboğalar Efsanesi (1970) Çakırcalı Efe (1972) have been scrutinized on the basis of plot, theme and description. Therefore,  the reasearch showed if the text had feautures contributing to literary value of the text.

Freudian readings of literary texts have so far proved rather fruitful thanks to their applicability
to other fields of discourse. Freud’s theories and concepts like the Oedipus and Electra
complexes, id-ego-superego, death drive, penis envy and the uncanny have been frequently
studied in literary analysis since the birth of the theories themselves. The uncanny, in
particular, refers to the arousal of some familiar feeling by an unfamiliar image which leaves
the person unable to differentiate between reality and fantasy.Edgar Allan Poe’s “The Black
Cat” and Yusuf Atılgan’s The Motherland Hotel offer similar veins for a psychoanalytic
analysis of their protagonists considering Freud’s theory of the uncanny. The protagonists of
both works suffer from severe psychological issues due to their problematic oedipal phases,
concealed homosexual tendencies as well as predispositions towards violence, which culminate
in their extreme social behavioural disorders. All these psychological determinants surface up
and begin to haunt these characters with the appearance of the black cats in both works. The
image of the black cat as an unfamiliar external factor connecting itself with suppressed
familiar feelings is reminiscent of what Freud calls the uncanny. In this respect, this paper aims
to comparatively analyze the images of the black cat in the above works on the basis of Freud’s
theory of the uncanny to display the authors’ identical approaches to the image.

Bu eserde 22-23 Kasım 2018 tarihinde Kırgızistan-Türkiye Manas Üniversitesi’nde düzenlenen III. Uluslararası Türk Halklarının Geleneksel Spor Oyunları Sempozyumu’nda sunulan bildirilerden Sempozyum Bilim Kurulu’nun değerlendirmeleri neticesinde belirlenen bildiriler yer almaktadır.

ABSTRACT


This dissertation undertakes a critical scrutiny of Orhan Pamuk’s Snow (2004) and Other Colours (2007), texts that majorly grapple with contemporary Turkey’s socio-political issues. I have tried to demonstrate the modes in which Pamuk frames the competing political claims of secularism and Islam—key concepts in Turkey as well as our contemporary world—with a view to deciphering its implications for our times.

Literature, as is well-known by now, can no longer be regarded as an apolitical business without any stakes in the world. It is partisan—ideological and committed to power structures, with its particular agendas—and an active participant in hegemonic constructions. Literary and cultural representations are struggles for power and meaning, and texts are sites where these struggles are carried out. Pamuk’s writings are located on a site where Islam and secularism confront each other in particular ways. Moreover, Orhan Pamuk is a writer who addresses a global audience, a fact he himself is quite aware of. The award of the Nobel Prize for literature (2006) is not an insignificant factor in Pamuk’s receptivity throughout the global reading world as a voice of authority interpreting issues involving categories such as Islam, secularism, etc. Given these factors, it important to read his texts for their ideological underpinnings and to comprehend the importance of such understandings for contemporary resonances. I have read Snow and Other Colours in order to lay out the liberal-secular ideology the texts are premised on, especially with regard to Islam, even as they make claims to be dialogic and polyphonic. I largely drew upon some recent scholarship on secularism in order to problematize Pamuk’s valorization of liberal secularism and his take on Islam.

The “Introduction” of this dissertation entitled“Contexualizing Orhan Pamuk: Secularism, Islam, Global Geopolitics” begins by making a case for my contextualized, political reading of the texts in question. It sets the work of Pamuk against the larger secularism-Islam interface so as to pull into perspective the problem in question.

Chapter One, “Turkey: The Making Of A Socio-Political Arena” laid out the socio-political history of Turkey in the twentieth century so as to provide a window to the primary world Pamuk is engaging with. I elaborate on the contours of secularization that has been implemented in Turkey. The chapter dealt with the emergence of “political Islam”/ “Islamism” as an oppositional discourse to the hegemonic secularist discursive practices on Islam. It traced certain significant historical developments in terms of the Islamist-secularist confrontation in Turkey.

Chapter Two, “Secularism(S): Critiques, Disjunctions, And Utopias in Orhan Pamuk,” unpacks Pamuk’s take on secularisms. Drawing on some recent scholarship on secularism, the chapter critiques liberal secularism as a political principle as well as  hegemonic discourse / ideology / worldview which permeates multiple discourses and circumscribes understandings of the very category of “the human.” It makes the case that advocacy of pluralism through a championing of liberal secularism defeats its very objective.

Chapter Three, “Muslim Women’s Headscarf, Islamism and the Islamic Other” explores the issues attending liberal-secular readings of politics under the banner of Islam and the polemical question of the Muslim women’s headscarf / hijab in the light of Pamuk’s self-avowed wish to know and engage the Islamic Other.

The “Conclusion” pulls together the various threads explored in the chapters. It examines the implications of the critical analyses done in the chapters for our times, where liberal secularism is a hegemonic ideology / discourse/world view. My close reading of Orhan Pamuk’s select texts underscores the need for a critical distance from and a vigilance against the effects of the naturalization of the liberal-secular in all aspects of being in the world, something which our embattled times cry out for.

The oral-formulaic theory formed by Milman Parry and Albert B. Lord not only revolutionised Homeric studies but also had an impact on anthropology and folklore. It led to increased interest in oral epic traditions, and fieldworkers changed their methods towards a focus on composition in performance. The individual singer and his handling of the tradition gained importance. When possible, more than one performance of the “same” song was recorded, by the same singer on different occasions or by different singers, and interaction with the audience was documented. By now, a wealth of editions and studies of oral epics from various parts of the world is accessible and is used in the present study as an inspiration for achieving a deeper understanding of the methods at work in oral epic, for building a social framework for the Iliad and the Odyssey, and especially for speculating on the circumstances of the writing of the two great poems. Long oral narratives are flexible, and accordingly, the dictation to scribes that must be at the origin of the texts that have been preserved in writing to this day, was a process of the utmost importance as the composition in performance of the Iliad and the Odyssey.

Thinking tales which have been the subject of research studies in our country and around the world in children’s literature may allow to talk about a larger literature of children. One of the methods generally used in the analysis of tales is Propp’s method. There is an observable trend to use this method which is based on the actions of characters in the analysis of folk tales. In this study, Propp’s method will be practised on a tale of Aytül Akal’s Fairy Tale Series and it will be discussed whether Propp’s method could be applied to tale as a genre which exists in Children’s Literature or not.
Key Words: Children’s Literature, tale, Propp method, Aytül Akal

Espacios etnográficos y comunicación urbana


Compiladores:


L. Nicolás Guigou


Eduardo Álvarez Pedrosian


Editorial:Comisón Sectorial de Educación Permanente (CSEP), UDELAR. Año: 2011


© Por la edición: Unidad Central de Educación Permanente de la Universidad de la República,
UCEP-UdelaR, 2011, Montevideo (Uruguay).

ISBN 978-9974-0-0801-4

Depósito Legal
Edición amparada al Decreto 218/96

Impreso en Uruguay
Printed in Uruguay




Reseña.


Este volumen reúne las investigaciones producidas en el marco del curso de Educación Permanente Antropología de la Comunicación Urbana, llevado a cabo en la Lic. en Ciencias de la Comunicación bajo la coordinación del Dr. L. Nicolás Guigou y el Dr. Eduardo Álvarez Pedrosian. El mismo contó con la participación de profesionales con formación transdisciplinaria en Ciencias de la Comunicación, Ciencias Antropológicas, Diseño Industrial, Filosofía, Psicología y Sociología. Los trabajos abordan diversos casos y temáticas relacionadas a los fenómenos comunicacionales generados en y por lo urbano y sus tipos de espacialidades, incluyendo las desterritorializadas: La ciudad del Google Earth (Guigou), Los abusos de Ayman. Movilidad y comunicación transcultural en espacios de la metrópolis catalana (Álvarez Pedrosian), Relocalización de un asentamiento (Larroca Ghan), La ciudad y sus encuentros. De lo fático en el lenguaje y su estudio en contextos urbanos (Fabreu), Fenómeno de reapropiación momentánea de la ciudad. La cultura del desvío (Nadruz), Los niños de la nieve. Los pequeños nórdicos, esos otros exilios (Mattioli), El cuerpo "apropiado" en la Rambla de Montevideo. Construcción de identidades (Corral), Poder, espacio público y modernidad. Miradas enfrentadas de la ciudad (Chávez Sabando), y Parque Artigas de Pando: de la integración a la exclusión (Pérez Lacuez).


Bajar libro completo en formato pdf , LICCOM, Universidad de la República:


http://archivos.liccom.edu.uy/index.phpdir=Publicaciones/&file=EspaciosEtnograficosComunicacionUrbana.pdf


Bajar libro completo en formato pdf , Base Scribd:


http://es.scribd.com/lguigou/d/88996628-Espacios-Etnograficos-y-Comunicacion-Urbana

This article shows that native non-Muslims in the Ottoman Empire were seen as «internal» enemies in the course of the Second Constitutional Period after the Young Turk revolution in 1908. It is argued that the Balkan Wars were a watershed in the creation of native non-Muslims as «others». The influx of Muslims from the Balkans and Crete populated the Ottoman Empire with people who were full of resentment against the Ottoman Empire’s native Christians, whose co-religionists had expelled them from their homeland. Their accounts of immigration and suffer- ings deeply influenced Muslim public opinion. This is demonstrated by referring to the spreading of sentiments of Muslims through various print media such as periodicals, pamphlets, leaflets, flyers and, above all, illustrations showing how Muslims suffered in the hands of Greeks and Bulgarians in the lost lands.

Bu yazımızda ele alacağımız Sevgili Arsız Ölüm, Latife Tekin'in ilk eseridir. 1983 yılında yayımlanan Sevgili Arsız Ölüm, ilk basıldığı tarihlerde bazı çevrelerce alkışlanırken bazı çevrelerce de hücuma uğramıştır. Toplumcu gerçekçiler Latife Tekin'i toplumun dertlerine, düzenin çarpıklığına eğilmeyen bir eser yazmakla suçlamışlardır. Elbette ki bu suçlamalar edebiyat eserinde estetik değeri yok sayan bir zihniyetin ürünü olmakla kalmış, Sevgili Arsız Ölüm de Türk edebiyatında hatrı sayılır bir yer edinmiştir. Nitekim Sevgili Arsız Ölüm bizim edebiyatımızda büyülü gerçekçilik akımına dahil olan ilk eser olmasıyla önemlidir. Diğer bir önemi ise o güne kadar toplumcu gerçekçi yazarlar tarafından işlenen köyden kente göç olgusunun ilk defa büyülü gerçekçi bir eserde işleniyor olmasıdır.

International Burch University Eğitim Fakültesi, Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmenliği Bölümü tarafından 17-19.05.2013 tarihleri arasında Bosna Hersek’in başkenti Saraybosna şehrinde düzenlenen Uluslararası Türk Dili ve Edebiyatı Kongresi (UTEK’13) bildiri kitabına hoş geldiniz.
Kongrenin amacı Türk dili, edebiyatı, tarihi ve kültürü üzerine özellikle balkanlarda yapılan inceleme ve araştırmalara katkı sağlamaktır. Bu bağlamda Türk kültür tarihinin izlerini taşıyan Bosna Hersek’in Saraybosna kentinde kongrenin yapılmış olması manidardır. Saraybosna, Avrupa ve Asya arasında bir köprü vazifesi gören, Doğu ve Batı dillerinin, edebiyatlarının ve kültürlerinin en önemli temas noktalarından biri konumundadır. Türk dili ve kültürü yüzyıllar boyunca Balkan dilleri ve kültürüyle etkileşim içerisindedir. Balkanlar’da Türk dili, edebiyatı ve kültürü, farklı etnik gurupların ortak noktada buluştukları güvenli bir liman olmuştur. Fatih Sultan Mehmet’in Bosna Ahidname’si hem bu hoşgörüyü anlatma adına hem de Balkanlar’da yazılan Türk dili, tarihi
ve edebiyatının en eski yazılı metinlerinden biri olma adına önemli bir belgedir. Balkanların, dil bilimciler, edebiyatçılar ve kültür tarihçileri tarafından çok yönlü olarak incelenmesi söz konusudur.

""Bir edebi metni yorumlama yöntemlerinden biri olan psikanalizin kurucusu Avusturyalı nörolog Sigmund Freud, William Shakespeare’in Hamlet, Wilhelm Jensen’in Gradiva, Wilhelm Hoffmann’ın Sandman adlı eserleri üzerinden gerçekleştirdiği metin incelemeleriyle psikanalitik edebiyat eleştirisi tekniğinin ilk uygulayıcısıdır. Sigmund Freud’un klasik psikanaliz teorileri, 20. yüzyılın ortalarında Fransız düşünür Jacques Lacan tarafından yapısalcı bir yol haritasıyla yeniden yorumlanmıştır. Akademik çevrelerce Freud’a yeniden dönüş olarak tarif edilmiş olan Lacancı psikanaliz, geliştirdiği yeni öğretilerle psikanalitik edebiyat metni incelenmesine farklı boyutlar katmıştır.

Psikanalitik edebiyat eleştirisi metin üzerinde neyi ele almayı amaçlamaktadır? Terry Eagleton’a göre bu sorunun dört yanıtı mevcuttur; psikanalitik edebiyat eleştirisi eserin yazarını, içeriğini, biçimsel yapısını ya da okuru nesne olarak alabilir. Oluşturduğu edebiyat incelemelerinde yazarın metinde sunduğu bilinçdışındaki semptomlarını incelemeyi esas alan Freud’a göre yazar bir nevrotiktir (2004, s. 218-219). Berna Moran, psikanaliz ve eleştiri başlıklı makalesinde, Freud’un sanatçıya bakış açısının altını şöyle çizer: “Onur, zenginlik, ün kazanmak, yükselmek ve kadınların sevgisini elde etmek ister, ama bu zevklere ulaşma aracından yoksundur. Böylece o da, özlemi yerine getirilmemiş herhangi biri gibi gerçeklikten uzaklaşarak bütün ilgisini ve libidosunu isteklerinin hayal dünyasında yaratılmasına aktarır.” (2000, s. 151- 152) Ayrıca Moran’a göre bir yazarı yazmaya iten etken, eğer onun bastırılmış dürtülerinden kaynaklanmaktaysa, bu bastırılmış dürtüler ne yapıp edip yazarın ortaya koyacağı edebiyat metninde kendine yer bulur (2000, s.152). Bilinçdışına ulaşabilen ve onu güçlü bir yaratıcılık ve estetik bağlamda iyi kotarılmış dilsel anlatımla ortaya koyabilen yazar ile ruh hastası arasında fark yoktur. Freud bu noktada bir yandan başarılı yazarı ruh hastasıyla denk tutarak onu aşağılar gibi görünürken, esasında onun bu fikri, yazarı üstün insan olarak tanımlayan Romantizm akımı tandansını muhteva etmektedir. Jensen’in Gradiva adlı eserini yorumlarken Freud, bir sanatçı olan Jensen ile bir bilim adamı olan kendisinin, insan aklının işleyişi üzerine aynı sonuçlara ulaşmış olmasını iki şekilde yorumlar; birincisi, ulaşılan ortaklık, varılan yargının doğruluğunu kanıtlar, ikincisi; edebiyat ve bilim karşılaştırması dahilinde, iyi bir sanatçı (yazar), bilim adamından üstündür çünkü hiçbir bilimsel veri sayesinde ortaya konmamış olan çıkarımlarını, yalnız ve yalnız bilinçdışına ulaşabilerek gerçekleştirmiştir (1959, s. 91-92). Öte yandan bu makalede roman incelemesi yaparken, Freud’un yanı sıra Jacques Lacan’ın psikanaliz teorilerinden de faydalanacağım. Ayna evresi, imgesel-sembolik-Gerçek gibi teorize ettiği temel konseptleriyle Freudyen psikanalizi yeniden yorumlayan Jacques Lacan, Wright’ın da altını çizdiği gibi temel olarak Freud’un ego tanımı üzerine kurguladığı teorilerden esinlenmiştir (1998, s.100). Lacan’ın yapısalcı psikanaliz teorilerinin, psikanalitik edebiyat eleştirisine katkıda bulunduğu aşikardır. Bu yazımda, gerek Freudyen gerekse Lacancı öğretiler ekseninde, sanatçı- yazar Yusuf Atılgan’ın Aylak Adam ve Anayurt Oteli romanlarının baş karakterleri C. ve Zebercet üzerinden psikanalitik bir inceleme sunmaya gayret ederken, bu uğraş çerçevesinde Terry Eagleton’un ortaya koyduğu psikanalitik edebiyat eleştirisinin dört esas yönleniminden biri olan, eserin içeriğini temel alacağım.""

This paper examines the genetic relationship between all personal pronouns, which are part of the core vocabulary of language, in Arabic and English mainly as well as German, French, and Latin secondarily. Converse to traditional views in comparative historical linguistics in which Arabic and English, for example, are classified as members of different language families, it shows how such pronouns are related to and derived from one another, where Arabic may be their end origin. The paper applies the principles and tools of the lexical root theory according to which the pronouns are shown to have the same or similar forms and meanings with slight phonetic, morphological and semantic or lexical changes.

ÖZET Nancy Armstrong, romanın tarihinin cinselliğin tarihinden ayrı anlaşılamayacağını söyler ve domestik romanın, temsil ettiği yaşam biçiminden kesinlikle önce geldiğini öne sürer. Yani bu romanlarda anlatılan ya da yaratılan yaşam biçimi, bu romanları okuyanlarca gerçek hayatta yeniden üretilmiştir. Bu doğrultuda roman; hayat, toplum ve cinsellik alanlarını yeniden düzenler, bu düzeni en baştan ve her örnekte yeniden yazar ve yazarak oluşturur ya da kurar. 19. yüzyıl sonunda yazılan Türkçe romanlar bu iddiayı tartışmak için verimli örnekler sunarlar. Özellikle Ahmet Mithat ve manevi kızı Fatma Aliye'nin dostlukları da, edebi üretimleri de cinselliği yeniden yazmaya yönelik tavırlarıyla belirginleşir. Her iki romancı da kadın cinselliğine " pasifçe savunulan iffet " kavramı üzerinden yaklaşmakla birlikte, cinselliği bu kavram etrafında örüşleri farklı ve birbirleriyle çelişir/çekişir niteliktedir. Bu çalışma, Fatma Aliye'nin iffet sorunsalına yaklaşımını Udî romanı üzerinden tartışıp yorumlamayı hedeflemektedir. Udî her ne kadar düzenle uyumlu bir kapanışa sahipse de, kadınların yaşadıkları sorunların erkek egemen düzenden kaynaklandığını gösteren pek çok unsuru da içerir. Romanın kapanışı hem dişil iffetin vazgeçilmezliğine hem de kadının erkeğe dayanmadan geçinebilmesi için eğitimin önemine vurgu yapar. Ancak o dönemde kadınlara dönük eğitim fırsatları son derece sınırlı olduğu için, kadının eğitimiyle ilgili vurgu semptomatiktir. Kadının eğitimi sınıfsal bir meseleydi ve sadece üst sınıfa dahil kadınlar için eğitim mümkündü. Fatma Aliye'nin Udî'sinin düzenle uyumlu kapanışı bu olguyu yok sayar ama olayörgüsünün semptomatik gelişimi üzerinden Osmanlı kadınlarının ataerkil sömürüsünü görünür kılar. Sonuçta Fatma Aliye belki bir feminist aktivist, bir kadın hakları eylemcisi değildir ama Udî'de de görüldüğü üzere, kadın hakları mücadelesinde " kendine ait bir oda " ya sahip olduğu ortadadır.

Ahmet Mithat’ın, kendi gazetesi Tercüman-ı Hakikat’te tefrika ettikten sonra 1882’de kitap olarak yayınladığı Dürdane Hanım romanı, yazarın bugüne kadar en çok ilgi çeken romanlarından biri olmuştur. Ancak bu ilgi, ana karakterin bir “süper kadın” olması ya da romanın yeni icat edilen telefon cihazı üzerinden “fenni roman” türüne girmesi gibi çarpıcı ve eğlenceli özelliklerine yoğunlaşmakla yetinmiştir. Oysa bu roman teknik, tematik ve ideolojik açılardan sadece Ahmet Mithat romancılığını değil, tüm erken dönem Osmanlı- Türk romanlarını temsil edebilecek bir öneme sahiptir. Romana bu doğrultuda yaklaşacak bir okuma ve yorumlama çabası ise, bu romanın öncelikle bir tefrika roman olması noktasından hareket etmelidir. Romanın anlatısal ilerleyişi ve ideolojik tasarımı, tefrika roman formatıyla ilişkilendirildiğinde daha belirgin bir biçimde ortaya çıkmaktadır. Bu makale romana bu açıdan yaklaştığında, gayet başarılı bir olay örgüsü dizilişiyle ilerleyen Dürdane Hanım’ın yazıldığı dönemde hem toplumsal hem de edebi aşırılık ve suçla nasıl başa çıkılacağını, bunlara sabır ve incelikle yaklaşılarak adaletin nasıl sağlanabileceğini ve elbette düzenin nasıl daha güçlü bir biçimde tesis edileceğini ortaya koyduğunu tartışmaktadır.

Kemajuan ilmu pengetahuan dan teknologi modern memasuki dunia Islam terutama pada awal abad ke 19, ketika sejarah Islam dipandang sebagai permulaan periode modern. Kontak dengan dunia barat membawa ide-ide baru ke dunia Islam seperti rasionalisme, nasionalisme, demokrasi dan sebagainya. Hal ini pun terjadi di kerajaan Turki. Pada awalnya Turki merupakan kawasan anatolia yang dihuni oleh penduduk Haiti yang berasal dari Eropa Tengah, kemudian wilayahnya diperluas ke daerah Mesopotania dan Suriah. Kemudian kawasan anatolia jatuh ke tangah Romawi yang asal mulanya terletak di wilayah barat, dipindah ke Konstatinopel yang sekarang disebut Istanbul dan berganti nama dengan menjadi kerajaan Bizantium. Pada tahun 1953 Ottoman (kelompok intelektual Usmani Muda) berhasil menaklukkan Bizantium dan merebut ibukota Konstatinopel dan beberapa wilayah, namun setelah raja Sulaiman turun tahta kejayaan Ottoman berangsur memudar. Menjelang abad ke 19, Ottoman kehilangan wilayah kekuasaan di Mesir dan kawasan Bulhan. Pada tahun 1923 ditetapkan konverensi tentang batas-batas wilayah, dan dalam konverensi ini pula menetapkan bahwa Turki secara resmi menjadi negara republik dan Mustafa Kemal Pasha Ataturk resmi menjadi presiden pertama Turki. B. Rumusan Masalah 1. Bagaimana pemikiran golongan Usmani Muda dalam pemerintahan di Turki? 2. Bagaimana pemikiran golongan Turki Muda dalam pemerintahan di Turki? 3. Bagaimana pemikiran Mustafa Kemal Ataturk dalam pemerintahan di Turki? 2 BAB II PEMBAHASAN A. USMANI MUDA Golongan intelegensia Kerajaan Usmani yang banyak menentang kekuasaan absolut sultan dikenal dengan nama Usmani muda (Yeni Usmanlilar-Young Ottoman). Pemikiran-pemikiran yang diajukan pemuka-pemuka Usmani mudalah yang mempengaruhi pembaharuan yang diadakan sesudah zaman Tanzimat. 1 Usmani muda pada asalnya merupakan perkumpulan rahasia yang didirikan di tahun 1865 dengan tujuan untuk menggulingkan pemerintahan absolut kerajaan Usmani menjadi pemerintahan konstitusional. Para tokoh Usmani muda banyak melakukan gerakan rahasia. Namun akhirnya sikap mereka diketahui oleh sultan, mereka pun melarikan diri ke Eropa. Disana mereka membangun kekuatannya dan disana pula mereka mendapat julukan sebagai Usmani muda. Setelah dirasa bahwa Turki telah aman, akhirnya mereka kembali untuk melanjutkan cita-cita mereka yang sebelumnya. . Pergaulan tokoh-tokoh Usmani Muda dengan pemikir-pemikir dari Perancis dan Inggris yang cukup liberal sedikit banyak membawa pengaruh bagi gerakan Usmani Muda ini. Maka beberapa pembaharuan mereka pun cukup bersifat liberal. Untuk melancarkan usaha pembaharuannya ini, kalangan Usmani Muda memanfaatkan media masa sebagai saluran penyebarannya. Antara lain surat kabar Tasvir-i-Efkar (gambaran pemikiran) yang didirikan Ibrahim Sinasi Effendi. Ketika Ibrahim lari ke luar negri karena tekanan dari sultan, surat kabar ini dipimpin oleh Namik Kemal, salah satu tokoh Usmani Muda yang lain. 2 Beberapa tokoh dan para pembaharu dalam gerakan Usmani Muda antara lain sebagai berikut: 3

Place is a key element for determining the main conflicts of the plot, the
physiological and sociological perspectives of the characters and the cultural atmosphere of the period in the analyses of the literary works. So the place is not anon-functional element as it is treated in some of the researches carried up to date which handle it only as a setting where the narrator/ writer places the characters or as a background for the plot.
Setting out from the idea that place has remarkable functions in literary texts, this research tries to analyse how functional place could be used by the novelists from Tanzimat to present. The possible answers to this question are inquired in fifteen texts which are written between 1876- 2002 (
ntibah, Nâmık Kemal / Mâi ve Siyah, Halid Ziya Usaklıgil / Ayaslı ile Kiracıları, Memduh Sevket Esendal / Gönül Hanım, Ahmet Mithat Müftüoglu / Kiralık Konak, Yakup Kadri Karaosmanoglu /Fatih-Harbiye, Peyami Safa / Yaban, Yakup Kadri Karaosmanoglu / Dokuzuncu
Hariciye Kogusu, Peyami Safa / Huzur, Ahmet Hamdi Tanpınar / Sagır Dere, Kemal Tahir / Kör Duman, Kemal Tahir / Onuncu Köy, Fakir Baykurt / Anayurt Oteli, Yusuf Atılgan / Çanakkale Mahseri, Mehmed Niyazi / Bit Palas, Elif Safak). The classification made for the analysis covers places that reflect the physical atmosphere, places that reflect the psychological state of the character, places that reflect the cultural atmosphere, places that have a religious (mystic) importance,
places that are idealized, places that are created with a need to defend and objects that have a tendency to turn into a place.
In this research, which handles a 126 years of period in Turkish novel, the
progress in the functional usage of place from Tanzimat period to present is analysed. In Nâmık Kemal’s
ntibah, which is known to be the first literary work of Tanzimat, place is displayed as an element for reflecting the physical atmosphere andis given free from the plot. But it is realized that with the progress in novel as a literary genre, in the later works, place is presented related to the plot and in some
cases used in a symbolic way by the writers. Also within the period mentioned both with specific aims and with the loneliness of the individual affected by the chaos brought by cultural and sociological conditions, place gained a psychological importance and is considered as a field which reflects character’s feelings. Although
this case is changeable depending on the narrator/ writer’s aimed theme and his/her anxiety to be real, it can be said that the main tendency in the usages of place is that it is generally used as an element for reflecting the psychological atmospheres within a novel.
Key words: Turkish novel, place, visuality, concretization, connotation, realism.

Ahmet Hamdi Tanpınar’ın geride bıraktığı eserlerin dikkat çeken özelliklerinden biri de güçlü edebî kimliklerinin yanı sıra aynı zamanda derinlikli birer felsefi arka plana sahip olmalarıdır. Entelektüel çabasının bir ürünü olarak yöneldiği kimi felsefi kaynakları sadece okuyup özümsemiş olmakla kalmayıp buralardan edindiği birikimi eserlerine de ustalıkla işlemiş olması onun külliyatını ayrıcalıklı kılan hususiyetlerden biridir. Diğer romanlarına nazaran gölgede kalmış olan Sahnenin Dışındakiler adlı eseri bu bakımdan önemli bir konuma sahiptir. Şu ana dek bu kitap üzerinde yapılan çalışmalar tarihsel-toplumsal yahut biçimsel değerlendirmelerle sınırlı kalmış, felsefe ve düşünce tarihi odaklı analizler geri plana itilmiştir. Bu çalışmada, söz konusu eserin Jean-Paul Sartre ve Albert Camus’nün düşünceleri odağında varoluşçu felsefeyle olan ilişkisi üzerinde durulacaktır. Bu bağlamda öncelikle romandaki varoluşçu izlekler (varoluş ve öz, bulantı, başkası, intihar vb.) ve bu felsefeye yapılan göndermeler tespit edilip açıklanmaya çalışılacak, ardından söz konusu ilişkiselliğin edebiyatta modernleşme süreci bağlamında nasıl bir konuma sahip olduğu değerlendirilecektir.
Anahtar Kelimeler
Ahmet Hamdi Tanpınar, Sahnenin Dışındakiler, Varoluşçuluk, Jean-Paul Sartre, Albert Camus

ROMANIN KONUSU: Taaşşuk-ı Talat ve Fıtnat romanının konusu, Talat Bey ile Fıtnat Hanım'ın sonu hüsranla biten aşklarının acıklı hikâyesidir. ROMANIN ÖZETİ: Talat, bir kalemde çalışmaktadır, işe gider gelirken tütün almak için uğradığı Hacı Babanın dükkanında onun üvey kızı Fıtnat'ı görür ve ona aşık olur. Fıtnat da kafes aralıklarından gördüğü Talat'a aşık olmuştur. Titiz ve huysuz bir adam olan Hacı Babanın, evlatlığının dışarıya çıkıp kimseyle görüşmesine izin vermediğini öğrenen Talat, tek çareyi Fıtnat'a nakış gösteren Şerife Kadınla tanışmakta bulur. Bunun için de kız kılığına girerek ve Ragıbe adını alarak Şerife Kadının evine nakış öğrenmeye gider. Şerife Kadın, Fıtnat'la Ragıbe'yi tanıştırır. Talat, Fıtnat'ın da kendisine aşık olduğunu anlayınca, ona kendisini Talat'ın kız kardeşi olarak tanıtır. Talat her gün kıyafet değiştirerek Fıtnat'ın evine gitmektedir. Şerife Kadın, Üsküdar'da Toptaşı'nda bir konak sahibi zengin ve dul bir adam olan Ali Bey'le Fıtnat'ı evlendirmeyi düşünür. Fıtnat ise bu haberi duyunca çılgına döner. Ragıbe'ye bu haberi verdiği gün gerçek ortaya çıkar: Ragibe, Talat'ın kendisidir. İki genç şayet evlenemeyecek olurlarsa intihar etmeye karar verirler.

Özet: Türk edebiyatında Tanzimat dönemi ile beraber Batı'yı sıkı sıkıya takip eden sanatçılar çoğunlukla Fransız edebiyatını örnek almış ve klasisizm, romantizm, realizm, natüralizm gibi akımlardan etkilenerek eserler vermişlerdir. Romantizmden realizme geçiş Türk edebiyatında Samipaşazade Sezai'nin Sergüzeşt adlı romanı ile başlamıştır.(1889) Bu romanda olayların gözlem ürünü olduğu söylense de olay örgüsüne baktığımızda geleneksel âşık hikâyelerinin olay örgüleri anımsanır. Realizm ve natüralizm akımlarından etkilenen ve akımın yansımalarını bilinçli şekilde eserlerine yansıtan Nabizâde Nazım'ın ölümünden sonra, 1894'te Servet-i Fünûn dergisinde tefrika edilen Zehra romanı realizm akımının yansımalarını barındırması açısından önemlidir. Çalışmada realizmin Türk edebiyatındaki gelişimi ve Nabizade Nazım'ın Zehra romanı ele alınacaktır.

Özet Tevfik Fikret, şiirinde psikolojisinin en açık izlenebildiği şairlerimizdendir. Şiiri, adeta ruhuna açılan bir penceredir. Şiirlerindeki üslûp özellikleri ve temalar, psikolojik portresiyle yakından bağlantılıdır. Dönemine göre çok tartışmalı ya da zaman zaman ifrata kaçan çıkışları, coşkunun ve depresyonun dönüşümlü olarak izlendiği şiir evreni, gerçek hayattaki iniş çıkışlarıyla açıklanabilir. Aynı şekilde şiiri üzerinden, şairin psikolojik yapısı ve değişimleri üzerine varsayımlara ulaşılabilir. Bütün bunların ötesinde, bu makalede, şairin psikolojisinin ve bakış açısının, şiirindeki asıl güçlü ögeyi kurduğu gösterilmek istenmektedir. Fikret'in şiirini kanatlandıran, özgürce ifade ettiği duygularıdır. Hayal kırıklıkları, küskünlükleri, öfkesi, coşkusu, kararlılığıyla Fikret, " derin " ve " hakikî " dir. Bütün bu zıtlıkları içinde barındırması şiirini zenginleştirmiş, tektiplikten uzaklaştırmıştır. Abstract Tevfik Fikret, is one of the poets, whose psyche can be traced down in his poetry. His poetry is almost like a window to his soul. Stylistic features and themes in his poetry are closely linked to his psyghological portrait. His ups and downs in real life has a lot to say about his controversial and somewhat marginal declarations, especially given the certain period of time that he speaks out, as well as the poetic universe marked with enthusiasm and depression that occur alternately. Likewise, we can reach some assumptions about his psyche and its changes, through his poetry. Beyond all these, this article aims to show that his psyche and point of view are the main elements to strengthen the structure of his poetry. His freely expressed feelings elevate his poetry. He is profound and genuine with all his frustrations, resentments, bitterness, anger, enthusiasm and determination. His poetry is enriched by covering all these oppositions.