Işkence Yasağı

Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi (AİHM), 2010 yılında vermiş olduğu Gäfgen v. Almanya kararı ile ceza muhakemesi alanında bitmek bilmeyen bir tartışmayı, daha da içinden çıkılmaz hale getirmiştir. On bir yaşındaki bir çocuğun hayatını kurtarmak saikiyle, şüpheli Magnus Gäfgen’den işkence tehdidi ile alınan ikrardan yola çıkılarak elde edilen delillerin, şüphelinin ikrarının doğrulanması için kullanılmasının, yargılamanın adilliğini etkileyip etkilemediği hem Alman Mahkemeleri hem de AİHM tarafından tartışılmıştır. Sonuçta hem ulusal mahkemeler hem de AİHM, şüpheliden işkence tehdidi ile alınan ikrarın hukuka aykırı olduğunun ve bunun yargılamada kullanılmayacağının, şüpheliye yargılama başlamadan önce bildirildiğini; buna rağmen şüphelinin kendi isteğiyle ikrarda bulunduğunu, hukuka aykırı olarak alınan ikrardan yola çıkılarak elde edilen maddi delillerin yalnızca şüphelinin hukuka uygun olarak verdiği ikrarlarının doğruluğunun denetlenmesinde kullanıldığını ve bunun yargılamayı adil olmayan bir hale getirmediğini belirtmişlerdir. Bu kararın hukuka uygun olduğu yönünde görüşler olmakla birlikte; bunun karşısında her durumda hukuka aykırı delil kullanılmasının yargılamayı adil olmayan hale getirdiğini savunan görüşler de bulunmaktadır. Makalemizde kararın detaylı bir analizi yapılmak suretiyle, esas olarak bu iki karşıt görüş inceleme konusu yapılmakta ve sonuç olarak kendi görüşümüz belirtilmektedir.

ABSTRACT In light of today’s knowledge of human sexuality, homosexuality is accepted as a normal variation of human sexuality. However, this wasn’t the case always and the effects of seeing homosexuality as a mental illness and sin still have an impact on today’s society. Thus, efforts to change the sexual orientation of an individual still continue. This thesis examined the history of sexual reorientation efforts, different methods of sexual reorientation, and the current legal situation regarding these efforts in a comparative manner. Concerning the methods of sexual reorientation, these efforts might constitute a serious violation of the prohibition of torture, inhuman, or degrading treatment. In this scope, sexual reorientation of adults and minors should be distinguished. When SOCE are conducted on minors, the best interest of the child is a vital notion for the evaluation of these efforts. On the other hand, in the absence of such a notion, for adults, consent of the participant is the most important element. In this direction, elements of valid consent in the context of protection of bodily integrity and the prohibition of ill-treatment is crucial. In accordance with these considerations, human rights law requires states to take necessary measures to protect individuals from sexual reorientation efforts. This requirement is very clear when SOCE conducted on minors and non-consenting adults. However, for consenting adults, SOCE’s compatibility with human rights would depend on the methods of SOCE and limits of the self-determination in the sense of consentability of bodily interference.

2004-2010 tarihleri arasında  BM İşkence Özel Raportörü olarak görev yapan Manfred Nowak'ın 2008 tarih ve  A/63/175 sayılı ara raporunun gayri resmi çevirisi. Nowak, raporunda kendi endişelerini, özellikle de görev
alanına giren konulara ilişkin genel eğilimleri ve gelişmeleri ele
almaktadır. Bu kapsamda raporda, engellilerin işkence ve kötü muameleden korunmasının yanı sıra hücre hapsine ilişkin temel ilkeleri ortaya koymaktadır.