History of modern Greece

This article deals with the process in which Salonica (Thessaloniki) changed from a Balkan metropolis and second city of the Ottoman Empire into a Greek city of regional importance from 1912 until the present day. A proces that was directed by the conquest of Salonica by the Greeks (1912), the great fire of 1917, the exchange of peoples after the Treaty of Lausanne (1923), the German occupation (1941-1944), the civil war (1946-1949) and the economic and demographic developments after 1960.

A history of the Sacred Squadron, Greece's elite commando unit in WW2 that was modeled on the legendary SAS. The Sacred Squadron consisted mainly of officers of the Hellenic Armed Forces and Gendarmerie who found their way to Egypt after the conquest of Greece by the Axis (May 1941) but could not serve with their proper rank due to the lack of adequate military units. Therefore they enlisted as privates in the Sacred Squadron, which was formed late in 1942 and served in North Africa and, subsequently, in the Aegean. The Sacred Squadron was the only Greek force to fight until the last day of the war in Europe and its commander, colonel Christodoulos Tsigantes, participated in the surrender of the German forces in the Dodecanese, on 8 May 1945.

Odessa, berceau de la Grèce moderne : Aux origines secrètes de la Philiki Eteria

Stella GHERVAS
(CES, Harvard University)

Résumé

C’est à Odessa, ville neuve au bord de la mer Noire, que fut fondée en septembre 1814 la célèbre Société des Amis (Philiki Eteria), qui fut à l’origine du mouvement grec de libération qui mena à la Guerre d’indépendance et à la constitution de l’Etat grec moderne. Et pourtant, si l’on excepte quelques tentatives récentes de la part d’historiens grecs (notamment Papoulidis, Prousis) et russes (Arsh) de resituer le mouvement de la Philiki Eteria, sa genèse recèle encore bien des points d’ombre. Cette communication, basée sur de multiples documents inédits tirés des archives russes et ukrainiennes (notamment sur la correspondance politique de Ioannis Capodistrias et Alexandre Stourdza), jette un nouveau regard  sur les origines de la Philiki Heteria, ses conceptions initiales, ses financements, ainsi que ses relations contrastées avec les autorités russes.

Elle s’interroge en particulier sur le cadre d’Odessa comme berceau de cette société secrète. Pourquoi est-ce dans cette ville portuaire, si loin des frontières de la Grèce continentale, qu'a pu se développer cette société secrète, et pourquoi son action a-t-elle eu des retombées si importantes ? Qu’y faisaient ses membres et comment s’étaient-ils connus ? Par reflet, nous examinerons les traces que cette organisation a laissées dans la mémoire et le patrimoine culturel de la ville d’Odessa.

Plus généralement, l’action de la Philiki Eteria à Odessa s’inscrit dans la vaste question d’Orient, un enjeu de la géopolitique russe auquel le sort de la Grèce fut intimement lié. C’est l’occasion d’examiner dans quelle mesure ce mouvement fut une cause passionnelle chez les haut fonctionnaires et les diplomates russes, ou au contraire l’instrument d’un Etat décidé à imposer son hégémonie sur les Détroits et en Méditerranée orientale, au détriment de l’Empire ottoman et des autres puissances européennes.

Bibliographie sélective :

- Stella GHERVAS, Réinventer la tradition. Alexandre Stourdza et l’Europe de la Sainte-Alliance, Paris, Honoré Champion, 2008, 625 p.

- Stella GHERVAS, « Odessa et les confins de l’Europe: un éclairage historique », in Lieux d’Europe : Mythes et limites, Stella Ghervas et François Rosset (éds.), Paris, Editions de la Maison des sciences de l'homme, 2008, pp. 107-124.

- Stella GHERVAS, « Philhellénisme et ambitions russes dans le contexte de la question d’Orient », in Φιλελληνισμός. Το ενδιαφέρον για την Ελλάδα και τους Έλληνες από την Επανάσταση ως σήμερα, Anna Mandilara, Georgios Nikolaou, Lambros Filitouris et Nikolais Anastassopoulos (éds.), Athènes, Hérodote, 2014, à paraître.

- Stella GHERVAS, « Le philhellénisme d’inspiration conservatrice en Europe et en Russie », in Peuples, Etats et nations dans le Sud-Est de l’Europe, Bucarest, éd. Anima, 2004, pp. 98-110.

- Stella GHERVAS, « Le philhellénisme russe : union d’amour ou d’intérêt ? », in Regards sur le philhellénisme, Cléopâtre Montandon (éd.), Geneva, Permanent Mission of Greece to the United Nations, 2008, pp. 33-41.

Το τέλος των εχθροπραξιών στην ηπειρωτική Ελλάδα τον Απρίλη του 1941 βρήκε τους Γερμανούς να σκέφτονται την επόμενη μέρα. Τα λιμάνια και οι ακτές της χώρας ήταν γεμάτες ναυάγια, συχνά σε πολύ ρηχά νερά, ενώ τα περισσότερα σκάφη που είχαν σωθεί, είχαν φύγει για το εξωτερικό (Β. Αφρική κ.α.). 1 Υπήρχε έτσι η απαίτηση για την εξεύρεση σκαφών που θα εξυπηρετούσαν τις Γερμανικές ανάγκες, από την επιχείρηση για την κατάληψη της Κρήτης μέχρι τις μεταφορές σε λιμάνια, νησιά και ακτές της χώρας όπου εγκαθίστανται φυλάκια. Οι ανάγκες αυτές σε πλοία θα μπορούσαν να καλυφθούν τόσο με νέες ναυπηγήσεις, όσο και με την ανέλκυση κάποιων από τα πολυάριθμα ναυάγια και την επισκευή τους.

Η γαμήλια στρατηγική της απαγωγής στους
Καραγκούνηδες της Δυτικής Θεσσαλίας

Η γαμήλια στρατηγική της απαγωγής εμφανίστηκε στους Καραγκούνηδες της Δυτικής Θεσσαλίας με ιδιαίτερη συχνότητα χάρις και στο δυσβάσταχτο αγαρλίκι.  Αποτελούσε ευθεία αμφισβήτηση της κυριαρχίας του πατέρα και των άλλων αρσενικών μελών της οικογένειας πάνω στα ανύπαντρα κορίτσια. Ο γαμπρός και οι συνεργάτες του, συνήθως, σαν σκοπό είχαν να αποφύγουν την πληρωμή του αγαρλικιού και γι’αυτό κατέφευγαν στην απαγωγή με διαφορετικά κίνητρα και συχνότητα από ό,τι σε άλλες περιοχές της χώρας. Η απαγωγή θεωρούνταν προσβολή προς την τιμή των αρσενικών μελών της οικογένειας και την υπόληψη του κοριτσιού και δεν γινόταν ανώδυνα αποδεκτή.

Täuschung und Betrug in der Wissenschaft, sowie Fragen rund um die Begriffe „Original“ und „Fälschung“ mit repräsentativem Beispiel die Fälschungen des Konstantinos Simonides sind die thematischen Schwerpunkte rund um die sich das Symposium dreht, das vom Institut für Byzantinistik und Neogräzistik der Universität Wien veranstaltet wird. Das Symposium findet vom 13. November 2014 bis zum 14. November 2014 in der Aula am Campus der Universität Wien (Hof 1) statt und wird durch eine Ausstellung begleitet (Vernissage: Mittwoch 12 November 2014, 20:00, Institut für Kunstgeschichte, Hof 9).
Organisation: Andreas E. Müller, Lilia Diamantopoulou und Christan Gastgeber.

Traducere din limba greacă şi introducere de Ierom. Agapie Corbu, Ed. Sf. Nectarie, Arad, 2016

Noianul de minuni cu care este asociat acest mare Sfânt al Bisericii eclipsează, în bună măsură, latura sa teologică şi activitatea didactico-pedagogică. Nu Sfântul Nectarie va fi nedreptăţit dacă aceste realităţi ale personalităţii sale atât de complexe vor fi neglijate sau trecute sub tăcere, ci Biserica însăşi va fi nedreptăţită dacă nu vom începe să vorbim tot atât de des despre Sfântul Nectarie Filocalicul, precum ne-am obişnuit să vorbim despre Sfântul Nectarie Taumaturgul. În acest scop am şi purces la traducerea şi editarea scurtelor, însă denselor şi esenţialelor texte din acest volum.

Τὰ ἔγγραφα ποὺ φωτομηχανικῶς δημοσιεύονται στὸ ἐξώφυλλο καὶ τὸ ὀπισθόφυλλο ἀφοροῦν καταδίκες, γιὰ πολιτικοὺς λόγους, τοῦ Ἰωάννη Μεταξᾶ τὸν Αὔγουστο τοῦ 1920. Βρίσκονται στὸ Ἱστορικὸ Ἀρχεῖο τοῦ (ἑλληνικοῦ) ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν καὶ δημοσιεύονται ἐδῶ βάσει τῆς ἀπὸ 7 ης Νοεμβρίου 2011 γραπτῆς ἄδειας (ἀρ. Φ.7100/444/ΑΣ 562) τῆς διεύθυνσης τοῦ ἐν λόγῳ ἀρχείου.

A Salvador Mas, por su inestimable ayuda como director de esta tesis doctoral, no sólo por sus aportaciones, discusiones e indicaciones de tipo académico, que han contribuido, sin duda, a no perder de vista que el debate y el desacuerdo amistoso es parte fundamental del estudio filosófico sino, sobre todo, por el soplo de ánimo que me ha infundido estos últimos años para poder llevar a buen término este trabajo. La confianza que ha puesto en él ha sido la mejor motivación para su realización; las conversaciones en el Comercial, un motivo de inspiración imprescindible, sin olvidar las aportaciones de alto nivel intelectual a las que me acostumbró desde que lo trato como profesor en algunas de las materias más interesantes de la licenciatura y del Máster en Filosofía.

Elias Riggs was a missionary of the American Board of Commissioners for Foreign Missions (ABCFM) in Greece between 1832-1838. This article reviews the early life of Elias Riggs, investigates how he became an American missionary in the Middle East and examines his missionary activities in Greece.

Η εισαγωγή ομαδικών αυτομάτων όπλων και βομβίδων στις μικρές μονάδες πεζικού, αρχής γενομένης με τον Α´ Παγκόσμιο Πόλεμο, και το πώς αυτή επηρέασε τακτικά και οργανωτικά το πεζικό του Ελληνικού Στρατού έως και την λήξη της Μικρασιατικής εκστρατείας.

On July 15, 1928 the gendarmerie arrested 16 men in the small town of Paramithia in Epirus northwestern Greece. They were charged with racketeering, murder, kidnap, extortion and electoral fraud. The news was soon hailed by the local and national press as a major blow against "this mafia without whose approval no contract could be signed, no deal could take place." 1 However, these men were not ordinary hoodlums. Two of the gang members owned more than 1,000 acres, three others were merchants and all but two of the accused were veterans of the paramilitary bands that fought in the area during the Balkan Wars. Moreover, several of them had deep ties with the local and national political establishment. Harisis Oikonomou, the leader of the gang and president of the local farmer's association and his second in command, Nikolas Kiamos, were the right-hand men of liberal MPs D. Spiropoulos and A. Loules. 2 These ties paid off handsomely; a few days later the prosecutor dropped all charges against Oikonomou and eleven of his associates. This was not an isolated episode. Paramilitaries, brigands and other outlaws were an integral part of the state's security and political apparatuses throughout the interwar period. During his 30-year career, Oikonomou served in the gendarmerie, the Demokratika Tagmata, 3 the special branch of Metaxas security service and the right-wing resistance organization of EDES. The intersection between banditry, politics and paramilitarism has been often seen as a Greek and Balkan aberration. 5 However, while the attitudes and modus operandi of paramilitaries like Oikonomou were rooted in regional culture, these groups were not a local peculiarity. Greek paramilitaries were part of a transnational milieu that came into being during a period of imperial collapse and frantic nationbuilding. According to Ryan Gingeras, "the period between the 1910s and 1920s produced a seismic shift in the development of the contemporary nation-state. As revolution and war weakened the authority of central governments, concomitant surges in poverty, migration and political disorder served to strengthen the political authority of rural gangs and paramilitaries." 6

ΙΟΝ ΙΟΝΕΣΚΟ, ΙΣΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΤΩΝ ΚΤΗΜΑΤΩΝ ΡΕΣΙΝΤ ΠΑΣΑ ΑΠΟ 1ης ΜΑΡΤΙΟΥ 1853 ΕΩΣ 1η ΜΑΪΟΥ 1854, μετάφραση Κώστα Σαμαρά σελ. 324 - 331,  εκτενές προλογικά του Χαράλαμπου Βόγια σελ. 319 - 324.

Το αντίγραφο αυτού  του δημοσιεύματος,  που εκδόθηκε από την εφημερίδα Journal de Constantinople, είναι  από το αρχείο του Χαραλάμπου Βόγια, με την  αυθεντική έκδοση της εφημερίδας, να βρίσκετε στην βιβλιοθήκη του Κούρνικ, στο Πόζναν της Πολωνίας, αρχείο Β.Κ. 2470, MF 38895 derbina - φ. 111-118, όπου υπάρχει και το αρχείο του πολωνικού οικισμού της περιόδου 1857-59 της Ντερμπίνας, οικισμού που ιδρύθηκε  κοντά στους σημερινούς Νέους Πόρους, για την ιστορία του οποίου δημοσιεύτηκε το  σχετικό άρθρο στο ΘΗΜ, τομ. 73ος, 2018. Τον Ισολογισμό του Ιονέσκο  πρέπει να διάβασαν οι Πολωνοί, πριν αποφασίσουν σε πιο τσιφλίκι του Ρεσίντ Πασά θα εγκαθιστούσαν τον οικισμό - αποικία τους, μετά την επιθεώρηση των τσιφλικιών του Ρεσίντ Πασά,  στις 4-20 Οκτωβρίου, 1856.

Ο ελληνικός Μεσοπόλεμος, θεωρούμενος σε συνάρτηση  με τις γενικότερες ευρωπαϊκές εξελίξεις, συστήνει μια κρίσιμη περίοδο, στην οποία ρίχνει τη βαριά σκιά της η Μικρασιατική Καταστροφή: εποχή συντριβής αλλά και εντατικής αναζήτησης νέων ιδεωδών από νέα καλλιτεχνικά και ιδεολογικά ρεύματα. οξυμμένων κοινωνικών προβλημάτων και συγκρούσεων, αλλά και θέσπισης καινούργιων θεσμών.  πολιτικής αναταραχής και οικονομικής ανάπτυξης. Η παρουσίαση αποπειράται να συνομιλήσει  με τη διαλεκτική καταστροφής και αναγέννησης στον ελληνικό Μεσοπόλεμο, που ορίζεται από την αίσθηση του τέλους μιας εποχής και την ανάγκη «νέων ξεκινημάτων» στη βάση καινούριων κοινωνικοπολιτικών σχεδίων.

Η ανακοίνωση αυτή αναφέρεται στην αναγκαστική μετακίνηση και εγκατάσταση των Μικρασια­ τών προσφύγων στην Κρήτη και συγκεκριμένα στο Ηράκλειο, μετά τη Μικρασιατική Κατα­ στροφή, καθώς και στην ανοικοδόμηση της εκκλησίας του Αγ. Νικολάου στον νέο προσφυγικό συνοικισμό ανατολικά της παλιάς πόλεως του Ηρακλείου, ο οποίος πήρε το όνομα Νέα Αλικαρνασσός από τον τόπο προέλευσης των περισσότερων προσφύγων. Ο εν λόγω ναός αποτελεί σημείο αναφοράς για την ιστορία της Νέας Αλικαρνασσού και αποτέλεσμα της συλλογικής προσπάθειας των κατοίκων του προσφυγικού συνοικισμού. Στην εργασία αυτήν εξετάζεται η άφιξη των Μικρασιατών προσφύγων στο Ηράκλειο, οι συνθήκες διαβίωσής τους, η δημιουργία του συνοικισμού της Νέας Αλικαρνασσού και κυρίως η δημιουργία του προσωρινού και στη συνέχεια του νεότερου ναού του Αγ. Νικολάου, που πήρε το όνομά του από τον Άγιο προστάτη της Αλικαρνασσού (Bodrum) της Μικράς Ασίας και ανοικοδομήθηκε με εθελοντική εργασία, δωρεές, εράνους και εκδηλώσεις που στόχευαν στη συγκέντρωση πόρων για την ολοκλήρωση της κατασκευής του.

This a personal narrative, partly travelogue partly social and cultural criticism of Greece during the years of crisis, mainly 2011-2013.
The writer  returns to Athens to witness the imploding society together with its effects on human relations.

Η σιλερική και εγελιανή ρήση ότι «η Ιστορία είναι το δικαστήριο του κόσμου» είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη και αποδεκτή στον δημόσιο λόγο. Μπορεί δε, να επιτελεί ποικίλες λειτουργίες, οι οποίες δεν συμπίπτουν αναγκαστικά: να αποτελεί λ.χ., έκφραση ειλικρινών ανθρωπιστικών προθέσεων/ελπίδων-η Ιστορία ως Νέμεση (θα) επαναφέρει την κοσμική και ανθρώπινη τάξη/ισορροπία, εκδικούμενη για κοινωνικές αδικίες και κρατικές αδικοπραγίες-, να λειτουργεί παραμυθητικά -«εμείς» τώρα ηττούμαστε, αποκλειόμαστε, βασανιζόμαστε ή εξοντωνόμαστε, ωστόσο η Ιστορία θα δικαιώσει τις θυσίες μας-, ή ακόμη και εμψυχωτικά/ αυτοδικαιωτικά εντός κρίσιμων συγκυριών, όπου οι μελλοντικές συνέπειες πολιτικών αποφάσεων δεν διαγράφονται με ευκρίνεια: τώρα μας αμφισβητούν, ωστόσο «η Ιστορία θα μας δικαιώσει». Η ανάδειξη της Ιστορίας σε κριτήριο απόδοσης δικαιοσύνης -και η ευθεία και διόλου προβληματική σχέση των δύο που αυτή η ανάδειξη υπαινίσσεται- φαίνεται να υποβάλλει κι ένα πολύ συγκεκριμένο ρόλο για τον ιστορικό: τη σύγκλιση, μεταφορική ή κυριολεκτική, με τον δικαστή. Κι εκεί είναι που διανοίγεται πληθώρα ζητημάτων, τα οποία καθιστούν κάθε άλλο παρά δεδομένη και αυτονόητη τη σχέση Ιστορίας-Δικαιοσύνης: το αίτημα να δοθεί φωνή σε αυτούς που δεν έχουν φωνή, δεν φαίνεται να φέρνει την Ιστορία σε ένταση ή και σύγκρουση με τις θεσμισμένες -τουλάχιστον- μορφές Δικαιοσύνης; Πού σταματά η ανάγκη ιστορικής τεκμηρίωσης και ηθικών μεριμνών του ιστορικού και αρχίζει η ηθικολογία και ο εξ αυτής απορρέων δογματισμός; Μήπως ο ιστορικός, όταν έστω και έμμεσα αυτοαναγορεύεται σε δικαστή, υποκύπτει στη σαγήνη της «μετωνυμικής πλάνης» (metonymic fallacy), αποκρύπτοντας ότι τα πορίσματά του είναι παράγωγα μεθοδικής έρευνας, μεθοδολογικών επιλογών και κοσμοθεωρητικών προτιμήσεων, και υποστηρίζοντας ότι μέσω αυτού ομιλεί «η» Ιστορία; Μήπως έτσι σφετερίζεται τη δύναμη αυτών που ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί και ασκεί συμβολική βία σε αντίθετες ερμηνείες; Μήπως πάλι ο ιστορικός θα πρέπει να εγκαταλείψει μια περισσότερο «ασκητική» εικόνα του επαγγέλματός του και να μη διστάζει να αναδεχθεί τον ρόλο του εμπειρογνώμονα και του ειδικού ιδίως στις περιπτώσεις όπου απαιτείται η συμβολή του για την αποκατάσταση των θυμάτων; Δεν είναι επομένως, τυχαίο ότι οι επιμελητές του συλλογικού τόμου Ιστορία και Δικαιοσύνη (εκδόσεις Ασίνη, 2020) Γιώργος Κόκκινος, Παναγιώτης Κιμουρτζής και Μάρ-κος Καρασαρίνης, τοποθετούν στην απαρχή του προβληματισμού τους την προαναφερθείσα σιλερική/εγελιανή δήλωση. Όχι όμως, ως «μαύρο κουτί» και αναμφίλεκτη ερμηνευτική βάση. απεναντίας, ανοίγουν το «μαύρο κουτί» και αναδεικνύουν ότι οι σχέσεις Κλειώς και Θέμιδος είναι πολύ πιο περίπλοκες από όσο η διαδεδομένη ρήση εικάζει. Και αυτό δεν είναι το μόνο πλεονέκτημα του υπό συζήτηση βιβλίου.

La légende du philhellénisme, sentiment né à la fin du XVIIIe siècle, mais qui s'épanouit véritablement à partir de la guerre d'Indépendance grecque (1821-1827), a occulté les manifestations hostiles à la Grèce moderne dès lors que la réalité politique s'est substituée à une patrie mentale. Ce livre, issu de la thèse de doctorat, s'attache, en rationalisant le débat, à étudier sous l'angle de l'histoire, les raisons, les manifestations et les principales étapes d'un phénomène de l'histoire culturelle, le « mishellénisme », qu'on a longtemps considéré comme témoignage d'aberrations individuelles, alors qu'il s'agit de l'expression d'un imaginaire collectif, ou même d'un contre-imaginaire. Les dates qui encadrent cette étude correspondent à deux charnières dans les relations France-Grèce : en 1846 est fondée à Athènes, sur une idée de Sainte-Beuve et sur le modèle de l'Académie de France à Rome, l'École française d'Athènes, première institution scientifique étrangère sur le sol grec ; cent ans plus tard, en 1946, année marquant le début d'une terrible guerre civile, le rêve hellénique des Français semble s'être libéré de la nécessaire référence à l'héritage grec, peut-être tout simplement parce que le XXe siècle a douloureusement appris que les civilisations sont mortelles. À côté de l'histoire littéraire, une attention constante a été portée à l'histoire contemporaine : l'intelligentsia française a longtemps eu tendance à dépasser son malaise face à la Grèce moderne en la situant dans un passé irréel ou dans un futur hypothétique,sans considération autre qu’ironique pour le présent. La mise en question de la Grèce implique la force prégnante d'un territoire chimérique, entretenue, dans un évident malentendu, par les esthétiques parnassienne et symboliste. Derrière le mishellénisme de bon ton et les railleries des touristes, des diplomates et des archéologues, surtout attentifs à ce qui n'est conforme ni au mythe ni aux convenances européennes, se dissimule une perception ambiguë de l'hellénisme, qui paie le fait d'être une cause à la fois « morale », c'est-à-dire emblématique, et politique. Cet ouvrage s'attache, en confrontant un maximum de documents, à reconstituer l'ensemble des manifestations suscitées par la Grèce dans la littérature au sens le plus large : ouvrages d'écrivains reconnus, mais également de diplomates, de journalistes et de touristes.

Η παρούσα μελέτη αναζητά τα παράλληλα νήματα που συνδέουν αποικιοκρατία, εθνικισμό και αρχαιολογία στην Κρητική Πολιτεία (1898 - 1913), ένα ημιαυτόνομο καθεστώς που επιβλήθηκε στο νησί της Κρήτης από τις “Μεγάλες Δυνάμεις” της εποχής (Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία και Ιταλία). Η Κρητική Πολιτεία υπήρξε κατακλείδα 250 χρόνων άμεσης οθωμανικής κυριαρχίας, σε μια περιοχή που κατοικείτο από Χριστιανούς – η πλειοψηφία – και μουσουλμάνους, με τους πρώτους να υποστηρίζουν ένα ανθηρό εθνικιστικό κίνημα υπέρ της ένωσης με το Βασίλειο της Ελλάδος. Οι “σημαντικότερες” αρχαιολογικές ανακαλύψεις γίνονται κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Ωστόσο, οι ανασκαφές πραγματοποιούνται κατά κύριο λόγο από δυτικές αρχαιολογικές αποστολές, με τις δραστηριότητές τους να παραπέμπουν έντονα σε ημιαποικιοκρατικές συμπεριφορές, σαν αυτές που παρουσιάζουν οι "ειρηνευτικές" δυνάμεις που έχουν αναπτυχθεί στην Κρήτη. Την ίδια περίοδο αναδύεται μια ντόπια ελίτ συνεργατών και διαμεσολαβητών. Ενσωματώνει μέλη με πολλαπλές ιδιότητες, όπως πρώην επαναστάτες, πολιτικούς, κληρικούς, αυτοδίδακτους αρχαιολόγους και συλλέκτες αρχαιοτήτων, οι οποίοι ακολουθούν μια αμφίσημη τακτική: αφενός, ως κοινωνοί του ελληνικού αλυτρωτισμού, απευθύνονται προς τη χριστιανική κοινότητα, ως ζηλωτές της εθνικής ανεξαρτησίας και ενός εθνικώς “αποκαθαρμένου” παρόντος – συνέχειας ενός εξίσου “αποκαθαρμένου” παρελθόντος. Από την άλλη, τηρώντας μια υπάκουη στάση απέναντι στις δυνάμεις κατοχής και τις απαιτήσεις των δυτικών αρχαιολόγων, επιδιώκουν την εξασφάλιση τόσο ατομικών και συλλογικών συμφερόντων. Οι δύο αυτές επιφανειακά αντικρουόμενες προσεγγίσεις θα τους οδηγήσουν σε ρήξη με μεγάλη μερίδα του κόσμου της Κρητικής υπαίθρου, του οποίου η συμπεριφορά προς τις αρχαιότητες θεωρείται αδαής και “μη πατριωτική”. Σε αυτό το άρθρο θα διερευνήσω την κληρονομιά του Ιωσήφ Χατζηδάκη, ενός από τους πρωταγωνιστές της περιόδου, και θα υποστηρίξω ότι η αρχαιολογία της Κρητικής Πολιτείας ήταν μια μάλλον συγκαλυμμένη περίπτωση αποικιοκρατικής αρχαιολογίας και, κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο, μια αρχαιολογία των συγκρούσεων, γεννημένη εν μέσω διακοινοτικής βίας, διεθνούς στρατιωτικής κατοχής και ενός εθνικιστικού κινήματος σε πλήρη άνθηση. Στην έρευνά μου αναζητώ το πώς η αρχαιολογική δραστηριότητα επηρέασε τις τοπικές ελίτ, τον απλό πληθυσμό, τους κατακτητές, καθώς και τις σχέσεις μεταξύ όλων των παραπάνω.

Translation: First course/meal -Second course/meal. The cartoon is in Italian and it depicts tow Greek soldiers beating Mussolini over the head with clubs. The cartoon can refer to a Greek saying, Θα φας ξύλο which literally means you are going to eat wood. This means that the person is going to receive a beating and the cartoon can be referencing this popular phrase. Source: "Γελεογραφία." Minipress.gr. 07/15/16.

In: Magdalena Semczyszyn (eds): The Polish People's Republic and the Greek Civil War / PRL a wojna domowa w Grecji, IPN, Szczecin, 2016, p. 94-120
The goal of the current text, by utilizing archival material mostly from the Czech provenance, is to focus on some, so far unknown, aspects of the Czechoslovak involvement in the Greek Civil War as well its involvement after its end. We will focus our attention on the role of the Czechoslovak security services in the establishment of the so-called " Diversionists' school for Greek communists " during the critical period of 1950-51 and the reconstruction of the Czechoslovak participation in illegal missions of the KKE within Greece itself. Furthermore, we seek to clarify the role of Czechoslovak law enforcement agencies in the purges of the Greek communist leadership against " unreliable elements " , which were active among the twelve thousand Greek immigrants that settled in Czechoslovakia after the autumn of 1949.

Victor Bérard (1864-1931) fut un des plus grands homérisants français, auteur d’une traduction illustre de l’Odyssée. Qui se souvient, tant sa formule paraît irremplaçable, qu’il est l’inventeur de « l’Homme aux mille tours » pour rendre le complexe πολύτροπος ? Ses tentatives de reconstitution du périple d’Ulysse demeurent aussi fameuses que son oeuvre philologique. Membre de l’École française d’Athènes, directeur à l’École pratique des Hautes Études où il enseigna la géographie ancienne, il fut aussi un observateur attentif et courageux des événements contemporains, en Grèce, dans l’Empire ottoman, en Asie et bien sûr en France : sénateur du Jura, il présida la commission des affaires étrangères du Sénat. Sa bibliographie considérable reflète ses intérêts et ses passions, pour autant qu’on puisse dissocier les deux termes. Aujourd’hui discutées, les théories de Bérard s’inscrivent dans un contexte historique qu’éclairent les multiples facettes de son activité.
Curieusement, aucune biographie n'avait encore honoré la mémoire d’une des figures les plus remarquables de son temps. Sans doute ne peut-on tracer son portrait qu’à plusieurs mains. Tel est le but de ce volume, qui s’inscrit dans un projet pluriannuel concernant l’écriture de l’archéologie, conduit par Sophie Basch (Sorbonne) et Michel  Espagne (CNRS-ENS Labex
TransferS) en partenariat avec l'École française d'Athènes.

Victor Bérard (1864-1931) was one  of France's greatest Homeric scholars, author of a celebrated translation of the Odyssey. His attempts to reconstruct Odysseus' voyage remain as famous as his philological works. A member of the French School at Athens and director of the Ecole pratique des hautes études, where he taught ancient geography, he was also a thoughtful and courageous observer of contemporary events: a Dreyfusard in France and a defender of the Armenians in the Ottoman Empire. This collection of essays, intended as an intellectual biography that takes a range of different perspectives, and which brings together ancient and contemporary historians, is the first to honour the memory of a remarkable witness of his time.

Уредник Митко Б. Панов МеѓУнароден наУчен коМитет Флорин курта (Универзитет во Флорида) ЕлизаБЕта ДиМитрова (Универзитет Св. Кирил и Методиј, Скопје) ХрвојЕ Грачанин (Универзитет во Загреб) ДраГи ЃорЃиЕв (Институт за национална историја, Скопје) јанЕ коџаБашија (Универзитет Евро-Балкан, Скопје) виктор лилчиќ (Управа за заштита на културно наследство / Унив. Св. Кирил и Методиј,) ЃузЕПЕ Маино (Универзитет во Болоња) ГЕорГи николов (Универзитет во Софија) Митко Б. Панов (Институт за национална историја / Универзитет Евро Балкан, Скопје) каролин С. Снајвли (Гетисбург колеџ) ДонатЕла БијаЃи Маино (Универзитет во Болоња) витоМир МитЕвСки (Македонска академија за науки и уметности, Скопје) ЕнДрју роуч (Универзитет во Глазгов) алЕкСанДар СПаСЕновСки (Универзитет Св. Кирил и Методиј, Скопје) Маја јакиМовСка-тошиќ (Институт за македонска литература, Скопје) Секретари на редакција ДраГан ЃалЕвСки (Институт за национална историја, Скопје) иГор ПанЕв (Универзитет Евро-Балкан) EditEd by Mitko B. Panov intErnational SciEntific committEE

The Greco-Ottoman War of 1897 has created a collective national trauma for Greeks on account of the supposed magnitude of the defeat, feelings of "national shame and humiliation," and a perceived sense of damage to Greek national interests. Scholarship has not paid sufficient attention to this event, which by and large remains in the shadows of history.

W numerze nr. 73. Thessaliko Imerologio1 przedstawiony został artykuł Kazimierza Dopierały2, w naszym własnym przekładzie, w której opisuje historię polskiej osady w Derbinie,. Niniejszym prezentujemy kilka dodatkowych informacji związanych z tym tematem, które uzupełniają informacje i analizy przyczyn powstania osady jak i jej opuszczenie przez osadników. Przedstawiamy też osobę Iona Ionescu, i jego zaangażowaniu w sprawy polskich osadników i niektórych danych dotyczących jego obecności w Tessalii, jako zarządzającym posiadłościami Reszyda Paszy.

Весmн. Моск. ун-па. Сер, 2l. Управленuе (еосуOарсmво u общесmво). 2009. Ns 2 О.Е. Петрунина, С.Г. Юrисунов ЭВОЛЮЛИЯ ГОСУДАРСТВЕННОГО УСТРОИСТВА РЕСПУБЛИКИ СЕМИ СОЦДИНВННЫХ ОСТРОВОВ В 1799-1803 гг. В статье рассматривается развитие политического строя,и государственных институтов в Республике Семи Соединенных Оотровов, на-ходившей9я в 1800-1807 гп под протеIсоратом России. В 1799-1803 гr молодое государство пере)шло три конституции. На qсновании русских и ранQе н€ известных итальянских источников исследуется характер изменений в государственно-политической сфере, изу{аются внутренние и внешние факторы, окi}завшие влияние на этот процесс. Клюцевые слова: государственное управление, Греция, Республика семи Соединенных островов, Ионические острова,,наполеоновские войны, русско.турецкие отношения, государственное устройство. The рареr deals with the development of public administration in the еаrlу Septinsular Republic what existed frоm 1800 to 1807 Ьу Russian рrоtectorate. Only frоm 1799 to 1803; this new state has had thrее constitutions,

Στη νεοελληνική λαϊκή λογοτεχνία διαφαίνονται οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές πραγματικότητες. Η οικονομική και κοινωνική κινητικότητα αποτελούν κυρίαρχο στοιχείο της πλοκής. Ανιχνεύονται μεταξύ των άλλων οι μεταβλητές κοινωνικής ανέλιξης, κυρίως,  μέσω της επαγγελματικής επιτυχίας ή του γάμου. Η τάση για διαφυγή από την ανέχεια αλλά και οι προϋποθέσεις απόκτησης του πλούτου τίθενται κάτω από τη λογική και ηθική αποτίμηση των νεοελλήνων λαϊκών λογοτεχνών και του ακροατηρίου τους. Η συλλογική ταυτότητα των λαϊκών στρωμάτων φαίνεται να διαφοροποιείται από την κυρίαρχη κοινωνική υπερδομή. Η επιρροή από τη χριστιανική ηθική είναι εμφανής, αλλά δεν επιφέρει και την πλήρη ταύτιση της λαϊκής αντίληψης, που θέλει το άδικο να τιμωρείται και σ’αυτό τον κόσμο.

Η ιστορική πορεία της μετανάστευσης των Ελλήνων στις Κάτω Χώρες, τα πιο σημαντικά μέσα διαβίωσης των μεταναστών, ο τρόπος με τον οποίο οργανώθηκαν και η συμμετοχή τους στην κοινωνική ζωή της νέας τους πατρίδας αποτελούν κεντρικά θέματα του άρθρου αυτού.