Anton Pavlovic Cehov

Anton Pavlovici Cehov și Matei Vișniec par să aibă mai multe de împărțit decât o simplă coincidență biografică -aceeași zi de naștere, 29 ianuarie, pe stil nou. Vișniec însuși nu lasă neobservată legătura. Dovadă, "Scrisoarea către Cehov" care-i prefațează unul dintre volume, Mașinăria Cehov. Nina sau despre fragilitatea pescărușilor împăiați (2008). "Maestrul" s-a lăsat câtăva vreme disputat între "un mare medic" și un "mare bolnav", până i-a dat câștig de cauză celui din urmă și s-a retras din scenă. După un secol de absență, Vișniec îl recheamă la rampă și-i amestecă vorbele și tăcerile cu cele ale personajelor. Vișniec deschide granițele dramaturgiei confratelui, iar personajele ultimului trec nestânjenite dintr-o piesă în alta, pomenindu-se că locuiesc în același text, Mașinăria Cehov, confecționat de Vișniec din materiale cehoviene luate cu împrumut. Unul în care făpturile ficționale ale scriitorului rus dau ochi în ochi cu acesta și îi adnotează din mers biografia. Grijulii sau doar familiare, ele nu șovăie să-i facă program: "mai aveți și dumneavoastră vreo câteva zile de trăit și vă dați jos din pat imediat ce ațipesc", se caină a reproș către Anton Pavlovici bătrâna bonă Anfisa, detașată temporar, în interesul literaturii, din Trei surori în Mașinăria 175 lui Vișniec. Ultima, un fel de cub Rubik din frânturi de teatru cehovian. Maestrul își lasă personajele să-și vadă de ale lor 174 Acest subcapitol este o variantă revizuită și adăugită a unui articol publicat în numărul din aprilie 2016 al revistei Ateneu. 175 Matei Vișniec, "Mașinăria Cehov", în Mașinăria Cehov. Nina sau despre fragilitatea pescărușilor împăiați, București, Humanitas, 2008.

Komparativistički rad Lik zaručnice kod I. Andrića i A. P. Čehova: izuzetna i slobodna poredi dva ženska lika zaručenih, odnosno obećanih djevojaka: Andrićeve Fate Avdagine iz romana Na Drini ćuprija i Čehovljeve Nadje iz novele Zaručnica. Rad ispituje modusnu pripadnost junakinja i mogućnost odustajanja od potencijalne bračne zajednice koju ne žele ni Fata ni Nadja. Pozivajući se na tekst, rad ispituje izuzetnost Fate Avdagine u kontekstu prostorne i vremenske određenosti lika te pitanje slobode pri odustajanju od
potencijalnog konvencionalnog braka Čehovljeve Nadje.
Kroz književnu analizu lika u radu se određuje modusna pripadnost junakinja kroz koju se otvara pitanje sloboda ženskih likova s akcentom na specifičnoj situaciji (ne)mogućnosti odabira časa stupanja u bračnu zajednicu. Kroz istraživanje nailazimo na situaciju
u kojoj unutar historijskog konteksta savremeniji lik jeste ženski lik koji je nastao u ranijem vremenskom periodu, dok lik ograničenosti i striktne društvene uvjetovanosti
nastaje u kasnijem vremenskom periodu, što opet otvara pitanje različitih književnih konteksta u različitim književnim zajednicama i prostorima književnog stvaralaštva.
Vodeći se tim premisama, za ovaj rad je izabran najreprezentativniji ženski lik zaručnice
kod Čehova i najizuzetniji lik jedine zaručnice koja ne pristaje na brak kod Andrića. Rad ispituje koliko Nadjina individualiziranost, odnosno Fatina socijaliziranost određuju dalji tok radnje i njihov završetak, kao što dovodi u pitanje i odnos pojedinki prema društvu i odnos društva prema pojedinkama. Također, rad postavlja pitanje i zašto izuzetno biće u kasablijskom svijetu Andrićevog romana sudbinski mora biti predodređeno na tragediju, dok se Čehovljevom ženskom liku pruža mogućnost slobode onog časa kada
postaje lik aktiviteta.

Komedija u četiri čina Prevod: Kiril Taranovski Naslov originala: ЧАЙКА LICA: IRINA NIKOLAJEVNA ARKADINA, po mužu Trepljeva, glumica KONSTANTIN GAVRILOVIČ TREPLJEV, njen sin, mladić PETAR NIKOLAJEVIČ SORIN, njen brat NINA MIHAILOVNA ZAREČNA, mlada devojka, kći bogatog posednika ILIJA AFANASIJEVIČ ŠAMRAJEV, bivši poručnik, upravnik kod Sorina POLINA ANDREJEVNA, njegova žena MAŠA, njegova kći BORIS ALEKSEJEVIČ TRIGORIN, književnik JEVGENIJE ALEKSEJEVIČ DORN, lekar SEMJON SEMJONOVIČ MEDVEDENKO, učitelj JAKOV, radnik KUVAR SOBARICA Radnja se dogaña na imanju Sorina. Izmeñu trećeg i četvrtog čina prolaze dve godine. PRVI ČIN Jedan deo parka na Sorinovom imanju. Široka aleja koja vodi pravo od gledališta u dubinu parka prema jezeru; ona je pregrañena pozornicom, na brzu ruku napravljenom za amatersku predstavu, tako da se jezero uopšte ne vidi. Levo i desno od pozornice žbunje. Nekoliko stolica, stočić. Tek što je sunce zašlo. Na pozornici iza spuštene zavese Jakov i drugi radnici; čuje se kašalj i lupa. Maša i Medvedenko dolaze s leve strane, vraćaju se iz šetnje. MEDVEDENKO: Zašto vi uvek nosite crne haljine? MAŠA: To je crnina za mojim životom. Ja sam nesrećna. MEDVEDENKO: Zašto? (Razmišlja) Ne shvatam... Vi ste zdravi, otac vam, istina, nije bogat, ali je dosta imućan. Ja živim mnogo teže od vas. Dobijam samo dvadeset tri rublje mesečno, a još mi oduzimaju od toga u penzioni fond, pa ipak ne nosim crninu. (Seda.) MAŠA: Nije u pitanju novac. I siromah može biti srećan. MEDVEDENKO: U teoriji, a u praksi to izgleda ovako: ja, mati, dve sestre i brat, a plata iznosi samo dvadeset tri rublje. Jesti i piti moramo! Čaj i šećer nam je potreban! Duvan potreban! Hajde sad, iziñi na kraj. MAŠA (gleda pozornicu): Skoro će početi predstava. MEDVEDENKO: Da. Igraće Zarečna, a komad je napisao Konstantin Gavrilovič. Oni su zaljubljeni jedno u drugo i danas će se njihove duše spojiti u težnji da zajedno stvore jednu umetničku sliku. A moja duša nema dodirnih tačaka s vašom. Ja volim vas, ne mogu od čežnje da ostanem kod kuće, svaki dan prelazim pešice šest vrsta ovamo i šest natrag i nailazim samo na ravnodušnost s vaše strane. To je razumljivo. Ja nemam sredstava, porodica mi je velika... Ko bi se udao za čoveka koji ni sam nema šta da jede? MAŠA: Gluposti. (Šmrče burmut) Vaša me ljubav dira, ali ja ne mogu da vam je uzvratim, eto to je sve. (Pruža mu burmuticu.) Poslužite se. MEDVEDENKO: Hvala, neću. Pauza. MAŠA: Zapara je, svakako će noćas biti oluje. Vi samo filozofirate ili govorite o novcu. Po vašem mišljenju nema veće nesreće od sirotinje, a ja držim da je hiljadu puta bolje nositi rite i mučiti se nego... Uostalom, vi to ne možete razumeti... S desne strane ulaze Sorin i Trepljev. SORIN (poštapajući se): Meni je, brate, u selu nekako nelagodno; sasvim razumljivo, ja se nikad neću navići na selo. Sinoć sam legao u deset, a jutros sam se probudio u devet; imao sam osećaj kao da mi se od dugog spavanja mozak zalepio za lobanju, i uvek tako. (Smeje se) A posle ručka sam opet nehotice zaspao, sad se vučem kao isprebijan, ovo je neizdržljivo na kraju krajeva... TREPLJEV: Imaš pravo, ti treba da živiš u gradu. (Spazivši Mašu i Medvedenka) Gospodo, kad bude vreme, bićete pozvani, sad nemojte ovde sedeti. Idite, molim vas. SORIN (Maši): Marija Ilinišna, budite dobri, zamolite vašeg oca da naredi da se odveže pseto, inače po celu noć urla. Sestra opet cele noći nije oka sklopila. MAŠA: Recite to sami mom ocu, ja neću. Oslobodite me toga, molim vas. (Medvedenku.) Hajdemo! MEDVEDENKO (Trepljevu): Javite nam kad bude vreme. Oboje odlaze. SORIN: Znači da će opet cele noći urlati pseto. Ala je to čudno, nikad u selu nisam živeo po svom ćefu. Uzmem tako dvadeset osam dana odsustva i doñem ovamo da se odmorim, kad ono -odmah me salete raznim glupostima, tako da već prvog dana dobijem volju da pobegnem. (Smeje se) Uvek sam s najvećim zadovoljstvom odlazio odavde... E, sad sam u penziji; nemam kud na kraju krajeva. Hteo ne hteo -moram da živim ovde... JAKOV (Trepljevu): Konstantine Gavriloviču, mi idemo da se kupamo. TREPLJEV: Dobro, samo kroz deset minuta budite na svojim mestima. (Gleda na sat.) JAKOV: Razumem. (Odlazi.) TREPLJEV (razgleda pozornicu): Eto ti pozorišta. Zavesa, zatim prva kulisa, još jedna, a dalje prazan prostor. Dekora nema. Pogled na jezero i horizont. Dići ćemo zavesu tačno u pola devet, kad iziñe mesec. SORIN: Sjajno. TREPLJEV: Ako Zarečna zakasni, propašće, naravno, sav efekat. Već bi trebalo da je tu. Otac i maćeha paze na nju, teško joj je da se izvuče iz kuće, kao da živi u tamnici. (Popravlja ujaku mašnu.) Kosa ti je strašno čupava, brada takoñe. Treba da se podšišaš... SORIN (češljajući bradu): To je tragedija mog života. U mladosti sam izgledao kao drevna pijanica. Mene nisu nikad volele žene. (Sedajući) Zašto je sestra neraspoložena? TREPLJEV: Zašto? Dosañuje se. (Seda pored njega.) Ljubomorna je. Ona je i protiv mene, i protiv predstave i protiv mog komada, zato što ne igra ona, nego Zarečna. Ona i ne poznaje moj komad, a već ga mrzi. SORIN (smeje se): Šta ti pada na pamet... TREPLJEV: Krivo joj je što će na ovoj maloj pozornici imati uspeha Zarečna, a ne ona. (Pogledavši na sat.) Moja mati je psihološki unikum; ona je neosporno darovita i pametna žena, u stanju je da plače nad knjigom, može da ti izrecituje napamet celog Njekrasova, neguje bolesnike kao anñeo; ali samo pokušaj da pohvališ pred njom Eleonoru Duze! Ohoho! Treba hvaliti samo nju, treba pisati samo o njoj, drati se, oduševljavati se njenom neobičnom igrom u "La dame aux camélias" ili u "Pijanstvu života", ali pošto ovde, u selu, nema tog narkotika, ona se dosañuje i ljuti se, svi smo mi -njeni neprijatelji, svi smo krivi. Osim toga, ona je sujeverna, hvata je strah od tri sveće, od trinaestog u mesecu. Ona je škrta. Ona ima u Odesi, u banci, sedamdeset hiljada -ja to pouzdano znam. A ako zatražiš od nje nešto na zajam, počeće da plače. SORIN: Ti si uobrazio da se tvoj komad ne dopada majci i već se uzbuñuješ, to je sve. Umiri se, mati te obožava. TREPLJEV (kidajući latice cveta): Voli -ne voli, voli -ne voli, voli -ne voli. (Smeje se) Vidiš, moja me mati ne voli. Pa naravno. Ona je željna života, hoće da voli, da nosi svetle bluze, a meni je već dvadeset pet godina i ja je stalno podsećam da više nije mlada. Kad mene nema, njoj je samo trideset dve godine; kad sam ja pored nje, njoj je četrdeset tri -i zato me mrzi. Ona zna takoñe da ja ne priznajem pozorište. Ona voli pozorište, njoj se čini da ona tu služi čovečanstvu, svetoj umetnosti, a po mom mišljenju savremeno pozorište ješablon, predrasuda. Kad se diže zavesa i pri večernjoj svetlosti, u sobi sa tri zida, ovi veliki talenti, sveštenici svete umetnosti, prikazuju kako ljudi jedu, piju, vole, hodaju, nose svoje kapute; kad se iz trivijalnih scena i fraza trude da izvuku moral -mali moral, jednostavan, koristan u domaćem životu; kad mi u hiljadu varijacija iznose uvek jedno te isto, jedno te isto, jedno te isto -onda ja bežim, bežim kao što je bežao Mopasan od Ajfelove kule koja mu je pritiskivala mozak svojom trivijalnošću. SORIN: Bez pozorišta se ne može. TREPLJEV: Potrebne su nove forme. Nove forme su potrebne, a ako ih nemaonda ništa ne treba. (Gleda na sat) Ja volim majku, jako je volim; ona vodi neuredan život, večito ugaña onom novelistu, njeno se ime stalno povlači po

Il racconto di A.P. Čechov, Una storia noiosa, rappresenta una originale lettura della povest' tolstojana La morte di Ivan Il'ič. Il saggio prende in esame il tentativo dei due scrittori di rappresentare letterariamente ciò che sfugge a ogni rappresentazione e a ogni letteratura: la soglia della morte.
The story of A.P. Chekhov, A boring story, is an original reading of Tolstoyan povest' The Death of Ivan Ilyich. The essay examines the attempt of the two great writers to represent in literature what escapes representation and literature: the threshold of death.

Öz Bireylerin kolektif bilinç kaybına uğramasına neden olan toplumsal değişim süreci, değerler bütününün çöküşü ve değişikliğe uğramasıyla yaşamlarında anlam arayışına, gelecek kaygısına ve umutsuzluğa bağlı olarak bireyleri yıkıma sürükler. Anton Pavloviç Çehov' un İvanov adlı eserinde, toplumsal değişim sürecinin yarattığı bu etkiyi bireyler üzerinde rastlanmaktadır. Bu araştırmanın amacı, İvanov adlı oyunun başkarakteri olan İvanov' un, Soren Kierkegaard' ın ''kaygı'' ve ''ölümcül hastalıkumutsuzluk'' kuramları ve sosyal bilimler kuramları bağlamında analiz edilmesidir. Çalışmada, söz konusu kuramlara ilişkin literatür taraması ışığında, İvanov karakterinin incelemesi gerçekleştirilmiştir. Araştırmanın sonucunda; toplumsal değişimin birey üzerinde yaratmış olduğu anlam arayışı, kişiyi umutsuzluk ve kaygıya sürüklediğini; ayrıca kendi benlik ilişkisi ile olan yolculuğa çıkmasını; bireyin tüm bu süreci yaşarken toplum içerisinde iletişimsizliği ve yalnızlaşmayı doğurduğunu ve bu bağlamda bireyi varoluşuna son verme girişimi içerisinde olduğu sonucuna varılmıştır.

Impressionism emerged in France in the late 19th century. The term impressionism originates from the painting
Impression, Sunrise (Impression, soleil levant) of Claude Monet. Later on the tendency improved in the fields of the
literature, the music, the sculpture and the theatre. Impressionism spreading from France to the all of the European
countries was accepted in Russian literature as well. The impact of the impressionism is mostly observed in the
works of Innokenti Fyodorovich Annenski, Afanasiy Afanasiyevich Fet, Andrey Belıy, Aleksandr Aleksandrovich
Blok, Konstantin Dmitriyevich Balmont, Anton Pavlovich Chehov and Osip Emilyevich Mandelshtam. The Russian
poets and writers interpret impressionism with regard to symbolism which is prevailing movement of that period. In
addition to this, the elements of impressionism such as subjectivity, uncertainty, dim environment, color-shade
nuances, color-light fluctuations, use of accent colors are prominently reflected in their works. In the study, the
occurrence process of impressionism as a movement will be conveyed and the works signifying impressionistic
characteristics will be tried to be analyzed.

Nella comunicazione si esplorano le tracce interpretative insite nel ragionamento di Guido Ceronetti intorno all’opera di Cristina Campo, che vi assumono reversibilmente notevole rilievo, potendo influire anche sulla sua impronta specifica. Si ravvisano così le similitudini nella loro attitudine saggistica, per un’inclinazione verso un’espressione che si presenta precisa nel suo significare poetologico e al contempo contrassegnata da una spiccata valenza filosofica e da un anelito liricheggiante (si confrontino i volumi ceronettiani "Il silenzio del corpo" e "Un viaggio in Italia"). Viene altresì focalizzata la comparsa di connotazioni simbolico-tematiche convergenti, nonché di echi intertestuali riverberanti (Dante, Manzoni, Leopardi, Čechov ecc). Un’analoga configurazione riflessiva si evidenzia da uno studio comparato del sapere tradizionale in "Difesa della luna", precedentemente apparso su "Conoscenza religiosa". D’altro lato, la poematicità tratteggiata da Ceronetti riguardo al "Cantico dei Cantici" trova corrispettivo dialettico nei versi dell’autrice, anche altrove oggetto della sua analisi quanto al costituirsi della coscienza lirica campiana. Una presentazione in forma di handout è prevista dalla comunicazione.

Nel 1889 Anton Čechov scrive Una storia noiosa, una novella semplice, delicata, rassegnata, così come per gran parte della sua produzione. Perché Čechov non ama l'onniscienza e l'onnipotenza narrativa, lo slancio epico, lo struggimento religioso e morale. La sua letteratura non è possente come quella di Tolstoj né sofferente come quella di Dostoevskij né emotivamente carica come la poesia di Puškin. Čechov scrive di storie noiose, Čechov osserva, Čechov registra, Čechov ammira il semplice scorrere della vita, i piccoli fatti, «poiché quelli grandi non sono che la somma dei piccoli, anzi (a voler essere sinceri) di grandi fatti non ne avvengono mai.» 1 Ammalato di tisi fin dal 1884, Anton Čechov, medico di condizione, non amava farsi illusioni sul proprio stato. La malattia lo risparmiò per vent'anni. Una notte d'estate del 1904, sentendosi morire, disse semplicemente: "Io muoio!" e poiché si trovava a Baden, lo disse per correttezza in tedesco: "Ich sterbe!" Morì facendo l'unica constatazione sensata che un uomo può fare in quella circostanza. 2 Evel Gasparini inizia la sua monografia su Čechov con questo aneddoto divenuto famoso nel corso del tempo e che potrebbe riassumere l'intera cifra stilistica dello scrittore. Questo piccolo ritratto sarebbe certo piaciuto all'umorista Anton Pavlovič, e in esso vi avrebbe visto nulla di più che l'essenza della vita stessa, ovvero una costante conferma della sua semplice insensatezza (o insensata semplicità). Perché in fondo la letteratura di Čechov dà sempre l'idea di non avere senso, di non riflettere su nulla, come se lo sforzo creativo dell'artista fosse volto a nient'altro che ad una constatazione di ciò che già è. In realtà quel che è in Čechove che lui afferra con un acume più unico che raroraramente lo si può scorgere nella vita di tutti i giorni. La perizia matematica delle strutture dei suoi racconti e delle sue opere teatrali è indice chiarissimo di un'attenzione straordinaria per le situazioni quotidiane del mondo, proprio quelle che sono bypassate dallo sguardo dell'uomo comune perché considerateinconsciamente o noirrilevanti. E così i finali delle sue opere, ad esempio, sono dei falsi-finali, non prevedono alcuna «decompressione» alla fine del "rituale" dell'esperienza estetica: la conclusione «non è il momento culminante della vita, in cui si addensa e diventa definitivo il significato delle azioni rappresentate, ma è una delle tante occasioni di oppressione e tristezza e sconforto che travagliano la vita umana e che devono essere raccontate sottovoce» 3 .

В данной работе рассматривается произведение знаменитого русского писателя
А.П.Чехова Чёрный монах. Некоторые литературоведы считают эту повесть Чехова
единственным неудачным рассказом, который выходит за привычные рамки его
творчества. Целью данной работы является достижение восприятия повести как
литературного произведения, в котором находит место врачебная практика Чехова и
описывается душевное расстройство, а также понимания того, что данное
произведение является продолжением повести Палата номер 6. Более того, эту повесть
можно воспринимать как оценку врача понятия великий человек.

http://zenginyayincilik.com/urun.php?k=4&ak=&u=145&urun=AV-ZAMANI-DRAM&fbclid=IwAR0DK2dRyQanCjreOERBObDGejqAzENFmTL5d5THC9vLpsLYxbJ6_yywYKY

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1755860448136396&id=100011373738883

Anton Çehov, yazarlık ve hekimlik faaliyetlerinin yanında, toplumun yardıma muhtaç kesimlerine hayırsever nitelikte aktif görevler üstlendi. Edebiyatçı vasfını sosyal açıdan savunmasız grupların durumuna dikkat çekmek için gazetelerde yayımladığı makalelerin etkileyici dili vasıtasıyla değerlendirdi. Çar II. Nikolay'ın 1902'de Maksim Gorki'nin Rusya Bilimler Akademisi fahri üyeliğine seçiminin men edilmesi kararı üzerine, Anton Çehov bu kurumun fahri üyeliğinden Vladimir Galaktionoviç Korolenko ile birlikte feragat etmiştir.

“Çehov, bayağılığın amansız düşmanıydı ve ilk bakışta her şeyin çok iyi, uygun, hatta  parlak göründüğü yerlerde bile bayağılığı saptayıp keskin kalemiyle mizah eşliğinde okuyucusuna sunmayı bildi. Çehov kadar hayatın küçük önemsizliğinin trajedisini hiç kimse bu denli net ve ince algılamadı ve ona kadar insanların yaşadıkları hayatın utanç verici ve kasvetli yönlerini bu kadar acımasızca betimlemeyi hiç kimse başaramadı.”
Maksim Gorki

İngiliz edebiyat eleştirmeni Julian Symons'a göre, 1884 yılında yazılmış olan roman sadece dedektif türünün parlak bir örneği değil, aynı zamanda yenilikçi bir çalışmadır. Symons, Agatha Christie’nin Çehov’un bu romanda başvurduğu tekniği 1926'da yazdığı bir eserinde uyguladığını vurgular.

A. P. ČEHOVA: LJUBAV U VRIJEME IRONIJE Cilj ovog rada jeste istraživanje modela figure heroja u dramama Antona Pavloviča Če-hova. Pri analiziranju modela figure heroja analizirane su četiri najznačajnije drame A. P. Čehova uz konsultovanje literature o poetici drame 20. stoljeća radi jasnijeg razumi-jevanja konstrukcije likova. Naime, fokus je stavljen na četiri drame u četiri čina: Tri sestre, Ivanov, Galeb i Ujka Vanja. Zbog stavljanja ljubavi u ključni kontekst ovog rada predmet istraživanja nije drama Višnjik. Rad je naslovljen tezom o funkcionisanju i gra-đenju likova u dramama na principu ironijskog modusa te je time postavljen cilj ispiti-vanja i dokazivanja naslovne teze. Pri tome je vrlo zanimljivo baviti se takvim modelom heroja smještenim u dramske situacije iz perspektive A. P. Čehova. 1. UVOD Rad pod naslovom Ironijski modus heroja u dramama A. P. Čehova: Lju-bav u vrijeme ironije nastao je sa ciljem ispitivanja Čehovljevih dramskih tekstova i ispitivanja načina konstruisanja modela figura heroja kroz lju-bavne odnose koji su prikazani unutar tekstova. Fokus rada je stavljen na četiri drame u četiri čina: Tri sestre, Ivanov, Galeb i Ujka Vanja. Zbog stavljanja ljubavi u ključni kontekst ovog rada predmet istraživanja nije drama Višnjik. Cilj rada je da kroz ironijski model (anti)heroja u ova četiri dramska teksta bude ispitana (ne)ostvarenost ljubavnih odnosa. Općepoznata je činjenica da je A. P. Čehov pisao svoje drame s ciljem da budu komedije, ali je ironija njegovih drama bila upravo ta da je publika s premijernih izvođenja za Čehovljevog života izlazila uplakana, što zapravo