Antiocheia

Giresun'un Eynesil ilçesine bağlı Kekiktepe (eski adı Heri) köyündeki İnüstü mevkiinde bulunan ve Demir Çağı'na ait olduğu düşünülen kaya mezarları kalıntılarına dair yayımlanmış bilimsel bir çalışma henüz yoktur. Kaya mezarlarının kesin tarihini saptayabilmek, mevcut veriler ışığında olanaksızdır. Ancak demirden alet kullanımı yöntemiyle bu kaya mezarların yapıldığı, oyma şeklinin mükemmele yakın simetrik oluşundan anlaşılmaktadır. Dolayısıyla mezarların demir çağına ait olduğu (belki de erken demir çağı) kabul edilmektedir. Öncelikle eski çağlarda bölgede yaşayan topluluklar ve bunların demiri işlediği, alet olarak kullandığı dönemleri göz önünde tutmak gerekir: Geç Bronz Çağı'ndan (MÖ. 1550-1200) itibaren M.Ö. I. binyılın ortalarına kadar bölge hakkında bilgi veren yazılı doküman yoktur. Orta Anadolu merkezli Hitit uygarlığından kalan metinler, M.Ö. 16. ve 12. yüzyıllar arasında bölgenin takip edilmesini mümkün kılmaktadır. Bu metinlere göre, M.Ö. II. binyılın ortasından Geç Bronz Çağı'nın sonlarına doğru Orta Karadeniz Bölgesi'nde yaşayan halk Kaşkalar/Gaşgalar olarak adlandırılıyordu. Ancak Kaşkaların sınırlarının Eynesil'de kaya mezarların bulunduğu alanı kapsamadığı görülmektedir.

The 2022 excavation season at Uşaklı Höyük, located in the Sorgun district of Yozgat, Turkey, marked the sixteenth season of collaborative archaeological work by Turkish and Italian teams. The site, inhabited from the late 3rd millennium BC to the Middle Ages, was investigated in five main areas, focusing on layers from the Late Bronze Age, Iron Age, and Classical periods. Excavations uncovered monumental Hittite structures, fortifications, and Classical period buildings. Notable findings included a circular Hittite building in Area F and a wine-processing installation in Area G. Additionally, experimental archaeology and soil flotation techniques were employed to gain further insights into ancient dietary practices and agricultural activities.

Par "rue", on entendra à la fois la voie urbaine en général et la voie urbaine moyenne, opposée à la ruelle, d'une part, et à la rue principale, d'autre part. Par "route", on entendra la voie rurale carrossable, et par "chemin" à la fois la voie rurale non carrossable, quand le mot est opposé à "route", et la voie rurale en général. "Sentier" désignera, comme "ruelle" par rapport à "rue", une voie marginale. Pour tous ces mots, le lecteur se reportera au DHLF. 3 Il faut renvoyer à la grande enquête en partie lexicographique menée sous les auspices du Copenhagen Polis Centre sous la direction de M. H. Hansen et dont les résultats sont publiés dans CPCActs et CPCPapers depuis 1993. 4 Je citerai seulement, outre les publications du Copenhagen Polis Centre, Martin Urbanisme, Ward-Perkins Planning, MacDonald 1986 (pour l'Empire), les contributions récemment rassemblées dans les volumes collectifs La città greca antica et Urbanism in western Asia Minor, et la monographie olynthienne de N. Cahill (Olynthus).

Hatice Özyurt ÖZCAN* i 1HE 8YZANI1NE CHLLRCHES IN CASILE OF ALANYA Alanya. which used to be called Korakesian in the Antiquity. is a frontier dty between Pamphylla and J<jlikia. Having an appearance of a citadel situated on a steep rock, the clty is surrounded by Antalya and Slde In the west, by Silifke in the east, by Mediterranean Sea in the south and by Kapadokya in the north. We do not have much information about the early Christian period of the eity. However, it is known that the castle of Alanya was restored and re-mended against the Arabs, who were dangerous enemies of the Byzantines in the 7th century. Within this castle. there are three Byzantlne churches having survived up to the present. one in the inner castle. one In the central fortress and the other in the cilvardo nose. The old church In the inner castle is built of a four-Ieaf trlkonkhos shape. Sound and strong today, the church has two entrances, one from the west and the other from the north. The trikonkhos branches covered wlth seml domes surraunding the central dome extend outwards from the sides. The second church is built of the c1bor1um plan in a battıement of the Hellenistic period in the central fortress. The iast building discovered In the castle is the Cllvardo Nose Chapel. Built on arather steep rocky field, the church has, not unlike the Arabic Evliya, a ciborium plan. All three bulldings are made out of rubbles. Although we do not have any exact knowledge as to the buildlng dates of them, it would be reasonable to place them within the period from the Iate 7th century, when the castle was restored, to the early 13th century when thẽ Ijuks gained the control and command of Alanya.

Recent archeological surveys conducted in Avanos, located 15 km north-east of Nevşehir in the south of the central Cappadocia region, have shown that the earliest settlement in Avanos took place in the Prehistoric Age. Since the Early Bronze Age, there had been an increase in the number of mound settlements in the vicinity of Avanos, such as Değirmenönü, Paşalı, Topaklı, Zank, and Camihöyük. Short-term excavations conducted in these mounds, which were inhabited
for multiple periods, unearthed archaeological data that did not provide suffi cient information to shed light on the Old Assyrian Trade Colonies Period, Hittite Period, Iron Age, Hellenistic, and Roman Periods. However, the surveys conducted in and around Avanos in 2019-2020 have
provided more detailed information on the cultural regions with which Avanos was in contact, from the Iron Age to Late Antiquity and beyond, as well as on the burial customs during these periods and regional cults.
This study includes new archaeological data from the Late Hellenistic Period to Late Antiquity and beyond, obtained during the surveys carried out within the borders of the Avanos district between 2019-2020. In addition, the study examines the continuity and change in material
culture between these periods in light of the available data.

Bu makalede, günümüzde Hatay’ın merkez ilçesi Antakya’da, Hatay Arkeoloji Müzesi tarafından 2011/2012 yılında 4642 parsel arkeolojik kazılarında bulunan 17 sikke incelenmiştir. Sikkeler, ilk defa bu araştırmada detaylı şekilde incelenmiş ve içerikleri çözümlenmiştir. İncelenen 17 sikkeden; 5’i Abbasi, 7’si Büveyhî ve 5’i ise Sâmânî dönemine aittir. Bu makalede, Antakya’nın İslami dönem sikke çalışmalarına yönelik bilimsel çalışmaların az olması ve bölgenin çok az bilinen Orta Çağ İslami dönemini, sikkeler ışığında ortaya konulması amaçlanmıştır. Ayrıca, sikkelerin bastırıldığı; hükümdar, dönem, tarihi olaylar, şehir ile irtibatları irdelenmiş ve İslam sikkeleri içerisindeki yeri ve önemine değinilmiştir. Abbasi sikkeleri 9. yüzyıl sonları ile 10. yüzyıl yarılarına, Sâmânî sikkeleri 10. yüzyıl başları ile yarılarına ve Büveyhî sikkeleri ise 10. yüzyıl yarıları ve sonlarına tarihlendirilmiştir. Sikkeler, üç farklı devlete ait olup, 12 farklı İslam şehir darphanesinde basılmıştır. Tamamı gümüş olan bu sikkeler darp tekniğindedir. Sikkelerin, darphane isimlerinden hareketle, 8-10. yüzyılda Abbasi hâkimiyetindeki Antakya’ya; İpek Yolu ticareti, iskân ve askeri seferler ile ulaştığı anlaşılmaktadır.

Anahtar Kelimeler: Antakya, Sikke, Abbasi, Sâmânî, Büveyhi, Dirhem.

Göç etmelerine karar verilen ve bir gecede ortadan kaybolan tam 4083 Ermeni. Türkiye’de günümüze kadar bu konu ile ilgili akademik çalışma yapılmamış olması, gerçek boyutları ile bu konuyu araştırma merakı uyandırdı. Kaybolan 4083 Ermeni’nin göç kararına kadar olan isyan teşebbüsleri, sonra bir gecede ortadan kaybolma süreçlerini, resmi arşivler olan Cumhurbaşkanlığı Arşivi, Başbakanlık Osmanlı Arşivi, Genelkurmay Başkanlığı ATASE Arşivi, Fransa Dışişleri Bakanlığı Arşivi, Alman Dışişleri Bakanlığı Arşivlerinden, dönemin gazete kupürlerinden, araştırma eserlerden ve Musa Dağı’nda göçe tabi tutulan Ermenilerin hatıralarından alıntılar yaparak tarafsız bir şekilde bu kitapta ortaya koymaya çalıştık.

Benzer katılmışlardır. Ekip üyelerimize ve Sayın Benzer'e teşekkür ederim. Bu yılki yüzey araştırmalarımızı şöyle özetleyebiliriz: Önce, Isparta Merkez İlçe'de yer alan Büyük Gökçeli Kasabası'nın 2 km. kadar kuzeydoğusunda bulunan Kaleburnu yerleşmesi sonra da, Atabey İlçesi'nde Göndürle, Pamuklu ve Kızıl höyükler incelenmiştir. Göndürle Höyük (SK+İTÇ+OT+Roma) ve çevresinde yaptığımız araştırmada, geçen yıl da olduğu gibi, höyüğün 300 m. kadar kuzeydoğusundaki bir alanda, ova seviyesinde, M.Ö. II. binyıl keramikleriyle Hellenistik ve Roma Dönemi keramiklerini bulduk. Burada, Göndürle Höyük'ün çok geniş alana yayıldığını bildiğimiz mezarlık alanının üzerine, geç devirde yerleşildiği düşüncesindeyiz. Üzerine üzüm bağları da yapılan höyüğün eteklerinde kaçak yapıların sayısı artmaktadır.

Bu çalışmanın konusunu, 2008 – 2011 yılları arasında yapılan yüzey araştırması
ve kazı çalışmaları esnasında “Doğu Nekropol Bazilikası”nın yaklaşık 15 m kuzeyinde
ulaşılan şapel oluşturmaktadır. Şapel, Priene Kenti’nin doğu kapısından başlayarak, antik
yol üzerinden doğuya doğru yaklaşık 60 m, antik yoldan ise yaklaşık 50 m kuzeyde
bulunmaktadır. Şapel ile doğu kapısı arasındaki mesafe yaklaşık 78 m iken, batısında
bulunan sur duvarına yaklaşık 30 m uzaklıktadır. Topografya engebeli olduğundan
dolayı, burada ifade edilen mesafeler kuş uçuşu uzaklığı belirtmektedir.
Şapel, nekropol alanında oldukça yüksek denilebilecek bir noktaya
konumlandırılmıştır. Kuzeyde ve batıda ana kayaya yaslanan şapel, 7,20x22,80 m
ebatlarına sahip olup, elde edilen buluntuların incelenmesi neticesinde İ.S. 4. yüzyılın
sonu 5. yüzyılın birinci yarısına tarihlendirilmektedir. Yapı, Helenistik ve Roma
Dönemi’ne ait mezarların üzerine inşa edilmiştir. Tahrip edilmemiş mezarlar, dönem
insanının kendisinden önce yaşayan ve farklı bir dine mensup olanlara saygısını ve aynı
zamanda yapının temellerini sağlam bir zemine oturtarak mimari bilgisini yansıtmaktadır.
Duvar kalınlığı yer yer farklılık gösteren yapının iç ve dış cephelerinde ana
kayadan yontulmuş daha düzgün kesme taşlar kullanılırken, duvarın ortası irili – ufaklı
biçimsiz taşlar ile doldurulmuş ve bol harç kullanılarak birbirine bağlanmıştır. Şapelin iç
cephelerinin tamamında fresklere rastlanılmıştır. Ayrıca iç cephede 3 – 4 kat fresko
olduğu anlaşılmaktadır. Apsis zemininde opus tesselatum tekniği ile beyaz ve mavi
tonlarının kullanıldığı mozaik yer almaktadır. Malzeme olarak ana kayadan kesilen taşlar
kullanılmıştır. Şapelin kuzeyinde, iskeleti bütün halde iki adet mezara ulaşılmıştır. Kadın
oldukları anlaşılan mezarlardan 1 adet metal küpe çıkarılmıştır. Bu mezar, Priene Doğu
Nekropolü’nde iskeletine tüm bir şekilde ulaşılan ilk Bizans Dönemi mezarı olması
açısından ayrıca önem arz etmektedir.
vii
Uzun süre kullanıldığı anlaşılan şapelin buluntuları arasında mezar stelleri,
ağırlık, şakül, figürin başı, bronz ve metal küpe, unguentarium, sikke, pişirme kapları,
amphoralar, tabaklar, bronz, metal ve cam objeler yer almaktadır.
Sonuç olarak; Priene Doğu Nekropolü’nde yer alan şapel tek nefli ve dikdörtgen
planda inşa edilmiştir. Yüksek bir terasa konumlandırılan şapelin kuzeyini ve batısını ana
kaya oluştururken güneyi ve doğusu Menderes Ovası’na bakmaktadır. Konumu, mimari
özellikleri, duvar resimleri, döşeme mozaikleri, mezar yapıları ve buluntularıyla birlikte
değerlendirildiğinde Priene’nin Hristiyanlık dönemini anlamak adına öne çıkan önemli
ibadethanelerinden bir tanesidir.

Kahramanmaraş Coğrafyası, Torosların uzantıları olan sıradağlarla, bu dağlar arasında kalan geniş ovalarla ve akarsuların oluşturduğu vadilerle şekillendiği bir bölgedir. Bu Coğrafi özellikler Tarih Öncesi dönemlerden günümüze kadar bu şehir sınırlarını yerleşim ve geçiş yeri anlamında odak noktası haline getirmiştir. Şehrin araştırma tarihçesine ve yaptığımız arazi araştırması verilerine bakıldığında Protohistorik dönemlerde kuzey ve güney olarak iki farklı kültürel ayrım görülmektedir. Bu kültürel ayrıma neden olan faktörlerin başında geçit vermeyen yüksek dağlar ve iklim farklılıkları sayılabilir. Tez konumun dönemini oluşturan M.Ö. II. Bin yılın ilk çeyreğinde yani diğer bir adıyla Asur Ticaret Kolonileri çağında Maraş’ın Asur-Kaniş arasındaki transit ticaretin önemli rotaları üzerinde yer almasından dolayı büyük ticari merkezler olan Karum ve daha küçük ticari merkezler Wabartum’lara ev sahipliği yapmaktadır. Ticari merkezlerin büyük bir ticari organizasyonu içerisinde barındırdığı çivi yazısı belgelerde anlaşılmaktadır. Bu ticari organizasyonun nedenli büyük boyutlu oluşunu şehri yöneten beyler üzerindeki etkisinden anlamaktayız. Beyler ticaretle uğraşan tüccarlara yeri geldiğinde güvenlik sağlarken, yeri geldiğinde de bu topraklarda işlediği suçlar karşılığında cezalar verebilmektedir. Tüccarlar Asur’dan getirdiği mallar karşısında Anadolu’dan bazı ürünleri de Asur’a götürmüşlerdir. Ayrıca Anadolu’da Karum ve Wabartum gibi ticari merkezlere sahip olan şehirlerde de ürünler alınıp satılmıştır. Lokalizasyonu kesin olmamakla birlikte bu ticari merkezlere sahip olan şehirler Lawazzantiya, Hurama ve Mama Kahramanmaraş sınırları içerisine yerleştirilmiştir. Bu şehirlerarası yolların rotaları coğrafyaya göre şekillenmiştir. Bazı şehirler geniş tarım alanlarına sahip olan ovalara lokalize edilirken, bazıları ise dar vadi girişlerine lokalize edilmektedir. Yaptığımız yüzey araştırması ve arşiv taramalarının coğrafya üzerinden etkisi neticesinde şehirlerin lokalizasyon konumları daraltılmış, Asur Ticaret Koloni yollarının Maraş’tan geçen kısımları önerilmiştir.

This article attempts to read and then date the inscriptions on three seals from the collection at the İstanbul Archeology Museum. The name of the owner of the first seal is written in Cuneiform Luwian and should be read as: BONUS2 VIR2 Malazi "Good Man Malazi/Malaza". The name of the owner of the second seal, also written in Cuneiform Luwian, should be read is: BONUS2 VIR2 Palla "Good Man Palla". Both of these seals can be dated to the 13th century BC, or at latest the early 12th century BC (i.e. the Late Hittite Kingdom period or shortly after) and they belong to the biconvex seal group. The third seal features stylistic elements of the Old HIttite Kingdom period. It contains a frame strip which includes a pattern of semi circles, spiral motifs in the lower part of the legend, and also a knitted pattern just above it.

Şubat depremleri, Hatay'ın tarih boyunca yaşadığı onlarca yıkıcı depremden 6 Şubat depremleri, Hatay'ın tarih boyunca yaşadığı onlarca yıkıcı depremden yalnızca biri. Tarihteki depremlerin ardından bölgede her defasında yerleşimlerin yalnızca biri. Tarihteki depremlerin ardından bölgede her defasında yerleşimlerin kurulması ise felaketlerin bu toprakların kaderinde bereket ve güzelliklerle birlikte var kurulması ise felaketlerin bu toprakların kaderinde bereket ve güzelliklerle birlikte var olmasından... Hatay bilinçaltına işleyen bu bilgiyle yine küllerinden doğmayı bekliyor. olmasından... Hatay bilinçaltına işleyen bu bilgiyle yine küllerinden doğmayı bekliyor.

Geçmişten günümüze her dönemde kültür, siyaset ve din; sanat eserleri üzerinde etkili olmuştur. Dekoratif amaçlı olarak kullanılan mozaik eserler de ilk uygarlıklar zamanından (Mezopotamya'da, Yunanlılarda, Romalılarda, Bizans'ta ve Ravenna da) yüzyıllar içerisinde evrilerek günümüze kadar gelmiştir. M.Ö. 3000'li yıllarda başladığı düşünülen mozaik sanatı, farklı renklerdeki küçük taş parçalarının bir kompozisyon ekseninde bir araya getirilmesidir. Çakıl taşı, cam, seramik, kemik ve kireç taşı ile oluşturulan mozaiklerde; simgesel konular ile birlikte daha çok av sahneleri, deniz ve mitolojik yaratıklar, olimpiyat oyunları gibi konuların işlendiği görülmektedir. Erken dönemde daha çok geometrik ve bitkisel betimlemeler içeren mozaik eserler yer alırken Hellenistik, Roma ve Bizans dönemlerinde figürlü kompozisyonlar ön plana çıkmaktadır. Figürlü mozaikler de dinsel sahneler ile birlikte mitolojik efsaneleri, av sahneleri konu edinilmiş ve bu eserler dönemin yaşam biçimini yansıtmıştır. Roma döneminde villaların taban döşemelerini bu mozaikler oluşturmaktadır.

İtalya'nın güneyinde Otranto kent merkezinde yer alan Katedralin içinde yer alan mozaikler insanlık tarihinden bir çok farklı konuyu bir arada betimlediği için önemlidir. Farklı coğrafyalarda birbirinden farklı olarak yaşanan olayları bir bütünlük içinde anlatan tek taban mozaiğidir. Ağaç insanlığın soy ağacı olarak tanımlanmış, bütün betimlemeler ağaç dalları üzerinde ve dalların aralarına yerleştirilmiştir. Büyük İskender, mitolojik hayvanlar, Adem ile Havva, Nuh un Gemisi, Babil Kulesi gibi bir çok önemli tarihi konu mozaik üzerinde tasvir edilmiştir.

Les églises d'époque byzantine ... bespr. von A. Desreumaux 229 pubblicati l'orientamento non è chiaro, e poi vi sono alcune chiese rupestri la cui abside è a Sud, o comunque diversamente orientata, e non, come di consueto, ad Est, si veda, p.e., la citata grotta "du pistòlu" presso Patti (Me)-tav. a p. 86. Circa la funzione delle chiese rupestri, Messina non ne accenna; nella maggior parte dei casi si tratta probabilmente, come per quelle pugliesi, di edifici di culto di tipo privato-che in Puglia hanno carattere eminentemente funerario, come indica anche la presenza, all'interno o all'esterno, di tombe, e di ritratti dei committenti campite ai piedi delle figure dei santi, accompagnate, di consueto, da iscrizioni-M.Falla Castelfranchi, Pittura monumentale bizantina in Puglia, Milano 1991, pp. 89 ss.-, com' è indicato dal modesto programma iconografico, polarizzato sulla rappresentazione di immagini votive, e dall'assenza di cicli cristologici, e dalla presenza di tombe con diverse tipologie (p.27). In rari casi si tratta di monasteri italo-greci, come la chiesa rupestre di Santa Maria della Grotta a Marsala (Tp), fondata dal celebre ammiraglio della corte normanna, ma di origine araba, Cristodulo, nel 1098 (pp.61 ss.), che si insediò in una antica latomia, parte della quale, in epoca paleocristiana, fu trasformata in catacomba. Rispetto alla Puglia e all'area materana, la produzione pittorica delle chiese rupestri siciliane è modesta per quantità e qualità, e raramente aggiornata e inoltre, nella maggior parte dei casi, tranne rare e significative testimonianze, appare coagulata nell'arco del XIII sec. Lo stesso discorso si può avanzare circa l'architettura delle chiese rupestri: in linea generale, i disegni sono irregolari, prevalgono le tipologie a navata unica, precedute da uno o più ambienti variamente distribuiti, manca cioè quella varietà di impianti, quel rigore planimetrico che, al contrario, caratterizza numerose chiese rupestri della Puglia e dell'area di Matera, in parte modellate sulle architetture subdiali costruite di pietra tagliata, spesso a pianta a croce greca inscritta, d'origine bizantina. In definitiva, si tratta di un'opera meditata, condotta con rigore in ogni sua parte: l'elaborazione di mappe con la distribuzione dei siti rupestri, che manca, avrebbe facilitato la comprensione del dato topografico. Desidero sottolineare, inoltre, il fatto che l'A. ha più volte effettuato ricognizioni nei siti catalogati, e che i rilievi planimetrici relativi alle strutture oggetto della ricerca sono stati realizzati personalmente dall'A., in collaborazione con la moglie, Giuliana Sluga. Essa, inoltre, contribuisce a meglio comprendere le dinamiche di un fenomeno, quello della civiltà rupestre medioevale della Sicilia che, proiettato entro orizzonti più ampi, si riconosce in ognuna delle forme dell'insediamento in grotta dell' area mediterranea e bizantina. Roma Marina Falla Castelfranchi Anne Michel, Les églises d'époque byzantine et umayyade de Jordanie (Provinces d'Arabie et de Palestine), V e-VIII e siècle. Typologie architecturale et aménagements liturgiques. Avec catalogue des monuments. [Bibliothèque de l'Antiquité tardive publiée par l'association pour l'antiquité tardive, 2.] Préface de Noël Duval. Premessa de Michele Piccirillo. Turnhout, Brepols 2001. XXI, 471 p. Avec 407 fig. et tabl.

Seleucia ad Calycadnum; Helenistik Dönem'de, çevresinde yer alan farklı yerleşim yerlerinde yaşayan insanların bölgeye yerleştirilmesi ile kentleşmiştir. Roma Dönemi'nde gelişerek zengin ve büyük bir kent haline gelmiş, ovalık bölgeye yayılmıştır. Büyüyen kentin su ihtiyacını karşılamaya yönelik öncelikle Roma Dönemi'nde kaynağından kente kadar suyu ulaştıran, 8 km uzunluğunda, yöresel taş-tuğla malzemeden sistemler inşa edilmiştir. Daha sonra Erken Bizans Dönemi'nde yapıldığı tahmin edilen, kente yakın Aya Tekla (Meryemlik) kutsal mekânının su ihtiyacının karşılanması da dikkate alınarak, 10 km kadar uzunlukta yeni bir su sistemi kurulmuştur. Bu su sistemlerinin kente ulaştığı noktadan itibaren dağıtımının nasıl yapıldığı bilinmemektedir. Her iki su sisteminde suyu taşımak için oluşturulan kanallar birkaç farklı tiptedir. Bazı noktalarda tamamen ana kayaya oyulmuş kapalı tüneller inşa edilmiştir. Derin vadilerde suyu vadinin karşı kıyısına taşımak için su kemerleri kurulmuştur. Bazı yerlerde kanalın bir tarafı anakaraya oyulurken, diğer tarafı pişmiş tuğla veya moloz taş malzemeden harçlı duvar biçiminde düzenlenmiştir. Kanalların büyük bir bölümünde kanalın tabanı ve yan duvarlarının içi horasan sıva ile sıvanmıştır. Böylece kanalın su sızdırması önlenmiştir. Ayrıca, Seleucia kentinin bulunduğu alandaki ovalık bölümleri sulama amacıyla bir sulama bendi inşa edilmiştir. Su bendi, ırmağın kente ulaşmadan hemen önceki kısmında, ırmak yatağının dar ve dik bir kanyon oluşturduğu noktada yer alır. Kaynaklarda Antik Seleucia'nın su sistemleri hakkında detaylı teknik ve coğrafi bilgilere yer verilmemiştir. Seleucia antik su yolları hakkında daha ayrıntılı bilgi verebilmek amacıyla su kanallarının tüm kalıntıları, kente ulaştıkları noktalara kadar araştırılmıştır.

In this brief article we will summarize the main results of the 2021 season, the new evidence collected, and the various tasks carried out by the members of the team. The field activities have centred around three dig operations on the lower terrace and on the slope of the high mound as well as geophysical prospections and on-site exploratory inspection to
evaluate future interventions for public use and conservation of the site. Analytical studies on collected materials were carried out on the premises of our dig house. A team of pottery specialists and students worked on the materials from the last two seasons of excavations, analysing and registering all the pottery sherds, and two archaeozoologists focused on the rich repertoire of animal bones. Other focused activities were dedicated to the analysis of the rope impressions on the rim of a typical Hittite category of cooking plates, classifying and seeking to determine their meaning within the production procedures and to reproduce them experimentally.

Göndereceğiniz bildiri metinlerinin aşağıda belirtilen kurallara uygun olarak gönderilmesi, kitabın zamanında basımı ve kaliteli bir yayın hazırlanması açısından önem taşımaktadır. Bildirilerin yazımında kitaptaki sayfa düzeni esas alınarak; * Yazılar A4 kağıda, üstten 5.5cm. alttan 5cm. soldan 4.5cm. sağdan 3cm.lik bir boşluk bırakılarak, 10 punto ile, bir satır aralığı olacak şekilde, Times New Roman fontu ile en fazla 10 sayfa yazılmalı, * Başlık 14 punto, büyük harf ve bold olacak şekilde yazılmalı, * Bildiri sahiplerinin isimleri başlığın altında, sağ üstte yer almalı, alt alta sıralanmalı ve unvan kullanılmamalı, dipnotta unvan, adı soyadı, bağlı olduğu kurum, şehir, ülke ve e-mail adresi mutlaka yazılmalıdır. * Metinde ana başlıklar büyük harflerle ve italik, alt başlıklar, baş harfleri büyük ve italik olarak yazılmalı, * Metin içinde geçen yabancı sözcük ve terimler, örneğin "in-situ" italik olarak yazılmalı, * Metin içinde Milattan Önce gibi çok alışılagelmiş kısaltmalar dışında kısaltma kullanılmamalı, Milattan Önce ve sonra kısaltması: M.Ö., M.S. Erken Tunç Çağı: ETÇ olarak kullanılmalıdır. * Bölge adlarının ilk harfleri, aynı şekilde yer, coğrafya ve kurum adlarının ilk harfleri büyük yazılmalıdır. Örneğin: Doğu Anadolu, Yakın Doğu, Avrupa, Akdeniz Bölgesi, Dicle Nehri, Ankara Üniversitesi, Türk Tarih Kurumu gibi. * Ölçü ve ağırlıklar m. cm. mm. lt. gr. şeklinde yazılmalı, * Dipnotlar metnin altında ve metin içinde numaraları belirtilerek, 8 puntoda yazılmalı, * Dipnot ve kaynakçada (bibliyografya) kitap ve dergi isimleri italik yazılmalı, * Harita, çizim ve resimler 15 adetten fazla olmamalı, fotoğraflar JPG veya TlFF olarak gönderilmeli, gönderilen resimlerin çözünürlüğünün en az 300 pixel/ınch olmalı, * Çizimlere (Çizim: 1), resimlere (Resim: 1), haritalara (Harita: 1) olarak alt yazı yazılmalı ve kesinlikle levha sistemi kullanılmamalı, * Yayım için telif anlaşması gerektiren Googleearth gibi görseller kullanılmamalı, Yayınlanacak bildiri sayışının artması, kitapların zamanında basımını güçleştirdiğinden, bildirilerinizin sempozyum sırasında teslim edilmesi ya da en geç 1 Ağustos tarihine kadar,

Uşaklı Höyük is a multi-period site in the province of Yozgat composed of a high mound and a lower terrace, first identified by 20th century archaeologists as a potential Hittite settlement. Since 2008 an international team of researchers has been exploring and excavating
different parts of the site, reconstructing its settlement history.1 This work has revealed that Uşaklı was occupied over large portions from the end of the 3rd millennium BCE to the Common Era, experiencing multiple construction and destruction events at different scales, and
has allowed us to collect information about the sequence of occupation and individuate large buildings and defensive structures mainly dated to the Late Bronze and Iron Ages.
In this article we summarize the main results of the 2021 excavation season.

Ulukale Köyü, Çemişgezek ilçe merkezinin 30 km. doğusunda, Tunceli il merkezinin ise 93 km. batısında yer almaktadır. XVI. yüzyılda Çemişgezek Sancağı’na bağlı bir nahiye merkezi konumundaki Ulukale, Osmanlı Dönemi yapıları ile tanınmaktadır.  Gerçekleştirilen arkeolojik yüzey araştırmaları sonucunda Ulukale yerleşim tarihi başlangıcının Demir Çağı’na dayandığına yönelik veriler elde edilmiştir. Helenistik – Roma dönemleri bir kaya mezarı ile temsil edilen Ulukale’nin Orta Çağ öncesine tarihlenebilecek bazı mimari kalıntıları da belgelenmiştir. Orta Çağ’a ait kayda değer arkeolojik bir kalıntıya sahip olmayan Ulukale’nin türbe, çeşme, hamam, cami, kilise ve sivil mimari ile somutlaşan tarihsel yerleşim dokusu esas olarak Osmanlı Dönemi’nde hayat bulmuştur.  Ulukale’nin Demir Çağı’ndan başlayarak günümüze değin varlığını sürdüren yerleşim tarihi dönemsel bir kesintiye uğramaksızın yaklaşık olarak 3000 yıllık zaman dilimini kapsamakta ve öteki dönem yapılarına göre daha iyi korunmuş O...

Catherine Saliou, visiting professor presso la Sapienza nel periodo se<embre-dicembre 2023, in collaborazione con la prof.ssa Emanuela Borgia, docente di Archeologia delle province romane della Sapienza, terrà un ciclo di conferenze sul tema della strada nell'antichità.  Le conferenze si terranno, nelle date sottoindicate, dalle 16 alle 18, nell’aula Cartoteca (Facoltà di Lettere e Filosofia, Secondo Piano). Sarà possibile anche seguirle online sulla piattaforma zoom. Attention : la conférence du 6 novembre est ajournée. La nouvelle date sera indiquée dès que possible.

The Peristremma Valley, which is located in the Güzelyurt district of Aksaray, is a deep canyon in the northwest-southeast direction and has four main settlements: Selime, Yaprakhisar, Belisırma and Ihlara. In many studies, the valley has been considered to be a monastic settlement, but in recent researches conducted in Selime and Yaprakhisar, some complexes which can be defined as the dwellings used by the locals were identified. Such dwellings have been asserted to be the houses and the agricultural storage areas which were used by temporary and permanent settlers. Nevertheless, Ihlara and Belisırma settlements, which form the southern part of the Valley, have been continued to be defined as the monastic center of the Valley. Even though Ihlara and Belisırma were the settlements where religious life was intensified, in our researches on these settlements, along with complexes which can be associated with a church, we encountered some complexes which do not contain a church but which have a high quality and flamboyant labor in terms of the architectural design of their façade and grand halls, and some dwellings which can be regarded as houses with ordinary architectural layout similar to the ones in Selime and Yaprakhisar. The aim of the present study is to make the first architectural descriptions of the newly detected complexes, to determine their significance within the Byzantine and Cappadocian rock-cut architecture by examining their general architectural characteristics and to prove that there were traces of secular life in this part of the Valley as well.

Il tema di questa relazione è il rapporto fra l'orgogliosa metropoli dell'Oriente greco con l'antica capitale, ora non più centro del potere, ma ugualmente città di unica importanza espresso negli scritti dei due massimi intellettuali antiocheni nel IV secolo, divisi dalla scelta religiosa, ma accomunati dalle radici culturali elleniche, Libanio e Giovanni Crisostomo, l'uno, il cristiano allievo della scuola di retorica dell'altro. Libanio nei suoi scritti, particolarmente nell'orazione in elogio di Antiochia, l'Antiochikos, afferma la continuità del ruolo di metropoli di Oriente della città dai Seleucidi ai Romani. Per ragioni anzitutto di carattere geografico non venivano considerate rivali di Antiochia in questo primato in ambito orientale le altre due grandi città che avrebbero potuto competere con questo primato, Costantinopoli e Alessandria,. Costantinopoli è collocata in Europa, edificata all'estremità dell'Europa, τῆς Εὐρώπης ἄκρον, nella Tracia, mentre Alessandria è la metropoli dell'Egitto, che non fa parte dell'Asia, ma è accostata all'Africa, alla Λιβύη, pur senza esserne parte. E' noto il giudizio negativo che Libanio dà della capitale costantiniana, fino dalla sua esperienza diretta della residenza e dell'insegnamento nella città, al punto che quando gli viene offerto un insegnamento a Nicomedia accetta con entusiasmo affermando di scambiare, giocando sull'assonanza dei due termini τροφός-τρυφή, la città appesantita dalla lussuria (τῆς τρυφῇ βαρυνομένης) con la città nutrice della retorica (λόγων τροφὸν). Alla fine dell'orazione 1, dell'Autobiografia, Libanio esprime il ben noto giudizio sprezzante sulla capitale definendola la città della Tracia che vive nel lusso a spese delle altre città. Meno definito è l'atteggiamento di Libanio nei confronti di Alessandria, che è richiamata poche volte nel complesso della sua opera. Nell'orazione 19 indirizzata a Teodosio per l'abbattimento delle statue imperiali ad Antiochia nel 387, Libanio cerca di porre sullo stesso piano la ribellione contro l'imperatore della plebe antiochena e passati conflitti della plebe alessandrina contro i prefetti d'Egitto.. Nell'orazione 30, la pro templis però Libanio, richiamando la continuità pagana di Alessandria, elogia l'opera preziosa per l'impero dei navicularii alessandrini. Non ci sono accenni invece all'importanza sul piano culturale della città, a differenza del lungo elogio che le tributa in questo ambito l'antiocheno Ammiano Marcellino. La città greca con la quale, in Libanio, Antiochia si sente in competizione come centro della cultura ellenica è invece Atene Nell'Antiochikos Libanio afferma che due sono le città rappresentative della cultura, e particolarmente della retorica greca, Antiochia ed Atene L'Atene descritta da Libanio nell'Autobiografia, come città la cui scuola di retorica egli aveva frequentato, è però ora ben lontana dalla sua fama di centro culturale di eccellenza, ha ora professori mediocri e studenti turbolenti e poco interessati alla cultura. Se sul piano delle dimensioni, per Libanio, Antiochia non può non riconoscere la superiorità di altre grandi città dell'impero, come Roma ed Alessandria e poi di Costantinopoli, ci sono, oltre a quello culturale, altri ambiti nei quali il grande retore esalta la superiorità della sua città, particolarmente quello politico in ambito civico. La βουλή di Antiochia non ha paragoni, nella lode che gli tributa Libanio, nel mondo, ad eccezione del senato romano, che non è un consiglio municipale. Il membri del consiglio di Antiochia sono esponenti di famiglie che siedono da generazioni in questa assemblea, ma soprattutto vengono descritti come un corpo idealizzato, di persone che hanno a cuore il bene della città più che gli interessi personali, che impiegano le loro ricchezze in generose liturgie, che hanno un prestigio ed una dignità che impone rispetto ed accondiscendenza ai governatori della provincia e gli stessi imperatori accolgono con rispetto le petizioni e le comunicazioni che da esso provengono. Circa l'Italia, al di fuori della città di Roma, un paio di volte Libanio evoca il tema della laus Italiae, richiamando il topos della bellezza dell'Italia. Accennando alla marcia di Giuliano dalla Gallia verso Oriente, il retore scrive che l'imperatore aveva già occupato la bella Italia, καλή Ιταλία, oltre all'Illirico Nell'Antiochikos la bellezza dell'Italia è il termine di paragone per la bellezza del