EKONOMI LINGKUNGAN

Ekonomi Bisnis sector furnitur Indonesia sekarang kalah bersaing dengan produk furniture Vietnam. Hal ini terlihat pada data 2009 yang menunjukkan bahwa Indonesia hanya membukukan ekspor furniture dan kerajinan Indonesia yang hanya berjumlah 2,65 miliar dolar AS, sedangkan Vietnam berhasil meraup 3,8 miliar dolar AS.

Człowiek twórcą historii, t. 5, 2024

Problem wykorzystywania dzieł sztuki jako źródeł do badań historycznych był poruszany kilkakrotnie podczas ogólnopolskich zjazdów historyków. W trakcie paneli poświęconych temu zagadnieniu podkreślano szczególnie potrzebę właściwego doboru ilustracji do prac historycznych, stwierdzając, że taką funkcję powinny pełnić obrazy i ryciny wykonane wkrótce po tych wydarzeniach, o których mowa, najlepiej na podstawie relacji ich uczestników. Podkreślano też, że należy zamieszczać w pracach historycznych veras effigies opisywanych w nich postaci wykonywane w miarę możności za ich życia. W świadomości wielu (choć, niestety, nie wszystkich) historyków utrwaliło się w ten sposób przekonanie, że obraz bitwy pod Grunwaldem stworzony przez Jana Matejkę, lub wykoncypowany przez tego artystę portret króla Władysława Jagiełły nie nadają się do ilustrowania opracowań wojny z Krzyżakami w roku 1410. Pasują za to znacznie lepiej do rozważań o interpretowaniu dawnych dziejów Polski w okresie zaborów w sposób pokrzepiający serca Polaków lub skłaniający ich do refleksji nad narodowymi wadami. Ugruntowanie takiej postawy wśród historyków jest niemałym osiągnięciem, opartym przede wszystkim na ustaleniach historyków sztuki, umożliwiających w miarę precyzyjne datowanie większości dzieł, a czasem także określenie okoliczności ich powstania. Wydaje się jednak, że historycy nie przyswoili sobie w pełni wyników badań historyczno-artystycznych na temat stosowania ikonograficznych konwencji w przedstawianiu ważnych wydarzeń lub osób. Taka nieświadomość powoduje zaś, że badacze nie potrafią często odróżnić w obrazach tego, co zmierza do odwzorowania rzeczywistych zdarzeń, od tego, co służy do narzucenia widzowi ich interpretacji. Przywołują więc np. obiegowe przedstawienie bitwy kawaleryjskiej jako wiarygodny dokument jej rzeczywistego przebiegu, a nie dostrzegają, że wysunięcie na pierwszy plan kilku uczestników tej batalii ma przekonywać o ich szczególnym wpływie na jej przebieg i wynik. Trudno, rzecz jasna, wymagać od historyków, posługujących się coraz liczniejszymi i bardziej zróżnicowanymi metodami badań źródeł pisanych, aby jeszcze równie dokładnie zgłębiali mocno skomplikowane metody odczytywania treści dzieła sztuki, wymagające m.in. znajomości obfitego obrazowego materiału porównawczego. Powinni jednak korzystać z ustaleń siostrzanej dyscypliny – historii sztuki, która przestudiowała wnikliwie ikonografię licznych wydarzeń historycznych, czego przykładem mogą być choćby bardzo obszerne opracowania poświęcone obrazowaniu zmagań IV krucjaty lub bitwy pod Lepanto w malarstwie weneckim. Funkcję źródeł historycznych mogą jednak spełniać nie tylko dzieła sztuki przedstawiające w wiarygodny sposób ważne wydarzenia z przeszłości. Uwagę historyków przyciągają przecież coraz mocniej dzieje idei, religii i nauki. Bardzo intensywnie rozwijają oni badania nad historią ekonomiczną i gospodarczą, historią życia codziennego, historią zwierząt, a nawet historią klimatu. We wszystkich tych przedsięwzięciach badawczych konieczne jest sięganie po nowe rodzaje źródeł, wśród których bardzo dużą rolę mogą odegrać dzieła sztuki, zarówno te, które tworzono świadomie jako pamiątkę dla przyszłych pokoleń, jak i te odnoszone do współczesnego im społeczeństwa, w celu zaspokajania jego potrzeb oraz kształtowania i modyfikowania zachowań. Artyści angażowali się zatem nieustannie w proces tworzenia historii, choć w mniejszym stopniu realizowali określone przez siebie cele, a częściej nadawali kształty programom wskazanym przez swoich zleceniodawców. Historycy sztuki włożyli już niemało wysiłku w rozpoznanie tych programów, wykazując, że w zasadzie wszystkie dzieła sztuki były na różne sposoby uwikłane w historię. Sprawia to, że każde z nich może być ważnym źródłem historycznym, o ile zostanie właściwie odczytana jego pierwotna funkcja i przekaz7. Niniejszy tekst ma pokazać szerokość i różnorodność możliwości, które daje ta konstatacja, odwołując się przede wszystkim do wymownych przykładów w konwencji bliskiej esejowi. Nie staramy się w nim przedstawić problemu dzieł sztuki jako potencjalnych źródeł historycznych w kompletny sposób, lub poddać go jakiejś precyzyjnej klasyfikacji. Zachęcamy w nim tylko historyków, aby sięgali znacznie chętniej do dorobku historii sztuki w poszukiwaniu nowych źródeł i wzorców ich interpretacji. W tekście tym przyznajemy również, że historycy sztuki w badaniach nad uwikłaniem dzieł sztuki w historię wykazują się nieraz niepełną znajomością mechanizmów historycznych lub ich niewłaściwą interpretacją. Krytyczne wykorzystanie ustaleń historyków sztuki przez historyków, rozszerzających zakres swoich źródeł, może zatem uwolnić historię sztuki od wielu błędów i uproszczeń w interpretacji pozaartystycznej przeszłości. Historia i historia sztuki są z pewnością siostrzanymi dyscyplinami naukowymi i świadomość konieczności podtrzymywania tej więzi – wbrew pomysłom twórców najnowszej klasyfikacji dziedzin i dyscyplin naukowych w Polsce – jest nieodzowna dla ich dalszego rozwoju.

2021

공공부문에서의 갑질은 공공기관에 대하여 영향력을 가진 주체가 부당한 요구를 하여 사적 이익을 취하면서 공적 이익을 저해하는 행위이다. 이 논문은 채용비리 사례를 활용하여 공공부분의 갑질에 대하여 게임모형으로 분석하여 개선안을 제안한다. 개선 방안에서 중요한 것은 갑에 대한 유인 변경 조치에 추가하여, 을에 대하여 갑의 부당한 요구를 거부할 수 있는 제도적 조치의 도입과 유인의 제공이다. 제도 측면에서 업무 프로세스의 개선에 추가하여 권력자의 자의적인 특혜와 보복이 어렵도록 공공부문 기관의 의사결정구조를 견고하게 확립하고 개인의 기본적 권리가 보장되어야 한다. 또한 법ㆍ제도적인 조치와 더불어 사회문화적 차원의 조치와 개인 차원의 윤리 증진도 병행되어야 한다. 특히 계몽된 이기심 정신에 따른 사회의 문화ㆍ윤리 수준을 향상시키는 것이 더 궁극적인 개선책이다.