Aksamitowski Antoni, ks.

Ruch Biblijny i Liturgiczny, 1997

radą i pomocą. Nie wszystko zostało powiedziane, bo i czas nagli, i najlepiej do brane słowa nie wyrażają wszystkiego. Trzeba chyba poprzestać na tym, co napisał przy końcu swych Confessiones Święty Patron na szego Profesora: "Et hoc intellegere quis hominum dabit homini? (...) A te petatur, in te ąuaeratur, ad te pulsetur: sic, sic accipietur, sic invenietur, sic aperietur". Co spolszczył tak Zygmunt Kubiak: "Któryż człowiek może pomóc drugiemu człowiekowi w zro zumieniu prawdy? Ciebie (Boże) trzeba o to prosić, w Tobie szukać, do Twoich wrót kołatać. Dopiero wtedy otrzymamy, wtedy znajdziemy, wtedy wrota się przed nami otworzą". Dlatego w podsumowaniu-posługując się stylistyką księgi Apo kalipsy, do której mamy niezastąpiony dotąd komentarz Ojca Profe sora-powiem: Ojciec Profesor Augustyn Jankowski OSB godzien jest otrzymać doktorski laur honorowy, najwyższe odznaczenie nau kowe, jakie może Mu nadać Wydział Teologiczny w 600-lecie swego istnienia i w 15-lecie powołania pierwszej w Polsce Papieskiej Aka demii. Aksios estin labein. Dignus est accipere. Kraków Ks. JERZY CHMIEL ROZMOWA Z O. PROFESOREM AUGUSTYNEM JANKOWSKIM OSB Jaka była Ojca droga do Biblii, w jaki sposób został Ojciec biblistą?

Res Historica

wczesna kariera aureliusza wiktora i świadectwo ammianusa Marcellinusa (amm. 21.10.6) Early Career of Aurelius Victor and testimony of Ammianus marcellinus (Amm. 21.10.6) streszczenie o karierze aureliusza wiktora nie wiadomo zbyt dużo. sam twierdził, że pochodził z ubogiej rodziny, a mimo to Julian mianował go namiestnikiem Panonii II. o tym ostatnim informuje nas ammianus Marcellinus. stąd zaproponowano hipotezę, że aureliusz wiktor, podobnie jak Eutropius, pracował w cesarskiej kancelarii, był notariuszem. w artykule zanalizowano sposób przedstawiania postaci przez ammianusa Marcellinusa. historyk ów prawie zawsze wspominając po raz pierwszy postacie, opisywał je sprawowanymi funkcjami. tymczasem ze sposobu opisania aureliusza wiktora jako autora historii nie wynika, aby pracował on w cesarskiej kancelarii. a przynajmniej ammianus Marcellinus nie miał takiej wiedzy. Słowa kluczowe: rzymska historiografia, brewiaria, późne cesarstwo rzymskie, aureliusz wiktor, ammianus Marcellinus Kariera aureliusza wiktora była jedną z bardziej spektakularnych, jakie miały miejsce w dziejach późnego antyku i, co trzeba podkreślić, nie była związana z armią. sam aureliusz wiktor twierdził, że jego ojciec był niewykształconym mieszkańcem wsi 1. a jednak pomimo to ukoronowa-1 aur. Vict. caes. 20 .5: "Quo bonis omnibus ac mihi fidendum magis, qui rure ortus tenui atque indocto patre in haec tempora vitam praestiti studiis tantis honestiorem". Kiedy ammianus Marcellinus charakteryzuje aureliusza wiktora nie podaje informacji o jego niskim urodzeniu. Nie należy jednak wyciągać z tego pochopnych wniosków, gdyż dosyć rzadko podaje on informacje o pochodzeniu z nizin społecznych, najczęściej zresztą dotyczy to osób, które nie są przez niego pozytywnie oceniane (tak: Diogenes-amm. 29 .1 .44; festus z trydentu-amm. 29 .2 .22). Jeszcze bardziej sporadycznie podaje takie informacje o oso

Biuletyn Uniejowski

Tomasz z Uniejowa, notariusz publiczny i pleban w Wieleninie, należał do środowiska mieszczańskich „litterati”, czyli ludzi, którzy na co dzień posługiwali się pismem. W artykule ukazano znane źródłowo fragmenty z jego życia na tle środowiska w którym działał i jego relacje z otoczeniem.

Studia Norwidiana, 2008

Zapiski Historyczne, 2015

Dopiero w latach dziewięćdziesiątych dane było prof. S. Alexandrowiczowi wrócić do tego miejsca, w którym odkrył istniejące wciąż jeszcze groby swoich sióstr zmarłych podczas zesłania. Do Polski wrócił w 1946 r. i osiadł w Toruniu, gdzie matka uzyskała etat lektorki na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Tutaj w 1953 r. ukończył studia historyczne I stopnia, uczestnicząc w seminariach profesorów Karola Górskiego i Bronisława Włodarskiego. Następnie studiował historię na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Uczęszczał tam na seminaria profesorów Henryka Łowmiańskiego, Gerarda Labudy i Kazimierza Tymienieckiego. Największy wpływ na dalsze losy S. Alexandrowicza wywarł jednak ten pierwszy, u którego napisał pracę magisterską traktującą o handlu Polski z Rusią Kijowską (do roku 1240), ogłoszoną później drukiem 1. Z ukończeniem studiów magisterskich, w styczniu 1955 r., podjął pracę w Wojewódzkim Archiwum Państwowym w Poznaniu, by pół roku później rozpocząć studia aspiranckie (doktoranckie), przygotowując rozprawę "Funkcje gospodarcze miasteczek Litwy i Białorusi do połowy XVII w. " Została ona napisana pod kierunkiem H. Łowmiańskiego i obroniona w grudniu 1960 r. Następnie S. Alexandrowicz pracował na stanowisku adiunkta w Instytucie Historii UAM. Tam też habilitował się w maju 1972 r. (rozprawa habilitacyjna: "Rozwój kartogra i Wielkiego Księstwa Litewskiego do połowy XVII wieku"). Zaowocowało to awansem na stanowisko docenta w Zakładzie Historii Narodów ZSRR w Instytucie Historii UAM, gdzie pracował

Zapiski Historyczne, 2018

Prof. dr hab. Andrzej Kazimierz Tomczak urodził się 12 IX 1922 r. w Biesiekierzu-Górzewo (obecnie powiat zgierski). Jego rodzicami byli Józef i Aniela z domu Twardowska. Dziadkiem A. Tomczaka był Kazimierz Twardowski, rektor Uniwersytetu Lwowskiego, wybitny filozof i psycholog. Stryjem Profesora był z kolei biskup sufragan łódzki Kazimierz Tomczak, wybitny teolog. Swoją edukację A. Tomczak rozpoczął w szkole podstawowej w Łodzi, następnie naukę kontynuował w prywatnym, kształcącym w duchu patriotycznym i katolickim, gimnazjum męskim prowadzonym przez Aleksego Zimowskiego oraz w łódzkim liceum humanistycznym 1. Wybuch drugiej wojny światowej przerwał jego naukę w drugiej klasie szkoły średniej. W okresie okupacji A. Tomczak był pracownikiem fizycznym w miejscowościach Młociny, Skolimów i Głowno koło Łowicza. W 1942 r. zdał maturę w tajnym Liceum św. Stanisława w Warszawie. Następnie uczył w Głownie przedmiotów wchodzących w zakres czteroklasowego gimnazjum (języka polskiego, historii i geografii). Już w 1941 r. wstąpił do Związku Walki Zbrojnej. W 1944 r. służył w plutonie Kedywu Obwodu Brzeziny-Koluszki ZWZ-AK. Jak sam opowiadał, nigdy nie uczestniczył jednak w wielkich akcjach zbrojnych, tylko w działaniach

Teologia i Człowiek, 2007

Czêsto spotykany dzi paradygmat nauki, proweniencji zasadniczo pozytywistycznej, w du¿ej mierze nie trudni siê opisem kwalifikacji moralnych tego, kto zajmuje siê nauk¹. Prawomocnoae procedur naukowych w ¿aden sposób nie prowokuje do stawiania pytañ z dziedziny moralnoci. Dlatego byae mo¿e nieco obco brzmi¹ dla pozytywistycznego ucha napotykane ju¿ u Ojców Kocio³a, niejako w pierwszych podrêcznikach hermeneutyki biblijnej, wezwania do harmonii miêdzy intelektem a w³aciwie usposobion¹ dusz¹, miêdzy rzetelnoci¹ pracy badawczej a nieskazitelno-ci¹ moraln¹, w ostatecznym rozrachunku przynaglenia do ¿ycia cnotliwego, do wiêtoci intelektu 1. Trzon takiej argumentacji nawi¹zuje nie tylko * Ks. dr hab. Miros³aw Mróz, prof. UMK, dr hab. nauk teologicznych w zakresie teologii moralnej, dr filozofii, kierownik Zak³adu Teologii Moralnej i Katolickiej Nauki Spo-³ecznej na Wydziale Teologicznym UMK w Toruniu. ** Ks. Piotr Roszak jest doktorantem na Uniwersytecie Nawarry w Pampelunie (Hiszpania). 1 W historii teologii zwyk³o siê wyró¿niaae kilka pozycji odgrywaj¹cych w toku dziejów kluczow¹ rolê w rozwoju hermeneutyki biblijnej, która od samego pocz¹tku wyznacza³a pole aktywnoci teologa. Trzeba zaliczyae tu takie dzie³a, jak: O zasadach Orygenesa, w. Augustyna De doctrina christiana, a w epoce redniowiecza szlak przeciera³y nastêpuj¹ce prace:

Przegląd Filozoficzno-Literacki, 2014

Zmarł 13 listopada 2013 roku po ciężkiej chorobie. Wybitny znawca myśli Bergsona, Nietzschego i Kanta. Przez wiele lat związany z Zakładem Historii Filozofi i Nowożytnej Instytutu Filozofi i Uniwersytetu Warszawskiego. Człowiek ogromnej kultury, wiedzy i życzliwości; znakomity dydaktyk i wychowawca. Błyskotliwy erudyta. Chodząca encyklopedia życia kulturalnego i literackiego stolicy co najmniej ostatniego półwiecza. Osoba bardzo lubiana przez studentów, szanowana przez współpracowników i przełożonych, zawsze stająca na wysokości zadania. Pełna zrozumienia dla ludzkich spraw i ich zawiłości. Sokrates na miarę naszych czasów-zdystansowany wobec siebie, a zarazem bardzo empatyczny. Urodził się 7 listopada 1942 r. w Kownacinku pod Szczuczynem.

Italica Wratislaviensia, 2014

ArtystycznA fundAcjA kAnonikA johAnnA jAkobA brunettiego dla katedry wrocławskiej Po zakończeniu Soboru Trydenckiego (1546-1563), który stał się punktem zwrotnym w dziejach Kościoła katolickiego i zapoczątkował jego odnowę, odrodziły się również kontakty śląskiego duchowieństwa z Rzymem 1. Miały one dwojaki charakter, gdyż wiązały się przede wszystkim z wyjazdami duchownych na studia w rzymskim Collegium Germanicum 2 , jak również z przyjazdami nielicznych Włochów na Śląsk, przede wszystkim do Wrocławia-stolicy rozległej diecezji. Proces ten zauważamy zwłaszcza w dobie wojny trzydziestoletniej (1618-1648) i po jej zakończeniu, kiedy to pośród wrocławskiego duchowieństwa diecezjalnego skupionego na Ostrowie Tumskim pojawiło się kilku Włochów, pośród których możemy wymienić Girolama Benzoniego z Werony oraz Giovanniego Giacoma i jego brata Giovanniego Brunettich z Massa di Carrara 3. Należeli oni do jednej z dwóch działa-1 Na temat wcześniejszych kontaktów śląskiego duchowieństwa z Rzymem zob.

Collegium Columbinum SJ eBooks, 2021

Spójnia i różność Zacznę od nuty osobistej-od tego, co mnie zawsze skłaniało ku poezji twórców ze środowiska "Toposu". Przede wszystkim immanentna cecha poezji z tegoż kręgu-metafizyczny odcień ich liryki. Dalej-jakaś dawka metafizycznej ciemności, skrytej pod warstwą afirmacji i konsolacji. Skryta, ale nie utajona, bo w mniejszym lub większym wymiarze zawsze daje się ona zobaczyć, wyczuć. Dwa kolejne elementy nazwałbym kulturowymi. Chodzi tu w pierwszym rzędzie o inność dykcji poetów "Toposu" na szerokim tle zjawisk kształtujących poezję polską przełomu XX i XXI wieku. Konkretnie jaka inność? Ot, choćby mniejsze, dużo mniejsze ich zaufanie do koncepcji poezji jako gry językowej, rzeźby w języku, językowego rozgrywania znaczeń. Taki popis sztukmistrzostwa niejednego zaprowadził na manowce banału, gry dla gry. Toposowcy, konstelacjoniści, jak ich nazywam, przywiązując dużą wagę do pielęgnowania języka, nie czynili z niego bałwana, idola. W ich mniemaniu poezja to Coś więcej niż językowe prestidigitatorstwo 2. 1 U. Przyboś, Jestestwo, [w:] tejże, tykanie, Szczecin 2018, s. 14. 2 Zasadnicze znaczenie ma dla poznania koncepcji poezji tej grupy tom: Konstelacja Topoi. O rzeczach najważniejszych. Wybór tekstów krytycznych, wybór, wstęp i red. A. Gleń, Sopot 2017. metaphysical intuition in the three lyricists. At the same time the researcher emphasises the dissimilarity of the writing strategies of the three poets from the circle of "Topos" magazine.