Ushtria ilire

Ushtria ilire dhe historia e saj shtrihet nga fillimi i mijëvjeçarit II para erës sonë deri në shekullin e parë të erës sonë në rajonin e Ilirisë dhe në Italinë jugore ku lulëzoi qytetërimi japigian.

Bëhet fjalë për konfliktet e armatosura të fiseve ilire dhe mbretërive të tyre në Ballkan në Itali si dhe veprimtarinë e piratëve në Mesdhe . Përveç konflikteve ndërmjet ilirëve dhe kombeve e fiseve fqinje, luftëra të shumta u regjistruan edhe mes vetë fiseve ilire.

Sipas burimeve antike, ilirët ishin luftëtarë të njohur. Ata njiheshin si zejtarë dhe ndërtues anijesh të aftë në kohët e lashta dhe kontrollonin pjesën më të madhe të detit Adriatik dhe Jon duke përdorur anijet e tyre të shumta luftarake. Ilirët kishin armë efektive si sica, një shpatë me majë të lakuar që e kishte origjinën në Iliri dhe u adoptua përfundimisht në të gjithë Ballkanin dhe u përdor më vonë nga romakët.

Ushtarë i këmbësorisë ilire, pa helmetë

Mitologjia

Rastet e ilirëve të përfshirë në konflikte të armatosura ndodhën në mitologjinë greke dhe ilire e më konkretisht në legjendën e Kadmit dhe Harmonisë, ku Kadmi udhëhoqi enkelejët ilirë në një fushatë fitimtare kundër disa fiseve ilire pas një këshille hyjnore nga Orakulli. Nëse legjenda është e vërtetë, kjo luftë do të kishte ndodhur rreth vitit 2000 p.e.s. koha kur Kadmi pretendohet se ka jetuar.

Konfliktet fisnore

Fiset ilire hezitonin të ndihmonin njëri-tjetrin në kohë lufte dhe madje luftonin mes njëri-tjetrit dhe ndonjëherë lidheshin me romakët dhe grekët fqinjë: Këto konflikte ndodhën për shkak të tokës, kullotave dhe zonave natyrore si p.sh. zona të pasura me hekur dhe kripë. Romakët, para se të pushtonin Ilirinë, u përfshinë në konflikte fisnore dhe i përdorën në avantazhin e tyre. Incidenti më i njohur është përfshirja e romakëve në një luftë midis dalmatëve dhe liburnëve për Promonën, të cilët në fund u inkurajuan të nënshkruanin paqen. Zakonisht romakët urdhëroheshin të vepronin si gjyqtarë në përleshjet e tyre të përgjakshme. Fisi i Autariatëve luftoi kundër Ardianëve për kontrollin e minierave të vlefshme të kripës. Pretendohet se Ardianët ishin famëkeq përpara se të mposhteshin nga romakët. Daorsët kishin pësuar sulme nga Delmatët deri në masën sa që ata kërkuan ndihmën romake.

Shtetet

Armatimi i një Mbreti ilir

Mbretëria e Ilirisë më e hershme e regjistruar ishte ajo e Dinastisë së enkelejëve dhe taulantëve në shekullin e VIII p.e.s. Enkelejët mbajtën dominimin për dy shekuj derisa dinastia e tyre u dobësua që nga fillimi i shekullit të 6-të p.e.s. Pas enkelejëve, drejtimin e mbretërisë e morrën taulantët në shekullin e VI para Krishtit. Autariatët nën Pleurian (337 pes) ishin një mbretëri në vete. Më pas Dinastia e ardianëve dhe labeatëvefilloi në vitin 230 p.e.s. dhe përfundoi në vitin 135 p.e.s.me mbretin e fundit të pavarur Ballai. Mbretëritë dhe dinastitë më të shquara ilire ishin ato të Bardhylit të Dardanëve dhe të Agronit të Ardianëve që krijuan njërën prej dinastive më të njohura ilire. Agroni sundoi mbi Ardiaeit dhe e kishte shtrirë sundimin e tij edhe në fise të tjera ilire. Sa i përket dardanëve, ata gjithmonë kishin domene të veçanta nga pjesa tjetër e ilirëve .

Mbretëritë dhe dinastitë ilire përbëheshin nga zona të vogla brenda rajonit të Ilirisë. Shtrirja e saktë e atyre madje edhe e atyre më të shquara mbetet e panjohur. Vetëm romakët arritën që të qeverisnin të gjithë rajonin e Ilirisë. Organizimi i brendshëm i dinastive dhe mbretërive jugore ilire tregon për imitimin e mbretërive të tyre fqinje të mërzitshme greke dhe ndikimin nga bota greke dhe helenistike në rritjen e qendrave të tyre urbane . Polybi na jep një imazh të shoqërisë brenda një mbretërie ilire, ndërsa këmbësoria fshatare luftonte nën aristokratë, të cilat ai i quan në greqisht Polydynastae (greqisht: Πολυδυνάστες) ku secili kontrollonte një qytet brenda mbretërisë. Monarkia u krijua në vija trashëgimore dhe sundimtarët ilirë përdorën martesat si një mjet për aleancë me fuqitë e tjera. Plini (23–79 pas Krishtit) shkruan se njerëzit që formuan bërthamën e mbretërisë ilire ishin 'Ilirët e vërtet' ose Illyrii Proprie Dicti . Ata ishin Taulantii, Plerejët Endirudinët, Sasejët Grabaei dhe Labeatae . Disa fise më të vogla nga ky rajon më vonë u bashkuan për të formuar Dokleatët (sot Mali i Zi).

Talasokracia liburne

Harta e Korfuzit, posti më jugor i regjistruar i Liburnëve

Aftësitë lundruese dhe lëvizshmëria e liburnëve me anijet e tyre të shpejta, Liburna i lejoi ata të ishin të pranishëm, shumë herët, jo vetëm përgjatë bregut të Adriatikut Lindor, por ata arritën edhe në bregun e kundërt, atë perëndimor, italik . Ky proces nisi gjatë lëvizjeve dhe shpërnguljeve të mëdha panono -adriatike në fund të epokës së bronzit, nga shekulli i 12-të deri në shekullin e 10 p.e.s. Në epokën e hekurit, ata ishin tashmë në bregdetin italik, duke krijuar koloni në Pulia dhe veçanërisht në Picenum, ku u zhvilluan kulturat e tyre specifike të epokës së hekurit.

Nga shekulli i 9-të deri në shekullin e 6-të p.e.s. ka ekzistuar koinone e caktuar – uniteti kulturor në Adriatik, me vulën e përgjithshme të Liburnëve, epërsia detare e së cilës nënkuptonte autoritet politik dhe ekonomik gjatë disa shekujve. Disa toponime të ngjashme dëshmonin jo vetëm shpërnguljet liburne por edhe të tjera ilire në Italinë qendrore dhe jugore, përkatësisht Pulia dhe Picenum .

Në shekullin e 9-të para erës sonë ata sunduan detin e brendshëm Adriatik dhe në gjysmën e parë të shekullit të 8-të p.e.s. u zgjeruan drejt jugut. Sipas Strabonit, Liburnët u bënë zotër të ishullit të Korkyrës, duke e bërë atë postin e tyre më jugor, me anë të të cilit ata kontrollonin kalimin në Detin Adriatik. Në vitin 735 p.e.s, ata e braktisën atë, nën presionin e sundimtarit korintik Hersikrates, gjatë periudhës së zgjerimit të Korintit në Italinë e Jugut, Siçili dhe Detin Jon. Megjithatë, pozita e tyre në Detin Adriatik ishte ende e fortë në shekujt e ardhshëm. Korinti ishte i pari që doli kundër liburnëve. Bachiade dëboi Liburnët dhe Eretrianët nga Korkyra . Rreth vitit 625 p.e.s. Taulantët kërkuan ndihmën e Korintit dhe Korkyrës kundër Liburnëve. Grekët ishin fitimtarë.

Kontrolli liburn i brigjeve të detit Adriatik filloi të zvogëlohej në shekullin e 6 p.e.s. Sipas Plinit Plaku, Liburnët humbën supremacinë në bregdetin e Adriatikut Perëndimor për shkak të pushtimit të Umbrëve dhe Galëve, padyshim i shkaktuar nga forcimi dhe zgjerimi i bashkimit etrusk në shekullin e 6 p.e.s. prania e pasur materiale e të cilit në pellgun e lumit Po, padyshim që nënkuptonte dobësimin e ndikimit të talasokracisë liburne në veriperëndim të Adriatikut. Depërtimet keltike në gadishullin italian, pas vitit 400 p.e.s., ndryshuan ndjeshëm pamjen etnike dhe politike atje, duke rrezikuar drejtpërdrejt zotërimet e mbetura liburne në bregun perëndimor.

Ndryshe nga bregu perëndimor i Adriatikut, sulmet kelte në rajonin e ngushtë të Liburnëve në bregun lindor të Adriatikut ishin periferike në kuptimin gjeografik. Pavarësisht nga shkëmbimi i materialit të regjistruar, format arkeologjike kelte janë margjinale dhe dytësore në rajonet e banuara nga Histrët, Iapodët, Delmatët dhe janë veçanërisht të rralla në trashëgiminë e epokës së hekurit liburnian.

Luftërat japigiane-tarentine

Luftërat japigiano-tarentine ishin një grup konfliktesh dhe luftërash midis kolonisë greke të Taras (Taranto) dhe katër fiseve ilire, Japigët, Messapians, Peucetii dhe Daunians .

Konfliktet filluan menjëherë pas themelimit të Tarsit në vitin 706 p.e.s. mbi dominimin e fushave pjellore ngjitur në Italinë jugore. Zgjerimi i Tarantos ishte i kufizuar në bregdet për shkak të rezistencës së popullsive të Pulisë së brendshme. Në vitin 473 pes, Taranto nënshkroi një aleancë me Rhegion, për t'iu kundërvënë Messapii, Peuceti dhe Lukanianëve, por ushtritë e përbashkëta të Tarentinëve dhe Rhegines u mundën pranë Kailìa (Ceglie moderne), në atë që Herodoti pretendon të jetë masakra më e madhe e grekëve në dijeninë e tij, me 3000 Reggians dhe Tarentines të panumërt të vrarë. Në vitin 466 pes, Taranto u mund përsëri nga Iapyges ; sipas Aristotelit, i cili lavdëron qeverinë e saj, kishte aq shumë aristokratë të vrarë sa partia demokratike ishte në gjendje të merrte pushtetin, të hiqte monarkinë, të përuronte një demokraci dhe të dëbonte pitagorianët .

Në ose rreth vitit 440 p.e.s, qytet-shteti Mesapian i Brindisit hyri në një aleancë me Thurin. Ushtria Brindizi-Thuri kishte një avantazh drejtues në formën e Cleandridas, një gjeneral spartan i mërguar i cili ishte dëbuar nga Peloponezi për marrjen e një ryshfeti athinas si këshilltar i mbretit spartan Pleistoanax. Taranto mbështeti palën peloponeziane kundër Athinës në Luftën e Peloponezit, refuzoi ankorimin dhe ujin në Athinë në vitin 415 pes, dhe madje dërgoi anije për të ndihmuar Peloponezianët, pas katastrofës së Athinës në Siçili. Nga ana tjetër, Athina mbështeti Mesapianët, për të kundërshtuar pushtetin e Tarantos. 

Pas vitit 330 p.e.s, Mesapianët u bashkuan me Tarentinët kundër një force edhe më të madhe, asaj të Romës . Aleancat me Tarsin dhe me Kleonimusin e Spartës në vitin 304 p.e.s. ishin një fushatë anti-romake. Kështu, nga fundi i shekullit të katërt, Roma ishte bërë një armik i përbashkët si për japigianët ilirë, ashtu edhe për tarentinët, deri në përfundimin e betejave të zgjatura dhe duke i bërë ata të bënin një aleancë.

Zgjerimi ilir

Ushtar i kalorësisë ilire

Në shekullin e IV p.e.s, Bardhyli u bë mbret i ilirëve dhe krijuesi i një dinastie të re, pasi përmbysi Sirrasin, mbretin e mëparshëm ilir, i cili kishte hyrë në një traktat paqeje mbi kontrollin e Lyncestis. Bardhylis arriti të sillte fise të ndryshme në një organizatë të vetme dhe shpejt u bë një fuqi e frikshme në Ballkan, duke rezultuar në një ndryshim të marrëdhënieve me Maqedoninë. Duke përdorur taktika të reja luftarake në vitin 393 p.e.s, ilirët fituan një betejë vendimtare kundër Amyntas III, duke e dëbuar atë dhe duke sunduar Maqedoninë nëpërmjet një mbreti kukull. Në vitin 392 p.e.s. Amyntas III lidhi aleancë me Thesalinë dhe mori Maqedoninë nën sundimin e tij, duke ia marrë dardanëve. Pas pushtimeve të vazhdueshme Bardhylli i detyroi maqedonasit t'i paguanin një haraç vjetor në vitin 372 p.e.s.

Ekspeditat ushtarake të Bardhyllit në Epir

Në vitin 385 p.e.s. Bardhylli sulmoi Epirin që ishte nën sundimin molos . Këtë herë ilirët u bashkuan dhe u ndihmuan nga Dionisi i Sirakuzës për të vendosur në fron Alketën, i cili ishte refugjat në oborrin e tij. Dionisi planifikoi të kontrollonte të gjithë detin Jon . Sparta kishte ndërhyrë sapo ngjarjet u bënë të njohura dhe dëboi ilirët që drejtoheshin nga Bardhylli. Pavarësisht se u ndihmuan nga 2000 hoplitë grekë dhe pesëqind kostume armatimesh greke, ilirët u mundën nga spartanët e udhëhequr nga Agesilau, por jo përpara se të shkatërronin rajonin dhe të vrisnin 15,000 molosë. Kështu përpjekja e tyre për të kontrolluar Epirin dështoi. Në vitin 360 p.e.s., një sulm tjetër ilir e detyroi mbretin molos Arymbas të evakuonte popullsinë e tij joluftëtare në Etoli dhe t'i linte ilirët të plaçkisnin lirisht. Strategjia funksionoi dhe molosët ranë mbi ilirët të ngarkuar me plaçkë dhe i mundën. Në të njëjtin vit Arymbas i Mollosëve mundi ilirët pasi ata sulmuan dhe plaçkitën Epirin.

Në vitin 360 p.e.s. fiset jugore të Paionit filluan sulmet kundër Maqedonisë në mbështetje të një pushtimi ilir. Në vitin 359 p.e.s. Bardhylli fitoi një betejë vendimtare kundër mbretit maqedonas Perdika III, në të cilën u vra vetë mbreti së bashku me 4000 ushtarë të tij dhe ilirët pushtuan qytetet e Maqedonisë së sipërme. Përpjekja e mbretit maqedonas për të ripushtuar Maqedoninë e sipërme kishte dështuar.

Pas disfatës katastrofike të maqedonasve nga Bardhylli, kur mbreti Filip mori kontrollin e fronit maqedonas në vitin 358 p.e.s., ai ripohoi traktatin me ilirët, duke u martuar me princeshën ilire Audata, ndoshta vajzën ose mbesën e Bardhylit. Kjo i dha Filipit kohë të çmuar për të mbledhur forcat e tij dhe për të mposhtur ilirët, të cilët ishin ende nën Bardhyllin, në betejën vendimtare të Luginës së Erigonit, duke vrarë rreth 7000 dhe duke eliminuar kërcënimin ilir për ca kohë. Në këtë betejë u vra edhe vetë Bardhylli në moshën 90-vjeçare pasi Filipi II refuzoi një traktat paqeje të ofruar nga ilirët. Në vitin 335 p.e.s. shtetet ilire jugore u nënshtruan të gjitha nga Aleksandri i Madh dhe vetëm në fund të shekullit të IV p.e.s fituan pavarësinë e tyre.

Në vitin 358 p.e.s. Filipi i Maqedonisë mundi Bardhyllin, Diodorus Siculus (shekulli I p.e.s.) shkruan këtë ngjarje;

Dhe në fillim për një kohë të gjatë, ndërsa beteja ishte e barabartë për shkak të guximit të jashtëzakonshëm të shfaqur nga të dyja anët, dhe po aq sa u vranë dhe u plagosën akoma më shumë, fati i betejës u lëkund fillimisht në njërën anë e më pas në tjetrën, duke u lëkundur vazhdimisht nga trimat. veprat e luftëtarëve; por më vonë, ndërsa kalorësit shtyheshin nga krahu dhe nga mbrapa dhe Filipi me lulen e trupave të tij luftoi me heroizëm të vërtetë, masa e ilirëve u detyrua të ikte me nxitim. Kur ndjekja u mbajt për një distancë të konsiderueshme dhe shumë ishin vrarë gjatë arratisjes së tyre, Filipi kujtoi maqedonasit me bori dhe duke ngritur një trofe të fitores varrosi të vdekurit e tij, ndërsa ilirët, pasi dërguan ambasadorë dhe u tërhoqën nga të gjitha qytetet maqedonase, fituan paqe. Por në këtë betejë u vranë më shumë se shtatë mijë ilirë.

Pushtimet galike

Nga shekulli i IV p.e.s, grupet kelte u futën në rajonin e Karpateve dhe në pellgun e Danubit, që përkon me lëvizjen e tyre në Itali. Sipas legjendës, 300,000 keltë u shpërngulën në Itali dhe Iliri. Nga shekulli i III-të, banorët vendas të Panonisë ishin pothuajse plotësisht të keltizuar. Ilirët kishin bërë luftë kundër grekëve, duke e lënë krahun e tyre perëndimor të dobët. Ndërsa Aleksandri sundonte Greqinë, keltët nuk guxuan të shtyheshin në jug pranë Greqisë. Prandaj, ekspeditat e hershme kelte u përqendruan kundër fiseve ilire.

Ne kemi pak informacion për çështjet në brendësi ilire, por dimë se fisi i parë ballkanik që u mund nga keltët ishin Autariatët, të cilët gjatë shekullit të IV-të kishin gëzuar një hegjemoni mbi pjesën më të madhe të Ballkanit qendror, me qendër në Luginën e Moravës . Një rrëfim interesant i taktikave dinake keltike zbulohet në sulmet e tyre ndaj Ardianëve . Në vitin 310 p.e.s., gjenerali kelt Molistomos sulmoi thellë në territorin ilir, duke nënshtruar përkohësisht dardanët dhe paionët.

Në vitin 280 p.e.s. ata lëvizën në tre drejtime: në drejtim të Maqedonisë dhe Ilirisë, drejt Greqisë dhe në drejtim të Thrakisë. Ushtria kryesore sipas Diodorit, e përbërë nga 150,000 këmbësorë ushtarë të pajisur me mburoja të mëdha dhe 10,000 kalorës, u pasua nga 2,000 ngarkesa që transportonin ushqime dhe pajisje. Të gjitha shtetet e Ballkanit në këtë kohë e shikonin me frikë këtë lëvizje. Ptolemeu, mbreti i Maqedonisë, e mori rastësisht lajmin e Galëve. Ai e shikoi me përbuzje propozimin e mbretit të dardanëve, ndoshta Monunit, i cili dërgoi delegatë për të thënë se ata mund të ofronin 20.000 luftëtarë për ta ndihmuar. Ai në mënyrë fyese tha se puna është për maqedonasit. Kur mbretit të dardanëve iu tha për këtë, ai u përgjigj se mbretëria e lavdishme maqedonase së shpejti do të binte për shkak të papjekurisë së një të riu. Dhe kështu ndodhi, sepse në betejën që u zhvillua disa ditë më vonë në Maqedoni, ushtria maqedonase u shpartallua dhe Ptolemeu u plagos dhe u kap rob. Pasi vazhdoi në jug dhe sulmoi Delfin, ushtria galike vendosi të kthehej në veri në atdheun e tyre, por të gjithë u fshinë nga dardanët, terren nëpër të cilin duhej të kalonin patjetër.

Luftërat kundër Romës

Një betejë iliro-romake - Muzeu i Gjergj Kastriotit - Skënderbeut në Krujë

Në Luftën e Parë Ilire, e cila zgjati nga viti 229 p.e.s. deri në vitin 228 p.e.s., shqetësimi i Romës për rrugët tregtare që kalonin nëpër detin Adriatik u rrit pas Luftës së Parë Punike, kur shumë fise të Ilirisë u bashkuan nën një mbretëreshë, Teutën. Vdekja e një të dërguari romak të quajtur Coruncanius me urdhër të Teutës dhe sulmi ndaj anijeve tregtare në pronësi të tregtarëve italianë nën mbrojtjen e Romës, e shtyu senatin romak të dërgonte një ushtri romake nën komandën e konsujve Lucius Postumius Albinus (konsull 234 dhe 229 p.e.s.) dhe Gnaeus Fulvius Centumalus. Roma dëboi garnizonet ilire në qytetet greke Epidamnus, Apollonia, Korkyra, Pharos dhe të tjerë dhe vendosi një protektorat mbi këto qytete greke.

Romakët ngritën gjithashtu Dhimitrin e Faros si një fuqi në Iliri për të kundërpeshuar fuqinë e Teutës .

Lufta e Dytë Ilire zgjati nga viti 220 p.e.s. deri në vitin 219 p.e.s. Në vitin 219 para Krishtit, Republika Romake ishte në luftë me Keltët e Galisë Cisalpine, dhe po fillonte Lufta e Dytë Punike me Kartagjenën. Këto shpërqendrime i dhanë Dhemetrit kohën që i nevojitej për të ndërtuar një flotë të re luftarake ilire. Duke udhëhequr këtë flotë prej 90 anijesh, Dhemetriu lundroi në jug të Lissus, duke shkelur traktatin e tij të mëparshëm dhe duke filluar luftën.

Flota e Dhimitrit sulmoi fillimisht Pylosin ku ai pushtoi 50 anije pas disa përpjekjesh. Nga Pylos flota lundroi për në Cikladet, duke shuar rezistencën që gjetën gjatë rrugës. Demetri dërgoi marrëzisht një flotë përtej Adriatikut dhe, me forcat ilire të ndara, qyteti i fortifikuar i Dimales u pushtua nga flota romake nën Lucius Aemilius Paulus . Nga Dimale marina shkoi drejt Faros. Forcat e Romës shpartalluan ilirët dhe Dhemetriu iku në Maqedoni ku u bë këshilltar i besuar në oborrin e Filipit V të Maqedonisë dhe qëndroi deri në vdekjen e tij në Mesene në vitin 214 p.e.s.

Gjatë Luftës së Tretë Ilire në vitin 168 para Krishtit, mbreti ilir Genti u bashkua me maqedonasit. Së pari në vitin 171 p.e.s, ai ishte aleat me romakët kundër maqedonasve, por në vitin 169 ai ndërroi anë dhe u bashkua me Perseun e Maqedonisë . Ai arrestoi dy legatë romakë dhe shkatërroi qytetet Apolonia dhe Dyrrachium, të cilat ishin aleate me Romën. Në vitin 168 ai u mund në Scodra nga një forcë romake nën Lucius Anicius Gallus, dhe në vitin 167 u soll në Romë si rob për të marrë pjesë në triumfin e Gallus, pas së cilës ai u internua në Iguvium . Në Luftën Ilire të viteve 229 pes, 219 pes dhe 168 pes, Roma pushtoi vendbanimet ilire dhe shtypi piraterinë, që e kishte bërë Detin Adriatik një rajon të pasigurt për tregtinë romake. Pati tre fushata romake: e para kundër Teutës, e dyta kundër Dhimitrit të Faros dhe e treta kundër Gentit . Fushata e parë romake e vitit 229 para Krishtit shënoi herën e parë që Marina Romake kaloi Adriatikun për të nisur pushtimin.

Pas këtyre luftërave në skenën ilire paraqitet një mbret tjetër ilir Ballai i cili mbretëroi në një rajon të kufizuar të Mbretërisë së Ilirisë deri në vitin 135 p.e.s kur edhe merr fund mbretëria e pavarur ilire. Megjithatë përpjekjet e Romës për të nënshtruar Ilirinë do të vazhdojnë deri rreth vitit 25 p.e.s. kur krijohet provinca romake e Ilirikut (lat. Illyricum).

Revolta e madhe ilire

Revolta e Madhe Ilire, (Bellum Batonianum ose Revolta Panoniane ) ishte një konflikt i madh midis një aleance të komuniteteve ilire dhe forcave romake që zgjati për katër vjet duke filluar në vitin 6 dhe duke përfunduar në vitin 9 të e.r.. Në vitin 6, disa regjimente Desidiate, vendase të zonës që tani përfshin Bosnjën dhe Hercegovinën qendrore, të udhëhequr nga Bato Desidiati, u mblodhën në një vend për t'u përgatitur për t'u bashkuar me njerkun e Augustit dhe komandantin e lartë ushtarak Tiberius në një luftë kundër gjermanëve. Në vend të kësaj, desitatët kryen kryengritje dhe mundën një forcë romake të dërguar kundër tyre. Desidiatet u bashkuan shpejt nga Breukët të udhëhequr nga Bato Breuku, një komunitet tjetër që banon në rajonin midis lumenjve Sava dhe Drava në Kroacinë moderne. Ata luftuan me një forcë të dytë romake nga Moesia të udhëhequr nga Caecina Severus (guvernatori i Moesisë). Pavarësisht humbjes së tyre, ata shkaktuan viktima të rënda në Betejën e Sirmiumit. Rebelëve iu bashkuan tani një numër i madh komunitetesh të tjera. Në rrezik ishte provinca strategjike e Ilirikut, e zgjeruar kohët e fundit për të përfshirë territorin e Pannonisë, një bashkësi indigjene që banonte në rajonin midis lumenjve Drava dhe Sava, të cilët u nënshtruan nga Roma në 12-9 p.e.s. Iliriku ishte në krahun lindor të Italisë, duke ekspozuar zemrën romake ndaj frikës së një pushtimi rebel.

Augusti urdhëroi Tiberin të ndërpresë operacionet në Gjermani dhe të zhvendosë ushtrinë e tij kryesore në Ilirik. Tiberius dërgoi Marcus Valerius Messalla Messallinus (guvernatorin e Dalmacisë dhe Panonisë ) përpara me trupa. Paniku shpërtheu në Romë dhe Augusti ngriti një grup të dytë të punës nën nipin e Tiberius Germanicus . Ai iu drejtua blerjes dhe emancipimit të detyrueshëm të mijëra skllevërve në mënyrë që të grumbullonte trupa të mjaftueshme. Kjo ndodhi për herë të parë që nga pasojat e Betejës së Kanës dy shekuj më parë. Në një moment, në dimrin 6/7 të erës sonë, 10 legjione u vendosën dhe një numër ekuivalent i ndihmës (70 grupe, 10 ala dhe më shumë se 10,000 veteranë). Përveç kësaj, ata u ndihmuan nga një numër i madh trupash trake të dislokuara nga mbreti i tyre Rhoemetalces I, një amicus romak ("aleat") një total prej rreth 100,000 burrash.

Ata u përballën me kthesa të mëtejshme në fushën e betejës dhe një luftë të ashpër guerile në malet e rajonit të Bosnjës , por luftime të ashpra ndodhën gjithashtu në Panoninë jugore rreth Mons Almus ( Frushka Gora moderne) afër Sirmiumit. U deshën tre vjet luftime të vështira për të shuar revoltën, e cila u përshkrua nga historiani romak Suetoni si konflikti më i vështirë me të cilin u përball Roma që nga Luftërat Punike dy shekuj më parë. Tiberiu më në fund e shuajti revoltën në vitin 9 p.e.s. Kjo ishte në kohën e duhur: po atë vit Arminiu shkatërroi tre legjionet e Varusit në Gjermani. Komanda e lartë romake nuk dyshonte se Arminius do të kishte lidhur një aleancë të madhe me ilirët.

Luftimet e Revoltës Ilire patën efekte të qëndrueshme te ushtarët romakë. Të pakënaqur me pagesën e tokave kënetore dhe malore panoniane për një shërbim kaq të ashpër ushtarak dhe me abuzimet në lidhje me pagën dhe kushtet e tyre, ushtarët romakë organizuan një kryengritje në vitin 14 të erës sonë duke kërkuar shpërblim. Tiberiu dërgoi djalin e tij, Drusus, për të qetësuar kryengritësit.

Taktika dhe organizimi i trupave

Ilirët në burimet antike njiheshin si luftëtarë trima dhe të zotë. Ilirët u shfaqën në luftë si luftëtarë të lirë nën sundimtarët ose mbretërit e tyre. Ngjashëm me shoqëritë e tjera, statusi i liderit përcaktohej nga numri i luftëtarëve që e ndiqnin. Bindja ndaj një autoriteti më të lartë si mbreti u kanalizua përmes besnikërisë kolektive të një fisi ndaj prijësit. Në burimet historike ata përshkruhen si një forcë ushtarake e përbërë nga këmbësoria që luftonte nën drejtuesit aristokratë (polydynastae) ku secili kontrollonte një qytet brenda mbretërisë. Delmatët ishin të njohur për përdorimin e taktikave partizane kundër romakëve, të cilët ishin të suksesshëm në shkaktimin e humbjeve serioze ndaj legjioneve më të mira romake.

Diodorus Siculus (shek. I p.e.s.) shkruan për formacionin ushtarak ilir në një betejë të zhvilluar që ishte një përpjekje për një qëndrim të koordinuar duke formuar një shesh. Fjalët e tij të sakta janë: "Ἰλλυριοὶ συντάξαντες ἑαυτούς εἰς πλινθίον ἐρρωμένος".

“Por ilirët, duke formuar një shesh, hynë me guxim në përleshje. Dhe në fillim për një kohë të gjatë, ndërsa beteja ishte e barabartë për shkak të guximit të jashtëzakonshëm të shfaqur nga të dy anët, dhe aq sa u vranë dhe u plagosën akoma më shumë, fati i betejës u lëkund fillimisht në njërën anë dhe më pas në tjetrën".

Në shekullin II p.e.s. ushtria e Agronit dhe e Teutës nuk përfaqësohet më në falangat, por nga trupa më të vogla, të blinduara mirë dhe me lëvizje të shpejta. Këto taktika të përdorura gjithashtu në kohën romake ishin gati për operacione të pavarura dhe kështu ishin më efektive se falangat e mëparshme. Pikërisht këto taktika ishin të shkathëta për veprime të shpejta dhe befasuese dhe shpejt u treguan superiore ndaj taktikave greke dhe si rrjedhojë ilirët arritën fitore mbi grekët.

Në luftimet në det ilirët përdorën taktika guerile me flotën e tyre të sofistikuar dhe shumë të lëvizshme. Këto taktika detare i bënë ilirët zotër të Detit Adriatik për shumë shekuj me radhë. Fillimisht anijet e tyre, të cilat ishin relativisht të vogla, nuk ishin të afta për beteja direkte detare me anijet luftarake më të rënda të grekëve dhe romakëve dhe shumicën e kohës u mundën. Përjashtim bën fitorja mbi ishullin Paksoi, ku ilirët përdorën një formë të re taktike që përfshinte lidhjen e anijeve të tyre në grupe prej katër vetash për të sulmuar anijet greke. Me kalimin e kohës edhe ilirët sifistikuan detarinë e tyre me lloje të ndryshme anijesh.

Armatimi

Fakti që luftëtarët ilirë varrosëshin me armët e tyre ka rezultuar në një sasi të madhe të artefakteve të paprekura. Veprat e autorëve antikë nuk arrijnë të japin një pasqyrë të qartë mbi armët ilire dhe i vetmi kontribues i vërtetë në këtë çështje ishte poeti romak Enius (239 p.e.s. – 169 p.e.s.) i cili edhe vetë ishte me origjinë mesapiane. Armatimi ishte shumë i rëndësishëm për ilirët në kohën e luftës; megjithatë, nganjëherë, vetëm të pasurit dhe fisnikët mund të përballonin disa lloje armësh më të sofistikuara, si p.sh. këllëfe metalike për këmbët dhe helmeta. Një pjesë e madhe e armatimit u importua kryesisht nga territori grek, siç dëshmohet nga zbulimi i armëve greke në varret Gllasinac që datojnë nga shekulli i VII p.e.s.

Mburojat janë përdorur tek ilirët që në epokën e bronzit. Në epokën e hekurit përdoreshin dy lloje mburojash: mburoja rrethore ilire dhe ajo vezake/drejtkëndëshe e përdorur nga ilirët e veriut. Më e zakonshme ishte mburoja rrethore, e cila ishte prej druri dhe lëkure me një bos bronzi dhe ishte si një pelte kryesisht e lehtë. Mburoja rrethore ilire i ngjante versionit maqedonas por ndryshonte nga numri i dekorimeve rrethore. Format e tyre janë ose të rrumbullakëta (peltes), drejtkëndëshe ose ovale. Një lloj mburoje e zgjatur prej druri me një bos hekuri u fut në Iliri nga Keltët . Kjo lloj mburoje ngjante me mburojën ovale ilire të përdorur në Ilirinë veriore.

Parzmoret e gjoksit dhe mburojat metalike për këmbët ishin specialitet për të pasurit vetëm në shoqërinë ilire. Armatimi i gjoksit prej bronzi është përdorur shumë rrallë nga ilirët e veriut dhe vetëm tre shembuj janë zbuluar deri më tani në Slloveni. Megjithatë, një formë tjetër e armaturës ishte një kraharor prej bronzi që mund të kishte mbrojtur edhe një pjesë të shpinës. Ishte më shumë si një "pllakë kraharori" me 10 disk cm në diametër. Mbrojtëset për të mbrojtur këmbët janë përdorur nga shekulli i VII p.e.s. dhe ndoshta edhe më herët. Fillimisht janë shfaqur në Iliri nga kufijtë e saj jugorë dhe gjenden vetëm në varre princërore.

Karrocat ilire nga Vace - shekulli VI p.e.s

Në Ilirinë veriore përdorej përkrenarja prej bronzi . Helmeta prej bronzi u zhvillua në helmetën e zakonshme konike e cila ndonjëherë përmbante një shtëllungë. Përkrenarja më intriguese nga të gjitha helmetat ilire të zhvilluara, helmeta e Shmarjetit, u punua nga Japodët në luginën e Likës. Ajo ishte bërë nga thurje dhe postë zinxhiri, ndërsa pllakat metalike rreth anëve ishin opsionale. Nën ndikimin e fqinjëve veriorë të Ilirisë, popujve italik, helmeta Negau u përdor nga shekulli V para erës sonë deri në shekullin e IV p.e.s. Përkrenarja më e përhapur ishte përkrenarja ilire me përdorim të saj duke filluar nga shekulli VII para erës sonë. Përkrenarja ilire ishte prej bronzi dhe përbëhej nga një pendë e madhe me kreshtë në majë. Origjina dhe periudha kohore e përdorimit të kësaj përkrenareje ka qenë një temë shumë e debatuar. Disa ekspertë e përcaktojnë origjinën e saj në Korint dhe pretendojnë se doli nga përdorimi në Iliri në shekullin e IV p.e.s. Të tjerët  pohojnë se përkrenarja e ka origjinën në Iliri dhe se është përdorur deri në shekullin II p.e.s., e vërtetuar nga përshkrimet në monedhat e qyteteve ilire të kohës.

Shpata kryesore e ilirëve ishte sika, një shpatë e lakuar me një teh e ngjashme me machairan greke. Sika u zhvillua gjatë epokës së bronzit. Tehu i sikës ishte rreth 16–18 inches (41–46 cm) i gjatë. Ai u përdor gjerësisht dhe u adoptua nga popuj të tjerë si trakët, dakët dhe romakët. Ilirët përdornin shpatën luftarake, përveç thikave të ndryshme, shpata të shkurtra të lakuara, shpata të gjata. Sipas historianit John Wilkes:

Edhe pse një shpatë e shkurtër e lakuar përdorej nga disa popuj rreth Mesdheut, romakët e konsideronin sikan si një armë të veçantë ilire të përdorur nga 'vrasësi' i fshehtë (sicarius).

Ilirët përdorën gjithashtu një shumëllojshmëri armësh të tjera, si shtiza, shtiza të gjata metalike të quajtura Sibyna ( greqishtja e lashtë Σιβύνη) që ngjanin me shtizat e derrit, shtiza të shkurtra shtytëse, sëpata luftarake, sëpata me një dorë që mund të hidheshin dhe gjithashtu harqet dhe shigjetat të cilat u përdorën nga fillimi i mijëvjeçarit II p.e.s.

Mercenarët

Ilirët në raste të rralla vepruan si mercenarë qoftë në anën e grekëve apo romakëve. Perdika II i Maqedonisë kishte punësuar mercenarë ilirë në shekullin e 5-të p.e.s, por ata e tradhtuan atë, duke u bërë aleat me armikun e tij, Arrabaeu nga Lyncus. Në një incident tjetër, Lisimaku vrau të gjithë 5000 mercenarët e tij ilirë (të fisit Autariatë) deri në njeriun e fundit, sepse ishte i bindur se ata do t'i bashkoheshin armikut. Më parë në vitin 302 p.e.s. 2000 mercenarët e tij ilirë kishin dezertuar te Antigonusi . Ilirët nuk konsideroheshin si mercenarë të besueshëm në botën e lashtë por në të njëjtën kohë njiheshin si një forcë luftarake e aftë.

Fisnikëria

Fisnik ilir, 500 p.e.s. – 100 p.e.s

Fisnikëria kishte akses në parzmore dhe mbrojtëse të tjera, ndërsa pjesa më e madhe e ushtrisë nuk kishte. Mbretërit nuk i ngjanin pjesës tjetër të ushtrisë dhe ishin të vetmit që kishin një mbrojtje të plotë të trupit, gjë që ishte një gjë e rrallë për kohën. Mbretërit dhe sundimtarët ilirë mbanin rrathë prej bronzi përreth qafës dhe ishin të blinduar rëndë në krahasim me pjesën më të madhe të ushtarëve të tyre. Një numër armësh dhe armatimesh u importuan nga Greqia duke përfshirë edhe helmeta. Armatimi ishte kryesisht prej bronzi . Një formë tjetër e armaturës së trupit ishte një parzmore krahërori prej bronzi (që mund të ketë mbrojtur edhe një pjesë të shpinës). Ajo ishte më shumë si një "pllakë kraharori" me 10 disk cm në diametër. Këmbët ishin të lidhura me rripa lokal prej bronzi. U përdorën gjithashtu edhe rripa me thumba metalike.

Marina ilire

Shiko gjithashtu: Detaria ilire

Ilirët ishin detarë të famshëm në botën antike. Ata ishin ndërtues të mëdhenj të anijeve dhe detarë të zotë. Detarët më të aftë ilirë ishin Ardianët Liburnët, Japodët dhe Delmatët. Marina më e madhe u ndërtua nga Agroni në shekullin III p.e.s Taktikat ilire konsistonin në shtrëngimin e galerave të tyre në grupe prej katër vetash dhe ftesën për një sulm të gjerë nga një dash. Më pas ilirët do të hipnin në anijen armike në një numër të madh ushtarësh. Anijet luftarake ilire u adoptuan nga shumë popuj veçanërisht nga grekët dhe romakët. Madje, mjeshtrit ilirë u angazhuan nga mbreti i Maqedonisë për të ndërtuar 100 anije në Luftën e Parë Maqedonase, sepse atij i mbanin një dhuratë të veçantë ndërtimin e anijeve. Dëshmia më e hershme e anijeve ilire është nga dizenjimi i një anijeje të gdhendur në gryka enësh prej bronzi nga Gllasinac që daton nga shekulli VIII p.e.s. deri në shekullin e VII p.e.s. Pjesa e përparme e kësaj anije është ndërtuar në formën e një kafshe, ndoshta në formën e një kali.

Anijet ilire ishin një përshkrim i preferuar në monedhat ilire, veçanërisht në monedhat e Labeatëve. Lloji i anijeve luftarake të paraqitura në monedha është vështirë të përcaktohet. Megjithatë, të gjitha përshkrimet tregojnë një ngjashmëri në të cilën harqet e anijeve ishin formësuar në formën e një koke gjarpri. Autori bizantin nga shekulli VI shkruante se Adriatiku ishte një det në të cilin notonin gjarpërinjtë.

Përshkrimi më i hershëm i një anijeje ilire që daton nga shekulli 8-7 para Krishtit.

Liburnët ishin detarë të njohur që dominuan detin Adriatik dhe Jon nga fillimi i mijëvjeçarit të parë deri në shekullin e 5 p.e.s. Romakët i njihnin ata kryesisht si një popull i varur nga pirateria. Porti kryesor i marinës liburne që nga shekulli i 5-të pes ishte Corynthia në kepin lindor të ishullit Kërk, duke përfshirë 7 doke të zbuluara, arsenal detar dhe fortifikime gurore; ky port i hershëm vazhdoi në funksionin e lashtë dhe mesjetar deri në shekullin e 16-të. Liburnët ndërtuan lloje të ndryshme anijesh; galera e tyre ishte një prototip i hershëm i galerave të transportit, lemba ishte një anije peshkimi e vazhduar nga levuti aktual kroat, dhe ku ishte montuar një drakoforos, me sa duket me një kokë dragoi në lundër. Mbetjet e një anijeje 10 metra të gjatë nga shekulli I p.e.s., u gjetën në Zaton afër Ninit ( Aenona në Liburninë klasike), një këllëf anijeje me dërrasa fundore e bërë nga 6 rreshta dërrasash druri në secilën anë, të bashkuara në mënyrë specifike, të qepura me kordonët rrëshirë dhe pykat prej druri, që dëshmojnë stilin e traditës liburne të ndërtimit të anijeve, të quajtur për këtë arsye "Serilia Liburnica". U përdorën drurë gjetherënës (lisi dhe ahu), ndërsa për litarët përdoreshin disa alpinistë.

Liburnët shpesh quheshin piratë, të cilët bastisnin anijet greke dhe romake. Kënaqësia e liburnëve ndaj piraterisë ishte ajo që u solli atyre turpin gjë që ndikoi në rënien e tyre. Bregdeti i tyre i thyer me peisazhin e tij të ishujve formoi një bazë të përsosur nga e cila është e lehtë dhe e shpejtë për të sulmuar anijet e pakujdesshme. Karriera pirate e ilirëve arriti kulmin e saj nën mbretëreshën Teutë. Ilirët ushtronin taktikat e sulmit kundër anijeve armike. Edhe pse kjo pikëpamje u pranua gjerësisht në fillim, kjo lidhje nuk është plotësisht e vërtetë. Autorët e lashtë grekë dhe romakë shpesh sulmonin ilirët në veprat e tyre thjesht sepse i shihnin ata si armiq dhe kështu që shumë burime mund të jenë shumë të ekzagjeruara.

Tre llojet kryesore të luftanijeve ilire ishin Lembus, Liburna dhe Pristis.

Lembus

Lemba (nga Greek , "varkë", romanizuar si lembus ), ishte një anije luftarake e lashtë ilire, me një brez të vetëm rremash dhe pa vela. Ishte e vogël dhe e lehtë, me një dërrasë të ulët. Ishte një anije luftarake e shpejtë dhe e manovrueshme, e aftë të mbante 50 burra përveç kanotazheve. Më së shumti lidhej me anijet e përdorura nga fiset ilire, kryesisht për piraterinë, në zonën e Delmacisë . Ky lloj zanati u adoptua gjithashtu nga Filipi V i Maqedonisë, dhe së shpejti nga Seleucidët, Roma dhe madje edhe mbreti spartan Nabis në përpjekjen e tij për të rindërtuar marinën spartane.

Në autorët bashkëkohorë, emri i saj lidhet me një klasë dhe jo me një lloj specifik anijesh, pasi variacionet e konsiderueshme vërehen në shumë burime: Numri i rremave varionte nga 16 në 50, ato mund të ishin me një ose dy banka, dhe disa lloje nuk kishin një dash, me sa duket duke u përdorur si korrierë dhe anije mallrash të shpejta.

Liburna

Liburna e romanizuar gjatë Luftërave Daciane të Trajanit.

Anija më e njohur liburne ishte anija luftarake e tyre, e njohur si libyrnis për grekët dhe një liburna për romakët, e shtyrë me rrema. Sipas disa mendimeve, liburna u shfaq në skenën e betejës detare, e lakuar në një pllakë guri (Stele di Novilara) e gjetur pranë Pisaurum Antique (Pesaro), e përshkruar në shekullin e 5-të ose të 6-të p.e.s., beteja imagjinare më e mundshme midis Liburnës dhe Flotës piceniane . Liburna paraqitej si tip i lehtë i anijes me një rresht ose rrema, një direk, një vela dhe lundra të përdredhura nga jashtë. Nën shpinë kishte një tribunë të ndërtuar për të goditur anijet e armikut nën det.

Nga forma e saj origjinale, Liburna ishte më e ngjashme me pentekonterin grek. Ajo kishte një stol me 25 rrema në secilën anë, ndërsa në epokën e vonë të Republikës Romake, ajo u bë një version më i vogël i një trireme, por me dy brigje rremash (një bireme), më të shpejtë, më të lehtë dhe më të shkathët se birema dhe trirema. Dizajni liburn u adoptua nga romakët dhe u bë një pjesë kyçe e marinës së Romës së Lashtë, ndoshta me ndërmjetësimin e marinës maqedonase në gjysmën e dytë të shekullit të parë p.e.s. Anijet Liburna luajtën një rol kyç në betejën detare të Actiumit në Greqi, e cila zgjati nga 31 gushti deri më 2 shtator të vitit 31 p.e.. Për shkak të veçorive të saj detare dhe manovruese dhe trimërisë së ekuipazheve të saj Liburne, këto anije mposhtën plotësisht anijet lindore shumë më të mëdha dhe më të rënda, katërremat dhe penteramet. Liburna ishte e ndryshme nga triremat e betejës, katërremat dhe kuinqueremet jo për shkak të vozitjes, por për shkak të veçorive të saj specifike ndërtimore. Ishte 109 feet (33 m) e gjatë dhe 16 feet (5 m) e gjerë me një 3 feet (0.91 m) draft. Dy rreshta rremash tërhoqën 18 rrema për anë. Anija mund të bënte deri në 14 nyje nën vela dhe më shumë se 7 nën rrema. Një anije e tillë, e përdorur si tregtare, mund të marrë një pasagjer, siç tregon Lycinus në dialogun e shekullit të 2-të, që tradicionalisht i atribuohet Lucianit të Samosatës : "Unë kisha gati një anije të shpejtë, lloj bireme që përdorej mbi të gjitha nga liburnët e Gjirit Jon”.

Pasi romakët kishin adoptuar Liburnën, ata vazhduan të bënin disa përshtatje për të përmirësuar përdorimin e anijeve brenda marinës. Përfitimet e fituara nga shtimi i deshve dhe mbrojtja nga hedhësit janë më shumë se sa të komplikuara për humbjen e lehtë të shpejtësisë. Përveç ndërtimit, anijet kërkuan që njësia e rregullt ushtarake romake të thjeshtohej në mënyrë që të funksiononte më mirë. Çdo anije operonte si një entitet individual, kështu që organizimi më i ndërlikuar i përdorur zakonisht nuk ishte i nevojshëm. Brenda marinës, ndoshta kishte liburna të disa madhësive të ndryshme, të gjitha të ngarkuara me detyra specifike, si kërkimi dhe patrullimi i ujërave romake kundër piraterisë. Romakët përdorën liburnian veçanërisht brenda provincave të perandorisë, ku anijet përbënin pjesën më të madhe të flotës, ndërsa u përfshi në një numër të vogël në flotat e Ravenës dhe Micenumit, ku shërbenin një numër i madh i ilirëve, veçanërisht delmatët, liburnët dhe panonianët.

Gradualisht liburna u bë emër i përgjithshëm për llojet e ndryshme të anijeve romake, të lidhura edhe me anijet e mallrave në Antikitetin e Vonë. Tacitus dhe Suetonius e përdornin atë si një sinonim për anijen e betejës. Në mbishkrime përmendej si e fundit në klasën e anijeve luftarake: hexeres, penteres, quadrieres, trieres, liburna .

Në burimet mesjetare, anijet "liburna" janë regjistruar shpesh në përdorim nga piratët dhe marinarët dalmatë dhe kroatë mesjetarë, por ndoshta jo gjithmonë duke iu referuar anijeve të së njëjtës formë.

Pristis

Pristis ( greqishtja e lashtë Πρίστις) ishte një anije luftarake me sqep e gjatë dhe e ngushtë (ky ishte gjithashtu emri i një anijeje specifike në Eneidë . )

Fortifikimet

Muret gjigante në Daorson

Ilirët ndërtuan kalatë kodrinore si vende strehimi (dhe ndoshta si vende të banimit ) si Tilurium dhe Setovia e Delmatae . Shumica e ndërtimeve ishin të rrumbullakëta ose ovale me shumë pak përjashtime për forma të tjera dhe dy më të mëdhenjtë ishin 200 metra në gjerësi ndërsa shumica nuk janë asgjë më shumë se blloqe të fortifikuara.

Castellieri ishin lagje të fortifikuara, të vendosura zakonisht në kodra ose male ose, më rrallë (si në Friuli), në fusha. Ato përbëheshin nga një ose më shumë seri muresh koncentrike, me formë të rrumbullakosur ose eliptike në Istria dhe Venezia Giulia, ose katërkëndëshe në Friuli, brenda së cilës ndodhej zona e banuar. Rreth njëqind kastelierë janë zbuluar në Istria, Friuli dhe Venezia Giulia, si ai i Leme, në Istria qendrore-perëndimore, i Ellerit, afër Muggia, i Monte Giove pranë Prosecco (Trieste) dhe San Polo, jo larg. nga Monfalcone. Megjithatë, kështjella më e madhe ishte ndoshta ajo e Nezakcit (Nesactium), në Istrinë jugore, jo shumë larg nga Pula.

Ndikimet e jashtme

Ndikimi helenistik

Përkrenarja ilire nga Argolisi. Shekulli 6–5 p.e.s

Varret e fisnikëve ilirë (epoka e hershme e hekurit, shekulli VII p.e.s – shekulli V p.e.s.) përmbante një numër të madh importesh greke duke përfshirë armatimin. Këtu përfshihen gjetjet në Gllasinac ( Bosnje dhe Hercegovinë ), Liqenin e Ohrit në Maqedoninë e Veriut, Dolensko në Slloveni dhe vende të ndryshme në Shqipëri . Kultura Mati - Drilon përfshin edhe Gllasinacin në Dalmaci, pastaj Bosnjën lindore, Serbinë jugperëndimore, Malin e Zi dhe Shqipërinë veriore.  Helmetat e tipit ilir grek të lashtë ose si importe ose kopje të mëvonshme ishin përhapur në të gjithë Ilirinë dhe një u gjet deri në Slloveni (edhe pse përsëri në varrin e një mbreti) jo vetëm në zonën kulturore të Matit, Drilonit dhe Gllasinacit si helmeta. e gjetur në varrin në Kliçevë, Mali i Zi. Helmetat greke të gjetura në disa prej këtyre vendeve ishin të "tipit I" dhe shumë pak të "tipit II".

Ilirët në bregdetin e Adriatikut ishin nën ndikimin e helenizimit për shkak të afërsisë së tyre me kolonitë greke. Përveç ndikimeve të tjera kulturore të armëve dhe armaturës së importuar nga grekët e lashtë, ilirët kishin përvetësuar zbukurimet e Maqedonisë së lashtë në mburojat e tyre dhe kishin përdorur dizajne të ngjashme në byzylykë. Ilirët përdorën katër gjysmërrathë koncentrikë ndërsa maqedonasit pesë. Ky simbol i lashtë grek ishte i spikatur në Thesali dhe Maqedoni, duke u shfaqur në shekullin e 10 p.e.s. dhe ishte përhapur në të gjithë Greqinë jugore. Një adoptim tipik i simbolit në periudhën helenistike nga ilirët shihet në një pelte të rrumbullakët hekuri me dekorime të ngjashme dhe një diametër 35. cm. Kjo është evidente gjatë kohës së ndikimit grek të Ilirisë së Jugut, dinastia Antipatrid dhe dinastia Antigonid e ruajtën deri në pushtimin romak. Taktikat kishin ndikuar gjithashtu, gjë që është e dukshme edhe në një incident që përfshinte dardanët. Qyteti i helenizuar i Daorsonit i vendosur në Dalmaci përfshinte "mure ciklopike".

Romake

Iliria u bë provincë romake në vitin 168 para Krishtit. Ilirët, të cilët përfundimisht nuk u romanizuan, u rebeluan në vitin 6. Gati dyqind vitet e sundimit romak ndryshuan armët e ilirëve në kohën e rebelimit dhe ato u ngjanin atyre të legjionarëve romakë.  Fiset që u rebeluan ishin keltizuar në kohën kur romakët pushtuan Ilirinë dhe pajisjet e tyre e pasqyronin këtë. Banorët e Dalmacisë Romake aplikuan një helm në shigjetat e tyre të quajtur ninum. Ky nuk ishte një ndikim romak, por u përmend gjatë asaj kohe.

Shih edhe

• Iliria
• Iliriku
• Dardania
• Detaria ilire
• Mitologjia ilire
• Mbretëria e Ilirisë
• Luftërat Iliro-Romake
• Lista e fiseve antike ilire
• Kryengritja e madhe ilire
• Kronologjia e historisë ilire
• Lista e personaliteteve ilire

Literatura

• Berranger, Danièle; Cabanes, Pierre; Berranger-Auserve, Danièle (2007). Épire, Illyrie, Macédoine: Mélanges Offerts au Professeur Pierre Cabanes (në frëngjisht). Clermont-Ferrand, France: Presses Universitaires Blaise Pascal. ISBN 978-2-84516-351-5.
• Gabriel, Richard A. "Masters of the Mediterranean". Military History (në anglisht) (December 2007).
• Hammond, Nicholas Geoffrey Lemprière (1993). Studies concerning Epirus and Macedonia before Alexander (në anglisht). Amsterdam, The Netherlands: Adolf M. Hakkert. ISBN 9789025610500.
• Kipfer, Barbara Ann (2000). Encyclopedic Dictionary of Archaeology (në anglisht). New York, New York: Kluwer Academic/Plenum Publishers. ISBN 0-306-46158-7.
• Lewis, D. M.; Boardman, John (1994). The Cambridge Ancient History (Volume 6): The Fourth Century B.C. (në anglisht). Cambridge University Press. ISBN 0-521-23348-8.
• Papazoglu, Fanula (1978). The Central Balkan Tribes in Pre-Roman Times: Triballi, Autariatae, Dardanians, Scordisci and Moesians (në anglisht). Amsterdam, The Netherlands: Adolf M. Hakkert. ISBN 90-256-0793-4.
• Stipčević, Alexander (1989). Iliri: povijest, život, kultura (në kroatisht). Zagreb: Školska knjiga. ISBN 9788603991062.
• Wilkes, John J. (1969). History of the Provinces of the Roman Empire (në anglisht). London, United Kingdom: Routledge and Kegan Paul.
• Wilkes, John J. (1995). The Illyrians (në anglisht). Oxford: Blackwell Publishing. ISBN 0-631-19807-5.