Lufta e dytë iliro-romake

Lufta e dytë iliro-romake ishte një konflikt i armatosur i zhvilluar midis viteve 220 dhe 219 p.e.s. midis forcave të Republikës Romake dhe forcave ushtarake të Mbretërisë Ilire. Ishte e dyta e Luftërave iliro-romake, një grup konfliktesh që do të arrinin kulmin me aneksimin e Ilirisë në Republikën Romake .

Konteksti

Në vitet menjëherë para konfliktit, romakët ishin të shqetësuar me frenimin e përparimeve të fiseve galike në Etruria (Beteja e Telamanit, 224 p.e.s.) dhe, menjëherë pas kësaj, në pushtimin e Italisë veriore, rajonin e njohur si Gaul Cisalpine. Tensionet me Kartagjenën po rriteshin, veçanërisht pas vitit 221 p.e.s.., kur Aníbal mori komandën e Iberisë Kartagjenase dhe ndodhi që pushtoi ushtarakisht të gjithë rajonin në jug të lumit Ebro ^[1] .

Casus belli

Dhimitri i Faros, monarku i një mbretërie kliente romake në rajon, vendosi të bashkohej me mbretin maqedonas Antigonus Doson në konfliktin kundër Kleomenes III të Spartës . ^[2] Ai besonte se në këtë mënyrë do të fitonte mbështetjen e Mbretërisë së fuqishme të Maqedonisë ^[2] në një kohë kur Roma po e kthente vëmendjen nga konfliktet e tjera ^[3] .

Prej andej, Dhimitri vazhdoi të sponsorizonte piraterinë në Adriatik, duke plaçkitur dhe shkatërruar disa qytete kliente ilire të Republikës Romake, duke shkelur traktatin që ia kishte siguruar pushtetin një dekadë para përfundimit të Luftës së parë iliro-romake . Ai lundroi me 50 anije përtej ishullit Issa, duke shkatërruar pjesën më të madhe të ishujve Ciklade ^[2] dhe duke pushtuar qytetin e Pylos ( Navarini moderne), ku kapi pesëdhjetë anije të tjera. Dhimitri më pas vendosi një garnizon të fuqishëm në Dimale (afër Apolonisë moderne, Shqipëri ) ^[4] pasi eliminoi të gjithë kundërshtarët e tij politikë dhe ia dorëzoi qeverinë aleatëve të tij. ^[4] 6 000 ushtarë ruanin kryeqytetin e tyre, në ishullin Faro ^[5] .

Lufta

Romakët, nga ana tjetër, duke kuptuar prosperitetin e Mbretërisë së Maqedonisë, vendosën të mos i linin pa u ndëshkuar këto shkelje të marrëveshjes së vjetër dhe reaguan shpejt për të ndëshkuar Dhimitrin për mosmirënjohjen dhe guximin e tij ^[6] Thuhet se kur ambasadorët romakë, duke kuptuar se Hanibali po përpiqej me çdo kusht të provokonte një luftë të re, ^[7] njoftuan Senatin Romak për gjetjet e tyre, senatorët, të përballur me kërcënimin e një konflikti të gjatë, morën të gjitha masat e nevojshme. për të konsoliduar pozicionet romake në lindje, veçanërisht në Iliri, përtej Adriatikut ^[8] Në vitin 219 p.e.s., Senati ia dorëzoi komandën e flotës konsullit Lucius Aemilius Paulus ^[9], i cili pushtoi shpejt bastionet kryesore të armikut, duke filluar nga Dimale, pushtuar në vetëm shtatë ditë ^[10], duke shkaktuar konfuzion të madh midis forcave të Demetrit ^[11] . Fushata përfundoi me pushtimin e ishullit Faros ^[12], të cilin Emilio e rrafshoi me tokë ^[13] .

Në vështrimin e parë mund të duket se punët në Iliri u rregulluan në atë mënyrë që garantonin respektimin e traktatit të paqes dhe një sundim të qetë për pushtuesin. Megjithatë, ngjarjet politike treguan se as ilirët, as fqinjët e tyre maqedonët, nuk donin të pajtoheshin me gjendjen e krijuar. Në vitet që pasuan luftën e parë, Demetër Fari u bë regjent i Mbretërisë Ilire, në vend të Teutës, që thuhet se kishte vdekur apo abdikuar. Nuk dihet nëse ky akt u krye me pëlqimin e Romës, por është e sigurt se duke shtrirë pushtetin e tij mbi gjithë Mbretërinë Ilire, Demetri u forcua mjaft. Nuk duhet përjashtuar që në këtë rast ai të ketë pasur edhe përkrahjen e komandantit të njohur të Teutës, Skerdilaidit, me të cilin bashkëpunoi për një kohë.

Pas vitit 225 ose pak më vonë vihet re largimi i Demetrit nga miqësia me Romën, që u pasqyrua në veprimet e pavarura të tij. Në vitin 223 ai mori pjesë në invadimin e Peloponezit si aleat i mbretit të Maqedonisë, Antigon Dozonit dhe në vitin pasues forcat ilire të komanduara prej tij luajtën një rol vendimtar në betejën e Selanisë. Këto veprime të Demetrit, megjithëse nuk drejtoheshin haptazi kundër Romës, shprehnin qartë tendencën e tij për t’u shkëputur nga varësia romake dhe preknin me këtë pozitën e Republikës në Iliri.

Është pohuar se Farosiani mundi të veprojë lirisht për shkak të “indiferentizmit” që treguan romakët ndaj ngjarjeve në Lindje, ose sepse ekzistonte një keqkuptim në përcaktimin e marrëdhënieve midis ilirëve dhe Republikës, që buronte nga mënyra e ndryshme e të menduarit dhe të kuptuarit të këtyre marrëdhënieve nga palët. Por do të ishte gabim të hidhej poshtë vlerësimi që i bënte Polibi situatës dhe të nënvleftësohet ndikimi që patën ngjarjet në Itali dhe Greqi ndaj qëndrimit të Demetrit. Nuk ka dyshim se sulmi gal dhe rreziku kartagjenas lehtësuan veprimet e Dozonit në Greqi dhe përcaktuan pozitën e Farosianit. Para Romës së kërcënuar në Perëndim Demetri preferoi aleancën me Maqedoninë. Roma në fund të fundit nuk i kishte kënaqur ambicjet e tij pas luftës së parë, kurse ai tani donte të forconte pozitat e fituara si sundimtar i shtetit ilir, duke shfrytëzuar vështirësitë e Republikës. Senati e kuptoi atë që po ndodhte në Iliri dhe provoi ta frenonte Demetrin. “E thirri në Romë, sepse ishte bërë kryelartë dhe i rëndë...”, por pas kësaj ai u tregua edhe më i pabindur dhe u hodh në veprim të hapur kundër Romës. Në vitin 221 bëri për vete istrianët dhe së bashku me ta sulmoi anijet italike, kurse më 220 ndërmori veprime edhe më të guximshme; pushtoi disa nga qytetet e Ilirisë që ishin nën vartësinë e Romës dhe nxiti një kryengritje të atintanëve, rezultat i së cilës qe largimi i tyre prej romakëve. Më në fund, në përkrahje të veprimeve maqedone në Greqi, ai ndërmori së bashku me Skerdilaidin një ekspeditë detare kundër Pylosit (në Meseni) dhe këndej u hodh me anijet e tij kundër Cykladeve.

Për shumë vite me radhë, Roma nuk qe në gjendje të merrte masa kundër Demetrit, por sidoqoftë në vitet e fundit gjendja për të qe bërë më e favorshme. Ajo ishte lehtësuar nga pesha e rëndë e luftës me galët, kurse në Greqi pas vdekjes së Antigon Dozonit ishin riaktivizuar, jo pa nxitjen e saj, armiqtë e Maqedonisë, me shpresën se pasardhësi i tij, Filipi V, për moshën e re nuk do të ishte në gjendje të mbante frenat e vendit.

Ndërsa Demetri po e forconte aleancën me pasardhësin e Dozonit, një e çarë u vërtetua edhe në marrëdhëniet e tij me Skerdilaidin. Ajo u shfaq pas dështimit të sulmit kundër Pylosit, por shkaqet duhen kërkuar më thellë. Skerdilaidi nuk e ndoqi Demetrin në ekspeditën e tij në Iliri. Rrugës u ndal në Naupakt. Këtu, me ndërmjetësinë e mbretit të athamanëve, që e kishte të tijin, ai mori një vendim të papritur: u lidh me etolët dhe i ndihmoi në veprimet e tyre kundër aleatëve të Maqedonisë. Shenja të mospajtimit me politikën e Demetrit ishin shfaqur në Iliri edhe më parë. Forca ilire të kundërta me të kishin sulmuar Maqedoninë në kohën kur Demetri luftonte përkrah Dozonit në Selasi dhe mbreti maqedon qe detyruar të kthehej me të shpejtë për të shpëtuar vendin nga ky rrezik. Edhe më vonë Demetri qe detyruar të merrte masa të rrepta ndaj kundërshtarëve të tij në qytetet e Ilirisë e t’ua jepte pushtetin miqve të besuar. Tani që Skerdilaidi kishte marrë vendim, Filipi V u detyrua të ndërhynte vetë për ta neutralizuar dhe në takimin që pati me të mundi ta bindë që të largohej nga etolët me premtimin se “do ndihmonte për të rregulluar punët e Ilirisë”; megjithëse Skerdilaidi pranoi të lidhte aleancë me Filipin, marrëdhëniet me Maqedoninë nuk gjetën në vitet që pasuan terren të përshtatshëm për t’u zhvilluar e forcuar.

Veprimet e etolëve e kishin detyruar Filipin, nga ana tjetër, t’u shpallte këtyre luftë, por si përgjigje pati një kryengritje të “kleomenistëve”, miq të Etolisë në Spartë. I tërhequr nga ngjarjet në Greqi, Filipi qe detyruar të lërë mënjanë çështjet e Ilirisë dhe Farosiani mbeti i vetmuar përballë Romës.

Gjendja e turbullt në Iliri dhe në Greqi i lejoi senatit të ndërhyjë me forca të armatosura për të rivendosur autoritetin e tronditur në brigjet lindore të Adriatikut. Kjo i duhej Romës edhe për një arsye tjetër të rëndësishme: në perëndim kishin filluar të bëheshin gjithnjë më të qarta shenjat e një konflikti të afërt me Kartagjenën.

Në pranverën e vitit 219 romakët zbritën për të dytën herë me ushtritë e tyre në brigjet e Ilirisë. Këtë radhë ata e drejtuan goditjen kundër pikave më të rëndësishme të mbrojtjes së Demetrit në jug kundër qytetit Dimale, kurse në veri kundër kryeqendrës së tij, Farit. Megjithëse këto dy qendra ishin shumë të fortifikuara dhe me gjithë masat mbrojtëse që kishte marrë Demetri, Dimale nuk i qëndroi sulmit romak veçse një javë. Fari ra gjithashtu shumë shpejt si rezultat i një dredhie taktike të romakëve; konsulli e shkatërroi krejt qytetin. Demetri mundi të shpëtojë duke u larguar fshehurazi me një anije të vogël dhe arriti te Filipi, ku qëndroi deri në fund të jetës së tij si këshilltar i keq i mbretit të Maqedonisë.

Polibi tregon se pas kësaj konsulli “pushtoi dhe pjesën tjetër të Ilirisë dhe i rregulloi punët si deshi vetë”. Ky pohim nuk duhet të jetë i saktë, sepse po ky autor e përmend Skerdilaidin ende të pavarur në veprimet e tij dhe si aleat të Filipit në vitin 218. Me sa mund të gjykohet prej Apianit, vetëm Pineu iu nënshtrua romakëve dhe nënshkroi me ta marrëveshje e traktate të dyta, kurse Skerdilaidin ata nuk e prekën dhe me sa duket e kursyen, megjithëse edhe ai kishte shkelur traktatin e vitit 228. Kjo mund të mendohet edhe për atintanët kryengritës apo për ndonjë nga popullsitë dhe qytetet e tjera. Konsujt duhet të kënaqeshin këtë radhë me dëbimin e Demetrit dhe të ktheheshin me të shpejtë në atdhe, sepse Hanibali e kishte sfiduar keq Republikën me veprimet e tij në Spanjë. E konsideruan se me këtë aksion kishin treguar në mënyrë të mjaftueshme forcën e Romës, pa e zgjeruar luftën në Iliri dhe pa hyrë në konflikt të hapur me Maqedoninë; morën me vete skllevër dhe plaçkë të shumtë dhe u kthyen në Romë ku festuan fitoren mbi Farin me një triumf të bujshëm, megjithëse lufta që kishin bërë nuk e meritonte këtë.

Lufta për ribashkimin e shtetit ilir

Lufta e dytë e la shtetin ilir të përçarë dhe në një kaos të brendshëm politik. Ndërsa Pineu u mbeti “besnik” romakëve, Skerdilaidi vepron ende më 218 si aleat i Maqedonisë, duke përkrahur Filipin në ndërmarrjet e tij detare të atij viti. Por i penguar nga komplotet dhe trazirat që i kishin shkaktuar dinastët e qyteteve të Ilirisë, nuk mundi të dërgonte më shumë se 15 anije, baras me gjysmën e atyre që kishte premtuar. Nga ana tjetër, kontingjente ilire, nën komandën e Demetrit vepronin krahas forcave maqedone në Greqi dhe luanin një rol të parëndësishëm në operacionet e mbretit maqedon kundër etolëve dhe aleatëve të tyre.

Gjendja në Iliri ishte shumë e rëndë edhe për shkak të luftës së brendshme, e cila po ziente në qytete prej disa vitesh. Polibi e paraqet këtë si një luftë që zhvillohej në sferat e larta sunduese, midis dinastëve të qyteteve dhe sundimtarëve të lartë të shtetit ilir. Megjithatë nuk ka dyshim se ajo ishte shumë më e ndërlikuar. Në situatën e rëndë që jetonte Iliria, ajo shprehte si kontradiktat në gjirin e shtresës sunduese, ashtu edhe ato midis saj dhe shtresave të tjera të ulëta qytetare. Orientimet promaqedone dhe proromake, si edhe rrymat decentralizuese dhe centralizuese ishin shprehja e jashtme e saj.

Ndërkaq, ndërsa në Greqi vazhdonte me furi lufta midis Maqedonisë dhe Lidhjes Etole, në të cilën qenë tërhequr edhe ilirët përkrah aleatëve të njërës apo tjetrës palë, në perëndim shpërtheu lufta vendimtare midis Romës dhe Kartagjenës, e njohur si Lufta e Dytë Punike. Kontradiktat midis fuqive të mëdha mesdhetare dhe rezultatet e kësaj lufte patën një ndikim të thellë në orientimet politike të fuqive ndërluftuese në Greqi dhe rënduan edhe më shumë gjendjen e Ilirisë. Kështu me gjithë dështimet që kishte pësuar në vitin 217, Roma nuk ngurroi të dërgonte përfaqësues në Iliri për të bërë presion politik me qëllim që të ruante pozitat e saj në brigjet e Adriatikut dhe të mënjanonte një qëndrim eventualisht të kundërt nga ana e Pineut. Ajo nuk la mënjanë edhe Maqedoninë, të cilën e konsideronte si armike potenciale të saj. Të dërguarit e senatit i vunë në dukje Pineut se ishte vonuar në shlyerjen e tributit dhe se po të donte ta shtynte duhej të jepte pengje, kurse Filipit i kërkuan dorëzimin e Demetrit pa përfilluar kështu pozitën e tij të pavarur.

Por rezultatet e luftës me Hanibalin ishin të tilla që nuk mund të mos errësonin këto hapa të senatit. Në Maqedoni ato u pritën me entuziazëm dhe ngjallën një shpresë për largimin e rrezikut romak, i cili qëndronte pezull mbi këtë vend qysh nga lufta e parë iliro-romake. Lajmi i fitores së Hanibalit, pranë liqenit të Trazimenit e bëri më të vendosur Filipin. I nxitur edhe nga Demetri, ai mori aty për aty vendimin të çlirohej nga lufta në Greqi për t’u drejtuar kundër Romës.

Kur Filipi nuk kishte përfunduar ende paqen me etolët në Naupakt (verë e vitit 217), ishte hedhur në luftë kundër tij Skerdilaidi. Polibi tregon se një flotë e tij kishte dalë papritmas në Leukas, sulmoi dhe rrëmbeu disa anije të Filipit dhe pastaj vazhdoi lundrimin drejt Maleas, duke zënë e plaçkitur rrugës tregtarët. Në të njëjtën kohë, Skerdilaidi kishte sulmuar Filipin nga toka, kishte pushtuar Piseun, një qytet i vogël në Pelagoni, dhe, pasi kishte bërë për vete qytetet e Dasaretisë, midis të cilave edhe qytetin e rëndësishëm Antipatrean, kishte kryer sulme edhe kundër një pjese të Maqedonisë në kufi me këto qytete.

Shkakun pse sundimtari ilir, ish-aleat i Maqedonisë, u gjend papritur në luftë me Filipin dhe u prish me të, Polibi e shpjegon në mënyrë të thjeshtëzuar. Ai thotë se Skerdilaidi ishte zemëruar me mbretin maqedon, sepse “nuk i kishte dhënë të hollat që i detyrohej sipas marrëveshjes”. Një shpjegim i tillë nuk mund të jetë bindës edhe në qoftë se ky fakt është i vërtetë; shkaqe më të thella duhej të kenë tronditur marrëdhëniet e tij me Maqedoninë.

Ajo që preokuptonte Skerdilaidin vitet e fundit ishte kapërcimi i vështirësive të brendshme që vinin nga trazirat e dinastëve të qyteteve. Në verën e vitit 217 ai i kishte eleminuar ato me sukses dhe mbase përmes tyre kishte arritur t’i jepte fund përçarjes politike që ekzistonte midis tij, Demetrit dhe Pineut. Nuk ka dyshim se pas kësaj ai u bë sundimtar i vetëm i shtetit ilir dhe është fakt që për Pineun nuk bëhet fjalë më në burimet. Roma duhet të mos i jetë kundërvënë Skerdilaidit, në veprën e tij të ribashkimit, kurse për Maqedoninë kjo nuk mund të thuhet. Përveç premtimeve, Filipi, që përkrahte Demetrin, nuk i kishte dhënë atij asnjë ndihmë konkrete. Shtrirja e pushtetit të Skerdilaidit mbi qytetet e Dasaretisë, që u bashkuan me të vullnetarisht, nuk duhet të jetë mirëpritur në oborrin mbretëror në Pela dhe ka shumë të ngjarë që këtu të ketë zanafillën e vet edhe konflikti i armatosur midis sundimtarit ilir dhe Filipit.

Pasojat

Një disfatë e shpejtë kundër romakëve e detyroi Dhemetrin të kërkonte strehë në oborrin e Filipit V të Maqedonisë ^[14], ku kaloi pjesën tjetër të jetës si një nga këshilltarët kryesorë të mbretit. Lucius Aemilius Pali nënshtroi pjesën tjetër të Ilirisë, duke e riorganizuar përsëri përpara se të kthehej në fund të verës. Në Romë, së bashku me Marcus Livy Salinador, ai mori nderin e një triumfi ^[13] . Romakët dërguan një ambasadë në oborrin maqedonas për të kërkuar kokën e Dhimitrit, por pa rezultat ^[15]

Shih edhe

Literatura

Le Bohec, Yann (1995), Édition du Rocher (red.), Histoire militaire des guerres puniques, L'art de la guerre (në frëngjisht), Monaco, ISBN 978-2-268-02147-8{{citation}}: Mirëmbajtja CS1: Mungon shtëpia botuese te vendodhja (lidhja)
Broughton, T. Robert S. (1951), The American Philological Association (red.), The Magistrates of the Roman Republic (në anglisht), vëll. I, Nova Iorque{{citation}}: Mirëmbajtja CS1: Mungon shtëpia botuese te vendodhja (lidhja)
Piganiol, André (1974), Presse Universitaire de France (red.), La conquête romaine, Peuples et civilisations (në frëngjisht), Paris{{citation}}: Mirëmbajtja CS1: Mungon shtëpia botuese te vendodhja (lidhja)
Políbio (1969), les Belles lettres (red.), Histoires: livre I, coleção des universités de France (në frëngjisht), Paris{{citation}}: Mirëmbajtja CS1: Mungon shtëpia botuese te vendodhja (lidhja)
Will, Edouard (2003), Édition du Seuil (red.), Histoire politique du monde hellénistique: 323-30, Points. Histoire (në frëngjisht), Paris, ISBN 978-2-02-060387-4{{citation}}: Mirëmbajtja CS1: Mungon shtëpia botuese te vendodhja (lidhja)
Yann Le Bohec (1995), Éditions du Rocher (red.), Histoire militaire des guerres puniques (në frëngjisht), Monaco, ISBN 978-2-268-02147-8{{citation}}: Mirëmbajtja CS1: Mungon shtëpia botuese te vendodhja (lidhja)

Piganiol, André (1974), Presses universitaires de France (red.), La conquête romaine (në frëngjisht), Paris{{citation}}: Mirëmbajtja CS1: Mungon shtëpia botuese te vendodhja (lidhja)

Will, Edouard (2003), Édition du Seuil (red.), Histoire politique du monde hellénistique (në frëngjisht), Paris, ISBN 978-2-02-060387-4{{citation}}: Mirëmbajtja CS1: Mungon shtëpia botuese te vendodhja (lidhja)

Referime

^ Theodore Ayrault Dodge, Hannibal: A History of the Art of War Among the Carthagonians and Romans Down to the Battle of Pydna, 168 BC, ISBN 0306806541,1995. p. 164
^ ^a ^b ^c Políbio, Histórias III, 16, 3.
^ Políbio, Histórias III, 16, 2.
^ ^a ^b Políbio, Histórias III, 18, 1.
^ Políbio, Histórias III, 18, 2.
^ Políbio, Histórias III, 16, 4.
^ Políbio, Histórias III, 15, 12-13.
^ Políbio, Histórias III, 16, 1.
^ Políbio, Histórias III, 16, 7.
^ Políbio, Histórias III, 18, 3-5.
^ Políbio, Histórias III, 18, 6.
^ Políbio, Histórias III, 18, 7-12; III, 19, 1-7.
^ ^a ^b Políbio, Histórias III, 19, 12.
^ Políbio, Histórias III, 19, 8.
^ Lívio, Ab Urbe Condita XXII, 33

[1] Theodore Ayrault Dodge, Hannibal: A History of the Art of War Among the Carthagonians and Romans Down to the Battle of Pydna, 168 BC, ISBN 0306806541,1995. p. 164

[Polibio3,16,3-2] Políbio, Histórias III, 16, 3.

[Polibio3,16,2-3] Políbio, Histórias III, 16, 2.

[Polibio3,18,1-4] Políbio, Histórias III, 18, 1.

[Polibio3,18,2-5] Políbio, Histórias III, 18, 2.

[Polibio3,16,4-6] Políbio, Histórias III, 16, 4.

[7] Políbio, Histórias III, 15, 12-13.

[8] Políbio, Histórias III, 16, 1.

[Polibio3,16,7-9] Políbio, Histórias III, 16, 7.

[Polibio3,18,3-5-10] Políbio, Histórias III, 18, 3-5.

[Polibio3,18,6-11] Políbio, Histórias III, 18, 6.

[12] Políbio, Histórias III, 18, 7-12; III, 19, 1-7.

[Polibio3,19,12-13] Políbio, Histórias III, 19, 12.

[Polibio3,19,8-14] Políbio, Histórias III, 19, 8.

[15] Lívio, Ab Urbe Condita XXII, 33

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]