Nasuhzade Ali Pasha
Nasuhzade Ali Pasha (Turqisht: Nasuhzade Ali Paşa), zakonisht i njohur si Kara-Ali Pasha (greqisht: Καρά-Αλή Πασάς), ishte një admiral shqiptaro-osman gjatë fazave të hershme të Luftës për pavarësinë greke. Në vitin 1821, si komandanti i dytë i Marinës Osmane, ai arriti të furnizonte përsëri kështjellat e izoluara osmane në Peloponez, ndërsa vartësi i tij Ismael Gibraltar shkatërroi Galaxeidi. U promovua në Kapedan Pasha (komandant i përgjithshëm i marinës) dhe drejtoi shtypjen e revoltës në Hios dhe masakrën pasuese të Hiosit në prill 1822. Ai u vra kur një anije zjarri i komanduar nga Konstantinos Kanaris shpërtheu anijen e tij në portin e Hiosit natën e 18/19 qershor 1822.
Prejardhja
RedaktoRrjedh nga një familje shqiptare në Shkodër, dhe vlerësohej shumë për aftësinë e tij; në kohën e emërimit të tij si Kapedan Pasha, ambasadori i atëhershëm austriak në Portën e Lartë e cilësoi atë si "oficeri i vetëm inteligjent dhe i arsimuar i marinës".[1]
Lufta për pavarësinë greke
RedaktoEkspedita e 1821 në Peloponez dhe Gjirin e Korintit
RedaktoSi Kapitan Bej, komandanti i dytë i flotës osmane, në gusht 1821 ai udhëhoqi një anije nga Dardanelet, duke komanduar një skuadrilje prej tre anijeve të linjës, pesë fregata dhe njëzet anijeve më të vogla (korveta dhe brigje), të bashkuara me skuadriljet nga Egjipti dhe Algjeria.[2] Flotat e ishujve grekë që ishin ngritur në kryengritje ishin shpërndarë dhe ishin kthyer në shtëpi në atë kohë, kështu që osmanët ishin lehtësisht në gjendje të lundronin pa kundërshtarë. Flota transportonte furnizime dhe municion në fortesat e Methoni dhe Koroni, duke parandaluar kështu dorëzimin e tyre ndaj grekëve që i rrethonin.[2] Nga atje flota u zhvendos në Patras, ku mbërriti më 18 shtator dhe zbarkoi përforcime që lejuan komandantin lokal osman, Jusuf Pasha, të thyente bllokadën greke të qytetit.[3] Më 1 tetor, skuadrilja egjiptiane nën Ismael Gibraltar shkatërroi qytetin bregdetar të Galaxeidi dhe dogji ose kapi flotën e tij, më e madhja në Greqinë perëndimore.[4]
Me kalimin e sezonit të lundrimit, Aliu vendosi të kthehej në Kostandinopojë. Në Zakynthos, i cili ishte nën kontrollin britanik, ai mësoi se flota greke nën drejtimin e Andreas Miaulis, 35 anije të forta, ishin mbledhur për t'u përballur me të kur të kthehej. Dy flotat u angazhuan në luftime të pavendosura në brigjet perëndimore të Peloponezit, por Aliu, i vendosur të shmangte konfrontimin e drejtpërdrejtë dhe kështu të rrezikonte anijet që kishte kapur në Galaxeidi, u shty përsëri në Zakynthos. Vetëm kur fryu përsëri një erë e favorshme, ai u largua dhe u kthye i sigurt në kryeqytetin osman, me 35 anije të kapura në tërheqje. Si rezultat i këtij suksesi, Sulltan Mahmud II e promovoi Aliun në Kapedan Pasha, komandant i përgjithshëm i të gjithë marinës osmane.[5]
Ekspedita e 1822 në Hios
RedaktoMë 22 mars 1822, udhëheqësi revolucionar i Ishullit Samos, Lykourgos Logothetis, zbarkoi në Hios, një ishull i pasur, prodhimi i mastikës së të cilit i dha atij një vend të privilegjuar si furnizuesi i oborrit osman. Forca ekspeditore greke në ishull nuk ishte e organizuar mirë, as nuk gëzonte mbështetje të rëndësishme detare. Si rezultat, Sulltani mobilizoi forcat e tij kundër ishullit, me Aliun që drejtonte krahun detar të operacionit.[6][7] Flota osmane me 46 anije mbërriti në ishull më 11 prill dhe të nesërmen zbarkoi 7,000 burra në ishull. Pas një rezistence të shkurtër, Logothetis dhe Samiotët e tij hipën në anijet e tyre dhe ikën, duke i lënë Hiosin prapa që të vuanin pasojat: megjithëse popullata në përgjithësi ishte e paarmatosur dhe kishte qenë shumë ngurruese për t'u bashkuar me Samiotët, ata u trajtuan si rebelë, me shumë mijëra ekzekutuar dhe shumica e pjesëve të tjera shkuan në tregjet e skllevërve.[8][9] Aliu u përpoq të ndërhyjë dhe të kursejë popullsinë rurale nga shkatërrimi, dhe veçanërisht fshatrat me vlerë mastikë, pasi mbijetesa e tyre ishte themeli i prosperitetit të vazhdueshëm të ishullit (dhe të ardhurat nga taksat që ai i dërgoi Konstandinopojës). Më 17 prill, ai u bëri thirrje konsujve të huaj që të shpallnin një amnisti për banorët e ishullit, dhe më 22 Prill pleqtë e fshatrave me mastikë dolën para tij në dorëzim, të shoqëruar nga konsujt francezë dhe austriakë. Kështu fshatrat mastikë u kursyen nga shkatërrimi, por shumica e pjesës tjetër të ishullit nuk ishte; edhe në rastet kur fshatrat dorëzuan dhe dorëzuan armët e tyre, ato më pas iu nënshtruan plaçkitjes dhe shkatërrimit.[10][11]
Vehid Pasha, komandanti i garnizonit të Hiosit, më pas i sugjeroi Aliut që të shfrytëzonte rastin për të sulmuar fortesat greke në Samos dhe ishullin aty pranë Psara, por Aliu refuzoi, duke thënë se këto ishin të fortifikuara mirë dhe se sapo moti të përmirësohej ai kishte urdhër të lundronte për në Peloponez.[12] Dy komandantët u bënë gjithnjë e më armiqësorë ndaj njëri -tjetrit, pasi Vehid e mbështeti mbështetjen e hakmarrjeve dhe masakrave të vazhdueshme në ishull, ndërsa Aliu ishte i etur për të parë rivendosjen e rendit. Vehid dhe ushtarët e tij filluan të dyshonin se Aliu ishte simpatik ndaj grekëve, ndërsa Ali dërgoi dërgesa të përsëritura duke kritikuar sjelljen e Vehid në Stamboll, madje raportohet se është përpjekur të rekrutojë disa nga ekuipazhet e tij për të vrarë rivalin e tij.[13] Më në fund, protestat e Aliut, së bashku me ato të konsujve evropianë dhe motrës së sulltanit Esma Sultan, çuan në shkarkimin dhe dëbimin e Vehidit.[14]
Vdekja
RedaktoNdërsa flota greke nën Miaoulis u nis me vonesë për në Hios, flota osmane nën Aliun mbeti në ishull për të kaluar Ramazanin.[15] Një luftë e pavendosur midis dy flotave filloi më 12 maj, 19 maj dhe natën e 31 majit. Grekët u përpoqën pa sukses të përdorin anije zjarri kundër anijeve osmane të linjës, ndërsa këto të fundit, pavarësisht se ishin shumë më të rënda dhe më të fuqishme se anijet greke, shmangën luftimet.[16][17]
Më 18 qershor, Ali mbajti një festë të madhe në flamurin e tij me 80 armë për të festuar Fitër Bajramin dhe fundin e Ramazanit. E gjithë flota u ndriçua në festim, duke lejuar dy anije greke t'u afroheshin atyre nën mbulesën e natës. Njëri prej tyre, i komanduar nga Konstantinos Kanaris, u bë për anijen, ndërsa tjetri, nën drejtimin e Andreas Pipinos, u drejtua për në anijen e komandantit të dytë. Ndryshe nga kolegu i tij, Kanaris arriti të mbërthejë fort anijen e tij zjarri mbi anijen osmane, e cila u përfshi shpejt nga flaka. Kaosi shpërtheu në kuvertën e tij. Sipas raporteve bashkëkohore evropiane, oficerët e Aliut e çuan atë të hipte në një varkë, por në atë moment ai u godit nga një ushtar në rënie dhe vdiq menjëherë pasi u nxor në breg. Sidoqoftë, dëshmitari okular Vehid Pasha pohon në kujtimet e tij se ai u vra kur shpërtheu revista e barutit të anijes dhe se kufoma e tij e nxirë u hodh në plazh, ku u gjet.[18][19]
Komandanti i Aliut e ktheu flotën në Dardanele, ndërsa Hiosi, përfshirë fshatrat mastikë, u shkatërrua përsëri nga ushtria osmane në hakmarrje. Kufoma e Aliut u la dhe u varros në Kalanë e Hiosit, ku varri i tij mbijeton edhe sot e kësaj dite.[20]
Referime
Redakto- Finlay, George (1861). History of the Greek Revolution, Vol. I (në anglisht). Edinburgh and London: William Blackwood and Sons.
- Vakalopoulos, Apostolos E. (1982). Ιστορία του νέου ελληνισμού, Τόμος ΣΤ′: Η Μεγάλη Ελληνική Επανάσταση (1821–1829) - Η εσωτερική κρίση (1822–1825) [History of modern Hellenism, Volume VI: The Great Greek Revolution (1821–1829) - Internal Crisis (1822–1825)] (në greqisht). Thessaloniki.
{{cite book}}: Mirëmbajtja CS1: Mungon shtëpia botuese te vendodhja (lidhja)
Referime
Redakto- ^ Vakalopoulos 1982, f. 72.
- ^ a b Finlay 1861, f. 271.
- ^ Finlay 1861, ff. 271–272.
- ^ Finlay 1861, ff. 272–273.
- ^ Finlay 1861, f. 275.
- ^ Finlay 1861, ff. 306–311.
- ^ Vakalopoulos 1982, ff. 65–72.
- ^ Finlay 1861, ff. 311–313.
- ^ Vakalopoulos 1982, ff. 72–75.
- ^ Finlay 1861, f. 314.
- ^ Vakalopoulos 1982, ff. 75–78.
- ^ Vakalopoulos 1982, ff. 78–79.
- ^ Vakalopoulos 1982, f. 79.
- ^ Vakalopoulos 1982, f. 82.
- ^ Finlay 1861, ff. 315–316.
- ^ Finlay 1861, f. 316.
- ^ Vakalopoulos 1982, ff. 86–87.
- ^ Finlay 1861, ff. 316–318.
- ^ Vakalopoulos 1982, ff. 87–89.
- ^ Vakalopoulos 1982, f. 91.