Laguat
Laguat (arapski: الأغواط / al-Aghwat) je oaza i grad od 134,372 stanovnika[1] u sredini Alžira u Pokrajini Laguat u kojoj je i administrativni centar.[2]
Laguat
الأغواط | |
|---|---|
 | |
| Koordinate: 33°44′N 2°52′E / 33.733°N 2.867°E | |
| Država |  Alžir
|
| Pokrajina | Laguat |
| Visina | 769 [1] |
| Stanovništvo (2008.) | |
| - Grad | 134,372[1] |
| Vremenska zona | UTC+1 (UTC) |
| Poštanski broj | 03000[1] |
| Karta | |
  Laguat Pozicija Laguata u Alžiru | |
Geografske karakteristike
urediLaguat leži na granici na kojem se planine južnog kraka Saharskog Atlasa susreću sa Saharom[2], udaljen 404 kilometara južno od glavnog grada Alžira.[3]
Oaza koju natapa Vadi Mzi (nizvodno zvan Vadi Djedi), ima površinu od 253 hektara[2] Grad se prostire na dva brežuljka, suvremeni dio grada leži na južnom, tu se nalaze sve važnije zgrade državne administracije i vojske, dok se na sjevernom nalazi stariji arapski dio grada, sa katedralom istoimene dijeceze.[2]
Još donedavno, dok nije bio toliko urbaniziran - Laguat je bio obrastao gajevima palmi, ima ih i danas ali su sve manji i rijeđi.[4]
Znamenitosti i atrakcije
urediGradom dominiraju dvije utvrde podignute 1858. za Francuske kolonijalne uprave, prva Fort Morand nalazi se jugozapadu, a druga Bouscaren na istoku.
U pećinama kod Sidi Makloufa (40 km sjeverno) pronađeni su neolitski petroglifi.[4]
jugoistočno od grada nalazi se krater meteora - Madna, za koji se pretpostavlja da je pao prije 3 miliona godina, i da je imao dvije tone.[4]
Historija
urediOaza je vjerojatno naseljena tokom 11. vijeka nakon invazije plemena Banu Hilal iz Arabije, koju su pomagali Fatimidi iz Egipta.[2]
Kad su marinidski sultani iz marokanskog Fesa krajem 14. vijeka natjerali abdalvadidskog emira Abu Hamu u bijeg, on se svojim pristašama jedno vrijeme sklonio u Laguat prije odlaska u M'zab. Marokanski sultani su odtad polagali pravo na tu oazu, ali su im buntovni stanovnici nisu priznavali vlast i odbijali plaćati porez.[5]
Po lokalnoj legendi - marabut Sidi Hadj Aisa (umro 1737.) kog se danas slavi kao zaštitnika grada - doselio se u 1698. u Laguat.[5] Od 1727. oazom i Laguatom vlada Osmansko Carstvo.[5]
Šeik Musa Ibn Hasan El-Misri iz Egipta doselio se 1829. u Laguat i osnovao sufijsku bratovštinu. Šeik je utjecao na snažan otpor lokalnog stanovništa francuskoj vojsci tako da je Laguat zauzet tek u decembru 1852. nakon što je pobijeno 2300 branioca i lokalnih stanovnika.[5]
Od 1957. za Francuske kolonijalne uprave buntovni Laguat više nije administrativni centar jer je on premješen u Varglu, ta pozicija mu je vraćena 1974. nakon administrativne reforme zemlje.[5]
Od 1986. grad ima - Univerzitet Amar Telidji na kom studira 15,000 studenata [6]
Privreda i transport
urediLaguat je sve donedavno bio trgovište nomadskih stočara i ruralni gradić koji je živio od uroda datulja, voća i povrća iz svoje oaze.[2]
Današnji Laguat je grad plinskog biznisa na čijoj eksploataciji radi alžirska državna kompanija Sonotrach[7] jer se tu nalazi jedno od najbogatijih nalazišta na svijetu Hasi R'Mel. U gradu radi i velika cementara El Beida.[8] Poznat je po ručno tkanim tepisima i tapiserijama.[2]
Pored grada prolazi transahraski autoput N1, a ima i aerodrom Mula Ahmed rekonstruiran 2003.[3]
Izvori
uredi- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 „Algeria, People's Democratic Republic of Algeria” (engleski). City population. Pristupljeno 3.2. 2020.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 „Laghouat, Algeria” (engleski). Encyclopaedia Britannica. Pristupljeno 6.2. 2020.
- ↑ 3,0 3,1 „L’aéroport de Laghouat/Moulay Ahmed Medeghri” (francuski). EGSA-Alger. Arhivirano iz originala na datum 2017-07-02. Pristupljeno 6.2. 2020.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 „La ville de Laghouat” (francuski). Willes. Pristupljeno 6.2. 2020.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 „Une ville une histoire” (francuski). Réflexion. Pristupljeno 6.2. 2020.
- ↑ „Université Amar Telidji de Laghouat” (francuski). uniRank. Pristupljeno 6.2. 2020.
- ↑ „Sonotrach / Laghouat” (francuski). Chambre Algérienne de Commerce et d'Industrie. Pristupljeno 6.2. 2020.
- ↑ „Cement Plants located in Algeria” (engleski). Cemnet. Pristupljeno 6.2. 2020.
