Zbigniew Waruszyński

Zbigniew Waruszyński

Dewajtis 2, Pasternak

kapitan
Data i miejsce urodzenia	22 marca 1915 Monasterzyska
Data i miejsce śmierci	28 grudnia 1987 Wolverhampton
Przebieg służby
Lata służby	1939–1949
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Służba Zwycięstwu Polski Związek Walki Zbrojnej Polskie Siły Zbrojne w ZSRR (1941–1942) Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa
Jednostki	49 Huculski Pułk Strzelców, 23 Pułk Piechoty (PSZ), Kedyw Okręgu Kraków AK, Samodzielny Batalion Partyzancki „Skała”, 7 Pułk Artylerii Przeciwpancernej
Stanowiska	dowódca plutonu przeciwpancernego, oficer dyspozycyjny sztabu Kedywu Okręgu, dowódca plutonu, zastępca dowódcy kompanii, oficer ideowo-wychowawczy
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa
Późniejsza praca	robotnik
Odznaczenia

Zbigniew Waruszyński pseud.: „Dewajtis 2”, „Pasternak” (ur. 22 marca 1915 w Monasterzyskach, zm. 28 grudnia 1987 w Wolverhampton) – podoficer Wojska Polskiego II RP, SZW-ZWZ, Armii Andersa, oficer Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Armii Krajowej, kapitan piechoty, cichociemny.

Życiorys

Urodził się w wielodzietnej rodzinie Antoniego Waruszyńskiego. Do 1930 mieszkał w Tarnowie, a następnie w Krakowie, gdzie uczęszczał do I Gimnazjum in. Bartłomieja Nowodworskiego. Po powrocie rodziny do Monasterzysk kontynuował naukę w Państwowym Gimnazjum w Buczaczu, które ukończył w 1936 zdając egzamin dojrzałości.

W 1936 roku odbył 8-miesięczny kurs w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 48 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Stanisławowie. W 1938 roku rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1939 roku został zmobilizowany do 49 Huculskiego Pułku Strzelców na stanowisko dowódcy plutonu przeciwpancernego. We wrześniu 1939 roku walczył ze swoim pułkiem na Podkarpaciu. Po 22 września zaangażował się w działalność konspiracyjną w rodzinnych stronach. Został zaprzysiężony w SZW-ZWZ.

Po aresztowaniu przez NKWD 15 lutego 1940 roku został wywieziony do więzienia w Tarnopolu, a następnie do obozu w Starobielsku, później na Kołymę (łagry Nachodka i Magadan) i do gułagu Duskania. Zwolniony po podpisaniu układu Sikorski-Majski dotarł w styczniu 1942 roku do Kermine, gdzie otrzymał przydział do 23 pułku piechoty, z którym wyszedł do Iranu, a następnie Palestyny.

Zgłosił się do służby w kraju. Został przerzucony do bazy nr 10 w Ostuni we Włoszech, gdzie przeszedł szkolenie ze specjalnością w dywersji. Został zaprzysiężony 14 lutego 1944 roku. Zrzutu dokonano w nocy z 12 na 13 maja 1944 roku w ramach operacji „Weller 29” dowodzonej przez mjra naw. Eugeniusza Arciuszkiewicza (zrzut na placówkę „Kos” położoną koło wsi Wierzbno). Razem z nim skakał m.in. płk Leopold Okulicki. Po aklimatyzacji dostał przydział do sztabu Kedywu Okręgu Kraków AK na stanowisko oficera dyspozycyjnego, później został dowódcą plutonu i zastępcą dowódcy 2 kompanii „Błyskawica” Samodzielnego Batalionu Partyzanckiego „Skała”. Brał udział w akcjach m.in.:

• przygotowywania do (nieudanego) zamachu na Wilhelma Koppego (11 lipca 1944 roku),
• bitwa o Zaryszyn (30 sierpnia 1944 roku),
• bitwa pod Złotym Potokiem (11 września 1944 roku).

W listopadzie objął stanowisko inspektora dywersji. Jednocześnie był redaktorem podziemnego tygodnia „Gniazdo Oporu” (w Boronicach).

Po wkroczeniu Armii Czerwonej pozostał w konspiracji, zajmując się przerzutem osób zagrożonych aresztowaniem na teren Śląska. We wrześniu 1945 roku wyjechał do Austrii, a następnie wstąpił do 2 Korpusu Polskiego z przydziałem do 7 pułku artylerii przeciwpancernej na stanowisko oficera ideowo-wychowawczego. W październiku 1946 roku podjął pracę w PKPR w Wielkiej Brytanii, z którego został zdemobilizowany 21 marca 1949 roku.

Pracował jako robotnik w fabryce włókienniczej w Macelesfield (1949–1951), następnie w Wolverhampton Goodyear (1951–1961) i w stalowni, do 1980 roku, kiedy przeszedł na emeryturę. Działał w Stowarzyszeniu Polskich Kombatantów w Wielkiej Brytanii i w organizacjach polonijnych.

Awanse

• plutonowy podchorąży – 1939
• podporucznik – 1 lutego 1943 roku
• porucznik – 13 sierpnia 1944 roku
• kapitan – 11 listopada 1944 roku.

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami
• Medal za Odwagę w Sprawie Wolności (Wielka Brytania).

Upamiętnienie

W 1993 roku w Wierzbnie, gdzie lądował jako cichociemny, odsłonięto pamiątkową tablicę i pomnik.

Życie rodzinne

Był synem Antoniego, instruktora tytoniowego, i Domicelli z domu Jarzębskiej. W 1945 roku ożenił się z Władysławą Dudzik (ur. w 1922 roku). Mieli trzech synów: Wojciecha (ur. w 1947 roku), Grzegorza (ur. w 1953 roku) i Andrzeja (ur. w 1954 roku).

Bibliografia

• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 1. Oleśnica: Firma „Kasperowicz – Meble”, 1994, s. 138–139. ISBN 83-902499-0-1.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 429. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, 1984, s. 230.