Zadnia Bednarzowa Ławka
 Widok od północy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
2333[1] m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
| Data zdobycia |
4 sierpnia 1906 r. |
| Pierwsze wejście |
J. Bajer, S. Konarski, I. Król |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°10′28,5″N 20°00′52,5″E/49,174583 20,014583
| |
Zadnia Bednarzowa Ławka (niem. Breitkammscharte, słow. Zadná Bednárova lávka, węg. Elülső-Bednarz-rés[2]) – jedna z licznych przełęczy w Grani Hrubego w słowackich Tatrach Wysokich. Oddziela Bednarzową Kopkę na południowym wschodzie od Pośredniej Bednarzowej Turni na północnym zachodzie. Do dna Niewcyrki opada z niej piarżysto-trawiaste zbocze. Po stronie Doliny Hlińskiej odcinek grani pod przełęczą tworzą gładkie i równoległe płyty w dolnej prawej części (patrząc od dołu) kończące się w północnej depresji Pośredniej Bednarzowej Ławki. Z najniższej z nich (i zarazem największej) opada Komin Psotki[3].
Zadnia Bednarzowa Ławka to położona najdalej na południowy wschód z trzech Bednarzowych Ławek (pozostałe to Pośrednia Bednarzowa Ławka i Skrajna Bednarzowa Ławka), których nazwy – podobnie jak nazwy Bednarzowych Turni – upamiętniają Wojciecha Bednarza – przewodnika zasłużonego dla poznania masywu Hrubego Wierchu[4]. Nadał je Witold Henryk Paryski w 8. tomie przewodnika wspinaczkowego w 1956 r.[3]
Taternictwo
[edytuj | edytuj kod]Pierwszego wejścia na Zadnią Bednarzową Ławkę (podczas przechodzenia Grani Hrubego) dokonali Józef Bajer, Stanisław Konarski i Ignacy Król 4 sierpnia 1906 r.[5] Jej siodło nie jest dostępne żadnymi znakowanymi szlakami turystycznymi, mają na nie dostęp jedynie taternicy. Możliwe jest przejście granią i wspinaczka od strony Doliny Hlińskiej. Niewcyrka jest obszarem ochrony ścisłej Tatrzańskiego Parku Narodowego i obowiązuje zakaz wstępu do niej[3].
- Wprost od południowego zachodu; dołem I w skali tatrzańskiej, miejsce II, górą 0+, czas przejścia 30 min
- Od południowego zachodu, z Niewcyrki; 0+, 1 godz.
- Z Doliny Hlińskiej północną depresją; V, 6 godz.[3]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania [online].
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2021-02-12] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ a b c d Władysław Cywiński. tom 14. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2008, ISBN 978-83-7104-039-9.
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska. Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ Witold Henryk Paryski. Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część VIII. Młynicka Przełęcz – Krywań. Warszawa: Sport i Turystyka, 1956.