Wojciech Ścibor Marchocki

Wojciech Ścibor Marchocki
	; Ostoja
Data śmierci	30 marca 1788
Żona	Elżbieta Lenkiewicz-Ipohorska
	Odznaczenia

Wojciech Ścibor Marchocki herbu Ostoja (zm. 30 marca 1788) – generał-adiutant królewski w 1768 roku, kasztelan sanocki w latach 1780–1786, podczaszy trembowelski w latach 1769–1778, podstoli trembowelski w latach 1768–1769, wojski trembowelski w latach 1764–1768, wicesgerent grodzki lwowski w latach 1755–1762^[1], chorąży znaku pancernego W. Ks. Lit., w 1788 r.odznaczony Orderem Św. Stanisława.

Życiorys

Wybrany sędzią kapturowym ziemi halickiej w 1764 roku^[2]. Był członkiem konfederacji generalnej 1764 roku^[3]. W 1764 roku wyznaczony przez konfederację do lustracji dóbr królewskich i innych dóbr w ziemi halickiej, w powiatach kołomyjskim i trembowelskim województwa ruskiego^[4]. Poseł ziemi halickiej na sejm 1768 roku^[5]. Wojciech Marchocki pozbył się dóbr w 1772 r. Jako kasztelan sanocki, nabywszy w maju 1780 r. od Starzyńskich dobra Jarmolińskie zamieszkał w Malejowicach.

Był uczestnikiem spotkań literackich u baszy chocimskiego. W maju 1780 r. Wojciech Ścibor Marchocki, kasztelan sanocki ożenił się po raz drugi z Elżbietą Lenkiewicz córką Jana Lenkiewicza Ipohorskiego – cześnika mozyrskiego. Dzieci swoich nie miał. Jako stryj wziął sierotę po zmarłym bracie Mikołaju Marchockim – mieczniku przemyskim, pod swoją opiekę i wraz z żoną zajął się wychowaniem, Jerzego Ignacego (1755–1827) – podolskim oryginałem, późniejszym inicjatorem reform gospodarczo-społecznych, w tzw. Państwie Mińkowieckim.

Będąc kasztelanem, został wyniesiony do godności senatora. Odznaczony został Orderem Św. Stanisława. Kasztelan sanocki, był na Podolu posiadaczem obszernych włości: Jarmolińce i Malejowce^[6], gdzie był dwór z gustem uporządkowany, i tam gościł 10 listopada 1781 króla Polski Stanisława Augusta jadącego do Kamieńca.

Przypisy

↑ Urzędnicy województwa ruskiego XIV-XVIII wieku. (Ziemie halicka, lwowska, przemyska, sanocka). Spisy”. Oprac. Kazimierz Przyboś. 1987, s. 364.
↑ Akta grodzkie i ziemskie z Archiwum Państwowego we Lwowie w dalszym ciągu Wydawnictwa Fundacji Al. Hr. Stadnickiego ogłaszane przez Towarzystwo Naukowe we Lwowie. T. 25. Lauda Sejmikowe Halickie 1696-1772, Lwów 1935, s. 568.
↑ Konfederacya Generalna Koronna Po doszłym Seymie Convocationis Zaczęta w Warszawie Dnia 23. Czerwca Roku Pańskiego 1764. Ręką J. O. Xcia Jmci Prymasa Korony Polskiey [...] Stwierdzona, [b.n.s.].
↑ Volumina Legum, tom VII, Petersburg 1860, s. 23.
↑ Wiadomości Warszawskie. 1768, nr 79, [b.n.s.].
↑ Malejowce, Jan Onufry Orłowski łowczy koronny nabył Malejowce od Wojciecha Marchockiego, kasztelana kamienieckiego, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 9 .

Bibliografia

Jadwiga Bogusławska, „Marchocki Ignacy”, [w:] „Słownik pracowników książki polskiej”, Warszawa–Łódź 1972.
Marian Dubiecki, „Na Kresach i za Kresami. Wspomnienia i szkice”, tom II, Kijów 1914
Sylwester Groza, „Hrabia Ścibor na Ostrowcu”, tom I, tom II, Warszawa 1848
Antoni Rolle, „Hrabia Redux”, [w:] „Wybór pism”, tom II, Kraków 1966
Juliusz Słowacki, „Le roi de Ladawa”, [w:] „Dzieła wszystkie”, pod red. Juliusza Kleinera, tom VIII, Wrocław 1958
Wawrzyniec Marczyński, „Statystyczne, topograficzne i historyczne opisanie guberni podolskiej”, tom I, Wilno 1820, tom II, Wilno 1822, tom III, Wilno 1823.

[1] Urzędnicy województwa ruskiego XIV-XVIII wieku. (Ziemie halicka, lwowska, przemyska, sanocka). Spisy”. Oprac. Kazimierz Przyboś. 1987, s. 364.

[2] Akta grodzkie i ziemskie z Archiwum Państwowego we Lwowie w dalszym ciągu Wydawnictwa Fundacji Al. Hr. Stadnickiego ogłaszane przez Towarzystwo Naukowe we Lwowie. T. 25. Lauda Sejmikowe Halickie 1696-1772, Lwów 1935, s. 568.

[3] Konfederacya Generalna Koronna Po doszłym Seymie Convocationis Zaczęta w Warszawie Dnia 23. Czerwca Roku Pańskiego 1764. Ręką J. O. Xcia Jmci Prymasa Korony Polskiey [...] Stwierdzona, [b.n.s.].

[4] Volumina Legum, tom VII, Petersburg 1860, s. 23.

[5] Wiadomości Warszawskie. 1768, nr 79, [b.n.s.].

[6] Malejowce, Jan Onufry Orłowski łowczy koronny nabył Malejowce od Wojciecha Marchockiego, kasztelana kamienieckiego, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 9 .

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]