Volenti non fit iniuria

	Informacje w projektach siostrzanych
	Definicje słownikowe w Wikisłowniku

Volenti non fit iniuria (łac. chcącemu nie dzieje się krzywda) – paremia prawnicza sformułowana przez Ulpiana Domicjusza^[1], która mówi, że jeśli ktoś dobrowolnie naraża się na szkodę, wiedząc, że ta szkoda może nastąpić, to nie będzie mógł wnieść skargi przeciwko innym stronom. Zasada ta dotyczy tylko ryzyka, które osoba mogłaby uznać za wynikające ze swojego działania, np. pięściarz przyzwala na uderzenia pięścią i liczy się z ewentualnymi urazami, ale nie przyzwala na uderzenia niezgodne z zasadami boksu.

W polskim systemie prawnym paremia nie jest zasadą prawa, ale sporadycznie odwołują się do niej sądy w uzasadnieniach^[2].

Przypisy

↑ nulla iniuria est, quae in volentem fiat (Digesta 47,10,1,5)
↑ Wyrok wydany przez Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny (Sygn. akt VI ACa 1698/16); Wyrok wydany przez Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny (Sygn. akt: I C 967/16), Wyrok wydany przez Sąd Rejonowy w Białymstoku w XV Wydziale Karnym (Sygn. akt XV K 391/13)

Bibliografia

Rozwój instytucji zgody dysponenta dobrem i jej miejsce w strukturze przestępstwa
Słownik PWN. swo.pwn.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-10-09)].
Definicja w WIEM

[1] nulla iniuria est, quae in volentem fiat (Digesta 47,10,1,5)

[2] Wyrok wydany przez Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny (Sygn. akt VI ACa 1698/16); Wyrok wydany przez Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny (Sygn. akt: I C 967/16), Wyrok wydany przez Sąd Rejonowy w Białymstoku w XV Wydziale Karnym (Sygn. akt XV K 391/13)

[1]

[2]