USS Arleigh Burke (DDG-51)

USS Arleigh Burke (DDG-51)
	Historia
Stocznia	Bath Iron Works
Położenie stępki	6 grudnia 1988
Wodowanie	16 września 1989
	US Navy
Wejście do służby	4 lipca 1991
Los okrętu	w służbie
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 6700 t; pełna: 8800 t
Długość	153 m
Szerokość	20 m
Zanurzenie	9,4 m
Materiał kadłuba	Stal
	Napęd
	4 turbiny gazowe General Electric LM2500 o mocy 100 000 KM napędzające 2 śruby
Prędkość	33 węzły
Zasięg	8100 km przy prędkości 20 węzłów
	Uzbrojenie
	1x32 wyrzutnie, 1x64 wyrzutnie MK 41 systemu VLS wyposażonych w 90 x RIM-67 SM-2, BGM-109 Tomahawk lub rakietotorpedy VL-Asroc; 1x armata 127 mm; 2x zestaw przeciwrakietowy Phalanx CIWS 20 mm; 2x działko 25 mm; dwie potrójne wyrzutnie torped Mk 46
	Wyposażenie lotnicze
	jeden śmigłowiec SH-60 Sea Hawk
Załoga	320
	Multimedia w Wikimedia Commons

USS Arleigh Burke (DDG-51) – pierwsza jednostka z serii niszczycieli rakietowych typu Arleigh Burke wyposażonych w system kierowania ogniem typu AEGIS, a następnie Aegis BMD.

Historia

Stępkę pod budowę okrętu położono w stoczni Bath Iron Works w Bath stan Maine 6 grudnia 1988. Wodowanie miało miejsce 16 września 1989. Oddanie okrętu do służby nastąpiło 4 lipca 1991 podczas uroczystości z udziałem admirała Arleigha Burke’a którego imię nadano okrętowi. Po wejściu do służby okręt do końca 1992 przechodził intensywne próby na morzu.

W 1993 okręt został skierowany na Adriatyk, gdzie uczestniczył w operacji "Provide Promise" która była związana z wojną w Bośni. W 1995 "Arleigh Burke" został ponownie skierowany na Adriatyk gdzie brał udział w kontroli przestrzegania zakazu lotów nad Bośnią. Podczas trzeciego rejsu w 1998 przebywał w rejonie Adriatyku, Morza Czarnego i Morza Czerwonego. Podczas tego rejsu brał udział w licznych ćwiczeniach i manewrach które sprawdzały gotowość pokładowych systemów uzbrojenia. Czwarty rejs którego trasa przebiegała przez Morze Śródziemne, Czerwone i Zatokę Perską miał głównie na celu kontrolę przestrzegania nałożonych przez ONZ sankcji wobec Iraku. Piąta tura okrętu miała miejsce w 2003, kiedy wchodził on w skład grupy uderzeniowej składającej się m.in. z lotniskowca USS Theodore Roosevelt. Okręty grupy udzielały aktywnego wsparcia wojskom międzynarodowej koalicji w początkowej fazie inwazji na Irak. "Arleigh Burke" odpalał w tym czasie pociski Tomahawk skierowane na irackie cele. W dalszym ciągu operacji eskortował jednostki zaopatrzeniowe i brał udział w operacji zwalczania oddziałów paramilitarnych operujących na wodach przybrzeżnych Somalii. Za udział w tych operacjach okręt został wyróżniony licznymi odznaczeniami.

W maju 2007 okręt wszedł na mieliznę u wejścia do Zatoki Chesapeake. W wyniku wypadku dowódca okrętu Esther J. McClure została zwolniona z zajmowanego stanowiska.

Opis

Konstrukcja okrętu uwzględnia doświadczenia zdobyte przez Royal Navy podczas wojny o Falklandy w 1982. Okręt zaprojektowano z wykorzystaniem morskiego odpowiednika technologii "stealth" które to rozwiązania zwiększają szanse skutecznej obrony przed atakiem przeciwokrętowch pocisków rakietowych. Kadłub wykonano całkowicie ze stali z uwagi na doświadczenia konfliktu falklandzkiego kiedy to aluminiowa konstrukcja brytyjskich jednostek okazała się nie być odporna na wysokie temperatury podczas pożarów. Jednostka na początku służby otrzymała złośliwy pseudonim "wiecznie zepsuty" ("Always Broken", w wymowie nieco podobne do prawdziwej nazwy) z powodu kłopotów jakie sprawiały często niesprawne urządzenia w które była wyposażona. Intensywny program testów i prób morskich pozwolił na wprowadzenie zmian technicznych które były stosowane w kolejnych jednostkach serii.

Godło okrętu

Tarcza otoczona białym i niebieskim polem oznacza osiągnięcia admirała Arleigh'a Burke w walce przeciwko japońskiej marynarce wojennej podczas II wojny światowej. Pięść i berło oznaczają ofensywne i defensywne możliwości niszczyciela. Berło to także symbol autorytetu jakim był admirał pełniąc funkcję Szefa Operacji Morskich (CNO) US Navy.

Jednostka którą dowodził admirał, 23 szwadron niszczycieli, symbolizowana jest przez 23 punkty umieszczone na obrzeżach tarczy. Punkty oznaczają także rok 1923, kiedy to Arleigh Burke ukończył Akademię Marynarki Wojennej w Annapolis. Pasy w kolorze niebieskim, żółtym i czerwonym oznaczają odznaczenie jakie otrzymała jednostka dowodzona przez admirała za osiągnięcia podczas wojny na Pacyfiku. Postać świętego Jerzego symbolizuje zwycięstwo jakie odniosły okręty pod dowództwem admirała nad siłami japońskimi podczas bitwy koło przylądka św. Jerzego w 1943 w rejonie Wysp Salomona. Czerwony morski smok symbolizuje flotę japońską którą atakowały okręty admirała. Włócznia skierowana na smoka oznacza skuteczność i celność uzbrojenia niszczyciela. Zbroja i uzbrojenie Św. Jerzego oznaczają duże możliwości i zdolność do przetrwania na polu walki nowego okrętu. Pseudonim admirała "31-Knot-Burke" (31 węzłowy Burke) jest zawarty w liczbie 31 widniejącej na koniu na którym siedzi św. Jerzy.

Linki zewnętrzne

Oficjalna strona USS Arleigh Burke (DDG-51). arleighburke.navy.mil. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-17)]. (ang.)
www.nvr.navy.mil. nvr.navy.mil. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-11)]. (ang.)

Flight I	„Arleigh Burke” „Barry” „John Paul Jones” „Curtis Wilbur” „Stout” „John S. McCain” „Mitscher” „Laboon” „Russell” „Paul Hamilton” „Ramage” „Fitzgerald” „Stethem” „Carney” „Benfold” „Gonzalez” „Cole” „The Sullivans” „Milius” „Hopper” „Ross”
Flight II	„Mahan” „Decatur” „McFaul” „Donald Cook” „Higgins” „O’Kane” „Porter”
Flight IIA (127mm/54)	„Oscar Austin” „Roosevelt”
Flight IIA (127mm/62)	„Winston S. Churchill” „Lassen” „Howard” „Bulkeley” „McCampbell” „Shoup” „Mason” „Preble” „Mustin” „Chafee” „Pinckney” „Momsen” „Chung-Hoon” „Nitze” „James E. Williams” „Bainbridge” „Halsey” „Forrest Sherman” „Farragut” „Kidd” „Gridley” „Sampson” „Truxtun” „Sterett” „Dewey” „Stockdale” „Gravely” „Wayne E. Meyer” „Jason Dunham” „William P. Lawrence „Spruance” „Michael Murphy” „John Finn” „Ralph Johnson” „Rafael Peralta” „Thomas Hudner” „Paul Ignatius” „Daniel Inouye” „Delbert D. Black” „Carl M. Levin” „Frank E. Petersen Jr.” „Basilone” „Lenah H. Sutcliffe Higbee” „Harvey C. Barnum Jr.” „Patrick Gallagher”
Flight III	„Jack H. Lucas” „Louis H. Wilson Jr.” „Ted Stevens” „Jeremiah Denton” „William Charette” „George M. Neal” „Quentin Walsh” „Sam Nunn” „John E. Kilmer” „Thad Cochran”

Krążowniki typu Ticonderoga	„Lake Erie” „Port Royal” „Shiloh”
Niszczyciele typu Arleigh Burke	„Arleigh Burke” „Stethem” „Paul Hamilton” „Hopper” „John S. McCain” „Fitzgerald” „Russell” „Milius” „John Paul Jones” „Benfold” „O’Kane” „Higgins”
Niszczyciele typu Kongō	„Kongō” „Kirishima” „Myōkō” „Chōkai”

Lotniskowce CVN	„Enterprise” „Dwight D. Eisenhower” „Theodore Roosevelt” „George Washington” „Harry S. Truman”
Krążowniki CG	„Leyte Gulf” „San Jacinto” „Normandy” „Monterey” „Anzio” „Cape St. George” „Vella Gulf”
Niszczyciele DDG	„Arleigh Burke” Barry „Stout” „Mitscher” „Laboon” „Ramage” „Gonzalez” „Cole” „Ross” „Mahan” „McFaul” „Donald Cook” „Porter” „Oscar Austin” „Winston S. Churchill” „Bulkeley” „Mason” „Nitze” „James E. Williams” „Bainbridge” „Forrest Sherman”
Fregaty FFG	„Nicholas” „Carr” „Hawes” „Elrod” „Kauffman”
Okręty podwodne 688	„Jacksonville” „Minneapolis-Saint Paul” „Hyman G. Rickover” „Norfolk” „Oklahoma City” „Newport News” „Albany” „Scranton” „Boise” „Montpelier” „Hampton”
Okręty desantowe LHD	„Wasp” „Kearsarge” „Nassau” „Bataan” „Iwo Jima” „Austin” „Nashville” „Trenton” „Ponce” „Antonio” „Mesa Verde”
Okręty dowodzenia LCC	„Mount Whitney”
Statki portowe T-ATF	„Apache” „Arctic” „Big Horn” „Comfort” „Grapple” „Grasp” „Grumman” „Kanawha” „Laramie” „Patuxent” „Sacagawea” „Spica” „Supply” „Zeus”