Przejdź do zawartości

Suchorze

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Suchorze
osada
Ilustracja
Kościół parafialny pw. św. Jana Bosko
Państwo

 Polska

Województwo

 pomorskie

Powiat

bytowski

Gmina

Trzebielino

Liczba ludności (2008)

664

Strefa numeracyjna

59

Kod pocztowy

77-233[2]

Tablice rejestracyjne

GBY

SIMC

0751887

Położenie na mapie gminy Trzebielino
Mapa konturowa gminy Trzebielino, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Suchorze”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Suchorze”
Położenie na mapie województwa pomorskiego
Mapa konturowa województwa pomorskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Suchorze”
Położenie na mapie powiatu bytowskiego
Mapa konturowa powiatu bytowskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Suchorze”
Ziemia54°16′38″N 17°06′15″E/54,277222 17,104167[1]

Suchorze (kaszb. Sëchòrzé, niem. Zuckers) – osada w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie bytowskim, w gminie Trzebielino, przy skrzyżowaniu drogi krajowej nr 21 (UstkaMiastko) z drogą wojewódzką nr 209. Miejscowość jest siedzibą sołectwa Suchorze w którego skład wchodzą również Moczydło, Uliszkowice i Zielin Górny.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Suchorze należało do rodu Massowów. Kolonizacja ziem należących do tego rodu rozpoczęła się w XIII-XIV wieku[3]. Na początku XVII wieku tereny Pojezierza Bytowskiego były niepokojone przez wojska szwedzkie. Z powodu rabunków i kontrybucji miejscowi chłopi uciekali do lasów, a wsie pustoszały. Pastor z Cetynia opisywał ją wówczas w taki sposób: „Mieszka w niej 10 chłopów, z czego 6 gospodarstw jest pustych, ani stajni ani domów. Role i pola należące do wsi porosłe są częściowo lasem, a niektóre grunta piaskiem zaniosło”[4]. Rozwój wsi nastąpił pod koniec XIX wieku gdy wybudowano obie szosy i zintensyfikowany został ruch drogowy. Niegdyś Suchorze słynęło z karczmy-zajazdu, chętnie odwiedzanego przez przejeżdżających tędy miastczan i bytowian[5].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa słupskiego.

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]
  • Pałac i dwór (2 poł. XIX w.)[6]. Dwór piętrowy, dwuskrzydłowy, u zbiegu skrzydeł wieża z hełmem stożkowym[7].

Przyroda

[edytuj | edytuj kod]

Miejscowość obfituje w pomniki przyrody. Rośną tu: lipa drobnolistna, jesion wyniosły oraz dęby szypułkowe[8].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 133152
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1234 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  3. Z. Boras: W okresie rozbicia feudalnego i pod rządami ostatnich Gryfitów. Poznań: 1971, s. 52–53, seria: Dzieje Ziemi Miasteckiej.
  4. J. Sylwestrzak: Pojezierze Bytowskie Monografia geograficzno- ekonomiczna. Gdańsk: Gdańskie Towarzystwo Naukowe, s. 125.
  5. Wieści Trzebielińskie. [dostęp 2015-05-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-22)].
  6. Polska Niezwykła- Suchorze.
  7. Piotr Skurzyński, Pomorze, Warszawa: Wyd. Muza S.A., 2007, s. 268, ISBN 978-83-7495-133-3.
  8. Bogactwo kulturowe i przyrodnicze wsi pomorskiej. Gdańsk: Pomorski Ośrodek Doradztwa Rolniczego, s. 47.