Podróże Guliwera (film 1939)
Plakat filmu | |
Gatunek | |
---|---|
Rok produkcji |
1939 |
Data premiery |
18 grudnia 1939 |
Kraj produkcji | |
Język | |
Czas trwania |
72 min |
Reżyseria | |
Scenariusz |
Dan Gordon |
Główne role |
Sam Parker |
Muzyka |
Victor Young |
Produkcja | |
Wytwórnia | |
Dystrybucja | |
Budżet |
700 000 USD[2] |
Podróże Guliwera (ang. Gulliver’s Travels) – amerykański film animowany z 1939 roku w reżyserii Dave’a Fleischera.
Był to drugi na świecie pełnometrażowy kolorowy film animowany (po Królewnie Śnieżce i siedmiu krasnoludkach). Produkcja jest bardzo luźno oparta na powieści Jonathana Swifta Podróże Guliwera. Film otrzymał w 1940 dwie nominacje do Oscara – za najlepszą muzykę oryginalną (Victor Young) i najlepszą piosenkę „Faithful Forever” (Ralph Rainger).
Fabuła
[edytuj | edytuj kod]Podczas nocnego sztormu, 5 listopada 1699 roku, tonie statek dowodzony przez Lemuela Guliwera, a on sam z trudem wydostaje się na ląd, po czym traci przytomność i pozostaje na nieznanym wybrzeżu, które, jak się okazuje, zamieszkują dwa plemiona maleńkich ludzi – Liliputów i Blefusków. Guliwera przypadkowo zauważa jeden z Liliputów, Gabby. Uznaje go za niebezpiecznego olbrzyma i biegnie do miasta, by ostrzec współplemieńców, w tym króla i dworzan. Zostaje jednak zignorowany, gdyż na dworze królewskim trwają właśnie przygotowania do ślubu królewny Liliputów, Glorii, z królewiczem Blefusków, Davida. Gdy wydaje się, że wszystko jest już ustalone i gotowe, między dwoma królami dochodzi do sporu o to, którą piosenkę należy wykonać na ślubie książęcej pary – pieśń Liliputów „Wierność” czy pieśń Blefusków „Na zawsze”. Obaj władcy stawiają na swoim, aż w końcu wściekły król Blefusków niszczy tort weselny i wypowiada Liliputom wojnę, po czym wraca do swojego zamku. Król Liliputów, pokojowo nastawiony, martwi się perspektywą wojny, jednak w końcu Gabby’emu udaje się przekazać mu wiadomość o „olbrzymie” leżącym na plaży, po czym staje na czele ekspedycji mającej go schwytać i sprowadzić do miasta. Lilipuci przy pomocy wielu dźwigów i lin wiążą Guliwera i zawożą do miasta, gdzie obszukują go w poszukiwaniu broni i odbierają mu pistolet; przypadkowy wystrzał budzi Guliwera, który budzi się i uwalnia się. Chwilę później miasto zostaje zaatakowane przez Blefusków, którzy jednak na widok Guliwera uciekają w panice. Lilipuci widzą w nim swojego sprzymierzeńca, postanawiają go ugościć i uszyć mu nowe ubranie. Król Blefusków wysyła swoich trzech szpiegów, by zabili Guliwera. Szpiedzy kradną pistolet Guliwera i postanawiają użyć go przeciw niemu. Tymczasem Guliwer dowiaduje się od Davida i Glorii o przyczynie wojny i proponuje nową piosenkę, łączącą dwie zaproponowane przez królów.
Gdy szpiedzy Blefusków zawiadamiają króla, że wkrótce zabiją Guliwera, król wysyła list przez gołębia pocztowego, że zaatakuje o świcie. Gabby przechwytuje tę wiadomość i ostrzega Liliputów, ale sam zostaje schwytany przez szpiegów, którzy przygotowują pistolet. Gdy flota wojenna Blefusków zbliża się do floty Liliputów, Guliwer rozbraja marynarzy, łączy okręty i ciągnie je do brzegu. Szpiedzy strzelają do Guliwera z klifu, jednak David w ostatniej chwili rzuca się na lufę i odwraca strzał, spadając razem z pistoletem i, jak się wydaje, ginąc. Guliwer podniósł jego ciało i zbeształ Blefusków i Liliputów za prowadzenie wojny o tak błahą rzecz, a kiedy ci ogłaszają rozejm, ujawnia że David przeżył i przedstawia im swój pomysł śpiewania połączonej pieśni. Później Lilipuci i Blefuskowie wspólnie budują nowy statek, na którym Guliwer odpływa.
Obsada głosowa
[edytuj | edytuj kod]- Sam Parker – Lemuel Guliwer
- Pinto Colvig – Gabby
- Jack Mercer –
- król Liliputów,
- szpiedzy,
- gołąb
- Tedd Pierce – król Blefusków
- Livonia Warren – królewna Gloria (partie dialogowe)
- Jessica Dragonette – królewna Gloria (partie wokalne)
- Cal Howard – królewicz David (partie dialogowe)
- Lanny Ross – królewicz David (partie wokalne)
Odbiór
[edytuj | edytuj kod]Klara Mietycka na łamach „Filmu” oceniła Podróże Guliwera pozytywnie. Zachwalała poziom animacji i komizmu oraz rekomendowała film jako „miłą rozrywkę dla młodzieży i dzieci”. Skrytykowała z kolei ekranizowanie jedynie pierwszej części powieści, co negatywnie odbiło się na tempie filmu oraz zbyt realistyczny projekt Guliwera, Glorii i Davida w stosunku do kreskówkowej reszty postaci[3].
Dystrybucja
[edytuj | edytuj kod]Tuż po wojnie dystrybutorem filmu w Polsce było Przedsiębiorstwo Państwowe Film Polski[4].
W Polsce po 1989 roku film był dystrybuowany na VHS z francuskim dubbingiem i polskim lektorem.
- Dystrybucja: Cass Film
- Lektor: Mirosław Utta[5]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dariusz Szymański: Długometrażowe filmy animowane rozpowszechniane w polskich kinach w latach 1944–1989 (układ chronologiczny). Na Ekranach PRL. [dostęp 2021-12-15]. (pol.).
- ↑ Gulliver’s Travels (1939) – Notes – TCM.com [online], tcm.com [dostęp 2017-11-15] [zarchiwizowane z adresu 2013-06-08] (ang.).
- ↑ Klara Mietycka. Notatnik recenzenta. Podróże Guliwera. „Film”. 4 (7 (63)), s. 8, 1949-04-15. Warszawa: Przedsiębiorstwo Państwowe Film Polski. [dostęp 2021-12-15].
- ↑ Podróże Guliwera. Cyfrowe Muzeum Kinematografii. [dostęp 2021-11-14]. (ang.).
- ↑ Podróże Guliwera – Guliver’s Travels (1996), nevada.pl.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Podróże Guliwera w bazie Filmweb
- Podróże Guliwera w bazie IMDb (ang.)
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Podróże Guliwera – plakaty w bazie Filmweb
- Podróże Guliwera dostępny do bezpłatnego pobrania z Internet Archive (ang.)