Pietro Pisano
| Miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci |
1144 |
| Protoprezbiter | |
| Okres sprawowania |
1137-1138 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Kreacja kardynalska |
ok. 1113 |
| Kościół tytularny |
S. Adriano (1113) |
Pietro Pisano (zm. 1144) – włoski kardynał, historyk i jurysta.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Pochodził z Pizy i był skryptorem lub kapelanem papieża Paschalisa II. W kurii uchodził za jednego z najwybitniejszych znawców prawa kanonicznego i cieszył się wielkim autorytetem. Około 1113 Paschalis II mianował go kardynałem diakonem S. Adriano[1], a w 1117 kardynałem prezbiterem S. Susanna[2]. W styczniu 1118 uczestniczył w wyborze Gelazjusza II. W 1118 był legatem papieskim w Toskanii. W trakcie podwójnej papieskiej elekcji w 1130 roku stanął po stronie Anakleta II, uznając, że dokonany przez zaledwie czterech kardynałów wybór Innocentego II był nielegalny. Jego opinia w tej mierze miała prawdopodobnie duży wpływ na kardynałów, z których większość stanęła po stronie Anakleta. Występuje jako świadek na dokumentach Anakleta II między 14 lutego a 10 grudnia 1130. W listopadzie 1137 był jednym z przedstawicieli Anakleta na negocjacjach w Salerno w sprawie zakończenia schizmy. Pod wpływem Bernarda z Clairvaux przeszedł na stronę Innocentego II[3]. Mimo protestów Bernarda z Clairvaux na Drugim Soborze Laterańskim został pozbawiony godności kardynalskiej wraz z innymi byłymi stronnikami Anakleta II. Dopiero po śmierci Innocentego II nowy papież Celestyn II w drodze wyjątku, z uwagi na powszechny szacunek, jakim Pietro się cieszył, zgodził się na jego powtórne zaliczenie do grona kardynałów[4]. Zmarł prawdopodobnie wiosną 1144.
Pietro Pisano jest autorem kilku żywotów papieży wchodzących w skład Liber Pontificalis.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ podpisy na dokumentach z tym tytułem od 16 października 1113 do 22 grudnia 1116, zob. Hüls, s. 219.
- ↑ W tej godności świadkował na bullach Gelazjusza II, Kaliksta II i Honoriusza II między 12 kwietnia 1118 a 10 kwietnia 1129.
- ↑ Podpisywał jego bulle między 12 stycznia 1138 a 11 kwietnia 1139.
- ↑ Występuje jako świadek na bullach Celestyna II od 19 października 1143 do 29 lutego 1144.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rudolf Hüls, Kardinäle, Klerus und Kirchen Roms: 1049–1130 Bibliothek des Deutschen Historischen Instituts in Rom. Tybinga: Max Niemeyer Verlag, 1977
- Barbara Zenker, Die Mitglieder des Kardinalkollegiums von 1130 bis 1159, Würzburg 1964
- Ian Stuart Robinson, The Papacy 1073-1198. Continuity and innovations, Cambridge University Press 1990
- The Cardinals of the Holy Roman Church