Michaił Szumiłow

Michaił Szumiłow

Михаил Степанович Шумилов

generał pułkownik
Data i miejsce urodzenia	17 listopada 1895 Wierchnaja Tiecza
Data i miejsce śmierci	28 czerwca 1975 Moskwa
Przebieg służby
Lata służby	1916–1975
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Czerwona Gwardia Armia Czerwona Armia Radziecka
Stanowiska	dowódca 64. i 7 Gwardyjskiej Armii; dowódca Białomorskiego i Woroneskiego OW
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna domowa w Rosji: operacja perekopsko-czongarska; hiszpańska wojna domowa; II wojna światowa: agresja ZSRR na Polskę operacja charkowska bitwa stalingradzka bitwa o Dniepr operacja jasko-kiszyniowska operacja praska
Odznaczenia

Michaił Stiepanowicz Szumiłow, ros. Михаил Степанович Шумилов (ur. 5 listopada^?/17 listopada 1895, zm. 28 czerwca 1975 w Moskwie) – radziecki wojskowy, generał pułkownik, Bohater Związku Radzieckiego.

Życiorys

Urodził się we wsi Wierchnaja Tiecza w obwodzie kurgańskim.

W 1916 roku powołany do armii rosyjskiej, gdzie ukończył Czugujewską Szkołę Piechoty, chorąży. Brał udział w I wojnie światowej na Froncie Zachodnim jako młodszy oficer 32 Kremenczuckiego pułku piechoty.

W 1917 roku wstąpił do Czerwonej Gwardii, a od 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej. Brał udział w walkach na Froncie Wschodnim i Froncie Południowym, był kolejno dowódcą plutonu, kompanii i pułku. W 1919 roku został dowódcą 85 Samodzielnej Brygady Strzeleckiej, która jako pierwsza przekroczyła Siwasz i wzięła udział w szturmie Perekopu bronionego przez oddziały generała Wrangla.

Po zakończeniu wojny domowej był dowódcą batalionu, a następnie po ukończeniu Wyższego Kursu dla dowódców i komisarzy politycznych w 1924 roku został szefem sztabu pułku strzeleckiego. W 1929 roku ukończył Kurs Doskonalący Strzelecko-Taktyczny dla dowódców Armii Czerwonej „Wystrieł” i został dowódcą oraz równocześnie komisarzem pułku strzeleckiego. W 1933 roku został szefem sztabu dywizji strzeleckiej, a w 1937 roku dowódcą dywizji strzeleckiej.

W latach 1937–1938 był doradcą wojskowym wojsk republikańskich w czasie wojny domowej w Hiszpanii.

W kwietniu 1938 roku został dowódcą 11 Korpusu Strzeleckiego w Białoruskim Specjalnym Okręgu Wojskowym i 17 września 1939 jako dowódca tego korpusu uczestniczył w aneksji Zachodniej Białorusi (agresji na Polskę). Następnie uczestniczył w wojnie radziecko-fińskiej, tzw. „zimowej”. Po jej zakończeniu korpus pozostał w Nadbałtyckim Specjalnym Okręgu Wojskowym.

Po ataku Niemiec na ZSRR nadal był dowódcą korpusu, brał udział w walkach na terenie Łotwy i Estonii. W sierpniu 1941 roku został zastępcą dowódcy 55 Armii broniącej od południa Leningradu. W listopadzie 1941 roku został odwołany ze stanowiska i do stycznia 1942 roku był w dyspozycji Głównego Wydziału Kadr Ludowego Komisariatu Obrony.

W styczniu 1942 roku został zastępcą dowódcy 21 Armii wchodzącej w skład Frontu Południowo-Zachodniego. Na tym stanowisku uczestniczył w operacji charkowskiej, w której wyróżnił się jako dowódca.

W sierpniu 1942 roku został dowódcą 64 Armii. Jako jej dowódca uczestniczył w bitwie pod Stalingradem. Za zasługi w czasie tej bitwy 64 Armia w dniu 16 kwietnia 1943 roku została przemianowana na 7 Gwardyjską Armię.

Następnie jego armia uczestniczyła w bitwie kurskiej, forsowaniu Dniepru.

26 października 1943 roku został wyróżniony tytułem Bohatera Związku Radzieckiego za umiejętne dowodzenie i osobiste męstwo w czasie forsowania Dniepru.

Następnie armia pod jego dowództwem brała udział w walkach w składzie 2 Frontu Ukraińskiego w operacji jassko-kiszyniowskiej, debreczyńskiej, bratysławsko-brneńskiej i praskiej.

Po zakończeniu wojny do 1947 roku dowodził 7 Gwardyjską Armią. W 1948 roku ukończył Wyższy Kurs Akademicki przy Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa, a następnie został dowódcą Białomorskiego Okręgu Wojskowego i od 1949 roku Woroneskiego Okręgu Wojskowego (do 1955).

W 1956 roku został przeniesiony do rezerwy. W 1958 roku ponownie powołany do wojska i wcielony do grupy generalnych inspektorów Ministerstwa Obrony ZSRR.

Zmarł w Moskwie, pochowany został na cmentarzu wojennym na Kurhanie Mamaja.

Awanse

• kombrig (15 czerwca 1937)
• komdiw (4 listopada 1939)
• generał major (4 czerwca 1941)
• generał porucznik (31 grudnia 1942)
• generał pułkownik (20 października 1943)

Odznaczenia

• Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (26.10.1943)
• Order Lenina (trzykrotnie)
• Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie)
• Order Suworowa kl. I (dwukrotnie)
• Order Kutuzowa kl. I
• Order Czerwonej Gwiazdy
• Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” kl. III

Bibliografia

• Praca zbiorowa: Великая Отечественная. Командармы. Военный биографический словарь. Moskwa: Кучково поле, 2005, s. 272-273. ISBN 5-86090-113-5. (ros.).
• Praca zbiorowa pod redakcją marsz. N. Ogarkowa: Советская военная энциклопедия T. 8. Moskwa: Воениздат, 1976, s. 545-546. (ros.).
• Praca zbiorowa: Военный энциклопедический словарь T. 1. Moskwa: Большая Российская энциклопедия, 2001, s. 770-771. ISBN 5-85270-219-6.
• Praca zbiorowa pod red. gen. armii M. Kozłowa: Великая Отечественная война 1941–1945: Энциклопедия. Moskwa: Сов. энциклопедия, 1985, s. 799. (ros.).
• Шумилов Михаил Степанович. Герои страны. [dostęp 2012-01-20]. (ros.).