KNM B-6
 Bliźniaczy okręt podwodny B-4 | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Projekt |
EB 406B (EB 64B) |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
grudzień 1925 |
| Wodowanie |
4 września 1929 |
 Norweska KMW
| |
| Wejście do służby |
1 maja 1930 |
| Wycofanie ze służby |
18 maja 1940 |
 Kriegsmarine
| |
| Nazwa |
UC-2 |
| Wejście do służby |
17 listopada 1941 |
| Wycofanie ze służby |
październik 1944 |
| Los okrętu |
samozatopiony 3 maja 1945, złomowany |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
51 metra |
| Szerokość |
5,33 m |
| Zanurzenie |
3,5 m |
| Zanurzenie testowe |
60 m |
| Rodzaj kadłuba |
jednokadłubowy |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 900 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 700 KM 2 śruby | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
powierzchnia: 2900 Mm przy 9 w. |
| Uzbrojenie | |
| 6 torped, 1 działo kal. 76 mm | |
| Wyrzutnie torpedowe |
4 × 450 mm |
| Załoga |
23 |
KNM B-6 – norweski okręt podwodny z okresu dwudziestolecia międzywojennego, jedna z sześciu zbudowanych jednostek typu B. Zwodowany 4 września 1929 roku w krajowej stoczni Karljohansvern w Horten, został przyjęty do służby w marynarce norweskiej 1 maja 1930 roku. Podczas kampanii norweskiej w kwietniu 1940 roku jednostka została zdobyta przez Niemców, po czym w listopadzie 1941 roku wcielona do Kriegsmarine pod oznaczeniem UC-2. Jednostka używana była do celów szkoleniowych do października 1944 roku. Okręt został samozatopiony w maju 1945 roku, a następnie wydobyty i zezłomowany.
Projekt i budowa
[edytuj | edytuj kod]Po wybuchu I wojny światowej i przejęciu przez Niemcy ostatniej jednostki typu A – A-5 Norwegowie rozpoczęli poszukiwania innych dostawców w celu pozyskania kolejnych okrętów[1]. Pod uwagę brano stocznie brytyjskie, włoskie i amerykańskie, z których zdecydowano się na położoną na terenie neutralnych w tym momencie Stanów Zjednoczonych stocznię Electric Boat, co miało dać gwarancję dostawy okrętów mimo toczących się działań wojennych[1]. Rząd Norwegii w 1915 roku zamówił więc sześć okrętów według projektu EB 406B (EB 64B), bardzo zbliżonego do koncepcji amerykańskich jednostek typu L, które miały powstać w krajowej stoczni w Horten z materiałów dostarczonych z USA[1][2]. Tocząca się na Atlantyku wojna podwodna spowodowała jednak zatrzymanie dostaw amerykańskich podzespołów i materiałów do Norwegii, a przez to budowa okrętów po położeniu stępek została przerwana[1]. W zamian stocznia usiłowała sprzedać Norwegom sześć nieodebranych przez Rosję z powodu wybuchu rewolucji okrętów typu H, jednak zostały one przejęte przez US Navy[1]. W rezultacie okręty zostały ukończone długo po wojnie, wchodząc do służby w latach 1923–1930[1][3].
KNM[a] B-6 został zbudowany w stoczni Karljohansvern w Horten (numer stoczniowy 117)[4][5]. Stępkę okrętu położono w grudniu 1925 roku[6], a zwodowany został 4 września 1929 roku[3][4][b].
Dane taktyczno-techniczne
[edytuj | edytuj kod]B-6 był okrętem podwodnym konstrukcji jednokadłubowej o długości całkowitej 51 metrów, szerokości 5,33 metra i zanurzeniu 3,5 metra[3][4]. Wyporność standardowa w położeniu nawodnym wynosiła 420 ton, a w zanurzeniu 545 ton[4][7][c]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa silniki wysokoprężne Sulzer o łącznej mocy 900 KM, a pod wodą poruszał się dzięki dwóm silnikom elektrycznym o łącznej mocy 700 KM (zarówno silniki Diesla, jak i elektryczne wyprodukowano w Horten)[4][7][d]. Dwa wały napędowe poruszające dwoma śrubami zapewniały prędkość 14,5 węzła na powierzchni i 10,5 węzła w zanurzeniu[3][8][e]. Zapas paliwa wynosił 19 ton[5]. Zasięg wynosił 2900 Mm przy prędkości 9 węzłów w położeniu nawodnym i 150 Mm przy prędkości 3 węzłów w zanurzeniu[3][f]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 60 metrów[3].
Okręt wyposażony był w cztery dziobowe wyrzutnie torped kalibru 450 mm z łącznym zapasem sześciu torped[3][4][g]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło pokładowe działo przeciwlotnicze Bofors kal. 76 mm L/28[2][3].
Załoga okrętu składała się z 23 oficerów, podoficerów i marynarzy[4][7][h].
Służba
[edytuj | edytuj kod]Marynarka norweska
[edytuj | edytuj kod]Po ukończeniu, 1 maja 1930 roku KNM B-6 został przyjęty do służby w marynarce wojennej[3][6][i]. Okręt wraz z bliźniaczymi jednostkami B-1, B-2, B-3, B-4 i B-5 operował na Morzu Północnym[9]. W chwili rozpoczęcia II wojny światowej okręt był już przestarzały[3]. Okręt wziął udział w kampanii norweskiej w kwietniu 1940 roku, porzucony przez załogę na początku maja we Florø[6][10]. 18 maja B-6 został zdobyty przez Niemców[4][10].
Kriegsmarine
[edytuj | edytuj kod]Po przeprowadzeniu remontu jednostkę wcielono do służby w Kriegsmarine pod oznaczeniem UC-2 17 listopada 1941 roku[3][11][j]. Pierwszym niemieckim dowódcą okrętu został Oberleutnant zur See Otto Wollschläger[11]. Od listopada 1941 roku do końca służby jednostka była wykorzystywana jako okręt szkolny w U-Abwehrschule w Gotenhafen i Bergen[11]. Jednostka została wycofana ze służby w Bergen w październiku 1944 roku[4][11]. Okręt został samozatopiony w Kilonii 3 maja 1945 roku, a po wojnie wrak wydobyto i zezłomowano[11][k].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ KNM – Kongelige Norske Marine – Norweski Okręt Jego Królewskiej Mości.
- ↑ Identycznie podaje Fontenoy 2007 ↓, s. 166. Gogin 2014U ↓ i Helgason 2019B ↓ podają, że wodowanie nastąpiło 24 września 1929 roku.
- ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 166 podaje, że wyporność wynosiła 450/548 ton, zaś Gogin 2014U ↓ – 427/554 tony.
- ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 166 podaje, że moc silników wysokoprężnych wynosiła 1200 KM, a silników elektrycznych 800 KM.
- ↑ Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 380 i Gogin 2014U ↓ podają, że prędkość na powierzchni wynosiła 14 węzłów, a pod wodą 11 węzłów.
- ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 166 podaje, że zasięg na powierzchni wynosił 3300 Mm przy prędkości 11 węzłów, a pod wodą 150 Mm przy prędkości 5 węzłów.
- ↑ Parkes 1933 ↓, s. 384 i Preston 1989 ↓, s. 216 podają, że okręt był wyposażony w dwie dziobowe i dwie rufowe wyrzutnie torped.
- ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 166 podaje, że liczebność załogi wynosiła 28 osób.
- ↑ Parkes 1933 ↓, s. 384 i Preston 1989 ↓, s. 216 podają, że okręt przyjęto do służby w sierpniu 1929 roku.
- ↑ Gogin 2014U ↓ i Kindell 1940 ↓ podają, że wcielenie do służby w Kriegsmarine nastąpiło w listopadzie 1940 roku.
- ↑ Gogin 2014U ↓ podaje, że okręt został wycofany ze służby 26 września 1943 roku, po czym pod koniec 1943 roku zatonął w Bergen w wyniku sabotażu.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Friedman 1995 ↓, s. 72.
- ↑ a b Fontenoy 2007 ↓, s. 166.
- ↑ a b c d e f g h i j k Gogin 2014B ↓.
- ↑ a b c d e f g h i Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 380.
- ↑ a b Gogin 2014U ↓.
- ↑ a b c Helgason 2019B ↓.
- ↑ a b c Parkes 1933 ↓, s. 384.
- ↑ Lipiński 1999 ↓, s. 607.
- ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 167.
- ↑ a b Kindell 1940 ↓.
- ↑ a b c d e Helgason 2019U ↓.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Norman Friedman: U.S. submarines through 1945: an illustrated design history. Annapolis: U.S. Naval Institute, 1995. ISBN 1-55750-263-3. (ang.).
- Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
- Ivan Gogin: B1 submarines (1923-1930). Navypedia. [dostęp 2019-08-07]. (ang.).
- Ivan Gogin: UC1 coastal submarines (1929-1930/1940). Navypedia. [dostęp 2019-08-07]. (ang.).
- Guðmundur Helgason: HNoMS B-6. uboat.net. [dostęp 2019-08-07]. (ang.).
- Guðmundur Helgason: UC-2. uboat.net. [dostęp 2019-08-07]. (ang.).
- Don Kindell: NAVAL EVENTS, MAY 1940 (Part 3 of 4) Wednesday 15th – Tuesday 21st. Naval History Homepage. [dostęp 2019-08-06]. (ang.).
- Jerzy Lipiński: Druga wojna światowa na morzu. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999. ISBN 83-902554-7-2.
- Oscar Parkes (red.): Jane’s Fighting Ships 1933. London: Sampson Low, Marston & Co., 1933. (ang.).
- Antony Preston (red.): Jane’s Fighting Ships of World War II. London: Studio Editions, 1989. ISBN 1-85170-194-X. (ang.).
