Przejdź do zawartości

Henryk Koczara

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Henryk Koczara
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

21 stycznia 1921
Białystok

Data i miejsce śmierci

15 sierpnia 2006
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1944–1986

Siły zbrojne

ludowe Wojsko Polskie

Stanowiska

z-ca komendanta ds. polit. Oficerskiej Szkoły Artylerii,
z-ca d-cy ds. politycznych:
12 DZ, 1 Korpusu WOPK, Warszawskiego OW, komendant Wojskowej Akademii Politycznej, I z-ca szefa GZP WP, attaché wojskowy, morski i lotniczy Ambasady PRL w Moskwie

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy II klasy Srebrny Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Medal „Za udział w walkach o Berlin” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrna Odznaka „Za zasługi w obronie granic PRL” Odznaka Honorowa PCK I stopnia Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal „Za umacnianie braterstwa broni”
Gen. dyw. Henryk Koczara wręcza sztandar Centrum Szkolenia Oficerów Politycznych im. Ludwika Waryńskiego w Łodzi, 1980
Grób gen. Henryka Koczary i jego żony Heleny na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie,
23 lipca 2008

Henryk Koczara (ur. 21 stycznia 1921 w Białymstoku, zm. 15 sierpnia 2006 w Warszawie) – generał dywizji ludowego Wojska Polskiego, działacz PZPR.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Władysława, księgowego w kasach urzędów skarbowych i Jadwigi z Grzybowskich. W latach 1927–1931 uczył się w szkole powszechnej w Białymstoku, a następnie w państwowym gimnazjum. Po przeniesieniu służbowym ojca do Lipna kontynuował naukę w tym mieście. W 1939 zdał maturę w Liceum Ziemi Kujawskiej we Włocławku. Podczas okupacji pracował jako robotnik w Fabryce Papieru i Celulozy we Włocławku, a po wysiedleniu jego rodziny w październiku 1940 przeszedł przez obozy przesiedleńcze w Łodzi i Chełmie. W styczniu 1941 osiadł z rodziną we wsi Cichostów w powiecie Radzyń Podlaski. Pracował jako pracownik kontraktowy w księgowości w Urzędzie Podatkowym w Hrubieszowie, następnie w Powiatowej Spółdzielni Rolniczo-Handlowej. Do ludowego Wojska Polskiego wstąpił w 26 sierpnia 1944.

Wykształcenie

[edytuj | edytuj kod]

Przebieg służby

[edytuj | edytuj kod]

W ludowym Wojsku Polskim służył przez 42 lata, z czego 18 lat w stopniu generalskim.

Działalność partyjna

[edytuj | edytuj kod]

Działacz PPR i PZPR. Wielokrotnie wybierany do władz partyjnych w jednostkach wojskowych i instytucjach centralnych MON. Na V Zjeździe PZPR (1968) wybrany w skład Centralnej Komisji Rewizyjnej PZPR. Na VII Zjeździe PZPR (1975) oraz na VIII Zjeździe PZPR (1980) wybrany w skład Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej PZPR (pozostawał w jej składzie do IX Zjazdu PZPR w lipcu 1981). W latach 1980–1981 członek Prezydium Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej. Był członkiem Państwowej Komisji Wyborczej w wyborach do Sejmu PRL VIII kadencji w 1980. Działał w Komitecie Społeczno-Politycznym Rady Ministrów.

Zmarł po długoletniej chorobie 15 sierpnia 2006 w Warszawie. Pochowany 24 sierpnia 2006 r. na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera I urnowa-7-14)[2]. W imieniu współtowarzyszy służby Zmarłego pożegnał gen. bryg. w st. spocz. prof. Mieczysław Michalik. W pogrzebie wziął udział m.in. b. Prezydent RP gen. Wojciech Jaruzelski[3].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Mieszkał w Warszawie. Od 1943 był żonaty z Heleną Romanowicz (1923-2013). Małżeństwo miało dwie córki, Danutę i Krystynę[1][2].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Janusz Królikowski: Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990. T. II: I-M. Toruń: Adam Marszałek, 2010, s. 190–193. ISBN 978-83-7611-800-0.
  2. a b Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-27].
  3. Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A–H, Toruń 2010, s. 192.
  4. Żołnierz Wolności, 16 grudnia 1982, s. 1.
  5. Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Olsztynie, nr 3, 15 maja 1967, s. 4.
  6. Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 3, 30 kwietnia 1970, s. 9.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • A. Ciupiński – Wojskowa Akademia Polityczna im. Feliksa Dzierżyńskiego, 1951-1986, Wojskowa Akademia Polityczna, Warszawa 1986.
  • J. Głośny, J. Zasadziński – Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Obrony Przeciwlotniczej im. por. Mieczysława Kalinowskiego, Wydawnictwo MON, Warszawa 1983.
  • L. Grot, T. Konecki, E. Nalepa – Pokojowe dzieje Wojska Polskiego, Warszawa 1988.
  • H.P. Kosk – Generalicja polska, tom 1, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1999.
  • L. Kowalski – Generał ze skazą, Wydawnictwo Rytm, Warszawa 2001.
  • J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom II, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2010, s. 190–193.
  • P. Martell, G.P. Hayes, World military leaders, Bowker, New York 1974.
  • E. Rozłubirski – Bez pardonu, Wydawnictwo Projekt, Warszawa 1997.
  • J. Stroynowski – Who’s who in the socialist countries of Europe: a biographical encyclopedia of more than 12,600 leading personalities in Albania, Bulgaria, Czechoslovakia, German Democratic Republic, Hungary, Poland, Romania, Yugoslavia, tom 2, K.G. Saur Pub., 1989.
  • Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Rakietowych i Artylerii im. generała Józefa Bema. Zarys historii 1943-1969, Wydawnictwo MON, Warszawa 1974.