Efekt Marangoniego

Demonstracja efektu Marangoniego. Pieprz jest rozprowadzany na lustro wody w lewej szalce Petriego; po dodaniu kropli mydła w płynie, cząsteczki pieprzy przemieszczają się raptownie na zewnątrz.

Efekt Marangoniego (zwany także efektem Gibbsa-Marangoniego) to transfer masy wzdłuż granicy faz między dwiema fazami w wyniku gradientu napięcia powierzchniowego. W przypadku zależności od temperatury zjawisko to można nazwać konwekcją termokapilarną (lub konwekcją Bénarda-Marangoniego^[1]).

Historia

Zjawisko to po raz pierwszy zidentyfikował w 1855 r. w tak zwanych „łzach wina” angielski fizyk James Thomson (brat Lorda Kelvina). Efekt został tak nazwany na cześć włoskiego fizyka Carla Marangoniego, który badał go na potrzeby swojej rozprawy doktorskiej na Uniwersytecie w Pawii i opublikował swoje wyniki w 1865 roku. Pełne teoretyczne omówienie tematu przedstawił Josiah Willard Gibbs^[2]^[3].

Przypisy

↑ A.V. Getling: Rayleigh-Bénard convection: structures and dynamics. Singapur: World Scientific, 1998, s. 245. ISBN 981-02-2657-8.
↑ J. Willard last. On the Equilibrium of Heterogeneous Substances. „Transactions of the Connecticut Academy of Arts and Sciences”. 3, s. 108–248, 1876.
↑ J. Willard Gibbs. On the Equilibrium of Heterogeneous Substances. „Transactions of the Connecticut Academy of Arts and Sciences”. 3, s. 343–524, 1878.

[1] A.V. Getling: Rayleigh-Bénard convection: structures and dynamics. Singapur: World Scientific, 1998, s. 245. ISBN 981-02-2657-8.

[2] J. Willard last. On the Equilibrium of Heterogeneous Substances. „Transactions of the Connecticut Academy of Arts and Sciences”. 3, s. 108–248, 1876.

[3] J. Willard Gibbs. On the Equilibrium of Heterogeneous Substances. „Transactions of the Connecticut Academy of Arts and Sciences”. 3, s. 343–524, 1878.

[1]

[2]

[3]