Deutsche Bank
| |
| |
| Forma prawna | |
|---|---|
| Data założenia |
1870 |
| Państwo | |
| Siedziba | |
| Prezes | |
| Rodzaj banku | |
| Zatrudnienie |
84 930 (2022)[1] |
| Kapitał własny |
72,328 mld euro (2022)[1] |
| Przychody |
27,2 mld euro (2022)[1] |
| Strona internetowa | |
Deutsche Bank AG (dosłownie z niem.: Bank Niemiecki) – bank międzynarodowy, działający na całym świecie. W jego strukturach pracuje 84 659 pracowników (Wrzesień 2021)[2]. Siedzibą jest Frankfurt nad Menem, funkcję prezesa zarządu sprawuje Christian Sewing, a przewodniczącym rady nadzorczej jest Alexander Wynaendts.
Historia
[edytuj | edytuj kod]DB został założony 22 stycznia 1870 r. w Berlinie przez Adelberta Delbrücka i Ludwiga Bambergera, którzy zamierzali się specjalizować w obsłudze handlu zagranicznego. Pierwsze oddziały zagraniczne banku zostały otwarte w Londynie (1873), Szanghaju (1872) i Jokohamie (1872). Następnie w 1876 r. DB wchłonął Berliner Bank-Verein i Deutsche Union-Bank, stając się tym samym największym bankiem w Niemczech.
Pierwszymi głównymi przedsięwzięciami, w których uczestniczyło przedsiębiorstwo była budowa Northern Pacific Railway w Stanach Zjednoczonych (1883) oraz Kolei Bagdadzkiej (1888). Bank uczestniczył także w emisji obligacji zakładów stalowych Kruppa (1885) oraz wprowadzał spółkę chemiczną Bayer na giełdę berlińską.
W pierwszych trzech dekadach XX wieku następowała dalsza ekspansja i wchłonięcie innych lokalnych banków niemieckich, a w 1929 r. doszło do fuzji z drugim dużym konkurentem Disconto-Gesellschaft oraz przejęcia A. Schaaffhausen’scher Bankverein[3].
Po dojściu Hitlera do władzy w 1933 r. z zarządu spółki musiało odejść trzech członków żydowskiego pochodzenia. DB uczestniczył także w niechlubnym procederze grabieży majątków żydowskich w III Rzeszy. W czasie wojny w jego struktury były włączane banki z okupowanych państw Europy Wschodniej. Bank pomagał także w działalności Gestapo, a także udzielił pożyczki na budowę obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu i pobliskich instalacji przedsiębiorstwa IG Farben. W grudniu 1999 r. DB wraz z innymi niemieckimi przedsiębiorstwami wpłacił na specjalny fundusz 5,2 mld $ dla osób, które były ofiarami Holocaustu i prześladowań III Rzeszy.
Po przegranej państw Osi w II wojnie światowej alianckie władze okupacyjne nakazały 1 kwietnia 1948 podzielenie Deutsche Bank na oddziały regionalne. Później 10 banków, które powstały w wyniku tego podziału połączyło się w 3 główne banki:
- Norddeutsche Bank AG
- Süddeutsche Bank AG
- Rheinisch-Westfälische Bank AG
W 1957 doszło z kolei do fuzji tych trzech banków, a następnie do serii przejęć, takich jak m.in. państwowego banku GDR po zjednoczeniu RFN i NRD w 1990 r., londyńskiego banku inwestycyjnego Morgan Grenfell w 1989 r.; Bankers Trust z Nowego Jorku i – częściowo – francuskiego Crédit Lyonnais w 1999 r.
W 1995 bank rozpoczął proces zmiany branży z typowego banku komercyjnego na bank inwestycyjny, bank ma też oferować doradztwo w zakresie inwestycyjnych produktów bankowych. W 2005 r. 75% jego przychodów stanowiły właśnie te dwie ostatnie formy działalności.
W 1998 współzałożyciel inicjatywy Cash Group[4].
W 2016 kurs akcji banku osiągał historyczne minima[5], a uzyskiwane wyniki stały się podstawą dyskusji na temat możliwości bankructwa banku[6].
Działalność
[edytuj | edytuj kod]Deutsche Bank dzieli się na trzy grupy organizacyjne: pierwszą jest dział zajmujący się obsługą przedsiębiorstw, drugi dział zajmuje się osobami fizycznymi a trzeci działalnością inwestycyjną.
Logo banku zostało zaprojektowane przez Antona Stankowskiego w 1974 r.[7]
W Polsce działa Deutsche Bank Polska S.A.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Annual Report 2022 [online] (ang.).
- ↑ [1], s. 2 (niem.).
- ↑ A. Schaafhausen’scher Bankverein AG, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2024-02-19].
- ↑ Impressum [online], www.cashgroup.de [dostęp 2024-02-19].
- ↑ Kurs Deutsche Banku coraz bliżej dna, bankier.pl, 19.09.2016 [dostęp 2016-10-30].
- ↑ Niemiecka prasa o problemach Deutsche Bank: początek końca? Deutsche Welle – DW.pl, 1.10.2016 [dostęp 2016-10-30].
- ↑ Michael Evamy, Logo, PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15363-2.
