Bitwa koło Ławicy Skerki
| II wojna światowa, kampania śródziemnomorska | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce |
Ławica Skerki, Morze Śródziemne | ||
| Terytorium | |||
| Wynik |
zwycięstwo aliantów | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Morza Śródziemnego  | |||
| 37°45′12″N 10°57′12″E/37,753333 10,953333 | |||
Bitwa koło Ławicy Skerki – bitwa morska stoczona w czasie II wojny światowej niedaleko Ławicy Skerki (ang. Skerki Bank) u wybrzeża Tunezji na Morzu Śródziemnym, w nocy 2 grudnia 1942 roku pomiędzy siłami brytyjskimi i włoskimi.
Bitwa
[edytuj | edytuj kod]Pod koniec listopada 1942 roku włoskie dowództwo zaplanowało operację dostarczenia zaopatrzenia do portów afrykańskich, w drodze czterech konwojów: B i G do Tunisu, C do Trypolisu i H do Bizerty. Operacja została wykryta przez brytyjskie rozpoznanie lotnicze i na przechwycenie konwoju H wysłany został zespół Q (Force Q) z przylądka Bon[1].
Siły brytyjskie składały się z lekkich krążowników HMS "Aurora", "Argonaut" i "Sirius" oraz niszczycieli HMS "Quentin" i HMAS "Quiberon". Dowodził nimi admirał C. H. J. Harcourt. Siły brytyjskie 2 grudnia 1942 roku o godz. 0:37 przechwyciły i zaatakowały włoski konwój w składzie czterech statków i jego eskortę składającą się z 3 niszczycieli i dwóch torpedowców[1]. Włoska eskorta składała się z niszczycieli "Nicoloso Da Recco" (okręt flagowy), "Camicia Nera", "Folgore" i torpedowców „Clio” i "Procione". Eskortą dowodził komandor Aldo Cocchia. W wyniku bitwy zatonęły wszystkie statki konwoju wraz z "Folgore". Flagowy niszczyciel "Da Recco" doznał poważnych uszkodzeń i musiał być następnego dnia odholowany do Trypolisu przez niszczyciel "Antonio Pigafetta". Uszkodzony został też torpedowiec (właściwie niszczyciel eskortowy) "Procione"[1]. Włoskie niszczyciele próbowały ataków torpedowych, lecz bezskutecznie. Brytyjczycy nie ponieśli żadnych strat w czasie samej bitwy, chociaż HMS "Quentin" został storpedowany i zatonął po odwetowym ataku lotnictwa Osi następnego poranka.
Zginęło ok. 2200 włoskich marynarzy i żołnierzy, w tym 124 na "Folgore", 118 na "Da Recco" i 3 na "Procione"[2].
Włoski dowódca kmdr Aldo Cocchia, ranny podczas bitwy, został odznaczony Złotym Medalem za Męstwo Wojskowe (Medaglia d'oro al Valor Militare), podobnie jak dowódca "Camicia Nera" kmdr por. Adriano Foscari i poległy dowódca "Folgore" kmdr ppor. Ener Bettica.
Zestawienie sił
[edytuj | edytuj kod]- † – jednostki zatopione
- # – jednostki uszkodzone, ## – poważnie
Wielka Brytania
[edytuj | edytuj kod]- Force Q (kontradmirał C. H. J. Harcourt)
- krążownik lekki: HMS "Aurora"
(okręt flagowy) - krążowniki lekkie (przeciwlotnicze): HMS "Argonaut", HMS "Sirius" (typu Dido)
- niszczyciele: HMS "Quentin" i HMAS "Quiberon" (typu Q/R)
- krążownik lekki: HMS "Aurora"
Włochy
[edytuj | edytuj kod]- Konwój H (komandor Aldo Cocchia)
- eskorta:
- niszczyciele "Nicoloso Da Recco"##
(okręt flagowy), "Camicia Nera", "Folgore"† - torpedowce „Clio”, "Procione"#
- niszczyciele "Nicoloso Da Recco"##
- statki: "Aventino"† (3794 BRT), "Puccini"† (2422 BRT), "Aspromonte"† (976 BRT), KT 1† (850 BRT) (niemiecki)[3]
- eskorta:
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Gianni Rocca: Fucilate gli ammiragli. La tragedia della Marina Italiana nella seconda guerra mondiale. Milano: Mondadori, 1987, s. 272. ISBN 978-88-04-43392-7.
- ↑ Jürgen Rohwer, Chronik des Seekrieges 1939-1945 [dostęp 2-9-2010].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Convoy Battle near Skerki Bank (ang.). [dostęp 17 lipca 2010].