Automeris mineros

	Automeris mineros
	Decaëns, Rougerie et Bonilla, 2021
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	motyle
Podrząd	Glossata
Rodzina	pawicowate
Podrodzina	Hemileucinae
Rodzaj	Automeris
Gatunek	Automeris mineros

Automeris mineros – gatunek motyla z rodziny pawicowatych i podrodziny Hemileucinae.

Taksonomia

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 2021 roku przez Thibauda Decaënsa, Rodolphe Rougerie i Diego Bonillę na łamach ZooKeys, w artykule współautorstwa Frédérica Bénéluza i Liliany Ballesteros-Mejii. Opisu dokonano na podstawie okazów odłowionych w 2002 roku w Vereda Caviche na terenie kolumbijskiego departamentu Boyacá^[1].

A. mineros zajmuje pozycję siostrzaną dla A. belizonensis, a tworzony przez te gatunki klad pozycję siostrzaną dla A. llaneros^[1].

Morfologia

Owad dorosły

Motyl ten osiąga od 77 do 94 mm rozpiętości skrzydeł. Głowę ma ciemnobrązową z pomarańczowobrązowymi głaszczkami i czułkami^[1].

Wierzch tułowia jest ciemnobrązowy, zaś na jego spodzie występują czerwonopomarańczowe łuski włosowate. Skrzydło przednie jest wydłużone z zaokrąglonym wierzchołkiem i prostą lub prawie prostą krawędzią zewnętrzną. Jego tło jest u samca pomarańczowobrązowe, miejscami z opyleniem żółtym i różowym, zaś u samicy ciemno fioletowobrązowe, miejscami z jasnoszarym opyleniem. Linie przedśrodkowa i zaśrodkowa są żółte, przy czym ta pierwsza u samca jest niemal niewidoczna. Znak dyskowo-oczny jest prostokątny i ciemniejszy od tła. Spód przedniego skrzydła jest u samca głównie matowo pomarańczowy z ciemnobrązową częścią wierzchołkową, u samicy zaś jasnopomarańczowobrązowy. Żyłki zaznaczone są pomarańczowymi łuskami. Linia zaśrodkowa u samca jest ciemnorudobrązowa, zaś u samicy ciemnobrązowa. Znak dyskowo-oczny jest duży, czarny z białą plamką środkową, u samca otoczoną rozmytą obrączką z żółtych łusek. Skrzydło tylne u samca ma część nasadowo-środkową jaskrawo pomarańczowo-czerwoną z położoną pośrodku plamką oczną o białej źrenicy, ciemnobrązowej tęczówce oraz trzech obwódkach: czarnej, żółtej i czarnej. U samicy część nasadowo-środkowa skrzydła jest brązowawoczerwona, a plamka oczna nieco bardziej matowa. Linia zaśrodkowa jest czarna, półksiężycowata, miejscami obramowana żółtymi łuskami. Część zaśrodkowa skrzydła ma taką samą barwę jak nasadowo-środkowa. Przepaska marginalna jest pomarańczowobrązowa i porośnięta żółtymi łuskami. Spód skrzydła tylnego jest jasnobrązowy, u samca opylony łuskami żółtymi, a u samicy żółtymi do różowych. Żyłki w częściach odsiebnych zaznaczone są pomarańczowymi łuskami. Komórka dyskalna zawiera małą, białą kropkę^[1].

Odwłok jest ciemnopomarańczowobrązowy, z wierzchu porośnięty włosowatymi łuskami o barwie ciemnobrązowej. Genitalia samca charakteryzują się sięgającym nieco za wierzchołek walw i zaopatrzonym w rozwidlony guzek grzbietowy unkusem, ostrym i słabo wykształconym płatem grzbietowym walwy, wklęśniętą i zaopatrzoną w drobny wyrostek pośrodkowy krawędzią tylną płytki środkowej gnatosa, krótkim i na przedzie ściętym sakusem oraz prostym fallusem o słabo wykształconej wezyce^[1].

Stadia rozwojowe

Jajo jest spłaszczone, ma 2 mm średnicy i 0,8 mm wysokości. Ubarwione jest biało z czarnymi mikropylami^[1].

Występuje sześć stadiów larwalnych. Świeżo wykluta gąsienica ma 4 mm długości ciała, natomiast ostatecznie osiąga od 35 do 40 mm. Głowa do czwartego stadium jest czarna, zaś w dwóch ostatnich stadiach zielona. Ciało w pierwszym stadium jest jasnożółte z czarnymi kolcami. Drugie stadium ma wierzch ciała brązowawożółty, spód żółty, a kolce ciemnobrązowe. Trzecie stadium różni się zielonkawożółtym spodem ciała. Czwarte stadium ma wierzch ciemnobrązowy z jasnozielonymi pasami, spód jasnozielony, a kolce ciemnobrązowe do czarnych. Piąte i szóste stadium jest jasnozielone z różowymi znakami, białawymi paskami z czarnymi obrzeżeniami oraz jasnozielonymi kolcami^[1].

Poczwarka ma od 24 do 37 mm długości i ciemnobrązowe ubarwienie. Ukryta jest w beżowym oprzędzie^[1].

Występowanie i ekologia

Owad neotropikalny, endemiczny dla Kolumbii, znany tylko z miejsca typowego w andyjskim paśmie Cordillera Oriental. Spotykany na wysokości 1500 m n.p.m. W warunkach hodowlanych gąsienice żerują na dębach i ogniku Pyracantha rogersiana^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Thibaud Decaëns, Frédéric Bénéluz, Liliana Ballesteros-Mejia, Diego Bonilla, Rodolphe Rougerie. Description of three new species of Automeris Hübner, 1819 from Colombia and Brazil (Lepidoptera: Saturniidae: Hemileucinae). „ZooKeys”. 1031, s. 183–204, 2021. DOI: 10.3897/zookeys.1031.56035.

[drb-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Thibaud Decaëns, Frédéric Bénéluz, Liliana Ballesteros-Mejia, Diego Bonilla, Rodolphe Rougerie. Description of three new species of Automeris Hübner, 1819 from Colombia and Brazil (Lepidoptera: Saturniidae: Hemileucinae). „ZooKeys”. 1031, s. 183–204, 2021. DOI: 10.3897/zookeys.1031.56035.

[1]