Anna Kołtowska
| caryca Rosji | |
| Okres |
od kwietnia 1572 |
|---|---|
| Jako żona | |
| Poprzedniczka | |
| Dane biograficzne | |
| Data urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Ojciec |
Aleksiej Grigorij Kołtowski |
| Mąż | |
Anna Aleksiejewna Kołtowska, ros. Анна Алеѯѣевна Колтовская (ur. 1554[1], zm. 1626[1]) – caryca Rosji od kwietnia do września 1572 r. jako czwarta żona cara Iwana IV Groźnego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Anna była córką bojara Aleksieja Grigorija Kołtowskiego[1].
Car Iwan IV Groźny w wieku 42 lat był trzykrotnym wdowcem. Po śmierci Marfy Sobakiny w listopadzie 1571 r. zapowiedział, że nie ożeni się ponownie, jednak bojarzy namówili go na kolejne małżeństwo[1].
Religia prawosławna zabrania czwartego małżeństwa, jednakże zebrany w dniu 29 kwietnia 1572 r. sobór kościelny pod kierownictwem nowo mianowanego arcybiskupa nowogrodzkiego Leonida udzielił carowi Iwanowi specjalnego zezwolenia na poślubienie Anny[1]. Iwan utrzymywał, że tak naprawdę bierze trzeci ślub, ponieważ związek z Marfą nie został skonsumowany[1]. Na cara nałożono jedynie trzyletnią pokutę, której nie realizował, na co Cerkiew nie reagowała[1]. Data ślubu jest nieznana, choć zapewne miała miejsce tuż po uzyskaniu zgody Cerkwi.
Małżonkowie spędzali ze sobą dużo czasu[1]. Anna namawiała cara do likwidacji opriczniny[1].
We wrześniu 1572. nastąpił koniec małżeństwa. Opricznicy wywieźli Annę wbrew jej woli do klasztoru w Tichwinie, tam postrzyżono ją na mniszkę o imieniu Daria[1]. Uznano, że brała udział w przygotowaniach do zamachu na cara, ponieważ w jej komnatach schwytano mężczyznę przebranego za kobietę, spokrewnionego z księciem Michałem Iwanowiczem Worotyńskim[1].
W 1586 wzmiankowana jako przełożona monasteru Zmartwychwstania Pańskiego w Goricach[2]. W latach 1608–1626 była przełożoną monasteru Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni w Tichwinie, który znacząco rozbudowała, a po 1613 - odbudowała po najeździe szwedzkim. Pochowana w monasterze, nieformalnie była w nim przed 1917 czczona jako święta, pod imieniem mniszki Darii[3].
Anna przeżyła swojego męża aż o 42 lata.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- W. A. Serczyk, Iwan Groźny, Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk–Łódź 1986, s. 89.