4 Batalion Strzelców Karpackich
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Nazwa wyróżniająca | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
ppłk Piotr Perucki |
| Ostatni |
mjr Andrzej Racięski |
| Działania zbrojne | |
| Kampania włoska | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
| Odznaczenia | |
| |
4 Batalion Strzelców Karpackich (4 bsk) – oddział piechoty Polskich Sił Zbrojnych.
Formowanie i zmiany organizacyjne
[edytuj | edytuj kod]4 Batalion Strzelców Karpackich został sformowany w 1942 roku, w Palestynie, w składzie 2 Brygady Strzelców Karpackich. W kampanii włoskiej 1944–1945 walczył w składzie macierzystej brygady.
Po wojnie batalion, będąc w składzie wojsk okupacyjnych, pełnił między innymi służbę wartowniczą. W lutym 1946 ochraniał obiekty wojskowe w rejonie Bitonto[1].
W 1946 roku został przetransportowany do Wielkiej Brytanii, a w następnym roku rozformowany.
11 listopada 1966 roku nadano batalionowi Order Virtuti Militari[2].
Żołnierze batalionu
[edytuj | edytuj kod]- Dowódcy batalionu
- ppłk piech. Piotr Perucki (V 1942 – 4 VII 1943 → dowódca Rejonu Etapowego Egipt[3])
- ppłk piech. Karol Fanslau (4 VII 1943[4] – † 17 V 1944)
- mjr art. Józef Stojewski-Rybczyński († 17 V 1944[5])
- mjr Melik Somchjanc (17 V – 5 VII 1944[6])
- kpt. / mjr Antoni Maszewski (5 VII – †5 VIII 1944[7][8])
- mjr Andrzej Paluch (5 VIII – 10 VIII 1944[8])
- mjr Marian Karol Jasiński (10 VIII – 3 IX 1944[6])
- mjr Andrzej Konstanty Racięski (3 IX 1944 – 1947[6])
- Zastępcy dowódcy batalionu
- mjr Artur Bronisław Dubeński (10 XI 1942 – V 1944[9])
- mjr Melik Somchjanc (3 V -17 V 1944[8])
- kpt. Antoni Maszewski (9 VI – 5 VII 1944[8])
- kpt. Stanisław Jandzis (10 VIII – X 1944[8])
- kpt. Aleksander Waroczewski (od X 1944[10])
- Oficerowie
- ppor. Tadeusz Barwicki KWx2[11]
- ppor. Stanisław Depowski † 17 V 1944
- ppor. Tadeusz Pawłowski
- ppor. Edmund Wilkosz † 18 V 1944
- ppor. Kazimierz Ziajka
- Podoficerowie
- chor. Franciszek Pietrzak[12]
- kpr. pchor. Ludwik Brykner
Odznaka batalionu
[edytuj | edytuj kod]Odznaka specjalna: wykonana z białego metalu, oksydowana na stare srebro. Oznaka ma formę kompozycji składającej się z ośmiu liści ostu ułożonych promieniście, na którą nałożony jest kolisty wieniec świerkowy. W środku koło obrzeżone ząbkami. Na wieńcu inicjały „2 BSK”, w centrum cyfra „4”.
Odznakę noszono na berecie, na podkładce z ciemnozielonego sukna po lewej stronie, w odległości 10 cm od środka orzełka. Na patkach kołnierza zezwolono nosić oznaki o średnicy 2 cm, bez podkładki sukiennej[13]. Wykonywała ją firma: F. M. Lorioli, Milana – Roma.
Marsze i walki
[edytuj | edytuj kod]
|
|
|
|
|
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Por. piech. Zygmunt Buczyński – urodzony 25.09.1908 r. w miejscowości Grabówiec (powiat lipnowski), syn Stanisława. Podporucznik z dniem 15.08.1932 r., porucznik z dniem 01.01.1936 r. W dniu 18 września 1939 r. pod Sochaczewem dostał się do niemieckiej niewoli, jeniec stalagu VII B Memmingen i oflagu VII A Murnau. Po wyzwoleniu z niewoli służył w 3 kompanii 4 Batalionu Strzelców Karpackich, powrócił do Polski.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Żak 2014 ↓, s. 144.
- ↑ Krząstek i Żak 1997 ↓, s. 168.
- ↑ Kronika 3 DSK 1943 ↓, s. 36.
- ↑ Kronika 3 DSK 1943 ↓, s. 37.
- ↑ Wykaz poległych 1952 ↓, s. 250.
- ↑ a b c Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 82.
- ↑ Wykaz poległych 1952 ↓, s. 219.
- ↑ a b c d e Panecki (red.) 1994 ↓, s. 235.
- ↑ Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 81.
- ↑ Wawer 1994 ↓, s. 44.
- ↑ Tadeusz Barwicki. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.13396 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-04-26].
- ↑ Franciszek Pietrzak. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.5879 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-02].
- ↑ Partyka 1997 ↓, s. 71.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Kronika 3 Dywizji Strzelców Karpackich Nr 1 za czas od 3 V 1942 do 10 XII 1943. [w:] Oddziałowe Kroniki i Dzienniki Działań, sygn. C.292 [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1943. [dostęp 2016-06-03].
- Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939-1946. Londyn: Instytut Historyczny im. gen. Sikorskiego, 1952.
- Tadeusz Krząstek, Andrzej Żak: Z ziemi włoskiej do Polski. Warszawa: Wydawnictwo Marrow SA, 1997. ISBN 83-907396-5-8.
- Jan Partyka, Odznaki i oznaki PSZ na Zachodzie 1939-1945. Wojska Lądowe, Rzeszów: Wydawnictwo Libri Ressovienses, 1997, ISBN 83-902021-9-0.
- Harvey Sarner, Piotr K Domaradzki: Zdobywcy Monte Cassino. Generał Anders i jego żołnierze. Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo, 2006. ISBN 83-7506-003-8.
- Witold Biegański: Wojsko Polskie. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie. Formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1967.
- Jakub Żak: Nie walczyli dla siebie. Powojenna odyseja 2 Korpusu Polskiego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2014. ISBN 978-83-7399-621-2.
- Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim Wschodzie i Środkowym Wschodzie. Warszawa 1981: KAW RSW „Prasa- Książka – Ruch, 1981.
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945, zeszyt nr 14. Londyn: 1973.
- Tadeusz Panecki (red.): 2 Korpus Polski w bitwie o Monte Cassino z perspektywy półwiecza. Warszawa: 1994. ISBN 83-11-08291-X.
- Zbigniew Wawer: 3 Dywizja Strzelców Karpackich w kampanii włoskiej 1944-1945. Białystok: 1994. ISBN 83-86232-40-4.
- Grzegorz Turlejski: Antoni Maszewski olimpijczyk i żołnierz. Kamieńsk: 2008. ISBN 978-83-925349-1-4.